อ้าววว แล้วก็กลายเป็นกระทู้นินทาประธานไปซะแล้วครับ ขอใช้ตัวอักษรฟ้า ต้อนรับบอร์ดเวอร์ชันใหม่อีกรอบ (ว่าแต่ เปลี่ยนแล้วเหรอ?)
ดังสิครับพี่ตอง... จะก้าวเข้าสู่ปีที่ 13 แล้วมั้ง ถ้าจำไม่ผิดนะ -_- คือมันยาวนานมากกกก ขนาดม๊อกปีกเดียวยังติดตามอ่ะ
You are (not) alone. หลังๆผมใช้บริการกระทู้นี้ด้วยเหตุที่ไม่อยากตั้งกระทู้ใหม่ด้วยเรื่องเล็กน้อย เรื่องจืดชืดสามัญที่อาจรบกวนคนอื่น อันที่จริงทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงส่วนแชร์ภาพอย่างในวันวานมากครับ แต่จะด้วยเหตุผลใด สรุปแล้วก็ดูเหมือนว่ากระทู้นี้จะยังคงหวานอยู่ เป็นที่รักของทุกคนมากๆนะ 7
อันที่จริงส้วมนั้นจากตำนานที่มีการกล่าวขานไว้ จัดเป็นจุดกำเนิดแห่งศิลปะแบบโมเดิร์นอาร์ท หรือว่ากระทู้นี้คือวิถีแห่งความอาร์ท? ส่วนตัวแล้วผมเห็นที่แห่งนี้เป็นมุมเล็กๆที่เก็บเรื่องราวดีๆ อาจจะดาษดื่น ไร้จุดหักเห ไม่มีไคลแม็กซ์ ดำเนินเรื่องราวไปเรื่อยๆจนกว่าบอร์ดจะหาไม่ แต่ความธรรมดานี้แหละที่พิสูจน์ความไม่ธรรมดาในตัวมันเอง เพราะทำให้ทุกๆคนมาอยู่ที่นี่แล้วยังไงล่ะ!! 7
สวดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมว่าการเป็นหมอหรืออะไรก็ตามก็ไม่ต่างจากการเป็นสาวน้อยเวทมนตร์นะ เริ่มต้นด้วยความปรารถนาและเหตุผลหลายๆแบบ ตามแต่ภูมิหลังของเราแต่ละคนที่บ่มเพาะจนเกิดเป็นฝักฝ่ายเสื้อสีทางความคิดขึ้นมา จนเมื่อรู้สึกตัวอีกที... ก็มีมุมมองต่อสิ่งที่เคยปรารถนา ต่อสิ่งที่เคยอยากเป็นไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว เสียแล้ว...อย่างไรก็ตามสุดท้ายตัวละครคนหนึ่งของเรื่องก็ได้ตัดสินใจเลือกที่จะเชื่อ... แม้ยาเม็ดสีแดงจะเป็นข้อเท็จจริง แต่ยาเม็ดสีฟ้านี้คือคุณค่าและความพยายามของมนุษย์ที่ไม่ใช่สิ่งลวงตาหรือไร้ความหมายอย่างแน่นอน และแล้วเธอก็อยู่กับมันต่อไปในฐานะ "ผู้เสมอกัน" คัดลอกจากโพสท์ของผมเองถึงสมาชิกเก่าท่านหนึ่งยังมีเรื่องที่อยากจะพูดอีกมากมาย แต่ด้วยพื้นที่ว่างอันจำกัดของการโพสท์บนเฟคบุ๊คผลที่ได้จึงกลายออกมาเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของความกระทัดรัด ที่ได้พยายามทำให้มันคุ้มค่าเกินจำนวนบรรทัดของมันอย่างดีที่สุดขอแชร์ต่อสู่คนที่ยังไม่รู้จักซีรี่ย์นี้เลยเป็นสำคัญ เพราะผมเริ่มเขียนมันด้วยความตั้งใจแบบนั้นเลือกสรรถ้อยคำ ไม่ให้ริดรอนอรรถรสล่วงหน้าจนเกินไป และไม่ให้คลุมเครือมากนักด้วยเช่นกันห้าบรรทัดนั้น เขียนเป็นชั่วโมงๆก็ด้วยเหตุนี้... สรุปว่าสมาชิกบอร์ดรวมถึงใครก็ตามที่ยังไม่ได้สัมผัสเรื่องนี้นี่คือซีรี่ย์ที่ผมแนะนำอย่างยิ่งจากใจครับ (^0^)AKT
เข้ามาเพราะความรู้สึกเดียวกับตอนที่ตั้งกระทู้ที่ 25 เป๊ะ ๆ เลย ขอมาแบบอักษรฟ้าละกัน อยากจะเข้ามาพิมพ์แค่ ก็ยังดี แต่พอมานั่งอ่านอะไรก็ตื้อ ๆ ในหัวไปหมด (ท่าทางต้องโดนบ้องหูสักรอบสองรอบ) เพื่อน ๆ เป็นยังไงกันบ้าง หวังว่าจะสบายดี ผมสบายดีครับ มีหลายเรื่องที่ไม่สามารถแสดงออกด้วยคำพูดได้ และบางทีคำพูดก็คงไม่จำเป็นด้วยในเมื่อความรู้สึกทั้งหลายก็เติมเต็มแล้ว ผ่านไปกี่ปี เรียนหนังสือ สอนหนังสือ ทำงาน เวลาแบบนี้ก็ทำให้ผมนึกถึง ccc ดีที่สุด แล้วก็ไม่อาจหักห้ามตัวเองไม่ให้เข้ามาได้ด้วย ข้อดีของอดีตก็คือไม่ว่าเราจะย้อนกลับมามองมันกี่ครั้ง มันก็สวยงามเหมือนที่มันเคยเป็นเสมอ ... ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วหล่ะ แค่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ ก็อิ่มเอมแล้ว คิดถึงที่นี่และทุกคนเสมอดังเช่นที่เป็นมา