[ฟิครับสมัคร]Ragnarok Online Fanfiction : The Tale Of Light and Shadow [อัพเดท บทที่6]

กระทู้จากหมวด 'Fiction' โดย joi100, 6 พฤษภาคม 2010.

  1. joi100

    joi100 นักเดินทางแห่งมิดการ์ด

    EXP:
    478
    ถูกใจที่ได้รับ:
    23
    คะแนน Trophy:
    38
    Ragnarok Online Fanfiction : The Tale Of Light and Shadow



    บทที่ 1: จุดเริ่มต้นของเรื่องเล่าจากแสงและเงา



    ในอดีตเคยมีคนกล่าวไว้ ว่าใน"โลกนี้ไม่มีความบังเอิญทุกสิ่งทุกอย่างต่างถูกลิขิตใว้แล้วทั้งนั้น" เรื่องที่จะถูกเล่าต่อไปนี้ก็เช่นกัน




    อัลเบต้า ซึ่งบัดนี้ ภายในเมืองท่าแห่งนี้ถูกกระหน่ำด้วยพายุฝน เสียงกรีดก้องจากท้องฟ้าที่บ้าคลั่งดั่งแว่วๆ มาเป็นระยะๆ ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งหนึ่ง ก็ เกิดเรื่องราวที่เลวร้ายไม่ต่างจากสภาพอากาสภายนอกแม้แต่นิดเดียว


    เพล้ง!!!!!!


    เสียงของแจกันขนาดใหญ่ แตกกระจายเกลื่อนพื้น ซึ่งมูลค่าของมันคงจะไม่ใช่น้อยๆอยู่แล้วเพราะมันตั้งอยู่ในบ้านของตระกูลพ่อค้าใหญ่แห่งอัลเบต้า แต่สิ่งที่สะกดทุกคนให้อยู่นิ่งก็คือภาพของเด็กชายในชุดโนวิซ ซึ่งบัดนี้โลหิตสีแดงฉานย้อมเส้นผมสีดำสนิทของเขาให้กลายเป็นสีแดงเช่นเดียวกับทุกคนในตระกูลนี้

    "พอใจหรือยังครับ!! ทีนี้เด็กนอกคอกอย่างผมก็มีผมสีแดงแบบเดียวกับทุกคนแล้วไงครับ!!!" เด็กชายคนนั้นเอ่ยด้วยน้ำตานองหน้า

    "เด็กที่ถูกตราหน้าว่าเป็นตัวซวยมาตั้งแต่เกิดอย่างผมไม่อาจเสนอหน้าเป็นพ่อค้า อย่างที่พ่อบังคับได้หรอกเพราะผมไม่อยากจะเป็น!!!"

    เสียงชายวัยกลางคนในชุดแบล๊กสมิทยืนตัวสั่นด้วยโทสะ เพราะเด็กชายตรงหน้าไม่เคยจะนำเรื่องดีๆมาให้เขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว "แต่แกต้องเป็นพ่อค้า ถ้าไม่อย่างนั้นแกก็ไม่ต้องมาอยู่ในตระกูล เฮเทรน นี่อีก!!!"

    โนวิชที่บัดนี้เลือดไหลลงมาเปรอะหน้าไปหมด หัวเราะออกมาพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลออกทางจากนัยตาสีแดงสุกใส "ยังไงคนในตระกูลก็ไม่เคยมองเห็นผม และ แม่ผม อยู่ในตระกูลนี้อยู่แล้ว เป็นแค่ ตัวซวย!! เท่านั้น ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะผมก็ไม่คิดจะกลับมาเหยียบที่นี่อีกอยู่แล้ว เพราะพ่อไม่ใช่เหรอที่ทำให้แม่ตายไปอย่างไม่มีใครใส่ใจและโดดเดี่ยว เหตุผลเท่านี้มันก็พอแล้วล่ะที่ไปตายเอาดาบหน้า"

    แล้วเขาก็วิ่งออกจากบ้านที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดหลังนั้น ฝ่าพายุฝนที่โหมกระหน่ำไม่หยุด
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    โครม!!!!

    อะไรบางอย่างกระแทกร่างของโนวิซคนหนึ่งที่กำลังนั่งงีบหลับอยู่ให้สะดุ้งตื่น ก็พบว่ามีร่างของอโคไลท์ คนหนึ่งนอนฟุบอยู่ข้างๆตัวเขา

    โนวิซหนุ่มสบัดหัวไปมาเพื่อขับไล่ความงัวเงีย นี่เขาอยู่ที่ "พรอนเทร่า" เมืองหลวงแห่งอนาจักรรูนมิดการ์ด แล้วด้วยความเพลีย และ เหนื่อยจากการรอนแรม มาไกลทำให้เขามาหลับอยู่ใต้ต้นไม้ นี่เอง

    "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" โนวิซหนุ่มเอื้อมมือไปฉุดร่างของอโคไลท์ให้ลุกขึ้นมาก็พบ ว่า เป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กอายุท่าทางจะไล่เลี่ยกับเขาทีเดียว ผมสีชา ดวงตาสีดำขลับกลมโต ทำให้ดูเป็นอโคไลท์ที่น่ารักน่าเอ็นดูของบรรดาสาวๆได้ไม่ยากนัก

    "ขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมเหม่อนิดหน่อยเลยมารบกวนเวลานอนของคุณเลย เอ่อ ผมชื่อ ทรัส ฮะ แล้วนี่จะมาทดสอบเปลี่ยนอาชีพ ใช่หรือเปล่าฮะ?" อโคไลท์ตัวเล็กหัวเราะแฮะๆ กลบเกลื่อนความเหม่อเอ๋อของตน

    โนวิชผมดำพยักหน้างึกๆ "ใช่แล้วล่ะ ผมว่าจะมาเปลี่ยนอาชีพเป็นนักดาบน่ะครับ"

    ทรัสทำท่าเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างอยู่อึดใจ แล้วก็ทำหน้าตาตื่นทันที "งั้นท่าทางจะไม่ดีแล้วล่ะฮะ เพราะเห็นพี่ๆของผมบอกว่า ปีนี้สมาคมนักดาบเปิดรับสมัครวันนี้เป็นวันสุดท้าย ซึ่งต้องไปลงชื่อสมัครก่อนเที่ยง จากที่นี่ไปเมือง อิสลูด ที่เป็นเมืองที่ตั้งของสมาคมนักดาบ ก็ใช้เวลาพอสมควรเลย ถ้าไปไม่ทันมีหวังได้สอบปีหน้าแน่ๆ เลยฮะ"

    โนวิชหนุ่มรีบยืนขึ้นอย่างรวดเร็วพลางหันรีหันขวาง ไปรอบๆก็พบว่าท้องฟ้าของพรอนเทร่ายามนี้ ดวงอาทิตย์แรงจ้า เดาได้เลยว่าอีกไม่นานดวงตะวันจะตรงหัว อันหมายถึงเวลาเที่ยงตรงแน่นอน

    ((ถ้าไปไม่ทันมีหวังได้สอบปีหน้าแน่ๆ !!!!)) ท้ายประโยคของอโคไลท์หนุ่มน้อยตรงหน้าดังก้องอยู่ในหัวของโนวิซหนุ่ม แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ตัวเขาก็รู้สึกเหมือนกับมีพลังลึกลับมาห่อหุ้มรอบตัวทำให้รู้สึกตัวเบาหวิว

    "ข้าวิงวอนแด่พระผู้เป็นเจ้า โปรดประทางความคล่องตัวแด่บุคคลตรงหน้าด้วยเถิด!! [Increase Agility]" ทรัสกุมมือวิงวอนต่อพระเจ้าเพื่อขอพรช่วยเหลือคนตรงหน้า "รีบไปเถอะครับ วิ่งไปจากที่นี่น่าจะยังทัน"

    โนวิซก้มหัวเชิงขอบคุณแด่ความช่วยเหลือของอโคไลท์ตัวเล็กแล้ว ออกวิ่งสุดกำลังมุ่งหน้าไปทางประตูด้านใต้ ของเมืองพรอนเทร่า ทันทีอย่างไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างเสียเปล่าซักวินาที



    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~




    ภาพของโนวิซหนุ่มที่ใส่เกียร์สุนัข วิ่งสู้ฟัดไปตามถนนด้านใต้ของพรอนเทร่านั้นเตะตาผู้คนที่ต่างเดินสันจรผ่านไปมาบริเวรนั้นยิ่งนักรวมไปถึง แบล๊คสมิทหนุ่มที่เปิดร้านขายของอยู่ริมถนนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาแก่เขาและสินค้าของเขา

    "ฮะๆ ปีนี้ก็มีเหมือนกันอีกสินะ เจ้าพวกเด็กน้อยที่จะไม่ได้สอบเพราะไปสายเนี่ย" ทหารยามที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ของตน ไม่ห่างจากต้นไม้ที่แบล๊คสมิทหนุ่มตั้งร้านขายของอยู่ ซึ่งการบ่นออกมาลอยๆของทหารยามคนนั้นทำให้ช่างตีดาบหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วแล้วสะกิด วิซาร์ดหนุ่มที่นั่งพิงต้นไม้อ่านหนังสือเล่มโปรดอยู่เงียบๆ

    "เฮ้ยๆ ไอ้เอนเซ่ กี่โมงแล้ววะ?" คำถามสั้นๆทำให้จอมเวทย์หนุ่มละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่แวบนึงเงยขึ้นมามองช่างตีเหล็ก ร่างใหญ่ บึกบึน ราวกับยักษ์ปักหลั่น ด้วยดวงตาสีม่วงซึ่งตัดกับผมสีแดงของเขายิ่งนัก แล้วจอมเวทย์หนุ่มก็อ่านหนังสือต่อโดยไม่สนใจคำถามที่ถูกเอ่ยถาม

    ทำเอาคนถามขมวดคิ้วในความกวนประสาทของสหายยิ่งนัก ต้องเอื้อมมือไปหยิบ เอ่อหรือจะเรียกว่าจะชากก็คงไม่ผิดนัก จากมือของจอมเวทย์ที่ถูกเรียกว่าเอนเซ่ "กรูถามเมิงว่า ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ ไอ้คุณเอนเซ่"

    "ชั้นชื่อ อินเซ... ช่วยใช้สมองที่มีแต่กล้ามเนื้อของนายจำไว้หน่อยได้มั๊ย ซีวิล?" เสียงเนีอยๆของคนถูกถามเอ่ยตอบกลับมาแล้วดึงหนังสือจากแบล๊คสมิทร่างใหญ่ มาวางไว้ข้างๆตัวแล้วหยิบนาฬิกาพกสีเงินออกมาเปิดดูเวลา "อีกครึ่งชม. จะเที่ยงวันพอดี"

    ซีวิล พยักหน้างึกๆ "อืม 11โมงครึ่งแล้วสินะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ วันนี้ขายของได้กำไรดี บวกกับชั้นอารมณืดี และหน้าตาดี เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเอง แต่เหมือนลืมอะไรไปบางอย่างแฮะ" BS หนุ่มเหลียวไปรอบๆตัวพลางนึกว่าตนเองนั้นลืมอะไร ก็พบอัศวินหนุ่มคนหนึ่ง นั่งเอนหลังชันเข่าข้างหนึ่งงีบหลับโดยมีหมวกฟาง[Sakkat] ถูกดึงลงมาปิดหน้า แล้วไม่ห่างออกไปมีเปโกเปโก้ตัวหนึ่งนอนออกไปอยู่ไม่ห่าง ซึ่งก็ทำให้เหมือนกับว่า ซีวิล จะนึกอะไรบางอย่างออกทันที

    "ชิบหายแล้วไง!!! เฮ้ยไอ้ทากะตื่นว้อย เมิงต้องไปทำธุระที่สมาคมนักดาบก่อนเที่ยงไม่ใช่หรือวะ ยังจะมานอนสบายใจทั้งคนทั้งห่านอีก " ช่างตีดาบหนุ่มตะโกนแหกปากเรียกเอาทั้งคนทั้งห่านสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

    "อืม.... ทางสมาคมนักดาบเขามาขอร้องแกมบังคับเจ้าทากะให้ไปช่วยฝึกสอนพวกโนวิช ที่สอบผ่านของปีนี้น่ะแหละนะ" เสียงเนือยๆของ วิซาร์ด ผมแดงสดที่อ่านหนังสือกล่าวออกมาลอยๆ

    แบล๊คสมิทหนุ่มหันขวับ จ้องตาเขียวปั๊ด "ห่านจิก!! แล้วเมิงไม่ปลุกมันวะไอ้เอนเซ่"

    จอมเวทย์นาม อินเซ หรือ เอนเซ่ ที่ซีวิลเรียกทำหน้าตาเนือยๆอ่านหนังสือของเขาต่อไม่สนใจต่อปากต่อคำกับBSเลือดร้อนอย่างเพื่อนเขาต่อ ไม่ต่างจากอัศวินหนุ่มที่ชื่ว่า ทากะ ที่เพิ่งตื่นมาทำหน้าตามึนๆ งงๆ "เราต้องไป เมืองอิสลูด ไปสมาคมนักดาบ ตามนัดก่อนเที่ยงสินะ"

    "โอยเพื่อนกรูแต่ละคน ดีๆแจ่มๆแหล่มๆกันทั้งนั้น รีบไปได้แล้วไอ้ห่านจิก ทากะ! นี่จะเที่ยงอยู่รอมล่ออยู่แล้ว จากที่ไปเมือง อิสลูดไม่ใช่ใกล้ๆ นะเว้ย โนวิซเมื่อกี้ยังวิ่งหน้าตั้ง แหกตาตื่นไปทีเดียว เมิงยังมาทำหน้าตาเป็นหมา งง อยู่นี่อีก" ซีวิลเอามือกุบขมับตัวเองอย่างกลุ้มใจปวดตับกับเพื่อนทั้ง2ตัวของเขายิ่งนัก

    อัศวินหนุ่มคว้าห่อผ้าสีขมุกขมอมที่มีลักษณะยาวเรียว ซึ่งใครมองแว่บเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าภายในห่อผ้านั้นเป็นดาบแน่นอน แล้วกระโดดขึ้นหลังเปโกเปโก้ ที่ยืนขึ้นหาวอ้าปากกว้าง "เอาไว้เสร็จธุระเรื่องฝึกสอนโนวิซ เราจะแวะไปหานายละกันนะ คืนนี้คงอยู่ที่ร้านเดิมใช่ไหม ซีวิล อินเซ?"

    "เออ ร้านของที่ไอ้นักกวีหัวทองที่มันไปรับจ๊อบแหกปากร้องเพลงน่ะแหละ กรูไม่คิดว่าสมาคมนักดาบปีนี้จะขาดคน ถึงขนาดต้องเอาอัศวินไร้สังกัดเบลอๆ มึนๆ อย่างแกไปฝึกสอนโนวิซเลยพับผ่า"BSร่างใหญ่โคลงหัวดิกๆ แล้วก็มอง ทากะ ควบเปโกเปโก้ มุ่งไปประตูด้านใต้ ของพรอนเทร่า เช่นเดียวกับโนวิซที่เพิ่งวิ่งไปเมื่อกี้




    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~




    ท้องฟ้ายามเกือบเที่ยงวันที่กระจ่างใส เหนือบริเวณด้านใต้ของพรอนเทร่า จู่ๆก็ปรากฏเมฆสีทมึนปกคลุมไปทั่วฟากฟ้าอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ อันเป็นสัญญาณ บ่งบอกถึงว่าอีกไม่กี่อึดใจ สายฝน จะกระหน่ำลงมายังบริเวณนี้

    สายลมที่เคยพัดโชยเอื่อย เวลามันกลับกรรโชก รุนแรง หอบเอากลิ่นไอความชื้นมาด้วย ทำเอาโนวิซหนุ่มที่กำลังวิ่งอย่างสุดกำลังต้องหยุดชะงัก เหลียวซ้ายแลขวา ตอนนี้ตัวเขาอยู่ด้านใต้ของเมืองใหญ่พรอนเทร่า กำลังมุ่งหน้าไปทางเมือง อิสลูด ที่ตั้งอยู่ทางตะวันออก เฉียงใต้ไม่ห่างออกไปนัก ระยะทางอีกพอสมควรทีเดียว ซึ่งการเดินทางไม่ได้ยากลำบากอะไรเลย

    แต่สิ่งที่ทำให้โนวิซหนุ่มต้องฉุกคิดอย่างหนักคือพายุฝน ที่จู่โจมการเดินทางของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ลมพัดแรงขึ้นทุกที แต่รอบๆตัวเขากลับเป็นทุ่งโล่งไม่มี ต้นไม้ใหญ่หรืออะไรที่จะกำบังเขาจากพายุฝน ที่เริ่มซัดกระหน่ำลงมาจนตัวเขาเองแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่แล้ว

    โนวิซหนุ่มทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น เอามือป้องหน้ากันเม็ดฝนที่บัดนี้เริ่มโปรยปรายลงมา พร้อมกระแสลมที่ยังพัดรุงแรง สายฝนที่กระทบตามส่วนต่างๆร่างกายที่ไม่ได้อยู่ใต้เสื้อผ้า จนเจ็บไปทั้งตัว โนวิซหนุ่มเอามือเช็ดน้ำฝนที่เกาะอยู่เต็มหน้า แล้วจ้องฝ่าสายฝนที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ไปยังเมืองที่ตั้งของสมาคมนักดาบ อันอยู่เบื้องหน้า ความสิ้นหวังโถมเข้าใจจิตใจของโนวิซหนุ่ม

    ((สิ้นหวังแล้วสินะ!! เราไปไม่ทันสมัครก่อนเที่ยงแน่ แม้กระทั่งโลกใบนี้ยังไม่อยากให้ตัวซวยอย่างเรา เป็นนักดาบให้แปดเปื้อนสินะ))

    ก่อนที่โนวิซหนุ่มจะหมดแรงทรุดลงไปนอนกับพื้นด้วยความสิ้นหวังนั่นเอง เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนของใครบางคน ที่ดังฝ่าสายฝน พร้อมๆกับ เสียงฝีเท้าของอะไรบางอย่างที่ควบตะบึงมาอย่างสุดกำลัง ทำให้โนวิซหนุ่มหันไปมองตามทิศทางของเสียงนั่น ก็พบอัศวินคนหนึ่งกำลังควบเปโกเปโกะ ตรงมายังเขา อัศวินคนนั้น สวมหมวกฟาง ที่ถูกดึงปีกหมวกลงมาเพื่อบังละอองฝนจนมองไม่เห็นใบหน้า

    "น้องชายอยู่นิ่งๆนะ" เสียงอัศวินคนนั้นร้องแข่งออกมากับสายฝนที่หนักขึ้นทุกที

    โนวิซหนุ่มเอามือป้องหน้าจ้องไปทางอัศวินคนนั้นอย่างประหลาดใจ ถึงเขาจะไม่บอกให้อยู่นิ่งๆ ตอนนี้โนวิซหนุ่มก็ขยับตัวไปไหนไม่ได้อยู่แล้วท่ามกลางพายุฝนหนักเช่นนี้ โนวิซหนุ่มจ้องฝ่าสายฝนไปก็เห็นอัศวินคนนั้น ควบเปโกเปโกะ ตรงเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว

    แต่ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไร หรือสอบถามอะไร ร่างของเขาก็ถูกคว้าด้วยแขนเพียงข้างเดียวของอัศวินคันนั้น จนลอยทั้งตัวมาหล่น อยู่บนหลังเปโกเปโกะ ที่กำลังห้อตะบึง มุ่งตรงไปยังเมือง อิสลูด โดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรทั้งนั้น

    "น้องชายจะไปสอบเป็นนักดาบใช่มั๊ย?" เสียงตะโกนตามที่ดังแข่งกับสายฝนรอบๆตัวถูกถามมาจากอัศวินหนุ่มที่เวลานี้กำลังควบตะบึงอย่างรวดเร็วโดยไม่หวั่นกับสายฝนรอบๆตัวแม้แต่น้อย

    อะไรบางอย่างที่ทำให้ความสิ้นหวังเมื่อกี้หายไปจนหมดสิ้น ใช่แล้วเขายังไม่สิ้นหวังซะทีเดียว แล้ว โนวิซหนุ่มตอบรับอย่างหนักแน่น "ครับ!!"

    "งั้นจับแน่นๆล่ะน้องชาย พวกเรากำลังจะไปสายแล้ว!!" อัศวินหนุ่มร้องบอกคนที่เกาะอยู่ด้านหลังแล้วควบเปโกเปโกะ วิ่งสุดฝีเท้าของมันตรงไปยัง เมืองอิสลูด สมาคมนักดาบที่ตั้งอยู่ในเมืองแห่งนั้น




    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~




    สมาคมนักดาบเมืองอิสลูด เวลานี้มีโนวิซมากหน้าหลายตาที่ใฝ่ฝัน ที่จะเป็นนักดาบมารวมตัวกันเพื่อนที่จะทำตามความฝันของพวกเขาเหล่านั้น เจ้าหน้าที่ผู้มีหน้าที่รับสมัครโนวิซ มองสายฝนที่เทกระหน่ำอยู่เบื้องนอก แล้วหันกลับมามองนาฬิกา เรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ภายในสมาคม ก่อนจะเอ่ยถามไปยัง นักดาบชราร่างใหญ่ที่ยืนกอดอกจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง

    "หัวหน้าครับ ปีนี้คงจะมีคนมาสมัครเข้ารับการทดสอบเพียงแค่นี้ล่ะมั๊งครับ เราเริ่มทำการอบรมแล้วทำการทดสอบเลยดีไหมครับ"

    นักดาบชรา ตอบกลับมาทั้งๆที่ไม่ได้หันกลับมา "นี่ยังไม่เที่ยงเลยไม่ใช่รึ? กำหนดการปิดรับสมัครคือตอนเที่ยงไม่ใช่หรือ?"

    "แต่ฝนตกหนักขนาดนี้คงไม่มีใครมาสมัครแล้วล่ะครับ"

    ครูเซเดอร์สาวผมสีทองที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถาม "นายเพิ่งมาทำงานที่นี่เป็นปีแรกสินะ?"

    "ครับผม ท่านอาร์กินัล" เจ้าหน้าที่คนนั้นตอบกลับด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อย ที่จะสบสายตากับครูเซเดอร์สาวตรงหน้า

    "ไม่ว่าจะมีอุปสรรคแค่ไหนสำหรับผู้ที่จะสอบเป็นนักดาบแล้ว พวกเขาต้องต่อสู้กับมันจนถึงวินาทีสุดท้าย ใช่มั๊ยคะท่านโลฟารุ" อาร์กินัล เอ่ยถามยังยังนักดาบชรา ที่ยังคงจ้องฝ่าสายฝนเบื้องนอก เขายิ้มออกมาเล็กน้อย

    ประตูสมาคมนักดาบถูกเปิดขึ้นพร้อมๆกับสายฝนที่ซัดสาดเข้ามา และ เสียงนาฬิกาที่ตีบอกเวลา เที่ยงตรง โนวิซที่เปียกโชกไปทั้งร่าง กระโจนเข้ามาที่เค้าเตอร์รับสมัครอย่างรวดเร็ว

    "ผมมาสมัครเข้าทดสอบเป็นนักดาบครับ!!"


    นักดาบชรา เดินมาจับไหล่โนวิซหนุ่ม "เจ้าหนูเจ้ามาทันเวลาฉิวเฉียดทีเดียว เจ้าชื่ออะไรงั้นรึ?"

    โนวิซหนุ่ม ที่เวลานี้หอบแฮ่กๆ เปียกไปทั้งตัว เอามือเช็ดน้ำฝนตามใบหน้า แล้วเงยหน้าขึ้นมอง นักดาบชราร่างใหญ่ ตอบด้วยเสียงอันดังก้อง "ผมชื่อ ชินครับ!!"

    "ดี!! รีบไปกรอกใบสมัครซะ ได้เวลาเริ่มทำการอบรมแล้วทำการทดสอบประจำปีนี้กันซักที อาร์กินัล เรื่องอบรมก่อนเข้าทำการทดสอบ และหลังการทดสอบ ปีนี้ ขอฝากเจ้า เหล่าอัศวิน และ อัศวินศักดิ์สิทธิ์ แห่งพรอนเทร่า อย่างพวกเจ้าด้วยล่ะ พอดีข้ามีธุระนิดหน่อยกับ ศิษย์เก่า เจ้าปัญหา ซักหน่อย" นักดาบชราหันไปเอ่ยกับ ครูเซเดอร์สาวผมสีทอง ที่เวลานี้ลุกขึ้นจากโซฟา ยืนตรงรับคำแข็งขัน

    "รับทราบค่ะ ท่านโรฟารุ ดิฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ"

    แล้วนักดาบชราก็เดินไปด้านหลังของสมาคมนักดาบตรงไปยัง คอกเปโกเปโกะ ทันที่ ซึ่งเมื่อมาถึงนักดาบชราก็พบ อัศวินหนุ่มกำลังจัดการเช็ดขนเปโกเปโกะ ที่หนาวสั่น เพราะเปียกโชกไปทั้งตัว โดยไม่สนใจตัวเองที่เปียกโชกไม่แพ้กัน

    "เจ้ามาสายนะ ทากะ"

    อัศวินหนุ่มจึงเงยหน้าจากเปโกเปโกะตรงหน้า ถอดหมวกฟางของเขาก้มหัวทำความเคารพนักดาบเบื้องหน้า แล้วหันกลับไปเช็ดเปโกเปโกะ ของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ

    "ต้องขออภัยท่านโรฟารุ ด้วยนะครับ พอดีระหว่างทางเจอเหตุไม่คาดฝันนิดหน่อย แต่ตัวกระผมอดที่จะแปลกใจนะครับว่า อัศวิน และอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ผู้ทรงเกียรติ มีตั้งมากมาย แต่กลับเป็นอัศวินไร้สังกัดเช่นผมที่ถูกเรียกตัวมาเช่นนี้"

    นักดาบชราหัวเราะเบาๆ "ก็เพราะข้าอยากไห้อัศวินไม่เอาไหนอย่างเจ้า มาที่นี่ในวันฝนตกฟ้าคนองเช่นนี้ไงล่ะ"

    เปโกเปโกะ สบัดขนเพื่อขับไล่น้ำฝนที่เกาะติดอยู่บนตัวมัน แล้วมันก็ทรุดตัวลงนอนขดเพื่อสร้างความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย อัศวินหนุ่มจึงเงยหน้ามาสบสายตากับนักดาบชรา ตรงหน้าเขา "ปีนี้คงมีคนพิเศษ มาสมัครเป็นนักดาบสินะครับ เมื่อกี้ผมว่าผมเห็น อัศวินศักดิ์สิทธิ์ อันดับ1แห่งพรอนเทร่า อย่าง อีวิลอายส์ อาร์กินัล อยู่ที่นี่ด้วยใช่ไหมครับ นั่นก็น่าเพียงพอสำหรับการรับรองความปลอดภัยของคนพิเศษแล้วนี่ครับ? ไม่เห็นจำเป็นต้องเรียกผมซึ่งเป็นเพียงอัศวินไร้สังกัด มาเลยนี่ครับ"

    นักดาบชราหัวเราะร่วน "เจ้านี่ไม่ว่ากี่ปีๆ ก็ยังไม่ชอบเรื่องยุ่งยากเหมือนเดิมเลยนะ ถึงจะมี อัศวินศักดิ์สิทธิ์ อันดับ1แห่งพรอนเทร่า อยู่แล้วแต่ข้าก็รู้สึกสังหรไม่ค่อยดีนัก เลยอยากได้ ไพ่ใบพิเศษ เอาไว้ถือติดมือเพื่อนความอุ่นใจน่ะ แล้วเจ้าจะยืนตัวเปียกอย่างนี้อีกนานมั๊ยเนี่ย เข้าไปจัดการ สภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำของเจ้าตอนนี้ก่อนเถอะ "

    นักดาบชราเดินนำ อัศวินหนุ่มที่เปียกชุ่มไปทั้งตัว เข้าไปยังห้องพักรับรองภายในสมาคมนักดาบ การทดสอบนักดาบครั้งนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวที่จะสั่นสะเทือนรูนมิดการ์ดไปทั้งแผ่นดิน




    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~








    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~






    คุยกันหลังจบงาน

    ถ้าเที่ยบกับฟิคของท่านอื่นๆ นี่มันอาจจะเป็นบทแรกที่ไม่สวยหรูเท่าไรแต่ก็ตั้งใจเขียนเต็มที่ครับ ต้องออกตัวเลยนะครับ ว่าเขียนด้วยความรู้ เกี่ยวกับRO แบบงูๆปลาๆ เท่านั้น และอาจจะไม่มีอะไรที่ใหม่ๆ อัพเดทตามแพทจริงๆของRO ซักเท่าไร และ แทบไม่มีอะไรอิงกับRO ซักเท่าไร ยกเว้นบรรยากาศ และชื่อเรียกต่างๆ ที่ถูกหยิบยกขึ้นมาใช้ ออกจะเป็นแฟนตาซี เรื่อยเปื่อยตามที่คนเขียนชอบแบบหนักๆ

    ส่วนเรื่องตัวละคร อย่างที่บอกไว้ผมขอปรับเปลี่ยนตามใจฉันเลยนะครับ ใครชอบไม่ชอบหรือรับไม่ได้ ให้ AV เอ๊ย PM บอกกันได้ตามสะดวกเลยนะครับ ผมจะได้ถอดตัวละครนั้นๆออก (ประโยคนี้ผมลอกนุ๊กกี้มาครับฮาๆ ) ซึ่งงานเขียนครั้งนี้ผม กลับไปใช้ความรู้สึกแบบเดิมๆ สมัยเขียนฟิคครั้งแรกคือ ดิบๆบ้านๆ ไม่สวยหรูอะไรเลย หากมีจุดได้ตำหนิ ติติงก็น้อมรับทุกความเห็นครับ ส่วนจะแก้ได้หรือแก้ไม่ได้มันอีกเรื่องนึงครับ อิๆ


    6/5/2553
    นักเดินทางแห่งมิดการ์ด​
  2. derick

    derick Member

    EXP:
    339
    ถูกใจที่ได้รับ:
    1
    คะแนน Trophy:
    18
    ก่อนอื่นต้องขอบคุณสำหรับบทครับ :hbow:

    เปิดเรื่องมาก็ดราม่าเลยทีเดียว บรรยากาศผิดจากฟิคออนไลน์อันเก่า (แต่ผมชอบแบบออนไลน์เก่านะมันขำดี 555)

    บทนี้ชอบซีวิลครับ!! 555 ฮาทากะกับอินเซ่ ไม่รู้ว่ามันคบกันไปได้ยังไง (คงเป็นประมาณอีกคนเกรียนอีกคนเบลอ เลยไม่มีผลกระทบซึ่งกันและกัน)

    เรื่องภาษาผมไม่ซีเรียสอย่างแรงแหะ กลับรู้สึกว่าภาษาแบบฟิคท่านจ้อยนี่อ่านง่ายแล้วดูเรื่อย ๆ เหมาะกับบรรยากาศของตัวเรื่องดีนะครับ

    อธิบายบางอันแอบงงเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นปัญหาเพราะพอเข้าใจได้ไม่ยาก

    รอตามต่อไปจ้า~*
  3. train

    train Member

    EXP:
    498
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    16
    ดิบๆบ้านๆแต่ภาษาอ่านง่ายก็โอเคนาพี่จ้อย
    ซับซ้อนสวยหรูมากไปก็บางทีอ่านยาก (ฮา) พูดจริง *-*b

    ขอบคุณที่อุตส่าห์ให้บทเจ้าทรัสออกมาตั้งแต่ต้น (เอิ๊กๆ)
    รอตอนต่อไปคร้าบ *w*/
  4. swanton

    swanton Dragon on Board

    EXP:
    1,424
    ถูกใจที่ได้รับ:
    69
    คะแนน Trophy:
    113
    ถูกเอ่ยชื่อเล็กน้อย ถือเป็นนิมิตหมายอันดีว่าไม่ถูกลืม :hlr:
    (ทั่นจ้อย - ตรูจะหั่นบททิ้งเร็วๆนี้แหละ)

    ฉากเปิดกระชากอารมณ์อย่างมาก แต่จะหาใครรับบทได้เหมาะเท่าไพอาคงไม่มีอีกแล้ว กร๊ากกกกก
    ถ้าไม่ได้ไนท์ใจดีช่วย จะทำยังไงหนอ พ่อหนุ่มจิตตกเอ๊ย (ก็คงเป็นโนวิซไปตลอดกาล?)
    เราเดาถูกจริงๆแฮะ ว่าเจ้าของมือหน้าหวาน ต้องเป็นเทรนแหงๆ (หุหุหุ)
    เห็นด้วยว่าทากะกับอินเซมันอยู่ด้วยกันได้ยังไงฟระ OTL

    จุดติงของผมก็คือ อยากให้เลือกใช้ภาษาใดภาษาหนึ่งไปเลยอ่ะครับ อย่างเช่น โนวิซ หรือ BS หรือ แบล็คสมิธ มันปนๆกันแล้วดูแปร่งๆน่ะ ลองใช้แบบใดแบบนึงดีกว่านะครับ จะตัวยอหรือเต็ม จะไทยหรืออังกฤษดี
    อีกอย่างก็คือ ภาษาปากแบบโลกปัจจุบัน ที่อาจต้องระวังในการใช้ เพราะอาจทำให้ธีมฟิคเปลี่ยนเป็นเฮฮาปาร์ตี้ได้ง่ายๆ (จริงๆจะเขียนดราม่าหนักๆแม่นบ่?)

    ช่วงนี้กระแส RO มาแรงเนอะ
  5. Ryuto

    Ryuto 終わる道、始まる夢

    EXP:
    964
    ถูกใจที่ได้รับ:
    16
    คะแนน Trophy:
    88
    ภาษาพี่ก็อ่านง่ายดีนะพี่จ้อย แต่เหมือนกับผมเห็นจุดประสงค์ที่พี่แฝงไว้ลึกๆของฟิคนี้ได้แฮะ(หรือผมคิดไปเองหว่า^^")

    ชอบตรงหันไปเช็ดขนเปโกะก่อนเช็ดตัวเองอ่ะพี่ได้อารมณ์โจโคโบะดี 55555555555555+ (เห้ยผมคิดอะไรแปลกๆฟระัครับเนี่ย)

    รอตามชมต่อไปคร้าบ>w<
  6. alladiya

    alladiya สมาชิกที่ไม่มีอยู่จริง

    EXP:
    1,207
    ถูกใจที่ได้รับ:
    11
    คะแนน Trophy:
    88
    อาร์กินัลออกโรง ฮ่าๆ

    เห็นด้วยกับพี่อีวาน บทมันช่างเหมาะสมดีเสียจริงๆ


    ว่าแต่เป็นแฟนฟิคชั่นแหละเนอะ แฟนฟิคชั่นนั่นแหละ หุหุ
  7. aquafay

    aquafay Member

    EXP:
    97
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    6
    เปิดเรื่องมากระชากอารมณ์ไปนิด ดราม่าอยู่ดีๆ ฉากถัดมาก็คอเมดี้กันเลยทีเดียว แต่ก็อ่านแล้วน่ารักดีครับ ไม่ได้ถึงกับติดขัดมากมายอะไร

    ชอบกลุ่มเอนเซ่-ทากะ-ซีวิลแฮะ เป็นกลุ่มที่รั่วได้ใจดี ฮา

    รอตอนต่อไปนะครับผม :D~
  8. aurora

    aurora คาตะโอโม่ย

    EXP:
    1,631
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    86
    ฟิคนี้แนวซีเรียสสินะ...

    ภาษาอ่านง่ายๆ เข้าใจง่าย สบายๆดีครับ แต่การใช้คำพูดว่า กรู-เมิง/ห่านจิก ภาษาแสลงแบบนี้เนี่ย ผมรู้สึกว่ามันไม่เข้ากับแนวแฟนตาซีซักเท่าไหร่ (เข้าใจว่าคงใช้กับเฉพาะตัวละครที่เป็นเพื่อนสนิทๆกันซีนะ) และพวกชื่อย่อๆอย่าง BS อ่านแล้วมันดูตะหงิดๆนิดๆ น่าจะเลือกไปเลยว่าจะเป็นแบล็คสมิธ/หรือนักตีดาบ ไปเลย

    ที่เหลือผมก็ไม่มีอะไรจะติงแล้วล่ะครับ ผมเองก็ไม่ใช่นักแต่งฟิค ไม่ได้มีประสบการณ์อะไร หวังว่าคงไม่โกรธอะไรนะครับ

    บทคัวละคร ชิน นี่เข้ากับคนสมัครมากๆๆๆ อ่านปุ๊ปรู้ปั๊บเลยว่าตัวละครของใคร 5 5 5 5

    รออ่านต่อไปครับ จะรอดูว่า "คนพิเศษ" ที่ว่าในนิยาย จะใช่คนที่ผมคิดไว้รึเปล่า :medance.:
  9. PaiaAznable

    PaiaAznable มนุษย์ตู้ปลาช้ำรัก

    EXP:
    744
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    86
    ^
    ^
    ^
    ก็ตอนสมัครน่ะจงใจเอานิสัยของเจ้าของตัวละครจริงๆมาใส่ตอนสมัคร จะไม่ให้เหมือนได้ไงฟะ.....

    เรื่องที่จะติ นอกจากยังพอมีคำผิดบ้าง ชาวบ้านเขาก็ท้วงกันหมดแล้ว.....

    ปล.ว่าแต่นี่มันแฟนฟิค ไม่ใช่ออริสินะ =w=
  10. Ryuune

    Ryuune Well-Known Member

    EXP:
    1,084
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    86
    มาตามอ่านแล้วค่า หุหุหุ แต่ละคนบุคลิกเข้ากับตัวจริง ๆ โดยเฉพาะพระเอก อิอิ

    อ่านแล้วคิดถึง RO เมื่อวันวานขึ้นมาเลยค่ะ :hcha:

    [action]เป็นตัวละครลับต่อไป~~[/action]
  11. parwankorn

    parwankorn Member

    EXP:
    60
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    6
    เริ่มได้สนุกเลยครับ

    อ่านแล้วรู้สึกเหมือนสมัยที่ยังเล่นเซฟจริงอยู่เลยครับ

    การเดินทางนิมันโหดร้ายมาก (เปลีองเวลา เดี๋ยวต้องเติมชม.อีก TT^TT)
  12. identity

    identity Active Member

    EXP:
    580
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    36
    ตอนแรกเห็นบอกว่าเอาเพียงบรรยากาศมา นึกว่าอัศวินจะขี่สัตว์ประเภทม้า ยูนิคอร์น หรือเปกาซัสซะบ้าง แต่ที่ไหนได้ ยังเป็นห่านเหมือนเดิมแฮะ :hsunglass:
  13. onikuro13

    onikuro13 Sadistic Queen

    EXP:
    299
    ถูกใจที่ได้รับ:
    7
    คะแนน Trophy:
    38
    ...ทากะ อินเซ!!!!!!

    ...มันต้องวายกันแน่ๆ!! ฟันธง!!!
  14. basseafood

    basseafood ตั้งได้แค่ 50 ตัวเอง??? น้อยจริง!!!

    EXP:
    698
    ถูกใจที่ได้รับ:
    34
    คะแนน Trophy:
    98
    กดปุ่ม Like รัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

    ชอบแนวการเขียนแบบนี้แหละ อ่านเรื่อยๆ ง่ายๆ สบายดี ไม่ต้องคิดไรมาก เห็นภาพแตกต่างกันไปตามประสบการณ์ของคนอ่าน

    รอดูตัวเองออกมาอย่างใจจดใจจ่อ... > w <~
  15. Livic

    Livic ผู้กล้า

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    1
    คะแนน Trophy:
    18
    กว่าจะได้มาอ่าน ผ่านไป 10 วัน 555+

    สนุกดีครับ ไม่คิดว่าตัวเองจะได้ออกตั้งแต่บทแรกเลยนะเนี่ย ขอบคุณท่านจ้อยที่จัดให้ออกมาอย่างรวดเร็วครับ

    ชอบ party - BS/wizard/knight จัง รู้สึกว่าถ้ากลุ่มนี้ออกไปเก็บเวล คงนอนกันเกลื่อนทีเดียว

    like+! ครับ ยังไงผมก็จะรออ่านต่อที่ "ร้านของที่ไอ้นักกวีหัวทองที่มันไปรับจ๊อบแหกปากร้องเพลง" นะครับ หุหุหุ
  16. joi100

    joi100 นักเดินทางแห่งมิดการ์ด

    EXP:
    478
    ถูกใจที่ได้รับ:
    23
    คะแนน Trophy:
    38
    ห้องรับแขก กับ อีตานักเดินทางฯ


    หลังจากเข็นตอนแรกออกมา ก็มัวแต่เล่นRO บ้าง คุยไก่เพ้อเจ้อไปเรื่อยเปื่อยบ้าง จนพี่ๆน้องๆ เข็นตอนใหม่ออกมากันหมดแล้ว ทำให้ร้อนรนต้องเข็นตอนใหม่ออกมากับเขาบ้างล่ะ ขอย้ำอีกครั้ง มันเป็นแฟนตาซีเพ้อเจ้อ คงไม่ดราม่าหนักหน่วงอะไรมากนักหรอกนะครับ เป็นไปตามกระแสของเรื่องมากกว่า แล้วเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เขียนห้องรับแขกเยอะขนาดนี้ >_<



    derick


    [action]ขอบคุณสำหรับการติชมครับ จะพยายาม ปรับปรุงให้ดีขึ้นครับ (แต่มันจะดีขึ้นมั๊ยหว่า -3-)[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    > T r A i N < Icon


    [action]ตอนใหม่ช้าหน่อยนะ ติดอู้ซะเยอะ [/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    Evan Ψzac £ The Crow

    [action]ขอบคุณสำหรับคำติติงครับ จะนำไปปรับปรุงครับ แต่มันไม่ใช่ดราม่าหนักๆนะเอ้อ แฟนตาซีลั้นลาต่างหาก-3- [/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    Ryuto

    [action]คิดลึกไปแล้วเจ้าน้องชาย คนเขียนยังไม่ได้คิดอะไรมากเลย เชื่อซี่....[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    ยูคิฮิเมะ : Fußballsüchtige


    [action]ครับ เป็น"แฟนฟิคชั่น" จริงๆไม่ติงนัง[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    aquafay


    [action]ขอบคุณที่มาติดตามครับผม[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    Iseria Queen

    [action]ศัพท์แสลงพวกนั้น ส่วนตัวใว้ใช้ระบุความสนิทสนมของตัวละครน่ะครับ จะให้เล่นเป็นแฟนตาซีจ๋า แบบคนอื่นๆ ที่ทำกัน สำหรับผมมันออกจะเข้าใจยาก และเข้าถึงตัวละครนั้นๆยากไปซักนิดนึง (จริงๆฝีมือไม่ถึงน่ะแหละ T-T)[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    Paia A. Perditior

    [action]แม่นล่ะก่ะ แฟนฟิค จริงๆ บ่ใช่ ออริ[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    Ryuune

    [action]ยินดีที่ชอบครับ[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    นักท่ิอง เที่ยวในหุบเขาอันว่างเปล่า

    [action]เดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีตังก็ต้องย่ำต๊อกเดินกันลั้นลาเหมือนเดิมแหละครับ[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    นักศึกษาอัน งมงาย


    [action]ยังไงมันก็คือ RO แหละครับ มันก็ต้องเปโกเปโกะสิ จะให้เป็นอย่างอื่นมันก็ไม่ใช่ RO น่ะสิครับ[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    บาทหลวงโอนิ คุโร่

    [action]ไม่Y ครับพี่น้อง คนเขียนเขียนไม่เป็น+ทำใจเขียนไม่ได้ ;w; [/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    basseafood


    [action]แหมๆ ไม่พลาดเชียวนะ บาสคุง[/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    Civil-Man

    [action]คงอีกซักระยะล่ะครับ พยายามเดินเรื่องให้กระชับรัดกุมที่สุดครับ [/action]
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
  17. joi100

    joi100 นักเดินทางแห่งมิดการ์ด

    EXP:
    478
    ถูกใจที่ได้รับ:
    23
    คะแนน Trophy:
    38
    บทที่ 2 : การทดสอบนักดาบ กับ สายฝนที่โปรยปราย



    แม้ภายนอกเวลานี้ เสียงของพายุกำลังคำรามลั่น แต่เสียงพูดคุยจ๊อกแจ๊กของเหล่า โนวิซที่มารวมตัว ณ สมาคมนักดาบแห่งนี้เพื่อทำการทดสอบ เป็นนักดาบตามความฝันของพวกเขาก็ยังคงดังแข่งกับ สายฝนด้านนอก

    ชินซึ่งเปียกโชกไปทั้งตัว และมาลงทะเบียนแบบเฉียดฉิว ได้รับผ้าแห้งผืนหนึ่ง สำหรับเช็ดหัว ที่เปียกชุ่ม แต่ก็ไม่มีเวลาที่จะไป หาชุดเปลี่ยน เดินเข้าห้องอบรม ทั้งๆ ที่เปียกไปทั้งตัว ทำเอาโนวิซหลายๆคนในนั้นหันมามอง บ้างก็ด้วยสายตาแปลกใจ บ้างก็ด้วยสายตาดูแคลน แต่ช่างมันเถอะเขาไม่สนใจหรอก เพราะยังไงตั้งแต่จำความได้ เขาก็ไม่เคยดูดีในสายตาใครอยู่แล้ว

    โนวิชหนุ่ม เลือกที่จะมานั่งอยู่ท้ายห้อง เพื่อเลี่ยงจากคนอื่นมากที่สุด จากการกวาดสายตาไปรอบๆห้อง ก็พบว่าวันสุดท้าย มีโนวิซมาสมัครสอบไม่เยอะนัก นับๆดู มีไม่ถึง 10 คนซะด้วยซ้ำ แต่สะดุดตาที่สุดก็คือ หญิงสาวที่มี ผมตรงยาวสีเงิน มัดผมผูกแกละสองข้างด้วยริบบิ้นสีแดง ใบหน้างดงาม ผิวขาว ดวงตากลมโตสีน้ำเงินสุกใส

    แค่ดูแว่บเดียว ก็รับรู้ได้เลยเธอนั่นไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาแหงแซะ เพราะหน้าตา ผิวพรรณ ที่ดูราวกับรูปสลัก รวมถึงชุดโนวิซที่ใส่ มันไม่ใส่ของธรรมดาซักนิด ถึงเขาจะไม่ได้อยากเป็นพ่อค้า แต่การอยู่กับการค้าขาย ได้เห็นสินค้าต่างๆ มาตั้งแต่เด็กทำไมเขาจะไม่รู้ว่า ของธรรมดากับของชั้นดีมันต่างกันอย่างไร

    ((เลี่ยงๆ ไว้ดีกว่าแฮะ ท่าทางจะเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ที่ไหนล่ะมั๊ง ขืนไปยุ่งเกี่ยวด้วยวุ่นวายแน่ๆ)) ชินพึมพัมงึมงัม ขณะ เอาผ้าเช็ดผมสีดำของเขาให้แห้ง

    จู่ๆเสียงพูดคุยก็เงียบลง พร้อมๆกับร่างของ ครูเซเดอร์สาว ผมสีทองนัยตาสีทอง เดินเข้ามาด้วยท่าทีสง่างาม และน่าเกรงขาม จนสามารถสะกดให้ทั้งห้องอยู่ในความเงียบสงบได้ เธอค่อยๆกวาดสายตา มองไปยังโนวิซทุกคนแล้วจึงยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ทำเอาบรรยากาศในห้องผ่อนคลายขึ้นมาทีเดียว

    "เอาล่ะค่ะ น้องๆโนวิซทุกคนคงจะเบื่อหน่ายกับการรอคอยที่จะเข้ารับการทดสอบแล้ว แต่การที่พี่มายืนตรงนี้ก็ไม่ได้หมายถึงว่าการรอคอยนั้นๆ จะจบลงนะคะ ก่อนที่จะเข้ารับการทดสอบนั้น ก็ต้องผ่านการอบรมที่น่าเบื่อนี่ซะก่อน พี่ชื่อ อาร์กินัล ค่ะ" ประโยคแรกที่ครูเซเดอร์สาวเอ่ยขึ้นแนะนำตัว ทำเอาโนวิซหลายๆคนหน้าจ๋อยไปเลยทีเดียว

    แล้วการอบรบเกี่ยวกับหน้าที่ และ กฏระเบียบต่างๆ ของนักดาบก็เริ่มขึ้น โดยเริ่มจากการเอ่ยถึงเรื่องราวของสมาพันธ์แห่งรูนมิดการ์ด ที่ถูกก่อตั้งขึ้นเพื่อดูและ แผ่นดินที่เรียกติดปากกันว่า รูนมิดการ์ดแห่งนี้ ซึ่งโนวิซทุกคนต่างตั้งอกตั้งใจฟังยกเว้น ชินที่ เวลานี้ ความเหนื่อยและความเพลีย เข้าโจมตีเขา จนหนังตาหนักขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงกังวาลใสของพี่สาวครูเซเดอร์ อาร์กินัล เริ่มเลือนลางไปจากสติสัมปชัญญะ ของโนวิซหนุ่มผมดำเรื่อยๆ
    .
    .
    .
    .
    .
    เคร้ง!!!
    .
    .
    .
    .
    .
    ฉับ!!!
    .
    .
    .
    .
    .
    กรี๊ดดด!!!!!

    ภาพของชุดเกราะปีศาจสีแดงสด ถือดาบขนาดใหญ่ "เรดิก[Raydric]" จำนวนนับสิบ กำลังอาละวาดไล่เข่าฆ่าผู้คน ในบริเวณสมาคมนักดาบแห่งนี้ ร่างของ โนวิซสาวผมสีเงิน คนนั้นถูกฟันจนนอนจมกองเลือด ภาพสมาคมกันดาบที่พินาศ ท่ามกลางพายุผลที่กระหน่ำ

    เสียงการต่อสู้ เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดภาพเหล่านั้นมันชัดเจนราวเขาไปยืนอยู่ในเหตุการณ์ไม่มีผิด แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นความฝัน แต่ตัวของชินก็ทำได้เพียงตายืนเบิกตากว้าง ตัวสั่นได้ความหวาดกลัว ภาพของโนวิชคนหนึ่งถูกฟันกระเด็นลอยมาทางเขา แล้วค่อยๆตะเกียดตะกายเกาะร่างของเขา ด้วยเลือดที่ไหลท่วมตัว เอ่ยเรียกชื่อของเขา

    ((ชิน))

    ((ชิน!!))

    ((ชิน!!!))


    โนวิซหนุ่ม สะดุ้งลุกขึ้นพรวด ด้วยใบหน้าที่แทบไม่มีสีเลือด กว่าจะตั้งสติได้ก็ใช้เวลาอยู่ชั่วอึดใจก็พบว่า พี่สาวครูเซเดอร์ อาร์กินัล นั้น เดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

    "การอยู่ในสภาพที่เปียกชุ่มไปทั้งตัวอย่างนี้ เธอกำลังจะไม่สบายนะ เข้ารับการทดสอบไหวหรือเปล่า?"

    โนวิซหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆ ก็พบว่าทุกอย่างยังปกติ ไม่มีอะไรเหมือนที่เขาเห็นเมื่อกี้แม้แต่นิดเดียว ยกเว้น พายุฝน แล้โนวิซคนอื่นๆ ที่หายไปจนหมดทั้งห้องแล้ว เหลือเพียงเขาคนเดียวที่ยังเหลืออยู่

    ((เราแค่ฝันไปสินะ))

    แล้วชินสบัดหัวขับไล่ความมึนงง "ไม่เป็นไรครับผมคุณอาร์กินัล ผมพร้อมที่เข้ารับการทดสอบแล้วครับ"

    ครูเซเดอร์สาวจ้องหน้า โนวิซหนุ่มอยู่ชั่วอึดใจก็พบแววตาสุกใสมุ่งมั่น แล้วเธอก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย "เอาล่ะ นายเป็นคนสุดท้ายที่จะได้รับการทดสอบ ของปีนี้แล้ว นายคงจะไม่ได้ฟังคำอธิบายของการทดสอบสินะ แค่นายผ่านเดินผ่านห้องแห่งการทดสอบ ออกมาจนถึงทางออกอีกฝั่งได้แค่นั้นก็พอแล้ว"

    "ครับผม!!"




    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~




    หลังจากเดินตามพี่สาวครูเซเดอร์ อาร์กินัล จนมาถึงประตูหน้าห้องทดสอบ ชินก็เดินเข้าไปในห้องทันที หลังจากจากเดินไปซักพัก ก็เจอสะพานไม้แคบๆ ซึ่งรอบๆสะพานไม้เหล่านั้นปกคลุมด้วยความมืด จนไม่รู้ว่า มันสูงจากพื้นแค่ไหน สร้างความหวั่นใจอยู่ไม่น้อยทีเดียว

    แต่มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมากนัก ถ้าตรงหน้าสะพานไม้นั้น ไม่มีโนวิซสาวผมเงิน ที่เขาพยาจะเลี่ยงนักเลี่ยงหนา ยืนกล้าๆกลัวอยู่หน้าสะพานไม้อันกลาง ชินขมวดคิ้วเพราะแววยุ่งยากมันฉายเด่นตั้งแต่เริ่มการทดสอบแล้ว แต่โนวิซหนุ่มผมดำยังทำใจดีสู้เสือ เดินเลี่ยง ไปยังสะพานไม้อันซ้ายสุด โดยไม่สนใจดวงตาสีน้ำเงินที่บัดนี้มันจ้องเขม็งมายังเขา

    และก่อนที่เขาจะเหยียบลงบนสะพานไม้ ก็มีเสียงใสๆ เรียกเขาไว้ "นี่!!"

    ชินทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจ ทำท่าจะเดินต่อไปบนสะพานไม้ แม้จะรู้ว่าสาวน้อยผมเงินคนนั้นเรียกตัวเขาน่ะเอง เพราะขืนหันไปสบตาหรือตอบกลับยุ่งยากแน่ๆ

    "นี่!! นายผมดำตรงนั้นน่ะฟังภาษามนุษย์ไม่ออกหรือคะ?" เสียงใสๆ ดังขึ้นมาอีกครั้งครามนี้มีหางเสียงที่เจือไปด้วยความไม่พอใจปนอยู่ด้วย

    เสียงถอนหายใจจากโนวิซผมดำ ดังออกมาชัดเจน แล้วชินก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับโนวิซสาวผมเงินคนนั้นด้วยสีหน้าเหนี่อยหน่าย "มีอะไรให้รับใช้หรือครับคุณหนู?"

    โนวิซสาวผมเงินต่อว่าเขาทันที "ฉันเรียกนายตั้ง 2 ครั้งเลยนะนายนี่ท่าทางจะหูไม่ดีนะ"

    "ครับกระผมคุณหนู ผู้น้อยมันหูไม่ค่อยดีเท่าไรเอาเป็นว่า ขอตัวก่อนละกันนะครับ" ชินตัดบนพยายามจะจ้ำอ้าวให้พ้นจากยายคุณหนูผมเงินนี่ไวๆ ที่เขาอุส่าห์หนีมาจากอัลเบต้า 1ในเหตุผลหลายๆอย่างก็มีเรื่องของพวกคุณหนูเอาแต่ใจ สั่งอะไรต้องได้อย่างนั้น รวมอยู่ด้วยนี่แหละ

    คราวนี้โนวิซสาวผมเงินเดินตรงเข้ามากระชากแขนเขาไว้อย่างแรง จนร่างของโนวิซหนุ่มเสียหลักลงมานั่งอยู่กับพื้นเลยทีเดียว "นายจะไปไหนน่ะ พาฉันข้ามสะพานนี่ไปด้วยสิ"

    ชินลุกขึ้นมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง พลางเอ่ยออกมาเสียงเรียบ "คุณหนูครับนี่มันเป็นการทดสอบนักดาบนะครับ ถ้าคุณหนูไม่ผ่านมันไปได้ด้วยตัวเอง เขาจะเรียกว่าการทดสอบหรือครับ?"

    แทนที่โนวิซสาวจะยอมจำนวนด้วยเหตุผลแต่เธอกับจับข้อมือของชินไว้แน่น "ก็ฉันกลัวความสูงนี่ไม่รู้ล่ะยังไงนายก็ต้องพาฉันข้ามสะพานพวกนี้ไป"

    ชินพยายามที่จะแกะมือของเธอ ออกจากข้อมือของเขาก็พบว่า เธอคนนี้เรี่ยวแรงไม่ธรรมดาเลยทีเดียว นี่เขาคงไม่มีทางเลือกสินะ ดวงไม่ดีเป็นบ้า แต่จะว่าไปเขาก็ไม่เคยดวงดีมาตั้งแต่เกิดอยู่แล้วนี่นา "ไม่มีทางเลือกสินะรีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสอบไม่ผ่านทั้งคู่เอาซะเปล่าๆ"

    หลังจากเดินไปเงียบๆพักหนึ่งได้ประมาณกึ่งกลางของสะพานไม้ จู่ๆคนข้างหลังเขาก็หยุดเดิน ทำเอาคนเดินนำต้องหันกลับไปมองด้วยความแปลกใจ ก็พบว่า คุณหนุผมเงิน นั้นยืนตัวสั่นกึกๆ ขาแข็งไม่ยอมเดินต่อ "กลัวความสูงเอามากๆ สินะคุณหนู นี่เคยทำอะไรด้วตัวเองบ้างมั๊ยนี่ นอกจากมีคนรับใช้?"

    จากสีหน้าอันหวาดกลัว เปลี่ยนเป็นใบหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหเพราะโดนดูแคลนเอาซึ่งๆหน้า "นี่นายกำลังดูถูกฉันใช่ไหม!!"

    ชินส่ายหน้าเล็กน้อย "ถ้าไม่อยากให้ชั้นดูถูกเธอก็รีบๆเดินตามมาสิ" พูดจบชินไม่เปิดโอกาศให้อีกฝ่าตอบโต้อะไรนอกจากกึ่งลากกึ่งจูงให้ผ่านสะพานไม้เล็กๆ ตรงนั้นออกมาอย่างรวดเร็ว

    เมื่อมาถึงอีกฝั่ง โนวิซสาวผมเงินก็นั่นทรุดลงอย่างหมดแรง ส่วนชิน มองเส้นทางที่รออยู่เบื้องหน้า ก็พบว่ามันเป็นเส้นทางเดินกว้างๆ มีหลุม หลายแห่งอยู่บนเส้นทางเหล่านั้น แต่มันง่ายกว่าการเดินบนสะพานไม้แคบๆ ในช่วงแรกตั้งเยอะ

    "ถ้าหายเหนื่อยแล้ว ก็รีบๆ เดินไปตามทาง คราวนี้เป็นพื้นธรรมดา เพียงแต่มีหลุม คอยดักอยู่ เดินระวังๆ หน่อยก็ผ่านไม่ยากนัก รีบไปเถอะคุณหนู เธอเข้าสอบก่อนชั้นนี่ เสียเวลามากๆ อาจจะสอบตกก็ได้นะ ฉันจะนั่งรอให้เธอไปก่อนอยู่ตรงนี้ซักพักล่ะนะ"

    สาวน้อยผมเงิน เงยหน้าขึ้นมามองชิน ที่กำลังทรุดตัวลงนั่งกับพื้น "ขะ ขะ ขอบใจมากนะ.... อะ เอ่อ "

    "ชั้นชื่อชิน แล้วเธอล่ะคุณหนู?"

    โนวิซสาวผมเงินลุกขึ้นยืน ชินมองสำรวจคุณหนุผมเงินตรงหน้าเขาอีกครั้งชัดๆ ก็พบว่าก็ก็รูปร่างเหมือนเด็กสาวทั่วๆไป แต่ทำไมแรงเยอะนัก นี่เป็นคำถามที่เขาสงสัยอยู่เงียบๆ

    "อนาสตาเซีย" เธอคนนั้นบอกชื่อตนเอง แล้วก็รีบวิ่งผ่านเส้นทางที่ไม่ได้ยากเหมือนตอนเริ่มต้นไปอย่างรวดเร็ว ส่วนชินเมื่อได้ยินชื่อ ก็รู้สึกคุ้นหูกับชื่อของสาวน้อยผมเงิน เหลือเกินแต่เขาก็นึกไม่ออกซักทีว่าเคยได้ยินที่ไหน หรือ รู้จักเธอมาก่อนหรือเปล่า จนเวลาผ่านไปอึดใจใหญ่ๆ ชินจึงลุกขึ้น แล้วไปตามเส้นทางที่จะพาเข้าไปสู้การเป็นนักดาบที่เขาฝันไว้







    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~





    ห้องพักรับรองของสมาคมนักดาบ เวลานี้มีเหล่าไนท์ และ ครูเซเดอร์ ชายหญิง หลายคนซึ่งส่วนใหญ่ จะมีสัญลักษณ์ของสังกัดที่อยู่ชัดเจน บ้างก็ พรอนเทร่า กิฟเฟน พาย่อน หรือ มอรอค ทุกคนอยู่ในชุดเต็มยศ พร้อมประดับหูปลาพระราชทาน[Fin Helm] ภูมิฐาน สง่างามยิ่งนัก

    ตรงข้ามกับ ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดอัศวินขมุกขมอมเปียกโชกไปทั้งตัวไม่มีเครื่องหมายระบุว่าสังกัดใดๆ นั่งถือแก้วกาแฟ โชยควันหอมกรุ่น เหม่อมอง ออกไปนอกหน้าต่างที่พายุฝนกำลังโหมกระหน่ำ เมือง อิสลูดแห่งนี้

    ข้างๆกายเขามีห่อผ้าสีตุ่นๆ ที่แขวนหมวกฟางใบหนึ่งไว้ สภาพขมุกขมอมไม่ต่างจากเจ้าของเท่าใดนัก ดูจากลักษณะอันยาวเรียวของมัน คนที่ชื่นชอบดาบเป็นชีวิตจิตใจอย่าง อาร์กินัล มองปราดเดียวก็รู้ว่ามันเป็นดาบรูปแบบเฉพาะของ เกาะเล็กๆ ด้านตะวันออกไกล ของรูนมิดการ์ด "อามัตซึ" ซึ่งถูกจัดให้เป็นดาบที่ดีที่สุดอีกแบบหนึ่งบนรูนมิดการ์ดเลยทีเดียว แต่ทว่า กลับหาคนใช้มันบนแผ่นดินใหญ่ ได้น้อยยิ่งนัก

    อาจเป็นเพราะว่าดาบชั้นดีจริงๆ ของทางอามัตสึ นั้นถูกตีขึ้นมาเพียงไม่กี่เล่มโดยช่างตีดาบท้องถิ่น ซึ่งวิธีในการสร้างก็ออกจะแตกต่างจากการสร้างดาบบนแผ่นดินใหญ่นี่อยู่พอสมควรเลยทีเดียว ด้วยความสนใจในตัวดาบ และ สงสัยว่าทำไมอัศวินไร้สังกัด อย่างชายหนุ่มคนนี้ ถึงมานั่งอยู่ที่นี่ ทำให้ ครูเซเดอร์สาว เดินตรงเข้าไปทักทายทันที

    ทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตรงมายังตัวเอง ทากะก็ละสายตาจากสายฝนเบื้องนอก หันไปมองยังผู้ที่กำลังเดินเข้ามาหา ก็พบว่า อัศวินศักดิ์สิทธิ์ อันดับ1แห่งพรอนเทร่า อย่าง อีวิลอายส์ อาร์กินัล นั่นเองที่เป็นคนที่เดินเข้ามาหาเขา เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อย

    ทากะก้มหัวเล็กน้อยเป็นการทักทายกลับ "เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่แม่หญิงคนดังอย่าง อีวิลอายส์ อาร์กินัล ให้เกียรติเดินมาทักทาย"

    อาร์กินัล เดินมานั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ แล้วเริ่มสนทนาในสิ่งที่สนใจทันที "ท่านอัศวินคงรู้จักชื่อดิฉันมาบ้างแล้ว แต่ขอแนะนำตัวอีกครั้งละกันนะคะ ดิฉัน อาร์กินัล อัศวินศักดิ์สิทธิ์ สังกัดพรอนเทร่าค่ะ"

    ทากะยก แก้วกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย "เราชื่อ ทากะ อัศวินไร้สังกัด จาก อามัตซึ น่ะครับ แม่หญิงคงสงสัยสินะครับว่าทำไมอัศวินไร้สังกัดต่ำต้อย ถึงมาอยู่ที่นี่เวลานี้ อันนี้คงต้องไปถามท่านโรฟารุ ล่ะครับว่าทำไมถึงตามตัวเรามาที่นี่"

    ครูเซเดอร์สาวผมทองยิ้มละไม "ท่านโรฟารุ ถึงกับระบุตัวเรียกคุณทากะ มาเองอย่างนี้ คุณคงไม่ใช่อัศวินต่ำต้อยอย่างที่คุณกำลังพยายามถ่อมตนล่ะมั๊งคะ"

    บทสนทนาของ อัศวินศักดิ์สิทธิ์สาวที่ถูกเรียกขานว่าเก่งกาจที่สุด ในบรรดาอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ทั้งหลาย กับ อัศวินไร้สังกัดที่ไม่เคยมีใครรู้จักมาก่อน เรียกความสนใจจากทุกคนได้ทันที

    "แม่หญิงอาร์กินัล ก็กล่าวเกินไปนะครับ ว่าแต่ว่าแม่หญิงมีธุระสำคัญอันใดหรือเปล่าถึงมาคุยกับเราเช่นนี้"

    อาร์กินัล ยังคงยิ้มอย่างเป็นมิตร "ไม่มีอะไรหรอกค่ะเพียงแต่ดิฉันรู้สึกสนใจสิ่งที่อยู่ในห่อผ้าข้างๆตัวคุณเท่านั้นเอง ไม่ทราบจะเป็นเสียมารยาทไหมที่จะถามว่า มันคือ ดาบรูปแบบเฉพาะของบ้านเกิดคุณทากะ ที่เรียกกันว่า "คาตานะ" ใช่หรือไม่คะ? "

    "ข่าวลือที่ว่ากันว่า อีวิลอายส์ อาร์กินัล นั้นชำนาญและชื่นชอบในดาบ เป็นอย่างมากท่าทางจะเป็นจริงนะครับ" ทากะยิ้มออกมาเล็กน้อยพลางหยิบหมวกฟางมาแขวนไว้ที่เก้าอี้ของเขา และ เอี้อมไปหยิบห่อผ้า แต่พริบตานั้นเอง ดาบที่อยู่ในห่อผ้าก็สั่นไหวเล็กน้อยเป็นสัญญาณเตือนถึงอะไรบางอย่าง

    สีหน้าของอัศวินหนุ่มครงหน้าจู่ๆ ก็เปลี่ยนไปทันทีที่เขาจับดาบ เขาหลับตาลงนั่งนิ่งโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น ซึ่งเป็นก็เป็นสัญญาณได้อย่างดีว่ามีอะไรที่ไม่ธรรมดาเกิดขึ้นแล้ว ซึ่งขณะฉุกใจคิดได้นั้นเอง อาร์กินัล ก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่มันไม่ควรจะอยู่ในเมืองแห่งนี้

    ครูเซเดอร์สาวลุกพรวด พลาง เรียกดาบเวทย์มนต์ สีทองขนาดใหญ่ ตรงโคนดาบเป็นรูปทรงคล้ายดวงอาทิตย์ ดาบทั้งเล่มมีลวดลายสลักไว้อยู่ แม้คนที่ไม่รู้เรื่องดาบมาก่อนก็บอกได้ทันทีว่ามันเป็นดาบชั้นสูงที่ทรงพลังแน่นอน แต่ก่อนที่เธอจะขยับตัวเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจการแปลกใจของคนที่เหลือในห้อง ก็มีเรียกเรียบๆ ขัดเอาไว้ก่อน

    "แม่หญิง ตอนนี้ฝนกำลังตกออกจะเปียกเอาซะเปล่าๆ นะครับ หน้าที่ของแม่หญิงคือดูแลคนที่นี่ไม่ใช่หรือครับ? มันไม่เหมาะเท่าไรนะครับที่จะให้หญิงสาวออกไป กลางแจ้งในเวลาที่ฝนตกหนักเช่นนี้" ทากะยกกาแฟขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว แล้วหยิบหมวกฟางของเขาขึ้นมาใส่ พลางเดินตรงไปยังประตูทางออก อย่างไม่รีบร้อนนัก

    ก่อนที่ ครูเซเดอร์สาวผมทองจะเอ่ยปากทักท้วงอะไร นักดาบชราร่างใหญ่ก็เดินสวนเข้ามาในห้องพอดี ทากะ ก้มหัวให้โรฟารุเล็กน้อยแล้วก็เดิน หายออกไปจากห้อง อาร์กินัล ขยับตัวจะเดินออกตามไป แต่ โรฟารุ ก็ยืนมือออกมาขวางไว้

    "ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอนั่นเถอะ อาร์กินัล เจ้าต้องดูแลคนสำคัญที่อยู่ที่นี่ไม่ใช่รึ?" ท้ายประโยคนักดาบชรา ลดเสียงลงจนเป็นกระซิบ

    ครูเซเดอร์สาวผมทอง เงยหน้ามองนักดาบชรา ด้วยสายตาเป็นกังวล "แต่ศัตรูไม่ใช่ธรรมดา และมีจำนวนไม่น้อยนะคะ"

    "อาร์กินัล เธออาจจะไม่เชื่อถือ หรือรู้จักในตัวหมอนั่นมากนัก แต่เธอเชื่อข้าซักครั้งจะได้ไหมล่ะ?" โรฟารุเอ่ยตัดบท

    "ค่ะท่านโรฟารุ" อาร์กินัลเก็บดาบเวทย์มนต์ของตนเองกลับสู้สภาพกำไลข้อมือ สีทองตามเดิม ปรับสีหน้าเป็นปกติ แต่แววตาก็ยังไม่คลายความกังวล

    "ไม่ต้องกังวลไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย ขอให้ทุกท่านทำตามหน้าที่ของท่านที่ได้รับมอบหมายไว้ตามกำหนดการณ์"นักดาบชราเอ่ยเสียงดังก้อง ทรงอำนาจ หยุดเสียงซุบซิบและสีหน้าประหลาดใจของคนที่เหลือในห้องให้เงียบลงทันที





    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~




    พายุฝนยังคงโหมกระหน่ำเมืองอิสลูด อย่างไม่ลืมหูลืมตา แต่เวลานี้ มีอัศวินคนหนึ่งเดินมาหยุดตรงถนนทางเข้าไปยังสมาคมนักดาบ ราวกับรออะไรบางอย่าง ไม่นานนัก ถึงเสียงสายฝนมันจะดังแค่ไหน ก็ไม่อาจกลบเสียงโลหะกระทบกัน จำนวนมาก ที่ค่อยๆ ตรงเข้ามายัง บริเวณที่อัศวินคนนั้นยืนอยู่

    จิตสังหารจำนวนมาก พุ่งตรงมายังอัศวินที่ขวางทางอยู่ แล้วภาพที่ปรากฎตรงหน้าอัศวินหนุ่มก็คือ ชุดเกราะปีศาจสีแดงสด ถือดาบขนาดใหญ่ จำนวนที่ประมานด้วยสายตาคร่าวๆ คือ ไม่ต่ำกว่า 20 ตัว ซึ่งมันมากพอที่จะถล่มเมืองนี้ได้สบายๆ แต่สีหน้าและแววตาที่อยู่ภายใต้ หมวกฟางของ ทากะ มันกลับไม่ได้ความวิตกกังวล หรือ หวาดกลัวเจอปนแม้แต่น้อย

    "เบื้องหลังนี้คือสมาคมนักดาบสถานที่รวบรวมความฝัน ความหวังของเด็กๆ ที่อยากจะเป็นนักดาบ ไม่ว่าพวกแกจะเป็นตัวอะไรมาจากไหน ก็ไม่มีสิทธิ์ไปขัดขวาง หรือ ทำลายความฝันเหล่านั้น!!!"

    จบประโยคที่ประกาสก้องของอัศวินหนุ่ม ชุดเกราะปีศาจ ทั้งหมดก็กรูเข้ารุมโจมตีเขาทันที แต่พวกมันหารู้ไม่ว่าพวกมันต่างหากที่กำลังวิ่งเข้าหามัจจุราช!!!

    วิ้ง!!! เสียงดาบที่ถูกกระชากออกจากฝักคำรามก้อง เปล่งประกาย ท่ามกลางสายฝนที่เทลงมา และ ศัตรูจำนวนมากที่ตรงเข้ามาหมายจะดับชีวิตของอัศวินผู้นี้

    ซึบ!!! เสียงคมดาบในมือทากะ เสียบทะลุผลึกเวทย์มนต์ อันเป็นแหล่งพลังงานของชุดเกราะปีศาจเหล่านั้น ง่ายดายราวกับฟันหยวกกล้วย ส่งผลให้ ตัวแรกที่พุ่งเข้ามา กลายเป็นกองเศษเหล็กในพริบตา จากนั้นที่เหลือทั้งหมดก็มีชะตากรรมเดียวกับเพื่อนของมัน คือกลายเป็นกองเศษเหล็กในเวลาชั่วไม่กี่อึดใจ

    การต่อสู้ของอัศวินไร้สังกัด และฝูงชุดเกราะปีศาจ จบลงในระยะเวลาไม่นานนัก พร้อมๆ กับฝนที่ซาลงอย่างรวดเร็ว จนพระอาทิตย์ปรากฏมาส่องแสงยามเย็น ย้อมทุกอย่างให้เป็นสีแดงส้ม ดังที่ที่มันเคยเป็นอยู่ทุกเย็นที่ผ่านมา ทากะสบัดดาบไล่น้ำฝนที่เกาะอยูบริเวณใบดาบ แล้วค่อยๆเก็บดาบเข้าฝักดาบสีดำสนิท พลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่แจ่มใสหลังพายุผ่านไป

    "ท่าทาง ท่านโรฟารุ และ พวกสมาพันธ์แห่งรูนมิดการ์ด จะเจอปัญหาใหญ่แล้วสินะ นี่คงเป็นการแจ้งเตือนถึงความมืดที่จะกลับมาอีกครั้ง หรือมันอาจจะเป็นแค่เรื่องของดวงที่ไม่ค่อยดีเท่านั้นนะ" อัศวินหนุ่มพึมพัมขณะเดินกลับเข้าไปยังสมาคมนักดาบ ปล่อยให้กองเศษเหล็กสีแดงฉาน กองระเกะระกะ เต็มถนนทางเข้าไปยังสมาคมนักดาบอยู่อย่างนั้น




    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~









    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
  18. taleoftrue

    taleoftrue Well-Known Member

    EXP:
    900
    ถูกใจที่ได้รับ:
    52
    คะแนน Trophy:
    113
    เอ ชุดเกราะนี่เรดริคหรือว่าอีกตัวนึงน่ะคับ? (อีกตัวชื่อมันยาวจำไม่ค่อยได้แฮะ)

    แต่ท่าทางหลังจากนี้ชินคงเลี่ยงอนาสตาเซียไม่ได้อีกนาน
  19. alladiya

    alladiya สมาชิกที่ไม่มีอยู่จริง

    EXP:
    1,207
    ถูกใจที่ได้รับ:
    11
    คะแนน Trophy:
    88
    พี่สาวสุดยอดดดด >0<



    ว่าแต่...รึว่านี่คือการพบกันของโชคชะตากันแน่นะ ฮุๆๆๆๆ
  20. swanton

    swanton Dragon on Board

    EXP:
    1,424
    ถูกใจที่ได้รับ:
    69
    คะแนน Trophy:
    113
    ทั่นจ้อย จะบอกว่าในห้องรับแขกน่ะ ทั่น quote คำพูดผมไปตอบ แต่ใช้ชื่อเป็นคำพูดของเทรนแทนล่ะ
    /me น้อยใจ :hjoi:

    หนุ่มน้อยจิตตกกับสาวๆผู้แข็งแกร่ง จะยอมแพ้สาวๆเขาเหรอชิน :D
  21. derick

    derick Member

    EXP:
    339
    ถูกใจที่ได้รับ:
    1
    คะแนน Trophy:
    18
    [action]ทุบโต๊ะป้าบ ๆ แล้วหัวเราะ[/action] โอ้ยยยยยยย!! เจ้าหญิงออกมาแล้วววววว 55555

    ทากะแม่มเมพพพพพพพพพ~* ว่าแต่ก็เหมาะดีกับอาร์กินัลนะเนี่ย หุหุ

    ป๋าจ๋อยปั่นออกมาได้จริง ๆ ไม่ติงนัง!! กรั่ก ๆ มีที่ผิดบ้างนะท่าน แต่ไม่มากเท่าไหร่ประปราย

    จะรอตามตอนต่อไปนะฮ้า :medance.:
  22. joi100

    joi100 นักเดินทางแห่งมิดการ์ด

    EXP:
    478
    ถูกใจที่ได้รับ:
    23
    คะแนน Trophy:
    38
    ห๊ะผิดเรอะ!!! :penwhat:

    เค้าขอโทษ อิวานี่ แก้ให้แล้วนา รอบนี้ห้องรับแขก เยอะมากมายจริงๆ มีเบลอๆ ไปบ้างขออภัยเน้อ :hsorrow:
  23. Ryuto

    Ryuto 終わる道、始まる夢

    EXP:
    964
    ถูกใจที่ได้รับ:
    16
    คะแนน Trophy:
    88
    55555555555555+ การพบกันแห่งโชคชะตาจริงๆไม่ติงนัง

    ทากะเมพเกิน นักธนูอย่างเราจะเอาอะไรไปสู้!!!!

    กำลังชมต่อไปเน้อ
  24. train

    train Member

    EXP:
    498
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    16
    แหม๊ เหมือนคู่พระนางจะออกมาแล้วแฮะ :medance.:
    ทากะโคตรเมพ !!!
  25. parwankorn

    parwankorn Member

    EXP:
    60
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    6
    โอ้ เรดิก ถ่อเดินมาจากกลาสเฮมเลยเรอะนิ

    หรือว่ามีผู้ใดส่งมันมาหว่า ?

Share This Page