สวัสดีครับ ผู้อ่านทุกท่าน กลับมาอีกครั้งนะคับสำหรับเรื่องนี้ มาพร้อมบอร์ดใหม่เลยละกัน ซึ่งตอนนี้เป็นฉบับที่แก้ไขแล้วนะคับ โดยแก้ไขการพูด ซึ่งจะเปลี่ยนไปจากแบบเดิมคับ แบบเดิมนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีคนอ่าน(ที่จริงมีไม่ถึง 5 คนด้วยซ้ำ แถมเพื่อนที่อ่านแล้วยังบอกว่า “ต้องแก้ไขการพูดใหม่นะ” ผมก็รู้สึกว่ามันต้องแก้จริงๆคับ เรื่องนี้ชื่อ Sense of Magic (ReTuRn) ครับ ตัวละครเรื่องนี้จะมาจากเรื่อง Magister Negi Magi ครับ หรือที่เรียกกันว่า คุณครูจอมเวทเนกิมะนั่นแหละครับ เรื่องนี้บางคนอาจจะพูดว่าเหมือนเรื่องที่เคยอ่านมาหลายๆเรื่องแล้ว คือว่าผมใช้ประสบการณ์ที่อ่านจากการ์ตูนบ้าง นิยายบ้าง <{[(คือส่วนใหญ่จะมาจากการ์ตูนนะครับ โดยเฉพาะช่วงนี้อ่านแต่หมึกจีนเป็นส่วนใหญ่ เพราะฉะนั้นบทพูดอาจจะหวานไปหน่อยนะครับ)]}> นี่คือลายชื่อตัวละครนะครับ ยังไม่มีรูป มันหายากอ่าครับ ถ้าเจอจาเอามาใส่ให้เลยล่ะกันนะครับ เนกิ เนี่ยบางคนอาจเคยอ่านการ์ตูน ในการ์ตูนเขาแค่ 10 ขวบ แต่จะมีตอนหนึ่งที่เนกิกินยาเพิ่มอายุเข้าไปกลายเป็น 15 อืมประมาณเล่มที่ 14 นะครับถ้าจำไม่ผิดนะ รู้สึกว่าจะกินยาให้อายุ 15 เพื่อจะเดทกับ อาโกะจัง ในงานโรงเรียนนี่แหละครับ เวลาจินตนาการก็ต้องนึกเป็น15 แบบไม่ใส่แว่นด้วยนะครับ อ่อ โคทาโร่ด้วยนะครับที่กินยานะครับ เอาล่ะครับเชิญอ่านได้เลยนะครับ Story By GoLf (หมายถึงตัวผมเองนะคับ ผมชื่อเล่นว่า กอล์ฟคับ) Sense of Magic (ReTuRn) ณ ร้านขายของแห่งหนึ่ง ในเมืองเล็กๆแห่งหนึ่ง ในประเทศญี่ปุ่น ขณะนั้นเป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว โคโนกะ โคโนเอะ <{[(นางเอกของเรา)]}> กำลังซื้อของอยู่ในร้าน เมื่อเธอเดินออกมาจากร้านและกำลังจะมุ่งตรงกลับหอพักของเธอ ขณะที่เธอเดินผ่านซอยเล็กๆซอยหนึ่ง ได้มีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งดื่มเหล้า เมื่อโคโนกะเดินผ่าน พวกวัยรุ่นเดินตามหลังเธอมาอย่างเงียบๆ ขณะที่โคโนกะกำลังจะเดินออกจากซอย เธอก็แหงนหน้ามองดูทองฟ้าตอนพระอาทิตย์กำลังจะตก และในตอนนั้นเอง พวกวัยรุ่นวิ่งเข้าไปจับตัวโคโนกะ ทำให้โคโนกะ ตกใจและร้องออกมา “ว้าย! นี่พวกคุรเป็นใคร ทำไมต้องมาจับฉันด้วยล่ะ” พวกวัยรุ่นมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา “วันนี้ได้สนุกกันแน่พวกเรา ดูหุ่นคนนี้สิ ดีกว่าคนที่แล้วอีกว่ะ คนที่แล้วไม่ไหวว่ะ สวยก็ไม่สวยแถมอ้วนอีก วันนี้ขอระบายหน่อยเถอะ หึหึ” พวกวัยรุ่นมองดูโคโนกะ อย่างกระหาย <{[(สงสัยหิวน้ำ อิอิ ทำไมไม่ไปซื้อเองล่ะนี่ อิอิ)]}> โคโนกะพยายามจะหนีออกมาจากกลุ่มของวัยรุ่น “ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อยไง ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง หือว่าหูแตกไปแล้ว” พวกวัยรุ่นหัวเราะออกมา “ปล่อยก็เขางอกแล้ว (หมายถึงโง่นะคับ) โอกาสดีๆแบบนี้หายากมาก ยังไงวันนี้ก็ไม่รอดหรอก อ่ออีกอย่างนะ หูพวกเราไม่ได้แตก เข้าใจรึยัง” โคโนกะพยายามดิ้นจนสุดแรง จนพวกวัยรุ่นรู้สึกรำคาญ “อยู่นิ่งๆ สิว่ะ ยัยนี่แรงเยอะเป็นบ้าเลย ตัวก็ไม่ใหญ่มากไหงแรงเยอะอย่างนี้เนี่ย” โคโนกะยังคงดิ้นต่อไป และแรงขึ้นเรื่อย จนพวกวัยรุ่นทนไม่ไหว “ตู บอกให้อยู่นิ่งๆ ไม่เชื่อกันเหรอ ที่พูดนี่ยังไม่เข้าใจอีกเรอะ ใครกันแน่ที่หูแตก” โคโนกะร้องเสียงดัง ขอให้คนช่วย “ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย คนพวกนี้กำลังจะทำร้ายหนู” หนึ่งในวัยรุ่นคนหนึ่งร้องออกมา “โธ่โว้ย ทนไม่ไหวแล้วนะ เดี๋ยวก็ร้องเดี๋ยว เดี๋ยวก็ดิ้น แถมแรงเยอะอีกต่างหาก” วัยรุ่นกำหมัดและชกลงไปที่ท้องของโคโนกะอย่างแรง ทำให้โคโนกะสลบไป “เอาล่ะทีนี้จะได้จัดการง่ายๆหน่อย พวกเราช่วยกันยกไปในป่าแถวๆนี้ ก่อนที่จะมีคนเห็น เดี๋ยวก็เป็นเรื่องขึ้นมาหรอก” ขณะที่พวกวัยรุ่นกำลังจะยกโคโนกะขึ้น ก็มีชายผู้หนึ่งเดินผ่านมาเห็นพอดี “เฮ้ พวกคุณกำละจะทำอะไร กับผู้หญิงคนนั้น” พวกวัยรุ่นหันกลับไปมอง เจ้าของเสียงที่พูดอออกมา “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกล่ะ อย่ามายุ่งกับพวกเรา ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อีกอย่างมาคนเดียวแบบนี้ คงจะรอดยากนะ รีบไปไกลๆเลย” ชายลึกลับยังคงยืนดูอยู่เงียบๆ จนพวกวัยรุ่นโกรธ วัยรุ่นคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาที่ชายลึกลับ “นี่ บอกให้ไปไกลๆ ไม่ได้ยินรึไง ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็รีบใสหัวไป วันนี้ความอดทนของพวกเรามีน้อยนะ ก่อนที่พวกเราจะทนไม่ไหว รีบไปสิว่ะ” ชายลึกลับมองหน้าพวกวัยรุ่นแล้วจึงตอบกลับไป “คงไม่ได้หรอกครับ เมื่อเห็นคนโดนรุมทำร้าย ผมคงอยู่เฉยไม่ได้ ยิ่งคนที่โดนทำร้ายเป้นคนดี ยิ่งต้องช่วย” พวกวัยรุ่นลุกขึ้นมาจ้องหน้าชายลึกลับ “สรุปว่าแกจะช่วยผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ย ไม่ต้องอ้อมค้อมก็ได้ แต่แกคงคิดผิดว่ะ แกแค่คนเดียว จะสู้พวกเราได้เหรอ อีกอย่างพวกเราก็ไม่เคยแพ้ใคร โดยเฉพาะ เรื่องชกต่อยเนี่ย แต่ยกเว้นอยู่เรื่องนึงที่แพ้มาตลอด” ชายลึกลับตอบกลับไป “ไม่ต้องบอกก็รู้ เรื่องการเรียน ใช่มั้ยครับ” “ทำไมถึงรู้ได้ล่ะ ว่าเป้นเรื่องการเรียน” “ผมเห็นมามากแล้ว พวกที่ได้แต่หาเรื่องชาวบ้าน ไม่มีสมองหรอก ถ้ามีสมองก็คงคิดแต่เรื่องไม่ดี” “นี่แกว่าเราโง่เหรอ ไม่โง่ธรรมดานะ แถมไม่มีสมองอีก” ชายลึกลับยิ้มออกมา “รู้ตัวก็ดีแล้ว จะได้ไม่เสียเวลามาอธิบาย” พวกวัยรุ่นไม่สนใจ มุ่งตรงเข้าไปหาชายลึกลับ ชายลึกลับถอยหลังหนึ่งก้าว “เริ่มกันเลยรึ โกงกันนี่นา แต่มาตอนไหนพวกคุณก็แพ้อยู่ดีล่ะครับ” ชายลึกลับยื่นมือข้างขวาออกไป หลังจากนั้นพวกวัยรุ่นก็ กระเดนออกไปชนกับกำแพง และสลบไป ชายลึกลับเดินเช้าไปหาพวกวัยรุ่น “เฮ้อ ไม่สนุกเลย กะว่าจะลองมนต์แบบไม่ท่องดูซักหน่อย ไหนบอกว่าเก่งเรื่องชกต่อย แต่ไหงล้มเร็วอย่างนี้ล่ะ นึกว่าจะอึด เอาเหอะปล่อยไว้อย่างนี้แหละเดี๋ยวฟื้นขึ้นมาคงไม่เป็นไร” ชายลึกลับเดินเข้าไปหาโคโนกะที่กำลังฟื้นขึ้นมา “นี่คุณ เป็นอะไรรึเปล่า ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะครับ ลุกไหวมั้ยครับ มาเดี๋ยวผมช่วยนะครับ” ชายลึกลับช่วยพยุงโคโนกะให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆ “ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันเอาไว้ ถ้าไม่ได้คุณคงจะแย่” โคโนกะทำท่าจะล้มลงไปอีก แต่เนกิช่วยพยุงเอาไว้ “เป็นอะไรรึเปล่าครับดูท่าคุณจะไม่ไหวนะครับ ให้ผมไปส่งมั้ยครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยเท่านั้นเอง นั่งพักซักนิดคงจะหาย” “แต่ว่าแถวนี้ไม่มีที่ให้พักเลยนะครับ จะทำยังไงดีล่ะครับ เอางี้มั้ยให้ผมอุ้มคุณไปส่งถึงบ้านเลยไม่ครับ” โคโนกะรีบปฏิเสธ “ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันเดินกลับเองได้ บ้านฉันก็อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่” “ไม่เป็นไรหรอกครับ รับรองว่าผมไม่ทำร้ายคุณหรอก” “เอาอย่างนี้มั้ยคะ ฉันรู้จักร้านอาหารที่อร่อยๆแถวนี้ด้วย เราไปหาอะไรกินกัน และฉันก็จะได้พักไปด้วย อีกอย่างฉันก็จะได้เลี้ยงคุณเพื่อขอบคุณที่คุณช่วยฉันเอาไว้” ชายลึกลับรู้สึกเกรงใจ “จะดีเหรอครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ รับรองว่าอร่อยแน่นอนค่ะ” “งั้นก็ได้ครับ ดีเหมือนกัน ตั้งแต่ผมมาถึงญี่ปุ่น ยังไม่ได้กินอะไรเลย” “ค่ะ งั้นเรารีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวคนพวกนี้จะฟื้นขึ้นมาซะก่อน” “ผมว่าพวกเขาคงหลับไปถึงเช้าเลยล่ะครับ” ทั้งคู่เดินมาถึงร้านอาหาร โคโนกะถามชายลึกลับว่าอยากกินอะไร “ขอโทษนะคะ คุณ...” “อ่อ จริงด้วยผมชื่อ เนกิครับ ลืมบอกชื่อเลย” “ฉันชื่อโคโนกะ นะคะ แล้วอยากกินอะไรล่ะคะ” “อะไรก็ได้ครับ ตอนนี้ผมรู้สึกหิวมากเลย” หลังจากนั้นโคโนกะสั่งอาหารให้เนกิ ทั้งคู่กินจนอิ่ม “ขอบคุณมากนะครับ ที่เลี้ยงผม ที่จริงไม่ต้องเลี้ยงก็ได้นะครับ เกรงใจ ไว้คราวหลังผมจะเลี้ยงคุณบ้าง เอาล่ะครับ ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง หายเวียนหัวรึยังครับ” “ไม่เป็นไรแล้วคะ หายแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” “อืม นี่ก็ทุ่มกว่าแล้วให้ผมไปส่งมั้ยครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ไปนะคะ บาย” “ครับ เช่นกันครับ” เช้าวันต่อมา อากาศในตอนเช้าดีมาก โคโนกะเดินทางออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียน และโรงเรียนที่เธอจะไปก็คือโรงเรียนมาโฮระ วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนที่สองวันแรกของโรงเรียน โคโนกะนั่งอยู่ห้อง 5-A เมื่อเริ่มชั่วโมงเรียน ครูชิซึนะ ซึ่งเป็นครูประจำชั้นและสอนวิชาภาอังกฤษ ได้เข้ามาที่ห้อง และแนะนำนักเรียนที่เพิ่งมาใหม่ “สวัสดีนักเรียนทุกคน วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่มาแนะนำให้กับทุกคนได้รู้จักกัน เขาเป็นคนที่หล่อมากเลย ครูรับรองได้ เข้ามาได้จ๊ะ” ครูชิซึนะเรียกนักเรียนใหม่ให้เข้ามาในห้อง และซักพักก็มีชายผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้อง และมายืนอยู่กลางห้อง และเขาก็เริ่มแนะนำตัวกับทุกคนที่อยู่ในห้อง “สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อเนกิ สปริงฟิลด์ ครับ เพิ่งย้ายมาใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ และในตอนนั้นเองเมื่อโคโนกะได้ยินชื่อของเนกิ “เนกิเหรอ ชื่อนี้คุ้นๆจังเลย อ่อใช่ ชื่อคนที่ช่วยเราเอาไว้เมื่อวานนี่นา ต้องขอดูหน้าหน่อยว่าใช่เขาจริงๆรึเปล่า” โคโนกะหันไปมองหน้าของเนกิ และก็จำได้ว่าใช่เขาจริงๆ “ใช่จริงๆด้วยเชาคือคนที่ช่วยเราเอาไว้เมื่อวาน แต่ไหงมาอยู่โรงเรียนเดียวกับเราได้ล่ะนี่” หลังจากนั้นครูชิซึนะได้บอกให้ทุกคนรู้ถึงประวัติของเนกิ “เนกิเกิดที่อังกฤษ เพิ่งย้ายมาที่ญี่ปุ่น และพึ่งมาถึงเมื่อวาน ผลการเรียนดีมาก ส่วนเรื่องกีฬาก็ไม่แพ้ใครเลยด้วย และอีกอย่างหล่อมากใช่มั้ยล่ะ แต่จะให้เขานั่งตรงไหนดีล่ะ เอาเป็นตรงนั้นล่ะกัน ว่างอยู่พอดี” ครูชิซึนะชี้ไปที่กลางห้องมีโต๊ะว่างอยู่ เนกิจึงเดินไปที่โต๊ะตัวนั้นและนั่งลง ซักพักก็มี เสียงมาจากข้างๆโต๊ะของเนกิ “ขอโทษนะคะ คุณจำฉันได้รึเปล่า ฉันเองค่ะ” เนกิหันไปดูว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร “อ้าวคุณใช่คนเมื่อวานตอนเย็นรึเปล่าครับ ผมจำได้” “ใช่คะ ดีใจจังที่คุณยังคงจำฉันได้อยู่” “ผมไม่ลืมง่ายๆหรอกครับ จำแม่น งั้นแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ผมชื่อ เนกิ สปริงฟิลด์ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” “ฉันชื่อ โคโนกะ โคโนเอะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ” “ชื่อ คุณนี่เพราะดีนะครับ ตั้งได้ดีมากๆเลย ผมว่าคนที่มีชื่อแบบนี้ต้องเป็นคนที่มีนิสัยดีๆแน่ๆเลยครับ ผมคิดว่าอย่างนั้นนะครับ” โคโนกะรู้สึกเขินๆเมื่อเนกิพูดอย่างนั้นกับเธอ “ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เคยมีใครชมฉันอย่างนี้มาก่อนเลย” “งั้นผมก็เป็นคนแรกสินะครับ อย่าแปลกใจไปเลยครับ ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ผมจะเป็นคนแรกของคุณ” “อะไรเหรอคะ งงไปหมดแล้ว” “อ่อไม่มีอะไรครับ ผมก็พูดไปอย่างนั้นเอง อย่าคิดมากครับ” “เอ่อ ถ้ามีปัญหาอะไรเกี่ยวกับเรื่องเรียน หรือโรงเรียนนี้ก็บอกฉันได้นะคะ ฉันอยู่โรงเรียนนี้มานานแล้วคะ ตั้งแต่ ม.1 แล้ว โดยเฉพาะเรื่องเรียน เทอมที่แล้วฉันสอบได้ที่ 1 ของชั้นปีคะ สบายมากเลย” “เหรอครับ เก่งจังเลยนะครับ ดีใจด้วยนะครับ แต่เทอมนี้คงไม่แน่นะครับ ผมอาจจะชนะคุณก็ได้” “เหรอคะ ฉันจะรอดูนะคะ” เมื่อถึงเวลาพักทานข้าวกลางวัน เนกิเดินไปที่โต๊ะของโคโนกะ และชวนโคโนกะไปทานข้าวด้วยกัน “ขอโทษนะครับ คุณโคโนกะ ไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเองครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ค่อยหิว” “อย่าปฏิเสธเลยครับ ผมจะได้เลี้ยงขอบคุณที่คุณเลี้ยงผม เมื่อวานตอนเย็นบ้าง และอีกอย่างผมไม่รู้ว่าโรงเรียนนี้ มีอะไรอร่อยบ้าง อยากให้ช่วยเป็นคนแนะนำด้วยนะครับ” “ก็ได้ค่ะ งั้นเรารีบไปกันเลยดีกว่าค่ะ” หลังจากที่ทั้งคู่ทานอาหารเสร็จ โคโนกะขอตัวไปห้องน้ำ “ขอโทษนะคะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แปปนึงได้มั้ยครับ” “ได้ครับเชิญเลยครับ” หลังจากที่โคโนกะเดินไปเข้าห้องน้ำได้ซักพัก มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะที่เนกิกำลังนั่งอยู่ แล้วเธอก็ทักเนกิ “สวัสดีคะ ฉันชื่อ มิยาซากิ โนโดกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ “ครับ ผมชื่อ เนกิ สปริงฟิลด์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” “ฉันอยู่ห้องเดียวกับเธอไง แต่ว่านั่งอยู่ข้างหน้าห้อง เธอเพิ่งจะมาถึงเมื่อวานเองเหรอ” “อ่อ ครับ เพิ่งมาถึงเมื่อวาน” “ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับโคโนกะ นะ มีอะไรก็ถามฉันได้นะ แต่ว่าถามหน่อยสิ” “อะไรเหรอครับ ถามมาได้เลยครับ” “ทำไมเธอถึงย้ายมาเรียนที่ญี่ปุ่นล่ะ” “เอ่อคือผมมีธุระสำคัญที่จะต้องทำที่ญี่ปุ่นครับ” โนโดกะทำหน้าแปลกใจและถามกลับไป “ธุระอะไรเหรอ บอกฉันได้มั้ยอ่ะ” “คือว่าผม...........................” “ไม่เป็นไร ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ขอโทษนะที่ถาม” “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่โกรธหรอกครับ” “นั่นไง โคโนกะเดินมาแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ ไปล่ะ” “ครับ โชคดีนะครับ” เมื่อโคโนกะเดินมาถึงโต๊ะที่เนกินั่งอยู่ ก็ถามถึงโนโดกะ “เนกิ เมื่อกี้โนโดกะไม่ใช่เหรอ เธอมาทำไมเหรอ” “อ๋อ คนเมื่อกี้นะเหรอ เธอเข้ามาแนะนำตัว อยู่ห้องเดียวกับเราไม่ใช่เหรอ ก็เขาบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของโคโนกะไม่ใช่เหรอ” “อืม แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรมากหรอกแค่รู้จักกันเฉยๆนะ” “อ้าว นึกว่าเป็นเพื่อรักกันซะอีก” “เอาเหอะเรารีบไปกันดีกว่าเดี๋ยวต้องเข้าเรียนภาคบ่ายแล้ว รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน” “งั้นก็รีบไปกันเลยครับ” ทั้งคู่กลับห้องเพื่อไปเรียนต่อภาคบ่าย วันนี้เป็นวันแรกของภาคเรียนจึงไม่มีอะไรมาก หลังเลิกเรียนโคโนกะชวนเนกิกลับบ้านด้วยกันเพราะคิดว่าเนกิคงยังไม่ชำนาญทางและจะได้แนะนำสถานที่ต่างๆด้วย “นี่เนกิ เรากลับบ้านด้วยกันมั้ยเดี๋ยวฉันจะไปส่ง นายคงไม่ชำนาญทางแถวนี้ และจะได้แนะนำสถานท่ต่างด้วยนะ เอามั้ยล่ะ” เนกิตอบกลับไปเบาๆ “อย่าบอกใครนะครับ คือตั้งแต่มาที่ญี่ปุ่น ผมยังหาบ้านหรือที่พักอยู่ไม่ได้เลยครับ” “อะไรนะ แล้วเมื่อวานนายไปอยู่ที่ไหนมาทั้งคืนเลยล่ะ” “ก็อยู่แถวๆนี้แหละครับ เดินไปเดินมาอยู่ทั้งคืนเลย ตอนแรกก็คิดว่าจะถามคุณแต่คุณกลับไปซะก่อน” “เป็นงั้นไป ก็นายไม่รีบๆถามเล่าเอาแต่เงียบอยู่นั่นแหละ ช่างมันเหอะ แล้วจะเอายังไงล่ะทีนี้” “ผมก็ยังไม่รู้เลยครับ ว่าจะทำยังไงดี คุณช่วยผมหน่อยสิครับ” “เอาอย่างนี้มั้ย ไปอยู่หอเดียวกับฉันเอาป่ะ คิดว่ายังมีห้องว่างอยู่นะ” “แต่ผมเป็นผู้ชายจะดีเหรอครับ ผมเป็นผู้ชายนะ” “ไม่เป็นไรหรอก หอที่ชั้นพักอยู่ ได้ทั้งชายและหญิง” “แล้วไม่กลัวว่าจะมีผู้ชายเข้ามาทำมิดีมิร้ายบ้างเหรอ” “ไม่กลัวหรอกเพราะเขาแบ่งเขตไว้น่ะ ชั้น1,2 เป็นของผู้ชาย ชั้น 3,4 เป็นของผู้หญิงนะ และยังมีคนเฝ้าอยู่ตลอดเวลาด้วย ไม่เป็นไรแน่นอน” เนกิดีใจที่หาที่พักได้ “งั้นก็ขอบคุณมาก เราก็รีบไปกันเถอะ” “ได้ ฉันจะพาไปเดี๋ยวนี้แหละ” ทั้งสองออกจากโรงเรียน เพื่อไปหอที่โคโนกะพักอยู่ เมื่อทั้งสองมาถึงหน้าหอที่โคโนกะพักอยู่ โคโนกะแนะนำเนกิให้รู้จักกับหอที่เธอพักอยู่ <{[(ทำเหมือนกับหอพักมีชีวิตเลยอ่ะ แนะนำให้รู้จักด้วย เอาเป็นว่าแนะนำสถานที่ล่ะกันครับ เดี๋ยวงง ขนาดคนแต่งยังตลกตัวเองเลยครับ)]}><{[มุกเดิมนะคับ นึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไรต่อ]}> “หอที่เธอเห็นอยู่นี่คือหอ วาคาบะ เปิดกิจการมาได้หลายปีแล้วล่ะ” “เหรอแต่รู้สึกเหมือนเพิ่งเปิดมาได้ไม่นานเลยนะ” “ก็เพราะพวกเราช่วยกันรักษาความสะอาดน่ะสิ เลยทำให้มันไม่ทรุดโทรมลงไปน่ะ ถ้าเธอมาพักอยู่ที่นี่ต้องช่วยกันรักษาความสะอาดด้วยนะ” “อืม รู้แล้วล่ะ เรารีบเข้าไปกันเถอะ ผมอยากเห็นข้างในแล้วล่ะ” “งั้นก็เข้าไปกันเลย” <{[อ่อ คือผมเว้นวรรคไม่ค่อยจาเป็น หมายถึงเว้นบรรทัดนะคับ ใครช่วยบอกทีว่าเขาควรจะเว้นกันยังไง อ่านแล้วก็บอกว่ามันดีหรือไม่ดี หรือแย่กว่าเดิม ช่วยบอกด้วยนะคับ ใครอยากดูของเก่าก็เข้าไปดูได้นะคับแต่ไม่รู้ว่ามันยังจะเข้าได้อยู่อ๊ะเปล่า <!-- m -->http://www.all-final.com/oldforum/......<!-- m -->. เข้าไปที่หมวดFiction รู้สึกว่าจะอยู่หน้าที่ 2 นะคับ]}> To be continues •^-^• Please wait @@@@@@@@@@@@@@@@ <{[ตรงนี้ไม่เกี่ยวกับนิยายนะคับ เขียนเล่น]}> Sarang haisu hok so he je re dont hana do ye re shi nern sarang na gi hang nern trang go ume ge mine hi je nine jo re jing gu ru na sing naka miga ที่บอกว่ารักไม่ได้ ที่จริงเธอไม่ได้รัก ถ้าเธอไม่จริงจัง แล้วมาให้ความหวังฉันทำไม ที่บอกเธอรักไม่ได้ เพราะเธอมีฉันเอาไว้แค่คั่นเวลารีเปล่า (ข้างบนนี้เป็นเนื้อร้องเพลง รักไม่ได้หรือไม่ได้รัก นะคับ ผมลองเขียนแบบเกาหลีดูไม่รู้มันจะถูกรึเปล่า ช่วยดูให้หน่อยนะคับ ใครมีของจริงช่วยเอาเนื้อร้องภาษาเกาหลีลงให้หน่อยนะคับ ขอบคุณมากๆ)
หวัดดีครับ ผมเป็นเด็กใหม่ครับ ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ เนกิคุงนี่เท่ห์จะเลยครับ ช่วยโคโนกะที่กำลังโดนข่มขืน ชั่งเป็นพระเอกที่น่ายกย่องอะไรอย่างนี้ กลับมาต่อด้วยครับ คนอ่านรออยู่
สนุกดีครับ แต่น่าจะมีบรรยายบรรยากาศ ต่างๆ มากกว่านี้หน่อยนะ แถมเป็นประเทศญี่ปุ่น ที่ไม่ใช่บ้านเรา ถ้าเราบรรยายรายละเอียด ที่เราไม่รู้จักจะช่วยให้อินได้มากขึ้น
