All Final Schoo; Series...[All FINAL OF THE DEATH !!]

กระทู้จากหมวด 'Fiction' โดย yoshiki, 29 พฤศจิกายน 2010.

  1. yoshiki

    yoshiki FATE

    EXP:
    862
    ถูกใจที่ได้รับ:
    17
    คะแนน Trophy:
    38
    ALL FINAL OF THE DEATH !!!!!​






    "แสรด เอ้ย ทำไมมันเยอะงี้ว่ะ !!!" หนุ่มผมเงินวิ่งหน้าตั้งขึ้นไปที่ดาดฟ้าโรงเรียนอย่างไม่คิดชีวิต พร้อมเพื่อนชายห้องเดียวกัน กับรุ่นน้องหญิงน่ารักน่าชังอีกหนึ่งหน่อถ้วน ทั้งสามวิ่งผ่านระเบียบทางเดินด้วยความรวดเร็ว ชนิดรถเฟอร์รารี่ยังอาย

    "อย่าวิ่งไปบ่นไปได้ไหมว่ะ รำคาญ"

    "อ้าวพูดงี้ก็สวยดิว่ะ เดะปัดถีบส่งให้ไอ้ผีขนุนข้างหลังเราแดรกซะหรอก จะว่าไปก็เพราะเอ็งไม่ใช่เหรอถึงได้เดือดร้อนแบบนี้เนี่ย"

    "แง้ๆๆๆ พวกพี่ๆอย่าเพิ่งตีกันสิค่าาาา"


    ทั้งสามวิ่งห้อกันไปจนถึงดาดฟ้าของโรงเรียน หนุ่มผมสีแดงเพลิงรีบบิดลูกบิดประตูทันที แต่ทว่า "เวรแล้วโย มันล็อกว่ะ"

    "ล็อกเหรอ ...อาจมีคนรอดหนีมากบดานอยู่ข้างบนตามที่คาด แล้วล็อกประตูไว้ก็ได้นะ ลองตดขอความช่วยเหลือดูดิ"

    "จะบ้าเหรอฟะ !! ไม่ใช่เวลามาเล่นมุขนะเฟ้ย"

    "ทีอยู่ในห้องเรียนตดซะดังลั่นยังไม่อายเลยนี่ แม็ก"

    หญิงสาวเพียงคนเดียวเห็นรุ่นพี่ทั้งสองทะเลาะกันไม่หยุดสักที ประกอบกับเสียงไม่น่าพิศมัยกำลังเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเรียกความสามัคคีกลับคืนสู่หมู่คณะ "พวกพี่เมื่อไรจะเลิกทะเลาะกันละคะ เดี๋ยวก็กลายเป็นเนื้อสันในกันหมดหรอก"

    "แหม ฝุ่นจัง ก็ดูมันดิ ตดเสียงดังก็ไม่ยอมรับ"

    "นี่มันใช่เวลาคุยเรื่องตดที่ไหนละว่ะ ไอ้โย"

    "ถ้าพวกพี่ไม่เลิกทะเลาะกันละก็หนูจะกอดพี่แม็กละนะคะ"

    ชายหนุ่มผมแดงรีบถอยกรูดไปที่ผนังทันที เนื่องด้วยโรคประจำตัวประหลาดๆของเค้าทำให้ไม่อาจเข้าใกล้สตรีเพศได้ อนาถชะมัด....

    ส่วนเจ้าโยได้แต่ถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้พลางบิดลูกประตูดูอีกครั้ง "อ้าวมันก็เปิดได้นี่หว่า"

    "เฮ้ย เมื่อกี้ตรูยังเปิดไม่ได้เลยนะเฟ้ย" แม็กพยายามเถียง

    "โธ่ เพื่อนแม็กเอ้ย ประตูเค้าให้ดึง เอ็งไปพลักมันจะเปิดออกไหมว่ะ"

    แม็กนิ่งไปครู่นึงพลันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แก้เขิน ไอ้โยหน้าม่อไม่ใส่ใจเปิดประตูไปที่ดาดฟ้ากันทันที แต่ภาพที่พวกเขาทั้งสามเห็นคือฝูงซอมบี้จำนวนไม่น้อย กำลังเดินน้ำลายยืดไหยหยดย้อย เต็มดาดฟ้าไปหมด "เหมือนที่พักพิงสุดท้ายของเราจะโดนยึดแล้วว่ะ แม็ก"

    ชายหนุ่มผมแดงโผล่หน้าออกมาดูบ้าง สีหน้าเคร่งเครียดก็ปรากฎทันที "ชิบหายละ..."

    "เอ่อ แล้วตรงนั้นละคะ" น้องฝุ่นชี้ไปทางห้องที่อยู่เหนือขึ้นไปบนดาดฟ้า บนห้องนั้นเป็นห้องปั้มน้ำขนาดใหญ่ที่มักจะมีพวกโดดเรียนไปนั่งๆนอนๆอยู่เป็นประจำ มีข่าวลืออยู่บ่อยๆว่าพบเจอของแปลกๆจำพวก หนังโป๊, ภาพนู้ดไอ้โย, โดจินสาว AF, กองหนังสือการ์ตูน ฯลฯ ซุกซ่อนอยู่เป็นจำนวนมาก

    "เหมือนที่หลบซ่อนตัวเรายังไม่มีผีเน่าไปยึดนะ"

    "แต่จากตรงนี้ก็ไกลอยู่นะ โย"

    ชายหนุ่มผมเงินไร้เนตรผุดยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี "เหอะ เป็นปัญหาหรือไง ขอโทษด้วยนะ ที่เผอิญมั่นใจว่าเราจะไปถึงตรงนั้นกันโดยไม่โดนกัด"

    "มั่นใจเหลือเกินนะ แต่ก็ขอมั่นใจด้วยคนละกัน" แม็ก ก้าวออกมายืนบริเวณดาดฟ้าพร้อมยืดเส้นยืดสาย หนุ่มผมเงินหันกลับมาถามเด็กสาวอย่างใจเย็น "ฝุ่นจังยังไหวไหม"

    เด็กสาวผมสีดำขลับยาวประบ่าหายใจรวยระริน เพราะวิ่งสู้ฟัดกันมาทั้งวันตอบราวกับสารภาพ "ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"

    พริบตานั้นไอ้โยไม่รอช้าจัดการอุ้มเด็กสาวในท่าเจ้าหญิง พร้อมยิ้มเริ่งร่าสุดขีด "พี่โยทำอะไรน่ะคะ !!"

    "แหม วิ่งไม่ไหวก็ให้พี่แบกไปละกันนะจ๊ะ สาวน้อย"

    "เฮ้ย พร้อมยังโย" แม็กหันมาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนิดๆ

    "กล้าถามคำถามนี้กับตรูเหรอว่ะ"

    แม็กยิ้มขึ้นที่มุมปากพลางวิ่งด้วยความเร็วสูง ฝ่าฝูงซอมบี้ที่เดินเคี้ยวเอื้องไปอย่างรวดเร็ว โดยมีหนุ่มผมเงินรูปร่างสูงโปร่งวิ่งตามมาติดๆ เรื่องความเร็วทั้งคู่ไม่เป็นสองรองใครอยู่แล้ว เพราะต้องวิ่งมาโรงเรียนกันด้วยความทุลักทุเลแทบทุกวัน ขนาดพวกชมรมกรีฑายังอยากจะได้ไอ้พวกนี้เข้าชมรมเลยคิดดูละกัน

    แม็กวิ่งพร้อมชกหน้าผีดิบตนนึงที่ขวางทางพวกเขา พลันก้มลงคว้ากระบองเหล็กที่ถูกวางทิ้งไว้เกลื่อนกลาดดาดฟ้าขึ้นมาไว้ในมือ โยที่ทำอะไรไม่ถนัดเพราะมือไม่ว่าง ตะโกนบอกเพื่อน "แม็กช่วยเคลียร์ทางทีละกัน เผอิญว่ามีเจ้าหญิงตัวน้อยที่ต้องปกป้องอยู่น่ะ" หญิงสาวตัวน้อยทำท่าจะขอโทษที่ทำให้โยลำบาก แต่ชายหนุ่มส่ายหน้าราวกับบอกว่าอย่าใส่ใจ

    แม็กไม่ตอบคำขอของโย แต่เขาก็จัดการเคลียร์ทางให้อย่างดี สำหรับชายหนุ่มผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้หลากหลายรูปแบบผู้นี้ การจู่โจมศัตรูที่เข้ามาอย่างขาดสตินั้นถือเป็นเรื่องกล้วยๆ

    ทั้งสามทะยานไปจนถึงบันใดที่ตรงเข้าไปถึงห้องปั้มน้ำ โดยมีซอมบี้สองตัวตามหลังโยมาติดๆ แม็กหลีกทางให้โยกับฝุ่นผ่านไป พร้อมฟาดกระบอกเหล็กเข้าที่ขมับขวาของผีดิบเน่าเหม็นและใช้ขาถีบอีกตัวตกบันใดไปอย่างง่ายดาย "โย เอาพวกเก้าอี้บนนั้นมาวางขวางไว้เร็ว"

    หนุ่มผมเงินวางฝุ่นจังลงพร้อมทำท่าจะเลื่อนเก้าอี้และโต๊ะที่วางเกลื่อนมาขวางทางทันที "เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวให้ตรูเข้าไปก่อนสิว่ะ" แม็กโวยวายพลางรีบขึ้นบันใด

    "อ้าว ไม่ใช่ว่าอยากเป็นเหยื่อล่ออยู่ข้างล่างเหรอ"

    "แสรดนี่ ตรูยังไม่อยากเป็นผีนะเว้ย"

    "ก็แบบเรื่อง H**D ไง เพื่อนพระเอกมาตายกลายเป็นผีบนดาดฟ้าตั้งแต่ตอนแรก เท่ห์ออก"

    "ไม่ต้องเลย ไอ้บ้านี้ ให้ตรูผ่านไปเร็ว !!" โย เปิดทางให้แม็กกระโดดผ่านไปทันที พร้อมผีอีกตัวที่ตามหลังมาจากไหนก็ไม่รู้ หนุ่มผมเงินไม่รอช้าคว้าเก้าอี้ที่อยู่ข้างตัวฟาดซอมบี้ผู้น่าสงสารตกบันใดคอหักทันที "....ว้า ไม่น่ากลายเป็นผีเลย เมื่อสองวันก่อนยังจีบน้องคนนี้อยู่เลยแหะ..."



    ทำไมมันถึงได้วุ่นวายเฉกเช่นนี้หน่อ.....

    ย้อนไปเมื่อยามเช้าของ โรงเรียน AF....​


    "แฮ่กๆ...." เสียงหอบดังเข้ามาทางประตูหน้าห้อง เจ้าของเสียงหอบ คือ สามหนุ่มที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแต่กลับสนิทกันอย่างกับอะไรดี ..

    คนนึงคือ ชายผมสีแดงสดราวเพลิงที่ลุกไหม้ หน้าตาค่อนไปทางอาตี๋หน่อยๆ แต่ก็จัดว่ารูปหล่อ สวมแว่นกลมขนาดพอดีใบหน้าอันเป็นเครื่องหมายการค้าของเขา ความสูงจัดว่าเป็นมาตรฐานของผู้ชายทั่วไป ผิวสีเหลืองเกือบขาว ชุดนักเรียนที่เป็นเสื้อสีแดงยับเยินกับรองเท้าผ้าใบปะรู ทีเป็นเครื่องหมายการค้าของเขาเช่นกัน

    ส่วนอีกคน เป็นชายหนุ่มหน้าค่อนไปทางสวย ตัวสูงโปรงผิวขาวซีด ผมสีเงินเหมือนเกิดมาก็แก่เลยไม่เคยหนุ่ม ดวงตาปิดสนิทเพราะอะไรก็ไม่รู้ แต่งตัวดูดีกว่าคนแรกนิดหน่อย แต่ผมยุ่งเหยิงกว่าเพราะมันไม่ได้หวี

    ส่วนคนสุดท้าย เป็นหญิงสาวผมสีส้ม ใบหน้าน่ารักโมเอ้มากๆ ตัวเตี้ยกว่าสองคนแรกแต่กลับดูสมเป็นเด็กผู้หญิงดี คิดว่าตอนมาเธอคงจะแต่งตัวออกมาดูดี อาจเพราะต้องวิ่งมาโรงเรียนด้วยความรีบเร่งทำให้ทั้งหัวและชุดดูยุ่งไปหมด

    ทั้งสามคนจัดเป็นสัญลักษณ์ของชั้นปีสองห้องสองแห่งโรงเรียน AF พวกเขาเป็นทั้งดาวเด่นและตัวปัญหาของโรงเรียนมาแต่ไหนแต่ไร เพราะแบบนั้นทั้งโรงเรียนแม้แต่รุ่นน้องก็ยังรู้จักชื่อเสียและชื่อเสียงของพวกเขาทั้งสาม เรียกได้ว่าโดดเด่นไม่แพ้ประธานคนสวยกับรองประธานสุดโลลิประจำโรงเรียนกันเลยทีเดียว

    ทั้งสามไม่พูดพร่ำทำเพลงมากทิ้งตัวไปที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งของตนพร้อมหายใจกันเต็มปอด "เฮ้อ....วันนี้ไม่เลวเลยแหะ ออดยังไม่ดัง" หนุ่มผมเงินพูดอย่างเหนื่อยอ่อน

    "ทั้งๆที่วันนี้ตื่นเช้ากันมาหมดแล้ว ดันสายซะได้ เพราะใครละเนี่ย" หญิงสาวโวยวายขึ้นมา ราวกับโลกจะแตก

    "เออๆๆ ตรูผิดเองๆ มันช่วยไม่ได้นี่หว่าก็น้องคนนั้นเค้าเล่นมาจับมือกะทันหันแบบนั้นยังไม่ได้เตรียมใจเลย" แม็กออกอาการอารมณ์เสียมากกว่าจะขอโทษ เพราะเหตุการณ์ตอนเช้าทำให้ความหวังที่จะมาโรงเรียนกันอย่างสบายใจของสามหน่อต้องพังทลาย

    เรื่องของเรื่องก็คือ มีเด็กสาวรุ่นน้องผู้นึงมาดักรอตรงทางขึ้นเขา พร้อมสารภาพรักชายหนุ่มผู้กลัวผู้หญิงยิ่งกว่ากลัวผี แถมยังจับมือแบบไม่ทันตั้งตัว หนุ่มผมสีเพลิงถึงกับเป็นลมตายคาที่เดือดร้อนเพื่อนๆต้องแบกหามมาโรงเรียนกันอย่างทุลักทุเล

    ใช่แล้ว....แม็กแลนเซอร์ผู้นี้ เป็นโรคกลัวผู้หญิงขั้น Phobia แค่อยู่ใกล้ก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะหากถูกเนื้อต้องตัวจะเข่าอ่อนลงไปคลุกพื้นทันที ไม่นับผดผื่นที่จะขึ้นตามมาอย่างกะ คานาโกะในมาเรียโฮริค

    "จะโทษก็ไปโทษไอ้โรคกลัวผู้หญิงของแกเหอะว่ะ แม็ก เกิดเป็นชายทั้งทีดันกลัวผู้หญิง ตรูละอายแทน" โยชิกิ บ่นโรคประหลาดของเพื่อน นั้นเพราะเขาผู้นี้จัดได้ว่าเป็นหนุ่มเพลย์บอยขั้นเทพ จะเรียกว่าหัวงูก็ไม่ได้ มันต้องหัวพญานาคแล้ว ถ้าเจอใครน่ารักถูกใจเป็นอันต้องไปหลี มีสาวๆในโรงเรียนจำนวนไม่น้อยเลยที่ชื่นชอบพ่อหนุ่มรายนี้ แต่ที่พวกเธอไม่อยากยุ่งมาก ก็เพราะมันเจ้าชู้ไม่เลือกนั้นเอง

    ซึ่งตรงข้ามกับหนุ่มผมแดงลิบลับ....

    "ไอ้โยแกก็พูดเกินไปหนา"

    "เงียบไปเลย อัล สาวดุ้นอย่างแกมีสิทธิจะมาบ่นเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอฟะ"

    "อ้าว พูดงี้อยากตายเหรอว่ะ" หญิงสาวลุกขึ้นจะเอาเรื่องทันที อัลทิม่า ผู้โด่งดังไปทั่วทั้งโรงเรียนมีแฟนคลับมากมายก่ายกองยิ่งกว่าสองคนแรก คือ สาวดุ้นที่งามจนผู้หญิงจริงๆยังอาย แต่อย่าเข้าใจผิดไป หมอนี้ไม่ได้เป็นตุ๊ดหรือเกย์ แต่ชายผู้นี้แต่งหญิงขึ้นอย่างแรงจนทางบ้านที่เป็นผู้บริจาครายใหญ่ของโรงเรียนขอให้อัล แต่งหญิงมาเรียนได้ และแน่นอนหัวใจของสาวดุ้นผู้นี้ก็มอบให้กับประธานสุดสวยของโรงเรียนผู้เดียวเท่านั้น


    คนนึงเป็นโรคกลัวผู้หญิงขั้นร้ายแรง

    อีกคนนึงเป็นสุดยอดหนุ่มหน้าม่อหัวพญานาค

    ส่วนอีกคนเป็นสาวดุ้นสุดป๊อบ​

    .....และสามคนก็ซี้กันอย่างกะอะไรดี มันจะไม่ดังได้อย่างไรกันละ ขนาดไม่นับประวัติเดิมๆแต่ละคนที่ก็ดังพอตัวกันอยู่แล้วด้วยนะ



    "เฮ้อ พวกแกเนี่ย ไม่หัดมาให้มันปกติแบบชาวบ้านเค้าหน่อยเหรอ" สาวผมสีน้ำตาลทรงโพนี่เทลเดินตรงมาหาทั้งสาม ซึ่งสามหนุ่มก็ต้อนรับด้วยการมองด้วยหางตาอย่างพร้อมเพรียง "แหม ใครมันจะเลิศหรูเหมือนคุณโอนิละครับ แม่นักเรียนดีเด่น"

    "แหม ไอ้โย ปากกล้าแต่เช้าอยากตายมากนักเหรอ"

    "จะไปตีกันก็ไปที่อื่นนะ ตรูขอพักอีกสักหน่อย"

    "แม็กแกเหนื่อยกับเค้าด้วยเหรอ ชั้นกับไอ้โยนี่ที่เหนื่อยกว่าเพราะแบกแกมาตลอดทางเนี่ย"


    ครืด ~~~

    เสียงเปิดประตูพร้อมเรือนร่างที่เซ็กซี่ดุจนางแบบอาชีพชุดสูทสีเทาแบบคนทำงานยิ่งทำให้ดูน่าพิศมัยสไตล์สาวออฟฟิส ประกอบกับรูปหน้าสวยคมด้วยแล้ว ทำให้เธอเป็นอาจารย์ที่เหล่านักเรียนชายกล่าวขวัญมากที่สุดในโรงเรียนอย่างไม่ต้องสงสัย "เอ้า ทุกคนนั่งที่ได้แล้วค่ะ"

    โอนิ ถอยกลับไปอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ไม่ลืมจะส่งสายตากวนๆให้ไอ้โยเป็นการจากลา แต่หนุ่มผมเงินไม่ใส่ใจ "เฮ้อ.....เทอมนี้นี่โชคดีชะมัดมีอาจารย์สุมิโยะประจำชั้นเนี่ย"

    "อารมณ์เปลี่ยนเลยนะโย" อัล แซวเพื่อนผมเงินทันที

    "เอาเถอะ สำหรับตรูไงๆก็ใกล้ผู้หญิงไม่ได้อยู่แล้วอะ"

    อาจารย์สาวยืนหน้าชั้นเรียนรอทุกคนเข้าที่เรียบร้อย "วันนี้ ช่วงสายจะมีการซ้อมหนีภัยนะ หวังว่าทุกคนยังจำกันได้"

    ซ้อมหนีภัย.....ทั้งสามมองหน้ากันเมื่อได้ยินคำนี้พลางส่งหน้าสงสัยหากันเหมือนจะบอกว่า ตรูไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อน "ก็ขอให้นักเรียนทุกคนเตรียมตัวกันให้พร้อมด้วยนะ เอาละจะเริ่มเช็คชื่อละนะ"


    เวลาเรียนยามเช้าหมดไปกันอย่างรวดเร็ว.....

    10.30 น.

    หน้า โรงเรียน AF

    ดีริกยามพุงโร ผู้ประจำการหน้าโรงเรียนผู้สร้างตำนานความหวาดกลัวให้เหล่านักเรียนมาสายด้วยวิชาไม้เท้าตีสุนัขมาช้านาน เขากำลังสงสัยกับเหตุการณ์ตรงหน้า.....หญิงสาวปริศนาผู้หนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาในโรงเรียนสภาพเธอเหมือนคนอิดโรยเดินก้มหน้าก้มตามาตลอดทาง เธอเดินเข้าโรงเรียนราวกับแค่เข้ามาหาที่นั่งพัก เธอเดินผ่านป้อมยามไปเหมือนว่ามันไม่มีป้อมยามอยู่ตรงนั้น เธอก้าวเดินผ่านแสงแดดตอนสายที่ก็จัดว่าร้อนโดยไม่คิดจะเข้าหาที่ร่ม เธอเดินชนกับอาจารย์ท่านนึงที่กำลังจะไปธุระที่ห้องธุรการด้วยความรีบเร่ง และเธอ.......


    กริ้งงงงงงงงงงงงงงงง

    เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นอาจารย์ซาล ผู้สอนคณิตในคาบนี้หยุดการสอนตรงหน้าพร้อมมายืนหน้าโพเดียมในห้อง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงสุดไร้อารมณ์ "เอาละ สัญญาณซ้อมหนีภัยดังแล้ว ปฎิบัติตามคำแนะนำที่ ผอ ได้พูดตอนหน้าเสาธงเมื่อวานด้วยละ" นักเรียนในห้องลุกขึ้น บ้างบ่นอย่างหมดอารมณ์เพราะกำลังแอบงีบ บ้างลุกขึ้นส่งเสียงดีใจเพราะกรูเรียนเลขไม่รู้เรื่อง ส่วนสามหน่อประจำห้องนั้น

    "เมื่อวาน ผอ พีท พูดไรมั้งฟะ" โยถามเป็นคนแรก

    "อย่าเพิ่งรีบถามดิ กำลังจะถามซะหน่อย" อัล พูดอย่างไม่พอใจ

    "ตรูก็ไม่ได้ฟัง" มีแค่แม็กคนเดียวที่ตอบ

    โอนิทนเห็นสภาพสามเกลอไม่ไหว เธอจึงปรี่เข้ามาสั่งสอนทั้งสามทันควัน "พวกนายเนี่ยหัดฟังที่อาจารย์เค้าพูดกันมั้งสิ"

    "แหม อย่าระเบียบจัดไปเลยหน่าโอนิเนี้ยว ~"

    "ไอ้โย เมื่อกี้แกเรียกชั้นว่าไงนะ"

    เมื่อดูท่าไม่ค่อยดี อัล จึงรีบเข้ามาห้ามก่อนจะบานปลาย "พวกนายอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยหนา เอางี้ เดี๋ยวพวกเราจะตามๆคนอื่นเอาละกัน ตกลงไหมโอนิ"

    โอนิพูดพร้อมสีหน้าไม่พอใจ "นายเองก็เหมือนกันนะอัล เป็นกรรมการนักเรียนด้วยแท้ๆ ก็ทำตัวให้เป็นแบบอย่างหน่อยสิ" สาวระเบียบจัดบ่นทิ้งทายพลันเดินไปเข้าไปรวมกับกลุ่มนักเรียนที่กำลังทยอยออกไปตรงระเบียงทางเดิน

    "เฮ้อ ยุ่งชะมัด" โยพูดพลางมองไปนอกหน้าต่าง ทั้งๆที่ไม่มีตาให้มอง

    "เอาหน่า แกก็อย่าไปกัดโอนิมากนักสิ"

    "แล้วพวกเราจะเอาไง อาจารย์ซาลก็ออกไปกับกลุ่มนักเรียนแล้วนะ" แม็กถามขึ้น

    ทั้งสามมองหน้ากันเหมือนจะรู้คำตอบกันดีอยู่แล้ว...... "นอนเล่นในห้องน่ะสิ ถามได้"

    การซ้อมหนีภัยของโรงเรียน AF ก็เป็นแค่การอพยพนักเรียนออกจากโรงเรียนแบบทั่วไป นักเรียนทุกคนจะทยอยกันออกไปที่สนามหน้าโรงเรียนตามแผนผังที่ทางโรงเรียนได้วางเอาไว้ให้ ซึ่งนักเรียนแต่ละชั้นปีจะไม่ไปเดินขวางทางกันเอง ถ้าปฎิบัติตามอย่างถูกต้อง ขั้นตอนจะเสร็จสิ้นเมื่อนักเรียนทุกคนไปรวมกันที่สนามเรียบร้อย และจะกลับเข้าห้องเรียนเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนการซ้อม

    ก็ยกเว้นไว้แต่ไอ้สามคนนี้ที่มักจะทำอะไรตามใจตัวเองมากกว่า.....



    หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก การซ้อมหนีภัยยังคงดำเนินต่อไปยกเว้นแก้งสามหน่อที่เหมือนกับเวลาของพวกเขานั้นหยุดนิ่ง....

    ".....นี่" อัล เอ่ยพร้อมสีหน้าอึดอัด

    "อย่ามาทำท่าโมเอ้แถวนี้ได้มะ อัล ตรูไม่หลงติดแทรปหรอกนะเฟ้ย"

    "หุบปากซะ ไอ้โย"

    หนุ่มผมสีเพลิงถอนหายใจขึ้นพลางยกขาขึ้นวางบนโต๊ะ "เป็นไรน่ะ อัล"

    "อยากเข้าห้องน้ำงะ" อัลทำท่าเขินอาย ไม่รู้จะอายไปหาพระแสงอะไร

    "ก็ไปเข้าสิโว้ยยยยยยย" แม็กและโย แทบจะแหกปากออกมาพร้อมกัน

    "อือๆๆ ไม่เห็นต้องด่ากันเลยนี่หนา"

    "รีบๆไปห้องน้ำซะก่อนตรูจะถีบเอ็งจนของเสียกระจาย"

    อัล ไม่กลับมาเถียง แต่เขาวิ่งพรวดออกจากห้องแทนคงจะทนไม่ไหวแล้ว แม็กมองออกไปนอกหน้าต่าง ห้องเรียนปีสองห้องสองสามารถมองเห็นบริเวณหน้าโรงเรียนได้อย่างชัดเจน ตั้งแต่บริเวณสนามไล่ไปจนถีงหน้าประตูซึ่งไอ้โยมักจะมานั่งส่องหญิงเป็นประจำ โดยไปยืมกล้องดูดาวจากรุ่นพี่เทรนมาส่อง ส่วนอัลก็มักจะเพ้อเจ้อถึงประธานนักเรียนยามเธอทำหน้าที่อยู่หน้าประตูเช่นกัน

    แต่สิ่งที่แม็กเห็นในตอนนี้นั้นมันไม่ปกติเอาซะเลย "เฮ้ย โย......"

    "มีราย ?"

    "ตรูเห็นอาจารย์กำลังไล่กัดนักเรียนที่กำลังไปรวมตรงสนามอยู่ว่ะ...."

    "บ้าป่าว อาจารย์โรงเรียนเราก็สติดีทุกคนนะ เออ แต่วันนี้แดดแรงไม่แน่ว่าอาจารย์อาจเสียสติไปแล้ว ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"

    "คือ....เลือดกระจายเลยว่ะ โย"

    หนุ่มผมเงินลุกพรวดขึ้นมาทางหน้าต่างทันที เข้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นเลือดและเสียงร้องโหยหวนที่ลอยมาจากสนามอย่างชัดเจน "เฮ้ยๆๆๆ นี่มันบ้าอะไรว่ะ"

    "อย่าถามตรูสิ"

    "สงสัยเราคงต้องหาทางเผ่นไว้หน่อยดีกว่ามั้ง"

    ทันใดนั้น แม่บ้านที่ทำความสะอาดตามระเบียงโรงเรียนคนนึงก็เดินเข้ามาในห้อง สองหนุ่มหันควับไปที่ประตูทันก็พบภาพชวนตะลึง แม่บ้านคนนั้นตัวซีดราวกับไร้เลือดเนื้อ ดวงตาเหม่อลอย เลือดสีแดงไหลไปตามร่างกายซึ่งไม่รู้ออกมาจากตรงไหนบ้าง เธอเดินเข้ามาในห้องเรียนช้าๆ เอนไปทางซ้ายทีขวาที เหมือนคนไม่มีแรง

    ระหว่างนั้นเองเสียงกรีดร้องจากทางด้านล่างก็ดังสนั่นหวั่นไหว แต่สองหนุ่มไม่มีโอกาศได้สนใจเสียงร้องด้านล่างนัก "เยสเข้.....ของจริงเหรอว่ะเนี่ย"

    "รวมกับเสียงร้องด้านล่างแล้ว ตรูว่านี่เรื่องจริงแล้วว่ะ โย" เหงื่อเย็นผุดตามใบหน้าทั้งคู่

    ราวกับจะรู้กัน สองหนุ่มค่อยเดินแยกออกจากกัน โย เดินไปที่หน้าห้องเรียน ส่วนแม็ก ไปทางด้านหลัง แม่บ้านผีดิบเดินตามโยไป ชายหนุ่มผมเงินไม่แสดงสีหน้าสะทกสะท้าน เขาส่งสัญญาณไปทางเพื่อนที่อยู่หลังห้อง แม็กรอจังหวะที่แม่บ้านหันหลังให้ เขาหยิบเก้าอี้ไม้ในห้องฟาดลงไปบนกลางหัวของแม่บ้านด้วยความรวดเร็ว

    ผัวะ !!!

    เสียงกระโหลกกระทบเก้าอี้ไม้ดังขึ้นก่อนที่ร่างไร้วิญญาณจะลงไปนอนจมกองเลือด โย กับ แม็ก ไม่สนใจร่างแม่บ้าน แต่พวกเขารีบไปดูหน้าต่างทันที ภาพที่นักเรียนและเหล่าอาจารย์กำลังวิ่งหนีตาย ไม่รู้ว่าใครเป็นใครประจักษ์อยู่ตรงหน้า หลายคนเลือดท่วมตัว หลายคนมีแผลเหวอะ จนแทบจะแยกไม่ออกเลยว่าคนหรือผีอยู่ตรงไหนบ้าง

    "อืม แย่กว่าที่คิดแหะ ยังไงซะก็เคยเป็นคนมาก่อน ถ้ามีแผลในระดับใกล้ๆกันนี่ดูยากจริงๆ"

    "แต่แกก็น่าแยกออกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ โย"

    "ก็จริงอยู่ แต่ตรูว่าตอนนี้ไปลากไอ้อัลออกมาจากส้วมก่อนดีกว่า กลัวมันจะโดนกินคาส้วม"

    เสียงอึกทึกของเหล่านักเรียนที่วิ่งกลับขึ้นมาบนอาคาร เรียกความสนใจของสองหนุ่มทันที "เวรละ วิ่งกลับมาบนอาคารเรียนแล้วไง"

    "ทีนี้ละแย่แน่ ตรูว่าเรากบดานอยู่ในห้องก่อนสักพักดีกว่านะ" แม็กออกความเห็นอย่างรอบคอบ โย แสดงสีหน้าครุ่นคิดซึ่งเป็นสิ่งที่พบได้ยากจากคน คนนี้

    "เห็นด้วย ถ้าเราออกไปรวมกับพวกข้างนอกจะโดนกัดตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ไม่นึกว่าจะมาเจอซอมบี้ของจริงเอาแบบนี้แล้วพวกเรายังใจเย็นกันได้น่ะนะ"

    "มากันโต้งๆแบบนี้ถ้าดูไม่ออกแบบในหนังในการ์ตูนนี่ก็จะเว่อร์ไปหน่อยละ"

    ไอ้โย ยิ้มขึ้นพลางเดินไปเช็คอุปกรณ์หลังห้อง "เฮ้อ มีแต่ไม้กวาดกังๆ กับที่โกยพังๆ พวกนี้ใช้ไม่ได้แหะ"

    "จะให้แบกเก้าอี้ไปตบหัวผีก็ดูจะลำบากเกินไป" แม็กพูดพลางมองไปรอบห้อง ซึ่งสองหนุ่มลงความเห็นไปแล้วว่ามีแต่ของไร้ประโยชน์ "แต่ก่อนอื่นคงต้องปิดประตูก่อนละนะ โย ช่วยปิดหลังห้องที"

    "รับทราบ"

    แม็กกับโยไม่รอช้าต่างคนต่างเดินไปปิดประตูที่มีอยู่สองจุดในห้อง คือ ด้านหลังห้องที่ใกล้กับที่วางไม่กวาดกับด้านหน้าห้อง แต่เสียงฝีเท้าที่วิ่งมาด้วยความตื่นตระหนักก็ใกล้เข้ามาเกินกว่าแม็กจะตั้งตัวทัน เด็กสาวผู้นึงกระโจนเข้ามาในห้องก่อนจะกอดแม็กไว้ด้วยความตกใจ แต่ชายหนุ่มผมสีเพลิงตกใจยิ่งกว่า "ผู้หญิง ผู้หญิง ผู้หญิง เอาอออกปาย ๆๆๆๆๆๆๆๆ" แม็กร้องโวยวายเป็นคนบ้าทันที

    "ไม่เอาๆๆๆ หนูกลัวแล้ว อย่าเข้ามาๆๆๆ " ทั้งสองแข่งกันโวยวาย โย เห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งไปที่หน้าห้องซอมบี้นักเรียนชายตนนึงที่ไล่เด็กสาวมากำลังจะเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มผมเงินจัดการเตะเข้าที่ปลายคาง พลันคว้าเก้าอี้ออกไปฟาดซ้ำที่กระโหลกจนแน่นิ่ง

    เมื่อเห็นว่าเป้าหมายไม่เคลื่อนไหว โย รีบเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูด้านหน้า แล้วไปอุ้มหญิงสาวออกจากเพื่อนที่กำลังชักตายอยู่บนพื้น

    "ฝุ่นจังเหรอ"

    "พี่โย หนูกลัวๆ"

    "โอ๋ๆ ใจเย็นๆ" โย ลูบหัวเด็กสาวปลอบขวัญ เด็กสาวผู้เป็นรุ่นน้องของเขาซี่งเรียนห้องเดียวกับน้องสาวไอ้โยผู้นี้นามว่าฝุ่น เธอเป็นเด็กทีจัดว่าอยู่ในเกณฑ์ปกติธรรมดาทั่วไปหน้าตาน่ารักพอประมาณ ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ แต่เพราะมีนิสัยชอบช่วยเหลือผู้อื่นทำให้เธอคนนี้มีเพือนคบหามากโขอยู่ และแน่นอนไอ้โยก็เคยไปม่อน้องเค้ามาแล้ว

    "นั่งตรงนี้แปบนะ เดี๋ยวพี่ขอจัดการไอ้ตัวกลัวหญิงนี่ก่อน"

    น้องฝุ่นมองแม็กที่ชักน้ำลายฟูมปากอยู่กับพื้นพลางทำหน้าตื่นเต้น "ข่าวลือที่พี่เค้ากลัวผู้หญิงนี่เรื่องจริงสินะคะ"

    "ตามนั้นแหละ เฮ้ย ไอ้แม็ก เวรนี่ถ้ายังไม่ฟื้นละกันจะจับโยนให้ผู้หญิงลวนลามซะเลย"

    แม็กรีบกระโดดลุกจากพื้นทันทีที่เพื่อนขู่ "ไม่เอา ผู้หญิงๆๆๆๆๆๆ" หนุ่มผมสีเพลิงรีบคู้ตัวอยู่ตรงมุมห้อง

    "พี่เค้าเป็นเอามากเลยนะคะ"

    "ไม่รู้สิก็ปกติของมันน่ะนะ"



    หลังจากไอ้โยเข้าไปช่วยสงบสติอารมณ์เพื่อนจนแม็กกลับมาพูดจารู้เรื่องได้แล้ว ชายหนุ่มผมเงินก็เดินมานั่งตรงโพเดียมพร้อมถามเด็กสาวเพียงคนเดียว "ข้างล่างเป็นไง"

    "น่ากลัวสุดๆเลยละค่ะ" ฝุ่นเล่าด้วยอาการตื่นตระหนกไม่หาย "ห้องพวกหนูลงไปถึงตรงสนามก็เจออาจารย์ที่สอนวิทย์ขวางหน้าอยู่พอเราจะผ่านไป อาจารย์แกก็กัดเพื่อนหนูคนนีงทันทีเลยค่ะ"

    "จากนั้นก็คงวิ่งกันอลหม่านเลยสินะ" โย พูดเหมือนอยู่ในเหตุการณ์

    "ใช่ค่ะ" ฝุ่นก้มหน้าลงพูดด้วยเสียงเศร้าๆ

    "แล้วอัลไปไหนของมันว่ะเนี่ย ไม่ใช่ว่ะโดนกินไปแล้วหรอกนะ" หนุ่มผมเงินพูดพลางชะโงกออกไปดูนอกห้องทางกระจกใสบนประตู ซึ่งเขาเห็นเพียงนักเรียนที่วิ่งกันไม่คิดชีวิตกับเหล่าซอมบี้ที่วิ่งไล่กวดกันอย่างสนุกสนาน

    "เราลองไปหาอัลกันดูไหม" แม็กเสนอความคิดขึ้นมา

    "เสี่ยงไป เราไม่มีอาวุธ จะมือเปล่าอัดกับพวกมันนี่ก็ไม่คุ้มเท่าไร อีกอย่างไอ้อัลมันไม่ชอบเข้าห้องน้ำชั้นนี้ มันชอบเข้าด้านล่างที่ดูสะอาดกว่า ถ้าเราลงไปกันสภาพนี้อันตรายอยู่" โย ออกความเห็นตรงไปตรงมาโดยคิดถึงความปลอดภัยของเพื่อนๆก่อน

    "ก็จริงแหะ....เฮ้ย โย ข้างหลัง" แม็กพูดเตือนเพื่อนทันทีที่เห็นซอมบี้ตนนึงกำลังเดินผ่านหน้าห้องไป แต่เหมือนมันจะไม่เห็นพวกเขา โย ไม่พูดอะไรดวงตาที่ปิดสนิทมองตามซอมบี้ตนนั้นอย่างเงียบๆ ส่วนฝุ่นจังหลบใต้โต๊ะไปแล้ว

    (ปฎิกริยาแบบนั้นมันอะไรเนี่ย หรือว่า....) โย ครุ่นคิดขึ้น

    "ถ้าไม่ดีแล้วแหะ" แม็กมองลงไปตรงหน้าต่าง มีนักเรียนบาดเจ็บมากมาย หลายคนคลานไปตามพื้นอย่างสุดกำลังแต่ก็ไม่อาจหนีคมเขี้ยวที่หิวโหยได้ หลายคนโดนเล่นงานจนเห็นกระดูก สนามหน้าโรงเรียนเริ่มมีซอมบี้มากขึ้นจนอันตรายเกินไป "เฮ้อ เพราะไอ้ซ้อมหนีภัยสินะ กลายเป็นลงไปเจอภัยกันหมด" แม็กเอ่ยเสียอารมณ์

    "ทำยังไงดีละคะ"

    "ตอนนี้คงต้องหาที่รวมพลกันก่อน อย่างน้อยตอนนี้ก็พอจะนึกออกอยู่ว่าใครน่าจะรอด และคิดว่าทุกคนคงจะหาทางไปรวมกันที่จัดปลอดภัยสักที่"

    "ดาดฟ้าใช่มะ" แม็กถามขึ้นทันที

    "เป็นไปได้สูงอยู่นะ"

    "งั้นอย่ารอช้าเลย รีบไปดาดฟ้ากันเถอะ"

    ทั้งสามค่อยๆออกจากห้องอย่างใจเย็น แม็กนำหน้าโดยมี โย และ ฝุ่นตามหลัง ซึ่ง โย ต้องคอยรักษาระยะห่างระหว่างสาวรุ่นน้องกับเพือนสนิทไว้ด้วย กันความวุ่นวายถ้าดันอยู่ใกล้กันเกิน เมื่อระเบียงซ้ายขวาเคลียร์ ทั้งสามจึงค่อยๆเคลื่อนพลไปที่ดาดฟ้า ระเบียงของอาคาร B ที่ชั้นปีสองประจำอยู่นั้นมีทางขึ้นลงอยู่สองทาง ทางนึงจะออกไปทางดาดฟ้าและทางเชื่อมไปอาคาร C ส่วนอีกทางจะไปถึงห้องพักอาจารย์และเป็นทางเชื่อมไปถึงอาคาร A ของพวกปีหนึ่ง โดยอาคารทั้งสามหลังมีอยู่ห้าชั้น ซึ่งปีสองห้องสองนั้นอยู่ในชั้นที่สามของอาคาร B ซึ่งห้องเรียนของพวกเขานั้นถ้ามองจากหน้าโรงเรียนจะอยู่ทางซ้ายของอาคาร และ ทางไปดาดฟ้านั้นอยู่ตรงขวาสุดของอาคาร

    ทั้งสามค่อยๆเคลื่อนผ่านห้องเรียนที่หลายห้องเหล่าผีดิบผู้ไม่รู้ไปหิวมาจากไหนกำลังรุมกระซวกไส้นักเรียนเคราะห์ร้ายอย่างเมามันส์

    "โอ้ย จะอ้วก" ไอ้โย บ่นพึมพำ

    "อย่าอ้วกนะแสรด กรูถีบให้พวกมันกินจริงๆนะเฟ้ย" แม็กตัดมุขทันที

    "อย่ามองๆๆๆๆๆ" ฝุ่นจังหลับตาปี๋เดินจูงมือโย ไปตามทาง

    และแล้วความซวยก็บังเกิด......

    แม็กที่มองทางข้างหน้าอย่างระมัดระวังพลาดเตะกระป๋องเปล่าตกบันใดลงไปตามบันใดลงชั้นสอง เสียงกระป๋องดังกังวานใสแจ๋ว "ชิบหายแล้ว....." โยกับแม็ก อุทานพร้อมกัน



    อือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ




    เสียงไม่พึงประสงค์ดังตามมากับเสียงกระป๋องทันที "วิ่งๆๆๆๆ" แม็กสั่งการอย่างไม่รอช้า โย ส่ายหน้าหัวเสียพลันคว้าฝุ่นจังที่ขาตายวิ่งตามด้วยความเร็วไม่แพ้กัน

    "หัดมองพื้นมั้งสิว่ะ" โย ตวาดใส่เพื่อนทันที

    "เออๆๆๆ ตรูขอโทษ ครั้งนี้ตรูผิดเอง" แม็กวิ่งขึ้นบันใดแบบไม่คิดชีวิต โชคดีว่า บันใดที่อาคารเรียนมันสามารถขึ้นไปได้เรื่อยๆ แต่เหล่าซอมบี้ตามชั้นต่างก็กำลังกรูมาตามเสียงที่กระป๋องที่ดังสนั่น


    ทั้งสามมาถึงชั้นห้าด้วยความรวดเร็วแต่ต้องไปตามระเบียงทางเดินอีกเล็กน้อยถึงจะไปที่บันใดขึ้นชั้นดาดฟ้าได้.......

    "แสรด เอ้ย ทำไมมันเยอะงี้ว่ะ !!!" หนุ่มผมเงินสบถออกมาตรงๆพลันสับเท้าเต็มที่ พร้อมหันหลังมองซอมบี้ที่ตามมาอย่างกระชั้นชิด

    "อย่าวิ่งไปบ่นไปได้ไหมว่ะ รำคาญ" แม็กโวยวายสวนด้วยความไม่พอใจ

    "อ้าวพูดงี้ก็สวยดิว่ะ เดะปัดถีบส่งให้ไอ้ผีขนุนข้างหลังเราแดรกซะหรอก จะว่าไปก็เพราะเอ็งไม่ใช่เหรอถึงได้เดือดร้อนแบบนี้เนี่ย"

    "แง้ๆๆๆ พวกพี่ๆอย่าเพิ่งตีกันสิค่าาาา"





    แล้วพวกมรึงจะรอดกันไหมฟระเนี่ย โปรดติดตาม !!!!!





    ......................................
    ................................
    ............................
    ........................
    .....................




    แนะนำตัวละคร....เอาของเก่าก็เพราะใช้ตัวละครตามนี้ทั้งสิ้น


    แม็กแลนเซอร์ – ชายหนุ่มสุดอาภัพที่เป็นโรคกลัวผู้หญิงด้วยสาเหตุบางประการ หนึ่งในสมาชิกแก็งประหลาดประจำห้องปีสองห้องสอง มีความสามารถทางร่างกายสูงสุดในกลุ่ม (และทั้งชั้น) เนื่องจากต้องวิ่งหนีผู้หญิงอยู่บ่อยๆเลย มีนิสัยเสียคือชอบนอนตื่นสาย ทำให้เพื่อนๆเดือดร้อนเสมอ

    โยชิกิ - ไอ้หน้าม่อ ประจำทีมผู้เชี่ยวชาญการจีบหญิงชนิดหาตัวจับยาก ส่วนหน้าตาก็จัดว่าดูดีเอาการ แม้จะเป็นไอ้จอมเจ้าชู้ แต่มิตรภาพต่อเพื่อนก็มีมิใช่น้อย ชื่นชอบแกงกะหรี่เป็นชีวิตจิตใจ สามารถอยู่ใดตลอดชีวิตด้วยข้าวราดแกงกะหรี่หมูทอด แต่ถึงอย่างไรก็เป็นไอ้จอมงกที่มักคิดถึงแต่เรื่องผลประโยชน์เข้าตัวเสมอ

    อัลทิม่า – สาวดุ้นจากครอบครัวคนมีกะตัง เนื่องด้วยหน้าตาผิดเพศอย่างแรงจึงถูกคุณแม่เสี้ยมสอนให้สมหญิง โชคดีที่มันไม่มีจิตผิดปกติไปกับเขาด้วย แต่งชุดนักเรียนหญิงมาเรียนเสมอ ด้วยเหตุผลว่า ชุดผู้ชายไม่เข้ากับกรู ตามจีบประธานนักเรียนถึงขนาดลงทุนเป็นกรรมการนักเรียนเลยนะเออ

    กันไฟนอล – เด็กสาวรุ่นน้อง ผู้บ้าคลั่งเจ้าชายน็อกธิสเป็นชีวิตจิตใจ ขาดไม่ได้ ถ้าขาดแล้วจะลงแดงตาย ทุกวันต้องหยิบรูปองค์ชายขึ้นมาดูเหมือนคนติดยาไม่มีผิด ด้วยร่างกายที่ตัวเล็กน่ารักโลลิ ทำให้ไม่ชอบให้ใครมาแซวว่า ยัยเตี้ย

    ริวเน่ – เพื่อนร่วมห้องของกันจัง นิสัยเรียบร้อย น่ารัก น่าเอาใจใส่ เป็นที่ป็อบปูล่าในหมู่ผู้ชาย ขนาดรุ่นพี่ปีสามยังถ่อสังขารมีจีบถึงห้องเลยก็มี เชี่ยวชาญด้านศิลปะ อนาคตอยากเป็นจิตรกรชื่อดัง

    ประธานยูกิ – สมญานามเจ้าหญิงหิมะ แห่งโรงเรียน All-Final ความนิยมสูงถึงขนาดมีการเสนอโครงการให้ปั้นรูปเสมอไว้หน้าโรงเรียน ด้วยกริยามารยาทผู้ดีตลอดเวลา ทำให้เหล่านักเรียนแม้แต่อาจารย์ต้องสถานปนายศองค์หญิงให้ เคยมีกลุ่มนักเรียนหญิงหมั่นไส้ในความโด่งดังของท่านประธานอยู่หลายราย แต่ก็ต้องแพ้ภัยตัวเองไปซะทุกราย ได้รับเลือกเป็นประธานนักเรียนด้วยคะแนนท่วมท้น ถึงจะเห็นแบบนี้แต่เธอคาราเต้สายดำนะจะบอกให้

    อาจารย์อิซาค – อาจารย์ฝ่ายปกครองผู้ชื่นชอบการสะสมรองเท้าเตะ เขามีรองเท้าเตะจากทั่วทุกมุมโลกอยู่ในห้องทำงานของเขา นอกจากรสนิยมแปลกๆนี้แล้ว ยังขึ้นชื่อเรื่องความโหด หากใครทำผิดกฎโรงเรียนจะทำจับตัดผมเกรียนทันที (ไอ้โยโดนมาแล้ว) มีอาวุธคู่ใจเป็นแบตตาเลี่ยน แบบพกพา สามารถก่นหัวนักเรียนได้ทุกที ทุกเวลา

    อาจารย์สุมิโยะ – อาจารย์สอนภาษาอังกฤษรูปงาม ผู้เป็นรักต้องห้ามของโรงเรียนแห่งนี้ ด้วยความงานทั้งหน้าตาและเรือนร่างสูสีกับประธาน ทำให้คะแนนนิยมพุ่งพรวดใช่เล่น ถึงขนาดเด็กนักเรียนแทบจะฆ่ากันตายเพื่อแย่งลงวิชาเรียนกับอาจารย์สุมิโยะเลยคิดดู

    เทรน – นักเรียนปีสาม ที่ชื่นชอบกล้องเป็นชีวิตจิตใจ เป็นประธานชมรมถ่ายภาพที่มีภาพสาวๆในโรงเรียนเก็บไว้มากที่สุด วันดีคืนดีก็จะเอาออกมาขายฟันกำไรได้มากโข มีกล้องดูดาวที่ใช้เงินจากการถ่ายภาพซื้อมา ไว้ส่องสาวๆในโรงเรียนโดยเฉพาะ แถมไม่เคยถูกจับข้อหาสโตกเกอร์เลยสักครั้ง มีความสามารถในการเนียนแอบถ่ายสูงจนน่ากลัว

    ไพอา – เด็กปีหนึ่งผู้จืดจาง เดินไปไหนมาไหนแทบไม่มีใครเห็นหัว ขนาดเข้าไปตะโกนใส่หน้ายังไม่รู้สึกตัวว่าอยู่ตรงนี้ มีร่างโปร่งแสงผู้คนทั่วไปมองเห็นได้ยาก ผลการเรียนกลางๆ กีฬากลางๆ ชีวิตกลางๆ ไม่มีอะไรเด่นสักอย่างหรือไงฟะ

    ดีริก – ยามเฝ้าหน้าโรงเรียน พร้อมอาวุธคู่กายไม้เท้าตีสนุขที่จะโรงโทษเด็กหนีเรียนทั้งหลาย ปกติจะประจำการอยู่ในเขตโรงอาหาร วันดีคืนดีจะโผล่ไปเช็คในห้องน้ำไม่เว้นแม้ห้องน้ำหญิง เหล่านักโดดเรียนผู้เจนจัดหลายคนถึงกับทำตารางพฤติกรรมของดีริก ไว้เพื่อการหลบหนีที่ง่ายขึ้น

    ท่านจ้อย – ภารโรงผู้เป็นที่นับหน้าถือตาในโรงเรียน ถึงขนาดต้องเรียกว่าท่าน ศิษย์เก่าตั้งแต่สิบปีที่แล้ว แต่ตกงานกลับมาเป็นภารโรงในโรงเรียนจนถือเป็นปูชนียบุคคลควรแก่การกราบไว้ยิ่งกว่าอาจารย์ตัวเป็นๆซะอีก

    เจโนวา – พ่อค้าลึกลับที่ชอบแอบเข้ามาขายไก่ย่างหมกขมิ้นในเวลาพัก มักจะกบดานอยู่บริเวณหลังโรงอาหารที่เป็นจุดที่พบเห็นยาก ขายไก่ย่างให้กับเหล่าเด็กหนีเรียนบ้าง หรือ เด็กที่เบื่อข้าวโรงเรียนบ้าง ประวัติอื่นๆของเขายังเป็นความลับต่อไป

    แองเจิ้ล – สาวน้อยปีสาม ที่หน้าตาทรมานอายุมาก ดูผ่านๆนึกว่าเด็ก ม.ต้น เป็นที่ถูกใจขาโลลิมาแต่ไหนแต่ไร ถึงขนาดมีแฟนคลับเป็นของตัวเอง (แต่ยังไม่ดังเท่าท่านประธาน) พฤติกรรมส่วนใหญ่เหมือนเด็กสาวตัวน้อยๆไม่มีผิด แต่ดันฉลาดเป็นกรด ส่งไปแข่งที่ไหนถ้าไม่ได้ที่หนึ่งฟาดหัว ผอ. เลยดีกว่า

    เนียร์ – ผีบนดาดฟ้าอาคาร A ของโรงเรียน ที่มาที่ไปไม่ทราบแน่ชัด รู้แต่ว่าเป็นตำนานเก่าแก่ของโรงเรียนนี้มาช้านาน แรกๆก็ทำเอาเด็กในโรงเรียนขนหัวลุก อึราด กันเป็นแทบ แต่หลังๆเหล่านักเรียนนึกสนุกจัดทัวร์ขึ้นไปดูเนียร์จนเป็นธุรกิจ มีเงินสะพัดต่อเดือนหลายล้านกีบ

    เพิ่มเติม !!!

    โอนิคุโร่ - หญิงสาวเจ้าระเบียบหัวหน้าห้อง ปีสองห้องสอง ที่สามเกลอประจำการอยู่ ด้วยหน้าตาคมเข้มและบุคลิกสุดเนียบทำให้เหล่าสาวกหญิงรักหญิงต่างพากันเชิดชูดุจเจ้าแม่ ไม่ค่อยถูกกับพวกสามเกลอเท่าไร เพราะพวกมันมักจะสร้างแต่ปัญหา เลยถูกโอนิเฝ้าระวังอยู่เรื่อย

    ฝุ่น - รุ่นน้องปีนึง นิสัยขี้อาย แต่กลับเข้ากับผู้อื่นได้ดี ไม่มีความสามารถโดดเด่นอะไร หน้าตาจัดว่าน่ารักแต่ไม่ถึงกับน่ารักขาดเหมือนรองประธาน เป็นคนจิตใจอ่อนโยนชอบช่วยเหลือผู้อื่นมีเพื่อนฝูงเยอะ แม้จะขี้อายก็ตาม แต่อย่าพาเข้าคาราโอเกะเชียว จะกลายร่างเป็นอีกคนและยึดไมค์ไม่ให้คนอื่นร้องเลยนะ เออ...

    อาจารย์ซาล - อาจารย์ไร้อารมณ์อันดับหนึ่งของโรงเรียน ผู้สร้างบรรยายกาศมาคุได้ด้วยตนเอง ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนทุกคนพร้อมจะรู้สึกหนืดๆไปกับท่านอาจารย์โดยไม่รู้ตัว แม้แต่ในชั่วโมงสอนก็สามารถสร้างบรรยากาศน่าพิศวงจนพลอยหลับกันได้อย่างน่าอัศจรรย์




    YES WE TALK ~~



    จริงๆแล้วฟิคนี้มีที่มาจากความฝันของผมเองครับ คือฝันเห็นเหล่าแก็ง AF กับผองเพื่อนในวงการคอสวิ่งหนีผีกันอย่างสนุกสนานมาก แต่ในฝันนี่โคตรมันเลยนะ คว้าอาวุธมาฟาดหัวซอมบี้กันเลือดสาดสมองกระจายสุดๆ ตื่นมานี่จำได้แม่นเลย ก็เลยลองเอามาเขียนเล่นดูครับ เนื่องด้วยเซงกับเบือชีวิตมากไม่สามารถเขียนอะไรจริงๆจังๆได้เลย พูดง่ายๆก็คือผมไม่อยากทำอะไรเลยครับ นอกจากระรานคนอื่นไปวันๆ ฮ่าๆๆ

    เป็นมาสองสามเดือนได้แ้ล้วไม่หายสักที เฮ้อ.....กลุ้ม

    อ้อ ผมตั้งใจล้อ HIGH SCHOOL OF THE DEATH เต็มๆ ฉะนั้นถ้ามีจุดไหนล้อเสียๆหายๆก็อย่าตกใจไปละกันเน้อ ~~

    ปล. ตรูรับนมสู้ศพไม่ได้จริงๆเฟ้ย !!!! จะโชว์ OPPAI ไปถึงไหนฟระ



    AND ALL FRIENDS AND FANS THANKS !!!!!!!!!!!!!!!!
  2. near

    near Member

    EXP:
    334
    ถูกใจที่ได้รับ:
    4
    คะแนน Trophy:
    18
    ล้อเลียนได้เนียนสุดๆ ฮ่าๆ ใช่เลย ACT 1 มาเองเลยอ่ะ HIGH SCHOOL OF THE DEATH!!

    พี่โยห่างหายไปนาน แล้วฟิคเก่าล่ะ!!! แต่อันนี้ก็มันส์ดีไปอีกแบบน้า~~

    ปล. ไม่อยากเป็นผีแล้วอ่ะ อยากเป็นคนบ้าง!!
  3. taleoftrue

    taleoftrue Well-Known Member

    EXP:
    900
    ถูกใจที่ได้รับ:
    52
    คะแนน Trophy:
    113
    แต่ดูๆแล้วโรงเรียนนี้คนรอดท่าทางจะเยอะน่าดูนะเนี่ยแฮะ >_<
  4. Ryuune

    Ryuune Well-Known Member

    EXP:
    1,084
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    86
    อ่านแล้วรู้สึกว่า "มันต้องแบบนี้แหละ" จริง ๆ ค่ะ (ทำใจรับ นมสู้ศพ ไม่ได้เหมือนกัน ชั้นจะดูหนังซอมบี้ ไม่ใช่ดูของแบบนั้นนะโว้ยยยย โกดันนาร์ยังมีสาระมากกว่าซะอีก -*-' )

    ว่าแต่ ทำไมริวเน่ต้องทั้งเรียบร้อยทั้งเก่งศิลปะผิดตัวจริงอย่างสิ้นเชิงอีกแล้วเนี่ย -*-
    (นึกย้อนไปในอดีต วิชาศิลปะได้เกรด 2 กร๊ากกกกกกก (บ้าไปแล้ว))

    ปล.เห็นด้วยกับท่านซาล ว่าต้องรอดเยอะแหง ๆ
  5. Azemag

    Azemag Aze McDowell

    EXP:
    2,368
    ถูกใจที่ได้รับ:
    262
    คะแนน Trophy:
    163
    HOTD ของจริง มันส์สุดยอด เอามาเขียนแบบนี้ เอ่อ ...

    แต่ก่อนจะจากไป ♫

    ฟิคเก่าละโยม!? :hngong:

    /ค่อยๆเดินออกไปจากกระทู้
  6. yoshiki

    yoshiki FATE

    EXP:
    862
    ถูกใจที่ได้รับ:
    17
    คะแนน Trophy:
    38
    ฟิคเก่าเหรอ รอผมหายเมนมาก่อนละกัน ขี้เกียจลง ในหัวมีแต่เรื่องซอมบี้เต็มไปหมดก็อ่านๆไปก่อนละกัน พยายามไม่ให้ตอนเยอะอยู่แหละไอ้เนี่ย
  7. PaiaAznable

    PaiaAznable มนุษย์ตู้ปลาช้ำรัก

    EXP:
    744
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    86
    จืดจางเหมือนเดิม OTL
  8. yoshiki

    yoshiki FATE

    EXP:
    862
    ถูกใจที่ได้รับ:
    17
    คะแนน Trophy:
    38
    หลังจากทั้งสามช่วยกันขนเก้าอี้บนดาดฟ้ามาปิดกันทางได้แล้ว พวกเขาก็พร้อมใจทิ้งตัวลงนอนกับพื้นด้วยความอ่อนแรง สายลมร้อนพัดผ่านใบหน้า เหงื่อที่ผุดตามร่างกายช่วยสร้างความเย็นได้เล็กน้อย ชายหนุ่มผมเงินปาดเหงื่อเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงราวเหล็กของดาดฟ้าอย่างอ่อนแรง "เฮ้อ รอดสักที"

    "พี่โย หนูขอโทษนะคะ" ฝุ่นนั่งลงข้างๆหนุ่มผมเงินพลางหาอะไรพัดให้

    "อือๆๆ ไม่เป็นไร ยังไม่ตายหรอกแค่นี้เอง" โย พูดพลางหายใจเสียงดัง เอ็งยังไม่ตายแน่เหรอว่ะ

    "ไอ้อัล จะเป็นไงมั้งว้า" แม็กพูดถึงเพื่อนที่ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรหรืออาจจะตายคาส้วมไปแล้ว พร้อมมองท้องฟ้ายามบ่ายที่ร้อนระอุ

    "หา...... ชั้นเป็นอะไรเหรอ"

    "ก็กังวลว่ามันจะโดนกินคาส้วมไปแล้วน่ะสิ"

    "เอ ก็ยังครบ 32 นะ ไม่ได้โดนกิน" แม็กหันควับไปด้านข้างทันที ร่างของหญิงสาวในชุดนักเรียนหญิงสีแดงมองมาด้วยรอยยิ้มสดใสแต่ก็เจ้าเล่ห์ ผมสีส้มปลิวไปตามลมร้อน เพื่อนที่ไปเข้าห้องน้ำก่อนจะเกิดเรื่อง บัดนี้มาอยู่ข้างๆพวกเขาอย่างปลอดภัย ไม่สิน่าจะพูดว่าอยู่ตรงนี้มาแต่แรกแล้วมากกว่า "ไอ้บ้านี่......"

    "ไม่เห็นแกบนดาดฟ้านึกว่าเป็นอาหารผีไปแล้วซะอีก" โย พูดล้อเล่นกับเพื่อนทันที ที่เห็นว่ายังมีชีวิต

    "นี่พวกแก หัดคิดว่าเพื่อนจะรอดมั้งได้ไหมเนี่ย"

    "เอาเถอะ รอดมาได้ก็ดีแหละ แล้วไปอยู่ตรงไหนมาว่ะเนี่ย อัล" แม็กถามด้วยน้ำเสียงสดชื่น จริงๆก็โล่งใจที่เพื่อนยังไม่ตายน่ะแหละ

    "ก็ตอนเข้าห้องน้ำออกมาก็เจอคนวิ่งกันอลหม่านแล้ว จะกลับไปที่ห้องก็อันตรายอยู่ ชั้นก็เลยตรงปรี่มาที่ดาดฟ้ากับนักเรียนส่วนนึง พอมาถึงก็มานอนเล่นตรงนี้เลย พวกที่เหลือก็อยู่บริเวณดาดฟ้าคอยปฐมพยาบาลกัน พอมาดูอีกทีพวกที่โดนกัดก็กลายเป็นผีกัดคนอื่นมั่วไปหมด ชั้นก็เลยปักหลักนั่งนี่ยาวๆเลย ดูดราม่าเพื่อนฆ่าเพื่อนไม่ลงสุดท้ายโดนกัดกันหมด" อัลพูดไปยิ้มไป เลือดเย็นนะเราเนี่ย

    ฝุ่นมองลงไปบริเวณดาดฟ้าที่เหล่าซอมบี้ต่างเดินไปมาอย่างไร้จุดหมาย "มีเพื่อนหนูอยู่ในกลุ่มนั้นสามคนน่ะค่ะ" เด็กสาวผมดำพูดด้วยความเศร้าสร้อย เนื่องจากเธอสนิทกับเพื่อนทุกคนคงอดเศร้าไม่ได้ที่เห็นสภาพเพื่อนตนเองกลายเป็นแบบนั้น ส่วนอัลรู้สึกผิดนิดๆที่ปากเสียไปเมื่อกี้

    "สาวน้อยคนนี้อยู่ห้องเดียวกับน้องสาวแกไม่ใช่เหรอ" อัล พูดขึ้นพลางชี้ไปทางฝุ่น

    "อ่า ก็ใช่"

    "ไม่ห่วงน้องเหรอว่ะ โย" แม็กถามขึ้นบ้าง

    "ห่วงก็ห่วงแหละ แต่ยัยนั้นเก่งกว่าตรูอีก คิดว่าคงเอาตัวรอดได้.....น่ะนะ" ถึงคำพูดเหมือนจะไม่มีอะไร แต่น้ำเสียงแฝงความกังวลอย่างชัดเจน ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนสนิททั้งสองย่อมดูออก

    "หมายถึง กร เหรอคะ" ฝุ่นหันมาถาม

    "อือ ยัยนั้นเป็นไงบ้าง"

    "ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ตอนนั้นหนูเองก็คิดแต่จะเอาชีวิตรอดอย่างเดียว" ฝุ่น ตอบด้วยสีหน้าเศร้าๆ

    "อย่าคิดมากเลย ฝุ่น ใครๆก็ต้องเอาชีวิตรอดก่อนน่ะแหละ" แม็ก ช่วยเสริมกำลังใจ ซึ่งอัลก็พยักหน้าเห็นด้วย

    "ตอนนี้เราก็หาทางเปิดห้องปั้มน้ำกันก่อนเถอะ โย แม็ก ช่วยแงะประตูห้องปั้มน้ำหน่อยสิมันล็อกงะ" โย และ แม็ก สูดลมหายใจเต็มที่ก่อนจะลุกขึ้นไปที่ประตู ทั้งสามยืนหน้าประตูไม้เก่าพลันมองหน้ากันเหมือนรอไอเดียของแต่ละคน

    "พังเลยมะ" แม็กเปิดความคิดเถื่อนๆเป็นคนแรก

    "หาอะไรมาแงะจะดีกว่าเปล่า" โย ค้านทันที

    "น่าจะมีของมางัดกุญแจได้อยู่น้า" อัลลองมองไปรอบตัวหาของที่พอจะทำอะไรได้

    ในระหว่างที่ทั้งสามกำลังครุ่นคิด วัตถุบางอย่างก็บินมาตกลงกลางหัวหนุ่มผมเงินพอดิบพอดี "เฮ้ย ใครขว้างอะไรมาว่ะเนี่ย" ไอ้โย โวยวายตามคาด

    ทั้งสี่มองไปตามที่มาของวัตถุปริศนาสายตาทุกคู่บรรจบลงที่ดาดฟ้าของอาคาร C หญิงสาวผมลอนสีทองสว่างกำลังโบกไม้โบกมือให้พร้อมรอยยิ้มสดใส ดวงตาสีฟ้าอ่อนเปล่งประกาย ข้างๆกันนั้นเป็นหญิงสาวตัวเล็กผมสีม่วงอ่อนมัดทวินเทล กำลังโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มน้อยๆเช่นกัน

    "นั้นประธานนี่ค่ะ"

    "ประธานกับรองประธานแหะ"

    "ประธานยูกิ !!! รองประธานแองเจิ้ล !!! ผมรักคู้ณณณณณณณณณณณ"

    "กรี้ดดดดด ท่านประธานปลอดภัยใช่ไหม มีอะไรให้ผมช่วยไหม ต้องการอะไรไหม อ้ากกก ไม่ไหวแล้ววววว" อัล ตะโกนโหวกเหวกไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น เมื่อเจอประธานยูกินางฟ้าในดวงใจ

    ดาดฟ้าอาคาร C ที่เป็นอาคารของพวกปีสาม ปรากฎประธานและรองประธานนักเรียนพร้อมกลุ่มนักเรียนปีสามที่ดูท่าทางยังไม่ถูกกัดอยู่จำนวนนึง รองประธานแองเจิ้ลผู้ขึ้นชื่อเรื่องความเป็นโลลิค่อนประจำโรงเรียนชูแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดสีขาวที่มีอักษรเขียนตัวโตๆขึ้นว่า

    "อย่าส่งเสียงดัง....เหรอ" แม็กอ่านคำที่อยู่บนแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดนั้น

    "หืม อย่าส่งเสียง" อัล พูดพร้อมมองตามเพื่อนผมเงินที่เดินไปดูพวกซอมบี้ที่อยู่บริเวณดาดฟ้าพวกซอมบี้เริ่มกรูกันเข้ามาทางพวกเขา

    "พวกมันมากันทางนี้แล้วค่ะ ทำไงดีๆ" ฝุ่นจังเริ่มตื่นตระหนกอีกแล้ว

    "อย่างที่คิดเลยแหะ" โย พูดพลางหันกลับมาถามเพื่อนๆ "เจ้าพวกนี้มีปฎิกริยาไวต่อเสียง แม็กจำตอนที่ไอ้ผีเน่าตัวนึงผ่านหน้าห้องเราไปได้ไหม"

    แม็กพยักหน้ารับ หนุ่มผมเงินจึงว่าต่อ "นั้นแหละ ที่มันไม่สนใจเรา เพราะตอนนั้นเราทุกคนพร้อมใจกันเงียบ และการที่ฝั่งโน้นชูป้ายมาแบบนั้นก็น่าจะเข้าใจสิ่งเร้าของพวกมันแล้วเหมือนกัน"

    "เดี๋ยวนะ...." แม็กเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "งั้นที่ไอ้พวกข้างล่างมันเริ่มมารวมตัวกันนี้เพราะมีไอ้เบื้อกบางตัวในกลุ่มเราตะโกนแหกปากเมื้อกี้ใช่มะ"

    ทุกสายตาพุ่งเป้าไปทางสาวดุ้นเพียงคนเดียวในกลุ่ม อัล ทำหน้าดัดจริตตอบรับทุกสายตา "เค้าเปล่าน้า ~~~~"

    ในขณะที่อีกสองหนุ่มกำลังพร้อมจะยำตีนเพื่อนอยู่นั้น น้องฝุ่นสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ด้านล่าง "ทุกคนมาดูตรงนี้สิค่ะ" สามเกลอเลิกตีกันพร้อมโผล่หน้ามองลงด้านล่างทันที ส่วนที่มองลงไปเป็นด้านหลังของอาคารเรียน B มีนักเรียนและพ่อค้าผู้คุ้นหน้าคุ้นตากำลังวิ่งหนีฝูงซอมบี้อย่างเมามันส์

    "ไอ้ไพอา กับ เฮียเจโนวา ที่ขายไก่ย่างใน โรงเรียนเรานี่หว่า" โย โผล่งขึ้นทันที

    "ตรูฟันธง ไม่รอดทั้งคู่ชัวร์ ต่อสองลูกเลย" แม็กได้โอกาศตั้งโต๊ะพนันทันที

    "ตรูว่า ไอ้ไพอาไม่รอดหรอก แต่เฮียเจ มีสิทธิรอดได้ รายนั้นลักลอบเข้ามาหากินในโรงเรียนเรานานแล้ว ฉะนั้นตรูรอง" อัล ร่วมลงขันโต๊ะพนัน

    "มันใช่เวลามาเล่นอะไรแบบนี้ไหมคะพี่ๆ"


    แล้วทันใดนั้นเอง ไพอาผู้กำลังควบหลวงพ่อโกยด้วยความเร็ว 20 แรงตีน ก็สะดุดยอดอึหมาล้มกลิ้ง โดยมีเหล่าสามเกลอยืนหัวเราะเยาะสะใจ แต่กระนั้นฝูงผีดิบกลับวิ่งผ่านไพอาไปเฉย ไปไล่เจโนวาที่กำลังกระโดดโลดเต้นเพราะนีกว่าไพอามันจะโดนรุมทึ้งแล้วตนเองจะหนีไปง่ายๆ พ่อค้าขายไก่จำต้องออกแรงวิ่งเพื่อลูกกันอีกรอบ

    "เฮ้ย อะไรว่ะเนี่ย" โย อุทานออกมา อีกสามคนที่เหลือเองก็แทบไม่อยากเชื่อสายตา

    "นี่มันจืดจางขนาดผียังเมินเลยเหรอว่ะ" แม็ก เอ่ยพลางเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะแคะขี้มูกต่อตามสเตป

    "เป็นอันว่ารอดคนนึงชัวร์แล้ว ไอ้แม็กจ่ายมา"

    "นี่ยังไม่เลิกกันอีกเหรอค่ะ"

    โยชิกิ เกิดอารมณ์รำคาญเดินไล่เตะตูดเพื่อนทั้งสองทันควัน " พวกเอ็งช่วยกันแงะประตูก่อนได้ไหมว่ะ แล้วจะตั้งโต๊ะพนันค่อยว่ากัน"

    อัล และ แม็กได้ แต่บ่นอุบอิบที่มุมปากพลางเดินงอนไปอีกมุมนึง "อะไรว่ะ แค่นี้ทำงอน"

    "พี่โยค่ะ ไอ้นี้มันมาจากไหนน่ะ" ฝุ่นหยิบของบางสิ่งขึ้นมาให้หนุ่มผมเงินตรวจสอบ มันคือ ตะขอที่ไว้เกี่ยวกับผ้าม่าน ซึ่งตอนแรกจุดที่พวกเขาอยู่นั้นไม่มีของแบบนี้เลย

    "สงสัยที่ประธานขว้างมาตะกี้ คงเป็นไอ้นี้แหละ......โอะ จริงด้วยๆ" ว่าแล้ว หนุ่มผมเงินก็ปรี่ไปที่หน้าประตูพลางใช้ด้านที่เป็นตะขอเกี่ยวส่วนตัวล็อกด้านในตรงซอกประตูไว้แล้วค่อยๆบิดลูกบิดออกช้า พลางดึงประตูอย่างเบามือ เพียงไม่นานประตูก็เปิดออกโดยไม่ต้องลงแรงอะไรมาก

    "พี่โย งัดประตูเป็นด้วย !!" เหมือนน้องฝุ่นจะประทับใจมาก

    "อ้อ ปกติพี่ใช้วิธีนี้งัดห้องผู้หญิง เอ้ยยย เอาไว้เปิดห้องตัวเองเวลาลืมกุญแจน่ะ" ไอ้โยรีบเปลี่ยนเรื่องเฉไฉ ดีว่าน้องมันอินโนเซ้นน์เลยตามไม่ทัน

    "ไอ้สองตัวนั้น ช่วยมาเช็คของในห้องปั้มน้ำทีเด้" โย เรียกเพื่อนสองคนที่ไปนั่งซุบซิบคุยกันไม่เลิกสักที

    อัล กับ แม็ก หันกลับมาช้าๆ "อ้าว เปิดได้แล้วเหรอว่ะ"

    ..........................................................................................................

    ทั้งสี่เข้ามาสำรวจทรัพย์สินในห้องทันที ซึ่งส่วนมากก็เป็นของพวกสามเกลอเอง ที่มักจะเอามาซุกไว้ในห้องปั้มน้ำที่ไม่เคยล็อก ยกเว้นวันนี้ที่ไม่รู้เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาประตูดันโดนล็อกเฉย ไม่แน่ว่าผีเนียร์ตรงอาคาร A อาจนึกสนุกอยากมาลองห้องบนดาดฟ้าอาคาร B ก็เป็นได้ "โอ้โห มีของเยอะแยะเลย" ฝุ่น กวาดสายตาไปรอบห้องด้วยความตื่นเต้น

    โย เดินเข้าไปหยิบคาตะนะที่แอบซ่อนไว้ออกมา "ซุกไว้ขู่พวกนักเลง ไม่นึกว่าวันนี้ต้องเอามาใช้ฟันหัวจริงๆแหะ"

    "เอาหน่า ตอนนี้ก็ได้ใช้ประโยชน์จริงๆละ" อัล รื้อเอาไม้พลองของตนที่อยู่ใต้กองหนังสือโป๊ ไม่สิต้องเรียกว่าภูเขาหนังสือโป๊ต่างหาก

    "มันจะดีกว่านี้น้า ถ้าเปิดห้องมาเจอ ปืนวางเรียงราย มีกระสุน มีกล่องพยาบาลพร้อมเนี่ย" แม็กบ่นพลางคว้าดาบไม้ออกมาสองเล่ม กับไม้ช็อตยุงอีกนึงอัน

    "ไม่ใช่ L4D นะเว้ย" อัล ตัดมุข

    "PILL HERE !!! " ส่วนไอ้โยรับมุขซะงั้น

    อัลไม่ใส่ใจมุขตลกของเพื่อนผมเงิน "อะ พร้อมละ...น้องฝุ่นทำอะไรอยู่น่ะ" น้องฝุ่นผู้ไม่ประสีประสากำลังจับจ้องกองภูเขาสื่อลามกอย่างเอาเป็นเอาตาย เด็กสาวหยิบนิตยสารเกม H เล่มหนึ่งออกมาดูช้าๆ ค่อยๆเปิดไปทีละหน้าราวกับจะซึมทุกภาพทุกตัวอักษร ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง หน้าแดงเป็นลูกตำลึง "นี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมัน...." เด็กสาวพูดไม่เป็นภาษา น้ำหูน้ำตาไหลเป็นทาง

    อัล เห็นท่าไม่ดีรีบอุ้มสาวน้อยออกมาจากกองสมบัติลับของพวกเขาทันที "ฟังนะน้องฝุ่น จงลืม ทุกอย่างเมื่อกี้ไปซะ ตกลงไหม"

    ฝุ่นไม่ตอบรับ ได้แต่พยักหน้าหงึกๆด้วยสีหน้าอย่างกับหุ่นยนต์ "ดีมาก...."

    หลังจากจูนน้องฝุ่นจนกลับเข้าที่ได้แล้ว สามเกลอพร้อมใจกันมายืนตรงจุดที่พวกเขานำเก้าอี้มากั้นทางไว้ พวกเขาสามคนรอสัญญาณจากฝุ่นที่กำลังส่งข้อความบอกกับประธานยูกิ "บอกประธานไปแล้วค่ะ ว่าพวกเราจะลงกันแล้ว"

    "ทุกอย่างพร้อมแล้วนะ แล้วพวกเราละว่าไง"

    "หึ น่าสนุกจริงๆ"

    "ไม่ว่าพวกข้างล่างจะรู้จักหรือไม่รู้จัก ก็อย่ายั้งมือซะละ"

    สามเกลอผุดยิ้มสนุกสนานออกมาเต็มเปี่ยม พวกเขาผู้ซึ่งชื่นชอบการอาละวาดเป็นชีวิตจิตใจ เหล่าชายหนุ่มผู้แหกกฎเกณฑ์เป็นอาจิณ พร้อมใจถีบกองเก้าอี้ลงไปทับซอมบี้ที่ยืนออกันเต็มบันใดทันที ไม่รอช้า โย รีบอุ้มฝุ่น พร้อมกระโดดตามเพื่อนสองคนลงไปด้านล่าง

    แม็กจัดการกับซอมบี้ตนนึงที่จู่โจมเข้ามาทางซ้ายด้วยดาบไม้คู่ในมือ ส่วนอัลก็จัดการหวดซอมบี้สองตัวที่กรูเข้ามาด้วยไม้พลอง โยชิกิวางฝุ่นลงก่อนจะไปคุมด้านหลังสุด แม็กที่นำด้านหน้าหันไปเช็คความเรียบร้อยของเพื่อน "เอาละ วิ่งอย่าแตกกลุ่มกันละ" ว่าแล้วชายหนุ่มผมเพลิงก็ออกตัวทันที โดยมีอีกสามคนตามท้ายมาติดๆ สามเกลอต้องพยายามวิ่งในความเร็วที่ฝุ่นสามารถเกาะกลุ่มพวกเขาได้ จึงอาจจะอึดอัดกันไปบ้าง

    ซอมบี้ที่โดนเก้าอี้ทับส่วนนึงพาร่างตัวเองออกมาจากซากเก้าอี้ และเริ่มวิ่งไล่พวกเขาทันที "เฮ้ยๆๆ ด้านหลังมาแล้ว" โย ส่งเสียงบอกเพื่อนๆ

    "ฝากด้วยละกัน พวกด้านหน้าไม่ค่อยเท่าไรแล้ว มันไปกองอยู่ตรงด้านหลังกันซะเยอะ" แม็ก หันบอก

    "งั้นเดี๋ยวชั้นจะคอยช่วยด้านหลังด้วยละกัน ฝุ่นเกาะกลุ่มพวกพี่ดีๆนะ"

    "อ่ะค่ะ" เด็กสาวหันมองด้านหลัง นักเรียนชายคนนึงที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเธอซึ่งตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนคนเดิมของเธออีกแล้ว ฝุ่นพูดด้วยน้ำเสียงที่ราวกับจะร้องไห้ "ช่วยพวกเขาทีนะคะ"

    โย และ อัล ที่คอยระวังด้านหลัง ไม่ตอบ พวกเขาแสดงสีหน้าเศร้าสร้อยออกมาเล็กน้อย ให้กับเด็กสาวและซอมบี้ที่ไล่กวดมาด้านหลัง "เฮ้อ น่าเศร้าจริงๆ" อัลเปรยออกมาเบาๆ พร้อมกันนั้นสาวดุ้นผู้ถือไม้พลองอันโตในมือก็หวดศรีษะซอมบี้หญิงตนนึงล้มกลิ้งไปบนพื้น

    โยชิกิ มองซอมบี้นักเรียนชายที่เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับน้องสาวของเค้าด้วยดวงตาไร้เนตร "อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปละน้องสาวตัวดี" พริบตานั้นคาตานะในมือก็ฟันศรีษะลอยเคว้งไปในอากาศ



    ....................................................


    ขณะเดียวกันกลุ่มของประธานยูกิเองก็กำลังส่องกล้องดูเหตุการณ์ของพวกแม็ก "สมกับเป็นพวกเขานะ ยูกิ" แองเจิ้ล พูดโดยไม่หันหาคู่สนทนา

    "แน่นอนอยู่แล้ว พวกเขาคืออัจฉริยะในโรงเรียนเรานะ เป็นกลุ่มที่พึงพาได้เลยละ" ประธานยูกิ สาวสวยอันดับหนึ่งของโรงเรียนเสยผมสีทองไปด้านหลัง "แต่ว่านะ...."

    ดวงตาสีฟ้าสดใส เหลือบมองไปทางนักเรียนปีเดียวกันอย่างเสียไม่ได้ ชายผู้กำลังหมกหมุ่นกับการถ่ายรูปสองสาวสวยอันดับต้นๆในโรงเรียน เขาเปลี่ยนมุมซ้ายทีขวาที ถ้ามีโอกาศก็พยายามล่อมุมต่ำไว้ก่อน "เมื่อไรจะหยุดถ่ายรูปสักทีคะ คุณเทรน"

    "ขออีกรูปนะๆๆ" เทรนพูดไปเช็ดน้ำลายไปด้วย

    "ชั้นว่าชั้นได้ยินคำว่า ขออีกรูปมาหลายสิบครั้งแล้วนะคะ"

    "ก็พอเข้าใจว่าทำไมโยชิกิถึงเป็นลูกค้าประจำของเทรนน่ะนะ" หญิงสาวตัวเล็กพูดพลางยิ้มที่มุมปาก โดยไม่สนใจเทรนผู้กำลังถ่ายรูปแบบไม่แคร์บรรยากาศ


    ติ้งน่อง ~~~~


    เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ดังขึ้น พวกปีสามบนดาดฟ้าส่งเสียงฮือฮากันทันที "เอ่อ....เหล่านักเรียนที่ยังรอดชีวิตอยู่ นี่คือ เสียงจากภารโรงจ้อย....เฮ้ย ดีริก อย่าเพิ่งเอาพุงมาเบียดดิฟ่ะ มันอึดอัด"

    ประธานสาวยิ้มเจื่อน เมื่อได้ยินเสียงประกาศ "อย่างน้อยท่านจ้อยก็ยังรอดแหะ"

    "เนื่องด้วยนักเรียนที่รักหลายท่านได้กลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว ขอให้นักเรียนทุกคนโชคดีในการวิ่งเอาชีวิตรอดแม้ว่าบางคนจะจืดจางซะจนซอมบี้ไม่กินก็ตาม ....ฮะ อะไรนะ อ้อๆๆ ประกาศจากอาจารย์อีซาค คอแลคชั่นรองเท้าแตะของอาจารย์ที่อยู่ในห้องปกครอง อาจารย์ขอบอกลาคอแลคชั่นที่เก็บมานานปี ....อะไรว่ะเนี่ย ช่างมันละกัน" เสียงอาจารย์อีซาคร้องห่มร้องไห้ดังระงมไปตามลำโพง

    "ประกาศต่อมา เอ่อ...ไก่ย่างหมกขมิ้นของเจโนวา เจ้าตัวบอกว่าเชิญเอาไปกินกันได้ตามสบายเพราะกรูโดนกัดแล้ว ................เฮ้ย ลากคอไอ้เจโนวา ออกไปนอกห้องประชาสัมพันธ์เด๊ะ !!!!!!" คราวนี้เป็นเสียงร้องโวยวายของพ่อค้าลึกลับ ในที่สุดก็โดนไปแล้วคนแรกยินดีล่วย

    "ต่อมาเป็นของอาจาร์ยซาลผู้สร้างมาคุฟิลด์ ทำไมนักเรียนต้องทำหน้าน่าเบื่อตอนผมสอนด้วย ซิกๆ ...ไว้รอดไปได้ค่อยไปบ่นละกันนะครับอาจารย์ หืม ไหนๆๆ เหล่านักเรียนที่หาจุดปลอดภัยอยู่ได้ ขอให้ประจำอยู่ตรงจุดนั้น จนกว่าไอ้พวกบ้าบางตัวจะไปช่วย จาก ผอ. พีท" แองเจิ้ลยิ้มขึ้นทันทีที่ได้ยิน "หืมม แม้แต่ ผอ ก็คิดเหมือนเราแหะ"

    "ตอนนี้ดูท่าต้องรอให้พวกเขามาสมทบกับเราก่อนจริงๆน่ะแหละ ทางเราคนเยอะก็จริง แต่ที่พอจะพึงกันได้แทบไม่มี" ประธานยูกิหยุดพูดเล่นน้อย พลางชายตามองเทรนที่ถ่ายรูปไม่เลิก " คงต้องรอให้พวกเขามาช่วยคุ้มกันเราแล้วละ"



    ...........................................................................

    "เฮ้ย ได้ยินตะกี้หรือเปล่า" โย พูดพลางฟันซอมบี้ทิ้งไปอีกตัว

    "ไอ้พวกบ้า ที่ ผอ. ว่าคงหมายถึงเราเต็มๆน่ะแหละ" อัล เอ่ยไปฟาดซอมบี้ไป

    "ถึงบันใดขึ้นดาดฟ้าแล้ว ฝุ่นจังไปก่อนเลย" แม็ก หันไปบอกฝุ่น เด็กสาวพยักหน้ารับพร้อมวิ่งนำทั้งสามที่สกัดฝูงซอมบี้ตรงบันใด "เอาละ จะเอาไงกับไอ้พวกนี้ดีละ"

    เบื้องทั้งสามคน คือ ฝูงซอมบี้จำนวนนึงที่เดินว่อนตามระเบียงทางเดิน เพราะเสียงลำโพงที่ติดอยู่นั้นดึงดูดพวกมันออกมารวมตามระเบียงกันหมด "เฮ้อ ท่านจ้อยนะ หาเรื่องให้เดือดร้อนแท้ๆ" โย รำพึง

    "ช่วยไม่ได้แหะ ไล่ตบพวกมันเล่นไปก่อนมะ" อัล พูดพลางยิ้มแป้น แต่โดนโยชิกิตบกระโหลกซะก่อน "หาเรื่องให้โดนกัดหรือไงว่ะ ไอ้เวรนี่"


    "ประธานค่ะ" ฝุ่นจัง วิ่งไปหาประธานที่กำลังรออยู่ "พวกนั้นอยู่ไหนแล้วละ"

    "รับมือซอมบี้อยู่ตรงทางขึ้นดาดฟ้าค่ะ"

    แองเจิ้ลหันมองซบตากับประธานยูกิเล็กน้อย "ลงไปช่วยพวกนั้นเคลียร์ทางก่อนไหม"

    "รองประธานมีไอเดียอะไรดีๆบ้างไหมละ" แองเจิ้ลไม่ตอบแต่เธอควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ยูกิเห็นดังนั้นก็เข้าใจจุดประสงค์ทันที

    ทางด้านล่าง โย แม็ก และ อัล กำลังรับมือกับฝูงซอมบี้ที่เดินป้วนเปี้ยนไปมา ตัวไหนเข้ามาใกล้เกินก็จะโดนฆ่าทันที ส่วนพวกที่เอาแต่เดินไปเดินมาไม่สนใจโลก เหล่าสามเกลอก็ไม่ค่อยอยากจะยุ่งให้ภาระเพิ่มสักเท่าไร "ปัญหาต่อไป คือ พาพวกปีสามด้านบนลงไปที่ห้องประชาสัมพันธ์ให้ได้สินะ" อัล พยายามพูดด้วยเสียงที่เบาที่สุดเท่าที่ทำได้

    "อ่า วุ่นวายขิงๆ" โย ตอบรับ พร้อมฟันหัวซอมบี้ร่วงไปอีกตัว

    "เฮ้ย ระวังหน่อยสิฟะ อย่าให้เลือดกระเด็นมาโดนตรู" แม็กบ่นพลางเช็ดเลือดออกไปจากขอบรองเท้า "โดนแค่นั้นทำสำออย..."

    แล้วหญิงสาวร่างเล็กผมสีม่วงอ่อนทรงทวินเทลก็มาหยุดยืนอยู่หน้าพวกเขาทั้งสาม เธอมองเหล่าซอมบี้ที่เดินตามระเบียงอย่างไร้จุดหมาย พลันควักโทรศัพท์มือถือของตนเองร่อนไปตามพื้นจนพุ่งไปไกล "รองประธาน..." สามเกลอพูดแทบจะพร้อมกัน

    และเหนือหัวของพวกเขาประธานยูกิก้าวเดินลงมืออย่างสง่าผ่าเผยเธอควักมือถือโนเกียรุ่นปากหัวหมาแตกพร้อมที่ห้อยเป็นกระต่าย USAVICH พลันกดโทรออก......เพลงน้องงู อันเป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของรองประธานแองเจิ้ลดังขึ้นทันที เหล่าซอมบี้พร้อมใจเต้นเพลงน้องงูโดยไม่สนใจพวกสามเกลออีกเลย แถมเต้นกันพร้อมเพรียงด้วยนะ เท่ห์โคตร...

    "ว่าไงสามไอดอลแห่งโรงเรียน AF" ประธานยูกิยิ้มทักทายทั้งสามอย่างอารมณ์ดี "ดีครับประธาน" แม็กถอยกรูดไปด้านล่างอย่างว่องไวด้วยโรคกลัวผู้หญิง แต่ก็อุดปากอัลไปด้วย เจอประธานทีไรโวยวายประจำเดี๋ยวงานจะเข้า

    "รองประธานแองเจิ้ลครับ" โยชิกิบรรจงนั่งชันเข่าลงเบื้องหน้ารองประธาน "ผมจะปกป้องคุณเองครับ" โย แก็กเสียงพูดสุดชีวิต

    รองประธานทำสีหน้าเรียบเฉย เดินผ่านโยชิกิช้าๆพลันกระซิบที่ข้างหู "ไอ้โลลิค่อน...." แองเจิ้ลค่อยๆเดินจากไปทิ้งให้โยชิกิหัวเราะทั้งน้ำตาอยู่ตรงนั้น....






    ..............................





    .....................





    YES WE TALK~


    ขอมาย้ำสักเล็กน้อย ผลงานนี้ผมเขียนแบบขอไปทีครับ อีกสองตอนมันก็จบแล้วละ เขียนสนองนี้ดมากๆไม่ได้มีเนื้อหาแก่นสารอะไรทีเป็นสาระเลย แต่ก็ดีเหมือนกันนะไม่เปลืองพลังสมองดี ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

    เรื่องนี้ผมอยากปล่อยใครตายมันก็ต้องตายน่ะแหละ ว่าง่ายๆใครแกล้งตรูบ่อยๆก็อย่าหวังว่าจะรอดเลยเฟ้ย คุคุคุ ขอให้สนุกกับงานคั่นเวลานี้ครับทุกทาน


    AND ALL FRIENDS AND FANS THANKS
  9. taleoftrue

    taleoftrue Well-Known Member

    EXP:
    900
    ถูกใจที่ได้รับ:
    52
    คะแนน Trophy:
    113
    กรณีไพอานี่แทบไม่ต้องเดาก็รู้เลยแฮะว่าจะรอดเพราะอะไร >_<"

    ว่าแต่ตัวละครมีชื่อไม่รอดไปคนนึงซะแล้วแฮะ


    ปล.รอดเยอะอย่างคาดโรงเรียนนี้
  10. onikuro13

    onikuro13 Sadistic Queen

    EXP:
    299
    ถูกใจที่ได้รับ:
    7
    คะแนน Trophy:
    38
    ...ทำไมต้องเป็นเจ้าแม่สาวกหญิงรักหญิงฟะ!!
    /มี ล้มรถ

    ...บุคลิกโคตรขัดกับตัวจริงๆมากค่ะ ตัวจริงต้องเป็นสาวน้อยใสซื่อ พูดน้อย ขี้อาย ขี้กลัวสิคะ ;w;
  11. PaiaAznable

    PaiaAznable มนุษย์ตู้ปลาช้ำรัก

    EXP:
    744
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    86
    จะดีใจ.... หรือจะร้องไห้ดี...... OTL

Share This Page