ในที่สุดก็คลอดแล้วค่ะ สำหรับตัวละครก็จะค่อยทยอยออกมานะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่สมัครฟิคค่ะ บอร์ดใหม่ไม่จำกัดตัวหนังสือด้วยดีจัง สุดท้ายสำหรับวันนี้ใครจะไปงานวันที่เก้าที่เซนหลุยเจอกันค่ะ =8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8 SHINOBI Day 1 .oOคำสาปพันปีOo. ท้องฟ้าสีแดงสดกับหยดเลือดที่ไหลรินดั่งสายน้ำ เทศกาลเลือดได้ย้อนกลับมาอีกครา ผู้คนตกอยู่ในความหวาดกลัว ความเชื่อใจและความซื่อสัตย์ถูกนำมาซื้อขายกันราวกับสิ่งของ ชีวิตเป็นเพียงสิ่งด้อยค่าชนิดหนึ่งที่ผู้มีอันจะกินสามารถชื้อขายได้มาด้วยเงินไม่กี่เหรียญ ในยุคสงครามเช่นนี้ยังส่งผลให้รายได้ของพวกพ่อค้าในตลาดมืดเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว แน่นอนเงินกับอำนาจเป็นของคู่กันพอรวยขึ้นพวกพ่อค้าตลาดมือย่อมต้องการอะไรก็ตามที่มากกว่า ซึ่งนั้นก็คือ"อำนาจ" โดยเฉพาะอย่างยิ่งอำนาจเทียบเท่า"โชกุน" หากมีอำนาจของผู้ปกครองประเทศหนุนหลังแล้ว คงไม่ต้องห่วงเรื่องที่จะโดนกวาดล้างโดยรัฐบาล ซึ่งนั้นก็เป็นเหตุผลอย่างหนึ่งที่ทำให้"พวกมัน"เริ่มเข้ามาแทรกแซงบทบาทในราชสำนัก มิหนำซ้ำยังตั้งตัวเป็นใหญ่หวังจะยึดครองอำนาจของโชกุน “นายหญิงทางนี้ขอรับ!” ชายหนุ่มชุดดำหันกลับไปเร่งหญิงสาวนางหนึ่งที่กำลังวิ่งตามเขามา กิโมโนที่เคยงดงามขาดหวิ่นจนเห็นถึงหัวเขา อันเป็นผลมาจากความยาวของมันที่ทำให้ผู้สวมเคลื่อนไหวได้ไม่ค่อยสะดวก เธอเลยฉีกมันจนสั้นพอปิดขาอ่อน ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์รู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างมากเมื่อเห็นสภาพของนายหญิง ดวงตาสีทองซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่ไม่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ผ้าสีดำเนื้อละเอียดฉายประกายเหี้ยมเกรี้ยมอย่างเห็นได้ชัด “ข้าน้อยสาบานว่าจะตัดหัวไอ้กบฎนั้นมาเป็นของกำนัลแด่นายหญิงให้ได้ขอรับ!”เสียงห้าวเอ่ยคำสาบานด้วยวาจาหนักแน่นเหมือนจะจารึกไว้บนหินผา หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ อย่างไม่เห็นด้วย “เจ้าไม่ต้องทำอย่างนั้นหรอกทาคาโนริ ข้าอยากให้ทุกอย่างจบลงซะที ข้าเหนื่อยเหลือเกินกับการสูญเสีย”คำพูดดขาดหายไปเป็นบางช่วง ก่อนหญิงสาวจะตัดสินใจบอกความรู้สึกของตนเป็นนัย “โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ข้ารัก”เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล นายหญิงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองหน้านินจาหนุ่ม มือทั้งสองของเธอกดทับบนหน้าอกเพื่อจะควบคุมให้หัวใจกลับมาเต้นด้วยความเร็วปกติ ดวงตากลมโตมองลึกเข้าไปราวกับจะอ่านความคิดของคู่สนทนา แต่มันช่างว่างเปล่าจนน่าใจหาย “แต่ท่านก็รู้...เรื่องของเรามันไม่มีทางเป็นไปได้”เสียงเขาสั่น ดวงตาสีทองคู่นั้นเคลื่อนหลบสายตาหญิงสาว เขาหันหลังไปช้าๆ แล้วเริ่มเดินต่อ ราวกับคำพูดเมื่อสักครู่ไม่เคยผ่านหู นายหญิงของเขายังคงยืนอยู่ที่เดิมสองมือกำแน่นจนเห็นข้อนิ้ว “แต่ตอนนี้ข้าไม่เหลืออะไรอีกแล้ว! ข้าไม่ใช่นายหญิงอะไรนั่นของเจ้าอีกแล้วได้ยินมั้ยทาคาโนริ! ข้ามันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่เลย นอกจากเจ้าเท่านั้นทาคาโนริ!”ทาคาโนริหยุดเดิน แล้วเดินกลับไปหานายหญิงช้าๆ “ทาคา...” การปรากฎตัวกระทันหันของชายชุดดำประมาณ 10 คน ทำให้หญิงสาวหันรีหันขวางอย่างหวาดกลัว ทาคาโนริก้าวมากันเธอไว้ หญิงสาวรู้ดีว่าชายคนนี้มีความสามารถขนาดไหน แต่ด้วยจำนวนคนที่มากกว่าอีกทั้งยังมีเธอเป็นตัวถ่วง ทำให้ทาคาโนริตกอยู่ในที่นั่งลำบากอย่างเห็นได้ชัด “เจ้าหมดทางหนีแล้ว จงส่งตัวท่านหญิงมาให้เราซะ แล้วเราจะยอมปล่อยเจ้าไป”คนชุดดำที่ดูจะเป็นหัวหน้าพูดเสียงเรียบ ทาคาโนริส่งเสียงหึในลำคอแล้วชักดาบออกจากฝักอย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัว นัยน์ตาสีเงินของคู่อริมองตรงมาอย่างน่าเกรงขาม ท่าทีเยือกเย็นเหมาะสมกับฉายาจิ้งจอกเงิน “ข้าจะถือว่าเจ้าปฏิเสธความหวังดีของข้า” “ไม่ยักรู้ว่าเจ้ากบฎนั่นจะมีค่าควรให้เจ้ารับใช้ ข้าคงหลงเชื่อใจเจ้าผิดมาตลอดสินะ….ฮิเซะ”ทาคาโนริกำด้ามดาบแน่น ด้วยตาสีทองที่สะท้อนแสงดวงจันทร์สว่างโรจน์อย่างน่ากลัว “หัวของเจ้าข้าขอรับไปเป็นของฝากเจ้านายข้าก็แล้วกัน!”เสียงห้าวประกาศลั่นก่อนจะพุ่งเข้าใส่ คมดาบปะทะคมดาบจนเกิดประกายไฟ ร่างสูงโถมตัวเข้าฟาดฟันฝ่ายตรงข้ามสุดกำลัง แล้วอยู่ๆ ภาพก็มืดลงกระทันหัน กลายเป็นลุงแก่ๆ ใส่แว่นที่กำลังพูดไปพลางแอบมองโพยบนโต๊ะไปพลาง “ขออนุญาตตัดเข้าสู่ข่าวด่วนนะครับ เย็นวานนี้สิงโตทะเลของสวนสัตว์โตเกียวได้ให้กำเนิดลูกแฝดแปดตัว........บร๊า.......บรา.....” “กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” “ใครมันจะไปสนใจกันละย่ะว่าแมวน้ำมันจะออกลูกมากี่ตัว!!!” “อีตาลุงบ้าๆๆๆๆๆๆๆ ท่านทาคาโนริของฉันจะเป็นไงบ้างละเนี่ย!?”สาวน้อยไฮสคูลโวยลั่นบ้าน กระป๋องน้ำอัดลมในมือถูกบีบจนน้ำทะลักเต็มพื้น “เงียบๆ หน่อยได้มั้ยคนจะหลับจะนอน!!!”เสียงยัยหมูป้าย่นตะโกนจากระเบียงฝั่งตรงข้ามผ่านเข้าสู่โสตประสาทของสาวน้อยที่กำลังอยู่ในห้วงแห่งความรักกับนินจาสุดเท่ในหนัง ใจเย็นไว้คาโอรุกะอีแค่ยัยหมูแก่ข้างบ้าน ไม่มีค่าพอให้ท่านคาโอรุคนนี้โกรธหรอก โอ้ท่านทาคาโนริที่รัก วันนี้มีคนบังอาจตะโกนใส่คาโอรุอีกแล้วคะ แต่คาโอรุจะอดทนนะคะ ยัวฮันนี่คาโอรุ สาวน้อยเขียนข้อความลงในไดอารี่แล้วปิดมันอย่างถนุถนอม ก่อนจะเดินไปจูบรูปนินจาเจ้าของดวงตาเรียวสีทองที่แปะไว้บนผนังใกล้ๆ สวิตซ์ไฟ แล้วบอกราตรีสวัสดิ์พลางหันไปมองโปสเตอร์ทาคาโนริที่แปะไว้ทุกมุมห้องไม่เว้นบนเพดาน แล้วจึงปิดสวิตซ์ไฟแล้วเข้านอนบนเตียงลายการ์ตูน “ทาคาโนรินินนิน$$” แล้วดึงหมอนข้างลายเดียวกันเข้ามากอดพร้อมทั้งบรรจงหอมแก้มทาคาโนริบนหมอนข้าง แล้วก็ผลอยหลับไป... ขณะเดียวกันนั้นเองเงาดำรูปร่างคล้ายคน? ก็ชะโงกเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอ้าทิ้งไว้ครึ่งนึง แล้วปืนเข้ามาในห้องนอนของคาโอรุอย่างเงียบเชียบ ร่างสูงค่อยๆ ยืดตัวขึ้นช้าๆ ชุดสีดำที่ดูกระฉับกระเฉงนอกจากจะทำให้เขาสามารถเคลื่อนไหวได้สะดวกที่สุดแล้วยังไม่มีแม้แต่เสียงเสื้อผ้าเสียดสีกันให้เสี่ยวเล่นเวลาแอบเข้าบ้านคนอื่นในยามวิกาล อย่างในคืนนี้เป็นต้น “เอาล่ะ...เธอเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหนกันนะ?” ร่างสูงทรุดตัวลงเปิดนู้นค้นนี่ตามตู้กับลิ้นชักอย่างเร่งรีบ ขายาวๆ เดินไปทั่วทุกมุมห้องเพื่อค้นหาสิ่งที่เขาตามหา แต่ไม่ยักจะเจอ การค้นหาอย่างเงียบเชียบนั้นยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งตู้เสื้อผ้าของสาวน้อยน่ารักวัย 16 ปี ชายหนุ่ม? กระชับผ้าปิดตั้งแต่จมูกลงไปถึงคางให้กระชับ แล้วลงมือรื้อลิ้นชักชั้นแรกอย่างสุภาพ โดยการหยิบเสื้อจากกองเสื้อที่ซุมอยู่ในลิ้นชักออกมาพับแล้ววางไว้ให้เรียบร้อย ฟิ้ววว เขาแอบถอนหายใจในใจ ตกลงว่านี่เราเข้ามาในห้องของผู้หญิงรึปล่าวฟะเนี่ย มือหนาดันลิ้นชักชั้นแรกกลับเข้าที่เหมือนเดิมแล้วดึงชั้นที่สองออกมา กรรมแล้วไง...ละ ละ ลิง แม้แต่.ก.ก.ล.(กางเกงลิง)ยังไม่พับ! ยัยนี่เป็นผู้หญิงเผ่าคองโกรึไง! รึว่าเราจะหลงเข้ามาในอะเมซอนซะแล้ว ถ้าไปเปิดตู้ดูคงไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วมีผู้หญิงแอบซกหมกอาศัยอยู่บนดาวดวงเดียวกับเรา! ยูเรก้านี่ต้องเป็นการค้นพบอันยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ! ดวงตาซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่ไร้สิ่งปิดบังบนใบหน้าได้รูปของชายหนุ่มเป็นประกายราวกับค้นพบความลับอันยิ่งใหญ่ของจักรวาล ฮัดชิ้วววว! เสียงนั้นดังขึ้นปลุกเจ้าของร่างสูงให้ตื่นจากมโนภาพเขาเองที่กำลังชูถ้วยรางวัลที่สลักว่า “แด่การค้นพบที่ยิ่งใหญ่” คุณโจรเจ้าระเบียบผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะยัดทุกอย่างลงตู้ด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่กล้ามเนื่อแขนจะยึดหยุ่นได้ ร่างเล็กบนเตียงขยับตัวพลิกไปมาแล้วนิ่งไป ทิ้งให้ชายหนุ่มเกิดอาการเสียวเล็กน้อย ฮัดชิ้ววววววว! เสียงจามราวฟ้าผ่า ทำให้ชายหนุ่มสดุ้ง หญิงสาวถีบผ้าห่มออกจากตัวเหมือนกำลังอึดอัด พลางหายใจฟึดฟัดราวกับคนหายใจลำบากพร้อมกับละเมอบ่นอะไรงึมงัม แล้วซักพักเธอก็กลับสู่ภาวะหลับลึกตามเดิม แต่เพื่อความรอบคอบคงต้องดูให้แน่ใจว่ายัยมนุษย์คองโกหลับสนิทไปแล้วจริงๆ คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงค่อยๆ ย่องไปใกล้เตียงเพื่อดูให้แน่ใจ เขาโบกมือผ่านหน้าของเธอสองสามครั้งแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบสนอง ไม่รู้เพราะแสงจันทร์ในคืนนี้หรือไงเขาคอยๆ พิจารณาองค์ประกอบต่างๆ พบใบหน้าของหญิงสาวที่แอบสะกดรอยตามมาตั้งแต่สองวันก่อนอย่างละเอียด ดูๆ ไปยัยนี่ก็ดูดีใช้ได้ จมูกเล็กๆ โด่งได้รูปกำลังดี ริมฝีปากอมชมพูอิ่มสวย คิ้วเรียวสวย ตา,,,หลับอยู่ไม่รู้สิ แต่ขนตายาวชะมัดเลยให้ตายสิ แล้วไอ้ผมสีน้ำตาลเป็นลอนเนี่ยยังกะผมตุ๊กตาเลย ยัยนี่ได้พันธุกรรมชั้นยอดเลยนะเนี่ย แต่เสียดายซกมกขนาดนี้คงไม่มีใครจีบ อะ...ยัยนี่ตาสีถ่านแหนะ เดี๋ยวสี,,,เมื่อกี้ตา ละ ลืมตาอยู่งั้นเหรอ!? “นะ นายเป็นใครน่ะ! เข้ามาได้ยังไง!”ดวงตาสีดำสนิทคู่งามราวไข่มุกดำเบิกกว้างอย่างตกใจ เจ้าหล่อนคว้าทุกอย่างที่อยู่ในระยะที่แขนของเธอจะเอือมถึงแล้วปาใส่ผู้บุกรุกไม่ยั้ง โจรหนุ่มรับของที่ดูเหมือนว่าถ้าโดนเข้าไปอาจถูกฝังโดนไม่ต้องพบแพทย์ไว้ในมือ ทั้งปูนปั้น ทั้งหนังสือ โคมไฟ อะไรบางอย่างที่รูปร่างเหมือนสี่เหลี่ยมผืนผ้าเอย แล้วยังมีอะไรต่อมิอะไรมากมาย “นี่เดี๋ยวสิ ฟังชั้นอธิบายก่อน”ชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทน เขาต้องเผ่นออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาของเขาจะพาออกไปได้ “นะ นั่นมันไอ้โจรลามก โรคจิต กรี๊...” มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ปากของหญิงสาวแล้วใช้น้ำหนักตัวกดหล่อนเอาไว้ ถึงจะอยู่ในท่าที่ชวนให้เข้าใจผิด แต่ว่าถ้าหากปล่อยเธอก็คงกรี๊ดออกมา เขาจะยอมให้ทุกอย่างจบลงไม่ได้ ขณะที่ปากพยายามร้องอู้อี้ไม่เป็นภาษา มือเล็กๆ ของเธอก็ตะเกียดตะกายทั้งดึงดัน ขาทั้งเตะทั้งถีบ แล้วยังอีกสารพัดแต่เธอก็ไม่สามารถดิ้นหลุดจากการจับกุมของคนนี้ได้เลย เขาจับเธอไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวแต่เธอใช้แรงทั้งหมดก็ยังสู้แรงเขาไม่ได้ สาวน้อยร่างบางจึงเริ่มสงบลงบ้างเพราะความเหนื่อยเป็นเหตุผลหลัก เธอชี้นิ้วไปยังบางอย่างที่อยู่ในมืออีกข้างของชายหนุ่ม เขาทำสายตางงๆ ก่อนจะหันไปมอง เธอทำเสียงอู้อี้ไม่หยุดจนเขารำคาญ มือหนาค่อยละจะริมฝีปากได้รูปของหญิงสาว เขาเหวี่ยงตัวไปนั่งข้างๆ ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ “ได้โปรดอย่าร้อง ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรน่ารังเกียจพรรณนั้น”เขาพูดไปยกมือห้ามไป ดวงตาของชายหนุ่มออกแกมขอร้อง ไม่รู้ว่าสีตาของเขาซีดมากหรือเพราะความมืดกันแน่ทำให้มองเห็นไม่ชัดว่ามันเป็นสีอะไร “คืนของที่อยู่ในมือนายมาซะ แล้วฉันสัญญาว่าจะไม่เอะอะโวยวาย”สาวน้อยตาโตทำหน้าดุ โจรหนุ่มมองดูสิ่งที่อยู่ในมือของตัวเอง และในเสี้ยววินาทีนั้นเองที่หญิงสาวเห็นช่องว่าง สันมือเหวี่ยงเข้าที่ลำคอกะให้อีกฝ่ายสลบคามือ ผึ่บ ชายหนุ่มเอนตัวไปด้านหลังหลบฝ่ามือเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยพิษสงได้ทัน แต่เขากลับนึกเสียใจที่ดันหลบทัน เพราะผ้าปิดหน้าของเขาดันหลุดไปพร้อมกับการฟาดสันมือเมื่อสักครู่ งะ งดงาม! งดงามมาก! งดงามที่สุด! เจ้าชายๆ ท่านทาคาโนริค่ะ เจ้าหัวขโมยคนนี้ทำไมถึงได้มีใบหน้าที่งดงามขนาดนี้ อะ....นี่คาโอรุคิดอะไร คนที่คาโอรุหลงรักมีแค่ท่านทาคาโนริคนเดียว ขอโทษจะค่ะที่คาโอรุแอบนอกใจ เห็นแล้ว มีคนเห็นหน้าของเขาแล้ว มิหนำช้ำเจ้าหล่อนยังเป็นเหยื่อของเขาอีกต่างหาก พรึ่บ! แสงสีทองสว่างวาบตรงกลางอกของชายหนุ่ม แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะไม่ทันสังเกตหรืออาจมองไม่เห็นก็ได้ เขาก้มลงมองมันอย่างตกตะลึงก่อนจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ “เอาคืนมานะ ฟิกเกอร์ท่านทาคาโนริที่รักของฉัน!”คาโอริตะโกน “ฟิก...เกอร์งั้นเหรอ”เขามองของในมือช้าๆ ฟิกเกอร์จริงๆ ซะด้วย “สัญญามาก่อนสิว่าจะไม่ต่อสู้แล้วก็ไม่ส่งเสียง แล้วฉันจะคืนให้” “นายจะทำบ้าอะไรฉันไม่สนหรอก แต่ถ้าไม่คืนท่านทาคาโนริให้ฉัน นายก็อย่าหวังจะได้ออกจากที่นี่อย่างปลอดภัยเลย”คิ้วเรียวขมวดแทบจะกลายเป็นเส้นเดียวกัน สีหน้าโมโหนั้นก็แสดงให้เห็นว่าที่พูดมาคงจะทำจริงหากข้อเรียกร้องไม่เป็นผล “ฉันจะคืนไอ้นี่ให้แน่ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน...ถ้าเธอไม่ทำตามเงื่อนไขของฉัน...”ชายหนุ่มเลื่อนนิ้วหัวแม่มือไปที่หัวของฟิกเกอร์นินจาแล้วทำเสียงเหมือนอะไรหักดัง “ป๊อก” “นี่นายกล้าขู่ฉันเหรอ!”สาวน้อยทำหน้าเสียขวัญ “แค่ขู่คงน้อยไปสินะ หรือจะให้ผ่าครึ่งเลยดี”นัยน์ตาสีซีดเป็นประกายนึกสนุก ตรงกันข้ามกับหญิงสาวที่ยังคงเป็นห่วงตัวประกัน? จึงไม่กล้าลงมือ “เงื่อนไขที่ว่าคืออะไร” “เธอต้องให้ฉันอยู่ที่นี่ด้วย จนกว่าฉันจะ....” “ทำไมฉันต้องให้คนโรคจิตอย่างนายอยู่ที่นี่ด้วย แล้วนี่จะจับฉันอีกนานมั้ย?”เสียงเล็กแทรกขึ้นมาโดยไม่รอให้เขาพูดจบ ชายหนุ่มค่อยปล่อยมือออกจะข้อมือเรียวเล็กที่เริ่มมีรอยสีแดงปรากฎให้เห็นรางๆ “ได้โปรดเถอะจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ ตอนนี้ในเมื่อเธอเห็นหน้าฉันแล้วฉันก็ห่างเธอไปไหนไม่ได้อีกแล้ว”ดวงตาคมมองลึกเข้าไปในตาของหญิงสาวราวกับจะอ้อนวอน คำพูดละลายใจสาวน้อยนั้นดูเหมือนจะได้ผลดีทีเดียว นายนี่ก็หน้าพอไปวัดตอนสายๆ ได้ คาโอรุจะทำยังไงดีค่ะท่านทาคาโนริ “ได้โปรดเถอะครับ”เขาก้มหัวให้หญิงสาวอย่างนอบน้อม “.....ในเมื่อนายยอมทำถึงขนาดนี้ก็ช่วยไม่ได้ ท่านคาโอรุคนนี้กำลังอารมณ์ดีเพราะงั้นจะให้นายมาเป็นคนรับใช้ก็ได้”เธอพูดไปเชิดไป ทั้งที่จริงๆ นั้นอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ท่านทาคาโนริค่ะ ถึงหมอนี่จะไม่หล่อเท่าท่านทาคาโนริ แต่ตอนนี้คาโอรุก็มีนินจา? ประจำตัวกับเค้าแล้วล่ะค่ะ “คนรับใช้เนี่ยนะ”เขาพูดเสียงอ่อย แต่ยังไงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะอยู่เป็นคนรับใช้ ตามที่ยัยนี่บอก “นี่นายชื่ออะไร?”คาโอรุถามเสียงเรียบ “ชื่อเหรอ?”นอกจากจะถูกเห็นหน้าแล้วยังต้องเปิดเผยตัวเองอีกเหรอเนี่ย ฉันนี่เป็นนินจาที่น่าเวทนาอย่างที่ท่านพ่อว่าจริงๆ ให้ตายสิ “ทำไมฉันต้องบอ....อุก”อยู่หน้าอกก็ร้อนเหมือนถูกไฟจี้ นี่น่ะเหรอฤทธิ์ของวาจาสัตย์เป็นไปไม่ได้เลยสินะที่จะขัดขืนคำสั่งของยัยนี่ “นายเป็นอะไรรึเปล่า?”สาวน้อยแตะไหล่นินจาหนุ่มเบาๆ “ฉันชื่อ.......”
Re: <<---SHINOBI!!! {นินจาแห่งศตวรรษที่ 21} กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ขอขำนำนิสัยคาโอรุ น่ารักโคตร ๆ ขอบคุณสำหรับบทนะครับ ^^ อืมการบรรยายถือว่าโอเค แต่รู้สึกจะมีหลายจุดที่ดูจะสับสนไปบ้าง เข้าใจว่าพยายามบรรยายแต่ดูเหมือนมันวกไปวนมาแปลก ๆ มีคำผิดบางจุดนะครับลองดู ไว้รออ่านต่อครับ กร๊ากกกกกกก ตลกดีชอบๆ
