ตอนที่ 1 ใต้ท้องฟ้าปลอดโปร่งสายลมแรงพัดพาเหล่าใบไม้ให้ไหวปลิวเกิดเป็นท่วงทำนองเข้าโอบล้อมบรรยากาศอันเงียบสงบ เวลานั้นหญิงสาวสองคนได้ยืนอยู่ด้วยกันบริเวณสวนด้านหลังอาคารเรียนซึ่งห่างไกลจากเสียงจอแจของเหล่านักเรียน เธอคนหนึ่งซึ่งแต่งกายในลักษณะของผู้จบการศึกษานั้นได้เอ่ยแทรกความเงียบขึ้นมาก่อน "ขอโทษนะจ๊ะอายากะจัง เราไม่จำเป็นต้องดูแลชมรมต่อหรอกนะถ้าอยากเข้าชมรมอื่นล่ะก็..." คำพูดของรุ่นพี่หยุดลงแค่นั้นเมื่อสาวรุ่นน้องเป็นฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะรุ่นพี่ หนูอยากจะสร้างชมรมขึ้นมาใหม่แล้วก็จะเป็นฝ่ายสอนให้พวกเด็กๆเหมือนที่พวกรุ่นพี่เคยสอนหนูยังไงล่ะคะ” ถ้อยคำนั่นได้กลั่นกรองออกมาพร้อมรอยยิ้มของหญิงสาว เมื่อได้ฟังเช่นนั้นฝ่ายรุ่นพี่เองปรากฏรอยยิ้มบางๆขึ้นบนใบหน้าเช่นเดียวกัน "ถ้างั้นก็ขอให้โชคดีนะอายากะจัง แล้วพวกพี่จะคอยเชียร์” หลังจากวันนั้นที่พวกเธอได้อำลาจากกันกาลเวลาผันผ่านไปจนถึงช่วงเวลาแห่งการเริ่มต้นใหม่ที่เหล่าดอกซากุระได้ผลิบานและโปรยปรายไปตามกระแสลมเพื่อต้อนรับเหล่าเด็กๆสู่สังคมใหม่ หญิงสาวได้นั่งอยู่ใต้หนึ่งในต้นซากุระเหล่านั้นเฉกเช่นเหล่ารุ่นพี่คนอื่นๆซึ่งกำลังชักชวนเด็กรุ่นใหม่เข้าสู่ชมรมกันอย่างสนุกสนาน ยูคิฮินะ อายากะหลับตาสัมผัสถึงบรรยากาศแสนผ่อนคลายซึ่งพัดพาเข้ามาหาอย่างเชื่องช้า เสียงจอแจรอบข้างราวกับอยู่ในโลกอันห่างไกล ขณะที่เธอกำลังอยู่ในห้วงภวังค์นั้นเองเสียงเสียงหนึ่งพลันดังขึ้น "นี่.. พี่สาวคะ ที่นี่เป็นชมรมอะไรเหรอคะ” อายากะลืมตาขึ้นช้าๆและมองเห็นเด็กสาวร่างเล็กจนชวนให้เกือบเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กประถม เธอยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเองก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวาน "ชมรมมาจองจ้ะ” แล้วเรื่องราวเล็กๆของผู้คนกลุ่มหนึ่งก็ได้เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางกลีบซากุระที่ไหวปลิวไปตามกระแสลม ภายในห้องชมรมขนาดราวหกเสื่อมีคนสามคนกำลังนั่งล้อมวงกันอยู่ที่โต๊ะทรงจัตุรัสพร้อมเสียงกระทบของตัวไพ่ที่กระทบกันเป็นระยะ "ซึโมะ* 300, 500 ค่ะ” คนที่กำลังอาการิ*อยู่เป็นเด็กสาวร่างเล็กจนเกือบจะถูกเข้าใจผิดเป็นเด็กประถมอยู่บ่อยครั้งเพราะผมทรงบ๊อบที่เข้ากับใบหน้าอ่อนวัย (อาการิ - การขานชนะในมาจอง, ซึโมะ - การอาการิด้วยการจั่วไพ่ที่ขึ้นมาเอง) "ว้าแพ้อีกแล้วแฮะ โมโมะมือขึ้นบ่อยจริง” เด็กหนุ่มคนเดียวในกลุ่มซึ่งตัวเล็กไม่แพ้เด็กสาวเท่าไหร่นัก หากทั้งสองคนอยู่ด้วยกันล่ะก็โอกาสที่จะถูกเข้าใจผิดว่าไม่ใช่นักเรียนมัธยมปลายมักจะเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวเลยทีเดียว "นี่จ้ะ” ส่วนคนที่กำลังยื่นไม้คะแนนให้เด็กสาวนั้นคือรุ่นพี่สาวของชมรมผู้มีบุคลิกอ่อนหวานและเรือนผมยาวสลวย “แต่ทั้งสองคนเล่นเป็นกันเร็วจังนะ เพิ่งจะเริ่มหัดเล่นได้ไม่กี่วันเองแท้ๆ” "แต่ถ้ามีครบ 4คนคงจะสนุกกว่านี้เยอะเลยล่ะครับ” เด็กหนุ่มมองไปยังเก้าอี้ตัวที่ 4ที่ยังคงว่างเปล่า ทีแรกชมรมนี้มีอยู่แค่ 2คนด้วยซ้ำ แต่พอ 'โมโมโซโนะ คิโยโกะ' ที่อยู่ห้องเดียวกันชวนมาเล่นสุดท้ายเขาก็เลยกลายเป็นสมาชิกคนที่ 3ของชมรมนี้ไป เพียงแต่ชมรมนี้ดูจะไม่เป็นที่นิยมของคนในโรงเรียนนี้เลยนี่สิ ทั้งที่มาจองเริ่มเป็นที่รู้จักแพร่หลายจนถึงขั้นมีการแข่งขันอย่างเป็นทางการแล้วแท้ๆ ถึงอย่างนั้นที่ได้เล่นด้วยกันก็ถือว่าสนุกมากอยู่ดีคำบ่นของเด็กหนุ่มจึงไม่ได้จริงจังอะไรนัก ก่อนที่พวกเขาจะเล่นด้วยกันต่อไปอีกพักหนึ่ง ยูคิฮินะ อายากะโบกมือลาเด็กหนุ่มที่แยกตัวไปทางสถานีรถไฟ ส่วนคิโยโกะนั้นมีรถของที่บ้านมารับตั้งแต่กลับจากโรงเรียนน่าจะเพราะเป็นห่วงว่าเด็กสาวจะเจออันตรายด้วยล่ะมั้ง ถึงแม้เธอจะอยู่ชั้นมัธยมปลายแล้วก็เถอะแต่ถ้าจะให้เด็กตัวเล็กๆแบบนั้นเดินทางกลับบ้านคนเดียวตัวอายากะเองก็คงพลอยเป็นห่วงไปด้วย หญิงสาวค่อยๆก้าวไปตามทางเดินซึ่งถูกย้อมด้วยสีของดวงอาทิตย์ผ่านบ้านเรือนซึ่งเรียงรายอยู่สองข้างทางจนระทั่งหยุดอยู่ข้างรั้วอิฐเตี้ยๆซึ่งล้อมรอบอาคารหลังหนึ่งเอาไว้ ที่นั่นเป็นคาเฟ่เล็กๆที่ตกแต่งให้บรรยากาศแบบครอบครัว คงไม่แปลกที่เด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลายจะแวะหาอะไรทานก่อนกลับบ้านหากแต่อายากะกลับเดินอ้อมไปทางด้านหลังอาคารแทน “กลับมาแล้วค่ะ” อายากะกล่าวทักทายพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปด้านใน “พอดีเลย มาช่วยพ่อหน่อยสิอายากะ” ชายวัยกลางคนในชุดทำครัวชะโงกหน้ามาจากช่องหน้าต่างของห้องครัว “ใกล้มืดเดี๋ยวลูกค้าคงเริ่มมากันแล้ว” “พี่ล่ะค่ะ” “เจ้าตัวดีนั่นเล่นมาจองกับลูกค้าเพลินอยู่น่ะสิ” พ่อของอายากะถอนหายใจเบาๆ “เอาเถอะตอนนี้ยังไม่ยุ่งมากเท่าไหร่ เดี๋ยวลูกมาช่วยพ่อเสิร์พอาหารก่อนก็แล้วกัน” หญิงสาวพยักหน้าตอบเบาๆ “ค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” “แซนวิช, เฟรนช์ฟราย, ไอศครีมช็อคโกแลต แล้วก็โคล่า 3 แก้วค่ะ” อายากะที่กำลังถือถาดอาหารมองดูคนทั้งสี่ที่เล่นมาจองกันอยู่แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตั้งใจเล่นกันอยู่จนไม่ทันได้ยินเสียงของเธอ “ร่ง” ชายผมสีส้มแก่ขานอาการิด้วยน้ำเสียงร่าเริง “ยาคุไฮ 2,000” [78][666][234][GGRRR] [9] (*การบอกหน้าไพ่ในมือผู้เล่นจะใช้วิธีเรียงลำดับตามนี้ครับ [ไพ่หมื่นสีน้ำเงิน][ไพ่เหรียญสีดำ][ไพ่ไผ่สีเขียว][ไพ่ทิศใช้ตัวอักษร E S W N สีดำ][ไพ่มังกรใช้ตัวย่อ WGR กับสีเทา, เขียว แดง ตามลำดับ] ส่วนโดระแดงจะใช้สีแดงกับโดระปกติจะใช้ขีดเส้นใต้ครับ) “ชนะอีกแล้วเรอะ นายนี่ชนะบ่อยชะมัด” คนที่เพิ่งเสียแต้มไปบ่นอุบก่อนที่เขาจะมาเห็นอายากะที่กำลังถือถาดอาหารอยู่ “อ้าวอายากะ กลับมาแล้วเหรอ” “น้องมาก็ดีแล้วช่วยเล่นแทนพี่หน่อยสิ” ระหว่างช่วยน้องสาวส่งของที่สั่งให้คนที่โต๊ะพี่ชายตัวดีก็พูดขึ้นมา “ช่วยพี่หน่อยน่านะ พี่สัญญาแล้วว่าถ้าพี่เล่นแพ้จะเลี้ยงมื้อนี้ให้ขืนเป็นงี้ได้โดนป๋าหักค่าขนมแหงๆ” พอได้ยินพี่ชายตัวดีสารภาพซะหมดเปลือกอายากะก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะเข้าไปนั่งแทนที่ “แค่ไม่ได้ที่โหล่ก็พอใช่มั้ยคะ งั้นพี่ช่วยงานแทนหนูก็แล้วกันค่ะ” อายากะพูดกับพี่ชายก่อนจะหันไปทักทายลูกค้าทั้งสามแทน “งั้นพี่ขอเล่นแทนนะเอย์จิคุง โควตะคุง เอ.. เพิ่งจะมาที่ร้านนี้ครั้งแรกใช่มั้ยคะ?” เธอเอ่ยกับลูกค้าขาประจำทั้งสองอย่างเป็นกันเองก่อนจะสังเกตได้ว่าเธอไม่คุ้นหน้าชายหนุ่มอีกคนเลย “ครับรุ่นพี่ หมอนี่เพิ่งจะย้ายมาอยู่แถวนี้พวกเราก็เลยพามากินต้อนรับกันหน่อยน่ะครับ” เอย์จิกับโควตะตบไหล่สหายหัวส้ม “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ 'ยูคิฮินะ อายากะ'เรียนอยู่ซากุระโนมิยะชั้นปี 3จ้ะ” อายากะค้อมตัวทักทายเบาๆอย่างอ่อนช้อยทำเอาหนุ่มรุ่นน้องเผลอทำท่าทักทายกลับด้วยท่าทีประหม่า “'ฮิมาวาริซากะ ทัตสึยะ'ครับ” “เล่นถึงรอบไหนแล้วเหรอคะ” หญิงสาวถามขณะมองดูคะแนนที่แต่ละคนมี [อายากะ 11,000 / เอย์จิ 23,000 / โควตะ 16,000 / ทัตสึยะ50,000] “เพิ่งจบรอบลมตะวันออกครับ” โควตะตอบขณะเริ่มกดปุ่มทอยลูกเต๋าหลังจากเครื่องทำการล้างไพ่แล้ว “เฮ้ยเดี๋ยวสิ ยังตาชั้นเป็นเจ้ามืออยู่นะเฟ้ย” ทัตสึยะค้านขึ้นมา “เอาน่าถือว่านายต่อให้รุ่นพี่หน่อยก็แล้วกัน” ยังไม่ทันจะคุยกันจบโควตะก็ชิงจั่วไพ่เริ่มก่อนแล้ว ทัตสึยะเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไปถึงยังไงคะแนนเขาก็นำอยู่แล้วล่ะนะ ไพ่ทั้งหมดถูกแจกออกไปก่อนที่เกมจะเริ่มขึ้น โควตะทิ้งไพ่ [W] ออกมา ตามมาด้วยเอย์จิที่ทั้งไพ่ [5] “ป้ง!” ทัตสึยะเรียกไพ่ที่เอย์จิทิ้งมาเป็นตอง 5ไผ่แถมหนึ่งในนั้นยังเป็นโดระแดงด้วย จากนั้นชายหนุ่มก็ทิ้งไพ่ [W] ตัวที่สองออกไป “ไม่ออมมือให้หรอกนะครับรุ่นพี่” ทัตสึยะยิ้มกริ่นเพราะยังไงเขาก็ชนะเดิมพันกินฟรีแน่ๆเหลือแต่รอดูว่าใครจะตกเป็นที่โหล่แล้วต้องเป็นคนควักเงินจ่ายค่าอาหารเท่านั้นล่ะ “ป้ง!” ชายหนุ่มเรียกไพ่อีกครั้ง คราวนี้เป็นตอง [111] ลำดับการเล่นหมุนวนไปอีกหนึ่งรอบ อายากะที่เพิ่งจะได้จั่วไพ่ครั้งแรกดูไพ่ที่มีในมือซึ่งขาดไพ่ไปอีก 3ตัวถึงจะเทนไป แต่เธอกลับรู้สึกว่ารอบนี้ดูจะไม่ทันการเท่าไหร่นักเธอจึงเลือกทิ้งไพ่ [E]ที่มีครบชุด 3ใบออกไปแทน หลังจากนั้นแต่ละคนต่างก็เล่นกันไปโดยไม่มีใครเรียกไพ่เพิ่มอีกจนวนกลับมาถึงเทิร์นของอายากะอีกครั้งหญิงสาวจึงเลือกทิ้งไพ่ [E]อีกใบออกไป “มาแล้วๆ” ทัตสึยะพูดออกมาด้วยท่าทีสบายๆก่อนที่เขาจะจั่วขึ้นมาซะอีก “ซึโมะ โทยโทย ยาคุไฮ 2,600/1,300” [555][111] [33][888][GG] [G] [อายากะ 9,700 / เอย์จิ 21,700 / โควตะ 13,400 / ทัตสึยะ55,200] “โดนอีกจนได้” โควตะที่เสียแต้มเยอะสุดบ่นอุบ ส่วนเอย์จิกับอายากะได้แต่ส่งไม้คะแนนให้เงียบๆก่อนที่รอบลมใต้ที่ 2 จะเริ่มขึ้น “ร่ง ยาคุไฮ 1,300” เพิ่งจะเริ่มเกมได้ไม่ทันไรหลังจากเรียกไพ่ได้ครั้งเดียวทัตสึยะก็อาการิจากไพ่ที่โควตะทิ้งลงมา [อายากะ 9,700 / เอย์จิ 21,700 / โควตะ 12,100 / ทัตสึยะ56,500] “ทำไมโดนแต่ชั้นเนี่ย” โควตะโอดครวญหลังจากที่ต้องเสียแต้มอีกรอบ “นายก็ออมมือมั่งเซ่! ทัตสึยะ” “ไม่-มี-ทาง เวลาเล่นก็ต้องเล่นให้เต็มที่เซ่” ชายหนุ่มตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะก็แค่บ่นแบบไม่ได้คิดจริงจังอะไร “ขืนเป็นแบบนี้ท่าทางที่โหล่ได้มีคะแนนติดลบแหง” ในรอบลมใต้ที่ 3 เอย์จิพูดเปรยออกมาหลังจากมองดูไพ่ที่ทัตสึยะเรียกไว้ก่อนที่จะทิ้งไพ่ของตัวเองลงไป “อ๊ะ ซึโมะค่ะ” อายากะที่เพิ่งจั่วไพ่ขึ้นมาขานอาการิขึ้น “ซึโมะ ทันเยา พินฟุ 2,000 ทุกคนจ้ะ” [22567][456678][34] [5] [อายากะ 15,700 / เอย์จิ 19,700 / โควตะ 10,100 / ทัตสึยะ54,500] ทัตสึยะมองดูไพ่ในมือตัวเองที่ขาดมังกรแดงแค่ตัวเดียวก็จะอาการิได้แล้ว “รุ่นพี่เองก็เก่งใช่เล่นเลยนี่ครับ” “แค่ได้เล่นกับคนที่บ้านบ่อยๆน่ะจ้ะ” อายากะรู้สึกเขินนิดๆที่รุ่นน้องเอ่ยปากชมขึ้นมา “งั้นก็เริ่มโบนัส 1นะคะ” หญิงสาววางไม้คะแนนตัวเองลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มการเล่นตาต่อไป หลังเริ่มรอบโบนัส 1มาได้ซักพักอายากะก็เริ่มคิดหนักเพราะตอนนี้ทัตสึยะเรียกไพ่ไปได้สองชุดแล้ว [123] [789] ถึงไพ่บนมือเธอจะใกล้เทนไปแล้วก็เถอะ แต่เธอกลับรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่นัก [99][12366][11789][R] [9] ถ้าอายากะเลือกทิ้ง [R] เธอก็จะประกาศรีชได้ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าตอนนี้ไม่มี [R] อยู่ในกองทิ้งเลยซักใบขืนเธอทิ้งลงไปเป็นไปได้ว่าเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆเธอจะเรียกอาการิเอาได้เพราะทุกครั้งที่ทัตสึยะชนะเขาจะไพ่มังกรอยู่อย่างน้อยชุดหนึ่งเสมอ 'งั้นลองแบบนี้ดูก็แล้วกัน' หญิงสาวตัดสินใจก่อนจะหยิบเอาไพ่ [6] แล้วทิ้งออกไป “ป้ง” โควตะเรียกไพ่ของอายากะแล้วทิ้ง [W] ออกมา เทิร์นของเอย์จิดูเหมือนเขาจะใช้เวลาคิดอยู่เล็กหน่อยก่อนจะตัดสินใจทิ้ง [1] ออกมาพร้อมกับวางไม้พันคะแนนลงกลางโต๊ะ “รีช!” จากนั้นพอถึงตาอายากะเธอก็ทิ้งไพ่ [6] ใบที่เหลือ โดยมีทัตสึยะที่เปลี่ยนทิ้งไพ่ [6] บนมือตามออกมาติดๆ ส่วนโควตะนั้นดูเหมือนจะไม่ได้ลำบากใจเท่าไหร่นักเพราะเขายังมี [W] เหลืออยู่อีกใบหนึ่งจึงทิ้งออกมาทันที แต่พอเอย์จิจั่วไพ่ใบต่อไปขึ้นมานั้นเขาก็ทำสีหน้ากลุ้มใจขึ้นมาก่อนจะถอนหายใจเบาๆแล้วตัดใจยอมทิ้งไพ่ใบนั้นออกมา [R] “ร่..” “ร่งค่ะ” ก่อนที่ทัตสึยะจะขานอาการิออกมากลับกลายเป็นว่าอายากะขานอาการิขึ้นก่อน ตามลำดับการเล่นแล้วสิทธิ์จึงตกเป็นของอายากะที่อยู่ลำดับก่อนหน้าชายหนุ่ม “ชานตะ 4,800 ค่ะ” [999][123][111789][R] [R] [อายากะ 21,500 / เอย์จิ 13,900 / โควตะ 10,100 / ทัตสึยะ54,500] ทัตสึยะมองดูหน้าไพ่ของอายากะแล้วฉีกยิ้มเล็กๆด้วยท่าทางพอใจ ส่วนตาถัดมานั้นจบเกมโดยที่เอย์จิกับโควตะได้เทนไปอยู่แค่สองคนอายากะจึงเสียสิทธิ์เป็นเจ้ามือให้กับทัตสึยะในรอบสุดท้าย [อายากะ 20,000 / เอย์จิ 15,400 / โควตะ 11,600 / ทัตสึยะ53,000] “ในที่สุดก็ได้แต้มบ้างซักที” โควตะทำท่าดีใจสุดๆหลังจากที่ต้องเสียแต้มติดๆกันมาหลายรอบ ส่วนทัตสึยะแอบชำเลืองดูอายากะแวบหนึ่งก่อนจะฉีกยิ้มกว้างขึ้นอีกเล็กน้อย 'ท่าทางรุ่นพี่จะกระดูกแข็งกว่าสองคนนี้แฮะ' ตั้งแต่อายากะเข้ามาเล่นแทนทัตสึยะก็เรียงไพ่ชุดเรียงไม่ได้เลย แถมตาเมื่อกี้ก็ดูเหมือนเธอจะยอมโนเทนเพื่อผลัดตาเจ้ามือมาให้เขาอีกสงสัยว่าเธอจะตั้งใจเล่นแค่ไม่ให้ได้ที่โหล่อย่างที่พูดล่ะมั้งถึงได้ตั้งใจเร่งให้เกมจบไวขึ้นแบบนี้ “ซึโมะ ยาคุไฮ 500/300 ค่ะ” หลังจากตาสุดท้ายเริ่มมาได้ยี่สิบกว่าเทิร์นอายากะก็ขานอาการิออกมาสุดท้ายเธอจึงได้คะแนนรวมเป็นที่ 2เป็นอันว่าช่วยให้พี่ชายเธอรอดจากการกระเป๋าฉีกไปได้ ส่วนโควตะทำหน้าจ๋อยเพราะต้องเตรียมควักเงินจ่ายเลี้ยงให้เพื่อนทั้งสองคนซะแล้ว [อายากะ 21,100 / เอย์จิ 15,100 / โควตะ 11,300 / ทัตสึยะ52,500] “รุ่นพี่เริ่มเล่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ” ทัตสึยะถามอายากะที่ทำท่าจะขอตัวกลับไปช่วยงานของร้านต่อ “เวลาญาติๆมารวมตัวกันทีไรก็ได้เล่นกันบ่อยๆน่ะจ้ะ” “น่าเสียดายจังน้า ถ้าโรงเรียนนี้มีชมรมมาจองด้วยผมคงชวนรุ่นพี่เข้าชมรมไปแล้ว” ชายหนุ่มโพล่งออกมา “เอ๋?” อายากะทำท่าแปลกใจกับคำพูดของทัตสึยะ “แต่พี่ก็เป็นประธานชมรมมาจองอยู่แล้วนะจ๊ะ” “หา!” ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นมาแถมยังเผลออุทานเสียงดังก่อนที่เขาจะหันไปทางเพื่อนทั้งสองคน “ไหงพวกนายบอกว่าที่นี่ไม่มีชมรมมาจองไงฟะ” “เอ่อ ลูกค้าเริ่มเยอะแล้วขอตัวไปช่วยที่ร้านก่อนนะจ๊ะ” อายากะบอกกับพวกเด็กหนุ่มที่ท่าทางจะไม่ทันได้ใส่ใจเท่าไหร่แล้วเพราะตอนนี้เพื่อนตัวดีทั้งสองคนกำลังเจอทัตสึยะไล่คาดคั้นซะยกใหญ่ หญิงสาวมองดูเด็กหนุ่มหนุ่มๆทั้งสามด้วยรอยยิ้มละไมก่อนจะเดินไปเสิร์พอาหารให้กับลูกค้าในร้านต่อ
อันนี้มีแค่มังกรแดงชุดเดียว มังกรเขียวเป็นคู่ = 1 yakuhai 1 han ครับ Chanta มือปิด 2 han ครับ ไพ่ pon 9 มัง กับ 1 โซว อีก 2 ชุด fu ก็น่าจะถึง 50 fu ครับ สิ่งที่อยากให้เพิ่มก็คือ...ใครนั่งทิศไหน ใครเป็นเจ้ามือ จะได้เห็นลำดับการจั่วว่าใครจะทิ้งไพ่ให้ใครได้ชัดขึ้นครับ ส่วนเนื้อเรื่องยังไม่มีอะไรมากนอกนัก คงต้องรอดูตอนต่อไปครับ
เผลอเรอคิดแต้มผิดหนักๆขนาดนี้เลยแฮะ ต้องแก้ก่อนละ >_<" เจอ error หนักกว่าเดิมอีกแฮะ ทัตสึยะเป็นเจ้ามือคนสุดท้ายเพราะงั้นจริงๆตอนอายากะเข้ามาเล่นยังต้องเป็นรอบตะวันออก 4 อยู่เลย จะแก้ยังไงดีนะเนี่ย />_<" edit : แก้ไขจุดที่พลาดไปแล้วฮะ >_<"
มาจองนี่ มันยากตอนต้นๆจริงๆล่ะ คนที่พอเป็นแล้ว กับคนที่ยังไม่เป็นนี่มันต่างกันแบบคาบเส้นไปเลย โดยพื้นฐานแล้วแต่ละคนจะมีไพ่บนมือ 13 ใบ โดยจะต้องพยายามจัดไพ่ให้ได้ 4 ชุด (ชุดละ 3 ใบเป็นตองหรือเรียงเลข) กับไพ่อีก 1 คู่ ถึงจะชนะตานั้นๆ (แต่ 4 ชุด + 1 คู่มันจะเท่ากับไพ่ 14 ใบซึ่งใบสุดท้ายต้องเรียบเก็กจากที่คนอื่นทิ้งหรือจั่วได้เอง) นอกจากเงื่อนไขเบื้องต้นนั่นแล้วมันจะมีการกำหนดยาคุ(รูปแบบไพ่ที่ใช้จบได้)อยู่ด้วย โดยผู้เล่นต้องมียาคุอยู่อย่างน้อย 1 han (หน่วยที่ใช้ในการคิดแต้มเวลาชนะ) ถึงจะสามารถขานชนะได้ ซึ่งจุดที่ยากมันจะอยู่ที่ยาคุนี่ล่ะที่ไงๆคนเล่นใหม่ก็จะต้องมานั่งจำเอง ตัวอย่างยาคุก็มี - ไพ่ทุกใบบนมือเป็นไพ่ตัวเลข 2-8 เท่านั้น - ไพ่ทุกชุดและคู่บนมือต้องมีเลข 1, 9, ทิศ หรือมังกร ประกอบอยู่ - จั่วขึ้นมาชนะเองโดยไม่ได้เรียกไพ่เลย (เรียกไพ่คือการเรียกเก็บไพ่คนอื่นมาให้ไพ่ตัวเองครบชุดตองหรือเรียง, แต่การเรียกไพ่มาเป็นชุดเรียงนั้นจะเรียกได้เฉพาะคนซ้ายมือตัวเอง) - ไพ่ตัวเลขบนมือเป็นไพ่หน้าเดียวกันเท่านั้น (หมื่น, เหรียญ หรือไผ่) ไม่มีไพ่ตัวเลขหน้าอื่นปนอยู่
ตอนที่ 2 ขณะที่พระอาทิตย์กำลังแผดแสงแรงกล้า เหล่านักเรียนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หากแต่ฮิมาวาริซากะ ทัตสึยะกำลังรู้สึกเหนื่อยหน่ายจนไม่ค่อยอยากอาหารซักเท่าไหร่นักเขาจึงหาซื้ออะไรกินเพียงเล็กน้อยก่อนจะกลับมาที่ห้องเรียน ..เฮ้อ.... เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ "ไหงทำหน้าเบื่อโลกนักล่ะพวก” เสียงทักทายร่าเริงดังขึ้นพร้อมกับแรงที่ฟาดลงบนหลัง "เจ็บเฟ้ย” ทัตสึยะหันไปมองคนทักพลางตอบตัดบทไปสั้นๆ “ก็เรื่องชมรมนั่นล่ะ” เมื่อสองวันก่อนพอได้ยินรุ่นพี่ยูคิฮินะบอกว่าโรงเรียนนี้ยังมีชมรมมาจองอยู่เขาเองก็รอลุ้นว่าชมรมนี้จะมีพวกเก่งๆอยู่บ้าง แต่ตอนเย็นวานที่เขาแวะไปที่ชมรมดูนอกจากรุ่นพี่ยูคิฮินะที่ฝีมือพอจะเข้าท่าอยู่บ้างแล้วก็มีแค่เด็กเพิ่งหัดเล่นอยู่ 2คนเท่านั้นเองต่อให้มองข้ามเรื่องนั้นไปแต่พอนับรวมตัวเขาไปด้วยแล้วทั้งชมรมก็ยังมีอยู่แค่ 4คนจะปั้นทีมลงแข่งขันยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ ..หรือจะช่างเรื่องชมรมแล้วลงแข่งรายการเดี่ยวเหมือนเคยดีนะ... ทัตสึยะครุ่นคิดด้วยความลังเลแล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้งจนเอย์จิเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย “ทำไมนายถึงอยากจัดทีมลงแข่งนักล่ะ” คนถูกถามเงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนที่เขาจะเริ่มเกริ่นขึ้นมา “เมื่อปีก่อนชั้นก็เคยเข้าแข่งมาจองอยู่เหมือนกัน ถึงมันจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรแต่ก็มีสมาชิกอยู่ไม่น้อยล่ะนะ พวกรุ่นพี่เองก็เป็นคนดีคอยช่วยแนะนำอะไรหลายๆอย่างแต่สุดท้ายแล้ว..." คำพูดของทัตสึยะขาดช่วงไปพร้อมกับเสียงถอนหายใจอันแผ่วเบาที่ดังขึ้น “ที่จริงมันก็ไม่ใช่เหตุผลซับซ้อนอะไร พวกรุ่นพี่อุตส่าห์ชนะจนได้เป็นตัวแทนเขตส่วนชั้นเองก็ผ่านเข้าไปในฐานะผู้ลงแข่งเดี่ยว แต่นั่นล่ะที่ทำให้ฉันได้เห็นพวกรุ่นพี่แพ้ราบคาบตั้งแต่รอบแรก ที่จริงการแข่งขันมันก็มีแพ้ชนะอยู่แล้วไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาผูกใจเจ็บอะไรแต่คู่แข่งในครั้งนั้นน่ะกลับพูดดูถูกพวกรุ่นพี่.." "..เพราะงั้นชั้นก็เลยอยากจะตั้งทีมขึ้นมาใหม่แล้วเอาชนะพวกนั้นให้ได้ ทีแรกก็ตั้งใจว่าจะร่วมมือกับเพื่อนๆในโรงเรียนเก่าแต่ก็ต้องย้ายบ้านมาที่นี่ซะก่อนน่ะนะ” หลังพูดจบชายหนุ่มทั้งสามก็เงียบกันไปครู่หนึ่งก่อนที่เสียงกริ่งจะดังขึ้นพวกเขาจึงแยกย้ายกันไปนั่งที่ของตัวเองพร้อมรับมือกับคาบเรียนช่วงบ่ายที่มาถึง "จริงสิ!" หลังเลิกเรียนขณะพวกเขากำลังกลับบ้านจู่ๆโควตะก็อุทานขึ้นก่อนจะหันไปหาทัตสึยะที่กำลังหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมา “เมื่อวันก่อนฉันได้ยินข่าวลือมาอย่างนึงนายน่าจะสนใจนะทัตสึยะ” "ข่าวลืออะไร?" ชายหนุ่มถามกลับด้วยความสงสัย "อืม.. ได้ยินมาว่าช่วงนี้จะมีนักเรียนหญิงคนนึงคอยตะเวนไปตามร้านที่เปิดให้ลูกค้าเล่นมาจองแล้วก็จะท้าคนในร้านนั้นเล่นแถมยังใส่ชุดนักเรียนไปก็เลยมีคนรู้ว่าเป็นนักเรียนของโรงเรียนเรา ได้ยินทีแรกฉันก็นึกว่าเป็นรุ่นพี่ยูคิฮินะซะอีกน่ะนะ.." เขาคิดแบบนั้นเพราะที่ซากุระโนมิยะนี่ไม่ค่อยมีนักเรียนที่สนใจเล่นมาจองเท่าไหร่นัก อย่างตัวเขากับเอย์จิถึงจะเล่นเป็นแต่ก็ทุ่มเทให้กับกิจกรรมชมรมของพวกตัวเองมากกว่า "..แต่พอคิดดูดีๆอีกทีรุ่นพี่ก็ไม่น่าจะทำแบบนั้นน่ะนะ” ถึงจะไม่ได้สนิทกันมากมายก็จริง แต่โควตะก็พอจะรู้สึกได้ว่ายูคิฮินะ อายากะนั้นไม่ใช่คนชอบเที่ยวเตร่หรือไปตะลอนเดินตามที่ต่างๆโดยไม่จำเป็น แถมปกติเขาก็มักจะเจอรุ่นพี่คอยช่วยงานที่บ้านอยู่บ่อยๆด้วย "สรุปคือโควตะจะบอกนายว่าถ้านักเรียนที่เป็นข่าวลือนี่เจอก็อาจชวนเข้าชมรมได้ไงล่ะ” เอย์จิสรุปความให้แบบง่ายๆ "ดีไม่ดีวันนี้อาจจะไปที่ร้านของรุ่นพี่ก็ได้นะ” โควตะกล่าวเสริม "ถ้าเจอก็คงดี” ทัตสึยะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อข่าวนี่แต่เพราะไม่รู้ว่าจะตามหาเจอได้ยังไงมากกว่า “ไว้ชั้นจะลองแวะร้านองรุ่นพี่ดูก็แล้วกัน ขอบใจนะ” ทัตสึยะโบกมือลาเอย์จิกับโควตะที่แยกตัวไปเข้าชมรม เขาตั้งใจว่าจะแวะไปที่ชมรมก่อนแล้วชวนรุ่นพี่กับพวกเด็กๆไปเล่นที่ร้านกันแทนเผื่อว่าโชคดีคนในข่าวลืออาจจะไปปรากฏตัวที่นั่นก็ได้ "แล้วจะมาจริงเหรอครับ” หนุ่มร่างเล็กนั่งจิบเครื่องดื่มที่ทัตสึยะออกเงินเลี้ยงสบายใจเฉิบระหว่างที่อายากะเข้าไปช่วยงานในครัว ส่วนคิโยโกะต้องรีบกลับบ้านเสียก่อนเลยไม่ได้แวะมาที่ร้านกับคนอื่นๆตอนนี้ที่โต๊ะจึงมีแค่พวกเขาสองคน "ก็แค่เผื่อฟลุ๊คล่ะน่า ไงๆก็กะจะเล่นกันต่ออยู่ดีไม่ใช่เรอะ” ทัตสึยะเปรยออกมาเช่นนั้นก่อนที่เสียงกระดิ่งตรงประตูร้านจะดังขึ้น "ยินดีต้อนรับครับ” พอได้ยินเสียงทักทายของพี่ชายอายากะ ทั้งสองก็เผลอหันไปมองลูกค้าคนใหม่ เธอเป็นสาวผมสั้นยาวประมาณต้นคอแถมยังสวมชุดนักเรียนของซากุระโนมิยะอยู่ "ท่าทางจะแจ็คพ็อตแล้วล่ะมั้งครับ” เด็กหนุ่มทัก "ไม่ล่ะมั้ง คงแค่ลูกค้าธรรมดาล่ะน่า” ทัตสึยะตอบโดยไม่ได้สนใจลูกค้าใหม่คนนั้นอีก จากที่เคยมาร้านนี้หลายครั้งเขาก็พอรู้ว่าพวกนักเรียนของซากุระโนมิยะมักจะแวะเวียนมาร้านนี้หลังเลิกเรียนบ่อยๆ จะมีนักเรียนหญิงซักคนสองคนแวะมาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร "แต่เขาเดินมานั่นแล้วนะครับ” "หา?" ทัตสึยะหันกลับไปดูด้วยความสงสัยแล้วพบว่าหญิงสาวคนนั้นกำลังยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา "กำลังจะเล่นกันใช่มั้ยคะ ขอเล่นด้วยได้หรือเปล่าคะ?” เธอกล่าวถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "อ..อืม ได้สิ รออีกคนเดี๋ยวแล้วกัน” ระหว่างที่ทัตสึยะตอบกลับไปเจ้าตัวเล็กก็เดินไปทางห้องครัว “พี่ฮินะครับ ว่างหรือยังน่ะครับ เราหาคนที่ 4ได้แล้วล่ะครับ” เขาร้องบอกไปทางช่องที่ต่อกับห้องครัวก่อนจะมีเสียงตอบกลับออกมา "รอเดี๋ยวนะจ๊ะโอวกะคุง” น้ำเสียงของอายากะดังพร้อมกับเสียงวัตถุดิบที่สัมผัสกับความร้อนของกระทะ ดูเหมือนว่าเธอจะลงมือทำอาหารให้ลูกค้าอยู่เพราะงั้นทัตสึยะ, โอวกะและหญิงสาวแปลกหน้าจึงนั่งรอพร้อมกับพูดคุยทำความรู้จักกัน หญิงสาวแนะนำตัวว่าเธอชื่อ 'โมมิจิอาเมะ ฮาสุมิ' เรียนอยู่มัธยมปลายปีสองแถมยังเพิ่งจะย้ายเข้ามาเรียนที่ซากุระโนะมิยะในปีนี้เช่นเดียวกับทัตสึยะ “หรือว่าเธอจะเกี่ยวข้องกับโปรโมมิจิอาเมะ?” ทัตสึยะพูดถึงนักแข่งมาจองมืออาชีพที่นามสกุลเดียวกับฮาสุมิ “พี่สาวฉันเองค่ะ” ฮาสุมิตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย “แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอสมาชิกชมรมมาจองที่นี่นะคะ” ฮาสุมิเองก็เหมือนกับทัตสึยะที่ไม่รู้ว่าซากุระโนะมิยะมีชมรมมาจองอยู่เพราะคนในโรงเรียนส่วนใหญ่ไม่ค่อยสนใจเล่นกันเท่าไหร่เธอเลยเลือกไปตระเวนเล่นตามร้านต่างๆแทน “ขอโทษที่ให้รอจ้ะ” หลังจากรอมาพักหนึ่งอายากะก็ว่างออกมาจนได้พวกเขาจึงได้เริ่มเล่นกันซักที [ฮาสุมิ (ออก) 25,000 / ทัตสึยะ (ใต้) 25,000 / โอวกะ (ตก) 25,000 / อายากะ (เหนือ) 25,000] “นี่..มาเดิมพันกันซักหน่อยมั้ย” ทัตสึยะทักฮาสุมิก่อนที่ตาแรกจะเริ่มขึ้น “ถ้าเธอชนะฉันจะเลี้ยงมื้อเย็นให้ แต่ถ้าฉันชนะเธอต้องลองไปขอพี่สาวให้มาเป็นโค้ชให้ชมรมเราดู” ฮาสุมิขมวดคิ้วเพียงเล็กน้อยจนคนอื่นๆแทบไม่สังเกตเห็น “ไม่ได้บอกซํกหน่อยนะคะว่าจะเข้าชมรมด้วย” “งั้นถ้าผมหรือพี่ฮินะชนะก็มาเข้าชมรมแล้วกัน” เจ้าหนูเสนอแทรกขึ้นมาแถมยังลากอายากะเข้าไปเอี่ยวด้วยเพราะรู้ดีว่ารุ่นพี่คนนี้คงไม่ได้คิดเรื่องเดิมพันในหัวแหงๆ “ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบรับอย่างไม่ใส่ใจพลางดูมือของเธอ ..ลองดูท่าทีก่อนดีกว่าล่ะมั้ง.... ฮาสุมิคิดแล้วทิ้ง [3] ออกไป “ชี่! [123]” ยังไม่ทันไรทัตสึยะก็ประเดิมด้วยการเรียกไพ่แล้วจากนั้นเขาก็ทิ้ง [E] ออกไป “เร็วไปแล้วนาพี่ทัตสึ” เด็กหนุ่มโอดครวญขึ้นมาเพราะมือตัวเองยังไม่ทันถึงไหนเลยด้วยซ้ำ เขาจั่วไพ่ขึ้นมาแล้วทิ้ง [9]ส่วนอายากะเองก็ทิ้ง [9]ตามไปติดๆ ทางฮาสุมิหยุดคิดเล็กน้อยแล้วตัดสินใจทิ้ง [W]ออกมา ..ทีนี้ก็ 2 ตัวแล้ว... ทัตสึยะมองมังกรแดงตัวที่ 2ที่เพิ่งจั่วขึ้นมา ตานี้มือเขาขึ้นดีไม่ใช่น้อยเพราะเริ่มมาก็ขาดอีกเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น “ป้ง!” ระหว่างที่เทิร์นเล่นวนไปอีกรอบโอวกะก็เรียกไพ่ [E]จากอายากะแล้วทิ้ง [9]แต่ทัตสึยะกลับเรียกตอง 9มังไปอีกชุดจนฮาสุมิเริ่มคิดหนักเพราะเธอแทบจะไม่ได้แตะไพ่ด้วยซ้ำแม้รอบนี้มันจะวนมาถึงตาเธอจนได้ก็เถอะ พอหญิงสาวทิ้ง [7]ออกไปทัตสึยะก็ฉีกยิ้มออกมา “ซึโมะ ชานตะ ยาคุไฮ 1,300/700” ชายหนุ่มแทบจะไม่ได้ดูไพ่ที่จั่วขึ้นมา แต่มันก็ไม่ได้ต่างจากที่เขาคาดไว้เพราะมันคือมังกรแดงตัวที่ 3นั่นเอง [123999] [11][789][RR] [R] [ฮาสุมิ (เหนือ) 23,700 / ทัตสึยะ (ออก) 27,700 / โอวกะ (ใต้) 24,300 / อายากะ (ตก) 24,300] รอบต่อมาดูเหมือนว่าจังหวะเกมจะช้าลงบ้างเพราะผ่านมา 5เทิร์นแล้วยังไม่มีใครเรียกไพ่เลย ฮาสุมินั่งมองไพ่บนมือตัวเองที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง [556][223344][667][E] [7] ..อิชชานเทน.... ฮาสุมิมองไพ่ในมือตัวเองกับไพ่ที่คนอื่นๆทิ้งออกมา ...คงยังไม่มีใครเทนไปอยู่ล่ะมั้ง.... เมื่อคิดแล้วเธอก็ทิ้ง [E] ออกไปแล้วรอคอยไพ่อีกใบหนึ่ง “ป้ง” โอวกะขานเรียกแล้วทิ้งไพ่ [1] แต่ก็โดนทัตสึยะเรียกไพ่ต่อทันที จากนั้นเมื่อเทิร์นเล่นวนไปอีกหนึ่งรอบ... “ซึโมะ ยาคุไฮ คนละ 500” ชายหนุ่มจั่วไพ่จบได้เป็น [R] อีกเช่นเคย [ฮาสุมิ (เหนือ) 23,200 / ทัตสึยะ (ออก) 29,200 / โอวกะ (ใต้) 23,800 / อายากะ (ตก) 23,800] รอบตะวันออก 2 (โบนัส 1) “ชี่” ทัตสึยะเรียกเก็บ 5ไผ่(แดง)จากฮาสุมิเป็นไพ่ชุด [345] ...คงไม่ใช่ว่าเป็นมังกรแดงอีกแล้วหรอกนะ.... หญิงสาวคิดแต่ดูเหมือนว่าเธอรู้ตัวว่าคิดผิดก็ตอนที่เธอทิ้งไพ่มังกรเขียวออกมา “ร่ง ยาคุไฮ 1,800” ชายหนุ่มอาการิได้ไวอย่างเคย แต่คราวนี้เขากลับมีไพ่ชุดมังกรเขียวแทนที่จะเป็นมังกรแดงแบบ 2รอบก่อน [ฮาสุมิ (เหนือ) 21,400 / ทัตสึยะ (ออก) 31,000 / โอวกะ (ใต้) 23,800 / อายากะ (ตก) 23,800] ..แปลก... ฮาสุมิครุ่นคิดขณะมองดูไพ่บนโต๊ะ ทั้งที่เธอคิดว่าอีกฝ่ายจะหยิบไพ่มังกรแดงมาได้อย่างเคยซะอีกแต่กลับถูกร่งจากมังกรเขียวแทน ตอนนั้นเองหญิงสาวพลันสังเกตุเห็นไพ่ชุดอื่นที่ทัตสึยะเรียกเอาไว้แล้วก็ฉุกคิดขึ้นได้ 'แบบนี้เองสินะ หมื่นคือแดง ไผ่คือเขียว ถ้าอย่างนั้น...' เธอคาดเดาถึงความเป็นไปได้อยู่ในใจ ก่อนที่รอบตะวันออก 2(โบนัส 2) จะเริ่มขึ้น “ป้ง” [555] หลังเริ่มรอบใหม่ได้ไม่กี่เทิร์นทัตสึยะก็เรียกไพ่อีกจนได้ คราวนี้เป็นไพ่ 5เหรียญแถมยังเป็นโดระแดงถึงสองตัว แต่สีหน้าของฮาสุมิก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงยกเว้นมุมปากที่เผยอยิ้มเพียงเล็กน้อยจนไม่น่ามีใครสังเกตเห็น เธอหลับตาลงเพียงไม่กี่วินาทีก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่อีกครั้งและตอนนั้นเองความรู้สึกเย็นเยียบก็แผ่กระจายออกไปอย่างเชื่องช้าราวกับระลอกคลื่นบนผิวน้ำ ริมฝีปากของหญิงสาวเผยอยิ้มขึ้นอีกเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเรียกไพ่ [9] ที่ทัตสึยะทิ้งออกมาเป็นชุดตองแล้วทิ้ง [1] ออกไป เมื่อเทิร์นวนกลับมาอีกครั้งทัตสึยะก็จ้องมองไพ่ที่ตัวเองจั่วขึ้นมาด้วยความประหลาดใจเพราะไพ่ใบนั้นเป็น [2] แทนที่จะเป็นใบที่เขาต้องการ ชายหนุ่มถึงกับเดาะลิ้นเบาๆด้วยความไม่พอใจก่อนจะปล่อยไพ่ที่ไม่ต้องการไป “ซึโมะ ยาคุไฮ ฮงอิทสึ หนึ่งโดระ 4,200/2,200 ค่ะ” หลังจากผ่านมาอีกสามเทิร์นฮาสุมิก็เป็นฝ่ายอาการิแถมในมือเธอยังมีไพ่ตองชุดมังกรขาวที่ทัตสึยะคิดว่าตนจะได้อีกต่างหาก [ฮาสุมิ (ตก) 30,000(+8,600) / ทัตสึยะ (เหนือ) 26,800(-4,200)] [โอวกะ (ออก) 21,600(-2,200) / อายากะ (ใต้) 21,600(-2,200)] 'ยัยนี่นี่เอง' ชายหนุ่มคิดขณะมองไพ่มังกรขาวที่เขาควรจะได้ ทั้งที่ปกติแล้วถึงจะมีใครเรียกไพ่ขัดเขาก็จะยังคงจั่วได้ไพ่มังกรแท้ๆ 'ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกที่มีความสามารถพิเศษเหมือนกัน ถ้างั้นก็ต้องดวลกันหน่อยล่ะ' แต่ถึงจะคิดแบบนั้นชายหนุ่มก็โดนร่งตรงๆจนได้ ในรอบตะวันออก 3นี่ก็เช่นกันหลังจากเขาเรียกไพ่แล้วก็จะมีคนเรียกไพ่ต่อจากนั้นเขาก็จั่วไม่ได้มังกรเลย ถึงจะรู้ว่าเป็นความสามารถของฮาสุมิแต่ทัตสึยะก็ยังดูไม่ออกอยู่ดีว่าเธอทำอะไรกันแน่ [ฮาสุมิ (ใต้) 37,700(+7,700) / ทัตสึยะ (ตก) 19,100(-7,700)] [โอวกะ (เหนือ) 21,600 / อายากะ (ออก) 21,600] รอบตะวันออก 4 หลังจากเริ่มรอบนี้มาได้ 3เทิร์นมือของฮาสุมิก็เทนไปแล้ว ดูเหมือนว่าคราวนี้ทัตสึยะเองก็จะยังไม่มีโอกาสได้เรียกไพ่เลยด้วย แถมยังมีมังกรอยู่บนมือเธออีกหนึ่งคู่ [1234556789][55][WW] “รีชค่ะ” ไพ่ที่ฮาสุมิคือ [5] ซึ่งทัตสึยะก็ยังเรียกไพ่ไม่ได้ ส่วนทางเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเองเธอก็ไม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรได้ แถมทางรุ่นพี่สาวก็ยังทำท่าครุ่นคิดเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีไพ่ปลอดภัยสักเท่าไหร่นัก “เอ.. นี่ก็แล้วกันจ้ะ” ไพ่ที่อายากะทิ้งคือ [E] ที่ยังไม่มีใครทิ้งออกมาเลยทำให้ฮาสุมิแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นอายากะทิ้งมันออกมา แต่ขณะที่ฮาสุมิกำลังคิดจะจั่วไพ่นั้นเอง “ป้ง” เด็กหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามกลับเรียกไพ่ใบนั้นไป ตามด้วยอายากะที่เรียกไพ่ต่อจากเด็กคนนั้น และไพ่ที่เวียนกลับมาให้อายากะจั่วนั้นก็คือ [N] “ร่งครับ” เด็กหนุ่มขานด้วยน้ำเสียงดีใจเล็กน้อย “สองยาคุไฮ 2,000 แต้มครับ” [ฮาสุมิ (ออก) 34,700(-3,000) / ทัตสึยะ (ใต้) 19,100] [โอวกะ (ตก) 24,600(+3,000) / อายากะ (เหนือ) 21,600] ฮาสุมิจับจ้องยังใบหน้าของรุ่นพี่ที่ยังคงประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ดูเหมือนว่าเธอจะประมาทเกินไปหน่อยแล้วสินะ และในรอบใต้ 1เธอก็พบว่าตัวเองคิดถูกแม้จะช้าไปหน่อยก็ตามที “ซึโมะ พินฟุ สามโดระ 4,000/2,000 จ้ะ” อายากะปิดฉากรอบนี้ไปในเทิร์นที่ 7แน่นอนว่าฮาสุมิที่เป็นเจ้ามือคือคนที่เสียแต้มมากที่สุด จากนั้นฮาสุมิที่ตั้งหลักไม่ทันก็เสียแต้มจากการถูกคนอื่นอาการิไปบ้างแต่สุดท้ายคะแนนของเธอก็ยังถือว่าไม่น้อยเท่าไหร่นัก [ฮาสุมิ 26,500 / ทัตสึยะ 16,400] [โอวกะ 26,800 / อายากะ 30,300] “แพ้แล้วค่ะ” ฮาสุมิเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้าย แม้จะเจ็บใจอยู่บ้างที่เสียทีแพ้แต่เธอก็ยอมรับว่ารุ่นพี่คนนี้ฝีมือดีเกินคาด โมมิจิอาเมะ ฮาสุมิหันไปทางอายากะก่อนจะโค้มตัวเบาๆพร้อมกับเอ่ยประโยคหนึ่งออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็ขอฝากตัวด้วยนะคะรุ่นพี่” “ยินดีต้อนรับจ้ะ โมมิจิจัง” อายากะตอบรับด้วยรอยยิ้ม “ไหงวันนี้ชั้นก็โหล่อีกแล้วเนี่ย” ทัตสึยะฟุบกับโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน “ขอแซนวิชเพิ่มอีกชุดนึงครับ” ส่วนโอวกะสั่งอาหารเพิ่มเพราะได้คนเลี้ยง(อีกแล้ว) และแล้วชมรมมาจองของโรงเรียนซากุระโนมิยะก็ได้สมาชิกคนที่ 5มาด้วยประการเช่นนี้เอง แนะนำตัวละคร ยูคิฮินะ อายากะ – ประธานชมรมมาจองของโรงเรียนซากุระโนมิยะ เป็นผู้หญิงคนเดียวในครอบครัวเนื่องจากแม่ของเธอเสียชีวิตไปตอนอายากะอยู่ชั้นประถม ส่วนครอบครัวคนอื่นๆนั้นประกอบด้วย พ่อ, ปู่ และพี่ชายอีก 3คน มีงานอดิเรกคือทำอาหาร แม้จะไม่ถึงกับเป็นที่โด่งดังในโรงเรียน แต่เพราะบุคลิกสดใสอ่อนหวานเลยทำให้มีแฟนคลับแบบลับๆอยู่บ้าง โมโมโซโนะ คิโยโกะ – นักเรียนชั้นปี 1และสมาชิกชมรมมาจองของซากุระโนมิยะ มีรูปร่างเล็กจนโดนเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กประถมเอาบ่อยๆ และเป็นเหตุให้เป็นที่เอ็นดูของคนในครอบครัว (พ่อ แม่ ปู่ ย่า และพี่ชายพี่สาวอีกอย่างละคน) รวมไปถึงบรรดาเพื่อนๆในชั้นเรียน โอวกะ ซาคุยะ – เพื่อนร่วมชั้นของคิโยโกะ เข้ารมชมมาจองด้วยเพราะคิโยโกะชวนแต่ก็ดูเหมือนจะเป็นคนสนใจการเล่นเกมจำพวกนี้อยู่แล้วด้วย ส่วนครอบครัวนั้นมีตา ยายกับครอบครัวของลุงอาศัยอยู่ด้วยกัน เพราะโดนผู้ใหญ่คอยตามใจบ่อยๆเลยค่อนข้างเป็นคนเอาแต่ใจอยู่บ้างแต่ก็รู้จักวางตัวให้เหมาะสมเพราะได้ใช้เวลาอยู่ในสังคมของผู้ใหญ่ค่อนข้างมาก ฮิมาวาริซากะ ทัตสึยะ – นักเรียนปี 2เพราะเพิ่งย้ายโรงเรียนมากว่าจะได้เข้าชมรมก็เลยเสียเวลาไปพอสมควร เป็นคนใจร้อนอยู่บ้างเวลาเล่นเลยติดนิสัยเล่นมือที่ทำแต้มได้ไวเป็นหลักซึ่งก็เข้ากับความสามารถของเขาทำให้ในปีก่อนสามารถขึ้นไปถึงอันดับสูงๆในการแข่งขันเดี่ยว ซึ่งในปีนี้ชายหนุ่มตั้งเป้าจะล้างอายกับทีมที่เคยทำให้ทีมโรงเรียนเก่าของเขาพบกับความพ่ายแพ้มา โมมิจิอาเมะ ฮาสุมิ - หญิงสาวผู้เยือกเย็น เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่เช่นเดียวกับทึตสึยะ เธอมีความสนใจในมาจองอยู่แล้วเพราะพี่สาวที่เป็นโปรเพลเยอร์แต่เธอไม่ค่อยจะมีแรงกระตือรือร้นกับการแข่งเท่าไหร่นัก ถึงอย่างนั้นพอได้รู้จักกับสมาชิกชมรมมากขึ้นเธอเองก็พลอยตั้งเป้าจะชนะการแข่งด้วยเหมือนกัน แถมยังพยายามชวนพี่สาวให้มาเป็นโค้ชให้กับสมาชิกชมรมจนสำเร็จอีกด้วย
แต่งไปแต่งมาชักรู้สึกว่าจะแต่งให้ครบทั้งเกมเลยนี่คงไม่ไหวแฮะ ไม่กี่ตาก็หมดมุกซะแล้ว >_<" ว่าแต่นอกจากทัตสึยะแล้วเดาสกิลของคนอื่นกันออกมั้ยนะ
ถ้ามี อิปปัทสึ ก็ต้องมี ริจจิ ด้วยครับ จะกลายเป็น ริจจิ / อิปปัทสึ / สึโมะ / พินฟุ / โดระ x 2 รวมเป็น 6 han แต้มระดับ haneman ได้ 12,000 แต้ม (6,000/3,000) ครับ สกิลคนอื่น...ดูไม่ออกครับ ไม่ค่อยได้เขียนอธิบายเท่าไร ของตัวละครใหม่ก็ดูไม่ออกเช่นกัน คาดว่า...เป็นการเปลี่ยนกระแสไพ่ของเป้าหมายเดี่ยวได้
พึ่งได้มาตามอ่านทั้งสองตอนรวดครับ... ขอคอมเม้นท์แบบสั้น ๆ ก่อนนิดนึงครับ คือ ดูเหมือนซาลพยายามเขียนเร่งเกมให้จบ คราวนี้รายละเอียดที่ใส่มามันก็เลยดูรวบรัดไปมาก บางทียังดูไม่ทันออกว่าแต่ละคนกำลังรอไพ่อะไร หรือมีเจตนาอะไร ความคิดของตัวละครแต่ละตัวเลยเป็นแค่กลิ่นไอจาง ๆ ว่า "ฉันจะชนะ" แต่ส่วนสนับสนุนอื่นของฟิคไม่ดึงดูดให้อ่านแล้วรู้สึกร่วมตาม อาจจะเพราะไม่อยากเปิดเผยที่มาสกิลมากเกินไป แต่โดยส่วนตัวผมว่าน่าจะเน้นไปที่บรรยากาศของเรื่องมาก่อน แล้วระหว่างการจั่วแต่ละรอบจะได้เห็นปฏิกิริยารวมถึงความคิดอ่านของตัวละครแต่ละตัว แน่นอนว่าไม่มีทางให้ในรอบหนึ่งทุกตัวจะเปิดเผยสกิลได้หมด แต่การเน้นจังหวะของตัวละครจะทำให้ภาพของการเล่นและบรรยากาศชัดขึ้น แทนที่จะเขียนให้ครบแปดรอบ (1ฮันจัง) ผมว่าบางทีดึงกระแสเกมเป็นสามสี่รอบหลัก แล้วมีคนฟุตโตบิตายไปเลยด้วยหน้าไพ่โหด ๆ สกิลแหล่ม ๆ หรือเห็นภาพชัด ๆ ความมืดมันสิ้นหวัง ความกระตือรือร้น หรือความน่ากลัวของสกิลไปเลยท่าจะดีกว่าครับ ยอมรับว่าอ่านแล้ว มีหลายรอบที่ต้องย้อนอ่านเพราะตามหน้าไพ่ไม่ทัน และบางทีก็ดูเหมือนว่าเกมเดินเร็วไป จนหน้าไพ่ที่เรียงให้ดูผ่านไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็เจอหน้าไพ่ใหม่แล้ว ในความคิดผม... การเรียงชุดไพ่บนมือและการจั่วควรจะมีลักษณะที่ชัดเจนและค่อยเป็นค่อยไปมากกว่านี้อีกสักนิดครับ อย่างไรก็ตาม ฟิคของซาลก็เป็นแรงบันดาลใจอย่างดีสำหรับผมเหมือนกัน (แบบว่าอ่านแล้วก็รู้สึกกระหายอยากแต่งแหะ -- แต่ของผมน่าจะเป็นแก๊งเดิม ๆ สกิลเคย ๆ กันมากกว่า) จะรอตอนสามครับ
คอมเมนท์ของอากิช่วยจี้จุดที่ขาดไปได้เยอะเลย ตอนใหม่นี่ก็พยายามลองแต่งอยู่แต่มันก็ยากใช่เล่นแฮะ ที่แน่ๆคือการจะแต่งหน้าไพ่ของคนเกิน 1คนในรอบมือเดียวกันนี่ยากสุดๆ แค่สองคนก็จะตายแล้ว >_<" อนึ่งตอนนี้น่าจะพอเดากันได้แล้วล่ะมั้งว่าสกิลของฮาสุมิคืออะไร แต่เดี๋ยวจะโพสต์เฉลยไว้ท้ายตอนด้วยแล้วกัน >_<
ตอนที่ 3 ด้านหน้าอาคารทรงเหลี่ยมสีขาวท่ามกลางกลุ่มคนที่เดินขวักไขว่เข้าออกไปมา เหล่าสมาชิกของชมรมมาจองซากุระโนมิยะอยู่ที่นั่นโดยที่ยังไม่เห็นวี่แววของสมาชิกคนสุดท้ายที่น่าจะตามมาถึงแล้ว "ฮาสุมิ เราน่ะติดต่อไปแล้วใช่มั้ย” หญิงสาววัยมหาวิทยาลัยผู้มีเค้าหน้าคล้ายคลึงกับฮาสุมิเปรยถามขึ้นมาอีกครั้งขณะดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ "ค่ะพี่ เห็นว่ากำลังอยู่บนรถใกล้จะถึงแล้วล่ะค่ะ” ฮาสุมิยังคงตอบด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งไม่ทุกข์ร้อนเช่นเคย ผิดกับพี่สาวที่ดูเป็นคนสดใสร่าเริง ทัตสึยะมองดูทั้งคู่แล้วก็อดนึกถึงวันที่จู่ๆพี่สาวคนนี้มาปรากฏตัวที่ชมรมตามคำขอร้องของฮาสุมิแถมยังบอกอีกว่า 'ยัยน้องคนนี้มาตื๊อไม่เลิกก็เลยมาจนได้นี่ล่ะ' โมมิจิอาเมะ คาสุมิ ถอนหายใจออกมาเบาๆ “งั้นพี่ไปรายงานตัวทีมแข่งก่อนก็แล้วกัน พอหนูโมโมะมาแล้วก็พาตามมาล่ะ” พอพูดจบคนอายุมากกว่าก็เดินหายเข้าไปในอาคาร หลังจากคาสุมิเดินไปแล้วพักหนึ่งรถสีส้มสดใสก็แล่นมาจอดเทียบข้างทางตรงหน้าพวกทัตสึยะพอดีก่อนประตูรถจะเปิดออกเผยให้เห็นคนที่อยู่ข้างใน “ขอโทษที่มาสายนะคะ” สาวน้อยร่างเล็กราวกับเด็กประถมโค้มตัวขอโทษทันทีที่เท้าเหยียบพื้น ท่าทางร้อนรนจนอยู่นิ่งไม่ได้ยิ่งทำให้เธอดูเหมือนเด็กน้อยเข้าไปใหญ่ “ปลอดภัยมาก็ดีแล้วล่ะจ้ะ” อายากะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคย แต่ก็ไม่ลืมที่จะตักเตือนรุ่นน้องที่มาสายอย่างนิ่มนวล “แต่คราวหลังก็ต้องระวังตัวกว่านี้นะจ๊ะ เผลอดูรายการโปรดจนนอนดึกเกินไปเนี่ยไม่ดีเลยนะ” “ถ้าอย่างนั้นคงต้องขอฝากดูแลคุณหนูด้วยนะครับคุณอายากะ” คนขับรถวัยเกษียณกล่าวผ่านบานหน้าต่างรถที่เปิดโล่งก่อนมันจะปิดลงอีกครั้งพร้อมกับรถที่เลื่อนตัวออกไป “งั้นเราก็ตามคุณคาสุมิไปเถอะค่ะ นี่ก็ใกล้ถึงเวลาประกาศสายการแข่งแล้วด้วย” อายากะเอ่ยทักขึ้นมาแล้วเดินนำทุกคนเข้าไปในอาคารด้านหลัง ภายในนั้นดูกว้างขวางสมกับเป็นที่ใช้สำหรับงานแข่งประจำเขตแต่ถึงกระนั้นก็ยังหนาแน่นไปด้วยเหล่านักเรียนที่มาเข้าร่วมการแข่งขัน พวกเขาต้องใช้เวลามองหาอยู่พักใหญ่ถึงจะเห็นคาสุมิที่โบกมือเรียกจากนั้นจึงหาที่ว่างมุมหนึ่งพูดคุยปรึกษากันก่อนการแข่งขันจะเริ่มขึ้น อีกด้านหนึ่งในโซนสำหรับผู้เข้าชมนั้นเอย์จิกับโควตะกำลังหอบของกินเข้ามาหาที่นั่ง ระหว่างนั้นผู้บรรยายทั้งสองก็กำลังเกริ่นอารัมภบทเพื่อสร้างบรรยากาศให้กับเหล่าผู้คนที่เข้ามาดูการแข่งขันซึ่งใกล้จะถึงเวลาเริ่มในอีกไม่ช้า “ไปล่ะนะคะ” ฮาสุมิลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประกาศเรียกผู้เข้าแข่งขัน ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องพักสำหรับนักกีฬาและกำลังมองการถ่ายทอดผ่านทางทีวีในห้องพัก “ไปดีมาดีนะจ๊ะ” อายากะกล่าวกับรุ่นน้องด้วยใบหน้าที่คงประดับด้วยรอยยิ้มไม่เปลี่ยนราวกับไม่กังวลว่าฮาสุมิจะสู้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ฮาสุมิเพียงแค่พยักหน้ารับคำก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป คู่แข่งของฮาสุมิเป็นผู้หญิง 2คนและผู้ชายอีกหนึ่งคน คราวนี้โชคดีที่เธอได้เป็นเจ้ามือคนสุดท้ายเพราะอย่างงั้นเธอจึงใช้เวลาในช่วงแรกดูท่าทีของคู่ต่อสู้เสียก่อนจนกระทั่งในรอบตะวันออก 4นั้น.... [12346789][556][11] [1] ..ยังขาดอีกนิดสินะ... หญิงสาวหลับตาลงช้าๆพลางค่อยๆกำหนดสมาธิของตนเข้ากับประสาทสัมผัสทั้งหมดก่อนจะแผ่มันออกไปราวกับระลอกคลื่น ขั้นตอนทั้งหมดนั้นกินเวลาเพียงไม่กี่วินาทีแต่สัมผัสยะเยือกเบาบางก็พอจะทำให้คนที่ความรู้สึกไวในบริเวณนั้นรู้สึกได้ว่ากำลังจะเกิดอะไรบางอย่างขึ้น ฮาสุมิลืมตาขึ้นอีกครั้งจังหวะนั้นในดวงตาของเธอราวกับส่องประกายแสงสีฟ้าจางๆ แล้วเธอก็มองเห็นว่าภายในกำแพงไพ่ที่เรียงรายอยู่นั้นมีไพ่ใบที่เธอต้องการอยู่ 'ใบสุดท้าย.. แบบนี้ก็ดี' เธอกวาดสายตามองกองไพ่ทิ้งก่อนจะตัดสินใจเสี่ยงทิ้ง [5]ออกไปแล้วก็เป็นไปตามคาดเมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆเรียกไพ่ใบนั้นไป “เอ๋? แปลกจังเลยนะคะ เมื่อกี้ผู้เล่นโมมิจิอาเมะน่าจะเทนไปได้แล้วนี่คะ” ผู้บรรยายกล่าวทักขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นการตัดสินใจเลือกทิ้งไพ่ของฮาสุมิพลางหันไปถามโปรเพลเยอร์ที่นั่งอยู่ด้านข้าง “แหม ดูแค่นี้คงยังบอกอะไรไม่ได้หรอกค่ะ” โปรเพลเยอร์ตอบด้วยท่าทีลังเลแต่กระนั้นเธอก็ยังแสดงความเห็นของตัวเองออกมา “แต่จากความคิดฉันดูเหมือนเธอจะกำลังรออะไรซักอย่างล่ะมั้งคะ” สิ้นคำเทิร์นก็วนกลับมาถึงฮาสุมิโดยที่ไพ่ตัวที่เธอจั่วได้ก็คือ [5]นั่นเอง [12346789][56][111] [5] “โอ๊ะ เทนไปอีกแล้วล่ะค่ะ” ผู้บรรยายสาวส่งเสียงทักด้วยความประหลาดใจ ฮาสุมิดูไพ่บนมือ, ครุ่นคิด และหลับตาลง เมื่อเธอลืมตาอีกครั้งหนึ่งเป้าหมายที่เธอต้องการก็ถูกแสดงให้เห็น ...อยู่บนมือคนนั้นเองสินะ ดูจากไพ่ที่ทิ้งแล้วน่าจะเล่นฮงอิทสึไม่ก็ชินอิทสึชุดไพ่มัง(หมื่น)งั้นก็น่าจะมีโอกาส.... เมื่อตัดสินใจแล้วหญิงสาวจึงหยิบเอา [1]วางลงบนกองทิ้งในสภาพขนานกับแนวนอน “รีชค่ะ” ทันทีที่สิ้นคำประกาศบรรยากาศก็ดูเคร่งเครียดขึ้นทันที คนข้างๆครุ่นคิดหนักเพราะมือเธอยังไม่ทันคืบหน้าเท่าไหร่ 'เอายังไงดีนะ ตานี้เธอเป็นเจ้ามือซะด้วย' เธอแอบมองฮาสุมิเล็กน้อยก่อนจะตัดใจและยอมแตกไพ่ชุดเพื่อทิ้งใบปลอดภัยออกไป 'เทนไป' คนถัดมานั้นจั่วได้ไพ่มังอย่างที่ตัวเองต้องการพอดีเหลือแต่ไพ่ [7]ที่เธอไม่ต้องการ เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งพลางมองกองไพ่ทิ้งของฮาสุมิ 'ไม่น่าจะเป็นอะไรล่ะมั้ง' เธอคิดแบบนั้นเพราะเห็นว่าในกองทิ้งของฮาสุมิมีทั้ง [2] [3] [5]และ [8] “ร่งค่ะ” แต่พอตัดสินทิ้งออกมากลับเข้าทางฮาสุมิพอดิบพอดี “รีช พินฟุ อิคคิสือคัง อิปปัทสึ สองโดระ 18,000 ค่ะ” หลังจากตานั้นถึงฮาสุมิจะทำมือแต้มหนักๆไม่ได้อีกแต่เธอก็อาการิได้อีกหลายรอบทำให้ได้แต้มมาไม่น้อย แถมคนอื่นๆในทีมยังช่วยกันทำแต้มได้อีกคนละนิดคนละหน่อยผลสุดท้ายทีมของพวกเธอจึงเข้ารอบถัดไปได้อย่างไม่ลำบากนัก สถานการณ์ในการแข่งรอบถัดๆไปเองก็ไม่ได้ต่างกันนักจนกระทั่งมาถึงรอบชิงชนะเลิศของเขตนี้ “ทุกๆท่านคงพักผ่อนเต็มที่กันแล้วสินะคะ ต่อจากนี้ในที่สุดเราก็จะได้รู้กันว่าโรงเรียนที่จะได้เป็นตัวแทนของเกียวโตจะเป็นใครกันแน่ จากทั้งหมดที่เข้าร่วมแข่งงานนี้จะมีเพียง 2โรงเรียนเท่านั้นที่จะได้เข้าไปแข่งในระดับประเทศค่าา” ผู้บรรยายสาวพูดอย่างฉับไวก่อนที่ภาพบนจอทีวีใหญ่ยักษ์จะฉายภาพผู้เข้าแข่งคนแรกของแต่ละโรงเรียนที่กำลังเดินเข้าสู่สนามแข่ง “เริ่มจากเหล่าดอกไม้งามประจำงานแข่ง โรงเรียนสตรีไอริสค่ะ” เด็กสาวผมสั้นหยักศกท่าทางร่าเริงวิ่งเหยาะๆพลางโบกมือทักทายเหล่านักข่าวซึ่งกำลังถ่ายภาพของเธอ “ตามมาด้วยหน้าใหม่ซึ่งกลับมาร่วมแข่งขันอีกครั้งหลังจากหายหน้าไปถึง 2ปี สวนสวรรค์แห่งเทศกาลชมดอกไม้ โรงเรียนซากุระโนมิยะค่ะ” ฮาสุมิเดินผ่านไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งโดยไม่มีทีท่าหวั่นไหวตื่นเต้นกับบรรดานักข่าวสองข้างทางแม้แต่น้อย “แล้วก็ที่สองของงานแข่งปีที่แล้ว แม้สมาชิกจะน้อยแต่เรื่องฝีมือไม่เป็นรองใคร โรงเรียนโทริงาโอกะค่ะ” คนที่เดินตามถัดมานั้นเป็นสาวร่างสูงท่าทางทะมัดทะแมงราวกับนักกีฬา “ปิดท้ายด้วยอันดับหนึ่งของงานแข่งเขตเกียวโตปีที่แล้ว มือดีที่คัดสรรจากสมาชิกร่วมร้อย โรงเรียนเคนเมย์ค่ะ” ภาพที่ปรากฏบนจอคือหญิงสาวผมยาวในชุดนักเรียนกระโปรงยาวซึ่งกำลังเดินด้วยท่วงท่าเป็นระเบียบเรียบร้อยราวกับถอดแบบมาจากตำราเรียน “ส่วนผู้ร่วมบรรยายในรอบนี้ก็คือโปรทัตสึวาระค่ะ” ผู้บรรยายสาวผายมือไปด้านข้างให้เห็นชายวัยเฉียดเลขสามผู้มีท่าทางกระตือรือร้น “แหม รอบแรกนี่มีแต่สาวๆช่างเจริญหูเจริญตาจริงๆเลยนะครับ” แต่แทนที่จะพูดแนะนำตัวกับผู้ชมโปรทัตสึวาระกลับพูดจาพิลึกจนผู้บรรยายสาวเผลอทำสีหน้าแปลกๆออกมาแทนก่อนเธอจะปรับสีหน้าให้กลับมาเหมือนเดิมแล้วเลิกใส่ใจคนข้างๆ “ดูเหมือนว่าจะเริ่มจับตำแหน่งนั่งกันแล้วล่ะค่ะ” [ซากุระโนมิยะ (ออก) 100,000] [ไอริส (ใต้) 100,000] [โทริงาโอกะ (เหนือ) 100,000] [เคนเมย์ (ตก) 100,000] “นัทจังจะไหวมั้ยนะ” ภายในห้องพักของโรงเรียนสตรีไอริสหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังเท้าคางดูทีวีอยู่นั้นได้เปรยขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าตื่นเต้นของรุ่นน้อง “ก็ได้แต่หวังว่าคุณนัทสึมิจะเสียแต้มให้น้อยที่สุดนั่นล่ะค่ะ” หญิงสาวสวมแว่นอีกคนตอบพลางเช็คดูข้อมูลจากโน้ตบุ๊คของเธอ “เราแทบไม่มีข้อมูลของซากุระโนมิยะเลยก็จริง แต่ทางเคนเมย์กับโทริงาโอกะส่งทาจิบานะ สุบารุกับโทโนะ อาซามิมาเป็นทัพหน้าเหมือนปีก่อนจุดนี้ก็เป็นไปตามที่เราคาดการณ์ไว้...” “เพราะงั้นเราถึงได้เลือกให้นัทจังเป็นทัพหน้าแล้วเลือกหาโอกาสชิงแต้มจากรอบอื่นแทนสินะ” หญิงสาวคนแรกเอ่ยขึ้นมาโดยได้แต่เชียร์รุ่นน้องอยู่ในใจ 'สู้เขาก็แล้วกันนะนัทจัง' “รีช!” คนที่เริ่มรุกก่อนคือสาวร่างสูง 'โทโนะ อาซามิ' แห่งโทริงาโอกะ โดยที่คนอื่นๆยังไม่ทันเทนไปด้วยซ้ำ “ซึโมะ” เพียงแค่เทิร์นเดียวเธอก็อาการิได้สำเร็จ “รีช ซึโมะ อิปปัทสึ ซันโชคุ อีเปย์โคว สามโดระ 8,000/4,000” [45699][456][445566] รอบตะวันออก 2 [ซากุระโนมิยะ (เหนือ) 92,000 (-8,000)] [ไอริส (ออก) 96,000 (-4,000)] [โทริงาโอกะ (ตก) 116,000 (+16,000)] [เคนเมย์ (ใต้) 96,000 (-4,000)] “รีช!” โทโนะ อาซามิประกาศรีชด้วยน้ำเสียงดุดันเช่นเคยถึงกับทำให้นัทสึมิแสดงท่าทีตกใจออกมา แต่ฮาสุมิกับสุบารุนั้นยังคงรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ได้ 'มือนี้ปล่อยผ่านไปก่อนน่าจะดีกว่า' สุบารุคิดในใจพลางเหลือบมองสาวร่างสูงพลางทิ้งไพ่ของตัวเองออกไป จังหวะนั้นแม้คนรอบข้างหรือทั่งผู้ชมต่างก็ไม่มีใครมองเห็นแต่บนตัวไพ่ที่ทิ้งลงไปนั้นมีเปลวไฟเล็กๆราวกับเปลวไฟที่อยู่บนปลายเทียนลุกโชนขึ้นมาวูบหนึ่ง หลังจากนั้นนัทสึมิของโรงเรียนสตรีไอริสก็เผลอทิ้งไพ่เข้าทางอีกฝ่ายจนได้ “รุกได้ไวเหมือนเคยเลยนะแม่สาวนั่น” ชายร่างใหญ่เบิ้มซึ่งนั่งกินที่โซฟาไปกว่าครึ่งทักออกมาด้วยความทึ่งกับความเร็วในการเล่นของอาซามิ ชายสวมแว่นกรอบเหลี่ยมท่าทางสุขุมจึงตอบออกมา “ตอนแข่งระดับประเทศแม้แต่ทีมแชมป์เองก็ยังรับมือเธอลำบาก ถึงเธอคนนั้นจะไม่มีพลังแบบทาจิบานะก็เถอะ” “แต่เมื่อกี้สุบารุเตรียมการพร้อมแล้ว มือนี้คงจะโต้กลับได้ล่ะมั้ง” หญิงสาวซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวหนึ่งพูดขึ้นมาขณะกำลังจิบชาอย่างสบายอารมณ์ ในแววตาเธอนั้นกำลังสะท้อนภาพของสุบารุที่ฉายอยู่บนทีวีและเหล่าไพ่ที่มีเปลวไฟเล็กๆลุกโชนอยู่ตรงหน้าของเธอ รอบตะวันออก 3 [ซากุระโนมิยะ (ตก) 92,000 (+0)] [ไอริส (เหนือ) 92,100 (-3,900)] [โทริงาโอกะ (ใต้) 119,900 (+3,900)] [เคนเมย์ (ออก) 96,000 (+0)] เมื่อเครื่องทำการล้างไพ่เสร็จเรียบร้อยกำแพงไพ่ก็ถูกดันขึ้นมาอยู่ตรงหน้าผู้เล่นทั้งสี่ หากแต่สิ่งที่ผู้เล่นและผู้ชมต่างไม่อาจมองเห็นได้นั้นคือเหล่าดวงไฟที่ลุกโชนอยู่บนไพ่บางใบในหมู่กำแพงไพ่นั้น พอลูกเต๋าถูกทอยแต้มที่ได้นั้นก็ทำให้ไพ่เหล่านั้นมาอยู่บนมือของสุบารุพอดี และเธอที่ได้สิทธิ์เจ้ามือนั้นก็เอ่ยคำหนึ่งออกมา... “รีช” สุบารุทิ้งไพ่ที่จั่วขึ้นมาออกไปท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าผู้ชม แม้แต่คู่แข่งของเธอเองก็พลอยรู้สึกตึงเครียดขึ้นไปด้วยแต่รอบนี้ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ทันทำอะไรได้แล้ว “ซึโมะ ดับเบิลรีช ซันโชคุโดวโคว สามโดระ คนละ 8,000 ค่ะ” [123555][55][555][SS] [5] รอบตะวันออก 3 (โบนัส 1) [ซากุระโนมิยะ (ตก) 84,000 (-8,000)] [ไอริส (เหนือ) 84,100 (-8,000)] [โทริงาโอกะ (ใต้) 111,900 (-8,000)] [เคนเมย์ (ออก) 120,000 (+24,000)] 'ก็อยากดูท่าทีอีกซักหน่อยอยู่หรอก แต่นานกว่านี้คงไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง' ฮาสุมิครุ่นคิดเมื่อเกมรอบใหม่เริ่มขึ้น ที่จริงเธออยากจะคอยดูลักษณะการเล่นของคู่แข่งในวันนี้อยู่อีกซักพักถึงได้ตั้งใจเล่นแบบเน้นป้องกันตัวแต่กลับกลายเป็นว่าโดนซึโมะต่อเนื่องมาหลายรอบจนเสียแต้มไปไม่น้อยแล้ว 'งั้นก็ได้เวลาบุกบ้างแล้ว' เธอคิดเช่นนั้นในขณะที่ดวงตากำลังส่องประกายแสงสีฟ้าจางๆออกมา [1122349][59][126][N] 'ก่อนอื่นก็ 2โซวที่เป็นโดระ' ฮาสุมิกวาดตามองไปรอบๆพร้อมสัมผัสเย็บเยียบที่แผ่ออกไป ทว่าก็เป็นเพียงสัมผัสเบาบางอันยากจะสัมผัสถึง ในชั่วเวลาพริบตานั้นโลกทัศน์ของหญิงสาวก็ราวกับถูกย้อมด้วยสีครามของผืนน้ำซึ่งเผยให้เห็นสิ่งที่ส่องประกายอยู่ หนึ่งในนั้นฝังตัวอยู่ในทิวแถวกำแพงไพ่ ส่วนอีกสองถูกแบ่งไปอยู่คนทั้งคู่ซึ่งนั่งอยู่ข้างกายเธอ “ฮะ..จิ้ว! อุ๊ย” เด็กสาวผมหยักศกเผลอจามออกมาเบาๆก่อนจะรีบเอามือทั้งสองข้างปิดปากกับจมูกของตัวเองไว้ด้วยความเขินอาย เธอเหลือบมองเครื่องปรับอากาศบนเพดานด้วยความสงสัยโดยไม่ทันได้สังเกตถึงความรู้สึกผิดแผกนั้น ส่วนอาซามิสัมผัสถึงบางอย่างได้ในพริบตานั้นซึ่งเธอก็ยังบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร แต่สุบารุกลับมองตรงมายังฮาสุมิราวกับรู้สึกได้ถึงพลังของเธอ 'จะมาไม้ไหนก็ช่าง หน้าที่ของฉันคือเอาชนะให้ได้อยู่แล้วล่ะค่ะ' ทาจิบานะ สุบารุจ้องมองไพ่ซึ่งกำลังลุกโชนอยู่ทั้ง 4ใบแล้วหยิบไพ่ใบหนึ่งทิ้งออกไปด้วยความมั่นใจ [245][169][468][EE][RR] [5] (*ไพ่ที่ถูกขีดฆ่าคือใบที่โดนทิ้ง) แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามเธอก็ยังประมาทอาซามิจากโทริงาโอกะไม่ได้ ในปีก่อนที่ได้แข่งกันนั้นถึงสุบารุจะไม่ได้เสียแต้มก็ตามทว่าคะแนนที่เธอทำได้ก็ยังต่ำกว่าอาซามิอยู่ไม่น้อย เรียกได้ว่าอาซามิเป็นคนที่เซนส์ดีทั้งยังดวงแข็งจนน่ากลัว ตอนนี้เองมือของอาซามิคงไล่ตามสุบารุอยู่ติดๆ 'ดูเหมือนว่าจะระวังแค่คนของโทริงาโอกะอยู่คนเดียวเองสินะ แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน' ฮาสุมิครุ่นคิดถึงคู่แข่งทั้งสามของเธอ 'โทโนะ อาซามิจากโทริงาโอกะมักจะเล่นมือปิดเป็นส่วนใหญ่ กับเธอคนนี้คงจะเล่นด้วยลำบากที่สุดแล้วล่ะนะ ส่วนเด็กคนนั้นดูเหมือนจะเพิ่งเข้าแข่งปีนี้ครั้งแรกเลยไม่มีข้อมูลอยู่เลยคงต้องเฝ้าสังเกตไปก่อน แต่สำหรับทาจิบานะ สุบารุแล้วตามข้อมูลที่พี่บอก...' 'อีก 6ใบถ้าดูจากไพ่ที่คุณทาจิบานะทิ้งเมื่อตาก่อนแล้วใบนี้คงใช้การได้พอดี...' เธอมองดูไพ่ [E] ที่จั่วขึ้นมาได้แล้วก็เลือกทิ้งมันออกไป [1122349][59][126][N] [E] “ป้ง” สุบารุเรียกไพ่อย่างที่ฮาสุมิคาด [45][1569][468][RR] [EEE] จากนั้นฮาสุมิก็จั่วไพ่ขึ้นมาเป็น [3] 'เหลืออีก 4ใบถ้าอย่างนั้นตานี้ก็ต้องเลือกใบที่ปลอดภัยหน่อยสินะ' [1122349][59][126][N] [3] โชคดีที่เทิร์นวนรอบไปอีกหนึ่งรอบโดยที่ไม่มีใครเรียกอย่างที่ฮาสุมิต้องการ 'เอาล่ะออกมาครบแล้ว ถ้างั้นตัวต่อไปก็เป็น...' ดวงตาของฮาสุมิส่องประกายขึ้นอีกครั้ง [1122334][59][126][N] [2] “ป้งค่ะ” นัทสึมิขานด้วยน้ำเสียงร่าเริง ท่าทางเธอจะได้โอกาสบุกที่รอคอยมานานเสียที ทางด้านสุบารุเองมือก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วเช่นกัน อีกเพียงไม่กี่ตัวเธอก็จะเทนไปแล้ว [EEE] [45][569][468][RR] [5] 'จะตามทันมั้ยนะ' ฮาสุมิกำลังคิดหนักเพราะเธอรู้สึกว่ามือของเธอยังไปได้ช้ากว่าคนอื่นอยู่เล็กน้อย [1122334][59][1226] [1] 'ถ้าเป็นฮิมาวาริซากะก็คงบอกว่า 'มาถึงขนาดนี้แล้วมันต้องวัดกันซักตั้ง' สินะ' [11122334][5][1226] [7] 'เทนไปแล้ว คนอื่นๆก็คงใกล้จะตามทันเหมือนกันสินะ' สุบารุสังเกตท่าทีของคู่แข่งทั้งสามขณะที่เธอเฝ้ารอไพ่ใบสุดท้าย [EEE] [45][56][4568][RR] [6] ทว่าขณะนั้นเองโทโนะ อาซามิก็ประกาศรีชขึ้นมา ก่อนจะทิ้งไพ่ [8] ที่สุบารุเพิ่งทิ้งไป ฮาสุมิที่เพิ่งจะจั่วขึ้นมาเป็นเทนไปได้นั้นถึงกับลังเลกับไพ่ที่เธอจะเลือกทิ้ง แต่ว่าตอนนั้นเองเธอก็พลันสังเกตได้ถึงไพ่ใบหนึ่งบนมือของอาซามิ ไพ่ [2] ที่เธอมองหาเป็นใบแรกสุด มันอยู่ตรงตำแหน่งที่ถัดจากไพ่ริมสุดมาใบหนึ่งพอดีแต่นั่นก็ทำให้เธอพอจะตัดสินใจเลือกไพ่ที่จะทิ้งได้ [11122334][12267] [8] “ชี่..ค่ะ” เด็กสาวหัวยุ่งเรียกไพ่ต่อทันทีซึ่งก็เป็นไปตามที่ฮาสุมิคาดไว้ ตอนนี้เธอเองก็เทนไปแล้วเหมือนกันถึงแม้จะเป็นมือเบาๆที่ทำแต้มได้ไม่มากนักก็ตามที แล้วก็โชคดีที่สุบารุกับอาซามิยังอาการิไม่ได้ในเทิร์นของพวกเธอทำให้เทิร์นที่ฮาสุมิต้องการวนกลับมาถึงจนได้ ไพ่ [1] ใบสุดท้ายที่เธอเล็งไว้ขึ้นมาจนได้ แน่นอนว่าหญิงสาวสามารถประกาศอาการิได้ทันทีแต่ทว่า... “คัง!” ขณะที่ดวงตาของฮาสุมิเรืองรองด้วยสีสันของผืนน้ำเธอก็ขานคำนั้นขึ้นมาท่ามกลางความแปลกใจของผู้ชม แม้แต่ผู้บรรยายเองก็ยังแสดงความแปลกใจต่อการตัดสินใจนั้น ริมฝีปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อยจนคนอื่นจะไม่ทันสังเกตเห็น แต่สำหรับคาสุมิที่เป็นพี่สาวแล้วเธอกลับสังเกตได้ว่าน้องสาวกำลังยิ้มอยู่ ฮาสุมิเอื้อมมือไปยังไพ่ที่เธอมองเห็นพร้อมกับเปิดมันขึ้นมา “ซึโมะ รินชานไคโฮ อีเปย์โคว สองโดระ 4,100/2,100 ค่ะ” [1111][22334][22678] [4] เมื่อมองดูไพ่บนมือของฮาสุมิแล้วทั้งสุบารุกับอาซามิเองก็พลันรู้สึกประหลาดใจกับการตัดสินใจของเธอก่อนที่ทั้งคู่จะแสดงปฏิกิริยาที่แตกต่างกันออกมา แววตาของสุบารุดูจริงจังขึ้นด้วยความตั้งใจที่จะเอาชนะให้ได้ในฐานะทัพหน้าของโรงเรียนเคนเมย์ ส่วนอาซามินั้นกลับฉีกยิ้มอย่างร่าเริงเมื่อเธอรู้สึกว่าอาจจะได้พบคู่ต่อสู้ที่ท้าทายเหมือนอย่างสุบารุอีกคนหนึ่ง รอบตะวันออก 4 [ซากุระโนมิยะ (ใต้) 93,300 (+9,300)] [ไอริส (ตก) 82,000 (-2,100)] [โทริงาโอกะ (ออก) 108,800 (-3,100)] [เคนเมย์ (เหนือ) 115,900 (-4,100)] ขณะที่การแข่งตาต่อไปกำลังจะเริ่มไฟต่อสู้ของหญิงสาวทั้งสามก็กำลังลุกโชนขึ้นอย่างเงียบงัน
ส่วนสกิลของฮาสุมิก็คือ (ลากแถบขาวเอานะ) ***เป็นการเล็งเป้าไำพ่หนึ่งหน้า ทำให้สามารถรู้ตำแหน่งของไพ่หน้านั้นทั้ง 4ตัวได้ และถ้าไพ่ที่เล็งเป้าไว้ออกมาจากกำแพงไพ่หมดทั้ง 4ใบแล้วฮาสุมิจะสามารถเล็งเป้าใบใหม่ได้อีก ตอนที่เจอกับทัตสึยะเป็นเพราะฮาสุมิใช้ความสามารถนี้ล็อคเป้าไพ่เอาไว้แล้วเลยทำให้สามารถขัดจังหวะจั่วได้มังกรของทัตสึยะได้
ก็คือบนมือเป็น Ittsu แล้วประกาศริจจิด้วย [1] เท่ากับรอ 4 และ 7 นั่นคือได้ pinfu ด้วยนะ ยาคุของเซ็ตนี้เท่ากับ ริจจิ(1) / อิปปัตสึ(1) / พินฟุ(1) / อิทซือ(2) / โดระ(2) รวมเป็น 7 han ไม่ใช่เจ้ามือก็แค่ 12,000 รึเปล่า ? เพราะรอบนั้นเพิ่งจะตะวันออกที่ 2 ไม่ใช่ตะวันออกที่ 4 ที่ฮาสุมิเป็นเจ้ามือ และก็ไม่เห็นอุระโดระด้วยว่าได้อะไรบ้าง ปล.อ่านเฉพาะครึ่งบนก่อนนะครับ ครึ่งล่างเดี๋ยวจะอ่านเพิ่มให้อีกครั้ง
เป็นต้องมีคำนวณยาคุกับแต้มผิดทุกตอนจริงๆแฮะ >_<" แต่จริงๆตั้งใจว่าจะให้เป็นรอบเจ้ามือนั่นล่ะฮะ ดันแต่งบอกรอบผิดไปซะอย่างงั้น คงต้องแก้ให้เป็นรอบตะวันออก 4 แฮะ
ครึ่งหลังหน้าไพ่เยอะมาก.............จนลืมไปเลยว่าใครกำลังถือชุดไหนและรออะไรอยู่ ต้องวนกลับไปอ่านหลายรอบ (สีเยอะๆแล้วผมเบลอ) ตอนนี้บรรยายบรรยากาศของการแข่งได้ดีขึ้นนะครับ รู้สึกถึงอารมณ์ของตัวละครมากขึ้นกว่าตอนแรกที่โฟกัสชุดไพ่เป็นหลัก
