. . . . . . ผู้พเนจรเอย สิ่งใดในโลกเอยที่ท่านเสาะหา เพชรน้ำงามพิสุทธิ์ใสล้ำเลอค่า ฤาเพียงบุปผาให้ชื่นชม ... ผู้พเนจรเอย แดนใดในโลกเอยที่ท่านค้นหา สรวงสวรรค์เหนือวสุนธรา ฤาเพียงแผ่นผืนหญ้าให้หนุนนอน ... ยามราตรีกวีท่านบรรเลงคีต เสียงสำเนียงประณีตสะท้านไหว แก่เรื่องราวร้อยพันตรึงตราใจ ที่พวกท่านได้พบประสบมา อีกนานเพียงใดหนอท่านจึงหยุด ถิ่นใดคือสุดเส้นทางของท่านหนา ความสุขซึ่งท่านค้นหาตลอดมา จะสถิตในธารา ฤาฟ้าไกล ... ผู้พเนจรเอย ทางใดในโลกเอยที่ท่านมุ่งหา ทางสู่ที่ประทับแห่งเทวา ฤาทางสู่อิสราแห่งหัวใจ . . . . . . คุยกับผู้อ่าน เป็นกลอน (หรือเปล่าวะ?) ฉบับเก่า นำมาโพสต์ใหม่ครับผม จำไม่ได้ว่าเคยโพสต์ใน AF หรือยัง แต่ถ้าเคยโพสต์ ก็ถือว่าเป็นการรีโพสต์ละกันน้อ แต่งขึ้นเพื่อไว้ประกอบคลังนิทานผู้พเนจร ผู้พเนจรในกลอนก็หมายถึงตัวละครต่างๆ ในเนื้อเรื่องแหละครับ เดินทางเร่ร่อนไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง แต่ก็มีจุดมุ่งหมายในหัวใจ ถ้าค้นพบ "คำตอบ" เมื่อไหร่ ก็คงจะหยุด ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ :china:
เก่งจังเน้อ =[]= ผมเองแต่งกลอนไม่เป็นเลยทีเดียวละ เหอๆ ถึงจะแอบรู้สึกว่าคำว่า ' เอย ' ใน " สิ่งใดในโลกเอย " กับ " แดนใดในโลกเอย " มันจะอยู่ผิดที่แปลกๆ =[]=? แล้วก็บทรองสุดท้ายน่ะครับ มันดูศัพท์ไม่ไฮโซเหมือนบทอื่นๆอ่ะกร๊าก เลยรู้สึกแปลกๆไปนิด แต่โดยรวมก็เจ๋งเน้อ *-*
คิดเหมือนเรนซ์ว่า "เอย" มันไม่น่าไปอยู่กลางประโยค =w=" ( อาจจะเป็นเพราะคุ้นกับการลงท้ายมากกว่า ) น่าจะเป็นคำว่า ฤๅ หรืออะไรทำนองนี้มากกว่าแฮะ ตอนแรกไปอ่าน คีต ว่า คีตะ เหวอไปพักนึงว่าทำไมมันไม่คล้อง ( ฮา ) =w="
*-*/ ขออภัยที่มาตามอ่านช้า (อย่างน้อยกว่าช้ากว่าที่ผมเองคิดไว้) ส่วนตัวแล้วผมอ่านลื่นๆนะ ไม่ได้สะดุดอะไร แต่พออ่านคอมเมนท์ของเรนซ์กับเจลแล้วกลับไปอ่าน ถึงจะรู้สึกตะหงิดๆตามเขา (ฮา) แต่ผมว่าไม่ต้องคิดมากอะไรหรอก อาจจะเป็นการเล่นบริบทแบบมูนนี่ๆก็ได้ (ฮา) หรือถ้าจะเปลี่ยนเป็น"ฤา" มันก็จะให้ความรู้สึกว่าเป็นคำถามมากขึ้น เพราะถ้าใช้คำว่า"เอย" จะคล้ายกับเป็นเพียงกล่าวถึงสิ่งลอยๆทั่วไปอยู่หน่อย ในความรู้สึกของผมน่ะนะครับ มันก็อยู่ที่ว่ามูนนี่คิดจะสื่ออารมณ์แบบในในบาทนั้นๆ *-* ว่าไป อ่านบทกลอนนี้แล้วก็นึกไปถึงเพลง Pilgrim ไม่ใช่ว่าเหมือน เพียงแค่มีกลิ่นอายที่คลับคล้ายซึ่งกัน คงเพราะกล่าวถึงสิ่งที่ใกล้เคียงกันล่ะมั้งนะ
