เรื่องนี้แต่งนานแล้ว จำไม่ได้ว่าเคยเอาลงหรือยัง เลยเอามาลง แนวหรอ เหอเหอ Horror เช่นเคย ลองอ่านช่วนฝนตก ฟังดีดีว่า นอกจากเสียงสายฝน เคยได้ยินเสียงกระซิบของคนตายไหม ---------------- เสียงกระซิบ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกลากมายังบ่อน้ำเก่าๆในป่าไผ่รกๆ “ต๋อม....” เสียงร่างของฉันที่ลอยลงมายังบ่อนั้น ร่างกระทบกลิ่นอับภายในบ่อและกระทบกับผิวน้ำ ร่างของฉันค่อยๆจมลมไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วน้ำสีดำอันมืดมิดก็โอบกอดร่างของฉันไว้ ฉันไร้ความรู้สึก ฉันไร้ลมหายใจ ฉันรู้ตัวดีว่าฉันกับร่างของฉันได้แยกออกจากกันชั่วนิรันดร์ เหลือแต่การเฝ้าดูตัวเองกับความโหดร้ายนั่นเรื่อยๆ............. มันเริ่มจากตอนที่ฉันมาเรียนที่โรงเรียนมัธยมเล็กๆ ฉันส้ม ฉันก็เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วๆไป เรียน กิน เที่ยว อ่านหนังสือ ไม่เคยคิดเรื่องรักๆใคร่ๆอะไรหรอก ฉันอยากสนุกกับเพื่อนมากกว่าจมปรักกับความรัก แต่สิ่งที่ฉันไม่อยากให้เกิด มันก็ได้เกิดขึ้น ฉันเกิดหลงรักหนุ่มนักกีฬาฟุตบอลคนหนึ่ง มันเป็นรักแรกพบเลยหละ แล้วเขาอยู่สีเดียวกับฉัน ในฤดูกาลกีฬาสีของโรงเรียน ฉันก็ไม่ใช่คนเด่นอะไรนัก ก็แค่เด็กบ้าเรียนคนนึง แถมเขาก็มีแฟนแล้ว ฉันไม่คิดไปแย่งกับใครหรอก ฉันไม่อยากเป็นตัวร้ายในหนังไทย และเป็นนางเอกให้เขาโขกสับ ฉันอยู่เฉยๆสนุกกับเพื่อนๆดีกว่า แต่ไม่นะ เขาสนใจฉัน หนุ่มนักกีฬาสุดหล่อ(ในสายตาของฉัน)เขามาคุยกับฉัน โอ้!พระองค์เท่านั้นที่เข้าใจลูก ลูกรักพระองค์ เราสนิทกับเรื่อยๆ เขาชื่อบอล แค่ชื่อก็เกิดมาเล่นฟุตบอลเลยหรือนี่ โอ้ฉัน โลกทั้งโลกมีแต่สีชมพู ทุกอย่างเหมือนอยู่ในสวรรค์ เรา2คนเริ่มคบกันเป็นแฟน มันอาจจะเป็นสีชมพูต่อไปถ้าฉันไม่เจอเรื่องร้ายๆต่างๆนาๆ ฉันมีจดหมายมาขู่จะฆ่าฉันใต้โต๊ะทุกเช้า มันเดาลายมือใครไม่ได้ เพราะมันเป็นจดหมายที่ Print จากคอมพิวเตอร์ ฉันพยายามควรคุมสติไว้ๆ แต่นานๆเข้ามันกลับทำให้ฉันบ้า ฉันไม่คิดว่ามันจะมาจากชมพู่ แฟนเก่าของบอล เพราะมีอยู่วันหนึ่งชมพู่เดินมาหาฉันแล้วบอกว่า “ ดูแลบอลให้ดีนะ ฉันอาจไม่ใช่คนที่ดีพอที่จะเป็นของบอล” โอ๊ยมีอย่างนี้ด้วยหรือนี่ แต่คิดๆแล้วฉันก็กลัวนะว่าชมพู่จะคิดว่าฉันแย่งบอลมา เฮ้อชีวิต กะเกณฑ์อะไรมากไม่ได้หรอก แต่ก็ควรที่จะมีความสุขที่ได้ในสิ่งที่ต้องการมานี่ หรือฉันคิดผิด? ความรักแม้จะดูเป็นเรื่องไม่เข้าท่า แต่สำหรับวัยรุ่นเรามันเป็นเรื่องใหญ่กว่าเรื่องสิวด้วยซ้ำ ตอนยังไม่มีก็ไม่คิดอะไรมากหรอก แต่ตอนมีแล้วหละสิกับกังวลในเรื่องหลายๆเรื่อง กลัวเพื่อนทิ้งเอย กลัวแฟนทิ้งเอย กลัวอะไรหลายอย่างแต่ฉันไม่ฟุ้งซ่านตีตัวไปก่อนไข้หรอก เพราะปัญหาส่วนตัวก็มีเพิ่มมากขึ้นทุกวัน นอกจากจดหมายบ้าๆนั่นแล้ว บางวันจะมีตุ๊กตาเด็กผู้หญิงตัวเล็กทาด้วยหมึกแดงทั้งตัวมาทางไว้ใต้โต๊ะของฉัน บางวันถึงกับมีการเอาซากนกกระจอกถูกปั่นทั้งตัว มาไว้ใต้โต๊ะของฉัน มันจะเล่นอะไรร้ายแรงขึ้นทุกวัน ทำไมต้องแกล้งกันอย่างนี้ด้วย ฉันหมดความอดทน เล่าให้อาจารย์ฟังบ้าง ให้พวกสารวัตรนักเรียนฟังบ้าง แต่ก็ไร้ผล ไม่มีอะไรคืบหน้า ไอจดหมายบ้านั่นยังส่งมาทุกวัน บางวันก็เอาเศษธูปมาโรยบนจดหมาย มันทำให้ฉันประสาทเสียขึ้นไปทุกที เมื่อถึงวันเลี้ยงห้องหลังสอบกลางภาคเสร็จ ในจานของ เมื่อฉันเปิดถ้วยออก ใต้ถ้วยของฉันมีหัวไก่ถูกตัดอยู่ในนั้น ฉันหวาดกลัวสุดๆ ฉันไม่รู้ว่าใครแกล้งฉัน พนักงานเล่าว่าตอนจัดถ้วยก็ไม่มีอะไร มีช่วงหนึ่งที่มากับไปห้องน้ำจนหมด อาจจะเป็นเวลาพอดีที่ ‘ไอโรคจิต’นั่นเข้ามาแกล้งฉัน มันอาจรู้ว่าฉันจะนั่นตรงไหน ฉันพยายามร่าเริงไม่คิดอะไรมาก ไม่อยากให้เพื่อนๆคิดหนักหมดสนุก การร่วมทานอาหารในห้องเรียนนั้นอาจสนุกแต่ สำหรับฉัน มันทำให้ฉันขวัญเสีย และแย่ลงไปทุกทีๆ วันไหนฉันกลับบ้านคนเดียวมันมีก้อนหินโยนมาจากป่าข้างทาง หินห่อด้วยกระดาษเขียนไว้ว่า ‘ถึงเวลาแล้วส้ม ใกล้หมดเวลาเธอแล้ว’ ฉันแทบบ้า ดีนะที่บอลจะเดินมาส่งฉันที่บ้านทุกวัน ระยะหลังๆ จดหมายประหลาดนั่นหายไป ฉันรู้สึกดีใจที่มันหายไปได้ซักที ฉันไม่อยากเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร ไม่อยากรู้ใครเป็นคนทำ มันหายไปได้ก็พอความสุขกลับมาในชีวิตของฉันอีกครั้ง โลกทั้งโลกก็มีแต่แสงสว่างอีกครั้ง วันหนึ่งชมพู่นัดอยากคุยกับฉันหลังเลิกเรียน ให้มาเจอที่ป่าไผ่หลังโรงเรียน มีอะไรกันนะ? เมื่อเวลาเลิกเรียนฉันลองไปดู เราก็คุยก็เรื่อยๆ เรื่องต่างๆนาๆ แล้วก็วกกลับมาเรื่องบอล ชมพู่เล่าความทรงจำดีดีของเธอ ฉันรู้สึกผิดนิดๆ เหมือนกับฉันแย่งบอลมาจากเขาทางอ้อม ฉันขอตัวกลับไม่อยากจะอยู่นานนัก เมื่อฉันหันหลัง ฉันรู้สึกว่าตัวของฉันถูกของแหลม แทงเข้าที่ขาอย่างจัง “โอ๊ย” “แกคิดว่าจะกลับไปง่ายๆหรอ ถ้าบอลไม่ได้มารู้จักแก ชั้นกับเค้าคงไปด้วยกันได้ดี คงไม่ต้องเลิกกันด้วยเรื่องเล็กๆแค่มาสาย5นาทีหรอกนะ” “ฉันไม่ได้แย่งเขาจากเธอนะ เขามาตีสนิทชั้นเอง ชั้นไม่ได้แย่งเขามานะ เธอจะทำอะไรชั้นชมพู่” ฉันพยายามลากขาของฉันวิ่งหนี แต่เลือดมันออกเยอะเหลือเกิน ฉันโดนแทงที่ขาอีกข้าง “ชั้น..จะ..ฆ่า..แก..” “ชมพู่มีเหตุผลหน่อย อย่านะ อย่า.....” ฉันลากตัวต่อไปไม่ไหว ชมพู่เงื้อมีดเล่มนั้นแทงเข้าไปที่หน้าท้องของฉัน2ครั้ง ฉันรู้สึกว่าตัวเองถูกแทงอย่างจัง ฉันรู้สึกเจ็บ เจ็บกว่าตอนที่โดนสุนัขกัดในตอนเด็ก มันเจ็บกว่าตอนโดนฉีดยา ฉันรู้สึกตัวเบาเรื่อยๆ เฮ้ย ฉันหลุดออกจากร่างของฉันมาอยู่ด้านหัวของฉัน ฉันจ้องมองชมพูแทงร่างของฉัน ต่อไปเรื่อยๆ ฉันร้องไห้ออกมา แต่คงไม่มีใครเห็นอีกต่อไป ร่างของฉันยังคงถูกชมพู่กระหน่ำแทงต่อไปเรื่อยๆ เลือดสีแดงเลอะเสื้อฉันไปหมด ท่าทางฉันคงไม่มีโอกาสได้ซักมันอีกแล้ว เมื่อผ่านไปซักพัก รู้สึกชมพู่คงจะหมดแรงแล้ว นังตัวร้ายที่ไร้เหตุผลมีพรากฉันออกจากร่างที่รักของฉัน หากมีพิธีชุบชีวิตแบบในหนังละครได้ก็คงดี แต่ในชีวิตจริง ตายแล้วตายเลย ฉันมีชีวิตในโลกนี้เพียงแค่16ปี ถือว่าน้อย กับการตายที่ไร้สาระเอามากๆ ฉันคงจะเป็น ‘เหยื่อ’ ของทาสอารมของชมพู่ละสิ อนาคตที่ฉันฝันอยากเป็นผู้จัดการสาวคงดับแล้ว ชมพู่จะรู้สึกบ้างไหมว่าทำลายความฝันของคนหนึ่งไปตลอดกาล ฉันทำผิดอะไร? ฉันประมาทเกินไป ฉันไม่น่าจะไปหาที่หลังโรงเรียนเลย ไม่น่าเลย ฉันตายเพราะความประมาทของฉันเองหรือนี่ หากใครได้ยินเสียงของฉันหวังว่าคงไม่โง่อย่างฉัน คนที่ไว้ใจคนอื่นเกินไปจนไร้ระแวง ปล่อยให้เกิดจังหวะให้เขามาฆ่าได้... ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกลากมายังบ่อน้ำเก่าๆในป่าไผ่รกๆ “ต๋อม....” เสียงร่ายของฉันที่ลอยลงมายังบ่อนั้น ร่างกระทบกลิ่นอับภายในบ่อและกระทบกับผิวน้ำ ร่างของฉันค่อยๆจมลมไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วน้ำสีดำอันมืดมิดก็โอบกอดร่างของฉันไว้ ฉันไร้ความรู้สึก ฉันไร้ลมหายใจ ฉันรู้ตัวดีว่าฉันกับร่างของฉันได้แยกออกจากกันชั่วนิรันดร์ เหลือแต่การเฝ้าดูตัวเองกับความโหดร้ายนั่นเรื่อยๆ....... แม้ร่างของฉันจมไปกับความดำของน้ำในบ่อนั่นแต่วิญญาณของฉัน ตัวฉัน ความทรงจำของฉัน มันยังอยู่ที่นี่ มันไม่ได้ลงตามไปด้วย ฉันคงต้องหยุดอาลัยอาวรณ์แล้ว ฉันรู้มาว่าวิญญาณเมื่อออกจากร่างจะมีเวลาแค่5วัน ฉันขอใช้เวลาตรงนี้ในการละความทรงจำเพื่อไปสู่การตัดสิน ฉันตามชมพู่ไป อยากรู้ว่าจะมีปฏิกิริยายังไง เหลือเชื่อชมพู่วางแผนไว้เรียบร้อย ตีหน้านิ่งมากๆราวกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลือดเย็นจังแฮะ ฉันรู้สึกเหนื่อย เลยตามชมพู่ไม่ทัน ฉันกลับมาที่บ่อน้ำที่ฝังร่างของฉัน ฉันเผ้ามองด้วยความสลดใจ.... เย็นวันถัดมา ชมพู่กลับมาที่บ่อน้ำอีกครั้ง ฉันไม่คิดว่าหล่อนจะกลับมาหรอก ฉันอยู่แถวๆนี้ รอคอยให้ผู้นำทางมารับ ชมพู่ทำอะไรนะ เฮ้ย เธอใช้เชือกดึงร่างของฉันขึ้นมาจากบ่อได้ยังไง ร่างของฉันขึ้นมาแล้ว ตัวเริ่มซีดลง ฉันก็อยากจะปลงนะแต่การเห็นร่างของฉันที่อยู่ด้วยกันมา16ปีเป็นเช่นนี้ ทำใจไม่ได้ ชมพู่ลากร่างของฉันเข้าไปในป่า ลึกขึ้นๆเรื่อยๆแล้วมาถึงกระท่อมท่าทางจะร้างไม่มีคนอยู่ เป็นกระท่อมทึบๆ ข้างในเต็มไปด้วยกองใบไม้สูงท่วมตัว ชมพู่โยนร่างของฉันเข้าไปในสุดแล้วเอาใบไม้กลบให้ลึก แล้วเดินออกมา ร่างของฉันคราวที่แล้วจากจมในบ่อน้ำที่น้ำดำสนิทไร้แสงอาทิตย์สาดส่อง คราวนี้มาจมกองใบไม้แห้ง รกร้างในกระท่องมืดทึบ อีกไม่นานร่างของฉันก็จะเปื่อยเน่าไปเอง แต่จะมีใครหละที่บังเอิญมาเจอกลิ่นร่างของฉัน นี่คงเป็นจุดสิ้นสุดของการเล่นซ่อนหากับศพของฉันละสิ ชั้นภาวนา ขอให้กลิ่นของงร่างของฉันจงโชยไปไกลๆ ชวนให้มาค้นหา ชั้นไม่อยากหายสาบสูญไปตลอดกาลหรอก แต่ชั้นจะแก้แค้นอย่างไรหละ ในเมื่อตอนนี้ชั้นเป็นเพียงพลังงานในรูปหนึ่งๆ ไม่ใช่สสาร ชั้นไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว ชั้นเลิกยึดติดกับความแค้น เลิกยึดติดกับสิ่งใดใด โลกหลังความตายมันเป็นอย่างไรชั้นไม่รู้แต่ก็จะรอต่อไป ในที่สุดมีคนมารับชั้นแล้ว ชั้นบอกไม่ได้หรอกว่าเขาเป็นเช่นไร ต้องรอให้ถึงเวลาของคุณเอง ร่างกายของฉัน และฉันแม้จะหายสาบสูญหรืออาจพบศพชั้นเมื่อสาย แต่สำหรับชั้น การเดินทางได้เริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว........ “ส้ม คุณอยู่ไหนกันแน่” บอลรู้สึกมีลางสังหรณ์ว่าเกิดเรื่องร้ายๆต่อส้ม เขากำลังสื่อสารกับสิ่งที่มองไม่เห็น ใช่เขากำลังเล่น ผีถ้วยแก้ว แก้วขยับไปเรื่อยๆไม่เป็นคำที่มีความหมาย เขาลุก ออกจากการเล่น แล้วเดินไปที่ระเบียงห้องพัก “ส้ม หากสิ่งที่ผมคิดไว้เป็นจริง เราคงได้เจอกัน” ใช่เขาคิดว่าส้มตายแล้วจริงๆ บอลเหยียบเท้าขึ้นไปบนที่กั้นเหล็ก แล้วบางสิ่งพุ่งลงมาด้วยความเร่งตามแรงดึงดูดของโลก กระทบกับพื้น...... ไม่นะ บอลกำลังจะฆ่าตัวตายเพื่อมาหาชั้น ชั้นรีบไปหาเขา นั่น เขานั่งพิงอยู่ที่แผงกั้นเหล็กในห้อง หายใจอย่างรวดเร็ว ชั้นพยายามจะคุยกับเขา แน่หละเขาคงมองไม่เห็นชั้น ชั้นมองลงไปข้างล่าง เฮ้ย! นั่นมันชั้นนี่นา นั่นมันร่างของชั้น ชั้นสับสนมากๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชั้น ชั้นตายไปแล้ว ร่างของฉันถูกซ่อนด้วยชมพู่ แล้วทำไม ทำไม ชั้นเร่งกลับไปยังที่ที่ชั้นคิดว่าเป็นร่างของชั้น เฮ้ย!นั่นมันร่างของชมพู่ ชั้นสับสนมากๆ โอ้ย ปวดหัวๆๆ และแล้วความทรงจำต่างๆเข้ามาสู่ในหัวสมองของชั้น……. ภาพต่างๆเข้ามาในสมองของฉัน อะไรกัน ไม่... ปวดหัวจริงๆ อะไรนั่น อะไรกัน ภาพชั้นกำลังเขียนอะไร วางแผน อะไรกัน นึกออกแล้ว ชั้นวางแผนฆ่าชมพู่ ใช่สิ ความทรงจำเริ่มเข้ามาเรื่อยๆ สีแดงเต็มตาของชั้น ทำไมเลือดเต็มเสื้อชั้น ไม่นะ ไม่มันไม่จริงใช่มั้ย ไม่อะ ความจริง......ชั้นวางแผนฆ่าชมพู่ ชั้นเป็นคนฆ่าชมพู่ ชั้นกลัวว่าชมพู่จะแย่งบอลไปจากชั้น ชั้นจึงวางแผนว่ามีคนจะปองร้ายชั้น ชั้นจ้างคนมาแอบโยนก้อนหินใส่ชั้นเพื่อสร้างภาพให้บอลพาชั้นส่งบ้าน ทุกอย่างชั้นเป็นคนทำ ชั้นซ่อนศพชมพู่ นี่ชั้นคิดว่าตนเองเป็นชมพู่ที่ชั้นฆ่าไป! ชั้นกลัวว่าใครจะจับได้ ชั้นจึงเปลี่ยนที่ซ่อนศพ ชั้นสำนึกผิด ใช่ ใช่ ชั้นสำนึกผิด ชั้นหนีออกจากบ้าน ชั้นจึงมาที่หอพักที่บอล ชั้นระบายแผนทุกอย่างลงไดอารี่ ไม่นะชั้นกำลังสารภาพกับไดอารี่ ชั้นทำไปทำไม ทำไม ชั้นกระโดดลงมาจากดาดฟ้า แล้วกระทบกับพื้น ตอนนี้ชั้นตายจริงๆ ทุกอย่างมันคือชั้นทำลงไปเอง...... ตำรวจได้พบศพของชมพู่ในเวลาต่อมา และพบว่าส้มมีอาการทางประสาทมาตั้งแต่เด็ก บางครั้งก็จะจำสิ่งที่ตัวเองทำไปไม่ได้เลย บางครั้งก็มีความคิดแปลกๆอยู่ตลอดเวลา แม่ของส้มพยายามจัดงานศพเรียบๆให้เสร็จเร็วที่สุด ชมพู่คงเดินทางไปก่อนหน้านี้แล้ว ตอนนี้ถึงตาชั้นจริงๆ บอลอีกไม่นานเขาก็จะรู้สิ่งที่ชั้นทำไป เขาคงเกลียดชั้นจริงๆ ไม่แน่เขาอาจจะเป็นโรคจิตถาวรเลยก็ได้ ทูตวิญญาณมารับชั้นแล้ว ชั้นคงต้องไปแล้ว สวัสดี
Re: เสียงกระซิบ ของ ผู้ไร้วิญญาณ หลอนจิตและไซโคดีจริงๆครับ - -b เยี่ยมเลย อารมณ์ตอนที่ส้มเข้าใจว่าตัวเองถูกชมพู่แกล้ง โดยการเอาหัวไก่บ้าง ซากนกกระจอก เศษธูป มาไว้ใต้โต๊ะ ขอบอกครับว่าแต่ละอย่างปองร้ายได้หลอนจริงๆ ให้บรรยากาศแบบไสยศาสตร์ขึ้นมาทันทีเลย ยิ่งพอนึกสภาพเด็กผู้หญิงผมยาวๆลอยค้างอยู่ในบ่อน้ำเก่าแล้ว บรื๋อ~ อ่านในโรงเรียนตอนกลางคืนมีขนลุกแน่ๆครับ ถือว่าแต่งเก่งทีเดียวกับแนวนี้ เสียดายที่ตอนจบ แม้การหักมุขจะน่าสนใจ แต่การถ่ายทอดกลับไม่หลอนเท่าไร อาจจะเพราะส้มโวยวายมากไปกระมัง ^^" ส่วนการสะกดคำมีผิดพอสมควรเหมือนกันนะครับ ยังไงๆ โดยรวมผมว่าถ้าผู้แต่งจะเอาดีด้านนี้ก็เชื่อว่าไปได้แน่นอนครับ
