Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 Warning - ฟิคนี้เป็นฟิคที่รั่ว บ้าบอ ไร้แก่นสาร ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เป็นฟิคที่บ้าบอคอแตกอย่างที่สุด - ภาษาที่ใช้ในฟิคอาจมีคำหยาบคายปะปนอยู่ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน - มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับความวายเนื่องด้วยผู้อำนวยการโรงเรียนมันเป็นสาวกลัทธิ - มีเรทตั้งแต่ G – Nc 17 (งงอะเด้~ 555) Korzentail ..ความบ้าบออย่างสุดกู่.. ตอนที่ 3.2 เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสเริ่มขึ้น แต่ใครจะรู้บ้างว่า มีไอ้บ้าสี่ตัวที่นอนหลับอย่างเป็นสุข โดยไม่รู้ถึงความซวยของผองเพื่อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้!!! ครูซิไฟร์ลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้า บัดนี้อาการปวดหัวเมื่อวานจางหายไปหมด เขานั่งนึกย้อนความ เท่าที่จำได้...เขาถูกพามายังห้องพักของตนเอง และเกือบถูกฆาตกรรมด้วยรูมเมทสุดแสนเอ๋อ แถมยังเกือบถวายชีวิตรอบสองให้กับรูมเมทที่สุดแสนซื่ออีกคน เด็กหนุ่มถอนหายใจยาวแทบจะแข่งกับบทสวดมนตร์ในคัมภีร์ที่หนาเป็นปึก “ ขืนแบบนี้ต่อให้มีเก้าชีวิตก็ไม่พอใช้แน่กุ ” ดวงตาที่มักชอบปิดสนิทอย่างแปะยิ้มมองโดยรอบ ไร้เงาร่างของสองผู้สร้างความเจ็บช้ำ(??)ให้เขาเมื่อคืน และเมื่อเหลือบมองนาฬิการูปประหลาดที่แขวนอยู่ไม่ไกลนัก ก็พบคำตอบที่ทำให้คนอย่างเขาต้องลุกพรวดขึ้น สรุปนี่กุอยู่คนเดียวใช่ไหมเนี่ย...ปลุกสักหน่อยก็ไม่มี!! สุดยอดไม้ตายลับถูกงัดออกมาใช้ทันควัน ภายในไม่ถึงนาทีเด็กหนุ่มที่งัวเงียเพิ่งตื่นก็กลายมาเป็นเทพบุตรสุดหล่อในชุดนักเรียนที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อย นึกอยากขอบคุณคนแต่งที่สอนสคิลวิ่งผ่านน้ำให้จริง ๆ (กัดตัวเองอีกตู - -“ ) แต่ปรากฏว่าเพียงแค่เปิดประตูออกมา บรรยากาศด้านนอกก็ครึกครื้นเสียยิ่งกว่าสวนสนุก นักเรียนมากมายยังคงเดินขวักไขว่ไปมา โดยไม่สนใจเวลาที่เร่งกระชั้นเข้าไปทุกทีสักเพียงนิด ทำให้เขาถึงกับพิศวงงงงวยกับโรงเรียนบ้า ๆ นี่อีกรอบ “ นาย ๆ เด็กใหม่ใช่ไหม?? ” เสียงหนึ่งร้องทัก เมื่อหันมองก็ถึงกับต้องผงะถอยหลัง เส้นผมสีทองเสยไปด้านหลัง ดวงตาสีทองสดไม่ต่างจากเขา แต่เห็นจะแยกจากกันได้อย่างชัดเจนก็ตรงรูปร่างของอีกฝ่ายที่สูงเกือบ ๆ ประตูห้องพักได้ คนอะไรตัวใหญ่ฉิบหาย!! แต่ดูท่าว่าเจ้าตัวจะเคยชินกับการถูกมองเป็นอย่างมาก “ เฮ้ย ๆ อย่ามองมาก หมู่นี้ฉันยิ่งโดนยุอยู่ ” “ โดนยุ?? ” งง....อะไรของมัน? อีกฝ่ายกอดอกนิ่งพยักหน้าขึ้นลงหงึกหงัก “ ใช่...ก็ตั้งแต่เจ๊แอนนาแกเห็นว่ามีเด็กผู้ชายมามองฉัน เจ๊แกก็เลยยุให้รวบหวงรวบหาง น่ากลัวชะมัด... ” อ่า....เข้าใจอย่างถ่องแท้... ไม่น่าทำไมรุ่นพี่ซิลเวอร์ถึงได้แสดงท่าทางโจ่งแจ้งนัก ครูซิไฟล์อดจะสอดเอ้ย!!ถามด้วยความสงสัยไม่ได้ “ อะไรกัน เธอก็เป็นผู้หญิงไม่ใช่หรอ ทำไมถึง...?? ” เด็กหนุ่มผู้มาทักทายจุ๊ปาก “ นายจะไปรู้อะไร...ขานั้นอ่ะเจ้าแม่ตัวจริงเลยขอบอก เด็กสาว ๆ โรงเรียนเรานะ ถ้ารับวายไม่ได้นี่ถึงตายเชียว... ” อำนาจมืด(ม่วง?)ที่มองไม่เห็นสินะ.... “ จริงสิฉันฮิวโก้ แคปฟอร์ช คลาสพิเศษเหมือนนายยินดีที่รู้จัก ” เด็กหนุ่มเมื่อเห็นท่าทีเป็นมิตรอย่างปกตินั่นก็แทบจะร้องไห้ ดีใจเสียเหลือเกินที่อย่างน้อยก็มีคนธรรมดาสามัญมาให้บ้าง เมื่อเขายิ้มหล่อมาเราก็ต้องยิ้มหล่อกลับ ครูซิไฟร์ปั้นหน้าใส่ความสามารถในการเก็กเต็มที่ บวกกับท่าทางและกริยาที่สมกับเป็นหนุ่มนักรัก เล่นเอาฮิวโก้ถึงกับตาค้าง ยืนอ้าปากพะงาบ ๆ ไม่ใช่เพราะหลงใหลในเสน่ห์ ไม่ใช่เพราะชื่นชมในความเท่ห์ แต่เป็นเพราะมันหว่านไม่เลือกที่จนตูกลัวต่างหากเว้ย!! “ เฮ้ย ๆ....พูดอยู่หยก ๆ อย่าบอกนะว่านายเป็น.... ” กรรมของเวร ลืมตัว.... “ ไม่ใช่เว้ย!! ปกติดี!! ” ยังไม่ทันที่เขาจะถามไถ่ความว่าเหตุใดหนอ เสียงระฆังเข้าเรียนดังทะลุแก้วหูแทบแตกอยู่แล้วแต่ยังไม่มีใครคิดจะขยับกายไปไหน ก็มีเสียงตะโกนนรกแตกที่ดังยิ่งกว่าแล่บขึ้นมา ทำเอาผู้คนบริเวณนั้นต้องอุดหูไปเป็นแถบ ๆ “ แย่แล้วววววววววววววววววววววฮิวโก้!!!!!!!!!!!! ” แม่เจ้า....เฉพาะเจาะจงตัวอย่างไม่ต้องสงสัย ครูซิไฟร์จ้องมองร่างของคนที่วิ่งมาสลับกับเพื่อนใหม่ผู้แสนปกติของตน ดูท่าทางจะมีเรื่องร้อนใจเกิดขึ้นไม่น้อยทีเดียว “ เกิดอะไรขึ้น??? ” อีกฝ่ายหายใจหอบหนัก “ มะ....มีคน....มีคนมาท้าต่อยกับนาย!! ” “ ว่าไงนะ!!!! ” ฮิวโก้ร้องขึ้นอย่างตกใจ เด็กหนุ่มมองอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าฮิวโก้ไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจเข้า ถึงได้มีคนมาท้าต่อยท้าตีถึงที่แบบนี้ ยิ่งเห็นท่าทางก้มหน้าก้มตาแบบนั้น คนพยายามหาทางออกสินะ น่าสงสารจริง ๆ การที่คนเราเผลอไปทำอะไรไม่ถูกชะตาใครเข้า ก็ไม่เห็นต้องถึงขนาดทำให้เป็นเรื่องเจ็บเนื้อเจ็บตัวกันเลยนี่ “ อาริค....บอกเขาไป... ” เสียงทุ้มนุ่มสั่นเครือเรียกสติของครูซิไฟร์ให้หันมอง เสียงสั่นมาก....คงรู้สึกไม่ดีสินะ “ ใจเย็น ๆ นะ ปัญหาทุกอย่างทีทางแก้ ” เขายกมือขึ้นตบบ่าที่ถึงแม้ว่าก้มหน้าก็ยังสูงกว่าตนเบา ๆ “ รับคำท้าสุดหูรูดดดดดดดดดดดดดด!!!! ” ฮิวโก้ตะโกน ดวงตาเป็นประกายระยับ ไฟลุกพรึบยิ่งกว่าโยนระเบิดขวดเข้ากองไฟ ว่าแต่...ไอ้สุดหูรูดนี่คุ้น ๆ นะว่าไหม? “ เฮ้ย!! ” ครูซิไฟร์ตกใจ พยายามจะห้ามปรามอีกครั้ง “ ไม่ต้องห่วงน่าเพื่อน สบายมาก ๆ เดี๋ยวฉันไปจัดการก่อน ไว้ว่าง ๆ นายก็มาต่อยกับฉันบ้างก็ได้นะ ท่าจะมันส์ ฮ่า ๆ ” ว่าแล้วก็จรลีจากไปไวราวติดเทอร์โบ สรุปกุบ้า....ไม่สิ....กุปกติอยู่คนเดียวใช่ไหม??? เด็กหนุ่มสลด คิดว่าจะมีเพื่อนปกติสักคนแล้วเชียว กลับเป็นไอ้บ้ามวยที่ไม่ว่าใครท้าก็รับดะหมด แถมยังหันมาท้าเพื่อนกันเองอีก นี่ท่าทางต่อให้มีร้อยชีวิตก็คงตายสถานเดียวเป็นแน่ ดวงตาที่ถูกปิดอยู่เบิกกว้างแหงนมองท้องฟ้าด้านบน ทำหน้าซึ้งอย่างกับถ่ายมิวสิควิดีโอขอนไม้ ตอนนี้แม้แต่ภาพผู้คนที่แทบจะแข่งวิ่งระยะสั้นเหยียบกันเข้าห้องเรียน เสียงของอาจารย์ที่ประกาศดังกว่าหวอรถดับเพลิง ก็ไม่ได้เข้าโสตประสาทการฟังของเขาอีกต่อไปแล้ว พ่อจ๋าแม่จ๋า....รอรับผมขึ้นไปอยู่บนสวรรค์ด้วยนะครับ เมื่อเพลงจบ...อ่าไม่ใช่ เมื่อหลุดจากห้วงความคิด สิ่งที่ครูซิไฟร์เห็นก็แตกต่างอีกแล้ว เหมือนช่วงเวลาเพียงเสี้ยวนาทีนี่ทำให้เขาสามารถย้ายพื้นที่ได้แบบนั้น ไม่ใช่โงกุนนะที่จะมีพลังจิตเคลื่อนย้ายฉับพลันเนี่ย นอกเรื่องอีกและ....ที่จะพูดก็คือ สรุปไอ้พวกมนุษย์รึเปล่าเมื่อครู่มันหายไปไหนกันหมดแล้ว!! เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นด้านหลังเด็กหนุ่ม ในใจนึกฮึดขึ้น เอาวะ!!จะคนบ้า คนบ้อง คนไม่เต็ม หรือผีห่าซาตานโรคจิตที่ไหนก็มา!! ตูไม่กลัวแล้ว!! (คงไม่มีอะไรน่ากลัวกว่าที่เจอแล้วล่ะ...) “ เจอกันอีกแล้วนะคะพ่อคนโง่ ” หญิงสาวในชุดแปลกประหลาดคนที่เปรียบเสมือนรักแรกพบเอ่ยเบา เปลี่ยนเป็นรักนะเด็กโง่แทนจะได้ไหมจ๊ะ?? “ สวัสดีครับ วันนั้นผมยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลย ” ว่าแล้วต่อมอาบาริซึมเอนจิเนียมิไซล์ลายเกอร์ทรานฟอมเมอร์ (ชักไปกันใหญ่) ก็กระตุ้นให้เขาทำงาน แสดงความหล่ออย่างหาใดเปรียบไม่ได้ออกมาให้เห็น เธอหัวเราะ “ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชอบช่วยเหลือคนอื่น ” แม่พระ....แม่พระ!!!ครูซเป็นปลื้มมมมมมม!!! “ ว่าแต่ไม่รีบเข้าเรียนหรือคะ?? ” เสียงหวานนั่นทำให้ความเป็นปลื้มต้องหยุดลงชั่วขณะ จะว่าไปแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ เมื่อครู่นี้เขากำลังกังวลอยู่เลยว่านักเรียนคนอื่น ๆ หายไปไหนกันหมด ซ้ำตอนแรกยังทำเหมือนไม่มีใครสนใจจะตรงเวลาเลยสักนิดด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่... ครูซิไฟร์แอบเหลือบมอง ปากคันยิบ ๆ อยากจะถามแต่ก็กลัวเสียฟอร์มจริง ๆ “ เอ่อ.... ” เอาวะ!! ถือคติคนหล่อทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดเว้ย!! “ คะ?? ” เธอเอียงคอเล็กน้อย โรงเรียนนี้มีวิชาสอนแบ้วให้สาว ๆ ด้วยรึเปล่าเนี่ย “ คือทุกคนไปไหนหมดน่ะครับ เห็นตอนแรกไม่มีใครสนใจจะเข้าเรียนสักนิด ” เขาเกาศีรษะไปมาแก้เขิน เธอละเลียดรอยยิ้ม “ โง่ไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ” ด่าออกมาเต็มปากด้วยหน้าตาแบบนั้น.... พระเจ้า....ผมยอมโง่ครับ “ ทุกคนเข้าเรียนกันหมดแล้วค่ะ ตามปกติโดยส่วนมากอาจารย์ของคลาสพิเศษที่สอนวิชาแรกทุกคนจะเป็นโรคเลื่อนค่ะ เลยมาเลทเสมอ แต่ถ้าได้ยินเสียงประกาศจะเป็นอันรู้กันว่า อาจารย์ได้เข้ารับการรักษาอย่างปลอดภัยแล้ว ” เธออธิบาย ไขความกระจ่างแทบจะทุกซอกทุกมุม แต่ก็อย่างว่า.....สงสัยอยู่ดี ครูซิไฟร์ยกมือขึ้นสูง ทำเอียงคอเลียนแบบหญิงสาวบ้าง “ ขอถามครับ แล้วถ้าไม่มีเสียงประกาศล่ะครับ? ” “ แล้วคุณจะมาที่นี่ทำไมคะถ้าไม่อยากเรียน ” เปรี้ยง!!โครมเดียวจอด ยิ่งกว่ารถสิบล้อชนประสานงา คนถามแทบตกเก้าอี้ที่นั่ง นี่เขาถามผิดหรือว่าอะไรกันแน่... รู้สึกโง่ตามเขาบอกมาก็คราวนี้ ในชีวิตนอกจากโดนชมแล้วเพิ่งจะเคยโดนด่าก็ตอนมาที่นี่เนี่ยแหละ แถมโดนด่าอย่างเดียวไม่มีชมแพลมออกมาจากปากเลยสักนิด คำก็โง่....สองคำก็โง่ แค่สมองมีรอยหยักน้อยกว่าชาวบ้านเขาแค่นั้นเอง ทำไมต้องว่ากันขนาดนี้ด้วยนะ!! พระเจ้าเขายุติธรรมเว้ย!!ประทานความหล่อให้เลยไม่ได้ให้สมองมา!! สีข้างหนังเปิด เมื่อไถกับตัวเองจนเลือดทะลักออกมาเป็นน้ำแล้วก็หันมองสาวสวยที่นั่งตรงข้าม จะว่าไปเขายังไม่รู้จักเธอเลยนี่นา “ อ่า....ไม่ทราบว่า.... ” “ เทียริส คาเมเลียนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณครูซิไฟร์ ” เธอยิ้มก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยแล้วจากไป พระเจ้าครับ....ผมสงสัยอีกแล้ว... โรงเรียนนี้อ่านใจได้หมดทุกคนเลยรึเปล่าครับ? คิดแล้วให้กลัวพอ ๆ กับกุซจี่วิ่งเข้าหา “ เอาล่ะ....เราก็ไปเรียนบ้างดีกว่า ” ครูซิไฟร์กางหนังสือข้อมูลของโรงเรียนออก มองหาตำแหน่งแผนที่ของอาคารเรียนในวิชาแรกของเขากับส่วนของหอพักประกอบกัน ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นไล่ตามทางบนภาพวาด เมื่อแน่ใจแล้วจึงเริ่มออกเดินตาม “ ไปทางนี้.....ทางนี้ แล้วก็...... ” เขาเงยหน้าขึ้นมอง.... พื้นที่กว้างตรงกลางที่ใหญ่กว่าสวนสนุก ตึกเรียนสูงตระหง่านที่แม้จะอยู่ไกลก็ยังสามารถเห็นได้ชัด ต้นไม้สีเขียวนานาชนิดไม่เว้นแม้กระทั่งต้นงิ้วที่คาดว่าเป็นรสนิยมของผู้อำนวยการ ธงสีม่วงปลิวไสวเรียงรายเด่นสง่ารอการมาเยือนของเหล่านักเรียนและแขกเหรื่อ.... อ่า..........พูดไม่ออกอ่ะ....... “ แล้วแบบนี้....กุจะหาเจอไหมวะครับเนี่ย!! ” ============================ ผู้แต่ง – มาต่อแล้วครับ แม้จะสั้นอีกตามเคยก็ตาม แต่ก็ดีกว่าทิ้งหายไป อย่างที่หลายคนทราบ ผมวุ่นวายกับการหางานทำอย่างมาก อ๊ากกกกกกก!!! วุ่นวายยิ่งกว่าทำงานอีก TTwTT อยากนอนเฉย ๆ แต่ก็ไม่มีตังใช้ จะบ้าตายยยยยย เข้าสู่รั้วโรงเรียนแล้ว พระเอกของเรายังต้องเจอความหายนะอีกมากนัก ตัวละครอื่น ๆ ก็เช่นกัน อย่าได้ไว้ใจ ความรั่วจะสถิตอยู่กับคุณ 55555
Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 กร๊ากกก ฮาสุดหูรูดดดดดดดดดดดดดด!!! สงสารครูซิไฟร์จริงจริ๊ง เจอใครไม่เจอ มาเจอฮิวโก้จอมบ้าพลัง โอ้ย ยิ่งคิดยิ่งขำ กร๊ากกกกกกกกก
Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 ตายล่ะ พ่อฮิวโก้คงจะล่ำมิเบาเลยนะเนี่ย (น้ำลายไหล) มาอ่านแล้วคลายเครียดดี ติดตามๆ
Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 กร๊ากกก โดนด่าโง่ไปกี่รอบเนี่ยพระเอกของพวกเรา แต่มี๊คำว่า ประทาน มันแบบนี้น่อ ไม่ใช่ประธาน(อันนี้มันหมายถึงท่านประธานแล้วววว)
Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 ฮาสุดหูรูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สงสารพระเอก แต่ก็ภาวนาให้มันโดนยำแบบนี้ไปเรื่อย กร๊ากกกกกกก :555:
Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 โฮ่ๆ หึๆ ฮ่าๆๆๆ มัดกล้ามสุดหูรูดดดดดด!!! ไม่เรียนมันเเล้วสินะตูต่อยกะชาวบ้านอย่างเดียว งานนี้มีพนันกันอีกชัวร์ป้าบบ ก๊ากกก 5555 ว่าเเต่เเผนที่นั่นเจ๊เเอนนาเขียนเรอะนั่นเเบบนี้เด็กใหม่เราจะไปถูกไหมเนี่ย ก๊ากกก
Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 ........คำก็โง่ สองคำก็โง่ เห็นตูเป็นตัวอะไรกันว้า !!!!!!!!!!!! แต่เอาเหอะคนมันหล่อ สาวกรี้ดตรึม โดนยำด้วยความอิจฉามันก็เป็นเรื่องธรรมดาอ่ะนะ 555+
Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 ได้ใจสุดหูรูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ฮาอีกแล้ว > < อยากอ่านเยอะกว่านี้ T^T
Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 [action]แม็กกี้นอนชักตายคาพื้นข้างคอมอย่างอนาถ เพราะขำจนขาดใจตาย กร้ากกกกกก[/action] เรื่องงานสู้ๆนะฮั้บ เอาใจช่วย ^^
Re: [Fiction]Korzentail ..โรงเรียนมหาบ้า..ตอนที่ 3.2 Up!! 24/04/51 กร๊ากกกกกกกกกกก ฮาสุดรูดเช่นเคย พระเอกเรื่องนี้เหมือนมีกรรม แต่ยำไปเรื่อยๆดีแล้วครับบอส เพราะสนุก!! โรงเรียนหรืออะไรเนี่ย!!! เขาวงกตรึเปล่าครับ ผมอยากไปเรียนในโรงเรียนนี้จังเลย ถ้ามีจริงๆคงสนุก
Warning - ฟิคนี้เป็นฟิคที่รั่ว บ้าบอ ไร้แก่นสาร ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เป็นฟิคที่บ้าบอคอแตกอย่างที่สุด - ภาษาที่ใช้ในฟิคอาจมีคำหยาบคายปะปนอยู่ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน - มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับความวายเนื่องด้วยผู้อำนวยการโรงเรียนมันเป็นสาวกลัทธิ - มีเรทตั้งแต่ G – Nc 17 (งงอะเด้~ 555) Korzentail ..ความบ้าบออย่างสุดกู่.. ตอนที่ 4.1 โรงเรียนน่ะไม่กว้างหรอกนะ... แต่มันโคตรกว้างเลยต่างหากล่ะ!!!!!! ไม่น่าเชื่อว่าคนหล่ออย่างเขาจะต้องมาเดินตากตรำกลางแสงแดดร้อน ๆ เพื่อหาห้องเรียน!!! อยากจะบ้าตาย ไอ้แผนที่ในคู่มือก็โคตรจะละเอียดเอย.....ละเอียดมาก ละเอียดจนกุต้องมาหลงทางอยู่แบบนี้!!! โอ๊ยยยยยยยย....ใครเขียนวะ!!! จะฟ้องกระทรวงแรงงานและสวัสดิการนักเรียน!!! ทำคนหล่อเหงื่อออกเนี่ย!!!จ่ายค่าชดใช้แพงนะเฟ้ย!!! พลันดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นตึกทรงสูงไกลลิบ ๆ เป็นตึกที่เอ่อ...ประมาณสิบกว่า ๆ จากที่เขาผ่านมา และหวังว่ามันจะมีผู้คน หมาสักตัว หรือสิ่งมีชีวิตอะไรก็ได้ที่พอจะพูดกับเขารู้เรื่อง เพราะตั้งแต่ผ่านทางมา...ยังไม่เห็นใครเลยแม้แต่เงา.....พร้อมใจกันหายหัวจริง ๆ เห็นอยู่ไกล ๆ จนใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แต่ทำไมมันไม่ถึงสักทีว่ะ!!! เดินมาแต่เช้าจนพระอาทิตย์เริ่มจะเคลื่อนไปอยู่กลางกบาลแล้วน่ะเนี่ย!!!! พอเข้าร่มเงาตึกได้ครูซิไฟร์ก็ต้องทรุดลงนั่งกับพื้นหินอ่อนเย็นอย่างหมดแรงในทันที แผนที่แผ่นเดิมที่ถูกขยำไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบถูกนำขึ้นมาพัดเพิ่มความเย็นให้แก่ร่างกาย จะว่าไป.....น่านอนดีจังเลย.... ทว่ายังไม่ทันจะเคลิ้มก็ถูกแรงอันมหาศาลที่ไม่ทราบว่านักเรียนโรงเรียนนี้ใช้มือหรือเท้าทักทายชาวบ้านกันแน่กระแทกเอาจนไหล่แทบหัก “ ว่าไง!!! มาอยู่ไรตรงนี้อ่ะนาย?? ” ชายหนุ่มค่อย ๆ เบนหน้ามองอย่างยากลำบาก เสียงกรอบแกรบของกระดูกดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ชักอยากจะลุกแล้วเตะสวนให้สักป้าบหนึ่ง คนนะเว้ย....ไม่ใช่วัวไม่ใช่ควาย หลวงพี่สอนมา จงระงับความโกรธด้วยความไม่โกรธ เพื่อทางรอดของชีวิต ทันทีที่มองหน้าแล้วเห็นว่าเป็นคน พูดคุยกันรู้เรื่องแน่นอนก็รีบเปลี่ยนสีหน้า เก็บอาการและอารมณ์ที่แอบล้นออกมานิด ๆ ทันที “ เอ่อ....ไม่ทราบว่า...ตึกของคลาสพิเศษอยู่ไหนหรือครับ? ” ดวงตาใต้กรอบแว่นสีดำสนิทมองมา อยากจะรู้นักว่า....แดดไม่มี....ใส่แว่นกันแดดทำไม (-*-) “ ไม่มีอ่ะ....ไม่มีตึกเรียนคลาสพิเศษที่นี่หรอก ” “ หา!!!!ไม่มี!!!! ” “ ใช่.....ไม่มี.... ” ครูซิไฟร์รีบพลิกคู่มือและแผนที่ออกดู ในนี้มันเขียนระบุไว้อย่างชัดเจนว่ามีนี่!!! แล้วไหงไอ้หมอนี่มันบอกไม่มีอ่ะ?? เป็นไปไม่ได้!!! นี่เขาโดนหลอกเหรอเนี่ย!!!! มันจะอะไรหนักหนาวะเนี่ยยยยยยยยยย!!!! สุดหล่อของเราลุกขึ้นยืนอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง น้ำตาแทบจะนองใบหน้า “ งั้นก็....ขอบคุณมากครับ ” ชายหนุ่มผู้ตอบคำถามมองตามอีกฝ่ายไปจนสุดสายตา รอยยิ้มมุมปากเปรยขึ้นคลอไปกับเสียงหัวเราะเบา ๆ “ ไม่มี.....ไม่มี๊ไม่มี ” เดินมาค่อนวัน แดดก็แรง ข้าวก็ไม่ได้กิน เหนื่อยก็เหนื่อย ปวดหัวจนแทบจะบ้า แล้วยิ่งรู้สึกเหมือนว่าตัวเองโดนหลอกด้วยไอ้คู่มือเล่มเท่าฝาบ้านนี่อีก อ๊าก!!!!!!!!!!!!จะมีอะไรซวยกว่านี้อีกไหม!!! พลันกลิ่นหอมก็ล่องลอยมาตามลม เรียกให้คนแทบจะตายแหล่มิตายแหล่หันตามโดยอัตโนมัติ แทบจะลอยตามกลิ่นนั้นไปเหมือนการ์ตูนปัญญาอ่อนในโทรทัศน์ ต่อให้ใครมาเรียก ช้างมาฉุด โดนควายทับ รถสิบล้อพุ่งชน มันก็ไม่มีวันเปลี่ยนเป้าหมายแน่ ๆ เพราะตอนนี้หิวไส้แทบขาด!!! ระหว่างที่เดินนั้นเองก็ต้องชนเข้ากับใครคนหนึ่ง ครูซิไฟร์ได้สติก็รีบขอโทษขอโพยในความเผอเรอของตนเอง แต่พอมองชัด ๆ ชักอยากจะเอาคำพูดทั้งหมดคืนแล้วฝังมันไว้ในหลุมดินลึกสักพันเมตร จะใครอีกล่ะ....ก็ไอ้บ้ารูมเมทที่เกือบจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นน่ะสิ!! “ อ้าว....นายนี่เอง มาทานข้าวเหรอ แล้วทำไมวันนี้ไม่มาเรียนล่ะ??? ” อีวานถามพร้อมรอยยิ้มกว้าง นี่แกไม่รู้อะไรเลยสินะ.... เห็นแล้วฆ่ามันไม่ลง....เปลี่ยนเป็นฆ่าตัวกุเองแทนได้ไหมเนี่ย!! พอเห็นว่าเพื่อนของตนหายไปนาน รูมเมทผู้น่ารักน่ากระทืบอีกคนจึงเดินมาหาด้วยความเป็นห่วง เซคมองอีวานก่อนจะหันมามองครูซิไฟร์ “ วันนี้นายไม่ไปเรียน อาจารย์ถามหา ” กุจะไปได้ไหม....แค่มาถึงโรงอาหารตอนเที่ยงได้เนี่ยก็ปาฏิหาริย์แล้ว!!! “ อย่ามัวแต่ยืนคุยกันเลย ไปนั่งคุยกันดีกว่า อาหารที่นี่อร่อยน้า~ ” ว่าแล้วก็ฉุดเพื่อนอีกสองคนให้ตามมาหน้าตาเฉย หากสังเกตมองดี ๆ ท่านจะเห็นว่าบัดนี้คนหล่อของเราแทบกัดลิ้นฆ่าตัวตายหนีความจริงแล้วล่ะ กลิ่นอาหารมากมายลอยอบอวน ส่งควันฉุยบ่งบอกถึงอุณหภูมิของมันได้เป็นอย่างดี ครูซิไฟร์เดินไปมองอาหารตั้งแต่ร้านแรกจนถึงร้านสุดท้าย ก่อนจะสะดุดกับร้านหนึ่งที่คนมีจำนวนพอ ๆ กับนักเรียนสามห้องรวมกัน เขาเอ่ยถามเพื่อนอีกสองคนที่เดินตามกันมา “ ร้านนี้อร่อยมากเหรอ? คนซื้อกันเต็มเลย ” “ ช่ายยยย....ร้านโปรดเลยล่ะ ฝีมือทำอาหารของคุณชิบะน่ะอร่อยมากเลยน้า แต่ก็อันตรายมากด้วย ” อีวานว่า เซคเสริม “ ถูก...ใครกินเหลือมีตาย ” สั้น ๆ ได้ใจ....โรงอาหารในโรงเรียน หรือโรงอาหารในคุกวะ... แต่กระนั้นก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนอกสนใจอะไรมาก เพราะไม่ว่าตอนนี้อะไรมาอยู่ตรงหน้าเขาก็ฟาดให้เรียบเหมือนล้างจานได้ทุกอย่าง “ ว่าแต่แพงไหมเนี่ย..... ” “ ไม่แพงเลย!! ” อีวานเสริม ไม่แพงบ้านป้าแกสิ!!!ราคาตั้งหลายพัน!!! โรงเรียนหรือโรงแรมระดับสิบดาวฟ่ะ!!! แทบจะเป็นลม ป้ายราคาอาหารที่ขึ้นหราอยู่ทำเอาเขายอมที่จะอดอาหารตายไปเสีย ก็ราคามันพอ ๆ กับราคาอาหารที่เขากินปกติถึงอาทิตย์หนึ่งเชียวนะ!!! พอเห็นว่าอีกฝ่ายตกใจจนยืนอึ้งก็เปล่งเสียงหัวเราะ “ นายยังไม่มีการ์ดสำหรับซื้ออาหารสินะ เอาเป็นว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงเองแล้วกัน ” ครูซิไฟร์เหลือบมองประมาณว่า กุเชื่อเมิงได้แน่เหรอ... เซคเสริม “ จะกินไม่กิน? ” “ กินจ้า!! ” ตอนนี้ความหล่อขอเก็บไว้ลึก ๆ ปากท้องไว้ตื้น ๆ แล้วกันนะ.... สุดท้ายก็ยอมกินโดยมีรูมเมททั้งสองเป็นเจ้ามือใหญ่ ไอ้ตอนแรกที่ว่าหิว ๆ ก็ดูเหมือนจะเริ่มอิ่มไปโดยปริยาย ตั้งแต่ได้นั่งมองไอ้สองตัวนี้กินกันอย่างไม่เกรงอกเกรงใจใคร .....ข้าว.....มันกินแล้วเอาไปซุกไว้รูไหนของท้องกันว่ะเนี่ย.... เล่นฟาดอย่างกับแข่งกินก๋วยเตี๋ยวเรือ.... “ ว่าแต่ทำไมนายไม่มาเรียนเมื่อเช้าล่ะ....? ” คำถามที่ทำให้เขานึกถึงใบหน้าสวย ๆ ของผู้อำนวยการผู้ยากจะหยั่งถึงความคิดขึ้นมาทันที และก็อยากจะร้องไห้กลางโรงอาหารมันเสียเดี๋ยวนี้ พระเจ้าครับ....มันเวรกรรมอะไรของผม ผมไปเหยียบหางของสุนัขที่ท่านเลี้ยงไว้หรืออย่างไรกัน!! ท่านถึงได้ใจร้ายกับผมเยี่ยงนี้!! สุดท้ายเขาก็เล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ฟัง แต่รู้สึกเหมือนจะคิดผิดที่เล่าให้ฟังไงก็ไม่รู้ เพราะทั้งสองคนไม่มีทีท่าจะสงสาร เห็นใจ หรือแม้กระทั่งเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรสักนิดเลย.... “ แบบนี้แหละ... ” เซคว่า อีวานยิ้ม “ แอนนาก็แบบนี้แหละ แต่ว่าน่าแปลกนะ....ฉันไม่เคยเห็นใครที่อยู่คลาสพิเศษแล้วจะหลงมาก่อนเลย ท่าทางนายจะพิเศษจริง ๆ ” นี่มันชมหรือหลอกด่ากุวะ..... “ ว่าแต่ตึกคลาสพิเศษมันไม่มีจริง ๆ เหรอ? ” “ มี ” คนหน้าตายเอ่ยตอบ “ นายโชคดีมากเลยนะ.... ” “ โชคดี? ” เขาถามกลับ แบบนี้ยังจะมีอะไรที่เรียกว่าโชคดีอีกเรอะ! “ ตึกนั้นน่ะถูกเรียกว่าตึกแห่งการโกหก คนที่อยู่ที่นั่นจะไม่มีทางพูดความจริงเด็ดขาด เดี๋ยวคลาสพิเศษอย่างเราก็จะได้เรียนเหมือนกัน ” อีวานเอ่ยเสริม ตึกแห่งการโกหก....มันบ้าบออะไรกันวะเนี่ย!!! “ ฉันกับเซคนะอยากไปเรียนจะตาย เห็นว่าถ้าใครพูดความจริงในตึกนั้นจะถูกลงโทษด้วยล่ะ ตื่นเต้นชะมัด ” ไม่พูดออกท่าทางเปล่า พี่แกยังหัวเราะร่วนอย่างตื่นเต้นอีก เพี้ยน....เพี้ยนแบบสุด ๆ!! เอาเป็นว่าช่วงบ่ายเขาจะเริ่มโชคดีขึ้นมาหน่อย ด้วยรูมเมททั้งสองอาสานำทางมาส่งให้ยังห้องอาจารย์ใหญ่ด้วยตนเอง แต่ก็กำชับหนักหนาว่าอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ เพราะพวกเขายังไม่อยากถูกแอนนาทำโทษข้อหาช่วยเด็กใหม่ ครูซิไฟร์ยืนอยู่หน้าประตูอย่านานพอสมควร ทำใจกับการพบหน้าใครที่ตนเพิ่งจะด่าไปหนักเมื่อไม่นานมานี้ และเหมือนอีกฝ่ายจะจงใจแกล้ง เพราะเขามายืนอยู่นานเจือกไม่พูด มาพูดตอนที่เขากำลังยกมือขึ้นจะเคาะประตู อันตราย.....ว่าโรงเรียนอันตรายแล้ว ผู้อำนวยการแม่มน่ากลัวกว่าอีก!! “ มาช้ามากเลยนะ หมากับอีวานนี่มาส่งล่ะสิ? ” เอ่อ.....ไม่ได้บอกอะไรเลยนะ...เจ๊แกรู้เอง... “ ครับ.. ” ใจดีสู้เสือเว้ย!! ดวงตาคู่สวยเหลือบมองมาครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาดูหนังสือเอกสารในมือต่อ “ แม้เธอจะผิดกฎของเรา แต่ก็ถือว่าพยายามได้ดี ฉันจะไม่เอาโทษเธอ แล้วก็.... ” แอนนาโยนกล่อง ๆ หนึ่งให้ มันเป็นกล่องใบเล็ก ๆ ขนาดเท่าฝ่ามือ “ นี่คือกล่องเวทมนตร์ที่เก็บเอาของใช้จำเป็นในโรงเรียนนี้ไว้ให้เธอ ของขวัญจากฉัน ” “ ส่วนนี่... ” เธอดีดคีย์การ์ดสีทองแผ่นหนึ่งให้ ครูซิไฟร์รับมันได้ทันพอดิบพอดี “ สำหรับนักเรียนคลาสพิเศษเท่านั้น เธอจะสามารถใช้การ์ดใบนี้แทนเงินได้ภายในโรงเรียนทุกที่ ในวงเงินซึ่งทางโรงเรียนจะมอบให้ทุก ๆ สัปดาห์ ” พอพูดถึงเรื่องเงินเขาก็นึกถึงเรื่องราคาอาหารขึ้นมาทันที แล้วไอ้เงินที่ได้มาเนี่ย....มันจะเพียงพอกับค่าอาหารต่ออาทิตย์ที่เขาจะต้องกินแน่เหรอ...... และเหมือนแอนนาจะล่วงรู้ถึงความคิด “ เธอจะได้รับเงิน 1 ล้านทุกสัปดาห์ ค่าเงินของที่นี่ 100 เท่ากับ 1 ของข้างนอก เข้าใจใช่ไหม? ” 100 เท่ากับ 1.....โดนหลอกอีกแล้วกุ.... “ เอาล่ะ...หมดธุระแล้ว เธอจะต้องมาเรียนตั้งแต่วันพรุ่งนี้.... ” “ ครับ ” ชายหนุ่มค้อมศีรษะตามมารยาทก่อนจะหันหลังเดินกลับ “ เดี๋ยว... ” เสียงหวานร้องเรียก ครูซิไฟร์หันมองอย่างงง ๆ “ ขอต้อนรับสู่โครเซนไทล์ ” รอยยิ้มหวานที่ตรึงตราใจ....มันหวานเสียจนคนมองต้องขนลุก ================TBC=============
[action]ฮาตกเก้าอี้[/action] ไม่ไหวแล้ว =[]= ขำเจ้าครูซิไฟร์แบบน่างสารเช็ท! โอ้ยยย มีอย่างที่ไหนวะ ตึกแห่งการโกหก พระเอกของเรามีแอบรั่วอีกเฟร้ย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ปากท้องมาก่อนความหล่อ นี่สิน้า นิสัยมัน ได้เข้าเรียนแล้ว งานนี้ตายแน่ๆ รอติดตามต่อไปก๊าบ *-*/
ม....ไม่มีฉากบู๊..ฉากบู๊ของพญาราชสีห์หนูไปหนายยย จะเอา จะเอา จเอา!!!![action]ลงไปดิ้นพลาดกับพื้น[/action] ไอ้ตึกคลาสพิเศษนี่ช่างน่ากัวจิงเเบบนี้โกหกกันทั้งคาบเลยสินั่น โอ๊ย..มาววววว
พระเอกเรื่องนี้เกิดมาเพื่อถูกกลั่นแกล้งจริงๆให้ตายสิ กร๊ากกกกกกกกกกก สาบานได้นะว่าเป็นพระเอกไม่ใช่นางซิน ผมล่ะอยากจะเห็นหน้าเพื่อนร่วมห้องจริงๆ จะมีใครบ้างน้า จะมีใครมาข่มเหง แกล้งพระเอกของเราให้น่าสงสารยิ่งไปกว่านี้อีกนะ รอตามตอนต่อไปครับ
กร๊าซซซ พึ่งมาเม้นท์ โทษค่า โถ... ครูซิไฟร์เอ๊ย จนกว่าจะจบเทอมหมอนี่จะได้เรียนอย่างสบายๆมั้ยเนี่ย [action]ไม่มีวันซะล่ะ 555555+[/action]
