. สวัสดีครับ ห่างหายไปนานมาก เพิ่งจะมีเวลาว่างจริงๆจังๆเมื่อช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมานี่เอง ^^; วันนี้เลยเอาบทความตอนต่อ จากที่เคยเขียนเรื่องคลาวด์ไว้ มาให้อ่านกันเล่นๆครับ เป็นบทความเจาะลึกตัวละคร ในซีรีย์ Character in Vision...โดยคราวนี้ จะไล่ไปในส่วนของ พระเอกสุดหล่อ จากไฟนอล แฟนตาซี 8...ขวัญใจแม่ยกหลายๆคน...มาลองอ่านกันดูนะ (จริงๆเขียนดองไว้นานเป็นเดือนๆแล้ว เพิ่งจะได้มาเก็บตก เขียนสรุปเอาตะกี๊นี้เอง 555) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Character in Vision " Squall " เมื่อคราวก่อนหน้านี้ เราได้พูดถึง "คลาวด์" ตัวเอกคนหนึ่ง จากซีรีย์ไฟนอล แฟนตาซี ซึ่งใช้เวลากว่าค่อนชีวิตของเขา สร้างเปลือกปลอมๆขึ้นมาบดบังความรู้สึกผิด และวิ่งหนีอดีตของตนอย่างสุดกำลัง...มาคราวนี้ เราจะมาพูดถึงตัวเอกอีกหนึ่งคน จากอีกหนึ่งเรื่องราว ซึ่งมีโจทย์ที่แตกต่างกัน แต่ต้องประสบความทุกข์ใจกับเรื่องราวเหล่านั้นเฉกเช่นเดียวกัน เราจะพูดถึง ชายหนุ่มวัย 17 อีกหนึ่งคน ซึ่งมีจุดเด่นอยู่ที่แผลเป็นที่พาดเด่นอยู่กลางใบหน้า และอุปนิสัยเงียบขรึม ไม่เปิดใจให้กับใคร ครับ วันนี้เราจะมาพูดถึง ชายหนุ่มหัวใจสิงห์ นาม สคอลล์ เลออนฮาร์ท " Squall " - ความทรงจำดั่งพายุคลั่ง เมื่อแรกเกิด สคอลล์ ก็เป็นดังเช่นเด็กน้อยอีกมากมายในช่วงเวลาเดียวกัน ซึ่งไม่มีโอกาสได้สัมผัสความอบอุ่นจากผู้ให้กำเนิด..เหตุเพราะว่า ณ ขณะนั้น เป็นยุคที่การปกครองแบบเผด็จการเบ็ดเสร็จ ได้แผ่ขยายสร้างความเดือดร้อนไปทั่ว โดยผู้นำสูงสุด คือหญิงสาวผู้เหี้ยมโหด และทรงพลังราวกับหลุดออกมาจากโลกแห่งจินตนาการ ที่ได้รับการขนานนามว่า แม่มดอาเดล พ่อของเด็กน้อย ได้จากบ้านไปตั้งแต่ก่อนที่ตัวเขาจะทันลืมตามาดูโลก ด้วยภารกิจไล่ตามหาเด็กสาวอีกหนึ่งคน ที่เขารักเหมือนลูกแท้ๆเช่นกัน...เด็กสาวคนนั้น ถูกช่วงชิงไปโดยกองกำลังแม่มด เพื่อทดลองถึงพลังเหนือธรรมชาติบางอย่าง...เป็นพลังที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลงยุคสมัย และมีบทบาทอย่างมาก ต่อช่วงชีวิตของตัวเด็กหนุ่มเองในภายหลัง... การเดินทางอันยาวนานเพื่อช่วงชิงเด็กสาวนั้น แม้จะไม่ราบรื่น แต่ก็สามารถจบลงด้วยดี...สาวน้อย "เอลโอเน่" ได้กลับมายังบ้านเกิดในที่สุด...ทว่า ชายหนุ่มผู้เป็นเหมือนพ่อเลี้ยงที่แสนใจดี กลับติดพันธะสำคัญอีกมาก ในการเป็นผู้นำกองกำลังปลดแอกจากแม่มด ทำให้ไม่สามารถเดินทางกลับบ้านพร้อมกับลูกสาวผู้น่ารัก...ตัวเขาพลาดโอกาสสำคัญยิ่ง ที่จะได้เห็นหน้าลูกชายคนสำคัญเมื่อแรกเกิด...และที่ร้ายกว่านั้น ตัวเขาไม่ได้อยู่ดูใจ เมื่อคราวที่ภรรยาสุดที่รักของเขา เสียชีวิตลง...ไม่นานหลังจากที่คลอดเด็กชายออกมา ...เด็กชายผู้ที่พวกเขาคาดหวังจะให้มีหัวใจที่แข็งแกร่งกว่าใคร อ่อนโยนยิ่งกว่าใครๆ และเป็นที่พึ่งของคนรอบข้างได้มากกว่าคนไหน...สคอลล์ เลออนฮาร์ท เมื่อมารดาจบชีวิตลงตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ สคอลล์จึงถูกพาตัวมายังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พร้อมๆกับเอลโอเน่พี่สาว ซึ่งเป็นเหมือนกับสายสัมพันธ์สุดท้ายที่เขาเหลืออยู่ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ ดำเนินการโดยหญิงกลางคนผู้อ่อนโยน นามว่า อีเดีย และสามีของเธอ...แม้ตัวเธอจะสืบทอดพลังเหนือธรรมชาติจากแม่มดมาตั้งแต่ครั้งยังเด็ก แต่ก็ยังสามารถควบคุมพลังนั้นไว้ และต้องการจะถ่ายทอดความรัก และชดเชยความรู้สึกผิดของเธอ ให้กับเหล่าเด็กน้อยที่สูญเสียพ่อแม่ไปกับสงครามที่ไร้ความหมายในยุคปัจจุบัน แต่แม้ว่า จะถูกเลี้ยงดูโดยคู่สามีภรรยาที่น่ารักเพียงไร ถูกห้อมล้อมด้วยเพื่อนฝูงวัยใกล้เคียงจำนวนมากมายแค่ไหน...ตัวเด็กน้อยสคอลล์เอง กลับไม่รู้สึกว่า ตนจะสามารถหาความอบอุ่นอื่นใดได้ นอกจากการอยู่ใกล้ชิดกับเอลโอเน่..."พี่สาว" เพียงหนึ่งเดียวของตน สัญชาตญาณแรกสุดของสิ่งมีชีวิต ต่างต้องการแสวงหาความรู้สึก "อบอุ่น" และ "ปลอดภัย" ซึ่งเป็นพื้นฐานสำคัญ ให้พัฒนามาเป็นการปรับตัว ดิ้นรน และต่อสู้เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ก่อนที่จะเติบใหญ่ เข้าสังคม และสืบทอดเผ่าพันธุ์ต่อไป... น่าเสียดาย ที่สคอลล์ไม่ได้รับสิ่งเหล่านี้ในลำดับขั้นที่เหมาะสม...ตัวเขาเริ่มต้นชีวิตตั้งแต่ศูนย์ โดยที่ไม่ได้รับรู้ความรักจากผู้ให้กำเนิด "ความทรงจำ"อันดับแรกของเขา จึงไม่ใช่สัมผัสที่อบอุ่นจากพ่อและแม่ อันเป็นชนวนเริ่มต้นที่สำคัญที่สุด ที่คนเราพึงจะต้องครอบครอง ก่อนจะถ่ายทอดความอบอุ่นนั้นให้คนรอบข้าง ...เมื่อไม่ได้เริ่มต้นก้าวแรกมาจากการได้รับความรัก จึงยากนัก ที่จะส่งมอบความรักต่อให้คนอื่น...สคอลล์พัฒนาความรู้สึกที่จะถ่ายทอด"ความรัก"และ"ความห่วงใย"ต่อคนรอบข้าง ไม่ชัดเจนเท่าที่ควรจะเป็น... ก่อนที่ตัวเราจะพึงรัก พึงไว้วางใจ และพึงมีปฎิสัมพันธ์กับผู้อื่นนั้น ตัวเราเอง ต้องเริ่มจากได้รับสิ่งเหล่านั้นมาเป็นพื้นฐานเสียก่อน...ค่อยๆศึกษา และรับรู้รูปแบบของสายสัมพันธ์ที่หลากหลาย ซึ่งผ่านเข้ามาในตัว...เข้าใจได้เองว่า ความรู้สึกใดก่อประโยชน์ ความรู้สึกใดก่อโทษ...สิ่งไหนทำให้อบอุ่น สิ่งไหนทำให้อ้างว้าง... ทว่า ตัวสคอลล์ซึ่งมี"ความทรงจำ"อันดับแรก เป็นความโดดเดี่ยวไม่มีใคร จึงทำให้เขาหวาดกลัวที่จะรับรู้ ศึกษา และถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกต่างๆของตัวเอง ให้กับคนรอบข้าง ตัวเขาเริ่มต้นจากการอยู่เพียงตัวคนเดียว และเผชิญกับหลากหลายความรู้สึกที่ถ่ายทอดเข้ามาจากคนรอบข้าง...ความเห็นอกเห็นใจ ความสงสาร ความก้าวร้าว ความอ่อนแอ ความสมเพช ความหวาดหวั่น ฯลฯ ไม่ว่ามันจะเป็นความรู้สึกด้านบวกหรือด้านลบก็ตามที สำหรับเด็กน้อยผู้โดดเดี่ยวแล้ว สิ่งเหล่านั้นก็ให้ผลที่ไม่ต่างกัน...มันทำให้เขาหวาดกลัว และรู้สึกไม่มั่นคง "ความอบอุ่น" และ "ปลอดภัย" สำหรับเด็กกำพร้าเช่นตัวเขา ซึ่งถูกโยนเข้ามาในกลุ่มคนหมู่มากอย่างทันทีทันใดนั้น...หากจะมี ก็คงเพียงแค่จาก"พี่สาว"คนสำคัญ...คนๆเดียวที่อยู่ในความทรงจำและสัมปชัญญะของตัวเขา ตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย ...เอลโอเน่ เป็น"สายสัมพันธ์"เพียงหนึ่งเดียว ที่สคอลล์เหนี่ยวรั้งไว้อย่างสุดแรงเกิด เอลโอเน่เป็นเด็กหญิงที่มีอายุมากกว่าคนส่วนใหญ่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้น...คนเกือบทั้งหมด จึงรักและนับถือเธอเหมือนกับเป็นพี่คนโตของทุกๆคน แต่มีสคอลล์เท่านั้น ที่ยึดมั่น และติดพันเอลโอเน่มากกว่าใครๆ..."น้ำหนัก"ของความรู้สึกที่มีให้กับฟางเส้นสุดท้าย เหนียวแน่นกว่าที่คนอื่นๆจะหยั่งถึง... แต่แล้ว เหมือนดังโชคชะตากลั่นแกล้ง...การตามล่าเด็กสาว เพื่อนำไปทดลองเรื่อง "พลังเหนือธรรมชาติ"ของเธอ ยังคงดำเนินต่อไป...อีเดียและสามี ส่งตัวเอลโอเน่ให้เดินทางหนีไปกับเรือขนาดยักษ์ ที่เป็นเหมือนสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากลางทะเล...และปล่อยให้เด็กสาวเติบโตอยู่ ณ ที่นั้น เป็นเวลาอีกกว่าสิบปี... "พี่สาว" และ "สายสัมพันธ์" อันเป็นเหมือนหลักฐานเพียงหนึ่งเดียว ที่ยืนยันกับตัวสคอลล์ว่า เขายังมีคนที่รัก ยังมีคนที่ปกป้อง และยังมีคนให้ยึดเหนี่ยว...พลันหายสาบสูญไปต่อหน้าต่อตา...ดังฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย เด็กน้อยที่กระเสือกกระสน คว้าความรักมาจากจุดเริ่มต้นที่ไม่มีใครเคียงข้าง...กลับถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังอีกครั้ง... สคอลล์เศร้าเสียใจ และหมกมุ่นกับความผิดหวังที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน...ได้เพียงพร่ำหาพี่สาวคนสำคัญของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับยอมทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้ตัวเอลโอเน่กลับคืนมา...เขาจะไม่ร้องไห้ เขาจะเข้มแข็ง และเขาจะยืนหยัดให้ได้มากกว่าที่เคย... ไม่มีเสียงตอบรับ เอลโอเน่ไม่ได้กลับมาพบกับน้องชายคนนี้อีกเลย จากพฤติกรรมการเรียนรู้ บ่งชี้ว่า สิ่งมีชีวิตที่พัฒนามาจนมีสติปัญญาควบคู่กับสัญชาติญาณ จะเรียนรู้และเติบโตจากความผิดพลาดที่เคยพบ และเมื่อเจอกับปัญหาเดิมอีกครั้ง ก็พร้อมที่จะมีการตอบสนองที่เปลี่ยนแปลงไป...ไม่ว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลงก็ตามที ด้วยเหตุนี้ สำหรับสคอลล์แล้ว..."การแยกจาก" จึงเป็นสัญลักษณ์แห่งความอันตราย ความไม่มั่นคง และความรู้สึกที่แตกสลาย...หนทางเดียวที่จะป้องกันการสูญเสีย "สายสัมพันธ์" ไปได้ ในสายตาของเด็กน้อยผู้โดดเดี่ยวแล้ว...ก็มีแต่เพียงการ "ไม่สร้าง"มันขึ้นมาเสียตั้งแต่ต้นเท่านั้น... สคอลล์เติบโตมา ด้วยการสร้างกรอบป้องกันอย่างที่เขาต้องการ เขากลายเป็นคนเงียบขรึม ไม่สนใจใคร และพยายามมีชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียว ไม่มีปฎิสัมพันธ์กับคนอื่น ...เขาทำตามสิ่งที่เขาเชื่อได้อย่างดี และเติบโตมาเป็นทหารรับจ้างที่มีฝีมือสูงส่ง...แต่น่าขำ ที่ยิ่งชายหนุ่มพยายามทำตัวโดดเดี่ยวมากแค่ไหน มันก็ยิ่งดึงดูดความสนใจของคนรอบข้าง และกลายเป็นเสน่ห์อันน่าพิศวง ที่ทำให้ผู้อื่นอยากเข้าหามากยิ่งขึ้น...ยังไม่ต้องพูดถึง"ฝีมือ"แท้ๆ ที่ได้รับการขัดเกลา จนโดดเด่นกว่าเพื่อนร่วมรุ่นทุกๆคน แต่แล้ววันหนึ่ง เปลือกหนาๆ ที่ชายหนุ่มสร้างขึ้นมาอย่างเร่งร้อน ก็ถูกทำให้สั่นไหว...เมื่อหญิงสาวนาม "รีนอร์ ฮาร์ททิลลี่" ได้ปรากฎตัวขึ้น ...สาวน้อยผมดำยาว คนที่ทำให้เขาเกิดความรู้สึกแรกว่า...หล่อนช่างอ่อนต่อโลกสิ้นดี...ทั้งไม่ยอมรับด้านที่โหดร้ายของสังคม และพยายามอย่างเอาเป็นเอาตาย ที่จะต่อสู้เพื่อสิ่งที่เธอคิดว่าไม่ถูกต้อง ...หญิงสาวพร่ำบ่นแต่เรื่องในอุดมคติ อย่างการพยายามปลดปล่อยผู้คนที่ทุกข์ทรมาน การต่อสู้โดยที่มีคนสูญเสียน้อยที่สุด หรือกระทั่งการปฎิบัติภารกิจที่เต็มไปด้วยอุดมการณ์กล้าแข็ง...แต่กลับเต็มไปด้วยแผนการณ์ที่หละหลวมและดูไม่เข้าท่า และที่ยิ่งกว่านั้น...ไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตาม...เธอเริ่มที่จะสนใจในตัวชายหนุ่ม และต้องการที่จะรู้จักตัวเขาให้มากยิ่งขึ้น... สำหรับตัวสคอลล์ที่ปิดกั้นตัวเองจากคนอื่นในสังคมแล้ว สิ่งที่เขาจะยอมรับไม่ได้ที่สุด ก็คือการปล่อยให้ใครซักคน "เข้ามา" ในชีวิต และยุ่มยามกับสิ่งที่เขาจะคิด สิ่งที่เขาจะทำ และสิ่งที่เขาจะรู้สึก "ก่อนที่ตัวเราจะรัก ไว้วางใจ และมีปฎิสัมพันธ์กับผู้อื่นนั้น ตัวเราเอง ต้องเริ่มจากได้รับสิ่งเหล่านั้นมาเป็นพื้นฐานเสียก่อน" ...ความทรงจำที่เลอะเลือน และความหวาดกลัวต่อความไม่มั่นคง ได้บดบังสายตาของชายหนุ่มมาเนิ่นนาน... มิหนำซ้ำ ผลข้างเคียงจากการฝึกฝนเพื่อเป็นทหารรับจ้างของเขา ยิ่งกัดกร่อนความทรงจำตั้งแต่ครั้งเยาว์วัยไปทีละน้อย ทีละน้อย...เหลือเพียงความรู้สึกที่เลือนลาง และหวาดกลัวที่จะสร้างความสัมพันธ์กับใครไหนๆ... รีนอร์เป็นผู้หญิงที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง...เธอไม่เห็นว่า การพยายามปิดกั้นความรู้สึกตัวเอง และบดบังตัวตนจากสังคมภายนอก มันจะมีประโยชน์ตรงไหน...เธอพยายามอย่างสุดความสามารถ ที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งใน "โลก" ของชายหนุ่ม ที่สุดของที่สุด...อาจกล่าวได้ว่า เธอทำได้สำเร็จ...รึอย่างน้อย รีนอร์ก็ก้าวผ่านเกราะกำบัง และเข้าถึงตัวตนของ สคอลล์ เลออนฮาร์ท ได้มากกว่าที่คนไหนๆ จะเคยทำสำเร็จ... สัมผัสที่ห่างหายไปเนิ่นนาน ทั้งความรัก ความห่วงใย ความอบอุ่น และความรู้สึกปลอดภัย...ได้กลับคืนมาที่ตัวของชายหนุ่มทีละน้อย...ซึ่งหากจะว่ากันจริงๆแล้ว มันก็เป็นสิ่งที่คนทั่วไป พึงจะพัฒนาให้มีขึ้น ตั้งแต่ก่อนจะก้าวพ้นวัยเด็ก... ...แม้จะช้าไปนับสิบๆปี...แต่ที่สุดแล้ว มันก็พลันเริ่มต้นขึ้น ในหัวใจของเขา..."สายสัมพันธ์" ที่เขาลืมเลือนไปแสนนาน ตลอดเวลาที่ผ่านมา สคอลล์ใช้ชีวิตโดยการ "มองเข้ามา" ภายในจิตใจของตัวเองเป็นหลักใหญ่...และพยายามอย่างยิ่งยวด ที่จะปกปิด ไม่ให้ใครเข้ามาก้าวก่ายกับอาณาเขตภายในหัวใจของเขา ...แต่เมื่อปมแห่งความสูญเสียที่ซุกซ่อนอยู่นั้น ได้คลายออกอย่างช้าๆ...และภาพที่พร่าเลือนในความทรงจำ เริ่มกระจ่างชัด...ชายหนุ่มก็เริ่มที่จะเลิกหวาดหวั่น และกล้าที่จะ "มองออกไป" ยังผู้คน และความเป็นจริงที่อยู่ภายนอก "ความทรงจำ" ที่วุ่นวายสับสน ดุจพายุที่พัดโหมอย่างบ้าคลั่ง...เริ่มที่จะสงบลงอย่างแช่มช้า...ความรู้สึกผิด ความรู้สึกอ่อนแอ และความเกลียดชัง ที่ถูกสร้างขึ้นจากจิตใจเมื่อครั้งยังเป็น "เด็กน้อยสคอลล์" ผู้ไร้พลังและขาดความรัก ได้เผยขึ้นมาอีกครั้ง ต่อหน้า "สคอลล์" ที่เติบใหญ่ เข้มแข้ง และพร้อมที่จะเข้าชนกับภาพอดีต ...ผ่านมาเนิ่นนาน...ชายหนุ่มได้เผชิญกับภาพแห่งปัญหาที่แท้จริงเป็นครั้งแรก...ความรู้สึกโดดเดี่ยว และหวาดกลัวการสูญเสีย ที่ตัวเขาหลีกหนีมันมาตั้งแต่วัยเด็ก...ได้ปรากฎขึ้นเบื้องหน้าอีกครั้ง...แต่คราวนี้ "อะไร"...ที่เปลี่ยนไป ? ชายหนุ่มก้าวเข้าเผชิญกับภาพแห่งความทรงจำอันขมขื่นนั้น ด้วยหัวใจที่เติบโต และด้วยความมุ่งมั่นที่กล้าแข็ง ดุจหัวใจของสิงห์ ...อาจไม่มีใครสามารถบอกถึงบทสรุปที่แท้จริง ของเรื่องราวการเผชิญหน้าครั้งนั้น... ทว่า ท้ายทีสุดแล้ว..."รอยยิ้ม" ที่ปรากฎเป็นครั้งแรก บนหน้าของชายหนุ่ม...อาจเป็น"คำตอบ" ที่ชัดเจนที่สุด ที่เขาจะส่งมอบให้กับผู้คนรอบข้าง...ผู้คนที่เขารัก...และผู้คนที่เจิดจ้าอยู่ในความทรงจำ... และแล้ว...เมื่อพายุที่บ้าคลั่ง ได้ผ่านพ้นไป...ความทรงจำที่แจ่มใส ก็พลันติดตามมา... . . .
....ยาว....ยาวอีกแล้ว... หวังว่าเพื่อนๆจะอ่านกันจนจบนะครับ มีข้อคิดเห็น หรือต้องการแลกเปลี่ยนอะไร เชิญในกระทู้ได้ตามสะดวก ^^ กว่าจะเขียนบทความอันนี้ได้ ตอนนั้นผมต้องไปรีวิวสคริปต์ FF8 คร่าวๆอีกทีนึง...สนุกใช้ได้เลยครับ ภาคนี้ ถ้ามีโอกาส คงได้มาพูดถึงอย่างละเอียดอีกที ...แม้ผมจะมีอคติส่วนตัว ทำให้ถูกใจพระ-นางของภาค 8 น้อยกว่าภาคอื่นๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่า เจ้าหนุ่มหัวใจสิงห์คนนี้ มีเสน่ห์ที่น่าในใจไม่น้อยเลยทีเดียวเชียว หลังจากนี้ คงจะกลับไปค่อยๆเขียนบทความ 20 ปีไฟนอลฯ ตอน FF7 ต่อ...ก็คงอีกพักใหญ่ๆครับ...แล้วจะกลับมาคุยกันใหม่อีกทีน่อ +_+ //
เพราะได้รับความรัก จึงรู้จักที่จะมอบความรักให้กับคนอื่นต่อไปได้งั้นสินะ KH3 จีบแอริธให้ติดนะเฟ้ย!!! วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆ
ภาพที่สคอลยิ้ม ดูกี่ทีก็ไม่อยากเชื่อ ว่าคนอย่างเจ้าบ้านั่น จะยิ้มแบบนี้ได้ [action]ตุ๊บ !! แอ๊ก !! อั๊ก !! โดนสาวกพี่บากเตะ[/action]
ผมกลัวว่า KH 3 รินอร์จะโผล่มาน่ะสิครับ คุณ Zieghart มีโครงการจะเขียนถึงพระเอก FF ให้ครบเลยรึเปล่าครับ ถ้าเช่นนั้น ผมจะรอติดตามให้กำลังใจนะครับ
กลับมาอีกแล้ว สำหรับตอนต่อของบทความกระเทาะแก่นชีวิตของพระเอกแห่งไฟนอลแฟนตาซี [action]คราวหน้า Request FF X จะได้ไหมครับ แหะๆ[/action] สนุกดีครับ ชอบมากๆเลย เป็นกำลังใจให้เขียนบทความดีๆ(และมีประโยชน์)ให้เพื่อนๆชาว AF ได้อ่านกันครับ
คราวที่แล้วเป็นเจ้าหัวโบะ คราวนี้เป็นพี่หน้าบากแฮะ อ่านไปเพลินๆเลย สนุกดีครับ ชอบ ปล. ถ้ารีนอร์โผล่มาใน KH3 ล่ะก็.... คงต้องมีศึกชิง"นาย"ล่ะครับ
ปัด บอกสิว่าเราไม่ได้เรียนปรัชญาหรือจิตวิทยาเป็นวิชาเอกด้วย....เขียนแบบนี้ขอคารวะหนึ่งจอก (ถ้าเมนท์คุ้นๆ ก็เอามาจากอีกที่นั่นแหละ = =a)
เขียนได้สุดยอดเลยนะครับ ขอคาราวะเลย ยังไงก็ตามผมยังติดตามตอนต่อไปของพระเอกคนอื่นๆอยู่นะครับ [action]อยากอ่าน FF10 เร็วๆครับ[/action]
ถ้าจะว่ากันตามตรงแล้ว หมอนี่เป็นพระเอก PS1 ที่คุมิกรี๊ดมากที่สุดเลยนะ....เพราะมัน.............หล่อ - -+! (ตัดสินคนแค่นี้ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!) อ่านแล้วใจความรู้สึกของสควอลเลยแฮะ แต่ก็อีกอ่ะ....หาคนอื่นโอ๋แทนรีนัวร์ได้มั้ยเนี่ย =[]=!!!?? (ยกมือโหวตแอริธอีกเสียง ภาคสามพยายามหน่อย อย่ามัวแต่เก๊กเซ่!) พรืด....อ่านบทความไปนึกขึ้นมาได้แล้วขำ สควอล เลออนฮาร์ท.... ชื่อไทย... นายพายุ หัวใจสิงห์... เสร่อแปลกๆ เนอะ ก๊าก!
ผมรู้สึกยังกับว่า ซิกฮาร์ทอาจจะเข้าใจนายบากได้มากกว่า อ.โนมุระซะอีกนะ ^^; ปล. มันต้อง "ลมกรด ส. ใจสิงห์" เซ่! ... เอช!! เอชชชชชชช!!!! ~
V V V นั้นสิ เดี่ยว SE ทำโผ่ลมาจริงๆซะหรอก! เชียร์ เอริธกับแซคกันดีกว่า 555+ [action]มาจากไหน[/action]
ตอนหน้าคงเป็น ตำนานมนุษย์จ๋อ ซีดานสินะ เหอะๆๆๆ ตอนนี้ก็ยังคงความยอดเยียมเช่นเดิมนะครับ^^ (ส่วนตัวไม่ชอบภาค8เท่าไหร่ มันรักๆมากเกินไป)
ว้าว...อ่านสนุก ตรงประเด็น ใช่เลยนายคนนี้เขาเป็นแบบนี้จริงๆนั้นแหละ อยากอ่านของคนอื่นต่อจัง มาเขียนต่ออีกนะคะ ^^
อ่านแล้วก็ซึ้งใจดีครับ ความจริงผมก็ไม่ค่อยชอบภาคนี้เท่าไหร่(เพราะตอนนั้นเล่นไม่รู้เรื่อง เล่นจบแบบงง) พอมาอ่านแล้วก็พอจะเข้าใจว่าทำไมสคอลถึงได้ทำตัวอมทุกข์อยู่แบบนั้น ตอนต่อไปเป็นของซีทานเหรอครับ จะรอติดตามนะครับ
ลิงค์ที่เขียนๆมา.....ถ้าแปะไว้ในลายเซ็นด้วยจะดีไม่น้อยเลยครับปัด บทความดีๆก็อยากให้ได้อ่านกัน..... ปล. อยากให้มาเขียนข้อสอบอัตนัยที่ผมจะสอบพรุ่งนี้แทนจริงๆ ให้ตาย.....-*-
คราวนี้เป็นเรื่องของไอ้หนุ่ม ใจสิงห์สินะ ภาค 8 นี่พอได้มาอ่านบทความในกระทู้นี้แล้ว มันทำให้ผมมีความรู้สีกในด้านบวกเพิ่มขึ้นแฮะ ที่ผ่านมาผมเล่นเกมแต่แทบจะไม่รู้เนื้อเรื่อง เพราะบทสรุปสมัยนั้นไม่ได้บอกละเอียดเหมือนทุกวันนี้ อีกอย่างตอนนั้นยังเบบี๋ ไอ้เรื่องจะให้นั่งออนไลน์นะยากครับ แต่โดยส่วนที่ตัวที่เล่นภาคนี้ผมค่อนข้างจะชอบลิมิตเบรคมากๆ เลย โดยเฉพาะ Renzokuken เจ๋งโคตร ถ้าใครจำได้ ตอนที่ไปล่า ซาโบเทนเดอร์ คิง ถ้าใช้ลิมิตพี่บากของเรากระโดดขึ้นไปฟันกลางหัวเลยนะครับ (เป็นฉากที่เจ๋งมาก) เป็นระบบที่พัฒนามาจากภาค 7 อีกทีและดูท่าว่าจะอยู่คู่กับซี่รี่ส์นี้ไปอีกยาวนาน ส่วนใน KH นี่ผมว่าพี่บากของเราคงไม่ทะลึ่งพรากผู้เยาว์นะครับ..... เห็นสนิทกับยูฟฟี่ดี....
