[CCC] Ceres Climatic Club 23

โซระสู้ๆ ว่าแต่ไม่ได้ PM ผมรึ ^^"

กะเดี๋ยวรีบปั่นงานแล้วจะขึ้นไปเที่ยวก่อนซักรอบ

ว่าแต่ตูจะว่างมั้ย!!

โอ้!! ในที่สุดบอร์ดก็กลับมาก(ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้)แล้ว ดีใจ =w= จะได้มีที่เม้าท์+ระบายความเครียด

ยิ่งช่วงนี้ความเครียดสะสมของจริงค่ะ T[]T โอ้ๆๆๆ เหลือเวลาอีก 1 เดือนเท่านัั้น แถมโรงเรียนสอบช้าอีก กว่าจะเริ่มสอบก็ 11 กุมภาพันธ์ แล้วสอบ O-NET วันที่ 29 =w='' อืมม กะไม่ให้อ่านหนังสือใช่ไหมเนี่ย
งานก็เยอะ T[]T แง้

บ่นเป็นป้าเชียวเรา =w='' พอดีกว่า

เวปกลับมาเเล้ว ดีใจจังเลยครับ ต้องรีบเอาข่าวไปบอกเวปอื่นๆก่อน อิอิ

โอ้....

มันกลับมาแล้ว

it's back!

โอ้...เย้ บอร์ดกลับมาแร้วววววววว

ในที่สุดก็กลับมามีที่สิงสถิตอีกครั้ง โย่ว !!!

แล้วสมาชิกไปไหนกันม๊ด - -"

เย้ กลับมาแย้ว ^__^

โหย กระทู้นี้อยู่ยืดจริงๆ นับถือๆ
ตั้งแต่จากไปยันกลับมาแล้วยังอยู่ยืนยง ข้าน้อยขอคาราวะๆ

ตั้งแต่บอร์ดล่มแทบไม่ได้เข้ามาเลยแหะ...

ดูมันเงียบเหงาไปเยอะนะ...กระทู้ใหม่ๆก็ไม่ค่อยมี = =

แค่ไม่มีอะไรร้อนๆมาเสริฟชั่วคราวน่าคุน่า - -a

โอ้ว ซีบิล *O* ตกใจกับชื่อนี้มาก ไม่เห็นมากี่ปีแล้วเนี่ย หนึ่งในสมาชิกเก่าแก่หง๋ำเหงือก , สบายดีมั้ยครับ หายไปไหนมาซะนานเลย

ว่าแต่... เงียบไปจริงๆด้วยแหะ ไม่มีใครมาเล่าสู่ักันฟัง หรือเปิดประเด็นประหลาดๆกันเลย

แหะๆ ... ถ้านับรวมสมัยแรกสุดด้วย ตอนนี้ CCC ก็ปาเข้าสู่ปีที่ 7 แล้วนะครับ แต่ถ้านับที่พึ่งตั้งเป็น CCC ก็ยังถึงแค่ 6 ปีกว่าๆแล้ว (นานเหมือนกันนะนี่)



กลับมาแล้วเหมือนกันครับ หลังจากบอร์ดล่มไปสักพัก และกลับมาเปิดตัวใหม่ แต่ผมก็ยังคงไม่ได้เข้ามาตอบอะไร

- -' เพราะไม่มีเวลาจริงๆ

เผอิญอาทิตย์นี้ให้เวลาตัวเองหนึ่งวัน ... เพื่อคลายเครียดก่อนเตรียมตัวสอบป.โท และปั่นส่งงานในอาทิตย์หน้า

เลยได้มีโอกาสมาตอบ


แต่ก็ยังคิดถึงทุกคนอยู่เหมือนเดิมนะครับ


ถึงช่วงนี้กระทู้จะดูอืดๆ (เป็นอยู่กันเป็นพักๆ จนน่าจะชินกันแล้วเนอะ) แต่เดี๋ยวพออะไรมันเข้าที่เข้าทาง ก็กลับมานั่งเม้าท์กันเป็นปกติเอง

ผมเอง เวลายุ่งๆคงเหลืออีกแค่ 2 อาทิตย์ นับเผื่อๆไว้ก็ให้สักสามอาทิตย์ ก็จะจบแล้ว

หลังจากนั้นคงขอพักผ่อนสักพักก่อนเริ่มเรียนป.โทช่วงกลางปีที่จะถึง

ก็คงจะออนเอ็มบ่อยๆ เข้ามาคุยบ่อยๆน่ะครับ



เดี๋ยวผมอาบน้ำ เตรียมตัวนอนแล้วดีก่า ... คิดถึงทุกคนเน่อคับ

เข้ามาขุดครับ

[action]วิ่งหลบสตาฟ[/action]

ขุดด้วยคน +555

แวะมาทักทายทุกคนเลยน้า
พึ่งไปงานคอสงานแรกของปี ไม่ได้คอสซักนานเพราะฉะนั้นชุดที่ตัดเลยหมดไปเยอะ โฮกๆ

แล้วดูแลสุขภาพกันด้วยน้า ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รวมถึงรัฐบาลด้วย (เฮ้ย)
เพราะตอนนี้ไม่สบายอยู่ จะอ่านหนังสือก็ไม่รุ้เรื่อง ไม่ได้ไปเรียน 2 วันแล้ว

ฮิโต้ กับ เจน เข้ามาขุด
เราเอามั่ง


ทางเดินประจำทางหนึ่ง ใน มธ.รังสิต ( ทางเดินทาง ศูนย์ญี่ปุ่นไปโรงอาหารกลาง )


ตอนนี้ ซากุระ( จริงๆไม่ใช่ซากุระ แต่ฉายาต้นนี้คือซากุระเมืองไทย ) กำลังบานสวยตลอดแนวถนนทั่วมหาวิทยาลัย


ถ้าปีนไปถ่ายบนต้นได้แบบสดๆ คงทำไปแล้ว , ขอถ่ายดอกที่ร่วงลงมาไปแทนก่อนล่ะกัน

เพิ่งรู้ว่า hi5 ก็ใช้เป็นที่ฝากรูปเอา url มาเปะเว็บอื่นได้ ~

ที่มหาลัยเรามีดอกนี่เหมือนกัน ตกเกลื่อนเลยช่วงนี้ เคยลื่นถไลเจ้าดอกนี้ด้วยง่ะ ทำไปได้เรา - -* จากนั้นก็ผวาไม่กล้าเดินย่ำมันอีกเลย

ดอกชมพูพันทิพย์ ร่วงที่หมดต้นเลย แต่ก็สวยดีนะ

ปล. บิวจังเข้ามาบ่อยแฮะ กลายเป็นสมาชิก ccc ซะแลิวสินะ ฮิฮิ

นั่นสิครับ ... หลังจากที่บิวซังหลวมตัวเข้ามาหลายรอบ ยังไงผมจะจับเข้าเป็นสมาชิกเอง ฮาๆ ไว้ทำ Profile ใหม่เสร็จเมื่อไหร่ ในนั้นจะมีชื่อบิวซังอยู่แน่ๆ ฮาๆๆ



กลับมาแล้วครับ กลับมาจากสอบปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

เป็น 4 คืน 5 วัน (นับวันเดินทางด้วย) ที่นอกจากจะเหนื่อยแล้ว ยังแอบชื่นใจอยู่นิดหน่อยด้วย

เห็นมีคนมาขุดทั้งตอบ ทั้งลงภาพ

ผมขอลงบรรยากาศตอนไปคราวนี้ไว้บ้างละกัน ถือเป็นการขุดกระทู้ไปในตัว ฮ่าๆ

(หมายเหตุ: อาจโหลดโหดไปสักนิดนึง มีทั้งหมด 37 ภาพด้วยกัน แต่ละภาพไม่ได้ทำการตัดแต่งพันธุกรรมใดๆ เพราะฉะนั้นถ้าภาพสวยแสดงว่าสวยธรรมชาติ ... แต่อาจมีบางภาพ - -' ที่แสดงถึงความโทรมของเจ้าของทริปคราวนี้ ~ ~ )

(หมายเหตุ2: ช่างกล้องมือสมัครเล่น ฝีมือห่วยแตก ยังอยู่ในช่วงพัฒนา ... อย่าถือสาถ้าภาพเบลอๆนะครับ ฮาๆ)

เมื่อกลิ่นจันทร์ระคนบนเชิงดอยสุเทพ​

ที่มาของการเดินทางคราวนี้อยู่ที่ ผมจำเป็นจะต้องมุ่งหน้าขึ้นเหนือเพื่อไปสอบเข้าปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ มหาวิทยาลัยในฝันครั้นที่ผมจะเข้าเป็นนักศึกษาปริญญาตรี (เมื่อ 4 ปีก่อน) แต่ก็ต้องชวดไปเพราะความเห็นของทางบ้านที่ลงมติอย่างเกือบเป็นเอกฉันทน์ ว่า "ไม่ได้" ส่วนเหตุผลนั้นมีหลากหลาย = = ขึ้นอยู่กับวัยและความแตกต่างระหว่างบุคคลของสมาชิกภายในครอบครัวแต่ละคน

ซึ่งผมก็ไม่ได้กระไร ... เพราะยังไงก็มีเป้าหมายต่อไปไว้ที่ศิลปากร

- -' ความคิดที่จะอยู่และเรียนในกรุงเทพมันทำให้ผมคลื่นเหียนมากพอที่จะเลิกนำมาคิดในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยในครั้งนั้น

(แต่ดั้น ... สุดท้ายก็ต้องมาฝึกงานอยู่ในกรุงเทพอยู่ดี เรื่องที่มันหนีไม่พ้น ... หนียังไงมันก็คงหนีไม่พ้นน่ะนะ)

คราวนี้เป็นโอกาสใหม่อีกครั้งหนึ่ง หลังจากเวลาล่วงเลยไปจนเกือบจบระดับปริญญาตรี เป็นบัณฑิตใหม่ ... เมื่อทางบ้านไม่ว่าอันใด เพราะเข้าใจในความเป็นผมมากพอ และสาขาวิชาที่นี่ก็ตรงตามความต้องการอยากรู้อยากเรียนของผมอยู่มาก (ถึงจะไม่มากที่สุด) การลองสอบดูก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย เพราะยังไงนอกจากจะขึ้นมาสอบแล้ว จุดประสงค์อื่นสำหรับผมคงอยู่ที่การมาหาใครบางคน และเที่ยวให้หนำใจ (หลังจากเหนื่อยยากอยู่กับการฝึกงานที่ไม่มีที่สิ้นสุด ... นานๆก็ขอหนีปัญหาทีละกัน)

ก่อนอื่นเลยคงต้อง ... แนะนำสมาชิกของทริปในคราวนี้

สมาชิกทริปคราวนี้มีอยู่ 2 คน ได้แก่ ผม "อากิ" และ เพื่อนที่อยู่ในสาขาวิชาเอกของผมอีกคนหนึ่ง นามว่า "บังคับ" (ที่มาที่ไปของชื่อ ตอบง่ายๆที่ทุกคนคงจะเข้าใจคือ "เป็นชื่อว๊าก" ผมไม่อยากขยายความเท่าไหร่)

หลังจากนัดวันและเตรียมตัวเดินทางไว้อย่างดิบดี เป็นเวลาหลายต่อหลายวันก่อนการเดินทาง พวกเราก็มาเจอกันที่หัวลำโพงในช่วงประมาณ 2 ทุ่มครึ่งของวันพุธที่ 6 เพื่อจับรถไฟล่องไปตามสายรางที่พาดผ่านจังหวัดต่างๆสู่ภาคเหนือ เชียงใหม่ ที่ที่ผมเคยไปเยี่ยมเยียนมาแล้ว 2 ครั้ง

พอเจอหน้ากันปุ๊บ ผมก็บอกบังคับทันทีว่า "หิวว่ะ" แล้วเราก็ตรงดิ่งไปหาอะไรรองท้องกัน ก่อนเสียงหวูดรถไฟจะดังในเวลา 22.00 นาฬิกาตรง

ด้วยความสิ้นคิดของผม ... และแทบหาอะไรรับประทานในโรงอาหารของหัวลำโพง ณ ช่วงเวลานั้นไม่ได้ ข้าวมันไก่เป็นทางออกที่ดีที่สุด

​

พอเกือบได้เวลารถไฟออก ผมกับบังคับก็รีบจ้ำกันขึ้นรถไฟ เพื่อไปหาจับจองที่นั่ง (ก่อนจะถูกมือดีแย่งไปแล้วไม่ยอมปล่อย) ครั้นพอไปถึงที่นั่งก็พบว่ามีคนมานั่งที่ของผมกับบังคับอยู่ก่อนแล้ว ตามมารยาทผมจึงถามเขาว่า "พี่นั่งเลขที่อะไรหรือครับ?" และเขาก็บอกอย่างไม่ลังเลว่า "37 กับ 38 ครับ"

บ๊ะ ... มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ก็นั่นมันเลขที่นั่งตรู ขณะที่ผมกำลังยืนงง และเตรียมขอดูตั๋วรถไฟของเขา ... ก็เฉลียวใจว่า 'หรือนี่ตรูโก๊ะกัง ขึ้นผิดโบกี้ฟระ'

และมันก็เป็นแบบนั้น ... โบกี้ที่ผมจะนั่งมันถัดไปอีกโบกี้นึง

ฮาๆ ... หลังจากยิ้มเจื่อนๆก็เลยรีบเหวี่ยงตัวหนีความอายจากตรงนั้นโดยเร็วที่สุด

หลังจากนั่งถูกที่ได้ไม่นาน เสียงหวูดรถไฟก็ดังขึ้นทันที

คราวนี้น่าตกใจอยู่นิดหน่อยตรงที่ 'ออกตรงเวลาแหะ'


พอรถไฟออกได้ไม่ถึง 20 นาที และผมจัดแจงข้าวของและท่านั่งเรียบร้อยแล้ว ...

ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็ ตี 5 ครึ่ง - -' (ตรูเพลียขนาดหนักเลย ... ขนาดรถไฟชั้น 3 ยังนอนได้ไม่รู้ร้อนรู้หนาว หรือเพราะว่านั่งจนชินแล้วหว่า) ผิดจากบังคับที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นตลอดทาง

บรรยากาศเริ่มเช้า ... ผมพบความแปลกประหลาดที่ไม่เคยเห็นแม้จะเคยนั่งรถไฟมาเชียงใหม่ในช่วงเดือนธันวาคม หน้าหนาวของปีที่แล้ว


หมอกลงครับท่าน!!!

​

เป็นหมอกจริงๆ ไม่ใช่ควันไฟ - -' อย่างที่เคยโดนหลอกเมื่อนานมาแล้ว

​

หลังจากรีบถ่ายรูปหมอกซึ่งไม่เคยเห็นว่าลงหนักขนาดนี้ในการเดินทางด้วยรถไฟครั้งที่ผ่านมาๆ ก็หยิบขวดน้ำดื่มที่เตรียมไว้ตั้งแต่ก่อนขึ้นรถไฟขึ้นมา 2 ขวด และโฟมล้างหน้า แล้วจึงเดินตรงรี่ไปยังห้องน้ำของรถไฟเพื่อล้างปากล้างคอ และล้างหน้าให้สดชื่น


แต่ถึงอย่างนั้น - -' ก็ยังโทรมอยู่ดี ฮาๆ

​

ล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย กระเพาะก็ทำงานทันที ท้องดันร้องจ๊อกๆไม่หยุด

ก็แหงล่ะสินี่มัน 7.30 น. แล้ว เมื่อคืนก็กินข้าวมันไก่ไปจึ๋งเดียว ผมก็เลยชวนบังคับไปที่โบกี้ห้องครัว แล้วก็เริ่มสั่งกับข้าวราคาโหดได้ 2 อย่าง และข้าวเปล่า 4 จาน (หึหึ - -* ผมกับเพื่อนนี่ตัวดูดข้าวเลย ฮาๆ)

ระหว่างที่นั่งรอกับข้าว ... ถึงจะ 7 โมง 50 เกือบ 8 โมงแล้ว หมอกก็ยังคงลงไม่หยุด ... ก็ว่าทำไมเมื่อคืนมันหนาวๆ หมอกลงหนักขนาดนี้ - -'

​

กับข้าวมื้อเช้าบนรถไฟได้แก่ ไข่เจียว และ กะเพราหมูสับ (ไม่ใส่พริก ... เพราะผมเป็นโรคกระเพาะกินเผ็ดบ่ได้)

​

หลังจากทานข้าวกันอิ่ม ... พวกเราก็กลับไปนั่งประจำที่ และ ... สวิทซ์ในตัวผมมันก็ปิดเอาซะดื้อๆอย่างงั้น

มารู้สึกตัวอีกที สถานีลำพูน (อีกสถานีเดียวก็ถึงจุดหมายปลายทาง สถานีเชียงใหม่แล้ว)

ท่าทางผมคงเหนื่อยกับการฝึกงานที่ผ่านมาจัด ช่วงสาม-สี่เดือนที่ผ่านมานี้ ว่างเมื่อไหร่ หลับตลอด - -'


พอถึงสถานีเชียงใหม่ พวกเราก็ลงจากรถไฟ และตรงดิ่งจัดการธุระกับสารรูปตัวเองในห้องน้ำของสถานี

แล้วพลันเดินตรงดิ่งออกจากสถานีรถไฟทันที

เพราะแทนที่จะไปขึ้นรถแดงราคาเหมาแบบนักท่องเที่ยว สู้เดินหารถแดงข้างนอกราคาย่อมเยาตามประสาคนเคยมาหลายครั้งดีกว่า ขี้เกียจไปอยู่วง Demand Supply ... ขืนยอมจ่ายไปแบบครั้งที่ผ่านๆมา การเที่ยวในวันต่อๆไปคงหืดขึ้นคอ


แล้วเราก็มาเจอรถตุ๊กๆแถวสถานี คุณลุงเขาเสนอให้เราในราคาที่พอจะจ่ายได้ (อาจแพงกว่ารถแดงข้างนอกสถานีสักหน่อย แต่ก็ถือว่าคุ้มถ้าเทียบกับการเดินออกไปหากลางแดดร้อนๆ) คนละ 40 บาท ส่งจนถึงมช. เป็นราคาที่ไม่แพงเลย เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว - -' คนละร้อยกว่าๆเห็นจะได้ (จุดหมายเปลี่ยนจากข้างหน้ามช.ไปข้างหลังมช. มันแพงขึ้นขนาดนั้นเลยเรอะ)

เวลาผ่านไปเกือบ 20 นาที คุณลุงก็พาเรามาส่งที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่โดยสวัสดิภาพ ... ขณะที่แกกำลังทอนเงินพวกเรา ผมกับบังคับก็พลันไปสังเกตเห็นว่า มือของคุณลุงแกพิการ (ลักษณะมือและนิ้ว เป็นคุ้มๆ ยืดออกมาไม่ครบ ... แต่แกขับรถเก่งมาก โดยที่พวกเราไม่รู้เลย)

หลังจากนั้นจึงมุ่งหน้าเข้ามช. และตรงไปยังสำนักบริการวิชาการ ที่พักที่ผมได้ติดต่อไว้เมื่อวันจันทร์ก่อนหน้าที่จะมา

เข้าสู่ที่พักปุ๊บ ผมกับเพื่อนก็จัดข้าวของให้เป็นระเบียบ

และนี่คือเตียงของผม

​

​

- -' ตรูก็บ้าขนหนังสือไปอ่านเนอะ

ความหนาของมันก็ ...

​

หลังจากนั้น บังคับบอกผมว่า เขาจะขอนอนพักจนถึงบ่าย 4 โมงเย็น (ซึ่งเวลาในขณะนั้นคือ บ่ายสองโมง กว่าๆนิดๆ)

ผมก็เห็นด้วยและกะว่าจะรอเขาตื่น ค่อยออกไปหาอะไรทานกันในมื้อเย็น

ขณะกำลังเฝ้ารอให้ใครบางคนโทรมา ... หลังจากที่พึ่งโทรบอกเขาไปว่า "พึ่งมาถึงนะ"

ก็ดัน ...



เผลอหลับไปซะงั้น




ผมรู้ตัวอีกทีก็ ...



ตี 5 ของวันรุ่งขึ้น = = แหะๆๆๆๆๆๆ


และพบว่าบังคับคงจะรอผมไปกินข้าว จนตัวเองก็ไม่ได้กินข้าว และน่าจะหลับไปสักสี่ทุ่มกว่าๆ

ผมจึงปล่อยให้เขานอนต่อไปจนเราลุกออกจากเตียงพร้อมกัน เวลา 7 โมงครึ่ง

(ซึ่งในขณะนั้น ... ผมยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่มาถึง กร๊ากๆ โสโครกอีกแล้วตรู)

พลันผมจะลุกไปแปรงฟัน อาบน้ำ ... ก็พบว่า - -' ผมไม่ได้เตรียมยาสีฟัน และยาสระผมมา

บังคับบอกว่า เขาก็ไม่มี

ผมและเขาเลยตัดสินใจว่า

งั้นเดี๋ยวออกไปซื้อแล้วค่อยอาบน้ำ

ซึ่งบังคับขอตัวล้างหน้าก่อน

และด้วยความที่ติดเป็นนิสัยของผมว่า 'ถ้าจะล้างหน้า ก็ต้องแปรงฟัน สระผม และอาบน้ำเลย' ผมจึง ... ปล่อยไว้อย่างงั้น และได้แต่จัดทรงผมเล็กน้อยก่อนลงไปทานข้าวที่ทางศูนย์บริการวิชาการเตรียมไว้ให้

สำหรับผมแล้ว ... ห้องพักและที่อยู่ของเขาอยู่ในระดับโอเคเลย ... สะอาด เรียบร้อยดีจนถึงดีมาก

​

​

หลังจากจัดการธุระเรื่องท้องไส้เสร็จ ผมกับบังคับก็เห็นตรงกันว่าเราควรจะไปสำรวจสถานที่ที่จำเป็นในการอยู่อาศัยและเดินทางไปสอบ พวกเราเลยพากันเดินไปตึกคณะมนุษยศาสตร์

​

​

พอไปถึงก็พบว่าเขามีการจัดงานทางวิชาการบางอย่างอยู่ และพวกเราสังเกตเห็นซุ้มของจิตวิทยา ก็เลยตรงไปดูว่าเขานำเสนออะไรในป้ายนิเทศน์บ้าง

หลังจากยืนดูและถกความเห็นเกี่ยวกับจิตวิทยากับบังคับอยู่นานพอควร พวกเราก็เดินไปสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับห้องสอบในวันพรุ่งนี้ และพบว่าทางภาควิชาจิตวิทยาได้เปลี่ยนห้องสอบ (โชคดีนะ ที่เสล่อมาก่อน ฮาๆ)

เสร็จสรรพธุระปะปังทางวิชาการ ก็สิบโมงกว่าๆ พวกเราเลยนั่งรถม่วง (ขสมช) กลับที่พัก เพื่อเดินต่อไปยังหน้ามหาวิทยาลัย ซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น ...

แล้วรีบบึ่งกลับหอมาจัดการตัวเอง

โดยเฉพาะผม ... ที่ไม่ได้จัดการตัวเองมารวมเวลาแล้วเป็น 42 ชั่วโมง

ฮ ...

หัวเราะไม่ออกเลยแหะ = =


ก่อนที่เราจะนั่งอ่านหนังสือกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อทบทวนความรู้คร่าวๆที่น่าจะจำเป็น

ได้เวลาสักบ่ายสองโมงครึ่ง ผมก็ขู่เข็ญบังคับให้ออกไปบัณฑิตวิทยาลัยกับผมอีกครั้ง ... เพราะว่า


ผมหิวข้าว ...


ฮาๆๆ


หลังจากพวกเราทานข้าวกลางวันที่บัณฑิตวิทยาลัยกันเสร็จสัก บ่าย 3 โมงกว่าๆ ก็นั่งรถกลับไปยังสถาบันบริการวิชาการอีกครั้ง ก่อนเดินไปหน้ามหาวิทยาลัย

​

​

พวกเราแวะนั่งพักผ่อนจากการอ่านหนังสือในร้านเนทร่วม 2 ชั่วโมง ด้วยความที่พึ่งทานข้าวกลางวันกันมา พวกเราก็เลยซื้อข้าวกลับเข้าไปทานในห้อง เพราะขี้เกียจออกมาข้างนอกแล้ว

หลังจากกลับถึงที่พัก ต่างคนก็ต่างบ้าระห่ำกับการอ่านหนังสือ จนย่างเข้าเกือบสี่ทุ่ม ... พวกเราต่างทบทวนความรู้กันเสร็จ

ผมก็เลยขอตัวไปอาบน้ำ และเตรียมตัวนอน ขณะที่บังคับยังขอนั่งเล่น Gameboy Advance อีกสักพัก รอสาวเจ้าสักคนโทรมาหาตามเวลาปกติ


แต่สำหรับผม ... โทรศัพท์ของเค้า ... ก็ยังไม่ดังสักที


ผมตื่นมาด้วยความสดชื่น แต่ข้างในรู้สึกหมองหม่นนิดๆ

พวกเราลงไปทานข้าวเร็วกว่าเมื่อวาน เพราะต้องรีบเข้าห้องสอบเวลา 8.30 น.

หลังจากนั้นก็มุ่งตรงไปรอเข้าห้องสอบก่อนเวลาสัก 45 นาที

สอบเสร็จช่วงเช้า ก็ต้องรอช่วงบ่าย ...

ผมกับบังคับออกจากห้องสอบตั้งแต่ 10 โมง ไม่ถึงครึ่ง ... เราจึงตัดสินใจกลับไปพักผ่อนรอเวลาสอบที่ห้องพัก

แต่ด้วยความที่มันไม่มีอะไรในห้อง ได้สัก 11 โมง 15 นาที ผมก็ชวนบังคับออกไป ...

หาอะไรกิน (อีกแล้ว - -' ) ที่ตึกคณะมนุษยศาสตร์

นี่มันอยู่ในบริเวณคณะมนุษยศาสตร์แน่เรอะ ... ใหญ่ซะ = = ทำไมบริเวณคณะผมมันเล็กกระจึ๋งเดียวเอง

​

​

กินเสร็จ รอไปรอมา ก็ได้เวลาเข้าห้องสอบ ... สอบเสร็จสักบ่ายสองโมงครึ่ง ผมกับบังคับออกจากห้องสอบมาในเวลาไล่เลี่ยกัน

ระหว่างทางเดินกลับที่พักก็บ่นเรื่องข้อสอบกันไปมา

หลังจากพักเหนื่อยและจิตหลุดในห้องพักกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ...


เราก็เป็นอันเห็นตรงกันว่า ... "ได้เวลาพักผ่อน คลายเครียดเสียที"

บังคับมีของอยากซื้อที่ห้างสรรพสินค้า ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลนักแล้ว ผมเลยพาเขาขึ้นรถแดงไป "กาดสวนแก้ว"

เราหยุดที่ร้านเกมตู้อยู่สักพัก ก่อนเดินไปร้านอนิเมะ (จมอยู่กับร้านนี้พักใหญ่ๆเห็นจะได้ บังคับซื้อดีวีดีการ์ตูนสักเรื่อง และผมได้แต่มองอนิเมะไปเรื่อย เพราะช่วงนี้ไม่ได้ติดอะไรเป็นพิเศษ) ก่อนเดินไปๆมาๆจนทั่วห้าง

ตั้งใจจะไปเดินซื้อของกันต่อที่ ถนนวัวลาย ... แต่ใจมันตะขิดตะขวงอะไรบางอย่าง เลยชวนบังคับกลับไปที่หน้ามหาวิทยาลัย และเราก็ตรงไปยังร้านเนทอีกครั้ง

ขณะนั่งรถแดงกลับไปหน้ามช.

​

​

ขณะที่ผมพึ่งนั่งคุย msn ไปได้สักครึ่งชั่วโมง ... โทรศัพท์จากเพื่อนผม (โอ) ก็ดังขึ้นจากมือถือของบังคับ (ตลอดเวลาที่ไปจนถึงเดี๋ยวนี้ ผมยังใช้มือถือไม่ได้ เพราะแบตมันบวม ... และหน้าจอมันเป็นจุดแดงๆขึ้น และรามไปจนทั่ว ก็เลยปิดมือถือไว้เพื่อความปลอดภัย)

โอโทรมาบอกว่า - -' แฟนผมงอนใหญ่ ... เพราะดันไปปิดเครื่องใส่เค้า มาถึงก็ไม่โทรหา


เป็นเรื่องแล้วตู ....


ผมก็เลยขอรีบจ่ายค่าเนทและออกจากร้านเดินตรงไปยังโทรศัพท์สาธารณะแถวๆนั้น แล้วโทรไปหาเค้า

เราคุยกันอยู่สักพักกว่าจะเข้าใจขึ้นมานิดนึง และเค้าบอกว่าจะมาหาผม ให้ผมโทรหาเค้าด้วย

คุยเสร็จ ผมเลยเดินไปหาบังคับ ขอยืมมือถือของเขาและตรงกลับไปยังที่พัก

พอถึงที่พักก็หยิบโทรศัพท์ของบังคับมาโทรหาเค้า

และเค้ากำลังมาหาผม


ผมแอบดีใจนิดๆ ...

ที่อย่างน้อยเราก็ยังได้เจอกัน


ผ่านไปร่วม 20 นาที

เค้าก็ยิงขึ้นมา เป็นสัญญาณบอกว่า 'ถึงแล้ว รออยู่ข้างล่าง'

เราคุยกัน ... อย่างที่ห่างหายไป 2 เดือนกว่าๆ

และยังไม่ทันได้คุยอะไรกันมากนัก เขาก็ ...


ยื่น ช็อคโกแลต ... มาให้

​

ด้วยความซื่อบื้อของผม ที่นึกว่ายังไม่ถึงวาเลนไทน์ ก็เลยถามไปว่า "อะไรอ่ะ? กินได้เปล่า?"

ในใจคนตรงข้าม คงแอบน้อยใจอยู่นิดๆ ก่อนบอกว่า "วาเลนไทน์ไง วันที่ 14 ไม่เจอกันแล้วจะเอาให้ได้ยังไง"

- -' ผมที่พึ่งรู้สึกตัว ... เลยเขิลม้วนต้วนไปเลย แต่ก็แอบรู้สึกผิดอยู่นิดๆ ก่อนง้อเค้าอีกเล็กน้อย


หลังจากนั้นเราคุยกันอีกสักพัก เขาจึงขอตัวกลับไป ...

ผมนั่งรอบังคับอยู่ตรงนั้นอีกร่วมชั่วโมงกว่าๆ

หลังจากถึงห้องปุ๊บ ผมก็ขอตัวไปอาบน้ำแล้ว กลับมาล้มลงบนเตียง

หลับเป็นตาย

(แต่ท่าทางจะตายแบบเป็นสุขนะ ... รู้สึกเหมือนว่าจะนอนยิ้มอยู่สักพัก)


ตื่นเช้ามาวันประกาศผลสอบข้อเขียน ... ทันทีที่ตื่นผมแอบซ่อนความตื่นเต้นไว้ไม่ค่อยได้

พอทานข้าวเช้าเสร็จ ก็เดินตรงลิ่วๆไปยังตึกคณะมนุษยศาสตร์ ... และพบว่า ผมกับบังคับมีสิทธิ์สอบสัมภาษณ์ด้วยกันทั้งคู่

ก่อนถึงช่วงบ่าย ด้วยความรู้สึกผิดเมื่อวาน ผมเลยขอร้องให้บังคับไปแถวๆหน้ามช.เป็นเพื่อน กะจะหาซื้อตุ๊กตาหมีเล็กๆสักตัว กล่องเล็กๆสักกล่อง แล้วก็ช็อคโกแล็ตสักนิดหน่อย แล้วเอามาจัดเองให้เป็นตุ๊กตาหมีถือกล่องของขวัญที่ใส่ช็อคโกแลตไว้ข้างใน

แต่ร้านกิ๊ฟช็อปใกล้ๆแถวนั้นยังไม่เปิด เลยตรงกลับที่พัก และตัดสินใจว่าหลังสอบสัมภาษณ์เสร็จจึงค่อยไปหาซื้อใหม่


สอบสัมภาษณ์ผ่านไป ...

ไม่รู้ว่าด้วยดีรึเปล่า แต่ผมทำเท่าที่ทำได้ และทำในแบบที่เป็นตัวผมแล้ว

ผลจะเป็นยังไงก็ปล่อยไป ... แค่ติด 1 ใน 17 จากการสอบข้อเขียน 54 คน ก็ถือว่าโอเคละ


เสร็จจากการสอบปุ๊บเราตรงกลับที่พัก และพักให้พอหายเหนื่อยเล็กน้อย ก่อนที่จะออกไปหน้ามช.อีกครั้งตามที่ตั้งใจไว้ และผมก็ได้ของที่ต้องการครบ

ก่อนที่จะโทรไปหาเค้า แต่พบว่าเค้ากำลังหลับอยู่ เพราะพึ่งกลับจากทำธุระ ...

ผมจะต้องกลับเย็นนี้แล้ว ในใจก็กังวลว่าจะได้ให้ด้วยมือไหม

กะเสี่ยงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกลับแล้วโทรหาเค้าอีกครั้ง

หลังจากนั้น ผมจึงให้บังคับแวะเข้าร้านเนทอีกสักพักส่วนผมกลับมาโทรศัพท์คุยกับโอที่หอ

พอบังคับกลับมา เราก็จัดแจงเก็บของ และอาบน้ำ เตรียมตัวก่อนกลับ

6 โมงเย็นพอดี ได้เวลาจะออกเดินทาง ผมโทรหาเค้าอีกครั้ง และเค้าบอกว่าจะมาหาผม


ผมนั่งรอเค้าอยู่ด้านล่างสักพัก เค้าก็มา ...

และผมยื่นสิ่งที่ได้เตรียมไว้ให้เค้า แหะๆ เขิลนะเนี่ย


ตุ๊กตามหมีสีขาว

​

ถือกล่องของขวัญ

​

​

ข้างในเป็นอะไรนะ ...

​

ช็อคโกแลต ... ยี่ห้อที่ทุกคนน่าจะรู้จักนะครับ

​

ถ่ายคู่กันระหว่างช็อคโกแลตของผมกับของเค้า

​

​

​

หลังจากคุยกันอยู่สักพัก ผมก็ขอตัวกลับ และขึ้นไปถ่ายสภาพห้องเป็นครั้งสุดท้าย

​

ขณะที่ผมกับบังคับกำลังเดินออกไปหน้ามช.เพื่อขึ้นรถแดงต่อไปอาเขต (สถานีขนส่งของเชียงใหม่) ก็มีรถแดงผ่านมาพอดี ... เราจึงขอให้พี่เค้าไปส่งที่อาเขต ด้วยราคาคนละ 40 บาท อีกครั้ง (ในตอนนั้นไม่มีเวลาต่อหรือประเมินอะไรมากแล้ว ทุ่มกว่าๆละครับ ... ถ้าเลือกมากอดกลับแน่)


ถึงอาเขตปุ๊บ ผมก็ขอตัวไปจองตั๋วกลับกรุงเทพ รอบ 2 ทุ่ม 15 นาที

อาเขต (สถานีขนส่งของเชียงใหม่)

​

กำลังรอขึ้นรถ ผมก็หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายของฝากที่หาซื้อไว้ในช่วงเช้าของวันนี้ (ก่อนสอบสัมภาษณ์) ที่กาดต้นพยอม (ตลาดสุเทพ)

ของฝากเป็นแค็บหมู 15 ถุง ของผม 9 ถุง ของบังคับ 6 ถุง น้ำพริกหนุ่ม 15 ถุง ของผม 9 ถุง ของบังคับ 6 ถุง สตอเบอรี่อบแห้ง 3 กล่อง ของผม 1 กล่อง ของบังคับ 2 กล่อง

​

​

​

​

กระเป๋าเดินทางของผม

​

กระเป๋าเดินทางของบังคับ

​

เป้ Adidas คู่ใจของผมเอง

​

ของพะรุงพะรังมาก ... หลังจากกลับถึงหมอชิต (05.50 น. โดยประมาณ) ผมก็นั่งรถสาย 28 (ปรับอากาศ) ไปลงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินสวนจตุจักร หอบหิ้วของฝากไปยังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเพชรบุรี และนั่งมอเตอร์ไซต์ไปที่ทำงาน แจกจ่ายของฝากพร้อมทิ้งโน๊ตข้อความไว้ (ยังไม่มีใครมาทำงานกัน) ก่อนกลับมาอาบน้ำที่ห้อง ตั้งใจจะพักผ่อน ก็มานั่งเขียนรายงานการไปทริปคราวนี้ให้ทุกๆคนได้อ่านกัน แฮ่ๆ


Aki

ณ ห้องพัก รัชดา

อากิ....

ไม่รอวันไวท์เดย์เลยเรอะ.....

อยากกินแคปหมู!!!

ภาพเยอะดีแฮะ มีแลกของกันด้วยเนอะ หวานจังนะ ฮิ ฮิ

ทางนี้ได้ดินเนอร์มาม่ารับวาเลนไทน์แทน เอิ้ก ไม่กล้าออกไปไหน หนาวมวาก

มาดูรีพอร์ท

ว่าแต่ แอบทำรีพอร์ตที่ทำงาน มันทำได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอครับเนี่ย ^^;

เอาตามประเพณีไทยๆดีกว่าฮิโต้ มาตรฐานธรรมเนียมวันวาเลนไทน์จริงๆไม่มีในโลก ขึ้นอยู่กับท้องถิ่นมากกว่า ^^