Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 อย่างไรเสีย ท่าน 4 รีพลายก่อนหน้าก็อายุมากกว่าผมอยู่ดีล่ะหนอ = ='a เครื่องในหายก็หาใหม่เอาไปใส่ก่อนเดะ พระเอกไม่ใช่เหรอ =w= [action]อีกอย่าง ความคิดส่วนตัวผมนะ ผมว่าเจ๊ยูให้อารมณ์อาเจ๊สาวใหญ่มากเลยอ่ะ..... เผ่นสิ จะอยู่ทำด๊อยอะไร =[]=!!!![/action]
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 ว่าชั้นเเก่เรอะเจ้าอดีตซิดลอร์ด =w= เดี๊ยะๆ ที่ว่าเจ๊ยูให้อารมณ์สาวใหญ่ก็จริงอ่ะเนอะ 555+ [action]เผ่นมั่งสิเรา เดี๋ยวโดนลูกหลง ก๊ากกก 555+[/action]
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 งืม... แวะมาอ่านเน้อพี่โย ช่วงนี้งานค้างมากมาย แถมใก้ลสอบอีก แถมอีกที ผมต้องไปค่ายนรกอีก เซ็งจริงๆนะนี้ ...ชีวิต [action]นั้นปั่นฟิคตอนแรกก่ิอนไปค่ายนรกดีกว่า..[/action]
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 เจ๊ยูโดนรุม *0* แต่โยคุงไม่ช่วยหรอก เพราะว่ามันก็จริงอย่างที่ว่ามานั่นแหละ ก้ากๆๆๆๆๆๆ มันให้อารมณ์แบบนั้นจริงๆนะงิ [action]ไม่เผ่นเฟ้ย เพราะไงๆก็โดนไล่ทัน T T[/action] พอเหอะพี่น้อง รู้สึกจะใช้รีพลายกันโดยใช้เหตุแล้วนะเนี่ย (ต้นเหตุเป็นผมอ่ะเปล่าหว่า) ถกกันไปถกกันมา สรุปพี่จ้อยแก่สุดสินะก้ากๆๆๆๆๆ เอ้าๆ จะถกต่อก็อีดิดกันซะโดยดี ไม่ต้องปั้มแล้วนะ - -*
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 แว้ก ยอมไม่ได้ เกิดเดือนอะไรเหอะไอ้เจ้าพวกนี้ ฮึ่ม-A-!!!!!!!!!!!!!!! ปอลอ รู้สึกไมตอนนี้ทำเปลืองรีพลายดีจัง 55+
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 รู้สึกเริ่มไม่เกี่ยวกับฟิคแล้วแฮะ โยชชี่^^ /me แล้วเอ็งจะพิมพ์ต่อทำแลนเซอร์อะไร ไอ้แม็ก!! ป.ล. ผม 19 ปลายๆแล้วครับ เมษานี้ก็20พอดี ป.ล. หวังว่าคงไม่โดนลงดาบ==" เสียวสันหลังชอบกล
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 ผมเกิดปลายเดือนมิถุนา ^^"a จะสอบโอเน็ตศุกร์นี้แล้วด้วย =w=' EDIT - ผมเด็กกว่าเฮียอัลนะ ผม 17 =w= (แต่กันจังเด็กกว่าเรานี่หว่า = ='a)
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 เย้ย ตอนนี้มันออกจะเปลืองReply ไปหน่อยมั๊ยพี่น้อง ฮาๆ [action]อะไรนะ 19 กันยกคณะเลยรึน่ะ!![/action] [action]รู้สึกตัวเอง แก่ขึ้นมาตงิดๆ[/action] [action]เดินกลับทางเดิมที่เดินมา ด้วยอารมณ์เซงเป็ด...... ม่ายตูยังไม่แก่ม่ายยยยย[/action]
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 หลบงานมาเม้นต์ไว้ก่อนนะคร้าบ พอดีไม่ได้ติดตามอ่านแต่ทีแรกเลยไม่รู้จะเม้นต์ไรดี แล้วจะทยอยอ่านเมื่อมีเวลาว่างนะคร้าบ ช่วยนี้ผมงานยุ่งโคตร ๆ
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 ปล.กลายเป็นกระทู้ถกกันเรื่องอายุซะแล้ว =w= ^ ^ อีกนานกว่าจะ19 =___,= หึหึ(หัวเราะด้วยความภาคภูมิใจ?) ปล2. งวดหน้าจะอีดิธ Repนี้ละกันนะคะ ประหยัดๆ=w=~
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 ยังไม่ได้อ่านตอนล่าสุดเพราะติดสอบ แต่แว่บเข้ามาดู อะไร...พูดเรื่องอายุ เรื่องละเอียดอ่อนของเลดี้กันเรอะ - -! ก๊าก~ รอด คุมิยังไม่ 19 ฮ่าฮ่าฮ่า~ [action]แล้วก็หัวเราะเยาะคนอายุเยอะกว่าออกไป[/action]
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 ...อ้าวอะไรกัน...นี่อายุยังไม่ถึง 19 กันทั้งนั้นเลยรึ!?? [action]นั่งเอานิ้วจิ้มดิน...นี่เรา...."แก่"แล้วสินะ...[/action] จะมาบอกว่ายังติดตามอ่านเรื่อยๆอยู่นะคะ เพียงแต่ว่าไม่ได้โพสเท่านั้นเอง~ สู้ต่อไป โยชิกิคุง!!
Re: สงครามอวกาศมั่วซั่ว All final no mercy !! ในที่สุดมันก็อัพ55 กะเข้ามาเม้นท์ซะหน่อย เจอถกกันเรื่องอายุซะแล้ว ยังไงซะ กระผมก็ยัง 18 อยู่ [action]เหอๆ เด็กสุดๆ[/action]
Re: สงครามอวกาศ All final no mercy !! Decisive Battle Decisive Battle บรรยายกาศรอบข้างอันเงียบสงบเหนือท่าจอดยานของดาวโกลด์เซาเซอร์ถูกทำลายด้วยเสียงระเบิดนับสิบที่แทบจะดังติดๆกันแบบไม่ให้คนฟังตั้งตัว พวกมาซาลันที่กำลังนั่งลุ้นการต่อสู้ภายนอกชนิดตัวโก่งในยานลิงน้อยล่องลม ผงะไปเล็กน้อยเมื่อเสียงสัญญาณติดต่อทางมอนิเตอร์ของยานบาร์บี้ดังเข้ามา “นี่ กัปตันต๊อง พวกชั้นของออกไปนอกระบบดาวก่อนเลยล่ะกันนะ” เสียงใสของคุณหนูคุมิผ่านทางจอมอนิเตอร์ยักษ์ “โอเค อีกสองนาทีพวกเราจะรีบตามไป” มาซาลันตอบกลับทันควัน ก่อนที่จอภาพยักษ์จะดับไปเหลือเพียงสีดำมืดสนิท พร้อมกับเสียงเครื่องยนต์ยานสีชมพูสดที่กำลังพุ่งทะยานออกไปสู่ห้วงอวกาศ เปรี้ยง !!!! เสียงดาบทรงยุโรปสีเงินเล่มโตกับดาบเลเซอร์ปะทะกันนับครั้งไม่ถ้วน เจ้าของดาบทั้งสองเพิ่มแรงปะทะให้กับอาวุธของตน ดาบสองเล่มเสียดสีกันอย่างบ้าคลั่งก่อนที่งมงายจะถีบตัวหลีกหนีแรงปะทะอันมหาศาล “ดูท่าเรื่องพลังกายเราจะเหนือกว่าแหะ” แม็กเอ่ยเบาๆ ไม่รอช้าบุรุษผมขาวก็ถีบตัวเข้าหาคู่ต่อสู้ดาบยาวสีเงินถูกเหวี่ยงแหวกอากาศเป็นแนวนอนหวังตัดศัตรูขาดเป็นสองท่อน แต่งมงายยังไวพอที่จะใช้ดาบเลเซอร์ของเขาสกัดการโจมตีไว้พลางเผยยิ้มอันสุดแสนจะเจ้าเล่ห์ “แม็กแลนเซอร์ การต่อสู้นะก็ต้องมีชั้นเชิงบ้างไม่ใช่ใช้แต่กำลังและฝีมือนะ” งมงายปลดสลักระเบิดแสงที่แอบซ่อนไว้ แสงเฟลชชวนแสบตา ถึงกับทำให้ยอดฝีมือให้ดวงตกแดงต้องถอยหนี แม็กก้มล้มขยี้ตาตัวเองถี่ยิบหวังเรียกสายตาให้กลับมาสู่สภาพปกติ แต่งมงายไม่ปล่อยให้โอกาสเผด็จศึกครั้งนี้หลุดลอยไป ปืนลูกแฝดคู่ถูกประทับขึ้นพร้อมเล็งไปทางแม็กอย่างใจเย็น ด้านโยชิกิเองก็ตึงมือไม่น้อย เมื่อยานสมองกลเซต้าบิทมันสามารถสร้างเกราะป้องกันมาได้เรื่อยๆ แถมตัวเกราะเองก็ดันเปลี่ยนสถานะเป็นความร้อนสูง หนุ่มไร้เนตรจึงไม่สามารถใช้มุขเก่าของตนได้ “ไม่เจอกันแปบเดียว มันอัพเดตซะเทพเลยวุ้ย” โยชิกิคอยหลบหลีกกระสุนที่มาราวกับห่าฝนเป็นระยะ พอได้จังหวะเหมาะก็ชักดาบอัคคีเล่มเล็กซัดบอลเพลิงขนาดพอๆกับลูกบอลลูนเข้าไปทางยานเซต้าบิทอย่างจัง ตูม !!!!!!!! เสียงระเบิดดังลั่นแต่ดูเหมือนตัวยานแทบจะไม่เป็นอะไรเลย โยชิกิไม่ยอมจบแค่นั้นมือซ้ายที่เตรียมเซเบอร์สมดุลแห่งลมเอาไว้แล้ว ก็เหวี่ยงคลืนลมขนาดยักษ์เข้าใส่แม้จะมีเกราะป้องกันอยู่แต่แรงกระแทกที่ได้รับก็ทำเอาตัวยานลอยละลิ่วเลยทีเดียว “ลาก่อนแม็กแลนเซอร์” งมงายกล่าวออกมาอย่างเลือดเย็นนิ้วที่เหนี่ยวไกปืนค่อยๆเลือนเข้าอย่างช้าๆ แต่ดูเหมือนทุกอย่างยังคงไม่เป็นใจสำหรับงมงาย แม็กที่น่าจะอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถมองอะไรได้กลับส่งกระสุนจากปืนสีเงินในมือมาทางเค้า งมงายต้องรีบเปลี่ยนจากผู้สังหารมาเป็นผู้หลบหลีกในทันที “บ้าน่ะ แกไม่น่ามองอะไรเห็นนี่” งมงายสบถเสียงดัง “ก็ไม่เห็นน่ะสิ” แม็กยืนขึ้นอย่างช้าๆพลางค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น “ตอนนี้ก็ยังเห็นไม่ชัดแหะ” “แล้วทำไมแก....” “ยิงโดนใช่ไหมล่ะ” แม็กพูดพลางยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี “ถึงประสาทสัมผัสด้านอื่นของชั้นจะไม่เฉียบคมเหมือนไอ้บอดนั้น แต่ถ้าเป็นเรื่องการกะตำแหน่งแบบไม่ใช้สายตาล่ะก็ชั้นเองก็พอมีดีอยู่เหมือนกัน” “พอชั้นเดาได้ว่าแกน่าจะอยู่ด้านหน้าของชั้น สิ่งที่ต้องทำมีเพียงหนึ่งเดียวนั้นคือรีบโจมตีก่อนที่แกจะเอาไอ้ปืนบ้านั้นระเบิดสมองชั้นยังไงล่ะ” “งั้นแกจะบอกว่า เมื่อกี้เป็นแค่การเสี่ยงดวงหรือไง” งมงายพูดพลางยัดกระสุนใส่ปืนในมือ “ถูกเผง” แม็กตอบยียวนสุดๆ “เหลือประมาณหนึ่งนาทีได้เวลาโชว์ไทม์กันแล้ว” ยานเซต้าบิทที่โดนกระแทกจนลอยอยู่เหนือพื้นน้ำและห่างไปจากท่าจอดยานพอสมควร หนุ่มไร้เนตรก็เปลี่ยนจากดาบอัคคีลิ้นเพลิง มาเป็นวอเทอร์บารอนดาบแห่งสมดุลน้ำ คมดาบสีฟ้าเปล่งออร่าสีอ่อนๆก่อนที่เจ้าของจะเสียบดาบลงไปบนพื้นน้ำ ทันใดผิวน้ำกลับกลายเป็นน้ำแข็งอย่างรวดเร็วจนบริเวณท่าจอดยานแทบจะกลายเป็นน้ำแข็งหมด ในพริบตาเดียวกันเสาน้ำแข็งจำนวนมากก็โอบล้อมยานเซต้าบิทที่ลอยเคว้งพร้อมขังตัวยานเอาไว้ในภูเขาน้ำแข็งยักษ์ หนุ่มไร้เนตรเปลี่ยนดาบอีกครั้งคราวนี้เป็นดาบยักษ์สีน้ำตาล โยชิกิไม่รอช้ารีบพุ่งทะยานผ่านทางน้ำแข็งที่ตนเพิ่งสร้างไว เมื่อถึงเป้าหมายก็ซัดดาบเล่มโตในมือเข้าไปเต็มแรงตัวดาบทะลุผ่านน้ำแข็งที่เริ่มละลายจากเกราะของเซต้าบิท ดาบสีน้ำตาลนวลกระแทกกับตัวเกราะอย่างจังจนมันเริ่มมีรอยร้าว โยชิกิรีบเปลี่ยนเป็นดาบเซเบอร์สีเขียวมรกตในมือขวาและดาบสั้นสีเพลิงในมือซ้าย ดาบทั้งสองพุ่งแทงไปในตำแหน่งที่เป็นรอยร้าวจนคมดาบทั้งสองทะลุผ่านเกราะเข้าไป “คราวนี้แหละอย่าอยู่เลยไอ้ยานเปรตเอ้ย” ดาบทั้งสองเล่มเปล่งออร่ารุนแรงพายุเพลิงขนาดมหึมาถูกปลดปล่อยยานเซต้าบิทไหม้เกรียมในพริบตาเดียว เมื่องมงายที่ดันทะลึ่งหันไปดูก็ถึงกับเหวอรับประทานอ้าปากหวอจนเห็นลิ้นไก่สีดำๆชวนขนลุกยิ่งนัก จนโดนดาบของแม็กตบจนกระเด็นไปอีกฝาก “เฮ้ย พวกแกรีบกลับมาได้แล้วโว้ย เวลาหมดแล้ว” เสียงกัปตันมาซาลันดังลั่นผ่านโทรโข่งยักษ์ของยานลิงน้อย สองหนุ่มดวงตกแดงพยักหน้ารับพลันรีบวิ่งกลับไปที่ยาน แต่งมงายยังไม่สิ้นฤทธิ์ปืนลูกแฝดคู่ลั่นคำรามดังก้องกระสุนลูกปรายโดนแขนขวาแม็กแลนเซอร์จนของเหลวสีแดงฉานไล่มาเป็นทาง หนุ่มผมขาวกันฟัดกรอดก่อนจะวิ่งกลับไปที่ประตูยานซึ่งโยชิกิมารอก่อนแล้ว “หลบไปแม็ก !!” หนุ่มไร้เนตรคำรามลั่นก่อนจะซัดลูกไฟไปทางร่างของงมงายที่ยังนอนอยู่ นักฆ่าชุดลูกทุ่งกระโดดหลบอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังเฉียดเสื้อผ้าแฟชั่นของเขาจนเป็นรอยไหม้ “พวกคุณแม็กขึ้นยานมาแล้วครับ” ลูกเรือหน้าประจวดรายหนึ่งรายงาน “เอายานออกได้เลย” กัปตันมาซาลันตะโกนสั่งเสียงเข้ม ไม่ร้จะแก๊กเสียงไปหาอะไร เครื่องยนต์ทั้งสี่ของยานลิงน้อยส่งเสียงดังออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ระบบต้านแรงโน้มถ่วงจะพลักตัวยานให้ลอยขึ้น เปลวไฟสีฟ้าอ่อนส่องแสงจากท้ายยานพร้อมการพุ่งตัวออกชั้นบรรยากาศอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้งมงายได้แต่มองเก้อด้วยความแค้นสุดขีด “แม็ก เป็นไงมั้งว่ะ” โยชิกิถามขึ้น แต่น้ำเสียงไม่ได้เป็นห่วงอะไรมากมายเท่าไร “เออ เฉียดหัวใจเยอะว่ะ อีกอย่างไม่โดนหน้ายังไม่เสียโฉมโว้ย” แม็กตอบกลับ เสียงฝีเท้าของเนียร์และหน่วยพยาบาลสองคนกำลังมาทางพวกแม็กที่นั่งหอบลิ้นห้อย “พวกพี่ๆไม่เป็นไรมากใช่ไหมคับ” เนียร์ทำหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อเห็นแผลที่แขนของแม็ก “ไม่เป็นไรมากหรอก โดนแค่เฉียดๆ” ถึงแม้จะพูดแบบนั้น แต่ถ้ากะจากเลือดที่ไหลออกมาเรื่อยๆแล้วคงจะไม่เฉียดสักเท่าไร พวกลูกเรือช่วยกันทำแผลให้แม็กพลางลูบคลำไปตามร่างกายด้วยแรงตัณหาอันน่าขนลุก “เฮ้ยๆๆๆๆ ทำไมต้องลูบๆด้วยว่ะ” “แหมๆๆๆ คุณแม็กออกจะล่ำบึกแบบนี้ พวกเราก็เลยอดใจไม่ไหวน่ะ อ้า~~” ลูกเรือกะเทยส่งเสียงคราญเรท X “ผ่อนคลายไว้นะฮ้า แปบเดียวก็หายเจ็บแล้วล่ะฮ้า สุดหล่อ” ว่าแล้วกะเทยอีกรายก็บรรจงเลียหน้าแม็ก จนเจ้าตัวขนลุกเกรียวพูดอะไรไม่ออก “ดีนะ ตูไม่โดนยิง” โยชิกิเห็นแล้วก็อดสยองไม่ได้ “แหะๆ ผมว่าคราวหน้าพวกเราก็ต้องระวังให้มากขึ้นดีกว่านะครับ” เนียร์ยืนยิ้มแหะๆ “ว่าแต่พี่โย หาปอดอีกข้างเจอยังพี่” “เออ ลืมไปเลย ม่ายยยยยยยยยยยย ปอดตูหายไปไหนว้า !!!!” ...................................................... ............................................................................. ..................................................................................................... “นี่จ๊ะกันจัง” เสียงนุ่มของสตรีผมทองยาวสลวยที่ยืนถ้วยยาเล็กให้ทางสาวน้อยผมฟ้าที่เต็มไปด้วยผ้าผันแผล หลังจากที่อัลทิม่าและกันไฟนอลหนีตายมาได้อย่างหวุดหวิดก็มาพักรักษาตัวกับแองเจิ้ลที่โบสถ์ขาวในโอลันล้าได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว “ขอบคุณค่ะพี่แองเจิ้ล” กันไฟนอลรับยาจากมือก่อนจะกระดกทีเดียวหมด “กินกี่ทีก็ไม่อร่อย” “ถึงจะไม่อร่อยแต่มันก็ต้องกินนะ” แองเจิ้ลเอ็ดใส่เล็กน้อย “ว่าแต่คุณอัลทิม่าเป็นรู้สึกยังไงบ้างคะ” สาวเนตรอำพันหันไปถามชายร่างยักษ์ที่นั่งห่างออกไป “ดีขึ้นเยอะเลย กล้ามเนื้อก็ยังใช้ได้” อัลทิม่าว่าพลางแบ่งกล้ามโชว์พลัง K “แต่ถ้าคนของกองทัพมาพี่แองเจิ้ลไม่แย่เหรอ ให้ที่หลบซ่อนเราแบบนี้” กันไฟนอลเอ่ยปากถาม “ไม่เป็นไรหรอก กองทัพไม่ค่อยสนใจที่นี่เท่าไรนัก พวกนั้นสนใจแต่ธุรกิจกับอำนาจของคุณเรดพิลเท่านั้นเอง” เมื่อได้ยินดังนั้นสาวน้อยผมฟ้าก็พยักหน้ารับเล็กน้อย “แล้วนี่คิดจะทำอะไรกันต่อล่ะค่ะ” “ตามหาพวกพี่แม็ก” กันไฟนอลกล่าวสั้นๆ “พี่แองเจิ้ลพอจะรู้แหล่งหายานอวกาศขนาดเล็กๆบ้างไหมค่ะ” ยังไม่ทันที่แองเจิ้ลจะพูดอะไร ชายบ้ากล้ามก็สวนขึ้นมาซะก่อน “อย่าบอกนะว่าให้ไปเอากับเรดพิล” “ใช่แล้วค่ะ” สาวผมทองตอบตรงประเด็น “ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ชอบหน้าคุณเรดพิลยังไงแต่เท่าที่ชั้นทราบมาคนที่สามารถหายานอวกาศให้พวกคุณได้โดยไม่ต้องเสียเงินก็มีแค่คุณเรดพิลเท่านั้นแหละค่ะ” “จริงสินะ เขาเคยจ้างพี่อัลไปเป็นกรรมกรก่อสร้างแล้วยังไม่ได้จ่ายค่าจ้างก้อนโตมานี่หน่า” กันไฟนอลระลึกความหลังอันแสนขมขืน “เฮอะ แต่ไม่ชอบหน้ามันเอาซะเลย” อัลทิม่าสบถเล็กน้อย “ยิ่งหน้าตากวนบาทานั้น ยิ่งดูยิ่งหงุดหงิด” “เอาหน่าพี่อัล ก็ถือซะว่าไปทวงค่าจ้างเราก็ไม่ต้องดิ้นรนมากด้วย” กันไฟนอลสรุปเสร็จสรรพ “ถ้างั้น ชั้นจะติดต่อไปทางสำนักงานนะค่ะ ว่าพวกคุณจะไปพบ” แองเจิ้ลกล่าวเสียงใส หน้าโรงแรมยักษ์ใจกลางสถานีอวกาศโอ้ลันล้า รถลีมูนซีนสีดำหรูหราเข้าจอดหน้าโรงแรมท่ามกลางสายตาของแขกเรื่อนมากมาย บริกรตัวประกอบเปิดประตูรถให้หญิงสาวที่นั่งด้านใน เธอก้าวเดินออกมาอย่างช้าๆแต่สง่างาม ผมยาวสีดำขลับปลิวไสวตามแรงลม แว่นกันแดดสีดำเสริมบารมีว่าเป็นคนใหญ่คนโต เธอกระชับเสื้อยืดเข้ารูปสีดำและกางเกงยีนสีดำให้เข้าที่ ก่อนจะผายลมออกมาเบาๆพอเป็นพิธี พลางก้าวขาไปทางประชาสัมพันธ์ที่มีพนักงานหน้าหมวยผมยาวทำหน้าที่อยู่ “มาขอพบคุณเรดพิล” น้ำเสียงนิ่งเรียบพลอยทำให้พนักงานต้อนรับประหม่าจะทำอะไรไม่ถูก “ไม่ต้องรีบร้อนไปแม่หนู ชั้นไม่ได้รีบอะไร” เธอเอ่ยพลางแคะขี้เล็บไปด้วย “เอ่อ ตอนนี้คุณเรดพิลอยู่ในห้องทำงานค่ะ” พนักงานสาวตอบตะกุกตะกัก “อืม ขอบใจมาก” สาวชุดดำก้าวเดินออกจากเคาท์เตอร์พร้อมบริวารอีกโขยงนึง ไม่ช้าไม่นานตัวเธอก็มายืนอยู่เบื้องหน้าประตูห้องทำงานของมาเฟียใหญ่ เธอให้สัญญาณมือกับเหล่าบอดี้การ์ด เหล่าตัวประกอบพร้อมใจทำหน้าน้อมรับกันในทันที เธอยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเคาะประตูไม้ชั้นเลิศ “เข้ามา” เรดพิลส่งเสียงออกไป โดยที่สายตายังจับจ้องเอกสารเบื้องหน้า สวนปากก็คาบบุหรี่สี่ม้วนแบบไม่กลัวมะเร็งจะรับประทาน เมื่อประตูถูกเปิดออกหญิงสาวร่างเล็กวัยยี่สิบปลายๆก็เดินพรวดเข้ามา โดยมีเหล่าบอดี้การ์ดปิดประตูให้พร้อมยืนรอด้านนอก สาวชุดดำคว้าเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ได้ก็ทิ้งก้นลงไปบนนั้น “ไง ลุง” “สวัสดีแม่สาวปืนเถื่อน ของคราวที่แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ” เรดพิลพูดโดยไม่มองคู่สนทนา “ยังเป็นของชั้นยอดเหมือนเคย สมกับเป็นลุงจริงๆ” “แล้วมาถึงนี่มีธุระอะไรล่ะ” เรดพิลถามเข้าประเด็น “คงไม่ได้แค่มาทักทายเฉยๆสินะ” “ได้ยินว่าพวกจ้อยแลนด์มาเปิดกิจการอะไรสักอย่างในสถานนีอวกาศเรานะ” สาวผมดำว่าพลางคว้าแก้วเหล้าของเรดพิลขึ้นมาซด “เรื่องนั้นอั้วรู้แล้ว” เรดพิลเอ่ยพร้อมเติมเหล้าในแก้วตัวเอง แต่สาวชุดดำก็ยังชิงไปซดต่อ “แล้ว ลุงว่าไงจะปล่อยมันไปหรือว่า...” เธอมองหน้ามาเฟียใหญ่แว่บนึงก่อนจะคว้าขวดเหล้ายกซดซะเกลี้ยง “เฮ้ยๆ จะมากินเหล้าหรือจะมาคุยธุระ” เรดพิลพูดเซงในอารมณ์ “นั้นมันเหล้าหมัก 30 ปีนะโว้ย ซดซะทีเดียวเกลี้ยง” “แหะๆ โทษจ๊ะ” สาวชุดดำทำเขินน่ารัก น่าเอ็นดู ลืมอายุตัวเอง ยังไม่ทันที่สองจนเริ่มการสนทนาต่อ เสียงสัญญาณจากเลขาของเรดพิลก็ดังขึ้น เจ้าของโอ้ลันล้าเอื้อมมือไปกดปุ่มตอบรับ “คุณเรดพิลคะ มีแขกสองคนมาขอพบค่ะ” “ใคร “ เรดพิลถามสั้นๆ “คุณอัลทิม่ากับคุณกันไฟนอลค่ะ” “อ้อ พวกดวงตกแดงงั้นเหรอ เมื่อไม่นานมานี่ก็เพิ่มมีมาหาลุงเหมือนกันนี่” สาวมั่นว่าพลางจิกเหล้าชั้นดีที่ซุกอยู่ใต้พรมห้องมาซดเอาๆ กินเหล้ายิ่งกว่ากินน้ำ “อืม ว่าแต่เมื่อไรลื้อจะเลิกขโมยเหล้าอั้วสิทีว่ะ ซุมิโยะ “ เรดพิลกล่าวหัวเสีย “แหม ก็เหล้าลุงมีแต่ของดีๆนี่หน่า แบ่งๆหน่อยไม่ได้หรือไง “ซุมิโยะ พูดจาหาเรื่องท่าทางจะเริ่มเมา “อะไรของลื้อว่ะ คออ่อนดันสะเออะชอบกินเหล้า” “เมาไรลุง แค่นี้ยังไม่เมา แต่อยากจะขับของเสียไงไม่รู้ อุ่กๆๆๆ อ้วกกกกกกกกกกกกก” ว่าแล้วเจ๊ซุมิโยะก็อ้วกเต็มพื้นออฟฟิศเรดพิลส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยวกับกลิ่นต้มยำปลาร้าที่เพิ่งกินมาเช้าออกมาทั่วห้อง “เสียงอะไรเหรอคะ ท่านเรดพิล” เลขาถามขึ้นมา “ไม่มีอะไรๆ บอกให้สองคนนั้นเข้ามาได้เลย” เรดพิลพูดไปปิดจมูกไปด้วย “เออ แล้วก็เรียกพนักงานทำความสะอาดมาด้วยล่ะ” อัลทิม่าและกันไฟนอลตรงปรี่ไปทางชั้นสำนักงานของโรงแรมหรูกลางโอ้ลันล้า แต่ระหว่างทางมีซากเหม็นๆของสตรีนางหนึ่งถูกหามเปลออกไปด้านนอกพร้อมเสียงตะโกนโว้ยวายดังลั่น “เฮ้ย ไอ้คนเขียน ไมให้บทแค่มาเมาแค่นี้เองว่ะ วอนซะแล้วๆๆ เจ๊จะเอาบทนางเอกโว้ย ไม่ใช่บทสาวขี้เมาอย่างงี้ อย่าให้เจอหน้าจะยิงแม่มให้พรุนแลย ก้ากๆๆๆๆๆๆ อ้วกกกกกกกกกกกก” ซุมิโยะตะโกนด่าคนแต่งตลอดทาง มาเลยๆ คิดว่าผมกลัวเหรอ 555+ “อะไรล่ะนั้น” กันไฟนอลเอ่ยถามด้วยความงุนงง “สงสัยเมามั้งกลิ่นเหม็นอ้วกนี่แรงน่าดู” อัลโบกมือปัดกลิ่นไปด้วย “ เอ้า ไปหาคุณเรดพิลกันเหอะ” เมื่อสองสหายต่างวัยของกลุ่มดวงตกเปิดประตูห้องเข้าไปก็ปะทะกลิ่นเหม็นเปรี้ยวจนแทบจะเป็นลม ทั้งๆที่เปิดทั้งหน้าต่างและเครื่องปรับสภาพอากาศแล้วแต่ก็ยังสู้ไม่ไหว “ถ้ามาหาคุณเรดพิลล่ะกัน ท่านไปอยู่ห้องข้างแล้วคับ” พนักงานทำความสะอาดผู้เสียงอู้อี้ผ่านทางหน้ากากกันแก๊สพิษ (ชนิดพิเศษ) แล้วทั้งสองก็ปิดประตูอย่างว่าง่ายโดยดี..... ก๊อกๆๆ.... “เข้ามา” มาเฟียใหญ่ที่ตอนนี้มียาดมเสียบอยู่ทั้งสองรูจมูกพูดเสียงไม่เป็นศัพท์ ประตูไม้ชั้นดีถูกเปิดออกร่างของดวงตกแดงทั้งสองก้าวเข้ามาในห้อง กันไฟนอลหันกลับไปปิดประตู ส่วนอัลทิม่านั้นยินจังก้าอยู่เบื้องหน้าเรดพิล “จะมาทวงหนี้ค่าจ้างกับอั้วช่ายม่ะ” เรดพิลพูดเหมือนรู้ใจ “ใช่…” อัลทิม่าตอบสั้นๆ “เราต้องการยานอวกาศขนาดเล็กๆสักลำ ซึ่งเท่าที่เราดูจากค่าจ้างที่คุณติดพี่อัลอยู่ก็น่าจะพอ” กันไฟนอลเข้ามาตอบเสร็จสรรพ “อยู่ในถิ่นอั้วแล้ว มายืนข้อเสนอไม่เกรงใจกันอีกนะ” เรดพิลพูดพลางเอายาดมจิ้มลงที่เขี่ยบุหรี่แต่ลืมไปว่ามันไม่ใช่บุหรี่เลยเอายาดมคาบปากกันเสียฟอร์ม “เราไม่ได้มายืนข้อเสนอแต่เราแค่มาทวงค่าจ้าง” กันไฟนอลแย่งซีนพูดหมด “เอ้า..” เรดพิลโยนแคตตาล็อกยานให้หนุ่มบ้ากล้ามที่ยืนอยู่นานยังไม่ได้บทพูดซะที “ในแคตตาล็อกนั้นมียานราคาที่อั้วพอจะให้ได้ ไปเลือกเอาล่ะกัน ส่วนพลังงงานไม่ต้องห่วงอั้วเติมให้เต็มทุกลำ” “ขอบคุณมากคุณเรดพิล” อัลพูดยิ้มๆ เพราะแอบไชโยอยู่ในใจว่าได้บทพูดแล้วโว้ย และไม่ลืมที่จะเบ่งกล้ามแสดงความ K อันเป็นเอกลักษณ์ .................................................... ............................................................... ......................................................................... ..................................................................................... “กัปตันต๊อง รีบเร่งเครื่องยานเร็วพวกกองทัพมันจับตำแหน่งเราได้แล้วนะ” เสียงร้อนร่นป่นหน้ารักของคุณหนูคุมิผ่านทางจอมอนิเตอร์ยานลิงน้อย “อืมๆ ชั้นเห็นแล้ว แต่พวกเรายังไม่อยู่ในระยะปืนของยาน ถ้าหนีตอนนี้คิดว่าคงไม่มีปัญหา” มาซาลันพูดอย่างใจเย็นพร้อมจิบชาเขียวกลิ่นดอกหน้าวัวสบายใจเฉิบ “นี่ ชั้นไม่อยากให้ประมาทกันนะย่ะ เดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอก” คุมิพูดอารมณ์เสีย “แต่ยังไงซะ พ่อเธอก็สั่งให้มาอยู่กับพวกเราไม่ใช่เหรอคุมิ” แม็กพูดจาวอนโดนตบสักที “เออๆ รู้แล้วหน่า” คุณหนูคนเก่งงอนไปเล็กน้อย แม้ว่าจะชอบแหกคอกแต่ถ้ารับปากใครแล้วก็จะทำถึงที่สุดเป็นข้อดีอีกข้อของคุณหนูจอมซนคนนี้ “แต่ชั้นต้องไปคนถูกคุ้มครองไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมต้องมาเป็นคุ้มครองแทนล่ะเนี่ย” “เอาหน่า คุณหนูอย่าคิดมากไปเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว” โยชิกิกวนบาทามั้ง “พวกนายก็มาอยู่ยานนี้ซะสิ” คุมิตะโกนยัดเข้ามา เล่นเอามาซาลันสะดุ้ง เพราะถ้าพวกดวงตกย้ายไปยานคุมิกันหมดล่ะกัน คงจะลากเอาขวัญกำลังใจจากลูกเรือไปหมดแน่ ที่สำคัญยังจะโดนคุมิทิ้งเอาง่ายๆอีกด้วย “เออ น่าสนแหะ” “นั้นดิ เนียร์ว่าไง” “ผมขอไปกับเฮียดีกว่านะ” “เฮ้ยๆ ถ้าพวกแกไปหมดตูไปด้วย” แม็ก โยชิกิ เนียร์และเจโนวาเริ่มเห็นพ้องต้องกันว่าควรจะทิ้งยานลิงน้อยแล้วไปโดยสารยานบาร์บี้ที่มีอาวุธครบมือจะดีกว่า มาซาลันเห็นท่าไม่ดีเลยต้องใช้ท่าไม้ตายสุดท้าย “ แม็กแลนเซอร์ โยชิกิ....” กัปตันหนุ่มเรียกชื่อทั้งสองด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ชั้นมีอะไรจะให้พวกแกดูว่ะ” ว่าแล้วก็ควักอัลบัมรูปของชานะกับเฟทจังออกมา พร้อมครี่หน้ากระดาษให้ดูกันจะๆ เล่นเอาพวกดวงตกกำเดากระฉูด “อ้ากกกก โมเอะตายยยยยย” ไอ้บอดแทบจะลงไปนอนจมกองเลือดเพราะความโมเอะ “พระเจ้า ท่านมาซาลันข้าขออัลบั้มชานะจังด้วยเถิด” แม็กแทบจะสรรเสริญมาซาลันเป็นพระเจ้าไปแล้ว ว่าแล้วทั้งสองก็กระโจนเข้าหามาซาลันแทบไม่คิดชีวิต แต่กัปตันหนุ่มมือไวรีบเอาไปเก็บไว้ด้านหลังซะก่อน “เดี๋ยวๆ ต้องมีข้อแม้ถึงจะให้” มาซาลันเริ่มเหงื่อตกเพราะจิตสังหื่นของสองคนนี้แรงเกินคาด “พวกแกต้องเดินทางไปกับชั้นจนกว่าจะหาสถานนีอวกาศจ้อยพาราไดซ์เจอ” มาซาลันยืนข้อเสนอ “เออๆ เอาไงเอากัน แต่เอาเฟทจังมาเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆ” “ตกลง รีบเอาชานะจังมาได้แล้ว (โว้ย)” มาซาลันยิ้มขึ้นเล็กน้อยพร้อมขว้างอัลบัมรูปไปอีกทางของห้องควบคุมโยชิกิและแม็กพร้อมใจกระโดดงับเหมือนสุนัขกระโดดงับจานร่อนก็ไม่ปาน ท่ามกลางเสียงตบมือกันเกรี้ยว “ดูท่าคุณหนูคุมิต้องไปกับพวกเราแล้วล่ะนะ” มาซาลันยิ้มเจ้าเล่ห์ “เชอะ ระวังยานกองทัพให้ดีล่ะกัน” คุณหนูคนเก่งตัดสายไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด ................... .................................. ................................................. “เราตรวจพบยานของกัปตันมาซาลันกับยานตุ๊กตาอยู่ไม่ห่างจากเรามากค่ะ” ลูกเรือสาวสวยคนนึงรายงาน “ดีล่ะ เตรียมอาวุธให้พร้อม เร่งเครื่องยนต์ทั้งหมดเมื่อเข้าระยะยินปืนรังสี ให้ยิงได้ทันที แล้วก็ยิงจรวดส่งพัสดุไปให้พวกนั้นด้วย” กัปตันสาวยูคิฮิเมะตะโกนสั่งเสียงขรม “รับทราบ !!!” หวอๆๆๆๆๆ เสียงสัญญาเตือนภัยดังลั่น พวกลูกเรือเข้าไประจำตำแหน่งกันทันที กัปตันหนุ่มปั่นหน้าเครียด “รายงานสถานการณ์มา” “มีวัตถุที่คาดว่าจะเป็นจรวดนำวิถียิงตรงมาทางนี้ครับ” ลูกเรือหนุ่มหกตารายงาน “ระยะขนาดนี้ไม่มีทางยิงถึงอยู่แล้ว” มาซาลันวางท่ามั่นใจสุดขีด “แต่ผมรู้สีกว่าเดี๋ยวจะมีอะไรไม่ดีกำลังมานะคับ” เนียร์เสนอความเห็น “ไม่ต้องกังวลไปหรอกเราอยู่ไกลพอที่จะไม่ถูกยิงแน่ เต็มที่ก็แค่ใกล้เคียงน่ะแหละ” เจโนวาเสริมขึ้น จรวดหกลูกกำลังพุ่งตรงไปที่ยานลิงน้อย แต่ด้วยระยะที่ยังห่างพอควรตัวจรวดเลยมาไม่ถึงตามที่คาด แต่ว่าส่วนหัวจรวดกลับเปิดขึ้นแล้วยิงกลุ่มก้อนวัตถุบางอย่างออกมาแทน “เฮ้ย นั้นมันอะไรว่ะนั้น ซูมภาพขึ้นหน้าเจอดิ” ไพอาที่อยู่ๆก็โผล่พรวดมาตะโกนสั่งแทนซะงั้น “เดี๋ยวๆ มึงเป็นใครว่ะมาสั่งลูกเรือข้าเนี่ย” มาซาลันมองหน้าหาเรื่อง “ขอโทษครับกัปตัน” เจ้าสีแดงแรงสามเท่าจึงต้องยอมถอยแต่โดยดี “ไหนดูสิ ว่าพวกนั้นส่งอะไรลอยตุ๊บป่องๆมา” มาซาลันสั่งการไปอีกครั้ง ภาพที่ขึ้นจอมอนิเตอร์ทำเอาทุกคนบนยานลิงน้อยอ้าปากน้ำลายย้อย “นะ...นั้นมัน” หนัง AV การ์ตูน H โปสเตอร์ชุดว่ายน้ำ ภาพลามกอนาจารทั้งหลายกำลังล่องลอยอยู่เต็มท้องอวกาศ ลูกเรือลิงน้อยทุกคนแทบอยากจะกระโดดออกไปคว้ามาเป็นของตัวเอง แต่กระนั้นเลยเจ้าหน้าที่คุมเครื่องยนต์ก็ดับเครื่องพร้อมจะออกไปเก็บเรียบร้อยแล้ว “พวกนายจะหยุดยานทำไม” คุมิโผล่ออกมาที่จอมอนิเตอร์ยักษ์อีกครั้ง แต่สิ่งที่เธอเห็นก็คือความวุ่นวายของลูกเรือลิงน้อยที่พยายามจะออกไปเอาตัณหาราคะด้านนอกมาให้จงได้ รวมไปถึงเจโนวาด้วยเพราะดันมีโปสเตอร์ใหญ่ปึ้มของเอวาเจลีนล่องลอยอยู่ด้านนอก เนียร์นั้นเสียเลือดหมดตัวไปแล้ว ส่วนพวกดวงตกอยู่ในโลกของชานะจังและเฟทจังเป็นที่เรียบร้อย “เอาล่ะไง…” คุณหนูคุมิสบถเสียงดัง ............................................................................................................................................................................................................................... Talk Talk Talk เฮ้อ วันนี้ไปงานแคปซูนสาวๆน่ารักๆเดิมกันตรึมจริงๆ เจริญหูเจริญตาดีแท้ 555+ ไว้ถ้าอยากให้ผมเขียนรายละเอียดให้ก็บอกมาล่ะกัน แต่ให้คนอื่นเขียนดีกว่านะผมเขียนมันจะกลายเป็นเรื่องตลกซะเปล่าๆ ขอบคุณแม็กคุงเป็นอย่างสูงที่อุตส่าห์เอาเกมเลี้ยงต้อย Princess Maker 4 มาถวายให้ขอบคุณจริงๆว่าแล้วผมก็ขอตัวไปเลี้ยงต้อยก่อนดีกว่า ไว้เจอกันใหม่นะค้าบบบ เออ เกือบลืม ตอนหน้าจะเป็นรายการพิเศษ (อีกแล้ว) เพราะผมเกิดอาการอยากอู้ซักตอน 555+ หาอะไรฮาๆมาให้แทนล่ะกันนะ Special Thanks พี่ซุมิโยะ วาเลนไทน์ ขอบคุณที่มาอุดหนุนเรื่อยๆนะค้าบ And All Friends And Fans Thank You !!!!!!!!!
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว ตอนใหม่ Decisive Battle !!! เหอๆ ดวงตกแดงแต่ละคน มึนเมากันได้ที่เลยนะเนี่ย กร๊ากกก /me นึกภาพคนกระดึ๊บๆกลางอวกาศเพื่อเฟทจัง
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว ตอนใหม่ Decisive Battle !!! โอเค.. อิจฉาตัวเองในฟิคเฟ้ยยยยยยย อ๊ากกกกกกก !!! ไปเดินหายังไม่เห็นจะมีมั่งเลยโปสเตอร์เอวานเจลีนง่ะ มีเเต่เเบบรวมนักเรียนทั้งห้อง อ๊อก....โมเอะตายล่ะ ลาก่อน...
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว ตอนใหม่ Decisive Battle !!! อุ....แต่ละคนในยานทำไมหื่นกันทั้งยานแบบนี้ล่ะเนี่ย..... จิ้นสภาพของแต่ละคนล่องลอยไปในอากาศพร้อมกับโปสเตอร์ หนังH บลาๆๆแล้วโดนยิงตาย.....
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว ตอนใหม่ Decisive Battle !!! สรุปหนัง AV การ์ตูน H โปสเตอร์ชุดว่ายน้ำ คืออาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดสินะ เล่นเอาลูกเรือแตกกระบวนกันหมดเลย เหอะ ๆ ๆ
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว ตอนใหม่ Decisive Battle !!! นี่สรุปคือหื่นกันทั้งยานเลยชิมิเนี่ย ว่าแต่ทำไมตรูต้องเป็นกรรมกรด้วยเนี่ย รับมะได้... หึหึ วันนี้กระผมมาเอาคืนท่านโยละครับ [action]ไปลงฟิคยำของตัวเองล่ะ[/action]
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว ตอนใหม่ Decisive Battle !!! กลับมาแล้วพี่น้อง^^ กลับมาถึงเชียงใหม่ ตีห้า นอนก็ไม่ได้นอน นั่งซ้อมเกมส์Patchocon เตรียมแข่งที่กาดการ์ตูนครั้งที่4ต่อเลย ในที่สุดก็หมดงานซักที เฮ้อ!! นาโนฮะสองภาคของโยคุงหนุกหนานมากครับ ขอบคุณหลายๆ แล้วก็เจ๊ยู เจโนว่าคุง กันจัง ไพอาคุง วันนั้นสนุกมาก (แล้วก็ร้อนมากๆ) เสียดายเวลาอยู่ไม่ค่อยมี กลับเข้าเรื่องฟิคๆ......ทำไมพยาบาลที่มารักษามัน....นะ โยชชี่==" เอาคืนผมใช่มะเนี่ย? แต่อัลบั้มชานะ.....อยากได้!!!!! (พูดแล้วเซง อัลบั้มสามสิบสามหน้าสีของชานะ ที่งานกาดการ์ตูน....บิงโกไม่ได้อะTAT) เอ่อ ไอ้รูปที่เราถ่ายหมู่(แบบไม่ทันได้เก้ก)ที่งานแคปซูลอะ สนใจก็บอกนะครับ จะส่งให้
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว ตอนใหม่ Decisive Battle !!! อาเมน..... นี่ยานลำนี้จะโดนสอยก็เพราะสารพัด H ใช่มั้ยเนี่ย = ="a [action]แล้วไหงไม่มีนางิสะกับโทโมโยะของป๋มอ่ะ =[]=!!!!..... เผ่นป่าราบบบบ[/action] รูปเพิ่งได้เมื่อวา่น ไม่น่าเชื่อรูปที่ตัวเองถ่ายจะออกมาดี(เหรอวะ?) เหอๆๆ =w= รอชมต่อไปพี่ท่าน ^^b
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว อัพเดทตอนใหม่ Lilum ~LiLium~ ชั้นอยู่ที่ไหนกัน......... อึดอัดจัง...ใครก็ได้ ใครก็ได้เอาชั้นออกจากนรกนี่ที !!!!!!!! เสียงสัญญาณเตือนภัยดังสนั่นสถานนีอวกาศอันห่างไกลจนเกือบนอกแกลแลกซี่ออลไฟนอล เหล่าทหารต่างพากันวิ่งวุ่นเตรียมรับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉินระดับสูงสุด ชายหนุ่มดวงตามรกตพาตัวเองเดินไปตามทางที่แหลกสลายด้วยพลังเวทย์หรืออะไรสักอย่างที่รุนแรงพอจะบดขยี้ทุกพิ้นที่ของสถานนีอวกาศนี้ได้ เหล่าลูกมือระดับล่างลงไปก็ตามอยู่ไม่ห่างซึ่งก็มีสาวสวยเนตรโลหิตเดินแบกเคียวยักษ์สีดำตามหลังมาด้วย “อีซาค เด็กนั้นเป็นตัวอะไรกันแน่” อาเรียเอ่ยถามพลางมองความพินาศที่เกิดขึ้นตลอดทาง อีซาค หลับตาลงเล็กน้อยพลางนึกถึงพลังเวทย์อันยิ่งใหญ่ที่ถูกนานาวัตถุอาคมปิดกั้นพลังนั้นไว้ในร่างน้อยๆนั้น “พระเจ้าล่ะมั้ง” เขาตอบสั้นๆ “ก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อล่ะนะ” อาเรียกล่าวเสียงนิ่ง ก่อนจะกระชับอาวุธในมือให้แน่นขึ้น “แต่เห็นแบบนี้ไม่เชื่อคงไม่ได้แล้ว” พวกทหารต่างพากันส่งสัญญาณบอกต่อกันไป เพราะเบื้องหน้านั้นคือเด็กสาวผมยาวปรกหน้าที่ค่อยๆเดินอย่างเชื่องช้าเหมือนมีลูกตุ้มเหล็กถ่วงขาเอาไว้ ร่างกายอันสุดแสนจะบอบช้ำ เลือดที่ไหลออกซิบๆตามร่างกายน้อยๆ แม้แต่ดวงตาที่ไร้อารมณ์ราวกับเป็นปีศาจที่หิวโหยหลุดออกจากที่จองจำ “เจอตัวแล้วอย่าให้หนีไปได้” นายกองระดับองค์รักษ์ตะโกนสั่งลูกน้อง เหล่าทหารแห่งจักรวรรดิตั้งแถวเรียงหน้าพร้อมอาวุธในมือ “ยิง !!!” สิ้นเสียงสั่งทหารทุกคนกระหน่ำยิงทุกอย่างที่พวกตนมีทั้งกระสุนเจาะเกราะและเวทย์มนต์มากมาย เสียงระเบิดดั่งสนั่นไปทั่วบริเวณหมอกควันปกคลุมพื้นที่ด้านหน้า แถบไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะเละเทะขนาดไหน แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ทุกสายตาตกอยู่ในความตะลึงอย่างที่สุดเมื่อร่างน้อยๆนั้นค่อยๆเดินผ่านหมอกควันสีเทาออกมาอย่างไร้รอยขีดข่วน เหล่าทหารหาญเริ่มขวัญหายกระเจิงเมื่อเด็กสาวผมสีม่วงสดเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ “อย่าไปกลัวเซ่ ไอ้พวกบ้าเอ้ย !!! แค่เด็กคนเดียว.. พรึ่บ !!” ยังไม่ทันที่นายกองจะได้กล่าวอะไรต่อร่างของเขาก็ลุกเป็นไฟในทันที เสียงร้องโอดครวญดังระงมไปทั่ว พวกทหารที่เหลือวิ่งหนีแตกกระเจิงเหมือนผึงที่ทอดทิ้งรังตัวเอง แต่เมื่อสายตาที่ไร้ความรู้สึกจับจ้องไปที่ใคร คนๆนั้นก็จะกลายเป็นมนุษย์เพลิงเคลื่อนที่ ไม่ก็แข็งเป็นน้ำแข็งหรือไหม้เกรี้ยมจากเวทย์สายไฟฟ้าทันที “ท่านอีซาค !!” เสียงร้องตะโกนจากนายทหารชั้นประทวนผู้นึงไล่หลังอีวานหัวหน้าหน่วยราชองครักษ์อันเกรียงไกรของจักรวรรดิ “เด็กคนนั้นตอนนี้อยู่โซน A2 แล้วครับ” “ว่าไงนะ นั้นมันใกล้ประตูทางออกยานมากแล้วนะ” อีซาคเอ่ยเสียงเครียด “ครับผม ตอนนี้หน่วยของเราเสร็จไปเยอะแล้วครับ แม้แต่ระดับองครักษ์ยังไม่มีใครรอดเลยครับ” นายทหารคนเดิมรายงานเสียงหอบ “เอาไงดีอีซาค” อาเรียถาม พลางมองหน้าหนุ่มเนตรมรกตที่กำลังนิ่งคิด “ระดับราชองครักษ์มีอยู่ 4 คนบนสถานีอวกาศนี้” อีซาคเอ่ยช้าๆ “เธอคิดว่าไหวไหมล่ะอาเรีย” “ไหวไม่ไหว ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกนะ” สาวเนตรโลหิตพูดอย่างมั่นใจ แต่ก็ยังฟังดูไร้อารมณ์อยู่ดี “ไปตามชาล็อตกับเนออน บอกให้ไปเจอที่กันที่โซน A2 ได้เลย” อีซาคสั่งนายทหารคนเก่า “ครับท่าน !! “ เด็กน้อยยังเดินเซไปเซมาตามทางที่เย็นเฉียบ เบื้องหลังของเธอคือกองมนุษย์มากมาย เลือดสีแดงสดแทบจะย้อมทางเดินให้กลายเป็นสีเดียวกัน แม้เหล่าทหารยังคุมเชิงอยู่แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปไกลนัก เพราะตัวอย่างของคนที่กล้าดีกับเธอนอนเป็นซากให้เห็นๆกันเกลื่อนพื้น แม้แต่เหล่าองครักษ์ที่มีระดับต่ำกว่าเพียงราชองครักษ์ยังต้องเอาชีวิตมาสังเวยหลายสิบศพ แล้วจู่ๆเธอก็ล้มลงเลือดสีแดงจากพื้นซึมเข้าไปในชุดขาดๆของเธอจนชายเสื้อเป็นสีแดงเข้ม เธอร้องไห้ราวกับเด็กที่หกล้ม น้ำตาไหลผ่านแก้มที่ม่อมแมมจากคราบน้ำมัน “เด็กก็ยังเป็นเด็กสินะ” ชายในชุดอัศวินสีเงิน ก้าวเดินเข้ามายังแนวป้องกันที่อยู่ห่างจากเด็กสาวพอสมควร “คนอื่นๆมากันหรือยัง” “ยังครับท่านชาลอต แต่มีรายงานมาว่าท่านอีซาคกำลังจะมาในไม่ช้าครับ” ทหารกระจอกรายหนึ่งรายงาน “อืมๆ พวกเราตรึงกำลังเอาไว้ คงจะเห็นซากของพวกพ้องเราแล้วนะ อย่าประมาทเธอเด็ดขาด” ชาลอตสั่งเสียงเด็ดขาด เด็กน้อยยังคงนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้นมือน้อยๆทั้งสองกุมหน้าตัวเอง แม้จะเป็นศัตรูยังไง ดูเหมือนเด็กก็ยังคงเป็นเด็ก จนทหารนายนึงอดสงสารไม่ได้ เขาลุกเดินไปหาเธอทั้งๆที่หลายๆคนก็พยายามห้ามปราม มีเพียงชาลอตที่นิ่งเงียบดูสถานการณ์ “นี่หนู ไม่ต้องกลัวไปนะ” ทหารคนนั้นพยายามเข้าปลอบโยน และดูเหมือนตัวเด็กเองก็ตอบสนองด้วยเธอค่อยๆเงยหน้ามองทหารคนนั้นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและเลือดที่สาดกระเซ็น “จริงเหรอ..” เด็กสาวตอบเสียงแผ่วเบา “จริงสิ มากับพี่นะ” ทหารคนเดิมยื่นมือแสดงความบริสุทธิ์ใจ เด็กน้อยค่อยยืนมือเล็กไปจับมือทหารหนุ่ม พวกที่คอยเฝ้าระวังเห็นภาพตรงหน้าก็พากันโล่งออกเป็นแถวๆ “โกหก” น้ำเสียงเย็นเฉียบไหลผ่านริมผีปากเล็กร่างของทหารหนุ่มสั่นทิ่ม ตัวของเขาเหี่ยวหย่นกลายเป็นตาแก่อายุ 90 อย่างรวดเร็ว ร่างกายทั้งร่างเปลี่ยนสภาพเป็นผิวหนังหุ้มกระดูก ก่อนจะล้มลงไปจมกองเลือดอย่างน่าอนาถ พวกที่เหลือหน้าถอดสีกันในบัดดล วินาทีนี้ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ต้องฆ่าสถานเดียวแล้ว ชาลอตยังคงรอคนอื่นอย่างใจเย็น เพราะถ้าพรวดพราดเข้าไปแม้จะไปเขาก็ไม่น่าจะรอดได้ง่ายๆนัก ยิ่งใช้เวทย์เวลาระดับสูงแบบเมื่อกี้ในพริบตาเดียวด้วยแล้ว อัศวินอย่างเขาคงรับมือได้ยากมากทีเดียว “ขอโทษที่ให้รอนะชาลอต” เสียงเข้มดังมาจากด้านหลัง เมื่อหันกลับไปทุกคนก็ใจชื่นขึ้นมาทีเดียวเมื่อเจ้าของเสียงนั้นคือ อีซาค วอเล็ต หัวหน้าราชองครักษ์ นักรบเวทย์ที่แข็งแกร่งระดับหนึ่งในสามของกาแล็กซี่ แถมยังมีอาเรีย ลาเวียเวย์ ราชองครักษ์มากฝีมืออีกคนตามมา “ดูท่าจะแย่นะชาลอต” เสียงเรียบนิ่งจากอาเรีย ทำชาลอตเซ๊งไปนิดๆ “นี่อาเรีย เธอจะไม่พูดให้มันดูมีชีวิตกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง” ชาลอตเหน็บเล็กน้อย แต่ไม่มีการตอบกลับใดๆจากคู่สนทนา “แล้วเนออนล่ะท่านอีซาค” ชาลอตหันไปถามอีซาค เมื่อเห็นว่าคุยกับแม่สาวไร้อารมณ์นี่ไปคงไม่เกิดประโยชน์อะไรกับชีวิตมากนัก “กำลังจะมา เธออยู่อีกฝากของโซนนี้” อีซาคตอบเสียงเรียบ “เด็กนั้นอันตรายจริงๆ แล้วนี่เธอหลุดออกมาได้ยังไงครับ” ชาลอตถามต่อ “มีคนช่วย” “ว่าอะไรนะครับ” “คงมีคนช่วยเธอออกมาแน่ เพราะไม่น่าจะมีหนทางไหนที่เธอจะออกมาได้ด้วยกำลังของตัวเอง คงมีหนอนไม่ก็ผู้มีฝีมือด้านการพรางตัวเข้ามาช่วยเธอ” อีซาคอธิบายให้หายสงสัย ในพริบตานั้นเองทั้งสามรู้สึกได้ถึงกระแสลมที่บังเกิดขึ้นรอบๆ ก่อนจะกระโดดหลับไปด้วยสัญชาตญาณ ลมที่คมเกรียบดุจมีดชั้นเลิศ ผ่านอะไรไปก็ขาดไปสองท่อนในเสียวอึดใจเดียว เหล่าทหารที่ยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็โดนสายลมมัจจุราชคร่าชีวิตไปหลายคน พวกที่เหลือต่างวิ่งหนีกันวุ่น เด็กสาวลุกเดินอีกครั้ง “ได้โอกาสล่ะ” อาเรียที่อดทนรอให้สาวน้อยใช้เวทย์มนต์อยู่นาน ก็พุ่งตัวผ่านใบมีดที่มองไม่เห็นจนเข้าประชิดตัว “อย่านะอาเรีย !!” อีซาคตะโกนลั่นแต่ช้าไปแล้ว ตอนนี้อาเรียประจันหน้ากับเด็กสาว ดวงตาที่คมกริบดุจพญาอินทรีย์มองเด็กสาวเพียงแว่บนึงก็ยกคมเคียวสีดำลอยเหนือหัวหมายปลิดชีพในครั้งเดียว แต่จู่ๆตัวเธอก็หนักอึ้งราวกับมีตะกั่วเหล็กฝังอยู่ทั่วร่าง วงเวทย์สีดำอมเหลืองส่องประกายอยู่บนพื้นโดยมีเด็กสาวผมสีม่วงเป็นศูนย์กลาง สัญลักษณ์และสีบ่งบอกชนิดว่าเป็นเวทย์สายแรงโน้มถ่วง อาเรียกัดฟันกรอดไม่ยอมแพ้ เด็กสาวกดมือตัวเองลงคราวนี้อาเรียร่วงติดกับพื้นก่อนที่พื้นที่โดยรอบจะแหลกสลายในเวลาไม่ถึงวินาทีโลหิดสีแดงไหลทะลั่กออกจากปาก มือที่กุมเคียวสีดำแน่นค่อยๆคลายออก โดยไร้เสียงร้องใดๆทั้งสิ้น ราชองครักษ์อาเรีย ลาเวียเวย์ พ่ายแพ้ในเวลาไม่ถึงนาที !! “ยัยนั้นหมดสติไปแล้วเหรอ” ชาลอตกล่าวอย่างวิตก ส่วนอีซาตเองก็เครียดไม่น้อย “เมื่อกี้อาเรียคงใช้โอกาสหลังการใช้เวทย์ แต่คงไม่นึกว่าเด็กคนนั้นจะใช้เวทย์ขั้นสูงได้ติดต่อกันสองครั้งขนาดนี้” อีซาควิเคราะห์ แต่เมื่อกลับไปมองเด็กสาวอีกครั้ง คราวนี้เป็นวงเวทย์สีรุ้งขนาดใหญ่กว่าทั่วๆไป หรืออาจต้องเรียกว่าใหญ่มโหฬาร ซึ่งแม้แต่ตัวอีซาคเองยังไม่ค่อยได้เห็นวงแหวนเวทย์ที่ใหญ่ขนาดนี้ “นี่ มันเวทย์อะไรเนี่ย” ชาลอตอุทานคำโต “แย่ล่ะ เธอกำลังใช้เวทย์ระดับตำนานแล้ว ชาลอตรีบหยุดเธอเร็ว” พูดเสร็จอีซาคก็ชักดาบสีเงินมาไว้ในมือ ส่วนชาลอตก็กระชับไทรเด้นอาวุธคู่กาย ทั้งคู่พุ่งตัวเข้าหาเด็กสาว อีซาคร่ายเวทย์สนันสนุนก่อนจะหวดลงไปเต็มแรง เช่นเดียวกับชาลอตที่ซัดหอกในมือสุดแรงเช่นกัน แต่เมื่ออาวุธทั้งสองกระทบกับม่านบาเรียสีทองแล้วร่างของทั้งคู่ก็กลับกระเด็นลอยไปไกล “ขี้โกงชะมัด ร่ายเวทย์แล้วยังสร้างเกราะคุ้มกันได้อีก” ชาลอคสบถเสียอารมณ์ “ถ้าปล่อยให้เธอใช้เวทย์นี้ได้ทุกคนตายหมดแน่” อีซาตรีบลุกยืนขึ้น พลันรีบท่องมนต์อีกครั้ง แต่มือของหญิงสาวคนนึงมาหยุดเอาไว้ “ปล่อยให้ชั้นจัดการเถอะค่ะ ท่านอีซาค” เสียงนุ่มของสาวน้อยในชุดโกธิคสีดำ ดวงตาสีอำพันอ่อนๆ และเรือนผมสีเทาพร้อมกับคทาสีเงินและอัญมณีไร้สีที่หัวคทาซึ่งเชื่อมติดกับส่วนที่โค้งเป็นรูปจันทร์เสี้ยวไว้ หญิงสาวชี้คทาจันทร์เสี้ยวไปทางเด็กน้อย แสงสีขาวส่องประกายสว่างจ้าพร้อมๆกับลำแสงที่พุ่งทำลายม่านบาเรียลงได้อย่างง่ายดาย สาวเนตรอำพันรวมพลังเวทย์อีกครั้ง แสงสีขาวนวลกระจายออกรอบตัวของเด็กน้อยที่กำลังร่ายมหาเวทย์ วงเวทย์ขนาดใหญ่พลันหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ “คิดถูกจริงๆที่เอาเธอมาประจำที่นี่ด้วย เนออน” อีซาคเอ่ยชม “มิได้ค่ะท่านอีซาค” เนออนโค้งตัวลงอย่างน้อบน้อม สาวน้อยที่เป็นอีกหนึ่งความภาคภูมิใจของราชวงศ์ ผู้สำเร็จศาสตร์เวทย์สายที่เรียกได้ว่าใช้งานได้ยากมากสายนึง ผู้สลายมนตรา “มาถูกเวลาจริงๆเนออน ขอบใจมาก” ชาลอตชูนิ้วโป้งให้ “ไม่เป็นไรค่ะ รุ่นพี่ แต่ชั้นก็ใช้พลังเวทย์ไปเยอะเหมือนกันนะ” เนออนตอบยิ้มๆ “ยังเหลือพลังเวทย์พอที่จะสลายเวทย์ในร่างเด็กคนนั้นได้ไหม” อีซาคเอ่ยถาม “แค่ผนึกยังยากมากๆเลยค่ะ ระดับพลังของเธอสุดยอดจริงๆ แต่ถ้าให้หยุดแบบเมื่อครู่ก็ยังได้อยู่” “งั้นก็รีบทำซะ” อีซาคสั่ง เนออนพยักหน้ารับ ก่อนจะชี้คทาไปทางเด็กสาวอีกครั้ง แต่จู่ๆกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ก็ปิดกั้นด้านหน้าของพวกอีซาค พร้อมๆกับมีแสงสว่างเจิดจ้าหลังกำแพงน้ำแข็งนั้น ชาลอตเห็นท่าไม่ดี รีบคว้าไทรเด้นแทงกำแพงน้ำแข็งเปรี้ยงเดียวก็แตกกระจายออกนับพันๆชิ้น เผยให้เห็นร่างเล็กๆค่อยๆเลือนหายไปต่อหน้าต่อตาพวกเขา “รีบหยุดเธอเร็ว เนออน” อีซาคสั่งดังลั่น “ไม่ทันแล้วค่ะ” ร่างน้อยๆนั้นหายไปกับแสงสว่างทิ้งไว้เพียงเส้นแสงเล็กๆที่ล่องลอยอยู่ในอากาศเท่านั้น “เมื่อสักครู่น่าจะเป็นเวทย์เคลื่อนย้ายระดับสูง พลังของเธอน่าจะตื่นโดยสมบูรณ์แล้ว” เนออนกล่าวลอยๆ “รีบดูอาการอาเรียก่อนดีกว่า ฝากด้วยนะชาลอต” หนุ่มเนตรมรกตว่าเสร็จก็หันหลังก้าวเดินออกไปจากพื้นที่ นี่คงไปไม่กี่ครั้งที่ภารกิจของเขาล้มเหลว....... ................................ ................................................. ............................................................. ตูม !!!!!!! รีบเอากระช่อนไปช้อนเร็วเด้ ตูม ตูม !!!! ชักช้าทำไมว่ะ เดี๋ยวก็ลอยออกไปหมดหรอกโว้ย ตูม ตูม ตูม !!!!! เฮ้ย H เรื่องนั้นตูหามานานแล้ว คว้ามาให้ทีดิฟ่ะ เสียงลูกยานลิงน้อยที่กำลังเก็บเกี่ยวตัณหาราคะด้านนอกยานกันอย่างสนุกสนาน ตัดกับเสียงคลื่นลำแสงความร้อนสูงกระทบเกราะของยานอย่างจังไปหลายนัด ที่ยานลิงน้อยสามารถรับการโจมตีได้นั้นก็เพราะการซ่อมแซมส่วนต่างๆตอนที่จอดในโกลด์เซาเซอร์ซึ่งก็เล่นเอากระเป๋าเงินของกัปตันมาซาลันกลายเป็นคางคกโดนรถเหยียบภายในเวลาแค่สองนาที แต่ก็ทำให้ตัวยานและระบบนำร่องต่างๆอยู่ในสถาพสมบูรณ์เกิน 90% รวมทั้งชุดอวกาศที่พวกลูกเรือสติแตกใส่ออกไปเก็บ AV ที่ลอยตุ๊บป่องอยู่ด้านนอกแบบไม่กลัวโดนยิงกลายเป็นไก่ย่าง 5 ดาวด้วย “ฮึ่ม มีอาวุธอะไรเหลือพอจะหยุดความบ้าไอ้พวกนี้ได้ว่ะเนี่ย” กัปตันมาซาลันเอ่ยวาจาเด็ดของใครสักคนในเรื่องกันดั้ม พร้อมกัดปากตัวเองเลือดสาดกระจาย “เฮ้ย โยชชี่ดูรูปชานะจังรูปนี่ดิ โมเอ๊ะ โมเอะ” แม็กสกิดเจ้าบอดที่กำลังน้ำลายยืดจากอัลบั้มภาพสีของเฟท เทสทาโรซซ่า “ไม่ๆ รูปเฟทจังชุดว่ายน้ำนี่โมเอะกว่า” โยชิกิเถียงทันควัน “ชานะจังทวินเทลนี่สิ” แม็กไม่ยอมแพ้ ชานะจังตูย่อมต้องอยู่เหนือสาวๆอนิเมทุกคน “เฟทจังนี่เด้” “ชานะจังสิโว้ย” “ตูบอกเฟทจังก็เฟทจังดิฟ่ะ ไอ้หล่อไม่เสร็จ” “ไม่โว้ย ชานะจังตูโมเอะสุด ถ้ายังมีปัญหาชักดาบมาซัดกันเลยดีกว่าไอ้บอดเอ้ย !!” แล้วไอ้สองคนนี้ มันก็ตีกันในยานจริงๆ เจริญพร........ ไม่ใช่แค่ไอ้บ้าสองตัวที่กำลังอาละวาดอยู่แม้แต่เจโนว่าและไพอาก็กำลังยืนเหม่อไร้ความรู้สึกไปทางนอกหน้าต่าง ดวงตาขาวโพลนและน้ำลายที่หยดย้อยจนแทบจะท่วมยาน ผสมกับกำเดาเจ้าเนียร์ที่หมดสติไปตั้งแต่เห็นภาพเปลื่อยของสาวที่ไม่ขอเอ่ยนาม สร้างวอเปเปอร์สีชมพูสดใสให้กับยานลิงน้อยได้เป็นอย่างดี “โว้ย ไอ้พวกบ้าเอ้ย พวกแกมีความเป็นทหารกันหรือเปล่าว่ะ ประจำตำแหน่งดิโว้ย เกราะมันทนได้อีกไม่นานแล้วนะเฟ้ยยยยยยยยย” มาซาลันตะโกนลั่นหอบังคับการแต่ดูท่าพวกลูกเรือจะรับฟังสารกัปตันจากหูขวาแล้วส่งทอดไปยังหูซ้ายออกไปนอกกะโหลกทันที “ไอ้.......เฮ้ย นั้นมัน” กัปตันถึงกับต้องผงะเมื่อเหล่าลูกเรือที่เพิ่งไปเก็บ AV กลับมาโยนไอเทมต้องสาปอันสุดแสนจะอัปยศในกองสิ่งสวยงามมาทางเค้า มันก็คือ...... “ม่ายนะ เอามันออกปาย เอาไอ้อาเบะออกปาย หนูกลัว ฉี่หนูจะราดแล้ว แง้ๆๆๆๆๆ” และแล้วกัปตันมาซาลันก็หมดสติคาห้องบังคับการทันที เมื่อกัปตันสิ้นสภาพเรียบร้อยยานลิงน้อยก็เป็นกระสอบทรายให้พวกยูคิฮิเมะยิงเล่นเท่านั้น คุมิที่ดูสถานการณ์โดยตลอดเองก็ได้แต่กุมขมับกับความบ้าไร้ก้นบึ้งของพวกลูกเรือและแก็งดวงตก “เอายังไงล่ะคุมิ” เสียงเข้มดังออกมาจากคทาอัสคาเทีย “ที่รู้ๆชั้นไม่เสี่ยงช่วยพวกมันแน่ๆลุง” คุมิตอบแรงน้ำใจชะมัด “ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” ไอซึเสริมความแร้งน้ำใจ ส่วนสองแฝดกำลังเดาะปอดอีกข้างของโยชิกิอย่างเมามัน อย่างกะเดาะลูกตะกร้อ ส่วนทางฝั่งยานอาร์กแองเจิ้ล ยูคิฮิเมะที่เปรมสุดฤทธิ์กำลังจิบน้ำชาสบายใจเฉิบพลางเปิดดูช่อง animal planet เสริมความรู้สัตว์โลกไปด้วย “หึหึ ชั้นชนะแล้ว “ กัปตันสาวหัวเราะโรคจิต “ทุกอย่างเป็นไปตามแผน” ยูคิฮิเมะกำลังทำหน้าเหมือนตัวเอกเรื่อง Death **** ดูๆไปก็ได้อารมณ์ดิบๆดีนะ “กัปตันคะ บาเรียรอบยานศัตรูอ่อนกำลังเรื่อยๆแล้วค่ะ และยังไม่มีการตอบโต้ใดๆ” ลูกเรือสาวสวยรายนึงรายงาน เสียดายน้องคนนี้เป็นได้แค่ตัวประกอบ “ดีมาก ไม่ต้องปราณียิงมันให้เละ !!!” ยูคิฮิเมะสั่งพลางยื่นมองออกไปเหมือนกัปตันในยานรบกันดั้มทั้งหลายเหล่ คลื่นรังสีและสรรพอาวุธกระหน่ำยานลิงน้อยซึ่งตอนนี้ไม่ว่าจะมองยังไงก็เป็นแค่เป้าซ้อมยิงลอยได้เท่านั้น แถมสถานการณ์คนในยานก็หมดกำลังใจสู้รบไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งกัปตัน ลูกเรือ ผู้โดยสาร ตกอยู่ในวังวนแห่งความฝันจนถอนตัวไม่ขึ้น อาจจะมีแค่กัปตันที่ตกอยู่ในฝันร้ายนิดหน่อย “คุมิ รีบตัดสินใจได้แล้ว” ไอซึพูดผ่านคทาอัสคาเทีย ตัวจอมเวทย์ผู้สูงศักดิ์ก็คงจะรำคาญพวกลิงน้อยเต็มทน คุณหนูคุมิคุ หลับตาคิดชั่วครู่นึกถึงวันเวลาแห่งความทรงจำที่ ร่วมต่อสู้ และ สู้กันเอง กับพวกดวงตกแดง ช่วงเวลาแห่งหยาดเหงือและน้ำตาที่แทบจะเอาชีวิตไม่รอด มิตรภาพที่มีบ้างไม่มีบ้าง และขนมทองหยอดที่เคยเอามากำนัน สุขาที่เคยแย่งกันเข้า คุมิลืมตาขึ้นพร้อมความซาบซึ่งที่ไม่เคยประสบมาก่อน อดีตกับไอ้พวกบ้าในยานที่โดนกระหน่ำช่างมีน้ำหนักต่อจิตใจเธอยิ่งนัก คุณหนูคนเก่งลุกขึ้นจากเก้าอี้ผู้บังคับการ เนตรสีทับทิมจับจ้องไปเบื้องหน้าซึ่งกำลังฉายความเป็นความตายของพวกลิงน้อย “ทุกคนฟัง.....” คุมิพูดเสียงหนักแน่น “เตรียมยานเราให้พร้อม” สิ้นคำสั่งเหล่าลูกเรือพร้อมใจเข้าประจำตำแหน่ง หมายสืบทอดเจตนารมณ์คุณหนู “เดินเครื่องเต็มกำลัง กลับลำ 180 องศา หนีโลด !!!!” ทุกอย่างนิ่งไปประมาณ 3 วินาที....... ไม่รอช้าลูกเรือคุมิรับคำสั่ง ตัวยานบาร์บี้กลับลำเตรียมชิ่งหนี “ขอบใจพวกนายมากนะแม็ก การเสียสละของพวกนายครั้งนี้ คุมิคุคนนี้จะไม่ลืมเลย” คุณหนูแอบซึ่ง “เดี๋ยวๆ แม็ก” โยชิกิ ที่กำลังโดนดาบจ่อคอหอยรีบตบหน้าเตือนสติเพื่อน “อะไรๆ พอจะแพ้แล้วมาขอสงบศึกหรือไงไอ้บอด” แม็กยิ้มหื่น “ไม่ใช่โว้ย เรื่องความโมเอะของเฟทจังตูไม่ยอมแพ้หรอกเฟ้ย” โยชิกิด่าน้ำลายกระจายเต็มหน้า “แต่ยัยคุณหนูจอมซนนั้นกลับลำแล้วไม่เห็นหรือไงฟ่ะ” แม็กทำหน้าฉงนเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปดูที่หน้าต่างยาน สิ่งที่เขาพบคือยานบาร์บี้สีชมพูสดกำลังกลับลำหนี เหงือเม็ดเบ้งๆ ผุดออกมาตามรูขุมขน สีหน้าซีดเป็นไก่ต้มโดยพลัน “คุมิ !!!! อย่าทิ้งกันเด้ กลับมาก่อน !!!!” แม็กตะโกนโหยหวน ทันใดภาพคุมิก็ขึ้นมาบนจอมอนิเตอร์ “แม็กที่ผ่านมาชั้นสนุกมาก แล้วจะทำบุญไปให้บ่อยๆนะ” คุมิพูดไปบีบน้ำตาไป “ก็อย่าเพิ่งทิ้งกันดิโว้ยยยยยย กลับมาช่วยกันก่อน” แม็กตะเกียดตะกายไปหน้ามอนิเตอร์ร้องเรียกความสนใจ “ขอโทษด้วย ขอให้ไปดีนะ” ว่าแล้วก็ควักผ้าเช็ดหน้าออกมาโบกเป็นพิธีเล็กน้อย แล้วก็ตัดภาพตัวเองออกไป พร้อมกับสติสะตังของพวกดวงตกที่กลับมาด้วย “แม็ก ชานะก็โมเอะนะ ตูผิดไปแล้วว่ะ” “เฟทจังก็โมเอะเหมือนกันฟ่ะ โยชชี่” สองคนนี้มักจะมาสามัคคีกันเมื่อสาย....... เมื่อเห็นว่าไม่มีทางรอดอื่นใดสองหนุ่มก็ช่วยกันปูพรหมพร้อมชงน้ำชา ดูความบ้าบอของคนในยานไปพลาง ดูแสงเลเซอร์ที่กระทบเกราะแตกๆไปพลาง จิบน้ำชาเน่าๆไปพลาง ได้อารมณ์สุนทรีย์อย่างถึงที่สุด “ก้ากๆๆๆๆ S*** Beac* ภาคนี่ตูยังไม่มีเลยว่ะ” “โอ้ว นี่มัน Princ*** Ma*** 4 นี่หว่า” “เฮ้ย โดจิน H ของ เอวาจังที่ตูหามานาน 555+” “ไอ้ <beep> เอาโดจิน โทโฮมานี่นะโว้ยยยยย” “เอาออกปาย เอาไอ้อาเบะออกปายยยยยยยย” “จุนจางงง สาวดุ้นจงเจริญญญญ” “โอ้ว เคนชิโร่ รูปนี่ K ได้ใจหนูมากเลย ฮ้า~~” เสียงลูกเรือและกัปตันของลิงน้อยตะโกนแข่งกันอย่างบ้าคลั่ง โดยมีเสียงระเบิดด้านนอกยานเป็นคอรัส พร้อมสินค้าในมือมากมายหลากหลาย โดยมีรู้เลยว่าพวกเขากำลังจะไม่มีชีวิตไว้ได้เชยชมของพวกนี้แล้ว ลำแสงเลเซอร์คลื่นความร้อนสูงทะลวงเกราะยานลิงน้อยที่เพิ่งซ่อมหมาดๆกระทบตัวยานเข้าเต็มแรง จนคนในยานล้มกลิ้งไม่เป็นท่า หากแต่ก็ยังไม่มีคนสนใจสิ่งที่เกิดขึ้น ส่วนพวกดวงตกก็ยังคงนั่งกินน้ำชารับชะตากรรมกันสบายใจเฉิบ คุมิมองย้อนกลับมาดูยานลิงน้อยครั้งสุดท้าย เธอถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมสั่งให้เตรียมเร่งความเร็วยานเต็มกำลัง ทิ้งเหล่าผู้มักมากในกามไว้เบื้องหลัง “เอาล่ะ เผด็จศึกกันซะที” กัปตันยูคิ ตะโกนลั่น “ขยี้ยานขยะนั้นในทีเดียวเลย สาวๆ” ยานอาร์กแองเจิ้ล เปิดการใช้งานอาวุธทุกชนิด ความหายนะของพวกลิงน้อยอยู่แค่เอื้อมแล้ว “ยิง !!!!!” สิ้นเสียงกัปตันสาว อาร์กแองเจิ้ลก็ประเคนอาวุธใส่ยานลิงน้อย เสียงระเบิดดังก้องและทุกสิ่งก็ถูกกลืนเข้าไปในแสงสีขาวสว่าง “ขอให้พวกนายไปดีนะ” คุมิสวดภาวนา เอพิลและภัทซึ่งกำลังยืนดูสถานการณ์ทั้งหมดเช่นคนอื่น ก็เห็นสิ่งผิดปกติที่ปรากฏบนจอ “พี่คุมิคะ คือว่า.....” เอพิลเค้นเสียงน่ารัก พร้อมชี้ไปทางหน้าจอ “ช่างเถอะเอพิล ไงๆพี่ก็รักชีวิตมากกว่า ถึงจะดูผิดๆไปหน่อยก็เถอะ” “ไม่ใช่ค่ะพี่คุมิ” ภัทเสริมขึ้น “ยานลิงน้อยไม่เป็นอะไรเลยค่ะ” คุมิแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เธอรีบหันกลับไปดู เรื่องเหลือเชื่อก็ปรากฏตรงหน้าเมื่อแสงสว่างอ่อนลง ยานลิงน้อยที่น่าจะกลายเป็นผุยผงไปแล้วกลับอยู่ในสภาพสมบูรณ์ไร้รอยขีดข่วน ท่ามกลางความงุนงงเป็นไก่ตาแตกของคนทั้งยาน ซึ่งแน่นอนคนที่ยิ่ง งง กว่าก็คือ ยูคิฮิเมะนั้นเอง “นี่มันบ้าอะไรกัน...” ยูคิฮิเมะรำพึง พวกในยานลิงน้อยพอเจอลูกเมื่อกี้เข้าไปก็เหมือนจะได้สติกลับมากันถ้วนหน้า มาซาลันที่หลบอยู่หลังเก้าอี้ค่อยๆโผล่ออกมา เจโนวาล้มลงไปกองกับพื้นยังลุกไม่ขึ้น เช่นเดียวกับไพอาที่เอาเท้าชี้ฟ้า ส่วนพวกดวงตกยังจิบน้ำชากันอยู่ เนียร์ก้าวเดินไปที่กระจกหน้าของยาน แสงสีเหลืองนวลด้านหน้านั้น คือร่างของหญิงสาวที่เขาคุ้นเคย หญิงสาวที่ปรากฏในความฝันของเขาแทบจะทุกคืน ผมสีม่วงยาวพลิ้วไสวไปตามแรง ดวงตาน้อยๆที่ไร้ความรู้สึกเหลือบมามองเล็กน้อย เนียร์ใช้มือซ้ายสัมผัสกระจกยานราวกับถูกดึงดูดจากเด็กสาวตรงหน้า ดวงตาสีเทาสะท้อนกับแสงสีเหลืองสว่างไสว “รึว่าเธอ.....” เนียร์พูดออกมาเบาๆ “จะอะไรก็ช่าง เตรียมยิงระลอกที่สองคราวนี้อย่าให้มันรอดไปได้” ยูคิฮิเมะสั่งการอีกครั้ง ยานอาร์กแองเจิ้ลกลับมาอยู่ในสภาพพร้อมโจมตี เด็กสาวที่ลอยอยู่ด้านนอกหันกลับไปเผชิญหน้ากับยานพิฆาตอีกครั้ง กระสุนคลื่นความร้อนสูงและจรวดมิสไสต์ระดมยิงเข้ามา เธอเหยียดมือขวาไปเบื้องหน้า บังเกิดวงเวทย์ขนาดใหญ่สีเหลืองทอง ซึ่งขนาดของมันสามารถบังด้านหน้าของยานได้หมด “โล่ศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์ Divine shield….” เด็กสาวเอ่ยออกมา พร้อมกับการปะทะกันของโล่เวทย์มนต์กับอาวุธยานรบ แสงสว่างจ้าปรากฏอีกครั้ง ผู้คนในยานทั้งสามลำพร้อมใจยกมือกันแสงที่สุกไสวนั้นไว้ มีเพียงคุมิเท่านั้นที่ยืนตะลึงถึงสิ่งที่เธอเห็น เมื่อแสงดับวูบลงยานลิงน้อยยังคงปลอดภัยอีกครั้ง พวกลูกยานต่างส่งเสียงโห่ร้องกันเป็นทิวแถว “เฮ้ย เลิกดีใจแล้วเตรียมตอบโต้ได้แล้วโว้ยย” มาซาลันกลับมานั่งเก้าอี้บังคับบัญชา “นั้นมัน.....” ไอซึอุทานออกมา “ไม่ผิดแน่ Divine shield หนึ่งในสุดยอดเวทย์ปกป้องที่ป้องกันพื้นที่ด้านหน้าตนเองได้อย่างหมดจด เวทย์สายแสงที่น้อยคนนักจะใช้ได้” คุมิ กล่าวขึ้น “ติดต่อกลับไปที่ยานลิงน้อยสิ ชั้นอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” “กัปตันคะ ....” ลูกเรือฝ่ายต้นหน หันมาทางยูคิฮิเมะที่กำลังยืนไม่ได้สติ สิ่งที่เกิดขึ้นมันเหลือเชื่อเกินจะยอมรับได้ เพราะเธอยังไม่เคยพบผู้ใช้เวทย์ที่สามารถป้องกันการโจมตีเต็มกำลังจากยานรบได้ “ใครก็ได้ช่วยอธิบายเรื่องบ้านี่ที” กัปตันสาวกล่าวอย่างหัวเสีย ลูกเรือฝ่ายเวทย์มนต์ ต้องรีบเร่งมาชี้แจง “นั้นคือเวทย์ปกป้อง Divine shield ค่ะ มันสามารถป้องกันการโจมตีทุกประเภทที่เกิดขึ้นด้านหน้าได้ 100% เป็นเวทย์สายแสงที่หาคนใช้ยากมากค่ะ” ลูกเรือสาวผมทองรายงาน “ฮึ่ม.....แต่มันก็กันได้แค่ด้านหน้าใช่ไหม เตรียมใช้จรวดนำวิถี” เอี้ยดๆๆๆๆ เสียงเหมือนโลหะถูกบีบรัดดังกังวานไปรอบยานอาร์กแองเจิ้ล เมื่อยูคิฮิเมะลุกออกไปดูก็พบว่าบาเรียรอบยานกำลังร้าวและเริ่มปริแตก “ กัปตันคะ มีคลื่นพลังเวทย์ระดับมหาศาลล้อมรอบยานเราไว้ค่ะ” “อะไรอีกเนี่ย !!!” ยูคิฮิเมะสบถเสียงดัง เด็กสาวที่ลอยอยู่หน้ายานลิงน้อย กำลังยืนอยู่บนวงเวทย์ไร้สี....... ใบหน้าสวยของคุณหนูคุมิอยู่โผล่บนหน้าจอยักษ์อีกครั้ง “กัปตันต๊อง นายมีจอมเวทย์อยู่บนยานเหรอ” คุมิยิงคำถามทันที “ไม่ได้อยู่บนยานน่ะสิ แต่ลอยอยู่หน้ายาน” มาซาลันว่าพลางชี้ให้ดู เมื่อคุมิเห็นเด็กน้อยที่กำลังใช้เวทย์ได้อย่างเชี่ยวชาญนั้น มันก็อดที่จะจับจ้องไมได้ “เด็กนั้นเนี่ยนะ.......” “อ้าว คุณหนู ยังไม่หนีไปอีกเหรอ” โยชิกิถามเสียงกวนบาทา “ก็ว่าจะหนีนะ แต่ดันเจอสิ่งที่น่าสนใจซะแล้วสิ” “เฮ้ย เจโนวา อย่ามัวแต่ยืนนิ่งๆดิเฟ้ย ช่วยไปซ่อมเกราะทีดิ” มาซาลันตะโกนสั่งช่างหนุ่ม เจโนวาไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าหงึกๆพร้อมลากเจ้าไพอาไปช่วยงาน “ได้เจอเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย...” แม็กรำพึงออกมาเบาๆ “คุณหนู เวทย์ที่แม่หนูนั้นใช้คืออะไรน่ะ” มาซาลันเอ่ยถามขึ้น “Energy control เวทย์ไร้ธาตุรูปแบบนึง ซึ่งใช้พลังเวทย์รอบตัวเป็นคลื่นพลังงานเข้าควบคุมสิ่งของได้ เป็นเวทย์ระดับเริ่มต้นง่ายๆ” คุมิอธิบาย “แต่ยิ่งของที่จะควบคุมเล็กมากหรือใหญ่ไปก็ยิ่งควบคุมได้ยาก” “งั้นเหรอ แต่ชั้นไม่เห็นว่าจะมีอะไรรอบๆนั้นเลยนะ” กัปตันหนุ่มถามอย่างสงสัย “สิ่งที่เด็กนั้นควบคุมอยู่คงเป็น ผุ่นละออง หรือ อนุภาค...” ไอซึเอ่ยขึ้น “เธอคงควบคุมวัตถุเล็กๆพวกนั้นกดลงไปบนเกราะยานนั้นแหละ” “พูดเป็นเล่นไปหน่า ไอ้ที่พูดๆกันมามันเล็กนิดเดียวเองนะ” โยชิกิแย้ง “งั้นนายลองนึกถึง เจ้าอัลสิ “คุมิยกตัวอย่าง “ถ้าให้เจ้าอัลถือหินสักก้อนกดลงไปบนกระจกจะเป็นยังไงล่ะ” “ก็แตกอย่างไม่ต้องสงสัย” แม็กพูดขึ้นบ้าง “เธออย่าบอกนะว่า ไอ้พลังเวทย์ของเด็กนั้นที่ควบคุมเศษละอองนั้นอยู่คือมือเจ้าอัล แล้วไอ้ละอองบ้านั้นคือก้อนหินน่ะ” เมื่อแม็กว่าจบ คุมิก็ยิ้มขึ้นทันที “เหลือเชื่อฟ่ะ....” โยชิกิอุทานขึ้น “แต่ถ้าแบบนั้นสู้ใช้พวกเวทย์แรงๆไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ” มาซาลันตั้งขอสังเกตุ “ก็จริงอยู่...” คุมิ เว้นจังหวะพูดเล็กน้อย “ชั้นคิดว่าร่างกายเธอคงจะอ่อนแรงถึงไม่เสี่ยงใช้พวกมหาเวทย์น่ะนะ” “แต่สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าคือ คลื่นพลังเวทย์ที่ไหลเวียนปกป้องเด็กคนนั้นมากกว่า” คุมิ เอ่ยยิ้มๆ “ขนาดชั้นอยากไม่อยากเสี่ยงไปอยู่นอกอวกาศแบบนั้นเลย” ระหว่างที่พวกของคุมิและมาซาลันกำลังตั้งประเด็นกันอยู่ ฝ่ายยานอาร์กแองเจิ้ลที่อาการเริ่มไม่สู้ดี แม้ว่าจะระดมเหล่าผู้มีพลังเวทย์ในยานมาช่วยกันพลักดันเวทย์ของเด็กสาวออกไป แต่ไม่ว่าจะพยายามกันสักเท่าไรก็ยังไม่เห็นผลดีขึ้นแถมตอนนี้ก็เริ่มที่จะบีบรัดยานเหมือนมือที่กำลังบี้เศษทอฟฟี่ “กัปตันค่ะ เหล็กที่หุ้มยานอยู่เริ่มผิดรูปแล้วค่ะ ขอคำสั่งโดยด่วน” ลูกเรือที่กำลังจับจ้องหน้าจอรายงาน “โธ่ เว้ย...” กัปตันสาวสบถอารมณ์เสีย “กลับยาน 180 องศา ถอยก่อน !!!” เมื่อยานอาร์กแองเจิ้ลจำต้องถอยกลับไปอีกครั้ง พวกลูกเรือลิงน้อยก็เฮกันลั่นนอกจากได้ชัยชนะมาแบบ งงๆ แล้ว ยังได้ H และ หนัง AV แถมมาอีกเป็นโหลถึงเป็นโชคดีสองต่อจริงๆ เด็กสาวเจ้าของผมสีม่วงส่องประกายหันกลับมามองที่เนียร์อีกครั้ง มือน้อยๆของเธอสัมผัสกระจกจุดเดียวกับที่เนียร์สัมผัสอยู่ ทันใดตัวเธอก็ผ่านทะลุกระจกเข้ามาอยู่ในยาน ท่ามกลางความตกตะลึงของคนทั้งยาน เด็กสาวยิ้มให้เล็กน้อย “เจอคุณแล้ว.....” เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ พลันสิ้นสติล้มลง แต่เนียร์ยังรับตัวเธอไว้ได้ทันก่อนจะกระแทกพื้นยาน “โห น่ารักใช่เล่นแหะ” โยชิกิ เดินเข้ามาดูใกล้ๆ “เอาไงต่อดีคับพี่โย “ เนียร์เงยหน้าขึ้นมาถาม โดยที่ตัวเขายังคงประคองร่างสาวน้อยอยู่ “เฮ้ย ไอ้โย ของแรงมาช่วยชาร์จพลังงานเกราะใหม่ทีเซะ” เสียงเจโนวาตะโกนลั่นผ่านอินเตอร์คอม “งั้นขอตัวก่อนล่ะกัน” โยชิกิเอ่ยพร้อมเดินออกจากห้องควบคุม แม็กเดินเข้ามาอยู่แทนที่ เขาจ้องมองเด็กสาวโดยไม่ได้กล่าวอะไรออกมา “กัปตันต๊อง” เสียงคุมิผ่านจอมอนิเตอร์อีกครั้ง “ เดี๋ยวเราไปจากที่นี่ได้แล้ว ขอชั้นแวะไปยานนายหน่อยนะ” “ตามสบายคุณหนู…..” มาซาลันเอ่ยช้าๆ “เอ้า ประจำที่ไอ้พวกลูกเป็ด แล้วรีบเผ่นกันได้แล้ว” ยานลิงน้อยและยานบาร์บี้ พุ่งตัวออกจากวงโคจรของโกลด์เซาเซอร์ เข้าสู่การเดินทางตามหาจ้อยแลนด์อีกครั้ง............. ....................................................................................................................................................................................................... Talk Talk Talk เฮ้อ ในที่สุดก็พ้นไปอีกหนึ่งตอน หลังจากหมักดองมาได้สักระยะ ตอนนี้อาจจะไม่ค่อยฮาเท่าไรเพราะผมมีปัญหาทางบ้านพอควรเลยออกมาแนวแต่งระบายอารมณ์+สนองตัณหาอยู่บ้าง ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ หลังจากที่ผมกับแม็กได้แย่งบทตัวละครอื่นๆกันมาหลายตอนแล้ว ตอนหน้าสงสัยต้องลดบทตัวเองแบ่งไปให้คนอื่นๆบางแล้วแหะ 555+ แต่ขอย้ำเลยว่าเรื่องนี้กระผมไม่ใช่พระเอกนะเฟ้ย แต่เรื่องหน้าที่คิดไว้แล้ว(อ้ากกก อยากแต่งเรื่องใหม่อีกแล้ว ว้ากๆๆๆๆๆ) คงจะเอาบทตัวเอกไปกิน ขอบคุณทุกท่านที่ให้การอุดหนุนกันมาตลอดแล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะ รับรองโลลิชัวร์ Special Thanks -Neon หนึ่งในเมมเบอร์ไม่กี่คนที่ผมยังพอจะจำได้จากบอร์ดเก่า ตอนนี้ไม่รู้น้องเค้าเป็นตายร้ายดีอยู่ตรงไหนแล้ว แต่ข้าน้อยยังจำได้อยู่นะจ๊ะ -Amethyst คราวนี้หนูอเมทิสมาเป็นสาวน้อยพลัง L หลังจากที่สมัครไปหลายเรื่องไม่ค่อยจะ L สักเท่าไรเลย 55+ -เหล่าอนิเมทั้งหลายที่ปรากฏ อาทิ เฟทจัง (คนนี้ต้องคนแรกเท่านั้น) ชานะจัง เอวา บักแสง และอื่นๆ - Lilium ชื่อตอนจากเพลง OP ของอนิเมที่ได้รับการกล่าวขวัญมากเรื่องนึง Elfen Lied ซึ่งน่าจะแปลว่าความบริสุทธิ์นะ ถ้าผมแปลไม่ผิด And All Friends And Fans Thank You !!!!!!!!!!! ปล.ท่านดีริก ไม่ต้องเสียใจไป ถึงไม่ได้สมัครแต่ผมเตรียมบทไว้ให้เรียบร้อยแล้ว 555+
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว อัพเดทตอนใหม่ Lilium กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เพิ่งมีเวลาที่ได้ตามอ่านฟิคนอกเหนือจากที่ตนเองสมัคร รู้สึกเสียดายมากจริง ๆ!!! ทำไมตูข้าไม่สมัครฟิคนี้ว้า ฮาครับบอกได้คำเดียว แต่ละคนดูจะมีนิสัยที่ไม่น่าข้องแวะแตกต่างกันไป เหอ ๆ พอมาอยู่รวมกันแล้วมั่วได้ดีจริง ๆ กร๊ากกกกกกก ขำจริง ๆ นะเนี่ย มันเหมือนจะไม่ธรรมดาในความธรรมดา เอ๊ะยังไง สรุปผมขำอ่ะ ไว้จะรอตามต่อครับ * *// ถ้ามีเวลาจะมาเมนท์ให้เรื่อย ๆ เน้อ
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว อัพเดทตอนใหม่ Lilium OTL ...บทชั้น.................... โผล่มาก็ทิ้งร่ิองรอย(และกลิ่น)ไว้ซะแล้วเรา.. เอ้า!ใครจะสั่งอาวุธเจ๊ก็สั่งซ้าาา~~เดี๋ยวจะไม่มีบทออก 5555+
Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว อัพเดทตอนใหม่ Lilium เออ นึกตั้งนานว่าชื่อนี้มันเพลงจากเรื่องไหน ที่แท้หูแมวโกหกนี่เอง [action]ว่าแล้วก็ไปขุดกรุหามาฟังด้วยความคิดถึง?[/action] โยเอ๋ย ชั้นยอมเป็นตัวในAnimal Pla***มากกว่าจะทำหน้าเหมือนตัวเอกเรื่องนั้นนะ เหอๆๆ [มาดมันไม่ให้ คิดว่างั้น - -"]
