All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว อัพเดทตอนใหม่ Cosmic Love

กระทู้จากหมวด 'Fiction' โดย yoshiki, 17 พฤศจิกายน 2007.

  1. maxlancer

    maxlancer ประธานรุ่น2ตุรกีเชียงใหม่

    EXP:
    1,183
    ถูกใจที่ได้รับ:
    1
    คะแนน Trophy:
    88
    Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว อัพเดทตอนใหม่ Lilium

    เชื่อเหอะ ตัวผมกับเจ้าโย ไม่ใช่ตัวเอกหรอก ดูยังไงๆ มันเป็นตัวออกมารั่วชัดๆ ทะเลาะกันอย่างกับโอตาคุ==" ก้ากๆๆๆ

    “ไอ้ <beep> เอาโดจิน โทโฮมานี่นะโว้ยยยยย”

    แม็ก"หยุดเลย!!! ทั้งเอ็งทั้งไอ้ <beep> โดโทโฮ เอามาให้ตูนี่ วะฮ่ะฮ่ะๆๆๆๆ"

    [action]สงสัยต้องหาเวลางมฟิคในไหดองขึ้นมาแล้วละมั้งเนี่ย=="[/action]
  2. ultima

    ultima Active Member

    EXP:
    933
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    36
    Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว อัพเดทตอนใหม่ Lilium

    เหอๆ เด็กน้อยน่ารักโผล่มาแว้ว

    อย่าให้ข้าพเจ้าได้เจอเชียวนา เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆล

    แล้วสรุปว่ายานของกัปตันมาซานี่จะโอตาคุกันทุกคนเลยสินะ
  3. jenovasung

    jenovasung Member

    EXP:
    152
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    16
    Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว อัพเดทตอนใหม่ Lilium

    เอาเต๊อะ...เราก็เเค่ช่างเเก่ๆบ้าสาวเเวมไพร์คนนึง ไปซ่อมยานต่อดีกว่า...บู่..

    ฮึๆๆ เล่นกันเเบบนี้เลยเรอะโยคุง คอยดูฟิคผมมั่งละกัน เอาให้กระฉูดดดด
  4. endlich

    endlich Member

    EXP:
    123
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    16
    Re: All final no mercy !! สงครามอวกาศมั่วซั่ว อัพเดทตอนใหม่ Lilium

    ครึ่งแรกกับครึ่งหลังมานเรื่องเดียวกันป่าวฟะ พี่ล่ะงง ฮ่า ๆ แต่ไม่คิดมาก ฟิคบั่นทอนปัญญานี่นะ โฮะ ๆ ๆ

    โอตาคุกันจริง ๆ ยานลิงน้อย คุมิทิ้งไปนี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้วจ้ะ
  5. yoshiki

    yoshiki FATE

    EXP:
    862
    ถูกใจที่ได้รับ:
    17
    คะแนน Trophy:
    38
    ฉันรู้สึกได้เพียงแค่เปลวเพลิงอันร้อนระอุ…..

    เสียงกรีดร้องของผู้คนที่ชั้นรู้จัก…..

    และใบหน้าบิดเบี้ยวอันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวไร้ก้นบึ้ง.....



    “องค์จักรพรรดิเราพบตัวเด็กคนนั้นแล้วครับ” เสียงแม่ทัพหนุ่มในชุดอัศวินดังขึ้น

    “แต่ข้าจำไม่ได้ว่าใช้ให้เจ้าทำลายดาวเล็กๆนี่จนราบนะ”

    “ขะ..ขออภัยฝ่าบาท ข้าเพียงแค่….” ก่อนที่แม่ทัพหนุ่มจะพูดอะไรต่อ จักรพรรดิได้ยกมือขึ้นห้ามพร้อมส่งสัญญาณให้ถอยกลับไป “ ตามบัญชาฝ่าบาท”

    บุรุษร่างสูงผมสีทองสั้นอ่อนๆ สวมใส่ชุดเกราะสีทองโดดเด่นเหนือยิ่งกว่าผู้ใด กำลังกวาดสายตามองความพินาศโดยรอบซึ่งเกิดจากน้ำมือของเหล่าทหารของเขา เสียงรองเท้าหุ้มเหล็กชั้นดียังคงก้าวเดินไปตามซากผุผังของบ้านไม้เก่าๆที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงและขี้เถา จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเหล่าราชองครักษ์ผู้ถวายสัตย์ว่าจะปกป้องเขาด้วยชีวิต

    “เด็กนั้นงั้นเหรอ อีซาค” องค์จักรพรรดิเอ่ยขึ้น พลางเปรยสายตามองเด็กสาวที่ยืนในมือของหัวหน้าราชองครักษ์

    “เป็นเด็กคนนี้ไม่ผิดแน่ ฝ่าบาท”

    สายตาอันทระนงของจักรพรรดิแห่งออลไฟนอลผู้ปกครองกาแล็กซี่หลังสงครามรวมหนึ่งได้สิ้นสุด สายตาสีอำพันอันเปี่ยมไปด้วยความเป็นผู้นำและพลังที่เอ่อล้น กลับมองเด็กสาวในมือคนสนิทอย่างอ่อนโยนราวบิดากำลังมองดูลูกสาวตัวน้อยๆก็ไม่ปาน

    “ส่งเด็กน้อยคนนั้นให้ข้าที อีซาค”

    “พะยะค่ะ...”

    ราชองครักษ์อีซาค ยื่นเด็กน้อยที่ยังคงนอนหลับอยู่มอบให้ไปอยู่ในอ้อมแขนของจักรพรรดิ พระองค์เคลื่อนกายผ่านเปลวเพลิงอีกครั้ง ก่อนจะกลับขึ้นไปบนยานรบหลวง ทอดทิ้งซากเมืองน้อยๆที่ลุกโชนไว้เบื้องหลัง......


    ............................................
    ..................................................................
    ....................................................................................


    “ฟื้นแล้วเหรอ...” เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นเหนือโสตประสาท เด็กสาวที่นอนเหงื่อท่วมค่อยๆยันกายขึ้นมาจากเตียง โดยที่เด็กหนุ่มคนเดิมคอยช่วยประคองร่างของเธอ

    “เราเคยเจอกันในฝันบ่อยๆใช่ไหม” เนียร์เอ่ยปากถามอย่างไม่รีรอ ตัวสาวน้อยหันมองหน้าเนียร์แว่บนึงก่อนจะพยักหน้าเบาๆ พร้อมรอยยิ้มจางๆ

    “ผมชื่อเนียร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เนียร์แนะนำตัวเสร็จก็ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กให้ พร้อมรอยยิ้มอันสดใส เด็กสาวไม่ตอบอะไรกลับมาพลันรับผ้าขนหนูไปด้วยท่าที งงๆ

    “เช็ดเหงื่อเธอสิ เหงื่อออกเต็มตัวเลยนะ” เนียร์พูดพลางออกท่าทางให้ดู แต่เด็กสาวก็ยังคงทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดี


    “ว้ากกกกกกก อิจฉามันโว้ยยยยยย” เสียงตะโกนลั่นยาวด้วยความริษยาแอบตลอดห้าวันที่ผ่านมา จนพวกลูกเรือแทบจะพร้อมใจเอารองเท้าขว้างใส่หน้ามันอยู่แล้ว

    “ไอ้โยชชี่ กรุณาหุบปากซะ ไม่งั้นตูจะให้เจโนวาเอาปากเอ๊งไปทำส้วมแทนแล้วนะโว้ย” แม็กว้ากเพื่อนกลับด้วยความรำคาญยิ่งยวด

    “อะไรฟ่ะ แม็ก แกไม่เห็นหรือไง เด็กสาวโลลิน่ารักผิวขาวเป็นประกายแบบนั้น แทบจะหาไม่ได้ในกาแล็กซี่ของเราเลยนะเฟ้ย” ไอ้บอดแหกปากหนวกหู เอ๊งจะตะโกนให้ได้โล่หรือไงว่ะ

    “เออ ตูก็อิจฉามันโว้ย แต่ทำไงได้ฟ่ะ ก็น้องโลลินั้นเล่นจับเสื้อเจ้าเนียร์ไม่ยอมปล่อยแบบนั้น” หนุ่มมาดดันเต้บ่นด้วยความเซงกว่าเดิม

    ในระหว่างที่สองหนุ่มแห่งแก๊งดวงตกกำลังเถียงกันเอาเป็นเอาตาย เสียงประตูอัตโนมัติในห้องควบคุมก็ดังขึ้น ปรากฏร่างกัปตันพร้อมลูกสมุนสีแดงช้าสามเท่าที่โดนล่ามโซ่ไว้เรียบร้อยแล้ว พ่วงมาด้วยตุ๊กตาหมีสีชมพูไม่เคยโดนซักที่กัปตันไม่เคยยอมปล่อยให้ห่างมือ

    “เฮ้ย โย เมื่อไรแกจะเลิกพล่ามสักที พล่ามมาห้าวันแล้วนะโว้ย” มาซาลันด่านำร่องนึงที ก่อนจะทิ้งตูดหนาๆลงไปบนเก้าอี้กัปตัน

    “แล้วแก เกี่ยวอะไรว่ะ ไอ้กัปตัน” โยชิกิมองหน้าวอนโดนบาทา

    “จะไม่เกี่ยวได้ไง เมื่อไอ้เด็กพลังเวทย์ช้างสารนั้น มันอยู่บนยานตูข้าเนี่ย” กัปตันลิงน้อยตะคอกไม่ไว้หน้า

    “เดี๋ยวดิ ไอ้กัปตัน กล้าว่าน้องเค้าแบบนั้นได้ไง ทรัพยากรโลลิแห่งกาแล็กซี่แบบนั้นก็ต้องปฎิบัติดุจเจ้าหญิงแห่งจักรวาลเซ้ !!!!” เหมือนโยชิกิเข้ายูโทเปียไปเรียบร้อยแล้ว แม็กเองก็เดินขึ้นไปตบบ่ากัปตันหนุ่มเหมือนอยากจะพูดว่า “ปล่อยแม่งไปเหอะกัปตัน”

    เสียงประตูห้องบังคับการดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นสาวผมแดงเนตรทับทิมสุกสว่าง พร้อมบริวารเป็นแฝดนรกจิตป่วนสองหน่อที่เดินต้อยๆตามมาไม่ห่าง สาวสวยเสยผมสะบัดรังแคเหมือนโฆษณาแชมพูทีนึงก่อนจะเอาคทาหวดโยชิกิสลบไปในบัดดล

    “ขอบใจคุมิ” แม็กพูดสั้นๆแต่ได้ใจความ

    “ชั้นก็รำคาญเหมือนกัน มาตรวจอาการเด็กนั้นทีไร ต้องทนฟังมันแหกปากทุกที” คุมิ พูดพลางเบ้ปากไปทางซากที่นอนสลบ “ชิงหวดมันก่อนแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันแหะ อิอิ”

    “พี่คุมิ...” เด็กสาวตัวน้อยแต่เถื่อนกระตุกเสื้อของคุณหนูคุมิ

    “มีอะไรจ๊ะ ภัท”

    “ขอซากพี่โยไปผ่าตัดเล่นได้ไหมค่ะ” ว่าแล้วภัทก็คว้ามีดผ่าตัดขึ้นมาโดยมีเอพิลกระโดดโลดเต้นดีใจอยู่ข้างๆ

    “ได้เลยจ้า เอาไปชำแหละให้มันเลยน้า” คุมิพูดอารมณ์ดี...เกินไปหน่อยแล้ววววว

    แฝดโลลิทั้งสองไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มกว้างกระชากใจคนรักเด็กยิ่งนัก พลันช่วยกันแบบร่างไร้สติหัวเลือดอาบของไอ้บอดออกไปนอกห้องบังคับการ ท่ามกลางกระดาษเงินกระดาษทองที่ทุกคนพร้อมใจกันเผาไปให้

    “เอาล่ะ งั้นเราไปดูเด็กนั้นดีกว่านะ” คุมิเอ่ยขึ้นทันควัน

    “เราของเธอน่ะใคร” แม็กถามพลางมองหน้ากัปตันมาซาลันซึ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

    “ก็จะใครซะอีกล่ะจ้า แม็กที่รัก” คุมิยิ้มกว้างแต่แฝงความเจ้าเล่ห์เกิน 100%

    “เดี๋ยวเด้ ปกติเธอไปกับ....” ยังไม่ทันที่แม็กจะพูดอะไรมือเรียวๆของคุมิก็มาอุดปากไว้ซะก่อน “กับโยชิกิใช่ไหมล่า” คุมิตัดบท

    “แล้วเจ้าบอดนั้นมันน๊อกไปแล้วก็คงต้องเป็นแม็กคุงล่ะน้า” ไม่พูดพร่ำทำเพลงมาก คุมิจัดแจงร่ายมนต์บังคับร่างของแม็กให้กลิ้งตามเธอไปทันที

    “น่าสงสารพวกดวงตกแหะ โดนคุณหนูนั้นเล่นซะเละทุกตอน” กัปตันหนุ่มหันมองแม็กที่กลิ้งไปตามบันใด แต่ก็ยังแอบหัวเราะสะใจเล็กๆ หากแต่สายตาอันดุจพญาอีแร้งของเขาก็เหลือบไปเห็นวัตถุทรงกล่องชนิดหนึ่งบินผ่านหน้าต่างหอบังคับการไป “อะไรว่ะนั้น....”


    ไม่นานนักทั้งคุมิและแม็กก็มาถึงห้องของสาวน้อยพลังเวทย์ช้างสาร พร้อมกับสภาพสุดอ่วมของแม็กแลนเซอร์ที่กลิ้งมาตลอดทาง คุณหนูคุมิไม่รอช้ารีบพรวดเข้าไปในห้องทันที

    แต่สถาพด้านในเมื่อเนียร์มันกำลังล้วงละเมิดทางเพศเด็กสาวอายุเท่ากันอยู่ มือที่ถือผ้าขนหนูสีขาวสะอาดกำลังเช็ดไปตามร่างกายอย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ว่าเพราะอายหรือกลัวจะโดนไอ้โยเอาเลือดหัวออกมากันแน่

    “เนียร์ ทำอะไรน่ะ....” คุมิพูดช้าๆพร้อมสายตาไม่เป็นมิตร

    “เปล่าๆคับพี่คุมิ ผมแค่เช็ดเหงื่อให้เธอเท่านั้นเอง” พลางหันหน้ามองไปทางสาวน้อยที่ยังคงทำหน้า งง ชีวิตนี่คิดจะรู้อะไรมั้งไหมเนี่ยน้องหนู

    “ง้านเหรอ.....” คราวนี้คุมิมาพร้อมรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์กว่าเดิม

    “จริงๆ พี่คุมิ ผมไม่ได้คิดอะไรไม่ดีเลยนะ”

    “จริงเหรอฟ่ะ ไอ้เนียร์” เสียงแม็กลอยขึ้นมาพร้อมจิตสังหารอันน่ากลัวชวนขนลุก เนียร์เหงื่อแตกเป็นน้ำพุในบัดดล

    “เอาเถอะ ถ้าเป็นไอ้บอดนั้นมันคงฆ่าแกไปแล้ว แต่ชั้นยังใจดีพอ เก็บชีวิตไว้ให้ดีๆล่ะ” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เจ้าดันเต้กลับชาติมาเกิดก็อยากจะตัดหัวเนียร์เสียบประจานเหมือนกัน เรื่องสาวๆตูก็ไม่ยอมใครนะโว้ยยยยย

    “เรื่องไร้สาระพวกนั้นช่างมันก่อน เนียร์หลีกไปหน่อยสิ ขอตรวจร่างกายเธอสักหน่อย” คุมิว่าเสร็จก็กำลังจะลงไปนั่งบนเตียง เช่นเดียวกับเนียร์ที่ลุกให้ที่กับคุณหนูสุดสวย แต่มือน้อยๆของเด็กสาวกลับรีบคว้าเสื้อของเนียร์เอาไว้

    “เอ่อๆๆๆ เดี๋ยวให้พี่คุมิตรวจก่อนนะ ผมไม่ไหนหรอก” เนียร์พูดพร้อมรอยยิ้ม แต่เด็กสาวก็ไม่ยอมปล่อยอยู่ดี

    “คุมิ ชั้นขอออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอกแปบนึงนะ” แม็กรีบออกตัว แต่ไอ้ตานั้นมองเจ้าเด็กผู้โชคดีแบบว่า จะฆ่ามึงให้ได้สักวัน

    คุมิไม่ได้พูดอะไรต่อ มือสวยของเธอแตะไปที่ใบหน้าของสาวน้อย แม้เธอจะกลัวๆอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ถอยหนี ออร่าสีขาวจากฝ่ามือไหลผ่านไปตามร่างกายพร้อมๆกับความรู้สึกผ่อนคลาย ซึ่งแม้แต่เนียร์เองก็สัมผัสได้ด้วย

    คุณหนูคนสวยหลับตาลงครู่นึงก่อนจะค่อยๆเปิดดวงตาขึ้น พลางถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “พลังเวทย์เธอค่อยๆสูงขึ้นทุกครั้งที่มาตรวจเลยนะเนี่ย”

    “มันหมายความว่ายังไงเหรอครับพี่คุมิ”

    “คงเป็นเพราะก่อนหน้านี้เธอถูกผนักพลังอย่างรุนแรง พอได้รับการปลดปล่อยมันก็ไม่ออกมาอย่างเต็มที่ในทีเดียวไงล่ะ แต่จะค่อยๆออกมาแบบนี้” คุมิอธิบาย



    ณ ยานอาร์กแองเจิ้ล กัปตันยูคิฮิเมะผู้ซึ่งไม่เคยปราชัยย่อยยับในสมรภูมิมาก่อน กลับต้องพ่ายแพ้หาทางกลับบ้านไม่เจอถึงสองครั้ง ในฐานะทหารแล้วถือเป็นความอัปยศอดสู ไปตายแล้วเกิดใหม่สักสามรอบก็ไม่อาจจะล้างความอับอายครั้งนี้ได้

    “อ้ากกๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ยานประหลาดพวกนั้น ชั้นต้องจมมันให้ได้เลย ว้ากกกกก” ยูคิฮิเมะตะโกนเหลืออด พลางกัดผ้าเช็ดหน้าไปด้วย

    “กัปตันคะ เป็นห่วงสุขภาพฟันหน่อยก็ดีนะคะ นี่กัดผ้าเช็ดหน้าขาดไปสิบผืนแล้วนะคะ” ลูกเรือสาวเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง

    “หนวกขู !!!!!” กัปตันสาวตะคอกใส่หน้าทันควัน ด้วยความที่ลูกเรือคนนี้เป็นคนอารมณ์อ่อนไหว คุณเธอเลยลงไปนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าทันที

    “กัปตันค่า มียานประหลาดกำลังมุ่งมาทางนี้ค่ะ” ลูกเรือฝ่ายตรวจสอบรายงานเสียงดัง

    “ยิงมันซะเซ้ !! “ ยูคิฮิเมะสั่งไม่ต้องคิด วินาทีนี้แค่อยากจะหาเป้าซ้อมเท่านั้นเองสินะเจ๊

    “คือ ว่ามันเป็นเพียงแค่ยานขนส่งธรรมด๊า ธรรมดา นะค่ะกัปตัน”

    “เออ บอกให้ยิงก็ยิงไปเหอะ” แต่ในระหว่างนั้นเอง เจอมอนิเตอร์ของยานก็ปรากฏหน้าหญิงสาวผู้นึงขึ้น ดวงตาที่แฝงความขี้เล่นมองมาที่ยูคิฮิเมะ ทำให้กัปตันสาวยิงอารมณ์บ่จ้อยนักกว่าเก่า

    ซึริรุ เมื่อไรหล่อนจะเลิกทำหน้ากวนประสาทแบบนักสักทีห่ะ”

    “แหมๆ ยูจัง ปากร้ายเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ ว่าแต่การยิงยานพลเรือนโดยใช่เหตุนี่ทำให้กองทัพเราเสียเกียรติน้า” เท่านั้นแหละไฟอารมณ์ของยูคิฮิเมะก็เหมือนจะค่อยดับมอด เพราะไอ้คำว่าเสียเกียรตินี่แหละ เจ๊เค้าเป็นประเภทรักษาเกียรติยิ่งกว่าชีพ พอเจอแบบนี้เป็นก็คงคิดได้ล่ะนะ

    “ว่าแต่มีธุระอะไรมิทราบ แม่คุณเลขา หรือต้องให้เรียกว่าราชองค์รักษ์ ซึริรุ ดีล่ะ”

    “อ้อ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แต่อยากจะเรียกแบบไหนก็ตามสะดวกล่ะกันน้า” ซึริรุพูดพลางสะบัดเรือนผมทวินเทลสีน้ำตาลของตน ใบหน้าออกแนวโลลิสุดแสนขี้เล่นก็เผยรอยยิ้มขึ้น “ได้ยินว่าเธอเจอของดีเล่นงานสองครั้งรวดเลยสินะ”

    เหมือนเอาน้ำมันกลับไปราดบนไฟที่กำลังจะมอด “หุบปากซะ นี่หล่อนกะมาตอกย้ำชั้นใช่ไหมไว้กลับกองทัพเมื่อไรจะทำให้ไอ้หน้าโลลินั้นกลายเป็นรอยขีดข่วนจนออกไปหาสามีไม่ได้เลย”

    “ว้ายๆ ยูจัง นี่ใจร้ายจังเลย” สาวโลลิพูดพลางเอามือสองข้างประกบแก้มบิดไปบิดมาเป็นหนึ่งในกริยาแอ๊บแบ๊วที่ดูน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด “ชั้นแค่จะมาถามว่ารอบที่แล้วเธอปะทะกับแม่เด็กมิเนอร์ว่าหรือเปล่า”

    “มิเนอร์ว่า....อะไรล่ะนั้น” เจ๊ยูทำหน้า งงๆ

    “ก็เด็กสาวที่ทำให้เธอต้องพ่ายแพ้หาทางกลับบ้านไม่เจอไง” แต่ล่ะคำพูดนี่ช่างจี้ใจดำกันเหลือเกิน

    “ไอ้เรื่องแพ้หาทางกลับบ้านไม่เจอนี่เลิกพูดซักแปบได้ม่ะ” กัปตันสาวมองหน้าหาเรื่อง ส่วนอีกฝ่ายก็หัวเราะคิกๆสนุกสนาน “ถ้ายัยเด็กบ้าที่ลอยอยู่นอกยานโดยไม่สวมชุดป้องกัน แถมมีพลังเวทย์ขนาดป้องกันปืนลำแสงยานพิฆาตได้ล่ะก็ เพิ่งจะเจอกันไปเอง” เจ๊ยูพูดพลางทำหน้าบอกบุญไม่รับ

    “คือ เผอิญท่าน ผอ. บี มีคำสั่งให้นำเด็กคนนั้นกลับมาด้วยน่ะ เอากลับมาเป็นๆนะจ๊ะ” ซึริรุชี้แจง

    “แล้วทำไมต้องย้ำไอ้เป็นๆนั้นด้วยล่ะ” เมื่อถูกถามแบบนี้ เลขาโลลิก็หัวเราะคิกๆอีกรอบ “ แหม ยูจังออกจะเถื่อนดิบชั้นกลัวว่าเธอจะหักขอเด็กน้อยคนนั้นก่อนจะถึงกองทัพน่ะสิ”

    เท่านั้นแหละ เหล่าลูกเรือต้องรีบเข้ามาฉุดกัปตันของพวกเธอทันที ซึ่งตอนนี้แทบจะอยากต่อยจอมอนิเตอร์อยู่แล้ว “ก็มีอีกเรื่องนะ การจับกุมกัปตันมาซาลันขอให้เป็นไปตามแผนเดิม คำสั่งที่ต้องบอกยูจังก็มีแค่นี้แหละ ขอให้โชคดีนะจ้า “ ว่าแล้วหน้าโลลินั้นก็หายไปจากจอมอนิเตอร์ ทิ้งให้ยูคิฮิเมะสาปแช่งอยู่คนเดียว


    นิ้งน่อง ~~~

    ท่านแม็ก ท่านคุมิ และท่านโย กรุณาไปที่สะพานเดินเรือด้วยครับ

    เสียงจากลำโพงรุ่นเก๋ากึกดังลั่นไปทั่วยาน คุมิซึ่งกำลังตรวจสอบร่างกายของเด็กสาวจึงจำต้องหยุดงานของตนเอาไว้ก่อน เช่นเดียวกับแม็กที่กำลังระบายอารมณ์กับโถส้วมในยาน รีบรุดหน้าไปที่สะพานเดินเรือทันที

    “มีอะไรกันกัปตันต๊อง” เสียงคุมิดังขึ้นพร้อมๆกับ แม็กที่เดินไล่หลังมา

    “ดูนั้นสิ” มาซาลันชี้ไปทางวัตถุแปลกที่มีเครื่องยนต์ด้านหลัง “เธอคิดว่าไงคุมิ”

    “ทำให้ดูชั้นก็ว่ามันเป็นยานอะไรสักอย่างนะ”

    “เหรอ แต่ยานอะไรมันจะจัตุรัสแบบนั้นล่ะ ว่าแต่ไอ้โยไปไหนแหละ” แม็กหันหาเพื่อนซี้ ซึ่งโยชิกิเองก็มาได้ทันใจ แต่โดนแฝดนรกที่เลือดโชกทั้งคู่ลากมา

    “เป็นยังไงมั้งจ๊ะ น้องๆของพี่” คุมิยิ้มกว้างให้เด็กน้อยทั้งสอง ผิดกับพวกมาซาลันที่เห็นแล้วอยากจะอ้วก

    “หนูกะเอพิลช่วยกันลื้อตับไตไส้พุงพี่โยออกมาเล่นหมดเลยค่า” ภัทพูดอารมณดีสุดๆ

    “แล้วก็ช่วยกันประกอบให้เหมือนเดิมเรียบร้อยแล้วด้วยค่ะพี่คุมิ” เอพิลเสริมความโฉด

    “ทำได้ดีมากเลย ลื้ออะไรมาเล่นก็ต้องเก็บให้เรียบร้อย เก่งมากจ๊ะน้องๆ” คุมิเดินไปลูบหัวเด็กน้อยทั้งสอง ส่วนแม็กก้าวเข้าหาซากเพื่อนของเค้าที่เพิ่งโดนวิจัยไปหมาดๆ

    “เฮ้ยไอ้โย....เอ๊งเป็นเลโก้หรือไงว่ะ ถอดประกอบได้”

    “เออ ตูก็อยากจะรู้เหมือนกัน” โยชิกินอนหมดสภาพเลือดไหลยิ่งกว่าการประปาทำน้ำรั่ว

    “เฮ้ยๆ ไอ้เรื่องนั้นไว้ก่อนทำไงกะไอ้ยานนั้นดี” มาซาลันตัดบท

    “มันติดต่ออะไรมาหรือเปล่าล่ะ” แม็กถามพลางช่วยพยุงไอ้บอดให้ได้เห็นสถานการณ์

    “มันบอกว่าเป็นบริษัทขายของเคลื่อนที่” กัปตันมาซาลันชี้แจง พร้อมสั่งให้ซูมภาพยานให้เห็นชัดๆ ปรากฏตราสัญลักษณ์อะไรสักอย่างอยู่บนยาน

    “เฮ้ย นั้นมัน!!!” เสียงไม่คาดฝันดังขึ้นเป็นเสียงของ ไพอา อัสนาเบิ้ล ในสภาพมอมแมมจากการซ่อมเครื่องยนต์ โดยมีเจโนวาเดินตามมา พร้อมอุปกรณ์การซ่อมมากมายจากแขนกลของเขา

    “มันอะไรว่ะ คุณเจโนวา” สิ้นคำ ลูกเรือบนยานก็พร้อมใจประเคนบาทาให้ไพอาทันที “สมควรฟ่ะ” เจโนวามองอย่างสมเพช มันก็สมควรจริงๆ เกรียนขึ้นนะน้องรัก

    “โย แม็ก ชั้นว่าที่แกนิ่งๆไปเพราะรู้จักใช่ม่ะไอ้ตราแบบนั้น คุณหนูก็ด้วย” ช่างหนุ่มเดินเข้ามาดูจอมอนิเตอร์ชัดๆ

    “สำหรับชั้นไม่มีปัญหาหรอก” คุมิพูดยักไหล่

    “ทำไมมันซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างงี้ฟ่ะ” แม็กเอ่ยพลางยิ้มแห้งๆ ส่วนเจ้าโยยังคงไม่ค่อยได้สติเท่าไร

    “นั้นคือสัญลักษณ์ทางการค้าของสุมิโยะ วาเลนไทน์ ผู้ที่เปิดกิจการผับ บาร์ ร้านอาหารใหญ่ที่สุดในโอ้ลันล้า” เจโนวาอธิบาย พลันชี้ไปทางรูปภาพปืนลูกซองไขว้สองกระบอกที่มีแบ็กกราวเป็นรูปเป้าทหาร

    “แล้วมันยังไงต่อ” มาซาลันถามต่อ

    “คือนั้นเป็นงานเบื้องหน้าของเจ๊เค้าน่ะ รายได้หลักจริงๆคือขายอาวุธเถื่อนและพวกอะไหล่เถื่อนๆ” เจโนวาเล่าต่อ “โดยรวมแล้วเชื่อถือได้นะ”

    “งั้นก็ดีเลย ยังขาดอะไหล่อะไรก็ลองดูเอาล่ะกัน” มาซาลันยิ้มเริ่งร่า

    “เดี๋ยวดิๆ นี่จะให้ไอ้ยานนั้นมาเทียบท่าจริงๆเหรอ” แม็กเหงื่อแตกซก

    “ทำไมฟ่ะ มีอะไร....” กัปตันหนุ่มหันมาถามควับ แม็กนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าพอเป็นพิธี

    “โอเคงั้น บอกให้มาเทียบท่าได้เลย คุณหนูจะเอาอะไรด้วยไหม”

    “ชั้นจะให้ลูกเรือไปดูเองล่ะกัน ขอกลับยานก่อนนะ” ว่าแล้วคุมิก็ปลีกตัวออกไปจากห้องบังคับการ

    หลังจากได้สัญญาณไฟเขียว ยานจัตุรัสสีดำปี้ ก็ค่อยๆลอยเข้าหายานทั้งสองลำซึ่งพอเทียบขนาดแล้วไอ้ยานรูปทรงประหลาดนี่ถือว่าไม่เล็กเลยทีเดียว คงเป็นเพราะต้องเอาสินค้าจำนวนมากออกขายเร่ตามท้องจักรวาล ยานลิงน้อยและยานบาร์บี้ประกบยานสีดำให้อยู่ตรงกลางพร้อมเปิดสัญญาณสื่อสารเป็นสามหน้าจอเพื่อให้คุยกันได้ทั่วๆ

    “หวาดดีค้าบบ สุมิโยะคอมพานี ยินดีรับใช้” เสียงพนักงานขายดังขึ้นพร้อมใบหน้ากวนๆบนจอ

    “เอ้า พอมีอะไหล่ปืนใหญ่บ้างไหม” มาซาลันถามทันทีคงเตรียมของที่ต้องการไว้ในใจแล้ว

    “โอ้ เรามีของรุ่นใหม่มาเลยครับ เพิ่งรับมาสดๆร้อนๆ” พนักงานพูดเสร็จก็นำภาพของสินค้าขึ้นหน้าจอ เจโนวายืนนิ่งสักพักก่อนเอ่ยขึ้น “มันใช้กันยานแบบนี้ไม่ได้น่ะสิ มีที่เบากว่านี้ไหม”

    “รอสักครู่” ภาพสินค้าชิ้นใหม่ปรากฏขึ้น เจโนวายิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปส่งสายตาหวานแววให้กัปตันหนุ่ม “เท่าไรล่ะ”

    “หนึ่งแสนห้าหมื่นค้าบ” พอได้ยินราคามาซาลันถึงกับสะอึกออกมาเป็นอาเบะ “ไมมันแพงจังฟ่ะ”

    “อ้าว คุณกัปตันนี่มันปืนใหญ่นะครับไม่ใช่ปืนฉีดน้ำ”

    “ก็นะ ราคาแบบนี้มันก็สมเหตุสมผลอยู่แล้วนิ” เจโนวาเสริมขึ้น

    “คุณหนูคุมิ.....” กัปตันลิงน้อยหันไปส่องสายตาอ้อนวอนผ่านหน้าจอ คุมิทำหน้าบอกบุญไม่รับทีนึงก่อนจะหันไปคุยกับพนักงาน “เอานั้นแหละ เดี๋ยวชั้นออกเอง”

    “ขอบคุณค้าบบ คุณหนู” มาซาลันดีใจน้ำลายไหล

    “ต้องหามาใช้คืนด้วยนะ ไม่ให้ฟรี” เมื่อได้ยินดังนั้นกัปตันก็พยักหน้าหงึกๆ เรื่องใช้งานในอนาคตนี่ถนัดนักแหละ

    “ขอบคุณค้าบ ต้องการอะไรอีกไหมเอ่ย” พนักงานถามขึ้นพลางเหลือบไปเห็นแม็กที่กำลังหนีออกจากห้อง “อ่ะ คุณแม็ก” แม็กคิดในใจเรียกทำไมว่ะ

    “เออ มีอะไร ริวโต” แม็กตอบอารมณ์เสีย ไม่ต้องเดาเลยว่าสองคนนี้รู้จักกันมาก่อน

    “คือเจ้านายฝากบอกมาว่า ถ้ายังไม่อยากอายุสั้นให้รีบเอาเงินค่าบาซูก้าที่ไปยิงเล่นมาคืนด้วยค้าบ” พนักงานนามริวโต เอ่ยต่อ “แล้วก็บอกคุณโยชิกิด้วย ว่าปืนแรมโบ้ที่ไปยิงเล่นแล้วทำพังก็จ่ายมาด้วยนะค้าบ”

    “เออๆๆๆ รู้แล้วหน่าไว้เสร็จงานนี้ก่อนจะเอาไปประเคนถึงที่เลย”

    “เอ้าๆ นายชื่อริวโตใช่ไหมขอดูสินค้าอื่นๆหน่อยสิ” มาซาลันเร่ง

    “คร้าบคุณลูกค้า แล้วคุณหนูคุมิล่ะครับ” ริวโตหันไปถามคุมิบ้าง

    “อือ ก็เอาขึ้นมาให้เลือกหน่อยล่ะกัน”


    ขณะเดียวกัน ยานขนส่งลำน้อยที่เพิ่งผ่านอาร์กแองเจิ้ลไปหมาดก็กำลังมุ่งเข้าเส้นทางเดียวกับ พิกัดที่พวกเขาได้รับมา พิกัดสู่เส้นทางของแก๊งยานลิงน้อย

    “เฮ้อ เมื่อกี้เกือบไม่รอดแล้วนะพี่อัล” หญิงสาวผมฟ้าหันไปหามนุษย์กล้ามที่กำลังอ่านหนังสือเพาะกายอยู่

    “โอ้ มีวิธีเสริมกล้ามแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย” อัลทิม่าทำน้ำเสียงตื่นเต้น

    “ว้อย มีแต่กล้ามทั้งตัวแล้วยังจะอยากมีอีกเหรอ”

    “เฮ้ย ไมพูดแบบนั้นไอ้น้อง กล้ามเนื้อและพลัง K มันคือความโรมานของลูกผู้ชายนะเฟ้ย ก้ากๆๆๆ ดูซะกล้ามเนื้ออันงมงามของข้า !!!!” พลันเบ่งกล้ามเต็มกำลัง กลัวคนไม่รู้ว่าตัวเองสาย K หรือไงฟ่ะ

    “แง้ๆๆๆ พี่โย พี่แม็ก ช่วยมารับกันที อยู่กับพี่อัลต่อไม่ไหวแล้ว แง้ๆๆๆๆ”

    เสียงร้องโหยหวนของสาวน้อยดังระงมไปทั่ว พร้อมกับเครื่องยนต์ที่เดินหน้าเต็มกำลังตามหาเหล่าดวงตกที่เหลือ.......



    ...................................................................................................................................................................................................................................................

    Talk Talk Talk

    เอ้า อัพซะหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าเป็นไห ไม่ไหนะโว้ยยยยยยยย ถึงจะทำสองเรื่องแต่เรื่องนี้ยังคงเป็นเรื่องหลักเหมือนเดิม เพราะมันรั่วเขียนง่ายดี 555+ ด่าใครก็สนุกปากคนแต่งนักแหละ

    ตอนหน้าถ้าไม่มุขตันก็จะพยายามออกมาให้เร็วนะครับ ส่วนอีกเรื่องผมก็ขอฝากไว้ด้วยมาสมัครกันเยอะๆน้า

    ปล.จริงๆตอนนี้แต่งเสร็จนานแหละ แค่ขี้เกียจเอาไปลงเท่านั้นเอง อยากดอง

    Special Thanks

    คุณ (- w -) กับตัวละครขี้เล่น ซึริรุ จริงๆเก่งนะแม่เนี่ย

    ริวโตคุง แหมทำน้อยใจไปได้นะ บทไม่มี 555+

    Cosmic Love ชื่อตอนจาก Op ของอนิเมเรื่อง Rosario + Vempire ร้องโดยนานะ มิซิกิ ไอดอลขวัญใจของผม ><

    And All Friends And Fan Thank You !!!!!
  6. jenovasung

    jenovasung Member

    EXP:
    152
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    16
    ม่ายยยย..อย่าพูดถึงไห เค้ายังไม่ได้เเต่งต่อเลยน้า!!!!!

    เฮ้อ..ยานนี้มีเเต่หนี้กับหนี้สินะเนี่ย ก๊ากกก ติดหนี้เค้าไปทั่ว
  7. ultima

    ultima Active Member

    EXP:
    933
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    36
    เหอๆ ท่านโย ท่านกลายเป็นเลโก้ไปแล้วจริงๆ ดิ

    ว่าแต่ไอ้วิธีเพาะกายแบบไหนที่ตูข้าไม่รู้จักเล่าฟะนี่ สาธยายมาทีเถอะท่าน
  8. Gunfinal

    Gunfinal Member

    EXP:
    152
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    16
    ^
    พี่อัล=[]=!!!! เอาจริงดิ

    ตอนนี้แอบน่ากลัว พี่คุมิได้บทโหดทุกฟิคจริงๆ ฮ่าๆ

    ปล.รีบมารับหนูที TT^TT~
  9. alladiya

    alladiya สมาชิกที่ไม่มีอยู่จริง

    EXP:
    1,207
    ถูกใจที่ได้รับ:
    11
    คะแนน Trophy:
    88
    อาร์คแองเจิ้ลมันเป็นโรงงานผลิตผ้าเช็ดหน้าเหรอไงเนี่ยฮ๊ะ สิ้นเปลืองทรัพยากรชะมัดเลยตรู - -"

    จำไว้ แค้นนี้ต้องชำระ - -+
  10. near

    near Member

    EXP:
    334
    ถูกใจที่ได้รับ:
    4
    คะแนน Trophy:
    18
    น้ำตาไหล พรากกกกกกกกกก โอ้!! พระเจ้า ช่วยกล้วยทอด ในชีวิตจริงขอมีงี้บ้างดิ กระซิกๆ

    สู้ๆต่อไปพี่โย มีสองไห ให้เลือก ทุบ 55+
  11. PaiaAznable

    PaiaAznable มนุษย์ตู้ปลาช้ำรัก

    EXP:
    744
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    86
    ชีวิตตูเป็นได้แค่ตัวประกอบเกรดเอฟสินะ อิจฉาท่านเนียร์วุ้ย... - -'

    รอชมต่อไปครับพี่ท่าน ปล.ผมไม่เกรียนเฟ้ย
  12. joi100

    joi100 นักเดินทางแห่งมิดการ์ด

    EXP:
    478
    ถูกใจที่ได้รับ:
    23
    คะแนน Trophy:
    38
    ไม่ได้แวะมาอ่านนาน กลับมาอ่านก็ต้องอ่านหลายตอนอยู่ ยังรั่วคงเส้นคงวาอยู่เหมือนเดิมเลยนะพี่น้อง^^
  13. maxlancer

    maxlancer ประธานรุ่น2ตุรกีเชียงใหม่

    EXP:
    1,183
    ถูกใจที่ได้รับ:
    1
    คะแนน Trophy:
    88
    พูดถึงไห แล้วเจ็บสีข้าง==" (

    ตอนนี้ทำให้ความประทับใจตัวเนียรพุ่งทะลุสวรรค์เลย(และความหมั่นไส้ดิ้งทะลวงนรก==")

    ส่วนกันจางก็จงนั่งอยู่กับอัลคุงไปซักพักนะ ไว้ตอน(ชาติ)หน้าจะไปรับ 555+
  14. endlich

    endlich Member

    EXP:
    123
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    16
    (คิดเหมือนแม๊กคุง) ไหนี่มัน.... เอ่อ เป็นคนต้องห้ามเลยนะเนี่ย

    อยากฆ่าเจ้าเนียร์เฟร้ยยยย มานจะโลลิมากเกินไปแย้วววว ทำไมยานนี้มันยากจนจังฟระ ยื้มตลอด หุหุ

    แล้วมาต่อไว ๆ นะคร้าบบบ
  15. Tochikawa

    Tochikawa New Member

    EXP:
    21
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    ชอบอ่ะ ฟิคแนวบั่นทอนปัญญาแบบนี้ ว่าไปว่ามาผมเองก็ยังไม่ลงของตัวเองซะที (แนวบั่นทอนปัญญาเหมือนกาน)

    มาต่อแรวๆเถิดเอย อยากอ่านๆๆๆๆ

Share This Page