หลังจากที่ห่างหายไปนานอยู่นับปีได้ กลับมาอีกครั้งกับบ้านหลังใหม่ อะไรที่ผ่านๆมาแล้วเราก็เราเริ่มต้นกันอีกครั้งนะครับ :555: ด้วยความที่ ห่างมือไม้ห่างมือไปนานอะไรๆมันอาจจะผิดๆไปบ้าง สำนวนอาจผิดเพี้ยน ก็อยากจะช่วยติชมกันบ้างนะครับ กับฟิคเรื่องแรกของบ้านหลังใหม่นี้ จริงๆแล้วมักจะชอบแต่งฟิคตามโอกาสสำคัญต่างๆ ยิ่งวันคริสมาสแล้วจะชอบด้วย ถือว่าแต่งเพื่อการต้อนรับวันคริสมาสที่จะมาถึงก็แล้วกัน สำหรับเรื่องนี้ผมอาจจะเสนอไปในทางด้านติดลบเล็กๆไปนิดหน่อย** -------------------------------------------------------------------------------- Nightmare Chirstmas -------------------------------------------------------------------------------- Santa Claus หรือที่เด็กๆรู้จักันดีในชื่อของ “ลุงซานต้า” ชายแก่ใจดีร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์ชุดฟูฟ่องสีแดง ที่มีของขวัญมาแจกให้กับเหล่าเด็กๆทั่วโลกที่ และทุกๆปีของวันที่ 25 ธันวาคม ซึ่งเป็นวันคริสมาส ในคืนนั้นของทุกปี เด็กๆทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตาคอยของขวัญจากลุงซานต้าอย่างใจจดใจจ่อ และเมื่อตื่นเช้ามาเด็กๆทุกคนก็ต่างพากันดีใจที่ได้ของขวัญจากคุณลุงซานต้า แต่แล้ว....ด้วยกาลเวลาที่ล่วงเลยเด็กๆต่างพากันหลงลืมไปว่ายังคงมีซานต้าครอสคนที่คอยตะเวนแจกของขวัญยามค่ำคืนบนท้องฟ้าอันมืดมิดและหนาวเหน็บไปพร้อมกับรถเลื่อนและกวางเรนเดียร์นั้นไปเสียแล้ว คริสมาสในปีหนึ่งชายร่างอ้วนในชุดสีแดงนั่งมองบ้านทุกๆหลังจากรถเลื่อนของตนเองที่อยู่บนตึกที่สูงที่สุดในเมืองแห่งนั้น ซึ่งหลังจากที่เขาเหน็ดเหนื่อยจากการส่งของขวัญให้กลับเด็กๆ “ขอบคุณครับคุณพ่อ” “ตุ๊กตาที่หนูอยากได้เลยคะ คุณแม่” “พี่คะ ขอบคุณสำหรับรองเท้าคู่ใหม่นะคะ” เสียงขอบคุณเล็กๆจากเด็กๆที่แว่วผ่านเข้ามาที่หูของซานต้าครอสแต่นั่นกลับทำให้เขารู้สึกแคลงใจเล็กน้อย ซึ่งไม่มีใครเคยกล่าวขอบคุณเขาเลยสักครั้ง กลับไปขอบคุณกับคนในครอบครัวทั้งๆที่ของขวัญนั้นเขาเป็นคนมอบให้แก่เด็กๆ แต่ในฐานะหน้าที่ที่เขาทำมานานเขาก็ไม่เคยคิดน้อยเนื้อต่ำใจเลยซักครั้ง ได้แต่เก็บซ่อนมันไว้อยู่ในส่วนลึกของจิตใจ “น่าสงสารจริงๆเลยนะลุงซานต้า” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา “ท่านเป็นใคร? และธุระอะไรกับเราหรือ” ซานต้าครอสเอ่ยกล่าวกับชายในชุดสีดำที่นอนอยู่บนถุงของขวัญ “จะให้เรียกว่าอะไรดีละ ขอนึกก่อนนะ” ชายในชุดสีดำกระซิบที่ข้างๆหูของซนาต้า “ตัวของเรานั้นก็ไม่มีชื่อที่แน่นอน พวกมนุษย์ก็ต่างเรียกเราในชื่อที่แตกต่างกันออกไป” “เหตุใดท่านจึงขึ้นมาที่โลกในวันนี้ ในเมื่อวันนี้เป็นวันที่ควรมีแต่ความสุขไม่ใช่หรือ” ซาต้าครอสกล่าวเสียงแข็ง“ในเมื่อมันอยู่ในข้อตกลงที่ว่ากันไว้ตั้งแต่กาลก่อนแล้วไม่ใช่หรือ” “ไม่เอาน่า นี้มันวันคริสมาสนะ ทุกคนควรจะมีความสุข” ชายในชุดสีดำยิ้มกริ้มกรุ่ม “เราเองก็เฝ้ามองท่านทำงานในช่วงเวลานี้อย่างทุกปี ก็คิดว่าท่านคงจะเหงาที่ไม่มีเพื่อน ก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อนท่านไง” “ตัวข้าซึ่งเป็นผู้รับใช้ของพระองค์เจ้าที่สถิตอยู่บนสรวงสรรวค์และได้รับความเมตตามาเพียงพอแล้ว หาจะรับความยินดีกับตัวของท่านอีกคนเกรงว่าจะไม่สมควร” “คำพูดช่างไร้ซึ่งเยื่อใยเสียเหลือเกิน” ชายชุดสีดำแย้งขึ้นมา “เรามาก็เพื่อที่จะมาช่วยเจ้านะ” นัยต์ตาสีแดงราวกับโลหิตจ้องมองเข้าไปยังนันต์ตาสีฟ้าของซานต้าครอส “ลองมองไปรอบๆเมืองแห่งนี้ดูสิ ว่าพวกเด็กๆที่เจ้ารักนั้น มันได้ตอบแทนอะไรให้กลับเจ้าบ้าง” วาจาที่เสียดแทงได้กระซิบอยู่ที่ข้างๆหูของซานต้าครอส ราวกับว่ามันส่งไปถึงส่วนลึกของจิตใจที่เขาหลบซ่อนอยู่ในก้นบึ้ง “นี่!! เด็กๆรีบๆนอนได้แล้วนะ เดี๋ยวซานต้าก็ไม่มาแจกของขวัญอีกหรอก” “ไม่เชื่อหรอก มีที่ไหนกันเล่าซานต้าครอสน่ะ จริงๆแล้วคุณพ่อแอบใส่ชุดมาล่ะสิ” “หนูรู้นะว่าพ่อแอบเอาของขวัญมาให้หนู” “ซานต้าครอสไม่มีจริงหรอก” เสียงเล็กๆที่รอดผ่านเข้ามาในหูของซานต้าครอสจากบ้านหลังหนึ่งจนเพิ่มขึ้นมาอีกหลังหนึ่ง เพิ่มขึ้นมาอีก เพิ่มขึ้นมาอีก เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเสียงเหล่านั้นดังก้องอยู่ในหัวของเขาไปหมด “คิดดูสิว่าเจ้าทำหน้าที่นี้ไปเพื่ออะไร ทำไมมีแต่เจ้าเพียงคนเดียวที่ต้องออกมาทำงานในคืนอันหนาวเหน็บแบบนี้ ในทางกลับกันท่านผู้นั้น เจ้าผู้มีชีวิตอันเป็นนิรันดิ์ที่ประทับอยู่เบื้องบนกลับอ้างว่าเป็นมันอุปสรรคและควากหนามที่ต้องฝ่าฟันมันออกไป” “หยุดนะ....หยุดประโลมคำหลอกลวงของท่านเถิด ต..ตัวข้า....ตัวข้านั้นหาไม่ที่จะหลงเชื่อในคำหลอกลวง” ซานต้าครอสกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สับสน “เปล่าเลยเราเองก็แค่ช่วยให้ตัวท่านนั้นคิดได้เฉยๆ ลองเปิดใจและเรียนรู้ด้านมืดของตัวเองมันก็ไม่เสียหายอะไรไม่ใช่หรือ หรือว่าท่านผู้นั้นสอนให้เจ้าเรียนรู้แต่สิ่งดีๆเพียงอย่างเดียว” ชายในชุดสีดำเอ่ยถาม “ตัวข้าจะไม่สับสนสนในคำหลอกลวงของท่านหรอก ตัวข้า....ตัวข้าจะไม่....” “พระองค์ท่าน...ตัวข้าผู้ต้อยต่ำนี้ควรจะทำอย่างไร....ตัวข้านั้นจะต้องทำอย่างไร พระองค์โปรดบอกข้าทีเถิด โปรดชี้แนะข้าที...” ชายร่างอ้วนที่กำลังสับสนบ่นพึมพรำกับตนเอง “ลองกลับไปคิดดูแล้วกัน ตัวเรานั้นก็ยังไม่ได้รีบร้อนอะไรเพราะยังมีมนุษย์อีกมากมายที่ทำให้ข้านั้นสนุกได้อีกเยอะแยะ เอาเป็นว่า ในวันนี้ของปีหน้าข้าจะมาหาคำตอบจากท่านอีก” สิ้นเสียงร่างกายของชายชุดดำก็สลายเป็นเถ้าธุลีล่องลองออกไปบนท้องฟ้า ทิ้งให้ซานต้าครอสครุ่นคิดอยู่ท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บ ........................................... ......... ....... ............................... ในวันคริสมาของปีถัดมา ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความสุขช่วงเวลาที่เด็กๆต่างเฝ้ารอของขวัญก็มาถึง บ้านเล็กไม้ๆหลังหนึ่ง บนเตียงที่มีใบหน้าอันไร้เดียงสาของเด็กตัวเล็กๆนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง “โฮ่ โฮ่ โฮ่ เมอร์รี่คริสมาส” เสียงหัวเราะนั้นทำให้เด็กตัวน้อยลืมตาตื่นขึ้นมา เบื้องหน้าของเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคือชายแก่อ้วนท่วมในชุดสีแดง ในมือถือของขวัญกล่องหนึ่ง “ซานต้าครอส ซานต้าครอสมีอยู่จริงๆด้วย” เสียงของเด็กอันไร้เดียงสากล่าวอย่างดีใจ ซานต้าครอสยื่นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ให้กับเจ้าตัวน้อย ทันที่ที่เปิดกล่องของขวัญนั้นออกมาก็มือขนาดใหญ่และกงเล็บอันแหลมคม บั่นคอของเด็กน้อยขาดกระเด็ด เลือดอันบริสุทธิ์ของเด็กน้อยไหลอาบร่างกายซานต้าครอสและชโลมห้องทั้งห้องให้กลายเป็นสีแดง และแล้วซานต้าครอสก็จากบ้านหลังนี้ไปพร้อมกับดวงวิญาณของเด็กอันบริสุทธิ์ และแล้วซานต้าครอสก็เปลี่ยนไปบ้านทำแบบนี้กับบ้านอีกหลังหนึ่ง ไปเรื่อยๆ และแล้วค่ำคืนนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงหวีดร้อง ของแต่ละบ้านที่ซานต้าครอสได้ไปเยือน “เมอร์รี่คริสมาส โฮ่ โฮ่ โฮ่” เสียงร้องของซานต้าครอส ที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าที่มาพร้อมกับรถเลื่อนกับเรนเดียร์พาหนะของของเขาตะเวนออกไปทั่วบ้านทุกหลังที่มีเด็กๆอยู่ และนำพาวิญาณของเด็กๆเหล่านั้นไปชั่วนิรันดิ์ ======================================================= และแล้วก็จบฉากแบบ Happy Ending [action](ตรงไหนของแก)[/action] เรื่องๆนี้ผมอยากนำเสนอถึงด้านมืดของลุงซานต้านะครับ ซึ่งทุกๆคนก็คงจะมีด้านมืดของตัวเองกันทุกคน เพียงแต่ว่าตาลุงซานต้า เรียนรู้ด้านมืดไปนิดหน่อย + มีคนยุแยงตะแคงรั่ว เลยทำให้คุณลุงใจดีกลายเป็นคุณลุงสุดโฉดโดยปริยาย ยังไงก็ขอฝากเรื่องแรก (ในบ้านใหม่) ด้วยนะครับ
=[]='' หลังจากอ่านจบ รู้สึกมันคล้ายๆกับการ์ตูนเรื่องนึงที่เคยอ่านเมื่อนานมาแล้วยังไงไม่รู้สิ โดยเฉพาะตอนสุดท้ายที่มีมือออกมาบั่นคอเด็กน่ะ ปล. เป็นเรื่องสั้นที่สั้นจริงๆด้วย(แข่งกับเราเหรอ 5555) ปล2.งงๆนิดหน่อยตรงที่ตอนแรกซานต้าไม่รู้จักซาตาน(สมมติว่าเป็นซาตานนะ คนที่มายุอะ) แต่ตอนหลังจากที่บอกว่ามนุษย์เรียกตัวเองหลายชื่อ ซานต้าก็รู้ =[]='' ปล3.สำนวนการเขียนดีขึ้นกว่าแต่ก่อนนะเราว่า
สั้นจริงๆ ด้วยล่ะ = =" อ่านแล้วหดหู่อ่ะครับ ง่าๆๆ ลุงซานต้าไม่น่าเลย สำนวนดีนะครับ คำผิดก็ไม่มีด้วย <ยังไม่ได้นอน ตาลาย หาไม่เจอหรือเปล่าไม่รู้ หุหุหุ> แต่มันสั้นอ่ะครับ อ่านไม่จุใจเลย งิงิ
ติดใจตอนจบเนี่ยล่ะครับ สรุปว่าจริงๆ แล้ว แม้แต่ซานต้าก็มีพลังด้านมืดในตัวใช่ป่ะ แบบนี้แทนที่เราจะนอนรอของขวัญสงสัยต้องติดยันต์กันซานต้าแล้วละมั้งเนี่ย?
