Gundam seed destiny parody fanfiction : SHINING STAR กระทู้1

กระทู้จากหมวด 'Fiction' โดย whitewing, 13 พฤศจิกายน 2007.

  1. laiga

    laiga New Member

    EXP:
    11
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    เป็นกำลังใจให้ท่านไวท์วิงครับ
  2. kandida

    kandida New Member

    EXP:
    27
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    ต้องมาลงใหม่หมดเลยยยยยยย
    กินลิโพกระทิงแดงเยอะๆนะคะคุณไวท์วิง
    สู้ๆ
  3. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    Phase 12: My dream, your dream

    “ไปนะครับ ท่านพ่อท่านแม่”
    ผมหันไปกล่าวลาท่านทั้งสอง ท่านแม่วางมือจากงานเย็บปักตรงหน้า แล้วถามผม
    “จะกลับมาทานมื้อค่ำมั๊ยจ๊ะ? Kira”
    “ครับ ท่านแม่” ผมรับคำ “รอกันนิดแล้วกันนะครับ ผมอาจจะกลับช้าหน่อย แต่ทันมื้อค่ำแน่”

    เพราะผมตั้งใจไว้ว่า หลังจบการสอนพิเศษให้Stellarตามปกติแล้ว จะรอรับเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงของโรงละครRosetaไปส่งบ้านด้วยเลย

    เกือบสองอาทิตย์แล้ว ที่ดร.Clyne เดินทางไปทำงานด้านวิจัยกฎหมายรัฐธรรมนูญที่สาธารณรัฐเยอรมนี หากจดหมายของท่านนั้นก็มีมาสม่ำเสมอ
    เพียงเท่านี้ ความห่วงใยในตัวบิดาก็ผ่อนคลายลงไปได้เยอะทีเดียว

    ผม...ดีใจที่หล่อนยังมีรอยยิ้มสดใสเช่นนั้นได้อยู่

    “Kira อย่าให้ค่ำมืดมากนักนะลูก เดี๋ยวแม่เค้าบ่น” ท่านพ่อเดินมากระซิบกับผม “นี่ก็ยังไม่หายฉุนพวกAllsterเลย ถึงเวลาพบหน้าพวกนั้น เค้าจะยังทักทายสนทนากันตามปกติก็เถอะ แต่คล้อยหลังเท่านั้นแหล่ะ....”
    “เอ๊ะ!!! คุณมาว่าอะไรดิชั้นให้ลูกฟังน่ะ ร้ายจริง!!!”
    เสียงแหวของท่านแม่ ทำให้ท่านพ่อต้องรีบเอามือปิดปาก ขณะที่ผมกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง
    “ยังกับเด็กๆจริง พ่อลูกคู่นี้!” ท่านแม่ทำหน้าบึ้ง ก่อนกล่าวบอกผมอย่างนึกขึ้นได้ “อ้อ! Kira อย่าลืมหาเวลาว่างๆไว้บ้างนะลูก “
    “ครับ ท่านแม่?”
    “นี่ไง” ท่านแม่พูดพลางยกจดหมายขึ้นชูให้ผมดู “จดหมายจากพวกท่านเคานต์Athhaไงลูก จำท่านลุงได้ใช่มั๊ย?”

    เมื่อได้ยินชื่อนั้น ผมก็คลี่ยิ้มกว้าง
    “จำได้สิครับ ตั้งแต่กลับมายังไม่มีโอกาสไปเยี่ยมเยียนท่านที่ไร่เลย”
    ตระกูลAthhaซึ่งครอบครัวของเราให้ความสนิทสนมด้วยนั้น เป็นตระกูลเก่าของท่านแม่ ท่านเคานต์ Uzumi Nara Athha เป็นพี่ชายแท้ๆของท่านแม่ จึงเท่ากับมีศักดิ์เป็นลุงของผม ตอนเล็กๆ ผมเคยไปวิ่งเล่นที่ไร่ชาอันกว้างใหญ่ไพศาลของท่านบ่อยไป
    และผมยังจำแม่สาวน้อยจอมซน บุตรีคนเดียวของท่านเคานต์ได้ดี เด็กหญิงตัวเล็กๆที่คุ้นเคยกับม้าทุกตัวในไร่ เรือนผมสีบลอนด์น้ำผึ้งพลิ้วตามลมยามที่แกวิ่งไปในทุ่งหญ้าเขียวขจี เราคลุกคลีตีโมง สนิทสนมกันจนคนภายนอกยังกล่าวกันว่า เหมือนพี่น้องกันจริงๆ

    “แม่จอมแก่นนั่นป่านนี้เป็นยังไงบ้างแล้วน๊า?” ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องราวในครั้งนั้น
    “อุ๊ย! โตเป็นสาวแล้วจ้า คุณหนูCagalliเค้าถูกส่งมาอยู่คอนแวนต์หลังจากKiraไปเรียนต่อฝรั่งเศสได้ไม่เท่าไหร่ไงจ๊ะ หาเวลาไปเยี่ยมน้องบ้างนะลูก เราสนิทสนมกันขนาดนั้น ไม่ไปหาบ้าง เค้าจะหาว่าเราไม่มีน้ำใจเอาได้”
    “ครับ” ผมรับคำด้วยจิตใจแจ่มใส “ผมก็อยากเจอหล่อนเหมือนกัน ช่วงแรกๆเจ้าตัวเคยเขียนจดหมายไปหาผมที่ปารีสบ้างเหมือนกัน แต่หลังๆก็ไม่ได้รับอีก”

    ผมรับจดหมายของมาจากท่านแม่ แล้วอดเปรยไม่ได้ว่า
    “เป็นห่วงอยู่เหมือนกันนะ ซนขนาดนั้น.... ให้ไปอยู่คอนแวนต์ คงอึดอัดใจน่าดูเลยกระมัง”
    #######################################

    “คิดดีแล้วเหรอ? ยังไงก็จะออกไปใช่มั๊ย?”
    Mayuraถามชั้นอย่างหนักใจแทน สายตาของเพื่อนๆแต่ละคนล้วนมองตรงมาอย่างห่วงใย ชั้นพยักหน้าแทนคำตอบ พลางขยับหมวกของตัวเองให้เข้าที่
    “อื้อ”
    “แล้วเรื่องสอบหล่ะ? ทั้งๆที่เป็นวันหยุดเตรียมสอบแท้ๆ จะไม่อยู่ช่วยติวหนังสือกันจริงๆเหรอวันนี้?”
    “มะรืนนี้สอบปลายภาคก่อนปิดเทอรมแล้วนะCagalli”
    คำถามเหล่านั้นเต็มไปด้วยความกังวลร้อนรนใจ ก็ทำเอาชั้นพูดไม่ออกไปเหมือนกันแหล่ะ เพราะเหมือนเอาตัวรอดคนเดียวยังไงไม่รู้

    “เอาน่า เดี๋ยวกลับมาจะมาช่วยติวให้แล้วกันนะๆ”
    “ตัวเองเรียนเก่งอยู่คนเดียวก็พูดได้สิ วิชานี้ยากจะตายไป” Asagiถอนใจเฮือกใหญ่ พลางเหลียวมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง “ยังไงหาสร้อยเจอแล้ว ก็รีบกลับมาเร็วๆแล้วกันนะ พวกเราจะรอ”

    “จ้ะ ขอบใจมากนะ พระคุณนี้จะไม่ลืมเลย”ชั้นพูดเสียงล้อเลียนขณะที่ตวัดตัวปีนขึ้นไปบนกำแพงโรงเรียนอย่างคล่องแคล่ว ท่ามกลางสายตาแห่งความห่วงใยของเหล่าสหาย
    หากขณะที่กำลังทรงตัวอยู่บนกำแพง พวกAsagiก็วิ่งมาตะโกนถาม
    “Cagalli! ถ้าตัวเจอนายผู้กองคนนั้น แล้วคราวนี้จะบอกความจริงกับเค้าใช่มั๊ย??”
    คำถามนั้นทำเอาชั้นอึ้งไปเลย
    “ไม่รู้หรอก” ชั้นตอบปัดส่งๆไป “ไม่ใช่ว่าชั้นตั้งใจจะออกไปเจอหมอนั่นซักหน่อยจะได้....”
    “อ้าวไม่รู้เหรอ?? เห็นตัวออกไปข้างนอกคอนแวนต์ทีไร เป็นต้องเจอตานั่นทุกที”
    คำพูดของยัยJuriทำเอาชั้นต้องทำหน้าปู้เลี่ยน เพราะที่หล่อนพูดมันก็ถูกอยู่หล่ะนะ

    แต่คราวนี้! ชั้นตั้งใจแค่ว่าจะไปตามหาสร้อยคอของท่านแม่ที่Rosettaเท่านั้นแหล่ะ!!

    พอชักฉุนคำพูดของเพื่อนสาว เลยไม่ต่อความยาวสาวความยืดใดๆกับพวกหล่อนต่อ แม้จะมีเสียงทักท้วงไล่หลังมาก็ตาม ชั้นก็ยังกระโดดตุ้บลงกับพื้นถนนภายนอกกำแพงของคอนแวนต์

    ชั้นสูดหายใจเข้าลึกๆเต็มปอด จะกี่ครั้งๆ ที่ได้ออกมา ก็รู้สึกว่า โลกภายนอกมันช่างกว้างใหญ่ เต็มไปด้วยอิสระเหลือเกิน ชั้นมองไปรอบตัวอย่างนึกสนุก ถึงจะกลัวว่าจะถูกพวกMadameจับได้ แต่ความตื่นเต้นที่ได้ออกมาข้างนอกนั้นย่อมมีมากกว่าอยู่แล้ว

    “จอดด้วย!!”
    ชั้นโบกรถม้าให้จอด และบอกจุดที่ต้องการให้ไปส่ง
    “ไปBanksiteนะ”
    พูดจบชั้นก็รีบปีนขึ้นไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก รถม้าเริ่มออกตัวแล้ว ชั้นเลิกม่านของรถม้าออกเพื่อมองทิวทัศน์ภายนอก ก่อนจะพิงศีรษะกับเบาะอย่างเหนื่อยๆ

    ไม่ได้เหนื่อยกายอะไรนักหนาหรอก เหนื่อยใจเท่านั้นเอง....

    คำถามที่ชั้นตอบปัดส่งๆไปว่าไม่รู้นั่น...
    “Cagalli! ถ้าตัวเจอนายผู้กองคนนั้น แล้วคราวนี้จะบอกความจริงกับเค้าใช่มั๊ย??”
    ก็มัน....ตอบไม่ถูกนี่นา
    เมื่อคืน....ชั้นทั้งนั่งคิด นอนคิด แทบจะตีลังกาคิดด้วยเอ้า! คิดๆๆหาวิธีบอกความจริงกับหมอนั่น แต่คิดยังไง๊ ก็ยังหาคำพูดดูดีมีเหตุผลมาสนับสนุน”โกหกคำโต”ของตัวเองไม่ได้เลย
    ไม่รู้จะพูดยังไงดี....

    เมื่อความคิดมาถึงตรงนี้ ตามันก็ชักจะเริ่มหนักๆแล้วสิ.... ความง่วงเริ่มเข้าจู่โจมแล้วสิ อากาศก็อุ่นสบาย ทั้งที่รู้ว่ามางีบหลับบนรถม้าแบบนี้...มันคงไม่ดี

    ก็เมื่อคืน...มันนอนไม่หลับนี่นา....
    ซักงีบ.....คง....ไม่เป็นไร....มั้ง.....
    ###################################

    เป็นอีกวันที่....ท้องฟ้าลอนดอนไม่มีแสงแดด แต่ก็น่าแปลกนักที่ท้องฟ้ายังคงเป็นสีน้ำเงินครามปลอดโปร่ง ผมละสายตาจากภาพปุยเมฆสีขาวที่ลอยละล่องเป็นกลุ่มๆเหนือฟ้าแม่น้ำเทมส์ เมื่อหมวดAsukaส่งชาร้อนในถ้วยกระดาษให้ สีหน้าใต้หมวกสักหลาดทรงสูงตามแบบของสก็อตแลนด์ยาร์ดนั้นเจือความว้าวุ่นใจ
    “ตกลงว่าวันนี้ทั้งวัน จนกว่าจะหกโมงเย็น เราทำได้แค่’รอ’ เหรอครับผู้กองZala?”
    ผมเท้าแขนกับราวสะพานข้ามแม่น้ำขณะที่จิบชาร้อน ปล่อยให้ลมจากแม่น้ำพัดมาปะทะใบหน้า ไม่สนใจถนนเบื้องหลังที่คราคร่ำด้วยรถม้าและกลุ่มคนเดินขวักไขว่จนน่าเวียนหัว
    “ก็สารวัตรJulesมอบหมายงานไว้เช่นนั้นนี่นะ” ผมอธิบายก่อนจะหันมาถามหมวดหนุ่มน้อย “เบื่อรอแล้วรึไงฮึ? พ่อหนุ่มเลือดร้อน”
    “ผมพอเข้าใจเหตุผลที่ทำให้พวกเราต้องมาตะลอนๆอยู่ที่นี่หรอกครับ” Shin Asukaทำหน้าเซ็งสุดชีวิต ผมยิ้มนิดๆเมื่อนึกถึงเหตุผลที่ว่านั้น

    ตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้ว ที่ฝ่ายสืบสวนแห่งหน่วยสก็อตแลนด์ยาร์ดได้รับมอบหมายให้ออกลาดตระเวนรอบลอนดอน หลังจากที่สายลับของเราซมซานกลับมาที่กองบัญชาการพร้อมกับสภาพโชกเลือด แต่ก็มีสติพอที่จะกระเสือกกระสนกลับมาแจ้งให้พวกเรารับทราบว่า “กลุ่มธุรกิจที่ชื่อBlue Cosmos” ซึ่งมีกิจการต่อเรือเดินสมุทรเป็นฉากหน้า หากแท้จริง เบื้องหลังนั้นกลับเป็นขบวนการค้ายาเสพติดข้ามชาติรายใหญ่ที่ทางการต้องจับตามองอย่างใกล้ชิด กำลังเตรียมขนส่งสินค้าล็อตใหญ่ผ่านแม่น้ำเทมส์เพื่อออกสู่มหาสมุทรค่ำนี้

    สินค้าที่ว่านั่น....แน่นอนว่า ไม่พ้น “ฝิ่น”

    และอาจมีอย่างอื่นร่วมด้วยก็ได้....
    “หมวดAsuka นายคิดว่า.... อย่างอื่นที่อาจจะถูกขนไปพร้อมกับยาเสพติดคืออะไร?”
    คำถามนั้น ทำให้นายตำรวจรุ่นน้องต้องนิ่งครุ่นคิด
    “..... ผู้กองครับ กลุ่มธุรกิจยักษ์ใหญ่เช่นนั้น ลองทำธุรกิจนอกกฎหมายแล้ว คงไม่ได้มีแค่เรื่องเดียวหรอกสินะครับ...”
    ในดวงตาสีทับทิมนั่น มีเรื่องราวในครั้งอดีตซ่อนอยู่
    และหมวดคงรู้ดีว่า มันคือเรื่องอะไร

    ธุรกิจเลวๆที่เติบโตขึ้นพร้อมกับการพัฒนาเป็นสังคมอุตสาหกรรมเครื่องจักร ก็คือ.....”การค้ามนุษย์”

    “ผู้กองครับ ผมไม่อยากคิดนะ แต่มันจะเป็นไปได้มั๊ยครับ? ที่จะ....” เขายั้งปากเอาไว้ ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว “จะเป็นพวกเดียวกับที่ซื้อStellarมา....”
    เป็นคำพูดที่ทำให้ผมต้องหยุดคิด
    เพราะ....จากหลักฐานที่ทางการได้รับ มันก็มีความเป็นไปได้สูง

    “อย่าคิดมากให้รกสมองเลย” ผมเปลี่ยนเรื่องพูดเสียดื้อๆพลางตบบ่านายตำรวจรุ่นน้องตุ้บ “อดนอนมาทั้งคืนแล้ว เลยเริ่มจะฟุ้งซ่านละสิหมวด ไหนๆภารกิจก็ยังไม่คืบหน้า นายจะไปเตร่ที่อื่นก่อนก็ได้นี่”
    ผมพูดยังไม่จบดี ผู้หมวดShin Asukaก็ตั้งท่าจะค้านทันควัน
    “แต่ว่า ผู้กองครับ!!ทำแบบนั้น....”
    “ไปเถอะน่า ชั้นเองก็อยากจะไปคลายเครียดเหมือนกัน” ผมรุนหลังหมวดให้เดินนำออกจากสะพานข้ามแม่น้ำอันสุดแสนจะวุ่นวาย

    ผู้หมวดหนุ่มน้อยทำท่าหันรีหันขวางจนผมนึกขัน จึงเอ่ยปลอบไปว่า
    “คิดซะว่า ถ้าแยกกันไปตรวจตราคนละทิศ อาจจะได้เบาะแสดีๆของแก๊งค์ที่ว่านี่ก็ได้นะ เถอะน่าหมวด! เชื่อสิว่าฟาก East-Endที่พวกสารวัตรJulesแยกไป ก็ต้องใช้วิธีนี้เหมือนกัน แค่ทำตัวให้เนียนๆกลมกลืนไปกับผู้คนไว้เท่านั้นก็พอ อย่าเกร็งมากหล่ะ เพราะเกิดตกเป็นที่สังเกตขึ้นมา มันจะยุ่งซะเปล่าๆ”
    ผมตบบ่าผู้หมวดรุ่นน้อง ก่อนย้ำว่า
    “หกโมงเย็น ใต้สะพาน โอเคนะ?”
    “อะ...เอ้อ!!”
    “ชั้นถือว่า นั่นเป็นคำตอบตกลง” พูดจบผมก็ถอยออกมา ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปกับกลุ่มคนเมืองแห่งย่านWest-End โดยมิได้หันกลับไปสนใจเสียงร้องเรียกที่ดังโหวกเหวกมาจากเบื้องหลังอีก
    “แล้วกันผู้กอง!!! เกิดสารวัตรJulesมา จะให้ผมเรียนท่านว่ายังไงกันหล่ะครับเนี่ย!!!?โธ่ถัง!!!”
    #########################################

    ที่ผมทิ้งเจ้าของเสียงร้องโวยวายนั่นให้ทำงานคนเดียวได้อย่างสบายอกสบายใจ เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะว่าผมเชื่อใจตัวร้อยตรี Shin Asukaน่ะสิ
    หมอนั่นน่ะ ถึงตอนนี้จะเป็นแค่นายตำรวจชั้นผู้น้อย ยังใหม่สำหรับอาชีพนี้ก็จริง แต่ก็เป็นคนดีมีฝีมือ อาจจะ...เลือดร้อนไปบ้างบางครา แต่ผมก็มองออกนะ ว่าในสายอาชีพข้าราชการตำรวจเช่นนี้ หมวดAsukaที่ทั้งชัดเจน และมีความมุ่งมั่นตั้งใจเต็มเปี่ยม จะต้องมีอนาคตที่ไปได้อีกไกล

    และคงไม่เหมือนผมหรอก

    เมื่อความคิดมาถึงจุดนี้ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจให้ตัวเองเบาๆ
    เราคงเข้าใจผิดไปเองว่า “เข้าใจ”ทุกอย่างดีแล้ว
    แต่ในความเป็นจริง....มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย
    ผมยังรู้สึกว่า....ถ้าในวันนั้น....ผมตัดสินใจเลือกที่จะเดินตามหนทางที่ตัวเองต้องการจริงๆแล้วหล่ะก็....

    เสียงหัวเราะหึๆดังขึ้นในลำคอเพียงแผ่วเบา ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่...เรามักหัวเราะขื่นๆเช่นนี้? ผมถามตัวเองขณะที่ก้าวผ่านเหล่าผู้คนที่เดินสวนกันไปมามากมายภายในย่านครอมเวลล์ ถนนเส้นใหญ่ที่ได้ชื่อว่าเป็น”ถนนสายศิลปะ” แหล่งรวมแกลเลอรี่หลากหลายประเภท ร้านรวงที่จิตรกรทั้งหลายต่างฝากความหวังเอาไว้ว่างานของตนจะถูกตาต้องใจผู้มีรสนิยมเข้า ผมสะดุดตาจิตรกรผมยาวสวมเสื้อโค้ตตัวโคร่งและหมวกใบใหญ่ดูรุงรังคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่หน้าแผ่นผ้าใบผืนใหญ่ มือหนึ่งป้ายสีน้ำมันขณะที่อีกมือถือแป้นสี ดวงตานั้นจ้องมองไปยังทิวทัศน์ยุ่งเหยิงบนถนนอย่างตั้งใจ ราวกับลืมสิ่งแวดล้อมรอบตัวทุกอย่าง แล้วหายไปกับผืนผ้าใบเปื้อนสีตรงหน้ากระนั้น

    ผมมองภาพรอบตัวอย่างเพลินตา แม้จะเป็นถนนที่วุ่นวายไม่แพ้ย่านธุรกิจอื่นๆในลอนดอน แต่ก็ต่างกัน...อาจเพราะตึกรามบ้านช่องซึ่งถูกออกแบบมาในแบบกอธิค เมื่อเงยหน้ามองภาพยอดแหลมสูงทะมึนน่าเกรงขามของกลุ่มอาคารหลังคาแหลมสูงที่พุ่งขึ้นบนท้องฟ้า ยิ่งรู้สึกถึงบรรยากาศลึกลับของยุคกลาง

    เหมือนไม่ใช่ปัจจุบัน

    ผมหยุดเลือกภาพพิมพ์ไปรษณียบัตรสอง-สามใบจากแผงลอยหนังสือริมถนน เป็นภาพพิมพ์ผีเสื้อของ Aubrey Beadsley ศิลปินหญิงที่กำลังเป็นที่กล่าวขวัญถึงผลงานอันโดดเด่นในช่วงนี้ แค่คิดว่ามันสวยดีเท่านั้นแหล่ะ เลยอยากจะซื้อไปฝากใครบางคน..... ใครที่ผมอดนึกถึงไม่ได้ เจ้าของดวงตาสีอำพันเป็นประกายและเสียงใสๆยามตื่นเต้นกับสิ่งรอบตัว นี่ถ้าเจ้าตัวมาอยู่ตรงนี้ด้วยหล่ะก็....

    เจ้าเด็กCagalli Yuraคนนั้น

    ผมกลั้นยิ้มอยู่คนเดียว พอจะรู้ตัวอยู่บ้างเหมือนกันว่า หมู่นี้....นึกถึงเด็กนั่นทีไร ก็มักมีแต่เรื่องให้ต้องยิ้ม

    ครึ่กๆๆๆ!!!
    เสียงรถม้าควบตะบึงผ่านไปมาจนฝุ่นตลบ เหล่าสุภาพสตรีที่เดินช็อปปิ้งอยู่ริมถนนต่างตกอกตกใจร้องวี้ดว้ายเมื่อพบว่ารถวิ่งเฉียดไปเพียงนิดเดียว ลมอุ่นๆพัดทรายเข้าหาเหล่าคนเดินถนนจนต้องยกมือขึ้นป้องตา และเมื่อลดมือลงเพื่อมองผ่านม่านฝุ่นทราย ผมก็ต้องหยุดมองร่างๆหนึ่งที่ยืนอยู่ริมถนน

    แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่เรือนผมสีบลอนด์น้ำผึ้งใต้หมวกใบโตนั่น กลับทำให้ผมต้องจ้องมองไม่วางตา

    ชักจะเชื่อในความบังเอิญเหล่านั้นแล้วสิ...

    “Cagalli?”
    #########################################

    พระเจ้า.....จะลงโทษลูกไปถึงไหนกันนี่?
    หรือนี่เป็นโทษที่ลูกไม่เก็บเนื้อเก็บตัวอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ที่หอดีๆอย่างที่ชาวบ้านชาวเมืองเค้าทำกัน?

    อยากร้องไห้ชะมัดเลย ยัยCagalliบ้าๆๆๆๆๆ!!เอ๋อที่สุด!! เพราะมัวแต่หลับเพลินจนลืมดูทาง มารู้ตัวอีกทีก็ถูกตาลุงคนขับไล่ลงสุดสายนี่แหล่ะ!!

    กรรม!!เค้าอุตส่าห์บอกแล้วนะว่า Bank Site!!!แล้วBank Siteที่ไหนมาไกลขนาดนี้???
    แล้ว....นี่มันที่ไหนกันน่ะ??ใครเค้าเคยมาเล่า!! โอ๊ย!!!

    ชั้นมองซ้ายมองขวา หันรีหันขวาง แต่มองไปทางไหนก็เห็นแต่คน....รถม้า....คน..รถม้า.....คนๆๆๆๆ แล้วก็รถม้าๆๆๆ!!! ไม่รู้มาจากไหนกันเยอะแยะ
    ฮึ่ย! แต่จะมัวตีอกชกหัวในความซุ่มซ่ามครั้งแล้วครั้งเล่าของตัวเองแบบนี้ ก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไร จะทำยังไงถึงจะกลับไปRosettaได้ต่างหากที่สำคัญกว่า คิดสิ Cagalli!คิด!!

    แล้วในตอนนั้นเองที่ชั้นได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้น แล้วร่างของตัวเองก็ถูกฉุดจนปลิว
    “ระวัง!!!!”

    ภาพต่อมาที่ชั้นต้องเบิกตากว้างด้วยความรู้สึกอึ้งผสมมึน คือรถเทียมม้าสีดำทะมึนที่ควบตะบึงตัดหน้าเฉียดไปนิดเดียวจนฝุ่นตลบถนน!!!
    รู้สึกได้เลยว่า มือเท้าเย็นเฉียบขึ้นมาทันที.....
    ก็....ก็....เมื่อกี๊....ถะ...ถ้ายังยืนอยู่ที่เดิมหล่ะก็...มีหวัง....โดนทั้งม้าทั้งล้อรถเหยียบแบน เละติดพื้นแหง!! อึ๊ย!!!

    แต่ว่า...ความอบอุ่นของแผ่นอกกว้างและเสียงหัวใจเต้นที่ตัวเองสัมผัสได้ตอนนี้....กลับทำให้ใจสงบลงได้

    และแล้วครู่ต่อมา ไม่ทันที่สมองจะจัดระบบความคิดว่าเกิดอะไร ใคร ที่ไหน ยังไง อย่างไร ชั้นก็ถูกจับตัวหมุนขวับมาเผชิญหน้ากับดวงตาวาวโรจน์ราวเพลิงสีมรกต ทว่าที่น่าตกใจว่าก็คือเสียงแผดลั่นใส่หน้าชั้นนั่นต่างหาก
    “ทำอะไรไม่รู้จักระวัง!!”
    มึนสิ....ชั้นได้แต่อ้าปากค้าง
    “ไม่เคยมีใครสอนรึไงว่า ถ้าอยู่ริมถนนให้มองซ้ายมองขวาดีๆ!!!”
    ใบหน้าที่อยู่ห่างแค่คืบนั้นซีดจัดด้วยความโกรธ มือบีบต้นแขนทั้งสองข้างของชั้นจนเจ็บ แต่ชั้นกลับทำได้แค่นิ่งมองเขาด้วยความตกตะลึง

    เขาคนนั้น....จริงๆด้วย.....แต่....แต่ว่า.... ตั้งแต่เมื่อไหร่...?

    “ขะ....ขอโทษ.....”
    คำพูดนั้นหลุดออกจากปากไปเมื่อไหร่ ตัวชั้นเองยังไม่รู้เลย ดวงหน้าเคร่งเครียดที่จ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเมื่อกี๊เริ่มผ่อนคลายลงพร้อมๆกับมือทั้งสองที่เคยบีบแขนชั้นแน่น เขาก้มลงถอนหายใจเฮือกใหญ่ และพอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง กลับยิ้มให้ชั้น
    มือใหญ่วางบนศีรษะที่สวมทับด้วยหมวกหนังใบโตของชั้นแล้วจับโยกไปมาเหมือนเด็กๆ
    “ปลอดภัยก็ดีแล้วนี่นา”

    ตึกๆๆ ตึกๆๆ ตึกๆๆๆ

    เสียงหัวใจ....เต้นแรงจนเหมือนมันจะกระโดดออกมานอกอก ชั้นได้แต่หลบใบหน้าร้อนผ่าวๆจากเขา นายร้อยเอกAthrun Zalaคนนี้นี่เหลือเกินจริง ทั้งๆที่ไม่คิดว่าวันนี้จะได้พบกัน แต่ความบังเอิญมันก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับมีใครจงใจให้มันเกิดกระนั้น
    มือทั้งสองของชั้นบีบเข้าหากันแน่น ยังไม่อาจเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาตรงๆได้ เมื่อนึกถึงสิ่งที่พวกMayuraถามไว้ก่อนออกจากคอนแวนต์มา

    ถ้าเจอกับเขาวันนี้....จะบอกความจริงหรือไม่?
    เพราะ....ถึงอย่างไรชั้นก็อยากจะบอกให้เขาเข้าใจเอง แม้จะต้องถูกโกรธก็เถอะ
    แต่....แต่ว่า.....

    “ว่าแต่ หมู่นี้หนีเที่ยวบ่อยจริงนะ จะไปไหนหล่ะ?”
    คำถามจากเสียงทุ้มต่ำ ทำให้ชั้นต้องฉุกคิดถึงสาเหตุที่ตัวเองมายืนเหวออยู่ริมถนนเมื่อครู่นี้ขึ้นมาได้
    “อ๊ะ....ใช่!! ใช่แล้ว!!เราจะไปRosettaนี่!!!!”
    “Rosetta?” เขาทวนคำอย่างงงๆ แล้วจึงมองซ้ายมองขวาไปรอบๆ ก่อนบอกชั้น “นี่มันเลยBank Siteมาตั้งไกลแล้วนี่....”
    “กะ...ก็ใช่ ก็มัน.....แบบว่า....”

    ก็...ไม่อยากจะพูดถึงมันหรอก ก็ใครหล่ะอยากจะบอกเล่าความโง่ของตัวเองให้คนอื่นฟัง แต่สายตาแสดงความสงสัยเต็มที่นั่น ทำให้ชั้นต้อง....บอกเล่าสาเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องมาอยู่ที่นี่ให้เขาฟังจนได้
    ##############################

    และ....มันก็ไม่น่าเลย เราหนอเรา.....
    ชั้นเพิ่งสำเหนียกตัวได้ว่า ไม่ควรเลย.....

    ไม่น่าเล่าให้อีตาเบื๊อกนี่ฟังเล้ยยย!!!

    “ฮ่ะ.....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!”
    อีตาตำรวจบ้าหัวเราะซะลั่น ไม่สนใจเลยว่าชาวบ้านชาวช่องเค้าจะมองด้วยสายตายังไง คนนึงก็หัวเราะขำ ฮาซะเป็นบ้าเป็นหลัง ส่วนอีกคนก็ออกฤทธิ์เดชเต้นเป็นงิ้วอยู่ตอนนี้

    “หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ!!!”
    ชั้นแผดเสียงเข้าสู้กับเสียงหัวเราะ อ๊ายย!!ตาบ้า!!!ทำชั้นโกรธซะลมแทบจะออกหู มันขำอะไรนักหนา!! แค่คนเผลอหลับบนรถม้า แค่เนี้ยะ? ขำ!!!
    “ขะ....ขอโทษๆ ฮ่าๆๆๆๆ ก็เธอน่ะ...ฮ่าๆๆๆๆๆ”
    “บอกให้หยุดหัวเราะไงเล่า!!!เอ๊!!!”
    อยากจะกรี๊ดใส่หน้าซะจริง แต่ตอนนี้ชั้นทำได้แค่กระทืบเท้าปึงปัง คนเค้าโกรธก็โกรธ อายก็อาย อีตาบ้านี่ลงไปนั่งกุมท้องหัวเราะก๊ากๆกับพื้นอยู่ได้ นี่ถ้าลงไปกลิ้งได้คงทำแล้วมั้ง

    เขาเงยหน้าขึ้นพูดปนเสียงหัวเราะคึ่กๆ เอ้า! ขำให้ตายไปเลยนะ!!! “เธอนี่ เจ๋งจริงๆ! ขนาดหลับบนรถม้าได้ นี่รู้ตัวบ้างมั๊ยฮึว่าโชคดีแค่ไหนที่ไม่ถูกคนขับรถม้าเตะลงมาน่ะ”
    คิดไปคิดมา ตอนนั้นชั้นทำได้แค่ชูกำปั้นไล่หลังรถม้าคันที่นั่งมาเท่านั้นแหล่ะ ก็คนขับรถม้าตัวโตเท่ายักษ์แบบนั้น ใครเค้าจะกล้าหล่ะ? ขืนไปโวยวายใส่มันมากๆ บ้าขึ้นมา ชั้นคงถูกทุบหัวยุบเท่านั้นเอง!

    อีตาผู้กองบ้าพยายามกลั้นหัวเราะสุดตัวเมื่อเห็นว่าชั้นทำหน้าหงิกเป็นจวัก ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วสอดมือเข้าไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อเทร้นท์โค้ทสีกรมท่าพลางกล่าว
    “จะไปRosettaน่ะ เพราะเจ้านี่ใช่มั๊ยหล่ะ?”

    และ....และแล้ว สิ่งนั้นก็ทำให้ชั้นต้องแทบจะกรี๊ดด้วยความดีใจ!!! ใช่จริงๆด้วย!!สร้อยหนังร้อยจี้หินประการังสีแดงรูปหยอดน้ำ ของสำคัญที่ท่านแม่ให้กับชั้นไว้!!!
    ทั้งๆที่ นึกว่าหมดหวังที่จะหามันเจอแล้วแท้ๆ

    “อ๊ะ!!!สร้อยของชั้น!!!”
    ชั้นร้องได้แค่นั้น ไวเท่าความคิดที่ผวาเข้าไปจะคว้ามันจากมือนายผู้กองZalaตัวแสบ แต่กลับคว้าได้แค่อากาศเปล่าเพราะตาบ้านี่ชักมือหนีซะก่อน อ๊ะ!! อะไรกัน ของของคนอื่นแท้ๆ!!

    “อุตส่าห์เอาของมาคืนให้ จะไม่พูดอะไรเลยรึไงหือ?”
    เขาทำหน้าครึ่งบึ้งครึ่งยิ้มพลางพูด ชั้นจึงคิดได้ว่า ตัวเองทำกิริยาไม่ดีออกไปเสียมากมายตั้งแต่พบกัน แต่เขาก็ยังมีน้ำใจเขาของสำคัญมาคืนให้
    ได้ยินเสียงตัวเองพูดเบา...แต่ชั้นก็ตั้งใจพูดนะ
    “....ก็..... ขอบคุณมาก”

    นายผู้กองAthrun Zalaฟังชั้นแล้วก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
    ....อย่างที่เคยคิดไว้จริงๆ คนๆนี้ยิ้มแล้ว....สวย
    “เอ้า!”เขาคล้องสร้อยเข้าไปคอของชั้น ตามด้วยตบบ่ากันเบาๆราวเพื่อนเล่น “ของสำคัญแบบนี้ อย่าทำหายอีกหล่ะ”
    “ทำไมรู้หล่ะ?” ชั้นถามอย่างสงสัย เขามองชั้นนิ่งแล้วตอบยิ้มๆ
    “รู้สิ ก็เธอทำท่าดีอกดีใจออกนอกเสียขนาดนั้น”

    ชั้นกุมสร้อยไว้อย่างอุ่นใจ คิดถึง.....ท่านแม่.....ขึ้นมาจับใจ
    “ใช่.... ท่านแม่ให้ชั้นไว้...”
    เขานิ่งไป ดูเหมือนในดวงตาคู่นั้นจะเข้าใจได้โดยไม่ต้องถาม นอกจากเอื้อมมือมาโยกหัวชั้นเบาๆอย่างที่มักทำบ่อยครั้งที่ได้เจอกัน
    “.... งั้นเหรอ? ดีแล้วนี่.....”

    ชั้นช้อนตาขึ้นมองเค้าผ่านปีกหมวกที่ซ่อนใบหน้าร้อนจัดของตัวเองเอาไว้ ดวงตาสีมรกตคู่นั้นฉายความอ่อนโยนจนทำให้ใจเต้นแรง
    จะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้?

    “ไหนๆก็บังเอิญมาเจอกันอีกแล้ว ไปเดินเล่นด้วยกันก่อนมั๊ยหล่ะ?”
    ชั้นทำหน้างง เขาจึงอธิบายต่อ
    “ย่านครอมเวลล์แห่งนี้น่ะ เป็นถนนสายศิลปะของลอนดอนเชียวนะ ถือว่าเป็นแหล่งรวมศิลปินและบรรดานักออกแบบทั้งหลายเชียวหล่ะ ถ้าอยากจะดูผลงานด้านศิลปะหรืองานจิตรกรรมแปลกๆใหม่ก็ต้องมาที่นี่แหล่ะ”
    “เอ๋!! งั้นจะรวมถึงพวกนักเขียน จิตกร แล้วก็นักแต่งเพลงด้วยใช่มั๊ย??” ชั้นร้องถามอย่างตื่นเต้น
    “ก็แน่นอนอยู่แล้ว” เขาตอบพลางชี้ให้ชั้นมองไปที่ร้านรวงที่ตั้งแถวเป็นแนวเป็นพรึ่บไปหมด “บางวันพวกศิลปินก็จะมารวมตัวกันเพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นเกี่ยวกับผลงานของพวกเขากัน งานเขียนแนวเสียดสีสนุกๆอย่างงานของออสการ์ ไวลด์ก็เกิดจากบรรยากาศแถบนี้ทั้งนั้นแหล่ะ เคยอ่านออสการ์ ไวลด์บ้างมั๊ย?”
    “ไม่เคยหรอก” ชั้นส่ายหน้าพรื่ด แหงหล่ะ ก็งานของออสการ์ ไวลด์เท่าที่รู้มาน่ะหวือหวาจะตายไป ไม่มีทางที่ห้องสมุดคอนแวนต์จะเอาขึ้นหิ้งหรอก พวกSisterกรี๊ดแย่ (ถึงจะมีสาวๆหลายคนอยากจะอ่านก็เถอะนะ) “เคยอ่านแต่นิยายของเจน ออสติน”

    พูดเท่านั้น นายผู้กองก็ทำหน้าเหยเก
    “เจน ออสตินเหรอ?เหอะ มีแต่เรื่องเพ้อฝัน” แนะ มาทำวิจารณ์อีก! “เนื้อเรื่องก็วนๆอยู่กับวงสังคมชั้นสูง พวกผู้ชายไม่ต้องทำงานทำการ มีแต่กินเงินหลวงที่ได้ตามฟิวดัล (การถือครองที่ดิน) ส่วนพวกผู้หญิงก็ดีแต่ไล่จับผู้ชายมีเงิน อ่านแล้วน่าเบื่อจะตาย”
    “เอ๊ะ! พูดโน่นพูดนี่ เขียนได้อย่างเขารึเปล่าหรอก!” ชักฉุนจี๊ดขึ้นมามั่งแล้วนะ คนอะไร แก่วิจารณ์เสียจริง
    เขายักไหล่อย่างไม่สนใจ ก่อนจะฉวยมือชั้นลากหลุนๆ
    “มานี่มา! เธอเคยพูดเองไม่ใช่เหรอว่าชอบงานศิลปะ งั้นมันก็ต้องรู้จักเปิดหูเปิดตาตัวเอง ดูผลงานดีๆของคนอื่นมั่ง ไม่ใช่แค่เช็คสเปียร์ กับเจน ออสติน โลกนี้น่ะ ยังมีนักเขียนแล้วก็ศิลปินดีๆอยู่อีกเยอะน่า”
    “อ๊ะ??เอ๋???นี่ๆๆจะพาชั้นไปไหน?? ชั้นยังไม่ได้พูดเลยนะว่าจะไปกับคุณต่อ!!!”

    ชั้นโวย แต่ดูเหมือนอีตานี่จะไม่ฟังเลย เพราะงั้น พอรู้ตัวอีกที ชั้นก็ยอมให้เขาลากมาถึงเพิงหนังสือริมทางเท้าที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมายหลากหลายชนิด ตั้งแต่บทกวี นิยาย ไปจนถึงงานเขียนเชิงวิจารณ์สังคม
    “งานของกวีชื่อแอชก็ดีเหมือนกันนะ ถ้าเธอชอบเรื่องแนวเพ้อฝันหน่อย เอ้า!”
    “โอ๊ย! ใครจะอ่านจบวันเดียว” ชั้นบ่นขณะมองเจ้าหนังสือเล่มโตที่เขาโยนใส่มือให้
    “งานของแอชน่ะ ทางRosettaสนใจนำไปดัดแปลงทำละครร้องมาก็เยอะนะ ทำบ่นไป”
    “คุณอ่านมาเยอะเหรอ?” ชั้นนึกสงสัย
    “เปล่า ชั้นอ่านผ่านๆหรอก แต่เพื่อนชั้นที่เป็นอาจารย์น่ะเป็นพวกหนอนหนังสือ บางทีก็แนะให้อ่านงานเขียนสนุกๆบ้างเหมือนกัน”
    “จริงเหรอ? แหม ชั้นชักอยากเจอเพื่อนคุณบ้างแล้วสิ”

    เขายิ้มขันกับท่าทางตื่นเต้นของชั้น เจ้าตัวหันไปเลือกเปิดหนังสือเอ็นไซโคลปีเดียเล่มใหญ่บึ้ก ชั้นอดชะเง้อชะแง้ขอมีส่วนร่วมอ่านด้วยคนไม่ได้
    “ทฤษฎีวิวัฒนาการทางการแพทย์?”
    ชั้นอ่านออกเสียงมาดังๆ นายตัวแสบจึงปิดตำราเล่มโตดังปั่บจนฝุ่นเขรอะในหนังสือฟุ้งกระจายใส่หน้าชั้น ก่อนจะเสไปดูเล่มอื่น ปากก็บ่นขึ้นลอยๆ
    “ตัวยุ่ง”
    “นิสัยไม่ดี!!” ชั้นร้องไล่หลังไปทั้งๆที่ยังสำลักฝุ่นอยู่ โอ๊ย! คนอะไร กวนประสาทจริงๆ แล้วจึงวิ่งตามร่างสูงๆในชุดเสื้อโค้ทสีกรมท่าที่ก้าวฉับๆออกจากร้านไป
    “อ้าว! รอก่อนสิ!!มาทิ้งกันแบบนี้ได้ไง”

    อีตาผู้กองAthrun Zalaหันมายิ้มเยาะ แล้วแกล้งก้าวเท้ายาวยิ่งกว่าเก่าจนชั้นต้องเร่งฝีเท้าวิ่งตาม
    “เอ๊!!!คุณนี่!!!!”
    “ถ้าตามมาทัน เดี๋ยวจะเลี้ยงขนม โอเคมั๊ย?”
    ยังจะเอาของกินมาล่ออีก! ชั้นไม่ใช่เด็กอมมือนะยะ!!! เดี๋ยวก่อนเถอะ!!! เดี๋ยวสวยแน่!!!

    “Athrun Zala!!!”
    ชั้นร้องเรียกชื่อเขาขณะที่เจ้าตัวหัวเราะสนุกอยู่คนเดียว ก่อนเร่งฝีเท้าขึ้นอีกๆ ทำให้ชั้นต้องวิ่งตามสุดตัว ผ่านเส้นทางที่เต็มไปด้วยพวกจิตรกรริมถนน และผลงานศิลปะหน้าตาประหลาดมากมาย ใต้ร่มเงาของหลังคาแหลมสูงทรงกอธิคที่ชั้นเคยคิดว่ามันดูน่ากลัว หากสิ่งที่ชั้นสนใจมากกว่าในตอนนี้ คือทำยังไงจะไล่จับเจ้าของแผ่นหลังกว้างๆนั่นได้ก่อนต่างหาก

    ทำไมชั้นถึงกลัวว่า เขาจะหายไปอย่างนี้ ตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน....

    และในที่สุด ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะแกล้งชั้นจนพอใจแล้วหรือยังไง เขาก็เดินช้าลงแล้วหันมาส่งมือให้ชั้นจับ
    “เดินช้าแบบนี้ จะไล่จับผู้หญิงทันรึ?”
    “อย่ามาพูดบ้าๆนะ!!!”
    ชั้นพึมพำปนหอบเหนื่อยจนตัวโยน แต่ก็ยอมยื่นมือไปจับมือของเขาแต่โดยดี

    ทิวทัศน์รอบตัวดูแปลกตาสมกับเป็นย่านศิลปะ มีทั้งด้านที่หรูหรา และด้านที่เป็นกบฏ ศิลปินชื่อดังหรือพวกผู้นิยมเสพความสุนทรีย์ของงานศิลป์ก็มีพื้นที่ของตัวเองในแกลเลอรี่สวยๆ ขณะที่อีกหลายคน แค่มีที่ริมถนนก็พอเพียงแล้ว
    “สมัยนี้ ถ้าผลงานเป็นที่ยอมรับ ก็จะมีนายทุน หรือพวกเศรษฐีคอยให้เงินทองสนับสนุน จิตรกรบางคนกลายเป็นเศรษฐีไปในชั่วข้ามคืนก็มีนะ แต่พวกที่มีแต่ผลงาน แต่ขายไม่ออก อดตายไปเยอะก็มี” เขาเปรยให้ชั้นฟังด้วยเสียงเรียบเรื่อยเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ “เพราะอย่างนั้นถึงได้มีคำว่า ศิลปินไส้แห้งไง”

    ชั้นเห็นเด็กเล็กๆหลายคนแต่งตัวปอนๆออกมาขายอาหารนกพิราบที่กลางจตุรัส นึกสะท้อนในใจ อดนึกถึงตัวเองตอนอายุเท่านั้นไม่ได้
    เราโชคดีมากแค่ไหนที่ ไม่เคยต้องเผชิญกับสภาพเช่นนั้น
    ชั้นเคยอ่านในหนังสือพิมพ์ที่คอนแวนต์รับประจำ ภาพของโลกภายนอก ภาพของสภาพความเป็นจริงของสังคมที่เกิดขึ้น โดยที่คนภายในคอนแวนต์ไม่จำเป็นต้องรับรู้ใส่ใจใดๆก็ย่อมได้ แต่...สำหรับชั้นแล้ว....

    เผลอนิ่งไปแป๊บเดียวก็พบว่าตัวเองตกเป็นแบบเขียนภาพลายเส้นของจิตรกรริมถนนคนหนึ่งไปเสียแล้ว Athrunยิ้มขันเมื่อเห็นชั้นทำท่าจะออกงิ้ว จึงควักกระเป๋าจ่ายไป10 เพนนีเป็นค่าจ้างวาดรูป
    “ชั้นซื้อเองน่า รู้อยู่หรอกว่าเด็กๆอย่างเธอ คงไม่ค่อยมีเงิน”
    เขาเคาะม้วนกระดาษภาพเขียนลายเส้นบนหน้าผากชั้นเบาๆ พลางถาม
    “หิวมั๊ย?”
    “ไม่หิว” ชั้นตอบปฏิเสธไม่ทันขาดคำ กระเพาะอาหารกลับส่งเสียงร้องขัดขึ้นมาดังโคร่กก!!

    ก็ตามเคยสิ นายตัวแสบกลั้นหัวเราะคึ่กๆๆจนตัวสั่น ชั้นเองก็ชักจะเหนื่อยกับการไล่เบี้ยโวยวายเอากับนายนี่แล้ว ก็เลยได้แต่ทำหน้าหงิก เซ็งไปตามระเบียบ
    “เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน”
    เขาจูงมือชั้นเหมือนจูงเด็กเล็กๆ แปลกจัง..... นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รู้ว่า นอกจากมือของ....ท่านพ่อแล้ว ยังมีมือของคนอื่นอีกที่อบอุ่น และรู้สึกว่าวางใจได้

    จนเผลอบีบมือตอบโดยไม่รู้ตัว

    ####################################

    ที่เนินหญ้าริมสะพานข้ามคลองเล็กๆที่น้ำใสแจ๋วจนแทบจะมองเห็นฝูงปลาตัวเล็กตัวน้อยแหวกว่าย เราสองคนหยุดพักกินFish & Ship แกล้มด้วยมะนาวซีกและมัสตาร์ดสีเหลืองรสเผ็ดนิดๆ
    ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแค่ปลาแฮริ่งทอดกับมันฝรั่ง มันจะอร่อยขนาดนี้ ที่สำคัญคือ กินฟรีนี่ แฮปปี้ใจสุดๆ! ชั้นคิดอย่างประหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจคนเดียว จนมีเสียงคนข้างๆถาม
    “อร่อยมั๊ย?”
    “อื้อ อร่อย” ชั้นตอบเต็มปากเต็มคำ แต่สำนึกตนได้ว่า มันคงจะตรงไปตรงมามากไปหน่อย ที่สำคัญ....เป็นเลดี้ แต่กลับมานั่งกินอาหารริมทางกับผู้ชายแบบนี้....มันจะดีรึ??

    เจ้าของดวงตาสีมรกตคู่นั้นมองมาที่ชั้นด้วยสายตากึ่งขันกึ่งเอ็นดู แต่กลับทำให้ประหม่าจนต้องก้มหน้าหนี โอ๊ย! จะมองอะไรนักนะ??ไม่เคยเห็นคนกินอาหารเต็มปากรึไงกัน?

    “นี่”
    “หือ?”
    “ทำไมคุณถึงดีกับชั้นนักหล่ะ?” ชั้นถามออกไปจนได้ ขณะที่คนถูกถามทำคิ้วยกสูงอย่างแปลกใจ
    “เอ๋?”
    “ก็....ชั้นก็ไม่รู้จักคุณ คุณเองก็ไม่รู้จักชั้น แค่บังเอิญเรามาเจอกัน.....”
    เขากลั้นหัวเราะพลางพูดแทรกขึ้น
    “แล้วบังเอิญว่า....มัน’บังเอิญ’บ่อยหน่อย?”
    “ก็ใครจะไปรู้หล่ะ??” ชั้นขึ้นเสียงแล้วสะบัดหน้าหนี เขาจึงเอนหลังลงนอนหนุนแขนกับพื้นหญ้า ท่าทางสบายอารมณ์เป็นที่สุด
    “นั่นสิน๊า.....ชั้นเองก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกัน” เขาทอดสายตามองออกไปไกลบนท้องฟ้าที่ค่อยๆเจือแสงสีแดง “แหย่เด็กขี้ยัวะแบบเธอมันสนุกดีหล่ะมั้ง?”
    “อะไร!!นี่เห็นชั้นเป็นตัวตลกเรอะ??เดี๋ยวสวย!!!”
    พอเห็นชั้นตั้งท่าจะเอาเรื่อง นายตัวแสบก็แทรกขึ้นมาทันที
    “ก็นั่นไงหล่ะ เห็นมั๊ย? ถึงได้บอกไงว่ามันสนุก”

    น่าหมั่นไส้เป็นที่สุด คนบ้าอะไรรู้ทันไปเสียหมด! เขายันตัวขึ้นลุกนั่งแล้วหันมาถาม
    “ที่เราเจอกันบ่อยๆ มันเป็นเพราะเธอหนีออกมาเที่ยวต่างหาก”
    .ชั้นนิ่งฟัง แล้วพึมพำเบาๆราวกำลังบอกตัวเอง
    “ก็ที่นั่นน่ะ....มันน่าอึดอัดนี่”
    “? น่าอึดอัด?”
    “เมื่อก่อน...” ชั้นมองสายน้ำในลำคลองใสสะอาดจนสะท้อนภาพก้อนเมฆเบื้องบน ขณะที่นึกอยากจะเล่า “ชั้นคงไม่รู้สึกแบบตอนนี้หรอก...ถ้าหลังท่านแม่เสีย ท่านพ่อไม่เปลี่ยนไปเช่นนี้”
    “ที่เคยบอกชั้นว่า....ไม่ชอบที่ตัวเองถูกจับโยนไปโยนมาน่ะเหรอ?” เขาถามยิ้มๆ
    “นั่นก็ด้วย” ชั้นพยักหน้า “แต่ไม่ใช่แค่นั้น ท่านเปลี่ยนไป....จากที่เคยใจดี ก็กลายเป็นคนชอบบังคับ ชอบใช้อำนาจ ทั้งที่ชั้นเคยภูมิใจว่า พ่อของชั้นเป็นท่านพ่อที่อ่อนโยน ใจดีแล้วก็มีน้ำใจกว้างขวางมากที่สุด แต่ว่า....”

    ชั้นหยุดนึกถึงตอนนั้น เมื่อ5ปีก่อน ตอนที่ชั้นอายุ 12 หลังท่านแม่สิ้นไปเพียง 3 เดือน
    วันนั้น ท่านแนะนำให้ชั้นรู้จักกับ ผู้ชายที่บอกว่า.....จะกลายเป็นสามีของชั้นในอนาคต หลังจากชั้นจบการศึกษาจากคอนแวนต์ที่ลอนดอน

    นั่นเป็นครั้งที่สองในชีวิตหลังเสียท่านแม่ไป ที่ชั้นรู้สึกเหมือนโลกถล่มดินทลาย
    และเหมือนถูกใครก็ไม่รู้ ที่ชั้นไม่เคยรู้จัก จู่ๆก็เข้ามายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของเรา
    จู่ๆก็จะเข้ามาทำลายความฝันของชั้น!!

    “คุณมีความฝันมั๊ย?Athrun”
    “ความฝันเหรอ....?”
    “ชั้นน่ะ....มีความฝันนะ สิ่งที่ชั้นปรารถนา….”

    ทำไมชั้นถึงมาพูดเรื่องแบบนี้ให้เขาฟัง

    ทำไมชั้นถึงกล้าเล่าสิ่งที่อยู่ในใจให้เขาคนนี้ฟัง
    ชั้นเองก็ไม่เข้าใจ.....

    ชั้นลุกขึ้นปัดเศษหญ้าที่ติดตามกางเกง แขนทั้งสองเปิดออกรับลมเย็นจากแม่น้ำ ขณะที่หันไปกล่าวกับเขา
    “โลกนี้....ในความรู้สึกของชั้น มันช่างกว้างใหญ่ โลกนี้ไม่ได้มีแค่ลอนดอน ไม่ได้มีแค่อังกฤษ แต่ยังมีผู้คนอีกมากมาย หลากเชื้อชาติศาสนาซึ่งต่างมีวิถีชีวิต มีหนทางการดำเนินชีวิตที่ต่างจากชั้น ต่างจากคุณ....ชั้นยังอยากจะเดินทาง อยากจะไปให้ไกลมากกว่านี้ อยากจะเห็น อยากจะเรียนรู้ให้มากกว่านี้”

    เพราะชั้นไม่อยากเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ
    ถ้าตัวเองเป็นนก....ก็ยังอยากจะบินไปสัมผัสสายลมที่หนาวเย็น หรืออบอุ่นกว่าที่ๆเคยอยู่บ้าง.....

    “ชั้นยังอยากเห็น อยากจะมอง อยากจะสัมผัสสถานที่ๆที่ต่างไป อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงต่างจากเรา นั่นแหล่ะความฝันของชั้น” ยามที่ตัวเองพูดถึงเรื่องนี้ รอยยิ้มมักจะปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัวเสมอเลย

    ตั้งแต่เล็ก ที่ไร่.....บ้านของเรา....ชั้นเคยวิ่งเล่นอย่างอิสระ เคยล้มตัวลงนอนสูดกลิ่นดอกหญ้าหลากสี เคยจ้องมองท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่และจินตนาการไปไกลถึงเรื่องราวในหนังสือนิทานที่ทั้งท่านแม่ และManaเคยอ่านให้ฟัง
    ท้องฟ้า ผืนดิน ก้อนหิน แม่น้ำ ....ทะเล.......ในที่ๆต่างจากบ้านของเรา มันจะเป็นอย่างไรนะ?

    “เพราะงั้นนะ ชั้นถึงตั้งใจไว้แล้วว่า ต่อให้ต้องวิวาทกับที่บ้านยังไง ชั้นก็จะทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงให้ได้ ชั้นจะพิสูจน์ให้ท่านพ่อเห็นให้ได้ว่า....ชั้นเข้มแข็งพอ ถึงไม่ต้องพึ่งคนอื่น ชั้นก็จะดูแลทั้งตัวเอง แล้วก็...บ้านของเราได้”
    ดวงตาสีมรกตเรียวเข้มจ้องมองชั้นนิ่งๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปทางอื่น
    “เธอยังเด็ก....ยังคิดอะไรง่ายๆได้ ในวันที่เธอต้องมีภาระรับผิดชอบ ถึงตอนนั้นเธอจะเข้าใจเองหล่ะว่า....บางครั้ง...ความฝันกับความเป็นจริงที่ต้องรับมันให้ได้ นั้นต่างกัน”
    เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าพร้อมไลท์เตอร์ จุดมันสูบแล้วกล่าวต่อโดยไม่หันมามองชั้น
    “แต่ถ้าเธอมีพลัง...และความตั้งใจโดยแท้จริง เธออาจจะทำได้ก็ได้นะ”

    พระอาทิตย์คล้อยต่ำลงมากแล้ว ท้องฟ้าอมแสงสีแดงปะปนสีครามเกือบม่วงบอกว่าย่ำค่ำกำลังมาถึง ลมเริ่มแรงมากขึ้นจนพัดเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเกือบดำของเขาพลิ้ว
    “กลับเถอะ”
    เขาตัดบท แล้วลุกขึ้นยืนบ้างพลางยิ้มให้ชั้น “ถ้าเย็นค่ำมากไปกว่านี้ จะถูกเล่นงานเอาอีกนะ”

    แต่ว่า....ชั้นทักท้วงเอาไว้
    “คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของชั้นเลย”
    “หือ?”
    “ที่ถามว่า คุณมีความฝันรึเปล่า”

    เขานิ่งไป รอยยิ้มยกขึ้นที่มุมปากจางๆ
    คิดไปเองหรือเปล่านะ? หรือเพราะบรรยากาศที่ความมืดเริ่มจะโรยตัวหนักขึ้นๆ ชั้นถึงได้รู้สึกว่า....รอยยิ้มนั้น ช่างเศร้านัก....
    “เรื่องแบบนั้น....”คำกล่าวต่อมาทำให้ชั้นอดใจหายไม่ได้ “ชั้นลืมมันไปหมดแล้วหล่ะ...”

    เขายกเสื้อเทร้นท์โค้ตยาวสีกรมท่าขึ้นสวมขณะที่เริ่มก้าวเดินออกจากเนินหญ้า ชั้นไล่ตามแผ่นหลังกว้างๆนั้นไปพลางร้องเรียก
    “เดี๋ยวสิ!! รอก่อน”
    ชั้นเอื้อมมือทั้งสองไปคว้าแขนของเขาไว้ อีกแล้ว....ชั้นกลัวว่าคนๆนี้จะหายไป....

    “ขอชั้นถามอีกข้อเดียว!” Athrunทำหน้าแปลกใจกับคำถามของชั้นอีกครั้ง “แล้วถ้าเป็นผู้หญิงหล่ะ....คุณยังจะพูดเหมือนเมื่อกี๊รึเปล่า? ที่บอกว่า ถ้ามีพลังและความตั้งใจ จะต้องทำความฝันให้เป็นจริงได้”
    “เอ๋?”
    “ถ้า....เป็นผู้หญิงที่ใครๆก็มองว่าอ่อนแอ ต้องมีคนปกป้อง ไม่สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองเพียงลำพัง แต่ถ้าเธอคนนั้นมีความฝัน คุณจะยังตอบเหมือนเมื่อกี๊รึเปล่า?”

    เขากลั้นหัวเราะหึๆ มือวางบนหัวชั้นดังตุบ
    “ถามแบบนี้ ไปหลงรักสาวที่ไหนเข้าหรือไง?”
    “เปล่าซักหน่อย” ชั้นอุบอิบเสียงเถียงพลางหลบสายตา หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

    Athrunยิ้มแล้วกล่าวตอบสิ่งที่ชั้นอยากรู้
    “เคยมีคนบอกชั้นว่า....มนุษย์มีเจตน์จำนงเสรี ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย อย่างน้อย ชั้นก็เชื่อใจเรื่องนั้น” ดวงตาสีมรกตคู่นั้นฉายความอ่อนโยน “ไม่ว่าโลกจะแปรเปลี่ยนไปในแง่ไหน ไม่ว่ากฎของสังคมจะเป็นอย่างไร หากมีคนที่กล้าจะดำเนินชีวิตตามสิ่งที่ตนเชื่อ มันก็คงดีไม่น้อย”
    คำตอบนั้น ทำให้หัวใจของชั้นพองโตจนแทบระเบิด

    “ถึงจะเป็นผู้หญิงนะเหรอ?”
    “ใช่”

    ชั้นอดยิ้มออกมาไม่ได้ มันทั้งโล่งใจ ทั้งดีใจ
    แม้จะเพียงคนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกนี้....

    “ขอบคุณนะ....”
    “? แปลกจริงนะเธอนี่ เดี๋ยวก็ขี้โมโห เดี๋ยวก็กลายเป็นเด็กดีซะอย่างงั้น” เขาบ่นเหมือนรำคาญ แต่ชั้นรู้จากน้ำเสียงว่าไม่ได้จริงจังนัก “ชั้นเองก็ไม่รู้ยังไงสิ.... รู้สึกว่าเธอคุ้นตา แปลกนะ ทั้งๆที่ชั้นแน่ใจว่าไม่เคยรู้จักเด็กผู้ชายที่ไหนอย่างเธอแท้ๆ”

    ชั้นก้มหน้าก้มตาซ่อนใบหน้าแดงซ่านร้อนผ่าว เอ๊า!ก็ไม่ใช่ผู้ชายน่ะสิ!!
    อดจะแอบมองเขาไม่ได้ คนตัวสูง....ดวงตาสีเขียวราวมรกตกับเรือนผมสลวยสีน้ำเงินเข้มเป็นมันสะท้อนแดดตอนเย็น ท่วงท่าการเดิน การวิ่ง.....ประกายตาตอนที่เขายิ้มเช่นนี้ มันดูคุ้นตา
    “ชั้นก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน...”
    “เอ๊ะ?”
    “คุณก็ดูคุ้นตาชั้นเหมือนกัน”
    ชั้นเบาเสียงลงตอนที่กล่าว ทั้งอยากให้เขาได้ยิน ทั้งไม่อยากให้ได้ยิน สายลมจากแม่น้ำยามเย็นพัดผ่านมาบางเบา เส้นผมสีน้ำเงินเข้มเหมือนท้องฟ้ายามค่ำพลิ้วไสว

    “คิดเหมือนกันสินะ”
    คำตอบนั้นทำให้ใจเต้นแรงถี่ แต่ก็ยังไม่อาจถอนสายตาจากคนตรงหน้าได้
    ถ้าเรา....ตัดสินใจบอกสิ่งที่อยู่ในใจออกไปตอนนี้.... เขาอาจจะเข้าใจก็ได้ แวบหนึ่งที่คิดเช่นนั้น

    “Athrun...”
    “ว่าไง?”
    “คือ.... ความจริงแล้ว...ชั้นน่ะ....”
    ถ้าบอกไปตอนนี้....
    “ชั้น....”
    มือทั้งสองบีบเข้าหากันจนแน่น ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดอย่างไรให้ดูดีที่สุด แต่ตอนนั้นเองที่มีเสียงดังไล่มาจากด้านหลัง
    “ผู้กองZalaครับ!!!”

    ชั้นเผลอตัวหลบเข้าด้านหลังคนตัวสูงกว่าวูบ แล้วถึงได้มานึกประหลาดใจตัวเองทีหลังว่า ทำไมเราต้องหลบด้วยเนี่ย?
    “หมวดAsuka? มาตรงเวลาเชียว”
    Athrunทักนายหมวดรุ่นน้อง พอหมอนั่นเห็นชั้นก็ทำหน้าแปลกใจ
    “ครับ อ้าว! นี่เจอเจ้าเด็กคนนั้นอีกแล้วเหรอครับ?”

    ไร้มารยาทชะมัด ชั้นนึกค่อนอยู่ในใจ แต่ก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอะไรกับใครอีก ได้แต่สงบปากสงบคำเงี่ยหูฟังบทสนทนาของเจ้านายกับลูกน้องทั้งสอง
    “ได้ความว่า...?”
    “ครับ”
    นายผู้หมวดตาแดงถอดหมวดสีน้ำเงินทรงสูงของตัวเองออก แล้วโน้มตัวไปกระซิบกระซาบบอกอะไรAthrunสองสามคำ

    แล้ววูบต่อมาชั้นก็สังเกตเห็นว่าแววตาของเขาเปลี่ยนไป ไม่เหมือนแววตา “คนขี้เล่น” อย่างที่มักมองชั้นเสมอมา หากกลับคมเฉียบขึ้นจนน่าตกใจ
    “งั้นคงต้องรีบกันหน่อยแล้ว”
    เขาพึมพำตอบ ก่อนจะหันมาบอกชั้น
    “โทษทีนะ Cagalli วันนี้คงจะเที่ยวเล่นเป็นเพื่อนได้ด้วยแค่นี้แหล่ะนะ มีธุระต้องสะสางพอดี”

    ธุระของคนเป็นตำรวจก็คงมีไม่กี่เรื่องหรอก ชั้นเดาได้ แล้วก็....คงไม่ใช่เรื่องที่ปลอดภัยมากเสียเท่าไหร่
    “งานเหรอ?”
    “เดาเก่งนี่” เขาหัวเราะ แต่ชั้นไม่ขำ เพราะเคยเห็นเขาปฏิบัติหน้าที่มาแล้วเมื่อครั้งที่พบกันเป็นครั้งแรก “รู้แล้วก็รีบกลับบ้านซะ นี่พูดเพราะหวังดีนะ รู้เปล่า?”
    เขาหันมายิ้มให้อีกครั้งก่อนจะผละไป
    “ไปนะ”

    ชั้นมองแผ่นหลังของคนตัวสูงที่ค่อยๆเดินห่างออกไปแล้วเริ่มจะใจหาย คงเพราะยังมีเรื่องที่ค้างคาในใจอีกเยอะ โดยเฉพาะเรื่องสำคัญ....ที่ชั้นยังอยากจะบอก
    ยังอยากจะ....พูดคุยกัน ยังมีเรื่องอีกมากที่อยากจะบอก!

    “เดี๋ยว!!!”
    เขาหันกลับมามองด้วยแววตาแสดงความประหลาดใจเมื่อเห็นชั้นวิ่งเข้าไปหาพร้อมทั้งคล้องสร้อยหินปะการังแดงชิ้นสำคัญลงบนคอของเขา
    ชั้นไม่รู้เหมือนกันว่า....อะไรดลใจให้ทำเช่นนี้ แต่....
    “แม่ชั้นบอกว่า หินนี่มีอำนาจคุ้มครอง”
    Athrunก้มลงมองสร้อยหินสีแดงที่สวมอยู่แนบอก ดวงตาสีเขียวมรกตสีเข้มคู่นั้นฉายความแปลกใจเมื่อได้ฟังชั้นพูดประโยคต่อมา
    “เพราะงั้น....นี่เห็นว่าคุณต้องทำงานเสี่ยงอันตรายอยู่เสมอหรอกนะ ชั้นถึง....”
    พูดจนจบไม่ออก ชั้นได้แต่ก้มใบหน้าร้อนจัดหลบจากสายตาของเขา
    “ชั้นแค่ให้ยืม คุณต้องเอามาคืนชั้นนะ บอกไว้ก่อน!”

    คนตัวสูงยิ้มอบอุ่น แม้จะบางจนแทบมองไม่เห็น หากดวงตาสีเขียวเข้มนั้นกลับพราวระยับ
    “ขอบใจ”
    เขากล่าวสั้นๆพลางวางมือลงบนหมวกของชั้นอีกครั้ง ก่อนหันไปบอกกับหมวดAsukaด้วยเสียงราบเรียบ
    “ไปกันเถอะ”

    ในบรรยากาศโพล้เพล้เย็นย่ำลงเรื่อยๆ ชั้นมองร่างของนายตำรวจทั้งสองคนที่ค่อยๆเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ปะปนไปในกลุ่มคนย่านครอมเวลล์ หายไปราวกับไม่เคยยืนอยู่ณ ที่เดียวกันมาก่อน

    ชั้นยกมือขึ้นขยับหมวกหนังใบโปรดให้เข้าที่ ช่างเถอะ....นายAthrun Zalaคนนั้นเขาเป็นถึงผู้กองมือปราบคนเก่งของหน่วยสก็อตแลนด์ยาร์ด ไม่เห็นจะต้องห่วงอะไรเลยนี่นา ปืนเขาก็มี ฝีมือส่วนตัวเสียอีก....ก็ไม่มีทางจะด้อยกว่าพวกผู้ร้ายอยู่แล้ว

    ทั้งที่คิดเช่นนั้น แต่ใจมันกลับไม่สงบ....เอาเสียเลย
    ทำไม.....?

    ชั้นเดินข้ามฝั่งไปรออยู่ริมถนน รถม้าคันโตควบตรงมาจอดเทียบอย่างช้าๆ ขณะที่สารถีขับรถชะโงกหน้าลงมาถามว่า
    “ไปไหนเจ้าหนุ่ม?”
    “อะ.....เอ้อ....เอ้อ คือ....”
    จะบอกว่าอะไร...?
    กลับคอนแวนต์เรอะ? จะกลับไปทั้งๆที่ยังมีเรื่องค้างคาใจอีกตั้งมากมาย

    “ถ้าพบกับเขา....จะบอกความจริงหรือเปล่า?”
    คำถามของMayuraยังวงเวียนอยู่ในสมอง
    ครั้งนี้....เมื่อจากกัน จะเหมือนทุกครั้งหรือเปล่า?
    ที่ได้ “บังเอิญ”มาพบกันอีกทุกครั้งไป

    ชั้นเบี่ยงตัวออกจากรถม้าตรงหน้า ตัดสินใจแล้วว่าจะวิ่งสุดฝีเท้า ให้ไปถึงคนๆนั้น
    ไม่ว่าข้างหน้า จะต้องพบเจออะไรก็ตามเถอะ!!!
    #########################################
  4. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    ตอนนี้ดิชั้นขอทั้งลิโพ กระทิงแดง คาราบาวแบรนด์ สก็อต เอามาให้หมดเลยเค่อะ
    แต่ถ้ามีแฟนๆตามอ่าน ตามลุ้นก็ยิ่งมีพลังค่า :china:

    PHASE 13 : The truth at the dark alley

    “ทำอะไรอยู่หือ Stellar?”
    พอผมชะโงกหน้าไปแอบดู แม่สาวน้อยชาวยิวตัวเล็กก็รีบซ่อนแผ่นกระดาษและดินสอสีเป็นการใหญ่ แต่ก็ไม่ไวกว่ามือของผมที่ฉวยเอาแผ่นกระดาษหลากสีขึ้นมาเพ่งพิศ
    บนกระดาษสีเหลืองนวลแผ่นบางๆเหล่านั้น เต็มไปด้วยภาพเขียนจากสีไม้และสีเทียนดูหยาบเพราะเป็นฝีมือเด็กๆ
    แต่ก็เต็มไปด้วยความตั้งใจ แผ่นแรกเป็นภาพวาดผู้ชายตัวใหญ่ในชุดโค้ตโครงหนา บนหน้ามีแผลบากยาวพาดผ่านตา เขากำลังฉีกยิ้มกว้างกอดคอกับคนผมสั้นเกรียน ผมเดาออกได้ทันทีว่าคงจะเป็นสองซี้ เจ้าของโรงละครกับผู้จัดการคณะ แผ่นต่อมาคือภาพผู้หญิงผมสีชมพูเป็นคลื่นยาวสลวย ขนตาหนาใต้ดวงตากลมโตสีน้ำเงิน (ดูเหมือนStellarจะพยายาม
    วาดออกมาให้สวยที่สุด) ริมฝีปากแย้มยิ้มราวกำลังเอื้อนเอ่ยเพลง แน่นอนว่าคงเป็นคุณหนูLacus Clyneของหล่อนเป็นแน่ ผมเห็นแล้วยังต้องแอบอมยิ้มขันตามเมื่อได้ดู

    และที่เจ้าตัวยังวาดไม่เสร็จ...ก็คือภาพของเด็กหนุ่มในชุดเครื่องแบบสีน้ำเงิน หมวกทรงสูงเหมือนแคปซูลตัดครึ่งสีเดียวกับเสื้อ ดวงตาสีแดงและรอยยิ้มสูงที่มุมปาก ก็คงจะเป็น “คุณผู้หมวด”คนสำคัญของแม่หนูแน่ๆ

    พอมาถึงภาพนี้เจ้าของผลงานภาพวาดอายม้วน เมื่อถูก”ครู”จับได้ว่ากำลังเพลินกับการวาดรูปเสียจนลืมไปว่าได้เวลาเรียนภาษาอังกฤษแล้ว แถมภาพที่อุตส่าห์ตั้งอกตั้งใจวาดก็กำลังถูกจ้องมองอย่างตั้งใจอยู่เสียอีก
    “Stellarยังวาดไม่เสร็จเลยค่ะครู”
    ผมลดแผ่นกระดาษลงและยิ้มให้แก
    “สวยนะ เก่ง มีฝีมือมากๆ” ผมอดชมไม่ได้ หล่อนยื่นมือเล็กๆคู่นั้นมารับภาพบนกระดาษคืนไป ใบหน้ายังแดงจัดเหมือนลูกแอปเปิ้ล ผมจึงแกล้งกระเซ้าไปบ้างว่า
    “น้อยใจจัง ไม่เห็นวาดรูปครูบ้างเลย”
    แม่หนูจึงรีบอธิบายพัลวัน
    “มีสิคะ มีแน่ๆค่ะ ก็Stellarตั้งใจจะวาดรูปShinให้เสร็จก่อนนี่คะครู แล้วถึงจะ....”
    ผมหัวเราะแล้วลูบผมสีทองของแกอย่างเอ็นดู “จ้าๆ ครูล้อเล่นหรอก”

    Stellarกอดม้วนกระดาษภาพวาดเหล่านั้นอย่างหวงแหน แล้วบอกผม
    “ถ้าวาดเสร็จแล้ว...Stellarตั้งใจว่าจะให้Shin....” หล่อนเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างมีคำถาม “ครูคิดว่าShinจะดีใจมั๊ยคะ?”
    “แน่นอนสิครับ” ผมตอบพลางหัวเราะ “หมวดต้องดีใจมากแน่ๆ ก็Stellarอุตส่าห์ตั้งใจนี่นา”
    คำตอบของผมดูเหมือนจะทำให้แม่หนูดีใจไม่น้อย หล่อนยิ้มกว้างแทนคำตอบ
    “Stellarจะวาดภาพครูด้วยค่ะ”
    “ถ้าเสร็จแล้ว ให้ครูได้มั๊ย?”
    “ค่ะ แต่ครูต้องสัญญาก่อนนะคะ ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับ Shin”
    ผมฟังเงื่อนไขของหล่อนแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ แม่หนูน้อยที่เคยเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดจากับใครด้วยความหวาดกลัวในใจลึกๆ วันนี้กลับแสดงให้เห็นไม่น้อยว่าช่างคิดช่างเจรจาสมวัย
    คงเพราะ....สิ่งแวดล้อมรอบกาย ณ เวลานี้ ที่สรรค์สร้างโลกที่สวยงามกว่าเดิมให้กับหล่อนกระมัง
    #################################

    จากหน้าต่างห้องซ้อมดนตรีชั้นบนของโรงละคร ดิชั้นลอบมองไปยังตึกเล็กเบื้องล่างอันเป็นห้องเรียนเสริมพิเศษของแม่สาวน้อยชาวยิว Stellarคนนั้น กับคุณครูคนเก่งของแก ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้านั้นทำให้ต้องอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ ที่ครูกับศิษย์ตัวน้อยสนิทสนมกันราวพี่ชายและน้องสาวจริงๆ

    Stellarเอง.... ในช่วงที่หลายเดือนที่ผ่านมานี้ จริงสินะ...ตั้งแต่Kiraเข้ามาในชีวิต.... เกือบจะทำให้ดิชั้นลืมไปแล้วว่า แกเคยต้องพบเจอกับสิ่งเลวร้ายมานาน....
    ดิชั้นเกือบจะลืมภาพเหล่านั้นไปเสียแล้วจริงๆ

    เมื่อหันกลับไปมองดูกลุ่มนักดนตรีที่กำลังตั้งอกตั้งใจเตรียมพร้อมที่จะซ้อมบทเพลงต่อไป ดิชั้นจึงได้คิดว่า ยังมีผู้คนอีกมากมายหลายชีวิตที่ต้องพยายาม ทั้งทำเพื่อคนที่รักและ....เพื่อตนเอง

    เราเองก็เหมือนกัน....ยังมีสิ่งที่อยากทำอยู่อีกมากนัก ทั้งเรื่องร้องเพลง ความตั้งใจที่อยากให้เสียงเพลงสื่อไปถึงทุกคนโดยไม่แบ่งแยกนี้....จะมีวันเป็นไปได้หรือเปล่านะ?
    ดิชั้นกดจดหมายจากแดนไกลที่เพิ่งเปิดอ่านเมื่อครู่แนบอกด้วยความหวัง คิดถึงเจ้าของลายมือขึ้นมาเสียจับใจ

    เรื่องเล่ามากมายที่คุณพ่อเล่าผ่านจดหมายเหล่านี้ เป็นพลังสำคัญที่จะทำให้ตัวเราเองผ่านพ้นความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยท้อแท้ไปได้

    อยากให้ท่านกลับมาเร็วๆเหลือเกิน
    #####################################

    ในที่สุด เมื่อแสงอาทิตย์สุดท้ายล่วงลับขอบฟ้าไป ทิ้งไว้เพียงความมืดของมหานครที่เต็มไปด้วยเมฆหมอกบางเบา นั่นเป็นสัญญาณเตือนให้เรารับรู้ว่า เวลาแห่งการปฏิบัติการณ์ได้เริ่มขึ้นแล้ว
    ผมและหมวดAsukaรออยู่บริเวณจุดนัดพบใต้สะพานข้ามแม่น้ำเทมส์ฝั่งตะวันออก เราหลบอยู่ใต้คานเหล็กมหึมาของสะพาน ยังได้ยินเสียงรถม้าควบตะบึงผ่านไปมา บางครั้งเศษดินทรายจากสะพานก็ร่วงลงมา ทั้งริมแม่น้ำก็ยังเต็มไปด้วยกอหญ้ารกชัฏ จนหมวดAsukaบ่นงึมงำๆ
    “มีงูเงี้ยวบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ ช่างสรรหาที่นัดจริงจริ๊ง”

    ท่าทางเจ้าตัวกระวนกระวายไม่น้อย ผมลอบมองด้วยความรู้สึกรำคาญระคนขัน เพราะดูเจ้าหมวดรุ่นน้องจะหลุกหลิกๆ อยู่ไม่สุขตลอดเวลาของการรอคอย
    “พวกสารวัตรJules กับผู้กองElthmanก็ไม่มาเสียที เลยเวลามากมาแล้วแท้ๆ”
    “อาจจะหารถม้าวิ่งมาไม่ได้มั้ง?” ผมตอบไปส่งๆ
    “หรือไม่ก็ อาจจะเกิดเรื่องร้ายกับพวกนั้น???” หมวดAsukaทำหน้าวิตกจริต ผมเลยได้แต่ถอนใจแล้วจุดบุหรี่ซองที่สองของวัน
    “หมอนั่นไม่พลาดท่าง่ายๆหรอก”
    หมอนั่นมองผมสูบบุหรี่ด้วยท่าทางเรียบเฉยแล้วถามด้วยสายตาไม่เชื่อถือ
    “ผู้กองใจเย็นได้ไงครับเนี่ย?”

    ที่ใจเย็นได้นี่....มันเพราะผมไม่เคยสนใจหมอนั่นหรือเพราะเชื่อใจกันแน่ เรื่องนั้น ตัวผมเองก็ขี้เกียจจะไล่หาคำตอบมานานแล้ว เพราะฉะนั้นผมจึงเลี่ยงที่จะตอบคำถามของหมวดAsukaเสียด้วยการจ้องมองไปยังอาคารสินค้าหลังใหญ่ที่ริมฝั่งท่าเรือแทน

    “สงสัยว่า....”ผมยกนาฬิกาพกขึ้นดูเวลาแล้วเปรย “ถ้าปล่อยให้เนิ่นนานกว่านี้คงไม่ได้การ
    เราอาจจะต้องชิงลงมือกันก่อนที่พวกมันจะไหวตัวทัน”
    เท่านั้นแหล่ะ ร้อยตรีShin Asukaก็ทำหน้าเหวอด้วยความตกตะลึง
    “ว่าไงนะครับผู้กอง??!!” เขาชี้หน้าตัวเองแล้วก็ชี้ผม ปากยังโวยไม่เลิก “มีแค่เราสองคนแบบนี้จะทำอะไรได้ครับ?? มีหวังเป็นถูกพวกมันจับฆ่าทิ้งหมดก็เท่านั้นเองแหล่ะ!!!”
    “แค่พูดเผื่อๆไว้ เผื่อฉุกเฉินเท่านั้นแหล่ะ ไม่มีอะไรก็แล้วไป” ผมอธิบายเรียบๆ พลางสอดมือเข้าไปในเสื้อโค้ท
    เพื่อสำรวจปืนรีวอลล์โวของตน “แค่เผื่อๆไว้...”

    หมวดAsukaทำหน้ากลัวใจผมพลางกล่าว
    “ก็ถ้าเราผลีผลามทำอะไรลงไปแบบคราวที่แล้ว นอกจากจะโดนสารวัตรJulesสวดสามวันไม่จบแล้ว
    ผมคงจะถูกท่านนายพลZala บิดาของคุณเฉ่งเอาด้วยอีกแรงแหง”
    ฟังแล้ว ผมได้แต่ทำเสียงขึ้นจมูก ไม่ต่อความว่ากระไรอีก จนกระทั่งได้ยินเสียงหวูดเรือขนสินค้าลำใหม่เข้าเคลื่อนตัวเข้าประชิดท่าเรือมากขึ้นเรื่อยๆ
    “ผู้กองครับ!”
    “ชี่!”
    เราเงียบเสียงสนทนาลงขณะที่จ้องมองเรือลึกลับไม่วางตา ผมหันไปพยักหน้าให้หมวดAsukaแล้วจึงวิ่งออกจากจุดนัดพบไปที่มุมตึกโกดังเป้าหมาย

    ใต้เงามืดที่ไร้แสงไฟของมุมอาคารเก็บสินค้าที่ท่าเรือ ผมแนบหลังชิดกับกำแพงคอนกรีตเย็นเฉียบก่อนค่อยๆเบือนหน้าไปมองภาพกลุ่มคนที่กระจัดกระจายอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ
    รู้ทันทีว่า พวกมันคือหน่วยรักษาความปลอดภัยของกลุ่มธุรกิจที่ชื่อBlue Cosmosนั่นแน่นอน
    “ผู้กองZalaครับ ไอ้ที่ยืนหน้าสลอนอยู่เต็มไปหมดนั่นมัน มีชื่อในบัญชีดำของหน่วยทั้งนั้นเลยนี่นา”
    “ใช่.... ใช่ทั้งนั้นเลย....” ผมคิดตรึกตรอง พยายามใจเย็น แต่มันก็อดแค้นใจไม่ได้ “ให้ตายสิ.... น่าเจ็บใจเป็นบ้า ที่มีแต่หลักฐานแน่นหนาพอจะเอาผิดพวกลิ่งล้อ แต่ตัวเอ้อย่าง...Lord Gibrilเจ้าของกิจการกลุ่มธุรกิจนั่น หรือพันธมิตรการค้าของมัน กลับไม่มีอะไรแน่ชัดซักอย่างเดียว!”
    “แหงหล่ะครับ.... คนระดับหัวหน้าแก๊งค์อย่างมัน ทั้งยังมีหน้าตาทางสังคมเป็นนักธุรกิจชั้นนำ มีอำนาจพอจะกดดันให้คนของรัฐบาลกางปีกปกป้องมันจากกฎหมายอยู่แล้วนี่”
    หมวดAsukaขบฟันกรอดอย่างเจ็บใจไม่แพ้กัน
    “เมื่อไหร่กันนะ....? ไอ้บ้าพวกนี้มันถึงจะตายๆให้หมดโลกไปซะที มันไม่รู้บ้างรึไงว่า ทั้งธุรกิจการค้ามนุษย์ ทั้งฝิ่น....มีแต่ทำบาปทำกรรมกับคนบริสุทธ์เท่านั้น”

    ผมเข้าใจคำพูดที่พรั่งพรูออกมาจากปากของShin Asukaทุกคำ
    โดยเฉพาะ...คนที่เคยตกเป็นเหยื่อของพวกมัน ก็คือสาวน้อยคนสำคัญของเขา และรวมทั้ง....

    ครอบครัวของเขาด้วย

    “เพราะอำนาจเงินของพวกมันทั้งนั้นหล่ะหมวด”

    เพราะไม่ใช่แค่พวกนายทุนหรือนักธุรกิจที่หน้าฉากทำการค้าสุจริตแต่ลับหลัง มีแต่ความสกปรกเท่านั้นหรอก
    หากยังมีพวกข้าราชการ คนของรัฐ และพวกนักการเมืองที่ตีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ทั้งในสภาและต่อเบื้อง
    พระพักตร์ของสมเด็จพระราชินีอีก

    ผมเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับแผนการณ์ส่งยาเสพติดประเภทฝิ่นที่ปลูกได้ดีในประเทศอาณานิคมอย่างอินเดีย
    เข้าสู่ระบบเศรษฐกิจของเอเชียตะวันออก มุ่งหวังระยะไกลให้คนของประเทศเหล่านั้นติดฝิ่นงอมแงม จนต้องเข้าร่วมสนธิสัญญาด้านการแลกเปลี่ยนทรัพยากรกับอังกฤษ

    นานมาแล้ว.....ระบบเศรษฐกิจทุนนิยมเสรี....นำไปสู่การขยายอำนาจของลัทธิจักรวรรดินิยม
    อังกฤษเองก็ถูกตราหน้าว่าเป็นหนึ่งในพวกล่าอาณานิคม จากแสนยานุภาพทางกองทัพเรือ ตั้งแต่สมัยของVergin Queen
    ล่วงเลยว่าเป็นร้อยปี เรื่องแบบนี้ มันน่าจะยุติลงได้แล้วในความคิดของผม แต่เปล่าเลย เมื่อความต้องการของคนเรามันไม่มีที่สิ้นสุด เรายังคงรุกรานความสงบสุขของชนชาติอื่นด้วยคำกล่าวอ้างว่า จักนำความเจริญไปให้

    มันเป็นคำกล่าวอ้าง หลอกลวงที่สกปรกที่สุด
    โดยเฉพาะเมื่อย้อนนึกถึงบทสนทนาช่วงหนึ่งบนโต๊ะอาหารในงานเลี้ยงอาหารค่ำที่คฤหาสน์ของผู้พันHawkเมื่อหลายเดือนก่อน ท่านนายพลPatrick Zala บิดาของผมเคยกล่าวกับเหล่าข้าราชการร่วมโต๊ะซึ่งมีผมร่วมอยู่ด้วยว่า
    “พวกผิวเหลืองนั่นน่ะ มันดื้อด้านนัก พวกท่านเห็นว่าอย่างไร?”
    ในตอนนั้นผมแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน หากลอบสังเกตสีหน้าเห็นด้วยของเหล่าทหารท่านอื่นๆ

    “เข้าไปแบบมิตร พวกมันก็ท่ามาก เรียกร้องจะเอาโน่นนี่ พอเรารำคาญหนักๆเข้า เอาเรือไปปิดปากอ่าวเท่านั้น ทำเป็นไปผูกมิตรกับไอ้พวกผิวซีดอย่างรัสเซีย”
    ขณะที่ผู้พันHawkค้านขึ้นอย่างใจเย็นว่า
    “แต่เรายังต้องค้าขายกับพวกเขานะท่าน ทั้งชา น้ำตาล เครื่องเทศ เราต้องนำเข้าจากตะวันออกทั้งสิ้น พวกอินเดียก็แข็งข้อขึ้นทุกวันๆ”
    “แน่หล่ะท่าน ก็เพราะพวกมันทำท่าราวกับว่าเราต้องไปกราบกรานอ้อนวอนร้องขอสินค้าที่เราขาดแคลนเอากับพวกมันน่ะสิ ถึงได้กล้าทำท่าผยองพองขนเช่นนี้ได้ เฮอะ!! ให้มันติดฝิ่นกันจนล่มจมไปทั้งประเทศได้เร็วๆเลยก็คงดี”

    เมื่อได้ฟังคำพูดอันน่าตกใจที่หลุดออกมาจากปากของบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นนายพลผู้ยิ่งใหญ่แห่งกองทัพสหราชอาณาจักร เช่นท่านพ่อ ทำให้ผมได้แต่นิ่งตกตะลึง

    “เช่นนั้น.... ที่มีเสียงลือว่า มีกลุ่มนักธุรกิจระดับแนวหน้าลอบส่งฝิ่นจากอินเดียเข้าไปทำลายระบบเศรษฐกิจของพวกเอเชียตะวันออก ก็เป็นความจริงสินะครับ ท่านนายพล”
    “มิน่าเล่า...หมู่นี้.... พวกนายทุนเจ้าของที่ดินไร่ชาที่อินเดียถึงได้ลงไปกำกับควบคุมด้วยตัวเอง ถึงขนาดขอให้ทางกองทัพส่งกำลังเข้าไปดูแลมากกว่าก่อน คงไม่ใช่แค่อยากให้เข้าไปดูแลไร่ชาหรอก แต่หมายถึง ให้ช่วยเข้าไปประคบประหงมฝิ่นที่พวกมันปลูกปนไปด้วยต่างหาก”
    นายทหารรุ่นใหญ่ท่านอื่นๆที่ร่วมโต๊ะพากันวิพากษ์วิจารณ์ ขณะที่ท่านพ่อเพียงแต่ยกไวน์องุ่นแดงขึ้นจิบอย่างสบายใจ
    “ก็พวกผิวเหลืองฝั่งโน้นมันปลูกของมันเองไม่ได้นี่นะ สุดท้าย มันก็คงต้องพึ่งเราวันยังค่ำ ระบบโลกต่อไปในอนาคตมันก็ต้องอย่างนี้แหล่ะ ถ้าพูดให้สวย มันก็คือเรื่อง น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าหล่ะนะ”

    เมื่อกล่าวมาถึงจุดนี้ ท่านพ่อก็วางแก้วเจียระไนที่เมรัยสีแดงสดพร่องไปกว่าครึ่งลงกับโต๊ะ
    “ยิ่งพูดไป ก็ยิ่งหงุดหงิดใจกับนโยบายกระดาษเปล่าของเอกอัคราชฑูต เรื่องลดกำลังทหาร หรือกระทั่งเรื่องมอบเอกราชให้อินเดีย
    เหอะ! ผมว่า ท่านฑูตชักจะเลอะเทอะเลอะเลือนไปแล้วกระมังท่า การกระทำเช่นนั้น เห็นชัดๆว่าเป็นเรื่องที่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปชัดๆ แล้วยังมาทำอ้างว่า เป็นการเข้าไปตักตวงทรัพยากรของชาติอื่น ท่านๆก็เห็นว่าเรานำความเจริญรุ่งเรืองมากมายเข้าไปสู่ประเทศล้าหลังแห่งนั้น เท่านี้แล้ว ตรองดูเถิดว่า ยังถือว่าเป็นการเอาเปรียบชาติอื่นอีกหรือไม่?”

    ผมยังจำถ้อยคำของท่านพ่อในวันนั้นได้ชัดเจน ส่วนหนึ่งนั้น....อาจจริงอย่างที่ท่านว่า แต่ลึกๆแล้ว ผมไม่คิดว่า...มันเป็นเช่นนั้น
    “ถ้าพวกนายทุนที่กุมอำนาจการค้าระหว่างประเทศพวกนั้น ส่งฝิ่นออกทางเยอรมันจริง แล้วทำไม...บนแผ่นดินอังกฤษแห่งนี้ จึงยังต้องออกมาตรการปราบปรามยาเสพติดเที่เข้มงวดอยู่อีก?”
    หรือแท้จริงแล้ว....มันก็แค่แผนการณ์บ่อนทำลายความมั่นคงชาติอื่นเท่านั้นเอง

    ผมพึมพำบอกตัวเองในความมืดใต้หลังคาโกดังอันเย็นเยียบ
    “ถ้าเช่นนั้นแล้ว....เรามันก็คงเลวไม่ต่างกับพวกค้ายาพวกนั้นเลยสินะ?”
    “ผู้กอง Zala?”
    “หรือไม่จริงหมวด? ที่เรากำลังทุ่มเททำอยู่ตอนนี้ มันเห็นแก่ตัวชัดๆ….ทำลายคนอื่นเพื่อปกป้องตัวเอง” อดที่จะยิ้มเหยียดหยันให้กับตัวเองไม่ได้ “สารเลวชัดๆ....”

    หมวดAsukaนิ่งอึ้ง ผมไม่แน่ใจว่าเข้าใจสิ่งที่ผมพูดออกไปหรือเปล่า แต่..... อย่างไรเสีย ก่อนที่หมวดจะถามอะไรต่อ ก็เกิดการเคลื่อนไหวของพวกรปภ.โกดังสินค้าที่ท่าเรือ เราพบว่ามีเรือขนาดเล็กถูกปล่อยออกมาจากเรือเดินสมุทรที่ถอดสมออยู่กลางแม่น้ำ บนเรือบดลำนั้น ผมเห็นเงาสีดำสูงสง่าของชายคนหนึ่งยืนผงาดอยู่หน้ากาบเรือ จากท่ายืนที่หยิ่งยะโสเช่นนั้น ผมคาดเดาเอาว่าน่าจะเป็นบุคคลระดับแนวหน้าของกลุ่มที่เดินทางมากับเรือ ในตอนนั้นเอง เมื่อเรือบดใกล้เทียบท่าริมฝั่งมากยิ่งขึ้น ชายร่างผอมสูงในชุดโค้ทยาวขาวก็ก้าวลงมาจากรถม้าทาสีดำสนิทที่จอดสงบนิ่งอยู่ริมฝั่ง

    “ผู้กองครับ!!นั่นมันLord Gibril!!!”หมวดAsukaรีบกระซิบบอกผม
    “มันกล้ามาเอง.... ทำไมกัน? หรือว่า.... นี่จะเป็นงานสำคัญของมัน?”

    ผมพยายามเพ่งมองผ่านความมืดสลัวของแสงตะเกียงริมฝั่งท่าน้ำเทมส์ คิดเจ็บใจที่ไม่ว่าอย่างไรก็มองภาพของเจ้าคนที่เพิ่งขึ้นจากเรือแล้วก็รี่เข้าไปจับไม้จับมือกับท่านลอร์ดวายร้ายอย่างสนิทสนมได้ไม่ชัดเจน เห็นเพียงโครงหน้าเหลี่ยมใต้หมวกทรงสูง เสื้อโค้ทยาวคลุมเท้าคอตั้งสูงสีดำนั้น....น่าจะเป็นกำมะหยี่ แต่ผมดูไม่ออกว่าเป็นสีอะไรระหว่างดำกับน้ำเงินเข้ม หรือสีอื่น?
    แต่ที่แน่ๆ ความสูงที่ไม่น่าน้อยกว่า190 เซนติเมตร โครงร่างใหญ่และท่าเดินแปลกๆย้วยๆที่เหมือนกับท่าเดินเหินของพวกเพลย์บอยในวงสังคมปารีส ไม่สง่า....อย่างบุคลิกของคนชั้นสูงอังกฤษที่ถูกอบรมกันมาแต่เล็ก ยิ่งมายืนอยู่ข้างLord Gibrilก็ยิ่งเห็นความแตกต่างได้ชัดเจน

    หมวดAsukaพยายามเงี่ยหูฟังบทสนทนาของกลุ่มผู้ต้องสงสัย หากก็ได้แต่บ่นงึมงำอย่างหงุดหงิด
    “พูดอะไรของพวกมันกันน่ะ ไม่เห็นได้ยินเลย”
    หมวดชะโงกหน้าออกนอกกำแพงมากยิ่งขึ้น แต่ขณะที่เราตั้งใจว่าจะแค่ลอบฟังอยู่เงียบๆ ทันใดนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อแสงสีขาวจากตะเกียงเจ้าพายุสาดเข้านัยน์ตาของเราสองคนวาบ!!!
    “พวกแกเป็นใคร!!!!”
    และยิ่งมันสังเกตเห็นเครื่องแบบสีน้ำเงินของหมวดAsukaเท่านั้น ก็มีเสียงร้องลั่นตามขึ้นมาว่า
    “เฮ้ย!!!เครื่องแบบนั่น!!!!”

    หากไม่ทันที่มันจะทันพูดอะไรต่อ ผมก็สวนด้ามปืนเข้าท้องน้อยรปภ.โกดังร่างยักษ์ดังพลั่ก!!! เมื่อหมวดAsukaตั้งสติได้ก็ฟาดสันมือเข้าท้ายทอยมันอีกแรง
    ผั่วะ!!!

    ผลคือ เจ้ายักษ์ลงไปนอนสลบเหมือดกองกับพื้นเหมือนหมีนอนตายไม่มีผิด ผมก้มลงแกะปืนออกจากกระเป๋าข้างสะเอวของมัน เทกระสุนออกจากลูกโม่จนหมด แล้วโยนกระสุนครึ่งหนึ่งให้หมวดรุ่นน้อง
    “เอ้า!!”
    “เอ๋??”
    “เตรียมกระสุนให้พร้อม เราคงเอาแต่รอกำลังเสริมอย่างเดียวไม่ได้แล้วหล่ะ” ผมพูดพลางบรรจุกระสุนที่เหลือในมือลงปืนรีวอลล์โวของตน ขณะที่หมวดAsukaมีสีหน้าลังเล

    ผมมองหน้าหมวดรุ่นน้อง ในสมองคิดคำนวณสถานการณ์ล่วงหน้า
    “ใกล้จะถึงเวลาฉุกเฉินแล้วหมวดAsuka พร้อมมั๊ย?”
    “ครับ ผู้กอง!”
    ######################################

    ดิชั้นมองนาฬิกาแขวนที่ฝาผนังบอกเวลาสองทุ่มกว่า ชาวคณะละครและวงดนตรีที่อุตส่าห์มารวมตัวกันซ้อมบทเพลงละครร้องเรื่องใหม่ทยอยกันเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวกลับ
    “กลับก่อนนะครับคุณหนู ราตรีสวัสดิ์ครับ”
    “ค่ะ Mr.Armarfie เหนื่อยหน่อยนะคะ”
    “กลับนะคะ คุณหนู”
    “ฝันดีนะคะทุกคน”

    หลังการร่ำลาอันยืดเยื้อเนื่องจากทีมงานมีมากมาย ดิชั้นก็อุ้มเจ้าHaloที่นั่งกระดิกหางรออยู่แทบเท้าแล้วบอกมัน
    “กลับกันเถอะจ้ะ Halo ดึกแล้วเนอะ รายนั้นรอนานแย่แล้ว”
    ดิชั้นเดินกลับเข้าไปหลังเวทีการแสดงเพื่อหยิบเสื้อคลุมกำมะหยี่สีม่วงเนื้อนุ่มขึ้นสวม
    แล้วจึงมุ่งตรงไปยังห้องรับรองที่ดิชั้นคิดว่า“รายนั้น” กำลังรออยู่ หลังจากการสอนพิเศษประจำวันให้ลูกศิษย์ตัวน้อยเสร็จสิ้นลง

    เลยเวลามานานกว่าปกติเช่นนี้ ดิชั้นเองก็ออกจะเกรงใจเขามิใช่น้อย ตัวเขาเองนั้นมีสอนที่มหาวิทยาลัยมาทั้งวัน นอกจากตกเย็นจะมาช่วยสอนหนังสือให้Stellarแทบทุกวันแล้ว ในช่วงที่คุณพ่อไปราชการต่างประเทศ ก็ยังต้องมานั่งรอไปส่งดิชั้นกลับบ้านเช่นนี้อีก

    แต่เจ้าตัวก็ออกตัวทุกครั้งที่ดิชั้นพูดคำว่า “เกรงใจ”ว่า
    “สหายย่อมไม่ต้องเกรงใจสหายด้วยกันมิใช่หรือครับ? ผมเองก็ไม่ได้ทำงานจนเหนื่อยมากมายขนาดไม่มีเวลาปลีกมาเลยเสียหน่อย”

    ดิชั้นจึงตั้งใจเอาไว้ว่า ถ้าเจ้าตัวพูดคำว่า “เหนื่อย”ขึ้นมาเมื่อใด จะตอบกลับเสียว่า
    “อ้าว! สหายย่อมไม่ต้องเกรงใจสหายด้วยกันนี่คะ”
    คิดแล้วดิชั้นก็ได้แต่หัวเราะคิกคักกับความคิดแก่นๆของตนเองพลางเปิดประตูห้องรับรองออก

    ภายในห้องรับรองสีขาวที่ตามปกติคุณWalfeldและคุณDarcostaจะเปิดเพื่อรับแขกคนสำคัญๆเท่านั้นเวลานี้สลัวด้วยแสงจากตะเกียงน้ำมัน ภายในห้องสีขาวโอ่โถงตกแต่งด้วยหน้าต่างกระจกทรงสูงที่บัดนี้คลุมด้วยม่านแพรสีแดงเบอร์กันดีเข้ากับเชือกไหมสีทองร้อยพู่ห้อยระย้า แต่ที่ทำให้ดิชั้นต้องแปลกใจก็คือร่างสูงโปร่งของ”คุณครูคนเก่ง”ที่นั่งพิงพนักเก้าอี้รับแขกสัปหงกสบายอารมณ์อยู่เช่นนั้น

    สงสัยจะรออยู่นาน หลับปุ๋ยเชียว ชั้นนึกขันขณะที่ตั้งใจว่าจะเอื้อมมือไปปลุกเขา แต่ก็ต้องยั้งมือไว้...

    เมื่อตระหนักได้ว่าจริงๆแล้ว....ถ้าไม่นับตอนที่เขาสลบไปเพราะตำราบนชั้นหนังสือหล่นใส่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่....ได้มองหน้าของเขาตอนหลับชัดๆเช่นนี้

    ดิชั้นเพ่งพิศแนวขนตายาวของเขาที่ไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าจะหนาเช่นนี้ ใบหน้ายามหลับสนิทเช่นนี้ดูไม่ต่างไปจากเด็กหนุ่มไร้เดียงสาธรรมดาเลยสักนิด

    เกือบลืมไปแล้วจริงๆว่า เขามีอาชีพการงานเป็นถึงอาจารย์ในมหาวิทยาลัยอันทรงเกียรติ มีหน้ามีตาทางสังคม ถือว่าเป็นหนึ่งในบุคคลชั้นนำในวงสังคมชั้นสูงของลอนดอนเลยก็ว่าได้....

    ดิชั้นเผลอก้มลงไปมองหน้าของเขาชัดๆ ขณะที่ในอึดใจต่อมาอาจจะเพราะแสงจากตะเกียงทำให้เคืองตา หรือเพราะเจ้าลูกหมาขนฟูในอ้อมแขนของดิชั้นเกิดจามขึ้นมาก็ไม่รู้สิ คนขี้เซาจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วพอเห็นว่ามีคนเสียมารยาทจ้องตัวเองหลับปุ๋ยเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้นนั่ง
    “L…Lacus!!!”
    ใบหน้าคมเข้มแดงก่ำ ดิชั้นเดาไม่ถูกว่าเขาตกใจ โกรธ หรือเขินกันแน่
    “ขอโทษนะคะ ดิชั้นเห็นว่าคุณกำลังหลับสบาย จึงไม่กล้าปลุก”
    ดิชั้นอธิบายพลางกลั้นยิ้ม เขาลุกขึ้นสวมเสื้อโค้ทยาวด้วยท่าทางเก้ๆกังๆเหมือนทำอะไรไม่ถูก ปากบ่นพึมพำๆ
    “เผลอหลับไปได้เรา...”
    “Stellarหล่ะคะ?”
    “ครูสอนฮาล์ปมาพากลับหอไปตั้งแต่เมื่อหัวค่ำแล้วหล่ะครับ ผมเลยมานั่งรอคุณที่นี่นี่แหละ”
    “แหม.... คุณคงรอนานสินะคะถึงได้หลับไป อากาศในนี้ก็อุ่นสบายเสียด้วยสิ” ดิชั้นกวาดสายตาไปรอบๆห้อง เจ้าHaloกระโดดผลุบจากอ้อมแขนของดิชั้นไปหา”คนโปรด”ของมัน อาจารย์หนุ่มหัวเราะเบาๆ พลางขยี้ขนฟูๆขาวบนหัวของเจ้าตัวเล็กอย่างมันเขี้ยว
    “ตัวแกอุ่นกว่าอีกนะ Halo”

    เจ้าหมาน้อยทำเสียงื๊ดงี๊ดซุกซบ”คนโปรด”ที่เงยหน้าขึ้นชวนดิชั้นคุยพลางพาเดินนำออกจากห้องรับรอง
    “หิวมั๊ยครับ? เห็นวันนี้คุณซ้อมเพลงThemeใหญ่ของละครเรื่องใหม่ทั้งวันเลยนี่นา”
    ดิชั้นเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องดนตรี
    “ตายจริง ทราบด้วยหรือคะ?”
    “พอฟังออกน่ะครับ ก็ได้ยินเสียงเครื่องดนตรีแบบเต็มวงออเคสตร้า เลยเดาเอา” เขาอธิบายยิ้มๆ
    “งั้นแสดงว่าสมัยเรียนอยู่ปารีส คุณคงมีโอกาสไปดูการแสดงดนตรีบ่อยครั้งสินะคะ?”
    “อาจารย์ที่ผมนับถือเค้าชอบน่ะครับ บางครั้งผมก็ตามเขาไปบ้างเหมือนกัน” เขาเล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงสบายๆ เหมือนเล่านิทาน หากประโยคต่อมา กลับแฝงรอยเศร้า “แต่ท่านเสียไปแล้วหล่ะครับ ก่อนผมเรียนจบไม่เท่าใด”

    ดิชั้นอดใจหายแทนมิได้ รู้สึกว่าตนเองเสียมารยาทที่ชวนเขาคุยเรื่องแสนเศร้าเช่นนั้น
    “ดิชั้นเสียใจด้วยค่ะ ดิชั้นไม่....”
    “ไม่ครับ อย่ากล่าวเช่นนั้นเลย” เขารีบกล่าว เสียงต่อมานั้น...อ่อนโยนยิ่ง

    “คนดีๆจากไป ก็ทิ้งความทรงจำดีๆไว้ให้เราใช่มั๊ยครับ อาจารย์ของผมท่านนั้นก็เช่นกัน”

    มองจากน้ำเสียงยามกล่าวถึงบุคคลที่เขาให้ความนับถือท่านนั้นแล้ว ดิชั้นรู้สึกถึงความภาคภูมิใจที่เขามี
    “อาจารย์ท่านนั้นของคุณ..... คงเป็นท่านที่ดีมากสินะคะ?”
    “ครับ ท่านสอนผมมาตั้งแต่ผมเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย ท่านสอนวิชาเดียวกับที่ผมรับผิดชอบอยู่ตอนนี้แหล่ะครับ เราสนิทสนมกันราวกับครอบครัวเดียวกัน ท่านและภรรยาของท่านเป็นคนดีมีเมตตาครับ ทั้งกับลูกศิษย์ หรือแม้กระทั่งเหล่าผู้คนในระดับสังคมที่ด้อยโอกาส อย่างที่เขาเรียกว่า คนชายขอบของสังคมอย่างไรหล่ะครับ .....น่าเสียดาย....”
    “คนดี.....มักจะอายุสั้นนะคะ....” ดิชั้นฟังเรื่องเล่าของเขาแล้วอดรำพึงออกมาเช่นนั้นไม่ได้
    “นั่นสินะครับ....”

    เขาเงียบไป ดิชั้นเองก็ไม่กล้าจะถามมากไปกว่านี้ แม้จะใคร่รู้นักว่า เหตุใด...... คนระดับข้าราชการครูที่มีคุณค่าต่อสังคมส่วนรวม จึงจากไปเร็วเช่นนี้?
    แต่....ไม่รู้ว่าเพราะเขาตระหนักได้ว่าไม่ควรพูดถึงเรื่องเศร้าอีกต่อไปหรืออย่างไร ดิชั้นก็ไม่แน่ใจนัก เจ้าตัวก็ชิงเปลี่ยนเรื่องพูดเสีย
    “เอ้อ! คุณยังไม่ตอบคำถามผมเมื่อครู่เลย”
    “คะ? คุณจะเลี้ยงมื้อดึกดิชั้นหรือคะ?” ดิชั้นแกล้งถามไปเช่นนั้น เขาจึงทำหน้าครึ่งบึ้งครึ่งยิ้มแทนคำตอบ
    “ผมถามเพราะหิวจะแย่แล้วต่างหาก”

    คำตอบตรงไปตรงมาทำให้ดิชั้นต้องหัวเราะชอบใจอย่างกลั้นไม่อยู่ เราสองคนเดินเคียงข้างกันไปยังรถม้าคันใหญ่ที่จอดรออยู่หน้าประตูโรงละคร ยามค่ำเช่นนี้ ร้านรวงต่างๆที่เคยเปิดคึกคักในช่วงกลางวันกลับปิดเงียบหมด Kiraชะเง้อมองออกไปข้างนอกพลางบ่น
    “ปิดร้านเงียบหมดเลยแฮะ ไม่มีร้านอาหารเปิดเลย เพิ่งสองทุ่มแท้ๆ”
    “ถ้าเช่นนั้น ตรงกลับบ้านดิชั้นเลยได้มั๊ยคะ Kira? แวะทานอะไรเบาๆรองท้องก่อน แล้วค่อยกลับ ดีมั๊ยคะ? คุณAliceคงยังรออยู่น่ะค่ะ”
    ดิชั้นเสนอทางเลือกอื่นให้ เขามีทีท่าลังเลเล็กน้อย ก่อนยิ้มแล้วตอบ
    “ผมตอบรับคำเชิญครับ คุณผู้หญิง แต่....”

    มือใหญ่ใต้ถุงมือหนังสีขาวสะอาดยื่นมาที่ดิชั้น ก่อนที่เขาจะกล่าวต่ออย่างเป็นทางการ ซึ่งดูๆไปแล้วเหมือนการล้อเลียนมากกว่าจะเป็นมารยาทจริงๆ
    “เห็นจะต้องเรียนเชิญให้คุณไปเป็นแขกในงานอภิปรายเชิงสัมมนาของผมที่Hyde Park หลังจากนั้นก็ไปรับประทานอาหารเย็นที่บ้านของผมเป็นการแลกเปลี่ยน ในวันพรุ่งนี้นะครับ”
    “การแลกเปลี่ยน?” ดิชั้นร้อง “ไม่เห็นยุติธรรมเลยนี่คะ”

    เราสองคนประสานหัวเราะให้กันขณะที่รถม้าค่อยๆเคลื่อนตัวในม่านความมืดแห่งยามค่ำของช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ แปลกนักที่....เพียงบทสนทนาที่ปราศจากสาระใดๆ กลับทำให้ค่ำคืนนี้สว่างไสว

    เพียงแค่....ได้พบกับคนๆนี้
    ###################################

    เริ่มจะคิดแล้วเหมือนกันว่า...เราทำอยู่ตอนนี้มันถูกหรือผิดกันแน่ ?.....

    แล้วนี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ต้องมานั่งตีอกชกหัวกับ”ไอ้ความบ้าระห่ำ”ไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังของตัวเอง??? (ถ้าพวกMadameมาได้ยินเราพูดคำนี้เข้าคงไล่ตีเราแหงๆเลย) คิดแล้วทั้งโกรธ ทั้งสมเพชตัวเองเป็นบ้า ชั้นนี่ไม่รู้จักเรียนรู้จากความผิดพลาดของตัวเองเลยจริงๆให้ตาย!!!

    ท้องฟ้าของกรุงลอนดอนภายนอกคอนแวนต์ที่ชั้นเคยอยู่ ณ เวลานี้ มันช่างมืดมิดและหมองหม่นด้วยเมฆหมอก ไร้แสงดาวใดๆเสียยิ่งกว่าที่เคยมองออกนอกหน้าต่างหอพัก จนราวกับว่าทุกอณูของพื้นถนนจะสามารถมีมาตกรฆ่าต่อเนื่องอย่าง “Jack The Ripper”อย่างที่เคยอ่านจากในหนังสือพิมพ์โผล่ออกมาได้ทุกเมื่อกระนั้น

    .... Jack the Ripper.....เหรอ?
    Jack The Ripper.....
    Jack The Ripper.......!!!!!

    โอ๊ย!!!ตายแล้ว!!! ทำไมชั้นต้องเอาตัวเองมาจมอยู่กับความคิดสยองขวัญสั่นประสาทแบบนี้ด้วยล่ะ??? แค่นี้ยังน่ากลัวไม่พออีกรึไงยะ?? ยัยCagalli!!!บ้าแล้ว!บ้า!!!!บ้าชัดๆ!!!

    ก็หลังจากที่ไล่สะกดรอยตามนายตำรวจสองคนนั่นมาห่างๆโดยตลอด(จริงๆคือชะเง้อมองเห็นแค่หัวลิบๆของสองคนนั่น)ตั้งแต่จากถนนครอมเวลล์ แล้วมาคลาดกันจนได้ที่ทางแยกเข้าเมือง นอกจากแสงของตะเกียงสลัวรางที่ให้ความสว่างแก่ถนนอันเงียบสงัดยามค่ำแล้ว แม้แต่ปลายเท้าของตัวเอง ตอนนี้ชั้นก็มองแทบไม่เห็น

    อากาศที่เย็นลงต่างจากช่วงกลางวันที่อบอุ่นทำให้ชั้นต้องเดินห่อไหล่และซุกมือในกระเป๋ากางเกง แต่ก็ยังสอดส่ายสายตาไปรอบๆตัว ทั้งเพื่อความปลอดภัยของตัวเองแล้วก็....
    ....เผื่อว่าจะเจอเขา....

    พอคิดมาถึงตรงนี้ ชั้นก็ต้องเอ็ดตัวเองเข้าอีกครั้ง มันเรื่องอะไรกัน ชั้นก็ไม่เข้าใจ รู้แต่ว่ามันบ้าบอ ทั้งที่รู้ว่า ถ้ายังดื้อรั้นจะไปพบเขา นอกจากจะกลับไปคอนแวนต์ไม่ทันเวลาสวดมนต์ช่วงค่ำก่อนเข้านอนแล้ว ยังต้องเสี่ยงอันตรายของถนนลอนดอนตอนกลางคืนแบบนี้ แถม....ถ้าเจอเขา....
    เราก็อาจจะเป็นตัวเกะกะ ขวางการทำงานของเขา มันก็เท่านั้นเอง

    แต่....ทั้งที่รู้ทั้งรู้....รู้ดี.....

    “หนวกหูเสียงไอ้พวกเรือบ้าพวกนั้นชะมัด!! หมดอารมณ์กินเหล้าจริงเชียว!!!”
    เสียงเอะอะโวยวายของพวกขี้เมาที่เดินกร่างกลางถนนมากลุ่มใหญ่ทำให้ชั้นต้องสะดุ้งโหยงสุดตัว แล้วสัญชาตญาญก็พาให้ตัวเองหลบผลุบเข้าหลังเสากำแพงคอนกรีตขนาดใหญ่ ใจเต้นโครมครามด้วยความตื่นกลัว แต่ประโยคที่พวกมันคุยกันก็ทำให้ชั้นต้องตั้งใจเงี่ยหูฟังทันที
    “ไอ้พวกBlue Cosmosสารเลวพวกนั้น มันอยากจะขนสินค้าห่าเหวอะไรก็ทำมันตอนกลางวันสิวะ!! หนวกหูเสียงหวูดเรือเป็นบ้า!!!”
    “ไฮ้!!เสียงดังไป เกิดมีคนของพวกมันอยู่แถวนี้ ก็ยุ่งซะหรอก!!”
    “ใครกลัววะ!! ข้าไม่ได้ทำงานให้พวกมัน ไม่ได้ขอมันกิน เรื่องอะไรต้องกลัว”

    บทสนทนาที่กักขฬะหยาบคายของกลุ่มชายขี้เมาสามสี่คนนั่น แม้จะทำให้ชั้นกลัวบ้าง แต่ก็ข่มใจฟังต่อด้วยความอยากรู้

    กลุ่มธุรกิจ Blue Cosmosนั่น.... ถ้าจำไม่ผิด จะเป็นกลุ่มนายทุนชั้นนำกลุ่มหนึ่งที่มีอิทธิพลต่อระบบเศรษฐกิจของอังกฤษมากทีเดียว พวกนั้นมีกิจการโรงงานทอผ้า ทำเครื่องจักรในโรงงาน ทั้งยังขยายเครือข่ายไปถึงเรื่องกิจการต่อเรือเดินสมุทรอีกด้วย เป็นกลุ่มธุรกิจที่มีเครือข่ายซับซ้อนมากมาย
    ได้ยินมาว่า เงินทุนที่หมุนเวียนอยู่ในธุรกิจของพวกนั้น ไม่แค่หลายล้านปอนด์ แต่...หมายถึงหลายร้อยล้านปอนด์ทีเดียว!!!
    ชั้นจำได้... เพราะบางครั้ง เวลาที่ต้องปั้นหน้าไปนั่งกินข้าวที่บ้านตระกูลZerun ท่านเคานท์Zerunมักจะเปรยเรื่องนี้ให้ฟังบนโต๊ะให้ชั้นฟังเรื่อย ถ้าอารมณ์ดี ชั้นก็ฟังแบบผ่านๆหูไป แต่ถ้ารำคาญ ชั้นก็ลุกออกจากโต๊ะไปเลย

    ก็เรื่องวงการธุรกิจอะไรเนี่ย น่าปวดหัวจะตายไป

    “ข้าได้ข่าวมาว่า ที่ท่าเรือวุ่นวายนักคืนนี้ เพราะพวกมันจะขนของสำคัญไปส่งฝั่งเยอรมัน”
    “ของอะไรวะ?”
    “ก็จะอะไร๊?” หนึ่งในนั้นทำเสียงสูง ก่อนจะตอบเสียงต่ำลงเหมือนกำลังเล่าเรื่องต้องห้าม “ยาไง”

    คำตอบนั้นทำให้ชั้นต้องตกใจ!!!
    ยาเหรอ.....แน่หล่ะ ชั้นรู้ได้ด้วยจิตใต้สำนึกว่า มันคงไม่ใช่ยารักษาโรคอะไรแน่ๆ ชั้นไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดไม่รู้ซักหน่อยว่า ยาที่ว่านั่น...ไม่แคล้วต้องหมายถึง......
    “ฝิ่น...”
    คำนั้นหลุดออกมาจากริมฝีปากแผ่วเบา ถ้ามีการขนถ่ายสินค้าที่ว่านั่นคืนนี้จริง “งาน”ที่Athrunบอกชั้น.... ก็คงจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพวกค้ายากลุ่มนั้นแน่ๆ!

    ชั้นแน่ใจ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ชั้นและเขาได้พบกันครั้งแรกในวันนั้น

    “แล้วพวกตำรวจหล่ะ??”
    อีกครั้งที่ชั้นต้องกลั้นหายใจ
    “เฮ้ย! พวกนั้นจะมีน้ำยาไปทำอาร๊าย!! วันๆกินเงินหลวงไปก็สบายจะแย่แล้ว”

    อะไรนะ??? ชั้นฟังแล้ว.....เส้นเลือดที่หน้าผากเต้นตุ้บทันที!

    “พวกที่มีตำแหน่งสูงๆ มันก็รับเงินนายทุนด้วยทั้งนั้นแหล่ะ ยิ่งไอ้พวกชั้นผู้น้อย.....”
    ชั้นไม่ทนฟังจนจบ ก็คันมืออยากหาอะไรเขวี้ยงหัวพวกมันขึ้นมาติดหมัด ในที่สุดมือก็ไปสะดุดกระป๋องใช้แล้วใบหนึ่งวางทิ้งอยู่

    เอาหล่ะ....ไหนๆก็จะไปแล้ว ขอซักทีเถอะ!!!!

    ฟิ้ว......ว
    โป๊ก!!!!

    กระป๋องใช้แล้วถูกขว้างสุดแรงเกิดพุ่งไปกระทบกลางกระหม่อมขี้เมาปากเสีย แต่ชั้นไม่มัวอยู่ดูผลงานและฟังเสียงร้องเอะอะโวยวายของมันหรอก ก็ตอนนี้ชั้นพอจะเดาได้แล้วนี่นาว่าคนๆนั้นจะอยู่ที่ไหน

    ต้องเป็นท่าเรือใหญ่ริมแม่น้ำเทมส์แน่ๆ และที่แน่ๆสถานการณ์ของนายตำรวจสองคนนั่น...
    ไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย โดยเฉพาะ เรื่องนี้มันพัวพันไปถึงพวกนายทุนระดับสูงแบบนั้นด้วยแล้ว!!!

    #####################################
  5. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0

    “ผู้กองครับ.... แล้วถ้าไอ้ยามอ้วนที่เราอัดสลบเมื่อกี๊ มันตื่นขึ้นมาหล่ะ?”
    ร้อยตรีShin Asukaกระซิบกระซาบถามผมอย่างกังวลใจขณะที่เราหลบอยู่ในซอกแคบๆมุมหนึ่งของโกดังริมท่าเรือ ผมฟังแล้วก็ตอบไปส่งๆเพราะกำลังสนใจบทสนทนาของสองคู่ค้าธุรกิจซึ่งตกเป็นผู้ต้องสงสัยตอนนี้อยู่มากกว่า
    “ถ้ามันยิง เราก็ยิงตอบ ถ้ามันยกพวกมาเยอะ ก็วิ่ง แค่นั้นเอง”
    “ผู้กองพูดง่ายทุกทีเลยนะครับ” หมวดบ่นงึมงำ ขณะที่ผมเพียงแต่กลั้นหัวเราะในคอเบาๆ มือของเราสองคนกระชับปืนประจำตัวแน่นขึ้น
    เสียงหวูดเรือเงียบไปแล้ว เหลือแต่เสียงเครื่องจักรใต้ท้องเรือดัง และกลิ่นคาวจากแม่น้ำเท่านั้นที่กวนใจนิดหน่อย หากอย่างน้อย ก็ได้ยินคำพูดภาษาอังกฤษสำเนียงเยอรมันของผู้นำกลุ่มธุรกิจBlue Cosmosชัดเจนมากยิ่งขึ้น

    “บิดาของท่านมิได้มาด้วยหรือ?”
    คู่สนทนาซึ่งผมยังมองไม่เห็นใบหน้า ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเปิดเผย ต่างจากLord Gibrilที่ดูเยือกเย็นโดยสิ้นเชิง
    “ท่านพ่อติดธุระเกี่ยวกับกิจการที่ไม่ลงตัวอยู่ที่นอกเมืองครับ ผมจึงอาสามาแทน ท่านLordคงมิว่ากระไร”
    “แน่นอนท่าน คุยกับคนรุ่นราวคราวเดียวนี้สิง่าย สินค้าที่จะนำส่งนั้นเรียบร้อยดี จะตรวจดูก่อนหรือไม่?”
    ชายผู้สวมโค้ทกำมะหยี่หัวเราะแล้วโบกมือ
    “ไม่จำเป็นหรอกครับ เพราะผมเชื่อใจในตัวท่านLordอยู่แล้ว ทางนี้เสียอีกที่รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับใช้ท่าน”

    Lord Gibrilหัวเราะหึๆอย่างพอใจ “เรือเดินสมุทรของเราจะพร้อมออกเดินทางก่อนรุ่งสาง ก่อนการเดินทาง ท่านคงต้องการเวลาสำหรับการพักผ่อนเอาแรง”
    “มิได้ท่านLord อย่าเกรงใจเลย เพราะผมเองก็เพิ่งจะกลับมาจากการเจรจากับพรรคพวกที่ฝั่งยุโรปตะวันออก คิดถึงบรรยากาศลอนดอนจะแย่ ยังอยากจะอยู่พักผ่อนที่นี่นานๆหน่อย คงไม่ติดเรือไปด้วยในทันทีหรอกครับ”
    ประธานกลุ่มBlue Cosmosเลิกคิ้วเรียวสูงขึ้นเล็กน้อย แล้วจึงพยักหน้ารับรู้
    “อ้อ เข้าใจหล่ะ แล้วเรือลำนี้.... รวมทั้งสินค้าสำคัญของเราเล่าท่าน? ผู้ใดจะดูแล?”

    ผมและหมวดAsukaมองหน้ากันนิดหนึ่ง แล้วจึงหันกลับไปฟังต่อด้วยความสงสัย
    “เรื่องนั้นโปรดวางใจ เพราะทางเรามีคณะผู้คุ้มกันที่ผมรับรองว่าวางใจได้ซึ่งพร้อมจะรับภาระนี้แทนท่านต่อไปเอง
    ทั้งนี้ ก็ยังมีผู้หลักผู้ใหญ่คอยอำนวยความสะดวกในการเข้าออกน่านน้ำให้พวกเราอยู่แล้ว ท่านLordเองก็ทราบดี”
    รอยยิ้มบนริมฝีปากที่ปราศจากสีของLord Gibrilแย้มยิ้มอย่างพอใจ
    “จริงของท่าน”

    บทสนทนาในช่วงท้ายทำให้ผมต้องข่มอารมณ์คุกรุ่นในใจ คิดผิดเสียเมื่อไหร่กัน เพราะแม้คนของรัฐก็ยังร่วมมือกับพวกมัน!
    “ผู้กองครับ...” หมวดAsukaเรียกผมเสียงแผ่ว สีหน้านั้นเริ่มหนักใจ
    “ถ้าลังเล ก็เลิกซะตอนนี้หมวด เพราะนายคงรู้ดีนะ เรากำลังจะเหยียบเท้าพวกคนใหญ่คนโตอีกเพียบเลยหล่ะ”
    ผมพูดเสียงเรียบ เพราะลำพังตัวเองนั้น ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ....

    แต่หมวดShin Asukaนั้น ยังมีคนที่เขาต้องดูแลอยู่ข้างหลังอีก

    “ไม่ครับผู้กอง! มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าวันนี้ไม่ลากคอพวกมันเข้าตะรางให้ได้ซักคน ผมคงไม่สบายใจแน่” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มในเครื่องแบบสีน้ำเงินนั้นแปรเป็นมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม ดวงตาสีทับทิมวาวโรจน์ดุจเพลิงด้วยความฮึกเหิมในใจ ผมเองยังอดกล่าวออกไปอย่างเห็นด้วยไม่ได้
    “.... งั้นชั้นเองก็เหมือนกัน”

    ผมและหมวดAsukaเฝ้ามองคู่ค้าทางธุรกิจสนทนาสัพเพเหระที่มิได้เกี่ยวกับ“เรือ”หรือ”การค้า”อยู่อีกพักใหญ่ ก็ต้องใจหายวาบเมื่อมีเสียงเอะอะโวยวายจากนอกโกดังเก็บสินค้าลอดเข้ามา ผู้นำกลุ่มBlue Cosmosและชายชุดโค้ทกำมะหยี่จึงยุติการพูดคุยกันทันที ผมลืมตัวกดหัวหมวดAsukaลงติดพื้นจนเจ้าหนุ่มดิ้นขลุกขลักๆ แต่ที่ทำให้แทบกลั้นหายใจก็เมื่อมีชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับลากร่างใหญ่ยักษ์ที่กำลังหมดสติ ผมกับหมวดจำได้ว่า มันคือไอ้ยามยักษ์ที่เราอัดสลบก่อนหน้านี้

    “Was ist geschehen!!??(มีอะไร!!??)” ท่านLordชุดขาวตวาดเสียงเป็นภาษาเยอรมันอย่างขัดใจกับภาพตรงหน้า
    “Es tut mir leid sie zu stoeren, sir! Aber wir haben vielleicht Probleme. (ขอประทานโทษที่มารบกวนครับท่าน แต่ พวกเราอาจจะกำลังมีปัญหา)”
    ใบหน้าสีขาวของLord Gibrilเคร่งขมึง ก่อนจะหันไปกล่าวกับคู่สนทนาอย่างสุภาพ
    “เกรงว่าต้องขอเสียมารยาทสักครู่”
    ชายชุดโค้ทกำมะหยี่ผายมือแล้วกล่าว
    “เชิญเถอะท่าน ให้พวกเขารีบแจ้งปัญหามาเถอะ ถ้ามีสิ่งใด เราจะได้แก้ไขได้ทัน”

    ชายผู้นำกลุ่มBlue Cosmosจึงหันไปพยักหน้ากับกลุ่มชายฉกรรจ์
    “Fahren sie fort!(ว่ามา!)”
    คนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยมีสีหน้าเคร่งเครียดปนหวั่นเกรงในคราเดียวกันขณะอธิบาย
    “Wir fanden vor kurzem unsere Wache unbewusst liegen an der West-seite, sir. (เมื่อซักครู่พบว่ารปภ.ของเราคนนี้ถูกอัดสลบอยู่ข้างโกดังฝั่งตะวันตกครับ)”
    ว่าแล้วเจ้าร่างยักษ์ที่ถูกหิ้วปีกเข้ามาอย่างทุลักทุเลก็ถูกผลักลงนอนแอ้งแม้งกับพื้นอย่างไม่ใยดี ใบหน้าสีขาวของLord Gibrilมองมันอย่างเย็นชาขณะที่นิ่งฟังต่อไป
    “Die.... Nahricht von unsere ueberlieferungen heute Nacht koennen vielleicht in Scottland Yards
    Hände landen, Sir....(ข.... ข่าวการขนส่งสินค้าคืนนี้อาจจะรั่วไปถึงพวกสก็อตแลนด์ยาร์ดก็ได้....)”
    “Sie wollen sagen.......dass ein paar hierein gelangen sind......Jetzt???!! (พวกแกหมายความว่า.... มีพวกมันลอบเข้ามาในนี้......ตอนนี้น่ะเรอะ???!!!)”
    ชายชุดขาวตวาดเสียงทรงอำนาจใส่ลิ่วล้อจนพวกมันหัวหดกันหมด
    “Ja,sir ..... vielleicht..... wir sind uns nicht sicher.....(ขะ...ครับ....อาจจะ.... พวกกระผมก็ไม่แน่ใจ....).”
    ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ ผู้ทรงอำนาจสูงสุดของBlue Cosmosก็ฟาดฝ่ามือลงบนหน้าของผู้ใต้บังคับบัญชาเต็มแรงจนมันหน้าสะบัด
    “Du Depp (ไอ้หน้าโง่!!!)”เสียงบริภาษนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “Sie sagten sie sind sich nicht sicher?!
    Gehen sie !! Hohl mir die verdamten Polizisten im Augenblick!! (ยังมีหน้ามาพูดอีกเรอะว่าไม่แน่ใจ! ไปเลยนะ!!ไปลากคอไอ้ตำรวจตัวแสบพวกนั้นมาให้ได้!!!)”

    ถ้าผมเข้าใจภาษาเยอรมันที่พวกมันคุยกันไม่ผิด....สงสัยว่า....การลอบเข้ามาในโกดังแห่งนี้จะไม่ใช่ความคิดที่ดีเสียแล้ว หน่วยรักษาการปลอดภัยมองหน้ากันเองเลิ่กลั่กๆ ในที่สุดหัวหน้าหน่วยที่เพิ่งถูกตบหน้าหันเมื่อครู่ก็ค่อยๆถามต่ออย่างหวาดกลัว
    “ a...ah... Was ist mit dem Transport heute? Was wollen wir?....
    (อะ...เอ้อ....แล้ว...การขนสินค้าวันนี้หล่ะขอรับ? เราจะ...).”
    “Wenn ihr mir nicht jeden Bastard hohlt, stoppen wir alles!!!
    (ถ้าลากคอพวกมันมาฆ่าไม่ได้วันนี้ ก็ยกเลิกทุกอย่าง!!!)”
    แต่ไม่ทันที่เสียงตวาดจะเงียบดี คนชุดโค้ทกำมะหยี่สีเข้มที่นิ่งมองการสนทนาของนาย-บ่าวมานานก็ทักขึ้น
    “อ้าวๆ ท่านLord ทำแบบนั้น.... ท่าจะไม่ดีเสียกระมังท่าน”

    ดวงตาเรียวเข้มด้วยความดุดันของLordผู้ทรงอำนาจกร้าวขึ้นอย่างไม่พอใจ แม้น้ำเสียงนั้นพยายามข่มลงแล้วก็ตาม
    “ท่านว่าอะไรนะ?”
    “ใจเย็นๆก่อนดีมั๊ยครับ? เพียงแค่หนูสกปรก2-3ตัว ผมไม่เห็นความจำเป็นที่เราต้องกระทำการรุนแรงที่จะทำให้ธุรกิจสำคัญปั่นป่วนเช่นนั้นเลยก็ได้แท้ๆ”
    ผมคิดว่า...ถ้าหูไม่ฝาด ผมได้ยินเสียงพูดเจือหัวเราะสนุก
    “ลองมันเล่นงานเด็กของเราจนน่วมได้แบบนี้ ผมไม่คิดว่าพวกมันจะไปไหนไกลจากนี่นักหรอก....”

    ท่านLord ในชุดขาวจึงค่อยๆแย้มยิ้มอย่างเห็นด้วย
    “ก็แค่ฆ่าพวกมันเท่านั้น.... นั่นสินะท่าน มันไม่ใช่เรื่องยากใดเลยแท้ๆ”

    จากน้ำเสียงเย็นเยียบนั้น.....ทำให้เราสองคนตระหนักได้ว่า....สถานการณ์เริ่มไม่ปลอดภัยมากยิ่งขึ้นเสียแล้ว
    “หมวด”
    “ครับ”
    “จำที่ชั้นพูดได้รึเปล่า?”
    “อ่า....?...ครับผู้กอง”

    ถ้ามันยิง...เราก็ยิงตอบ....
    แต่ถ้ามันมาเยอะ....ก็วิ่ง!!!
    ######################################

    “Kira กลับมาดึกเชียวลูก ไหนบอกแม่ว่าวันนี้ไม่ดึกไง”
    ท่านแม่บ่นขณะที่ช่วยผมถอดเสื้อโค้ทออก
    “ขอประทานโทษครับ ท่านแม่...คือผม.....”
    ผมอยากจะอธิบายอยู่เหมือนกันว่าที่กลับดึกนั้นเพราะ แวะคุยและทานของว่างเบาๆที่บ้านของ....”เพื่อน”.....เสียนานไปหน่อย
    “ช่างมันเถอะจ้ะ หิวมั๊ย?”
    ท่านเพียงแต่ยิ้มแล้วดึงมือผมไปที่โต๊ะอาหารซึ่งเตรียมมื้อค่ำไว้เรียบร้อยแล้ว
    ท่านพ่อรออยู่ที่หัวโต๊ะ ท่านทักทายผมเล็กน้อยด้วยรอยยิ้ม แล้วจึงส่งหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ให้เด็กรับใช้นำไปเก็บ

    “Kiraจะงานยุ่งแค่ไหนก็คงสู้พวกตำรวจอย่างAthrunไม่ได้กระมัง”
    ท่านพ่อกล่าวเสียงเย็นๆขณะที่คลี่ผ้าเช็ดปากลงวางบนตัก “เพราะรายนั้นไม่กลับบ้านไปดูท่านนายพลZalaบ้างเลยหล่ะ”
    ผมต้องหยุดฟังเรื่องที่ท่านพ่อกำลังจะเล่าต่อด้วยความสนใจ
    “คืออย่างนี้น่ะจ้ะ Kira เมื่อกลางวันพ่อเค้าพบท่านนายพลที่กระทรวง ท่านบ่นๆเรื่องAthrunให้ฟังน่ะ
    คงเพราะพวกเราเป็นสหายเก่าแก่กันมา ดูท่านไม่พอใจมากทีเดียวที่ก่อนหน้าน
    ี้Athrunเค้าเบี้ยวนัดดินเนอร์ดูตัวกับพวกตระกูลHawkน่ะ ผู้พันHawkอุตส่าห์ไปรับบุตรีทั้งสองจากคอนแวนต์มารอตั้งน๊านนาน Athrunเค้าก็ไม่มาซะที เป็นอันว่า ท่านนายพลเลยเสียหน้าน่าดู ยังโกรธAthrunเค้าไม่หายเลยมั้งเนี่ย”

    ดินเนอร์ดูตัวเหรอ? ผมหวนนึกถึงคำพูดของสหายรักที่กล่าวกับผมที่โรงละครก่อนหน้านี้
    “ชั้นจะไม่ให้มาบงการชั้นกระทั่งเรื่องนี้หรอก”

    หมอนั่นเคยบอกผม....ว่าจริงจังกับMiss Lacus Clyneแห่งRosetta.... แต่.... อาจเพราะหน้าที่การงานของเขา โอกาสที่จะอยู่ใกล้หล่อน คอยดูแล หรือให้กำลังใจซึ่งกันและกันจึงน้อยนัก

    Athrunรัก.... เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงแน่นอน ข้อนั้นผมไม่สงสัย

    แล้วLacusหล่ะ? ผมนึกสงสัยมาตลอด รอยยิ้มยามกล่าวถึงผู้กองคนเก่งแห่งหน่วยสก็อตแลนด์ยาร์ดนั้น มีความหมายแฝงใดอยู่ในหัวใจบ้างหรือไม่? สุดที่จะตีความ

    “Kiraหล่ะลูก?”
    “เอ๋?ครับ?”ท่านพ่อเอ่ยขึ้นโดยที่ผมเองไม่ทันเตรียมใจที่จะต้องตอบคำถามเรื่องนี้ ท่านแม่เองก็ถึงกับวางช้อนซุปลงทันที
    “นั่นสิ ถ้าKiraไม่รู้สึกใดๆกับพวกAllster แม่ก็โล่งใจ”
    “อ้าว คุณหญิงก็.... ย้อนกลับไปแขวะพวกนั้นอีกจนได้สิเนี่ย”
    ท่านพ่อเย้าภริยาอย่างอารมณ์ดี ขณะที่ท่านผู้หญิงเชิดหน้าอย่างถือดี
    “แน่หล่ะค่ะ ดิชั้นน่ะ เป็นพวกรักแรงเกลียดแรง คุณก็ทราบนี่”
    แล้วท่านจึงหันมาถามผม “Kiraมีใครในใจบ้างแล้วรึยังหล่ะจ๊ะ? กลับมาลอนดอนก็หลายเดือนแล้วนี่นา เอ๊ะ?? หรือว่า!!จริงๆแล้ว ลูกแม่แอบไปมีผู้หญิงอยู่แล้วที่ปารีส??”

    คำถามที่เต็มไปด้วยความกังวลของท่านแม่ทำให้ผมต้องหัวเราะ
    “โธ่ท่านแม่ครับ!!”ผมร้อง”ผมจะเอาเวลาไหนไปมองสาวที่โน่น แค่เร่งเรียนให้จบ ผมก็แย่แล้ว”
    ท่านแม่จ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม
    “จริงรึ?”
    “จริงสิครับ”
    “แล้วตอนนี้หล่ะลูก?”
    “อ่า.......”

    ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากท่านพ่อ หากท่านกลับแกล้งทำเป็นก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเสียนั่น

    ผมไม่เชื่อหรอกว่า....ท่านพ่อไม่คิดตะขิดตะขวงความรู้สึกของผมที่มีต่อMiss Clyneคนนั้น.... นับแต่การสนทนาในวันที่ท่านพ่อรู้ว่าผมไปช่วยสอนหนังสือให้เด็กน้อยชาวยิวผู้เป็นที่เอ็นดูของนักร้องสาวแห่งRosetta

    ผม....เป็นเพื่อนทรยศหรือไม่กันนะ? ที่พยายามค้นใจหญิงสาวที่สหายรักมีใจให้เช่นนี้....ทั้งที่รู้
    แต่ผมกลับหยุดความรู้สึกนี้ไม่ได้
    แม้พยายามแล้วหลายครั้ง แต่...มันกลับกัดกินจิตใจของผมทุกครั้งที่ได้พบ ได้พูดคุย หรือแม้เพียงได้ยินเสียงอ่อนหวานนั้นขับขานบทเพลงอ่อนหวานเหล่านั้น

    เพราะ.....มันยากเหลือเกินที่จะบังคับหัวใจของตัวเอง ไม่ให้....”รัก”.....
    #######################################

    หลังจากมีคำสั่งให้หน่วยรักษาความปลอดภัยกระจายกำลังออกค้นหาสายลับสก็อตแลนด์ยาร์ดที่ลักลอบเข้ามา
    ในวันที่จะมีการขนส่ง”สินค้าสำคัญล็อตใหญ่” เหล่าชายฉกรรจ์ที่รับหน้าที่ดังกล่าวก็แยกย้ายกันออกค้นหา”ผู้บุกรุก”ชนิดแทบพลิกแผ่นดิน แสงจากตะเกียงเจ้าพายุและคบไฟถูกสาดส่องไปทั่วบริเวณ เสียงขึ้นลำกล้องปืนทุกครั้งที่มีสิ่งผิดปกติดังขึ้นเป็นระยะๆ
    จากมุมอับหลังหีบสินค้าขนาดใหญ่ ผมและหมวดAsukaไม่กล้าผลีผลามแสดงตัวออกไปปะทะกับพวกมันในทันที เนื่องจากคำนวนจากจำนวณคนแล้ว ถ้าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง เราสองคนมีหวังได้เป็นศพเฝ้าโกดังแห่งนี้เป็นแน่แท้

    ผมมองเวลาจากนาฬิกาพกในมือ เริ่มจะหนักใจ
    นี่ถ้ากำลังเสริมมาสมทบหล่ะก็....โอกาสที่จะปฏิบัติภารกิจครั้งนี้สำเร็จคงมากขึ้น แต่....ให้ตายสิ ในเวลาที่ต้องการตัวแบบนี้ พวกYzakกลับมัวไปมุดหัวอยู่ที่ไหนนะ???
    “อึดอัดชะมัดเลยครับผู้กอง ผมเกลียดการที่ต้องอยู่นิ่งๆในที่แคบๆแบบนี้ที่สุดเลย”
    หมวดบ่นพึมพำอย่างอึดอัดขัดใจ ผมอยากจะหัวเราะ แต่ก็หัวเราะไม่ออกหรอกในสถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้ ผมจ้องมองไปที่เรือขนส่งขนาดกลางที่จอดอยู่เทียบท่าน้ำ ลำขนาดใหญ่กว่าเรือบดที่คนชุดโค้ทกำมะหยี่นั่งมาก่อนหน้านี้ บนนั้นมีห้องเล็กๆกลางเรือที่ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าในนั้นมีอะไรอยู่

    แล้วคำตอบก็ลอยมาหาทันใจพอๆกับที่เราต้องรีบหลบตัวลีบเมื่อชายฉกรรจ์สองคนเดินตรงมาใกล้จุดที่เราหลบซ่อนอยู่
    ู่พร้อมกับคบไฟและปืนยาวในมือ
    “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา นี่ก็แสดงว่า...งานคงจะยืดเยื้อออกไปอีกหล่ะสิเนี่ย น่าเบื่อเป็นบ้า”
    ครั้งนี้คนพูดไม่ใช่ลูกจ้างเยอรมันทั่วไป หากสำเนียงเป็นแบบอังกฤษชานเมือง ไม่ใช่สำเนียงลอนดอนแบบคนเมืองทั่วไป ผมกับหมวดรุ่นน้องขยับตัวเงี่ยหูฟังให้ถนัด
    “อยากจะให้มันเรียบร้อยๆไปซะที ข้าเองก็อยากกลับบ้านไปนอนเต็มแก่แล้ว ไม่แค่ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาจะต้องคอยเฝ้ายาพวกนั้น ยังต้องคอยดูความเรียบร้อยของไอ้พวกในเรือด้วยอีกต่างหาก”

    “พวกในเรือ?”
    คำพูดหลุดออกมาจากปากของหมวดเบาๆ ผมยกมือขึ้นปิดปากเขาแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงปราม บทสนทนาของการ์ดสองคนนั้นจึงดำเนินต่อไป

    และยิ่งฟัง ความจริงก็ยิ่งกระจ่าง
    “ให้ดูแลยาพวกนั้น ยังดีกว่าต้องไปยุ่งกับพวกในเรือแกว่ามะ?”
    “แหงหล่ะ ยามันไม่บ่นนี่ แต่ไอ้พวกนั้น ได้แต่ร้องโวยวาย ขออาหารมั่งหล่ะ ขอน้ำมั่งหล่ะ อึดอัดบ้างหล่ะ” เจ้าของบทสนทนาโยนซิการ์ที่มันกำลังสูบเหลือครึ่งเดียวลงแม่น้ำ “เดี๋ยวเอาไปส่งขึ้นฝั่งโน้นแล้วก็ยังต้องวุ่นวายตระเวนเอาพวกมันไปส่งทำงานตามที่ต่างๆด้วย เอ้า! กลายเป็นภาระผูกพันให้พวกเราอีก เฮ้อ!”
    “เอาน่า อย่าบ่นนักเลย นายท่านก็ให้ค่าตอบแทนคุ้มค่าความเหนื่อยยากของเราอยู่แล้วนี่ อีกอย่างนา ไอ้พวกในเรือนั่นมันก็ทำหน้าที่ดูแลเรื่องส่งยาให้เราได้ด้วย พวกยิวน่ะธรรมชาติมันฉลาดเป็นกรดอยู่แล้ว”

    ผมสังเกตเห็นว่า แววตาของร้อยตรีShin Asukaคมกร้าวขึ้นทันทีที่ได้ฟังทุกอย่าง มือของเขาบีบเกร็งอาวุธปืนในมือแน่นจนผมเห็นเส้นเลือดบนนั้น เป็นอย่างที่เราคาดไว้ล่วงหน้า ธุรกิจการค้ามนุษย์ที่มาพร้อมการขนส่งยาเสพติด ชนกลุ่มน้อยเหล่านั้นถูกจับใส่เรือและกำลังจะถูกส่งไปเยอรมัน หรือประเทศฝั่งยุโรปตะวันออกเพื่อขายเป็นแรงงานในโรงงานอุตสาหกรรม

    ทั้งยังเป็นประโยชน์ในการขนส่งยาให้กับผู้ขายรายย่อยด้วย

    “แกไม่คิดมั่งเหรอว่า ทั้งๆที่พวกนั้นน่ะ ขึ้นชื่อมาแต่ไหนแต่ไรว่า “เป็นชนชาติที่พระเจ้าชัง” มันตลกชะมัดที่พวกตำรวจสก็อตแลนด์ยาร์ดนั่นยังวิ่งวุ่นให้ความช่วยเหลือพวกมันไปทั่ว พวกนักการเมืองซื่อบื้อบางคนในสภายังยกเรื่องสิทธิมนุษย์อะไรนั่นมาพูดปกป้องพวกมันซะมากมาย เฮอะ!! ข้าอ่านข่าวบ้าๆพวกนั้นแล้ว อยากจะหัวเราะ!”

    ผมพยายามระงับความรู้สึกแค้นใจที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในหลังจากต้องทนรับฟังคำพูดเหล่านั้น แต่....แม้กระนั้น เพียงแค่พริบตาที่ผมคลาดสายตาไป เจ้าของคำพูดเมื่อครู่ก็ถูกใครบางคนพุ่งหมัดขวาตรงซัดล้มกลิ้ง!!!
    ผั่วะ!!!

    ดวงตาสีแดงคู่นั้นวาวโรจน์ราวเพลิงกัลป์ด้วยความโกรธเกรี้ยว
    เจ้าของหมัดนั่น....ไม่ใช่ใครอื่น ก็หมวดAsukaนั่นเอง!!!

    ท่ามกลางแสงสว่างจากคบเพลิงและตะเกียงไฟในความมืดนั้น ทั้งผม ทั้งเจ้าร่างใหญ่ที่ถูกต่อยคว่ำและเพื่อนของมันต่างพูดอะไรไม่ออก เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันรวดเร็วมาก!!!
    “คนอย่างพวกแก.....”น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคั่งแค้นค่อยๆเปล่งออกมา เบา....หากหนักแน่นในช่วงแรก แล้วจึงระเบิดออกมาในประโยคต่อมา “คนอย่างพวกแกเคยคิดบ้างมั๊ยว่า!!ถ้าคนในครอบครัวของพวกแก พ่อ....แม่ น้องสาวหรือคนรักต้องเผชิญเคราะห์กรรมเพราะไอ้ฝิ่นนรกนั่น หรือถูกเอาไปขายเหมือนเป็นสินค้าแบบนั้นบ้าง!!!มันจะทรมานใจมากแค่ไหน!!!!”

    รปภ.ที่ถูกอัดเลือดกลบปากกุมใบหน้าที่ปูดบวมของตัวเองอย่างมึนงง
    “กะ....แก....!!!นี่แกคือ.....!!!”
    เด็กหนุ่มในชุดเครื่องแบบตำรวจสีน้ำเงินไม่มีทีท่าเกรงกลัวใดๆอีกต่อไป แม้ว่าเมื่ออีกฝ่ายได้สติก็เป่านกหวีดส่งสัญญาณลั่นแสบหู คบเพลิงถูกกวัดแกว่งแหวกฟ้าอันมืดมิดไปมาในอากาศ
    ปรี๊ดดดดดดดด!!!!!!
    “พวกมันอยู่ที่นี่!!!!”

    สิ้นเสียงร้องปืนไรเฟิลสีดำก็ถูกยกขึ้นเล็งมาที่หมวด เสียงขึ้นลำกล้องทำให้ผมต้องร้องเตือนสุดเสียง
    “Shin!!!”
    แต่ไม่ทันที่กระสุนจะถูกปล่อยออกมา หมวดAsukaก็พุ่งตัวเข้าชนร่างที่ใหญ่กว่าเต็มแรง
    “ว๊าก!!!!!”
    บึ้ก!!!!โครมมม!!!!
    ชายฉกรรจ์ล้มกลิ้งไถลไปกับพื้นท่าเรือ ปืนที่มันขึ้นลำกล้องไว้กระเด็นหลุดมือแล้วลั่นกระสุนเปรี้ยง!!! หมวดหนุ่มเลือดร้อนลุกขึ้นคร่อมร่างยักษ์นั้นพร้อมกับกดปากกระบอกปืนเข้ากับขมับของมัน แต่แล้วก็ต้องชะงักมือที่เหนี่ยวไกไว้เมื่อกระสุนนัดหนึ่งเฉี่ยวหน้าเขาไปทะลุพื้นคอนกรีต
    เปรี้ยง!!!
    รปภ.ที่ถูกหมวดอัดหน้าบวมเมื่อครู่ช็อคสลบน้ำลายฟูมปากไปทันทีที่เสียงปืนดังขึ้นข้างหู หมวดAsukaหันกลับมามองเจ้าของกระสุนนัดดังกล่าว ผมลดปืนลงขณะที่จ้องตอบดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามของเด็กหนุ่ม
    “ผู้กอง....”
    “พอได้แล้ว หมวดAsuka!” ผมเน้นเสียงหนัก “เป็นตำรวจมีปืนอยู่ในมือ ก็ไม่ใช่ว่า นายจะไล่ฆ่าทุกคนที่นายไม่พอใจได้หรอกนะ!!”

    หมวดหนุ่มลุกขึ้น มองไปยังเจ้ายักษ์ที่นอนช็อคอยู่กับพื้น ใบหน้ายังหลบต่ำ
    “...แต่คนอย่างพวกมัน....”
    “ชั้นเข้าใจความรู้สึกของนาย ชั้นเอง ก็อยากจะยิงมันทิ้งเหมือนกัน” ผมพยายามข่มน้ำเสียงให้เยือกเย็น “แต่เราไม่ได้มีหน้าที่นั้นหมวด หน้าที่ของเราไม่ใช่ตั้งศาลเตี้ยเองตามอำเภอใจ!! ไม่อย่างนั้นนายกับชั้นมันคงไม่ต่างอะไรกับพวกอาชญากรพวกนั้น นอกจากนี้ การที่นายวิสามัญฯใครตายไปซักคน มันไม่จบแค่นั้นหรอกนะ เพราะไม่ใช่แค่นาย แต่รวมถึงชั้นที่เป็นผู้บังคับบัญชาของนายด้วย เราสองคนจะถูกตั้งคณะกรรมการสอบสวน เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตไปอีก นายจะเอาแบบนั้นเรอะ?”

    ร้อยตรีหนุ่มเลือดร้อนหลบสายตาจากผม มือที่บีบกระชับปืนรีวอลล์โลเริ่มคลายลง
    “พวกเราตำรวจ เป็นแค่กลไกหนึ่งของกระบวนการยุติธรรม นายลืมเรื่องนั้นไปแล้วเหรอ?”
    “.....” เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้น หากไม่กล้าสบตาผม “ผม....”

    ผมเงียบนิ่งมองเด็กหนุ่มตรงหน้าครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าว
    “ช่างมันเถอะ อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้วกัน แต่ตอนนี้….”ในความมืดของบรรยากาศที่เครียดขมึงขึ้นเรื่อยๆ เสียงฝีเท้าวิ่งกรูเข้ามาของกลุ่มคนไม่ต่ำกว่าสิบ แสงคบเพลิงจากที่ไกลๆเตือนให้เรารู้ว่าหมดเวลาพูดคุยสั่งสอนใดๆแล้ว
    “มาช่วยกันคิดก่อนดีกว่า ว่าจะเอาตัวรอดจากที่นี่ไปได้ยังไง?”
    หลังชนฝาแล้ว....ดูเหมือนว่า เราคงหลีกเลี่ยงการปะทะไม่ได้แน่นอน

    และเหตุการณ์มันก็ชักจะกลับตาลปัตรจากช่วงแรกของภารกิจซะแล้ว....เพราะผู้ล่ากำลังกลายเป็นผู้ถูกตามล่าน่ะสิ!!
    ######################################

    จากมุมสูงของระเบียงอาคารเก็บสินค้าที่ท่าเรือแม่น้ำเทมส์ ชายร่างสูงสง่าในชุดขาวลดแว่นส่องทางไกลประดับอัญมณีของตนลง ท่วงท่าของเขาดูผ่อนคลายราวกำลังเพลินใจกับการแสดงมรสพที่น่าตื่นตากระนั้น
    “นึกว่าใคร....บุตรชายของZalaนี่เอง”
    “Zala?” คู่สนทนาร่างสูงใหญ่ไม่ต่างกันในชุดโค้ทกำมะหยี่สีดำเหลือบม่วงเข้มทวนคำพูดอย่างฉงนในที จึงได้รับคำตอบว่า
    “นายพลใหญ่ของกองทัพแห่งสหราชอาณาจักรไงหล่ะ คุณชาย”

    “อ๊อ.....”ชายในชุดโค้ทกำมะหยี่เคาะเถ้าจากไปป์กับระเบียงอาคารขณะที่ร้องเสียงสูง “เพิ่งเคยได้พบตัวจริงก็วันนี้ คนนี้น่ะหรือครับที่เค้าว่าเป็นมือปราบฝีมือดีของสก็อตแลนด์ยาร์ด? ยังเด็กอยู่เลยนี่นะ”
    ภาพในกระจกแว่นส่องทางไกลของผู้นำกลุ่มBlue Cosmos ปรากฏภาพนายตำรวจหนุ่มร่างปราดเปรียวในชุดเทรนต์โค้ตยาวสีกรมท่า ท่วงทีระแวดระวังภัยของชายหนุ่มทำให้Lord Gibrilต้องแย้มริมฝีปากอย่างพึงพอใจ
    “จะเก่งกาจแค่ไหน ก็น่าเสียดาย ที่ท่านนายพลคงจะต้องสูญเสียบุตรชายคนเดียวไปซะวันนี้หล่ะนะ”

    สองสหายทางธุรกิจผละจากภาพตรงหน้า ท่านLordชุดขาวจึงเอ่ยกล่าว
    “อีกเดี๋ยวคงเรียบร้อย ไม่มีสิ่งใดที่ต้องกังวล”
    “ถ้าท่านLordเอ่ยเช่นนั้น กระผมก็เบาใจ เช่นนั้นคืนนี้เห็นทีจะต้องปล่อยให้เป็นธุระของพวกเด็กๆไป ส่วนตัวกระผมนั้นคงต้องขอตัวก่อน”
    “อา....นั่นสินะ เดินทางมาไกล ท่านเองคงอยากพักผ่อน”
    ชายชุดโค้ทกำมะหยี่และสำเนียงเหมือนคนฝรั่งเศสหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วเอ่ย
    “ท่านLordช่างรู้ใจเหลือเกินครับ แต่กระผมยังมีภาระที่ต้องไปเยี่ยมเยียนท่านผู้การฯสหายเก่าของท่านพ่อก่อน กว่าจะเสร็จสิ้นภาระคงดึกนัก”

    Lord Gibrilยกมุมปากขึ้นยิ้มนิดๆขณะกล่าว “ผมฝากความระลึกถึงผู้การฯด้วย ถ้าไม่เป็นการลำบาก”
    “กระผมยินดีอย่างยิ่งท่านLord และหวังว่าจะได้รับใช้ท่านอีกครั้งในโอกาสหน้า”
    ร่างสูงในชุดโค้ทสีดำกำมะหยี่สะท้อนแสงจากตะเกียงทางเดินส่องแสงเหลือบม่วงเข้มโค้งกายลงเป็นการอำลา Lordชุดขาวยกมือขึ้นรับการทำความเคารพ และเมื่ออีกฝ่ายเดินลงบันไดจากไปแล้ว ใบหน้ายิ้มแย้มด้วยไมตรีจิตของท่านLordก็แปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม

    หึ....ไอ้พ่อค้าหน้าเลือด ขี้ข้าฝรั่งเศสทั้งนั้น!! พวกแกผยองได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหล่ะ!!!

    แล้วเขาจึงหันกลับไปดูละครฉากสนุกที่ท่าเรืออีกครั้ง น้ำเสียงที่หลุดออกมาจากริมฝีปากปราศจากสีสันของชายชุดขาวผู้ทรงอำนาจนั้นเจือความหยามหยันหยั่งเชิง
    “เอาหล่ะ.... ผู้กองAthrun Zala แสดงฝีมือของคุณให้ผมดูหน่อยเถอะ อย่าให้ผิดหวังแล้วกัน” ดวงตาเรียวฉายจุดประสงค์อันชั่วร้ายลุกวาว

    “ทำให้ผมสนุกหน่อยก่อนที่คุณจะต้องตาย....!”
    ###################################
  6. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    Phase 14 : Just a wild wild midnight.

    เปรี้ยงๆๆๆๆๆ!!!! เปรี้ยง!!!!
    กระสุนจากปืนไรเฟิลถูกระดมยิงใส่พวกเราที่หลบอยู่ด้านหลังที่กำบังซึ่งเป็นแค่ลังไม้ใหญ่เท่านั้น หมวดAsukaและผมยิงตอบกลับได้บ้างแม้จะทำได้อย่างอยากลำบาก หากทุกนัดที่ยิงออกไปก็แน่ใจได้ว่าจะถูกเป้าหมายอย่างแม่นยำ เพราะแค่ยิงแขน ขา หรือข้อมือ ฝ่ายตรงข้ามก็ทำอย่างอื่นต่อไม่ได้แล้ว
    “อั่ก!!!”
    “โอ้ย!!!บัดซบ!!!”

    ถึงกระนั้น ผมก็อดจะหนักใจไม่ได้ จนต้องบ่นออกมาขณะที่นั่งลงบรรจุกระสุนลงลูกโม่ใหม่อย่างรวดเร็ว
    “เชอะ!!อัตราตอบโต้เท่ากับ20ต่อ5สินะ”
    นั่นหมายถึง....ถูกยิงมา20นัด เราโต้กลับได้แค่ 5นัดเท่านั้น
    “แย่ชะชัด!!” ผมสบถออกมาขณะที่หลบกระสุนที่พุ่งเฉี่ยวหน้าไปนิดเดียว ก่อนโผล่หน้าออกไปยิงโต้ และสอยฝ่ายตรงข้ามไปได้อีกคน ทุกอย่างรวดเร็วมาก ไม่มีเวลาแม้แต่จะเช็ดเลือดออกจากแผลกระสุนเฉี่ยวที่ข้างแก้ม หมวดรุ่นน้องที่ช่วยยิงเป็นระยะๆก็ยังร้องเตือนแข่งกับเสียงห่ากระสุน
    “ผู้กองครับ!! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เราสองคนซี้ม่องเท่งอยู่ในนี้แน่!!เพราะดูเหมือนฝ่ายโน้นจะมีกระสุนเหลือเฟือเลยหล่ะครับ!!” หมวดมองไปรอบๆอย่างเริ่มจะสิ้นหวัง “นี่พวกสารวัตรJulesเค้าทิ้งเราแล้วจริงๆเหรอครับ??!!”
    “ไม่หรอก!!หมอนั่นต้องมาแน่!!!” แม้ไม่แน่ใจว่าจะต้านได้อีกนานแค่ไหน ยังไงผมก็ยังมั่นใจอย่างนั้นอยู่ เป็นความเชื่ออยู่ลึกๆว่า หมอนั่นจะพากำลังเสริมมาทันเวลาแน่!

    เปรี้ยง!!!
    “Sie Bastarden!!! Gehen Sie zur Hölle!!!(ไอ้สารเลว!!ไปลงนรกให้หมดซะเถอะ!!)"
    “ฟังไม่รู้เรื่องเฟ้ย!!!” หมวดAsukaร้องด่าอย่างเหลืออดขณะที่ยิงเข้าต้นขาฝ่ายตรงข้ามล้มกลิ้งลงไป แล้วเขาก็หันไปมองเรือขนาดกลางที่ถูกเตรียมใช้ขนแรงงานต่างด้าวออกนอกประเทศอย่างร้อนใจ

    แม้เขาไม่พูดออกมา แต่ผมก็ดูออกว่าหมวดอยากจะเข้าไปช่วยเหลือผู้คนในเรือพวกนั้นก่อน
    “ถ้ายังยิงกับเราติดพันอยู่แบบนี้ มันไม่มีเวลาจะออกเรือไปไหนแน่ ทั้งเรือขนยา ทั้งเรือขนคนแหล่ะ!! เพราะฉะนั้นอย่าว่อกแว่กสิ!!!”
    “ขะ.... ครับ!!!” หมวดรับคำเสียงหนักแน่น แล้วจึงชะโงกหน้าออกไปยิงโต้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้อีกฝ่ายกลับโต้กลับมาได้เร็วกว่า กระสุนจากปืนยาวไรเฟิลพุ่งเข้าหามือของหมวดAsuka ปืนลูกโม่ของเขากระเด็นหมุนคว้างกลางอากาศ
    เปรี้ยง!!!
    “อึ่ก!!!”
    หมวดหนุ่มทรุดลงกุมมือแดงฉานด้วยเลือด ผมดึงเขากลับเข้าที่กำบังแทบจะทันที “หมวดAsuka!!!”

    บาดแผลนั้นไม่ถือว่าหนักหนา กระสุนแค่ถากหลังมือของร้อยตรีไป หากในสถานการณ์ที่ไม่มีเครื่องมือปฐมพยาบาลใดๆเช่นนี้ แผลเท่านี้ก็สร้างความเจ็บปวดได้ ผมดึงเน็คไทออกจากคอเสื้อเพื่อพันห้ามเลือดให้แก้ขัดไปก่อนล่วกๆ “มัดให้แน่น!! ไม่งั้นนายหยิบปืนขึ้นมาอีกไม่ได้แน่!!”
    “ผะ.... ผมขอโทษครับผู้กอง!!”
    ผมยกปืนขึ้นยิงไปยังฝ่ายตรงข้ามล้มไปทีล่ะคนๆ ให้ตายสิ!! ทั้งที่เราสอยมันลงไปได้ตั้งหลายคนแล้ว แต่ทำไมถึงยังรู้สึกเหมือน ไม่ว่าจะยิงสวนกลับไปเท่าไหร่ พวกมันก็ไม่หมดซะทีแบบนี้นะ!!!

    ระหว่างการตอบโต้ ผมพยายามเพ่งมองปืนของฝ่ายตรงข้าม แล้วก็ต้องเลิกแปลกใจทันทีที่พบว่าพวกมันใช้ปืนยาวรุ่น “เฮนรี่ไรเฟิล” ปืนที่แต่เดิมถูกออกแบบมาให้ใส่กระสุนได้ง่ายและยิงได้เร็วถึง1นัดในทุกๆ3วินาที ซึ่งถือว่าเป็นไรเฟิลรุ่นแรกที่ยิงได้ต่อเนื่องมาขนาดนั้น มันมีบทบาทสำคัญในการทำสงครามกลางเมืองที่อเมริกา
    “มันไปเอาของแบบนั้นมาใช้ได้ยังไงกัน??”
    นอกจากนี้ ถึงจะเป็นเฮนรี่ไรเฟิลเหมือนกัน ผมก็แน่ใจว่ามันเป็นรุ่นปรับปรุงล่าสุดแน่นอน เมื่อสังเกตจากอัตราความเร็วในการยิงที่มากกว่าเดิม น่าจะ 6-7นัดต่อ3วินาทีด้วยซ้ำ
    “ไม่ตลกซะแล้วสิ!”

    “ปัดโธ่โว้ย!!ไอ้พวกนี้!!!”
    หมวดShin Asukaฝืนยกปืนยิงไปฝ่ายตรงข้ามกระเด็นตกท่าน้ำไปอีกคน ในตอนนั้น ชั่วพริบตาที่ผมหันไปมองหมวดรุ่นน้องโดยไม่ทันระวังตัว ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหู

    เปรี้ยง!!!!!

    “ผู้กองZala!!!!!”
    มัน....ชาในช่วงแรก แล้วความเจ็บปวดก็แล่นแปลบขยายออกไปตั้งแต่ต้นแขนขวาร้าวไปจนถึงกลางสะบักเมื่อผมรู้สึกถึงเลือดอุ่นๆพุ่งทะลักออกมา และก่อนที่จะถูกยิงซ้ำต่อเป็นนัดที่สองผมก็ทรุดตัวหลบเข้าด้านหลังที่กำบังเสียก่อน

    “ผู้กอง!!! เป็นอะไรรึเปล่าครับ!!?”
    หมวดAsukaปราดเข้ามาทันที ผมยกมือข้างที่ว่างจากปืนกดห้ามเลือดที่ไหลอาบแขนแน่น ได้แต่ทิ้งปืนไว้ข้างลำตัวเพราะยกแขนไม่ขึ้น
    “ไม่เป็นไร....”ผมกัดฟันพูด พยายามกดแผลให้เลือดหยุดอย่างยากลำบาก “กระสุนมันทะลุไปเมื่อกี๊”
    “กระสุนทะลุแขนแบบนี้แล้วคุณยังพูดว่าไม่เป็นไรอีกเหรอครับ!!!!” หมวดหนุ่มร้องลั่น คนเจ็บหนักกว่าอย่างผมต่างหากที่กำลังพยายามทำใจเย็น
    “อย่าตื่นตูมไปหน่อยเลยน่าหมวด นายแหล่ะระวังตัวด้วย ปืนของพวกมันเป็นของนำเข้าจากฝั่งอเมริกา”
    “หา!!!”

    เปรี้ยง!!เปรี้ยง!!!!
    เราห่อตัวหลบกระสุนที่ระดมยิงมาอย่างไม่ลดละ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกยาวแล้วกลั้นใจบรรจุกระสุนลงลูกโม่เพิ่ม ไม่มีเวลาห้ามเลือดที่แขนอีกแล้ว

    เปรี้ยงๆๆๆ!!!
    “Verfluchte Scheiße!!(ระยำ!!)”
    ถึงหน่วยรปภ.ของโกดังจะถูกยิงล้มไปอีกหลายคน แต่การใช้ปืนด้วยมือซ้ายข้างเดียวนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด เพราะอย่างไรเสีย แรงกระแทกทุกครั้งที่ลั่นกระสุนออกไปก็กระเทือนไปถึงแขนอีกข้างอยู่แล้ว
    “บ้าเอ๊ย!” ปากแผลฉีกออกมากขึ้นไปอีก จนหมวดเห็นเลือดพุ่งออกมาแล้วทนไม่ไหว ตะโกนบอก
    “ผู้กองหลบไปก่อนเถอะครับ!!!ผมเอง!!”
    หมวดAsukaมัดปืนเข้ากับมือจนกระชับเข้ากันดีเพื่อช่วยห้ามเลือดไปด้วยในตัว แล้วยกปืนขึ้นยิงตอบโต้อีกฝ่ายอย่างเต็มความสามารถ
    เปรี้ยงๆๆๆ!!!
    แต่ในตอนนั้นเองที่ผมมองเห็นเงาร่างสูงใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งพร้อมจะกราดกระสุนในไรเฟิลใส่เราทุกเมื่อ
    “Stirbl!!(แกตาย!!!)”
    “!!!!”

    หากทันใดนั้น สิ่งที่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้น!!

    “Athrun!!!!”
    เสียงร้องเรียกที่ดังขึ้นจากมุมสูง ไม่ทันที่ผมจะเงยหน้ามองว่าใคร ก็เห็นแต่ขบวนถังไม้บรรจุน้ำมันขนาดใหญ่3-4ใบกลิ้งตกลงมาจากด้านบน พุ่งเข้าชนร่างใหญ่ยักษ์กลิ้งกระเด็น
    ผลั่กๆๆๆ!!!!ตูม!!!
    “Autsch!!!! Heilige Scheiße!!!”
    ผมกับหมวดได้แต่มองเจ้ายักษ์หน้าโง่กระเด็นตกท่าน้ำตูมด้วยสายตางุนงง ก่อนจะตั้งสติได้แล้วยกปืนขึ้นยิงสกัดฝ่ายตรงข้าม เพื่อเปิดโอกาสให้เราอาศัยความมืดหลบหนีไปได้ในที่สุด

    ผมได้ยินเสียงตะโกนลั่นเป็นภาษาเยอรมันไล่หลัง แต่ตอนนี้จะอะไรก็ช่าง ขอเอาชีวิตรอดกันไว้ก่อน!!!
    “Spuert sie auf!!(ตามหาพวกมันให้เจอ!!) Dann Toetet jeden Bastard sofort!!(เจอเมื่อไหร่ ฆ่าพวกมันได้ทันที!!)”
    “JA,sir!!(รับทราบ!!)”
    ###################################

    สองตำรวจที่สภาพตอนนี้เรียกได้ว่าเจ็บหนักทั้งคู่แข่งกันหอบอ่อนแรง ทั้งที่ต้องยิงตอบโต้ไม่หยุดตลอดครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ทั้งจากอาการบาดเจ็บจากการดวลปืนเมื่อครู่ แต่ก็ยังอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องระแวดระวังสิ่งแวดล้อมรอบข้างตลอดเวลา เพราะเราอยู่ในดงของศัตรูซึ่งรายล้อมด้วยอันตรายรอบด้าน เพราะฉะนั้นจะหยุดวิ่งไม่ได้!!
    “ว่าแต่...ผู้กองครับ ไอ้ถังน้ำมันพวกนั้นมันมาจากไหนน่ะ??”
    ใบหน้าของหมวดAsukaที่เต็มไปด้วยคำถาม ทำให้ผมฉุกคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ขึ้นมาได้

    ใครกันที่เป็นคนผลักถังน้ำมันจากด้านบนใส่ไอ้รปภ.ยักษ์นั่น?
    ผมนิ่งคิดถึงเสียงเรียกตอนนั้น แต่ว่ามันคงไม่ใช่.....
    ไม่น่าจะ....

    “ทั้งสองคน ทางนี้!!”

    เสียงนั่นทำให้ผมและหมวดต้องหยุดหันไปมองเป็นตาเดียวกัน ร่างเล็กในเงามืดโผล่มาจากกองหีบสินค้าแล้วคว้าข้อมือผมดึงตามเข้าไป
    และ...พอผมเห็นหน้าเจ้าตัวชัดๆแล้วก็ต้องตกตะลึงพูดอะไรไม่ออก
    “นี่เธอ....”
    “ชี่!อย่าเพิ่งพูดมากได้มั๊ย?หวาย!!นี่คุณสองคนบาดเจ็บหนักเลยนี่นา เลือดเต็มเลย!!” เสียงร้องหวาดเสียวเมื่อสัมผัสโดนความเหนียวหนึบและกลิ่นคาวของเลือดที่ต้นแขนของผม มันรีบดึงผ้าพันคอออกมาจะพันห้ามเลือดให้ แต่ก็ถูกยึดมือเอาไว้ก่อน

    ในความมืดของโกดังสินค้า ดวงตาสีอำพันคู่นั้นฉายความแปลกประหลาดใจ แต่....คนที่อยากจะถามน่ะ คือทางนี้ต่างหาก!

    “นี่เธอมาทำอะไรที่นี่!?!Cagalli!!”
    “เอ๊ะ?”
    “ชั้นถามว่าเธอมาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่!?!ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่องไปซะหา!!?” ผมแทบจะกระชากเจ้าตัวยุ่งนี่มาเขย่าซะให้มันรู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าเจ็บแขนอยู่ตอนนี้หล่ะก็นะ “ไม่เห็นเรอะว่าตอนนี้สถานการณ์มันเป็นยังไง??อยากทอนอายุตัวเองมากนักเรอะ!!??”

    ปกติผมไม่ค่อยโกรธใคร แต่ตอนนี้....มันเหลืออดแล้วจริงๆ! เด็กบ้าอะไรกัน?พูดไม่รู้ฟังเอาซะเลย!! ยัง!ยังจะมองตาปริบๆอีก!!
    “ชะ....ชั้นรู้หรอกว่า มันอันตรายแต่....”
    “เธอก็รู้นี่!”
    ผมตวาดลั่น ทำไมไม่รู้ มันทั้งโกรธทั้ง.....ห่วงเรอะ? เฮ่ย!ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าผมโมโหเป็นบ้าเลยแล้วกัน “เรากำลังอยู่ระหว่างปฏิบัติภารกิจสำคัญกัน และตอนนี้ แค่ตัวเองยังจะเอาไม่รอดเลย เธอกลับ....!!”

    ผมโกรธจนพูดอะไรต่อไม่ถูก เลยเสเดินไปสงบสติอารมณ์อีกทาง ปล่อยหมวดAsukaให้อธิบายต่อ
    “พลเรือนธรรมดาไม่ควรเข้ามาอยู่ในสถานที่ที่เจ้าหน้าที่กำลังทำงาน ยิ่งตอนนี้ เรารับรองความปลอดภัยให้ใครไม่ได้หรอกนะเจ้าหนู ไอ้พวกบ้านั่นมันไม่สนหรอกว่าใครเป็นตำรวจใครเป็นชาวบ้านธรรมดา ถ้าบุกรุกเข้ามา มันยิงกราดไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งนั้นแหล่ะ ”

    “ชั้นบอกว่ารู้แล้วไงหล่ะ!!” เจ้านั่นตะโกนขึ้นมาบ้าง ผมเลยหันกลับเผชิญหน้ากับมัน แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อร่างเล็กสั่นเบาๆด้วยแรงสะอื้นฮั่ก
    “ชั้นเองก็ไม่เข้าเหมือนกันแหล่ะว่า ทำไมจะต้องเอาตัวเองมาพัวพันกับงานอันตรายของพวกตำรวจด้วย นั่นสินะ พวกคุณจะเป็นยังไง ชั้นไม่เห็นจะเกี่ยว แต่!!....ชั้นก็ยังอยากจะมา แค่เพราะคิดว่าคุณเป็นเพื่อนของชั้น แล้วชั้นก็ไม่อยากให้คุณ.....”

    ผมคิดว่า...ในแสงสลัวของที่แห่งนี้ หยดน้ำที่คลอเต็มดวงตาคู่นั้นกลับเห็นได้ชัดเจน
    “ชั้นไม่อยากให้คุณตายนี่”

    ผมฟังคำนั้นแล้วได้แต่นิ่งงัน และไม่สามารถพูดหรือทำอะไรได้มากไปกว่าจ้องมองใบหน้าใต้หมวกหนังใบโตตรงหน้า หมวดรุ่นน้องเองก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่เพียงมองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างจนใจ

    และในที่สุด ผมเองนี่แหล่ะ ที่ต้องถอนใจเฮือกใหญ่อย่างคนที่ยอมแพ้สิ้นเชิง

    “เธอนี่.....มันจอมก่อปัญหาจริงๆ จะเรียกว่าบ้าหรืองี่เง่าดีนะ?”
    เท่านั้นหล่ะ เจ้าเด็กขี้แยตรงหน้าก็น้ำตาแห้งทันตาเห็น และเสียงแว้ดแหวก็เข้ามาแทนที่เสียงฮึกๆเมื่อกี๊ “อะไรนะ??หยาบคาย!!”
    แล้ว“ตัวยุ่ง”ก็ต้องเป็นฝ่ายงงบ้างเมื่อผมยื่นแขนขวาข้างที่เลือดโชกนั่นแหล่ะไปข้างหน้า
    “เอ้า!ไหนๆก็ไหนๆแล้ว” ผมสั่งต่อ “ทำแผลให้ทีซิ เอาผ้าพันคอเธอนั่นแหล่ะมัดให้มันแน่นๆ เร็วๆเข้า”

    “ผู้กอง!เอาจริงเหรอครับเนี่ย??”หมวดAsukaทำเสียงตกใจ ขณะที่เจ้าหนุ่มน้อยหน้าใสฟังสิ่งที่ผมบอกแล้วก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
    ผมเองก็อดจะยิ้มตอบไม่ได้ มันอ่อนใจแล้วจริงๆกับความดื้อด้านของเด็กคนนี้
    “คิดว่าชั้นล้อเล่นรึไงหมวด? ก็เรายังไม่ได้อาละวาดกันเลยนี่” พูดจบก็พบว่าเจ้าตัวยุ่งกำลังบรรจงผูกผ้าพันคอผืนยาวเข้ากับบาดแผลที่ต้นแขนของผมอย่างตั้งใจ

    “จะบ้าทั้งที....ก็เอาให้มันสุดๆไปเลยใช่มั๊ย?”ผมกระซิบถาม แล้วจึงได้ยินเสียงตอบกลับมาแผ่วเบา
    “ก็บ้ากันทั้งคู่น่ะแหล่ะ”
    #########################################

    ในค่ำคืนอันเงียบสงัดแห่งมหานครลอนดอน ท้องฟ้าสีรัตติกาลมืดมัวด้วยเมฆหมอกสีขาวราวควันจางเหนือท่าเรือแม่น้ำเทมส์ฝั่งตะวันออก ณ เวลานี้บ้าคลั่งด้วยแสงจากคบเพลิงนับสิบๆดวงที่สาดส่องไปทั่ว เสียงฝีเท้า เสียงร้องตะโกนก่นด่าทั้งภาษาอังกฤษและเยอรมันดังไปทั่วบริเวณ กลุ่มBlue Cosmosถูกสั่งให้กระจายกำลังออกตามหานายตำรวจจากสก็อตแลนด์ยาร์ดสองนายที่ลอบเข้ามาปฏิบัติภารกิจ และได้รับรายงานว่าถูกยิงได้รับบาดเจ็บทั้งคู่

    แต่ที่พวกมันแค้นที่สุด คงจะเป็นเพราะ ในขณะที่ทีมรักษาความปลอดภัยมีมากกว่าหลายเท่า กลับถูกอีกฝ่ายอัดน่วมกันหมด แถมยังปล่อยให้ตำรวจทั้งสองหลบหนีไปได้ด้วย

    จากจุดหลบซ่อนหลังกำแพงโกดังสินค้าซึ่งเป็นเพียงซอกมุมเล็กๆ คนสามคนที่กำลังถูกตามล่าตัวอย่างหนักยังสามารถมองเห็นเรือขนสินค้าและเรือขนชนต่างด้าวเตรียมพร้อมที่จะออกตัวอยู่ริมฝั่งได้อย่างชัดเจน ร้อยตรี Shin Asukaมีสีหน้าวิตกกังวลเมื่อมองเห็นยามเฝ้าหน้าเรือเต็มไปหมด ขณะที่เจ้าเด็กจอมยุ่งที่นั่งซ่อนตัวอยู่ข้างๆผมกลับชะเง้อชะแง้อยากรู้อยากเห็นไปเสียจนผมต้องกดหัวติดพื้นบ่อยๆ
    “เจ็บนะ!” มันหันมาเข่นเขี้ยว
    “งั้นก็เลิกหยุกหยิกซะทีสิ!ไม่เห็นรึไงว่ามีพวกมันพล่านเต็มไปหมด”ผมดุเสียงเรียบแต่ก็ไม่ละสายตาจากสถานการณ์ข้างหน้า

    “นั่นมันพูดอะไรกันเหรอ?”
    ดูเถอะ ถูกดุเมื่อกี๊ ท่าทางจะไม่ซึมเข้าสมองเลยมั้งนั่น
    “.....มันพูดว่า ถ้าเห็นอะไรผิดปกติก็ยิงได้เลยไม่ว่าใคร เอาให้ตาย อย่าให้เหลือ” พูดจบแล้วผมก็เหล่มองตัวยุ่งที่หน้าซีดเหลือ2นิ้ว “ก็ประมาณนี้แหล่ะ”

    หมวดAsukaกุมแผลที่ถูกกระสุนเฉี่ยวหลังมือซึ่งตอนนี้ผูกผ้าพันแผลไว้เรียบร้อย เลือดเริ่มจะแห้ง แต่สีหน้าของหมอนั่นกลับดูหนักใจ ผม นิ่งมองหมวดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น
    “ใจเย็นน่าหมวด มันต้องมีหนทางสิ เฮ้อ....เครียดจนอยากบุหรี่เป็นบ้า”
    ท้ายประโยคผมล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ตทำท่าจะควักบุหรี่ขึ้นมาสูบซะจริงๆ เจ้าเด็กCagalliได้ยินที่ผมบ่นแบบนั้นก็หันมามองตาเขียว
    “ในเวลาแบบนี้ ยังมีอารมณ์จะสูบบุหรี่อีกเรอะ?”
    ครั้นแล้ว มันก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
    “...บุหรี่เหรอ?”
    “หือ?”
    ทั้งผมทั้งหมวดรุ่นน้องหันไปมองเจ้าหนุ่มน้อยเป็นตาเดียว ขณะที่เจ้าตัวดียิ้มจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ
    “ชั้นมีความคิดดีๆแล้ว”
    #######################################

    เพราะว่าโกดังสินค้าจำเป็นต้องมีคลังน้ำมันเพื่อใช้เติมเชื้อเพลิงให้บรรดาเรือน้อยใหญ่ ตั้งแต่เรือกลไปจนถึงเรือเดินสมุทรที่ผ่านเข้าออกท่าเรือทุกวัน การควบคุมดูแลจึงจำเป็นต้องทำอย่างเข้มงวด เนื่องจาก ประกายไฟแม้เพียงนิดก็อาจก่อให้เกิดความเสียหายใหญ่ได้

    เพราะงั้น....จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่า กองไฟที่เกิดขึ้นจากบุหรี่ที่ผมโยนเข้าไปในโกดังและดั๊น....”บังเอิญ”ไปติดถังไม้ใส่เชื้อเพลิงเข้า(อย่างตั้งใจ) จะก่อให้เกิดความวุ่นวายโกลาหลมหาศาลเช่นนั้น พวกรปภ.ของBlue Cosmosที่เคยถูกมอบหมายให้ตามล่าผู้บุกรุกต่างพากันทิ้งอาวุธในมือแล้ววิ่งหาน้ำดับไฟกันให้พล่านไปหมด แต่เพลิงที่เกิดจากน้ำมันดิบนั้น ไม่สามารถดับได้ง่ายนักด้วยน้ำจากแม่น้ำอย่างเดียว ไฟจึงยิ่งลามไปตามอาคารไปกันใหญ่

    เปลวไฟสีแดงทำให้ท้องฟ้าราตรีสีทะมึนสว่างวาบอย่างไม่น่าเชื่อ ท่ามกลางความเสียงเอะอะโวยวายลั่นๆและความสับสนอลหม่านอันเนื่องจากเพลิงไหม้ ผมกับหนุ่มน้อยหน้าใสเจ้าของไอเดีย “เอาบุหรี่มาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด นอกจากใช้สูบอย่างเดียว”ไม่มีเวลายิ้มสะใจกับผลงานที่ช่วยกันก่อมากนัก เพราะต้องเตรียมตัวเผ่นไปตั้งหลักเตรียมตัวรับการตอบโต้ที่อาจตามมาเร็วๆนี้

    ผมหันกลับไปพยักหน้าร่างในชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินซึ่งหลบอยู่หลังกำแพง หมวดรุ่นน้องพยักหน้าตอบแล้วอาศัยความไวและความมืดมุ่งหน้าไปยังท่าเรือซึ่ง ณ เวลานี้ การรักษาความปลอดภัยหละหลวมลงมากเนื่องจากอัคคีภัยที่เกิดขึ้น ผมและCagalliเฝ้ามองหมวดShin Asukaหย่อนตัวลงในท้องน้ำสีดำทะมึนอย่างห่วงๆ โดยเฉพาะตัวผม เพราะพอจะเข้าใจอารมณ์หมวดตอนนี้ดี

    เพราะสำหรับตัวหมวดเองนั้น....เรื่องยาเสพติดและการค้ามนุษย์เป็นสิ่งที่กระทบต่อจิตใจของเขาได้ง่ายที่สุด

    สิ่งที่ผมมองเห็นจากที่ไกลๆคือ เมื่อโผล่พ้นน้ำที่กาบเรือเตรียมขนสินค้ามนุษย์ หมวดAsukaก็มุ่งหน้าไปที่ห้องคุมขังชาวยิวและชนต่างด้าวอื่นๆก่อนสิ่งใด ดูเหมือนคนพวกนั้นจะยินดีมากที่มีตำรวจมาช่วย หมวดตรงไปจับไม้จับมือกับพวกเขาอย่างห่วงใย อีกฝ่ายจึงช่วยบอกที่อยู่ของห้องเครื่องยนต์ซึ่งอยู่บริเวณชั้นสองเป็นการตอบแทน

    และก่อนที่คนคุมเรือหน้าตาเหมือนเพิ่งซร่างเมาจะทันรู้ตัวก็ถูกหมวดAsukaอัดกระเด็นตกเรือไปเสียก่อน หมวดรุ่นน้องวิ่งไปติดเครื่องยนต์เรือเพื่อเตรียมออกตัวตามแผนการณ์ที่วางไว้ว่าเราจะพาพวกคนต่างด้าวที่กำลังจะถูกส่งไปต่างแดนเหล่านี้ไปยังกองตรวจคนเข้าเมืองก่อน เพื่อหาหนทางช่วยเหลือต่อไป
    “หมวดAsuka พาพวกเขาไปขึ้นฝั่งที่ท่าน้ำจัตุรัสTrafalagarนะ จุดนั้นใกล้ตม.ที่สุด”
    นั่นคือสิ่งที่ผมสั่งเอาไว้ ก่อนที่จะปล่อยให้เขาออกปฏิบัติการณ์ด้วยตนเอง

    แต่ทันใดนั้น! ไอ้คนคุมเรือที่ผมคิดว่ามันหมดฤทธิ์กระเด็นตกน้ำไปแล้วก่อนหน้านี้ก็ปีนขึ้นมาบนกาบเรือในสภาพเปียกโชกไปทั้งตัวหากดูเหมือนมันจะไม่ใส่ใจ เพราะภาพที่ผมเห็นคือ มันพุ่งตัวเข้าไปเล่นงานหมวดShin Asukaอย่างบ้าคลั่ง เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวของผู้คนที่ถูกขังอยู่บนเรือทำให้อีกสองคนที่เฝ้ามองอยู่บนฝั่งต้องใจหายวาบ
    “Shin!!!”
    “โธ่โว๊ย!!”หมวดสบถออกมาอย่างเหลืออดขณะตั้งรับทั้งหมัดทั้งเท้าจากฝ่ายตรงข้าม ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นชายร่างเล็กผอมบางกว่าหมวดเยอะ หากกลับมีเรี่ยวแรงมากมายมหาศาลที่จะผลักหมวดAsukaให้ล้มคว่ำลงกับท้องเรือดังโครม!! เหล่าชนต่างด้าวที่ถูกขังอยู่ในห้องลูกกรงอย่างแออัดต่างต้องหวีดร้องเสียงหลงเมื่อคนของBlue Cosmosรวบมือทั้งสองเข้าบีบคอตำรวจหนุ่มซึ่งมีเลือดไหลโซมออกมาจากหน้าผากเต็ม และยิ่งแย่ที่เห็นปืนประจำตัวของเขากระเด็นหลุดมือตกน้ำไปด้วย Cagalliจึงหันมาหาผมด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
    “Athrun นั่นหมวดเค้า...!!”
    “ชั้นรู้!! แต่.....”
    ถ้าทำสิ่งใดผลีผลาม เช่นการยิงสกัด เสียงปืนอาจดึงพวกยามฝ่ายตรงข้ามมาจุดนี้อีก ข้อนี้ผมทราบดี

    “Bist so gut was? Dan stirb jetzt!(แกเก่งนักเรอะ?งั้นก็ตายซะ!!)”
    ไอ้ขี้ยาร้องตวาดขณะที่นั่งคร่อมบีบคอนายตำรวจผู้บุกรุก หมวดAsukaพยายามดิ้นให้หลุดแต่เหมือนยิ่งขัดขืน อีกฝ่ายก็ยิ่งบีบคอของเขาด้วยน้ำหนักที่มากยิ่งขึ้น กะว่าคงเอาให้คอหักหรือไม่ก็ขาดอากาศตายคามือเป็นแน่แท้ ดูเขาอึดอัดทรมานมากเมื่อขาดอากาศหายใจมากขึ้นทุกที สองมือไขว่คว้าอากาศอย่างหมดทางสู้
    “....ฮะ....อั่ก”
    “Athrun!!!” Cagalliร้องบอกผม “ถ้าปล่อยไว้แบบนี้หมวดตายแน่!!!”
    ผมจึงตัดสินใจยกปืนขึ้นเล็งไปที่ร่างผอมที่กำลังออกแรงบีบคอตำรวจหนุ่มรุ่นน้อง แต่ในตอนนั้นเองที่ผมต้องลดปืนลงทันทีเมื่อเห็นหมวดAsukaฝืนดันกระบองที่ข้างเอวกระแทกเข้ากลางท้องเจ้าวายร้ายเต็มแรง
    บึ้ก!!!!

    “อุ้ก!!!”ครั้งนี้ฝ่ายที่ต้องลงไปนอนจุกตัวงอแทบท้องเรือบ้างถึงกับร้องโอดครวญ แต่หมวดรุ่นน้องของผมเองก็ยังต้องสำลักกระอักกระไอจากอาการขาดอากาศอยู่อีกครู่ใหญ่ กว่าจะยันตัวขึ้นเดินเซๆตรงไปหาศัตรูเพื่อประเคนเท้าขวาใส่มันเต็มแรง
    ผั่วะ!!!!
    “ไอ้สารเลวเอ๊ย!”
    “อ๊ากกก!!!”
    ตูมมมม!~!!แล้วร่างผอมเกร็งของเจ้าคนคุมเรือก็กระเด็นตกเรือไปอีกรอบ หมวดAsukaยืนหอบจนตัวโยนขณะที่เดินไปพิงเสาเรืออย่างอ่อนแรง ผมล่ะหวาดเสียวว่าเจ้าตัวจะหมดแรงตกน้ำตกท่าตามศัตรูไปอีกคน

    “Shin!!ไหวรึเปล่า!!!?”
    “คะ...ครับ สบายมากครับผู้กอง”
    เสียงตอบกลับมานั้นกระท่อนกระแท่นเต็มทน
    “สบายมาก?เลือดอาบแบบนั้นน่ะเรอะ!”เจ้าตัวยุ่งผมทองรำพึงด้วยใบหน้าซีดขาวเหมือนกระดาษ ผมแตะบ่าเล็กนั่นเป็นเชิงให้หลบไปอยู่ข้างหลังขณะที่กวาดสายตาไปรอบๆ คิดคำนวณว่าฝ่ายโน้นคงจะแห่มาอีกในไม่ช้า
    “รีบไปเร็วเข้า!!!” ผมร้องสั่ง หมวดShin Asukaพยักหน้ารับแล้วรวบรวมกำลังวิ่งไปติดเครื่องเรืออีกครั้ง และครั้งนี้เขาไม่รอช้าที่จะออกเรือไปทันที ก่อนที่หน่วยสกัดจะตามมาระดมยิงไล่หลังอีกหลายนัด หากกระนั้นเมื่อเห็นว่าหมวดAsukaสามารถพาเรือออกจากท่าไปได้อย่างปลอดภัยทั้งผมจะเด็กCagalliต่างก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากสถานการณ์ตึงเครียดผ่านไป

    แต่ก็หายเครียดได้ไม่นาน เมื่อเราสองคนต่างก็ต้องวิ่งหลบกระสุนที่ยิงมาอย่างไร้ทิศทางกันชุลมุนวุ่นวาย
    เปรี้ยงๆๆๆ!!!!
    “Dort sind sie!!Toete sie!!!!Toete sie alle!!!(นั่นพวกมันอยู่ตรงนั้น!!!ฆ่ามัน!!ฆ่าพวกมันซะ!!!)”
    “วิ่ง!!!”
    ผมผลักให้เจ้าหนุ่มร่างเล็กวิ่งนำหน้าไปก่อนขณะที่ยิงสกัดกลับไปเป็นระยะๆ ความมืดสำหรับพวกเราตอนนี้เป็นเหมือนเกราะกำบังจากอันตรายอย่างดี เจ้าตัวเล็กวิ่งนำผมซ่อกแซ่กเข้าไปตามหลืบมุมของท่าเรือ หลังถังไม้บ้าง หลังซากเครื่องยนต์ที่พังแล้วบ้าง เป็นแบบนี้อยู่ห้าหกรอบเหมือนเล่นซ่อนหา(หลบลูกปืน)กับฝ่ายตรงข้ามยังไงไม่รู้

    เราสองคนแข่งกันหอบเหนื่อยจากเหตุการณ์ระทึกขวัญตรงหน้า กระนั้น.... มันก็น่าแปลกนักที่คราวนี้ผมไม่ยักรู้สึกสิ้นหวังใดๆ ทั้งๆที่จะว่าไป.... สถานการณ์ของเราตอนนี้ มีแต่แย่ลง แย่......ถึงแย่ที่สุด กระสุนที่จะยิงโต้กลับก็แทบจะหมดแล้ว แถมกำลังเสริมที่เฝ้ารออยู่ก็ไม่มาซะที หากพอได้มองหน้าใสๆที่เต็มไปด้วยละอองเหงื่อพราวเต็มหน้าผากของCagalliแล้ว ไอ้ความรู้สึกสิ้นหวังหรือเหนื่อยที่จะตอบโต้มันก็เหมือนเสกให้หายไปได้อย่างไรอย่างนั้น
    “กลัวมั๊ย?”
    ผมถามยิ้มๆ
    “กลัวสิถามได้” Cagalliตอบเช่นนั้น หากทำไมทั้งๆที่กลัวแสนกลัว เจ้าตัวกลับยิ้มให้ผม

    หรือว่า เราทั้งสองคนบ้าไปแล้วก็ไม่รู้สิ
    “ชั้นก็เหมือนกัน”
    ผมพึมพำตอบราวกับกำลังบอกตัวเองเช่นนั้น แต่ถึงหลังจะชนฝาแล้วทั้งคู่ ผมรู้ว่าเรายังไม่หมดหวัง

    ยังไม่หมดหวัง....
    #################################

    “Wo sind die Bastarden!!!”
    “Ihr muesst sie finden und toeten!!!Verliere keine Zeit!!!!”
    “Verstanden, sir!!!”

    เราได้ยินเสียงคำสั่งเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมา พวกมันเหมือนพวกที่ไม่เรียนรู้จากความผิดพลาด เพราะการกระจายกำลังค้นหายังทำต่อไป ทั้งๆที่ต้องแบ่งกำลังมากกว่าครึ่งไปดับไฟที่ยังโหมกระหน่ำห้องเก็บเชื้อเพลิง เพราะฉะนั้นเมื่อฝ่ายตรงข้ามอ่อนแอลง การโจมตีแบบกองโจรก็เริ่มขึ้น

    กองเรอะ? มีแค่สองคนแบบนี้น่ะรึ?

    “อั้ก!!!”
    กรึ้บบ!!เสียงกระดูกคอลั่น ร่างใหญ่ทรุดลงหมอบกับพื้นขณะที่รายต่อมาถูกกระหน่ำฟาดด้วยท่อนไม้ย่อมๆเข้าหลังท้ายทอยเต็มแรง
    ผั่วะ!!!!
    “โอ๊ยยยย!!!”
    ผั่วะๆๆๆ!!! ตามด้วยเสียงไม้ระดมอัดลงกลางกระหม่อมคนร่างยักษ์อีกคนดังเหมือนรัวกลอง“อ๊าก!!”

    และครู่ต่อมา ผมก็ก้มมองผู้ร้ายตัวโตนอนหมอบแทบเท้าเด็กหนุ่มตัวเล็กๆแล้วอดเปรยขึ้นมาไม่ได้ว่า
    “โห....เธอนี่มือหนักเหมือนกันแฮะ”
    เจ้าของท่อนไม้เหล่มองผมตาเขียวแล้วประชดกลับ “ขอบใจที่ชม!ยังกะว่าคุณมือเบานักหล่ะ เจ้านั่นคอหักรึเปล่าน่ะ?”

    ผมชะโงกหน้าออกไปมองนอกที่กำบังซึ่งเป็นเพียงเสาคอนกรีตอาคาร ณ ท่าเรือแห่งนั้น
    “จุดต่อไปก็...ต้องสกัดเรือขนยานั่น” ผมกล่าวแต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้าง เมื่อผมเห็นเรือลำใหญ่กำลังออกตัวจากท่าเรือไปกลางแม่น้ำด้วยกำลังเครื่องยนต์แรงสูง ขนาดที่ว่าทำให้คลื่นน้ำในแม่น้ำเทมส์ต้องปั่นป่วนสาดกระทบฝั่งอย่างแรง เสียงหวูดเรือดังลั่นไปทั่วบริเวณจนพวกเราต้องอุดหู และบนนั้น....สิ่งที่ทำให้ผมต้องขบฟันกรอด

    ร่างผอมสูงในชุดขาวที่ยืนเด่นที่ระเบียงเรือขนสินค้าอย่างโอหังนั่น
    “Lord Gibril!”
    ผมวิ่งออกไปที่ท่าน้ำ ภาพเรือที่ลอยห่างออกไปเรื่อยๆโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ ยิ่งทำให้แค้นใจ นี่ถ้าเราติดต่อให้ตำรวจน้ำหรือกองทัพเรือให้สกัดพวกมันก่อนออกทะเลใหญ่ได้ก็คงดีไม่น้อย

    “บัดซบจริง!” แล้วผมจึงหันไปตะโกนบอกเด็กหนุ่มร่างเล็กที่ยังยืนหลบดูสถานการณ์ที่ข้างประตูโกดังสินค้า “Cagalli! เราต้องรีบหาเรือขึ้นเดี๋ยวนี้เลย เร็วเข้า!ตัวหัวหน้าของพวกมันกำลัง....”
    แต่ไม่ทันที่เจ้าหนุ่มจะตอบว่ากระไร ผมกลับได้ยินเสียงกรีดร้อง
    “Athrun!!!ข้างหลังคุณ!!!!!”
    และพริบตาต่อมาขณะที่ผมกำลังหันกลับมองด้านหลังก็รู้สึกว่าถูกบางอย่างกระแทกเข้ากลางลำตัวเต็มแรง
    บึ้กก!!!!

    สติของผม.....เกือบวูบ แต่ก็ยังมองเห็นวัตถุที่เจ้าวายร้ายใช้อัดเข้ากลางท้องอย่างเลือนราง มันคือด้ามปืนไรเฟิลไร้กระสุน แต่อาการจุกที่ท้องขึ้นมาถึงกลางลิ้นปี่ทำให้ไม่สามารถยันตัวลุกขึ้นได้ ในตอนนั้นผมได้ยินเสียงร้องเรียกซ้ำๆ แต่ไม่แน่ใจว่ามันคือเสียงอะไร เพราะตอนนั้น อาการบาดเจ็บที่ตีรวมกันทั้งที่แขนและที่ท้องทำให้การรับรู้ไม่ชัดเจนเหมือนเดิม สิ่งที่รู้สึกคือ ตัวเองล้มลงหน้าแนบความเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็งของพื้นปูน
    “อั่ก!...”
    ฝืนไม่ไหวจริงๆ ผมลุกไม่ขึ้นเมื่อมีมือใหญ่โตและหยาบหนาทั้งสองข้างบีบอยู่หลังศีรษะ
    “Hab dich!!!Zeit zu sterben(จับแกได้แล้ว!!งั้นก็ตายซะ!!!)”

    แต่ก่อนที่มันจะกดหัวผมกระแทกลงบนพื้นซีเมนต์ เพื่อหวังให้กะโหลกแหลกคามือเดี๋ยวนั้น.....
    “หยุดน๊า~~~!!!!!!” เสียงเล็กแหลมกรีดร้อง แล้วผมก็กลิ้งตัวหลุดออกมาได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่พอโงหัวขึ้นเพื่อจะเงยหน้ามองเหตุการณ์ตรงหน้าชัดๆ ก็ต้องต้องตกตะลึง
    เมื่อภาพที่เห็นคือ เจ้าหนุ่มผมทองตัวเล็กนี่เองที่เป็นคนเข้าไปยื้อยุดลำแขนใหญ่โตราวแขนยักษ์ของเจ้าวายร้าย ร่างมันเล็กนิดเดียวเลยถูกสะบัดครั้งแล้วครั้งเล่าจนตัวปลิวตามท่อนแขน หากกระนั้นเจ้าตัวก็ยังไม่ยอมปล่อย กลับเกาะเหนียวแน่นมากขึ้น
    “Was zum Teufel geht hier los!! Lass mich los!! (อะ...อะไรวะไอ้เด็กบ้านี่ !!??ปล่อยข้าสิวะ!!!!)”
    “Cagalli!!!” ผมร้องเรียกมันออกมาอย่างไม่รู้ตัว และยิ่งต้องตกใจเมื่อร่างเล็กบางโต้ตอบเจ้ายักษ์ร้ายด้วยเขี้ยวเล็กๆของมัน!!

    “Aaaarrrggghhhhhh!!!!!”
    เจ้ายักษ์ร้ายร้องลั่นครั้นแล้วมันก็สะบัดแขนจนเจ้าของรอยฟันจนร่างเล็กปลิวไปกระแทกกองถังไม้โครมมมม!!!!

    และทำให้ผมหัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กบ้าระห่ำลงไปสลบไม่ได้สติกับพื้นแบบนั้น!!

    “Cagalli!!!!!!”
    ผมได้ยินตัวเองร้องสุดเสียง และไม่ทันที่เจ้าวายร้ายจะย่างสามขุมเพื่อล้างแค้นรอยฟันที่แขน เสียงปืนไรเฟิลระยะไกลก็ดังขึ้นฝังกระสุนเข้าที่ข้อเข่าและขาของมัน เลือดพุ่งทะลักสาดกระจายแดงฉาน
    เปรี้ยง!!!เปรี้ยงๆๆๆๆ!!!!
    “ARRRRRGGGHHHH!!!!AAAAARRGHHHH!!!!!”
    สิ้นเสียงร้องโหยหวน ร่างใหญ่ยักษ์ก็ล้มโครมลงกับพื้น เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของกระสุนปืนแล้วก็พบว่าเป็นหน่วยแม่นปืนในชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินกรมท่าของสก็อตแลนด์ยาร์ดนั่นเอง และคนที่ยืนอยู่หน้าสุดนั้นก็คือ...
    “Yzak…..”

    พันตรีหนุ่มYzak Julesในชุดเสื้อเทรนท์โค้ตสีงาช้างโดดเด่นกว่าใคร หากกระนั้นที่ทำให้ผมต้องตกใจมากกว่าคือผ้าพันแผลที่พันรอบหน้าผากเลยมาจนถึงใต้ตาซ้ายของเขามากกว่า รอยเลือดยังซึมอยู่เป็นจ้ำๆ แต่เจ้าตัวก็ยังร้องตะโกนออกคำสั่ง
    “ทุกคนวางอาวุธลงซะ!!เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ปิดล้อมที่นี่ไว้หมดแล้ว!!ยอมให้พวกเราเข้าควบคุมตัวเสียโดยดี!!”
    เสียงปืนยิงขู่ขึ้นฟ้ายังดังเป็นระยะๆ ไม่เพียงเท่านั้นในหมู่กองยิงยังมีปืนกลแกทลิ่งรุ่นล่าสุดนำมาวางเด่นเพื่อข่มขวัญอีกด้วย ดังนั้น เมื่อมีทั้งกำลังคน ทั้งอาวุธเต็มพิกัดที่พร้อมจะระดมยิงใส่พวกมันได้ทุกเมื่อเช่นนี้ ผู้ร่วมขบวนการค้ายาเสพติดที่ยังเหลืออยู่จึงยินยอมวางอาวุธและให้เจ้าหน้าที่เข้าควบคุมตัวโดยละม่อม

    แต่....ผมไม่มีอารมณ์ที่จะมาชื่นชมกำลังเสริมที่มาช่วยชีวิตทันเวลาพอดีหรอก!!
    “Cagalli!!!”
    ผมวิ่งตรงเข้าไปประคองเด็กหนุ่มผมทองที่สลบอยู่กับกองถังไม้ทันทีที่การยิงยุติลง เศษไม้และเขม่าดินติดเผ้าผมสีน้ำผึ้งทองและใบหน้าอ่อนใสเป็นรอยกระดำกระด่าง ดวงตาทั้งสองปิดสนิทให้ขนตาหนาเป็นแพทาบลงบนผิว ผมตบแก้มเปื้อนดินพลางเรียกชื่อซ้ำๆ และเพราะมัวแต่ห่วงว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรมากกว่าสลบหรือไม่ จึงไม่ทันไม่สังเกตเลยว่า....ร่างที่อ่อนเปลี้ยอยู่ในวงแขนตอนนี้มันช่างเล็กและบอบบางเหลือเกิน

    และในครู่ต่อมา ดวงตาสีอำพันก็ค่อยๆเปิดออกช้าๆ หากดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่หายจากอาการมึนงงดี
    “Cagalli!” ผมเรียกชื่อนั้นออกมาอีกครั้ง และเมื่อเจ้าตัวยกหัวขึ้นไหว ผมก็ระดมคำถามใส่อย่างร้อนใจ “เจ็บตรงไหนบ้าง? มีกระดูกกระเดี้ยวหักที่ไหนรึเปล่า??”
    “ชะ...ชั้นไม่เป็นไร.....” เสียงตอบนั้นเหมือนพยายามจะให้ดังที่สุด ทั้งที่เบาราวกระซิบเท่านั้น เจ้าหนุ่มผมทองร่างเล็กไอออกมาแรงๆสอง-สามครั้ง ก่อนจับต้นแขนซ้ายแล้วพึมพำบอก “เจ็บแขนนิดหน่อย ตรงนี้....”

    ทำไมไม่รู้ พอเห็นว่าคนตัวเล็กตรงหน้าไม่เป็นไรมาก มันเหมือนยกภูเขาออกจากอก จนต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างโล่งใจเป็นล้นพ้น
    “Athrun….?”
    “ไม่หักหรอก คงแค่เคล็ดขัดยอก....”ผมเงยหน้าขึ้นแล้วจับต้นแขนเล็กนั่นขยับดูเบาๆ ก่อนหันไปมองกองถังไม้ที่กองระเนระนาดอยู่รอบๆ “สงสัยต้องขอบใจที่ไม่ใช่ถังไม้เนื้อแข็ง ไม่งั้นคงมีหัวแตกกันมั่ง”

    เจ้าหนุ่มหน้าใสนิ่งมึนขณะที่มองหน้าผม ก่อนจะพยายามยันตัวออกจากวงแขนของผม คราวนี้หน้ามันแดงจัดเลยไปถึงหูทีเดียว
    “ชะ....ชั้นบอกว่าไม่เป็นไรไงล่ะ โธ่!ตกต้นไม้ยังเจ็บกว่านี้เลย ปล่อยชั้นได้แล้ว”
    “จะปล่อยได้ยังไงเล่า!อย่าทำเป็นเก่งนักเลยน่า เอ้า!!ค่อยๆลุก!”
    ผมสั่งอย่างหงุดหงิดพลางประคองร่างเล็กที่ยังกระปลกกระเปลี้ยให้ลุกขึ้น แต่นึกขึ้นได้ว่า ยังมีเรื่องต้อง”เฉ่ง”คนอยู่

    “Yzak!!!พากำลังเสริมมาช้าชะมัด!!!มัวไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา?หา!??”
    ผมหันไปทางเจ้าสารวัตรตัวแสบ ขอด่าหน่อยเหอะ!หนอย! ไม่รู้รึไงว่าปล่อยให้พวกเราต้องตกอยู่ในสถานการณ์เกือบตายอยู่ตั้งนานสองนาน แล้วก็ไม่ยอมโผล่มาตามนัดหมายซะที
    “เออๆ เออน่า!รู้แล้วน่า ยอมรับก็ได้ว่าผิด!! แต่ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าฟากEast-Endจะมีแต่พวกตัวแสบเยอะแยะเต็มไปหมดขนาดนั้นน่ะ!!สลัดพวกมันได้ก็รีบมาทันทีเลยนี่นา”
    Yzakตะคอกกลับมาเพื่อรักษาอาการเสียฟอร์ม ไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าใจสาเหตุของผ้าพันแผลเลอะเลือดแดงเป็นจ้ำบนศีรษะของหมอนั่นหรอกนะ แต่ตอนนี้น่ะ...

    แต่....
    แต่.....
    ทันใดนั้น สมองผมก็เกิดอาการหยุดนิ่ง ไม่ทำงานชั่วขณะ!

    อ๊ะ.....???
    เอ๋????

    เพราะผมว่า....ตัวเองกำลังช่วยประคองเจ้าหนุ่มผมทองตัวเล็กที่เพิ่งฟื้นจากการหมดสติเมื่อครู่นี่นา...คือ... ผมค่อยๆหิ้วปีกทั้งสองข้างของเจ้าตัวแล้วพยุงให้ลุกขึ้น ตัวมันเล็กนิดเดียวผมเลยโอบแขนขวารอบเอวเล็กนั่น
    แต่ปัญหาที่เจอตอนนี้คือ...สัมผัสที่มือซ้ายตอนนี้

    มัน....นุ่ม...แล้วก็....

    แล้วก็....ที่ผมแน่ใจคือ สัมผัสอ่อนนุ่มนี่ ไม่ใช่แบบที่ผมคาดว่าจะ...เจอ....กับแผ่นอกของผู้ชายแน่ๆ!!

    “อะ...อะ.....”

    ร่างเล็กสั่นนิดๆก่อนที่อึดใจต่อมาผมจะต้องหูอื้อเพราะเสียงกรีดร้องแปดหลอดดังลั่น
    “กรี๊ดดดดดด!!!!!!!”
    หือ?
    กรี๊ด?
    และเสียงต่อมาที่ดังสนั่นขึ้นซ้อนกันก็...
    ฉาด!!!!!!!!!
    ฉาด?

    หน้าผม....สะบัดตามแรงตบเปรี้ยงฉาดใหญ่ ยะ....ยังลำดับเรื่องแทบไม่ถูกเลยว่า นี่มัน...ใคร? อะไร? ที่ไหน? เมื่อไหร่? อย่างไร? รู้แต่ว่ารอยเจ็บแปล๊บๆที่แก้มซ้ายตอนนี้มันของจริง!!!

    แรงตบผสมความมึนงงทำให้ผมต้องเซล้มแปะลงกับพื้น ก่อนยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่โชว์รอยแดงเป็นรูปห้านิ้วบนแก้มซ้ายอย่างมึนๆ
    และ....ดวงหน้าแดงจัดที่ปะปนไปทั้งความอับอายทั้งความหวาดกลัว สองแขนกอดร่างเล็กของตนที่สั่นสะท้านนั่นทำให้ ผม...เริ่มจะ...ดึงสติตัวเองกลับมาสู่ปัจจุบัน....

    สติ....สติ....สติ!!
    สติเรอะ???

    “ผะ....”

    ผมไม่อยากเชื่อ....มันเหมือน มีใครเอาก้อนหินหนักซักร้อยตันทุบหัวเปรี้ยงให้สลบแล้วลุกขึ้นมาเจอความจริง
    ถึงจะไม่อยากเชื่อแต่ว่า....ในที่สุด คำพูดที่เหมือนคำสาปพันปีก็หลุดออกมาจากริมฝีปากราวละเมอ!

    “ผู้หญิง....?”
    พูด...อะไรไม่ออกจริงๆ ผมได้แต่ชี้นิ้วไปที่ร่างเล็กตรงหน้าด้วยความงงงวย
    ไม่...ไม่ใช่แค่งง แต่มันทั้งช็อค ทั้ง....รู้สึกว่ามัน ไม่น่าจะ....

    “ผู้หญิง??”

    ผม...พูดได้แค่นี้จริงๆ
    #######################################

  7. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    Phase 15 : Lies and Truth

    คืนเดียวกันนั้น ณ กองบัญชาการสก็อตแลนด์ยาร์ดที่ถนน ไวท์ฮอลล์ 22.55 น.
    หน้าห้องสอบสวนนักโทษร้ายแรงซึ่งอยู่ชั้นใต้ดินของตึก

    “เรายึดอาวุธปืนซึ่งเป็นปืนยาวเฮนรี่ไรเฟิลรุ่นล่าสุดได้27กระบอก กระสุนลูกโม่และดินปืนอีกจำนวนมาก ยังมีน้ำมันเถื่อนที่นำเข้าแบบผิดกฎหมายอีกหลายบาเรลล์”
    สารวัตรYzak Julesกล่าวกับคณะที่ยืนอยู่เบื้องหน้าห้องสอบสวน ซึ่งภายในห้องมืดสลัว มีร่างผอมเกร็งและบาดเจ็บสะบักสะบอมของฝ่ายรักษาความปลอดภัยของBlue Cosmosที่ท่าเรือนั่งแปะอยู่บนเก้าอี้ไม้ มือทั้งสองถูกมัดไพล่หลังด้วยกุญแจมือเข้ากับพนักอย่างแน่นหนา
    “เจ้าขี้ยานั่นชื่อShani Andrass ซึ่งทำหน้าที่เป็นคนขับเรือขนแรงงานต่างด้าวลำที่หมวดAsukaขับพาหนีมานั้น
    ให้การว่านักโทษทั้งหมด 20 กว่าคนที่เราจับได้นั้นได้รับการจ้างวานจากเศรษฐีใหญ่รายหนึ่ง ชั้นคิดว่าคงไม่แคล้วหมายถึงเจ้า Lord Gibrilนั่นเป็นแน่ แต่นอกจากเงินและงานที่ได้รับการว่าจ้างให้ทำ มันไม่อ้างว่าไม่รู้เรื่องทั้งนั้น” เขาเค้นเสียงพูดเบาๆด้วยความรู้สึกคั่งแค้น “มันน่าเจ็บใจนัก ทั้งๆที่ยึดมาได้ทั้งของ ทั้งลูกน้องเจ้านักธุรกิจชั่วนั่น แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะส่งฟ้องศาลได้เพราะยังขาดหลักฐานที่เป็นรูปธรรม”

    ผมมองผ่านเข้าไปในห้องสอบสวนซึ่งแง้มประตูไว้เพียงเล็กน้อย ผู้กองDearka Elthmanกำลังสอบปากคำเจ้าขี้ยาอย่างเคร่งเครียด กระนั้นฝ่ายนักโทษกลับลอยหน้าลอยตาไม่มีทีท่าให้ความร่วมมือใดๆ จนผู้กองผิวหมึกร่ำๆจะประเคนฝ่ามือใส่มันรอมร่อหลายหน
    “สงสัยคืนนี้กว่าจะได้เรื่อง คงสว่าง”
    สารวัตรเปรย แล้วเดินนำหน้าผมออกจากห้องใต้ดิน
    “หน่วยของชั้นที่ไปตรวจตราฝั่งEast-Endก็เกิดเหตุปะทะกับพวกมันเหมือนกัน”เขาเคาะหน้าผากที่ถูกพันแผลไว้รอบเลยไปถึงใต้ตาซ้าย รอยเลือดเป็นจ้ำตอนนี้แห้งสนิทเหลือแต่รอยสีน้ำตาลบนผ้าก๊อช “เจ็บตัวกันมาคนละนิดละหน่อยพอๆกับทางนายแหล่ะ แต่ก็โชคดีที่คราวนี้ไม่มีใครเป็นอะไรไปมากกว่าบาดเจ็บกัน”
    “ครับ”

    ผมรับคำไปงั้นๆ รู้ว่าควรจะกระตือรือร้นมากกว่านี้ แต่...ยังไงไม่รู้

    เข้าใจคำว่า...ไม่มีอารมณ์มั๊ย?

    ผมไม่พูดอะไรอีกจนดูเหมือนสารวัตรจะเริ่มหงุดหงิด เขามองแขนขวาของผมซึ่งตอนนี้ได้รับการปฐมพยาบาลและใส่ผ้าคล้องแขนเอาไว้กันกระเทือนเรียบร้อยก่อนถาม
    “แผลนายเป็นไงบ้างหล่ะ?”
    “ก็ดีครับ กระสุนทะลุไป แต่ไม่โดนกระดูก” ผมตอบไปเรียบๆ
    “ก็ดีงั้นเรอะ? ชั้นได้ยินมาว่าหมอห้ามนายไม่ให้ยกของหนักๆ อ้อ คงรวมถึงปืนด้วย ไปอีกซักสอง-สามอาทิตย์”
    “เป็นเช่นนั้นแหล่ะครับ”
    “ดูไม่ทุกข์ร้อนเลยนะ ทั้งๆที่เป็นแขนข้างถนัดด้วยแบบนั้นน่ะ แต่ก็เอาเถอะ” สารวัตรชุดขาวโคลงศีรษะเบาๆ แล้วจึงเปลี่ยนเรื่องพูด “ที่ชั้นสงสัยตอนนี้คือ เจ้าเด็กที่อยู่กับนายนั่นน่ะ เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังไง?”

    ผมนิ่งฟังด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทั้งที่แท้จริงในใจนั้น....สับสน งงงันและไม่อยากยอมรับ!
    “ก็แค่เด็กธรรมดาครับ เผอิญมาอยู่ในที่เกิดเหตุก็เท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกBlue Cosmosแน่นอน” ผมตอบเสียงราบเรียบเหมือนเดิม ดวงตาจ้องมองไปที่ประตูทางออกจากชั้นใต้ดิน
    “แน่นะ?”
    สายตาของสารวัตรจ้องตรงมา ราวจะเค้นหาความจริง แต่ผมก็จ้องกลับและยืนยันคำเดิม

    ....คำโกหก

    “ครับ”

    พันตรีหนุ่มเจ้าของตำแหน่งสารวัตรมองไปทางอื่นขณะที่เปิดประตูออก แล้วกล่าว
    “ถ้านายยืนยันแบบนั้น ก็แล้วไป ชั้นจะเชื่อก็ได้” เมื่อก้าวออกจากประตู และเดินไปตามทางเดินเพื่อกลับไปสู่ส่วนของสำนักงานสก็อตแลนด์ยาร์ด “แต่ถ้าตรวจเจอประเด็นน่าสงสัยอะไรเพิ่มเติมที่พัวพันไปถึงเด็กนั่น ชั้นไม่ปล่อยไปแน่ หวังว่าคงจะเข้าใจที่ชั้นพูดนะ”
    “ครับ”
    Yzakชำเลืองมองผมนิดๆขณะที่เดินมาจนถึงหน้าห้องทำงานประจำตำแหน่ง ก่อนหยุดและหันมาบอก
    “คืนนี้ชั้นจะกลับบ้านไปงีบเอาแรงก่อน เดี๋ยวจะมีพวกผู้กำกับแก่ๆแห่มาที่นี่เพิ่มอีก มันน่ารำคาญ ผบ.Durandalเองก็น่าจะได้รับโทรศัพท์รายงานผลงานในคืนนี้แล้ว นายเองก็เหมือนกัน กลับไปพักผ่อนซะ ออมแรงไว้ เพราะพรุ่งนี้คงมีเรื่องยุ่งๆตามมาอีกเพียบเชียว”
    “ครับ”
    ผมรับคำแค่นั้น อีกฝ่ายก็ทำหน้าหงุดหงิดเหมือนอยากหาอะไรขว้างใส่ผมเสียให้ได้แต่ก็เพียงแค่โบกมือไล่ ผมโค้งลาตามมารยาทแล้วก้าวเท้าออกจากหน้าห้องไปทันทีที่ประตูปิดลง

    เพียงเพื่อออกไปเผชิญหน้ากับความจริงที่รออยู่เท่านั้น
    ความจริงที่....สร้างความหนักใจและสับสนให้ผมมากเหลือเกิน
    ########################################

    ชั้นนั่งก้มหน้าก้มตามองพื้นอยู่ที่เก้าอี้ม้านั่งยาวเยื้องกับห้องที่มีป้ายเขียนหน้าประตูว่า “ร้อยเอกAthrun Zala ผช.ส.งานสืบสวนสอบสวน”
    ผช.ส.?อะไรน่ะ? ชั้นเหลือบมองป้ายชื่อหน้าห้องอย่างสงสัย แปลว่าผู้ช่วยสารวัตรล่ะมั้ง? ชั้นอดเงยหน้ามองความวุ่นวายที่อยู่เบื้องหน้าไม่ได้ เจ้าหน้าที่ตำรวจในชุดสีน้ำเงินที่หลายคนเจ็บตัวคนละเล็กละน้อยวิ่งวุ่นกับการทำรายงานคดีใหม่ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อหัวค่ำ เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวาย สับสน วุ่นวาย ต่างกับตัวชั้นที่ได้แต่นั่งเงียบอยู่คนเดียว

    ชั้นกระชับเสื้อเทร้นต์โค้ทสีน้ำเงินกรมท่าที่”เขา”โปะลงบนตัวก่อนหน้านี้ นึกย้อนไปตอนที่ถูกลากมาที่นี่หลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญที่โกดังสินค้าท่าเรือจบลง คนๆนั้นนิ่งไม่พูดอะไรตลอดทาง แม้ชั้นอยากจะขอโทษที่ตบหน้าเขาไปตอนนั้นก็เถอะ

    แต่...ก็....ก็เพราะ...

    อ๊ายยย!!!หวนนึกถึงสาเหตุที่เผลอตัวประเคนฝ่ามือเข้าใส่ใบหน้าของเขาเต็มที่ในตอนนั้นแล้ว ชั้นก็ได้แต่อับอายขายหน้าที่สุดในชีวิต!!
    โอ๊ย!ชั้นไม่รู้นี่!!!ไม่รู้ๆๆๆ!! ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ!!

    พอมาถึงออฟฟิศสก็อตแลนด์ยาร์ด เขาก็ลากชั้นมานั่งที่นี่ แล้วพูดสั้นๆโดยไม่มองหน้า
    “นั่งนี่ อย่าเพ่นพ่าน”
    แล้วก็หายไปเป็นชั่วโมงกับอีตาสารวัตรผมเงิน คนที่ชั้นจำได้ว่า เป็นคู่หมั้นของLady Chiho Hanefous รุ่นพี่ของชั้นที่คอนแวนต์ ทิ้งให้ชั้นนั่งจ่อมอยู่กับตัวเองคนเดียว ตำรวจชั้นผู้น้อยคนอื่นๆกำลังยุ่งกันหัวปั่นจึงไม่มีใครมีเวลามาสนใจเด็ก....เอ้อ...เด็กผู้ชายแปลกหน้าที่นั่งอยู่หน้าห้องผู้กองของพวกเขา แม้แต่หมวดShin Asukaที่กลับจากสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองหลังส่งพวกแรงงานต่างด้าวชาวยิวไปที่นั่น พอเห็นชั้นก็แค่ทักสั้นๆ
    “อ้าว!เจ้าหนู ปลอดภัยดีนะ ดีจริง”
    ชั้นมองผ้าพันรอบศีรษะของเขาแล้วสะท้อนใจ
    “อะ....อื้ม คุณไม่เป็นไรนะ?”
    “ชั้นโอเค”เขาตอบพลางยกมือข้างที่ถูกยิงและถูกพันแผลใส่ยาเอาไว้ดีกว่าเดิม “ต้องไปหล่ะ ทำตัวให้เรียบร้อยจนกว่าผู้กองจะมาแล้วกัน”

    แค่นั้นแหล่ะ แล้วเขาก็วิ่งเข้าไปมะรุมมะตุ้มกับตำรวจคนอื่นๆที่กองงานหน้าห้อง”ผช.ส.”ต่อ

    และ...เมื่อประตูห้องใหญ่ถูกเปิดออก ชั้นก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมองเห็นร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวพับแขนขึ้นมาถึงข้อศอกและกางเกงแสล็คสีดำ
    ปราศจากเสื้อคลุมทับก้าวเข้ามาเงียบๆ ที่ไหล่ซ้ายของเขาห้อยซองหนังบรรจุปืนลูกโม่คู่ใจ แต่ที่ชั้นสะดุดตามากกว่าคือแขนขวาที่ถูกยิงและตอนนี้ทำแผลใส่ผ้าคล้องไว้เรียบร้อยจากการรักษาพยาบาลเบื้องต้น

    สีหน้านั้นเรียบเฉยจนดูเย็นชา ทำให้ชั้นไม่กล้าสบตาเขาตรงๆด้วยความรู้สึกผิด เมื่อเจ้าตัวเดินเข้ามาใกล้ ชั้นยังรู้สึกอยากจะหายตัวไปซะเดี๋ยวนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่มันแย่ตรงจะหนีไปไหนก็ไม่ได้น่ะสิ
    ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ม้านั่งยาวตัวเดียวกัน ชั้นรู้สึกอึดอัดใจจึงเขยิบตัวออกห่างจนชิดผนัง ใบหน้าของเขายังเสมองไปทางอื่น

    ไม่มีคำพูดระหว่างเราเกิดขึ้นเป็นเวลานาน....ไม่หรอก ชั้นคิดว่าซักแค่สองนาทีได้มั้ง แต่มันเหมือนยาวนานมากจนน่าอึดอัดขัดใจ

    และในที่สุด ชั้นก็ได้ยินเสียงห้าวๆดังขึ้นก่อน หลังจากที่ความเงียบครอบงำเราสองคนมานาน
    “.....เราเป็นผู้หญิง”

    ประโยคสั้นๆ แต่ก็ทำให้ชั้นต้องบีบมือที่วางบนตักแน่น นึกไม่ออกว่า ในสถานการณ์แบบนี้จะทำเช่นไร
    “ชั้น....”
    “ทำไมต้องโกหกชั้น!!!”
    ชั้นไม่ทันจะพูดอะไรต่อ ก็ต้องตกใจสะดุ้งหนีเสียงตวาดใส่ที่แทรกขึ้นตามมา แล้วพอจะรวบรวมความกล้า ช้อนตาขึ้นมองเขา ก็ยิ่งต้องรู้สึกผิดเป็นทวีคูณ

    ชั้นรู้ว่า เขาจะต้องโกรธ ชั้นทำใจเรื่องนั้นไว้แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่า...ใบหน้าของคนที่ทั้งโกรธ ทั้งผิดหวังมันจะทำให้ ต้องรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้....
    “มันสนุกมากใช่มั๊ย? ที่เห็นชั้นเป็นเหมือนไอ้หน้าโง่ให้เธอหลอกเล่นแบบนี้ ตอบมาสิ!”
    ดวงหน้านั้นอยู่ใกล้ชั้นแค่นิดเดียว ชั้นเขยิบถอยจนหลังติดกำแพง ...ตัวสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

    ดวงตาสีมรกตคู่นั้น เจ็บปวด....

    ชั้นไม่คิดมาก่อนว่า...”ความจริง”นี้ จะทำให้ใครบางคนต้องเสียใจแบบนี้

    “ผะ...ผู้กองครับ” ผู้หมวดShin Asukaเดินเข้ามาสมทบด้วยสีหน้างงงวย คงแปลกใจเสียงตวาดลั่นๆเมื่อครู่ เพราะตำรวจคนอื่นๆก็พากันมองมาที่ผู้กองของพวกเขากันหมด “เกิด....อะไรขึ้นเหรอครับ?เสียงดังเชียว”
    ผู้กองAthrun Zalaถอยห่างออกจากชั้นแล้วกล่าวด้วยสีหน้าที่พยายามข่มความรู้สึกพลุ่งพล่านอย่างเมื่อครู่

    “ตอบชั้นมาตามตรง” เขามองไปทางอื่น แต่เสียงยังคงเน้นหนัก “เธอเป็นใคร? มาจากไหน? ชั้นจะได้ส่งเธอกลับไปถูก”
    หมวดAsukaมองชั้นที่นั่งตัวสั่นติดกำแพง แล้วก็มองหัวหน้าของเขาที่มีสีหน้าเคร่งขรึมจนน่ากลัว ใบหน้าของหมวดเต็มไปด้วยคำถาม โดยเฉพาะเมื่อผู้กองAthrun Zalaกล่าวประโยคต่อไป “เพราะ....เธอไม่ควรมาอยู่ในที่แบบนี้”

    แม้จะไม่มองมาตรงๆด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวเช่นเมื่อครู่ แต่ชั้นรู้สึกว่า ยิ่งเขาไม่มองหน้าแบบนี้ ยิ่งเป็นการกดดัน และบรรยากาศยิ่งตึงเครียด
    มันคงจะ....ถึงจุดที่ “หลีกเลี่ยง”ที่จะไม่พูดไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
    ชั้นก้มหน้านิ่งด้วยความหนักใจ นึกอยากจะร้องไห้ แต่ก็พยายามฝืนเอาไว้เต็มแรง

    “ชะ....ช่วยไม่ได้....” พระเจ้า.... ชั้นนึกบทสวดอ้อนวอนอยู่ในใจ ขณะที่กลั้นใจกล่าว “ถ้าอย่างนั้น....ก็...เอ้อ...ช่วยติดต่อไปที่หมายเลขโทรศัพท์นี้ทีแล้วกันนะ”
    ทั้งเขาและหมวดAsukaได้ยินดังนั้นแล้วก็หันมามองที่ชั้นเป็นตาเดียว ความแปลกใจฉายอยู่บนใบหน้าของทั้งสองคน

    เรื่องทั้งหมด มันก็มาจากชั้นเองนั่นแหล่ะ ไม่เข้าเรื่องแท้ๆ
    ถ้าครั้งนี้ จะต้องเดือดร้อน ก็คงต้องโทษแต่ตัวเองคนเดียว
    ########################################

    “ต๊ายยยย!!!!ตายๆๆๆๆ!!!อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก!!!”
    นั่นปะไร นั่นปะไร๊~~!! เริ่มแล้ว!!

    “คุณหนูขา!!ตายแล้ว!!ทำไมแต่งเนื้อแต่งตัวแบบนี้คะ??โอ๊ยย!!Manaเห็นแล้วจะเป็นลม เฮ้อออ!!”ไม่พูดเปล่า แม่นมสุดที่รักของชั้นที่ถูกเรียกมาเป็น”ตัวช่วยยามฉุกเฉิน”ก็ทำท่าจะลมใส่ตามที่พูดไว้เมื่อกี๊อีกต่างหาก จนชั้นต้องรีบวิ่งเข้าไปประคอง เฮ้ออ!ชั้นรู้หรอกน่า ว่าตัวเองทำบาปทำกรรมกับคนแก่แท้ๆเชียว!!
    “Manaaa!!ใจเย็นจ้ะ!! ใจเย็น”

    แม่นมร่างสมบูรณ์พูนสุขของชั้นควานหายาดมจากกระเป๋าผ้าไหมที่ถือติดมือมาด้วยแล้วยกขึ้นสูดสองสามฟืด ก่อนจะเริ่มมีสติขึ้น แล้วก็ได้เวลาที่แกจะไล่เบี้ยเอากับชั้นแล้ว

    โอ๊ยยย!!คิดว่าตัวเองเตรียมใจไว้แล้วเชียวนะ!!!แต่ชั้นก็ต้องร้องโอดโอยลั่นเมื่อถูกหยิกเข้าที่ท้องแขนซ้ำๆ
    “โอ๊ยยย!!เจ็บนะMana!!เจ๊บบ!!!”
    “นี่แน่ะ! ก็ทำให้เจ็บนะสิคะ แล้วอย่ามาทำร้องโอ๊ยนะคะ!นี่แน่ะๆๆ!ดูซิ มาแต่งตัวเป็นเด็กผู้ชายแบบนี้ เนื้อตัวก็มอมแมมไปหมด ซ้ำยังมาอยู่ในสถานีตำรวจแบบนี้อีกต่างหาก!!คิดบ้างมั๊ยคะว่า ถ้าท่านแม่บนสวรรค์เห็นคุณหนูมาเล่นซนแบบนี้จะเสียใจร้องไห้มากแค่ไหน!!นี่แน่ะๆๆ!!”
    “โอ๊ยยย!!พอแล้ว!สำนึกผิดแล้วๆ”
    ชั้นปัดป้องการโจมตีของManaเป็นพัลวันชุลมุนวุ่นวาย โดยไม่ทันสังเกตสายตาจากบรรดาคุณตำรวจประจำสน. เอ้อ...กองบัญชาการสก็อตแลนด์ยาร์ดที่จ้องมองมาอย่างงุนงันและตกตะลึงพรึงเพริด

    อยู่ๆ ก็มีรถม้าควบตะบึงมาจอดเอี๊ยดหน้าตึกกลางดึก
    อยู่ๆก็มีหญิงสูงวัยตัวใหญ่เท่าบ้านเดินตึงๆขึ้นมา
    แล้ว....อยู่ๆหล่อนก็ร้องเอะอะโวยวายลั่น แล้ววิ่งไล่ตีเด็กหนุ่มผมทองเป็นการใหญ่!!

    ดังนั้น...ทุกสายตาจึงมองตรงมาด้วยความ”งง”!
    “ผ...ผู้กองครับ ง่า....”คุณหนู?” หมะ....หมายความว่ายังไงเหรอครับ??”
    ถูกถามเช่นนั้น ร้อยเอกAthrun Zalaจึงได้แต่พยายามทำสีหน้าให้สงบนิ่งมากที่สุด แต่ชั้นว่า ภายใต้ใบหน้าที่พยายามจะให้”นิ่ง”ที่สุดนั้น คง”คุ”น่าดูเชียว
    “ดูไม่ออกรึไง!”

    “นี่ดีนะคะ ที่คุณตำรวจที่นี่เค้าเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะดูแลคุณหนูให้!!ไม่งั้นท่านแม่บนสวรรค์ต้องร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดแน่ๆ!
    ดู๊ดู!ซนทะโมนไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆ!”
    แม่นมเอ็ดไปบิดหูชั้นไปจนชั้นแทบจะบิดตัวตาม แต่ถึงร้องโวยวายไปก็ไม่ทำให้Manaหยุดหยิกหรอก มีแต่จะถูกบิดเนื้อให้เขียวมากแค่นั้นเอง

    แต่ทันใดนั้นManaก็เงยหน้าขึ้นชะเง้อชะแง้แลมองไปรอบๆห้อง ไม่มีกลัวเกรงบรรดาตำรวจหนุ่มๆคนใดทั้งสิ้น
    “ว่าแต่ว่า...คุณตำรวจคนไหนคะที่เป็นคนโทรศัพท์แจ้งไปที่บ้านพักของดิชั้นให้มารับคุณหนูน่ะ?ขอดูตัวหน่อยได้มั๊ยคะ? ดิชั้นอยากขอบคุณเสียหน่อย”

    ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบไปครู่ ประหนึ่งว่าหากเข็มตกซักเล่มคงได้ยินเสียงก้องไปทั่วโดยแน่แท้ และแล้ว...ผู้กองหนุ่มตัวสูงก็ยกมือขึ้นแล้วกล่าว
    “ผมเองครับ Madam”
    เท่านั้นแหล่ะ “Madam”คนที่ว่าก็ตาลุกวาว แกยกแว่นสายตาร้อยมุกขึ้นสวมอย่างเร่งรีบและเดินปราดเข้าไปพิจารณานายร้อยเอกคนที่ว่าทันที แทบเรียกได้ว่า ดูตั้งแต่หัวจดเท้าและเท้าจดหัวทีเดียวเชียวหล่ะ

    ชั้นได้แต่มองอย่างงุนงงขณะยืนกุมแขนเจ็บรอยหยิกแปล๊บๆ นี่Manaคิดอะไรของแกอยู่เนี่ย? แม่นมสุดที่รักจุ๊ปากอย่างใช้ความคิด แล้วจึงเอ่ยปาก
    “ต๊าย รูปงาม เอ้ย!คุณตำรวจท่านนี้เองเหรอคะเนี่ยที่อุตส่าห์เป็นธุระให้สารพัด ดิชั้นขอบอกขอบใจแทนคุณท่านจริงๆนะคะ”
    “มิได้ครับ”
    ดู๊!ตอบไปได้ หน้าตานิ่งๆ!
    “ขอทราบชื่อก่อนได้มั๊ยคะ? ดิชั้นจะได้เรียกขานถูก”
    “Athrun Zalaครับ”
    อ๊า!อย่ามาทำท่าสนิทชิดเชื้อกับManaแบบนั้นนะ!

    “ต๊าย! ชื่อเพราะ!” เอ้า! เอากับManaสิ ทำท่าปลื้มออกนอกหน้าเพื่ออะไรเนี่ย? ท่าทางเพลินมากจนเลิกสนใจชั้นแล้วมั้ง? แต่แล้วขณะที่ชั้นเริ่มจะอับอายกับพฤติกรรมของแม่นมที่รักจนอยากแทรกแผ่นดินหนีนั้น Manaก็ทำท่าเหมือนคิดบางอย่างออก “อุ๊ย!นามสกุลคุ้นๆนะคะ คุณเป็นอะไรกับท่านนายพลZalaรึเปล่าคะ?”

    นายพล? ชั้นเผลอเงยหน้าขึ้นมองเขาจึงพบว่าอีกฝ่ายกำลังชำเลืองตามองมาทางตนเองเช่นกัน หันหน้าหนีกลับแทบไม่ทันแน่ะ
    “ครับ” เขายิ้มที่มุมปากนิดๆขณะที่หันไปตอบ “ท่านเป็นบิดาของผม”

    พ่อเหรอ???
    ชั้นหันขวับไปมองเขาอีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตา
    นายพลชื่อดังของกองทัพคนนั้น คือพ่อของคนๆนี้เหรอ??

    “ต๊าย!เหรอคะ? แหม๊!!มิน่าเล่า คุณถึงดูมีมาดอย่างสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้ว สมเป็นบุตรของชายชาติทหารอย่างท่านนายพลZalaจริงๆเชียว!” Manaดูเหมือนจะปลื้มไม่เลิก “ไหนๆตอนนี้ก็ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้ชั้นยังต้องไปส่งแม่ตัวยุ่งคนนี้กลับคอนแวนต์อีก ดู๊!ขยันก่อเรื่องให้คนแก่ช่วยแก้เรื่อยจริงเชียว” อ้าว! แล้วกัน ทำไมต้องมาพาดพิงถึงชั้นด้วยล่ะ! แต่ยังไม่ทันจะแย้งManaว่าอะไรต่อ แม่นมที่รักก็ออกปากกล่าวต่อ
    “คิดว่าช่วยคนแก่กับเด็กแล้วกันนะพ่อคุณ ช่วยนั่งรถม้าไปส่งพวกชั้นให้ถึงบ้านหน่อยแล้วกัน”

    ฟังคำขอของManaที่มีต่ออีตาผู้กองAthrun Zalaจบปุ๊บ ชั้นก็ร้องแย้งเสียงหลง หัวใจหล่นวูบตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยทีเดียว!!
    “Mana….!!!”
    “ได้ใช่มั๊ยคะ? คงไม่รบกวนเกินไปสินะคะ”

    ชั้นอึ้งไปเลย พูดอะไรไม่ออก เขามองมาที่ชั้นนิ่งๆอีกครั้งแล้วหันไปกล่าวเสียงนุ่ม
    “ด้วยความยินดีครับMadam”

    ช็อค!! ตายๆๆ! ตายอย่างเดียว!!!
    ####################################

    ในรถม้าคันใหญ่ที่ถูกเรียกมาจากหน้ากองบัญชาการสก็อตแลนด์วิ่งผ่านความมืดและไอหมอกเย็นๆของกรุงลอนดอนไปอย่างไม่เร่งรีบ บรรยากาศภายนอกนั้น ทุกอย่างช่างเงียบสงบแตกต่างกับยามดึกเช่นนี้เหลือเกิน
    และ ทั้งยังต่างจากเสียงคุยโขมงโฉงเฉงอยู่ฝ่ายเดียวของคุณแม่นมที่รักของชั้นในตอนนี้ด้วย!

    “ดิชั้นขอขอบพระคุณจริงๆนะคะคุณชายAthrun เกรงใจ๊เกรงใจจริงเชียว! ทั้งๆที่บาดเจ็บจากการออกปฏิบัติหน้าที่อยู่แท้ๆ ยังอุตส่าห์ออกมาส่งพวกเรากลับบ้านกลางดึกเช่นนี้อีก รบกวนแท้ๆเชียวนะคะ”
    อ๋อ!เหรอจ๊ะ Mana เกรงใจมากเลยนะเนี่ย เกรงใจ๊เกรงใจ! ชั้นนึกประชดอย่างอดไม่ได้
    “อย่าเกรงใจอย่างนั้นเลยครับ Madam ตำรวจย่อมต้องเป็นที่พึ่งของประชาชนอยู่แล้วนี่ครับ”
    ฟังเข้าสิ! ยังจะโปรยยิ้มละไมใส่แม่นมชั้นอีก! น่าหงุดหงิดจริงเชียว! Manaก็คุยจ๊อยๆๆได้เป็นคุ้งเป็นแคว อีตาผู้กองตัวแสบก็ดูจะตั้งอกตั้งใจฟังเสียเป็นอย่างดีทีเดียวเสียด้วย

    เสแสร้งเก่งนักนะ!! พวกตำรวจเป็นแบบนี้ทุกคน หรือว่าเฉพาะนายกันแน่!? ชั้นล่ะอยากจะตะโกนใส่หน้าหมอนั่นนัก หากก็ได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจเท่านั้นเอง โธ่! ชั้นรู้หรอกน่าว่าตัวเองยังมีคดีใหญ่ติดตัวอยู่ แล้วใครมันจะกล้ามองหน้าคู่กรณีหล่ะ?

    อีกอย่าง....ก็พอรู้หรอกว่า....อีกฝ่ายเค้าก็ชำเลืองตามองมาที่ชั้นเป็นระยะเหมือนกัน ชั้นเองก็เลยได้แต่ทำเป็นมองออกไปข้างนอกรถม้า จนโดนManaเอ็ดเข้าบ่อยๆ แต่ก็ทำหูทวนลมมั่ง แกล้งหลับมั่งไปตามเรื่อง

    ปรายตาของคนๆนั้นในเวลานี้ มันยากนักที่จะตีความว่า....ในใจเขาคิดอะไรอยู่

    “รายนี้น่ะค่ะ ซนเป็นลิงค่างบ่างชะนี!” จ้ะๆMana!! อยากจะกระทบกระแทกแดกดันอะไร ก็เอาเลยจ้ะ! “อยู่คอนแวนต์มา 5 ปี ไม่เคยมีซักวันค่ะ ที่ไม่ทำให้Manaคนนี้ต้องปวดหัว เรื่องที่ต้องออกมารับตอนดึกๆแบบนี้ไม่ใช่นี่เป็นครั้งแรกนะคะคุณ บางทีไม่ใช่แม่คนนี้คนเดียว แต่ยกมาทั้งกลุ่มเพื่อนหล่อน 7-8คนเลยนั่นก็มีค่ะ โอ๊ย!Manaหล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า ทำไมเด็กสาวๆสมัยนี้น่ะ ต้องให้ได้แหกกฎข้อบังคับ กฎระเบียบทั้งหลาย ถึงจะสนุกกันนัก!เอ๊ะ!คุณหนูคะ!!อย่ามาทำแกล้งหลับนะ!”
    “ไม่ได้หลับจ้ะMana แค่หลับตาเฉยๆ” ชั้นแถเข้าข้างๆไป ก็มันขี้เกียจฟังนี่ โธ่!Manaเองก็รู้ว่า ถึงบ่นเรื่องนี้ไปให้ตาย ชั้นก็ไม่ฟังอยู่ดีนั่นเอง

    “นั่นสินะครับ” อยู่ๆอีตาตำรวจแขนเดี้ยงก็พูดเสียงเย็นๆขึ้น ในน้ำเสียงนั้นเรียบๆเรื่อยๆราวกับกำลังพูดเรื่องธรรมดาวิถี “ชีวิตในกฎระเบียบมันคงสงบสุขเกินไปหล่ะมั้ง? ใช่มั๊ยครับ?คุณหนู”
    อะไรนะ!?
    ชั้นรู้หรอกว่าไม่ควรจะจ้องกลับตาเขียวแบบนั้น แต่มันอดไม่ได้ ประชดประชันเก่งนักนะตานี่!

    “ครั้งนี้ Manaคงปล่อยไว้ไม่ได้แล้วล่ะค่ะ!คงต้องเรียนให้คุณท่านทราบเสียที!”
    เท่านั้นแหล่ะ ชั้นก็แทบกระโดดผึงลุกจากที่นั่ง
    “อย่านะMana!!!”
    “ไม่ค่ะ! มันหลายหนแล้ว ก่อนที่ทางคอนแวนต์เองจะมีหนังสือไปบอกท่านพ่อของคุณหนู Manaจะเรียนท่านเอง!”
    “Mana!!” พอยกท่านพ่อขึ้นมาขู่ ชั้นก็เริ่มอยากจะร้องไห้ขึ้นมาแล้วจริงๆ “ที่คอนแวนต์น่ะ อย่างมากชั้นก็ถูกลงโทษให้ขัดพื้นโบสถ์สองอาทิตย์ หรือไม่ก็ถูกตัดวันหยุด แต่ถ้าเรื่องถึงท่านพ่อน่ะ….”
    “ไม่ต้องมาบีบน้ำตาขอความเห็นใจเลยค่ะ!”Manaเชิดหน้าขึ้น กระนั้นเสียงก็เริ่มจะอ่อนลง “ผิดแล้วก็ต้องรับว่าตัวผิดสิคะ”

    ไม่ได้การณ์แล้ว! ชั้นมองเห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากManaหอบเรื่องนี้ไปฟ้องท่านพ่อ เพราะท่านเคยพูดขู่เอาไว้ว่า....
    “ถ้าทำตัวดื้อนัก ก็ส่งตัวไปให้คุณนายตระกูลZerunอบรมแทนแล้วกัน”
    ไม่ๆๆๆๆ!!!ไม่เอาเด็ดขาด!ใครจะยอม!!

    “ไม่นะMana! นี่Manaก็เป็นอีกคนเหรอที่จะไสส่งชั้นไปให้คนพวกนั้นน่ะ!!!”
    พอชั้นเริ่มจะวีนแตก Manaก็ชักหงอ
    “คุณหนูคะ...นี่Manaไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะคะทูนหัว!”

    “คนพวกนั้น?” เสียงของคนที่นิ่งฟังอยู่นานเอ่ยขึ้น ทำให้ชั้นต้องหยุดพูด
    ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องแบบนั้น

    พอดีกับที่สารถีรถม้าร้องบอกว่าถึงที่หมายคือหน้าบ้านพักหลังใหญ่ของแม่นมที่ตั้งอยู่ในซอยที่ดินของตระกูลAthhaบนถนนPheonix Streetแล้ว ชั้นแทบไม่รอให้รถม้าจอดสนิทก็เปิดประตูรถออก อยากจะหายไปจากที่ตรงนี้เสียเดียวนั้น
    “อุ๊ย!คุณหนูคะ!!”
    “เฮ้!”
    ใครจะสน!ในเมื่อใครก็ไม่ใส่ใจความรู้สึกของชั้นอยู่แล้วนี่! ชั้นกระโดดตุ้บลงบนพื้นถนน แล้วพอเงยหน้าก็ต้องชะงักอยู่แค่หน้ารั้ว

    รถม้าคันโตหน้าตาคุ้นๆ สัญลักษณ์รูปกิ้งก่าหน้าตาประหลาดบนประตูก็คุ้นๆ
    คุ้นๆ....
    อ๊ะ!ไม่นะ!!!นี่อย่าบอกชั้นนะว่า....!!

    ชั้นถอยสอง-สามก้าวจนหลังชนกับร่างสูงของอีตาตำรวจที่วิ่งตามลงมาจากรถม้า ดูเขาแปลกใจกับปฏิกิริยาของชั้นไม่น้อย
    “อ๊ะ!รถม้าคันนี้??”
    Manaร้องอุทานเสียงหลง แต่ก่อนที่แกจะทันพูดอะไรต่อ เสียงที่ชั้นไม่อยากได้ยินที่สุดก็ดังขึ้น!!
    “Cagalli!! Ma Chérie!!!”
    อ๊า!!แย่แล้ว!!!นี่มัน...หนีเสือปะจระเข้ชัดๆ!!

    ไม่ทันที่ชั้นจะหาทางหลบ ก็ถูกร่างสูงใหญ่รวบไปกอดเต็มแรง โอ๊ย!!หายใจไม่ออก!! เหม็นกลิ่นน้ำหอมบ้านี่ชะมัด!!
    “Je t'ennuie tellement!Ma Chérie!!(คิดถึงเหลือเกิน!สุดที่รักของชั้น) นึกว่าวันนี้จะไม่ได้เจอกันซะแล้ว อุตส่าห์ไปหาถึงคอนแวนต์เลยน๊า! แต่พวกแม่ชีสิไม่ให้เข้าไป ก็เลยกะว่าจะมาฝากของขวัญจากปารีสไว้กับManaของเธอไว้ก่อน ไม่นึกเลยว่าคุณแม่นมManaจะรู้ใจ ไปพาเธอมาหาถึงที่นี่ ดีใจจริงๆ!!”
    ชั้นพยายามขัดขืนฝืนตัวสุดฤทธิ์ ขณะที่ดิ้นขลุกขลักๆอยู่ในอ้อมแขนของหมอนั่น ปากก็ด่าฉอดๆ
    “ปล่อยชั้นนะ!Yuna!!เอ๊ะ!บอกให้ปล่อยไง!!แล้วนี่นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันน่ะ??”

    เจ้าผู้ชายตัวสูงใหญ่ท่าทางเว่อร์ๆคนนี้คือ....(ชั้นไม่อยากจะบอกเลยให้ตาย!) Yuna Roma Zerun เจ้าของบรรดาศักดิ์Sir บุตรชายของท่านเคานท์Unato Zerun สหายทางธุรกิจของท่านพ่อชั้นเอง

    และ...หมอนี่น่ะแหล่ะ คือเจ้าคู่หมั้นคนที่ชั้นสุดแสนจะไม่อยากพบหน้า!!
    “หัวใจเรียกร้องให้มาอย่างไรหล่ะจ๊ะ Ma Chérie” อี๊ย์! อย่ามาทำสุ้มเสียงอ่อนหวานชวนอ้วกแบบนั้นนะ!!ขยะแขยง!! “พอบอกเด็กในบ้านว่า ชั้นเป็นคู่หมั้นของLady Cagalli Yura Athha พวกเขาก็เปิดประตูให้แถมต้อนรับขับสู้เสียเป็นอย่างดีเชียวหล่ะ อ้อ!คุณManaครับ ชาคาโมไมล์ที่นี่ หอมอร่อยมากเลยนะครับ ขอชมๆ”

    Manaทำหน้าตาขมึงทึงตอบขณะที่ใช้ร่างอวบท้วมสมบูรณ์เบียด”แขกผู้ไม่ได้รับเชิญ”ให้ถอยห่างออกจากชั้น
    “ ขอบคุณที่ชมค่ะ ท่านYuna” แม่นมกันชั้นไปอยู่ข้างหลัง แล้วพูดใส่หน้าอีกฝ่ายด้วยเสียงกร้าว ”แต่ดิชั้นเกรงว่า มันคงไม่งามนักที่คุณจะมาเยือนบ้านช่องของสุภาพสตรีในเวลาดึกดื่นเที่ยงคืนเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น คุณหนูก็ต้องการพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้ต้องกลับโรงเรียนแต่เช้าด้วยค่ะ”
    “โอ๊ะโอ๋!แม้แต่คู่หมั้นก็ไม่ได้หรือครับ?”
    ชั้นเหลืออดเลยสวนกลับไปมั่ง
    “คู่ม่งคู่หมั้นบ้าบออะไร!อย่ามาตู่นะ!!”
    “จะว่าไปแล้วก็ถูกค่ะ!เพราะคุณทั้งสองยังไม่ได้หมั้นกันอย่างเป็นทางการเสียหน่อย ยังเป็นสัญญาปากเปล่าของท่านเคานท์Zerunกับนายท่านเท่านั้นนะคะ” พอManaเสริมให้ ชั้นก็ช่วยพยักหน้าหงึกหงักๆตามอย่างเห็นด้วย

    แต่...
    “แหม๊!พูดอะไรอย่างนั้น?” ดวงตาเรียวยาวที่แฝงความชั่วร้ายคู่นั้นที่ชั้นไม่เคยไว้วางใจเลยแต่ไหนแต่ไรจ้องตรงมาพร้อมรอยยิ้มน่ารังเกียจ “วันนี้ยังไม่ได้หมั้น พรุ่งนี้ก็ต้องหมั้น วันนี้ยังไม่ได้แต่ง พรุ่งนี้ก็ต้องแต่งอยู่ดีไม่ใช่เหรอจ๊ะ?”
    ฟังแล้ว ชั้นงี้โกรธจนลมจะออกหู! แต่ขณะที่กำลังจะโต้กลับ คนจากตระกูลZerunก็หยุดชะงักมองไปยังร่างสูงโปร่งในเทร้นต์โค้ตสีกรมท่าที่นิ่งมองสถานการณ์อยู่ห่างๆ
    “โอ้....แล้วท่านสุภาพบุรุษที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ....”
    ชั้นหันไปมองสีหน้าเรียบเฉยของร้อยเอกAthrun Zala เขามิได้มองมาที่ชั้นหากแล้วก็ค้อมศีรษะลงเบาๆเป็นเชิงทักทายชายแปลกหน้า

    “สวัสดีครับ ผมเป็นตำรวจ”
    “โอ้?”
    “บังเอิญผมเห็นว่ามันดึกมากแล้ว และทั้งสองท่านก็เป็นสุภาพสตรี จึงอาสามาส่งครับ” เขาอธิบายด้วยเสียงสุภาพ จนชั้นนึกอยากจะตะโกนบอกเหลือเกินว่า ไม่ต้องไปอ่อนน้อมกับคนอย่างหมอนั่นก็ได้ย่ะ! ชั้นยังหลบอยู่ด้านหลังManaขณะที่แม่นมที่รักสำทับเพิ่ม
    “ใช่ค่ะๆ คุณตำรวจท่านนี้น่ะ คือท่านร้อยเอกAthrun Zala บุตรชายของท่านนายพลZalaชื่อดังคนนั้นค่ะ!”
    Manaaaaa!!ไม่ต้องสาธยายสรรพคุณให้มากเรื่องขนาดนั้นก็ได้นะจ๊ะ!!

    พอได้ยินManaเอ่ยชื่อของเขา คนจากตระกูลZerunก็ทำหน้าแปลกใจ
    “Zala?....อ้อ!” เจ้าคู่หมั้นตัวแสบยกยิ้มที่มุมปากแล้วยื่นมือขวาไปข้างหน้า “Ah!Je suis trés heureux de fair votre connaissance.ยินดีเหลือเกิน ไม่นึกเลยว่าจะได้พบตัวจริง รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆครับผู้กองZala ผม Sir Yuna Roma Zerun”

    Athrunมองมือที่ยื่นมาข้างหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนอีกฝ่ายทำท่านึกขึ้นได้
    “อ้อ!ขอประทานโทษครับ เจ็บแขนขวาอยู่นี่นะ แหม! ผมนี่แย่จริง ถ้างั้น....”
    มันว่าแล้วเปลี่ยนไปยื่นมือซ้ายให้แทน Athrunจึงยื่นมือซ้ายออกไปเพื่อตอบรับการทำความรู้จัก
    “Athrun Zalaครับ ยินดี”

    (เจ้า)SirตระกูลZerunยิ้มรับก่อนถอยออกมา “ต้องขอขอบพระคุณจริงๆนะครับ ที่ช่วยเป็นธุระดูแลคู่หมั้นของผมให้”แล้วจึงปรายตามองมาทางนี้ ชั้นเลยแล่บลิ้นใส่ก่อนหลบเข้าข้างหลังManaวูบ “เจ้าตัวเค้าออกจะแก่นแก้วแสนซนไปหน่อย แต่ผมก็รักของผมนะครับ เป็นคู่หมั้นคนสำคัญทีเดียวเชียวหล่ะ”
    ชั้นเริ่มหันรีหันขวางมองหาอะไรเขวี้ยงหัวหยิกๆของหมอนั่นให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอดๆด้วยความเจ็บใจ
    อย่ามาซี้ซั้วพูดนะ!!รักเริกอะไรกัน!!รักสมบัติของชั้นน่ะสิไม่ว่า!!!ชั้นนึกอยากจะอาละวาดเต็มแก่ แต่ก็ถูกManaยื้อยุดเอาไว้

    ไม่งั้นน๊า....ฮึ่ย!!

    “อย่าเกรงใจเลยครับ ไม่ว่าใคร ถ้าเป็นประชาชนที่ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากแล้ว ในฐานะตำรวจ ผมก็ยินดีที่จะให้ความช่วยเหลือโดยเท่าเทียมกันอยู่แล้ว”
    คำที่เขากล่าวตอบออกไปนั้น....กลับทำให้ชั้นต้องเป็นฝ่ายนิ่งอึ้ง
    ...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน.....

    “เชิญเข้ามาทานน้ำชาร้อนๆข้างในก่อนสิครับ อากาศตอนกลางคืนแบบนี้มันหนาวนัก”
    อีตาคู่หมั้นตัวแสบกล่าวเชื้อเชิญ ทำราวกับนี่เป็นบ้านมันยังงั้นแน่ะ!
    แต่....
    “ต้องขอขอบคุณ แต่จะเป็นการรบกวน ผมเองก็ยังมีงานคั่งค้างอยู่อีกมาก”
    น้ำเสียงและทีท่านั้นสุภาพนัก แต่ก็แฝงไปด้วยความเฉยชา

    ชั้นไม่ชอบเลย...ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้จริงๆ

    “โอ้!น่าเสียดาย ผมยังมีเรื่องอยากคุยด้วยแท้ๆ แต่งานของข้าราชการก็ย่อมสำคัญมากกว่าอยู่แล้ว”
    เมื่ออีกฝ่ายกล่าวเช่นนั้น เขาก็ค้อมศีรษะลงนิดๆพลางกล่าว
    “เช่นนั้น ผมคงต้องขอตัวกลับเสียที ราตรีสวัสดิ์ครับทุกท่าน”
    ครั้งนี้ ไม่แม้แต่ปรายตามาทางชั้น

    ทำไม....ใจหายแบบนี้?
    “ขอพระเจ้าคุ้มครองคุณค่ะ คุณชายAthrun หากมีสิ่งใดที่Manaคนนี้ช่วยได้ กรุณาบอก อย่าเกรงใจกันเชียวนะคะ”
    “ผมขอรับความปรารถนาดีนี้ไว้ครับ มาดาม”
    “คุณหนูคะ กล่าวลาคุณชายAthrunเสียสิคะ”
    ชั้นได้แต่นิ่งมองเขา....ไม่มีเสียงใดหลุดออกมา ทั้งๆที่ยังมีเรื่องอีกมากมายที่อยากบอก

    ยังมีเรื่องอีกตั้งเยอะแยะที่อยากจะบอกคุณ

    “....ราตรีสวัสดิ์”
    “...ราตรีสวัสดิ์”
    ชั้นกลั้นใจพึมพำเสียงตอบออกไปเพียงแผ่วเบา แผ่นหลังของคนตัวสูงในชุดเทร้นต์โค้ตสีกรมท่าค่อยๆไกลออกไปจากหน้าบ้านพักที่ชั้นยืนอยู่ Manaรุนหลังให้ชั้นเข้าไปในบ้าน หูแว่วๆได้ยินเสียงManaต่อปากต่อคำอะไรกับเจ้าSirจากตระกูลZerunนั่น แต่ชั้นก็ไม่ได้ใส่ใจจะฟัง

    แบบนี้ดีแล้วเหรอ?
    จะปล่อยให้.....ต้องจากกันไปทั้งๆแบบนี้น่ะเหรอ?

    ไวเท่าความคิด ชั้นสะบัดหลุดจากการเกาะกุมของMana ขณะที่เท้าพาตัวเองวิ่งออกจากประตูไป
    “ค....คุณหนูคะ???”

    ชั้น....ทนความรู้สึกค้างคาใจแบบนี้ไม่ได้!

    “Athrun!”
    ร่างสูงหยุดชะงักอยู่หน้ารถม้าคันเดิมที่ยังจอดรออยู่ ชายโค้ตสีกรมท่าพลิดพลิ้วตามแรงลมของช่วงต้นฤดูร้อนพัดมาบางเบา เขานิ่งงัน และมิได้หันกลับมา

    เหมือนเขาจะจางหายไปกับหมอกสีขาวในราตรีนี้กระนั้น

    “ชะ....ชั้น....ชั้นน่ะ....”
    พูดสิ....
    สิ่งที่อยากจะบอกคุณ....
    แต่ทำไมถึงพูดไม่ออก!!

    “..... ตลกดีนะ” ชั้นเห็นเขาเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจเข้า แล้วถอนใจพลางกล่าว “เราพบเจอกันมาแล้วหลายครั้ง พูดคุยกันมาแล้วก็หลายหน แต่ในวันนี้เพียงวันเดียว ชั้นกลับรู้จักเธอดีกว่าทุกๆครั้ง....”
    น้ำเสียงราบเรียบ.....หากกลับทำให้ใจต้องสั่น

    “Ath....”
    “ยังมีอะไรเกี่ยวกับตัวเธอที่ชั้นยังไม่รู้อีกรึเปล่าหล่ะ?”
    “เลิกประชดประชันแบบนั้นซะทีเถอะ!คุณฟังชั้นมั่งได้มั๊ย!?”
    ชั้นไม่เคยคิดว่าต้องมาขอร้องใครแบบนี้มาก่อน กระนั้น ก็ต้องผงะไปเมื่อเขาหันขวับมาเผชิญหน้าพร้อมเสียงกร้าว
    “ถ้าอย่างนั้น ก็พูดออกมาสิ!!!”

    ในความมืดนั้น ชั้นกลับมองเห็นคำถามและความโกรธวาวโรจน์อยู่ในดวงตาสีมรกตคู่นั้นชัดเจนนัก
    “ชะ.....ชั้น.....ชั้นก็แค่.....”
    โธ่....ทำไมถึงพูดไม่ออก?
    แค่บอกออกไปว่า ที่ทำไปทั้งหมด ไม่ได้อยากจะโกหกใคร
    แต่ว่านี่ไงหล่ะ....สิ่งที่ชั้นนึกกลัวเสมอ ตั้งแต่ได้รู้จักกับคุณ....
    ถ้าคุณรู้ความจริงทุกอย่าง มันจะเป็นแบบนี้ใช่มั๊ย? คุณจะเปลี่ยนไปใช่มั๊ย?

    “....ช่างมันเถอะ....” เขาเบือนหน้าไปทางอื่น ชั้นได้ยินเสียงห้าวนั้นกล่าวแผ่วเบา “มาบอกตอนนี้ มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาอยู่แล้ว”
    ชั้นเงยหน้าขึ้นมองเขา มันตื้อๆไปหมดแล้วจึงรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่เอ่อล้นขึ้นมาที่ขอบตา

    ดวงตาสีมรกตที่จ้องมองมาที่ชั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
    “Good night….and Good bye, My Lady!”
    เสียงห้าวกล่าวสั้นๆ ก่อนที่หันกลับไป

    และครั้งนี้....คงไม่หันกลับมาอีก....

    ชั้นยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ปล่อยให้น้ำตาอุ่นๆร่วงลงพื้นเงียบๆ ในห้วงความคิดนั้นสับสัน ปวดร้าวไม่แพ้กัน

    “Ma Cherie มายืนทำอะไรตรงนี้จ๊ะ? ดูสิตัวเย็นไปหมดแล้ว มาเถอะ เข้าบ้านกันเถอะนะ”
    “...ชั้น....”
    “หือ....?”
    ผั่วะ!!!!
    “โอ๊ย!!!อู๊ยยย!!!!”
    หลังจากเตะแข้งอีกฝ่ายเข้าเต็มแรง ชั้นก็สลัดตัวออกจากการเกาะกุม ก่อนแผดเสียงใส่หน้าเจ้าคู่หมั้นตัวแสบอย่างเหลืออด น้ำตาเจ้ากรรมสิกลับร่วงเอาๆ
    “ไปให้พ้นหน้าชั้น!!ทุกอย่างมันก็เป็นเพราะนายนั่นแหล่ะ!!!”

    ชั้นวิ่งกลับเข้าบ้านสุดฝีเท้า ไม่สนใจเสียงร้องเรียกไล่หลังของใครอีก
    “อ๊ะ!รอก่อนสิ Ma Cherie!!อู๊ยยย”
    พอเข้าประตูได้ชั้นก็ปิดประตูโครม!! Manaที่ยืนรอชั้นอยู่มองมาที่ชั้นอย่างงุนงน
    “คุณหนูคะ?”

    “ไปปิดประตูลงกลอนล็อคให้หมด อย่าให้ใครหน้าไหนเข้ามาทั้งนั้น!! ถ้าใครฝ่าฝืนคำสั่ง ชั้นจะไล่ออกให้หมด คอยดู!!” พอชั้นตวาดสั่ง พวกเด็กรับใช้ในบ้านManaก็พากันกลัวลนลานรีบไปทำตามคำสั่งทันที

    ถ้าน้ำตาบ้าๆนี่มันหยุดได้ง่ายๆก็คงดี แต่ยิ่งเช็ดออกมันก็ยิ่งไหลออกมาไม่หยุด
    “ร้องไห้ทำไมคะ? ทูนหัว บอกManaสิคะ”
    ชั้นไม่ตอบ มันพูดอะไรไม่ออก ในหัวชั้นนึกออกแต่ภาพดวงตาสีมรกตที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดคู่นั้น
    “คุณหนูคะ!”
    แม้ในตอนนี้ Manaจะร้องเรียกไว้ แต่ชั้นก็หมดความอดทนที่จะอยู่พบหน้าใครทั้งนั้น ได้แต่วิ่งขึ้นชั้นสองเข้าห้องปิดประตูขังตัวเองเอาไว้คนเดียว

    “คุณหนูคะ!!”ได้ยินเสียงManaทุบประตูเรียกซ้ำๆ “เป็นอะไรไปคะ?ใครทำให้ร้องไห้คะคุณหนู??”
    หมอนที่ใช้ซุกหน้าเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ชั้นพยายามจะกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ แต่ยิ่งฝืนก็ยิ่งเจ็บอยู่ข้างในอก

    เจ็บปวดที่....ยังมีเรื่องที่อยากพูดให้เขาเข้าใจอยู่อีกมากมายนัก แต่...มันก็อย่างที่เขาพูดนั่นแหล่ะ...
    มันจะมีประโยชน์อะไรอีก....
    ######################################

    ครึ่กๆ....ครึ่กๆ....
    ในความเงียบของรถม้าคันเดิม ผมได้แต่คิดวนเวียนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวันนี้
    ไม่สิ....จริงๆแล้ว เรื่องราวตั้งแต่ได้พบกับ....เด็กคนนั้น

    เด็กผู้ชาย.....  เด็กผู้หญิง
    แม่นม....
    คอนแวนต์....
    .....คู่หมั้น.....

    ครึ่ก!! โป๊ก!
    “ขอประทานโทษครับผู้กอง!! มันมืดน่ะ ผมมองไม่เห็นฟุตบาทเลยกะพลาดไปหน่อย ไม่เป็นไรนะครับ?”
    ผมได้ยินเสียงสารถีตะโกนบอกหลังจากที่หัวตัวเองโขกเข้ากับบานหน้าต่างรถม้าเต็มแรง เล่นเอามึน และในที่สุดผมก็พิงศีรษะกับขอบหน้าต่างบานเดิมอย่างหมดแรง

    “....เจ็บชะมัด” ปากมันพึมพำออกไปโดยไม่รู้ตัว
    ไม่ได้เจ็บหัว
    แล้วก็ไม่ได้เจ็บแผลที่ถูกยิงด้วย

    ....เจ็บ.....
    ###########################################
  8. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    Phase 16 : Bad day seminar

    แปลกจังเลย....
    ทั้งๆที่ก็เหมือนวันทั่วๆไป แต่กลับรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ ลุกขึ้นจากที่นอนเช้ากว่าทุกวัน และใช้เวลาในการเลือกเครื่องแต่งตัวอย่างพิถีพิถัน สีชุดที่เลือก หรือเครื่องประดับศีรษะที่ต้องใช้ก็อยากให้เข้าชุดกัน

    คุณพ่อคะ มันแปลกรึเปล่าที่ลูกรู้สึกว่าวันนี้ช่างพิเศษ? ทั้งๆที่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า ในช่วงบ่ายนี้ “พ่อคนแก่เรียน”คนนั้นชวนให้ไปงานสัมนาของภาควิชาปรัชญาการเมืองที่เขารับผิดชอบสอนอยู่จัดขึ้นเท่านั้นเอง แล้วก็...ยังจะเชิญลูกไปรับประทานค่ำที่คฤหาสน์ของเขาด้วย
    ในฐานะ....สหายนะคะ
    ดิชั้นอมยิ้มให้ตัวเองอย่างรู้สึกอบอุ่นในใจ เพื่อนเหรอ....? ชั้นมักจะรู้สึกยินดีทุกครั้งที่รู้ว่ามี”เพื่อน”ที่ไว้วางใจได้เพิ่มขึ้นมาอีกคน ไม่ว่าจะเป็นมิตรใหม่อย่างสาวน้อยจอมแก่นที่ชื่อCagalli Yura Athhaคนนั้น หรือจะเป็นคุณผู้กองคนเก่งแห่งหน่วยสก็อตแลนด์ยาร์ด Athrun Zalaที่รู้จักกันมาได้เกือบปีแล้ว
    พูดถึงAthrun เมื่อคืนวาน ตอนที่นั่งรถม้ากลับมากับKira อาจารย์หนุ่มเปรยๆให้ดิชั้นฟังว่า ไม่ได้พบกับสหายแต่ครั้งวัยเยาว์มานานแล้ว เนื่องจากอีกฝ่ายมีภารกิจต้องทำมากมาย

    ดิชั้นเงยหน้าดูนาฬิกาบอกเวลาแล้วมองไปที่โทรศัพท์บนโต๊ะอย่างชั่งใจ จะเป็นไรมั๊ยนะ?ถ้าดิชั้นจะลองโทรฯไปรบกวนเขาดู
    ###########################################

    กริ๊งงงง.......กริ๊งงงงง.......
    กริ๊งงงงง........กริ๊งงงงงงง.....

    หนวกหูชะมัด....
    ผมขมวดคิ้วยุ่ง รำคาญไอ้เสียงโทรศัพท์บ้านี่เต็มทน เจ้าสิ่งประดิษฐ์นี่มักจะแผดเสียงร้องก่อกวนในเวลาที่คนต้องการความสงบสุขเสียจริง!
    คนยิ่งเหนื่อยๆอยู่....ไม่มีอารมณ์จะเสวนากับใครทั้งนั้นแหล่ะ

    กริ๊งงงง.....กริ๊งงงง.....
    โธ่เว้ย!
    ในที่สุดผมก็ยอมแพ้ ยื่นมือออกไปนอกผ้าห่มเพื่อควานหาเจ้าเครื่องจอมก่อกวนอย่างสะเปะสะปะ พอคลำไปเจอหูโทรศัพท์ผมก็ยกมันขึ้น และลากมาแนบหน้า ก่อนงึมงำกรอกเสียงลงไป

    “ฮัลโหล....”
    เสียงร้อนรนของเจ้าหมวดหนุ่มรุ่นน้องดังมาตามสาย ผมเลยตอบไปส่งเดชว่า
    “หมวดAsukaเหรอ?....เออ....วันนี้ชั้นหนื่อยน่ะ ฝากบอกสารวัตรJulesด้วยแล้วกันว่าชั้นลาป่วย เท่านี้นะ หวัดดี”
    พูดจบเท่านั้นแหล่ะ ผมไม่รอให้อีกฝ่ายถามอะไรต่อก็ชิงวางหูก่อน
    เท่านี้ความสงบสุขของมนุษยชาติก็ได้กลับคืนมา ง่ายจะตาย ผมคว่ำหน้าซุกหมอน กะว่าจะหลับต่อให้สนิทหลังจากที่เมื่อคืน....ต้องต่อสู้กับอาการกระสับกระส่ายนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนมาแล้ว

    ถ้าหลับซะ...ก็คงลืมเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นได้

    กริ๊งงงง......กริ๊งงงงง......
    กริ๊งงง.....กริ๊งงงงง......
    เฮ้อ.....!อะไรกันนักกันหนา??

    “ฮัลโหล หมวดAsukaเรอะ?” หมอนั่นทำเสียงร้อนรนวิตกจริตมาตามสาย ผมเริ่มหายงัวเงีย และมีอารมณ์กรุ่นๆขึ้นมาแทนที่แล้วสิ “บอกแล้วไงว่าวันนี้ลาป่วย ถ้าสารวัตรด่าอะไรมา นายก็รับหน้าแทนชั้นไปก่อนแล้วกัน เท่านี้นะ หวัดดี”

    สายถูกวางลงอีกครั้ง คราวนี้ผมมุดตัวคลุมโปงเข้าไปใต้ผ้าห่ม เอาหล่ะ หลับๆๆ หลับซี่

    กริ๊งงงง...... กริ๊งงงงง.....
    ปึ้ด!
    ชักจะ....ฟิวส์ขาดแล้วจริงๆ มันจะอะไรกันนักกันหนา!! เอ้า! ได้!!!จะเอางั้นใช่มั๊ย? ผมเลิกผ้าห่มออกแล้วลุกพรวดขึ้นคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนตวาดเสียงใส่ลั่น
    “ชั้นบอกว่าวันนี้ลาป่วยไง!!ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงหา!? หมวดAsuka!!!”
    แต่เสียงที่ตอบรับครั้งนี้กลับกลายเป็นเสียงหวานใสที่คุ้นหูมาแทนที่
    “อุ๊ย!Athrun ดิชั้นเองค่ะ”

    ผมตาสว่างขึ้นมาในบัดดลที่ได้ยินเสียงนั้นมาตามสาย
    “Lacus!”
    “ตายจริง วันนี้ลาป่วยเหรอคะ? นี่ดิชั้นโทรศัพท์มารบกวนแท้ๆเชียว ขออภัยด้วยนะคะ”
    “ไม่ครับๆ ไม่เลย!ผมเพียงแต่เหนื่อยๆกับงานก็เลยลาหยุดเท่านั้นเอง” ผมลุกขึ้นนั่งกับเตียงพลางลากโทรศัพท์จากโต๊ะหัวเตียงมา ลืมไปเลยว่ายังเปลือยท่อนบนอยู่ มิน่า ทำไมหนาว ผมคิดพลางดึงผ้าห่มมาคลุมตัวและพยายามทำเสียงให้สดชื่นที่สุด
    “ดีใจจริงๆที่ได้ยินเสียงคุณ เพียงแค่นี้ ผมก็หายเหนื่อยแล้วหล่ะครับ”
    “อะไรกันคะ?อย่ามาปากหวานไปหน่อยเลย”หล่อนหัวเราะคิกคัก

    นี่สิ...เสียงหัวเราะที่ทำให้เราสบายใจ ผมบอกตัวเองแบบนั้น เริ่มจะยิ้มออกบ้างหลังจากที่จมอยู่กับอารมณ์หดหู่มาตลอดทั้งคืน
    “มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?”
    “จะรบกวนมั๊ยคะ? คุณอุตส่าห์ลาหยุดทั้งที”
    “วันนี้ทั้งวัน ผมยกให้คุณได้เลยครับ”

    ผมตอบได้ทันทีโดยไม่ต้องคิด ถ้าเพื่อผู้หญิงคนนี้แล้ว ให้บุกน้ำลุยไฟที่ไหน ผมก็ทำได้
    ใช่....ใช่....มัน”ต้อง”เป็นแบบนั้นสิ...ใช่....
    #################################

    “ตายจริง!Athrun!!ไปโดนอะไรมาคะนั่น??”
    ดิชั้นตกใจมากจริงๆเมื่อคุณผู้กองคนเก่งมาพบที่โรงละครตามนัดหมายพร้อมกับบาดแผลที่แขนขวาซึ่งสวมผ้าคล้องไว้ แม้เขาจะสวมเสื้อเทร้นต์โค้ตคลุมทับไว้ก็เถอะ

    “ก็....นิดหน่อยครับ”
    “นิดหน่อยเหรอคะ??” ดิชั้นร้องเสียงหลงขณะที่เข้าไปดูบาดแผลที่เขนเขาใกล้ๆ อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ยังโทรศัพท์เรียกเขาออกมา “ดิชั้นนี่แย่เหลือเกิน นี่ถ้ารู้ซักนิดว่าคุณบาดเจ็บแบบนี้ ก็คงไม่....”
    “อย่าพูดแบบนั้นสิครับ แผลแค่นี้ ไกลหัวใจจะตายไป เทียบกับความรู้สึกที่อยากพบคุณไม่ได้หรอก”

    เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่วันนี้ แม้เขาจะยิ้ม....น่าแปลกนัก ที่ดิชั้นกลับมองเห็นร่องรอยความเหนื่อยล้าในดวงตาคู่นั้น หากยังมิทันที่จะกล่าวว่ากระไรต่อ เขาก็เสไปทักทายStellarที่ยืนแอบอยู่ข้างหลังดิชั้น แม่หนูน้อยมีสีหน้าวิตกกังวล Athrunจึงพูดทักทายอย่างรู้ทัน
    “หมวดAsukaเองก็เจ็บตัวมาเหมือนกัน”
    คำกล่าวนั้นทำให้แกสะดุ้งเฮือก ดวงตาสีลูกหว้าเต็มไปด้วยคำถามและความห่วงใย Athrunยิ้มและวางมือลงบนกลุ่มผมสีทองของสาวน้อยชาวยิวเบาๆ
    “แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถูกยิงที่มือกระสุนถากไปนิดเดียว เอาไว้...เย็นวันนี้ชั้นจะมารับเธอไปเยี่ยมหมวดดีมั๊ย?หมอนั่นต้องดีใจแน่ๆ”
    ดวงตาคู่งามของแม่หนูน้อยจึงแจ่มจรัสขึ้น “ขอบคุณค่ะ ผู้กองZala”

    แล้วร้อยเอกคนเก่งจึงหันมากล่าวกับดิชั้น “มาเถอะครับLacus ป่านนี้เจ้านั่นคงกำลังยุ่งกับการเตรียมงานอยู่แน่ๆ ผมได้ข่าวมาว่าพวกนักการเมืองฝ่ายค้านตอบรับการแสดงทัศนะทางวิชาการครั้งนี้มากทีเดียว ถ้าไปช้า คงอดได้ที่นั่งชมดีๆแน่”
    “ค่ะ Athrun” ดิชั้นรับคำขณะที่ลอบมองไปที่บาดแผลของเขา อยากจะถามถึงสาเหตุของการบาดเจ็บครั้งนี้ แต่ก็เกรงใจ

    สรุปว่าจนแล้วจนรอด ดิชั้นก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเช่นนั้น
    ##################################

    ที่Hyde Park สวนสาธารณะใจกลางกรุงลอนดอน ซึ่งตามปรกติแล้วนั้น สถานที่แห่งนี้เป็นแหล่งพักผ่อนหย่อนใจของชาวเมืองทุกเพศทุกวัย ด้วยบรรยากาศกว้างใหญ่ร่มรื่นด้วยพรรณไม้น้อยใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขางามสง่าไปทั่ว สวนไม้ดอกไม้ประดับหลากสีสันส่งกลิ่นหอมจรุงใจโดยเฉพาะในช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิที่ฝนทิ้งช่วงไปเช่นนี้ด้วยแล้ว
    ผมและอาจารย์ในภาควิชาปรัชญาการเมืองของทางมหาวิทยาลัยกำลังยุ่งกับการจัดเตรียมงาน และเอกสารที่จะใช้แจกประกอบการสัมนา โดยมีพวกนักศึกษาต่างสถาบัน นักการเมืองและประชาชนทั่วไปที่ให้ความสนใจกับปัญหาการบ้านการเมืองพร้อมใจมาร่วมอภิปรายอย่างคับคั่ง อาจเพราะไม่มีการจัดอภิปรายในลักษณะที่ให้ประชาชนภายนอกได้มีส่วนร่วมในทำนองนี้มานานแล้วก็ได้

    พวกนักศึกษาในคณะของผมหลายคนมารวมกันที่งานอภิปรายครั้งนี้พร้อมหน้า โดยเฉพาะพวกหัวกะทิ
    แต่ผมยังไม่เห็นเงาของMr. Ssigh Argyle นักศึกษาชั้นนำอีกคนหนึ่งที่ผมเคยสอน

    “ผมเรียกเจ้านั่นออกมาแล้วครับอาจารย์ แต่เจ้าตัวช่วงนี้....”
    “ทำไมรึ?” ผมถามMr.Tolle Kheonikผู้เป็นสหายสนิทของคุณArgyleอีกคน เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวาอย่างระแวดระวังกลัวว่าใครจะมาได้ยินเข้าแล้วกระซิบ
    “ได้ยินมาว่า ความสัมพันธ์กับLady Fllay Allsterในช่วงนี้จะไม่ค่อยราบรื่นน่ะครับ”

    ผมได้ฟังแล้วอดแปลกใจไม่ได้ เพราะเรื่องรักๆใคร่ๆหวานแหววของทั้งคู่นั้นเพิ่งจะเป็นเรื่องเป็นราวลงหน้าหนังสือพิมพ์สังคมอยู่ไม่เท่าไหร่นี่นา
    “หือ?”
    “หมอนั่นกำลังอยู่ในช่วงHurtจัดน่ะครับอาจารย์ ที่หายหน้าหายตาไปนี่ก็เพราะไม่มีกะใจจะร่ำเรียนใดๆเลย ใครว่าก็ไม่ฟัง ขนาดผมกับKuzzyพูดให้ฟัง ก็ยังถูกตะเพิดออกมา”

    ปานนั้นเชียวรึ?
    “ถึงจะเคยฝากไปขู่ว่า ถ้าไม่เข้าเรียนจะให้เขาตกวิชาที่ผมสอนก็ตามน่ะรึ?”
    “ถ้าฟังก็ดีน่ะสิครับ” Mr.Khoenikถอนใจเฮือกใหญ่ ผมพอดูออกว่าเขาห่วงใยสหายรักไม่น้อย “ผมล่ะกลัวว่าเจ้านั่นจะลุ่มหลงผู้หญิงมากจนทำให้การเรียนเสียหาย การเอาอนาคตไปผูกติดกับสตรีคนเดียวนี่ ผมว่าไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย”

    ผมฟังแล้วยิ้มก่อนพูดอย่างรู้ทันเจ้าลูกศิษย์หนุ่มน้อย
    “ว่าโน่นว่านี่เขา แล้วสาวน้อยคู่หมั้นของคุณหล่ะ?”
    ถูกพูดแทงใจดำเท่านั้น เขาก็สำลักชาร้อนในแก้วกระดาษที่กำลังยกขึ้นดื่มพรวด ใบหน้านั้นแดงจัดไปถึงใบหูขณะที่เจ้าตัวเอาเสียงดังเข้าสู้
    “พะ....พูดถึงอะไรน่ะครับอาจารย์!!”
    “น่ารักดีนะ เด็กสาวที่ชื่อMiss Milliaria Halwน่ะ คุณอุตส่าห์โดดเรียนไปรับหล่อนจากคอนแวนต์เพื่อไปรับประทานอาหารกลางวันในวันเกิดกันสองคน
    ท่านพ่อท่านแม่ของทั้งคู่มิปลื้มใจแย่แล้วรึ?”
    ผมชักสนุกที่ได้แหย่ลูกศิษย์เล่น พวกนักศึกษาคนอื่นๆที่เป็นเพื่อนกับคุณKhoenikหันมาสนใจกันใหญ่ ยิ่งเขาทำท่าเขินอายจนปิดไม่มิดเช่นนั้น สหายรุ่นเดียวกันคนอื่นๆได้ทีก็พากันรุ่มแซวไม่เลิก

    ผมหัวเราะสนุกสนานไปกับพวกเขาด้วย คงเพราะวัยของผมและเหล่าลูกศิษย์ไม่ต่างกันนัก พวกเราจึงเหมือนสหายกันมากกว่าอาจารย์กับลูกศิษย์ผมคิดเช่นนั้น
    เรื่องนี้....เคยเกิดขึ้นในความรู้สึกของผมสมัยที่ยังเป็นนักศึกษาวิชาการเมืองการปกครองที่ปารีส
    อาจารย์ที่เป็นทั้งพี่ชาย ทั้งครู และผู้ชี้แนะแนวความคิด
    ผู้ที่จากไปนานแล้วคนนั้น

    ผมยกนาฬิกาขึ้นดูเวลา แขกของงานคนสำคัญอย่างนักวิชาการต่างสถาบันและนักการเมืองที่ทางภาควิชาส่งบัตรเชิญให้มาร่วมงานต่างทยอยกันมา แต่แขกคนที่ผมคาดหวังว่าจะพบ กลับยังไม่เห็นแม้เงา

    แต่แล้วขณะที่กำลังชะเง้อมองไปรอบๆ กลับได้ยินเสียงทักทายของสตรีผู้หนึ่งดังทักทายขึ้น
    “วันนี้อากาศดี เหมาะแก่การกล่าวปราศรัยเสียจริงนะจ๊ะ”
    ภาษาอังกฤษสำเนียงฝรั่งเศสที่ไพเราะหูนั่น....ทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง และใบหน้าเจ้าของเสียงก็ทำให้ผมต้องร้องออกมาด้วยความรู้สึกดีใจท่วมท้น
    “คุณMurrue!!”

    ผมอุทานชื่อของหล่อนออกมา สุภาพสตรีผู้ยังคงสง่างามในวัย30ปีเศษ ร่างสูงโปร่งในชุดกระโปรงผ้าไหมยาวกรอมพื้นสีเทาขลิบลูกไม้สีดำที่แขนเสื้อและรอบอก เรือนผมสีน้ำตาลอมแดงเป็นคลื่นขมวดมุ่นสูงใต้เครื่องประดับศีรษะเข้ากับชุดที่สวม หล่อนลดร่มลูกไม้ลงขณะส่งยิ้มอ่อนโยนมายังผม
    “ไม่ได้พบกันเสียนาน สบายดีนะ Kira”
    “ดีที่สุดครับ ยินดีจริงที่ได้พบคุณในวันนี้ มาลอนดอนตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ ไม่เห็นส่งข่าวให้ผมทราบเลย”
    ผมก้าวเข้าไปหาหล่อนอย่างรวดเร็ว Madam Murrue Ramius Fllagaหัวเราะขณะอธิบาย
    “เมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เองจ้ะ ชั้นต้องมาทำธุระแทนผู้หลักผู้ใหญ่ของตระกูลน่ะ เผอิญพวกเพื่อนๆเล่าให้ฟังว่ามีลูกศิษย์ของMwuคนนึงได้เป็นอาจารย์สอนปรัชญาการเมืองเหมือนเขา
    และกำลังจะจัดอภิปรายเชิงสัมนาที่Hyde Parkนี่ ชั้นก็เอะใจอยู่ว่าจะเป็นเธอหรือไม่ แล้วก็ใช่จริงๆ”
    “ครับ” ผมรับคำ ขณะที่เหลือบมองพวกตัวป่วนที่มองตรงมายังผมและคู่สนทนาแสนสวยด้วยสายตาสนใจใคร่รู้แล้วจึงหันไปดุ “อย่าเสียมารยาทจ้องมองสุภาพสตรีอย่างนั้นสิ! ขอประทานโทษนะครับคุณMurrue พวกลูกศิษย์ของผมเอง”

    “สวัสดีค่ะ นักศึกษา” หล่อนโปรยยิ้มทักทายพวกเด็กหนุ่มอย่างเป็นกันเอง เหมือนสมัยที่ผมยังเป็นนักศึกษาไม่มีผิด “ดิชั้นเป็นภริยาของอาจารย์ที่เคยสอนMr.Yamatoน่ะค่ะ”
    “ค...ครับ Madam!!”
    ผมลอบมองหล่อนอย่างชื่นชม มาดามผู้นี้แหล่ะครับ คือภริยาม่ายของศาสตราจารย์Mwu La Fllaga อาจารย์ที่ผมให้ความเคารพนับถือในสมัยเรียนที่ปารีส

    เป็นสตรีที่ทั้งสวย สง่างาม และมีสติปัญญาที่ฉลาดเฉลียวอย่างยิ่ง

    “คุณสบายดีเช่นกันนะครับ?”
    ผมพา”เพื่อนเก่า”ปลีกออกจากบริเวณการจัดงานแล้วจึงเริ่มบทสนทนา
    “ดีจ้ะ ดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้ชั้นกำลังรวบรวมผลงานของสามีเป็นรูปเล่มอยู่น่ะ ทั้งที่เป็นผลงานทางวิชาการของเขา บทวิเคราะห์ บทประพันธ์” หล่อนอธิบายด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุข “ดีว่าพวกเพื่อนๆที่ปารีสคอยช่วยเหลือในเรื่องนี้มาตลอด เรื่องมรดกก็ไม่มีอะไรมาก เราไม่มีลูกด้วยกันอย่างที่เธอรู้ ท่านพ่อท่านแม่ของMwuก็เสียไปหมดแล้ว ทรัพย์สินที่เหลืออยู่ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากนอกจากบ้านและพวกผลงานของเขาจึงตกอยู่ในการดูแลของชั้นทั้งหมด”

    ก่อนกล่าวติดตลก
    “ตอนนี้ ชั้นเลยต้องวุ่นๆอยู่แต่กับการคิดว่าจะทำยังไงกับพวกงานเขียนสารพัดของเขาดี เพราะตัวเองจะเอาแต่พึ่งเงินมรดกของสามีไม่ได้ ก็เลยคิดว่า งานชิ้นไหนพอจะเป็นประโยชน์ ชั้นก็จะรวบรวมแล้วจัดพิมพ์เผยแพร่ต่อไป”

    เมื่อได้ฟังทัศนะจากหล่อนแล้ว ผมก็อดที่จะนึกชื่นชมความเข้มแข็งนั้นไม่ได้ เมื่อเทียบกับช่วงเวลา 1 ปีที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปนั้น...

    “ผลงานทางวิชาการของศาสตราจารย์Fllagaจะต้องกลายเป็นวรรณกรรมชั้นเยี่ยมในอนาคตแน่นอนค่ะ มาดาม”
    .ในตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงหวานใสที่รอคอย และเมื่อหันไปตามเสียงนั้นก็พบเธอคนนั้น Lacus Clyneอยู่ในชุดกระโปรงยาวกรอมพื้นตัดเย็บด้วยผ้าไหมสีไลแล็คปักมุกสีครีม ตกแต่งลูกไม้ละเอียดสีขาวสะอาด หล่อนลดร่มกันแดดลงเผยให้เห็นดวงหน้าสดใสกว่าทุกวัน เรือนผมสีPink blondยาวสลวยเป็นคลื่นรวบไว้ครึ่งศีรษะประดับด้วยแฮร์เดรสเซอร์ทำจากเงินสลักเสลาประดับพลอยเม็ดเล็กๆสีกุหลาบ

    ผมไม่ทันได้กล่าวทักทายหล่อนเพราะมัวแต่ตกตะลึงกับ....ภาพตรงหน้า
    ซึ่งทำให้ผมต้องนึกถึง ครั้งที่ได้พบกับหล่อนเป็นครั้งแรก ในอุทยานของโรงแรมคืนนั้น

    กลิ่นหอมพลิ้วผ่านมาตามสายลม ผมได้ยินเสียงการทักทายอย่างสนิทสนมของสองหญิงสาว
    “ตายจริง!คุณหนูLacus ดิชั้นกำลังคิดว่าจะไปพบคุณที่Rosettaพอดีเชียว”
    “สวัสดียามบ่ายค่ะ มาดาม ยินดีเหลือเกินที่ได้พบคุณ นึกไม่ถึงว่า อาจารย์Yamatoจะรู้จักกับคุณมาก่อน โลกมันกลมเสียจริงนะคะ”
    มาดามFllagaมองมายังผมที่มีอาการเหมือนเพิ่งได้สติตื่นจากโลกแห่งความฝัน
    “Kiraรู้จักกับคุณหนูLacusเหรอจ๊ะ??”
    “อะ...เอ้อ....”
    “อาจารย์Yamatoสอนหนังสือให้Stellarอยู่น่ะค่ะตอนนี้” เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงแห่งมหานครกล่าวอธิบาย ดูเหมือนทั้งสองจะรู้จักกันมานานแล้วเสียด้วย แล้วท่าจะรู้จักกันดีเสียด้วยสิ

    ไม่เห็นรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย

    “Stellar? เด็กผมทองคนนั้นน่ะหรือคะ?”
    แล้วหล่อนจึงมองมาทางผม ดวงตาฉายความแปลกใจในครั้งแรก แล้วกลับอมยิ้ม
    “ดิชั้นนึกแล้วเชียว....ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ...”
    ผมจึงได้แต่ยิ้มเก้อๆ แล้วเสมองไปทางอื่นได้ยินเสียงใสๆสนทนากับมาดามชาวฝรั่งเศสแสนสวยต่อ
    “ถ้าเป็นเรื่องการพิมพ์หนังสือ ทำไมไม่ลองพูดคุยกับMr.Walfeldดูหล่ะคะ? ผู้กว้างขวางเช่นเขาย่อมจะรู้จักผู้คนในแวดวงการพิมพ์ดีเป็นแน่ค่ะ”
    “แหม...ดิชั้นเกรงใจน่ะค่ะ งานของท่านผู้นั้นก็มีออกล้นเหลือ”
    “เชื่อสิคะว่า เขาต้องยินดีให้ความช่วยเหลือมาดามแน่ๆเชียวค่ะ”

    เอ๊ะ? ชักจะฟังดูแปลกๆ
    ผมแอบมองสองสาวที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนิทสนมราวเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน จึงสังเกตเห็นรอยสีกุหลาบจางๆบนใบหน้าของมาดามFllagaยามกล่าวถึงบุรุษผู้เป็นเจ้าของโรงละครดังกล่าว
    “มาดามให้ความสนิทสนมกับชาวคณะละครดีน่ะค่ะ เพราะเธอเป็นสหายรักของคุณWalfledน่ะค่ะ”
    Lacusหันมาอธิบายด้วยสีหน้าสดชื่น ผมสะดุ้งเบาๆตอนที่หล่อนหันมา ไม่แน่ใจว่าตัวเองมีสติพอที่จะไม่ทำให้ตัวเองทำอะไรป้ำๆเป๋อต่อหน้าเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงคนนี้มากน้อยแค่ไหนยามจ้องมองรอยยิ้มหวานๆนั่น

    ไม่รู้คิดไปเองหรือไม่ที่คิดว่า...หล่อนในวันนี้...งดงามขึ้น? ทั้งดวงตากลมโตสดใส รอยยิ้มที่ริมฝีปากสีชมพูกุหลาบ แก้มนวลเนียนอมเลือดฝาดเปล่งปลั่ง คิ้ว คาง....ลงตัวไปหมด

    “คุณหนูล่ะก็ สหายรักอะไรกันคะ?? กล่าวเช่นนั้นไม่ยุติธรรมกับMr.Walfeldเลย ดิชั้นเพิ่งจะรู้จักกับท่านผู้นั้นได้ไม่เท่าไหร่เอง ไม่อาจพูดได้ว่าเป็นสหายรักกันหรอกค่ะ”
    ม่ายสาวร้องขึ้น ขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะคิกคักๆเหมือนนางฟ้าทิงเกอร์เบลแสนซนยามได้แกล้งคนอื่น ก่อนจะหันมาทางผมอีกครั้ง
    “ดูKiraทำหน้าทำตาเข้าสิคะ งงไปเลยเชียว” แล้วจึงได้ยินน้ำเสียงใสๆกล่าวต่อ “ก่อนหน้านี้ตอนเดินทางไปจัดการเรื่องธุรกิจที่ปารีส คุณWalfeldเธอได้มีโอกาสพบกับมาดามFllagaเข้าน่ะค่ะ จึงได้คบหาเป็นสหายกันเรื่อยมา”
    “คุณหนูLacusหล่ะก็!!”
    “คงเพราะรสนิยมที่ตรงกันน่ะค่ะ ต่างก็ชื่นชมในงานศิลปะการดนตรีและการแสดงเหมือนกัน ทีนี้อยู่กันห่างไกลใช่มั๊ยคะ? แต่ก็ยังติดต่อหากันผ่านทางจดหมายค่ะ แหม บริการไปรษณีย์ยุคใหม่นี่ดีจริงนะคะ”
    “คุณหนูคะ ขอเถอะ!”

    ผมนิ่งดูการสนทนาของสองสาวที่ดูเหมือนจะกลายเป็นการแกล้งผู้สูงวัยกว่าจากสาวน้อยผมสีชมพูไปฝ่ายเดียวเสียแล้ว จึงเริ่มจะปะติดปะต่อเรื่องราวความสัมพันธ์ของมาดามม่ายและเจ้าของโรงละครRosettaร่างใหญ่ผู้นั้นได้คร่าวๆ
    อดที่จะบ่นกับตัวเองไม่ได้ว่า โลกมันกลมจริงๆ อย่างที่หล่อนว่านั่นแหล่ะ

    และโลกก็กลมมากพอที่จะทำให้ภรรยาม่ายของอาจารย์ผู้ล่วงลับได้พบกับคนดีๆอย่างMr.Walfeldด้วยสิ
    “เป็นเรื่องดีออกนะครับมาดาม ดีจริงๆ”
    ผมเผลอหลุดปากพูดออกไป มาดามแสนสวยที่กำลังเขินเสียจนดวงหน้างดงามแดงจัดจึงหยุดมองมาที่ผม รอยยิ้มจางๆที่ริมฝีปากบอกให้รู้ว่า สิ่งที่สันนิษฐานไว้นั้นไม่ผิดเสียนิด

    “จ้ะ....นั่นสินะ”

    ผมนึกย้อนไปถึงวันที่....ต้องสูญเสียบุคคลที่ตนเคารพรักเหมือนพ่อ เหมือนพี่ชายผู้นั้น....หน้าห้องพักฟื้นผู้ป่วยที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ชานกรุงปารีส นักศึกษาหลายคน...รวมทั้งผมด้วย เสื้อผ้าเนื้อตัวต่างเลอะคราบโคลนคราบเลือดจากการปะทะกับกองกำลังของภาครัฐ พวกเรากอดคอกันร้องไห้โฮเหมือนเด็กเล็กๆอย่างไม่อายใครเมื่อหมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยสีหน้าสิ้นหวัง มีเพียงสตรีในชุดกระโปรงผ้าไหมสีขาวครีมเปื้อนทั้งรอยดินและเลือดรวมกันที่ยังยืนอยู่ด้านหน้าประตูเพียงผู้เดียว

    หล่อนปล่อยให้น้ำตาไหลไปเงียบๆ ไม่คร่ำครวญ ก่นด่า หรือร้องขอความเห็นใจจากผู้ใดทั้งสิ้น

    ดวงหน้านั้น ผมยังจำได้ติดตา

    ผมกับคุณMurrueมิได้สนทนากันมากนัก เนื่องจากหล่อนมากับสหายอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งล้วนแต่เป็นพวกนักวิชาการด้านสื่อสารมวลชนและการเมืองการปกครอง ผมจำบางท่านได้คลับคล้ายคลับคลาว่าจะสอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยในปารีสเหมือนกับศาสตราจารย์Fllaga มาดามขอตัวกลับไปสมทบกับบรรดาสหายก่อน และสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะมาพบและพูดคุยกันอีกเมื่อการสัมนาเชิงวิชาการยุติลง
    “พวกเขาอยากพบเธอน่ะ ก็เพื่อนๆของMwuทั้งนั้นหล่ะจ้ะ”
    ได้ฟังเท่านั้น ผมก็ต้องร้องเสียงหลง ไม่รู้ว่าเสียงดังแค่ไหนหล่ะ แต่มันก็ดังพอจะทำให้สาวน้อยร่างบอบบางในชุดสีไลแล็คต้องสะดุ้งตาม
    “เอ๋??”
    มาดามFllagaหัวเราะคิกคักอย่างนึกสนุก ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่ฟังคำทักท้วงจากผมเลย
    “มะ...มาดามครับ!!!”

    ผมได้แต่ยกมือขึ้นกุมหน้าผากอย่างเพลียใจ
    “ให้ตายสิ ไม่เปลี่ยนเลยน๊า”
    “Kiraดูจะรู้จักมาดามFllagaดีนะคะ” เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงที่ขยับเข้ามายืนเคียงข้างผมเอียงคอถามยิ้มๆ ยากนักที่จะตีความนัยที่ดวงตาสีน้ำทะเลคู่นั้น
    “.….”
    ผมมองตามร่างระหงในชุดกระโปรงยาวสีเทาเงินที่ค่อยๆเดินห่างออกไปเพื่อรวมกลุ่มสนทนากับสุภาพบุรุษนักวิชาการท่านอื่นๆภายในงาน แล้วจึงตอบเบาๆ
    “ครับ คุณMurrueเธอเป็นภริยาของอาจารย์....”
    “อาจารย์ท่านที่คุณให้ความเคารพมากท่านนั้นน่ะหรือคะ? ที่คุณเคยเล่าให้ดิชั้นฟัง...”
    “ครับ ใช่แล้ว”
    “เธอเป็นคนน่ารักนะคะ” หล่อนหันมากล่าวด้วยรอยยิ้มสว่างไสวนั้น จนผมต้องแอบหยิกต้นขาตัวเองให้ยังมีสติอยู่

    สติ....สติ....Kira Yamato สติ!

    ผม....แทบไม่ได้ฟังสิ่งที่หล่อนกล่าว เพราะมัวแต่ใส่ใจกับริมฝีปากบางสีชมพูกุหลาบเรื่อๆที่ขยับขึ้นลงยามเอ่ยคำใดๆ ลืมแม้กระทั่งหัวข้อการสัมนาที่เตรียมมาตลอดทั้งคืน
    “ดิชั้นเองก็จะยินดีมากถ้าคนน่ารักเช่นเธอได้ลงเอยกับคุณWalfeldจริง แต่คุณWalfeldน่ะสิคะ กลับชอบทำเป๋อ เรื่องเกี้ยวพาสตรีนั้นไม่เป็นเอาเสียเลย ดิชั้นหล่ะกลัวใจมาดามแสนสวยท่านนั้นว่าจะปันใจให้บุรุษอื่นที่มาตามขายขนมจีบเสียก่อน ทั้งยังอยู่ห่างกันคนละประเทศเช่นนี้ด้วยแล้ว....ประดาเศรษฐีชาวปารีสก็ย่อมมีภาษีเหนือกว่าอยู่แล้วเช่นนั้นใช่มั๊ยหล่ะคะ? Kira?”
    “อะ...เอ้อ!”
    ผมรู้สึกเหมือนตัวเองยังไม่ตื่นดี จนต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง
    “นี่ดิชั้น...?พูดอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ?”
    “มะ...ไม่ครับ เอ้อ จริงครับ ผมเองก็คิดเช่นนั้น เพียงแต่ออกจะแปลกใจเนื่องจากไม่ทันตั้งตัว” ผมนึกหาเรื่องแก้ตัว “เพราะผมเองตั้งแต่กลับมาลอนดอน ก็มีจดหมายเรียนให้มาดามทราบว่าได้งานทำที่ไหนแล้วเท่านั้นเอง
    มีจดหมายตอบกลับจากท่านมาฉบับหนึ่ง แล้วผมเองแหล่ะที่ไม่ได้ติดต่อกลับไปเท่าที่ควร”

    Lacus Clyneยกร่มขึ้นกางเมื่อเห็นว่าแดดเริ่มแรงขึ้นยามที่หล่อนเดินนำผมไปเล็กน้อย ก่อนหันมากล่าวเสียงใส
    “แต่ดิชั้นเห็นว่าเป็นการดีแล้วหล่ะค่ะ”
    “เอ๊ะ?”
    “เพราะถ้ารู้ว่ามีบุรุษผู้ทรงภูมิเช่นคุณเขียนจดหมายติดต่อกับมาดามFllagaบ่อยๆ คุณWalfeldก็คงต้องถอดใจยอมแพ้ กลับไปครองตัวโสด ทำชีวิตตัวเองให้มีแต่งานๆๆ แล้วก็งานแบบเมื่อก่อนแน่ๆเชียวค่ะ”
    “เอ่อ”
    หล่อนค้อมกายลงให้ผมเล็กน้อย แล้วจึงยืดตัวขึ้นแล้วส่งรอยยิ้มหวานมาให้ นวลแก้มเนียนใสนั้นเจือสีแดงปลั่ง
    “ขอบคุณนะคะ Kira ที่ไม่ทำให้ความฝันของชายวัยกลางคนต้องพังทลาย”

    ฟังจบผมก็ต้องกลั้นหัวเราะสุดชีวิต แล้วร้องบอก
    “อะไรกันครับ?? ไม่มีทางเป็นเช่นนั้นหรอกครับ อ้า...จะว่าไปแล้ว สมัยที่ผมกับพวกเพื่อนๆนักศึกษาคนอื่นๆไปขลุกอยู่ที่บ้านศาสตราจารย์บ่อยๆตอนนั้น เธอก็ดูแลพวกเราเหมือนพี่สาวคนหนึ่งเลยครับ
    พวกเราน่ะ จะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ยังคงเป็นเด็กนักเรียนในสายตาของเธอเสมอหล่ะครับ”
    “แน่นะคะ?”
    “โธ่...!แน่สิครับ”
    ดวงตาสีน้ำทะเลคู่สวยเหมือนห้วงสมุทรจ้องลึกในดวงตาของผมนิ่งนานราวกับต้องการค้นหาความจริง ผมรู้ว่าเจ้าตัวแค่อยากจะล้อผมเล่น แต่ล้อเล่นแบบนี้....มันเจ็บปวดนะ

    ให้ตายสิ!ทำไมถึงช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยนะว่า ทำให้หัวใจของคนถูกจ้องเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว!

    แล้วในตอนนั้น เราทั้งสองต่างก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อมีเสียงเรียกดังขึ้น
    “เฮ่!ทั้งสองคนนั่นน่ะ ใจคอคิดจะทิ้งให้ต้องรออีกนานแค่ไหนกัน?”
    ผมหันขวับไปตามเสียงห้าวๆที่คุ้นเคยนั้น
    “Ath…”
    แต่แล้วเสียงที่ตอนแรกตั้งใจจะเรียกด้วยความตื่นเต้นดีใจ กลับต้องเปลี่ยนเป็นร้องลั่น
    “เฮ้ย!Athrun!!!”

    ก็จะไม่ให้ผมร้องตกใจแบบนั้นได้ยังไงไหว ก็ในเมื่อเห็นสภาพเจ้าของชื่อซึ่งเป็นสหายรักทั้งคนตอนนี้ได้รับบาดเจ็บขนาดที่แขนขวาต้องเข้าเฝือกใส่ผ้าคล้องไว้แบบนั้น!!! แถม...ทั้งๆที่บาดเจ็บออกแบบนั้น ก็ยังจะมาตะลอนๆในไฮด์ปาร์ค ที่ซึ่งมีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมดแบบนี้ด้วย!

    ผมไม่รอช้า ควักแว่นตาขึ้นมาสวมแล้วปราดเข้าไปหาเจ้าตัวที่ยังทำหน้านิ่งได้อย่างไม่น่าเชื่อ
    “ไปโดนอะไรมาน่ะ Athrun!!!?”
    “ถามเหมือนLacusเลย” หมอนั่นพูดพลางกลั้นหัวเราะราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดามากๆ
    “ยังจะพูดแบบนั้นอีกเรอะ??ตอบชั้นมาเดี๋ยวนี้เลยว่านายไปโดนอะไรมา??” ผมแทบจะเค้นคอหมอนั่น แต่กลับได้รับคำตอบสั้นๆว่า
    “ถูกยิงไง”
    “ถูกยิง!!!”
    ผมร้องอย่างตกใจ แต่แล้วก็สำนึกได้ว่าชักจะโวยวายมากเกินไปแล้วเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะขันคิกคักไล่หลังมาเบาๆ จึงหลบเสียงลงต่ำ ไอ้อายน่ะก็อายอยู่หรอก แต่ความห่วงใยในตัวสหายย่อมมากกว่าอยู่แล้ว

    “นี่นายไปทำอะไรเสี่ยงๆมาอีกแล้วใช่มั๊ย??”
    “โอ้ย!อย่าบ่นเป็นพ่อแก่ไปหน่อยเลยน่า Kira เป็นตำรวจมันก็แบบนี้แหล่ะ มีเรื่อง....ผิดพลาดนิดหน่อย ก็เลย...”
    “นิดหน่อยเหรอ?? แล้วถ้าคราวหน้ามันไม่ได้โดนยิงแค่แขนแบบนี้หล่ะ? ถ้ากลายเป็นถูกยิงหลัง!ยิงหัวทะลุท้ายทอย???”
    “พอเลย พอน่า ชั้นก็รอดมาแล้วนี่ไง ไม่ตายซะหน่อย”

    ดูหมอนั่นตอบเข้าสิ ทำนิ่งๆเฉยๆราวกับเรื่องที่ถูกยิงได้รับบาดเจ็บมานี่เป็นเรื่องปกติธรรมชาติเหมือนดินฟ้าอากาศได้ยังไงกัน??

    “คุณสองคนนี่เหมือนพี่น้องกันเลยจริงๆนะคะ สมแล้วกับที่โตมาด้วยกัน”
    แม้เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงจะเอ่ยขึ้นเช่นนั้น แต่ในเวลาแบบนี้ผมกลับไม่รู้สึกชื่นชมไปด้วยหรอกนะ
    “อันที่จริง ดิชั้นก็ผิดเองหล่ะค่ะที่เอาแต่ใจตัวเองจะให้เขามาที่นี่ให้ได้ จึงคะยั้นคะยอให้ไปรับที่Rosetta โดยไม่ทราบมาก่อนว่าเขาได้รับบาดเจ็บจากการปฏิบัติหน้าที่ แล้วก็คงอยากจะพักผ่อน....”
    คำอธิบายของLacusทำให้ผมต้องหยุดนิ่งฟัง Athrunเสียอีกที่รีบกล่าวแก้ตัวเป็นพัลวัน
    “Lacus อย่าพูดแบบนั้นสิครับ การได้มาพบสหาย ก็ถือเป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่งเหมือนกันนี่ครับ ผมเสียอีกที่ต้องขอบคุณที่คุณไม่ลืมชวนกัน”

    ตอนนั้นเองที่ผม..เริ่มเข้าใจ....
    ว่าทำไม....หล่อนจึงดูสดใสกว่าทุกวัน ดวงหน้าผัดแต่งมาอย่างประณีต เครื่องแต่งกายเครื่องประดับล้วนดูลงตัวและสวยงาม
    คงไม่ใช่เพราะเหตุอื่นนอกจาก....เพื่อคนที่ตนอยากพบ
    ส่วนAthrunเอง....ทั้งๆที่ออกปฏิบัติงานมาจนได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ยังมาตามคำขอของคนที่ตนหลงรัก

    ทุกอย่าง...เป็นเหตุเป็นผลกันทั้งสิ้น

    นั่นสินะ....ก็รู้ดีอยู่แล้วนี่ และในเมื่อ มันมีเหตุผลมารองรับ เหตุใดผมจึงรู้สึกใจหายวูบเช่นนี้
    โดยเฉพาะเมื่อเห็นหล่อนส่งเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงราวนกไนติงเกลให้กับเขา

    “ชั้นไม่เป็นไรจริงๆ Kira” Athrunหันมาบอกผม สีหน้าสดชื่นไม่สมกับเป็นคนเจ็บเสียนิด “โดนยิงแค่นี้ไกลหัวใจจะตายไป แล้วชั้นก็สนใจเรื่องการเมืองอยู่แล้วด้วย ได้ยินว่าพวกนักการเมืองฝ่ายค้านจะเดินทางมากันเยอะเชียว อยากรู้เหมือนกันว่าจะเผาฝ่ายรัฐว่ายังไงบ้าง”
    ผมฟังเพื่อนแล้วพยายามฝืนยิ้ม
    “จะดีเหรอ? อันที่จริงวันนี้ เราไม่ได้จัดอภิปรายขึ้นเพื่อโจมตีรัฐบาลนะ จุดประสงค์ก็แค่เพื่อให้เป็นเวทีในการแสดงความคิดเห็นของปัญญาชนในประเด็นทางสังคมเท่านั้นแหล่ะ”
    “แต่นายก็รู้ว่า....พวกฝ่ายค้านคงไม่พลาดที่จะใช้งานสัมนาครั้งนี้เป็นเครื่องมือในการโจมตีรัฐบาลแน่ๆ”
    “ชั้นรู้....” ผมส่งยิ้มให้เพื่อน “จะระวัง ขอบใจที่เตือน”

    Athrun Zalaมองผมอย่างเข้าใจ ด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น ผมเสียอีก ทั้งๆที่ในเวลานี้....ควรจะตั้งใจมีสมาธิกับงานข้างหน้า ทั้งประเด็นเนื้อหาที่จะต้องใช้ และอีกหลายเรื่องที่ต้องคิด ....

    กลับมามัวหวั่นไหวกับความรู้สึกแบบนี้อยู่ได้

    “นั่นไงหล่ะ...มาแล้ว พูดขาดคำเสียที่ไหน”
    เขาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นกลุ่มบุรุษในชุดโค้ตสูทภูมิฐานหลายคนเดินข้ามท้องทุ่งหญ้าของไฮด์ปาร์คตรงมายังที่ซึ่งพวกเรายืนอยู่ ผมจำบางท่านในกลุ่มนั้นได้ เช่น กลุ่มผู้นำพรรคฝ่ายค้านและยังมีนักวิชาการจากมหาวิทยาลัยในย่านเดียวกับที่ผมสอนมาด้วยอีกหลายคน ผมหันไปทางAthrunและLacus และเอ่ย
    “ถ้างั้น....”
    “ไปเถอะค่ะ พวกเราไม่กวนคุณแล้ว เดี๋ยวจะไปรอดูอยู่ข้างหน้านะคะ”

    โธ่....ทำไมถึงต้องส่งยิ้มหวานจับใจแบบนั้นมาให้เราด้วยนะ ผมนึกอยู่ในใจ
    อย่ายิ้มให้กันเช่นนั้นเลย....

    ผมได้แต่ฝืนยิ้มตอบที่มุมปากไปเล็กน้อย แล้วก้าวไปสมทบกับกลุ่มบุรุษที่เพิ่งเข้ามาถึงตัวงาน กล่าวต้อนรับตามมารยาทสังคมแล้วจึงถูกดึงตัวไปพูดคุยอีกทาง

    และพยายามที่จะใส่ใจกับเรื่องตรงหน้าให้มากกว่าความคิดคำนึงที่มีต่อกลิ่นหอมกุหลาบจางๆนั้น....
    #####################################

    หลังจากเฝ้ามองร่างสูงเพรียวในชุดโค้ตยาวสีควันบุหรี่เดินตามไปสมทบกับเหล่านักการเมืองที่Athrunกล่าวว่าเป็นกลุ่มพรรคฝ่ายค้านแล้ว ดิชั้นก็อดจะชม”อาจารย์Kira Yamato”ท่านนั้นอยู่ลึกๆไม่ได้ว่า บุคคลผู้นี้....ท่วงท่าและคำพูดคำจาของเขาช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจในสิ่งที่ตนกระทำเสียเหลือเกิน

    ดิชั้นปฏิเสธไม่ได้ว่า ชื่นชอบคุณสมบัติข้อนั้นของเขา แม้จะไม่เคยสังเกตว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ครั้งใดที่ลอบมองยามเขาตั้งหน้าตั้งตาสอนหนังสือให้แม่หนูStellar กลับมองเห็นประกายตาสดใสมีชีวิตชีวาในดวงตาสีแอมมิทิสต์คู่สวยนั้นชัดเจนทุกครั้งไป

    ดิชั้นกวาดสายตาไปรอบๆส่วนที่ใช้จัดงานสัมนาอย่างสนอกสนใจ เวทีใต้ร่มไม้ต้นบีชใหญ่ในส่วนการสัมมนามิได้ยกพื้นขึ้นให้โดดเด่นกว่าส่วนแถวเก้าอี้ของผู้ชมผู้ฟังมากนัก มีเก้าอี้มีพนักที่ดูผ่อนคลายสำหรับนักวิชาการหลากสาขาที่ได้รับเชิญให้มาแสดงทัศนะ3-4ตัว โต๊ะกลมขนาดย่อมปูทับด้วยผ้าทอหยาบๆสีเบจที่ใช้สำหรับวางถ้วยชาและเอกสารประกอบการอภิปราย เวทีตกแต่งง่ายๆด้วยดอกบลูเบลและไอริสไล่เฉดสีตั้งแต่น้ำเงินเข้มไปจนถึงม่วงจางเกือบขาวแซมด้วยยิปโซฟีเลียชูช่อไสวดูสบายตา ดิชั้นสังเกตเห็นนักการศึกษาหลายท่านเริ่มจับจองพื้นที่ใกล้เวที และนักหนังสือพิมพ์ก็เริ่มทยอยมากันหนาตามากขึ้น

    “แหม....ไม่นึกเลยนะคะ Athrun ว่าจะมีคนให้การตอบรับเยอะเช่นนี้ ทั้งที่เป็นเพียงงานสัมมนาวิชาการของภาควิชาปรัชญาการเมืองแท้ๆ น่าดีใจแทนผู้จัดนะคะ ทั้งอาจารย์ ทั้งนักศึกษาเลย....”
    ดิชั้นหันไปกล่าวกับผู้กองAthrun Zalaที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่กลับไม่ได้ยินเขาตอบกลับว่ากระไร เมื่อเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงกว่า ก็พบว่าใบหน้าด้านข้างนั้นมองออกไปไกล ดูเหม่อลอยเหมือนครุ่นคิดสิ่งใดอยู่

    ซึ่งดิชั้นแน่ใจว่าตอนนี้ สายตาคู่นั้นมิได้สนใจในภาพที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย

    “Athrunคะ?”
    ดิชั้นเรียกเขาอีกครั้ง คราวนี้เจ้าตัวถึงหันกลับมา
    “เอ๊ะ...ครับ?”
    “แหม ปล่อยให้ดิชั้นพูดอยู่คนเดียวได้นะคะ” ดิชั้นกระเซ้าแล้วจึงถามอย่างห่วงๆระคนเกรงใจยามมองดูบาดแผลที่แขนของเขา
    “ดูคุณแปลกไป... เจ็บแผลเหรอคะ?ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องลำบากมาด้วยแท้ๆ....”

    เขายิ้มให้ดิชั้นเช่นทุกครั้ง แต่น่าแปลกนัก เพราะครั้งนี้ ...เป็นยิ้มที่ดูฝืนๆชอบกล
    แปลกจริงๆ....
    “อย่างที่บอกคุณก่อนหน้านี้ไงหล่ะครับ ว่าถ้าเพื่อคุณ แผลแค่นี้ก็แค่เรื่องเล็กน้อย”
    พูดจบเขาก็ยกแขนข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บให้ดิชั้นแตะมือวางเบาๆ ก่อนจะนำเดินไปยังใต้ร่มไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างจากบริเวณจัดงานเล็กน้อย หากก็ยังพอที่จะมองเห็นและได้ยินการอภิปรายได้อย่างชัดเจน ดิชั้นเห็นเหล่านักศึกษา ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นกลุ่มเด็กหนุ่มที่Kiraสอนอยู่กุลีกุจอแจกเอกสารประกอบการบรรยายให้แขกคนโน้นคนนี้อย่างกระตือรือร้น

    “นักศึกษาพวกนั้น....Kiraเป็นคนสอนทั้งนั้นเลยใช่มั๊ยคะ?”
    “คิดว่านะครับ....”
    “เพื่อนของคุณ ดูเขาจะเป็นอาจารย์ที่ดีนะคะ ดูเข้าสิ”ดิชั้นกลั้นหัวเราะคิกเมื่อเห็นพวกนักศึกษาเดินมาล้อมหน้าล้อมหลังอาจารย์คนเก่งจอมเป๋อคนนั้นจนเดินออกไปไหนไม่ได้ “นักเรียนคงรักเขาน่าดูเชียว ไม่สิ ไม่แค่นักศึกษาที่เขาสอนที่มหาวิทยาลัยหรอกนะคะ ขนาดเด็กเล็กๆอย่างStellarยังชอบเขาเลย”

    ดิชั้นได้ยินAthrunเอ่ยเสริม
    “....เรื่องที่ว่า อยากจะเป็นครูที่ดีน่ะ เป็นความฝันของหมอนั่นครับ แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว”
    “เหรอคะ?...”

    สิ่งที่สหายรักของเขากล่าว ทำให้ดิชั้นหวนนึกถึงวันที่ขอร้องให้เขาสอนหนังสือให้เด็กน้อยชาวยิวในวันนั้น
    ที่เขากล่าวไว้ว่า....
    “เป็นสิ่งที่ผมในฐานะของ “คนที่เป็นครู” ควรจะทำ คือการให้ความรู้แก่ผู้คนโดยไม่แบ่งแยก เพียงเพื่อให้เขาได้สามารถนำไปใช้ดูแลตัวเองให้รอดพ้นจากสังคมอันยุ่งเหยิงมากขึ้นทุกวันๆเช่นนี้”

    ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในวันนี้เมื่อนึกถึงเรื่องราวหรือสิ่งที่เขากล่าว ล้วนแต่ทำให้อบอุ่นและตื้นตันใจนัก....

    “ดีจังนะคะ...มีความฝัน แล้วก็มุ่งมั่นที่จะทำเช่นนั้นให้ได้....” ดิชั้นเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกชื่นชมระคนอิจฉา “ถ้าเป็นดิชั้น....จะทำเช่นนั้นได้มั๊ยนะ?”
    เมื่อหันกลับไปคุยกับAthrunอีกครั้ง ดิชั้นกลับมองเห็นเพียงความเรียบเฉยบนใบหน้าที่เหม่อมองไปไกลอย่างว่างเปล่านั้น
    ดูสงบเสียจนน่าแปลกใจ

    จนราวกับว่าดวงตาสีมรกตคู่นั้นจะเฉยชากับทุกเรื่องในเวลานี้ไปได้หมด

    นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกับคนๆนี้ ที่เขาดู”เหนื่อย”จนเงียบงันไปเช่นนั้น ทั้งๆที่ทุกครั้งที่เราได้พบกัน Athrun Zalaคนนี้ไม่เคยซักครั้งที่จะทำให้ดิชั้นต้องรู้สึกกังวล มีแต่จะทำให้ยิ้ม
    แต่วันนี้ เขากลับดูแปลกไป....

    “จริงสิคะ....Athrun” ดิชั้นลองเปลี่ยนเรื่องคุยเผื่อว่าจะทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ส่วนหนึ่งก็เพราะมีเรื่องสงสัยอยู่ด้วยเช่นกัน “คุณได้คืนสร้อยคอที่ดิชั้นฝากไปคืนคุณCagalliเธอแล้วรึยังคะ?”
    เพราะดูทั้งสองจะสนิทสนมกันดีออก แม้ว่าAthrunจะยังไม่ทราบความจริงว่าคุณCagalliที่เขารู้จักในคราบเด็กหนุ่มนั้น แท้จริงแล้วเป็นสาวน้อย ทั้งยังน่ารักอีกด้วย ดิชั้นคิดว่าถ้าลองชวนคุยเรื่องเธอดู น่าจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น บรรยากาศขมุกขมัวตอนนี้ก็อาจจะจางไป

    แต่...ดูเหมือนดิชั้นจะคิดผิด เพราะปฏิกิริยาที่เขามี กลับเป็นนิ่งชะงัก ทั้งยังหลบตาจากดิชั้น และมองไปทางอื่นราวกำลังซ่อนความรู้สึกภายในใจ
    และกล่าวเพียงสั้นๆว่า
    “....ยังครับ ยังไม่ได้คืน”

    แม้จะพยายามมองตาเขา แต่เขากลับไม่ยอมสบตาตอบ ในที่สุด ท่าทีของเขาก็ทำให้ดิชั้นอดรนทนไม่ไหวต้องกล่าวออกไป แม้จะรู้ว่าเสียมารยาทก็เถอะ
    “....คุณแปลกไปจริงๆด้วย”
    “เอ่อ...”
    “วันนี้ก็หยุดงาน ทั้งที่ปกติคุณไม่ชอบทิ้งงานไปไหน ขนาดดิชั้นชวนมาชมการแสดงที่โรงละครตั้งหลายครั้ง ก็ยังน้อยนักที่คุณจะมาจริงๆ” ดิชั้นถามเขาตรงๆ ไม่ใช่ด้วยความสงสัย แต่เพราะห่วงใยในฐานะสหายกัน “คุณเป็นอะไรไปเหรอคะ?วันนี้ ดูคุณไม่ร่าเริงเลย”

    เขานิ่งเงียบไป และขณะที่ริมฝีปากของเขากำลังขยับเพื่อจะกล่าวบางอย่าง ในตอนนั้นเองที่ดิชั้นและAthrunได้ยินเสียงทักทายที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย
    “สวัสดีครับ คุณหนูLacus Clyne โอ้! ร้อยเอกZalaก็อยู่ที่นี่ด้วย ดีจริง”
    ด้วยเครื่องแต่งกายด้วยชุดสูทสั้น สวมปลอกแขนแถบสีและสะพายกล้องถ่ายรูปใหญ่เทอะทะทำให้ดิชั้นสามารถบอกอาชีพของกลุ่มชายตรงหน้าได้ทันทีว่า คงเป็นพวกนักข่าวหนังสือพิมพ์ ดิชั้นเหลือบมองใบหน้าของคนตัวสูงข้างกายนิดนึงแล้วจึงกล่าวทักทายกลุ่มคนแปลกหน้าไปตามมารยาทสังคมอันพึงกระทำ
    “สวัสดีค่ะทุกท่าน”
    “ไม่ง่ายเลยนะครับ ที่จะพบทั้งสองอยู่ด้วยกันเช่นนี้ ขอเก็บภาพเป็นที่ระลึกซักสอง-สามภาพนะครับ”
    ดิชั้นยังไม่ทันกล่าวตอบว่าอะไร แสงแฟลชก็วาบสว่างขึ้นจนแสบตา กระนั้นก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก “ยิ้มหวาน”แล้วปล่อยให้พวกเขาถ่ายภาพเราสองคนไปเช่นนั้น

    ร้อยเอกAthrun Zalaมิได้กล่าวว่ากระไร ดิชั้นคิดว่าเขาคงไม่ใส่ใจพวกนักข่าวหรือคำถามที่คนเหล่านั้นระดมถามมาผสมแสงแฟลชจากชัตเตอร์เช่น
    “ออกงานด้วยกันเช่นนี้ แสดงว่ามีข่าวดีรออยู่ใช่มั๊ยครับ?”
    “ท่านนายพลZalaเห็นด้วยกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ใช่มั๊ยครับ?”
    “แล้วทางโรงละครล่ะครับ? ถ้าคุณหนูจะออกเรือนเช่นนี้ มีปฏิกิริยาอย่างไรบ้างครับ??”
    “แล้วท่านบารอนAllsterได้รับรู้เรื่องนี้หรือยังครับ??”

    ดิชั้นฟังแต่ละคำถามแล้วก็ตกใจไม่น้อยจนต้องร้อง
    “ตายจริง!ไปกันใหญ่เชียวนะคะ” ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนไปตามเรื่อง “เราสองคนเป็นเพื่อนกันค่ะ ผู้กองAthrun Zalaเป็นสุภาพบุรุษที่น่านับถือนี่คะ เรื่องอื่นนั้น....”

    แต่ ดิชั้นกลับได้ยินเสียงห้าวทุ้มกล่าว
    “ข่าวดีที่ว่านั้น คงอีกไม่นานหรอกครับ”

    ดิชั้นเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจระคนประหลาดใจในคำกล่าวนั้น ดวงหน้าคมที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีน้ำเงินนั้นเรียบสงบติดจะหยิ่งยะโสเล็กน้อย แต่ก็ยังกล่าวต่อไปโดยไม่เปิดโอกาสให้ดิชั้นทักท้วงเพียงนิด
    “เพียงแต่ตอนนี้ Miss Clyneยังต้องการเวลาทำในสิ่งที่เธอรัก คือการร้องเพลงอยู่น่ะครับ”
    “Ath….”
    ทั้งสิ่งที่ออกมาจากปากของเขา ทั้งแสงแฟลช และเสียงของนักข่าวที่รุมล้อมเราสองคนทำให้ดิชั้นรู้สึกมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูกไปหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น

    เพราะอะไรกัน?

    ในช่วงเวลาของความสับสนนั้น ดิชั้นไม่แน่ใจว่าตาฝาดหรือคิดไปเองหรือไม่ว่า....จากที่ไกลๆ คนร่างสูงเพรียวในชุดโค้ทสีควันบุหรี่กำลังจ้องมองมา เมื่อดิชั้นมองตอบกลับไปอย่างไม่ตั้งใจ....เขาก็เพียงแต่หันกลับไปสนทนากับกลุ่มนักวิชาการและแขกสำคัญที่มาร่วมการสัมนาเช่นเดิม

    ....ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า....ทำไมตนเองจึงต้องรู้สึกกังวลในสายตาของเขาคนนั้นนัก

    กังวลในดวงตาสีแอมมิทิสต์คู่นั้น....

    ครู่ต่อมาAthrunก็พาดิชั้นปลีกตัวออกจากกลุ่มนักข่าวด้วยเหตุผลว่า
    “ขอประทานโทษนะครับ แต่พวกเรามาเพื่อดูการอภิปรายของสหายท่านหนึ่ง ยังไม่ได้เตรียมดอกไม้มาให้กำลังใจเขาเลย
    ต้องขอตัวก่อนนะครับ”

    แล้วเขาก็นำดิชั้นเดินฝ่ากลุ่มนักข่าวออกมา แม้จะถูกไล่ตามในช่วงแรก แต่ครั้นAthrunหันกลับไปเผชิญหน้าด้วย คนกลุ่มนั้นกลับผงะไปและไม่กล้าตามมาตอแยกับเราสองคนอีก
    กระนั้นแม้จะเดินเคียงคู่กัน แต่เรากลับไม่ได้พูดคุยกันสักคำ เป็นเวลานานจนดิชั้นเริ่มจะรู้สึกอึดอัด

    “Athrunคะ” ดิชั้นหยุดเดินและเรียกเขาด้วยเสียงจริงจัง
    “ครับ?”
    “ทำไมถึงล้อเล่นกันแบบนั้นคะ?” ดิชั้นพยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติทั้งๆที่แท้จริงนั้นรู้สึกขุ่นเคืองอยู่เหมือนกัน “ไปให้สัมภาษณ์นักข่าวแบบเมื่อครู่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็เป็นเรื่องวุ่นวายใหญ่หรอก”
    เขาหยุดเดิน ก่อนผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ Athrunแปลกไปจริงๆ และดิชั้นแน่ใจว่าคงไม่ได้เป็นเพราะความเหนื่อยล้าจากการงาน แต่.....

    แต่เพราะอะไร ดิชั้นเองสุดจะหาคำตอบ

    “ผมไม่ได้ล้อเล่น”
    เขากล่าวตอบแล้วหันมาสบตากับดิชั้นอย่างจริงจัง ด้วยดวงตาสีมรกตคู่นั้น
    “ผมพูดจริงทุกคำ และจริงจังทุกคำ”

    น้ำเสียงห้าวทุ้มนั้นหนักแน่น หากเป็นสตรีอื่นคงหวั่นไหวกับน้ำคำและสายตาของเขาเป็นแน่....ดิชั้นคิด
    “Athrun?”
    “ในวันที่ผมขอคุณแต่งงานเมื่อครั้งที่แล้ว จำได้มั๊ยครับ?ผมเคยบอกคุณว่าจะทำให้คุณเห็น ว่าผมจะปกป้องและรักคุณมากกว่าใครทั้งหมด”

    ดิชั้นไม่อาจพูดสิ่งใดได้ จริงอยู่ เขาคนนี้ทั้งมีน้ำใจ และแสนดีเสมอต้นเสมอปลายตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน ดิชั้นตื้นตันและซาบซึ้งในน้ำจิตน้ำใจที่เขาหยิบยื่นให้ แต่....แม้จะตั้งใจแล้วว่าจะปล่อยให้ตนทำความรู้จักกับ “ความรัก”ของเขาไปตามธรรมชาติ ไม่รีบร้อน เร่งรัด

    แต่เมื่อเวลาได้ล่วงเลยมาถึงตอนนี้....ดิชั้นกลับยังไม่อาจกล่าวได้ว่า รู้จักกับ “ความรัก”นั้นแล้ว

    “ดิชั้น....จำได้ค่ะ....แต่....”
    ดิชั้นรู้ว่าเขาจริงจังในความรู้สึกนี้ รู้ดี
    “แต่กรุณาอย่าฝืนความรู้สึกของเราทั้งสองคนได้มั๊ยคะ? ความรัก....ไม่ควรใช้ความรีบร้อนมิใช่หรือคะ?” ดิชั้นสบตากับเขา จริงจังไม่แพ้กัน “หรือว่า....คุณไม่มั่นใจในความรักนี้เสียแล้วคะ?”

    เขานิ่งชะงักไป ก่อนตอบเบาๆ
    “ไม่ใช่เช่นนั้นครับ....ผมยืนยันเหมือนเดิม...ความรู้สึกนี้”
    “ถ้าเช่นนั้น ปล่อยไปตามธรรมชาติ ให้เวลาดิชั้นและคุณได้ทำความรู้จักและเป็นเพื่อนกันเช่นนี้เรื่อยไปก่อนเถอะนะคะ” ดิชั้นยิ้มให้เขา แม้ไม่ได้รับรอยยิ้มตอบกลับมา “อีกทั้งคุณและดิชั้น ต่างยังรักในอิสระอยู่ ดิชั้นทราบดีค่ะ คุณก็มีเรื่องที่ตนอยากทำ ดิชั้นเองก็เหมือนกัน ดังนั้นอย่าเพิ่งหาอะไรมาผูกมัดเราทั้งสองคนเลยนะคะ”

    ดวงตาสีมรกตคู่นั้นมองไปทางอื่น ดิชั้นไม่อาจทราบได้ว่าทำให้เขาผิดหวังหรือไม่ แต่พิจารณาดีแล้วว่า มันคงดีกว่าไม่ทักท้วงอะไรเลย ซึ่งเขาคงเข้าใจดีว่า นั่นไม่ใช่วิถีปฏิบัติของดิชั้นอยู่แล้ว

    และดิชั้นก็ไม่อยากคิดว่า...วันนี้ การที่เขาขอดิชั้นแต่งงานอีกครั้ง เพื่อหนีสิ่งใดหรือไม่?

    “….”เราเดินมาหยุดที่หน้าร้านขายดอกไม้พอดี จึงได้ยินเสียงเขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ดอกไวโอเล็ตครับ”
    “คะ?”
    “ก็เราจะมาดูดอกไม้ที่จะมอบให้Kiraหลังเลิกงานนี้นี่ครับ” เขาใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บผลักประตูไม้ของร้านจัดดอกไม้ซึ่งเป็นกระท่อมไม้หลังน้อยๆให้เปิดออก “เจ้านั่นชอบดอกไวโอเล็ตครับ ถ้าเป็นบลูไวโอเล็ต(ดอกไวโอเล็ตเจือสีน้ำเงิน)ก็ดีนะครับ”
    ดิชั้นฟังแล้วอดยิ้มไม่ได้ ที่บรรยากาศระหว่างเราเริ่มแจ่มใสขึ้นในที่สุด
    “ไม่เหมือนAthrunเลยนะคะ ที่ชอบดอกกุหลาบพันธุ์เอลิซาเบ็ธสีแดงน่ะ”
    “ผมชอบตามท่านแม่น่ะครับ” เขาให้คำตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

    ดิชั้นไม่เซ้าซี้ที่จะถามสิ่งใดอีก จึงเพียงแต่ชวนเขาเลือกดอกไม้ที่จะเข้าช่อเพื่อมอบให้อาจารย์Kira Yamato ผู้เป็นสหายของเขาและ....สหายของดิชั้นเท่านั้น

    แม้จะยังรู้สึกห่วงๆเขาบ้าง แต่คิดว่าไม่ถามในเรื่องที่ไม่จำเป็นคงดีกว่า....
    ถ้าAthrunอยากเล่าเมื่อไหร่ ก็คงเล่าออกมาเองกระมัง ดิชั้นคิดเช่นนั้น
    ###################################
  9. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0

    “Ssigh!!”
    เสียงเรียกชื่อนั้นทำให้ผมต้องผละจากการสนทนากับกลุ่มปัญญาชนร่วมมหาวิทยาลัย และพบว่ากลุ่มนักศึกษาที่ผมสอนต่างกรูเข้าไปหาเด็กหนุ่มผมทองสั้นเกรียนสวมแว่นสีชา ผู้ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้ารุ่นของพวกเขา นักศึกษาที่ผมกำลังเป็นห่วงเรื่องการเรียนของเขาอยู่พอดี ดังนั้น การปรากฏตัวของเขาครั้งนี้จึงทำให้ผมอดที่จะรู้สึกดีใจไม่ได้

    “หายไปเลยนะ!นึกว่าจะได้การ์ดเชิญไปงานศพซะแล้ว!!”
    “เจ้าบ้า!!ปากเสีย!!”
    “อ้าว!ก็มันจริงนี่!”
    Mr.Toelle Kheonikปรี่เข้าไปกอดคอสหายของเขาที่ไม่เจอหน้าค่าตากันเสียนาน ขณะที่คนอื่นๆที่เข้าไปรุมล้อมเขา เสียงพูดคุยไต่ถามสารทุกข์สุขดิบดังโขมงโฉงเฉงเสียจนอาจารย์บางท่านมองตาเขียว ผมกลั้นยิ้มขณะขอตัวจากกลุ่มสนทนาเพื่อมาสมทบกับพวกนักศึกษา

    Mr.Argylleนั้น พอเห็นหน้าผมก็หลบสายตาวูบ พวกนิสิตคนอื่นก็เลยพากันเงียบพูดไม่ออกกันไปด้วย
    “อาจารย์Yamato....”
    ผมยิ้มให้ ขณะที่ยื่นเอกสารประกอบการสัมมนาให้เขา
    “ดีจริงที่คุณมาเข้าเรียนเสียที”
    ผมไม่รู้หรอกว่า ในตอนนี้เจ้าตัวเขาคิดอย่างไร เรื่องความสัมพันธ์ของมนุษย์ โดยเฉพาะเรื่องหัวใจนั้น...ซับซ้อนละเอียดอ่อนนัก

    ผมคิดว่า....ตัวเองเข้าใจหล่ะมั้ง....

    เขารับเอกสารจากผมไป ดวงตาให้แว่นสีชานั้นสดใสขึ้น ผมตบบ่าเขาเบาๆก่อนหันไปบอกนิสิตนักศึกษาคนอื่นๆในที่เดียวกันนั้น
    “จบการอภิปรายแล้ว ผมมอบหมายให้ทุกคนส่งสรุปการสัมมนาวันนี้พร้อมบทวิเคราะห์แทนการสอบปลายภาค กำหนดส่งก็....เป็นวันศุกร์นี้แล้วกันนะ” เสียงฮือฮาดังขึ้นพร้อมเสียงร้องโอดครวญที่ทำให้ผมนึกถึงตัวเองสมัยเรียนปริญญาตรีไม่มีผิด ผมหัวเราะพลางขยับแว่นให้เข้าที่ “เรียนกับผมต้องอดทนกับเรื่องไม่คาดฝันหน่อยนะ”

    บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผมคิด.... ที่นี่กระมัง....ที่ของผม มุมหนึ่งของจิตใจบอกตัวเองแบบนั้น
    คงไม่ใช่....การได้อยู่เคียงข้างเสียงเพลงหวานใสจับใจของใครทั้งนั้น....

    ภาพรอยยิ้มสดใสของเธอคนนั้น ที่มีให้ใครคนอื่นนั้น....ผมเฝ้าบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า....ไม่ใช่ของเรา....
    ##################################

    “ผมตั้งข้อสังเกตในรายละเอียดหลายครั้งกับการทำงานของรัฐบาลชุดนี้ ในประเด็นความไม่โปร่งใสและวาระแอบแฝงมากมาย ไม่เพียงแต่กับนโยบายในประเทศ แต่รวมถึงข้อปฏิบัติทางการค้าและการฑูตต่อประเทศอื่นด้วย”
    ศาสตราจารย์ท่านหนึ่งเอ่ยขึ้นที่โต๊ะสัมมนาขณะที่การอภิปรายดำเนินไปท่ามกลางความสนใจของเหล่าปัญญาชนและบุคคลทั่วไป มีหลายเรื่องที่ดิชั้นรู้สึกสนใจใคร่รู้เป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประเด็นที่รัฐบาลและกองทัพของสหราชอาณาจักรละเมิดสิทธิมนุษยชนในหลายต่อหลายครั้งต่อกลุ่มคู่ค้า เช่นประเทศในฝั่งตะวันออก หรืออาฟริกาที่ห่างไกล

    เพราะเรื่องเหล่านั้น คุณพ่อก็เคยเปรยให้ฟังเวลาที่เราทานอาหารค่ำด้วยกันอยู่บ้าง และเรามักมีเรื่องถกเถียงกันเสมอ ดิชั้นนึกถึงเรื่องราวเหล่านั้นแล้ว....คิดถึงท่านขึ้นมาจับใจ

    จะดีมั๊ยนะ?ถ้าวันนี้ดิชั้นจะนำเรื่องราวที่ได้รับฟังมาในวันนี้ เล่าไปในจดหมายให้ท่านได้รับทราบด้วย ดิชั้นแน่ใจว่าท่านต้องมีทัศนะดีๆตอบกลับมาแน่นอน

    “ผมเห็นด้วย การซื้อขายแลกเปลี่ยนหลายครั้งไม่มีความเป็นธรรม เป็นเรื่องของการนำผลประโยชน์เข้ากระเป๋ากลุ่มทุน หรือพวกผู้มีอำนาจมากกว่าทำเพื่อประเทศชาติ และขาดมนุษยธรรม! คุณจะเห็นได้จากการใช้กำลังของกองทัพหลายครั้งหลายหน ทหารเองที่เคยเป็นองค์กรอิสระกลับถูกกลุ่มอำนาจเข้าครอบงำ น่าสมเพชสิ้นดี”
    ชายสูงวัยคนหนึ่งซึ่งเป็นนักวิชาการด้านการปกครองจากมหาวิทยาลัยพรินซตันกล่าวขึ้นด้วยเสียงดังกร้าวและแสดงความฉุนเฉียว ดิชั้นมองเห็นร่างสูงเพรียวในชุดสูทโค้ตทวีตสีควันบุหรี่ที่กำลังนิ่งฟังการอภิปรายของนักวิชาการที่ร่วมโต๊ะด้วยอย่างตั้งอกตั้งใจ .ใบหน้าของเขายามนี้สงบและเคร่งขรึมลง ต่างจากช่วงปกติมากนัก

    ดิชั้นลอบมองใบหน้านั้นด้วยความไม่คุ้นชินระคนสนใจใคร่รู้ ใจจริงอยากทราบเหลือเกินว่า เขาคิดอะไรในใจอยู่ และจะมีความเห็นต่อเรื่องราวเหล่านั้นอย่างไร?

    ยามเราได้พบเจอกัน น้อยครั้งนักที่เขาจะพูดเรื่องทัศนะทางการเมืองให้ดิชั้นฟัง แม้เขาจะรู้ว่าดิชั้นนิยมในวรรณกรรมแนวRealistic จึงมักหาหนังสือและบทกวีด้านสังคมและการเมืองดีๆมาให้อ่านเสมอ กระนั้นก็หลีกเลี่ยงที่จะพูดคุยในเรื่องประเด็นความเป็นไปของบ้านเมืองปัจจุบัน เขาคงคิดว่ามันเคร่งเครียดเกินไปสำหรับสตรี แต่แท้จริงแล้ว นี่แหล่ะเป็นเรื่องที่ดิชั้นได้รับการปลูกฝังให้สนใจและใส่ใจมากกว่าสตรีอื่นในวัยเดียวกันมากนัก

    เพราะคุณพ่อบอกกับดิชั้นเสมอว่า บ้านเมืองไม่ใช่เรื่องของคนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง ไม่ใช่เพียงเรื่องของบุรุษหรือผู้มีอำนาจ แต่เป็นเรื่องของทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย ทุกสาขาอาชีพ

    “มันไม่เกี่ยวว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง หากเราเป็นประชาชนที่อยู่ใต้ระบอบประชาธิปไตยแล้ว การมีส่วนร่วมในกิจการบ้านเมืองถือเป็นเรื่องชอบธรรมและควรกระทำอย่างยิ่ง สมเด็จพระราชินีท่านก็ทรงเป็นสตรีตัวเล็กๆ แต่ก็ทรงเป็นเจ้าแผ่นดินผู้ดูแลทุกข์สุขของประชาชนทุกคนอย่างเข้มแข็งตลอดมา ขนาดท่านยังมีความรับผิดชอบห่วงใยบ้านเมือง เราเป็นประชาชนคนหนึ่ง ก็ต้องรัก ต้องห่วงใยความเป็นไปของสังคมให้มากๆ จริงมั๊ยลูก?”

    ดังนั้น ดิชั้น....จึงดีใจและยินดีมากที่เขาเชิญมาเป็นแขกรับฟังการอภิปรายครั้งนี้

    “ทุกท่านครับ สภาวะสังคมและเศรษฐกิจของบ้านเมืองเราทุกวันนี้หากท่านพิจารณาดูให้ดีด้วยสายตาที่เปิดกว้าง และไม่ถูกปิดกั้นจากอคติ แค่เพียงในลอนดอนนี้ก็ได้ ท่านจะเห็นว่ากลุ่มผู้มีชีวิตด้วยความสุขสบาย มีข้าวกินอิ่มทุกมื้อ มีเสื้อผ้าดีๆสวมใส่มีอยู่น้อยนิดนักเมื่อเปรียบเทียบกับจำนวนผู้มีชีวิตในด้านตรงข้าม ท่านไปดูสิครับ ภาพสลัมเสื่อมโทรมในไวท์แชปเปล หรืออีสต์เอนด์ คนเหล่านี้กลับถูกทอดทิ้งไว้ไม่ใยดีราวกับเป็นเศษเดนของสังคมที่ไม่ควรให้ความใส่ใจใดๆ ถามว่า แล้วในฐานะที่พวกเขาเป็นประชาชนของประเทศ การถูกทอดทิ้งเช่นนั้น ถูกต้องแล้วหรือครับ?”
    ศาสตราจารย์สูงวัยท่านดังกล่าวเอ่ยย้ำด้วยเสียงอันหนักแน่นและทรงอำนาจ สมกับเป็นนักวิชาการด้านรัฐศาสตร์และการเมือง เมื่อมีผู้เปิดประเด็นด้วยน้ำคำอันเผ็ดร้อนเช่นนั้นก็เริ่มมีเสียงร้องตอบจากประชาชนที่มาร่วมฟังดังขึ้นเป็นระยะ

    ดิชั้นมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกไม่ใคร่สบายใจนัก เมื่อเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมเข้มของชายผู้อยู่เคียงข้างตอนนี้ กลับมองเห็นแต่ใบหน้าที่เรียบเฉย นักการเมืองท่านหนึ่งที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดยกมือขึ้นและแสดงความเห็นด้วยท่าทีแข็งกร้าว
    “ศาสตราจารย์พูดถูกต้องแล้วครับ!นโยบายทางสังคมและเศรษฐกิจมากมายในช่วงหลายเดือนมานี้ผ่านร่างกฎหมาย
    และอำนวยประโยชน์ให้แก่กลุ่มคนผู้กุมอำนาจกระหยิบมือ นั่นคือพวกนักการเมืองฝ่ายรัฐบาล ญาติโกโหติกาของพวกมัน ข้าราชการชั้นสูงของกองทัพแห่งสหราชอาณาจักร และสุดท้ายคือพวกนักธุรกิจที่เฝ้าแต่จะแสวงหาผลประโยชน์จากความทุกข์และภาษีของประชาชน!!”

    คำว่า”ข้าราชการชั้นสูงของกองทัพ”ทำให้ดวงตาของAthrunคมปลาบขึ้นเล็กน้อย ดิชั้นเข้าใจดี เพราะคำนั้นเป็นการพาดพิงถึงบิดาของเขาอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ แต่ก็ไม่อยากจะไปคาดเดาความรู้สึกของเขาในตอนนี้ได้ ว่าคิดเห็นเช่นไรกับคำกล่าวหาเช่นนั้น

    ริมฝีปากของเขาเม้นเป็นเส้นตรงเหมือนคนที่กำลังข่มอารมณ์ Athrunไม่เคยกล่าวถึงคุณพ่อของเขาให้ดิชั้นได้ฟังเลยสักครั้ง ดิชั้นจึงไม่แน่ใจว่าสองคนพ่อลูกมีเรื่องบาดหมางใจใดกัน และมีมานานเท่าไหร่แล้ว

    “ถ้าเช่นนั้นแล้วในฐานะผู้เฝ้ามองสถานการณ์ของบ้านเมืองด้วยความห่วงใย ควรแล้วหรือครับที่เราจะปล่อยให้ความอยุติธรรมเช่นนี้คงอยู่ต่อไปโดยไม่โต้ตอบรัฐที่ไร้ความชอบธรรม? เราจะปล่อยให้คนเหล่านั้นสูบเลือดเนื้อและหากินบนความทุกข์ยากของประชาชนคนธรรมดาไปอีกนานเท่าใด?? ผมถามว่าเราจะรอการเปลี่ยนแปลงนั้นอีกนานแค่ไหนกัน?? ต้องรอจนกว่าเหล่าผู้ทุกข์ยากจะตายกันจนหมดแผ่นดินโดยไม่มีโอกาสได้ลืมตาอ้าปากกระนั้นหรือ??”

    เสียงโห่ร้องตอบรับดังขึ้นกว่าเดิม เสียงวิพากษ์วิจารณ์จากทั่วสารทิศดังขรม หลายคนพูดเรื่องภาษีที่มีแต่แพงขึ้นทุกวันๆขณะที่บริการสังคมกลับไม่ทั่วถึง โจรผู้ร้ายชุกชุม หญิงชนชั้นล่างที่ไร้การศึกษายังคงต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการขายบริการด้วยราคาถูก และท้ายที่สุดคือยาเสพติดที่กระจายเกลื่อนกล่นราวโรคระบาดที่น่าขยะแขยง

    “ที่อีสต์เอนด์ต้องกลายเป็นแหล่งเสื่อมโทรม มีแต่โจรผู้ร้ายชุกชุมก็เพราะการพัฒนาที่ไม่เข้าท่าของรัฐทั้งนั้น! ไอ้พวกรัฐบาลหน้าเงิน!!”
    “มีแต่ปล่อยให้อาชญากรรมและความไม่เป็นธรรมแผ่ขยายโดยไม่สามารถแก้ไขได้แม้แต่นิดเดียว”
    “สก็อตแลนด์ยาร์ดหรือกองทัพก็ทำอะไรพวกขี้ฉ้อพวกนั้นไม่ได้!แน่ล่ะ! พวกเดียวกันทั้งนั้นนี่!!”

    ดิชั้นมองไปรอบๆและฟังเสียงวิจารณ์ที่มีแต่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆนั้นด้วยความรู้สึกสลดใจ มองเห็นกลุ่มนักการเมืองฝ่ายค้านหลายคนลุกขึ้นกล่าวปลุกระดมมวลชนอย่างน่าหวาดกลัว
    “เราต้องการความเปลี่ยนแปลง!”
    “รัฐไม่ชอบธรรมอีกต่อไปแล้ว!!”
    “เราต้องการอำนาจของเราคืน!!”

    นิสิตนักศึกษาหนุ่มๆหลายคนที่เลือดร้อนด้วยวัยฉกรรจ์โห่ร้องตามกลุ่มชนที่รายล้อมการประชุม พื้นที่กว้างใหญ่ของสถานที่จัดงานดูแคบไปถนัดตาเมื่อฝูงชนหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ Athrunจับมือดิชั้นเอาไว้เมื่อพบว่าเหล่าผู้คนที่กระหายในการวิพากษ์รัฐเบียดเสียดมากขึ้นๆ
    และ...หลังจากสงบนิ่งมานาน ในที่สุดร่างสูงในชุดสีควันบุหรี่ก็ลุกขึ้นท่ามกลางเสียงอื้ออึงที่ยังคงดังต่อไป กระนั้นดวงตาสีแอมมิทิสต์นั้นกลับกร้าวแกร่ง

    เสียงของเขา มิได้ดังขึ้นอย่างกราดเกรี้ยวเช่นนักวิจารณ์ท่านอื่น แต่กลับสงบและเยือกเย็นน่าฟังนัก
    “ตามหลักการแล้ว การแสดงออกซึ่งความเห็นเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานของประชาชน และผมขอสนับสนุนการมีส่วนร่วมเพื่อกระทำที่จะแสดงให้รัฐเห็นว่าประชาชนจะไม่นิ่งเฉยต่อการกระทำที่ไม่ถูกต้อง เราต้องการให้เสรีภาพ ความเสมอภาคและ ภราดรภาพบังเกิดขึ้นในกลุ่มชนทุกหมู่เหล่าเสมอมา นั่นคือเหตุผลที่....ประเทศเราดำรงประชาธิปไตยไว้ได้อย่างเข้มแข็ง”
    หลายคนเริ่มหยุดการแสดงออกทางวาจาที่รุนแรง และฟังสิ่งที่อาจารย์หนุ่มหน้าใหม่กล่าว โดยเฉพาะกลุ่มนิสิตนักศึกษาและนักวิชาการ

    ส่วนคนทั่วไปเริ่มวิจารณ์กันพึมพำว่าคนหนุ่มที่กำลังกล่าวอภิปรายอยู่ผู้นั้นเป็นใครกัน?

    “แต่....ถึงกระนั้น ก็มีสิ่งหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้จากการแสดงออกด้วยอารมณ์รุนแรง หรือพฤติกรรมร่วม อันเนื่องจากการถูกยุยงปลุกปั่นจากกลุ่มผลประโยชน์แอบแฝงผู้ใช้จิตวิญญาณที่รักในชาติบ้านเมืองเป็นเครื่องมือ
    ในการขับเคลื่อนการกระทำเพื่อล้มล้างฝ่ายตรงข้าม นั่นคือ....การสูญเสีย”
    คำสุดท้ายของประโยคนั้น เขาเน้นหนักแน่น มั่นคง ดิชั้นมารู้ตัวว่าไม่อาจละสายตาจากภาพของเขาได้ก็เมื่อพบว่าตนเองกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่เขากล่าวทุกๆคำ

    “ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านครับ” ดวงตาที่จ้องมองไปข้างหน้านั้นมิได้มองไปที่ใครเป็นพิเศษ แต่กลับสะกดทุกสายตาให้มองไปที่เขาเพียงผู้เดียว “ มีผู้กล่าวไว้....ว่าปัญญาชนมีพลังอำนาจยิ่งใหญ่ที่จะขับเคลื่อนสังคมให้เดินหน้าต่อไป เพราะฉะนั้น ปัญญาชนจะไม่เคลื่อนไหวหรือกระทำการใดๆด้วยอารมณ์รุนแรง แต่จะเคลื่อนไหวด้วยเหตุผล ภายใต้กฎหมายรัฐธรรมนูญอันศักดิ์สิทธิ์ และจะไม่ถูกชักจูงหรือหลอกใช้จากกลุ่มผลประโยชน์ใดๆ”

    ดิชั้นเห็นกลุ่มนักการเมืองฝ่ายค้านมองหน้ากันเองเลิ่กลั่ก ขณะที่ถูกจ้องมเขม็งจากสายตาของประชาชนอื่นๆ และในที่สุดก็ผุดลุกขึ้นพร้อมกันเดินออกจากการประชุมไปโดยไม่อยู่ฟังการอภิปรายจนจบด้วยท่าทีรีบร้อน

    อาจเป็นได้ว่า....คนๆนี้มองจุดประสงค์ของบุคคลเหล่านั้นได้ทะลุปรุโปร่งตั้งแต่แรกแล้ว
    และเขา....คงไม่ต้องการให้งานสัมมนาที่จัดขึ้นด้วยเจตนาอันบริสุทธิ์นี้ถูกฝ่ายการเมืองเมืองใดๆใช้เป็นเครื่องมือโจมตีรัฐ

    น่าแปลกนัก เขาต่างจากปัญญาชนเลือดร้อนคนอื่นๆที่อยู่ในที่เดียวกัน ทั้งที่มีอุดมการณ์ทางการเมืองในแนวทางเดียวกัน แต่เขากลับสามารถควบคุมสถานการณ์ที่กำลังคุกรุ่นด้วยอารมณ์ความรู้สึกอันรุนแรงให้สงบลงได้

    “ก่อนที่จะกระทำการเคลื่อนไหวใดๆ เราจำเป็นต้องศึกษาในประเด็นนั้นๆอย่างลึกซึ้งถูกต้องเสียก่อน ด้วยจิตใจที่ปราศจากอคติ และมันคงดีไม่น้อย หากเราจะศึกษาเรื่องราวจากประวัติศาสตร์การเปลี่ยนแปลงทางสังคมเสียก่อน....”

    ชั่ววูบหนึ่ง ดิชั้นกลับต้องมองเขาด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยคำถาม และอยู่ๆหัวใจก็เต้นแรงขึ้นกว่าปกติ

    เขาคนนี้....เป็นใครกัน?
    #####################################

    PHASE 17 : MISUNDERSTOOD….

    ผมสารภาพความจริงก็ได้ว่า....ตื่นเต้นเป็นบ้า!

    ทั้งๆที่ผ่านการจัดงานสัมมนาหรือแม้กระทั่งการกิจกรรมสาธารณะลักษณะแบบนี้มาหลายต่อหลายครั้งตั้งแต่สมัยเรียนแล้วก็เถอะ แต่ครั้งนั้น....ผมเป็นนักเรียนนี่นา มาตอนนี้ ผมเริ่มตระหนักแล้วหล่ะว่า ภาระความรับผิดชอบต่อสังคมในฐานะ “อาจารย์และนักวิชาการ”นั้น หนักหนาสาหัสไม่แพ้อาชีพใดๆเลย
    ไหนจะวิ่งวุ่นกับการเตรียมเนื้อหาไม่ให้ออกนอกประเด็น จัดเตรียมสถานที่ แบ่งงานให้ฝ่ายต่างๆที่มีทั้งอาจารย์ด้วยกัน ทั้งนักศึกษา(ทั้งพวกที่สอนเองและไม่ได้สอนก็มี) ยังต้องคอยควบคุมสถานการณ์จากพวกฉวยโอกาสจากการวิพากษ์รัฐด้วย

    แน่หล่ะ เพราะถ้าบุตรหลานของชาวบ้านเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ในฐานะอาจารย์ ผมคงชดใช้ให้ครอบครัวพวกเขาไม่หมดแน่

    ผมนึกขอบคุณศาสตราจารย์Fllagaที่เคารพอยู่ในใจ ที่สิ่งซึ่งท่านถ่ายทอดให้ได้นำมาให้เป็นประโยชน์ก็ตอนนี้เอง ถ้าไม่มีบทเรียนในวันนั้น....ผมอาจไม่รู้ซึ้งถึงผลที่จะตามมาของการ”ใช้อารณ์อย่างขาดสติ”ก็ได้

    “ต้องควบคุมอารมณ์กันบ้างนะ”
    ผมเปรยกับนักศึกษากลุ่มเดิมหลังจากที่การอภิปรายจบลงด้วยการปราศรัยของศาสตราจารย์อาวุโสผู้เชี่ยวชาญทางรัฐศาสตร์ท่านหนึ่ง แต่ละคนทำก้มหน้าก้มตาสำนึกผิดกันเป็นแถวขณะที่ฟังผมเริ่มการอบรมหลังเวทีการสัมนา
    “พวกคุณไม่ใช่เด็กแล้ว ผมก็ไม่อยากดุหรอก เอาเป็นว่า นี่ไม่ได้ดุ แต่พูดให้ฟัง”
    แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจผมกลับคิดว่า ถ้าไม่เตือน ไม่พูดบ้าง เด็กพวกนี้คงไม่เข้าใจ

    “ในฐานะที่พวกเรา ทั้งนิสิตนักศึกษาและอาจารย์มหาวิทยาลัยล้วนกล่าวได้ว่าเป็นปัญญาชน เพราะฉะนั้น เราต้องตระหนักให้มากว่าสังคมกำลังจับตามองเรา ทุกคำพูด การเคลื่อนไหว การกระทำทุกอย่าง ประชาชนที่กำลังอยู่ในภาวะเคว้งคว้าง จะเชื่อนักการเมืองก็ไม่ได้ เชื่อระบบราชการก็ไม่ได้ เขาฝากความหวังไว้กับคนอย่างพวกคุณทั้งสิ้น เพราะฉะนั้น...”
    ผมมองไปยังกลุ่มประชาชนที่เข้าร่วมการฟังที่เริ่มทะยอยเดินออกจากบริเวณงาน กล่าวด้วยเสียงเบา แต่เน้นหนัก
    “ในกิจกรรมที่มีขึ้นเพื่อผลทางสังคมใดๆ ผมอยากให้พวกคุณเรียนรู้ที่จะหนักแน่นกับสถานการณ์ที่พร้อมที่จะมีคนยุยงปลุกปั่นให้เกิดความวุ่นวายมากกว่านี้ อย่าลืมว่า กับรัฐและฝ่ายการเมืองนั้นถึงไม่เป็นศัตรู แต่เราก็เป็นผู้วิพากษ์ ธรรมชาติมนุษย์นั้นไม่ยินดีเมื่อมีผู้วิพากษ์ตนอย่างตรงไปตรงมาอยู่แล้วพวกคุณก็รู้ ดังนั้น เราต้องระมัดระวังให้มาก”

    Ssigh Argyleที่นิ่งเงียบอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆนักศึกษาของเขามานานจึงค่อยๆถาม
    “และถึงจะเป็นฝ่ายค้านที่มีจุดประสงค์เดียวกันกับเราคือ ชี้ให้เห็นจุดที่รัฐผิดพลาดน่ะหรือครับ?”
    ผมสวนกลับทันควัน แทบไม่ต้องคิด
    “จุดประสงค์เดียวกัน? คุณคิดแบบนั้นจริงๆหรือ?คุณArgyle”
    เด็กหนุ่มนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปทันที
    “พวกคุณยังมองโลกอย่างไร้เดียงสาเกินไป จุดประสงค์ของนักการเมืองฝ่ายค้านที่มีคะแนนเสียงน้อยกว่าคืออะไร? มิใช่การช่วงชิงคะแนนเสียง ช่วงชิงความไว้เนื้อเชื่อใจจากประชาชนเพื่อผลใดๆหรือ?”

    หลายคนมองหน้ากัน เริ่มมีเสียงพึมพำ
    “พูดตามตรง ในใจลึกๆของผม...ยังคงเชื่อในการตรวจสอบรัฐโดยฝ่ายค้านตามหลักการถ่วงดุลอำนาจ แต่...คุณก็เห็นพฤติกรรมการยุยง หรือที่เรียกกันว่า“เสี้ยม”นั่นแล้ว คุณยังคิดว่าคนกลุ่มนี้จะยังเป็นผู้มีจุดประสงค์เดียวกับเราอยู่อีกหรือไม่?”
    ผมยังคงกล่าวต่อไปด้วยเสียงราบเรียบ หากจริงจัง “ถ้า....เหตุการณ์ทั้งหลายบานปลายจากงานสัมมนาการเมืองเล็กๆ ไปสู่การเคลื่อนไหวด้วยความรุนแรง ภารกิจของพวกเรามิเท่ากับว่าถูกบิดเบือนไปอย่างไร้ค่ากระนั้นหรือ?”

    “.....อาจารย์”
    หลายคนพูดได้แค่นั้น ผมนิ่งมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของเหล่านักศึกษา อย่างที่เคยคิด....เด็กหนุ่มเหล่านี้เหมือนภาพสะท้อน....

    ตัวของผม.....ในตอนนั้น....

    และผมไม่อยากให้พวกเขาต้องพบเจอเหตุการณ์อย่างที่ผมเคยเจออีก

    “เอาเถอะ....”ผมหลับตาลงแล้วถอนใจเบาๆ “มันผ่านไปแล้วนี่นะ”
    “เอ้อ....”
    “ผมแค่อยากให้พวกคุณลองนำเรื่องวันนี้ไปทบทวนให้ดีๆ ผลดี ผลเสีย ตีโจทย์ของการที่เราจัดสัมมนาเชิงอภิปรายในวันนี้ให้แตก และ...อย่าลืมทำการบ้านส่งผมวันศุกร์ด้วย”

    ดูเอาเถอะ เจ้าพวกนี้ ทั้งที่ผมพูดจริงจังแท้ๆ กลับได้ยินเสียงหลุดหัวเราะออกมาจนได้ ผมมองเจ้าของเสียงหัวเราะคือนายTolle Khoenikตาเขียว แต่ยิ่งมองแบบนั้นเจ้าตัวกลับยิ่งขำมากยิ่งขึ้น
    “ขะ....ขอประทานโทษครับ อาจารย์ แต่....”
    “ทำไม? ที่ผมพูดมันขำนักเรอะ??”
    “ไม่ใช่ครับๆๆ”

    แต่ในที่สุดหลายคนเริ่มหัวเราะตาม ในที่สุดนักศึกษาผมทองรูปงามที่สุดในที่นั้น Ray Za Barrelก็เอ่ยขึ้นเสียงนุ่มๆ ไม่ยิ้ม แต่ผมคิดว่าใจจริง เจ้าตัวคงอยากหัวเราะเสียเต็มแก่
    “เราเข้าใจที่อาจารย์พูดดีครับ ถ้า....คุณจะไม่พูดถึงการบ้านที่ต้องส่งน่ะ”
    ผมส่ายหน้าเบาๆอย่างรู้สึกขันปนระอาลูกศิษย์ตัวเอง
    “ผมพูดจริงจังแท้ๆนะ”

    ยังเทศน์พวกตัวแสบไม่ทันจบ ก็เผอิญมองไปเห็นร่างสูงโปร่งในชุดผ้าไหมสีเทาเงินเดินยิ้มมาแต่ไกล คุณMurrueโบกมือให้ผมเบาๆ พวกเด็กหนุ่มนักศึกษาหันไปมองหล่อนเป็นตาเดียว เริ่มบ่นกันพึม
    “เป็นอาจารย์Yamatoนี่โชคดีชะมัดเลยเนอะ”
    “นั่นสิ....ได้ใกล้ชิดสุภาพสตรีสวยๆทั้งนั้นเลย ไหนจะMiss Clyne ไหนก็Lady Allster แล้วยังมาดามชาวฝรั่งเศสคนนั้นอีก”
    ผมสังเกตเห็นว่าคุณArgyleหน้าซีดวูบจึงหันขวับกลับไปจ้องMr.Buskertที่เป็นต้นเสียงตาเขม็ง เท่านั้นแหล่ะ เจ้าพวกตัวแสบก็วงแตก แยกย้ายกันไปทำหน้าที่เก็บข้าวของหลังเวทีแทบไม่ทัน
    “ไปดุอะไรเด็กๆพวกนั้นน่ะ? หงอกันไปเชียว”
    มาดามMurrue Ramius Fllagaถามผมยิ้มๆ เห็นร่องรอยความห่วงใยในดวงตาคู่นั้น
    “นิดหน่อยครับ....ปรามๆกันไว้ เรื่องอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำในงานสาธารณะแบบนี้”ผมตอบตามตรง”เด็กพวกนั้นเลือดร้อนกันนัก ไม่ค่อยวิเคราะห์สิ่งใด....”
    “ยังเด็กกันนี่นา ยังมองสังคมโลกด้วยจิตใจบริสุทธิ์นัก นั่นเป็นข้อดีของความเป็นเด็กนะ” หล่อนหัวเราะเบาๆ “เพราะถึงอย่างไรเมื่อพวกเขายิ่งโต ยิ่งเห็นโลกมากขึ้น มุมมองความคิดก็จะแปรเปลี่ยนไปเอง อย่าเข้มงวดมากเกินไปสิ สอนพวกเขาแบบค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า”

    ผมนิ่งไป ที่มาดามว่าก็อาจจริง
    “ผม...อาจจะใจร้อนเกินไป”
    “ไม่หรอก ถ้าอย่างเธอเรียกว่าใจร้อน แล้วMwuในช่วงวัยเดียวกับเธอหล่ะ? ไม่ยิ่งกว่ารึ?” มาดามแสนสวยหัวเราะคิกคักอย่างอดไม่ได้ แล้วจึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนที่สุด “เธอเป็นลูกศิษย์คนเดียวนะที่เดินตามรอยเขา ชั้นแน่ในว่า Mwuจะต้องภูมิใจในตัวเธออย่างมากทีเดียว”

    ภูมิใจหรือ....
    ผมฝืนยิ้ม ทั้งที่ในใจรู้สึกเศร้าอยู่ลึกๆ คงไม่ต่างจากความรู้สึกของมาดามเท่าไหร่นัก
    “ชั้นต้องไปแล้วหล่ะ ยังมีธุระต้องสะสางอยู่ เราคงได้พบกันอีกหละจ้ะ ไหนๆมาลอนดอนทั้งที ชั้นก็อยากจะไปชมละครที่Rosettaชื่อดังแห่งนั้นเหมือนกัน ถ้าได้รับบัตรฟรีจากคุณWalfeldนะ” หล่อนกล่าวติดตลกทิ้งท้ายอย่างอารมณ์ดีตามวิสัย

    ผมฟังที่หล่อนกล่าวแล้วสะท้อนใจลึกๆถึง....
    “เป็นอะไรไปเหรอจ๊ะ?ชั้นพูดอะไรผิดรึเปล่าน่ะ?”
    ผมไม่รู้ว่าตัวเองนิ่งงันไปนานแค่ไหน จึงทำให้อีกฝ่ายต้องทักเช่นนั้น

    นึกต่อว่าตัวเองที่....กลับรู้สึกเจ็บปวดในใจลึกๆเพราะใครบางคน...ในเวลาแบบนี้
    ไม่ถูกเวล่ำเวลาแท้ๆ

    “เปล่าครับ ขอโทษด้วย เอ้อ....นั่นสินะ ผมเองก็ต้องไปสอนหนังสือให้Stellarอยู่แล้ว”
    “พูดถึงเด็กยิวคนนั้น” ผมไม่แน่ใจว่าคุณMurrueทันสังเกตเห็นอะไรบนหน้าผมรึไม่ แต่หล่อนก็รักษามารยาทด้วยการเปลี่ยนเรื่องพูดคุยขณะที่เราเดินไปด้วยกัน “คุณWalfeldเคยเล่าให้ชั้นฟังบ้างแล้ว ในจดหมายทุกฉบับ ชั้นสังเกตว่ามีความเปลี่ยนแปลงในเด็กคนนั้นมากขึ้นทุกครั้ง โดยเฉพาะในฉบับหลังๆ”
    หล่อนหันมาถามผมด้วยรอยยิ้ม
    “เพราะมีครูคนโปรดคนใหม่นี่เอง”
    “ไม่หรอกครับ ไม่ใช่เพราะผมคนเดียว เพราะทุกคนรักและสงสารเด็กคนนั้นน่ะครับ” ผมหลบตาลงขณะกล่าวออกตัว

    อะไรของเรากัน พูดถึงStellarแท้ๆทำไมกลับไปนึกถึง....รอยยิ้มของหญิงสาวที่ให้ความเมตตากับเด็กคนนั้นแทนไปได้
    เลิกคิดซะทีสิ!

    “คุณหนูLacusเองก็ช่างเป็นหญิงสาวที่จิตใจดีเสียเหลือเกินนะ ไม่เพียงแต่เธอจะเป็นที่รักของใครๆเพราะเสียงเพลงอันไพเราะและความงามของเธอเท่านั้น ยังมีความคิดที่ฉลาดเฉลียว และหัวใจที่สวยงามอีกด้วย ผศ.ดร.Clyneช่างเลี้ยงบุตรสาวได้ดีจริงๆ คิดเช่นนั้นมั๊ยจ๊ะKira?”

    ให้ตาย!....ยิ่งไม่อยากฟัง ไม่อยากไปคิดถึง คุณMurrueที่ช่างไม่รู้อะไรเลย กลับยิ่งพูดถึงหล่อนมากขึ้นไปอีก ผมได้แต่ทำหน้าให้นิ่งเหมือนไม่รับรู้มากที่สุด แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ ในที่สุดผมก็ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนเรื่องพูดเสียมันดื้อๆแบบนั้นแหล่ะ

    “จะให้ผมเรียกรถม้าให้หรือไม่ครับ?”
    “?ยังไม่ตอบชั้นเลยนะ” หล่อนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยขณะที่ทักท้วงผม แต่...
    “ปล่อยให้คุณWalfeldรอนานคงไม่ค่อยดีนะครับ เขาอาจจะอกแตกตายเร็วๆนี้ก็ได้”
    “Kira เธอนี่!”
    เสียงของมาดามแสนสวยสูงขึ้นเล็กน้อย ขณะที่ผมพูดเรื่อยเจื้อยต่อไป
    “คุณWalfeldเป็นคนดีนะครับ แม้จะโผงผางไปบ้าง แต่ก็เป็นคนซื่อสัตย์ เหมาะสมที่จะดูแลคุณMurrueแล้วล่ะครับ”
    ดวงหน้าของสตรีผู้เป็นภริยาม่ายของอาจารย์ที่เคารพแดงระเรื่อขณะที่หล่อนเอาเสียงดังเข้ากลบเกลื่อน
    “ใครบอกเธอว่าชั้นจะไปหาเขา?เหลวไหลจริง!”

    ผมหัวเราะเบาๆ ขณะที่เรียกรถม้ารับจ้างที่ขับผ่านมาจอดหน้าประตูทางออกของไฮด์ปาร์ค ผมร่ำลามาดามFllagaขณะที่หล่อนจับมือผมและสัญญาอีกครั้งว่าก่อนเดินทางกลับปารีสจะต้องได้พบกันอีก
    ผมเพียงแต่ยิ้มรับจางๆ เมื่อหล่อนกล่าวว่า
    “เพราะชั้นตื่นเต้นที่จะได้ฟังเสียงเพลงของคุณLacusจะแย่แล้วหล่ะจ้ะ”

    รถม้ารับจ้างที่มาดามแสนสวยนั่งอยู่นั้นถอยห่างออกไปเรื่อยๆ ผมได้แต่ส่งสายตามองตามไป ภาพรอบกายที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมานั้น.....ในใจผมกลับรู้สึกเงียบงัน
    ถึงแม้ในตอนที่ทำงาน....จะตั้งสมาธิกับเรื่องตรงหน้าได้ก็เถอะ แต่พออยู่คนเดียวแบบนี้แล้ว....

    ฟุ้งซ่าน...เป็นบ้า ผมบอกตัวเอง
    #################################

    “ไปไหนของหมอนั่นน่ะ?”
    คุณตำรวจหนุ่มที่ยืนอยู่เคียงข้างดิชั้นตอนนี้บ่นพึมพำขณะที่เราสองคนกำลังช่วยกันมองหาอาจารย์หนุ่ม Kira Yamato หลังจากที่การอภิปรายจบลงแล้วนั้น เจ้าตัวก็หายไปหลังเวที พอเดินแทรกผู้คนเข้าไปหลังเวทีก็ไม่พบใครนอกจากพวกนักศึกษาของเขาซึ่งกำลังเก็บข้าวของอยู่ เมื่อสอบถามเด็กนักศึกษาหนุ่มผมทองหน้าตาดีคนหนึ่งที่กำลังทำงานอยู่ตรงนั้น เขาก็เพียงแต่บอกอย่างสุภาพว่า
    “อาจารย์ไปส่งแขกร่วมงานท่านหนึ่งอยู่น่ะครับ”
    แล้วเพื่อนของเขาก็กล่าวเสริมขึ้นมาว่า
    “สวยด้วยครับ”

    ดิชั้นจึงเอ่ยออกความเห็นว่า
    “ดูจะเป็นมาดามFllagaกระมังคะ?”
    Athrunเลิกคิ้วนิดนึงก่อนทวนคำ”มาดามFllaga? ผมรู้จักชื่อนี้นี่นา”
    “คะ? คุณเองก็รู้จักเธอเหรอคะ?”
    ดิชั้นถามอย่างรู้สึกแปลกใจ เห็นเขายิ้มนิดๆพลางตอบ
    “เปล่าครับ ผมไม่เคยพบปะเธอแต่อย่างใด เพียงแต่สมัยที่Kiraเรียนอยู่ปารีส หมอนั่นเคยเล่าเรื่องของอาจารย์ที่สนิทสนมและให้ความนับถือมาในจดหมายน่ะครับ ผมก็เลยรู้จักชื่อของศาสตราจารย์Fllagaและภรรยาอยู่บ้างเหมือนกัน”

    คำอธิบายจากเขาทำให้ดิชั้นตระหนักได้ทันทีว่า สหายรักสองคนนี้สนิทสนมกันมากเพียงใด คิดว่าต่างฝ่ายคงแทบไม่มีเรื่องปิดบังใดๆต่อกันเลย เพราะต่างรับรู้เรื่องราวของกันและกันผ่านทางจดหมายมาตลอดแม้ยามที่อีกฝ่ายเรียนอยู่ต่างประเทศก็ตาม

    เป็นมิตรภาพที่น่าอิจฉาจัง... ดิชั้นแอบคิดในใจเบาๆ

    “ศจ.Fllagaเสียไปตั้งเกือบปีแล้วนี่....ใช่มั๊ยคะ?”
    “ครับ…ถ้าจำไม่ผิด จะเป็นช่วงเดือนกรกฎาคมของปีที่แล้ว”

    ได้ฟังเช่นนั้น ดิชั้นจึงนิ่งลังเลก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกไป แม้อาจเสียมารยาท
    “ถามได้มั๊ยคะ? คุณคงไม่ว่าดิชั้นสอดรู้สอดเห็นหรอกนะคะ”
    ดิชั้นนึกแก้ตัวอยู่ในใจว่าเพียงแต่อยากจะทราบเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะถามเพราะอยากทราบเรื่องราวของ...ใครเป็นพิเศษแต่อย่างใด
    “เอ้อ...เพื่อนของคุณก็เคยเล่าเรื่องอาจารย์ของเขาให้ฟังบ้างเหมือนกันค่ะ ดิชั้นทราบมาว่าท่านเป็นคนดี จึงอยากทราบว่าเพราะเหตุใดคนดีเช่นเขาจึงจากไปเร็วนัก?”

    ทำให้Athrunมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยกับคำถามนั้น ดิชั้นจึงอธิบาย
    “แม้ดิชั้นจะสนิทสนมกับมาดามเธอจริงในระยะหลังๆนี้ แต่ก็เพราะเธอเป็นสหายกับคุณWalfeld เกรงว่าถ้าเอ่ยถามเรื่องนี้ไป จะเป็นการสร้างความรู้สึกเศร้าใจและขุ่นเคืองให้เธอน่ะค่ะ”

    เป็นเช่นนั้น...หรือไม่นะ?สิ่งที่ดิชั้นให้คำอธิบายกับตัวเองและAthrun
    หรือเพราะหาข้ออ้างที่จะทราบเรื่องราวของคนๆนั้นกันแน่?
    ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมตนเองต้องร้อนใจที่จะทราบด้วย?

    Athrun Zalaหยุดเดินเพื่อนิ่งคิด เขาคงกำลังตรองอยู่ว่าสมควรจะเล่าให้ดิชั้นฟังดีหรือไม่
    “ผมไม่ลำบากใจที่จะเล่าหรอกครับ แต่ไม่ทราบว่าทั้งKiraและมาดามFllagaท่านนั้นจะอยากให้คนอื่นรู้เรื่องราวเหล่านั้นมากแค่ไหน”
    “เป็นเรื่องซับซ้อนหรือคะ?”
    “ก็ไม่เชิงหรอกครับ” Athrunถอนใจเฮือกแล้วอธิบายต่อ “มันเป็นเหตุการณ์ที่เหมือนบาดแผลในใจของKira....และยิ่งผลักดันให้เขาต้องเป็นครูตามรอยอาจารย์ของเขาให้ได้”

    ดิชั้นบีบมือแน่นขณะนิ่งตั้งใจรอฟังเรื่องที่กำลังจะออกมาจากปากของAthrun แม้จะพยายามสำรวมกิริยาให้สงบเรียบร้อย แต่แท้จริงหัวใจชั้นเต้นแรงระรัวด้วยความรู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก

    “เป็นเรื่องที่Kiraเล่าให้ผมฟังมาทางจดหมาย ช่วงที่เขาเป็นนักศึกษาชั้นปีสุดท้ายของหลักสูตรปริญญาโทด้านปรัชญาการเมืองของมหาวิทยาลัยที่ปารีส เรียกได้ว่าอีกไม่นานก็จะเรียนจบแล้วน่ะครับ... ตอนนั้นมีเหตุการณ์วุ่นวายทางการเมืองของฝรั่งเศสเกิดขึ้น รู้สึกว่าจะเกิดจากการที่รัฐบาลชนะการเลือกตั้งครั้งใหม่มาด้วยความมิชอบ พบหลักฐานเกี่ยวกับการซื้อเสียง การแจกเงินมากมาย นอกจากนั้นยังพบว่ากฎหมายที่ผ่านรัฐสภา เช่นกฎหมายละเว้นภาษีแก่ข้าราชการผู้มีตำแหน่งทางการเมือง กฎหมายให้ใช้ระบบการเสียภาษีในอัตราก้าวหน้าที่ส่งผลอย่างยิ่งกับประชาชนส่วนใหญ่ของประเทศที่เป็นคนยากจน”

    ดิชั้นฟังด้วยความรู้สึกสะท้อนใจ ไม่ว่าจะเป็นประเทศใด มีประวัติศาสตร์ความเป็นมาของชนชาติแบบไหนก็ตาม หากดูเหมือนว่าการต่อสู้ของประชาชนเพื่อให้ได้มาซึ่งการปกครองที่บริสุทธิ์ยุติธรรมนั้นจะเกิดขึ้นเช่นเดียวกันทุกที่ไป

    “ในที่สุด เหล่าปัญญาชนของมหาวิทยาลัยต่างๆก็ทนไม่ได้กับการกระทำมิชอบของพวกข้าราชการและนักการเมืองฝ่ายปกครอง มีการรวมกลุ่มกับประชาชนหากหลายอาชีพ หลากหลายชนชั้นทำการเคลื่อนไหวเพื่อเรียกร้องการใช้กฎหมายตามรัฐธรรมนูญ คือการ “คืนอำนาจให้แก่ประชาชน” แน่นอนครับว่า แกนนำการเคลื่อนไหวก็คือ ศจ.Fllagaผู้นั้น”
    “ถ้าเช่นนั้น....ก็หมายความว่า...”
    “ครับ” Athrunหันมาตอบ ไม่เต็มเสียงนัก “Kiraเองก็อยู่ที่นั่นด้วย แม้ไม่ใช่ในฐานะของผู้นำนักศึกษา แต่ก็เหมือนพวกมากลากไปด้วยล่ะนะครับ”

    ดิชั้นนึกภาพตาม หากเหมือนภาพที่อยู่ใน....บทบรรยายของนวนิยายเรื่อง....Les Miserables แน่นอนว่ามันคงโหดร้ายมิใช่น้อย
    “เหมือนการกวาดล้างผู้ที่คิดต่อต้านรัฐบาลหลังการปฏิวัติไม่มีผิดเลยหล่ะครับในความคิดของKira ทั้งที่ตอนแรก การชุมนุมเพื่อกล่าวคำปราศรัยเป็นไปอย่างสงบ แต่เมื่อกลุ่มคนเยอะขึ้น พวกที่แอบแฝงเข้ามาด้วยจุดประสงค์ต่างๆก็เพิ่มมากขึ้นโดยที่ไม่สามารถแยกกลุ่มคนที่ต้องการเรียกร้องโดยสงบ
    กับพวกที่ต้องการความรุนแรงออกจากกันได้ สุดวิสัยครับที่พวกสันติบาลจะดูแลทั่วถึง เรื่องมันเลยเถิดไปไกลถึงขั้นเผาสถานที่ราชการ”
    “ตายจริง!”
    “พวกหัวรุนแรงที่ไม่มีความคิดมันก็เยอะนะครับในสถานการณ์แบบนั้น...ก็ต้องเห็นใจทางตำรวจด้วยที่ต้องใช้กำลังเข้าจัดการ บ้านเมืองมีขื่อมีแปนี่ครับ จะให้ยืนมองเฉยๆก็คงไม่ได้....Kiraเองก็เข้าใจเรื่องนั้นดี ต่อมาพวกนักวิชาการกับตัวแทนนักศึกษาที่อยู่ที่การชุมนุมเลยพยายามจะขอเจรจากับรัฐบาลหลายครั้ง แต่กลับถูกจับไปขังโดยไม่มีการไต่สวน ยิ่งเป็นการทวีความโกรธแค้นในหมู่ประชาชนที่มาร่วมการชุมนุม Kiraเล่าว่าตอนนั้นวุ่นวายกันไปหมด ไม่มีเวลาแม้แต่จะส่งโทรเลขมาแจ้งเรื่องให้ทางบ้านทราบ ผมเองก็ได้รับจดหมายเรื่องดังกล่าวหลังจากเหตุการณ์จบลงแล้ว” Athrunกล่าวเสริม ก่อนจะหยุดนั่งลงที่เก้าอี้เหล็กดัดริมสวน ดิชั้นนั่งลงข้างๆเขาเพื่อฟังเรื่องราวต่อไป

    แม้ตนเองจะไม่เคยต้องเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่รุนแรงเช่นนั้น แต่ดิชั้นก็พอจะนึกภาพอันน่ากลัวของการเคลื่อนไหวของกลุ่มคนจำนวนมากที่มุ่งหน้าไปยังทำเนียบรัฐบาลออก

    “โชคดีที่เรื่องมันไม่ถึงกับทำให้ปารีสกลายเป็นทะเลเลือด เหมือนเหตุการณ์หลังการประกาศกวาดล้างผู้คิดต่อต้านของRosepiere
    (ผู้นำหลังการปฏิวัติการล้มล้างปกครองระบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ของฝรั่งเศส)นะครับ รู้สึกตอนนั้นอาจารย์Fllagaจะขอเข้าไปเจรจากับตัวแทนของรัฐบาลเอง และได้รับคำตอบที่น่าพอใจ พวกนักวิชาการและนักศึกษาที่ถูกจับก็เลยได้ปล่อยตัวกันหมด รัฐบาลรับปากว่าจะจัดการเลือกตั้งใหม่ที่โปร่งใสกว่าเดิม”
    เมื่อเขาเล่ามาถึงตอนนี้ สีหน้าของAthrunกลับเคร่งขรึมลง

    “แต่....”
    “แต่?”
    “เรื่องที่ไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้นจนได้ ทั้งๆที่ทุกคนกำลังจะสลายการชุมนุมหลังจากเข้าไปรุมล้อมแสดงความยินดีกับศจ.Fllagaและกลุ่มผู้ถูกปล่อยตัว และร้องเพลงเฉลิมฉลองให้กับชัยชนะของมวลชน จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้น”

    ดิชั้นยกมือขึ้นปิดปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว เมื่อคิดว่าเดาตอนต่อไปออก
    “กลุ่มผู้ใช้ความรุนแรงก่อความวุ่นวายด้วยการยิงปืนใส่นักศึกษาและประชาชน บ้างก็ว่าเป็นคนในกลุ่มผู้ชุมนุม บ้างก็ว่าเป็นคนของรัฐแฝงเข้าไป แต่จะอะไรก็ช่างเถอะครับ ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายนั่น พวกนักศึกษาก็รีบพาคนเจ็บและอาจารย์ของพวกเขาส่งโรงพยาบาล”

    “ศจ.Fllagaหรือคะ?”
    ชื่อนั้นหลุดออกจากริมฝีปากของดิชั้นแผ่วเบา Athrunถอนใจอีกครั้งพยักหน้ารับเบาๆ

    ชั้นเดาว่าเรื่องราวที่เพื่อนรักเล่าให้เขาฟังผ่านตัวอักษรในแผ่นกระดาษนั้น คงทำให้เขาสะเทือนใจไปด้วยไม่น้อยแน่นอน
    “ไม่ใช่แค่ศจ.Fllagaที่เป็นอาจารย์ของKiraเท่านั้นหรอกครับ ยังมีอีกหลายคนที่ถูกยิง แต่ส่วนใหญ่แค่เจ็บเล็กๆน้อยๆกันไป ในที่สุดรู้สึกว่าจะจับตัวผู้ก่อเหตุได้สำเร็จ แต่...ถึงจะเป็นอย่างนั้น ศจ.ก็ไปเสียที่โรงพยาบาล”

    ดิชั้นพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมด เราสองคนเงียบไปครู่ใหญ่ ในที่สุดAthrunก็กล่าวเล่าต่อ
    “หลังจากนั้น พวกนักศึกษากลุ่มเดียวกับKiraก็ถูกทางการจับตามองมาตลอดในฐานะลูกศิษย์ของแกนนำ แม้จะไม่ถึงกับต้องเข้าไปนอนในคุก แต่ก็ต้องรายงานตัวกับทางการตลอดเวลาตามกำหนดของทางการ ถูกเรียกตัวไปสอบสวนก็หลายครั้ง กว่าจะจบมาได้นี่ สะบักสะบอมกันน่าดูเชียวหล่ะครับ”
    “แล้วท่านฑูตไม่เรียกตัวบุตรชายกลับมาหรือคะ?”
    “ถ้าKiraเขียนบอกในจดหมายมาแต่แรก ท่านคงเรียกกลับน่ะครับ แต่นี่...ท่านฑูตและท่านผู้หญิงมาทราบทีหลัง เห็นว่าอีกไม่นานKiraก็จะเรียนจบแล้ว จึงปล่อยให้รับผิดชอบตัวเองไปก่อน ตอนนั้นผมได้ลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ เลยถือโอกาสไปเยี่ยมเพื่อนที่โน่นด้วย จึงเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด”

    ดิชั้นนึกชื่นชมตระกูลYamatoอยู่ในใจ นี่หากเป็นครอบครัวอื่นคงรีบไปรับตัวบุตรชายคนเดียวกลับมาแทบไม่ทัน แต่ทั้งสองท่านนั้น เคารพการตัดสินใจและการกระทำของผู้เป็นลูก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดที่ส่งผลกระทบต่อครอบครัวมากเพียงใดก็ตาม
    “ท่านผู้หญิงCalidaถึงได้ยินดีมากครับที่หลังเรียนจบเทอรมสุดท้าย Kiraก็รีบเดินทางกลับโดยไม่บิดพลิ้วใดๆ ทำให้ทางนี้สบายใจด้วยน่ะครับ”
    “จากนั้น....เขาก็ตัดสินใจจะเป็นอาจารย์เหรอคะ?”
    Athrunหันมากล่าวด้วยรอยยิ้มจริงใจ
    “เปล่าครับ หมอนั่นอยากเป็นครูมานานแล้ว เป็นความฝันน่ะครับ แต่การที่ได้มาพบคนที่เป็นต้นแบบเช่นศจ.ท่านนั้น ยิ่งเป็นการตอกย้ำความตั้งใจของตนเองมากยิ่งขึ้น อันที่จริง ท่านฑูตก็พร้อมที่จะดูเรื่องตำแหน่งหน้าที่ในกระทรวงการต่างประเทศให้เขาอยู่แล้ว กระนั้น Kiraก็ยังยืนยันที่จะสอนหนังสืออยู่นั่นเอง”

    ความฝัน....

    “คำว่าให้ความรู้แก่ผู้คนโดยไม่แบ่งแยก สินะคะ....”
    “เอ๊ะ?”
    “Kiraเคยพูดคำนั้นกับชั้นน่ะค่ะ” ดิชั้นตอบ อบอุ่นในใจจนต้องยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

    ต้องไม่ใช่แค่”ตามรอย” แต่....เป็นความ”ตั้งมั่น”ที่จะเดินตามความฝันของตน ไม่หลงทาง ไม่หวั่นไหว
    ....นั่นเป็นสิ่งที่ดิชั้นรู้สึกชื่นชมในตัวเขา มากขึ้นๆทุกครั้งที่ได้พบเจอกัน

    ทุกครั้งที่ได้มองเห็นประกายตาในดวงตาสีแอมมิทิสต์คู่นั้น
    ######################################

    ผมแวะทักทายและสนทนากับอาจารย์ท่านอื่นๆขณะที่ตั้งใจว่าจะเดินกลับไปที่เวทีการจัดงาน เมื่อยกนาฬิกาพกขึ้นดูเวลาก็พบว่าใกล้จะห้าโมงเย็นเต็มทีจึงปลีกตัวออกมาเสียก่อน เพราะผมเองก็มีภารกิจที่ต้องไปสอนพิเศษให้ลูกศิษย์ตัวน้อยที่กำลังรออยู่ด้วย

    ที่...โรงละครแห่งนั้น

    ผมสะบัดหน้าพรืดๆหลายหนโดยไม่สนใจสายตางุนงงของคนอื่นๆที่มองตรงมาด้วยความสนใจ เอาอีกแล้วไงหล่ะ ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆว่าทำไมถึงห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดไม่ได้เสียที
    ทั้งๆที่เห็นอยู่เต็มสองตา....ทั้งๆที่เห็นอยู่ เข้าใจอยู่แล้ว ทั้งAthrun เพื่อนรักของผมและสายสัมพันธ์ของหมอนั่นกับเธอคนนั้น ....ที่เป็นเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลง

    สังคมเองก็ยังรับรู้เรื่องของทั้งสอง และเฝ้ามองด้วยความชื่นชมยินดี

    รึจะมีแต่ตัวผมคนเดียวที่ ไม่ยอมรับรู้กัน? ผมหัวเราะเยาะให้กับความดื้อด้านของตัวเอง เพียงคำกล่าวฝากฝังให้ช่วยดูแลบุตรสาวของผศ.ดร.Clyne ถึงกับทำให้ตัวเองคิดฝันไปไกลถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?

    เพียงเสียงเพลงหวานใสราวปลอบประโลมจิตใจเหล่าผู้คนที่เหนื่อยล้า เพียงดวงตาสีฟ้าครามคู่สวยราวท้องมหาสมุทรล้ำลึก เพียงถ้อยคำที่หล่อนเอ่ยแต่ละครั้ง เพียงเสียงหัวเราะที่ราวกับจะทำให้ทั้งโลกโลดเต้นไปตามหล่อน ...กลับทำให้ยากที่จะหักใจเสียเหลือเกิน

    ผมหลับตาลงแน่น ถ้า...ลืมได้ง่ายๆ ลืมความรู้สึกที่เพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ ลืมเสียงเพลงในค่ำคืนนั้น ลืมกลิ่นกุหลาบขาวจางๆในตอนนั้นได้เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นในความรู้สึกนี้ มันคงดีไม่น้อย....

    ผมเดินผ่านเส้นทางโรยกรวดที่รายล้อมด้วยแมกไม้นานาชนิด หากก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะชื่นชมกับวิวทิวทัศน์ของสวนสวยสักเท่าใดนัก เพราะมัวแต่บังคับให้ตัวเองนึกถึงแต่เรื่องงานการ จะได้ไม่เอาเวลาไปคิดถึงอย่างอื่น....ที่มันไม่เป็นสาระให้มากนัก

    แต่ขณะที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะต้องการสมาธิในการบังคับใจตัวเองอยู่นั้น ผมกลับได้ยินเสียงเอะอะเหมือนคนทะเลาะกัน
    เป็นเสียง....ชายและหญิง....
    เสียงผู้ชายนั้น ผมคุ้นๆ....เหมือนเคยได้ยินมาก่อน คุ้นมากๆ ส่วนเสียงผู้หญิงนั้น ไม่แน่ใจนัก....

    ขณะที่เดินตามเสียงของชายหนุ่มและหญิงสาวคู่นั้นไป ผมก็เงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าเมื่อได้ยินเสียงร้องดังแกว่ก จึงเห็นภาพรอยปีกสีมะเมื่อมที่บินสูงเหนือยอดไม้ เหยี่ยวTory ที่ผมเลี้ยงมันอย่างอิสระตามธรรมชาติบินวนอยู่เหนือท้องฟ้าที่ครึ้มด้วยเมฆหมอกอ่อนจาง ก่อนร่อนลงมาเกาะท่อนแขนของผมอย่างที่มันไม่ค่อยทำเวลาผมอยู่กับคนอื่น
    “หายไปนานนะเรา”
    ผมทักมัน Toryซึ่งเป็นเหยี่ยวพันธุ์เล็กขนสีน้ำตาลไหม้แซมด้วยสีดำละเอียดเป็นเงาขยับหัวไซ้แก้มของผมอย่างคุ้นเคยในฐานะเจ้านาย มันทำเสียงก็อกแก็กๆขณะที่ผมเดินเลาะแนวต้นบีชและโอ๊คที่ขึ้นสลับกัน จนในที่สุด เมื่อเข้าใกล้เสียงนั้นมากขึ้น ผมก็ต้องหยุดอยู่หลังลำต้นไม้ใหญ่ด้วยใจระทึกเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

    เพราะหญิงชายที่กำลังมีปากเสียงกันอย่างรุนแรงก็คือคนที่ผมรู้จักค่อนข้างดี ฝ่ายชายคือเด็กหนุ่มนักศึกษา คนที่ผมกำลังห่วงใยในเรื่องการเรียนของเขา Mr.Argyle คนนั้น และฝ่ายหญิงซึ่งอยู่ในชุดกระโปรงยาวสีเบอร์กันดีก็คือ...บุตรีของตระกูลAllster Lady Fllay?

    นี่มันยังไงกัน? ผมมองดูคนทั้งคู่ด้วยความรู้สึกสงสัย ที่Mr.Ssigh Argyleมาอยู่ที่นี่นั้น ผมไม่แปลกใจหรอก เนื่องจากเพิ่งได้พบกันในงานสัมมนาที่พวกนิสิตคนอื่นๆก็มารวมตัวกัน หากฝ่ายสุภาพสตรีผมแดงเพลิงคนนั้นน่ะสิ Lady Allsterมาทำอะไรที่นี่กัน?

    ยิ่งไปกว่านั้น มันน่าแปลกที่สุภาพสตรีในชนชั้นสูงมาอยู่ในสถานที่แบบนี้เพียงลำพังกับบุรุษที่ไม่ใช่คนในครอบครัวโดยไม่มีผู้ติดตามมาด้วย

    เอ้อ...แต่กระนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ผมก็พอเข้าใจจากข่าวตามสื่อหนังสือพิมพ์มาบ้างเหมือนกัน ว่าทั้งสองคนต่างมีความสนิทสนมกันมากกว่าฐานะของสหาย และเลดี้ผู้เป็นเจ้าของฉายากุหลาบแดงแห่งลอนดอนก็เป็นที่หมายปองของคุณชายคนโตแห่งตระกูลขุนนางเก่าอย่างJulesด้วยเช่นกัน ก่อนหน้านี้พาดหัวข่าวหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์สังคมก็เคยลงเรื่องราวนี้มาแล้ว แถมยังว่าผมซึ่งเป็นบุตรชายท่านเอกอัคราชฑูตถูกหญิงสาวเมินไม่ใยดีอีกด้วย กว่าเรื่องจะซา ผมก็ต้องเหนื่อยหลบนักข่าวแทบแย่

    “อาจารย์คงไม่ทราบกระมังครับว่า เรื่องราวประเภทLove Affair โดยเฉพาะของคนดังในวงสังคมน่ะ ขายได้เสมอแหล่ะ” คำพูดของMr.Za Barellที่เคยเอ่ยกับผมไว้นานมาแล้วดังขึ้นในสมอง โดยเฉพาะเมื่อผมได้ยินการโต้เถียงจากทั้งสอง
    “ถอยไปSsigh!เราจบกันแล้ว!!อย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีก ได้ยินมั๊ย??”
    “จบเหรอ??คุณพูดอะไร?? ไหนคุณเคยพูดว่าอยากอยู่กับผมไงหล่ะFllay?”

    ผมชะโงกหน้าออกไปดู เดาจากรูปการณ์แล้วทางฝ่ายหญิงคงอยากตัดสัมพันธ์เสียแล้วกระมัง
    “เลิกพูดได้แล้ว!!”Lady Allsterร้องเสียงสูง “พูดไม่รู้เรื่อง!!ชั้นไม่อยากเห็นหน้าเธออีก ปล่อยชั้น!!”
    หล่อนพยายามแกะมือของอีกฝ่ายที่ยื้อยุดไว้ แต่กลับถูกตวาดใส่ดังลั่นด้วยความโกรธเกรี้ยว
    “นี่เธอเห็นชั้นโง่มากรึไง??อยู่ๆจะให้เราเลิกกันโดยไม่อธิบายว่า มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ??”

    ใบหน้าของLady Fllay Allsterซีดเผือดราวกระดาษขาว ผมไม่แน่ใจว่าหล่อนกำลังหวาดกลัวหรือโกรธอีกฝ่ายกันแน่ จะอะไรก็ช่าง ดูเหมือนผมจะปล่อยให้เรื่องตรงหน้าผ่านไปเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเองไม่ได้!
    เพราะอย่างน้อย Fllay Allsterก็เป็นบุตรสาวของผู้หลักผู้ใหญ่ที่ท่านพ่อท่านแม่ให้ความสนิทสนม

    แต่พอผมจะก้าวออกไป Toryกลับเอาปากจิกคอเสื้อดึงผมไว้
    “Tory!ปล่อยน่า”
    มันทำเสียงก่อกแก่กๆ ผมตัดสินใจสะบัดแขนเพื่อให้มันปล่อย ก่อนมุ่งตรงไปยังจุดที่ทั้งสองคนตรงหน้ากำลังมีปากเสียงกันอยู่ทันที

    “นี่มันเรื่องอะไรกัน คุณArgyle?”
    ผมถามเสียงเครียด นิสิตหนุ่มจึงหันมามองผมด้วยสีหน้าแสดงความแปลกประหลาดใจ
    “อาจารย์?”
    “Mr.Yamato!!”
    เลดี้ผมแดงร้องเรียกชื่อผมพลางสะบัดตัวจากการเกาะกุมของคู่กรณี ก่อนโผเข้ากอดแขนของผมแน่นราวเด็กหลงทางที่กำลังเสียขวัญ

    ร่างของหล่อนสั่นระริกขณะที่ใบหน้าซุกอยู่กับท่อนแขนของผม ทำให้ต้องยกมือข้างที่ว่างแตะมือของหล่อนเบาๆ เพียงต้องการปลอบให้หล่อนคลายความหวาดกลัวเท่านั้น ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มผมเกรียนสีทองด้วยสายตาตำหนิ
    “ผมไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นี่ไม่ใช่การกระทำที่ผู้มีการศึกษาพึงปฏิบัติต่อสุภาพสตรีเลยนะคุณArgyle”
    “อาจารย์Yamato...นี่คุณ...คุณเองก็....”
    ผมนิ่งมองเขา สีหน้าของSsigh Argyleแดงก่ำก่อนจะระเบิดเสียงออกมาลั่น
    “นี่แม้แต่อาจารย์ก็คิดจะขัดขวางผมอีกคนงั้นหรือครับ!!?? ทำไมกันครับ!!?บอกผมมาสิ!!!”

    ไม่ทันขาดคำผมก็เห็นเขาวิ่งตรงเข้ามาเตรียมพร้อมเหวี่ยงหมัดใส่ ผมได้ยินเสียงกรี๊ดจึงผลักร่างบางหลบไปพ้นทางก่อนจะคว้าหมัดของนิสิตหนุ่มไว้ ขณะที่จ้องตอบดวงตาคู่นั้น ผมคิดว่าเห็นน้ำตาของความกราดเกรี้ยวคลออยู่เต็ม
    “นี่แม้แต่คุณก็ยังหักหลังผม??”
    เสียงพึมพำรอดไรฟันนั้นทำให้ต้องผมงงงัน
    “นี่คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ??”
    ผมถามกลับ แต่คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะพุ่งหมัดอีกข้างใส่
    “หนวกหู!!”

    ผมอาศัยความเร็วกว่าปัดหมัดข้างนั้นทิ้งแล้วจัดการล็อคแขนของเขาไพล่หลัง ก่อนกดร่างลูกศิษย์หนุ่มเลือดร้อนให้ล้มลงกับพื้นหญ้า
    ตึง!!!
    “ผมบอกคุณแล้วใช่มั๊ยว่า คนที่ใช้แต่อารมณ์ก็ไม่ต่างอะไรกับคนโง่!!”
    ดวงตาที่มองผมจากใบหน้าซึ่งแนบอยู่กับพื้นจ้องตรงมาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว กรามนั้นขบแน่นจนเป็นสัน คงทั้งเจ็บ ทั้งแค้น
    “อาจารย์...”

    อย่างน้อยที่ถูกผมอัดให้นั่น อาจจะทำให้คุณArgyleใจเย็นลงบ้าง ผมหวังว่าอย่างนั้น

    ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นักหรอก....

    ผมลุกขึ้นถอยออกมา จึงรู้สึกถึงแขนเรียวเล็กสองข้างที่ตรงเข้ากอดกระหวัดเข้ากับแขนของผมแน่น หญิงสาวผมแดงผู้กำลังหวาดกลัวรีบกล่าวเสียงสั่น
    “กรุณาช่วยดิชั้นด้วยค่ะ Mr.Yamato! ดิชั้นกลัวเหลือเกิน!!”

    ผมมองใบหน้างดงามที่ซีดเผือดและดวงตาสีเทาอมฟ้าคู่นั้นทำให้ผมอดรู้สึกสงสารไม่ได้ จะอย่างไร สตรีก็ยังเป็นเพศที่อ่อนแอด้านกำลังกาย และผมได้รับการปลูกฝังมาเสมอว่า เป็นผู้ชายต้องให้เกียรติสุภาพสตรี ไม่รังแก ไม่ว่าทางกาย วาจา หรือใจก็ตาม

    เพราะฉะนั้น จะให้ปล่อยทิ้งหล่อนที่กำลังตัวสั่นไว้เช่นนี้คงไม่ได้

    “ผมให้เวลาคุณนะ Argyle” ผมหันไปกล่าวกับร่างที่ยังหมอบทรุดอยู่กับพื้น “สงบสติอารมณ์ และตรึกตรองดูให้ดีก่อน แล้วค่อยมาอธิบายกับผมว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะยังไง คุณก็เป็นลูกศิษย์ของผม”
    พูดจบผมก็โอบไหล่เจ้าของเรือนผมสีเพลิงให้ถอยห่างออกจากที่นั้นไป หล่อนหันกลับไปมองชายที่ตนเพิ่งมีปากเสียงด้วยเมื่อครู่ด้วยสายตาที่...ยากจะตีความ

    รู้แต่เพียงว่า เป็นสายตาที่ทำให้ลูกศิษย์หนุ่มของผมต้องทิ้งหน้าลงแนบกับพื้นอย่างสิ้นหวัง และหมดสภาพทีเดียว
    #####################################

    “น่ากลัวเหลือเกินค่ะ Mr.Yamato” ร่างเล็กห่อไหล่ที่สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ขณะที่ผมคลายมือออกจากบ่าของหล่อน หญิงสาวกลับยึดจับมือของผมไว้แน่น “ดิชั้นนึกไม่ถึงเลยว่า คนที่ดูเป็นสุภาพบุรุษและอ่อนโยนเช่นนั้น เวลาโกรธขึ้นมาจะน่ากลัวขนาดนี้”
    ผมนิ่งมองดูหล่อนนิ่งๆ รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ แม้จะใคร่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคนที่มีความสัมพันธ์กัน แต่ก็ยั้งปากไว้ด้วยเกรงจะเสียมารยาท
    “จริงๆแล้ว คุณArgyleเป็นคนมีเหตุผลนะครับ คิดว่าคงเพราะกดดันอะไรบางอย่าง จึงแสดงออกด้วยความรุนแรงเช่นนั้น”

    เลดี้Fllay Allsterเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนเอ่ยถาม
    “คุณเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอยู่นี่นา สอนเขาหรือคะ?”
    “ครับ วิชาปรัชญาการเมือง”
    ผมตอบยิ้มๆ ดูเหมือนหล่อนจะเริ่มคลายความหวาดกลัวจากเรื่องเมื่อครู่แล้ว จึงค่อยๆกล่าว
    “ก่อนนี้ Ssighบอกดิชั้นว่า จะมางานสัมมนาของมหาวิทยาลัยที่นี่ “หล่อนพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจ”ดิชั้นไม่อยากเสียมารยาทหรอกนะคะ แต่บอกตรงๆว่าไม่ใคร่ถนัดในการฟังบรรยายเรื่องหนักๆเสียเท่าไหร่ แต่Ssighก็ตื๊อให้มาด้วย ดิชั้นก็จำใจต้องมา”

    ผมเหลือบตามองเจ้าToryที่บินอยู่เหนือท้องฟ้ามืดครึ้ม มันยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆไม่ไปไหน ผมไม่รู้ว่ามันกระวนกระวายอะไรนัก ทั้งที่ปกติ มันจะบินไปไหนต่อไหนอย่างอิสระตามใจอยู่แล้ว
    “ประทานโทษทีเถอะนะครับ แต่พอจะบอกได้มั๊ยครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น?เผื่อว่าผมจะได้นำไปตักเตือนเขาได้ถูก”

    Ladyแสนสวยนิ่งอึ้งกับคำถามตรงๆของผมไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง คือซบหน้าลงกับฝ่ามือและร้องไห้โฮ!!
    “กรุณาอย่าคาดคั้นดิชั้นในตอนนี้เลยนะคะ ทุกอย่างเพราะดิชั้นไว้ใจคนผิดไป นึกว่าเขาจะเป็นสหายที่ไว้วางใจได้ ทั้งที่ท่านพ่อก็เคยตักเตือนแล้ว ดิชั้นก็ไม่ฟัง”

    เสียงสะอึกสะอื้นทำให้ผมใจหายวูบ มะ...นึกไม่ถึงว่ามันจะเป็นเรื่องลำบากใจขนาดทำให้อีกฝ่ายต้องร้องไห้มากมายเช่นนั้น เกิดมาก็ไม่เคยเห็นสตรีเสียน้ำตาต่อหน้ามาก่อนด้วยสิเรา จะทำยังไงดีหล่ะเนี่ย?? ผมจึงได้แต่เลิ่กลั่กๆทำอะไรไม่ถูก เลยตัดสินใจเอื้อมมือไปจับไหล่เล็กๆทั้งสองนั้นไว้
    “ขอ...ขออภัยครับ อย่าร้องไห้เลยครับ เอ้อ...ในเมื่อไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”

    เลดี้ในชุดสีไวน์แดงก่ำเงยขึ้นมองผมด้วยใบหน้านองน้ำตา ดวงตาสีฟ้าอมเทาคู่นั้นฉายประกายราวกับเด็กเล็กๆหลงทางที่กำลังต้องการที่พึ่ง
    “ดิชั้นอยากกลับบ้านค่ะ” หล่อนหยุดร้องไห้ เหลือเพียงเสียงสั่นเครือขณะกล่าว “กรุณาไปส่งดิชั้นที่บ้านด้วยเถอะนะคะ ดิชั้นกลัวว่าเขาจะตามไปอีก”

    ผมนิ่งลังเล เพราะอันที่จริง ก็มีภาระที่ต้องไปสอนหนังสือStellarด้วย
    “เอ้อ...”
    “ได้โปรดเถอะค่ะ Mr.Yamato”หล่อนอ้อนวอน มือทั้งสองยึดเสื้อโค้ทผมไว้แน่น”ดิชั้นทราบค่ะว่าเป็นการขอร้องที่ออกจะมากจนเกินไป แต่เห็นใจกันเถอะนะคะ ดิชั้น...”
    พูดยังไม่ทันจบ เจ้าตัวก็ทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีก เอาหล่ะสิ!ผมร้องอยู่ในใจ ยิ่งมีคนที่เดินผ่านมาหยุดมองแล้วหันไปซุบซิบกันด้วยแล้ว ผมยิ่งทำอะไรไม่ถูก

    จะปล่อยหญิงสาวอ่อนแอตัวคนเดียวที่กำลังร้องไห้ไว้คนเดียวก็ไม่ได้ แต่....
    อีกแล้ว....ผมนึกไปถึงเรื่องที่Rosetta ลูกศิษย์ตัวเล็กๆที่กำลังรออยู่ และ....

    เธอคนนั้น...

    “เอ่อ....”
    ผมจับมือเล็กบางที่สั่นเทาคู่นั้น ก่อนค่อยๆกล่าวบอก
    คงไม่เป็นไรหรอกกระมัง...ผมคิด หล่อนก็มากับAthrun ผมเองก็อยากเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้พูดคุยกันเป็นส่วนตัวบ้าง ก็ไม่ค่อยได้พบกันนี่นะ...เพราะต่างฝ่ายต่างก็มีเวลาว่างตรงกันน้อยเหลือเกิน
    “ผมเข้าใจครับ ...ใจเย็นๆก่อนนะ....ผมจะไปส่งคุณที่คฤหาสน์ท่านบารอนเองครับ”

    เมื่อได้ยินผมกล่าวเช่นนั้น ใบหน้าของเลดี้ผู้กำลังร้องไห้ก็เริ่มแจ่มใสขึ้น
    “จริงหรือคะ?”
    “ครับ อย่างกังวลไปเลย” ผมยิ้มรับ ค่อยเบาใจเมื่อน้ำตาของหล่อนหยุดไหล เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแทน
    “ขอบพระคุณเหลือเกินค่ะ Mr. Yamato”

    ผมพยักหน้ารับพลางยกแขนให้หล่อนวางมือ แต่เจ้าของฉายากุหลาบแห่งลอนดอนกลับสอดมือเข้ากอดท่อนแขนด้านบนของผมแน่น

    ผมมองใบหน้าที่ยังไม่คลายสีซีดเผือดนั้นอย่างรู้สึกสงสารอยู่ลึกๆ ผมคงปล่อยหล่อนไว้คนเดียวเช่นนี้ไม่ได้... สุภาพสตรีอ่อนแอตัวคนเดียวแบบนี้

    แต่ในเวลาเดียวกันนั้น....ผมกลับคิดไปถึง....สุภาพสตรีอีกคนหนึ่งที่คงจะกำลังเดินเล่นอย่างมีความสุขอยู่ภายในอุทยานไฮด์ปาร์คแห่งนี้กับ....

    ....จะห่วงใยไปอีกทำไมกัน....เลิกคิดเสียทีเถอะ
    ##################################

    “Kira....?”
    ผมพึมพำชื่อของสหายรักที่ตอนนี้กำลังเดินห่างออกไปกับสุภาพสตรีร่างบางในชุดสีไวน์แดง คนที่ผมแน่ใจว่าจำไม่ผิดคน “นั่น...บุตรีของAllsterไม่ใช่รึ?”

    เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงที่ยืนเคียงข้างผมตอนนี้นิ่งมองภาพตรงหน้าด้วยสายตางงงันไม่ต่างกัน ผมสังเกตเห็นว่ามือเล็กบางของหล่อนกำช่อดอกบลูไวโอเล็ตที่ตั้งใจนำมาแสดงความยินดีกับหมอนั่นแน่นขึ้น อันที่จริงพวกAllsterกับคนของRosettaไม่ใช่กลุ่มที่คบค้าสมาคมกันได้อยู่แล้ว เนื่องจากเป็นที่ทราบกันดีว่า ตระกูลเก่าแก่ของบารอนAllsterเป็นพวกหน้าเงิน ทั้งยังเป็นเจ้าของที่ดินในส่วนที่Rosettaถูกสร้างขึ้น ค่าเช่าที่ดินก็แพงขึ้นๆทุกเดือน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงหลังๆมานี้.... หลังจากที่...ดาวจรัสแสงของRosetta เช่นLacus Clyneปฏิเสธจะร่วมโต๊ะอาหารกับบารอนAllsterผู้นั้น

    แล้วKiraก็เคยบอกผมเองว่า ไม่เคยให้ความสนใจกับLady Allster แม้แต่ตอนที่มีข่าวลงหนังสือพิมพ์ว่าหล่อนไปมีเรื่องรักๆใคร่ๆกับหนุ่มอื่น หมอนั่นก็ยังทำท่าเฉยๆ

    ถ้างั้นแล้ว....ทำไมตอนนี้??

    “ทั้งที่เคยบอกว่าไม่สนใจพวกAllsterแท้ๆ” ผมนึกคิดอย่างฉงนสงสัย ไม่ทันได้สังเกตว่าLacusนิ่งเงียบไป
    “.....”
    “หรือเพราะว่าอีตาบารอนหน้าเงินนั่นเป็นเพื่อนกับครอบครัวYamato? คุณคิดว่าไงครับ?Lacus”
    ประโยคหลังผมหันไปขอความเห็นจากLacus แต่หล่อนกลับนิ่งเฉย ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นกล่าวตอบเสียงห้วนสั้น
    “ไม่ทราบสิคะ”
    “?”
    แม้หล่อนจะทำหน้าเฉยๆเหมือนไม่เห็นว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นเรื่องแปลกประหลาด แต่ผมกลับมองเห็นความหงุดหงิดที่อยู่ในดวงตาคู่สวยนั้นแจ่มชัด เพราะเรื่องที่บุตรีตระกูลAllsterแสดงตัวเป็นอริกับหล่อนนั้น
    ผมก็พอทราบมาบ้าง เพราะแม้บารอนผู้นำตระกูลจะเสนอไมตรีให้Lacus Clyneอย่าเปิดเผย แต่ตัวบุตรสาวของเขานั้นก็ชิงชังเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงอย่างเปิดเผยด้วยเช่นกัน

    “กลับกันเถอะค่ะAthrun” ครั้นแล้ว หล่อนกลับหันมากล่าวกับผมด้วยรอยยิ้มร่าเริงเหมือนเดิม “สัญญากับStellarว่าจะพาแกไปเยี่ยมหมวดAsukaด้วยนี่คะ ป่านนี้รอแย่แล้วกระมังคะ?”
    “...อะ...เอ้อ...ครับ นั่นสิ....แต่....” ผมมองช่อดอกบลูไวโอเล็ตส่งกลิ่นหอมอ่อนๆที่จัดแต่งเป็นทรงกลมแซมด้วยดอกกระดุมเงิน ตกแต่งริบบิ้นผ้าไหมสีเทาเงิน “เจ้านั่นน่ะน๊า....อุตส่าห์ซื้อดอกไม้มาแล้วทั้งที....”

    “ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ เขาไม่อยากได้ก็ช่างเขาประไร” เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงเดินนำผมไปก่อนพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

    “เมื่อในมือของเขามีดอกกุหลาบแดงแสนสวยอยู่แล้ว บลูไวโอเล็ตจะมีค่าอะไรนักหนากันเชียวคะ”
    ##############################
  10. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 18 : Long…long…Distance

    “โผล่หัวมาแล้วเรอะ? หายไปทั้งวันเชียวนะ!!”
    นั่นเป็นเสียงทักทายคำแรกที่ผมได้ยินเมื่อก้าวผ่านประตูออฟฟิศสก็อตแลนด์ยาร์ดที่ถนนไวท์ฮอลล์ แม่หนูผมทองตัวน้อยในชุดกระโปรงบานสีแดงเหมือนลูกเชอร์รี่ได้ยินเสียงโหวกเหวกทักทายจากเจ้าผู้กองDearka Elthmanผิวหมึก หล่อนก็สะดุ้งตกใจแล้วหลบเข้าซ่อนด้านหลังผมวูบ

    ผมกลั้นยิ้มขำ ก่อนจูงมือผอมบางให้ออกจากที่ซ่อน เจ้าตัวหลบสายตาจากบุคคลตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ เจ้าผู้กองผิวหมึกคมเข้มมองสุภาพสตรีสาวน้อยแปลกหน้าอย่างสงสัยใคร่รู้ ผมไม่อธิบายอะไร เพียงแต่ย้อนถาม
    “หมวดAsukaอยู่รึเปล่า? พาคนมาหา”
    “เจ้านั่นเรอะ? เอ้า!เฮ้ย!! หมวดShinๆ!ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่านั่น?? ไปดูทีซิ!!” ประโยคหลัง เขาหันไปตะโกนถามพวกตำรวจชั้นผู้น้อยคนอื่นๆที่พากันชะโงกหน้าออกมาดูอย่างสนอกสนใจ แต่ดูเหมือนนั่นจะทำให้Stellarต้องตระหนก

    ผมวางมือลงบนกลุ่มผมสีทองของหล่อนเบาๆ แล้วอธิบาย
    “ไม่มีอะไรหรอกStellar นี่มันเรื่องปกติของที่นี่ เราคุยกันแบบนี้แหล่ะ”
    “….แต่....”
    ดูหล่อนจะยังกังวลไม่น้อย ผมเลยคุกเข่าลงคุยด้วย
    “เป็นห่วงสินะ”
    “...ค่ะ” เสียงรับคำแผ่วเบา

    ดวงตาที่หลบลงต่ำเช่นนั้น....ทำให้ใจของผมไปคิดถึงดวงตาของใครสักคนหนึ่ง

    ใครสักคนหนึ่ง.....เมื่อคืนนี้....

    ผมสะบัดหน้าพรืด พยายามขจัดความคิดคำนึงถึง...เรื่องไม่เป็นสาระ
    ไม่เอาหล่ะ! ไม่คิดๆ!

    นี่ถ้าLacusมาด้วยคงดีไม่น้อย เราคงมีเรื่องพูดคุยกันมากมาย ผมจะได้ไม่ต้องเผลอนึกถึงเรื่องอื่นอีก อย่างน้อยก็ประเด็นเรื่องที่เราเห็นKiraเดินเคียงข้างอยู่กับLady Fllay Allsterที่ไฮด์ปาร์คนั่น.... ทั้งที่อุตส่าห์ชวนมาด้วย แต่หล่อนกลับปฏิเสธอย่างสุภาพและอธิบายว่า
    “ดิชั้นอยากจะซ้อมเพลงที่ต้องใช้ในละครเรื่องหน้าก่อนน่ะค่ะ นี่พวกนักดนตรีก็กำลังรอกันอยู่ด้วย”
    ผมมองช่อดอกบลูไวโอเล็ตในมือของหล่อน ยังไม่ทันจะกล่าวอะไรต่อ ก็พอดีStellarวิ่งออกจากประตูห้องซ้อมดนตรีออกมา เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงจึงก้มลงยื่นช่อดอกไม้เล็กๆนั้นให้แม่หนูแทน

    “ชั้นฝากดอกไม้นี่แทนของเยี่ยมหมวดAsukaด้วยแล้วกันนะจ๊ะ”

    เพราะฉะนั้น ในตอนนี้ผมจึงได้พบว่าช่อดอกบลูไวโอเล็ตซึ่งตั้งใจจะมอบให้เพื่อนรักหลังการอภิปรายจบลง มาอยู่ในมือเล็กๆของมือฮาล์ปตัวน้อยแห่งRosettaแทน

    “ถ้างั้น....ชั้นนับหนึ่งถึงสามนะ” ผมเปลี่ยนเรื่องพูดในทันที “เชื่อสิว่า ในหนึ่งถึงสาม หมอนั่นโผล่ออกมาแน่”
    “เอ๋?”
    “คอยดูให้ดีล่ะ หนึ่ง...”

    ปึง!ตึ่กๆๆๆๆ
    นั่นไงหล่ะเสียงสับฝีเท้า วิ่งตาลีตาเหลือกมาทีเดียว

    “สอง”
    โครม!ตึ่กๆๆๆๆๆผมได้ยินเสียงเอะอะมะเทิ่งจากเจ้าหน้าที่คนอื่นๆแว่วมา เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
    “จะรีบวิ่งไปตายที่ไหนหา??Shin”
    “เหตุด่วนเฟ้ย!โทษที!!”

    ตึ่กๆๆๆๆๆๆๆ ใกล้เข้ามาแล้วสิ
    “สาม!”
    ทันใดนั้น ประตูหน้าห้องโถงก็เปิดออกโครม!พร้อมกับเสียงโวยวายลั่นของเจ้าหมวดรุ่นน้อง
    “ผู้กองAthrun zala!!!มาแล้วเหรอครับ??คุณนะคุณ!!หาย(หัว)ไปไหนมาทั้งวันครับ?? ไหนบอกว่าแผลไม่เป็นไรไง???แล้วนี่งานน่ะ....”
    แต่แล้วสีหน้าของคนที่เตรียมเม้งแตกเต็มที่ก็เปลี่ยนเป็นอ่อนลงแทบจะในบัดดลเมื่อพบว่า สาวน้อยผมทองผู้มาเยือนซึ่งตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆผมเป็นใคร

    “S…Stellar…?มะ....มาได้ยังไง?”
    “...Shin....”
    เอาหล่ะสิ! นี่ผมคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่พาแม่หนูมาเยี่ยมเจ้าหมวดAsukaถึงที่นี่ เพราะทันทีที่หล่อนเห็นหน้าหมอนั่น เห็นแผลที่พันผ้าบนหัว แผลบวมแดงที่มุมปาก และยังจะผ้าก๊อชพันแผลที่มือขวาอีกหล่ะ น้ำตาเจ้ากรรมเม็ดเป้งเหมือนไข่มุกก็ร่วงเผาะๆลงมาจากตากลมโตสีลูกหว้าคู่สวยทันที เท่านั้นแหล่ะ...เจ้าหมวดรุ่นน้องก็ตกใจแหกปากร้องลั่น
    “เฮ้ย!!!Stellar!! อย่าร้องๆๆๆ!!”

    หมวดเลือดร้อนรี่เข้าไปลูบหลังลูบไหล่สาวน้อยตัวเล็กทันที รีบพูดปลอบปากคอสั่นเชียวนั่น
    “ร้องทำไมน่ะ? ไม่เอาๆ!”
    “ก็Shin…ฮึก...มีแผล...ฮือ....”
    “โธ่!แผลแค่นี้เอง! Shinไม่เจ็บเลย!!ไม่เจ๊บ!ไม่เจ็บ!!จริงๆนะ!” ไม่พูดเปล่า หมวดยังโอบแขนกอดร่างเล็กที่สะอื้นจนตัวสั่นไว้ด้วย นั่นดึงความสนใจของผู้กองElthmanได้ดีจนต้องกระซิบถามผม
    “เฮ่ย”
    “อะไร?”
    “เลดี้น้อยนั่นเป็นใครน่ะ?”
    “อ๊อ…..”ถูกถามมา ผมเลยตอบตรง “เด็กของหมวดAsuka”

    เท่านั้นแหล่ะ ผมก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนแผดลั่นมาจากเจ้าหมวดหนุ่ม
    “ผู้ก๊องงง!!!พูดแบบนั้นได้ไงครับ!!!”
    เพราะงั้น ผมและผู้กองผิวหมึกจึงพากันฉากหลบเข้าไปในส่วนสำนักงาน ปล่อยให้หมอนั่นแก้ตัวเรื่องบาดแผลปุปะเต็มตัวกับแม่หนูStellarเอง

    แต่ก็ใช่ว่าความสงบสุขจะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ เพราะเมื่อประตูปิดปุ๊บ เสียงคำถามจากบรรดาตำรวจชั้นผู้น้อยคนอื่นๆก็ระดมใส่ผมมาเป็นชุด
    “ผู้กองZala!!ทำไมวันนี้ถึงหยุดงานครับ??ไม่บอกไม่กล่าวกันมั่งเลย!!”
    “อ้าว!ก็มาแล้วนี่ไง” ผมตอบเสียงเรียบ ถึงจะรู้ว่าตัวเองตอบไม่ตรงคำถามก็เถอะ
    “พวกเราตกใจหมดเลย นึกว่าบาดแผลคุณเป็นอะไรมากซะอีก!!”
    “คุณหายไปไหนมาครับ?? พวกเราโทรศัพท์ตามตัวจนสายแทบไหม้เลยนะ!!”
    “ใช่ๆ ไปหาถึงที่ห้องพักของคุณเลยก็ไม่เจอใคร พวกเราวิ่งหาตัวคุณจ้าละหวั่นเลยนะครับ!!!”
    “โทษทีๆ ขอกลับเข้าไปทำงานก่อนแล้วกัน”

    ผมพยายามปลีกตัวออกจากวงล้อม แล้วในที่สุด ผู้กองDearkaก็ช่วยเอาไว้ด้วยการออกคำสั่ง
    “เอ้าๆ!!พวกแกน่ะ งานการมีไม่ทำรึไง??มาเกะกะอยู่ได้!!”
    เท่านั้นเอง วงก็แตกในบัดดล ผมกลั้นหัวเราะเบาๆพลางเดินผ่านไปยังห้องทำงานส่วนตัว ยังได้ยินเสียงพึมพำวิพากษ์วิจารณ์อยู่ไกลๆ ถ้าไม่ได้เจ้าผู้กองผิวหมึกถลึงตาใส่ เจ้าพวกนั้นคงไม่หยุด ผมนึกขอบใจหมอนั่นอยู่ในใจ

    อันที่จริง ผมและร้อยเอกDearka Elthmanผิวคล้ำเข้มผู้นี้รู้จักกันดีตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียนประจำที่Eton เพราะหมอนี่เป็นลูกไล่ลูกชนคนสนิทของYzakมาแต่เล็กแต่น้อย คงเหมือนที่ผมเป็นเพื่อนกับKiraมาแต่เยาว์วัยนั่นแหล่ะ และแม้จะอยู่คนละกลุ่ม ทั้งยังมักมีเรื่องเขม่นกันเสมอในตอนนั้น หากเมื่อมาทำงานร่วมกัน ผมก็ต้องยอมรับว่า ทั้งสองคนเป็นคนมีฝีมือทั้งคู่

    และยังเชื่อใจได้อีกด้วย

    “นึกไม่ถึงว่า หน้าใสๆอย่างเจ้าหมวดShin Asukaนั่น จะมีรสนิยมชอบเลี้ยงต้อย” ผู้กองElthmanเปรยหน้าตาย พลางยื่นหน้ามากระซิบผมขณะยืนรอผมไขกุญแจเข้าห้องทำงาน “ลอนดอนออกจะมีสาวๆสวยๆให้เลือกเพียบไปหมด เอากับมันสิ! ดั๊น...ไปชอบเด็กได้”
    “เออน่า ว่ามันอยู่ได้ เดี๋ยวหล่อนก็โตเป็นสาวแล้วน่า” ผมปัดมือพลางแก้ตัวแทนลูกน้องคนสนิท แต่ยังถูกซักไม่เลิก
    “ที่ว่าเดี๋ยวเนี่ย? เจ้าหล่อนกี่ขวบวะนั่น?เห็นตัวกะเปี๊ยก”
    “นายไปถามหมวดเอาเองแล้วกัน ชั้นขี้เกียจยุ่งเรื่องมันแล้ว แค่เรื่อง....” ผมหลุดปากออกไปอย่างนึกรำคาญ แต่แล้วก็ยั้งปากตัวเองเอาไว้ทัน
    “หา?”
    “เปล่าๆ ไม่มีอะไร.... ช่างมันเถอะ”

    ผมเปลี่ยนเรื่องพูดพลางหลบตามองไปทางอื่น เกลียดความรู้สึกแบบนี้จริงเชียว
    เกลียดแม้แต่กับตัวเองที่ปล่อยวางเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เสียที

    “อะไรของนายวะ? จะพูดอะไรก็ไม่พูดให้จบ” เจ้าDearkaเลิกคิ้วมองผมอย่างสงสัย “ทำตัวลับๆล่อๆไปได้ วันนี้ก็หายหัวไปทั้งวัน นี่ดีนะที่มีเรื่องให้เจ้าYzakมันอารมณ์ดี ไม่งั้น ตายหยั่งเขียดกันหมดแน่ๆ”
    คำกล่าวของหมวดผิวหมึกทำให้ผมต้องชะงักมือที่กำลังหมุนลูกบิดประตูค้างไว้เพียงเท่านั้น
    “? มีเรื่องอะไรที่ทำให้เจ้านั่นอารมณ์ดีได้ด้วยรึ?”
    “อ๊ะ!มีสิ โน่นไง”
    ผมมองตานิ้วชี้ของอีกฝ่ายเพื่อมองพบว่าประตูห้องทำงานใหญ่ซึ่งอยู่ถัดไปกำลังเปิดออกให้ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อโค้ทสีงาช้างก้าวออกมา
    โดยมีสุภาพสตรีร่างเล็กในชุดเสื้อคลุมไหมพรมกำมะหยี่ถักสีแดงเข้มปักลูกไม้ละเอียดสีดำก้าวตามหลังมาด้วย

    และเมื่อสารวัตรผมเงินเห็นหน้าผมก็ร้องทัก
    “มาแล้วเรอะ?? ที่ลาป่วยน่ะ ชั้นนึกว่านายจะตายไปแล้วซะอีก”
    “ขอบใจที่แช่ง” ผมประชดพลางคลำแขนขวาที่คล้องผ้าไว้เบาๆ ก่อนจะโค้งรับสุภาพสตรีในเสื้อคลุมสีแดงเข้มซึ่งย่อกายลงทักทายผมอย่างนิ่มนวล ผมสะดุดตาที่เรือนผมสีเกาลัดเข้มปล่อยยาวสลวยประดับด้วยแฮร์เดรสเซอร์ทำจากเงินแวววาวประดับพลอยสีเดียวกับเสื้อคลุม ใบหน้าหลบลงต่ำอย่างที่กุลสตรีพึงกระทำยามอยู่เบื้องหน้ากลุ่มบุรุษ Yzakไม่ได้พูดอธิบายอะไรให้ผมฟังนอกจากหันไปกล่าวกับหล่อน

    “ไม่ได้ให้รถม้ารอใช่มั๊ย?Chiho ชั้นจะไปส่งเองนะ”
    โอ๊ะ...?
    “คุณกรุณาเหลือเกิน แต่ดิชั้นเกรงใจค่ะ งานการที่คั่งค้างของคุณยังมีอีกเยอะ”
    “จะเป็นไรไปหล่ะ ชั้นออกไปส่งเธอแค่นี้ ใช่ว่าจะทำให้งานเสียหายไปหมดเสียหน่อย เจ้าหน้าที่คนอื่นๆก็อยู่กัน”

    โอ๋...?
    “แต่ว่าแผลของคุณ....”
    “ให้ชั้นทำหน้าที่คู่หมั้นที่ดีบ้างเถอะ อย่าปฏิเสธเลยนะ”

    โอ้???
    นี่ผมท่าจะตาฝาดหูฝาดไปแล้วกระมังที่เห็นใบหน้า แววตา และคำพูดคำจาของสารวัตรขี้วีนอย่างพันตรี Yzak Julesอ่อนโยนเช่นนั้น

    “ชั้นจะไปส่งคู่หมั้น เดี๋ยวมา พวกนายทำงานกันไปหล่ะ อ้อ!แล้วก็Athrun Zala ชั้นขอบันทึกรายงานการออกปฏิบัติการณ์เมื่อคืนโดยละเอียดด้วย เข้าใจหล่ะ?”
    ยังไม่วายหันมาสั่งงานแฮะ ทั้งที่คู่หมั้นแสนสวยยังยืนรออยู่ตรงนั้นแท้ๆ
    “รับทราบครับ”
    ผมกลั้นยิ้มพลางรับคำ พอจะเข้าใจแล้วว่า อะไรทำให้หมอนั่นอารมณ์ดีได้แบบนั้น

    นานน๊าน....ผมจะเห็นYzakคลายท่าทีแข็งกร้าวลงซักที ยิ่งช่วงหลังๆที่ผมได้ข่าวว่าหมอนั่นมีเรื่องระหองระแหงกับคู่หมั้นสาว เจ้าตัวก็เอาแต่ทำงาน ไม่ออกงานสังคมที่ไหน ไม่เที่ยวไหน และแทบไม่กลับบ้านกลับช่องด้วยซ้ำ
    แต่มาตอนนี้....บรรยากาศรอบกายของหมอนั่นคงสดใสขึ้นแล้วสินะ

    จากห้องประจำตำแหน่ง ผมมองภาพที่ทั้งคู่เดินเคียงกันขึ้นรถม้าประจำตำแหน่งของสารวัตรJulesไปในช่วงเวลายามเย็นที่แสงสีแดงส้มสาดลงสู่พื้นถนน เงาของสองร่างทอดยาวเป็นสีดำ ผมไม่รู้หรอกว่าทั้งสองคนสนทนาอะไรกัน แต่คงเป็นเรื่องดี เพราะต่างก็ส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุขทีเดียว
    “ถึงว่า....อารมณ์ดีผิดปกติ....”
    ผมเปรยขึ้นมาลอยๆพลางนั่งบนเก้าอี้บุหนังตัวใหญ่ของโต๊ะทำงาน Dearkaเท้าแขนกับโต๊ะและเสริมว่า
    “แหงหล่ะ ก็คืนดีกับคู่หมั้นแล้วนี่”

    ผมกลั้นหัวเราะเบาๆ ก่อนพลิกแฟ้มเอกสารที่แปะกระดาษด้านหน้าว่า “ด่วน”ขึ้นอ่าน
    “ว่าแต่ว่า ทำไมหล่อนถึงมาที่นี่ได้หล่ะ โกรธกันอยู่ไม่ใช่รึ?”
    ผู้กองผิวหมึกยักไหล่แล้วตอบ “ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าไปไงมาไงเหมือนกัน หล่อนแค่บอกว่าได้ข่าวเรื่องYzakออกปฏิบัติหน้าที่แล้วได้รับบาดเจ็บ ก็เลยขออนุญาตคอนแวนต์ออกมาเยี่ยม ไปหาที่คฤหาสน์ก็ได้ความว่ามาทำงาน หล่อนจึงตามมาถึงที่นี่”

    ....คอนแวนต์รึ?

    ผมพยักหน้าช้าๆขณะเปิดอ่านเอกสารที่หมวดAsukaวางทิ้งไว้ให้อย่างคร่าวๆ
    “แสดงว่า ที่แง่งอนกันอยู่เรื่องที่หมอนั่นไปเจ้าชู้ใส่Lady Allsterจนเป็นข่าวลงหน้าหนังสือพิมพ์สังคมก็เป็นอันตกไปสินะ”
    “งั้นมั้ง? แต่แหม เป็นชั้นนะ ทรงเสน่ห์ขนาดLady Allsterมาให้ท่า ชั้นก็ตอบรับว่ะ ผู้ชายนา ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนี่จะได้ทำเฉยๆ ไม่ตอบสนองก็เสียเชิงชายหมดกันพอดี!”
    เจ้าผู้กองผิวเข้มร่ายยาวจนผมอดขำไม่ได้
    “อย่าเอาตัวเองเป็นมาตรฐานสิDearka ใครจะทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปก็ลอยมาแบบนายได้ตลอดหล่ะ ทั้งๆที่มีสาวๆรายล้อมมากมาย ชั้นยังไม่เห็นนายอยากจะลงเอยจริงจังกับใครเลยซักคน”

    พอโดนผมตอกหน้าแบบนั้น มันก็โวยขึ้นมาบ้าง
    “อ้าวๆ! นายนั่นแหล่ะเอามาตรฐานตัวเองมาตัดสิน เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งที ไม่ใช้ชีวิตหนุ่มโสดให้คุ้มก็แย่น่ะสิ! ใครจะเหมือนนายที่มีแต่เรื่องของLacus Clyne เจ้าหญิงของRosettaคนนั้นเต็มหัวไปหมด เฮ้อ! ผู้ชายที่ทำตัวรักเดียวใจเดียวนี่น่าเบื่อชะมัด แต่ว่าก็ว่าเถอะ!”
    บ่นจบก็ยื่นหน้ามาถามด้วยคำถามที่น่ากระแทกหน้ากลับเป็นที่สุด
    “เทียวไล้เทียวขื่อกันมาก็นานแล้ว เมื่อไหร่จะได้เวลาจัดการรวบหัวรวบหางซะทีวะ? จะปล่อยให้เนิ่นนานกว่านี้ไปอีกนานเท่าไหร่กันฮึ?”

    “เฮ่ย!”นั่นทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นร้องทักท้วงเสียงหลง “จะบ้าเรอะ??คิดอะไรบ้าๆ”
    “อ้าว!ว่าไป!! ตอนนี้บิดาของหล่อนไม่อยู่นี่นะ เป็นโอกาสแล้วนะเฟ้ย!!”
    ยังจะพูดต่อไปอีกเรอะ! ผมชักฉุนเจ้าหมอนี่ขึ้นมาแล้วสิ
    “เลิกคิดอกุศลซะทีเถอะDearka!! หล่อนเป็นผู้หญิงนะ ไปทำแบบนั้น....!!!”

    ใช่ๆ!! เพราะหล่อนเป็นผู้หญิง เป็นเพศที่อ่อนแอ บอบบาง ผู้ถูกอบรมมาให้เป็นสุภาพบุรุษอย่างพวกเราจึงจะต้องปกป้อง ดูแล และปฏิบัติต่อพวกหล่อนอย่างให้เกียรติ

    จะไปทำหยาบคายประเภท พูดจาเล่นหัวหยาบๆคายๆบ้าง จับข้อเท้าขึ้นมาดูบ้าง แบกขึ้นบ่าบ้าง จับโยนใส่รถม้าบ้าง จับกดเข้ากับกำแพงบ้างแบบนั้น....!

    ทำแบบนั้น!!

    .....แล้วทำไมภาพเหตุการณ์ทุกอย่างที่เคยทำ(และมาสำนึกเอาตอนนี้ว่าไม่ควรทำ) มันถึงถูกย้อนกลับมาทั้งหมดในเวลาแบบนี้หล่ะ!!???

    โป๊ก!!!
    ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างโขกเข้ากับโต๊ะดังลั่น และเมื่อได้ยินเสียงคำถามจากDearka อาการเจ็บแปล๊บๆที่หน้าผากจึงทำให้สำนึกได้ว่า อ้อ...หัวผมเองที่โขกลงกับพื้นโต๊ะทำงานเข้าให้เต็มแรง
    “....เป็นอะไรของแกน่ะ เพี้ยนไปแล้วรึไง?”
    ผมไม่มีแรงจะเงยหน้าขึ้นแต่ก็พอนึกภาพหน้าดำๆที่มองตรงมาด้วยความสงสัยปนเหยียดหยามของหมอนั่นได้ จึงเพียงแต่พึมพำเสียงตอบส่งๆไปว่า
    “เปล่า....ไม่มีอะไร”

    ....ทำไมเรื่องนั้น...ถึงวนเวียนอยู่ในสมองไม่เลิกเสียที ทำไมกัน....?

    สัมผัสของเส้นผมสีบลอนด์น้ำผึ้งนุ่มสลวยที่มือ ดวงตากลมโตสีอำพันนั่นทั้งยามที่เจิดจรัสสดใสและยามหม่นหมองด้วยรอยเศร้า เสียงพูดเจื้อยแจ้ว เสียงหัวเราะ เสียงตะโกนใส่หน้า....

    กลิ่นจางๆเหมือนดอกไม้ป่า...แขนเล็กๆ เอวบอบบางใต้เสื้อแจ็คเก็ตหนังแกะสีคาราเมล แล้วก็.....
    สัมผัสอ่อนนุ่มแปลกประหลาดที่.....

    โป๊ก!!!!!!
    ร้อยตรีDearka Elthmanมองตรงมายังผมที่คิดว่าเอาหัวตัวเองโขกเข้ากับโต๊ะทำงานแรงกว่าเดิม
    “....แกเจ็บแผลจนเป็นบ้าไปแล้วเรอะ?เอาหัวโขกโต๊ะอยู่ได้”
    “เปล่าๆ ไม่มีอะไร...ไม่มี”
    ผมตอบไปส่งๆอีกครั้ง หัวเจ็บแปล๊บๆ ...แปล๊บๆ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ช่วยให้ผมเลิกคิดถึงเรื่องราวเหล่านั้นเอาเสียเลย

    ผมซบหน้ากับโต๊ะ หน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะพยายามสลัดความคิดเรื่องนั้นออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ทำไม่สำเร็จ
    ทำไม่ได้....

    “เออๆ ชั้นไปทำงานต่อดีกว่า ไม่อยากจะคุยกับไอ้เพี้ยนอย่างนายแล้ว เสียเวลา”
    ผมได้ยินเสียงประตูห้องทำงานเปิดออก แต่รู้ตัวอีกที ผมกลับเรียกหมอนั่นไว้เสียก่อน
    “Dearka”
    “?หา?”
    “....”
    ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงจะยังอยากรู้อีก ทำไม....ทำไมต้อง....

    ”เลดี้คู่หมั้นของYzakอยู่คอนแวนต์ที่ไหน?”

    คำที่ค้างคาในใจ....

    “ไม่รู้สิ” หมอนั่นยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ แล้วบ่นต่อ “ชั้นไม่ค่อยสนใจสาวๆคอนแวนต์หรอก พวกหล่อนน่ะอยู่แต่กับพระกับเจ้าแถมไว้ตัวยังกับอะไรดี น่าเบื่อจะตาย เอาเป็นว่า ชั้นรู้แค่ว่าคอนแวนต์สุดเฮี้ยบของหล่อนอยู่แถวๆ...อะไรน๊า...ถนนSt.Georgeหล่ะมั้ง?”

    ถนนSt.George....
    “หล่อน”เคยพูดกับผมไว้ในวันที่เราได้พบกันเป็นครั้งแรก

    “.....Saint Angela Ursulineคอนแวนต์....สินะ.....”
    ชื่อนั้นหลุดออกจากปากผมเบาๆ ....ราวละเมอ
    “รู้จักด้วยเรอะ?”
    “....เปล่า.....”

    ไม่เลย....ผมไม่รู้อะไรเลยซักนิด....
    เหมือนคนโง่....
    “ชั้นแค่เดาๆเอาน่ะ”
    ##################################

    เย็นวันเดียวกันนั้น ที่อาคารห้องประชุมใหญ่ภายในSt.Angela Ursulineคอนแวนต์ บรรยากาศการพูดคุยของเหล่าMadamชุดดำผู้เป็นคณาจารย์เป็นไปอย่างจริงจังเคร่งเครียด ประเด็นหลักๆก็เกี่ยวกับเรื่องที่บรรดานักเรียนประจำสาวๆมักละเมิดกฎระเบียบอันเคร่งครัดเป็นประจำ

    โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กลุ่มนักเรียนที่มีหัวโจกเป็นบุตรีคหบดีเจ้าของไร่ชาแถบมณฑลเชสเตอร์ที่ชื่อว่า เลดี้ Cagalli Yura Athhaและกลุ่มเพื่อนสาวของหล่อน!

    “ดิชั้นทั้งเอ็ด ทั้งตี ทั้งลงโทษทุกครั้ง แต่ไม่มีหลาบจำเลยค่ะ!” อาจารย์หัวหน้าซิสเตอร์ฝ่ายปกครอง Madame St.Nataleออกปากกลางที่ประชุมพลางส่ายหน้าอย่างปวดเศียรยิ่ง “ไม่รู้ทำยังไงถึงจะกำหราบพวกลิงทะโมนกลุ่มนี้ได้เสียที
    นี่แม่เลดี้Athhaนั่นน่ะ แม่นมของหล่อนก็เพิ่งจะพาตัวมาส่งเมื่อเช้านี้เอง แสดงว่าหายไปทั้งคืนเลยแน่นอน!งามหน้ามั๊ยนั่น!! ดิชั้นสุดจะทนแล้วนะคะ เห็นทีเราจะต้องใช้มาตรการขั้นสุดท้ายกันเสียแล้ว!”

    “มาตรการขั้นสุดท้ายหรือคะ? Madame St.Nataleหมายถึงจะส่งจดหมายรายงานความประพฤติไปให้ผู้ปกครองของเด็กๆกลุ่มนั้นรึคะ?” ซิสเตอร์ผู้เยือกเย็นประจำห้องพยาบาล Madame St.Ericaเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ทำให้”นางสิงห์”แห่งฝ่ายปกครองต้องสวนกลับทันควัน
    “ถ้าเช่นนั้น Madameจะปล่อยไว้เช่นนี้หรือคะ?? หรือคุณลืมไปแล้วว่าอุดมการณ์ของโรงเรียนเราคืออะไร? มิใช่การปลูกฝังอบรมทั้งด้านความรู้และกิริยามารยาทให้เหล่ากุลธิดาเหล่านั้นได้เป็นเลดี้ผู้สง่างามในอนาคตหรอกหรือคะ??”

    เมื่อเห็นว่าอาจารย์ผู้นำฝ่ายปกครองเริ่มจะมีอารมณ์มะโหกรุ่น Madameผู้อารีย์และเป็นขวัญใจเด็กๆก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือก และนิ่งฟังอีกฝ่ายกล่าวต่อไป
    “ทั้งๆที่เป็นเช่นนั้น ก็ยังมีพวกเด็กสาวที่ชอบนักกับการฝืนกฎระเบียบข้อบังคับของคอนแวนต์ แล้วก็มิใช่เหตุการณ์แบบนี้จะเป็นครั้งแรกนะคะอาจารย์ทุกท่าน ดิชั้นจึงเห็นว่า ต้องเรียนให้ทางบ้านของพวกหล่อนทราบเสียที ในช่วงปิดเทอรมจะได้มีการอบรมสั่งสอนกันเองเสียบ้าง!”

    และในที่สุด ประธานการประชุม ซึ่งเป็นหัวหน้าสูงสุดของเหล่าซิสเตอร์ หรือที่เรียกกันว่า “คุณแม่อธิการบดี”ก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มละไมหลังจากนิ่งฟังเรื่องราวทั้งหมดอย่างสงบมาเป็นเวลานาน
    “ดิชั้นเข้าใจความรู้สึกของMadame St.Nataleค่ะ การที่เราตั้งความหวังไว้กับเหล่าลูกศิษย์ไว้มากมายด้วยความหวังดี เมื่อพวกแกไม่ได้อย่างใจ ย่อมรู้สึกไม่พอใจเป็นธรรมดา”
    “คุณแม่อธิการบดีMadame St.Talia!!ดิชั้นไม่ได้....” ครั้นนางสิงห์Nataleกำลังจะเอ่ยค้าน กลับถูกผู้มีตำแหน่งและอาวุโสสูงกว่าเอ่ยขัดไว้เสียก่อนด้วยน้ำเสียงและทีท่าที่สุขุมนุ่มนวล
    “หากเปรียบการรับเด็กเข้ามาสู่คอนแวนต์เป็นการท้าทายอย่างหนึ่ง การท้าทายในหน้าที่และวิชาชีพของเหล่าซิสเตอร์นางชีอย่างพวกเรามิใช่การทำให้พวกหล่อนเหล่านั้นเปลี่ยนแปลงจากเด็กผู้หญิงธรรมดา ไปสู่การเป็นสุภาพสตรีผู้งามสง่าทั้งกาย วาจา ใจหรือคะ?”

    ทั้งห้องประชุมได้ฟังคำกล่าวจากปากของผู้กุมอำนาจสูงสุดแห่งคอนแวนต์แล้วก็ต้องนิ่งเงียบกันไปอย่างใช้ความคิดตาม
    “Madameทุกท่านคะ เมื่อเหล่าคหบดี ขุนนาง และผู้มีเกียรติทางสังคมได้มอบความไว้เนื้อเชื่อใจทั้งหมดแก่เราในการดูแลบุตรีของพวกเขาแล้ว แต่หากในที่สุด เราไม่สามารถทำได้ตามที่เขาเหล่านั้นหวัง โดยแสดงออกผ่านทางจดหมายแจ้งกลับ มิเท่ากับว่า พวกเราพ่ายแพ้หรือคะ?”

    คุณแม่อธิการบดีผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนถามย้ำอีกครั้ง
    “หรือ....จะแสดงออกให้สังคมภายนอกรู้คะว่า เราแพ้? ว่าเรามิอาจเปลี่ยนแปลงเด็กสาวเหล่านั้นได้ตามอุดมการณ์ที่คอนแวนต์ตั้งไว้ได้ Madameทุกท่านลองเสนอความเห็นประเด็นนี้ได้หรือไม่คะ?”

    ห้องประชุมเงียบงันไปชั่วอึดใจ ซิสเตอร์ฝ่ายปกครองหลายคนมองหน้ากัน ขณะที่Madame St.Ericaลอบยิ้มอย่างโล่งอก

    และในที่สุด นางสิงห์แห่งฝ่ายปกครองก็ยืดกายขึ้น แล้วกล่าวด้วยเสียงชัดเจนเด็ดขาดยิ่ง

    “ไม่ค่ะ คุณแม่อธิการ ดิชั้นจะไม่ยอมให้พวกเราพ่ายแพ้ค่ะ”
    ######################################

    “โอ๊ยยย.....!เมื่อยๆๆๆ!!เมื่อไหร่จะเสร็จหมดซะทีหล่ะเนี่ย??!”
    ชั้นได้ยินเสียงAsagiร้องขึ้นมาดังๆอย่างเหลืออดหลังจากที่บ่นหงุงหงิงๆมานานแล้ว ตั้งแต่พวกเราถูกประกาศิตบทลงโทษจากMadameฝ่ายปกครอง ให้ทำความสะอาดโบสถ์หลังใหญ่ให้สะอาดเรียบร้อยทุกเย็นหลังเลิกเรียนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์

    ส่วนสาเหตุที่ทำให้พวกเราสี่คนต้องมาหลังขดหลังแข็งทำความสะอาดโบสถ์สูงตระหง่านที่ทั้งเก่าแก่ ่(จะมีผีโผล่มาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้)ทั้งใหญ่โตโอฬารแบบนี้ ก็ไม่ใช่มาจากเรื่องอื่นใดนอกจากจะเป็นเพราะคดีใหญ่ที่ชั้นก่อไว้ โดยมีสามสหายเพื่อนรักคอยให้ช่วยเหลือนั่นเอง

    ความผิดกระทงแรก หนีออกนอกรั้วคอนแวนต์โดยมิได้รับอนุญาต
    ความผิดกระทงที่สอง ไม่เข้าร่วมการสวดมนต์ช่วงเย็น และอาหารมื้อค่ำโดยไม่มีเหตุผลสมควร
    ความผิดกระทงที่สาม หายออกจากคอนแวนต์ไปทั้งคืน โดยไม่แจ้งให้Madameผู้ดูแลหอทราบ
    และ....ความผิดกระทงที่สี่ ช่วยเหลือและปกปิดความผิดในทุกกระทงข้างต้น

    .....สิริรวมรวบยอดแล้ว เราทั้งสี่คนซึ่งถือว่าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน อยู่หอพักห้องเดียวกัน ก็ต้องถูกลงโทษตามหลัก “การรับผิดชอบร่วมกัน”นั่นเอง

    “เลิกบ่นซะทีเถอะ Asagi ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา”Juriขยับแว่นที่ตกลงมาจากดั้งจมูกให้เข้าที่ขณะนั่งลงซักไม้ถูพื้นจนน้ำในถังดำปี๋ “ก็เหนื่อย ก็เมื่อยกันทุกคนแหล่ะ ไม่ใช่ตัวคนเดียวซักหน่อย”
    Mayuraฟังแล้วก็สำทับเพิ่มขณะที่กำลังเช็ดถูทำความสะอาดม้านั่งยาว
    “ทำๆไปเถอะ ให้มันครบอาทิตย์ไปก็เป็นพอ คิดซะว่าออกกำลังกาย เนอะCagalli” กล่าวจบ หล่อนก็หันมาขอความเห็นจากชั้น

    แต่...ชั้นไม่รู้จะพูดอะไรในเวลาแบบนี้ ไม่มีอารมณ์จะแสดงความเห็นอะไรทั้งนั้นแหล่ะ ได้แต่นิ่งเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่างโบสถ์

    ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะ....โหยหาอิสระภายนอกรั้วคอนแวนต์ ไม่ใช่เพราะอยากออกไปให้พ้นจากสถานการณ์เช่นนี้ แต่เป็นเพราะ....

    ดวงตาสีมรกตคู่นั้น ที่เคยมองตรงมาอย่างอ่อนโยนและ....
    เจ็บปวดนัก....

    “Cagalli….”
    เสียงเรียกชื่อนั้นเพียงแต่ลอยผ่านหูไป ชั้นรู้ว่าตัวเองคงจะทำให้เพื่อนรักทั้งสามคนต้องเป็นห่วงไม่น้อย เพราะตั้งแต่กลับมา ชั้นก็ยังไม่พูดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเลยสักคำเดียว

    ไม่อยากพูดถึงมัน ไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ทำให้ต้องรู้สึกเจ็บปวดแบบนั้น มีแต่ความรู้สึกอยากจะลืมเท่านั้น

    เพื่อนๆทั้งสามคนมองหน้ากันเองอย่างจนใจ จนในที่สุดMayuraก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้น
    “ถ้าตัวเองไม่เล่า พวกเราก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเรื่องอะไร”
    “นั่นสิ Cagalli ใครทำอะไรให้ ทำไมไม่เล่าให้พวกเรารู้เรื่องด้วยหล่ะ?” Asagiวางมือจากไม้ถูพื้นตรงมากอดเอวชั้นไว้ “ยิ่งตัวเงียบแบบนี้ พวกเรายิ่งทำอะไรไม่ถูกนะ”
    Juriเองก็จ้องตรงมาที่ชั้นด้วยสายตาเป็นกังวลไม่แพ้กัน
    “เผื่อมีอะไร พวกเราจะได้ช่วยกันหาทางแก้ไขไง”

    “.....ชั้น....”
    ก็มันพูดไม่ออกนี่นา พอคิดว่าอยากจะระบายเรื่องราวให้ใครสักคนฟัง ก็เหมือนมีก้อนแข็งๆมาจุกอยู่ที่คอทุกทีไป ในตอนนั้นเองที่พวกเราได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในโบสถ์ จึงพบว่าเป็นรุ่นพี่สาวสวยเกรดสิบสอง Lady Chiho Hanefousนั่นเอง หล่อนอยู่ในชุดเสื้อคลุมยาวสีแดงก่ำปักลูกไม้สีดำแสดงให้เห็นว่าเพิ่งกลับมาจากข้างนอก พอเจอหน้าชั้นก็ร้องเรียกอย่างดีใจ
    “คุณAthha!!”
    ก่อนจะวิ่งตรงรี่เข้ามาจับมือทั้งสองของชั้นแน่น ปากก็กล่าวซ้ำๆ
    “ขอบคุณนะ คุณAthha ขอบคุณมากจริงๆ”
    “เอ๋...?เอ้อ…?”ชั้นยังงงๆอยู่นิดหน่อย แล้วจึงค่อยนึกขึ้นมาได้ถึงสาเหตุที่หล่อนตรงมาขอบอกขอบใจชั้นเช่นนี้

    เป็นเพราะเมื่อเช้านี้....หลังจากที่ถูกManaเอาตัวมาส่งคืนคอนแวนต์ ทำให้พวกMayuraต้องพลอยโดนเทศนาสวนภาณยักษ์และคาดโทษไปด้วย ชั้นก็เผอิญได้เจอกับLady Hanefousที่เดินมาดู”การอบรมขนานใหญ่หน้าเสาธง” ดังนั้น.…หลังจากรับทราบมาตรการลงโทษจากฝ่ายปกครองเรียบร้อย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน....คงเพราะนึกขึ้นมาได้ว่า ควรจะบอกหล่อนกระมัง? ชั้นจึงเล่าเรื่องที่คู่หมั้นของหล่อน อีตาสารวัตรผมเงินคนนั้นได้รับบาดเจ็บให้ฟัง

    เอิ่ม...ก็...เติมลงไปนิดหน่อยว่า ได้รับบาดเจ็บสาหัสน่ะ
    เมื่อได้ฟังเรื่องดังนั้น เลดี้Hanefousก็ร้อนใจจนต้องรีบไปขออนุญาตMadameสุดเฮี้ยบฝ่ายปกครองให้ตนได้ออกไปเยี่ยมคู่หมั้น ซึ่งหลังจากอ้อนวอนกันอยู่นาน หล่อนก็ได้รับอนุญาตโดยติดต่อให้พี่เลี้ยงมารับตัวไป

    “อ๋อ....เอ้อ...แล้วเป็นไงบ้างหล่ะ?คู่หมั้นของคุณ”
    หล่อนจึงตอบด้วยรอยยิ้มสุขใจ
    “เขาได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะเล็กน้อยจ้ะ แล้วก็ที่มือนิดหน่อย แต่เขาเป็นคนเก่ง....บอกชั้นว่าแผลแค่นี้ ไม่ทำให้เขาหยุดงานได้หรอก เขาว่าอย่างนั้นน่ะ”
    ในดวงตาของหล่อน ชั้นมองเห็นความภาคภูมิใจในตัวคู่หมั้นเต็มเปี่ยม จนชั้นอดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้

    คงจะคุ้มค่าแล้วกระมังที่ตัดสินใจบอกข่าวนี้แก่หล่อน การได้เห็นความรักของคนอื่นกลับมาดังเดิมนั้น...อย่างน้อยก็ ทำให้รู้สึกมีความสุขไปด้วยเหมือนกัน

    แม้จะเล็กน้อยก็ตามที

    “ชั้นดีใจด้วยนะ”
    Lady Hanefousได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มรับเขินๆ ชั้นเองก็ไม่รู้หรอกว่าเขาทั้งสองปรับความเข้าใจอย่างไรกันบ้าง แต่คิดว่า การคืนดีกันครั้งนี้ คงทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองก้าวหน้าไปอีกขั้น

    ก็รุ่นพี่แสนสวยของชั้นคนนี้ เคยกล่าวนี่นาว่า “รัก”อีตาสารวัตรที่เป็นคู่หมั้นคนนั้น
    จะรักข้างเดียว หรืออะไรก็ตามเถอะ แม้จะมีเรื่องที่ทำให้ต้องหมางใจกัน แต่หล่อนก็ยังรักเขา

    “ชั้นจะไปเรียนขอร้องMadameฝ่ายปกครองนะ ว่าให้งดเว้นการลงโทษพวกคุณ เพราะนี่ก็เป็นช่วงสอบก่อนปิดเทอรมภาคฤดูร้อน ให้ขัดพื้นโบสถ์ทุกวัน พวกคุณจะเอาเวลาที่ไหนไปท่องหนังสือหล่ะ หือ?”
    คำกล่าวของรุ่นพี่สาวแสนสวยทำให้บรรดาเพื่อนๆของชั้นลืมสมบัติกุลสตรีแล้วไชโยโห่ร้องกันด้วยความดีใจกันเต็มที่ มีแต่ชั้นที่ยังอึ้งๆงงๆ Lady Hanefousยังกุมมือชั้นไว้ขณะที่กล่าวบอก
    “ไม่ต้องห่วงนะคุณAthha ในฐานะประธานนักเรียน ชั้นมีสิทธิที่จะเสนอความเห็นได้ ให้ชั้นช่วยคุณเป็นการตอบแทนนะ”
    “อะ...เอ้อ....ขะ...ขอบคุณนะ”
    ชั้นพูดได้แค่นั้น เพราะอันที่จริง...ในเวลานี้ ชั้นแทบจะลืมคิดถึงเรื่องที่ตัวเองกำลังถูกลงโทษไปแล้วด้วยซ้ำ รุ่นพี่สาวแสนสวยยิ้มให้ชั้นอีกครั้งก่อนจะหันไปกล่าวขอตัวกับสาวๆอีกสามคน และเมื่อหล่อนกำลังเดินห่างออกไป ชั้นกลับวิ่งตามหล่อนไปจนถึงหน้าประตูโบสถ์

    และถามในเรื่องที่...ไม่รู้ว่าควรจะถามหรือไม่?
    หรือมีเหตุผลพอที่จะถามหรือไม่?
    “มีอะไรหรือคุณAthha?”
    แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามทีเถอะ....

    “แล้ว...”
    “หือ?”
    “พวกตำรวจคนอื่นๆที่สำนักงานสก็อตแลนด์ยาร์ด....”
    ชั้นก้มมองพื้น ไม่กล้าสบสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของอีกฝ่าย หากรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงมากกว่าปกติ
    “เป็นยังไงกันบ้าง...?”

    จึงได้ยินเสียงLady Hanefousตอบเสียงใส
    “อ๋อ... ก็เท่าที่ชั้นเห็น อย่างผู้กองElthmanที่เป็นหน้าห้องของคู่หมั้นชั้นก็ได้แผลที่ศีรษะไปนิดหน่อย คนอื่นๆก็เหมือนกัน ถึงจะเจ็บตัวกันบ้าง แต่ก็ดูทำงานด้วยความขยันขันแข็งกันดีนะ”
    “...เหรอ?”
    ชั้นพยายามฝืนยิ้ม ทั้งๆที่ความจริงมีเรื่องอยากจะถามอีก แต่...

    “อื้อ ทำไมหรือจ๊ะ?”
    “ไม่ค่ะ ไม่” ชั้นรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ชั้นแค่สงสัยน่ะ”
    Lady Hanefousไม่ได้ถามอย่างอื่นกับชั้นต่อ คงเพราะเจ้าตัวกำลังปลื้มกับเรื่องที่ได้คืนดีกับคู่หมั้นอยู่ หล่อนกล่าวขอตัวกับชั้นด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะเดินห่างออกไปตามเงาต้นบีชเขียวชอุ่ม และห่างออกไปจากร่มเงาของโบสถ์ใหญ่

    ชั้นนึกต่อว่าตัวเองอยู่ในใจที่มีอะไรก็ไม่รู้จักพูดออกไป
    ถ้ามันทำได้ง่ายๆแบบนั้น คงไม่ต้องมานั่งรู้สึกผิดเช่นนี้....

    ตั้งแต่เมื่อคืนที่ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จนเหนื่อยแล้วก็เผลอหลับไป จนมารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อManaมาเคาะประตูปลุก และบอกว่าจะพามาส่งคอนแวนต์
    ถ้าเป็นยามปกติ ชั้นคงวิ่งพล่าน ไม่อยากกลับมาเสียเต็มที่
    แต่ตอนนั้น ชั้นกลับอยากกลับเข้าสู่รั้วเหล็กขนาดใหญ่แห่งนี้ยิ่งกว่าอะไร อาจเพราะ...อยากหนีตัวเองให้ไกลจากเรื่องราวเมื่อคืนหล่ะมั้ง?

    แต่....เมื่อได้อยู่เบื้องหน้ารูปสลักหินอ่อนแห่งพระแม่มารีผู้ศักดิ์สิทธิ์ณ ตอนนี้ ชั้นกลับ....มีแต่คำถามวนเวียน ซ้ำซากอยู่ในใจเท่านั้น

    ....เราจะทำอย่างไรต่อไป?

    ชั้นปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่านไป ไม่รู้ตัว...แทบไม่ได้สนใจเรื่องรอบตัว ไม่ว่าจะเป็นเสียงชวนพูดคุยของเพื่อนๆ ผู้คนที่เดินผ่าน หรือภาพรอบตัวที่เปลี่ยนไป สิ่งเหล่านั้นราวกับเป็นเพียงสายลมที่ลอยพัดผ่านไป

    ทั้งๆที่ยังมีพวกMayuraอยู่ใกล้ๆ...ชั้นกลับยังคงรู้สึกว่าตนเองเหลืออยู่ตัวคนเดียวในโลก
    เป็นความรู้สึกเดียวกับเมื่อ...5ปีก่อนไม่มีผิด
    เหมือนตอนที่เสียท่านแม่ไป....

    ในที่สุด ชั้นกลับพบว่าในคืนนั้น...ทั้งที่ได้เวลาปิดไฟนอนแล้ว ตัวเองกลับยังมานั่งเท้าคางจ้องมองรูปสลักหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์อันงดงามและอ่อนโยนยิ่งของพระแม่ ที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางแสงเทียนระยิบระยับบนแท่นบูชาภายในห้องโถงอันโอ่อ่ากว้างขวางของโบสถ์กลางหลังใหญ่

    ท่านจะตอบคำถามของเราได้หรือไม่หนอ?

    ลูกควรจะทำเช่นไรต่อไป?

    แอ๊ด....ด
    ชั้นได้ยินเสียงประตูโบสถ์เปิดออก ตอนแรกก็ทำเอาตกใจจนต้องสะดุ้งเฮือกอยู่เหมือนกันแหล่ะ กะว่าจะมุดตัวหลบใต้เก้าอี้ม้านั่ง ก็เผอิญว่าได้ยินเสียงทักดังขึ้น
    “ลูกนี่....ชอบทำผิดกฎคอนแวนต์เสียจริงนะจ๊ะ”
    ในน้ำเสียงที่เจืออารมณ์ขันและความอ่อนโยนเอื้ออารี ทำให้ชั้นต้องเงยหน้าขึ้นมองเต็มตา จึงพบว่า เจ้าของเสียงซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบนางชีสีดำสนิท คลุมศีรษะด้วยผ้าคลุมกำมะหยี่สีเดียวกับชุดซึ่งบนหน้าผากติดเครื่องประดับเงินสัญลักษณ์ตำแหน่งสูงสุดแห่งคอนแวนต์เอาไว้ ชั้นลุกขึ้นยืนทำความเคารพอย่างรวดเร็ว
    “คุณแม่อธิการบดี!”

    อธิการบดีแห่งSt.Angela Ursulineคอนแวนต์ที่พวกเราเรียกเธอว่า คุณแม่อธิการMadame St.Taliaปรายยิ้มให้น้อยๆ ในดวงตาคู่นั้นชั้นมองเห็นความเมตตาเต็มเปี่ยมของสุภาพสตรีนางชีวัยกลางคนที่บ่อยครั้งชั้นแอบนึกชอบใบหน้าสวยสมวัยนั้น ท่วงท่าที่สงบ และสง่างามสมกับเป็นผู้บริหารโรงเรียนสูงสุด ทำให้บรรดานักเรียนและพวกอาจารย์ด้วยกันต้องทั้งรัก ทั้งยำเกรงในเวลาเดียวกัน

    Madameอธิการบดีเดินผ่านชั้นไปยังแท่นนำสวดหน้ารูปปั้นพระแม่ ท่านคุกเข่าลงทำสัญลักษณ์เพื่อแสดงความเคารพพระบิดา พระบุตร และพระจิตด้วยการยกมือขึ้นแตะหน้าผาก กลางอกและไหล่ทั้งสอง ก่อนจะถอยออกมาเพื่อพูดคุยกับชั้น
    “เป็นอย่างที่ท่านเคานท์Athhaเอ่ยเอาไว้กับแม่ตั้งแต่เมื่อแรกพาลูกมาส่งที่นี่จริงๆ ว่าคงต้องใช้ความพยายามหน่อย แล้วก็เป็นเช่นนั้น เพราะทั้งนักเรียนด้วยกัน ทั้งบรรดาMadameทั้งหลาย ต่างก็กล่าวกันว่า บุตรสาวตระกูลAthhaทั้งแก่น ทั้งเซี้ยว ใครๆก็กำหราบไม่อยู่”
    คุณแม่อธิการพูดปนหัวเราะอารมณ์ดี ตรงเสียจนชั้นทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่านั่นเป็นคำชมหรือตำหนิกันแน่?
    “คุณแม่อธิการ....”
    “แต่ว่าวันนี้ ลูกทำให้แม่ต้องแปลกใจ”
    “?คะ?”

    Madame St.Taliaยิ้มพลางเอ่ย
    “แม่เห็นลูกมาตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบ ทำไมจะไม่รู้ว่าลูกไม่เหมือนทุกวัน” ชั้นฟังแล้วพูดอะไรไม่ออก ช่างสมกับเป็นซิสเตอร์สูงสุดแห่งคอนแวนต์เสียจริง “ทั้งที่เคยเป็นเด็กร่าเริง ไม่ว่าจะเจอบทลงโทษจากฝ่ายปกครองมากแค่ไหนก็ไม่เคยปริปากบ่น แต่วันนี้ลูกแปลกไป กลับเซื่องซึม ไม่เหมือนอย่างเคย แม่ก็เลยอดรู้สึกห่วงไม่ได้”

    คำกล่าวนั้น พูดไปแล้วมันก็เป็นความจริง Madameและเพื่อนๆหลายๆคน แม้ไม่พูดมาตรงๆ แต่ชั้นรู้ได้จากสายตาและใบหน้าที่มองมา
    “หนู....”
    “แม่ไม่บังคับให้ลูกพูดหรอกนะจ๊ะ ถ้าไม่พร้อม แม่ก็ไม่อยากทำให้ลำบากใจ แต่รู้มั๊ยว่าแม้แต่Madame St. Nataleก็ยังรู้สึกเป็นห่วงลูกเลยนะ”
    นั่นทำให้ชั้นต้องทั้งแปลกใจและตกใจนัก นางสิงห์ฝ่ายปกครองสุดเฮี้ยบน่ะรึ??
    “คะ???”
    “แม่ไม่โกหกอยู่แล้วหล่ะจ้ะ เพราะนั่นมันผิดศีลนี่นา” คุณแม่อธิการบดีแสนสวยพยักหน้ารับอย่างจริงใจ เล่นเอาชั้นพูดอะไรไม่ออก ใจหนึ่งมันก็รู้สึกผิดที่ทำให้ชาวบ้านชาวเมืองเขาเป็นห่วงวุ่นวายไปหมด อยากพูดออกไปให้หมดว่า เรื่องราวที่ตัวเองก่อขึ้น ความผิดที่ก่อขึ้นมันเรื่องอะไร อยากจะเล่า อยากจะร้องไห้ออกมาให้หมด

    แต่ใจหนึ่ง....ชั้นก็ยังอยากจะทบทวนเรื่องราวต่างๆนั้นเงียบๆคนเดียว

    ในที่สุด เมื่อเหลือเพียงความเงียบสงบกลางแสงเทียนระยับภายในโบสถ์ ชั้นจึงตัดสินใจ....เอ่ยถาม....
    “คุณแม่อธิการคะ...”
    “จ๊ะ?”
    “....คุณแม่อธิการเคยทำผิดมั๊ยคะ?”

    ไม่รู้ว่าสิ่งที่ชั้นถามมันดูโง่ งี่เง่าจนทำให้ท่านต้องนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่หรือเปล่า.... แต่แล้วชั้นจึงได้ยินเสียงตอบ
    “ไม่ว่าใคร...ก็ล้วนมีบาป มีความผิดที่ติดตัวมาแต่กำเนิดทั้งสิ้นหล่ะจ้ะ ไม่มีข้อยกเว้น....ไม่ว่าใคร จะชายหรือหญิง จะอยู่ในชนชั้นแบบใด คงไม่มีใครไม่เคยทำผิด....” ท่านมองชั้นที่ยังก้มหน้ามองพื้นด้วยแววตาแห่งความเอื้ออารี”แต่ว่านะ....ชั้นก็ยังเชื่ออยู่สิ่งหนึ่ง”
    “เชื่อหรือคะ?”
    เมื่อชั้นเงยหน้าขึ้น คุณแม่อธิการก็ยิ้มให้
    “เชื่อว่าความผิดเหล่านั้นจะได้รับการให้อภัย....”

    ในอกรู้สึกเจ็บขึ้นมาลึกๆ .....คำว่าให้อภัยนั่น....

    “แล้วถ้า ทั้งๆที่เราอยากจะขอโทษ แต่....คนๆนั้นเขาเกลียดเราไปแล้วหล่ะคะ? ถ้าเขาไม่แม้แต่คิดจะเปิดโอกาสให้เราอธิบาย หรือพูดว่าขอโทษหล่ะคะ?”
    มือเรียวและนุ่มใต้เสื้อคลุมชุดสีดำวางบนบ่าของชั้น ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนราวจะปลอบประโลมใจทุกคนบนโลกได้
    “นั่นก็ไม่เห็นเป็นไรนี่จ๊ะ”
    “แต่....”
    “ชั้นเชื่ออย่างหนึ่งว่า แม้ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนั้น แต่คนข้างบนเขารู้ดี”

    คนข้างบนที่พวกเราชาวคอนแวนต์ได้รับการปลูกฝังมาตลอดแต่เล็กแต่น้อย ทำไมชั้นจะไม่รู้ว่าเขาคือใคร
    ....พระบิดา....
    “พระองค์จะให้อภัยเราเสมอ”
    ชั้นได้แต่หลบสายตาก้มหน้านิ่ง ที่ทำเช่นนั้น เพราะไม่อยากให้แสงเทียนสลัวรางในโบสถ์ทำให้คุณแม่อธิการบดีตรงหน้าต้องเห็นรอยน้ำตาอุ่นๆที่ขอบตา

    ถ้ากระพริบตาอีกครั้ง มันคงหล่นร่วงลงมาอย่างแน่นอน

    “แม่ไม่รู้ว่า ข้างนอกนั้น ลูกพบเจอเรื่องใดมา ทำให้ใครโกรธหรือทำผิดต่อใครมา แต่เอาเป็นว่าตอนนี้....เรามาสวดภาวนากันเถอะนะจ๊ะ ไม่ใช่เพื่อขอร้องอ้อนวอนให้ใครยกโทษให้เว้นเสียแต่ ขอให้พระบิดาทรงอภัยและ....”
    ท่านบีบมือชั้นเบาๆขณะที่เงยหน้าขึ้นมองไปยังรูปสลักของพระแม่ตรงหน้าอีกครั้ง ด้วยสายตาที่สงบเยือกเย็น
    “เพื่อให้เรา.....ให้อภัยตนเองด้วย....”
    ###################################

    ผมโดดลงจากที่รถม้าจอดเทียบหน้าคฤหาสน์ เมื่อหันไปจ่ายเงินให้สารถีเรียบร้อยรถม้าคันใหญ่ก็เคลื่อนกลายออกไปในความมืดของถนนในช่วงเวลาเกือบจะย่างเข้าเที่ยงคืน ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของหัวหน้าพ่อบ้านวิ่งมาเปิดประตูให้ ชายชราก้มหัวทำความเคารพผมหลายครั้งพลางพร่ำถามว่าทำไมผมถึงกลับมาเสียดึกดื่นป่านนี้ ทำให้ท่านผู้หญิงหรือก็คือท่านแม่ของผมร้อนใจมากเสียจนแทบไม่เป็นอันทำสิ่งใด เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ผมก็พอจะเดาได้ว่าหลังประตูไม้สลักบานใหญ่ ตัวเองจะพบอะไรบ้าง แล้วผมก็เพียงแต่ยิ้มรับโดยไม่กล่าวสิ่งใด

    ผมถอนลมหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อยอ่อน ก็ถ้าท่านบารอนAllsterไม่ชวนคุยด้วยเสียจนมืดค่ำ ผมก็คงไม่กลับมาเอาตอนนี้หรอก ยังจะLady Fllayที่ยื้อยุดให้ผมอยู่รับประทานมื้อค่ำกับเธออีก
    “คิดเสียว่าอยู่เป็นเพื่อนดิชั้นเถอะนะคะ”
    อีกทั้งบารอนAllsterก็เห็นดีเห็นงามสนับสนุนเช่นนั้น ผมเลยพูดอะไรไม่ออก

    และทันทีที่ประตูเปิดออกให้พบแสงสว่างจากดวงตะเกียงแก้วและแสงเทียนภายในห้องโถงรับแขก ผมก็ได้ยินแหลมปรี๊ดดังขึ้น
    “Kira!! กลับมาแล้วเหรอลูก??”
    “ทะ....”
    ไม่ทันจะเอ่ยทักทายท่านแม่ ไม่ทันที่ผมจะถอดหมวกและเสื้อโค้ทออก ท่านแม่ก็วิ่งตรงมาหาผมพร้อมชุดเสื้อคลุมลูกไม้ยาวเตรียมเข้านอน(กรุยกรายตามแบบที่ท่านชอบ) แม้ในแสงสลัวผมจะมองเห็นหน้าท่านไม่ชัด แต่จับได้จากน้ำเสียงว่า เจ้าตัวออกจะมีอารมณ์ฉุนเฉียวไม่น้อย

    และคงมีแต่ท่านพ่อคนเดียวกระมังที่รู้ว่าจะรับมือกับอารมณ์พายุของท่านแม่อย่างไร ท่านผู้หญิงCalida Yamatoยืดกายขึ้นมองผม ก่อนถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
    “ทำไมกลับมาเสียป่านนี้? หายไปไหนก็ไม่ยอมบอกยอมกล่าว ทำให้แม่เป็นห่วง!”
    “เอ้อ....ผม.....”
    “หรือคิดว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่ เป็นอาจารย์มีตำแหน่งหน้าที่การงานแล้ว จะทำอะไรก็ตามแต่ใจตนเอง ไม่ต้องสนใจพ่อแม่ที่รออยู่ก็ได้?”
    “ไม่ใช่เช่นนั้นนะครับท่านแม่”
    ผมรีบกล่าว ไม่ได้อยากแก้ตัวแต่....

    ท่านผู้หญิงอารมณ์ร้าย ภริยาของท่านพ่อ(ซึ่งหมายถึง....ท่านแม่ของผมนั่นเอง)เชิดหน้าขึ้นพร้อมกอดอกและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของผม จนต้องหลบสายตาวูบ
    “ถ้าเช่นนั้น อธิบายมาหน่อยสิลูกว่า นี่มันเรื่องอะไร? เพราะKiraบอกแม่แต่เช้าว่าหลังการสัมมนาจะพาเพื่อนมาพบและร่วมรับประทานมื้อเย็นที่บ้าน แม่ก็ตื่นเต้นเตรียมการโน่นนี่วุ่นวาย แต่รอแล้วรอเล่า Kiraก็ไม่มาเสียที จนแม่เป็นห่วงว่าจะมีเรื่องอะไรร้ายๆเกิดขึ้น พอส่งคนไปดูที่ไฮด์ปาร์คก็พบว่างานเลิกไปนานแล้ว ไม่ใช่แม่คนเดียวนะ ท่านพ่อเองก็รอ จนในที่สุดรอไม่ไหว ก็เลยต้องสั่งเก็บทุกอย่างหมด”
    ท่านกล่าวเอ็ดผมเสียยืดยาว ไม่เปิดโอกาสให้พูดสักนิด ผมเองก็ไม่กล้าพูดขัด เพราะเดี๋ยวจะยิ่งไปกระตุ้นต่อมโมโหร้ายของท่านแม่เข้าไปอีก

    “เอ้า!ว่าไง?จะไม่พูดเลยหรือ ว่าลูกหายไปไหนมา??”
    “คุณหญิงๆ ใจเย็นๆก่อนสิน่า” ท่านพ่อเดินตามมาด้านหลังพลางพูดเสียงเย็นๆเรียบๆตามวิสัย “ไปเอ็ดลูกแบบนั้น เขาจะกล้าพูดอะไรหล่ะ?หือ?”
    แต่ผมก็ไม่คิดว่า ตัวเองมองไม่เห็นสายตาตำหนิจากท่านพ่อยามมองมาเช่นกัน

    “ผม....” ผมถอนใจเฮือกอย่างจนใจ ก่อนตัดสินใจกล่าวตามความจริง “ผมไปส่งLady Fllay Allsterที่คฤหาสน์ท่านบารอนมาน่ะครับ”
    คำตอบนั่น ทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ดูทั้งสองจะพูดอะไรไม่ออกทั้งคู่
    แล้วในที่สุดท่านแม่ก็ร้องขึ้น
    “Allsterเหรอ?? นี่ลูกไปส่งบุตรสาวตระกูลนั่น...!!”
    หากไม่ทันที่ท่านแม่จะพูดอะไรต่อ ท่านพ่อก็ปรามภริยาเบาๆ
    “ชู่!คุณหญิง ผมขอคุยกับKiraเองจะดีกว่านะ”
    “คุณคะ??”
    “ขอผมคุยกับลูกประสาผู้ชายหน่อย นี่ก็ดึกแล้ว คุณหญิงเข้านอนก่อนเสียเถอะ”

    ท่านแม่มองท่านพ่อด้วยสายตางุนงง แต่ในที่สุดท่านก็ยอมถอยออกจากบริเวณห้องโถงไปโดยไม่พูดอะไรอีก ผมเองก็สงสัยปฏิกิริยาเช่นนั้นของท่านแม่ จะว่าไป....ท่านแม่เป็นเดือดเป็นร้อนเช่นนั้น เพราะผมไปสนิทสนมกับพวกAllsterที่เคยทำให้ท่านขุ่นข้องใจจากพาดหัวข่าวบนหนังสือพิมพ์สังคม มันก็ไม่น่าใช่....เพราะสายตาของท่านที่มองมาที่ผมดูเต็มไปด้วยความกังวลมากกว่า

    ถ้าเช่นนั้น เพราะอะไรกัน?

    ท่านพ่อเดินนำผมไปนั่งคุยที่ชุดรับแขก เห็นท่านยังไม่เอ่ยอะไรนอกจากเดินไปรินวิสกี้สีอำพันในขวดเจียระไนลงในแก้วส่งให้ ผมจึงกล่าวขึ้นก่อน
    “ผมต้องขออภัยครับท่านพ่อ ที่ทำให้ต้องรอเก้อกัน....”
    “เรื่องนั้นช่างมันเถอะ พวกเราแค่เป็นห่วงลูกเท่านั้นเอง” ท่านยิ้มและกล่าวอย่างใจเย็น “เพราะเป็นเรื่องงานเสวนาเกี่ยวกับประเด็นของทางการด้วย พ่อก็เข้าว่ามันเป็นหน้าที่การงานของลูก แต่ก็อย่างนี้หล่ะนะ ให้Kiraได้เป็นพ่อคนเมื่อไหร่คงเข้าใจความรู้สึกแบบนี้”

    ผมได้แต่เงียบ มองท่านพ่อทรุดตัวนั่งลงบนพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆแบบที่ท่านแม่ไม่ชอบให้ทำ ก่อนชวนผมคุยต่อ
    “ทางโน้นเขาชวนคุยอยู่จนดึกหล่ะสิ หือ?”
    “ครับ อันที่จริง ผมเองก็พยายามขอปลีกตัวออกมาก่อนแล้ว แต่....Lady Allsterเธอ....”
    ผมยังพูดทันจบ ท่านพ่อก็ถามขัดขึ้น
    “ลูกเคยแสดงท่าทีว่าสนใจหล่อนก็แค่ตอนงานเลี้ยงต้อนรับเมื่อหลายเดือนก่อนเท่านั้น...”
    “เอ้อ...”
    “แต่หลังจากนั้น แม้จะมีข่าวของหล่อนกับชายอื่น พ่อก็ไม่เห็นKiraจะมีท่าทีอะไร กลับไปให้ความห่วงใยดาวจรัสแสงแห่งRosettaเสียอีกต่างหาก”

    ท่านพ่อเล่นวิเคราะห์ตรงไปตรงมาเช่นนั้น ผมก็จนหนทางที่จะแก้ตัว ได้แต่หลบสายตาไปทางอื่น ท่านพ่อไม่ได้จ้องมองมา แต่ผมกลับรู้สึกกดดันนิดๆ
    “พ่อก็แค่อดจะสงสัยไม่ได้แค่นั้นเอง”
    ผมจึงกล่าวอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น
    “หลังการสัมมนา ผมพบว่าLady Allsterกำลังถูกรังแก ก็เลยพาหล่อนไปส่งที่คฤหาสน์เท่านั้นเองหล่ะครับ เห็นสุภาพสตรีที่กำลังหวาดกลัวตัวสั่นเช่นนั้น ผมคงปล่อยไว้เช่นนั้นไม่ได้”
    “ถูกรังแกหรือ?” ท่านพ่อหันมามองอย่างสนใจ ผมจึงพยักหน้ารับ
    “ครับ”
    “หล่อนไม่มีผู้ติดตามมาด้วยรึ?”
    “ผมเพียงแต่ทราบว่า หล่อนมากับ....”ผมยั้งคำว่า”คนรัก”เอาไว้ เพราะเกรงว่าหล่อนจะเสียหาย จึงเลี่ยงไปใช้คำว่า “เพื่อนสนิทน่ะครับ”

    “อืม..ดังนั้นจึงอาสาไปส่งหล่อน....”ท่านพ่อพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจ แล้วจึงถามเองที่ผมคาดไม่ถึง “วันนี้ก็เลยไม่ได้ไปสอนหนังสือแม่หนูน้อยชาวยิวที่Rosettaสินะ”
    “....ผมสัญญากับLady Allsterไว้ว่าจะไปคอยอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเธอทุกวันน่ะครับ ท่านบารอนเองก็ขอร้องเอาไว้ ผมคิดว่าท่านบารอนเองก็เป็นสหายของท่านพ่อด้วย ดังนั้นในช่วงนี้...คงจะเขียนจดหมายไปลาสอนทางโน้นก่อน...” ผมอธิบายขณะมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาของท่านพ่อแล้ว

    “พวกAllsterน่ะ ใครๆทั่วลอนดอนเขาก็รู้กันดีว่า เป็นเจ้าของที่ดินแถบBank Siteหลายจุด....รวมทั้งRosettaด้วย กิจการของโรงละครแห่งนั้นก็กำลังรุ่งเรืองเป็นที่น่าดึงดูดใจ” ท่านพ่อมองมาที่ผมนิ่งๆ เหมือนกำลังพยายามเค้นคำสารภาพจากนักโทษปากแข็ง “ยิ่งมีดาวเด่นแสนสวยอย่างLacus Clyneด้วยแล้ว....ถ้าได้ทั้งครอบครองทั้งธุรกิจ ทั้งตัวหล่อน ก็เหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”
    ผมนิ่งอึ้งไป ไม่คิดว่าท่านพ่อเองก็ตระหนักถึงเรื่องนั้น ทำให้ผมหวนคิดถึงคำที่ดร.Clyneเคยกล่าวกับผม และสิ่งที่ท่านขอให้ผมสัญญา

    สัญญาว่าจะปกป้องหล่อน...

    แต่...รอยยิ้มหวานๆของหล่อน เสียงหัวเราะใสๆเหมือนนกน้อยยามยืนเคียงข้างAthrun กลับทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเกินกว่าจะทนยืนแทรกกลางระหว่างทั้งสองคนได้
    “ผมแน่ใจ....” ผมกลั้นใจกล่าวออกไปขณะลอบสูดลมหายใจลึกๆอย่างยากลำบาก”ว่าถ้ามีAthrunอยู่ หมอนั่นจะไม่ปล่อยให้หล่อนต้องเป็นของคนอื่น”

    แบบนี้แหล่ะดีแล้ว...ผมคิด...
    “เพราะAthrunที่เป็นเพื่อนรัก มีทีท่าจะชอบพอกับหล่อน ลูกก็ยอมถอยออกมาสินะ....ทั้งๆที่...ลูกเองก็รู้สึกว่าหล่อนเป็นคนพิเศษ”
    ท่านพ่อพูดมาตรงๆ ทำให้ผมต้องเงียบไปอีกครั้ง
    “นั่นเป็นการเสียสละหรือหนีความรู้สึกของตัวเองกันแน่?”

    ดังนั้น ผมจึงพยายามจะหาคำอธิบาย ทั้งเพื่อให้ท่านพ่อเข้าใจและ ...ให้ตัวผมยอมรับเสียทีด้วย
    “ไม่..ไม่ใช่ทั้งนั้นแหล่ะครับ ไม่ใช่เรื่องถอยไม่ถอยหรืออะไรทั้งนั้น ผมจะทำเช่นนั้นทำไมกันครับ ระหว่างผมกับหล่อน...Lacus Clyneน่ะ เราเป็นเพียงสหายกันมาแต่แรกแล้วครับ ผมนิยมในตัวหล่อนเพราะความฉลาดเฉลียว และความดีของหล่อนเพียงเท่านั้นเอง หล่อนเองก็ไม่...ผมคิดว่าไม่มีวันหรอกครับ ที่จะคิดกับผมเป็นอย่างอื่นไปได้”

    ไม่มีทางเป็นเช่นนั้น....ไม่มีวัน...

    หลังจากทุกอย่างในห้องรับแขกตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ผมก็ได้ยินเสียงถอนลมหายใจจากท่านพ่อเบาๆ
    “ถ้าพูดขนาดนั้น...ก็ตามใจKiraแล้วกัน”
    ท่านยกแขนขึ้นกอดอกขณะที่ยังจ้องมองมายังผมด้วยสายตาจริงจัง และยังต้องการความจริง

    “ถ้าKiraตัดใจจากหล่อน เพื่อรักษามิตรภาพกับAthrunเอาไว้ พ่อก็ชื่นชมในน้ำใจ แต่....ถ้าคิดจะใช้คุณหนูAllsterเป็นเครื่องมือมาช่วยในเรื่องปัญหาหัวใจของตัวเอง พ่อว่ามันก็ไม่ถูก เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น หล่อนคงกลายเป็นสุภาพสตรีที่น่าสงสาร” ท่านพ่อวางแก้ววิสกี้ลง ขณะที่แก้วในมือของผมยังมีสุราสีทองที่ไม่พร่องลงไปสักนิดเช่นเดิม

    “แค่อยากให้คิดให้หนักว่า คนอื่นๆทั้งMiss Clyne Athrun หรือพวกAllsterต่างก็เป็นมนุษย์มีจิตใจทั้งสิ้น หากเราไปสร้างความบาดหมางต่อกันและกัน คงไม่ใช่เรื่องดี และยิ่งไปกว่านั้น....อย่าพยายามเสียสละในเรื่องที่จะทำให้ตัวเองไร้ความสุขไปด้วยแล้วกัน พ่อขอแค่นี้หล่ะนะ”

    นั่นเป็นประโยคสุดท้ายของคืนนั้นที่ผมได้ฟังจากท่านพ่อ ก่อนที่ท่านจะขอตัวไปเข้านอนเนื่องจากต้องเข้าประชุมแต่เช้า ทิ้งให้ผมอยู่กับตัวเองในห้องรับแขกที่สลัวเพียงแสงตะเกียงแก้วจางๆ

    ผมยกวิสกี้แก้วเดิมในมือขึ้นจิบบางๆ รสขมและร้อน....ไม่ช่วยให้เรื่องหนักๆเกี่ยวกับเธอคนนั้นในสมองจางหายไปแม้เพียงนิด

    ไม่เลย....
    #################################

    “คุณคะ!!”
    ท่านเอกอัครราชทูตYamatoส่งยิ้มให้ภริยาที่ยืนรออยู่นานแล้วด้วยท่าทีกระวนกระวายใจ ก่อนเอ่ยเย้าแหย่
    “ถึงขั้นไม่หลับไม่นอนเลยเหรอคุณหญิง”
    “อย่าพูดแบบนั้นสิคะ ดิชั้นร้อนใจจะแย่แล้ว ยิ่งมาได้ยินว่าKiraไปกับบุตรีของAllsterด้วย โอ๊ย!ดิชั้นจะหลับตาลงได้อย่างไรหล่ะคืนนี้??”
    เขากลั้นหัวเราะขณะโอบเอวภริยา “ ผมไม่น่าเล่าเรื่องนั้นให้คุณฟังเลย ทำให้เดือนร้อนไปหมดแท้ๆ”
    หล่อนช้อนตามองสามีพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรนเช่นเดิม
    “ถึงคุณไม่เล่าให้ฟัง แต่ดิชั้นก็ต้องรู้อยู่ดีสักวัน คุณอย่าลืมสิคะว่าดิชั้นก็เป็นสมาชิกของสมาคมภริยาทูตคนหนึ่ง เรื่องเบื้องหน้าเบื้องหลังของประดานักธุรกิจและนักการเมืองทั้งหลายน่ะ....”
    “บางเรื่องรู้เร็วกว่าพวกฑูตอีก”
    ท่านทูตเอ่ยแทรกขึ้นขณะกลั้นหัวเราะ แม้จะถูกสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของบ้านบิดเนื้อที่แขนเอาก็ตาม
    “คุณนี่!!”
    “โอ๊ยย!คุณหญิง ผมล้อเล่นหน่อยเดียว”

    จากนั้น สองสามีภริยาพากันเดินไปยังห้องนอนใหญ่ ขณะที่ฝ่ายท่านผู้หญิงCalida Yamatoเอ่ยถามด้วยสามีของหล่อนด้วยสีหน้าเป็นกังวลยิ่งนัก
    “แล้วนี่....คุณได้เล่าเรื่องที่....ว่ากันว่าพวกAllsterมีหุ้นส่วนอยู่ในธุรกิจผิดกฎหมายของกลุ่มBlue Cosmosให้Kiraฟังรึยังคะ?”
    แต่กลับได้รับคำตอบว่า
    “....ยังเลย”
    นั่นทำให้ท่านผู้หญิงต้องร้องตกใจ
    “อะไรนะคะ??? ทำไมกัน?”
    “เรื่องนี้ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัดนะคุณหญิง และKiraเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว หากเรื่องที่เรากังวลกันเป็นจริง ผมไม่คิดว่าลูกจะโง่พอจะปล่อยให้ตัวเองตกหลุมพรางของคนพวกนั้นง่ายๆหรอก”

    กระนั้นก็ไม่ใช่คำตอบที่คนเป็นแม่จะพอใจได้ สีหน้าของท่านผู้หญิงยังคงเต็มไปด้วยความวิตก
    “แล้วถ้า....เกิดKiraไปหลงรักคุณหนูFllayเข้าจริงๆหล่ะคะ?”
    “ก็สมใจคุณหญิงไม่ใช่รึ? ผมเห็นตอนลูกกลับมาเมื่อแรก คุณสนับสนุนออกหน้าออกตาขนาดนั้น”
    ท่านทูตกระเซ้า แต่ฝ่ายภริยาไม่ตลกด้วย
    “เอ๊ะ!ท่านเอกอัครราชทูตYamato!!อย่ารื้อฟื้นเรื่องไม่เป็นเรื่องได้มั๊ยคะ?ดิชั้นกำลังพูดจริงจังแท้ๆ”
    เขากลั้นหัวเราะหึๆ แม้รู้ดีว่าภริยาไม่ใช่สตรีที่โง่เขลา กลับกันหล่อนแสดงตนเป็นคู่คิดคู่ชีวิตที่ดีมาตลอด รวมทั้งเป็นแม่ที่ดีด้วย

    “คุณหญิง Kiraก็เคยผ่านประสบการณ์ที่เลวร้าย และเป็นบทเรียนชีวิตมาให้เขาแล้วครั้งหนึ่ง ผมไม่คิดว่าลูกจะทำพลาดอีก เรื่องของพวกAllster ผมคิดว่าลูกจะค้นพบข้อเท็จจริงเองในไม่ช้า ผมเชื่อในตัวเขาและการตัดสินใจของเขา”ก่อนสบตากับภริยาอย่างอ่อนโยน “คุณหญิงเองก็เช่นกันมิใช่หรือ?”
    เมื่อได้ฟังที่สามีกล่าว แม้ท่านผู้หญิงCalida Yamatoจะมิได้เถียงว่ากระไรต่อ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความห่วงใยในตัวบุตรชายลดน้อยลงเลย

    “ดิชั้นเกรงว่า Kiraจะตกเป็นเครื่องมือของคนพวกนั้น เหมือนกับที่บารอนAllsterใช้ความสัมพันธ์ส่วนตัวที่มีต่อข้าราชการระดับสูงเพื่อเอื้อประโยชน์ให้กับตัวเองและพรรคพวก มันจะเท่ากับว่าเสื่อมเสียไปถึงเกียรติยศของคุณและตระกูลของเราด้วยนะคะ....ไม่เพียงเท่านั้น....”
    ท่านผู้หญิงCalidaหลบสายตาลงต่ำขณะที่สองมือบีบเข้าหากัน
    “ดิชั้นเป็นห่วงความรู้สึกของKira....”

    บุตรชายเพียงคนเดียวที่หล่อนและท่านฑูตทุ่มเทความรัก ความเชื่อมั่น และความหวัง
    “ผมเข้าใจ แต่เรื่องแบบนี้ ให้Kiraตัดสินใจเลือกด้วยตัวเองดีกว่านะ”

    เมื่อเห็นสีหน้าของภริยายังไม่คลายความทุกข์ เขาจึงเอ่ยชวนด้วยนึกเรื่องบางอย่างขึ้นได้
    “เอาแบบนี้ดีกว่าคุณหญิง พรุ่งนี้ผมเลิกงานเร็ว จะให้ลูกน้องไปจองบัตรชมละครเพลงเรื่องล่าสุดของRosetta แล้วเราไปดูด้วยกันเถอะ”
    คำเอ่ยชวน ทำให้ท่านผู้หญิงของเขาต้องแปลกใจ
    “เวลาแบบนี้ ดิชั้นไม่มีอารมณ์ไปรื่นเริงที่อื่นหรอกค่ะ”
    “ไปเถอะน่า คุณหญิงกังวลไปเราก็ห้ามลูกไม่ได้อยู่ดี” แม้จะได้รับคำปฏิเสธแต่ท่านฑูตก็ยังพยายามขอร้องภริยา

    เพราะตัวเขาเองก็มีเรื่องที่อยากทราบข้อเท็จจริงเหมือนกัน
    “ไปดูละครฟังเพลงให้จิตใจผ่อนคลายดีกว่า จะได้มีแรงคิดหาหนทางกันต่อไปนะ”

    ท่านผู้หญิงเงยหน้าขึ้นมองสามีอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่กระนั้นเถอะ สามีของหล่อนเป็นพวกเดาใจยากอยู่แล้ว แม้คิดอะไรในใจ ก็ไม่ค่อยจะบอกให้หล่อนทราบเท่าไหร่
    ครั้งนี้ก็เหมือนกัน หล่อนยอมตามใจเขา ก็ดีเหมือนกัน ....เผื่อจะมีความคิดดีๆ นำมาแก้ไขปัญหากันต่อไป
    ##########################################
  11. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 19 : And the show goes on…

    ในค่ำคืนที่ยาวนานของโรงละครดอกกุหลาบแห่งนี้ เหล่าผู้ชมทั้งสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลในชนชั้นสูงที่แต่งกายด้วยอาภรณ์ชั้นดีและหรูหรา
    ราวกับภาพวาดของเหล่าผู้คนในปราสาทราชวังที่ชั้นเคยอ่านเจอในนิทานที่ครูKiraเอามาให้เป็นแบบเรียนอ่าน เหล่าชนชั้นสูงจับจองที่นั่งจนเต็มดังเช่นทุกครั้งที่โรงละครของเราเปิดการแสดง โดยเฉพาะในวันที่คุณหนูLacus Clyne ดาวจรัสแสงแห่งRosettaขึ้นขับขานเสียงเพลงเช่นนี้

    คืนนี้ ชั้นได้รับอนุญาตจากคุณหนูLacus ให้มาคอยดูการแสดงละครเพลงโศกนาฏกรรมเรื่องใหม่ในชื่อเรื่อง
    “The Bride from Darkness” จากม่านหลังเวทีร่วมกับเด็กๆนักดนตรีคนอื่นๆที่ไม่มีคิวขึ้นแสดง ประการแรกเพราะอีกไม่นานชั้นเองก็จะได้ขึ้นแสดงเดี่ยวฮาล์ป คุณหนูจึงอยากให้ชั้นได้เห็นของจริงที่ไม่ใช่แค่การซ้อม ทั้งแสงสีเสียงและบรรยากาศที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย สายตาทุกคู่ที่จะจ้องมองตรงมาอย่างยากจะตีความว่าแต่ละคนคิดเช่นไรกับผู้แสดงบนเวที ชั้นอดนึกหวั่นกลัวอยู่ในใจไม่ได้อยู่เหมือนกัน

    และเมื่อมองไปยังคุณหนูLacusที่กำลังยืนทำสมาธิอยู่เงียบๆคนเดียวที่เก้าอี้มุมห้อง ก็ทำให้ชั้นนึกเหตุผลอีกประการออกประการ นั่นเป็นเพราะชั้นไม่ต้องเรียนหนังสือจนค่ำ เนื่องจากเช้าวันนี้ครูKiraส่งจดหมายลาหยุดมา ตอนนั้นคุณหนูรับไปอ่านด้วยสีหน้าเรียบเฉย และไม่ได้กล่าวออกความเห็นอะไรนอกจากบอกกับชั้นว่า
    “Stellarจ๊ะ ช่วงนี้หลังเลิกเรียนฮาล์ป หนูมาดูการแสดงที่โรงละครใหญ่นะ อาจจะดึกหน่อย คงไม่ทำให้ง่วงนะจ๊ะ”
    “เอ๋?แล้ว...ครูหล่ะคะ?”
    “Mr.Yamatoเค้ามีธุระยุ่ง คงไม่มาที่นี่ซักพักน่ะจ้ะ”

    ชั้นเห็นAuelกับStingกำลังง่วนกับการตรวจเสียงสูงต่ำของไวโอลินและเชลโลอีกครั้ง ก่อนที่จะต้องขึ้นแสดงในช่วงคั่นเวลา พอStingเห็นชั้นก็ยิ้มแล้วกวักมือเรียกให้ไปหา ขณะที่Auelทำสีหน้าไม่สู้เห็นด้วยและกำลังจะทักท้วง แต่Stingไม่ว่าอะไรนอกจากยิ้มและพยักหน้าให้ชั้นอีกครั้ง ดังนั้น หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งชั้นจึงวิ่งไปรวมกลุ่มกับทั้งสองคน
    “วันนี้ครูKiraไม่มาเหรอ?Stellar”
    Stingถามพลางชะเง้อชะแง้ทำท่ากวาดสายตาไปรอบๆ ชั้นส่ายหน้าเบาๆ นึกเศร้าขึ้นมานิดหน่อย
    “อื้ม...มีจดหมายลาหยุดจากครูมาที่นี่เมื่อเช้า”
    “ครูเบื่อลูกศิษย์อย่างเธอแล้วมั้ง?”
    “Auel!ปากแกเนี่ยนะ!”
    Stingหันไปเอ็ดAuelที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ชั้นแอบกลั้นยิ้มอยู่คนเดียว ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงคิดว่าAuelพูดจริง แต่พอเวลาผ่านไป ชั้นก็เรียนรู้ว่าอันที่จริง Auelก็ปากร้ายไปอย่างนั้นเอง

    “ครูอาจจะไม่ค่อยสบาย ก็มาสอนStellarเกือบทุกวันไม่มีวันหยุดนี่นา” ชั้นบอกกับStingอย่างที่คิดเดาเอาเอง นึกเป็นห่วงครูKira คนใจดีคนนั้นขึ้นมาเหมือนกัน “เวลาครูมาสอน ก็ไม่ได้สอนแค่Stellarคนเดียวด้วย บางทีถ้ามีคนอื่นๆอยากจะเรียนด้วย ครูก็ชวนมาทุกที”
    “นั่นสินะ ครูคงเหนื่อย” StingเปรยพลางหันไปถามAuelที่นั่งเช็คเส้นเสียงไวโอลินไปเหมือนไม่สนใจ “จริงมั๊ย Auel?”
    กระนั้นพอถูกถาม Auelก็ทำเบือนหน้าไปทางอื่น ชั้นอดจะแอบยิ้มไม่ได้ ก็บางครั้งน่ะ Auelยังได้หนังสืออ่านสนุกๆจากครูไปตั้งหลายเล่ม
    ใจจริง Auelคงแปลกใจไม่แพ้ชั้น ที่ครูไม่มาวันนี้.....

    “เสียดายจัง...ทั้งๆที่เป็นการแสดงรอบแรกของละครเรื่องใหม่แท้ๆ....ครูน่าจะได้มาดู”ชั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ Stingวางมือบนหัวชั้นเบาๆ
    “นั่นสิ…. นี่มีแต่พวกผู้ดีทั้งนั้นเลยที่มา”Auelพูดพลางชะเง้อมองออกไปนอกม่าน “แต่ดีที่พวกAllsterไม่โผล่หน้ามา”
    “ชี่!อย่าพูดไปสิ เกิดมาจริงๆ ก็ยุ่งกันพอดี”
    Stingปรามเบาๆ Auelถึงได้รีบยกมือขึ้นปิดปาก ชั้นไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่พวกเรา(หมายถึงชาวโรงละครRosettaแห่งนี้น่ะค่ะ)ขัดแย้งกับเจ้าของที่ดินอย่างตระกูลAllsterเท่าไรนัก คุณหนูเองก็ไม่เคยเล่าให้ชั้นฟัง ครูสอนฮาล์ปก็ดุเอาทุกครั้งที่ชั้นถาม ครูKiraเองก็เพียงแต่ยิ้มๆแล้วบอกชั้นว่าครูเองก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดเรื่องนี้เหมือนกัน

    “แล้วก็อย่าไปพูดเรื่องนั้นให้คุณหนูLacusได้ยินตอนนี้เชียวนะ!เพราะคุณหนูต้องใช้สมาธิกับบทวันนี้ด้วย คุณDarcostaก็กำชับไว้ว่าอย่าให้มีอะไรรบกวนจิตใจคุณหนูเด็ดขาด ลืมไปแล้วเรอะ??”
    Stingเอ็ดเพื่อนคู่หูของเขาพลางดึงทั้งชั้นทั้งAuelมาอีกทาง

    ชั้นหันกลับไปมองคุณหนูLacus ซึ่งอยู่ในชุดกระโปรงยาวผ้าไหมซาตินฝรั่งเศสตกแต่งลูกไม้คว้านคอลึกสีดำสนิททั้งตัวยิ่งขับให้ผิวพรรณของผู้สวมใส่ขาวผ่อง สร้อยคอทองคำขาวประดับด้วยเพชรถักละเอียดเหมือนตาข่ายโอบรอบลำคอระหงขาวสะอาด เรือนผมสีPink Blondเป็นคลื่นอ่อนๆปล่อยยาวสยาย บนหน้าผากสวมเครื่องประดับคล้ายมงกุฏจากทองคำขาวประดับด้วยไข่มุกเม็ดใหญ่สีเทาเกือบดำส่องประกายระยับ เปลือกตาที่ปิดสนิทตกแต่งสีเทาเงินเข้มมีประกายเหมือนกากเพชรกระจายวิบวับรับกับขนตางอนหนาเหมือนปีกผีเสื้อขยับเบาๆทาบลงบนแก้มไร้ส
    ี ก่อนที่เธอจะลืมตาและลุกขึ้นยืนเงียบๆพลางยกผ้าโปร่งสีดำยาวขึ้นคลุมศีรษะ เป็นสัญญาณที่ทำให้เหล่านักแสดงและนักดนตรีคนอื่นๆรู้โดยทันทีว่า การแสดงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

    คุณหนูLacusที่เคยอ่อนโยนและนุ่มนวลผู้นั้นในเวลานี้...ทำให้ชั้นต้องรู้สึกยำเกรง ริมฝีปากสีชมพูอ่อนบางและมีประกายสีทองเล็กๆไม่ขยับเอ่ยสิ่งใด ดวงตาสีน้ำทะเลที่ดูทรงอำนาจในตอนนี้ไม่มองใคร และในตอนนั้นเอง ก่อนที่เธอจะก้าวผ่านม่านกำมะหยี่ออกไป เสียงเพลงที่บรรเลงด้วยออร์แกนเป็นหลักก็โหมประโคมขึ้นด้วยท่วงทำนองที่วังเวงและยิ่งใหญ่ในเวลาเดียวกัน....ทำให้ชั้นขนลุกไปหมด

    “คุณหนู...กำลังสวมบท....”
    Stingบอกชั้นเบาๆ
    “บทของนางพรายนามEllamandaแห่งความมืดที่ไม่รู้จักความรัก ไม่รู้จักอารมณ์ความรู้สึก น้ำตา หรือรอยยิ้ม ไม่รู้จักสิ่งใดนอกเสียจากการปกครองค่ำคืน นี่เป็นองก์แรกของการแสดง”
    “น่ากลัว...เศร้าสร้อยแต่ก็เต็มไปด้วยอำนาจยิ่งใหญ่”Auelเสริมพลางมือของเขาลูบแขนตัวเอง สีหน้าของเขาซีดลงเล็กน้อย “ดูไม่ใช่คุณหนูเลย”

    ชั้นมองไปที่ภาพด้านหลังของร่างระหงในชุดกระโปรงยาวสีดำราวรัตติกาลก้าวอย่างเชื่องช้าหากงามสง่า ไปสู่เวทีรูปจันทร์เสี้ยวด้านหน้าที่เต็มไปด้วยผู้ชมเกือบพันคนที่กำลังรอคอย ชายกระโปรงสีดำผ่านความสูงชันของบันไดเวียน ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าใดๆ สูงขึ้น.... สูงขึ้น.... ราวลอยขึ้นไป มิใช่ดำเนินไป.... ท่ามกลางแสงเทียนจากตะเกียงแก้ว และการเริงร่ายของเหล่าภูติพรายที่มีปีกสีเงินโปร่งใส

    เหล่านักร้องประสานเสียงขับร้องบทเพลงโหมโรงต้อนรับราชินีแห่งรัตติกาล ชั้นได้ยินเสียงฮือฮาและเสียงปรบมือดังก้องจนตัวเองต้องสะดุ้งเฮือก

    เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ชั้น...ได้ดูการแสดงของคุณหนูLacus Clyne
    เป็นครั้งแรกจริงๆ...

    “คุณหนูLacusเวลาสวมบทบนเวทีแบบนี้...ดูเปลี่ยนไปเลยนะ...”
    Stingพูดขึ้นเบาๆ ชั้นเกาะแขนเสื้อของเขาแน่น รู้สึกตัวเองสั่นนิดๆ ได้ยินเสียงAuelเปรยขึ้นเสริม
    “อื้ม...แต่น่ากลัวชอบกล....เพราะถึงยังไง ชั้นก็ชอบคุณหนูเวลาปกติมากกว่า”

    แม้จะรู้สึกกลัวร่างสูงระหงในชุดสีดำขลับตัดกับผิวสีน้ำนมในเวลานี้....แต่ชั้นกลับทำให้ชั้นอยากเห็นมากกว่านี้ขึ้นไปอีก
    อยากเห็นการแสดงของLacus Clyneแห่งRosettaให้มากกว่านี้

    ชั้นและสมาชิกของโรงละครคนอื่นๆที่ไม่ต้องขึ้นแสดง ต่างพากันวิ่งขึ้นบันไดด้านหลังเวทีเพื่อไปสู่ชั้นลอยใต้หลังคาเพื่อจะได้เห็นการแสดงได้ชัดมากขึ้น ความตื่นเต้นบนเวทีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อนางพรายEllamandaแห่งความมืด ผู้ไม่เคยรู้จักสิ่งใดนอกจากความเงียบงันแห่งรัตติกาลได้พบกับชายเลี้ยงแกะผู้ไร้เดียงสาและมีจิตใจดีงาม ในยามค่ำคืนที่ไร้แสงจากจันทรา นางและเขาจะมาเจอกัน พูดคุยเรื่องราวต่างๆที่ได้พบเจอมาในวันนั้น และนางจะร้องเพลงขับกล่อมให้เขาหลับฝันดี เป็นเช่นนั้นเรื่อยไป...ทุกคืน ทุกคืน จนเกิด”แสงสว่าง”ขึ้นในหัวใจของนาง ทำให้เหล่าภูติในป่าแห่งราตรีล้วนกังวลใจ เพราะเกรงว่านางพรายจะเพลิดเพลินกับ”แสงสว่าง” จนไม่กลับสู่ความมืดอีก

    แสงสว่างนั้น...ก็คือ...สิ่งที่เรียกว่า”ความรัก”

    ดังนั้น พวกภูติราตรีจึงนำเรื่องไปแจ้งให้พ่อมดมนต์ดำชื่อHymanneซึ่งอยู่ลึกลงไปใต้ท้องทะเลอันเร้นลับ ผู้มีอายุมานับตั้งแต่โลกได้ถูกสร้างขึ้น เนื่องจากเขาได้รับมอบหมายจากเหล่าเทพเจ้าให้เป็นผู้ดูแลสมดุลของแสงสว่างและรัตติกาล พ่อมดมนต์ดำจึงได้สร้างข่ายอาคมล้อมกายEllamandaไว้ในป่าแห่งราตรีกาลเพื่อไม่ให้ความมืดหลบหนีหรือกลายเป็นแสงสว่างได้อีก ทำให้นางพรายและชายเลี้ยงแกะไม่สามารถพบกันได้อีก

    แม้ชายเลี้ยงแกะจะรู้ดีว่านางไม่ใช่มนุษย์ และมนุษย์กับพรายไม่มีทางอยู่ในภพภูมิเดียวกันได้ แม้ความตายก็ไม่อาจทำให้ทั้งสองได้อยู่ร่วมกัน เพราะนางพรายมีร่างเป็นอมตะ ไม่แก่ ไม่ตาย ไม่มีวันเจ็บป่วย ในขณะที่ตัวเขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ที่เกิดมา ก็ต้องตายไปเมื่อถึงลิขิตของพระเจ้า
    แต่กระนั้น....เขาก็ยังอยากจะได้ฟังเสียงเพลงจากนางอีกสักครั้ง
    ชายเลี้ยงแกะจึงจุดไฟเผากระท่อมของตน ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังป่าแห่งราตรีกาลซึ่งไร้แสงสว่างนำทางใดๆ นอกจากแสงจากตะเกียงเล็กๆที่นำติดตัวไปด้วย แม้นางพรายจะเฝ้าอธิษฐานไม่ให้หานางพบ แต่เขาก็ยังฝ่าฟันอันตรายที่เกิดจากอำนาจของพ่อมดHymanneครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ทุกก้าวที่ล้วงล้ำเข้าใกล้เขตอาคม บาดแผลบนร่างกายของชายเลี้ยงแกะจะมากขึ้นๆ เลือดไหลหลั่งรินลงบนพื้นดิน เกิดเป็นดอกกุหลาบสีแดงผุดเลื้อยขึ้นตามเส้นทางที่เขาเข้าใกล้นาง

    และเมื่อ....คนรักทั้งสองได้พบหน้ากันอีกครั้ง โดยมีกระจกของข่ายอาคมกั้น น้ำตาที่ส่องประกายราวอัญมณีล้ำคาก็ร่วงหล่นลงจากดวงตาทั้งสองของนางพราย น้ำตาที่เกิดขึ้นจากทั้งความยินดี และความเศร้าเหลือคณานับ

    ดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง
    และเศร้าใจที่....ต้องจากกันตลอดกาล

    ปลายนิ้วของทั้งสองสัมผัสกันอีกครั้ง รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นที่ริมฝีปากของคนรักทั้งสอง ก่อนที่ร่างของชายเลี้ยงแกะจะทรุดลงกับพื้น และไม่มีวันลุกขึ้นอีกตลอดกาล

    Ellamandaไม่อาจทำลายอาคมของพ่อมดมนต์ดำได้ ด้วยความจริงที่ว่า...นางเป็นความมืด....ก็ต้องอยู่คู่กับรัตติกาลชั่วนิรันดร์

    ไม่มีทางแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้...


    “I'm so tired of being here
    Suppressed by all my childish fears….
    And if you have to leave ….
    I wish that you would just leave
    'Cause your presence still lingers here
    And it won't leave me alone…..

    These wounds won't seem to heal …..
    This pain is just too real….
    There's just too much that time cannot erase…..

    When you cried I'd wipe away all of your tears
    When you'd scream I'd fight away all of your fears
    I held your hand through all of these years
    But you still have……
    All of me…..

    You used to captivate me
    By your resonating life…..
    Now I'm bound by the life you left behind….
    Your face it haunts…….
    My once pleasant dreams
    Your voice it chased away……..
    All the sanity in me

    These wounds won't seem to heal ……
    This pain is just too real …….
    There's just too much that time cannot erase……

    [Chorus]
    When you cried I'd wipe away all of your tears
    When you'd scream I'd fight away all of your fears
    I held your hand through all of these years
    But you still have……
    All of me…..

    I've tried so hard to tell myself that you're gone …..
    But though you're still with me
    I've been alone all along……

    When you cried I'd wipe away all of your tears
    When you'd scream I'd fight away all of your fears
    I held your hand through all of these years
    But you still have……
    All of me….. ”
    [Special Credit for “My Immortal” by Evannessence]


    เสียงเพลงอันเศร้าสร้อยนั้น ทำให้น้ำตาของชั้น.....ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

    นี่คือ....บทบาทในฐานะนักแสดงของคุณหนูLacus Clyne หรือนี่...
    #######################################

    เมื่อผ้าม่านกำมะหยี่สีแดงกุหลาบทิ้งตัวลงมาพร้อมๆกับเสียงบรรเลงออร์เคสตร้าที่จบลง นั่นก็เป็นสัญญาณบอกว่า การแสดงได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว สิ่งที่ดิชั้นและสมาชิกคนอื่นๆของRosettaได้ยินตามมาก็คือเสียงโห่ร้องและเสียงระดมปรบมือให้เกียรติดังกึกก้องและยาวนาน นักแสดงบางคนแอบแง้มม่านเพื่อมองดูภาพเหล่าผู้ชมยืนขึ้นแสดงความชื่นชมการแสดงที่เพิ่งจบไป
    ด้วยดอกกุหลาบหลากสีผูกโบว์เล็กๆที่ก้านดอกแล้วดอกเล่าซึ่งถูกโยนขึ้นมาบนเวทีการแสดง ชาวคณะละครหลายคนหันไปสวมกอดกันด้วยความดีใจที่การแสดงทั้งหมดเรียกได้ว่าจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ พวกนักดนตรีและนักร้องคอรัสกรูเข้ามากอดดิชั้นอย่างอบอุ่น จนดิชั้นเองยังอดจะรู้สึกปลาบปลื้มใจไปด้วยไม่ได้

    ....แม้จะยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไปก็เถอะ...แต่ดิชั้นก็ยังยิ้มได้เพราะใบหน้าอันสดใสของทุกคนที่นี่

    แต่ว่า....ในตอนนั้น ท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงแสดงความยินดีหลังม่านเวที ดิชั้นกลับมองเห็นสายตาที่แสดงความกังวลใจคู่หนึ่งมองตรงมา คุณDarcostaจ้องมองดิชั้นอยู่นิ่งๆจนดิชั้นรู้สึกแปลกใจ ชาวคณะเข้าไปรุมล้อมผู้จัดการคณะคนเก่งเพื่อแสดงความดีอกดีใจกัน หากเขาเพียงแต่ยิ้มและกล่าวกับทุกคนว่า
    “ผู้ชมยังStanding ovationอยู่นะ อย่าปล่อยให้พวกเขารอนานเลย อีกซัก2นาที เรารวมตัวกันออกไปแสดงความขอบคุณกันเถอะ”

    ดูทุกคนจะเต็มไปด้วยความสุข ดูเสียงตอบรับดังก้องพร้อมเพรียงเชียว ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเตรียมตัวเพื่อจะออกไปด้านหน้าเวทีอีกครั้งตามCurtain Call (เสียงเรียกร้องหลังจบการแสดง) ดิชั้นเองก็เช่นกัน หากกลับถูกเรียกไว้
    “คุณหนูLacusครับ”
    “คะ?”
    “เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมากครับ ในชั่วขณะหนึ่ง คุณทำให้ผู้ชม”เชื่อ”ได้เลยว่า ได้กลายเป็นนางพรายEllamandaไปแล้วจริงๆ” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม ดิชั้นจึงค้อมศีรษะลงน้อมรับคำชมนั้น
    “ขอบคุณค่ะ คุณDarcosta ทั้งหมดนั้นเพราะมีผู้กำกับที่คอยเคี่ยวเข็ญดิชั้นและทุกคนเช่นคุณนั่นเองค่ะ”

    เขาเงียบเสียงไป ขณะที่จ้องมองดิชั้นนิ่งๆก่อนจะมองไปทางอื่น
    “แต่ว่า....”
    “คะ?”
    “เพลงในฉากจบ ผมว่า...คุณหนูดูไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่”
    “?ยังไงกันคะ?”
    ดิชั้นมิได้ไม่พอใจหากจะถูกวิพากษ์วิจารณ์ในเรื่องงานบ้าง จึงตั้งใจฟังสิ่งที่ผู้จัดการคณะกำลังบอก เพื่อจะได้นำไปปรับปรุงในการแสดงรอบต่อๆไป

    “แปลกนะครับ ทั้งที่เป็นเพลงเศร้าแท้ๆ…”
    “คะ?”
    ดิชั้นอดขมวดคิ้วไม่ได้ จนเมื่อได้ฟังคำตอบจากเขา

    “กลับดูเหมือนคุณหนูกำลังโกรธใครอยู่มากกว่า”

    ….โกรธเหรอ?
    #######################################
  12. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    [color=#FF80B]จดหมายจากLacus Clyneถึงบิดาของหล่อนซึ่งเวลานี้พำนักอยู่ที่มหาวิทยาลัยเบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี
    [/color]

    21 กรกฎาคม 1889
    คุณพ่อที่รัก

    ก่อนอื่นลูกคงต้องกราบขอโทษคุณพ่อ ที่ไม่ทันจะได้รับจดหมายตอบกลับ ก็ส่งฉบับต่อไปมาเสียก่อน คิดว่าคุณพ่ออาจจะยังไม่ได้อ่านฉบับก่อนหน้านี้เสียด้วยซ้ำ แต่ก็ช่างมันเถอะค่ะ เพราะเวลานี้ลูกร้อนใจเสียจนรอจดหมายตอบกลับจากคุณพ่อไม่ไหวแล้ว

    ลูกเพิ่งกลับจากRosettaได้สักครู่นี้เองค่ะ หลังจากการแสดงรอบแรกของ The Bride from Darkness (ที่ลูกเพิ่งเล่าเรื่องย่อๆให้คุณพ่อฟังไปเมื่อสองสามฉบับก่อนนี้)ได้ยุติลง มีผู้มาชมการแสดงของพวกเราล้นหลามเหมือนเช่นทุกครั้งค่ะ ชาวคณะละครทุกคนมีความสุขกันมากๆเลยหล่ะค่ะที่ได้ทำละครเพลงเรื่องนี้ เสียงตอบรับจากผู้ชมก็ดีมากทีเดียว เหล่าชนชั้นสูงที่มาชมการแสดงในคืนนี้ต่างชื่นชอบและลูกเองก็รู้สึกยินดีระคนโล่งอกที่ไม่ทำให้พวกเขาต้องเสียดายเงินที่ีี่ี่
    ่อุตส่าห์ควักมาจ่ายเพื่อเข้าชมการแสดงของพวกเรา

    แต่ถึงกระนั้น.. ตัวลูกเองกลับไม่รู้สึกพอใจกับคืนแรกนี้เท่าที่ควรเลยค่ะ คุณDarcostaเองก็ยังว่าเอาว่าลูกดูไม่มีสมาธิ ใจจริงลูกก็อยากจะเถียงเหมือนกันนะคะว่า ไม่จริงเสียหน่อย ลูกตั้งใจทำงานทุกครั้ง แต่วันนี้ ลูกไม่รู้ว่าจะหาคำอธิบายอย่างไร เพราะคุณDarcostaเธอพูดไม่ผิดหรอกค่ะ ใจลูกว่อกแว่กอยู่จริงๆ แม้ใครๆจะ”เชื่อ”ในบทบาทของเราบนเวที แต่ถ้าเรา”ไม่เชื่อ”แล้ว....มันก็ช่างน่าละอายเหลือเกิน นี่ลูกกล่าวในฐานะที่เป็นนักแสดงนำของRosettaนะคะ ลูกรู้สึกว่าตัวเองแย่มากเหลือเกิน

    โธ่!คุณพ่อคะ ทำไมในเวลาเช่นนี้ คุณพ่อจึงไม่อยู่ข้างๆลูกอย่างเคยนะ? ลูกทราบดีค่ะว่าไม่ใช่ความผิดของคุณพ่อเลย แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆที่ลูกรู้สึกเช่นนั้น เรื่องนี้ทำเอาลูกข่มตาหลับไม่ลงเลยทีเดียว คุณพ่อกรุณาบอกมาทีเถิดค่ะว่า ลูกเพียงแต่เครียดและคิดมากเรื่องงานไปเท่านั้น

    จดหมายฉบับนี้แปลกไปใช่หรือไม่คะคุณพ่อ? คุณพ่อคงคิดแปลกใจหากได้อ่านจดหมายฉบับก่อนหน้านี้ ซึ่งลูกเล่าแต่เรื่องราวสนุกๆที่โรงละคร เรื่องความเปิ่นเป๋อของเจ้าHaloที่พยายามไล่จับผีเสื้อในสวนกุหลาบของเราจนตกลงไปในบ่อโคลน แล้วก็เรื่องที่Stellarเริ่มเขียนโคลงกวีสั้นๆให้ลูกอ่าน เป็นโคลงที่ไพเราะน่ารักมาก (ลูกแนบไปกับจดหมายฉบับก่อนหน้านี้แล้วหล่ะค่ะ เผื่อคุณพ่อไม่ทันสังเกตกระดาษแผ่นเล็กๆที่แนบไปกับซอง)....นี่ลูกชักจะเลอะเทอะแล้วสิเนี่ย ที่ไปกล่าวซ้ำกับเรื่องในฉบับก่อน ....เขียนมาจนถึงเรื่องนี้ เรื่องของแม่หนูชาวยิวที่น่าสงสารคนนั้น ลูกก็อดที่จะไปคิดถึงเรื่องของอาจารย์Kira Yamato เพื่อนที่แสนดีของคุณพ่อคนนั้นไม่ได้ ลูกขอบ่นถึงเรื่องที่เขาทำเสียหน่อยเถอะค่ะ อดรนทนไม่ไหวเสียแล้ว ได้โปรดอย่าตำหนิลูกที่บ่นยืดยาวเลยนะคะ

    เรื่องของเรื่องก็คือ คุณพ่อก็ทราบดีว่าแม้ไม่แสดงออกด้วยมารยาทอันดี แต่ลูกรังเกียจท่านบารอนAllsterเจ้าของที่ดินของRosettaเสียเหลือเกิน ลูกจะไม่กล่าวซ้ำถึงพฤติกรรมเจ้าชู้ยักษ์ที่เขาชอบทำใส่ลูกเวลาถือวิสาสะมาที่โรงละครหล่ะนะคะ มันไร้สาระและเป็นเรื่องซ้ำๆ แต่ประเด็นคือ บุตรีของท่านบารอนคือ Lady Allsterเธอรังเกียจลูกจะตายไป (อย่างที่เรารู้กันว่าคุณหนูAllsterท่านนั้นเธอหวงพ่อตัวอย่างกับอะไรดี ลูกก็พอเข้าใจความรู้สึกเธอหรอกนะคะ เพราะถ้าเป็นลูก ถ้าคุณพ่อจะมีหญิงอื่นนอกจากคุณแม่ ลูกก็ย่อมเป็นเช่นเธอ) และเรื่องมันก็คงไม่ยุ่งวุ่นวายรบกวนจิตใจลูก ถ้าอาจารย์Yamatoท่านนั้นจะไม่ได้เป็นเพื่อนกับทางนั้นด้วย ทั้งๆที่เป็นเช่นนั้น แต่ก็ยังมีน้ำใจมาช่วยสอนหนังสือให้เด็กๆที่คณะละครเกือบทุกวัน ไม่เพียงStellarเท่านั้นนะคะ เดี๋ยวนี้เด็กๆที่โรงละครคนอื่นๆก็ติด”ครูKira”ของพวกแกกันทั้งสิ้น

    แล้วเป็นอย่างไรหล่ะคะ? ทั้งๆที่เขาเคยมาสอนหนังสือเด็กๆที่นี่เกือบจะทุกวันเช่นนั้น แต่เมื่อเช้านี้กลับมีจดหมายมาขอลาไปทำธุระสองอาทิตย์?

    ทำไมจึงเป็นเช่นนั้นน่ะหรือคะ? ถ้าเช่นนั้นลูกขอทวนความจำของคุณพ่อเสียหน่อย คุณพ่อจำพาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับเรื่องที่ว่าเขาถูกLady Allsterตัดสัมพันธ์เมื่อหลายเดือนก่อนได้หรือไม่คะ?นั่นแปลว่า เขาเคยหมายปองในตัวหล่อนอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้สานสัมพันธ์ต่อให้มากไปกว่าสหาย ทางLady Allsterก็ไปมีรักกับชายอื่น ลูกคิดว่าเรื่องนี้คงทำให้สหายของคุณพ่อช้ำใจพอดู แต่เมื่อวานค่ะคุณพ่อ เขาเชิญลูกไปดูการสัมมนาเชิงอภิปรายทางการเมืองที่ภาควิชาของเขาจัด ณ ไฮด์ปาร์ค ทั้งยังเชิญลูกไปรับประทานมื้อค่ำที่บ้านของเขา ลูกก็ไปตามคำเชิญค่ะ (ทั้งที่เขาออกปากเชิญลูกเฉยๆ ไม่มีการ์ดเชิญเป็นทางการแต่อย่างใดเลยนะคะ แต่ก็เอาเถอะค่ะ ลูกไม่ถือ) ชวนAthrunไปด้วยเพราะเห็นว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน

    แต่สิ่งที่ลูกพบหลังการอภิปรายจบลงก็คือ เขากลับไปเดินควงคู่อยู่กับLady Allsterเสียหน้าตาเฉยเลยเช่นนั้น ท่าทางสนิทสนมกันน่าดูเชียวหล่ะคะ

    ลูกเลยสงสัยเสียจริงว่า ถ้าเช่นนั้น เขาจะมาออกปากเชิญลูกไปรับประทานมื้อค่ำด้วยเพื่ออะไร? ในเมื่อเขากลับไปไหนก็ไม่รู้กับLady Allster ทิ้งให้ลูกกับAthrunยืนงงอยู่เช่นนั้น ดอกไม้ที่คิดว่าจะนำไปแสดงความยินดีกับเขาก็ไม่ได้มอบให้ (ลูกโมโหค่ะ เลยยกให้Stellarไปเสียเลย) คิดอยากจะทำอะไรก็ทำตามใจตัว ไม่คิดจะบอกจะกล่าวอธิบายอะไรกันบ้าง ดูสิคะ! ลูกรังเกียจพฤติกรรมเช่นนี้เสียจริง

    แล้วซ้ำร้ายยิ่งไปกว่านั้นนะคะ หลังการแสดงจบลง ทั้งๆที่ลูกยังมีอารมณ์ขุ่นมัวจากที่คุณDarcostaวิจารณ์เอาว่าทำงานไม่มีสมาธิ ลูกก็ถูกเรียกตัวไปพบกับแขกVIPท่านหนึ่งของโรงละคร คุณพ่อทายสิคะว่าใคร ลูกว่าคุณพ่อทายไม่ถูก ท่านเอกอัครราชฑูตYamatoและภริยาค่ะ ทั้งสองคือท่านพ่อท่านแม่ของอาจารย์Yamatoผู้แสนดีของคุณพ่อนั่นเอง และก็ยังเคยว่าจ้างRosettaให้ไปสร้างความบันเทิงในงานเลี้ยงของพวกเขาอีกหลายครั้ง ล่าสุดก็คืองานเลี้ยงต้อนรับบุตรชายผู้แสนร้ายกาจของพวกเขานั้นเองหล่ะค่ะ! ท่านฑูตและท่านผู้หญิงกล่าวชื่นชมการแสดงของลูกเสียมากมายจนทำให้ลูกรู้สึกละอายแก่ใจเสียเต็มทน ท่านผู้หญิงยังแสดงความมีเมตตาด้วยการเชิญลูกไปรับประทานมื้อค่ำที่คฤหาสน์ตระกูลด้วยซ้ำ ลูกเดาเอาว่าเธอคงไม่ทราบว่าบุตรชายมาสอนหนังสือเด็กๆที่Rosettaนี้ด้วย ลูกรู้สึกสับสนเหลือเกินค่ะ ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี จึงกล่าวปฏิเสธไป ยิ่งรู้สึกผิดที่ทั้งสองท่านมีสีหน้าผิดหวังเช่นนั้น โธ่.... ที่ลูกต้องรู้สึกเช่นนี้ ทุกอย่างนั้น เป็นความผิดของคนๆนั้นเพียงคนเดียวแท้ๆเชียว!

    เฮ่อ ยิ่งเขียนไปถึงเรื่องนี้ ลูกยิ่งปวดหัว ไม่อยากคิดแล้วหล่ะค่ะ ไร้สาระเกินไปลูกทราบดี แต่จะทำอย่างไรให้ลูกไม่หงุดหงิดเรื่องที่เขาทำได้คะคุณพ่อ?หรือเพราะคิดว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่ง จึงไม่อยากให้ไปสนิทสนมกับคนที่ลูกไม่ชอบ(และหล่อนก็รังเกียจลูกด้วยเช่นกัน) หรือเพราะเขาผิดคำพูด?ไม่คิดถึงจิตใจลูกบ้าง โอ!ไม่หล่ะ ลูกจะไม่เขียนถึงเรื่องของคนๆนี้อีกต่อไปแล้ว คอยดูเถอะค่ะคุณพ่อ ถ้าครั้งหน้าเขามาที่Rosettaเมื่อใด ลูกจะไม่พูดกับเขา แต่จะใช้วิธีเขียนจดหมายราชการแบบที่เขาเขียนมาแบบเมื่อเช้าบ้าง จะบอกยกเลิกสัญญาการจ้างสอนพิเศษให้เด็กๆที่นี่เสีย จะได้จบเรื่องกันไป ถ้าทำอะไรไม่คิดถึงใจกันเช่นนี้ ก็เลิกพูดกัน

    จดหมายฉบับนี้คงทำให้คุณพ่ออึดอัดใจน่าดู ลูกทราบว่าไม่ควรตำหนิสหายของคุณพ่อให้ตัวคุณพ่อเองฟัง แต่ลูกอึดอัดกับความรู้สึกเช่นนี้เหลือเกินค่ะ ไม่ชอบใจเสียเลย ยิ่งนึกถึงภาพที่เขาเดินคลอเคลียไปกับLady Allster ลูกยิ่งรู้สึกหมั่นไส้ หงุดหงิดใจเหลือเกินจนปวดหัว ....แล้วนี่ลูกเป็นอะไรไปหล่ะนี่?ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่าจะไม่เขียนถึงเรื่องของเขาอีก พอล่ะ พอเสียที! เจ้าHaloหาวหวอดใหญ่เชียวค่ะ แสงสว่างจากตะเกียงคงแยงตามัน ลูกจะไปอาบน้ำอาบท่าแล้วเข้านอนหล่ะ พรุ่งนี้คิดว่าจะตื่นให้สายๆหน่อย เพราะคืนนี้คงนอนไม่ค่อยหลับแน่นอน (ลูกนึกถึงความทรมานที่ไม่สามารถข่มตาหลับได้ในเรื่องแม็คเบธขึ้นมาเลยเชียวค่ะ) กราบขอโทษคุณพ่อด้วยที่เขียนจดหมายเล่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้มารบกวนเวลาทำงานของคุณพ่อ ถ้าอย่างไร ไม่ต้องตอบจดหมายที่แสดงความเขลาของลูกฉบับนี้ก็ได้นะคะ ลูกเพียงแต่อยากระบายความรู้สึกเท่านั้นเอง กระนั้น ลูกก็ยังเฝ้ารอจดหมายฉบับต่อไปของคุณพ่ออยู่ค่ะ เขียนกลับมาหาลูกเร็วๆนะคะ

    ลูกของคุณพ่อที่ตอนนี้กำลังหงุดหงิดเสียเหลือเกิน
    Lacus

    ผศ.ดร.Siegel Clyneวางจดหมายทางไกลจากบุตรสาวคนเดียวลงบนโต๊ะทำงานซึ่งอยู่ภายในมหาวิทยาลัยเบอร์ลิน พลางพึมพำบ่นด้วยสีหน้าจะขำก็ไม่ใช่จะสงสารก็ไม่เชิง
    “....ไปทำให้Lacusโกรธแบบนั้น....อาจารย์Yamatoท่าจะตกที่นั่งลำบากซะแล้วสิเนี่ย?”
    แล้วจึงอดที่จะต้องกลั้นหัวเราะกับท่าทีเป็นฟืนเป็นไฟของบุตรสาวไม่ได้ ทั้งที่ปกติ ถ้าไม่ใช่คนที่ให้ความพิเศษด้วยจริงๆ หล่อนจะไม่มีทางสนใจเด็ดขาด ไม่ว่าจะด้วยท่าทีทางบวกหรือลบก็ตาม แต่นี่...หล่อนดูจะโกรธอาจารย์หนุ่มอยู่ไม่น้อยทีเดียว และคงไม่ใช่แค่โกรธ คงจะน้อยใจด้วยกระมัง?

    แต่กระนั้น ในฐานะของคนเป็นพ่อ เขาย่อมต้องรู้สึกห่วงใยความรู้สึกของบุตรสาวอยู่ไม่น้อย

    ในตอนนั้นเองประตูห้องทำงานของเขาก็เปิดออกพร้อมกับได้ยินเสียงทักทายจากอาจารย์ผู้ร่วมงาน
    “อ่านจดหมายจากสาวที่ไหนอยู่หล่ะ ดร.Clyne?”
    ดร.ผู้เชี่ยวชาญทางนิติศาสตร์เงยหน้าขึ้นตอบพลางหัวเราะ
    “จะสาวที่ไหน?ก็แม่ลูกสาวจอมยุ่งของผมน่ะสิ”
    “จอมยุ่ง!?”ผู้มาเยือนส่งเสียงร้อง “เฮ้!ดร. !!อย่าไปเอ่ยว่าเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงแบบนี้ให้หนุ่มๆที่ลอนดอนได้ยินเชียวหล่ะ เขาจะได้รุมสะกรัมคุณเท่านั้นเอง ถึงจะเป็นบิดาของหล่อนก็เถอะ”

    ดร.ผู้เป็นบิดาของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงหัวเราะเต็มเสียง แล้วจึงเชื้อเชิญให้ผู้มาเยือนซึ่งเป็นอาจารย์จากมหาวิทยาลัยเดียวกันนั่งลงที่เก้าอี้รับแขก
    “แล้วเรื่องร่างกฎหมายที่เราได้ส่งไปให้ทางรัฐบาลทหารพิจารณาหล่ะ ไปถึงไหนแล้ว มีข่าวบ้างหรือไม่? ได้รับปฏิกิริยาจากทางโน้นว่าอย่างไรบ้าง?” ดร.ผู้เป็นบิดาของสาวน้อยแห่งเสียงเพลงเอ่ยถามเพื่อนร่วมงาน ซึ่งเขาก็แทบจะเดาออกได้ในทันทีจากสีหน้าแสดงความหนักใจของอีกฝ่าย
    “ยังไม่มีคำตอบใดๆเลย ถึงจะอ้างว่ากำลังอยู่ระหว่างพิจารณาก็เถอะ แต่พวกทหารหนุ่มๆเลือดร้อนในคณะรัฐบาลจะหมายหัวเราเอาน่ะสิ หาว่าเราเข้ามาก้าวก่ายกิจการในบ้านเมืองเขา เฮ้อ!คิดแล้วก็เหนื่อยใจอยู่นา”

    ผศ.ดร.แห่งคณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยลอนดอนเพียงแต่ฝืนยิ้มจางๆ และกล่าวให้กำลังใจสหาย
    “คิดเสียว่าเราทำไปในฐานะนักวิชาการก็แล้วกัน เราคงทำได้แค่ชี้นำเมื่อเห็นสิ่งที่ดีกว่านะ จะไปบังคับให้เป็นอย่างโน้นอย่างนี้ตามใจเสมอก็คงไม่ได้”
    “คุณมองโลกในแง่ดีเสมอเลยนะ Clyne”
    เขาเพียงแต่หัวเราะเมื่อได้รับคำชม ก่อนกล่าวตอบ
    “ผมแค่หัวดื้อแล้วก็ไม่ยอมหมดหวังต่างหาก” ขณะจับปากกาจุ่มหมึกเพื่อเริ่มต้นการตอบจดหมายของบุตรสาว “ถ้าเรื่องนี้จบลงได้ด้วยดี ทั้งผมทั้งคุณและอาจารย์ท่านอื่นๆก็ได้กลับบ้านกันเร็วขึ้น ผมคิดถึงลูกจะแย่แล้ว”

    ###############################################

    ...ผมก้าวเข้าไปในห้องบรรยายกว้างขวางที่สัมผัสได้ถึงความเงียบกริบ เป็นบรรยากาศที่อดบอกตัวเองไม่ได้ว่า แปลกประหลาดและพิลึกมากสำหรับห้องเรียนวิชา”ปรัชญาการเมือง”ที่มาถึงวันนี้ผมสอนเกือบจะเป็นคาบสุดท้ายของเทอรม ห้องบรรยายที่ปกติจะเริ่มด้วยความครึกครื้นของคำถาม ปรัชญา และคำคมต่างๆของปราชญ์เจ้าสำนักทฤษฎีต่างๆ แต่มาวันนี้ แม้จะมีนักศึกษาเข้าเรียนกัน”เกือบ”ครบก็ตามทีเถอะ ผมกลับรู้สึกอึดอัด....พิกล
    “นี่อะไรน่ะ?” ผมถาม พยายามมองเป็นเรื่องขำๆ “การบ้านไม่เสร็จกันรึไง พวกคุณถึงทำท่าทางเหมือนกินยาขมกันแบบนั้นน่ะ?”
    มีแต่ความเงียบเป็นคำตอบให้ผม หลายคนมองหน้ากันเหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้า ในที่สุด Mr.Khoenikก็กล่าวขึ้นแทนเพื่อนๆของเขา
    “วันนี้....Argyleลาหยุดครับ”
    ผมไม่แปลกใจหรอก เพราะเท่าที่ได้ยินมา แม้ในคาบวิชาอื่นๆก็ไม่เห็นแม้เงาของเขา เป็นเวลาเกือบอาทิตย์แล้ว นับแต่เรื่องที่เขามีปากเสียงกับLady Fllay Allsterคนนั้น

    และผม....ก็เกิดเข้าไปพัวพันในเหตุการณ์นี้ด้วยน่ะสิ
    “ผมรู้....”
    ผมตอบสั้นๆ สภาพจิตใจของเด็กคนนั้นในเวลานี้อาจไม่ค่อยปกตินัก
    “แม้แต่อาจารย์ก็ยังหักหลังผม?”
    นั่นคือคำพูดที่กราดเกรี้ยวใส่ผม....ผมไม่รู้ และยังสงสัยถึงสาเหตุที่เขามีปากเสียงกับคนรักอย่างรุนแรงในตอนนั้น

    แต่จะให้ทำอย่างไรได้? ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่อยู่ให้ผมสอบถามเรื่องราว ไอ้ครั้นจะให้ผมถามสุภาพสตรี มันก็คงเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะนัก
    “แต่เขาขาดเรียนมาหลายครั้งแล้วนะ...มีใครพอจะกล่าวตักเตือนเขาเรื่องนี้ได้หรือเปล่า?”
    ผมเงยหน้าขึ้นถาม หลายคนมองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วนใจที่จะพูด
    “อาจารย์ครับ ตอนนี้...คงไม่มีใครพูดอะไรได้หรอกครับ”
    “? หมายความว่ายังไงกัน”
    Mr.Tolle Kheonikซึ่งถือว่าสนิทสนมกับMr.Argyleทำหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ผมจึงได้ยินเสียงขรึมๆจาก Ray Za Barrelซึ่งนั่งอยู่ตรงมุมห้องดังขึ้น
    “เขาไม่ได้อยู่ที่บ้านครับ Mr.Yamato รู้สึกว่าจะพบแต่จดหมายทิ้งไว้บอกว่าจะขอไปอยู่ฝรั่งเศสซักพัก”

    คำตอบนั่นทำให้ผมอึ้งไปเหมือนกัน เด็กคนนั้นมีเรื่องคับแค้นใจถึงขั้นต้องหนีไปเชียวหรือ?
    “....เมืองไหน?”
    Za Barellไม่ตอบผม แต่พยักหน้าไปทางMr.Kheonik ซึ่งเขาก็ตอบด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
    “ไม่ทราบครับ อาจจะปารีส หรือโพรวองซ์ หรือที่อื่น เจ้าตัวไม่บอกอะไรเลย แต่คิดว่าคงไปไม่นาน ทำใจได้ ก็คงกลับมา”
    ทำใจ?
    “ก็คงเรื่องผู้หญิงน่ะครับ”
    ผมได้ยินMr.Kuzzyกล่าวเสริมเช่นนั้น รู้สึกทั้งไม่พอใจและไม่สบายใจในการกระทำของเขา เป็นอย่างที่เพื่อนสนิทของเขา Mr.Tolle Kheonikเล่าให้ฟังจริงๆว่า การนำเรื่องของสตรีมาผูกกับอนาคตของตนเอง เป็นเรื่องไม่เข้าท่านัก

    มันจะอะไรกันนักกันหนานะ? แค่ผู้หญิงคนเดียว....

    ....แล้วทำไมในเวลาแบบนี้ ผมถึงต้องไปคิดถึง....เส้นผมที่พลิดพลิ้วหอมกลิ่นกุหลาบสีขาวจางๆนั้นด้วยหล่ะ?

    ผมสะบัดหน้าแรงๆ ก่อนพยายามกล่าวบอกกับนักศึกษาในห้องด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุด
    “จะอย่างไรก็เถอะ การขาดเรียนเป็นเวลานานอาจทำให้เขาถูกทางมหาวิทยาลัยพิจารณาไล่ออกได้ เอาเป็นว่า ถ้าใครได้รับการติดต่อจากเขาล่ะก็ ช่วยส่งข่าวให้เขาทราบด้วยว่า ผมยังให้เขาติดI(รอส่งงาน)อยู่”
    เหล่าเพื่อนๆของบุคคลที่หายตัวไปรับคำกันเสียงอ่อย ผมจึงเปลี่ยนเรื่องเข้าสู่เนื้อหาวิชาต่อไป แม้จะยังรู้สึกหนักใจไม่น้อย

    วันนี้มันอะไรกันนะ? เช้าขึ้นมา ท่านแม่ก็โกรธ งอนผม ไม่ยอมพูดด้วย ท่านพ่อก็รีบออกไปทำงาน นี่นักศึกษาคนที่ผมกำลังห่วงเรื่องการเรียนก็มาหายตัวไปอีก

    เป็นวันที่....ไม่ปกติซะเลย มีแต่เรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจทั้งสิ้น!
    #####################################

    “ดิชั้นดีใจเหลือเกินค่ะ ที่คุณไม่ปฏิเสธคำเชิญของท่านพ่อ”
    สุภาพสตรีผมแดงเอ่ยกับผมด้วยรอยยิ้มสดใสขณะที่บรรจงวางตัวขุนลงบนกระดานหมากรุก ระหว่างที่เรากำลังพักผ่อนอยู่ในสวนสวยซึ่งอยู่ภายในคฤหาสน์ของตระกูลมหาเศรษฐีAllsterผู้ร่ำรวยจากธุรกิจค้าขายที่ดิน ผมเพียงแต่ยิ้มรับจางๆ หลังจากที่ได้ช่วยเหลือเลดี้Fllay Allsterผู้เป็นบุตรีคนเดียวของท่านบารอนในวันนั้นที่ไฮด์ปาร์ค ผมก็กลายเป็นแขกประจำของคฤหาสน์หลังนี้ไปแบบจำยอมนิดหน่อย แต่กระนั้นก็ยังไม่มีโอกาสได้ไต่ถามถึงสาเหตุที่เกิดเรื่องทะเลาะเบาะแว้งระหว่างเลดี้Allsterกับลูกศิษย์ของผมเลยสักครั้ง เนื่องจากยังเกรงว่าจะไปกระทบความรู้สึกของฝ่ายหญิงเข้า และอาจนำไปสู่ความหมางใจระหว่างครอบครัวของเราทั้งสองก็ได้

    “ท่านพ่อก็มักจะไปทำงานกลับบ้านดึกๆดื่นๆ ดิชั้นจึงต้องอยู่คนเดียวเสมอ บางครั้งดิชั้นก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเด็กติดพ่อ”พูดมาถึงตรงนี้หล่อนก็หัวเราะเบาๆ “ถ้าท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ ดิชั้นคงไม่ต้องทนเหงาเช่นนี้”
    “เพื่อนๆของคุณหล่ะครับ? ผมมาเยือนบ่อยเช่นนี้ ไม่เป็นการรบกวนการสังสรรค์ของเหล่าสุภาพสตรีหรือ?”
    ผมลองถามดู หากได้รับคำตอบว่า
    “เหล่าเพื่อนสาวของดิชั้นเค้าก็มากันตอนกลางวันค่ะ พอเย็นๆบางคนก็ต้องไปออกงานกับทางบ้านบ้าง กับคู่หมั้นบ้าง...อันที่จริง เพื่อนๆของดิชั้นหลายคนก็ใกล้จะวิวาห์กันเต็มที มีแต่ดิชั้นที่ยังไม่มีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตน”
    “คงเพราะบิดาของคุณรักคุณมาก คงอยากให้คุณได้พบกับคนดีๆ จึงต้องพิจารณาให้มากเช่นกัน” ผมออกความเห็น พลางเก็บหมากจากฝ่ายตรงข้าม “ถ้าผมมีลูกสาวคนเดียว ก็คงต้องคิดเช่นนั้นน่ะครับ”
    เลดี้Allsterมองผมอย่างแปลกใจ ก่อนอมยิ้มแล้วเอ่ยถาม
    “แล้วคุณ...ใช่คนดีๆที่ว่านั่นรึไม่คะ?Kira”

    ผมชะงักมือที่กำลังจะวางหมาก นั่นเป็นครั้งแรกที่หล่อนเรียกผมด้วยชื่อจริง ออกจะทำให้รู้สึกขัดเขินไม่ได้
    “เอ้อ....”
    “ดิชั้นล้อเล่นน่ะค่ะ” หล่อนกลับหัวเราะคิกคักแล้วเปลี่ยนเรื่อง “คุณชนะดิชั้นเรื่อย ใจร้ายเหลือเกิน ไม่ออมมือให้กันบ้างเลย ไม่เอาหล่ะ!ดิชั้นไม่เล่นแล้ว”
    พอหล่อนลุกขึ้นก็จับมือผมจูงไปอีกทาง
    “อีกเดี๋ยวท่านพ่อก็จะกลับมาแล้วล่ะค่ะ อยู่รับประทานมื้อเย็นด้วยกันก่อนนะคะ ท่านพ่อบ่นถึงคุณบ่อยเหลือเกิน คงมีอะไรอยากคุยกับคุณเยอะแยะเชียว”
    “แต่ว่า....Lady Allsterครับ”
    ผมนึกอยากคัดค้าน เพราะวันนี้อยากจะรีบกลับบ้านเสียหน่อย เนื่องเพราะยังรู้สึกผิดกับท่านแม่อยู่เลย ท่านโกรธเคือง ไม่พอใจผมเรื่องอะไรก็ไม่ยอมพูดจา ผมจึงอยากปรับความเข้าใจกับท่านก่อน

    แต่ในตอนนั้นเองผมก็เห็นร่างสูงๆในชุดเสื้อโค้ตยาวสีดำสนิทตัวหลวมก้าวเข้ามาในสวน และได้ยินเสียงทุ้มนุ่มทักทายอย่างอารมณ์ดี
    “ไม่นึกว่าจะพบคุณที่นี่ อาจารย์Yamato”
    ผมมองร่างสูงโปร่งที่ใบหน้าปิดครึ่งหนึ่งด้วยแว่นกรองแสงกรอบใหญ่ ผมยาวเหมือนคลื่นสีทองผูกเก็บไว้อย่างเรียบร้อยใต้หมวกผ้ากำมะหยี่สีดำใบใหญ่ร้อยพู่สีแดง ซึ่งเมื่อเขาพบหน้ากับนายสาวของคฤหาสน์ก็ถอดหมวกออกเพื่อแสดงการให้เกียรติ
    “ยังงดงามเหมือนเดิมนะครับ คุณหนูFllay Allster”
    “คุณเอ่ยเช่นนั้น ดิชั้นรู้สึกวางตัวไม่ถูกนะคะ ศจ.Kleuze” กุหลาบสีแดงแห่งลอนดอนหัวเราะกิ๊กขณะยื่นมือให้เขาจุมพิตตามมารยาทสังคม ก่อนเอ่ยขอตัวไปดูการจัดเตรียมโต๊ะอาหาร ผมมองหล่อนจนร่างบางในชุดกระโปรงสีม่วงเข้มเหลือบน้ำเงินเดินจากเข้าไปด้านใน ศาสตราจารย์ในชุดคลุมสีดำจึงกล่าวกับผม

    “อาจารย์สนิทสนมกับหล่อนหรือครับ?”
    สนิทสนม?...จะพูดแบบนั้นได้หรือไม่นะ? ผมพูดไม่ถูกจึงเพียงแต่กล่าว
    “ครอบครัวของเราเป็นเพื่อนเก่าแก่กันครับ....ก็เลย....”
    “เช่นนั้นรึ?” เขาพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจ แต่ดวงตาใต้แว่นกรองแสงกรอบใหญ่นั้นผมคิดว่าเห็นประกายตาของความเจ้าเล่ห์อยู่ไม่น้อย
    “เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ขนาดที่ในเวลาที่ท่านบารอนไม่อยู่ คุณก็ยังสามารถเข้านอกออกในคฤหาสน์หลังนี้ได้ อืม...ช่างเป็นชายที่น่าอิจฉาเสียเหลือเกิน”

    คำพูดนั้นไม่ใคร่จะเข้าหูนัก ผมจึงเผลอชักสีหน้าไปนิดหน่อย แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทันสังเกตเห็น
    “ถ้าเช่นนั้น...” ผมพยายามข่มอารมณ์กล่าว “ศาสตราจารย์ก็คงเป็นชายที่น่าอิจฉาผู้นั้นเช่นกันสินะครับ”
    ได้ฟังดังนั้นอธิการบดีมหาวิทยาลัยแห่งนครลอนดอนก็หัวเราะ
    “โมโหไปได้ อาจารย์Yamato ผมนัดท่านบารอนเอาไว้ต่างหาก มีธุระจะพูดคุยกับท่าน ก็เรื่องที่อยากจะให้ท่านสนับสนุนงานวิจัยของทางมหาวิทยาลัยน่ะแหล่ะ ไม่มีนัยยะอื่นหรอก”
    “มิได้ครับ ผมไม่อาจตั้งข้อสังเกตใดๆกับท่านอธิการบดีหรอก”

    ผมและศาสตราจารย์Rau Le Kleuzeเดินสนทนากันไปยังห้องรับรองของคฤหาสน์ เรื่องราวโดยส่วนใหญ่ก็เป็นการไต่ถามสารทุกข์สุขดิบของผมและครอบครัว เนื่องจากท่านอธิการบดีเป็นผู้รับรองการเข้ารับราชการของผมผ่านการขอร้องจากท่านพ่อ
    “บิดาของคุณ ท่านทูตน่ะ เป็นสุภาพบุรุษและเป็นท่านที่ดี เรื่องนี้เป็นที่ประจักษ์ดีในสังคมชั้นสูง”เขากล่าวบอกผมพลางจุดซิการ์สูบ “ผมยังดีใจอยู่จนทุกวันนี้ที่ท่านไม่เอาตนเองลงไปเสี่ยงในสนามเลือกตั้งให้แปดเปื้อนรวมกับพวกนักการเมืองในรัฐสภา เพราะอะไรรู้มั๊ย อาจารย์Yamato? เพราะการเป็นเอกอัครราชทูตก็หมายความว่ามีโอกาสที่จะรับใช้ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาทของสมเด็จพระราชินีแห่งราชอาณาจักร เป็นการทำงานซึ่งมิได้เป็นส่วนหนึ่งของการเมืองโดยตรง จึงมีอิสระที่จะสร้างสรรค์ผลงานเพื่อประเทศชาติอย่างแท้จริง”
    ผมยิ้มนิดๆ และกล่าวแสดงความเห็น
    “ท่านพ่อเองก็คิดเช่นนั้นไม่ผิดเพี้ยน แต่ผมมองว่ายังมีนักการเมืองจำนวนไม่น้อยที่เข้าสู่ถนนเส้นนั้นด้วยอุดมการณ์อันมุ่งมั่นจะสร้างสรรค์สังคม หากการเข้าสู่รัฐสภานั้น โอกาสที่ตนเองจะตกอยู่ภายใต้ภาวะกดดันจากพรรคและนักการเมืองอื่นๆย่อมมี และมักเป็นเช่นนั้น ความเป็นอิสระในการแสดงความเห็นจึงน้อยลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฟังแล้วก็น่าเศร้า แต่มันก็เป็นความจริงที่เกิดขึ้น”

    อธิการบดีมหาวิทยาลัยแห่งลอนดอนจึงย้อนถามผม
    “ถ้าเช่นนั้น อาจารย์Yamatoเห็นว่าควรทำเช่นไร? มิเช่นนั้น การเมืองการปกครองของประเทศก็คงเดินวนอยู่กับระบบเดิมๆเช่นนั้น ผมสนใจความเห็นของคุณ”
    ผมนิ่งไป แม้จะมีคำตอบนั้นในใจอยู่แล้ว
    “คงไม่ถึงขั้นให้พวกหัวเก่าตายไปหมดหรอกครับ”
    ผมทำเป็นกล่าวติดตลกไปเช่นนั้น

    เพราะในความคิดของผม แน่นอนว่า สิ่งที่เป็นวัฒนธรรมทางการเมืองซึ่งฝังรากลึกในสังคมประเทศอาจต้องใช้เวลานานในการเปลี่ยนแปลง ในทางกลับกัน การปฏิวัติทางการเมืองก็จะนำมาซึ่งความรุนแรง
    “คุณคงไม่ได้หมายถึง....การแก้ไขรัฐธรรมนูญ?”
    ดวงตาเรียวใต้กรอบแว่นฉายความแคลงใจ หากผมเพียงแต่เลี่ยงตอบไปว่า
    “ตอนนี้ฝ่ายบริหารมีอำนาจในมือมากจนเกินไปจนใครก็ตรวจสอบไม่ได้แล้วครับ”
    ศาสตราจารย์Kleuzeสูบซิการ์แล้วปล่อยควันออกมาจางๆ เขานิ่งไปครู่หนึ่งจนทำให้ผมนึกสงสัยในท่าทีนั้น จนกระทั่งกล่าว
    “แต่ว่า....ณ เวลานี้....กลุ่มนักธุรกิจมากมายยังให้การสนับสนุนทางการเงินกับรัฐบาลอยู่ เพราะแน่นอนว่าต่างฝ่ายต่างเอื้อประโยชน์แก่กัน”
    “ครับ...กฎหมายมากมายที่ฝ่ายบริหารตราขึ้นในระยะหลังนี้ล้วนเป็นการเอื้อประโยชน์แก่พวกนักธุรกิจชั้นนำทั้งสิ้น เท่ากับว่า อำนาจทางการเงินยังคงกระจุกตัวอยู่แค่ชนชั้นนำ ไม่กระจายสู่ประชาชนรากหญ้าอย่างแท้จริง กระนั้น ก็น่าแปลกนะครับ ประชาชนยังคงหลงเชื่อกับความฝันลมๆแล้งๆ ที่คิดว่าพวกนโยบายประชานิยมทั้งหลายที่รัฐบาลเคยให้สัญญาไว้ในช่วงหาเสียงนั่นจะส่งประโยชน์ให้ ทั้งๆที่ความจริงนั้น....เป็นการตรงกันข้ามโดยแท้”

    ผมกล่าวไปตามความจริงที่ตนพิจารณาเห็น ในตอนนั้น...ไม่คิดว่าจะได้ยินอธิการบดีมหาวิทยาลัยกล่าวขึ้นในประโยชน์ต่อมาว่า
    “แต่ตระกูลAllster....ก็เป็นหนึ่งในกลุ่มทุนชั้นนำที่เอื้อประโยชน์แก่รัฐบาลเช่นกัน”
    ผมหยุดนิ่งฟัง ใบหน้าของผู้พูดยามนี้ ช่างยากจะตีความว่าเขาหมายถึงสิ่งใด
    “โครงการหลายอย่างในกิจการของตระกูล ทั้งการค้าขายที่ดิน ทั้งธุรกิจโรงงานทอผ้า กฎหมายหลายตัวให้ประโยชน์ต่อพวกเขาทั้งสิ้น อาจารย์คงทราบอยู่บ้าง”
    ผมไม่ตอบ เพียงแต่นิ่งคิด
    “คนอย่างพวกAllsterนั้น....ไม่คบหาสมาคมหรือผูกมิตรกับคนที่ไม่เป็นประโยชน์หรอกนะ อาจารย์Yamato”

    คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมต้องนึกทบทวนจุดที่ตนเองยืนอยู่ตอนนี้....ผมทำอะไรอยู่กันแน่?
    แม้ท่านพ่อจะไม่เคยเอ่ยถึงตระกูลAllsterในแง่พฤติกรรมกอบโกยผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ แต่หลายครั้งที่ท่านมีสีหน้าหนักใจเมื่ออ่านข่าวของตระกูลนี้บนหน้าหนังสือพิมพ์ แม้บ้านของเราจะเป็นเพื่อนเก่าแก่กับพวกเขา แต่ถ้าพูดถึงในเรื่องอุดมการณ์....
    เรายืนอยู่กันคนละขั้วจริงๆ

    ยิ่งไปกว่านั้น
    “บารอนAllsterนั้น แสดงออกอย่างชัดเจนว่ามุ่งหมายในตัวของLacus พยายามที่จะกดดันโรงละครต่างๆนานาเพื่อจะได้เป็นผู้อุปถัมภ์Rosettaอย่างเต็มตัว....”
    นั่นเป็นคำพูดที่แสดงความห่วงใยในตัวบุตรสาวของดร.Clyneที่กล่าวกับผมไว้อย่างชัดเจน ก่อนที่ท่านจะเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศเมื่อเกือบหนึ่งเดือนก่อน ดร.Clyne....จะอย่างไรท่านก็เป็นที่เคารพนับถือของผมมากกว่าบุคคลจากตระกูลAllsterอยู่แล้ว และ...

    ทั้งที่สัญญาไว้แล้วว่าจะปกป้องดูแล....เธอคนนั้น....ผมกลับมามัวทำอะไรอยู่ที่นี่?
    ไม่แค่เพื่อรักษาคำสัญญานั่น แต่เพื่อ....

    ประตูเปิดออก ร่างบอบบางในชุดสีม่วงเข้มเหลือบน้ำเงินตัดกับผิวสีขาวจัดกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหา รอยยิ้มและเสียงเรียกจากริมฝีปากสีเบอร์รี่นั้นกลับทำให้ผมนึกถึง....คลื่นผมสีPink Blondพลิ้วไสวยามต้องลม รอยยิ้มบนริมฝีปากสีชมพูอ่อนจาง คำพูดคำจา ความคิด สติปัญญา และเสียงเพลงอันงดงาม

    ถ้าเช่นนั้น...ผมควรจะทำอย่างไร?
    ####################################
  13. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 20 : An unexpected dinner party

    กองบัญชาการสก็อตแลนด์ยาร์ดที่ถนนไวท์ฮอลล์ ภายในห้องทำงานประจำตำแหน่งของผช.ส.(ผู้ช่วยสารวัตรงานสืบสวนสอบสวน) ร้อยเอกAthrun Zala

    “สำเนาคดีที่ท่าเรือBank Siteหลายคืนก่อนได้มาแล้วครับผู้กอง ผมเอาใส่แฟ้มเลยนะ”
    “อือ”
    “แล้วก็ รายงานคดีการลับลอบซื้อขายมนุษย์จากทางกองการตรวจคนเข้าเมืองก็ส่งมาถึงแล้วเหมือนกัน”
    “อื้อ”
    “จะให้ผมเตรียมไว้เอาเข้าที่ประชุมพรุ่งนี้เลยมั๊ยครับ?”
    “อื้อ”
    ผมฟังเสียงนั้นไปแบบผ่านๆหู ขณะที่ยัง”พยายาม”ตั้งอกตั้งใจใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือในรายงานบันทึกคดีที่เกี่ยวเนื่องกับพวกกลุ่มนักธุรกิจชื่อBlue Cosmos และเจ้าจอมวายร้ายLord Gibril จอมบงการที่ยังคงลอยนวลอยู่

    เพราะผมสงสัยในพฤติกรรมของทั้งเจ้าหมอนั่น และที่น่าสงสัยยิ่งกว่าคือทีท่าของพวกข้าราชการทหารและตำรวจชั้นสูงซึ่งดูจะไม่ใส่ใจกับคดีใหญ่ที่ท่าน้ำคืนก่อนเอาเสียเลย เพราะฉะนั้นผมจึงอยากจะขุดประวัติเรื่องราวทั้งหมดขึ้นมาศึกษาเสียหน่อย เผื่อว่าจะมีเบาะแสดีๆที่จะมัดตัวเจ้านายทุนชั่วนั่นให้ดิ้นไม่หลุดได้
    แต่ดูเหมือน จะกี่เล่มๆ ก็วนเวียนอยู่ในประเด็นเดิมๆ เกี่ยวกับประวัติของกลุ่มทุนBlue Cosmos ซึ่งเกิดจากการรวมตัวของนักธุรกิจชั้นนำของประเทศเพื่อรักษาผลประโยชน์ของพวกตน ซึ่งหลักๆก็จะประกอบด้วย ผู้ประกอบการธุรกิจเรือเดินสมุทร อุตสาหกรรมต่อเรือ อุตสาหกรรมโรงงานทอผ้าส่งออก อุตสาหกรรมส่งออกเหล็กและโลหะชนิดต่างๆ ธุรกิจอสังหริมทรัพย์....

    และแน่นอนว่าคนเหล่านั้น ถือว่าเป็นกลุ่มผู้มีอิทธิพลที่มีอำนาจต่อรองกับทางการค่อนข้างสูงทีเดียว

    “ผู้กอง!!!ฟังผมพูดอยู่รึเปล่าครับ!โธ่!!”
    เจ้าร้อยตรีหมวดShin Asukaจอมยุ่งร้องเอะอะขึ้น หลังจากอดทนกับท่าทีเฉยชาของผมมานาน ผมจึงเงยหน้าขึ้นในที่สุด
    “โทษที หมวด โทษที.... เอาเป็นว่า นายจัดการตามเห็นสมควรแล้วกัน”
    หมวดAsukaนิ่งมองผมด้วยสีหน้าอึ้งๆ แล้วถอนใจออกมา
    “ผู้กอง....ไม่ค่อยได้นอนเหรอครับ?”
    “หา?”
    “ก็หน้าคุณโทรมๆชอบกลน่ะสิครับ” หมวดว่าพลางยกมือขึ้นชี้นิ้วไปที่หน้า “ตางี้แดงเชียว”

    มิน่าเล่า....อ่านอะไรเข้าไปเท่าไหร่ๆมันก็ไม่ค่อยเข้าหัว รู้สึกเบลอๆอยู่เหมือนกัน ผมไม่รู้ตัวเลย
    “อ้อ...”ผมยกมือขึ้นเสยผมที่ตกลงมา”อื้อ...ก็...คงงั้นมั้ง”
    แขนขวาที่ถูกยิงเมื่อหลายวันก่อนตอนนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ผ้าคล้องไว้กันกระแทกอีกต่อไป เพียงแต่ยังต้องพันผ้าพันแผลเอาไว้และขยับแรงๆไม่ได้เท่านั้น ดังนั้นในช่วงนี้ ผมจึงได้รับคำสั่งให้เตรียมพร้อมอยู่ที่ทำงานเท่านั้น ไม่ต้องออกลาดตระเวนทั่วลอนดอนแต่อย่างใด ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องดีที่ได้พักผ่อนอยู่กับโต๊ะสบายๆหลังจากทำงานหนักมาตลอด

    อันที่จริง หลายวันมานี้การพยายามทำตัวให้มันยุ่งๆเข้าไว้ มันก็ดีเหมือนกัน....
    เพราะทำให้ไม่มีเวลาว่างพอจะไปคิดถึงเรื่องอื่น....ที่มันไม่เป็นสาระ
    เฮ่อ! นั่นไงหล่ะ! คิดถึง”เรื่องนั้น”ขึ้นมาอีกแล้ว!

    “จะว่าไปแล้ว...ผมก็ยังมีเรื่องที่คาใจอยู่นิดหน่อยนะครับ ผู้กอง ยังไม่มีโอกาสถามให้หายข้องใจเลย” หมวดAsukaวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะทำงานก่อนถอยออกไปเล็กน้อย
    “ว่ามาสิ”
    ผมว่าพลางก้มหน้าก้มตาเปิดเอกสารชุดใหม่ที่เพิ่งได้รับ แต่คำพูดต่อมาของเจ้าหมวดรุ่นน้องกลับทำให้ผมต้องเอาหัวโขกโต๊ะอีกรอบโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว
    “เด็กผมทองที่ติดอยู่กับพวกเราตอนนั้น....ตกลงว่าไอ้ที่ผ่านมานั่น เจ้าตัวเป็นเด็กผู้หญิงใช่มั๊ยครับ?”
    โป๊ก!
    “?? ผู้กอง??เป็นอะไรรึเปล่าครับ??”
    มึน....มึนเข้าไปอีก นี่แหล่ะเรื่องที่ผมไม่อยากพูดถึง ไม่อยากจะไปนึกถึงที่สุด .....เรื่องที่ผ่านๆมา เรื่องของ...หล่อน....

    ทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองอยู่ดี เรื่องที่เด็กนั่นปิดบังความจริงที่ว่า...ตัวเองเป็น”ผู้หญิง” พูดจริงๆว่า ผมโกรธ ก็โกรธอยู่เหมือนกันล่ะ....แต่มาตอนนี้....พอหวนนึกถึงดวงตาสีอำพันเหมือนลูกแก้วสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว....ผมกลับรู้สึกผิดมากกว่า
    ใจหนึ่งก็ไม่อยากจะเห็นหน้า ไม่อยากคิดถึง ไม่อยากพูดถึง
    แต่อีกใจหนึ่ง...ไม่สิ...นั่นความจริงต่างหาก....ผมกลับ....รู้สึกในทางตรงกันข้าม

    อยากจะพบ....อีกซักครั้ง....
    เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ?

    ในตอนนั้นเองที่ทั้งผมและหมวดAsuka(ที่สงสัยจะยังงงๆกับท่าทีของผมอยู่)ถูกดึงความสนใจด้วยเสียงเคาะประตูห้อง
    และก้าวเข้ามาของคนที่ผม...คุ้นหน้าไม่น้อย
    “พ่อบ้าน!?”
    ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าประหลาดพิลึกออกไปมากน้อยแค่ไหน ตอนเห็นร่างเล็กแกร็นของหัวหน้าพ่อบ้านประจำตระกูลZalaก้าวผ่านประตูห้องทำงานด้วยท่าทางนบนอบเสียจนหมวดAsukaที่ยืนอยู่ด้วย
    ต้องมีสีหน้าเหวอรับประทาน
    “คุณชาย สบายดีหรือขอรับ?”
    “มะ...? “
    ผมลุกขึ้นยืนพรวดอย่างไม่รู้ตัว ปากอยากถามใจจะขาดว่า มาทำอะไรที่นี่?? แต่ไม่ทันจะพูดอะไร กลับพบว่าฝ่ายผู้มาเยือนยื่นซองจดหมายมาให้ตรงหน้า
    “?..อะไรน่ะ?”
    “บัตรเชิญไปร่วมงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของท่านนายพลจากตระกูลHawkในคืนนี้ขอรับ นายท่านZalaเห็นว่าคุณชายไม่กลับบ้านเสียที เกรงว่าจะไม่ทันการณ์ จึงสั่งให้ผมเดินเรื่องมาถึงที่นี่”

    ได้ฟังเหตุผลเท่านั้น ผมก็ส่งจดหมายคืนทันทีแบบไม่ต้องคิด
    “เสียใจ” ผมโบกมือพลางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานเหมือนเดิม “ฝากไปเรียนท่านพ่อด้วยว่า ชั้นมีงานยุ่งมาก ไม่มีเวลาไปสังสรรกับใครที่ไหนหรอก” พูดจบผมก็วางมือลงบนกองเอกสารที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
    “ดูนี่ งานวางกองเป็นภูเขาเลากาอยู่เต็มโต๊ะออกแบบนี้ จะให้ชั้นปลีกตัวไปไหนได้อีกหล่ะ?”
    “แต่ว่า....เมื่อครั้งงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของคุณหนูใหญ่ของตระกูลHawk คุณชายก็ปฏิเสธจะไปร่วมงานมาหนหนึ่งแล้ว ถ้าครั้งนี้บ่ายเบี่ยงอีก ผมเกรงว่า นายท่านจะไม่พอใจเอาได้นะครับ”

    ฟังเหตุผลจากอีตาพ่อบ้านผมหงอกหนวดงามแล้ว ผมก็ชักเริ่มมีอารมณ์โมโห แต่ยังพยายามนับเลขสงบใจเอาไว้ หนึ่ง...สอง....สาม

    มันจะ...อะไรกันนักกันหนา??
    “พ่อบ้าน” ผมเงยหน้าขึ้นแล้วค่อยๆพูดอย่างใช้ความอดทน “ใช่ว่าชั้นไม่สนใจว่านั่นจะเป็นการหักหน้าท่านพ่อ แต่ในฐานะข้าราชการตำรวจในสมเด็จพระราชินี ชั้นมีงานต้องสะสางมากมาย ถ้ากลัวว่าท่านพ่อจะไม่พอใจแล้วหล่ะก็ พ่อบ้านก็ไปออกงานแทนแล้วกัน ชั้นอนุญาต”
    “โธ่!คุณชาย”
    ไม่ทันที่หัวหน้าพ่อบ้านประจำตระกูลZalaจะทันร้องทักท้วงด้วยอะไร ก็มีเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้นช่วยชีวิตผมเสียก่อน
    กริ๊งงงง กริ๊งงงง
    “นั่นไง เห็นมั๊ยล่ะ? พ่อบ้านกลับไปซะเถอะ เพราะงานชั้นยุ่งจนหัวปั่นจะแย่แล้ว นี่นายคงจะโทรมาตามตัวกระมัง?”ผมแกล้งบ่นพลางเอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์มาแนบหู

    แต่ว่า...ผมไม่คิดเลยว่าทันทีที่กรอกเสียงคำว่า “Athrun Zalaครับ”ลงไป “โทรศัพท์ช่วยชีวิต”จะกลายเป็นหายนะ เมื่อได้ยินเสียงแผดลั่นดังมาตามสาย และเสียงนั่น ไม่ใช่ใครอื่น
    ท่านนายพล Patrick Zalaนั่นเอง
    “อย่านึกว่าชั้นรู้ไม่ทันแกนะ!!Athrun!!”
    ผมถอยหน้าห่างจากหูโทรศัพท์ทันทีโดยอัตโนมัติ โอย...หูแทบแตก! เสียงดังเป็นฟ้าผ่าดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ถึงขนาดที่ว่าทั้งอีตาพ่อบ้านและหมวดAsukaยังต้องสะดุ้งโหยงไปตามๆกัน

    ท่านพ่อมีพลังจิตหรือไงกัน??ถึงได้รู้ว่าผมจะตอบคนเดินสาส์นว่าอะไร
    “ท่าน...!”
    ผมพูดไม่ทันจะจบดี กลับถูกสวนขึ้นมาโดยไม่ฟังอีร้าค่าอีรมใดๆทั้งสิ้น
    “ไม่ต้องมาพูดมาก! นี่แกคิดจะหนีเหมือนคราวที่แล้วอีกล่ะสิ? ไม่ต้องมาทำอ้างเรื่องงานเลย เพราะชั้นแจ้งไปทางผู้การDurandalเรียบร้อยแล้ว ยังจะผู้พันHawkอีก ถ้าครั้งนี้แกคิดจะฉีกหน้าชั้นอีก ก็ไม่ต้องมาเรียกชั้นว่าพ่อ!!! เข้าใจมั๊ย!!!”
    “ท่านพ....!!!”
    โครม!!!

    ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบหลังจากที่อีกฝ่ายกระแทกหูวางไป ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้แล้วพิงพนักอย่างหมดแรง หนักใจ..... เหนื่อยใจปนกัน

    ได้ยินเสียงพ่อบ้านประจำตระกูลถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ
    “....เป็นอันว่า....คุณชายไม่ปฏิเสธนะครับ?”
    ######################################

    “ดูคุณหนูเหนื่อยๆ”
    ดิชั้นเงยหน้าขึ้นมองดูดวงหน้าจิ้มลิ้มที่ล้อมกรอบด้วยคลื่นผมสีทองระยับ ดวงตากลมแป๋วสีลูกหว้าจ้องมองมาที่ดิชั้นอย่างห่วงใย ดิชั้นจึงยิ้มตอบ อย่างน้อยก็พยายามยิ้มอย่างสดชื่นที่สุด
    “ชั้นดีใจที่หนูเป็นห่วงนะจ๊ะ” ชั้นลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งพักหลังเวทีหลังจากการฝึกซ้อมบทเพลงกับวงดนตรีออเคสตร้าจบลง ในขณะที่เป็นคิวของพวกนักเต้นจะขึ้นไปยึดพื้นที่บนเวทีแทน “เพียงแต่ทั้งที่เมื่อคืนเลิกงานดึกดื่น ชั้นยังต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปส่งคุณWalfeldและมาดามFllagaลงเรือไปฝรั่งเศส ก็เลยเพลียนิดหน่อย”
    ดิชั้นตอบไปตามความจริง กระนั้นStellarกลับไม่ยอมปล่อยมือจากพนักเก้าอี้ที่ดิชั้นนั่งอยู่ ดวงตาสีลูกหว้าของแกยังคงเต็มไปด้วยประกายของความกังวลและห่วงใย
    เผอิญกับที่คุณผู้จัดการคณะMr.Martin Darcostaซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆบ่นขึ้น
    “คุณWalfeldนี่ก็เหลือเกินจริงๆนะครับ ทั้งที่คุณผู้หญิงFllagaบอกแล้วแท้ๆว่าหล่อนเกรงใจ ก็ยังจะดื้อรั้นตามไปอีก ฝรั่งเศสเหรอ.... เฮ้อ...ผมได้ยินเสียงระฆังวิวาห์รอบสองของทั้งคู่แล้วสิ”

    ดิชั้นฟังแล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะ นึกถึงตอนที่คุณWalfeldไล่ดิชั้นและคุณDarcostaกลับ
    “ไปๆได้แล้ว! ผู้ใหญ่เค้าจะสวีทกันบ้าง เกะกะขวางทาง!”

    “Stellar!”
    Stellarได้ยินเสียงครูสอนฮาล์ปเรียกก็รีบย่อกายลงเป็นเชิงขออนุญาตดิชั้นและผู้จัดการคณะ เราทั้งสองมองจนร่างเล็กๆวิ่งออกไป คุณDarcostaจึงเอ่ยกับดิชั้น
    “คุณหนูครับ.... อันที่จริง มันอาจไม่ควรเอ่ยตอนนี้ แต่...”
    “คะ?” ดิชั้นเงยหน้าขึ้นถามเขาอย่างล้อเลียน “คุณจะเอ็ดอะไรดิชั้นอีกรึเปล่าคะ เรื่องการแสดง?”
    “ไม่ใช่ครับ” เขาส่ายหน้า สีหน้าจริงจังขึ้นเล็กน้อย “ที่จะเรียนให้ทราบคือ ตอนนี้บารอนAllsterกำลังเดินหน้าทำการบางอย่าง”
    เรื่องของAllsterทำให้ดิชั้นต้องคลายยิ้มลง ใจคิดไปถึงสองพ่อลูกร้ายกาจนั่น
    “ทำไมคะ? เขาจะเอาอะไรจากพวกเราอีก?”

    คุณDarcostaนิ่งไปครู่ก่อนเอ่ย
    “โรงละครอื่นๆเริ่มถูกAllsterเข้าครอบครองแล้วครับ” เขาลดเสียงลงต่ำ เกรงว่าสมาชิกในคณะจะได้ยิน “เมื่อไม่กี่วันก่อน ผมได้ยินมาว่า เขาเพิ่งเข้าไปเจรจาขอซื้อElizabethan Theatreเป็นผลสำเร็จ”
    เรื่องนั้นทำให้ดิชั้นตกใจนัก ถึงกับต้องอุทาน
    “เป็นไปได้อย่างไรกันคะ?? Elizabethanเป็นโรงละครเก่าแก่ดั้งเดิม และมีผลประกอบการดีเยี่ยมมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่จำเป็นต้องมีผู้อุปถัมภ์ใดแท้ๆ ทำไมAllsterถึง....”
    “ใช้กฎหมายบีบบังคับครับ....เพราะElizabethanสามารถหลีกเลี่ยงภาษีที่ดินมาได้ตลอดด้วยความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับบรรดาเจ้าของที่ดิน
    และข้าราชการชั้นสูง แต่หลังการเปลี่ยนรัฐบาล พวกที่เคยสนับสนุนElizabethanก็หมดอำนาจ ทีนี้อิทธิพลของAllsterนั้นมีเหนือรัฐมนตรีบางคนเสียอีก เขาใช้เรื่องที่โรงละครทำบทละครพาดพิงการเมืองและสถาบันเบื้องสูงมาใช้เป็นข้ออ้าง เตรียมจะให้รัฐเอาผิดกับเจ้าของโรงละครและสมาชิกอื่นๆในข้อหาซ่องสุมกำลัง ก่อนยื่นข้อเสนอให้ตนเข้าไปดูแลกิจการของทางโรงละครด้วยตนเองในฐานะผู้อุปถัมภ์”

    ดิชั้นนิ่งอึ้งเมื่อได้ฟังคำกล่าวนั้น
    “แล้วโรงละครอื่นๆในระแวกเดียวกับเราหล่ะคะ?”
    “คุณหนูLacusต้องเข้าใจนะครับว่า พวกนั้นกำลังจะฮุบโรงละครต่างๆเข้าเป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจในเครือของมัน ทั้งๆที่ กลุ่มผู้ประกอบการธุรกิจโรงละครควรจะเป็นเอกภาพในฐานะผู้สร้างสรรค์งานศิลปะ เราควรจะรวมตัวกันเองเพื่อรักษาอุดมการณ์ของเรา ไม่ใช่ถูกธุรกิจอื่นเข้าครอบงำ!”
    “หมายความว่า...ท้ายที่สุด....Rosettaจะถูกโดดเดี่ยวจากพันธมิตร” ดิชั้นพยักหน้าช้าๆ พยายามสงบจิตใจ “เป็นเช่นนั้นถูกต้องมั๊ยคะ?”

    ผู้จัดการคณะละครหนุ่มรับคำด้วยสีหน้าหนักใจ
    “....ครับ....”

    ในฐานะหุ้นส่วนโรงละครแห่งนี้ ดิชั้นเข้าใจดีถึงความรู้สึกของความหวงแหนและไม่อยากสูญเสีย.....สิ่งที่เรียกได้ว่า ตนเองทุ่มเททั้งกำลังกายกำลังใจสร้างมันมากับมือ ไม่ใช่แค่หุ้น30%ที่ถืออยู่ แต่มันหมายถึงเกียรติยศ ชื่อเสียง และอิสรภาพในการสร้างสรรค์งานศิลปะของRosetta ....ดิชั้นบีบมือตัวเองแน่นโดยไม่รู้ตัว

    “คุณWalfeldทราบสถานการณ์นี้รึยังคะ?”
    “แน่นอนครับ ท่านทราบดี” เขาตอบ และอธิบายต่อ “คุณหนูครับ คุณWalfeldไปฝรั่งเศสครั้งนี้ก็เพื่อหาทางช่วยเหลือพวกเรานะครับ ท่านมีพวกพ้องอยู่ทางโน้นเยอะ คิดว่าอาจจะพอหาทางช่วยเหลือพวกเราจากสถานการณ์แบบนี้ได้”
    “ดิชั้นทราบค่ะ....”
    ดิชั้นตอบเสียงแผ่วเบา อดคิดไม่ได้ว่าทุกอย่างเป็นเพราะตนเอง...ดิชั้นยังจำสายตาของบารอนAllsterท่านนั้นที่ต้องการครอบครองทั้งRosettaและ....
    ตัวของดิชั้นเองได้ดี สายตาที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและความชั่วร้าย

    โดยสัตย์จริง ดิชั้นไม่สนใจว่า บารอนท่านนั้นจะทำการสิ่งใด เขาจะคดโกงใคร หรือทำร้ายใครเพื่อความร่ำรวยของตระกูลตนมันก็เป็นเรื่องของเขา เพราะทางRosettaก็มีเงินจ่ายค่าเช่าซื้อที่ดินเสมอมาไม่เคยขาดตกบกพร่อง และแม้ว่าจะถูกขึ้นค่าเช่าซื้อที่ดินมาครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อกดดัน แต่พวกเรา...ไม่ใช่เพียงแต่ดิชั้นหรือคุณWalfeldก็ไม่เคยยอมแพ้ และยังคงตอบโต้การขูดเลือดขูดเนื้อนั้นอย่างไม่สะทกสะท้าน

    ดิชั้นทอดสายตาออกไปท้องฟ้าเหนือกำแพงสูงของโรงละคร คุณWalfeldเคยบอกกับดิชั้นว่า คุณAisha ภริยาผู้ล่วงลับไปแล้วของเขาเองก็เป็นศิลปินนักแสดงที่เก่งมากเข้าขั้นอัจฉริยะคนหนึ่ง เธอหลงรักทิวทัศน์ของแม่น้ำเทมส์สีเทอควอยส์ที่ทอดกายยาวตัดกับสีของท้องฟ้าสีคราม และเงาของแสงที่สาดส่องผ่านหลังคายอดสูงของหมู่อาคารในย่านBank Site สถานที่แห่งนี้...บรรยากาศในทุกๆด้าน เธอรักที่นี่ในฐานะนักแสดง จึงฝันมาตลอดว่า อยากมีโรงละครที่เธอสร้างเองณ ที่แห่งนี้ .....เหมือนคนที่อยากมีบ้านเป็นของตัวเอง

    แต่เธอก็มาป่วยและเสียชีวิตก่อนที่Rosettaจะได้เป็นรูปเป็นร่าง คุณWalfeldจึงทำทุกอย่าง ทุกวิถีทางที่จะสร้างโรงละครในฝันของภริยาให้เป็นความจริง แม้ที่ดินผืนนี้จะถูกตั้งราคาไว้เป็นมูลค่ามหาศาลเพียงใด เขาก็ยังเต็มใจที่จะสู้ จนในที่สุด ถึงวันนี้ก็สองปีเศษแล้วที่Rosettaมีเกียรติยศชื่อเสียงโด่งดัง ได้รับการยอมรับทั้งในแง่การนำเสนอทางศิลปะ และความนิยมชมชอบของมหาชน

    สัญญาเช่าซื้อที่มีมูลค่ามหาศาลนั้น ดิชั้นเองไม่แน่ใจว่าอีกนานเท่าใดมันจึงจะกลายเป็นสมบัติของสมาชิกของโรงละครแห่งนี้อย่างแท้จริง แต่ถึงกระนั้น ทุกคนก็ล้วนอยากจะทำให้ดีที่สุด
    “มีสิ่งใดที่ดิชั้นจะทำได้เพื่อหยุดการกระทำที่คุกคามRosettaแห่งนี้มั๊ยคะ?”
    นั่นเป็นคำถามที่ดิชั้นทั้งตั้งให้กับทั้งตนเอง และบุรุษเบื้องหน้า คุณDarcostaมองดิชั้นนิ่งๆ ในแววตาของเขานั้นจริงจังขณะตอบ
    “ทำทุกอย่างตอนนี้ให้ดีที่สุดครับ คุณหนูไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับคนพวกนั้นเลย
    เรื่องพวกนั้นผมและคุณWalfeldจะจัดการเอง เพียงคุณเป็นดาวจรัสแสงของพวกเรา คอยนำทางและปลอบโยนจิตใจของผู้คนที่อ่อนล้าอย่างที่เป็นมา เพียงเท่านั้นก็พอแล้วครับ”

    เขาวางมือลงบนบ่าของดิชั้นเบาๆเป็นเชิงปลอบโยน แต่ไม่ทำให้จิตใจสงบลงเลยแม้เพียงนิด
    ในเวลาแบบนี้....ดิชั้นกลับรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ หากเป็นเวลาปกติ ดิชั้นคงปรับทุกข์เรื่องนี้กับคุณพ่อ และได้รับคำแนะนำดีๆจากท่านบ้าง
    กระนั้น ดิชั้นกลับไปนึกถึง....ใครอีกคนที่เคยทำให้รู้สึกวางใจพอที่จะจับมือไว้ได้

    เถอะ....ป่านนี้ เขาคงกำลังมีความสุขกับผู้หญิงที่เขารัก สุภาพสตรีผมแดงที่ได้ชื่อว่ากุหลาบงามแห่งลอนดอนผู้นั้น เขาจะมาใส่ใจทำไมว่าครอบครัวของเจ้าหล่อนนั้นสร้างปัญหาให้Rosettaแห่งนี้มากแค่ไหน
    เขาไม่มาสนใจหรอก....
    ######################################

    ชั้นแอบมองชะเง้อชะแง้มาจากมุมประตูห้อง แม้เสียงสนทนาของคุณผู้จัดการคณะตัวโตกับคุณหนูLacusจะไม่ดังมากนัก แต่ชั้นก็พอจะเข้าใจได้จากสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของคุณหนูว่า คงเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก

    อาจเกี่ยวกับปัญหาที่โรงละครแห่งนี้กำลังเผชิญอยู่? เป็นแบบนั้นหรือเปล่านะ? ชั้นค่อยๆถอยออกจากด้านหลังประตู อดหวนคิดไม่ได้ว่า ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ดูคุณหนูจะแปลกไป....

    ทั้งที่ตลอดเวลาที่คุณหนูรับชั้นมาอยู่ที่Rosettaแห่งนี้ ชั้นสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอ่อนโยนที่คุณหนูมีให้ทุกคน ทุกๆที่ๆคุณหนูก้าวผ่านราวกับจะปลุกให้ความเหน็ดเหนื่อยไร้กำลังกลับคืนสู่ชีวิตชีวา เป็นเช่นนั้นมาเสมอ....
    แล้วทำไมวันนี้...แม้รอยยิ้มจะอ่อนโยน และยังคงขึ้นเวทีแสดงด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมทุกครั้ง แต่...ชั้นกลับรู้สึกว่า บางครั้ง....ดวงตาสีฟ้าครามสวยๆคู่นั้นเหมือนกำลังมองหาใคร...

    ชั้นคิดถึงครูKiraคนใจดีขึ้นมาจับใจ ครูบอกชั้นว่า ครูกับคุณหนูเป็นเพื่อนกัน...เหมือนที่ครูเป็นเพื่อนของชั้น เหมือนที่คุณหนูเป็นเพื่อนของชั้น
    ...ครูเคยบอกว่า...เพื่อนจะไม่ทิ้งให้เพื่อนต้องทุกข์ใจ
    ถ้าอย่างนั้น....ชั้นจะทำอะไรเพื่อคุณหนูได้บ้างหรือเปล่านะ?

    ชั้นเงยหน้าขึ้น เหลียวมองไปด้านหลัง ครูสอนฮาล์ปที่ชั้นอยู่ด้วยคงกำลังจะมาที่ห้องเรียนดนตรี ชั้นกอดฮาล์ปตัวเล็กแน่น ก่อนตัดสินใจปล่อยมันไว้กับพื้นเช่นเดิม ใจสั่นนิดๆที่ตัวเองทำเช่นนั้น ชั้นก้าวด้วยเสียงฝีเท้าที่เบาที่สุดไปปิดหน้าต่างทั้งหมดจนเรียบร้อย แล้วค่อยย่องออกมาจากห้องแห่งนั้นด้วยหัวใจเต้นระทึก

    “งื๊ด?”
    เสียงเล็กๆแหลมๆนั้นทำให้ชั้นสะดุ้งเฮือก!เกือบหลุดเสียงร้องออกมา แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นถอนใจโล่งอกเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงคือ หมาน้อยขนฟูสีขาวตัวโปรดของคุณหนูLacusนั่นเอง มันนั่งลงเอียงคอมองชั้นด้วยตากลมโตสีดำแวววาวตัดกับสีขน
    “ตกใจหมดเลย Haloเองเหรอ?”
    ชั้นทรุดตัวลงนั่งลูบหัวมันเบาๆ หางฟูๆกระดิกไม่หยุดขณะที่มันโผเข้าหา ทำให้ชั้นต้องรวบแขนทั้งสองอุ้มมันเอาไว้

    เจ้าHaloตัวน้อยในอ้อมแขนของชั้นทำเสียงงี๊ดๆหงิงๆ ขณะเงยหน้าขึ้นมองชั้น
    “....ไปด้วยกันนะ?”
    ชั้นกอดมันไว้แนบอก ตัวมันอุ่นจัง....ทำให้ชั้นสบายใจขึ้นนิดหน่อย ขณะเริ่มก้าวออกไปอีกครั้ง

    เสียงใจเต้นตึกตักๆทำให้ชั้นนึกถึงเรื่อง....เมื่อก่อน....ใช่....หัวใจที่เคยเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่จะได้พบกับทุกคนที่นี่ ก่อนจะได้พบกับ....Shin....
    แต่เสียงใจเต้นแรงตอนนี้ มันเปลี่ยนไปแล้ว แม้จะ....กลัวอยู่บ้างแต่...มันกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นมากกว่า

    ทุกคนที่แสนดี ทำทุกอย่างเพื่อชั้นมามากแล้ว เพราะฉะนั้น....ตัดสินใจแล้วว่าจะลอง....ทำเพื่อคนเหล่านั้นบ้าง
    ชั้นจะทำ ถึงจะยังไม่ค่อยแน่ใจนักก็ตาม
    ################################

    “.....ผู้กองครับ”
    “หือ?”
    ผมเลิกคิ้วนิดๆขณะจุดบุหรี่สูบ ภายในห้องโดยสารที่ค่อนข้างกว้างของรถม้าหมวด Asukaทำหน้าตาเหมือนอยากร้องไห้ตอนที่ถามผมว่า
    “ทำไมผมต้องมากับคุณด้วยหล่ะ?”
    “ไม่ดีเรอะ? นี่ชั้นพานายมากินฟรีนะเนี่ย” ผมตอบหน้าตาเฉยพลางปล่อยควันบุหรี่ออกมาจางๆ เจ้าหมวดหนุ่มรุ่นน้องกลับร้องเอะอะโวยวายลั่น
    “ดีเหรอครับ?? ตระกูลHawkเชิญคุณนะครับ ไม่ได้เชิญผม!! ขืนผมเสนอหน้าตามมาด้วยแบบนี้ เป็นได้ถูกท่านนายพลZalaฉีกอกเอาพอดี!!”

    ผมเหลือบตามองใบหน้าวิตกจริตของอีกฝ่ายแล้วมันข๊ำขำ อยากหัวเราะเหมือนกันน่ะแหล่ะ
    “มาถึงขั้นนี้แล้วน่าหมวด อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงคฤหาสน์ตระกูลHawkแล้ว เอาเป็นว่าชั้นจะแนะนำนายในฐานะนายตำรวจผู้ติดตามของชั้นแล้วกัน ผู้พันนั่นจะใจร้ายไม่ยอมให้นายร่วมโต๊ะมันก็เกินไปหล่ะ”
    ก็ใครว่าผมอยากจะมานักหล่ะ? ที่ผมเอาหมวดAsukaติดมาด้วยก็เพื่อจะได้มีข้ออ้างเวลาจะขอปลีกตัวออกจากงานเลี้ยงน่าเบื่อนั่นต่างหาก เพราะหมอนี่ต้องออกลาดตระเวนลอนดอนเหนือตอนห้าทุ่ม
    “นั่นไม่ใช่ประเด็นเลยนะครับผู้กอง โธ่ถัง!!”
    ผมอุดหูพลางเมินหน้าไปทางอื่น ทำเป็นสูบบุหรี่ไม่สนใจเสียงตีโพยตีพายของเจ้าหมวดจอมยุ่ง ตามองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า หมอกลงจัดเสียจนกลบภาพสายน้ำที่กำลังไหลหลากของแม่น้ำเทมส์ มองอะไรด้านนอกไม่ชัดเสียจนน่าหงุดหงิด

    ในที่สุดเมื่อรถม้าผ่านความมืดไปตามทางโรยกรวดไปตามแนวทึบของทิวต้นสน ทอดผ่านไปจนถึงเห็นคฤหาสน์หินอ่อนที่สว่างไสวด้วยคบเพลิงและตะเกียงแก๊ส ที่หน้าประตูบานใหญ่ ผมเห็นเงาของร่างสูงใหญ่ในชุดข้าราชการสีขาวเต็มยศของท่านพ่อกำลังรออยู่ ท่ายืนกอดอกเชิดหน้าอย่างหยิ่งยะโสอาจทำให้เจ้าหมวดรุ่นน้องที่อยู่ข้างๆถึงกับต้องนั่งตัวลีบด้วยรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ แต่สำหรับผมแล้ว....ภาพแบบนั้น คิดว่ามันน่ารำคาญมากกว่า

    เด็กรับใช้ของตระกูลHawkกุลีกุจอมาเปิดประตูรถม้าให้ ขณะที่ผมก้าวลงมาโดยมีหมวดAsukaในชุดเครื่องแบบสันติบาลสก็อตแลนด์ยาร์ดตามมาด้วยท่าทีตื่นๆ เบื้องหน้า ท่านพ่อจ้องผมด้วยสายตาแข็งกร้าวเหมือนเวลาท่านมองผู้ใต้บังคับบัญชามากกว่ามองบุตรชายของตนเอง
    ผมโค้งทำความเคารพขณะกล่าว
    “สายัณห์สวัสดิ์ครับ ท่านพ่อ”

    หมวดAsukaเห็นเช่นนั้นก็รีบโค้งตาม ท่านไม่ได้แม้แต่ชายตามองเจ้าหมวดรุ่นน้องของผม แต่ยังคงยืนจ้องมองมาที่ผมเหมือนรูปสลักหิน
    “ยังดีที่แกรักษาหน้าชั้นด้วยการไม่มาสาย”
    ผมไม่สนใจฟังคำพูดประชดประชันนั่น เพียงแต่ยืดกายขึ้น แล้วเดินตามร่างสูงกร่างนั้นไป ผมเหลือบตามมองเจ้าหมวดAsukaที่ห่อไหล่เดินด้วยท่าทีประหม่าสุดชีวิตเป็นระยะ สงสารหมอนั่นอยู่เหมือนกัน

    “ชั้นได้ยินมาว่าแกบาดเจ็บจากการปะทะกับพวกค้ายาแถบท่าน้ำเทมส์”
    “เป็นเช่นนั้นครับ”
    “แต่ดูเหมือนแกจะไม่เป็นอะไรนักหนานี่ ยังหน้าระรื่นได้”
    “ครับ ก็ไม่มีอะไรมาก”
    “ไปโดนอะไรมาหล่ะ?”
    “ถูกยิงที่แขนขวานิดหน่อยครับ”
    พอผมตอบเท่านั้น ท่านพ่อก็หยุดเดินแล้วหันมามองแขนของผม
    “นิดหน่อยเรอะ?”
    “ครับ ก็แค่กระสุนทะลุ ผมมันพวกอึดทนทายาด เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกครับ”

    พูดจบผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินแซงร่างสูงใหญ่กว่าของท่านพ่อไปโดยไม่กล่าวสิ่งใดอีก ขณะที่หมวดAsukaรีบวิ่งตามหลังมาทันที

    “...อวดดีไปเถอะ....!”
    ผมได้ยินท่านพ่อพึมพำเสียงต่ำ แต่ก็ไม่สนที่จะตอบโต้อะไร

    ที่สำคัญ....ผมลืมไปแล้วว่า...มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่...เราสองคนไม่สามารถมองหน้าหรือพูดคุยกันอย่างตรงไปตรงมาได้ รู้แต่ว่า ครั้งสุดท้ายที่เราได้พูดคุยกันด้วยเหตุผลอย่างพ่อลูกคนอื่นๆทำกัน มันก็นานมาแล้ว

    ตั้งแต่ตอนนั้นล่ะมั้ง....เมื่อ5-6ปีก่อน ก่อนที่ผมจะตัดสินใจสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์....หลังจากนั้น ผมกับท่านพ่อก็มีปัญหากันมาตลอด ยิ่งมาช่วงหลังที่สุขภาพร่างกายของท่านแม่ไม่ค่อยดีและต้องย้ายไปพักผ่อนต่างเมือง
    ดังนั้น....มันถึงไม่แปลก ที่ตอนนี้จะมีเพียงท่านนายพลPatrick Zalaผู้เดียวที่ยังคงอาศัยอยู่ใต้หลังคาของคฤหาสน์หลังงามประจำตระกูลZalaอยู่

    บ้าน....ไม่เป็นบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
    ######################################

    เป็นไปอย่างที่ผมคาดเอาไว้ ไม่ทันจะก้าวพ้นประตูห้องโถงดี นายร้อยตรีหนุ่มรุ่นน้องของผมก็ถูกพวกทหารรับใช้ของคฤหาสน์กันไว้ด้านนอกรวมกับพวกสารถีและFoot man(เด็กคุมท้ายรถม้า)คนอื่นๆ แต่เจ้าตัวก็ดูจะไม่ขัดข้องว่าอะไร คงเพราะเกรงๆสายตาของท่านนายพลZalaอยู่แล้ว แต่นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจอยู่เหมือนกัน
    “หมวดAsukaไม่ใช่พวกเดียวกับพวกคนรับใช้นะครับ”
    ผมพยายามข่มอารมณ์ขณะกล่าวกับท่านพ่อ
    “ไม่ต้องมาทำเสียงเข้มแบบนั้นกับชั้น” ท่านสวนกลับ ไม่แม้แต่เหลือบตามองผม “ชั้นไม่มีทางปล่อยให้แกเอาร้อยเวรหน้าห้องกระจอกๆมาเสนอหน้าร่วมโต๊ะกับพวกตระกูลHawkหรอก”

    ผมได้แต่ยืนนิ่งอึ้งก่อนหันกลับไปมองหมวดAsukaที่เดินออกไปเงียบๆ แต่ก็ไม่วายหันกลับมาโบกมือให้ผม ยังจะยิ้มแฉ่งอีกแน่ะ เจ้านั่น....
    ผมลอบถอนใจหนักๆ หนักใจกับไอ้ความเจ้ายศเจ้าอย่างไม่มีลดราของบิดานัก

    ที่โต๊ะอาหารค่ำคืนนั้นที่มีแขกผู้มีเกียรติผู้มีหน้ามีตาทางสังคมมากมายมาร่วม กระนั้นเจ้าภาพของงานเช่นผู้พันHawkกลับแสดงท่าทีเอาอกเอาใจท่านพ่อและผมเป็นพิเศษ ทั้งยังแนะนำบุตรีทั้งสองที่ยังเยาว์วัยให้เราได้รู้จักอย่างเป็นทางการอีกด้วย คุณหนูคนโตที่ชื่อLady Lunarmariaนั้นเพิ่งอายุครบสิบแปดไปเมื่อเร็วๆนี้ ขณะที่Lady Merin คุณหนูคนเล็กก็กำลังจะอายุครบสิบห้าปีในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เรื่องรูปโฉมนั้นคงไม่ต้องอธิบายทั้งสองพี่น้องว่าสวยสง่าเช่นไรเนื่องจากแม้ผมจะไม่เคยได้พบพวกหล่อนเป็นการส่วนตัวมาก่อน แต่ก็พอจะทราบมาบ้างจากคำคุยโวของบิดาหล่อนที่มักเอ่ยถึงบุตรีทั้งสองด้วยความภาคภูมิใจ ในส่วนของกิริยามารยาทของสุภาพสตรีทั้งสองนั้นหรือก็เรียบร้อย และดูออกแทบจะในทันทีว่าพวกหล่อนย่อมได้รับการอบรมมาอย่างดีอย่างแน่นอน

    “ยินดีเหลือเกินค่ะ ที่ผู้กองZalaอุตส่าห์ปลีกตัวจากภารกิจที่รัดตัวมาร่วมโต๊ะอาหารกับพวกเราคืนนี้” คุณหนูคนโตเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนที่คนน้องจะกล่าวเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น
    “ใช่ค่ะ ท่านพ่อดูจะโปรดปรานคุณมาก ท่านกล่าวชมคุณให้พวกเราฟังเสมอเลย จริงมั๊ยคะ?ท่านพ่อ”
    ผู้พันHawkหัวเราะเบาๆ และกล่าวต่อ
    “การได้เป็นสหายกับตระกูลZalaนั่นนับว่าเป็นเกียรติของผมจริงๆ ท่านนายพลซึ่งถือได้ว่าเป็นหนึ่งในนายทหารชั้นผู้ใหญ่ของกองทัพสหราชอาณาจักรก็ให้ความเมตตากับตระกูลเรามาเสมอ ตัวผู้กองZalaผู้บุตรชายก็เป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถเป็นที่เลื่องลือแห่งมหานคร นี่ผมก็เพิ่งได้ยินข่าวลือมาว่า ผลงานที่น่าชื่นชมล่าสุดของคุณก็คือเรื่องที่เข้าต่อกรกับพวกองค์กรค้ายาเสพติดข้ามชาติอย่างกล้าหาญเมื่อเร็วๆนี้ จะกรุณาเล่าเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นนั้นให้พวกเราได้ฟังในคืนนี้ได้หรือไม่?”

    เหล่าผู้ร่วมโต๊ะอาหารทำเสียงฮือฮาขึ้นมาทันที อันที่จริงผมรู้สึกอึดอัดขัดเขินมาตั้งแต่ได้ฟังการสรรเสริญเยินยอของนายพันHawkแล้ว ยิ่งมาขอร้องให้เล่าถึงเรื่องราว....ในคืนนั้นด้วยแล้ว....ผมยิ่ง....อยากจะทำให้ตัวเองจมหายไปกับไอ้เก้าอี้ตัวนี้มันให้รู้แล้วรู้รอดไปซะเลยทีเดียว

    ภาพตึกสูงทะมึน ควันไฟ....ผืนน้ำสีดำมะเมื่อม และ....ดวงตาสีอำพันที่ทอแสงในความมืดนั้น....ย้อนกลับมาให้หวนคิดถึง

    เสียงระดมถามอย่างสงสัยใคร่รู้ของเหล่าผู้คนแปลกหน้าร่วมโต๊ะอาหารในเวลานี้กลับเป็นเพียงเสียงแผ่วเบาที่ลอยมาจากที่ห่างไกล
    “เป็นความจริงหรือคะ?ผู้กองZala”
    “ช่างน่ากลัวเสียจริง อาชีพตำรวจต้องเสี่ยงภัยเสี่ยงชีวิตขนาดนี้เชียวหรือนี่??”
    “แต่ผมเห็นว่า นั่นเป็นเรื่องกล้าหาญอย่างน่าชื่นชมนะ ที่คนหนุ่มอายุน้อยจะกล้าเข้าเผชิญอันตรายเพื่อผดุงความถูกต้องแบบนั้น”
    ผมเพียงแต่นั่งนิ่งเงียบงัน ที่หางตาเหลือบไปเห็นรอยยิ้มกระตุกที่มุมปากของท่านพ่อ

    รอยยิ้มที่ดูจะเต็มไปด้วยความพออกพอใจเสียเหลือเกิน!

    มือที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะกำแน่นขึ้นเพื่อเตือนสติตัวเองให้รู้ว่า “ละคร”ยังต้องดำเนินต่อไป ดังนั้น ผมจึงเล่าเฉพาะเรื่องที่จำเป็นต่อเนื้อเรื่องคร่าวๆ และรวบรัดตัดความให้มากที่สุด
    แต่...ทุกวินาทีที่กล่าวถึงเรื่องราวในค่ำคืนอันวุ่นวายนั้น ผมกลับต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะ...สลัดภาพของเส้นผมสีบลอนด์น้ำผึ้งที่พาดผ่านผิวแก้มใสๆเปรอะเปื้อนฝุ่นดิน...นั้นออกไป
    ....ทั้งที่ในความเป็นจริง ให้ตายสิ! ถ้าคิดให้ดี....เราไม่ได้รอดตายจากคืนนั้นมานั่งอยู่ตรงนี้เพราะ...เจ้าสิ่งที่กำลังรบกวนจิตใจเราอยู่ตอนนี้หรอกหรือ??

    “ยอดเยี่ยม!”
    หนึ่งในสุภาพบุรุษผู้ร่วมโต๊ะอาหารปรบมือขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงปรบมือเกรียวกราวจากแขกท่านอื่นๆ และถ้อยคำที่พรั่งพรูแสดงความชื่นชมออกนอกหน้าจนผมอดนึกสงสัยในความจริงใจเหล่านั้นไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปนอกจากยิ้มรับจางๆ ทั้งที่ความจริง เพียงแต่อยากให้มันจบๆลงไปเท่านั้นเอง
    “สมแล้วกับที่เป็นบุตรชายของวีรบุรุษแห่งกองทัพ”
    “เป็นวีรกรรมที่น่าจดจำ ถึงความเด็ดเดี่ยวของเหล่าตำรวจสก็อตแลนด์ยาร์ดอีกเรื่องหนึ่งนะครับ”
    “ผมรับประกันได้เลยว่า ผลงานในครั้งนี้ จะต้องทำให้คุณกลายเป็นบุคคลชั้นนำของกรมตำรวจลอนดอนที่จะถูกกล่าวขานต่อไปในอนาคตแน่นอน”

    ...ปานนั้นเชียว? ผมยิ้มหยันให้กับตัวเอง....เป็นเช่นนั้นจริงรึ?
    “ไม่หรอกครับ อย่ากล่าวเช่นนั้นเลย”
    ...ถ้าจริง....และไม่มีข้อกังขาใดๆ....ทำไมเราถึง....
    ”ไม่ใช่เพราะผมคนเดียวที่ทำให้ภารกิจลุล่วง แต่เพราะ....เจ้าหน้าที่ทุกคนมีความตั้งใจจริงต่างหาก”
    ผู้พันHawkลุกขึ้นยืนพร้อมแก้วบรั่นดีในมือ เหล่าแขกผู้มีเกียรติคนอื่นๆจึงลุกขึ้นตามแทบจะพร้อมกัน
    “การได้รับฟังเรื่องราวอันน่าประทับใจเช่นนี้ในวันเกิดของตัวเอง ทำให้ผมรู้สึกซาบซึ้งใจเหลือเกิน ถือว่าเป็นของขวัญล้ำค่าชิ้นหนึ่งทีเดียว ฉะนั้น ทุกท่านครับ เพื่อยกย่องการกระทำอันหาญกล้าของหน่วยสก็อตแลนด์ยาร์ดและคุณ ผู้กองAthrun Zala ผมขอให้เราดื่มเพื่อเป็นเกียรติแก่พวกเขา”

    แก้วบรั่นดีในมือผู้พันถูกยกขึ้น ขณะที่เขากล่าว
    “แด่ความกล้าหาญของท่าน”
    แขกผู้มีเกียรติต่างกล่าวตามพร้อมกันเต็มเสียง
    “แด่ความกล้าหาญของท่าน”
    ผมยิ้มนิดๆขณะยกแก้วบรั่นดีขึ้นจรดริมฝีปาก

    นึกสมเพช....ความสามารถในการใส่หน้ากากตีสองหน้าของตัวเอง จนอยากจะอาเจียน!

    ทั้งที่ใจจริง....ผมอยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆเหลือเกิน แต่ยิ่งปรารถนาเช่นนั้น ก็ดูเหมือนว่า...เวลามันจะยิ่งเดินไปอย่างเชื่องช้า ...น่ารำคาญ
    ผมมองไปรอบๆด้วยสายตาว่างเปล่าพอๆกับการยิ้มรับยามเข้าสู่วงสนทนาด้วยเรื่องเล่าไร้สาระของเหล่าผู้คนชั้นสูง ซึ่งก็ต่างอยู่ในเครื่องแต่งกายอันหรูหรางดงาม หากน้ำคำแต่ละอย่างที่ออกมากลับมีแต่เรื่องโกหก การตีสองหน้า การนินทาว่าร้ายลับหลัง เรื่องฉาวโฉ่สกปรก....
    งานสังคมของคนพวกนี้...จะที่ไหนก็เหมือนกัน ผมบอกตัวเอง ตลกดีนะ....ทั้งที่ผมก็โตมากับสิ่งเหล่านี้...ถึงกระนั้น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมก็ทำตัวให้เคยชินไปกับมันไม่ได้เสียที

    และคงไม่มีวันจะเคยชินได้แน่

    ขณะที่ครอบครัวของเจ้าภาพกำลังสนทนากับผมและท่านพ่อในประเด็นต่างๆอย่างออกรสนั้น ผมคิดว่า....เห็นสายตาของคุณหนูบุตรีตระกูลHawkทั้งสองลอบมองมาทางผมบ่อยๆ พอผมมองตอบ พวกหล่อนก็รีบหลบตาทันที ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นแดงซ่านด้วยสีกุหลาบ ก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบกันสองคนพี่น้อง เป็นเช่นนั้นอยู่บ่อยครั้งเหมือนกัน จนผมแน่ใจว่า....คงไม่ได้คิดไปเอง
    เรื่องนั้น...จะว่าไป ผมก็ไม่แปลกใจกับท่าทีของสุภาพสตรีน้อยทั้งสองเท่าไรนัก คงเพราะ ผมเองก็มักจะถูกบรรดาสาวๆจับจ้องแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว นอกจากนี้ ก็พอจะรู้อยู่เหมือนกันว่า ท่านนายพลZalaหมายจะให้เราสองตระกูลได้เกี่ยวดองกันทางเครือญาติ

    ....เอ้า! เอาเลย จะทำอะไร คาดหวังอะไร ก็ตามใจท่านเถอะ!

    “คุณหนูLunarคะ จะให้ดิชั้นจัดสำรับให้พวกสารถีกับFoot manเลยมั๊ยคะ?”
    สาวใช้คนหนึ่งก้าวเข้ามาหาเลดี้Lunarmaria Hawkด้วยอย่างนอบน้อม คุณหนูคนโตของตระกูลจึงหันไปตอบด้วยกิริยาอ่อนโยน
    “ดีจ้ะ อย่าให้ขาดตกบกพร่องนะ ชั้นจะเข้าไปดูงานในครัวด้วยเสียหน่อย”
    หล่อนลุกขึ้นแล้วย่อกายลงเป็นเชิงขออนุญาต
    “ลูกขอตัวเดี๋ยวเดียวค่ะ ท่านพ่อ”
    “อย่านานนักนะลูก เพราะนักดนตรีของเราก็มากันพร้อมแล้ว”
    ผู้พันHawkบอกแก่บุตรสาวคนโต ขณะที่หล่อนหัวเราะพลางกล่าวเย้าบิดาอย่างอารมณ์ดีว่า
    “ลูกจะเสียสละให้น้องได้เปิดฟลอร์กับท่านพ่อไปก่อนแล้วกันค่ะ”

    ร่างระหงในชุดราตรีผ้าไหมสีฟุชเชียย่อกายลงเบื้องหน้าผม ก่อนช้อนตาขึ้นกล่าวเสียงใส
    “ผู้กองZalaคะ ดิชั้นคงต้องขอเสียมารยาท วิ่งไปดูงานในครัวเดี๋ยวเดียวนะคะ ทั้งที่กำลังคุยกันสนุกทีเดียว”
    “เชิญตามสบายเถอะครับ คุณหนู”
    หล่อนส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนเดินนำสาวใช้คนสนิทไป ผมได้ยินเสียงบิดาของหล่อนเปรยให้ฟัง
    “Lunarmaria ลูกสาวคนโตของผมค่อนข้างจะเคร่งครัดนิดหน่อยน่ะครับ เพราะต้องเป็นนายหญิงใหญ่ของบ้านมาตั้งแต่แม่ของแกเสียไป”
    “ใช่ค่ะ พี่Lunarน่ะเข้มงวดมากกับเรื่องการบ้านการเรือน โดยเฉพาะเวลาที่เราได้กลับมาจากคอนแวนต์ด้วยแล้ว ถ้าบ้านไม่สะอาดเรียบร้อย หรือสวนดอกไม้ไม่ได้รับการดูแล พี่Lunarจะโมโหมากเลยล่ะ”
    คุณหนูคนน้องเสริมให้ฟังอย่างกระตือรือร้น ผมฟังแล้วพยักหน้ารับยิ้มๆไปตามเรื่อง
    “เช่นนั้นหรือครับ เป็นเพราะต้องดูแลเรื่องภายในบ้านแทนท่านผู้หญิงที่สิ้นไปนี่เอง คุณหนูใหญ่จึงดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวนัก”
    “แม้แต่เรื่องการเรียนที่คอนแวนต์ด้วยค่ะ” คุณหนูMerinเอ่ยบ่นขึ้น “พี่Lunarน่ะนอกจากจะเรียนเก่งกว่าใครในระดับเกรด12แล้ว ยังกวดขันดิชั้นซึ่งเป็นน้องสาวด้วยค่ะ แหม ดิชั้นก็รู้หรอกว่า พี่Lunarน่ะเป็นห่วง ก็เรามีกันแค่สองคนพี่น้องนี่คะ”

    ...คอนแวนต์....รึ....?
    เอาแล้วไงหล่ะ! ไปคิดถึง”เรื่องนั้น”เข้าอีกแล้ว!!!

    ผมสะบัดหน้าพรืด พยายามไล่ความคิดนั้นออกไป ให้ตายเถอะ!! ไม่ว่าจะไปที่ไหน “เรื่องนั้น”ก็ยังตามมาวนเวียนอยู่ในความคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

    “?ผู้กองZala เป็นอะไรไปหรือคะ?”
    “เปล่าครับ เปล่า ไม่มีอะไร ....”

    เฮ้อ....อยากสูบบุหรี่เป็นบ้าเลย(เว้ย!)
    ##########################################
  14. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0

    “แย่หน่อยนะผู้หมวดที่ต้องมานั่งแกร่วรวมกับพวกเราน่ะ”
    ลุงแก่เคราเฟิ้มที่แกแนะนำตัวว่าเป็นสารถีประจำรถม้าของบ้านตระกูลใหญ่โตตระกูลหนึ่งเอ่ยขึ้นกับผมพลางสูบกล้องยา ควันจากปล้องไปป์ทำให้ผมนึกถึงก้อนเมฆขึ้นมายังไงไม่รู้
    “ไม่แย่หรอกครับ” ผมยิ้มกว้างพลางตอบ “ผมไม่คิดอะไรอยู่แล้ว ก็เจ้าบ้านเค้าไม่ได้เชิญผมนี่นา ขืนเสนอหน้าไปก็ดูเสียมารยาทแย่น่ะสิ”
    “เออ มันก็อย่างว่าแหล่ะ เรากับคนพวกนั้นมันคนละระดับกันนี่นะ” ลุงสารถีรถม้าคนเดิมเปรยขึ้นลอยๆ ผมจับความจากน้ำเสียงแกได้ว่า ไม่ได้เป็นการบ่นเพราะน้อยใจในโชคชะตา หรือเพราะรู้สึกว่าไม่ได้รับความเสมอภาคจากสังคมใดๆ หากเป็นคำพูดที่มาจากการ”ยอมรับ”ต่อสถานภาพทางชนชั้นของตนอย่างดุษฎีมากกว่า

    ผมมองไปรอบๆห้องนั่งรอของเหล่าFootmanและพวกสารถีซึ่งเป็นลานคอนกรีตกว้างๆว่างเปล่าที่มีหลังคากระเบื้องยื่นออกมา
    ในลักษณะเหมือนกันสาด ไม่มีกำแพงล้อมรอบ ไม่มีหน้าต่าง ทำให้ลมเย็นๆภายนอกพัดเข้ามาได้โดยไม่มีอะไรกั้น มีโต๊ะไม้หยาบๆและม้านั่งตัวเล็กๆไม่กี่ตัวซึ่งตอนนี้ถูกพวกที่รวมกลุ่มกันเล่นหมากรุกยึดไปเรียบร้อย หลายคนจับกลุ่มพูดคุยกันอย่างสนิทสนม อาจเพราะวนเวียนพบกันตามงานต่างๆที่บรรดาเจ้านายของพวกเขาไปพบเจอกันนั่นเอง หัวข้อสนทนาส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นเรื่องภายในครอบครัวของตน เรื่องเงินๆทองๆที่ค่อนข้างจะขัดสน และในที่สุด ก็ลามไปจนถึงเรื่องภายในบ้านเจ้านายของตัวเอง

    เรื่องนินทาว่าร้ายนี่ มีมันทุกหนทุกแห่งจริงๆแฮะ....
    ผมคิดขณะที่ได้ยินFootmanคนหนึ่งกำลัง”เปรยๆ”ถึง เรื่องที่เลดี้บุตรสาวของเจ้านายเก่าหลอกใช้นักศึกษาหนุ่มหล่อรวยอนาคตไกลเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจของบิดาตน ฝ่ายเจ้าหนุ่มก็คลั่งไคล้สาวเจ้าขนาดที่ว่าพอถูกสลัดรักเข้าก็ทำใจไม่ได้ ต้องหนีไปเลียแผลใจไกลถึงฝรั่งเศสโน่น แถมไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างแล้วด้วย
    ผมไม่ได้ตั้งใจจะฟังหรอกนะ ก็หูมันไปได้ยินเองนี่นา เฮ้อ....

    มันก็ไม่แปลกหรอกที่ครอบครัวตระกูลใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะช่วยเหลือกันปิดข่าวสุดชีวิตไม่ให้ไปถึงพวกนักหนังสือพิมพ์ ดังนั้น สิ่งที่หลงเหลือและล่องลอยอยู่ในอากาศ ก็คือเรื่องเล่าปากต่อปากของพวกสารถี Footman แล้วก็บรรดาสาวใช้ที่แลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสาร”วงใน”ต่อกัน
    และที่สำคัญ ไอ้เรื่องทำนอง”นินทา”หรือ”เล่าสู่กันฟังปากต่อปาก”นี่แหล่ะ ที่เป็นตัวทำลายชื่อเสียงของแต่ละฝ่ายได้อย่างมีประสิทธิภาพและน่าเชื่อถือ ซึ่งดูเหมือนว่าจะทำได้ดีมากกว่าการตีข่าวลงหนังสือพิมพ์เกรดสามอีกกระมัง?

    ในยุคสมัยของพวกเรานั้น สำหรับพวกคนระดับCelebrityแล้ว หน้าตาทางสังคม เกียรติยศเกียรติศักดิ์และความร่ำรวยทรัพย์สินเงินทองนั้นมีค่าความสำคัญมากมายเหลือเกิน เรื่องนี้ทำให้ผมนึกสงสัยว่า....

    จะมีสักกี่คนในหมู่คนที่จำต้องสวมหน้ากากใส่กันนี้กันนะที่จะ.....ทำทุกอย่างเพื่อความปรารถนาและความฝันของตน
    โดยไม่ใส่ใจต่อสิ่งจอมปลอมเหล่านั้นบ้าง?

    ผมปลีกตัวออกจากกลุ่มคนขับรถม้าและพวกFootmanหลังจากปฏิเสธการชวนไปรับอาหารมื้อค่ำที่ทางเจ้าภาพจัดมาเลี้ยงอย่างสุภาพ โดยให้เหตุผลตามตรงว่ายังไม่ค่อยรู้สึกหิวเท่าไหร่
    “ไม่ต้องหวังว่าจะเหลือไว้ให้หรอกนะ ผู้หมวด”
    “คร้าบๆ เชิญตามสบายเลย”

    ดังนั้น ตอนนี้ผมถึงมาพบว่าตัวเองกำลังยืนรับลมอยู่คนเดียว ที่ระเบียงทางเดินทอดยาวไปสู่โรงครัว ซึ่งตอนนี้ผมได้ยินแต่เสียงเอะอะมะเทิ่งของเหล่า”ชาวก้นครัว”และบรรดา”คนขับรถม้าและFootman”
    ทะเลาะกันเรื่องอาหารการกินที่เจ้าภาพจัดไว้ให้ ตามด้วยเสียงเคาะกระทะก๊องแก๊งๆ ฟังแล้วอดจะแอบหัวเราะขำไม่ได้

    ผมทอดสายตามองออกไปบนท้องฟ้ากรุงลอนดอนหัวค่ำน ี้ที่มองเห็นดาวประกายพฤกษ์ส่องแสงอยู่ไกลๆได้ค่อนข้างชัดเจนมากกว่าดาวนับแสนล้านดวงข้างบนนั้น ลมคืนนี้พัดเพียงแผ่วๆเย็นสบายมากกว่าจะเป็นสายลมเย็นเฉียบเหมือนวันนั้น....

    ....ดาวเหรอ.....?ผมนึกถึงใครบางคนที่ชื่อของหล่อนก็หมายถึง....ดวงดาว ก่อนยิ้มให้ตัวเองเบาๆเมื่อคิดถึงดวงหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย และหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาตามแก้มใสๆเมื่อตอนที่หล่อนตามมาหาผมถึงที่สำนักงาน หลังจากที่อีตาผู้กองตัวแสบไปปากโป้งพูดเรื่องที่พวกเราเจ็บตัวกันมาให้แม่สาวน้อยคนสำคัญคนนั้นของผมฟัง เฮ้อ.....กว่าจะอธิบายให้Stellarเข้าใจได้และหยุดร้องไห้ ผมก็แทบแย่แน่ะ

    ผมเพิ่งเข้าใจไม่นานมานี้เองว่า...ไม่อยากจะเห็นหล่อนต้องร้องไห้อีกแล้ว
    ....แม้จะไม่ค่อยได้พบกัน แต่ทุกครั้งที่ผมมีเวลาแวะไปหาหล่อนที่Rosetta ผมอยากให้เรามีแต่รอยยิ้มให้กัน ผมยัง...อยากจะฟังเสียงที่ปลายนิ้วเล็กๆทั้งสิบนั้นบรรเลงบทเพลงใสๆจากเส้นสายของฮาล์ปตัวโปรดของหล่อนอีก มากขึ้น....มากขึ้น....

    “ทำอะไรอยู่นะตอนนี้....?”
    ผมรำพึงถามกับตัวเองอย่างสงสัยแล้วก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้Stellarอาจจะกำลังซ้อมบทเรียนฮาล์ปประจำวันอยู่กระมัง?
    หรือไม่ก็ อาจจะกำลังเรียนอ่านบทกวีกับคุณครูKiraคนโปรดของหล่อนอยู่ก็ได้....

    แต่ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั่นเอง ผมกลับได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
    “....Shinเหรอ?”
    อื๋อ?
    นั่นมันชื่อเรานี่??
    ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยพลางหันขวับไปตามเสียงเรียกชื่อนั่น กลับพบว่าที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักกลับเป็นร่างบางระหงของสุภาพสตรีสาวน้อยคนหนึ่งในชุดราตรียาวผ้าไหมสีชมพูอมแดงปักมุกขาวนวล ใบหน้าสวยได้รูปที่รับกับผมสีเออร์เบิร์นนั่นฉายความแปลกประหลาดและสงสัยใจยิ่งนัก
    ผมได้แต่ยืนงงและพยายามที่จะนึก...ว่าเคยเจอหล่อนที่ไหน?
    “เอ้อ....?ขอประทานโทษนะครับ คุณผู้หญิง...คือ.....?”
    กลับได้ยินเสียงหล่อนร้องขึ้น
    “เสียงนี่ใช่จริงๆ!!Shin Asukaใช่มั๊ย??”
    อ้าว!ทีนี้กลายเป็นว่า ทั้งชื่อทั้งนามสกุลเลยสิ!! ผมพยายามมองดวงหน้านั้นใต้แสงตะเกียงที่ระเบียงทางเดิน สีของดวงตากลมโตสีน้ำเงินโคบอลต์นั่น....ผมเคยเจอ...
    ชักจะ....คุ้นๆ....

    “เอ๋??”
    “จะมา”เอ๋”อะไรกันล่ะ! อย่าบอกนะว่าลืมกันแล้ว นี่Lunarไง!! Lunarmaria Hawkที่เป็นพยาบาลอาสาสมัครรุ่นเยาว์ที่โรงพยาบาลแฮมิลตันเมื่อสี่ปีก่อนไง!!”
    สิ่งที่สุภาพสตรีในชุดราตรีสีฟุชเชียร้องบอกผมนั้น ราวกับเพื่อทบทวนความทรงจำ และ....นั่นก็เหมือนจะช่วยกระตุ้นความทรงจำเรื่องที่ผม....เกือบจะลืมไปหมดแล้ว

    “L…Lunarเหรอ??Lunarmariaที่ชอบอาสาลงมาถือตะเกียงเยี่ยมคนไข้ตอนดึกๆจนถูกเอ็ดเอาน่ะเหรอ???”
    “ใช่ๆ!!โธ่!เธอไม่ได้ลืมซักหน่อยนี่นา!!”
    หล่อนร้องขึ้นอย่างยินดี ขณะที่ผมทั้งแปลกใจทั้งดีใจที่ได้พบสาวน้อยที่เรียกได้ว่าเป็น”เพื่อนเก่า”อีกครั้ง หลังห่างหายขาดการติดต่อกันไปเป็นเวลานาน

    นึกไม่ถึงเลยว่า เราสองคนจะได้มาพบกันอีกครั้งในลักษณะนี้....
    “เธอ....นี่เธอเป็นลูกสาวของผู้พันHawkหรอกเหรอ?”
    ผมเพ่งมองหล่อนในแสงสลัวของตะเกียงทางเดินอย่างแทบไม่เชื่อสายตา ภาพของLunarmariaที่ผมเคยรู้จักเมื่อสี่ปีก่อนยังคงติดอยู่ในความทรงจำ เด็กผู้หญิงแก่นๆในชุดกระโปรงเครื่องแบบอาสาสมัครของโรงพยาบาลสีขาวคาดทับด้วยผ้ากันเปื้อนติดระบายฟูฟ่อง สวมหมวกผ้าสักหลาดสีขาวใบโต ชอบทำตัววุ่นๆวิ่งไปวิ่งมาช่วยงานพวกนางพยาบาลที่ห้องผู้ป่วยรวม....ตอนนี้กลับกลายเป็นเลดี้ที่สวยสง่าขนาดนี้เชียว?
    “ชั้นต่างหากที่ต้องถาม นายตำรวจที่ติดตามผู้กองZalaมา ก็คือเธอเหรอเนี่ย??” หล่อนร้องเสียงสูงพลางตรงเข้ามาจับแขนผมเขย่าแรงๆอย่างดีอกดีใจ “โอ๊ยตายๆๆ!! ตาเปี๊ยกตอนนั้นตัวสูงขึ้นตั้งเยอะ!!แล้วดูสิ...! ยังจะเครื่องแบบสก็อตแลนด์ยาร์ดนี่อีก!!”
    ผมหัวเราะอย่างเขินๆ นึกถึงเรื่องที่เคยพูดกันไว้เล่นๆที่สวนป่าหลังตึกผู้ป่วยในบ่ายวันนั้นเมื่อสี่ปีก่อน
    “....เธอทำได้จริงๆด้วย”
    ดวงตาสีน้ำเงินโคบอลต์คู่นั้นเป็นประกายสดใส ผมต่างหากที่รู้สึกเก้อเขินจนพูดหรือทำอะไรไม่ถูก

    ....”ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอจะทำอะไรต่อไปเหรอ?”
    Lunarmariaในชุดเครื่องแบบขาวนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นแมกโนเลียต้นใหญ่กับผมเอ่ยถามขึ้นมาลอยๆ
    “นั่นสิ....ตามหาพวกนั้นหล่ะมั้ง?”
    “พูดตลกจัง เธอจะไปตามหาคนพวกนั้นได้ยังไง?อังกฤษออกจะกว้างใหญ่ ดีไม่ดี พวกนั้นลงเรือหนีออกนอกประเทศไปแล้วด้วย”
    “ได้สิ ถ้าชั้นเป็นตำรวจ”
    “ยังกับว่าจะเป็นกันได้ง่ายๆแน่ะ”
    “ว่าแต่เค้า Lunarนั่นแหล่ะ ถ้าเรียนจบไฮสคูลแล้วจะทำอะไรล่ะ?”
    “แน่นอน ก็ต้องเป็นพยาบาลสิ จะเป็นให้ได้เลย”

    หล่อนพูดกับผมในวันนั้นด้วยน้ำเสียงและแววตาที่มุ่งมั่นตั้งใจเต็มเปี่ยม แม้สาวน้อยพยาบาลฝึกหัดเมื่อสี่ปีก่อนจะเติบใหญ่กลายเป็นสุภาพสตรีผู้สวยสง่าเบื้องหน้าผมตอนนี้แล้ว แต่ดวงตาคู่และรอยยิ้มจริงใจนี้ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
    “เล่ามาหน่อยสิว่า ไปไงมาไงเธอถึง....”
    Lunarmaria หรือที่ผมชอบเรียกหล่อนสั้นๆว่าLunarดันตัวขึ้นนั่งบนขอบระเบียงทางเดินด้วยท่าทางสบายๆขัดกับชุดราตรียาวหรูหราที่เจ้าตัวกำลังสวมใส่ ผมมองดูภาพนี้แล้วอดนึกถึงเรื่องสมัยก่อนไม่ได้ เวลาที่ผมแอบหลบออกจากห้องพักฟื้นมานั่งเล่นที่สวน ก็มักจะมีLunarมานั่งคุยเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆเสมอ

    “เรื่องมันยาวหน่อย....หลังจากLunarฝึกงานจบและกลับไปคอนแวนต์ ชั้นก็ยังเคว้งๆอยู่” ผมหัวเราะเบาๆพลางเล่าต่อ “พอดีหมอที่ดูแลชั้นเค้ารู้จักกับพวกตำรวจอยู่บ้าง เลยให้ชั้นไปสอบเข้าโรงเรียนนายร้อย ชั้นก็ไม่คิดว่าจะสอบติดหรอกนะ จับพลัดจับผลู มันดันสอบได้นี่สิ ดวงจริงๆ”
    หล่อนพยักหน้าช้าๆพลางยิ้มกว้าง
    “ไม่ใช่ดวงหรอกย่ะ อย่ามาทำถ่อมตัวไปหน่อยเลย เธอน่ะหัวดีอยู่แล้ว ตอนที่ขยับตัวไปไหนไม่ค่อยไหว ยังลุกขึ้นมาอ่านหนังสือยากๆได้เลยนี่นา”

    ผมยกมือขึ้นเกาแก้มตัวเองแก้เก้อขณะที่หัวเราะกลบเกลื่อน เรื่องราวเมื่อสี่ปีก่อนซึ่งผมแทบไม่เคยเอ่ยให้ใครฟัง หลังจากที่....ครอบครัวของเราต้องแตกสลายลง ทำให้ผมต้องสูญเสียทั้งคุณพ่อ คุณแม่ และน้องสาวคนเล็กไป แม้เวลาจะผ่านมานานจนบาดแผลและความเกลียดชังเบาบางลงบ้างแล้ว แต่ผม....
    ผมก็ไม่เคยลืม
    “ชั้นไม่มีอะไรเหลือแล้วนี่นา ทรัพย์สมบัติที่เหลือก็มีแต่พวกหนังสือของพ่อแล้วก็...นี่เท่านั้นเอง”
    ผมดึงนาฬิกาล็อกเก็ตที่หล่อจากเงินขึ้นเปิดดูอีกครั้ง กระจกหน้าปัดมีรอยร้าวเล็กๆ หากเข็มบอกเวลายังคงเดินต่อไป ที่ฝาอีกด้านมีภาพถ่ายคนสำคัญในครอบครัวของผมทั้งสามคน แม้บัดนี้สีจะซีดจางลงมาก หากความทรงจำที่ยังแจ่มชัด

    “.....เธอ....เธอยังตามล่าคนพวกนั้นอยู่หรือ?”
    เป็นคำถามที่ทำให้ผมต้องนิ่งงัน....ตามล่ารึ? ใช่ นั่นคือแรงผลักดันให้ผมเข้าสู่วงการข้าราชการตำรวจ สิ่งที่ทำให้ผมลืมตาลุกขึ้นจากเตียงผู้ป่วยอาการหนักขั้นตรีทูตได้
    คำตอบของผมคือ....จะต้องตามหาพวกที่ทำลายครอบครัวของเราให้ได้!
    แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป....
    “ถ้าได้เจอพวกนั้นจริง มันก็คงดี....”ผมหลับตาลง ภาพค่ำคืนที่โหดร้ายและเต็มไปด้วยสีแดงฉานยังติดตา แต่...ก็ไม่ทำให้ต้องฝันร้ายอีกต่อไปแล้ว” ชั้นจะได้ถามว่า ทำไม?....ทำไมถึงต้องทำลายครอบครัวของเรา ทำไมถึงต้องฆ่าคนดีๆอย่างคุณพ่อ? ทำไมต้องฆ่าคุณแม่ที่คนพวกนั้นไม่เคยรู้เลยว่ามือของท่านอ่อนโยนแค่ไหน? แล้วก็...ทำไมถึงต้องฆ่าMayu? ทั้งๆที่แกก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว....”
    “แค่ถามหรือ?”
    ดูLunarmariaจะแปลกใจที่ผมเพียงแต่พยักหน้ารับเบาๆ
    “การเป็นตำรวจสอนชั้น....เราเป็นผู้รักษากฎหมาย ไม่ใช่คนตัดสินถูกผิด ถ้าชั้นเจอคนพวกนั้น....แน่นอน ชั้นยังเคียดแค้นพวกนั้น แต่ถึงจะแค้น ชั้นก็จะไม่ฆ่าพวกมัน ชั้นจะไม่ทำอย่างที่พวกมันทำกับครอบครัวของชั้นเด็ดขาด แต่จะให้กระบวนการยุติธรรมของศาลตัดสิน ถึงตอนนั้น....”

    ผมไม่พูดต่อ แต่คิดว่าอีกฝ่ายคงเข้าใจ Lunarmariaนิ่งไป ก่อนเอื้อมมือมาแตะบีบที่บ่าของผมเบาๆ เหมือนทุกครั้งที่หล่อนมักทำเพื่อให้กำลังใจผม
    “ชีวิตดำเนินต่อไปนี่นา และเธอก็ทำมันได้อย่างเข้มแข็งด้วย ดูสิ”
    ผมหันมายิ้มให้หล่อนอีกครั้งพลางแตะมือบอบบางแทนคำตอบ
    “ขอบใจ...”
    “เธอคิดได้แบบนั้น....นี่แสดงว่า มีคนสำคัญแล้วล่ะสิ?”
    หล่อนเอานิ้วชี้จิ้มแก้มผมอย่างหยอกเย้า ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก หน้าร้อนผ่าวและใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
    “อ๊ะ....!!อ่า!!!มะ....ไม่ใช่นะ!!!”
    แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่หยุดพูด ยิ่งล้อผมหนักเข้าไปอีก
    “อย่ามาทำพูดเลย ชั้นอยากเห็นหน้าคนที่ทำให้นายShin Asukaคนนั้น เปลี่ยนไปจัง”
    “ปัดโธ่!!!Lunar!!!เชื่อกันบ้างสิ!!!”
    “อ่ะแน่ะ!หน้าแดงแจ๊ดขนาดนี้ ยังจะปฏิเสธอีกเรอะ??นี่ๆๆ หล่อนเป็นใครเหรอ?บอกหน่อยสิๆๆ!นะๆๆ”
    ผมได้แต่ร้องโหวกเหวกอย่างจนหนทางจะโต้เถียง แต่ยัยLunarmariaยังไม่ยอมเลิกซะอย่างนั้นแน่ะ

    แล้วหล่อนจึงเปลี่ยนเรื่องถามต่อด้วยท่าทางกระตือรือร้น
    “แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนหล่ะ? ชั้นหมายถึงประจำอยู่ที่ไหน เผื่อจะไปเยี่ยม เอาขนมนมเนยที่คอนแวนต์ไปฝากบ้าง”
    “ตอนนี้ชั้นอยู่หน้าห้องผู้กองZalaแหล่ะ ที่สำนักงานใหญ่ของสก็อตแลนด์ยาร์ด” พูดมาถึงตรงนี้ ผมก็อดจะแอบงึมงำบ่นไม่ได้ “ถึงจะเรียกว่าหน้าห้องก็เถอะนะ จริงๆก็คือลูกไล่ คอยรับหน้าแทนเวลานายถูกด่าต่างหาก”
    “? หือ? อะไรนะ?”
    ยัยนี่หูดีไม่เปลี่ยนเลยแฮะ รีบหันขวับมาทำหน้าสงสัยทีเดียว ผมเลยรีบแก้ตัวแทบไม่ทัน
    “เปล่าๆ! ไม่มีอะไร ฮะๆๆๆ”

    พูดมาถึงตรงนี้ ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่า จุดประสงค์แฝงที่ผู้พันHawkจัดงานเลี้ยงวันเกิดขึ้นใหญ่โตเช่นนี้ก็เพื่อให้บุตรีทั้งสองได้มีโอกาสทำความรู้จักกับ....ผู้กองAthrun Zalaของผมนี่
    งั้นก็หมายความว่า....
    “....แล้วทางLunarล่ะ?”
    “เอ๋?”
    “เธอชื่นชมฟลอเรนซ์ ไนติงเกลนี่นา” ผมหมายถึงนางพยาบาลชื่อดังฉายา”สุภาพสตรีผู้ถือตะเกียง”คนนั้น ผู้ที่มีบทบาทสำคัญในฐานะหัวหน้าคณะพยาบาลในศูนย์รักษาทหารและข้าราชการพลเรือนในสงครามไครเมียอันโด่งดัง และLunarmariaยังเคยบอกกับผมบ่อยๆว่า อยากจะเป็นให้ได้อย่างหล่อน “ตอนนี้....ผ่านมาสี่ปี ก็เท่ากับว่า เธอใกล้จะจบเกรดสิบสองแล้วสินะ? ได้คุยกับท่านพ่อเรื่องที่จะเรียนต่อวิทยาลัยพยาบาลบ้างหรือยังล่ะ?”
    พอได้ฟังผมพูดมาถึงเรื่องนี้ ผมกลับสังเกตเห็นว่าคนร่าเริงที่พูดจ๋อยๆเมื่อครู่นิ่งไป หล่อนเสมองไปทางอื่นแม้สีหน้าจะไม่เปลี่ยน แต่ในแววตากลับหวั่นไหว

    “....Shin....หลายอย่างในชีวิตคนเรา ความฝันกับความจริงก็ไม่สามารถทำร่วมกันได้นะ”
    “Lunar?”
    เพื่อนรักที่ผมได้พบอีกครั้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเอ่ยต่อ
    “ชั้นพูดเรื่องนั้นกับท่านพ่อไม่ได้หรอก”
    “?ทำไมหล่ะ?”
    ดวงหน้าใสๆหันกลับมาทางผมอีกครั้ง Lunarยังยิ้ม แต่ไม่ใช่ยิ้มอย่างที่ผมเคยรู้จัก
    ยิ้มอมเศร้า....
    “Shinน่ะเป็นผู้ชาย....ดีจังนะ....ถ้าจะไล่ตามความฝันของตัวเองก็คงไม่มีใครห้ามได้อยู่แล้ว แต่ชั้นกับน้อง...เราเป็นผู้หญิงนะ”

    ....ผู้หญิง....?
    “Lunar....ชั้นไม่เคย....”
    “ชั้นไม่ได้อิจฉาShinหรอก ชั้นก็พอจะเข้าใจท่านพ่อนะ ท่านคงทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยให้บุตรสาวต้องออกไปทำงานข้างนอกบ้าน เนื่องจากท่านเห็นว่าสตรีที่ทำงานนอกบ้านนั้นเป็นสัญลักษณ์ความล้มเหลวในการหาเลี้ยงครอบครัวของผู้ชาย ท่านพ่อน่ะ....อ่อนโยนนะ ท่านรักครอบครัว รักท่านแม่ที่จากไป รักชั้น รักMerin ชั้นทำให้ท่านผิดหวังไม่ได้หรอก....เพราะฉะนั้นนะ....”
    ดวงตาสีน้ำเงินสวยมองขึ้นไปบนท้องฟ้าราตรีอย่างว่างเปล่า
    “สิ่งที่ชั้นจะทำได้ ในฐานะบุตรสาวคนโต ก็คือทำให้ท่านภาคภูมิใจ ถ้าการที่ชั้นออกเรือนไปกับบุรุษที่มีเกียรติและเป็นคนดี จะทำให้ท่านพ่อที่รักชั้นมากเหลือเกินมีความสุขและสบายใจ ชั้นก็จะทำ....”

    ผมพูดอะไรไม่ออก นี่หรือภาระหน้าที่ของสตรีที่สังคมบุรุษเป็นใหญ่ยัดเยียดให้?
    แล้วหัวใจของพวกหล่อนหล่ะ?ความปรารถนาที่แท้จริงของพวกหล่อน ....จะอยู่ที่ไหน?
    “Lunar....”
    “แต่ผู้กองAthrun Zalaก็เป็นคนดีนี่นา” หล่อนหันมายิ้มกว้างให้ผม รอยยิ้มนั้นดูสดชื่นขึ้นกว่าเก่า “ไม่ใช่เพียงแต่เป็นสุภาพบุรุษที่มีหน้าที่การงานอันน่านับถือ ยังเป็นผู้ที่รักความยุติธรรมอย่างยิ่ง ถ้า.....ท่านพ่อเห็นชอบจะให้ชั้นหรือน้องสาว คนใดคนหนึ่งฝากชีวิตไว้กับเขา....ชั้นเองก็คงไม่ขัดข้อง....หล่ะมั้ง....?”
    น้ำเสียงท้ายประโยคจะฟังดูแผ่วเบาและไม่มั่นใจนัก แต่....ผมกลับนึกคำพูดที่จะเอ่ยให้กำลังใจหล่อนบ้างไม่ใคร่ออก

    แม้แต่....คนที่เคยมีความฝัน มุ่งมั่นและตั้งใจอย่างLunarmaria กลับต้องละทิ้งสิ่งนั้นไป...ทั้งๆที่....หล่อนเกิดมาในครอบครัวของชนชั้นสูง ที่มีความเพียบพร้อมในทุกๆด้าน น่าจะมีโอกาสมากกว่าใครๆ แต่กลับกลายเป็นว่า ความเพียบพร้อมนั้นแหล่ะที่กักขัง”อิสรภาพ”ของตน

    ผมเอื้อมมือไปบีบไหล่ทั้งสองของหล่อนเบาๆ หากหนักแน่น สบตากันอย่างที่เคยทำเมื่อสี่ปีก่อน
    ตอนนั้น ผมลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง....เพราะมีLunarอยู่ข้างๆ มาตอนนี้....ผมอยากจะ....เป็นแรงให้หล่อนบ้าง แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม
    “....ผู้กองZala....เป็นคนดีมากนะ Lunar (ถึงจะเป็นคนแปลกๆบ้างในบางครั้งก็เถอะ)ถ้าเธอลงเอยกับเขาจริงๆ ชั้นเชื่อว่า เขาคงทำให้เธอมีความสุขได้”
    “....Shin....”
    “แต่ว่านะ....” ผมยิ้ม ไม่รู้เหมือนกันว่าในแสงสลัวเพียงเท่านี้ Lunarจะมองเห็นยิ้มนี้บ้างหรือไม่? แต่ผมมองเห็นดวงตาสีน้ำเงินโคบอลต์คู่สวยนั้นชัดเจน “ชั้นก็ไม่เห็นว่า Lunarจะต้องละทิ้งความฝันนั้นเลยนี่นา....ความฝัน....อาจทำไม่ได้ในวันนี้....แต่วันข้างหน้า....”

    ไม่ทันจะพูดจบ ร่างเล็กบอบบางในเดรสสีฟุชเชียก็โผเข้าหา แขนเล็กทั้งสองโอบรอบคอของผมแน่นขณะที่ใบหน้านั้นซบอยู่ที่บ่าของผมราวต้องการซ่อนมันจากโลกภายนอก

    ผมได้แต่นิ่งงงงัน เมื่อรู้สึกถึงความชื้นจากหยาดน้ำตาอุ่นๆบนแก้มของหล่อนที่ค่อยๆไหลซึมผ่านเนื้อผ้าชุดเครื่องแบบของผม ก่อนที่....จะตัดสินใจยกมือขึ้นลูบศีรษะเรือนผมสีแดงเออเบิร์นนั้นเบาๆ
    ทั้งสงสารและเห็นใจสถานภาพของสหายรัก ทั้งเจ็บใจตัวเอง ที่ไม่สามารถทำได้มากไปกว่าปลอบโยนหล่อนให้คลายความโศกเศร้านี้ลง.....
    ###################################

    ผมรู้สึกรำคาญความหูดีของตัวเองอยู่ไม่น้อย ทั้งๆที่เสียงเพลงในท่วงทำนองของเวียนนีซ วอลซ์ยังคงบรรเลงกระหึ่มฟลอร์เต้นรำแท้ๆ และทั้งๆที่ผม”พยายาม”ที่จะใจจดใจจ่อกับคู่เต้นรำเยาว์วัยเช่นเลดี้Merin Hawkซึ่งอยู่เบื้องหน้า แต่กลับได้ยินเสียงพูดคุยกันอย่างถูกคอเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยของนายทหารระดับสูงทั้งสองท่าน ราวกับพยายามจะให้มาเข้าหูผมให้ได้กระนั้น

    ซึ่งผมย้ำอีกครั้งว่า.... มันน่ารำคาญเป็นบ้า!
    “บุตรีของท่าน....คุณหนูทั้งสองช่างสวยน่ารักเหลือเกิน กิริยามารยาทรึก็อ่อนหวานสมกับเป็นกุลสตรี”
    “ต้องขอบคุณการอบรมที่เข้มงวดของคอนแวนต์นะครับ พูดก็พูดเถอะ มีลูกสาวมันก็ดีอย่างนี้แหล่ะ ท่านนายพล ความน่ารักของพวกแกจะคอยปลอบประโลมจิตใจที่แข็งกระด้างของผู้ชายอย่างพวกเรา ผมมีความสุขทุกครั้งนะครับที่ลูกๆได้กลับบ้านในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ Lunarนั้นโตขึ้นนับวันจะเป็นสุภาพสตรีที่ดีพร้อม ผมได้ยินพวกสุภาพบุรุษหนุ่มๆกล่าวขวัญหล่อนถึงเป็นประจำ ส่วนMerin แม้จะยังเป็นน้องเล็กแต่ก็อย่างที่ท่านเห็น แกสดใสน่ารักเหมือนดวงอาทิตย์ สติปัญญารึก็เฉลียวฉลาดไม่แพ้ใคร คิดแล้วก็น่าปลื้มใจ”
    ท่านพ่อฟังแล้วก็หัวเราะอย่างพออกพอใจ
    “ช้าก่อนๆ! ผู้พัน ท่านทำเอาผมสับสนเสียแล้วนา เพราะทั้งคุณหนูใหญ่และคุณหนูคนเล็กก็ล้วนแต่เป็นสุภาพสตรีที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมเป็นที่หมายปองของใครต่อใคร คนหนึ่งก็ช่างแสนดี อีกคนหนึ่งก็แสนจะน่ารัก แหม! ผมชักจะหนักใจแทนลูกชายซะแล้วสิ”
    “อย่ากังวลไปเลยครับ ท่านนายพล” ผู้พันHawkยกแก้วแชมเปญขึ้นเบื้องหน้าพลางเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “ไม่ต้องรีบร้อนเร่งรัดบุตรชายของท่านให้ตัดสินใจหรอกครับ เพราะอย่างไรเสีย ผมก็ไม่อาจเห็นบุรุษอื่นใดที่จะมีคุณสมบัติเหมาะสมกับลูกสาวของผมมากไปกว่าคุณชายAthrunอยู่แล้ว เอาอย่างนี้ ผมเห็นว่าเป็นการดีถ้าจะปล่อยให้บุตรชายของท่านได้ทำความรู้จักและเลือกคู่ชีวิตโดยอิสระจะดีกว่านะครับ”

    ผมฟังแล้ว....รู้สึกว่ามันพิลึกยังไงพิกล
    อิสระเรอะ?
    เหอะ!พูดเป็นเล่น? แบบนี้อิสระตรงไหน?

    ดูเหมือนว่าการสนทนาเมื่อซักครู่จะทำให้นายทหารชั้นผู้ใหญ่ทั้งสองท่านชอบใจกันยิ่งขึ้นไปอีก แชมเปญหมดไปอีกแก้ว ขณะที่ดูเหมือนการสนทนาจะยังดำเนินต่อไปไม่จบสิ้นลงง่ายๆเหมือนบทเพลงวอลซ์นี้ที่ยังดำเนินต่อไป
    “ผู้กองZalaเต้นเวียนนีซวอลซ์เก่งจังเลยนะคะ น่าทึ่งจัง”
    เสียงใสแจ้วของคู่เต้นทำให้ผมจำต้องดึงสติกลับมาที่ฟลอร์อีกครั้ง
    “ขอบคุณที่ชมครับ คุณหนูMerin คุณเองก็เหมือนกันนะครับ ดูคล่องมากทีเดียว” ผมกล่าวตอบยิ้มๆ ขณะที่เลดี้เยาว์วัยหมุนร่างในชุดกระโปรงบานผ้าไหมสีพีชสดใสกลับมาวางมือเล็กลงบนฝ่ามือของผมอีกครั้ง
    “เพราะดิชั้นชอบวิชาลีลาศมากน่ะค่ะ Madameที่สอนวิชานี้ก็น่ารักมาก ไม่ดุ ไม่เอ็ดพวกนักเรียน ต่างจากMadameที่สอนวิชาอื่นๆเลยล่ะค่ะ” หล่อนหัวเราะคิกคัก ดูมีความสุขมากทีเดียวที่ได้เล่าเรื่องในรั้วโรงเรียนของตน

    “เพราะว่าคอนแวนต์นั้นเป็นโรงเรียนสตรีล้วนที่เหล่าซิสเตอร์ได้รับมอบหมายให้ปกครองดูแลบุตรีของเหล่าผู้มีเกียรติทางสังคมชั้นสูงนี่ครับ คงเป็นเรื่องปกติกระมังที่คุณครูซิสเตอร์จะต้องให้ความสำคัญกับการอบรมพวกคุณให้มาก”
    ผมให้คำอธิบาย ขณะที่หล่อนทำสีหน้าเหมือนนึกบางอย่างขึ้นได้
    “แหมแต่ว่าก็ว่าเถอะนะคะ ขนาดที่ว่าบรรดาซิสเตอร์ผู้ดูแลของพวกเราออกจะเฮี้ยบขนาดนี้ พวกที่ชอบทำตัวแหกกฎระเบียบก็ยังมีให้เห็นบ่อยไป เมื่อเร็วๆนี้ก็เพิ่งมีคดีใหญ่ที่คอนแวนต์ไปนะคะ เล่นเอาบรรดาซิสเตอร์นั่งไม่ติดกันทีเดียวหล่ะค่ะ”
    เรื่องที่หล่อนเล่าทำให้ผมต้องทวนคำถามอย่างสงสัย
    “คดีใหญ่?”
    “ดิชั้นก็ไม่ค่อยทราบรายละเอียดมากหรอกค่ะ พี่Lunarได้ยินก็เล่ามาให้ฟังอีกทีเหมือนกัน ทำนองว่า มีรุ่นพี่เกรด11คนนึงหายออกจากหอพักไปทั้งคืนโดยไม่แจ้ง เจอตัวอีกครั้ง หล่อนก็กลับมาเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว เห็นว่าแอบหนีออกไปเที่ยวนอกคอนแวนต์มากระมัง พวกที่อยู่กลุ่มเดียวกับหล่อนเลยโดนหางเลขถูกลงโทษขนานใหญ่เลยเชียวหล่ะค่ะ ช่วยไม่ได้นี่นา กฎระเบียบไม่ได้มีไว้เพื่อละเมิดเสียหน่อย”

    ....ทำไม....ฟังเรื่องนี้แล้วมันถึง....รู้สึกแปลกๆ....
    คุ้นๆ....ชอบกล.....
    “?ผู้กองZala?เงียบเชียว?มีอะไรหรือคะ?”
    “อ๊ะ!!เอ้อ!!เปล่าครับ ไม่มีอะไร แปลกดีนะครับ ฮะๆๆๆ”

    ถึงกระนั้น หล่อนก็ยังชวนผมคุยต่อไปอย่างไม่รู้จักเบื่อ
    “อืม...ขออนุญาตเรียกว่าคุณAthrunได้มั๊ยคะ? ชั้นอยากมีเพื่อนเต้นรำเก่งๆอย่างนี้มานานแล้วหล่ะค่ะ”
    ผมหัวเราะเบาๆให้กับคำถามซื่อๆนั้น
    ....เพื่อนรึ?
    ผมนึกชื่นชมความสามารถในการเสแสร้งระดับมืออาชีพของตัวเองขึ้นมาอีกแล้วสิ.....สงสารแม่สาวน้อยตรงหน้าขึ้นมาจับใจ หล่อนไม่รู้เลยสินะว่า....ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าหล่อนตรงนี้ มันจอมปลอมสิ้นดี....
    “ตามสะดวกปากเถอะครับ หากนั่นเป็นความปรารถนาของคุณ ผมก็ไม่ขัดข้อง”
    “แหมดีจัง!” หล่อนร้องขึ้นอย่างยินดี ดวงตาสีน้ำเงินโคบอลต์สดใสเฉกเช่นเดียวกับรอยยิ้ม “ถ้าเช่นนั้น จะเป็นการรบกวนหรือไม่คะ?ถ้าดิชั้นจะเอ่ยขอร้องคุณAthrunสักเรื่อง ขอร้องแทนพี่Lunarด้วย”
    “ว่ามาเถอะครับ อย่าเกรงใจกันเลย”

    ใบหน้าของหล่อนแดงขึ้นเล็กน้อยขณะที่น้ำเสียงที่พยายามจะรักษาให้มั่นคงสั่นนิดๆ
    “คือว่า...มันเป็นธรรมเนียมของทางคอนแวนต์ของเราน่ะค่ะ ที่หนึ่งปี.....จะเปิดโอกาสให้เด็กนักเรียนได้สนุกสนานกับงานเลี้ยงเต้นรำในค่ำคืนที่จะก้าวเข้าสู่ฤดูร้อน ซึ่งก็คือ คืนหลังการสอบภาคปลายการศึกษาแรกจบลงนั่นเอง...เพราะฉะนั้น....คุณAthrunคะ ดิชั้นกับพี่ก็เลย....เอ้อ...”
    “ครับ?”
    “เอ้อ แหม.....จะเป็นการรบกวนหรือเปล่าก็ไม่รู้ คุณก็ออกจะมีงานการต้องทำเยอะ” หล่อนเอ่ยเสียงตะกุกตะกักขณะพยายามจะหลบสายตาจากผม
    “อะไรกันครับคุณหนู? ถ้ามีสิ่งที่ผมช่วยเหลือได้ก็เอ่ยออกมาเถอะครับ”
    “...เพราะทั้งดิชั้นและพี่Lunar เรายังไม่มีคู่หมั้นคู่หมายกันทั้งคู่.....ดิชั้นเลยอยากจะขอร้องคุณว่า....”
    “?”

    เสียงเพลงเวียนนีซวอลซ์มาถึงช่วงสุดท้าย ก่อนจะจบลงด้วยการโค้งรับของเหล่าคู่เต้น เลดี้เยาว์วัยเบื้องหน้าผมยืดกายขึ้นช้าๆ ดวงหน้านั้นยังแดงก่ำด้วยความเขินอาย แม้กระนั้นผมก็พอจะดูออกว่าเจ้าตัวต้องรวบรวมความกล้ามากทีเดียว ก่อนจะเอ่ยขึ้นกับผมด้วยเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
    “ถ้าคุณไม่รังเกียจ....เอ้อ....ถ้าคุณจะกรุณาให้เกียรติ.....”
    “?ครับ?”
    “ไปร่วมงาน....”
    “?ฮ๊ะ?”

    ดังนั้น....ประโยคต่อมาผมถึงได้ยินหล่อนเอ่ยออกมาด้วยเสียงดังฟังชัด แทบจะเป็นตะโกน
    “ไปร่วมงานเต้นรำครั้งนี้กับพวกเรา ดิชั้นและพี่จะดีใจมากเลยค่ะ!!”

    ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าเหวอรับประทานออกไปมากแค่ไหน แต่แล้วก็รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปรกติ
    ....เพราะขืนปฏิเสธออกไป....สุภาพสตรีน้อยๆเบื้องหน้าผม คงอับอายขายหน้าเป็นแน่แท้
    ผมจึงเพียงแต่ยิ้มรับเบาๆ และตอบไปว่า
    “เรื่องเท่านี้เอง ไม่น่าเกรงใจกันเลยนะครับ”
    เลดี้คนเล็กสุดแห่งตระกูลHawkเงยหน้าขึ้นทันที ดวงหน้าที่แดงซ่านด้วยสีกุหลาบกระจ่างขึ้น“’งั้นนี่ก็...แสดงว่า....คุณตอบรับหรือคะ?”
    “ครับ ผมยินดีและเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จะได้รับใช้คุณหนูทั้งสองครับ”

    เลยตามเลยแล้วกัน....
    จะว่าไป....มันก็ดีเหมือนกันกระมัง?ได้ไปเปิดหูเปิดตาดูสตรีสวยๆอื่นบ้าง....ยังไงก็น่าจะดีกว่า นั่งจมอยู่กับอารมณ์หดหู่และกองเอกสารที่ออฟฟิศล่ะมั้ง?

    “แหม!!!ดิชั้นดีใจเหลือเกินที่คุณไม่ปฏิเสธ พี่Lunarต้องดีใจมากแน่ๆ”
    หล่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจขณะวางมือลงบนฝ่ามือของผม ก่อนที่ผมจะนำหล่อนเดินออกจากฟลอร์เต้นรำเพื่อกลับไปยังโต๊ะที่บิดาของเราทั้งสองนั่งสนทนากันอยู่
    “ว่าแต่....ถึงจะรับปากตกลงไปแล้ว ผมก็ยังไม่ทราบเลยนะครับว่างานเลี้ยงเต้นรำครั้งนี้จะจัดขึ้นเมื่อไหร่?และที่สำคัญ...
    คอนแวนต์ที่คุณหนูMerinและคุณหนูLunarmariaเรียนอยู่ตอนนี้ชื่ออะไร? มิฉะนั้น ผมคงไปรับทั้งสองไม่ถูกแน่”

    ผมถามยิ้มๆ ทำให้เลดี้Merin Hawkต้องร้องขึ้นอย่างนึกขึ้นได้
    “ตายจริง!ดิชั้นยังไม่ได้เรียนคุณเลยนี่นา มัวแต่ตื่นเต้นดีใจจนลืมตัว ยังไม่ได้มอบบัตรเชิญให้ด้วยสิ!ข้ามขั้นตอนไปเสียเยอะ!ต้องขออภัยด้วยนะคะ”
    “ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร อย่าคิดมากเลย”ผมกลั้นหัวเราะเบาๆขณะที่มองหล่อนรีบย่อกายลงเพื่อขอโทษขอโพยผม ดูๆไปก็น่าเอ็นดูอยู่ไม่น้อย

    ผมพาหล่อนกลับมายังเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร โดยพยายามจะไม่สนใจสายตาที่จ้องมองมาของท่านนายทหารระดับสูงทั้งสองท่านมากนัก
    ....มองอะไรกันนักหนาเนี่ย? แล้วยิ้มแบบนั้นมันอะไรน่ะ? ผมคิดอย่างหงุดหงิด
    “งานเลี้ยงเต้นรำจะจัดในวันศุกร์หน้านี้น่ะค่ะ หลังจากนั้นก็จะเข้าสู่การปิดเทอรมภาคฤดูร้อน ส่วนคอนแวนต์ของที่พวกเราอยู่กัน คุณอาจจะเคยได้ยินชื่อมาบ้างเพราะเป็นคอนแวนต์เก่าแก่ ก่อตั้งมาเกือบแปดสิบปีแล้วล่ะค่ะ”
    “งั้นหรือครับ?”ผมยิ้มแล้วพยักหน้ารับไปแกนๆ

    คอนแวนต์งั้นหรือ....โรงเรียนนางชีแบบนั้นมีออกมาจะมากมายในลอนดอนแห่งนี้นี่นา
    ...เราบ้ารึเปล่า? คอนแวนต์ไม่ได้มีแห่งเดียวเสียหน่อย เป็นบ้าไปแล้วรึไง? ผมนึกรำคาญตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆ

    แต่....
    “ค่ะ คุณคงเคยออกไปลาดตระเวนแถบถนนSt.Georgeมาบ้างสินะคะ คอนแวนต์ใหญ่หลังรั้วอิฐสูงๆสีแดงที่ล้อมรอบด้วยต้นแมกโนเลียน่ะค่ะ”
    .....คำตอบที่ได้ฟังนั้นทำให้ผมคิดว่า.....ตัวเองนิ่งไป แทบลืมหายใจ

    อะไรนะ?
    ....ถนนอะไรนะ??
    “เอ๊ะ....”

    “ชื่อว่า St.Angela Ursuline Conventน่ะค่ะ “
    ######################################

    Lunarmariaไม่ได้กลับไปที่ส่วนของงานเลี้ยงอีก แต่ยังคงเดินเล่นอยู่กับผมที่สวนหย่อมยามค่ำคืนที่ประดับด้วยตะเกียงส่องแสงวับวาว เราสนทนาเรื่องเก่าๆของที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสี่ปีก่อน แม้เวลานี้....สถานภาพของทั้งผมและหล่อนจะเปลี่ยนไป ไม่เหมือนก่อนที่ผมเคยเป็นแค่...คนไข้อาการสาหัสที่โรงพยาบาลแฮมิลตัน ส่วนLunarก็เป็นอาสาสมัครพยาบาลรุ่นเยาว์ที่เข้ามาฝึกงานที่ชั้นผู้ป่วยรวม แต่กระนั้น....ก็น่าแปลกเสียจริง...ที่ทั้งผมและLunarกลับไม่รู้สึกว่า ระยะเวลาที่ไม่ได้พบกันถึงสี่ปี จะทำให้มิตรภาพอันบริสุทธิ์ใจของเราสองคนจะเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้เพียงนิด

    เรื่องนั้นผมรู้ดี จากเสียงหัวเราะที่เรามีให้กันซึ่งเป็นไปตามธรรมชาติและไม่ขัดเขินของเราทั้งคู่....

    และ...ผมกับหล่อนคงมีเรื่องคุยกันประสาเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานไปอีกตลอดทั้งคืนถ้าผมจะไม่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากตึกใหญ่
    “นั่นแกจะไปไหน!!Athrun!!”
    “เรามีงานต้องทำกันครับ!”
    “แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!ชั้นยังไม่อนุญาตนะ!!!”
    ก่อนจะตามด้วยเสียงเรียกชื่อผมเองดังลั่นเหมือนฟ้าผ่าลงมาเปรี้ยงใหญ่!
    “หมวดAsuka!!หมวดShin Asuka!!! แอบหนีกลับไปก่อนแล้วรึไง!!!??”
    เสียงลั่นๆที่ทะลุขึ้นมากลางบรรยากาศสงบสุขนั่นทำเอาผมเกือบล้มหน้าคะมำหัวฟาดพื้น!! แต่สงสัยมันจะเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติเวลาผมได้ยินนายเรียกมั้ง? พอตั้งสติได้ผมเลยต้องรีบสวมหมวกแล้วขานเสียงรับด้วยระดับเสียงเท่าเทียมกัน
    “คร้าบบบ!!!อยู่ๆๆๆ!!อยู่ตรงนี้ครับผู้กอง!!!”

    ผมเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเทร้นท์โค้ทสีกรมท่าเกือบดำของผู้กองAthrun Zalaก้าวลงมาจากบันไดหน้าคฤหาสน์รวดเร็วเหมือนพายุ ในแสงสลัวผมมองเห็นใบหน้านั้นไม่ชัดเจนนัก แต่ก็พอจับได้จากน้ำเสียงที่ดูจะเคร่งเครียดไม่น้อยว่า....เจ้าตัวคงจะอยู่ในภาวะ”อารมณ์ไม่ปกติ”แหงๆ
    “ไปกันได้แล้ว!”
    เขาพูดเสียงสั้นห้วนจนผมต้องสะดุ้งตกใจ
    “?เอ๋?หา?ไป?ไปไหนครับ?”
    “ก็ได้เวลาลาดตระเวนแล้วน่ะสิ!ยังจะมาทำหน้างงอีก!!”
    พูดจบเขาก็หมุนตัวก้าวฉับๆนำหน้าผมไปทันที อ้าว!นี่มันอะไรกันอีกหล่ะเนี่ยตาคนนี้??อีตอนจะมาที่นี่
    อยู่ๆก็สั่งให้ผมตามขึ้นรถม้าทีหนึ่งแล้ว พอขาจะกลับก็มาสั่งๆแล้วก็เดินไปเลย ตามอารมณ์ไม่ทันวุ้ย!!

    ผมหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก Lunarmariaเองก็ถึงกับต้องทำหน้างงไปเลยเหมือนกัน
    “อะ...เอ้อ Lunar....ชั้น....”
    “สงสัย ผู้กองZalaจะรีบอยู่กระมัง?รีบตามไปสิ เดี๋ยวก็โดนดุเอาหรอก”
    หล่อนออกความเห็นขณะที่ผมยังลังเลอยู่ แล้วทันใดนั้น อีตาผู้กองตัวแสบก็หยุดฝีเท้าก่อนจะเดินหวนกลับมาด้วยความเร็วสูงเหมือนพายุไซโคลนอีกลูกใหญ่
    “เฮ่ย!” ผมผงะไปเล็กน้อยขณะที่ผู้กองมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมและLunarก่อนจะเอ่ยกับเพื่อนสาวของผมว่า
    “ต้องขอเสียมารยาทกลับก่อนนะครับ คุณหนูLunarmaria”
    น้ำเสียงนั้นจริงจังเสียจนLunarยังต้องงงงัน
    “เอ้อ...?ค่ะ...”
    “ราตรีสวัสดิ์ครับ”
    พูดจบผู้กองก็เอื้อมมือมาคว้าคอเสื้อผมฉุดกระฉากลากถูโดยไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ร่ำลาLunarเลย ผมเห็นหล่อนทำหน้าตาแสดงความ”งง”แล้วอดจะสงสารไม่ได้

    แต่ที่น่าสงสารมากกว่า สงสัยจะเป็นตัวเรานี่เอง โธ่ถังเอ๋ย!ปี๊บเอ๋ย!!!

    “ไปกันได้แล้วหมวด อย่ามัวแต่โอ้เอ้!”
    “อ้าวๆ!!เดี๋ยว!!เดี๋ยวสิครับผู้กอง!เฮ้ย!!”
    “พูดมากน่า ไปๆ”
    “โธ่!ผู้กองครับ!!นี่มันอะไรอีกหล่ะครับเนี่ย?? แล้วท่านนายพลZalaกับผู้พันHawkหล่ะครับ?? ยังจะแขกผู้มีเกียรติท่านอื่นๆอีก!!แบบนี้ไม่ถูกมองว่าไร้มารยาทแย่เหรอครับ??” ผมทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากโวยขอความเป็นธรรมจากคนที่กำลังใช้อำนาจ”ลาก”ผู้ใต้บังคับบัญชาเหมือนวัวเหมือนลาอย่างไม่ปราณีปราศรัยเท่านั้น

    แถมยังได้ยินเสียงเอ็ดตะโรไล่หลังจากบิดาของเขาด้วยว่า
    “ไอ้ลูกเวร!! นี่แกคิดจะฉีกหน้าชั้นอีกแล้วเรอะ!!!ไอ้....!!!”
    คราวนี้ผู้กองAthrun Zalaไม่พูดอะไรกับผมอีก จนกระทั่งรถม้ามาจอดเทียบแล้วเจ้าตัวก็ก้าวพรวดๆเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็ว
    ผมอดคิดไม่ได้ว่า... ท่าทางเหมือนเจ้าตัวไปกินรังแตนที่ไหนมาสุดๆ
    อันที่จริงแล้ว อยู่หน้าห้องผู้กองมาตั้งนาน ไอ้ท่าทางโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่พูดไม่จากับใครแบบนี้ ผมเองก็เพิ่งจะเคยเจอกับตัวเป็นครั้งที่สองเอง

    ครั้งแรกก็....เมื่อคืนนั้น....หลังจากเรากลับจากการปะทะกับพวกยามเฝ้าโกดังสินค้าของBlue Cosmos...แล้วจนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่เข้าใจเลยว่า เขาโมโหเรื่องอะไร?

    “....ชั้นเพิ่งคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้น่ะ....”
    เขาเอ่ยขึ้น สีหน้านั้นยังคงเฉยเมย ติดจะเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม
    “หา??”
    “เมื่อกี๊เอง ชั้นเพิ่งตัดสินใจได้ ไม่น่าปล่อยให้ตัวเองลังเลใจแบบนี้อยู่นานเลย”
    เฮ่ย?พูดอะไรของเขา(วะ)? ไม่เข้าใจอ่ะ
    “ระ....เรื่องอะไรครับ?”
    “ชั้นรู้แล้ว ชั้นควรจะทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ใช่ๆ”
    เอ้า??อะไรหล่ะเนี่ย??
    “หา?”

    แล้วผมก็ได้ยินเขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ท่าทางจริงจังเคร่งเครียดสุดๆ
    “พรุ่งนี้เช้า”
    “ครับ?”
    “ชั้นจะไปขอLacus Clyneแต่งงานอีกครั้ง”

    หา????

    อะไรนะ???
    #####################################
  15. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 21: The Pretty Young Lady ,Be my Guest?

    ถ้าเป็นยามปกติของช่วงเกือบๆจะสี่ทุ่มแล้วเช่นนี้ สมาชิกของRosettaคงจะกลับบ้านไปพักผ่อนกันหมด แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าดิชั้น ณ เวลานี้คือความสับสนวุ่นวาย เสียงเอะอะ การวิ่งเข้าออกห้องต่างๆและขึ้นลงบันไดชนิดที่ว่าแทบจะปะทะกันกระเด็นไปคนละทิศคนละทางเสียให้ได้
    “เจอมั๊ย??”
    คุณDarcostaร้องถามกลุ่มนักแสดงชายที่วิ่งขึ้นไปถึงด้านบนดาดฟ้าและเพิ่งจะวิ่งลงมารวมกันที่ห้องโถงกลางด้วยน้ำเสียงร้อนรนใจ แต่ละคนถือทั้งตะเกียงเจ้าพายุและโคมไฟกระสือสาดแสงสว่างวาบจนค่ำคืนเดือนมืดของโรงละครแห่งนี้แทบไม่ต่างจากยามกลางวัน ดิชั้นเห็นดวงหน้าของแต่ละคนชัดเจนยิ่งนักว่าเต็มไปด้วยความปริวิตกเพียงใด
    “ไม่ครับ!ผู้จัดการ!! ไม่พบเลย!!ที่ดาดฟ้าก็ไม่มี!!”
    ขณะที่พวกAuelกับStingซึ่งแยกกันไปตามหาด้านนอกรอบๆโรงละครก็ผลักประตูวิ่งเข้ามาสมทบ
    พลางตะโกนบอกเสียงแหบแห้งด้วยความเหนื่อยล้า
    “ที่สวนก็ไม่มีครับ!ที่บ่อน้ำก็ไปดูแล้ว!!”
    “ไม่มีร่องรอยของเจ้าหมาHaloนั่นด้วยครับ!!”

    คำตอบที่ได้รับนั้น ทำให้สมาชิกโรงละครที่ออกตามหาบุคคลที่หายตัวไปอย่างลึกลับต่างต้องมีสีหน้าหนักใจกันยิ่งขึ้น .....หากคนที่ใจเสียยิ่งกว่าก็คือ....ดิชั้นเอง....

    “ไม่มีเรอะ??เป็นไปได้ยังไง??เด็กตัวเล็กนิดเดียวจะหายไปไหนได้??”คุณDarcostaเอ็ดลั่นอย่างหัวเสีย คุณAliceกุมมือทั้งสองของดิชั้น ขณะได้ยินเสียงGovernessสูงวัยปลอบเสียงสั่น
    “คุณหนูLacusคะ ใจเย็นๆค่ะ บางที ตอนนี้....แกอาจจะแค่มัวแต่เล่นอะไรเพลินอยู่ที่ไหนก็ได้นะคะ”
    ดิชั้นเงยหน้าขึ้นสบตากับคุณAlice ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย เมื่อคิดทบทวนถึงเรื่องของวันนี้หลังจากStellarออกจากห้องพักหลังเวทีการแสดงเพื่อไปเรียนฮาล์ป ดิชั้นก็หยุดคุยกับคุณDarcostaเกี่ยวกับปัญหาของโรงละครอีกครู่ใหญ่ หลังจากนั้นก็ไปซ้อมละครต่อตามปกติโดยไม่ได้เอะใจเลยว่า แม่หนูชาวยิวตัวน้อยคนนั้น หายตัวไปโดยไม่ได้เข้าชั้นเรียนฮาล์ป

    ยิ่งกว่านั้น เจ้าหมาน้อยHaloก็หายไปด้วยพร้อมๆกับแม่หนูคนนั้นด้วย

    ดิชั้นมองไปทางโซฟาตัวยาวที่อยู่มุมห้อง สงสารครูสอนฮาล์ปซึ่งก็อายุมากแล้วเหลือเกิน ร่างผอมบางนอนพังพาบสูดยาดมเพราะเป็นลมพับไปหลายรอบโดยมีสาวๆนักแสดงอีกหลายคนรุมนวดเฟ้นเป็นการใหญ่ แม้กระนั้นดิชั้นเองก็ยังคิดไม่ตกว่า Stellarจะหายไปที่ไหนได้?? จะว่าเป็นร้านรวงในย่านโรงละครนี้หรือ? ดิชั้นก็ไม่เคยเห็นหล่อนออกไปข้างนอกคนเดียวเสียที อย่างน้อยก็ต้องมีดิชั้นหรือพวกAuelนั่นแหล่ะไปด้วยกัน

    ลอนดอนนั้น....เป็นเมืองใหญ่ เป็นมหานครที่มีทั้งด้านสว่างและด้านมืด โดยเฉพาะยามดึกดื่นเช่นนี้....
    โธ่!แม่หนูชาวยิวคนนั้นช่างไม่รู้เสียเลยว่า อันตรายมันมีมากขึ้นกว่าช่วงกลางวันมากแค่ไหน ยิ่งเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆด้วยแล้ว....

    “....Stellar....หนูหายไปไหน?...”
    เสียงนั้นหลุดออกมาจากริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว คุณDarcostaหยุดสั่งงานแล้วจึงเดินเข้ามาหาดิชั้นพลางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงห่วงใย
    “คุณหนูครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะครับ ผมแล้วก็พวกผู้ชายคนอื่นๆจะออกตามหากันอีกที ถ้ายังหาไม่เจอ ผมจะไปตามหมวดAsukaมาเอง”
    “เวลาแบบนี้ ถึงบังคับให้หลับ ดิชั้นก็หลับไม่ลงหรอกค่ะ”ดิชั้นเอ่ยค้าน รู้เลยว่าตัวเองใจไม่ดีเลย สังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ “ยังไงคืนนี้ ดิชั้นก็จะอยู่ตรงนี้จนกว่าจะรู้ว่าStellarปลอดภัยดี”
    “คุณหนู.....”

    ดิชั้นทราบว่าคงจะทำให้คุณผู้จัดการคณะหนักใจไม่น้อย แต่ดิชั้นก็ทนไม่ได้ที่จะกลับไปพักผ่อนที่บ้านสบายๆทั้งที่ยังไม่รู้ว่า เด็กคนนั้นตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?

    จนกว่าเด็กคนนั้นจะกลับมา และได้รู้ว่าแกปลอดภัยดีทั้งกายและใจ ดิชั้นก็จะยังอยู่ที่นี่!

    “เอ้า!!พวกกลุ่มStingลองแยกไปตามหาทางริมฝั่งแม่น้ำนะ เอาโคมไฟกระสือไปด้วย กลุ่มพวกนักแสดงผู้ชายแล้วก็คุณArmafieมากับผม เดี๋ยวเราจะลองไปดูตามซอกซอยที่แยกจากถนนใหญ่ดู ส่วนพวกผู้หญิง รออยู่กันที่นี่นะ พวกเราจะกลับมาก่อนเที่ยงคืน ใครคิดว่ายังไม่เหนื่อยไม่เพลียก็ลองตามหาดูในนี้แหล่ะ ดูให้ทั่ว อาจจะมีที่ๆเรายังไม่ได้ไปดูอีกก็ได้ แล้ว....ถ้าไม่เจอจริงๆ...ถึงตอนนั้น คงต้องพึ่งพวกตำรวจแล้วหล่ะนะ”
    เขาสั่งงานยืดยาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ประโยคสุดท้ายเขาเหลือบมามองที่ดิชั้นนิดนึง พวกที่ได้รับมอบหมายงานแยกกันไปตามที่ได้รับคำสั่ง ดิชั้นเห็นว่าหลายคงพกมีดพับติดตัวไปด้วยเผื่อป้องกันตัวจากภัยยามค่ำคืน ดิชั้นยิ่งใจคอไม่ดี

    ....เป็นห่วงแม่หนูน้อยชาวยิวคนนั้นเหลือเกิน ยิ่งคิดถึงภาพในตอนนั้นที่แกถูกหมวดAsukaพามาที่Rosettaแห่งนี้ด้วยสภาพร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำ ดิชั้นก็ยิ่ง.....

    ดิชั้นตามไปส่งเหล่าสมาชิกหนุ่มของโรงละครที่หน้าประตูใหญ่ ซึ่งพวกเขาจะกระจายกลุ่มกันออกไปตามหาStellarให้พบ ในความมืดของคืนนี้....มือทั้งสองบีบกันแน่นจนเจ็บ....ดิชั้นพยายามนึกบทสวดมนต์อ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้าให้คุ้มครองเด็กคนนั้นด้วย แต่ก็ไม่มีสมาธิพอ ด้วยจิตใจนั้นว้าวุ่นเสียเหลือเกิน!!
    #######################################

    “เอาหล่ะ!เรียบร้อยแล้ว เชิญเลยจ้า”

    ชั้นมองสิ่งที่อยู่ในจานตรงหน้าด้วยความรู้สึกพิศวงสงสัยระคนอยากลิ้มลอง เจ้าก้อนเค้กทรงสามเหลี่ยมเล็กๆส่งกลิ่นหอมหวานของวนิลาที่ลอยมากับควันอุ่นๆวางอยู่บนจานกระเบื้องเคลือบลายกุหลาบเถา ตรงกลางของชิ้นสอดใส้ราสเบอร์รี่สีแดงราดด้วยครีมสดสีขาวนวล ตกแต่งด้วยสตรอเบอร์รี่สดฉ่ำลูกโตที่สุดเท่าที่ชั้นเคยเห็นและใบมิ้นท์หอมเย็นๆสีเขียว ใกล้ๆจานเจ้าขนมที่”คุณสุภาพสตรี”ตรงหน้าจัดมาให้ คือนมร้อนหอมฉุยในถ้วยกระเบื้องเคลือบเข้าชุดกับจาน และช้อนคนที่ทำจากเงินแวววาว
    “? อ้าว? ทำไมหล่ะจ๊ะหนู? ไม่หิวเหรอจ๊ะ?”
    ชั้นจ้องเจ้าขนมเค้กหอมกรุ่นและตกแต่งอย่างสวยงามนั้นตาไม่กระพริบ ทั้งกลิ่นและรูปลักษณ์นั้นเย้ายวนใจให้กระเพาะที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เมื่อบ่ายที่ผ่านมาต้องส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ แม้แต่เจ้าหมาน้อยขนฟูที่ชั้นอุ้มไว้แนบอกก็ยังท้องร้องอุทรณ์ตามไปด้วยดัง.....

    ....จ๊อก....

    คุณสุภาพสตรีแสนสวยที่นั่งอยู่ตรงข้ามชั้นถึงกับต้องกลั้นหัวเราะคิกคักจนหน้าแดง ชั้นก็เลยต้องก้มหน้าลงงุด ก็แหม....คุณหนูเคยสอนชั้นนี่ว่า ต้องไม่รับประทานของที่คนแปลกหน้านำมาให้ เอ้อ....อันที่จริง คุณหนูก็สอนด้วยนี่แหล่ะว่าไม่ให้ไปไหนมาไหนกับคนแปลกหน้า แต่พอมามองสถานที่ๆชั้นกำลังนั่งอยู่ตอนนี้ ห้องรับแขกหรูหราที่ไม่คุ้นตา ยังรวมทั้งบุคคลที่ชั้นไม่รู้จักถึงสองท่านตรงหน้า ก็ทำให้ชั้นต้องหวนคิดถึงสาเหตุที่ตนเองมานั่งอยู่ที่นี่

    หลังจากที่ชั้นตัดสินใจแอบออกมาจากRosettaพร้อมกับเจ้าหมาน้อยHaloเพราะคิดว่าอยากจะเจอครูKira แม้จะไม่เคยออกไปไหนข้างนอกคนเดียวเลย แต่ชั้นก็พอจะจำถนนหนทางด้านนอกBank Siteได้บ้างอยู่หรอก...
    ยิ่งไปกว่านั้น ชั้นเคยได้ยินมาว่า ครูKiraเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงทางสังคมคนหนึ่ง เพราะฉะนั้น เลยคิดเอาเองว่าอาจจะมีคนรู้จักบ้านของครูก็ได้ แต่โชคไม่ดีที่หลังจากเที่ยวถามคนโน้นคนนี้ที่เดินผ่านไปมาจนอ่อนใจ ก็กลับพบว่า ไม่มีใครรู้จักบ้านของครูKira Yamatoเลยสักคน

    ระหว่างทางตอนนั้นซึ่งก็เริ่มมืดลงมากแล้ว ชั้นเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา และก็กำลังคิดจะถอดใจแล้วด้วย เผอิญว่าชั้นเดินหลงทางไปถนนสายใหญ่ที่ตัวเองไม่คุ้นเคย ขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาเดินหาทางออกอยู่นั้น ชั้นก็ไปชนเข้ากับผู้ชายท่าทางไม่น่าไว้วางใจคนหนึ่งเข้า เขามากับเพื่อนกลุ่มใหญ่และชั้นได้กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ปนมากับกลิ่นปากของคนพวกนั้นที่ทำจะเอาเรื่องชั้นด้วย เจ้าHaloทั้งเห่าทั้งแยกเขี้ยวขู่ พอคนเมากลุ่มนั้นโกรธและทำท่าจะเข้ามาตีมัน ชั้นก็รีบห่อตัวกอดเจ้าขนฟูไว้แน่น

    ตอนนั้น....ชั้นกลัวขึ้นมามากจริงๆจนต้องหลับตาปี๋ แม้จะจำคำพูดที่ถูกข่มขู่ไม่ได้ แต่มันก็ทำให้ชั้นหวนนึกถึง....เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น...ที่คฤหาสน์น่ากลัวหลังนั้น....

    แต่ทันใดนั้น ก็มีรถม้าคันใหญ่มาจอดเทียบและสามีภรรยาในชุดแต่งกายภูมิฐานคู่หนึ่งก็ก้าวลงมาและกล่าวว่า
    “ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรกับบุตรสาวของพวกเราหรือเปล่าครับ?”
    เมื่อชั้นเงยหน้าขึ้นมองจึงพบว่า เจ้าของเสียงนั้นเป็นสุภาพบุรุษวัยกลางคนในชุดโค้ทสูทสีดำสนิท ใบหน้าคมสันและดูอ่อนโยนใจดีหากแฝงแววตาแข็งกร้าวไว้ขณะจ้องมองกลุ่มคนเมานั้น ในเวลาเดียวกันนั้น คุณสุภาพสตรีในชุดเสื้อคลุมยาวสีม่วงเข้มเกือบดำก็รี่ตรงมาที่ชั้นและคลี่ผ้าคลุมครึ่งหนึ่งโอบรอบตัวชั้น
    พลางเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวลที่ทำให้ชั้นอดจะนึกถึงคุณหนูLacusไม่ได้
    “ถ้าไม่ชอบไปงานเลี้ยงแบบนี้ ก็บอกพ่อกับแม่ดีๆก็ได้นี่นา พวกเราเป็นห่วงกันมากเลยนะจ๊ะ”

    ชั้นมองคนแปลกหน้าทั้งสองอย่างงุนงง พวกคนเมากลุ่มนั้นยิ่งโวยวายเสียงดัง แต่สุดท้ายพอเห็นตราหน้าตาแปลกๆที่รถม้าก็ถึงกับหน้าซีด และถอยกลับไปไม่เป็นกระบวนเลยทีเดียว

    “เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะหนู? โถ....ตัวสั่นเชียว”
    คุณสุภาพสตรีเอ่ยถามชั้นอย่างห่วงใยขณะที่โอบชั้นเข้าไปนั่งในรถม้าคันงามที่ยังจอดไว้ ชั้นส่ายหน้าเบาๆแทนการปฏิเสธ เจ้าHaloทำจมูกฟุดฟิดๆแล้วจึงยื่นหน้าไปเลียมือของคุณผู้หญิงแสนสวย ซึ่งให้เธอหัวเราะกิ๊กกั๊กอย่างพอใจ
    “แหม ช่างประจบประแจงเสียจริง เจ้าหนูน้อยตัวนี้ นะคะ คุณ”
    หล่อนหันไปขอความเห็นจากสามี เขาไม่ตอบนอกจากยิ้มๆแล้วก้าวเข้ามาสมทบอีกคน แล้วเอ่ยถามชั้นบ้าง
    “ปลอดภัยดีนะคุณหนู?”
    ชั้นพยักหน้าหงึกๆ ยังไม่กล้าสบตาคนแปลกหน้าทั้งสองนัก สองสามีภรรยามองหน้ากันเองแล้วในที่สุด คุณผู้หญิงที่ชั้นไม่เคยรู้จักมาก่อนก็กล่าวบอกชั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนยิ่ง
    “สุภาพสตรีไม่ควรออกมาเดินคนเดียวนอกบ้านโดยไม่มีผู้ติดตามนะจ๊ะ ว่าแต่นี่....หนูตั้งใจจะไปที่ไหนกัน? บอกให้พวกเรารู้ได้มั๊ยจ๊ะ?”

    ชั้นช้อนตามองหล่อนอย่างชั่งใจ ได้ยินเสียงสามีของหล่อนเอ่ยเสริมเพื่อให้ความมั่นใจกับชั้น
    “ไม่ต้องกลัวพวกเราหรอกนะ ชั้นกับภรรยาค่อนข้างจะรู้จักถนนหนทางในลอนดอนดีพอสมควร รับรองว่าเราพาหนูไปส่งได้แน่”
    ชั้นนิ่งมองคนโน้นทีคนนี้ที ดวงตาของทั้งสองดูเหมือนใครบางคนที่ชั้นรู้จัก
    ใช่แล้ว....ท่วงท่าและแววตาอ่อนโยนเช่นนี้ เหมือนจัง เหมือนครูเลย.....

    “ครูKiraน่ะค่ะ....”
    “เอ๋?”
    “รู้จักบ้านของครูKira Yamatoมั๊ยคะ?”
    ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ชั้นว่า ชั้นเห็นสีหน้าของคนทั้งคู่เปลี่ยนไปเป็นแสดงความแปลกประหลาดใจและงุนงง
    “ครูเหรอ?”
    คุณผู้หญิงพึมพำก่อนจะหันไปมองสามีของตน ชั้นเห็นเขาแกล้งมองไปทางอื่นเหมือนทำไม่รู้ไม่ชี้
    “ค่ะ คุณ....เอ้อ....ทั้งสองท่านรู้จักครูKira Yamatoมั๊ยคะ? Stellar...เอ้อ....ดิชั้นเคยได้ยินมาว่า ครูค่อนข้างเป็นที่รู้จักของคนในลอนดอนบ้าง”

    คุณผู้หญิงนิ่งฟังชั้นแล้วจึงค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา หล่อนกุมมือชั้นไว้หลวมๆพลางกล่าว
    “รู้จักสิจ๊ะหนู พวกเราน่ะ รู้จักคุณครูของหนูดีเชียวหล่ะ”

    ดังนั้น....ชั้นจึงมานั่งอยู่ในห้องรับแขกแห่งนี้ ต่อหน้าคนแปลกหน้าใจดีสองคน น่าประหลาดใจ ชั้นมักจะกลัวคนแปลกหน้าเสมอ แต่มาตอนนี้....บรรยากาศของคนทั้งสอง กลับทำให้ชั้นสบายใจจัง
    “หนูยังไม่ได้ทานอะไรเลยใช่มั๊ยจ๊ะ? อย่างน้อยก็จิบนมอุ่นๆก่อนสิจ๊ะ จะได้มีแรง นะ?”
    คุณผู้หญิงกล่าวคะยั้นคะยอพลางเลื่อนถ้วยนมร้อนให้ ชั้นจึงเอื้อมมือไปรับมาโดยไม่ลืมกล่าวขอบคุณหล่อน
    กลิ่นหอมของวนิลาและเปลือกส้มทำให้ชั้นอดใจไม่ไหวที่จะค่อยๆละเลียดจิบมัน คุณผู้หญิงและสามีมองมาที่ชั้นอย่างพอใจ แล้วฝ่ายภริยาจึงเอ่ยชวนคุย
    “ชั้นยังไม่รู้จักชื่อหนูเลย”หล่อนกล่าวด้วยรอยยิ้มละไม “ชั้นชื่อCalidaจ้ะ แล้วนี่ก็สามีชั้น เผอิญเราสองคนออกไปธุระด้วยกันข้างนอกกำลังจะกลับกันก็มาเห็นหนูกำลังลำบากพอดี”
    เมื่อหล่อนกล่าวเช่นนั้น ก็ทำให้ชั้นต้องนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองเสียมารยาทอย่างร้ายแรงไปแล้วที่ยังไม่ได้เอ่ยขอบคุณในความกรุณาที่ทั้งสองได้ช่วยเหลือชั้นไว้เลย
    “ขะ...ขอประทานโทษค่ะ!”ชั้นรีบลุกขึ้นแล้วถอนสายบัวให้ทั้งคู่ทันที “ยังไม่ได้กล่าวขอบพระคุณทั้งสองท่านเลยที่ได้ช่วยเหลือStell.....เอ้อ....ดิชั้นเอาไว้”

    สองสามีภรรยาเห็นท่าทีล่กๆของชั้นแล้วก็พากันกลั้นหัวเราะเต็มที่ ชั้นอดหน้าแดงด้วยความประหม่าไม่ได้ นึกตำหนิตัวเองเสียเหลือเกินที่มัวแต่งงจนทำอะไรผิดๆถูกๆไปหมด
    “เอ้อ...ดิชั้นชื่อStellarค่ะ Stellar Loussier”
    “ชื่อเพราะ....”คุณผู้หญิงที่แนะนำตัวว่าชื่อCalidaยิ้มชื่นชม แล้วถามต่ออย่างอ่อนโยน “หนูอยู่ที่ไหนจ๊ะ?แล้วทำไมถึงมาตามหาคุณครูเอามืดค่ำป่านนี้? ที่บ้านไม่เป็นห่วงแย่แล้วเหรอ?”
    เจ้าHaloกระโดดจากตักของชั้นเพื่อไปหาหล่อนแทน มาดามแสนสวยและสามีหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจก่อนจะหันมาทางชั้นอีกครั้ง

    “คือ....Stellarอยู่ที่Rosettaค่ะ “ชั้นเริ่มต้นเล่าเรื่องราว “คุณหนูLacus Clyneเป็นนักร้องที่นั่น เธออยากให้Stellarมีความรู้อย่างอื่นติดตัวบ้างนอกจากเรื่องดนตรี คุณหนูจึงขอให้ครูKiraเข้ามาสอนพิเศษตอนเย็นให้Stellarทุกวันค่ะ ครูKiraน่ะค่ะ ครูเป็นคนใจดีนะคะ สอนก็สนุก แต่ว่า....ช่วงหลังๆมานี้....”
    ชั้นก้มหน้าลงต่ำ คิดถึงรอยยิ้มซึ่งเคยสดใสของคุณหนูLacusและครูขึ้นมา...พลางชั่งใจว่าจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้บุคคลตรงหน้าฟังดีหรือไม่?

    แต่ ...บางอย่างก็กระซิบบอกใจตัวเองว่า ให้ลองไว้ใจทั้งสองคนดู....

    “ครู....หายไปน่ะค่ะ ไม่มาสอนหนังสือให้Stellarแล้วก็เด็กๆที่โรงละครอีกเลย สองอาทิตย์แล้วล่ะค่ะ....Stellarก็เป็นห่วง เอ้อ แล้วก็กังวลด้วยน่ะค่ะ ว่าครูไม่พอใจอะไรพวกเราหรือไม่? คุณหนูLacusกับคนอื่นๆก็....ถึงแม้จะไม่พูด แต่Stellarรู้นะคะว่า ครูกับพวกเราเป็นเพื่อนกัน!”

    ชั้นเอ่ยคำว่า “เพื่อน”ออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำและไม่มีความลังเล น่าแปลกเหลือเกิน....

    “ถ้ามีสิ่งใดที่Stellarทำให้ครูไม่ชอบใจ....Stelllarก็อยากบอกครูว่า Stellarขอโทษ....และจะไม่ทำให้ครูต้องลำบากใจอีก....”
    พูดมาถึงตรงนี้ ชั้นก็เริ่มรู้สึกตื้อๆ แล้วน้ำอุ่นๆก็ปริ่มออกมาที่ขอบตา พยายามจะกลั้นไว้สุดแรงจนเสียงเริ่มจะสั่น
    “แล้วก็....ยิ่งไปกว่านั้น Stellarไม่สบายใจเลย ที่Rosettaตอนนี้ก็ดูจะมีปัญหา Stellarไม่รู้หรอกค่ะว่ามันเรื่องอะไร เวลาถามใครก็มักจะได้คำตอบว่า ไม่ใช่เรื่องของเด็กทุกที....คุณหนูLacusดูจะเครียดมากด้วย Stellarรักคุณหนูมากนะคะ รักครูKiraด้วย....เพราะฉะนั้น StellarจึงอยากจะเจอครูKiraอีกครั้งค่ะ เพื่อจะบอกเล่าทุกอย่างให้ครูฟัง ครูเป็นคนเก่ง....อาจจะช่วยแก้ไขสถานการณ์ที่มีตอนนี้ก็ได้ค่ะ เพียงแต่ถ้า....ได้เจอครูอีกครั้ง....”

    ชั้นหยุดพูดเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามือนุ่มและอบอุ่นวางบนศีรษะแผ่วเบา แล้วคุณผู้หญิงCalidaก็ดึงชั้นไปกอดอย่างนุ่มนวล
    “เอาหล่ะจ้ะ....ชั้นเข้าใจแล้ว....”
    หล่อนเอ่ยเบาๆ หากน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน จริงใจและชั้นสัมผัสได้ถึงความบริสุทธิ์ในอ้อมกอดนั้น
    “ไม่ต้องกังวลนะจ๊ะ อีกเดี๋ยวKiraก็จะกลับมาแล้ว อีกเดี๋ยวเดียวหนูก็จะได้คุยกับคุณครูที่รักของหนูแล้วล่ะจ้ะ”
    คำกล่าวปลอบโยนนั้น ทำให้ชั้นสบายใจขึ้นในตอนแรก แต่แล้วกลับต้องรู้สึกงุนงงสงสัยแทน

    Kiraนั่น....เป็นชื่อของครูนี่นา...?

    ชั้นเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอันงดงามของคุณผู้หญิงตรงหน้า แล้วจึงพบว่าหล่อนยิ้มละไมแทนคำตอบ
    “เอ๋?”
    “อ้าว ตายจริง” หล่อนหันไปทางสามีที่นั่งอยู่ใกล้ๆ “นี่พวกเรายังไม่ได้บอกแม่หนูคนนี้เหรอคะว่า....”
    เขาทำหน้าเหมือนพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ จนในที่สุดคุณผู้หญิงCalidaก็หันมากล่าวกับชั้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงแจ่มใส

    “คุณครูของหนู Mr.Kira Yamatoน่ะ เป็นลูกชายคนเดียวของพวกเราจ้ะ”
    คำตอบนั้นทำให้ชั้นได้แต่นิ่งตะลึง
    “ชั้นเป็นแม่ของเขา ส่วนท่านที่นั่งอยู่ตรงนี้” หล่อนเบือนหน้าไปทางสามีที่เพียงแต่ส่งยิ้มเฝื่อนๆมาที่ชั้น “ก็คือคุณพ่อ”

    ชั้นได้แต่ทำตาโตด้วยความตกใจ ทั้งตกใจทั้งแปลกใจ ก่อนจะต้องหันไปมองรอบๆห้องรับแขกโอ่โถงและหรูหราที่ตัวเองกำลังนั่งอยู่
    “งั้นก็หมายความว่า....”
    แล้วชั้นก็ได้รับคำตอบว่า
    “ที่นี่แหล่ะจ้ะ บ้านของคุณครูKiraของหนูน่ะ”
    ##################################

    คืนนี้...มันช่างเป็นคืนที่วุ่นวายเสียจริง..... ผมคิดอย่างเหนื่อยใจขณะมองไปยังร่างบอบบางในชุดผ้าไหมชีฟองสีไวน์แดงก่ำซึ่งตอนนี้นั่งคอพับพิงไหล่ผมอย่างสบายอารมณ์ ภายในห้องนั่งของรถม้าคันงามที่วิ่งฝ่าความมืดมิดแห่งมหานครลอนดอนหลังจากที่ผมและLady Fllay Allsterได้ไปร่วมงานเลี้ยงเต้นรำที่สหายทางธุรกิจของท่านบารอนจัดขึ้น

    ....อ่า....อันที่จริง ต้องพูดว่า ผมถูกดึงไปร่วมต่างหาก หลังการตรวจข้อสอบปลายภาคของบรรดานักศึกษาตัวแสบทั้งหลาย ผมก็ล้าเสียจนอยากจะกลับบ้านนอนให้มันสะใจ แต่แล้วขณะที่กำลังเก็บข้าวเก็บของด้วยวามรู้สึกเงียบเหงาในใจ เลขานุการภาควิชาก็เดินเข้ามาบอกผม
    “มีสุภาพสตรีมาขอพบครับ อาจารย์”
    สิ่งแรกที่ผมนึกออกเมื่อได้ยินคำว่า...สุภาพสตรีคือ...ภาพของเรือนผมสีPink Blondที่พลิ้วไสวพร้อมกลิ่นกุหลาบหอมอ่อนๆยามต้องลม....นั่นทำให้ผมใจเต้นแรงแทบทะลักออกมานอกอก เกือบจะต้องวิ่งตัวปลิวออกจากห้องทำงาน!

    ...ผมไม่รู้ตัวเลยว่า การไม่ไปพบ ไม่เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง .....แค่คิดถึงหน้าเธอคนนั้น มันก็ทำให้ทรมานใจได้ขนาดนี้
    ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรคิดถึงหล่อนเช่นนั้นเลย ไม่ควรเลย....แต่....

    แต่เมื่อผมลงไปถึงห้องรับรอง กลับพบสุภาพสตรีร่างบางในชุดเสื้อคลุมกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มปักดิ้นทองหรูหราอย่างคนเตรียมตัวไปงานราตรีสโมสรแทน เรือนผมสีแดงเหมือนเปลวเพลิงถูกเกล้าสูงเปิดให้เห็นลำคอขาวระหงที่ประดับด้วยเครื่องเพชรชิ้นงามส่องประกายแวววาว หากนั่นมิได้ทำให้ผมรู้สึกแปลกประหลาดใจมากไปกว่าสีหน้าดีอกดีใจยามได้พบผม
    และคำออดอ้อนขอให้ผมไปเป็นคู่เต้นรำงานเลี้ยงในคืนนี้ด้วย

    ผมอยากปฏิเสธ หากก็รู้สึกเหมือนคนน้ำท่วมปาก จึงตกปากรับคำไป ตลอดงาน ผมพยายามทำตัวให้รู้สึกสนุก แต่แท้จริงแล้ว พบว่าตัวเองเพียงแต่ “ฝืน”ทำเป็นสนุกไปกับรอยยิ้มของสุภาพสตรีคู่เต้นคนงามเท่านั้น

    แม้จะเป็นงานเลี้ยงที่ถูกจัดขึ้นเพื่อหน้าตาทางสังคมก็เถอะ....แม้จะมีผู้คนมากมาย ต่างพูดคุยกันด้วยความสนิทสนม แต่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความจริงใจจากดวงตาและน้ำคำเหล่านั้นเลยแม้เพียงนิด

    ดวงตาหลับพริ้มให้ขนตาทาบลงบนผิวแก้มแดงเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ขณะที่ริมฝีปากมีรอยยิ้มน้อยๆปรากฏยามหล่อนพึมพำ
    “คืนนี้ ดิชั้นมีความสุขจังเลยค่ะ Kira....”
    “เอ้อ....ครับ...”
    “ขอบคุณนะคะ ที่มางานเลี้ยงวันนี้เป็นเพื่อนดิชั้น” ลำแขนบางทั้งสองใต้ถุงมือผ้าไหมยาวสีเดียวกับชุดราตรีกอดกระชับแขนของผมมากยิ่งขึ้น นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกวางตัวไม่ถูก

    “อยากอยู่แบบนี้นานๆเหลือเกิน”
    ผมว่า....สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เอ้อ...ไม่ได้เป็นคู่หมั้น คนรัก หรือสามีภรรยา มานั่งแนบชิดกันเช่นนี้...เอ้อ....

    มันดูไม่ดีมั้ง....?

    ผมคิดอย่างลังเลใจ ทำอะไรไม่ถูก จะเอื้อมมือไปโอบตอบรับมันก็ยังไง หรือจะขยับแขนหนีเรอะ? โอ้ย!นั่นก็ยิ่งเป็นท่าทีที่เสียมารยาทหนักเข้าไปอีก แล้วจะปล่อยให้ตัวเองต้องนั่งตัวแข็งทื่อแบบนี้ตลอดทางจนถึงบ้านหล่อนเรอะ?? ไม่ใช่ใกล้ๆนะนั่น!!!
    ขณะที่ตัวเองนั่งเกร็งเหงื่อแตกพลั่กๆ ผมกลับได้ยินเสียงเลดี้Allsterหัวเราะคิกๆ
    “ทำตัวตามสบายก็ได้นี่คะ Kira แหม....กลัวดิชั้นเหรอ?”
    ถูกเผงเลยหล่ะ! เอาเป็นว่าตอนนี้ ผมคิดว่าตัวเองพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมสุภาพสตรีผมแดงที่นั่งซบบ่าผมอยู่ตอนนี้จึงได้ชื่อว่า กุหลาบงามแห่งลอนดอน

    เพราะนี่ไงหล่ะ....เสน่ห์เร่าร้อนที่หล่อนรู้จักใช้กับบุรุษอื่นให้แทบสยบราบคาบ ทั้งแววตา ถ้อยคำ น้ำเสียง และที่สำคัญรูปโฉมอันงดงามนั้น....
    “เอ้อ...เปล่า...เปล่านี่ครับ ผมแค่....”ผมลอบมองดวงหน้าเย้ายวนนั้น ดวงตาสีฟ้าอมเทาฉายแววเว้าวอน ขณะที่ปอยผมสีแดงตกเคลียแก้มระเรื่อ....
    โอ๊ย!ตาย! ผมเป็นผู้ชายนะ!!!
    ผมกระแอมเบาๆพลางกล่าว “Lady Allster คุณคงจะเมามากแล้วนะครับ”พูดจบผมก็ยกไม้เท้ากระทุ้งหลังคาเพื่อเป็นการส่งสัญญาณบอกสารถี “คุณสารถีครับ มุ่งหน้าไปคฤหาสน์Allsterเลยนะครับ ดึกแล้ว คุณหนูจะ...”
    แต่พูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงตะโกนแทรกขึ้นมาจากสตรีร่างบอบบางในชุดสีไวน์แดงที่นั่งเบียดผมอยู่ตอนนี้
    “ไปคฤหาสน์Yamato เร็วๆนะ ชั้นเหนื่อยแล้ว”

    คำกล่าวนั้นทำให้ผมต้องเบิกตากว้าง
    “เลดี้ Alls...??”
    “Fllayสิคะ Kira....”หล่อนเงยหน้าขึ้นบอกผมด้วยน้ำเสียงหวานปานจะหยด ดวงตานั้นปนรอยเศร้า “คืนนี้ถึงจะกลับบ้านไป ท่านพ่อก็คงยังสังสรรค์กับเพื่อนๆของท่านอยู่จนเช้าอยู่ดี ดิชั้นก็ต้องอยู่คนเดียว..... ดิชั้นไม่อยากอยู่คนเดียวเลยค่ะ”
    นั่นเป็นคำพูดที่ผมไม่คาดคิดเลยว่าจะออกมาจากปากของสุภาพสตรีวัยสาว ซ้ำยังเป็นบุตรีของบารอนผู้สูงศักดิ์ด้วย ผมได้แต่นิ่งอึ้งเหมือนถูกสาป เหงื่อกาฬแตกพลั่ก หน้าเหน้อหูเหอแดงไปหมด รู้สึกว่าแขนของตัวเองถูกร่างบอบบางบดเบียดมากยิ่งขึ้นไปอีก

    พุทโธ ธรรมโม สังโฆ...ผมได้แต่หลับตาภาวนาให้ตัวเองมีสติสัมปะชัญญะครบถ้วนจนกว่ารถม้าจะวิ่งไปถึงที่บ้านก่อน!!
    ใจเย็นๆKira Yamato! บททดสอบความอดทนจากเหล่าสาวงามทั่วปารีสนายก็ผ่านมาได้แล้วนี่!!(คืนเลี้ยงส่งที่ย่านมงมาร์ตตอนนั้นไงเล่า!!) ใจเย็นๆไว้ก่อน!! สติ....สติ....

    และในที่สุด ผมคงต้องขอบคุณบทสวดมนต์สารพัดบทที่งัดขึ้นมาสวดภาวนาในใจตลอดเส้นทางที่เลดี้ผมแดง”จงใจ”นั่งเบียดผมเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง นั่นคงเป็นหนึ่งในสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผมต้องลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกโล่งใจเมื่อพบว่า ในที่สุด รถม้าก็วิ่งเข้าสู่ถนนโรยกรวดที่ทอดยาวสู่คฤหาสน์ตระกูลYamatoเสียที

    แม้กระนั้น....ก็เลี่ยงไม่ได้ที่ผมจะต้องประคองร่างกระปลกกระเปลี้ยด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่หล่อนดื่มระหว่างงานเลี้ยงลงมาจากรถม้า
    อย่างทุลักทุเล
    แล้วผมก็ต้องยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่เมื่อบุตรีบารอนAllsterคล้องแขนทั้งสองรอบคอผมแนบแน่น ซ้ำยังจงใจบดเบียดกายเข้าหาผมอีกด้วย!
    “อืม....”

    และผมคงจะยืนนิ่งอึ้ง ตัวแข็งเป็นหิน ทำอะไรไม่ถูกไปอีกนาน จนเมื่อประตูบานใหญ่เปิดออก และร่างสูงของท่านพ่อก้าวออกมาพร้อมใบหน้าเครียดขึ้ง
    “ทะ...ท่านพ่อ??”
    “กลับมาแล้วหรือKira?” ท่านปรายตาไปที่เลดี้ผมแดงซึ่งซบหน้าอยู่กับอกของผม แขนเรียวทั้งคู่ก็ยังโอบรอบคอผมอีกต่างหาก “แล้วนั่น....?”

    อ๊าก! ไม่นะ!!อย่าเพิ่งเข้าใจผิดกันแบบนั้น!!

    “มะ...ไม่ใช่นะครับท่านพ่อ!ผมไปงานเลี้ยงของท่านบารอนHarberton เอ้อ!สหายของท่าบารอนAllsterอย่างไรหล่ะครับ! ทีนี้คุณหนูเธอดื่มไปเยอะ ผมก็เลย....”
    แต่แล้ว คุณหนู”ดื่มไปเยอะ”คนที่ผมว่า กลับดันตัวออกจากอ้อมแขนของผมและเงยหน้าขึ้นกล่าวกับท่านพ่อด้วยน้ำเสียงร่าเริง “อ้า....ท่านลุงYamatoนี่เอง....สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ”
    ท่านเอกอัคราชทูตYamatoฝืนยิ้มรับอย่างเยือกเย็นขณะกล่าวตอบ “คุณหนูFllay.....คงเหนื่อยมากสินะครับ?”
    “ค่ะ ท่านลุง” อ้าว!แล้วไหงต้องซบผมอีกรอบด้วยล่ะเนี่ย?? ผมได้ยินหล่อนกล่าวเสียงอ่อนเสียงหวานยืดยาว
    “ดิชั้นเหนื๊อยเหนื่อย ถ้าอย่างไรคืนนี้...คงต้องรบกวนขอใช้คฤหาสน์ของท่านลุงเป็นที่พักพิงแล้วล่ะนะคะ”

    ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าตกใจมากไปแค่ไหน แต่คำกล่าวของเลดี้Allsterก็ทำให้ผมรู้สึกเย็นวาบ
    อะไรนะ?? อย่าบอกนะว่า....นี่คือ....
    การขอค้างอ้างแรมกับบุรุษอื่น????

    ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่ในคอ อยากจะพูด แต่มันพูดไม่ออก ในที่สุด เมื่อเงยหน้าขึ้นเพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นพ่อ สิ่งที่ผมต้องพบกลับกลายเป็น สายตาที่ยากจะตีความของท่านมาแทนที่
    นั่นยิ่งทำให้ผม....อึดอัด...
    “....ถ้าเช่นนั้น เข้ามานั่งพักข้างในเสียก่อนเถอะครับ น้ำค้างคืนนี้ดูจะลงแรงเสียด้วยสิ”
    ท่านพ่อกล่าวอย่างสุภาพ ก่อนจะหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย
    “เรื่องปกติของชายหนุ่มสินะ พ่อก็เข้าใจอยู่หรอก”

    เรื่องปกติอะไรกัน?? ไม่ใช่นะครับท่านพ่อ! เข้าใจผิดไปถึงไหนแล้ว!!
    “จะยังไงก็ช่างเถอะ ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวของลูก พ่อก็ไม่คิดจะเข้าไปก้าวก่าย” ท่านเอ่ยเหมือนบอกลมบอกฟ้า ไม่สนใจจะหันมาดูใบหน้าที่ตอนนี้คงจะซีดเหมือนไก่ต้มของผมเลยสักนิด
    “แต่สงสัย....ลูกจะต้องเสียเวลาพักผ่อนเยอะซักหน่อย”
    “เอ๋??”
    ยิ่งฟังผมยิ่งไม่เข้าใจ ท่านพ่อคิดจะบอกอะไร?

    “คืนนี้....คงจะอีกยาวนานล่ะนะ....”

    แล้วคำตอบ...สิ่งที่ผมสงสัยก็รออยู่ไม่ไกลจากหลังประตูคฤหาสน์ที่ถูกเปิดออก ให้มองเห็นแสงสว่างจากตะเกียงในครอบแก้วภายในเรียงรายไปตามทางเดิน ซึ่งทำให้ห้องโถงรับแขกยามค่ำคืนสว่างมากพอที่จะมองเห็นทั่วทั้งห้อง ผมประคองร่างบางระหงในชุดราตรีสีไวน์แดงก่ำอย่างเก้ๆกัง ๆ ก่อนจะพาหล่อนไปนั่งคอพับคออ่อนที่เก้าอี้รับแขกตัวเล็กซึ่งวางอยู่ชิดผนังกำแพง ใต้ภาพเขียนกรอบทองขนาดใหญ่

    ผมถอนใจเฮือกเบาๆขณะที่อีกฝ่ายดูจะยังไม่คลายจากอาการเมาไวน์บอร์โดซ์ที่ถูกนำมาเสิร์ฟตลอดงานเลี้ยงอันหรูหรา ใบหน้าเอียงพับแนบกับพนักเก้าอี้ แนวขนตาหนาทาบทับลงบนแก้มนวลที่ระเรื่อด้วยสีแดงมากกว่าปกติ
    ดูๆไปก็...น่าสงสาร....ทำไมสุภาพสตรีสูงศักดิ์เช่นหล่อน จึงต้องดื่มจัดเช่นนั้น

    ....หล่อนก็มีเพื่อนฝูงมากมาย กลับดูเหมือนจะไม่มีใครที่พร้อมจะรับฟังหล่อนอย่างแท้จริง

    ผมถอยออกมา ไม่ทันได้สังเกตว่าท่านพ่อแยกตัวไปเงียบๆนานแล้ว ขณะที่กำลังคิดว่าจะเรียกแม่บ้านหรือสาวใช้คนไหนให้ช่วยมาจัดการดูแลสุภาพสตรีผู้มาเยือนดีหรือไม่ ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตรงมาอย่างรีบร้อน
    ตึ่กๆๆๆๆๆๆๆ
    ผมหันไปตามเสียงที่ได้ยินนั้นทันที แรกสุด ผมคิดว่าเจ้าของฝีเท้านั้นต้องเป็นท่านแม่แน่ๆ สมองผมหมุนเร็วจี๋ขณะคิดหาคำอธิบายแก้ตัวกับท่านเอาไว้ซักร้อยแปดได้กระมัง แต่แล้วเมื่อประตูห้องโถงใหญ่เปิดออก ผู้ที่ผมได้พบกลับ....
    กลายเป็นสุภาพสตรีตัวน้อย....ลูกศิษย์ของผมในชุดกระโปรงบานผ้าพลิ้วยาวแค่ข้อเท้าสีเหมือนลูกเชอร์รี่ ปกบัวสีขาวนวลปักลูกไม้และติดกลางอกด้วยโบว์ลูกไม้สีเดียวกันขนาดใหญ่ ดวงหน้าเล็กที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีทองเป็นลอนอ่อนๆฉายความรู้สึกตื่นเต้นดีใจออกมาในที่สุด

    ผมได้ยินเสียงเล็กๆของแม่หนูน้อยชาวยิวคนนั้นร้องเรียก
    “ครูคะ!!ครู!!!”
    ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกมาเพราะมัวแต่ตกตะลึง แกก็โผเข้าหาผมในทันที
    “Stellar??Stellarเหรอ??”
    “ครูKiraคะ!!!”

    แขนเล็กของแม่หนูที่โอบรอบตัวผมสั่นนิดๆจนทำให้ต้องก้มลงลูบหลังและไหล่บางๆคู่นั้นตอบ
    ....แม้ในความจริง....ผมจะได้แต่ตกตะลึง ทั้งแปลกใจทั้งงงงัน
    ทำไม....เด็กคนนี้จึงมาอยู่ที่นี่ได้??

    ที่บ้านของผมเนี่ยะนะ???
  16. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 22 :Break Away

    ผมก้มลงมองใบหน้าเล็กๆที่กดแนบอยู่ที่เอวของผม แม่หนูชาวยิว ลูกศิษย์ตัวน้อยที่ผมรักและห่วงใยมากที่สุดคนหนึ่ง ทำไม? ทำไมแกจึงมาอยู่ที่นี่ได้??
    ที่บ้านของผม ในยามวิกาล ใกล้เข้าวันใหม่แบบนี้น่ะนะ???

    “S…Stellar??นี่หนู....??”
    “ครูคะ Stellarอยากพบครูมากเลย”
    แกเงยหน้าขึ้นมองผม ในแสงสว่างของห้อง ผมเห็นดวงตาสีลูกหว้าคู่นั้นฉายประกายสดใสของความยินดี แม้จะมีน้ำตาใสๆคลออยู่เต็ม

    คงจะ...เป็นเพราะดีใจมากกระมัง...ที่ได้พบผม
    ทั้งๆที่....ผมมัน...เป็นครูที่ใช้ไม่ได้แท้ๆ
    “ทำไมกัน? ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลาดึกดื่นป่านนี้ได้หือ??ไหนบอกครูมาซิ”
    ผมรีบถามทันทีที่ตั้งสติได้ เมื่อมองไปรอบๆ เลยไปถึงด้านหลัง ผมก็ไม่เห็นใครอื่น ....เอ้อ....ถึงในความจริงลึกๆ ผมคิดว่า...จะมีใครมานั่งรอพร้อมกับStellarด้วย แต่กลับเห็นแต่เงาตะคุ่มๆของอะไรบางอย่างขนฟู ตัวป้อมๆ...กำลังมุ่งหน้ามาสมทบด้วยความเร็วสูง
    คุ้นๆ...
    ยิ่งได้ยินเสียงเห่าแหลมๆดังฮ่งๆ พร้อมกับเร่งสปีดเท้าทั้งสี่ของมัน ผมยิ่งแน่ใจว่านั่นคือ เจ้าลูกหมาพุดเดิ้ลสีขาวของRosettaที่ชื่อ Haloแน่นอน!!!

    “แกด้วยเหรอ?Halo!!”
    มันเห่าฮ่งๆตอบรับ สองขาหน้าตะกุยตะกายพันแข้งพันขาผมกับแม่หนูลูกศิษย์ไม่หยุดจนเราแทบจะหกล้มเสียให้ได้ หางฟูๆที่กระดิกเร็วถี่บ่งบอกชัดเจนว่า เจ้าตัวยุ่งดีใจแค่ไหนที่เจอผม
    “ฮ่งๆๆ!!ฮ่งๆๆๆ!!”
    “เออน่า!รู้แล้วๆ! อ๊า!นี่มันอะไรกันเนี่ย?? งงไปหมดแล้วนะ”
    ผมเริ่มจะโวยขึ้นมามั่ง แต่กลับได้ยินเสียงร้องถามแทรกขึ้นมาแทนที่
    “อะไรกันคะ??นั่นมันดิชั้นต่างหากที่ต้องถาม!!”
    ผมหันไปตามเสียงนั้น เลดี้บุตรสาวของท่านบารอนAllsterค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ผมพาไปนั่งพักเมื่อครู่ ก่อนจะเดินโงนเงนๆมาหา

    “เด็กคนนี้เป็นใครกันคะ Kira?? ยังจะเรียกคุณว่าครูด้วย!!”
    เสียงแหลมสูงทำให้ร่างเล็กจ้อยต้องสะดุ้งตกใจเฮือกใหญ่ ผมจึงเอื้อมมือไปโอบบ่าเล็กๆของแกไว้
    “นี่...Miss Stellar Loussierครับ” ผมเอ่ยแนะนำ “เธอเป็นลูกศิษย์ของผมเอง”
    ผมนึกหวั่นใจในสายตาคมกริบของLady Fllay Allsterที่จ้องเขม็งไปยังลูกศิษย์ตัวน้อย ดวงตาที่ดูจะไม่แสดงถึงความเป็นมิตรนัก

    “ลูกศิษย์....เหรอคะ? คุณเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยนี่นา แล้วเด็กนี่....!!”
    “สอนพิเศษตอนเย็นน่ะครับ” ผมพยายามอธิบายอย่างใจเย็น “ผมมีเพื่อน....เอ้อ....เป็นผู้ปกครองของแม่หนูคนนี้ เธออยากให้ผมสอนวิชาที่จำเป็นสำหรับเด็กๆ ผมก็เลย....”
    “ให้คุณมาสอนเหรอคะ?? ตายจริง!ทำไมจึงไม่จ้างGovernessมาดูแลหล่ะ??ถึงขนาดต้องว่าจ้างอาจารย์มหาวิทยาลัยผู้มีเกียรติเช่นคุณมาสอนหนังสือเด็กเล็กแค่นี้!!
    โอ!ช่างน่าละอายเหลือเกิน!!”
    เลดี้ผมแดงเพลิงร้องขึ้นอย่างตกใจระคนไม่ใคร่พอใจ ทั้งยังจ้องมองไปที่เด็กน้อยด้วยสายตามุ่งร้ายอีกด้วย ผมเองก็อยากจะคิดว่า เลดี้Allsterคงเมามากจึงมีท่าทีหงุดหงิดเช่นนั้น หากเมื่อเห็นว่า Stellarยิ่งตัวสั่นระริกและหลบไปอยู่ด้านหลัง ผม....ก็เริ่มรู้สึกว่า....กิริยาคุกคามของสุภาพสตรีสูงศักดิ์เช่นหล่อนที่จะกระทำต่อเด็กตัวเล็กๆ มันคงไม่เป็นการสมควรนัก

    ขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยอธิบายต่อ กลับได้ยินเสียงท่านแม่ที่เพิ่งจะก้าวเข้ามาสมทบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ
    “เด็กคนนี้มากับดิชั้นเองหล่ะค่ะ คุณหนูFllay”
    “....ท่านแม่?”
    ผมครางออกมาเบาๆ ท่านแม่ยังอยู่ในชุดออกไปข้างนอก ท่านคงยังไม่ได้เตรียมตัวจะเข้าพักผ่อนแน่นอน ท่านแม่มองมาที่ผมนิดนึง ยิ้มแล้วกล่าวต่ออย่างเยือกเย็น
    “แกบอกดิชั้นว่าเป็นลูกศิษย์ที่Kiraสอนพิเศษให้ มีเรื่องด่วนที่อยากจะคุยกับคุณครู ดิชั้นก็เลยพามาที่นี่ ไม่คิดว่าKiraเขาจะกลับดึก แม่หนูเลยต้องนั่งรออยู่ตั้งนาน” แล้วท่านแม่ก็ก้มตัวลงถามStellarอย่างอารมณ์ดี “ใช่มั๊ยจ๊ะหนู?”
    Stellarมองท่านแม่แล้วมองผมก่อนพยักหน้าตามไปอย่างงงๆ
    “เอ่อ....ค่ะ”

    Lady Allsterมีสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด หล่อนหันขวับมาจ้องมองร่างเล็กอีกครั้งด้วยสายตาเย็นเฉียบ ครั้นแล้ว ผมก็ได้ยินหล่อนพึมพำออกมาผะแผ่ว
    “...ชั้นเคยเจอหล่อนมาแล้วนี่นา....แม่เด็กนี่....”
    คำกล่าวนั้นทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ ณ ห้องโถงกลางของคฤหาสน์ตระกูลYamatoต้องงงงัน แล้วเลดี้ผมแดงผู้มาเยือนก็ร้องเสียงสูง
    “ใช่จริงๆ!! เด็กผู้หญิงผมทองที่อยู่กับแม่Lacus Clyneนั่นที่ห้างHarrodsในวันนั้น!! ต้องใช่หล่อนแน่ๆ!!”
    “เอ๋?”
    ผมอดจะงงไม่ได้ ขณะที่รู้สึกถึงแรงยึดมากขึ้นจากมือน้อยๆผอมบางที่สั่นเทา เจ้าHaloที่หมอบอยู่ไม่ไกลเงยหน้าขึ้นจ้องมองสุภาพสตรีเจ้าของเสียงแหวนั้นตาขวางอย่างหมดความอดทน มันกระโดดเข้าขวางหน้าหล่อนก่อนแยกเขี้ยวขู่และเห่าใส่ราวกับไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง
    “ฮื่ออ...!ฮ่ง!!ฮ่งๆๆๆๆๆๆ!!!!”
    “Halo!!”
    ผมเอ็ดมัน แต่ดูเหมือนเจ้าหมาขนฟูจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ เมื่อมันรัวเสียงเห่าไม่ลดละ Lady Fllay Allsterมองเจ้าหมาน้อยขนฟูด้วยสายตาชิงชัง แต่นั่นก็มิได้ทำให้หล่อนหยุด

    “ทำไมกันคะ??ทำไมเด็กของโรงละครนั่นถึงมาเป็นลูกศิษย์ของคุณคะ???Kira!! ทำไมจะต้องเป็นที่Rosettaนั่น!!!”
    ดวงตาสีฟ้าอมเทาวาวโรจน์ด้วยความกราดเกรี้ยวและริษยายามจ้องตรงไปยังร่างเล็กจ้อยที่แอบอยู่ด้านหลังของผม
    วูบหนึ่ง...ผมรู้สึกราวกับว่า ไม่ใช่...สายตานั้นไม่ได้หมายถึงStellarแต่...แต่ต้องการจะสื่อถึงใครคนอื่น
    ใครบางคนที่หล่อนจงเกลียดจงชังยิ่งนักที่...Rosettaแห่งนั้น

    ผม....ไม่รู้ทำไม...ในเวลาแบบนี้ผมกลับตระหนักได้ว่า....บุคคลผู้นั้นคือ Lacus Clyne!!
    “ทั้งโรงละครนั่น!ทั้งแม่นักร้องนั่น!! มีอะไรดีเลิศนักหนากัน??ใครๆถึงพากัน....!!!”
    “พอเถอะครับ!!Lady Allster!!!”
    ทันใดนั้น ผมก็ได้ยินเสียงท่านแม่เอ่ยขึ้นแทรกหลังจากเฝ้าดูสถานการณ์มาเป็นเวลานาน

    “คุณหนูFllayคะ นี่เกือบจะห้าทุ่มแล้ว....ดิชั้นเกรงว่า....สุภาพสตรีวัยสาวเช่นคุณ จะมาค้างอ้างแรมในที่รโหฐานของบุรุษอื่นที่มิได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด คงเป็นการไม่สมควร ชื่อเสียงบิดาของคุณอาจมัวหมองได้”
    น้ำเสียงของท่านอ่อนโยน หากก็แฝงด้วยความเข้มงวดจนทำให้เลดี้ผมแดงผู้มาเยือนต้องนิ่งอึ้งตะลึง ท่านแม่เอ่ยต่อพลางผายมือไปที่ประตูใหญ่ ซึ่งมีสารถียืนรออยู่แล้วด้วยท่าทีนอบน้อม
    “ดิชั้นในฐานะผู้ใหญ่ของบ้านหลังนี้ ได้โทรศัพท์ติดต่อไปที่คฤหาสน์ของตระกูลAllsterแล้วว่า จะให้คนรถของเราไปส่งคุณหนูโดยสวัสดิภาพแน่นอน เพราะฉะนั้น คิดว่าถ้าปล่อยให้การสนทนายืดเยื้อเช่นนี้ คงไม่เป็นการดี”

    ท่านแม่ยิ้มละไมโต้ตอบใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความโกรธของLady Fllay Allster “เชิญค่ะ คุณหนูFllay” ท่านเอ่ยเพียงเท่านั้น ขณะที่Ladyคนงามร่างสั่นสะท้าน มือทั้งสองกำแน่นอย่างขัดใจ ก่อนที่หล่อนจะหันขวับมาทางผมอีกครั้ง หล่อนไม่ได้มองผมครั้งนี้.....หากดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังนั้นกลับจ้องตรงไปที่Stellar ขณะที่ลูกศิษย์ตัวน้อยซุกตัวกับด้านหลังของผม ใบหน้าที่ซีดขาวราวกระดาษหลบต่ำอย่างหวาดกลัว

    “ถ้าเช่นนั้น....” Fllay Allsterยืดกายขึ้นอย่างหยิ่งยะโสแล้วเอ่ย “ดิชั้นก็คงต้องกล่าวราตรีสวัสดิ์ค่ะ! Mr.Kira Yamato!!”
    เท่านั้นแหล่ะ หล่อนก็หันหลังขวับจนชายกระโปรงผ้าชีฟองสีไวน์แดงพลิดพลิ้ว ก่อนเดินลงส้นกระแทกปึงปังออกจากประตูใหญ่ของตัวตึกอย่างรวดเร็ว

    .....จบแล้ว....?ผมอดทอดถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาไม่ได้ ก่อนเหลียวหลังไปดูเจ้าของร่างเล็กผอมบางที่กำลังตัวสั่น เจ้าตัวค่อยๆเงยหน้าขึ้นอย่างขลาดๆ ผมเห็นดังนั้นก็ยิ้มให้ Stellarโผตัวเข้ากอดผมแน่นพร้อมๆกับที่เจ้าหมาน้อยHaloกระโจนเข้าตะกุยตะกายผมอีกรอบอย่างดีอกดีใจนั่นแหล่ะ เสียงร้องไห้กระซิกๆผสมปนเปกับเสียงครางงี๊ดๆหงิงๆ จนผมทั้งหนักใจทั้งขันในเวลาเดียวกัน

    ท่านแม่ก้าวตามมาสมทบกับพวกเรา ท่านนั่งลงใกล้ๆกับลูกศิษย์ตัวน้อยของผมแล้วจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเด็กน้อยอย่างปลอบโยน
    “เอ้าๆ! ร้องกระจองงองแงกันใหญ่เลย โถ.... ไม่เป็นไรแล้วนะจ๊ะหนู”
    Stellarเงยหน้าที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำตาขึ้นมองท่านแม่ของผม ท่านผู้หญิงCalida Yamatoยิ้มขันพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าริมลูกไม้ของท่านเช็ดหน้าเช็ดตาให้แม่หนูน้อย
    “Kiraล่ะก็ ไม่เห็นบอกแม่ซักคำว่ามีลูกศิษย์น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้อยู่ด้วย”

    ท่านแม่กล่าวแบบนั้นทำให้ผมยิ่งรู้สึก....กระอักกระอ่วนใจยังไงพิกล

    ก็...ผมปิดบังท่านแม่ไว้ตั้งนานว่า....สอนพิเศษเด็กเล็กอยู่ที่Rosetta
    แถม....ยังเป็นเด็กยิวด้วยน่ะสิ

    ท่านแม่ยืดกายขึ้นพลางจูงเด็กน้อยให้ลุกขึ้นตาม “มาจ้ะแม่หนู กลับไปห้องรับแขกกันดีกว่า ยังไม่ทันได้ทานของว่างที่ชั้นจัดให้เลยนี่นา เนอะ?”
    “เอ้อ...ค่ะ”
    แล้วท่านก็หันหน้ามาส่งยิ้มให้ผม
    “เอ้า!คุณครู มารับลูกศิษย์ไปสิจ๊ะ แกมารอนานแล้วนะ”
    “อ๊ะ....เอ้อ....ครับ”
    ผมรับมือน้อยๆไปจูงแทนท่านแม่ ท่านไม่เอ่ยอะไรอีก นอกจากคำว่า “ตามสบายนะจ๊ะ” แล้วจึงเดินเลี่ยงไปอีกทาง ปล่อยให้ผมเดินจูงแม่หนูชาวยิวตัวเล็กกลับไปที่ห้องรับแขกโดยมีเจ้าHaloขนฟูวิ่งดุ๊กดิ๊กๆตามไปด้วยไม่ห่าง
    ###################################

    ประตูห้องที่เราใช้รับรองผู้มาเยือนปิดลง ผมมองเห็นสาวใช้ยืนรออยู่ไม่ไกลนักจึงพยักหน้าให้และบอกหล่อนอย่างสุภาพ
    “ไปพักผ่อนเถอะครับ ดึกแล้ว”
    หล่อนค้อมกายให้ผมอย่างนอบน้อมแล้วจึงเลี่ยงออกจากห้องไป ผมถอนใจเบาๆพลางจูงแม่หนูน้อยผมทองในชุดสีแดงเชอร์รี่ให้นั่งลงที่เก้าอี้รับแขกทรงหลุยส์ เรียบร้อยแล้วจึงทรุดตัวลงนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับแกบ้าง ขณะที่เจ้าHaloขนฟูจอมยุ่งกระโดดตุ้บขึ้นไปนั่งบนตักของผมทันทีอย่างรู้หน้าที่

    เราเงียบกันไปครู่ใหญ่เหมือนกัน ผมมองใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีทองขณะที่กำลังลำดับความคิด
    “....ทีนี้....”ผมได้ยินตัวเองเปรยขึ้นเบาๆ มองเห็นดวงตาสีลูกหว้ากลมโตที่ช้อนขึ้นมองด้วยประกายตาสงสัย“....Stellarมาที่นี่....บ้านของครู....อื้ม...คนเดียว....” ผมพูดไปพลางมองไปรอบๆห้อง ที่หางตา....ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเห็นแม่หนูในชุดสีเชอร์รี่นั่งก้มหน้างุดๆอย่างอึดอัด
    “ไม่มีใครมาด้วย....นอกจากเจ้านี่”ผมพูดพลางก้มหน้าลงมองเจ้าขนฟูตัวดี มันหยุดกระดิกหางแล้วหมอบตัวลงผลุบในบัดดล เหมือนจะรู้ว่าตัวเองก็ทำผิดเหมือนกัน “....หนูอธิบายให้ครูหายงงทีได้มั๊ย? ว่านี่มันเรื่องอะไร? แล้วก็....ทำไม?”

    ผมไม่ค่อยดุลูกศิษย์ แต่....ผมก็พอจะดูออกว่า เวลาถูกผมขอคำอธิบาย พวกเขาจะหลบสายตา หลบหน้าเพื่อซ่อนความรู้สึกอึดอัดแทบจะเหมือนกันทุกคน Stellarตัวน้อยผู้นี้ก็เช่นกัน ผมกลั้นยิ้มเบาๆ ขณะได้ยินเสียงของแกหลุดออกจากริมฝีปากอย่างลังเล
    “....ก็...Stellar…”
    “หือ?”
    “Stellarเห็นว่าครูหายไปหลายวันโดยไม่มีการติดต่อมาบ้างเลย...ก็เลย....เป็นห่วงครูน่ะค่ะ คิดกังวลสารพัดว่าทำไม? ครูอาจจะเบื่อที่จะไปสอนหนังสือพวกเราแล้วก็ได้....”

    พอฟังคำอธิบายของแม่หนูแล้วอดจะคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้ ผมเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมสีทองเป็นลอนอ่อนๆด้วยความรู้สึกปราณี
    “คิดมากไปได้ ครูก็เขียนจดหมายไปแจ้งแล้วนี่ว่า ช่วงนี้...งานครูเยอะ
    แต่ก็ไม่ได้แปลว่า ครูไม่อยากสอนหนังสือให้Stellarแล้วเสียหน่อย”
    ลูกศิษย์ตัวน้อยช้อนตาขึ้นมองผม เจ้าน้ำตาจริง.... ผมทั้งขำทั้งสงสาร
    “งั้น....เมื่อไหร่ครูจะกลับไปที่Rosettaหล่ะคะ?”
    ....นั่นทำให้ผมต้องหยุดนิ่งอึ้งไปเหมือนกัน
    เมื่อไหร่?....นั่นสิ....

    “...Stellar....ได้อ่านหนังสือนิทานที่ครูให้ไว้บ้างหรือเปล่าจ๊ะ?”
    “อ่านค่ะ อ่านทุกวันเลยค่ะ”
    “ดีแล้ว” ผมยิ้ม พยายามเปลี่ยนเรื่อง “รู้ว่าStellarตั้งใจแบบนี้ ครูก็เบาใจ เพราะการอ่านหนังสือดีๆ สนุกๆ ก็เหมือนกับเป็นการเพิ่มพูนความรู้อย่างง่ายที่สุด ไว้ครูจะให้หมวดShinมาเอาหนังสือสนุกๆไปฝากหนูอีก เผื่อคนอื่นๆด้วย ดีมั๊ย?”
    สาวน้อยชาวยิวตัวจ้อยฟังผมกล่าวเงียบๆ แล้วในที่สุดก็อดรนทนไม่ไหวที่จะพึมพำขึ้นว่า
    “ครูพูดเหมือนจะไม่มาที่Rosettaอีกแล้วเลย....”
    ผม....พูดอะไรไม่ออก แม่ลูกศิษย์ตัวน้อยก้มหน้าลงมองมือเล็กที่ประสานอยู่บนตัก ผมสังเกตเห็นว่าน้ำเสียงเล็กๆนั้นสั่นเครือ
    “ที่Rosettaน่ะค่ะ....Stellarเป็นห่วงคุณหนู เป็นห่วงทุกคนด้วย”
    “เอ๊ะ?”
    ผมพูดออกแค่นั้น ....คุณหนูของแก.... ซึ่งก็คงไม่พ้น....ดาวจรัสแสง Lacus Clyneคนนั้น

    หัวใจที่....พยายามเหลือเกินที่จะสงบนิ่ง เยือกเย็น ราวถูกกระตุ้นด้วยเรื่องเพียงเรื่องเดียว

    “เมื่อกลางวัน Stellarเห็นคุณหนูคุยกับคุณผู้จัดการDarcostaน่ะค่ะ เรื่องอะไร Stellarก็ไม่รู้เหมือนกัน
    แต่....ดูสีหน้าไม่ดีกันทั้งคู่เลยหล่ะค่ะ Stellarว่า คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ปกติทั้งสองคนน่ะแม้จะคุยเรื่องงานกัน ก็ไม่เคยมีสีหน้าหนักใจแบบนั้นเลย”
    ดวงตาสีลูกหว้าใต้ขนตาหนาที่หลบต่ำสั่นระริก หยดน้ำตาใสๆของแม่หนูขี้แยหล่นลงบนตัก
    “ไม่มีใครยอมบอกอะไรให้Stellarได้รู้บ้างเลย ทั้งๆที่อาจจะเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้
    Stellar...ไม่อยากเห็นใครต้องเป็นทุกข์ใจเลย...ครูคะ”

    แกเงยหน้าขึ้น พูดปนเสียงสะอึกสะอื้นฮั่กๆ
    “ครูเคยบอกStellarว่า ครูเป็นเพื่อนของStellarใช่มั๊ยคะ?”
    “จ้ะ....” ผมตอบ ยิ้มบางๆออกมาโดยไม่รู้ตัว
    “ครูกับคุณหนูLacus ก็เป็นเพื่อนกันด้วยใช่มั๊ยคะ?”
    เพื่อนเหรอ....?คำๆนั้น ทำให้ผมนิ่งงัน พูดไม่ถูก
    “เอ้อ....”
    “ShinเคยบอกStellarว่าเพื่อนจะไม่ทิ้งเพื่อนแม้ในเวลายากลำบาก...ถ้าอย่างนั้น ครูก็จะไม่ทิ้งคุณหนู ไม่ทิ้งพวกเราใช่มั๊ยคะ?”

    คำถามที่เต็มไปทั้งความสงสัยและความหวัง ....ผมหลับตาลงแน่นพยายามที่จะนึกถึงหลักปรัชญากรีกในยุคของเพลโต ที่ว่า....การกระทำที่ยึดมั่นในเหตุผลต้องมาก่อนอารมณ์เสมอ

    มิเช่นนั้น ความปกติสุขในการดำเนินชีวิตของเราคงเป็นไปไม่ได้
    ....ผม”บังคับ”สมองให้คิดเช่นนั้นแต่....
    แต่....สิ่งที่มันมีเลือดเนื้อ มีความรู้สึกนี้หล่ะ?

    “Stellar ครูถามอะไรหนูหน่อยนะ”
    ผมยื่นมือไปเช็ดน้ำตาจากแก้มนิ่มของเด็กน้อยเบาๆ ดวงตาสีลูกหว้าใสแจ๋วที่มีน้ำตาคลอหน่วยเต็มมองผมอย่างแปลกประหลาดใจในสิ่งที่ผมจะถามต่อไป
    “ถ้าสมมุติว่า....หนูกับครูไปเที่ยวกันนะ แล้ว....หลงทางอยู่กลางป่า เราไม่มีอะไรติดตัวไปกินกันเลย ตอนนั้นพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินมากแล้ว เราหิวกันมาก แม้แต่น้ำซักหยด เราก็ยังไม่มีจะดื่มกิน ซ้ำยิ่งเดินหาทางออก ก็เหมือนจะมีแต่หายลึกเข้าไปในพงป่า เราสิ้นหวัง.... แต่แล้วตอนนั้น ครูกับหนูก็ไปเจอน้ำวางอยู่หนึ่งแก้ว จินตนาการดูนะจ๊ะ น้ำสะอาด ใสๆเย็นเจี๊ยบ....ในเวลาที่เรากระหายน้ำจนแทบขาดใจ ใครบ้างจะไม่อยากดื่ม? แต่....มันมีแก้วเดียวน่ะสิ แก้วเล็กๆ”
    ลูกศิษย์สาวน้อยชาวยิวที่ผมให้ความเอ็นดูสงสารที่สุดมองผมด้วยสายตาฉงนสงสัยเมื่อผมเอ่ยต่อว่า
    “Stellarจะตัดสินใจยังไงจ๊ะ? จะดื่มน้ำแก้วนั้นเอง หรือจะส่งมันให้ครู?”

    สาวน้อยร้องตอบทันที แทบไม่คิดเลยกระมัง
    “ต้องยกน้ำแก้วนั้นให้ครูสิคะ! ก็ครูเป็นเพื่อนรักของStellarนี่นา!!”
    ผมจำต้องยิ้มให้กับคำตอบซื่อสัตย์ตรงไปตรงมานั่นอย่างช่วยไม่ได้
    “บางคน...อาจจะเลือกที่จะปัดแก้วน้ำนั้นทิ้งก็ได้ แต่...ในความเป็นจริง ถ้าเรามี”เพื่อน”ที่เรารักมาก เราก็ไม่อาจปล่อยให้เขาต้องทนทุกข์ได้ใช่มั๊ยจ๊ะ? ครูเองก็เหมือนกัน....”

    ผมมองเห็นความไม่เข้าใจฉายเต็มที่ในดวงตาสีลูกหว้าใสแจ๋วคู่นั้น
    “อีกหน่อย....Stellarก็คงเข้าใจที่ครูพูดมั้ง?” ผมเอ่ยปนหัวเราะเบาๆ รู้สึกว่าเป็นเสียงหัวเราะที่ขื่นๆยังไงชอบกล “สำหรับเรื่องที่Stellarห่วงใยทุกคนที่โรงละคร ครูเข้าใจ....แต่ครูก็มั่นใจนะ ทั้งผู้จัดการคณะ คุณDarcosta ทั้งเจ้าของโรงละคร คุณWalfeld แล้วก็....คุณหนูLacusของStellar ทุกคนเป็นคนเก่งนะ เพราะงั้น เชื่อสิว่าทุกอย่างต้องคลี่คลายไปในทางที่ดีได้แน่ๆ อีกอย่าง...มีAthrunอยู่อีกทั้งคนนี่นา....ถ้าเกิดอะไรขึ้น....”

    ผมไม่แน่ใจว่า เรื่องที่สมาชิกแห่งโรงละครRosettaแห่งนั้นกำลังวิตกกังวลกัน จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ชื่อดังเช่นบารอนAllsterหรือไม่?
    แต่....ถึงจะเป็นเช่นนั้นจริง....ผมก็บอกตัวเองว่า คงจะไม่เป็นไรแน่ๆ
    “.....แล้ว....ผู้กองZalaเขาทำไมหรือคะครู?”
    แม่หนูน้อยถามมาซื่อๆจนผมไม่รู้จะตอบยังไงให้เด็กตัวเล็กๆเช่นนี้เข้าใจ จึงได้แต่นิ่งอึ้ง

    .....ก็เรื่องหัวใจนี่มัน...ซับซ้อนเป็นบ้า
    “....เอ่อ....”
    “นั่นสิคะ....ไม่ทราบว่า Athrunเขามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับกิจการของRosettaด้วยเหรอคะ?”

    เสียงหวานใสติดขุ่นเคืองนิดๆนั่นทำให้ทั้งผม ทั้งStellar ทั้งเจ้าลูกหมาขนฟูที่นั่งอยู่แทบตักผมต้องสะดุ้งเฮือกกันสุดชีวิต หัวใจของผมเต้นแรง...แรงรัวถี่จนแทบกระโดดออกมานอกอกเมื่อหันไปพบร่างบอบบางที่ยืนตระหง่านอยู่หน้าประตูบานใหญ่ของห้องรับแขก

    หล่อนอยู่ในชุดเสื้อคลุมโค้ทผ้าทวีตตัวยาวสีขาวครีมเหมือนน้ำนมปักลายเถาละเอียดด้วยดิ้นทอง ขับให้เรือนผมซึ่งปล่อยยาวสลวยเป็นคลื่นอ่อนๆราวสายไหมสีPink Blondเปล่งประกายงดงามยามต้องแสงจากตะเกียงแก้ว....

    Miss Lacus Clyneแห่งRosettaมีสีหน้าสงบราบเรียบยามจ้องตรงมาที่ผม ดวงหน้าขาวผ่องเชิดขึ้นนิดๆอย่างถือดี ครั้นเมื่อได้ยินเสียงเด็กสาวเชื้อสายยิวตัวน้อยเรียกขึ้นมาดังๆ สีหน้าของหล่อนก็เปลี่ยนไปเป็นสดใส
    “คุณหนูLacus!!”
    “Stellar!!”
    ร่างบอบบางในชุดคลุมสีครีมวิ่งผ่านผมไปอย่างไม่สนใจเพื่อเข้าไปหาแม่หนูน้อยตัวเล็ก ก่อนที่หล่อนจะทรุดตัวลงกอดเด็กน้อยชาวยิวไว้อย่างโล่งอกโล่งใจ
    “เฮ้อ....โล่งอกไปที” เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงพึมพำเสียงผะแผ่ว ก่อนจะถอยออกมาซักถามแม่หนูน้อยอย่างร้อนใจ
    “ทำไมหนูทำแบบนี้จ๊ะ? รู้มั๊ยว่าทุกคนเค้าตามหากันให้วุ่นไปเสียหมด?? พวกเราเป็นห่วงกันมากเลยนะ!”
    “....ก็....Stellar....”
    “นี่ถ้าคนที่ไปพบหนูไม่ใช่ท่านผู้หญิงYamatoแล้ว จะเป็นยังไง?คิดบ้างหรือเปล่า?”
    Stellarหลบสายตาลง ดวงหน้าเล็กมีสีหน้าจ๋อยลงอีกครั้งอย่างเห็นได้ชัด
    “....Stellarขอโทษค่ะ คุณหนู.....”

    ผมมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเหมือนตนกลายเป็นคนนอก แต่ก็พอดีกับที่แขกผู้มาเยือนคนที่สองวิ่งเข้ามาสมทบ คุณAlice ผู้ดูแลเก่าแก่ของLacusนั่นเอง
    “โอ....!!แม่คุณ!!!”
    หญิงชราน้ำหูน้ำตาไหลพรากอาบแก้มทันทีที่ได้พบหน้าหนูน้อยชาวยิว นางวิ่งเข้าไปสมทบกับคุณหนูของตนทันที มือเหี่ยวย่นด้วยวัยลูบหูลูบหัวและเรือนผมสีทองปลั่งอย่างรักใคร่ห่วงใย
    ผมเห็นStellarเอนกายเข้าซบอ้อมแขนของสตรีต่างวัยทั้งสองอย่างวางใจ

    “อย่าทำแบบนี้อีกนะจ๊ะ สัญญากับชั้นสิ จะทำอะไรต้องบอกกันก่อน”
    “ค่ะ....Stellarขอโทษจริงๆค่ะ คุณAlice”
    ถึงจะรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก แต่ผมก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
    “เอ้อ อาจารย์Yamato ขอบคุณมากนะคะ อุตส่าห์เป็นธุระดูแลแม่หนูStellarให้พวกเรา”
    คุณAliceหันมากล่าวด้วยเสียงใสจริงใจ ผมเหลือบตามองสุภาพสตรีในชุดโค้ทผ้าทวีตสีขาวครีมนิดๆ รู้สึกอึดอัดขึ้นมาเมื่อหล่อนไม่แม้แต่จะหันมาเอ่ยสิ่งใดกับผม

    “กลับกันเถอะค่ะ นี่ดึกมากแล้ว ดิชั้นเกรงใจเจ้าของบ้าน” หล่อนเอ่ยกับผู้ดูแลสูงวัย แล้วจึงเงยหน้าขึ้นกล่าวกับผมเป็นครั้งแรกในที่สุด “ต้องขออภัยอีกครั้งนะคะ คนของเราทำให้ทางคุณต้องเดือดร้อนแท้ๆ”
    รอยยิ้มนั่น....เวลานี้ช่างดูเหินห่าง….ผมได้แต่พยักหน้ารับคำช้าๆ ไม่รู้ว่าจะเอ่ยสิ่งใดดี
    “...เอ้อ...ครับ มิได้”
    “คะ...คุณหนูคะ เดี๋ยวค่ะ! ครูKiraเค้ายัง...”Stellarดึงแขนคุณหนูของแกไว้ แล้วรีบหันมาหาผม “ครูยังไม่ตอบStellarเลยนะคะ ว่าครูจะกลับไปRosettaเมื่อไหร่??”
    ขณะที่กำลังอ้ำอึ้งว่าจะตอบอย่างไรดี ก็ได้ยินเสียงของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงเอ่ยปรามขึ้น
    “พอเถอะจ้ะ Stellar อย่าทำให้อาจารย์Yamatoต้องลำบากใจสิจ๊ะ”
    “แต่...แต่ว่า...”

    ....นั่นทำให้ผมต้องผงะไป
    ชื่อที่หล่อนใช้เรียกผม....ทำให้ต้องรู้สึกอึดอัดขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก

    “อาจารย์Yamato เค้าก็มีเรื่องสำคัญที่เค้าต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อนเหมือนกัน เราจะรบกวนเค้าตลอดไปไม่ได้หรอกนะจ๊ะ”
    นั่น...นั่นมันผมต่างหากที่ต้องเป็นคนอธิบายไม่ใช่เรอะ?
    “....เอ่อ...”
    “Stellarเองช่วงนี้ก็ต้องเตรียมตัวซ้อมฮาล์ปให้หนักสำหรับงานคอนเสิร์ต เพราะฉะนั้น ช่วงนี้ถ้าจะหยุดเรียนไปก่อน ชั้นคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะจ๊ะ ถ้าคุณพ่อกลับมาเมื่อไหร่
    ชั้นจะรบกวนให้ท่านดูที่เรียนของหนูให้เป็นเรื่องเป็นราวทันที จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนรบกวนให้ใครมาสอนถึงที่Rosettaอีก” หล่อนอธิบายให้นักฮาล์ปตัวน้อยฟังด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคย

    ผมเห็นความผิดหวังฉายอยู่ในดวงตาของแม่หนูชาวยิว Stellarทำท่าจะคัดค้านหากแล้วก็ถูกขัดขึ้น เมื่อคุณหนูLacusของแกเงยหน้าขึ้นถามผมด้วยท่าทีสดชื่น
    “ดีมั๊ยคะ ?อาจารย์Yamato”
    ผมคิดว่าตัวเองนิ่งไปนาน.... แม้ดวงหน้างดงามที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีPink Blondยาวสยายนั้นจะอ่อนโยน...หากดวงตาสีน้ำทะเลใต้ขนตางอนงามนั้นกลับเย็นเฉียบ

    ไม่มีคำพูดใดเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน จนกระทั่งหล่อนเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน
    “...พวกเราคงไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ ต้องขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆ แล้วก็เรื่องในวันนี้ด้วยที่อุตส่าห์เป็นธุระดูแลเด็กคนนี้ให้....ถ้าอย่างไร ขอตัวก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์”

    กล่าวจบ หล่อนก็หันไปคว้ามือน้อยๆของแม่หนูชาวยิวขึ้นจูง แต่...อะไรก็ไม่รู้บางอย่าง... ในที่สุดมันก็บังคับให้ผมต้องเรียกหล่อนเอาไว้ก่อน
    “...เดี๋ยวก่อนครับ!”
    อะไร? ผมก็ไม่รู้...เพียงแต่....อย่างน้อย
    อย่างน้อยก็น่าจะให้เราได้อธิบายบ้างสิ...ผมคิดแค่นี้แหล่ะ

    สตรีต่างวัยทั้งสามคนชะงักฝีเท้าไว้แค่หน้าประตูห้องรับแขก ร่างบอบบางในชุดคลุมสีครีมของMiss Lacus Clyneนิ่งไปครู่หนึ่ง ขณะที่ฟังผมกล่าว
    “ขอประทานโทษนะครับ คุณAlice Stellar....แต่ผมขอคุยธุระกับMiss Clyneเดี๋ยวเดียวเท่านั้นหล่ะครับ”
    เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงค่อยๆหันกลับมาสบตากับผมอีกครั้ง ....ดวงหน้าสงบราบเรียบกระทั่งในดวงตาที่งามนั้น....ยังเยือกเย็นเสียจนผมยังอดหวั่นๆไม่ได้

    “ได้มั๊ยครับ? Miss Clyne?”
    ผมถามย้ำอีกครั้งพลางจ้องตอบสุภาพสตรีเบื้องหน้า คุณผู้ดูแลสูงวัยและแม่ลูกศิษย์ตัวน้อยมองหน้ากันเองด้วยใจฉงน ก่อนที่คุณหนูของพวกหล่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีอ่อนโยน
    “ขอโทษนะคะ คุณAliceกับStellarไปรอที่รถม้าก่อนแล้วกันนะคะ”
    “คุณหนูคะ?”
    “ถ้าแค่เดี๋ยวเดียว ดิชั้นก็ไม่คิดว่าเป็นปัญหาอะไรหรอกค่ะ เพราะไหนๆนี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย จะดึกมากกว่านี้ไปอีกหน่อย มันก็คงไม่ต่างกันหรอก จริงมั๊ยคะ?อาจารย์Yamato”
    ผมฟังถ้อยคำอ่อนหวานที่ไม่ค่อยเข้าหูเหล่านั้นแล้วได้แต่ข่มกลั้นความรู้สึกที่ว่า....ตัวเองก็ชักจะกรุ่นๆขึ้นมามั่งแล้วเหมือนกัน

    “ครูคะ....”
    Stellarเรียกผมอีกครั้ง ผมฝืนยิ้มให้แกนิดนึง พลางกล่าว
    “….แล้วไว้ครูจะไปหา”

    แล้วในที่สุด....ประตูก็ปิดลง ในห้องรับแขกอันกว้างใหญ่และ...วังเวงในความรู้สึกของผมตอนนี้ “เรา”กำลังเผชิญหน้ากัน ในแสงจากตะเกียงที่ให้ความสว่างแก่ห้องอย่างเพียงพอ ผมมองดวงหน้างดงามที่กำลังหลบต่ำจนมองเห็นเพียงแนวขนตาหนาราวปีกผีเสื้อ ...ไม่อาจอ่านความคิดใดๆผ่านใบหน้าอันเรียบสงบนั้นได้ มือเรียวขาวทั้งสองของหล่อนประสานกันอยู่ด้านหน้าขณะที่ร่างบอบบางยืดเหยียดตรงสง่างาม

    ผมคิดว่าจะรอให้หล่อนเอ่ยปากถามก่อน แต่...ทนสถานการณ์ที่มีแต่ความเงียบงันราวกับเมืองร้างไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจชวนคุยขึ้นก่อน
    “...คุณสบายดีหรือครับ?”
    “ค่ะ ดิชั้นสบายดีค่ะ ไม่เจ็บไม่ไข้ ถ้าจะมีเรื่องทุกข์ร้อน ก็เห็นจะมีแต่เรื่องที่Stellarหายตัวไปนั่นเองค่ะ”
    หล่อนตอบเรียบๆ แม้มีรอยยิ้ม แต่ก็ดูเหินห่างจนผมคิดว่าเป็นเพียงการยิ้มตอบตามมารยาท

    นอกจากนี้....ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า? เพราะ....คำตอบที่ได้รับมันเหมือนกำลังถูกประชดไปด้วยยังไงไม่รู้

    “...ไม่ทราบว่า ได้รับจดหมายลากิจที่ผมส่งไปหรือเปล่าครับ?”
    “ค่ะ ได้รับค่ะ ต้องขออภัยด้วยที่ไม่ได้เขียนตอบรับ เนื่องจากเป็นช่วงที่ทางเรากำลังยุ่งกับการเตรียมการแสดงชุดใหม่ ดิชั้นก็เลยไม่มีเวลาว่างพอที่จะทำอย่างอื่นที่ไม่เกิดประโยชน์”
    ....นั่นไงหล่ะ....
    “...อ้อ”ผมพยายามข่มน้ำเสียงให้นิ่ง ทั้งๆที่ ชักจะเดือดเต็มแก่ “เรื่องนั้นไม่ต้องคิดมากหรอกครับ”
    “อ๋อค่ะ ไม่คิดอะไรหรอกค่ะ เพราะดิชั้นเองก็มีงานการต้องทำต้องรับผิดชอบไม่ต่างจากคุณนี่คะ ไม่ว่างไปคิดจับผิดใครต่อใครให้เสียเวลาหรอกค่ะ คุณเองก็ไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ”
    ....อ้อ...งั้นเหรอ

    ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกตอกกลับหลังชนฝาจนพูดอะไรไม่ออก นอกจากได้แต่แค่นหัวเราะแห้งๆข่มอารมณ์จี๊ดๆที่กำลังพุ่งขึ้นสมอง....!
    “เช่นนั้นหรือครับ? อ๊อ....ก็ดีนี่ครับ”

    ทำไมกันนะ....รอยยิ้มหวานละไมที่ฉาบอยู่บนดวงหน้านั้น ในเวลานี้มันกลับทำให้ผมรู้สึก....หงุดหงิดอารมณ์เสีย...อย่างไม่น่าเชื่อ!

    “แต่ว่าอันที่จริง... ผมเองก็มีจดหมายเรียนเหตุผลให้ทราบเหตุผลที่ต้องขาดสอนให้ทราบไปก่อนหน้านี้แล้ว ไม่น่าจะถึงขั้นที่...คุณต้องยกเลิกสัญญาว่าจ้างเลยนี่ครับ”
    “การขอลาหยุดงานโดยไม่แจ้งจำนวนวันลาที่แน่ชัด ดิชั้นในฐานะผู้จ้าง ย่อมมีสิทธิ์ที่จะตัดสินพฤติกรรมของลูกจ้าง ว่าเป็นผู้มีการกระทำที่ขาดซึ่งความรับผิดชอบและไม่เป็นไปตามสัญญาที่ให้ไว้ก่อนการจ้างงาน ถามว่า... ถ้าคุณเป็นเจ้าของกิจการ คุณจะยังว่าจ้างบุคคลที่มีพฤติกรรมเช่นนี้ให้เป็นภาระอีกหรือไม่คะ?”

    ...ถ้าคุณเป็นผม...ถูกประชดอยู่ฉอดๆแบบนี้ จะเกิดอาการหน้าชาขึ้นมาหรือเปล่า?
    ผมกำลังหน้าชา....เหมือนถูกตบอย่างแรงทีเดียวเชียวหล่ะ!
    “...เพียงแค่เรื่องนี้หรือครับ?”
    “แล้วคิดว่ายังมีเหตุผลอื่นที่มีน้ำหนักมากไปกว่านี้อีกหรือคะ?”
    หล่อนย้อนถาม ดวงหน้าแย้มยิ้มอย่างเมินเฉยนั้น ราวกับกำลังบอกให้ผู้เป็นคู่สนทนาต้องรู้สึกราวกับว่า ตนกำลังจะเป็นผู้แพ้

    นี่ก็เป็น....พรสวรรค์ของศิลปินอย่างนั้นหรือ?
    ผมพยายามควบคุมน้ำเสียงและอารมณ์ของตัวเองที่พุ่งขึ้นมาเป็นริ้วๆขณะที่...อธิบายอย่างอดทน
    “หาก...เหตุการณ์วุ่นวายจนเดือดร้อนกันไปทั่วจากเรื่องที่Stellarหายตัวไปในคืนนี้ เพื่อมาตามหาผมที่เป็นครู ตกลง....ผมอาจจะเป็นครูอัตราจ้างที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ คุณจะด่วนสรุปเอาว่า มันเป็นความผิดของผมก็ได้ เรื่องนั้นผมพร้อมจะยอมรับการตัดสินจากคุณโดยดุษฎี แต่ขอความกรุณาอย่าตำหนิเด็ก เพราะแกทำไปด้วยจิตใจบริสุทธิ์เท่านั้น และเนื่องจากตอนที่ผมกลับมาก็เป็นเวลาดึกดื่นมากแล้ว ผมเองก็ตั้งใจว่าเมื่อพูดคุยกับแกจบ ก็จะรีบติดต่อให้ทางRosettaทราบทันที หรือ...คิดกระทั่งจะพาแกไปส่งคืนพวกคุณโดยสวัสดิภาพด้วยตัวเอง”
    ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลลึกล้ำคมปลาบขณะที่หล่อนกล่าวสวนขึ้นแทบจะในทันที
    “ขอประทานโทษ ดิชั้นเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้วค่ะ ไม่จำเป็นที่คุณจะต้องกล่าวซ้ำคำพูดของLady Allsterหรอกนะคะ เพราะเธอได้เป็นธุระอธิบายทุกอย่างแทนคุณหมดแล้ว ดิชั้นและชาวโรงละครRosettaไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยาก”

    ผมผงะไปเมื่อได้ยินเรื่องราวจากปากของหล่อน
    ทั้งฉงน ทั้งสับสน…..ไปเกี่ยวอะไรกับLady Fllay Allsterด้วย?
    “L…Lady Allsterหรือครับ?”
    “ค่ะ เธอกรุณาโทรศัพท์ติดต่อไปที่โรงละครกลางดึก ในช่วงเวลาที่พวกเรากำลังเดือดร้อนใจกันเป็นอย่างมากเช่นนั้น อ้อ! เธอเล่าให้พวกเราฟังโดยละเอียดถี่ถ้วนเชียวหล่ะค่ะว่าเรื่องราวมันเป็นมาเช่นไรบ้าง....และได้เจอใคร เธอเรียกคนของทางเราว่า “ลูกสมุนผมทองตัวน้อยจากโรงละครต่ำชั้น” แหม.... ดิชั้นเห็นภาพทั้งหมดค่อนข้างจะชัดเจนทีเดียวเลยค่ะ ยังไงก็...ถ้าจะไม่เป็นการรบกวน ดิชั้นฝากคุณเป็นธุระช่วยขอบพระคุณเธอแทนด้วยนะคะ และถ้าจะกรุณา....”

    ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกมัดมือมัดเท้าไว้กับเสา บังคับให้ต้องฟังและจินตนาการภาพเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีทางเลี่ยง เดาเอาเองว่าหลังจากปึงปังไปขึ้นรถม้าที่ท่านแม่จัดเตรียมไว้ให้ และ....ได้ไปถึงคฤหาสน์Allsterเรียบร้อย Lady Allsterก็คงจะจัดการโทรศัพท์ไปต่อว่าทางโรงละครRosettaทันทีแน่นอน
    ด้วยจุดประสงค์อันใด....ไม่ใช่ผมไม่รู้ ในเมื่อความเกลียดชังทั้งหมดที่พุ่งไปหาLacus Clyneได้พรั่งพรูออกมาจากปากของบุตรีคนเดียวของบารอนAllsterให้ผมได้รับรู้จนเกือบหมดสิ้นแล้ว

    “ช่วยบอกเธอด้วยว่า ดิชั้นไม่ใช่บุคคลประเภทนิยม”หากิน”ทางลัดกับผู้สูงศักดิ์อย่างที่เธอกล่าวหา
    ดิชั้นมีเกียรติและศักดิ์ศรีในฐานะศิลปิน
    แม้จะเป็นเพียงชนชั้นกลางธรรมดาสามัญ....แต่นี่ก็เป็นความภาคภูมิใจที่จะไม่ยอมให้ใครมาทำลายลงได้
    เรื่องที่ดิชั้นจะขอรบกวนคุณครั้งสุดท้าย ก็คงมีเพียงเท่านี้หล่ะค่ะ “

    “....” ผมได้แต่หลบสายตาคมกร้าวจากดวงตาคู่งามของหล่อน ไม่รู้จะคิดหาคำใดมาแก้ตัวดี จนในที่สุด ก่อนที่หล่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปอีกครั้งโดยไม่เอ่ยสิ่งใดอีก ผมก็จำเป็นต้องตัดสินใจกล่าวออกมาก่อน
    “ผมเสียใจ....ที่....”
    “ที่ทำให้ดิชั้นและRosettaต้องถูกก่นประณามเช่นนั้นหรือคะ? ไม่ค่ะอาจารย์Yamato กรุณาอย่าตำหนิตัวเองเช่นนั้นเลยค่ะ เพราะมันเปล่าประโยชน์ใดๆ และพวกเราจะไม่มีวันยอมแพ้กับเพียงถ้อยคำหรือสายตาอันเกลียดชังของผู้ใด ถ้าจะกรุณา ขอเพียงคุณได้ทำตามที่ดิชั้นฝากฝังเมื่อครู่ก็เพียงพอแล้วค่ะ”

    ดวงหน้าสวยหวานที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมยาวสลวยดังสายไหมสีPink Blondเชิดขึ้นอย่างถือดี
    “และ...ถ้าคุณกังวลในเรื่องสัญญาว่าจ้าง ก็ขอเรียนให้เข้าใจว่า ดิชั้นมิใช่คนแล้งน้ำจิตน้ำใจดังเช่นนายทุนในระบบทั่วไปหรอกนะคะ แม้คุณจะเคยแสดงเจตนารมณ์ไว้แล้วว่าไม่ได้ให้ความใส่ใจกับสินจ้างที่เราเสนอ แต่ดิชั้นก็มีเกียรติพอในฐานะนายจ้างของคุณ ค่าตอบแทนเดือนสุดท้ายนี้ สำหรับความยากลำบากที่คุณอุตส่าห์เสียสละมาสอนหนังสือเด็กๆที่โรงละคร ทั้งๆที่มีภารกิจที่ต้องสอนหนังสือในมหาวิทยาลัยแทบทุกวัน...ดิชั้นจะบอกให้คุณDarcostaโอนเข้าบัญชีของคุณอย่างครบถ้วน ไม่มีขาดตกแน่นอน ข้อนั้นขอให้วางใจ”

    ทั้งน้ำคำ....ทั้งน้ำใจอันเย็นชาที่หล่อนแสดงเบื้องหน้าผม ณ เวลานี้ ยอมรับเสียเถอะว่า....มันยิ่งกว่าทำให้รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าจนชา ด้วยคำประชดประชันก่อนหน้านั้นเสียอีก…!
    หล่อนสะบัดหน้ากลับ....เรือนผมสีPink Blondปลิวไสวตามแรงหมุนตัว แล้วรู้ตัวอีกที .....มันเร็วเท่าความรู้สึกเจ็บปวดที่เป็นอยู่ ข้อมือเรียวขาวเล็กๆถูกดึงกระชากให้ร่างระหงบอบบางใต้เสื้อคลุมสีขาวครีมเข้ามาใกล้ ดวงหน้างดงามนั้นฉายความตื่นตระหนกผ่านทางแววตาเพียงชั่วครู่ หากแล้วดวงตาคู่งามใต้ขนตางอนหนาราวปีกผีเสื้อก็แปรเปลี่ยนเป็นลุกวาวด้วยทิฐิมานะ และความเยือกเย็นดุจเดียวกับน้ำแข็ง ขณะที่ริมฝีปากบางราวกลีบดอกไม้เม้มเป็นเส้นตรง

    หล่อนอาจคิดว่าผมจะเกรงกลัวดวงตาคู่นั้นเช่นเดียวกับคนอื่นๆ… ถ้าอย่างนั้น ก็ลองดูสิ! ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่แสนเย็นชาของหล่อน เนิ่นนาน...ไม่มีใครหลบสายตาใครก่อนทั้งนั้น จนผมรู้สึกถึงแรงต่อต้านจากข้อมือบอบบางนั้น แต่นั่นยิ่งทำให้ผมออกแรงบีบมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว
    ผมอยากตะโกนถามหล่อนนัก....มันพอหรือยังกับการเมินเฉยต่อกันและกันเช่นนี้ โดยไม่มีใครปริปากอธิบายสิ่งใดก่อน
    หล่อนต้องการอะไรจากผมกันแน่?
    ....สำหรับหล่อนแล้ว....ผมเป็นอะไร??

    “....กรุณาปล่อยด้วยค่ะ”
    เสียงนั้นหลุดออกมาจากริมฝีปากสีกุหลาบอ่อนจาง แม้เพียงแผ่วเบา หากเต็มไปด้วยอำนาจการสั่ง แต่....หล่อนคงลืมไปว่าผมไม่ใช่คนอื่นๆที่จะยอมจำนนต่อดวงตาและเสียงเพลงอันงดงามนั้นโดยง่ายดาย ผมขยับเข้าไปใกล้เพื่อที่จะมองดวงหน้าแสนสวยและเย็นชานั้นให้ชัดเจนกว่าเดิม กระนั้นLacus Clyneก็ยังไม่ขยับถอยหนีแม้ก้าวเดียว ทั้งๆที่ผมตั้งใจไว้ว่า....หากหล่อนระเบิดอารมณ์ใส่ผมอย่างจริงใจซักครั้ง ให้ผมได้รู้ความรู้สึกจริงๆของหล่อน ไม่ว่าจะเป็นความโกรธเกลียด หรือเศร้าใจ....ผมจะปล่อยมือนี้ทันที

    ทั้งห้องเงียบงันอย่างไม่น่าเชื่อว่าเรากำลังยืนอยู่บนโลกแห่งความเป็นจริง สิ่งที่ผมได้ยินมีเพียงเสียงลมหายใจผะแผ่วของสตรีตรงหน้าเท่านั้น….
    ....หากแล้วในที่สุด....ผมก็จำต้องคลายมือปล่อยหล่อนให้เป็นอิสระเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องเบาๆ
    “Kiraจ๊ะ รถม้าของใครจอดอยู่หน้าบ้านน่ะลูก? อ้าว!”
    ท่านแม่ก้าวเข้ามาแล้วอดไม่ได้ที่จะต้องมีสีหน้าแปลกใจเมื่อพบว่ามีแขกผู้มาเยือนอยู่ในห้องรับแขกกับผม แล้วท่านจึงตอบรับการน้อมกายลงทำความเคารพจากดาวจรัสแสงแห่งRosetta
    “ตายจริง Miss Clyneนี่เอง”
    “สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ ท่านผู้หญิงYamato ต้องขออภัยด้วยที่มารบกวนในเวลาดึกดื่นเช่นนี้”
    ท่านแม่ยิ้มรับ แล้วชวนคุยต่อ
    “มารับแม่หนูStellarคนนั้นสินะจ๊ะ คงทำให้เป็นห่วงน่าดูเลยสินะ”
    “ค่ะ ขอบพระคุณเหลือเกินค่ะ ที่กรุณาดูแลแกแทนพวกเรา”
    “อย่าเกรงใจกันแบบนั้นเลยจ้ะ Miss Clyne ทางนี้ต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่รั้งตัวแม่หนูน่ารักคนนั้นไว้นานสองนาน แล้วก็ยิ่งไปกว่านั้น...ก็เป็นเพราะแม่หนูคนนั้นแกอยากจะพบคุณครูนิสัยไม่ดี” ท่านพูดจบก็ปรายตามาทางผม “ใช่มั๊ยจ๊ะ? คุณครูKira”

    ผมไม่ตอบ เพียงแต่เสมองไปทางอื่น บรรยากาศคุกรุ่นด้วยอารมณ์รุนแรงหากเงียบงันเมื่อครู่ยังลอยอยู่....
    “? ไม่มีมารยาทเลยนะจ๊ะ Kiraนี่ ดูเข้าเถอะ”
    ท่านแม่ติง หากผมก็ได้ยินอีกเสียงกล่าวขึ้นอย่างสุภาพ
    “ดิชั้นไม่ขอรบกวนแล้วจะดีกว่านะคะ เกรงใจเหลือเกิน”
    “มืดค่ำป่านนี้แล้ว สตรีสองคนจะกลับบ้าน...อย่าว่าชั้นจู้จี้เลยนะจ๊ะ ชั้นเห็นว่ามันไม่ค่อยงามและไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่....ทำไมไม่ค้างคืนเสียที่นี่ก่อนล่ะ? ชั้นจะให้เด็กจัดห้องรับรองสำหรับพวกคุณ รับรองว่าเรื่องความสะดวกสบายไม่แพ้กับโฮเต็ลใหญ่ๆแน่นอน” ท่านผู้หญิงYamatoออกความเห็น หากก็ได้รับคำตอบว่า
    “ดิชั้นขอขอบพระคุณอีกครั้ง สำหรับความเมตตาของท่าน แต่คนขับรถม้าคนนี้เป็นคนเก่าแก่ของคุณพ่อดิชั้น เป็นคนที่วางใจได้ค่ะ ขอให้ท่านผู้หญิงวางใจเถอะนะคะ และอีกอย่าง ทางเราก็ยังมีงานที่ต้องทำกันอีกเยอะในวันพรุ่งนี้” หล่อนอธิบายด้วยรอยยิ้มหวานละไม....

    แตกต่างกับรอยยิ้มของภูเขาน้ำแข็งเช่นเมื่อครู่ราวขาวกับดำทีเดียว ผมนึกค่อนในใจอย่างอดไม่ได้
    “แหม....แต่ว่า....”
    “ดิชั้นขอตอบแทนความเมตตาของท่านผู้หญิงในครั้งหน้านะคะ หากมีสิ่งใดที่ดิชั้นช่วยเหลือได้ กรุณาบอกนะคะ อย่าเกรงใจกันทีเดียว”
    ท่านผู้หญิงCalida Yamatoได้ฟังคู่สนทนายืนยันเช่นนั้นก็เบือนหน้ามาทางผม เหมือนจะขอความเห็น ผมแสดงความเห็นด้วยการเงียบ แม้จะรู้ว่าท่านคงขัดหูขัดตากับท่าทีของผมไม่น้อย แต่....ในเวลานี้ จะให้ผมมาปั้นยิ้มรับ ผมก็ทำไม่ไหวหรอก

    ผมปั้นยิ้มไม่เก่งเหมือนคนอื่นนี่

    “ดิชั้นขอลากลับล่ะค่ะ ขอบพระคุณในความกรุณาของท่านผู้หญิงอีกครั้งนะคะ อ้อ....”หล่อนค้อมกายลงทำความเคารพท่านแม่ และปรายสายตามาทางผมอย่างปึ่งชา “แล้วก็อาจารย์Yamatoด้วยค่ะ สำหรับทุกอย่าง”
    ผมไม่ตอบรับใดๆ นอกจากจ้องกลับดวงตาคู่สวยนั้นนิ่งๆ หล่อนยืดตัวขึ้น....ก่อนหมุนตัวออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
    เหมือนตอนที่หล่อนก้าวเข้ามา

    ผมเดินเลี่ยงไปพิงตัวกับกรอบหน้าต่าง...ดูเหมือนท่านแม่จะอยากถามอะไร แต่ท่านก็เพียงแต่เดินออกจากห้องไป โดยบอกว่า
    “แม่จะไปส่งMiss Clyne”
    ผมรอจนประตูห้องปิดลงอีกครั้ง …ขณะที่มองผ่านเลยไปอย่างไร้จุดหมาย เผื่อว่าความมืดของท้องฟ้าราตรีจะทำให้ความพลุ่งพล่านท่วมท้นหัวใจบรรเทาเบาบางลง

    แต่...มันไม่ช่วยเลย...จากหน้าต่างห้องรับรอง ผมเห็นรถม้าคนนั้นค่อยๆเคลื่อนกายออกจากประตูรั้วสูง หายไปกับทิวไม้ที่ทอดกายไปไกล
    ...ในที่สุด....ผมก็ทำได้แต่ระบายความเกรี้ยวกราดของตัวเองด้วยกำปั้นที่ทุบเข้าหากำแพงเต็มแรง!!!
    ปึง!!
    .
    …คืนนี้....คงจบลงด้วยอารมณ์โกรธที่รังแต่จะเผาผลาญหัวใจของเราเท่านั้น….
    ##################################

    คึ่กๆๆๆๆ......
    เสียงล้อรถม้าวิ่งผ่านความมืดอันเงียบงันดังต่อเนื่องไปเรื่อยๆ คุณAliceที่นั่งอยู่ข้างๆStellarยังคงเทศนาสั่งสอนแม่หนูตัวน้อยที่ตอนนี้ได้แต่นั่งจ๋อยอย่างคนยอมรับความผิด ขณะที่ดิชั้นไม่คิดจะกล่าวอะไรเสริมอีก เพราะคุณผู้ดูแลสูงวัยก็ได้กล่าวแทนไปหมดแล้ว
    แม่หนูน้อยผมทองตัวดีที่ทำให้เราต้องวิ่งวุ่นเป็นห่วงกันแทบแย่เหลือบตามองดิชั้นเพื่อขอความช่วยเหลือเป็นระยะ แต่ดิชั้นเพียงแต่อมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ

    ....หน้าต่างรถม้าที่แง้มไว้เพียงเล็กน้อยให้ลมเย็นลอดผ่านเข้ามาปะทะผิว ดิชั้นมองออกไปในความมืดมนอนกานธ์ของมหานครกลางดึกสงัด ...เปลวแสงวาบของตะเกียงเจ้าพายุที่ทางการติดตั้งไว้ตามเสาสูงเพื่อให้แสงสว่างแก่ท้องถนน ทำให้ดิชั้นต้องนึก...ไปถึงเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ที่นั่น
    ในดวงตาสีแอมมิทิสต์คู่นั้น
    ....ดิชั้นมองเห็นอย่างชัดเจน พายุอารมณ์ดุดันกราดเกรี้ยวที่ทอดผ่านดวงตาคู่นั้นมาเพียงเงียบ หากรุนแรงจนรู้สึกได้...

    ดิชั้นคลำข้อมือข้างที่ถูกเขาฉุดเอาไว้เมื่อครู่....น่าแปลก....ไม่มีความรู้สึกโกรธขึ้งหลงเหลืออยู่ภายในใจของดิชั้นแม้สักนิด หากกระนั้น...สิ่งที่เขาคนนั้นทิ้งไว้พร้อมกับร่องรอยสีแดงรอบข้อมือที่ถูกเขาออกแรงบีบจนเจ็บร้าวนั้น....
    มันมีมากกว่า.....
    แม้ความรู้สึกของมนุษย์จะเป็นเพียงนามธรรมที่แตะต้องไม่ได้ กระนั้น...ในเวลานี้....ดิชั้นกลับรับรู้และรู้สึกถึงมันได้อย่างรุนแรง!

    เจ็บ....
    เจ็บปวดนัก...เจ็บปวดยิ่งกว่าการถูกหยามเกียรติจากผู้ใดทั้งสิ้น....
    ######################################
  17. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 23 :….Just the Idolatry…

    ภายในแมนชั่นขนาดกระทัดรัดสำหรับชายโสดที่ผมซื้อไว้ตั้งแต่ตัดสินใจออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียว ทั้งๆที่ล่วงเข้าช่วงเริ่มแรกของฤดูร้อนแล้ว แต่ท้องฟ้ายามรุ่งสางของมหานครลอนดอนในวันนี้ก็ยังคงหมองหม่นด้วยสีของเมฆสีเทามืดครึ้ม มันชวนให้ผมรู้สึกหงุดหงิดขัดใจยังไงบอกไม่ถูก

    แล้วในที่สุด ผมก็สั่งให้ตัวเองลุกจากเตียงและเดินงัวเงียสะโหลสะเหลไปที่ห้องน้ำ ก่อนปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวเทลงมารดตัวเองเต็มแรง...ยาวนาน.....
    ในสายน้ำเย็นเฉียบที่ปลุกให้ตัวเองตื่นขึ้นอีกครั้งนั้น....สมองผมได้แต่เฝ้าครุ่นคิดทบทวนถึงสิ่งที่ตนเองตั้งใจจะทำให้สำเร็จในวันนี้

    เราแน่ใจหรือยัง?....
    แน่สิ! แน่ยิ่งกว่าแน่!! เรารักหล่อน...Lacus Clyneคนนั้น...ตั้งแต่พบกันครั้งแรก
    จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาขัดขวางทั้งนั้นแหล่ะ!

    ผมเงยหน้ารับความเย็นฉ่ำจากสายน้ำอีกครั้ง แล้ว....ขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปปิดฝักบัว ในม่านน้ำที่ตกลงมาปะทะผิวกาย สร้อยหินสีแดง....ที่ร้อยไว้ด้วยเชือกหนังยังคงอยู่แนบแผ่นอก....
    ความทรงจำต่างๆ....เกี่ยวกับเจ้าของสร้อยเส้นนี้หวนกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งๆที่ผมไม่อยากจะคิด
    ไม่อยากคิด....ไม่อยากจำ....
    ....ไม่อยากคิดถึง!

    แต่ทำไม.....?ทั้งที่เราควรจะถอดมันโยนทิ้งไปเสียให้พ้นๆ แต่...ก็ทำไม่ได้เสียที.....
    ผมหลับตาลงอีกครั้ง พยายามขจัดภาพวนเวียนของดวงตาสีอำพันคู่นั้น...และรอยยิ้มใสๆนั่นไปจากสมอง...

    ...แต่แล้วผมก็พ่ายแพ้มันอีกครั้ง....
    ##################################

    “แหม....ตื่นเช้าจริงเชียวค่ะ คุณหนูLacus”
    ดิชั้นวางมือจากบัวรดน้ำสังกะสีใบเล็กเพื่อหันไปส่งยิ้มหวานให้เจ้าของเสียงทักทายเมื่อครู่
    “อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณAlice”
    “ทั้งที่เมื่อคืนกว่าจะได้หลับได้นอนกันก็ปาเข้าไปร่ำๆจะตีสามแล้ว ยังจะตื่นก่อนดิชั้นอีก”
    ดิชั้นหัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อนความรู้สึกหมองหม่นที่ยังหลงเหลืออยู่จากเรื่องราวเมื่อคืน
    “นอนไม่ใคร่หลับค่ะ คุณAlice เป็นห่วงแม่หนูStellar ไม่รู้ว่าจะได้นอนบ้างหรือเปล่า? หรือจะโดนคุณครูสอนฮาล์ปเทศนาตลอดทั้งคืนเสียไม่รู้?”
    “โธ่... แม่คุณ มัวแต่ห่วงคนอื่น แต่จะว่าไปแล้ว ดิชั้นเองก็นอนไม่ค่อยจะหลับเหมือนกันค่ะ ยิ่งไปคิดถึงเรื่องโทรศัพท์จากแม่Fllay Allsterนั่น อาจารย์Yamatoเธอนี่ก็ช่างเหลือเกิน ไปคบค้าสมาคมกับคนพวกนั้นอยู่ได้ อยากรู้นักว่าถ้าเขาได้รู้จักธาตุแท้ของพวกผู้ดีจอมปลอมพวกนั้นแล้วจะว่ายังไง!! อุ๊ย! คิดแล้วดิชั้นหล่ะโกรธแทนคุณหนูเสียจริงเชียว!”
    คุณAliceทำเสียงฟึดฟัดๆจนดิชั้นอดขันไม่ได้ แต่....ในเสียงหัวเราะนั้น....ทำให้ดิชั้นต้องคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน.....

    ถ้าเอ่ยตามความจริง....ความขุ่นเคืองบุตรีตระกูลAllsterได้จางหายไปบ้างแล้ว หากที่เหลืออยู่กลับเป็นความคิดวนเวียนถึง....

    ดวงตาเรียวสวยดุดัน....ที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงสีแอมมิทิสต์....
    และ....แรงบีบจากมือแข็งแกร่งที่ยังทิ้งร่องรอยเจ็บปวดไว้ที่ข้อมือของเรา...

    เรื่องนี้ต่างหากที่ทำให้ดิชั้นนอนไม่หลับจนต้องตื่นขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง กะว่าจะมารดน้ำต้นไม้ดอกไม้ในสวนหลังบ้านให้สบายอกสบายใจก่อน สายๆค่อยเข้าไปจัดการงานที่คั่งค้างที่Rosettaตามปกติ
    .....จะทำได้เช่นนั้นจริงๆหรือเปล่านะ?

    คุณAliceสนทนากับดิชั้นอยู่อีกครู่หนึ่งก่อนจะขอตัวไปเตรียมอาหารเช้าตามปกติ ปล่อยให้ดิชั้นเดินเล่นในสวนสวยแต่เพียงลำพัง ดิชั้นอุ้มเจ้าHaloขนฟูที่วิ่งมาคลอเคลียขึ้นมากอดแนบอก เดินทอดสายตาชมซุ้มกุหลาบขาวที่ตอนนี้เริ่มผลิดอกตูมออกมาให้เห็นรับสายลมต้นฤดูร้อน กลิ่นหอมเย็นรวยรินอ่อนจางที่ปลิวมากับสายลมแผ่วเบาทำให้จิตใจสงบลงอย่างน่าประหลาด อยากให้คุณพ่อมาอยู่ตอนนี้ด้วยเหลือเกิน ต้นไม้ดอกไม้ที่เราสองคนพ่อลูกช่วยกันประคบประหงม หมั่นรดน้ำ พรวนดิน ลิดกิ่งใบอย่างทะนุถนอม ตอนนี้กำลังจะเบ่งบานสะพรั่งรับฤดูร้อนอันสดใสอีกครั้งแล้ว

    ถ้าคุณพ่ออยู่ด้วยที่ตรงนี้ ท่านคงให้คำปรึกษาที่ดีได้แน่นอน ไม่ว่าเรื่องใด..... และ ดิชั้นก็คงไม่ต้องเป็นทุกข์ใจเวลาคิดถึงเรื่อง...ใครคนนั้นที่น่าโมโหนั่นหรอก!

    อา....ไม่เอาหล่ะ!พอเสียที! ดิชั้นส่ายหน้าแรงๆ พยายามสลัดความคิดด้านลบที่มีแต่เช้าออกไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสูดอากาศบริสุทธิ์รอบกายเข้าเต็มปอด เจ้าHaloแสนรู้เห็นดังนั้นก็เงยหน้าของมันขึ้นทำตาม มันทำเสียงหงิงๆออดอ้อนจนดิชั้นอดหัวเราะไม่ได้ ในที่สุดก็ก้มลงปล่อยเจ้าขนฟูให้ไปวิ่งเล่นบนสนามหญ้า ถึงจะทำให้ขนขาวๆของมันต้องเลอะเทอะไปบ้างเพราะน้ำค้างยามเช้าก็เถอะ แต่ก็ดูจะทำให้มันกระดี๊กระด๊าไม่น้อย

    ดิชั้นปล่อยให้เจ้าHaloวิ่งเล่นไปรอบๆสวนขณะที่กำลังตั้งใจจะเอื้อมมือไปหยิบบัวรดน้ำสังกะสีใบเล็กเพื่อรดน้ำต้นไม้ต่อจากที่ค้างเมื่อครู่ ก็ได้ยินเสียงคุณAliceครึ่งวิ่งครึ่งเดินเข้ามาหา ท่าทางเธอรีบร้อนทีเดียวเชียว
    “คุณหนูLacusคะ มีแขกมาหาค่ะ”
    “แขกเหรอคะ?” คำกล่าวนั้น ทำให้ดิชั้นต้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ใครกันที่มาเยือนตั้งแต่เช้าตรู่เช่นนี้? ไม่ทันที่ดิชั้นจะถามต่อ คุณAliceก็กระซิบบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแฝงความมีเลศนัย
    “ผู้กองAthrun Zalaค่ะ คุณหนู”
    เป็นคำตอบที่ทำให้ยิ่งต้องรู้สึกแปลกใจยิ่งขึ้นไปอีก Athrun Zalaคนนั้นน่ะหรือ? ปกติเขาเข้างานแต่เช้านี่นา? แล้ว...เหตุธุระเรื่องใดกันที่ทำให้เขาต้องมาแต่เช้าเช่นนี้ ?
    “ตายจริง!” แต่เรื่องสำคัญมากกว่าความสงสัยในเวลานี้คือการทำหน้าที่ต้อนรับผู้มาเยือนดังเช่นเจ้าบ้านที่ดี ดิชั้นก้มลงมาตัวเองซึ่งยังสวมเสื้อคลุมผ้าไหมญี่ปุ่นลายดอกคาเมเลียสีชมพูบนพื้นสีดำมันวาวทับชุดนอนบางเบาเนื่องจากเพิ่งตื่นนอน และยังไม่ได้แต่งตัวเลย “ดิชั้นยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยอยู่เลย ทำไงดีล่ะ...? งั้น...!คุณAliceคะ รบกวนบอกAthrunทีนะคะ ว่าดิชั้นขอเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวเดียว....”
    คุณAliceรับคำอย่างกระตือรือร้น ดิชั้นกำลังตั้งใจว่าจะรีบหลบขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว แต่ก้าวเท้ายังไม่ทันพ้นสวนก็ได้ยินเสียงห้าวๆดังขึ้นจากด้านหลัง
    “ไม่เป็นไรหรอกครับ Lacus”

    ดิชั้นหันไปตามเสียงนั้น ก็เห็นเจ้าของใบหน้าคมเข้มที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเป็นมันเงา กำลังยืนส่งยิ้มให้จากใต้ซุ้มกุหลาบสีขาว
    “Athrun....”
    “อรุณสวัสดิ์ครับ”
    เขาถอดหมวกทรงสูงออกแล้วโค้งทักทายขณะที่ดิชั้นย่อกายลงและตอบรับ “อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

    พอเห็นหน้าเขาชัดๆเช้านี้แล้ว ทำให้ดิชั้นโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเทียบกับใบหน้าหมองหม่นของเขาเมื่อวันก่อนที่เราได้พบกัน AthrunในชุดสูทสีPrussian Blueทับด้วยเสื้อคลุมสีดำสนิทวันนี้ดูสดชื่นขึ้นมากทีเดียว เจ้าHaloขนปุยส่งเสียงเห่าบ๊อกๆขณะที่วิ่งจี๋ตรงมาตะกุยตะกายขาแข้งของAthrunอย่างดีอกดีใจ เขาหัวเราะเสียงใสพลางอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาทักทายก่อนปล่อยมันลงกับพื้น แล้วจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ดิชั้น

    “โปรดอภัยให้ผมด้วยนะครับ ที่มารบกวนคุณแต่เช้าแบบนี้”เขาก้าวเข้ามาหาพร้อมกลุ่มกุหลาบสีแดงสดที่ถูกจัดเป็นช่อกลมด้วยริบบิ้นสีขาวสะอาดตัดกัน สวยน่ารักเสียจนดิชั้นอดตื่นเต้นไม่ได้เมื่อเขาเอ่ย “ช่วยรับกุหลาบช่อนี้แทนคำขอโทษของผมเถอะนะครับ”
    “ตายจริง! พูดอะไรแบบนั้นคะ?ทางนี้ต่างหากที่ต้องขออภัยที่ไม่ได้ออกไปต้อนรับคุณด้วยตัวเอง” ดิชั้นร้อง พลางหัวเราะกิ๊ก ก่อนจะหันไปทางคุณAliceที่ยืนอมยิ้มอยู่ไม่ห่าง “คุณAliceคะ ถ้ายังไง....”
    “อุ๊ย! ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
    แล้วคุณผู้ดูแลสูงวัยก็รีบขอตัวกลับไปข้างในบ้านทันที ดิชั้นจึงเอ่ยบอกกับคุณผู้กองคนเก่งข้างกาย
    “ทานของเช้าด้วยกันก่อนนะคะ Athrun ดิชั้นให้คุณAliceจัดโต๊ะที่สวนพอดี”
    “เกรงใจจังครับ ผมมารบกวนแท้ๆ”
    เขาทำท่าจะปฏิเสธ แต่ดิชั้นชิงกล่าวขึ้นมาก่อน
    “อ๊ะๆ!ห้ามปฏิเสธนะคะ คุณมารบกวนพวกเราแต่เช้าแล้ว ถ้ายังจะปฏิเสธอาหารเช้าฝีมือคุณAliceอีกหล่ะก็ เธองอนคุณแย่แน่เลยค่ะ”

    เขาหัวเราะเบาๆแทนการตอบรับ เราสองคนเดินเคียงกันไปที่โต๊ะเหล็กดัดสีขาวซึ่งอยู่ใต้ต้นแอชที่ปกคลุมและให้ร่มเงาแก่ตัวบ้าน สามารถมองเห็นทัศนียภาพของสวนสวยได้โดยรอบ Athrunถอดเสื้อคลุมสีดำของเขาพาดกับเก้าอี้ขณะที่มองดิชั้นรินชากลิ่นเบอร์รี่รสหอมหวานอมเปรี้ยวลงในถ้วยกระเบื้องเคลือบ คุณAliceก็ยกมัฟฟินอบเสร็จใหม่ร้อนๆหอมฉุยที่เพิ่งออกจากเตามาเสิร์ฟพอดี
    “ดูสิคะ พุ่มกุหลาบพันธุ์มิสตี้เมอร์สีขาวแล้วก็โบเต้สีเหลืองกำลังจะบานแล้วหล่ะค่ะ” ดิชั้นชวนคุยพลางชี้ให้เขาดู “อีกไม่นานก็จะเข้าหน้าร้อนแล้วนี่นะคะ ถ้าอากาศปีนี้ดี มีแดดเยอะ อาจจะบานตอนที่คุณพ่อกลับจากราชการพอดีก็ได้”
    Athrunเหม่อมองไปไกล ดูเหมือนจะมองผ่านเลยกอกุหลาบที่ดิชั้นชี้ให้ดูไปอีกกระมัง พอมองตามสายตาของเขาไปก็พบกับพุ่มดอกเดซี่สีขาวครีมที่กำลังบานสะพรั่งตัดกับสีเขียวสดของผืนหญ้า

    “สวยนะคะ Athrun...ดอกเดซี่พวกนั้นปลูกขึ้นง่าย สวยแล้วก็ทนด้วย แทบไม่ต้องดูแลอะไรมากเลย ปล่อยให้เทวดาเลี้ยงก็ขึ้นงามเชียว” ดิชั้นพูดปนหัวเราะ “ใครๆมักจะคิดว่ามันไม่มีกลิ่น แต่จริงๆแล้วดอกไม้ป่าพวกนี้หอมมากนะคะ ดิชั้นเคยเห็นมันบานตามทุ่งในต่างจังหวัด กลิ่นหอมฟุ้งทีเดียว”
    “...ครับ” เขารับคำเบาๆ ในดวงตาสีมรกตคู่นั้น คล้ายเขากำลังคิดคำนึงถึงสิ่งใดอยู่

    ดิชั้นนึกสงสัย ดอกไม้ป่าเหล่านั้นมีอะไรน่าสนใจ?
    “คิดอะไรอยู่เหรอคะ?”
    เขาชะงักไปแล้วจึงหันมาคลี่ยิ้มส่งให้ “ไม่มีอะไรครับ แค่....” เขาเห็นดิชั้นทำหน้าสงสัยจึงรีบอธิบาย “เอ้อ!ท่านแม่ของผมน่ะครับ! ท่านชอบดอกไม้ป่าพวกนั้น....ก็เลย....”
    ดิชั้นได้ฟังคำตอบก็เลยถึงบางอ้อ “อ๋อ....เช่นนั้นหรือคะ? แหม...เพิ่งทราบว่านอกจากกุหลาบสีแดงพันธุ์เอลิซาเบ็ธแล้ว ท่านผู้หญิงLenoreก็โปรดปรานดอกไม้ที่ขึ้นตามธรรมชาติด้วยเหมือนกัน ดิชั้นเองก็ระลึกถึงท่านอยู่เสมอค่ะ นี่ก็จะเข้าหน้าร้อนแล้ว ทางเชสเตอร์คงอากาศดีกว่าลอนดอนนี่มากเลยนะคะ”
    “ครับ...”
    เขายิ้มรับ แม้จะดูฝืนๆชอบกล นั่นทำให้ดิชั้นต้องแปลกใจขึ้นมาอีกครั้ง

    “...อีกแล้ว....”
    “ครับ?”
    ดิชั้นวางจานที่ตักทั้งออมเล็ท แฮมและมัฟฟินร้อนๆไว้เรียบร้อยลงเบื้องหน้าเขา ตัดสินใจจะเอ่ยตั้งข้อสังเกตขึ้น แม้รู้ดีว่าบทสนทนาที่กำลังจะเริ่มต้นตอนนี้อาจทำให้อาหารมื้อเช้านี้กร่อยไปเลยก็ได้
    “คุณเป็นแบบนี้อีกแล้ว ขอประทานโทษเถอะนะคะ ถ้าคุณจะคิดว่าดิชั้นละลาบละล้วง แต่ดิชั้นสังเกตว่าหลายครั้งในช่วงหลังๆนี้ที่เราได้พบกัน ดูคุณลอยๆ....เหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ยอมบอกเล่าให้ดิชั้นเข้าใจเสียที”
    ดูเหมือนเขาจะนิ่งอึ้งไป ไม่แน่ใจว่าเพราะดิชั้นพูดตรงเกินไปหรือไม่?
    “บอกจริงๆว่าเห็นคุณเป็นแบบนี้ ดิชั้นไม่สบายใจเอาเสียเลย....Athrunคะ ดิชั้นเองก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งของคุณมิใช่หรือคะ? ทำไมจึงยังลังเลที่จะบอกเล่าความทุกข์ใจให้ดิชั้นทราบบ้าง?”

    เขานิ่งไป พลางเฉไฉลุกออกไปเดินดูพุ่มดอกกุหลาบขาวที่กำลังผลิดอกตูมอยู่ในกะบะไม้ต่อหยาบๆเรียงเป็นแถวยาว ทำให้ดิชั้นต้องลุกขึ้นตามไปสมทบกับเขา
    “....Dr.Clyneนี่ขยันจังนะครับ ต้นไม้ดอกไม้งามขึ้นกว่าตอนผมมาเยี่ยมคราวที่แล้วเสียอีก”เขากล่าวปนหัวเราะเบาๆ “ถ้าอีกหน่อย...ผมมีบ้านเป็นของตัวเอง ก็อยากให้ที่บ้านตัวเองมีสวนสวยๆแบบนี้บ้างเหมือนกัน”
    “แน่ใจเหรอคะว่าอยากมีสวนจริงๆ?”
    “?ทำไมเหรอครับ?”
    “ก็เวลาจะกลับบ้าน คุณผู้กองคนเก่งยังไม่ค่อยมีเลยไม่ใช่หรือคะ?” ดิชั้นหัวเราะกิ๊ก พลางเอ่ยเย้าเขาอีกว่า “ต้นไม้ดอกไม้ในสวนของคุณมีหวังเฉาตาย เหี่ยวแห้งหมดแน่ๆ น่าสงสารออก”

    Athrunหยุดมองมาที่ใบหน้าของดิชั้นนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่บนริมฝีปากของเขาจะปรากฏรอยยิ้มจางๆ
    “เพราะอย่างนั้น...ผมถึงอยากให้บ้านมีคนอยู่ด้วย จะได้ช่วยกันดูแลให้สวนของเราสวย ให้บ้านมีแต่ความสดใส มีคนร้องเพลงให้ฟังทุกวัน....”
    เขาขยับเข้ามาใกล้ ดิชั้นได้ยินเสียงของเขาเอ่ยเบาๆ อ่อนโยนยิ่ง
    “...และ...จะได้ยินเสียงถามทุกเช้าว่า....เช้านี้จะทานอะไร?”

    ดวงตาของเราประสานกันเนิ่นนาน ไม่อาจถอยออกจากดวงตาสีมรกตคู่นั้นได้....บอกตามตรงว่า ดิชั้นรู้สึกแปลกใจในบทสนทนาและสีหน้าอันจริงจังของเขาเช่นเมื่อครู่ไม่น้อย
    ....บางครั้งเขาก็ชอบพูดเล่นแบบนี้ ดิชั้นก็รู้ว่าเขาล้อเล่น แต่วันนี้....ดูมันแปลกพิกล
    “....เดี๋ยวอาหารเช้าจะเย็นหมดนะคะ Athrun”
    ดิชั้นเอ่ยเตือนเขาพลางเตรียมจะหันกลับไปที่โต๊ะอาหาร แต่กลับถูกเขาฉวยมือทั้งสองเอาไว้ เขาบีบมือของดิชั้นเบาๆ ราวกับต้องการให้ความมั่นใจ

    ....ช่างต่างกับแรงบีบข้อมือที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของความเกรี้ยวกราดที่คุกรุ่นอยู่ภายในเช่น...คนๆนั้นเหลือเกิน
    “Lacus....คุณมองไม่เห็นจริงๆหรือครับ? หรือคุณแกล้งทำเป็นไม่เห็นกัน?”
    “Athrun....”
    “ตั้งแต่ได้พบคุณครั้งแรก...รอยยิ้มของคุณ เสียงของคุณก็อยู่ในใจของผมตลอดมา และมันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย ยิ่งนานไปผมยิ่งมั่นใจ”
    ดิชั้นพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นิ่งงัน ไม่อาจตอบได้ว่าตอนนี้ควรจะทำตัวอย่างไรดี

    ควรจะดีใจ?
    หรือลังเล...?

    “ถ้าคุณยังใจร้ายตอบปฏิเสธผมในครั้งนี้ ถึงจะอย่างนั้น....ผมก็ไม่ยอมแพ้ รู้ไว้นะครับว่าผมรักคุณ และผมยังพร้อมจะรอคุณแบบนี้ต่อไป”
    เขากล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง มือแกร่งของเขากุมมือของดิชั้นไว้แนบอก ดิชั้นรับรู้จากเสียงหัวใจของเขาที่เต้นด้วยจังหวะมั่นคงเหลือเกินนี้ว่า เขาพูดจริง....
    แต่....แต่ว่า....
    “Athrunคะ...ดิชั้น.....”
    นี่คือ...ความรักจริงๆเช่นนั้นหรือ?
    หัวใจของดิชั้น...ยังคงเต็มไปด้วยความแคลงใจ

    Athrunล้วงกระเป๋าสูทของเขาหยิบบางอย่างออกมา ....แหวนแพลททินั่มวงน้อยที่ถูกออกแบบมาอย่างประณีต ประดับทับทิมเม็ดเล็กๆล้อแสงอ่อนของยามเช้าที่สาดผ่านถูกบรรจงสวมมาที่นิ้วนางข้างซ้ายช้าๆ เขากุมมือทั้งสองของดิชั้นไว้อย่างสุภาพ แต่ดิชั้นกลับรู้สึกถึงเพียง...ความเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง....
    “หลวมไปหน่อยจริงๆด้วย...” เสียงทุ้มนุ่มหลุดหัวเราะแก้เก้อออกมา “แต่ถึงยังไง...ผมก็อยากให้คุณเก็บมันเอาไว้ก่อน แล้ววันไหนมีเวลา เราค่อย....”

    ดิชั้นรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้ยินเสียงอย่างอื่น รอบข้างเลย....
    ตกใจหรือ?ดีใจหรือ? ไม่ใช่แน่นอน....ไม่ทั้งสองอย่าง
    เพราะมีบางอย่างที่ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้
    มีบางอย่างที่....ไม่ใช่!

    ดิชั้นได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาของเขา เขาคงกำลังรอให้ดิชั้นพูดอะไรออกมาบ้าง แต่...นี่เป็นครั้งแรกต่อหน้าเขาที่ดิชั้นไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดดี เขาบีบมือดิชั้นเบาๆอีกครั้ง แต่ในที่สุด....ก็กลับเป็นดิชั้นที่เป็นฝ่ายปลดมือจากเขาเสียเอง
    Athrunไม่ได้ยื้อไว้.... ดิชั้นเงยหน้าขึ้นมองเขาตรงๆ
    “นี่...คือความรักจริงๆหรือคะ? Athrun”
    “เอ๊ะ?”
    แหวนแพลททินั่มวงนั้น...ค่อยๆเลื่อนหลุดจากนิ้วนาง ดิชั้นส่งคืนเขาในที่สุด

    เขายังนิ่งงัน....ดวงตาสีมรกตตรงหน้านั้นเต็มไปด้วยคำถาม

    สีหน้าของเขาที่ดิชั้นเผชิญอยู่ ณ ตอนนี้ .....ได้โปรดเชื่อเถิด....ดิชั้นเองก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย
    “เรามีความห่วงใยให้กันและกันอย่างจริงใจเสมอมา ข้อนั้นดิชั้นตระหนักทราบดี แต่ว่า...มันคือความรักจริงๆหรือคะ? หรือคุณเพียงแต่ทำตามความเห็นของตนว่า มันเหมาะสมเพียงเท่านั้น?”
    “Lacus....”
    “หรือ...ถ้าจะให้ดิชั้นกล่าวตรงๆ คุณกำลังหนีอะไรคะ?Athrun Zala”
    เขาผงะไปชั่วขณะ ก่อนจะแย้ง
    “คุณพูดอะไรครับ? ถ้าผมมาขอคุณแต่งงานเพียงเพราะเรื่องของความเหมาะสมหรือเพราะต้องการจะ...หนีอะไร...แล้วล่ะก็ ให้ผมทำตามคำสั่งของท่านพ่อไปเสีย ยอมเข้าหาพวกบุตรีตระกูลHawkดังที่ท่านต้องการ มันจะไม่เป็นการเหมาะสมมากกว่าหรือครับ?“

    เขาไม่ยอมรับแหวนหมั้นวงน้อยที่ดิชั้นส่งคืน ซ้ำยังดึงดิชั้นเข้าไปกอดเอาไว้แน่น
    ได้ยินเสียงหัวใจของเขา....แต่....
    แต่ว่ามัน...ไม่ใช่....
    “....ผมรักคุณ....”

    รักหรือ?
    ทำไมคำๆนี้ มันกลับไม่อาจทำให้หัวใจของเราหวั่นไหวได้แม้เพียงนิด
    ไม่เคย....ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
    “ผมเคยบอกคุณใช่มั๊ยครับว่า ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่า ผมคนนี้แหล่ะรักคุณมากกว่าใครทั้งหมด มากกว่าผู้ชายทั้งหมดในลอนดอน หรือมหานครอื่นๆที่หลงไหลในตัวของคุณ Lacus....เวลามันผ่านล่วงเลยมาพอสมควรแล้วมิใช่หรือครับสำหรับความรักของเรา? เรายังต้องรออะไรอีก?”
    ดิชั้นได้แต่นิ่งอึ้งไปกับคำพูดของเขา มือกำแหวนวงนั้นไว้แน่น....

    ดิชั้น....มองเห็นใบหน้าของใครคนอื่น....ในห้วงมโนสำนึก

    “ผมแน่ใจว่า ผมจะทำให้คุณมีความสุขยิ่งกว่าใคร ยิ่งกว่าสตรีทุกคนบนโลกนี้ Lacusครับ ถ้าคุณรักการร้องเพลงต่อไป ผมก็จะตามใจคุณ ให้คุณได้ทำสิ่งที่คุณรัก ผมสัญญา....ผมจะไม่ขัดขวางอะไรทั้งนั้น!”
    มือของเขาลูบอยู่ที่เรือนผมของดิชั้นเบาๆ ดิชั้นอยากจะยกมือขึ้นกอดตอบรับเขา ....แต่.....
    “อย่าปฏิเสธผมอีกเลยนะครับ”

    อ้อมแขนของเขา...อบอุ่นและทำให้สบายใจก็จริง.....มันจริง....
    แต่....ไม่ใช่ที่ของดิชั้น
    ไม่ใช่ที่นี่....
    “ดิชั้น....ซาบซึ้งใจในข้อนั้นค่ะ Athrun....” ดิชั้นฝืนกายถอยออกจากวงแขนของเขามาก้าวหนึ่ง และตัดสินกล่าวในที่สุด แม้รู้ดีว่า อาจเป็นถ้อยคำที่ร้ายกาจที่สุด
    “ที่คุณบอกว่าจะทำให้ดิชั้นมีความสุขที่สุด....แต่....ดิชั้นไม่สามารถแน่ใจตัวเองได้ว่า จะทำให้คุณมีความสุขที่สุดได้หรือไม่”

    และเป็นอย่างที่ดิชั้นคิด เขาแย้งเสียงแข็งขึ้นทันที
    “แน่นอนสิครับ!!เพราะ...ในเมื่อคุณคือคนที่ผมรัก! แค่เพียงมีคุณอยู่เคียงข้าง...!!”
    “คุณแน่ใจได้อย่างไรคะ? ว่าเวลาเกือบหนึ่งปีที่เราคบหากันฉันมิตรมาตลอดนั้น คุณได้รู้จักดิชั้นดีแล้วจริงๆ”
    เขาชะงักไป ดวงหน้าคมเข้มเผือดลง ขณะที่ดิชั้นรีบชิงกล่าวต่อไป

    แม้รู้ดีว่า มันอาจหมายถึงมิตรภาพทั้งหมดที่เคยมีมาทั้งหมดต้องแตกสลาย
    “คุณบอกว่า...รักดิชั้น...ดิชั้นดีใจจริงๆค่ะ แต่คุณมองเห็นความจริงที่อยู่ในหัวใจของดิชั้นบ้างหรือเปล่าคะ?Athrun หรือที่คุณรู้จักมักคุ้นมาตลอดนั้น เป็นเพียงเปลือกนอกอันสวยงามของดาวจรัสแสงแห่งRosettaเท่านั้น?”
    “Lacus....”
    “ถ้าดิชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงแห่งมหานครแห่งนี้ ไม่ได้ยิ้มให้คุณด้วยรอยยิ้มอย่างเดียวกับที่มีบนเวทีการแสดงหรือยามเอื้อนเอ่ยบทเพลง ไม่ได้อ่อนหวานอ่อนโยนอย่างที่คุณคิด....คุณจะยังรักดิชั้นอยู่หรือไม่คะ?”
    “…Lacus....”
    “หากแท้จริง...ดิชั้นมีแต่ทำให้คุณต้องลำบากใจ ทำให้คุณต้องโกรธอยู่ร่ำไป คุณจะยังรักดิชั้นอยู่หรือไม่คะ?”

    ทั้งหมดนี้...เป็นคำถามที่ดิชั้นอยากให้เขากลับไปทบทวนเพื่อนถามใจตัวเองดีๆก่อน หรือ...เป็นสิ่งที่ดิชั้นอยากตะโกนถามใส่หน้าใครกันแน่?
    ...มาทำแบบนี้ทำไม?
    “รักนี้คือ...สิ่งจริงแท้ในใจคุณ หรือเป็นเพียงภาพมายาที่คุณมอบให้ดิชั้นกันแน่? คนที่คุณรักจริงๆคือใคร...ทำไมคุณไม่กลับไปคิดทบทวนดูให้ดีๆก่อนคะ?Athrun”

    คิดว่าทำให้เขารับรู้ความจริงเสียตอนนี้....เจ็บปวดเสียตั้งแต่ตอนนี้ คงดีกว่าเก็บไว้ให้มันเนิ่นนานเกิน จนถลำลึกเกินกว่าจะถอนตัว ซ้ำยังมีแต่จะทำให้ต่างฝ่ายต่างต้องทรมานกับมันเรื่อยไป...
    กับภาพมายาที่เราต่างหลงคิดไปเอง.....
    เชื่อไปเอง...
    ต่างหลอกลวงซึ่งกันและกันภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้ม

    “กรุณาอย่าคิดว่าดิชั้นร้ายกาจเลยนะคะ เพราะ...ดิชั้นเองก็รักคุณค่ะ...แต่ความรักของดิชั้นที่มีให้คุณ คือความปรารถนาดีอย่างบริสุทธิ์ใจที่จะไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นอื่น มิตรภาพอย่างไรหล่ะคะ”
    ดิชั้นยื่นมือไปข้างหน้า แหวนวงเล็กประดับพลอยทับทิมวางอยู่ในฝ่ามือ รออยู่...
    ....รอ...ให้เขานำมันคืนไปให้คนที่เขารักอย่างแท้จริง

    คนที่ไม่มีวันจะเป็นดิชั้น....
    ##############################

    ชั้นอดที่จะเหลียวมองไปที่ร่างโปร่งบางในชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าสีม่วงอมเทาจางๆตกแต่งระบายลูกไม้ ที่กำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่างโรงละครไม่ได้ มือเรียวสวยนั้นเลิกม่านออกนิดๆขณะทอดสายตามองออกไปห่างไกล
    ดวงตาสีน้ำทะเลเปล่าดาย....สีชุดแสนสวยหากหม่นหมองนั้นยังไม่เท่ากับสีหน้าราบเรียบแต่ฉายความร้าวรานให้เห็นอย่างน่าประหลาด
    ชั้นนึกสงสัยจนอยากออกปากถามใครสักคนเกี่ยวกับท่าทีของคุณหนูLacusวันนี้ แต่ก็ต้องรีบพยายามกลับมาให้ความสนใจกับบทเรียนฮาล์ปตรงหน้า เมื่อครูสอนฮาล์ปเอ็ดชั้นขึ้นด้วยเสียงเคร่งเครียด บอกให้ชั้นตั้งสมาธิกับการเรียนให้มากหน่อย

    “ขอโทษค่ะ ครู....”
    ชั้นห่อไหล่เอ่ยขอโทษเบาๆ แหม...ก็รู้อยู่หรอกว่า ยังมีคดีใหญ่ติดตัวอยู่ตั้งเมื่อคืน พวกผู้ใหญ่น่ะ ไม่ค่อยโกรธหรอก แต่....ชั้นเหลือบมองAuelที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาปรับสายไวโอลินอยู่ไม่ไกลนัก Stingที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นชั้นมองมาก็ส่งยิ้มดุๆมาให้ แต่Auelสิ พอหันมาเห็นก็ทำเชิดหน้าไปทางอื่น ชั้นเลยได้แต่จ๋อย

    ชั้นก็ขอโทษแล้วนี่นา.....
    “Madamครับ อย่าเอ็ดแกมากเลยครับ เด็กน่ะครับ แกคงไม่รู้จะทำอย่างไรจึง....” Mr.Nicole Armafieมองมาที่ชั้นอย่างเห็นใจ พลางกล่าว เขาเป็นอีกคนที่ดิชั้นรู้สึกถึงบรรยากาศแห่งความอ่อนโยนจริงใจรอบกาย
    แต่ก็นั่นแหล่ะ ครูสอนฮาล์ปเพียงแต่กล่าวเสียงเรียบๆว่า
    “ถ้าไม่ดุ ไม่ว่ากันบ้าง จะรู้ไม๊คะว่าตนเองทำให้ทุกคนลำบากกันแค่ไหน?”
    คุณคีตกวีประจำคณะละครได้แต่เงียบและยิ้มแหยมาให้ชั้น ชั้นไม่กล้ายิ้มตอบเพราะกลัวครูฮาล์ปจะดุเอาอีก เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาอ่านออกเสียงโน้ตเพลงตรงหน้าต่อไปอย่างพยายามมีสมาธิ

    แต่ชั้นยังได้ยินเสียงแว่วมาจากAuleและStingแอบกระซิบกระซาบกัน
    “ทำไมคุณหนูดูเศร้าๆจังช่วงนี้?” Auelตั้งข้อสังเกต ก่อนจะได้รับคำตอบจากSthingว่า
    “เหงามั้ง พ่อคุณหนูไม่อยู่นี่นา”
    “จริงดิ? หรือว่าจะมีปัญหากับแฟน?”
    “แฟนบ้าอะไร คุณหนูเค้ามีที่ไหนเล่า?”
    “เอ้า!!ก็อีตาผู้กองผมสีน้ำเงินที่มาที่นี่บ่อยๆไง”
    “หึ!” Stingทำเสียงขึ้นจมูก “ชั้นไม่ชอบหมอนั่นว่ะ ไม่รู้สิ ชั้นไม่ชอบพวกตำรวจ หน้าไหว้หลังหลอกกันทั้งนั้น”

    ชั้นเงยหน้าขึ้นทันที ..อยากเถียงแทนผู้กองZalaจังเลยว่า ผู้กองไม่ได้เป็นคนแบบนั้นเสียหน่อย ....หากก็ได้แต่เงียบ ด้วยไม่กล้าพูดอะไรมากทั้งนั้นตอนนี้
    “คุณหนูเค้าไม่แคร์เรื่องคนนอกหรอก นายก็รู้ คุณหนูน่ะห่วงแต่เรื่องภายในทั้งนั้นแหล่ะ ไหนจะเรื่องปัญหากับไอ้พวกAllsterหน้าเลือด ไหนจะเรื่องที่สมาคมโรงละครอื่นๆจะลอยแพRosetta ....”
    ครูสอนฮาล์ปเดินเข้ามาสอนอ่านโน้ตเพลงใหม่ใกล้ๆ แต่ชั้นแทบไม่ได้ยิน

    ....ลอยแพ....เหรอ?
    หมายความถึง...การทอดทิ้งอย่างนั้นใช่มั๊ย?

    ทอดทิ้ง....คำนี้...ทำไมฟังดูช่างน่าเจ็บปวดเหลือเกิน.....
    ชั้นนึกถึงตอนนั้น....เหลือหลายปีก่อน มือที่ปล่อยให้ชั้นตกอยู่ในปราสาทสูงที่มืดดำแห่งนั้น....ปราสาทที่มืดดำและหนาวเย็น....

    มือชั้นสั่นขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ ....เพลง....ดำเนินต่อไปไม่ได้

    “ถ้าสมาคมผู้ประกอบการโรงละครปล่อยRosettaให้เผชิญหน้ากับพวกหน้าเลือดนั่นตามยถากรรมจริงๆ...พวกเราจะทำยังไงดี?”
    Auelรำพึงขึ้นมาลอยๆ ขณะที่Stingเสริม
    “มีแค่สองทางเลือกน่ะสิ ชั้นได้ยินมาว่าโทรเลขของคุณWalfeldบอกว่า มีเศรษฐีฝรั่งเศสสนใจอยากจะร่วมทุนเป็นเงินไม่น้อยเลยนะ คงพอจะซื้อที่ดินผืนนี้มาจากตาแก่Allsterกับยายลูกสาวตัวแสบนั่นได้ ...ได้แน่....แต่ว่านะ...”
    “พวกคนต่างชาติแบบนั้น เราจะเชื่อใจพวกมันได้แค่ไหน?”
    “เออ ที่นายพูดมันก็ถูก แต่มันมีทางอื่นอีกเรอะ? คิดจะหาผู้อุปถัมภ์อย่างโรงละครอื่นๆเรอะ? บ้าแล้ว! พวกเราก็รู้กันอยู่นี่ว่าพวกคุณหนูกับคุณWalfeldน่ะไม่มีทางขายหุ้นให้ใครง่ายๆอยู่แล้ว”

    หัวใจชั้นเต้นแรง....สัญชาตญาณบอกว่าสถานที่แห่งนี้ ที่ๆชั้นเชื่อว่าตัวเองจะปลอดภัย กำลังจะถูกคุกคาม ทำให้ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
    ...ทุกคนในสถานที่แห่งนี้กำลังเต็มไปด้วยเรื่องทุกข์ใจ

    “Stellar?” ครูสอนฮาล์ปถอดแว่นลงและเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างตั้งข้อสังเกต “เป็นอะไรไปจ๊ะ?”
    “ป...เปล่าค่ะ....”
    ครูสอนฮาล์ปนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้าไปทางคุณNicoleเบาๆเป็นเชิงขอร้อง ครู่ต่อมาคุณคีตกวีก็ชวนทั้งAuel ทั้งStingไปซ้อมดนตรีที่เวทีใหญ่ ชั้นยังรู้สึกถึงรอยเหงื่อชื้นที่ซึมอยู่ตามไรผมและฝ่ามือ
    ชั้นมองไปที่คุณหนูที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่หน้าต่างเหมือนเดิม
    ###############################

    ดิชั้นละสายตาจากภาพทิวทัศน์ของลำน้ำเทมส์ตรงหน้า ท้องฟ้าหม่นเหลือเกิน...จนดิชั้นอยากจะถอนหายใจออกมาดังๆ
    ทำไมช่วงนี้ ชีวิตของเราจึงมีแต่เรื่องที่ชวนลำบากใจทั้งสิ้นนะ? ดิชั้นถามตัวเองอย่างหนักใจขณะพาตัวเองมุ่งหน้าไปยังห้องทำงาน สมาชิกโรงละครหลายคนหยุดกล่าวทักทาย ดิชั้นทักตอบ แต่ก็เพียงเท่านั้น ….

    เรื่องแรกก็เรื่องสถานการณ์ล่อแหลมของโรงละครของเรา..... มติของสมาคมผู้ประกอบการโรงละครลอนดอนจะออกอย่างเป็นทางการเย็นวันนี้แล้ว....
    ดิชั้นไม่ได้ไปเนื่องจากไม่มีนโยบายให้ผู้บริหารหญิงเข้าร่วม ก็เอาเถิด ถึงอย่างไรก็มีคุณDarcostaไปแทนอยู่แล้ว ดิชั้นแน่ใจว่า เขาคงจะสามารถกล่าวโต้แย้งแทนRosettaได้ในหลายๆประเด็น แต่ที่มันน่าหนักใจก็คือ ถ้าคณะกรรมการถูกซื้อตัวไปหมดแล้วหล่ะ?

    การถูกลอยแพจากสมาคมผู้ประกอบการจะทำให้เกิดผลเสียทางธุรกิจหลายๆอย่าง เราอาจสูญเสียผู้ร่วมทุนรายใหญ่ๆ ขาดผู้สนับสนุนด้านการโฆษณาประชาสัมพันธ์ การตลาด แล้วก็อีกสารพัด เถอะ...เรื่องที่กระทบผู้ถือหุ้นรายใหญ่อย่างคุณWalfeldหรือดิชั้นนั้น ดิชั้นไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก จะห่วงก็มีแต่....บรรดาสมาชิกโรงละครที่ต่างก็ทุ่มเททำงานกันมาตลอด

    ดิชั้นจะไม่มีวันใช้วิธีปลดพนักงานออกเมื่อเกิดวิกฤตเด็ดขาด!

    แต่จะทำอย่างไรดีหล่ะ?เฮ้อ....ดิชั้นถอนหายใจหนักหน่วงอีกครั้ง นึกถึงหน้าคุณWalfeldขึ้นมาทันที ด้วยความหวังเต็มที่ว่าการเจรจาขอผู้สนับสนุนจากฝรั่งเศสจะได้ผลเป็นที่น่าพอใจ แต่....ถ้าจะมีข่าวดีบ้าง ทำไมเขาจึงไม่ส่งโทรเลขมาบอกความคืบหน้าใดๆบ้าง? ทำเงียบหายไปแบบนี้ใจไม่ดีเอาเสียเลย
    ดิชั้นทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน บนโต๊ะยังมีเอกสารอีกเยอะที่ต้องสะสางให้เสร็จก่อนจะไปพบลูกค้าที่นัดไว้ แต่ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเอาเสียเลย เหตุผลข้อที่สองยังค้างอยู่ในใจ....

    เรื่องของ...Athrun Zalaคนนั้น....

    ดิชั้นคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วที่ปฏิเสธคำขอแต่งงานของเขาไป....ความจริง...ดิชั้นเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยเมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของเขา ยิ่งเขาทำหน้าเศร้าแล้วขอตัวกลับไปเงียบๆโดยไม่อยู่ทานอาหารเช้าด้วย....ดิชั้นยิ่งรู้สึกราวกับตัวเองเป็นนางมารร้าย
    แล้วมันจะมีทางอื่นอีกหรือ? หรือจะให้เขาเข้าใจผิดแบบนั้นเรื่อยไป ว่า “เรารักกัน”?โธ่....!
    ทั้งที่ต่างคนต่างรู้จักหัวใจของตนเองดีว่า ความจริง....เราเป็นเพียง”เพื่อนรัก”กันเท่านั้น

    หรือถ้า...ดิชั้นสามารถทำให้หัวใจตัวเองรักเขาได้มันคงดีไม่น้อย

    ดิชั้นซบหน้าลงกับมือทั้งสอง ....ในช่วงเวลาของความทุกข์เช่นนี้ คุณพ่อขา....ลูกอยากพูดคุยกับคุณพ่อเหลือเกิน....เราคงจะหาทางออกไปด้วยกันได้ ใช่มั๊ยคะ?
    อยากจะร้องไห้แต่....ก็ร้องไม่ออก ถ้าเสียน้ำตาออกไปบ้าง ความทุกข์ที่สะสมอยู่อาจจะคลายลงกระมัง?

    ใช่แล้ว....ทุกอย่างที่ทำให้เราต้องมีแต่ความทุกข์ทุกอย่าง เป็นเพราะตั้งแต่ได้เจอคนๆนั้นนั่นแหล่ะ
    เพราะนายKira Yamatoคนนั้นคนเดียว!

    ถ้าเขา....ไม่มาที่Rosettaแห่งนี้ ....ถ้าเขาไม่เข้ามาในชีวิตของเรา ถ้าเขามิใช่คนที่มีมือแสนอบอุ่นและไม่มองลึกเข้ามาในดวงตาของเราราวกับรู้จักกันมาแสนนานแล้วเช่นนั้นแล้วล่ะก็.... ชีวิตของเราก็อาจดำเนินไปอย่างสงบสุข และไม่มีเรื่องน่าทุกข์ร้อนใจใดๆอย่างแน่นอน

    ดิชั้นส่ายหน้าแรงๆอีกครั้ง พอทีเถิด! จบได้แล้วเสียทีกับเรื่องของเขาคนนั้น ชีวิตของเราที่เราเคยมีก็ต้องดำเนินต่อไป ดิชั้นเชิดหน้าขึ้นสูดลมหายใจและพยายามจดจ่อกับตัวหนังสือตรงหน้า ขณะที่ตั้งใจทำงานไปได้เพียงไม่กี่นาที ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูก๊อกๆ
    “เชิญค่ะ”
    เมื่อเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องทำงานที่เปิดออก ดิชั้นก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นร่างเล็กจ้อยของแม่หนูน้อยชาวยิวผมสีทองในชุดกระโปรงบานสีเลือดนกขลิบลูกไม้สีดำโผล่หน้าออกมาอย่างขลาดๆ ดิชั้นกวักมือให้แกเข้ามา
    “มาสิจ๊ะ Stellar มีอะไรหรือ?”
    “มีแขกมาพบค่ะคุณหนูLacus ครูสอนฮาล์ปให้Stellarมาเรียน”
    ดิชั้นฟังคำตอบแล้วจึงรีบเปิดสมุดบันทึกส่วนตัวออกเพื่อตรวจกำหนดการประจำวัน ก่อนจะต้องร้องออกมา
    “ตายจริง! ชั้นนี่เสียมารยาทจริง คุณแม่อธิการมารอนานแล้วหรือยังก็ไม่รู้”

    ท่านผู้นี้แจ้งเอาไว้ว่าจะมาขอพบ ด้วยจุดประสงค์ที่ต้องการให้Rosettaเป็นธุระจัดการเรื่องการแสดงดนตรีในงานเลี้ยงเต้นรำประจำฤดูร้อนที่จะมาถึงในเร็วๆนี้ เอ....ดิชั้นก็จำชื่อโรงเรียนไม่ได้เสียด้วย รู้แต่ว่าเป็นคอนแวนต์....
    คอนแวนต์หรือ....?คำๆนั้นสะกิดใจขึ้นมาทันที

    ดิชั้นลุกขึ้นพลางจูงมือStellarเดินออกจากห้องไปด้วยกัน “ขอบใจนะจ๊ะที่อุตส่าห์วิ่งขึ้นมาบอก ว่าแต่ว่าเมื่อคืนนี้น่ะ ไล่ขอโทษทุกคนครบแล้วรึยังหือ?”
    แม่หนูผมทองผงะไป ก่อนจะพยักหน้ารับคำเสียงอ่อย “....ค่ะ....ครบแล้วค่ะ แต่...AuelกับSting....”
    “ดูเหมือนจะยังโกรธๆอยู่สินะ” ดิชั้นเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน Stellarก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตา ดิชั้นรู้สึกทั้งสงสารทั้งขำในเวลาเดียวกัน ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะของแกเบาๆ “อย่าคิดมากเลยจ้ะ สองคนนั้นเค้าเป็นห่วงStellarมากกว่าใครเลยนะ ห่วงมาก เค้าก็งอนมากหน่อยเท่านั้นเองแหล่ะ หนูตั้งใจง้อหน่อย เดี๋ยวก็ดีเองแหล่ะ นะจ๊ะ”

    แกเงยหน้าขึ้นมองดิชั้น ดวงตาสีลูกหว้านั้นมีประกายสดใสขึ้นเล็กน้อย เรายิ้มให้กันอีกครั้งก่อนที่ดิชั้นจะจูงแกเดินลงบันไดวนของส่วนสำนักงานเพื่อลงไปยังห้องรับแขก
    “คุณแม่อธิการบดีที่จะมาพบวันนี้ท่านเป็นหัวหน้าแม่ชีในคอนแวนต์น่ะจ้ะ ท่านมาติดต่อเราเรื่องจัดการแสดงในงานเลี้ยงเต้นรำเอาไว้ เป็นงานใหญ่ทีเดียวเลยนะ” ดิชั้นเล่าให้แม่หนูน้อยฟัง “ชั้นตั้งใจไว้ว่า ถ้าหนูพร้อม ก็อยากจะให้ออกงานด้วยกันเสียเลย คิดว่ายังไงจ๊ะ?”
    ดวงตาสีลูกหว้ามีแววกังวลปะปนความไม่มั่นใจ “....จะดีเหรอคะ?”
    “ทำไมล่ะจ๊ะ? Stellarเองก็เก่งขึ้นทุกวันๆแล้วนี่นา จำได้มั๊ยจ๊ะว่าเราสัญญากันไว้แล้วว่า ชั้นจะให้Stellarขึ้นแสดงเดี่ยวน่ะ”

    แกนิ่งเงียบไป ดิชั้นหยุดอยู่ที่หน้าห้องรับแขก ยังไม่เปิดเข้าไป
    “มีอะไรเหรอจ๊ะ?”
    “....Stellarอยากเล่นฮาล์ปให้ทุกคนที่รักStellarฟังค่ะแต่....ก็อยากจะให้ครูKiraได้มาฟังเพลงที่Stellarกำลังเล่นอยู่ด้วย....”
    ชื่อนั้นทำให้ดิชั้นต้องนิ่งงันไป....
    “คุณหนูคะ....ครูKiraจะมาที่นี่ไม่ได้อีกแล้วใช่มั๊ยคะ?”
    ทำไมคนๆนี้ถึงมีอิทธิพลกับจิตใจของใครต่อใครเขาทั่วไปหมดเช่นนี้นะ?

    “....สำคัญอะไรนักหนา....?”
    ดิชั้นเผลอรำพึงออกมาแผ่วเบาด้วยอารมณ์ขุ่นมัวภายใน มารู้ตัวก็เมื่อเจ้าของลูกตาโตแป๋วแหววสีลูกหว้าทำหน้างง
    “อะ...เอ้อ....Stellarจ๊ะ ฟังนะ คนๆนั้นเขาเป็นคนอื่น” ดิชั้นพยายามรวบรวมความคิด เหตุผล ตรรกะทุกอย่างที่พอจะนึกออกในตอนนี้ “เขาไม่ได้อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับพวกเรามาก่อน....เขาเป็นคนนอกที่เข้ามาแล้วก็จากไป ไม่ต่างกับบรรดาผู้เข้าชมการแสดงของพวกเรา เขาอาจจะมาทำให้เราผูกพันในช่วงเวลาหนึ่ง แต่....เมื่อถึงเวลา เขาก็ต้องจากไปตามทางของเขา แต่เราสิ....เรายังอยู่”
    ดิชั้นบีบไหล่ของแม่หนูเบาๆ
    “เราก็ต้องอยู่กันต่อไปอย่างที่เราเคยเป็นให้ได้....”
    “คุณหนูคะ...?”

    เหตุผลทั้งหมดที่เรายกมา เราบอกใคร ?
    บอกเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้า หรือ.....ปลอบใจตัวเองกันแน่?
    ประตูเบื้องหน้าเปิดออก ดิชั้นจูงแม่หนูน้อยเข้าไปด้วย ภาระหน้าที่ของเรายังคงอยู่ เพราะฉะนั้น....คนอื่นเขาจะเป็นอย่างไร จะว่าอะไรก็ช่างเขาเถิด
    ไม่ว่าจะเป็นพวกAllsterนั่น หรือพวกสมาคมโรงละคร หรือ....คนๆนั้น
    ก็ปล่อยเขาไป….!

    “ขอประทานโทษที่ปล่อยให้รอนะคะ คุณแม่อธิการบดี Thalia Gradyssใช่มั๊ยคะ?” ดิชั้นเอ่ยขึ้นกับร่างสูงโปร่งในชุดหัวหน้านางชีสีดำคลุมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าสักหลาดยาวกรอมพื้นที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้รับแขก ดูเหมือนท่านจะกำลังเพลินกับการนั่งอ่านหนังสือปรัชญาศาสนาที่นำติดตัวมาด้วยกระมัง จึงมีสีหน้าตกใจนักเมื่อได้ยินเสียงทักทาย
    “อุ๊ย!”

    ดิชั้นและStellarค้อมกายลงทำความเคารพคุณแม่อธิการบดีคอนแวนต์ ท่านลุกขึ้นแล้วค้อมกายรับเช่นกัน
    “ใช่แล้วล่ะค่ะ ดิชั้นThalia Gradyss จากAngela Ursuline Convent ที่ติดต่อขอเข้าพบผ่านทางจดหมายมาแล้วก่อนหน้านี้”
    “ยินดีต้อนรับค่ะ แหม....อันที่จริงไม่น่าลำบากเดินทางมาด้วยตนเองเลย เพียงแต่แจ้งมาว่าให้ทางเราไปพบ ดิชั้นก็ยินดีที่ไปเยือนด้วยตนเองอยู่แล้วแท้ๆเชียว”
    ดิชั้นยิ้มให้ท่านอย่างเป็นมิตรและให้เกียรติในเวลาเดียวกัน แต่ก่อนที่จะดิชั้นจะได้กล่าวอะไรต่อ กลับพบว่าดวงหน้างดงามใต้ผ้าคลุมผมสีดำขลับที่จ้องมองตรงมานั้นซีดเผือดยิ่ง

    คำๆหนึ่งหลุดออกมาจากริมฝีปากสีแดงฉ่ำบนดวงหน้าขาวจัด
    “....พี่เหรอ....?”
    “เอ๊ะ...?”

    ดิชั้นไม่แน่ใจว่านั่นคือคำที่ตนเองได้ยินอย่างถูกต้องหรือเปล่า? แต่คุณแม่อธิการบดีGradyssในเวลานี้ มีสีหน้าราวกับกำลังมองสิ่งที่เธอไม่เชื่อว่ามีอยู่จริงบนโลก และสิ่งที่เธอกำลังมองอยู่อย่างไม่เชื่อสายตานั้น... คือดิชั้นเอง
    ....แล้วมันก็ออกจะเป็นการเสียมารยาทไปหน่อยหรือไม่นะ ที่คนที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน อยู่ๆจะมายืนจ้องหน้ากันแบบนี้?

    “...คะ?”
    ดูเหมือนเสียงทักของดิชั้นครั้งนี้ จะทำให้สุภาพสตรีในเครื่องแบบหัวหน้านางชีรู้สึกตัวขึ้น ท่านผงะไป แต่ดูเหมือนใบหน้าของดิชั้นจะทำให้ท่านยังรู้สึกติดใจบางอย่างอยู่ไม่น้อย
    “ขะ....ขออภัยค่ะ....”เสียงนั้นเบาหวิวแทบไม่ได้ยิน “ดะ...ดิชั้นนี่เสียมารยาทเหลือเกิน เอ้อ...คุณคือ....”
    ดิชั้นนึกขันอยู่ในใจ จะบาปมั๊ยนะ?ถ้าเราเผลอหลุดหัวเราะคิกใส่ผู้ทรงศีลข้างหน้าตรงนี้ออกไป
    “ดิชั้นLacus Clyneค่ะ ใช่คนที่คุณแม่อธิการต้องการให้ไปร้องเพลงในงานเลี้ยงเต้นรำของทางคอนแวนต์ถูกต้องหรือไม่คะ?”
    ดิชั้นตอบด้วยรอยยิ้ม ไม่ต้องการให้ผู้อาวุโสกว่าต้องรู้สึกเสียหน้ามากไปกว่านี้

    “อ้อ....” สีหน้าที่ยังซีดเผือดอยู่เล็กน้อยพยายามปรับให้เป็นปกติด้วยรอยยิ้มจางๆ “ได้ยินชื่อคุณมานานแล้ว....พวกเด็กๆที่คอนแวนต์ปลื้มคุณน่าดู.....”
    “เลยเป็นที่เดือดร้อนให้คุณครูใหญ่ต้องมาติดต่อด้วยตัวเองเลยเชียว” ดิชั้นยอมรับว่า การที่ได้รับรู้ว่าตนเองเป็นที่ชื่นชมของสาธารณชนในหลากเพศหลายวัยนั้น เป็นยาชูกำลังใจที่สำคัญไม่น้อย เมื่อคุยมาถึงเรื่องนี้ ดิชั้นจึงอดไม่ได้ที่จะต้องหัวเราะออกมาจนได้
    “ไม่ค่ะ ไม่ลำบากใดๆหรอก เพราะคุณเองก็เป็นที่กล่าวขวัญในแง่ที่สาวๆคอนแวนต์ให้การชื่นชม ดิชั้นเองก็คิดอยู่บ่อยๆว่า คงจะดีไม่น้อยถ้าได้มาพบตัวจริง ๆ ไม่คิดว่า....”

    คำพูดนั้นขาดหายไป แทนที่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนพระแม่ระบายอยู่บนรูปปากสีแดงอิ่มนั้น ไม่รู้ดิชั้นคิดไปเองหรือเปล่า....

    แต่ให้ความรู้สึกเหมือนรอยยิ้มอ่อนโยนของผู้อาวุโสเฝ้ามองลูกหลานด้วยความรักใคร่จริงใจ
    น่าแปลก....ดิชั้นไม่เคยรู้จักหัวหน้าแม่ชีท่านนี้มาก่อนเลยแท้ๆ

    “เชิญนั่งก่อนเถอะค่ะ เราจะได้พูดคุยเรื่องรายละเอียดของงานกัน” ดิชั้นเอ่ยชวน พลางหันไปบอกแม่หนูผมทองที่ยืนงงอยู่ข้างๆ
    “Stellarจ๊ะ ไปเรียนคุณNicoleให้หน่อยนะว่า ช่วยขึ้นมาที่ห้องรับแขกด้วย ให้ผู้ควบคุมดนตรีมาคุยทำความเข้าใจเลย น่าจะได้ประโยชน์โดยตรงมากกว่า อ้อ! แล้วช่วยวิ่งไปบอกแม่บ้านให้ช่วยจัดน้ำชามารับรองท่านด้วยนะจ๊ะ”
    Stellarตัวน้อยค้อมตัวลงเป็นเชิงขอตัว แล้วจึงวิ่งตื๋อออกจากห้องรับแขกไปทันที

    “คุณแม่อธิการมาคนเดียวหรือคะ?” ดิชั้นชวนคุยต่อ เพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย
    “ดิชั้นเป็นแค่แม่ชีธรรมดาไม่ค่อยได้ออกไปเตร่ที่ไหนค่ะ ถนนหนทางเดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปมากเหลือเกิน ไปไหนมาไหนคนเดียว ดิชั้นคงไม่กล้า” ท่านตอบอย่างถ่อมตน หากนุ่มนวลจริงใจนัก “ก็มีSisterติดตามมาด้วยสองสามคนน่ะค่ะ แต่ทั้งหมดสมัครใจรออยู่ในรถ ดิชั้นเลยต้องขึ้นมาคนเดียว”
    “ดิชั้นเกรงเหลือเกินว่า ถ้าทางRosettaรับงานนี้....เนื่องจากสถานที่จัดงานถือว่าอยู่ในที่คุ้มครองของพระเจ้า หากเราทำอะไรผิดพลาดไป จะเป็นการทำให้เสื่อมเกียรติของคอนแวนต์....”
    เมื่อได้ยินคำกล่าวแสดงความรู้สึกกังวลใจของดิชั้น คุณแม่อธิการก็รีบเอ่ยค้าน “ตายจริง! อย่าคิดเช่นนั้นสิคะ อันที่จริง ทางเราต่างหาก.....เพราะงานเลี้ยงเต้นรำของเราที่จัดเป็นประจำทุกหน้าร้อนนี้ก็เป็นเพียงงานโรงเรียนเล็กๆเท่านั้น การที่เรามาไหว้วานขอความช่วยเหลือจากโรงละครที่ประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่อย่างRosettaแห่งนี้... ต้องบอกว่าดิชั้นต่างหากที่เป็นฝ่ายเกรงใจยิ่งกว่า”

    ดิชั้นหัวเราะ บรรยากาศการพูดคุยเริ่มสดใสมากขึ้น
    “คุณแม่อธิการทำให้ดิชั้นเขินนัก ถ้าเป็นสถานที่ๆมีคนรักในเสียงดนตรีและเสียงเพลงอันงดงามแล้วล่ะก็ ไม่ว่าทีใด Rosettaก็ยินดีรับใช้ทั้งสิ้นค่ะ”
    ท่านยิ้ม....อีกแล้ว....ยิ้มที่อ่อนโยนและดูเหมือนใครบางคน

    ใครบางคนหนอ....ที่อยู่ในความทรงจำ….

    “....Miss Clyneคะ ถ้าดิชั้นจะถามสักเรื่อง.....ไม่ทราบจะเป็นการละลาบละล้วงหรือไม่?”
    “โธ่....ช่างขี้เกรงใจสมกับเป็นนักบวชหญิงของพระเจ้าเหลือเกิน ถามมาเถอะค่ะคุณแม่ ดิชั้นจะตอบ” ดิชั้นหัวเราะ การสนทนากับสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ ทำให้ลืมเรื่องขุ่นมัวในใจที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อคืนวานเกือบจะหมดสิ้น
    “....คุณเป็นบุตรีของอาจารย์Clyneใช่หรือไม่คะ? อาจารย์Seigel Clyneน่ะค่ะ...”
    “ค่ะ ท่านเป็นคุณพ่อของดิชั้น”
    “อ้อ...” คุณแม่อธิการบดีผู้งดงามนิ่งไปครู่ ก่อนจะเอ่ยถามต่อ “เช่นนั้นหรือคะ? อาจารย์คงสบายดีใช่มั๊ยคะ?”

    เป็นบทสนทนาที่ทำให้ดิชั้นอดรู้สึกสงสัยไม่ได้.....หัวหน้านางชีชั้นผู้ใหญ่ผู้นี้ทำไมจึงมาถามถึงเรื่องคุณพ่อ?
    “ค่ะ....ท่านสบายดี ดิชั้นทราบผ่านทางจดหมายน่ะค่ะ เพราะตอนนี้ท่านไปราชการต่างประเทศ คงอีกพักใหญ่ๆกว่าจะกลับ.....” ดิชั้นเลยตัดสินใจถามกลับไปบ้าง “คุณแม่อธิการรู้จักคุณพ่อของดิชั้นหรือคะ?”

    รอยยิ้มและดวงตาสีฟ้าใสคู่งามนั้น....หวานปนเศร้านัก....
    “เพื่อนเก่ากันน่ะค่ะ....คุณพ่อของคุณอาจจะลืมเรื่องของดิชั้นไปแล้ว.....”
    ################################


    “ประเทศของเราได้รับผลประโยชน์มหาศาลจากการเข้ายึดครองอาณานิคมจากประเทศล้าหลังทั้งทางอาฟริกาและเอเชียก็จริงอยู่....” Mr.Tolle Kheonikกล่าวขึ้นในชั่วโมงของการรายงานหน้าชั้น ในวันนี้ซึ่งเป็นชั่วโมงสุดท้ายของภาคการศึกษา “แต่มันน่ากังขาอยู่นะครับในแง่สิทธิมนุษยชน หากเจตน์จำนงเสรีของมนุษย์มีจริง การที่เราใช้กำลังเข้ายึดครองแผ่นดินอื่น.....มันถูกต้องและชอบธรรมแล้วหรือไม่?”
    ผมนั่งเท้าคางฟังอยู่นิ่งๆ ขณะที่มีเสียงต่างๆในห้องเรียนดังขึ้น
    “อ้าวๆ! คุณKheonikพูดแบบนั้นมันก็ไม่ถูกนา ลองคิดดูดีๆสิ ประเทศต่างๆเหล่านั้นล้วนแต่เป็นประเทศล้าหลังไร้อารยะ มันก็เป็นการถูกต้องแล้วนี่นา ถ้ากองทัพของสหราชอาณาจักรจะเข้าไปช่วยพัฒนาน่ะ”
    “ก็นั่นน่ะสิ ลืมเรื่องพันธกิจที่พระเจ้ามอบให้เหล่ามิชชั่นนารีแล้วหรือ? ไม่ใช่การเข้าไปพัฒนาดินแดนที่ต่ำต้อยกว่า ไม่ใช่การขยายโอกาสเพื่อความเท่าเทียมกันหรอกหรือ?”

    เสียงโต้เถียงดังต่อไป สับสน...และวุ่นวาย
    “คิดแบบนั้นมันเห็นแก่ได้ไม่ใช่รึ?? พวกคุณไม่เข้าใจหรือไงว่า สิ่งที่กองทัพและรัฐบาลกำลังทำอยู่ตอนนี้ มันคือการเข้าไปช่วงชิงทรัพยากรจากดินแดนแห่งอื่นที่เขาก็มีความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีเป็นของตนเองไม่ต่างจากพวกเรา พวกคุณรู้บ้างมั๊ยว่าตอนนี้นานาชาติ โดยเฉพาะพวกโลกใหม่อย่างอเมริกากำลังตราหน้าการกระทำของกองทัพอังกฤษว่ายังไง? เจ้าลัทธิล่าอาณานิคม!”
    “คุณKheonik...”ผมปรามเสียงต่ำ แต่ดูเหมือนอารมณ์เดือดคุกรุ่นของนักศึกษาหนุ่มเลือดร้อน ผู้สนับสนุนเขาและผู้อยู่อีกฝั่งของความคิดเห็นจะไม่มีลดราวาศอกกันแต่อย่างใด

    “เรากำลังเป็นผู้ร้ายในสายตาของชาวโลกนะ!! ลองคิดดูกันดีๆว่าเราจะหยิ่งผยองกับการได้เข้าไปมีอำนาจเหนือดินแดนอื่น เหมือนไปลักกินขโมยกินแล้วลอบปล้นแบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่???”
    “แล้วคุณจะปล่อยให้สหราชอาณาจักรกลายเป็นฝ่ายต่ำต้อย ด้วยการค่อยๆคลานเข้าไปขอทรัพยากรจากพวกผิวสีเหลืองสีดำพวกนั้นน่ะเรอะ??”
    เฮ้อ....ผมยกมือขึ้นเกาต้นคออย่างจนใจกับบรรดาเด็กหนุ่มเลือดร้อนทั้งหลาย

    “หลักการค้าขายและแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมย่อมเป็นหนทางของสันติที่จะได้มาซึ่งความพอใจทั้งสองฝ่าย!! มันย่อมดีกว่าการเอากองกำลังทหารเข้าไปฆ่าล้างหมู่บ้าน หรือเอาเรือรบไปปิดปากอ่าวอยู่แล้ว!!”
    “กับพวกไร้อารยะ วิธีแบบนั้นมันก็สมควรแล้วนี่นา!!”
    “ใช่ๆ!! หรือจะรอให้พวกมันข้ามทะเลมาฆ่าพวกเราบ้าง??”

    เอ้าๆ! ฆ่ากันให้ตายเลยดีมั๊ยนั่น?
    “พวกคุณมันพวกหัวโบราณ! บ้าอำนาจ แล้วก็ไม่ยอมรับความจริง!!!”
    “พูดแบบนี้จะหาเรื่องเรอะ?? แล้วพวกแกมันดีนักนี่!! คิดจะทรยศต่อความจงรักภักดีต่อประเทศชาติและองค์ราชินีเรอะ!!”

    โครม!!!!

    ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ และหันมามองที่ผมเป็นตาเดียวโดยทันที โต๊ะเล็กเชอร์นอนหงายแอ้งแม้งเนื่องจากถูกผมประเคนเตะล้มคว่ำไม่เป็นท่า ขณะที่ผมยังนั่งกอดอกหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าเดิม
    “ผมให้พวกคุณโต้เถียงกันด้วยเหตุผล ไม่ใช่จะฆ่ากัน โอเคมั๊ย?”
    ผมคิดว่าตัวเองคงจะพูดเสียงเย็นมาก....สีหน้าของบรรดานิสิตนักศึกษาหนุ่มจึงได้ซีดเผือด ผมเห็นแต่ละคนที่ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่กันค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้อย่างเงียบกริบ อาจจะเกินไปหน่อย แต่ก็ทำให้การปะทะคารมยุติลงในที่สุด

    “สิ่งที่ทำด้วยความรักชาติก็เป็นประเด็นหนึ่ง เราไม่ควรลืมถึงความจงรักภักดีที่ต้องมีในมโนสำนึกถึงแผ่นดินเกิด เรื่องนี้ผมเข้าใจ....” ผมมองไปทางฝ่ายชาตินิยม ความคุกรุ่นของอารมณ์ดูเหมือนยังไม่จางหายไปกันนัก
    “แต่คุณต้องไม่ลืมว่า ดินแดนแต่ละแห่งบนโลกใบนี้ ไม่ใช่ดินแดนที่รกร้างว่างเปล่า หากมีประวัติศาสตร์ของการสร้างเรื่องราวของตนเอง คุณอาจเรียกมันว่า ประวัติศาสตร์ ขณะที่พวกเขาเรียกมันว่า เรื่องเล่า”
    ผมลุกขึ้น หยิบชอล์กขาวเขียนบนกระดานด้วยตัวหนังสือสองตัว

    History VS. Narrative

    “ทีนี้ผมถามว่า....อะไรคือความจริงในที่นี้?”
    ทั้งห้องเงียบไปนาน จนกระทั่งผมทำท่าจะปาชอล์กไปที่ใครบางคนเพื่อกระตุ้นให้ตอบ Mr.Za Barrellก็ชิงเอ่ยขึ้น
    “มันตอบยากนะครับอาจารย์....”
    “ว่ามา”
    “เพราะ....บางครั้งประวัติศาสตร์...ก็อาจไม่ใช่เรื่องจริง”

    มีเสียงฮือฮา ผมเริ่มสนุกกับการโต้แย้งเช่นนี้มากกว่าการปะทะทางอารมณ์อย่างเมื่อครู่

    เอาเถอะ....เรื่องแบบนี้ อย่างน้อยมันก็สนุกกว่าให้มามัวแต่ครุ่นคิดเวียนวนถึงเรื่องบ้าๆเมื่อคืนที่เราทำลงไป....ดีกว่ามากๆ ผมบอกตัวเอง
    “ว่ามาเลย คุณZa Barrell อะไรที่ทำให้คุณคิดเช่นนั้นล่ะ?”
    “เพราะการตีความเรื่องเล่าครับ”
    “ว่า?”
    “การตีความเรื่องเล่าใดๆ ให้มีความยิ่งใหญ่พอจะเป็นประวัติสาสตร์ มันขึ้นอยู่กับอำนาจของผู้ให้ความหมายเรื่องราวมากกว่าเรื่องของความจริง”

    ความจริง.... ผมแค่นยิ้ม
    นั่นสินะ....ความจริงมันช่างหาได้ยากสิ้นดี โดยเฉพาะ จากหัวใจของคน

    “เพราะฉะนั้น เราจะปฏิเสธได้หรือไม่ว่า ไอ้ดินแดนที่คุณกำลังอ้างว่ามันไร้อารยธรรมนั้น มันไร้เรื่องเล่า ไร้เรื่องราว ประวัติศาสตร์จริงๆ? หรือการที่เรามองเรื่องราวต่างๆรอบกายที่มันกำลังดำเนินไปทั้งหมดตอนนี้ ด้วยกรอบบางอย่างนี่....มันเป็นเพราะว่าเรากำลังตกอยู่ภายใต้การให้ความหมายของผู้มีอำนาจของใครหรือเปล่า??”
    #####################################

    ผมทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ในห้องทำงานภายในภาควิชาหลังจากคาบเรียนที่แสนวุ่นวายและหนักหน่วงจบลง มือทั้งสองประสานและวางลงบนใบหน้าอย่างเหนื่อยล้า
    เรื่องราวเดิมๆยังวนเวียนอยู่ถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่อย่างนั้น....ดวงตางดงามราวกับจะลุกเป็นไฟยามที่เราจ้องมองซึ่งกันและกัน

    ข้อมือเล็กๆ..... บางนัก...ราวกับจะแหลกละเอียดคามือไปให้ได้เสียในตอนนั้น!

    ผมนึกเสียใจที่....คงจะไม่สามารถทำตามคำขอของDr.Clyneที่ขอร้องเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว ทั้งคำพูดและดวงตาที่ชิงชังของLacus Clyneเมื่อคืนนี้ ได้ทำลาย....มิตรภาพที่เราเคยมีแก่กันอย่างบริสุทธิ์ใจไปหมดสิ้น
    หล่อนคงเกลียดผมไปเสียแล้วแน่ๆ
    เพียงคิดถึงเรื่องนี้ มันก็เจ็บแปลบขึ้นมา....ผมพยายามเหลือเกิน ครั้งแล้วครั้งเล่า ตั้งแต่วันที่ได้พบหล่อนเป็นครั้งแรก วันที่ได้พบได้พูดคุยกัน วันที่ไปมื้อเย็นที่บ้านของหล่อน ได้ฟังเสียงเพลงสดใสสวยงามคลอเปียโนที่หล่อนเล่นเอง.....เชื่อเถอะ.....ผมพยายามที่จะให้เราคงมิตรภาพนี้ไว้ให้นานที่สุด

    แต่มันจบแล้ว.....ผมทำลายมันลงเอง

    อย่างนี้อาจจะดีแล้วกระมังสำหรับการตัดใจซะให้หมดสิ้น
    ผมคิดถึงหน้าของAthrunขึ้นมาทันที ใบหน้ายามที่หมอนั่นและเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงเคียงข้างกัน ดูเปี่ยมด้วยความสุขล้นเหลือ ผมคิดพลางปรายตาไปที่กองหนังสือพิมพ์สังคมที่มุมห้อง.....คิดหงุดหงิดใจที่พนักงานทำความสะอาดไม่เก็บมันไปทิ้งเสียให้พ้นหูพ้นตาซะที

    ถ้าเพื่อนมีความสุข ผมก็ควรจะมีความสุขด้วยไม่ใช่หรือ?
    Athrunเองก็ต้องผ่านอะไรมาเยอะแล้ว ถ้าหมอนั่น....จะได้พบที่พักใจที่อบอุ่น....

    กรี๊งงงงงงงงงง!!!!กรี๊งงงงงงงงง!!!
    ความคิดหยุดชะงักลงเมื่อเสียงกรีดร้องของโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้น ผมมองมันอย่างเบื่อหน่าย เป็นครั้งแรกที่ผมเกลียดดร.อเล็กซานเดอร์ เกรแฮมเบลล์ขึ้นมาแล้วจริงๆ

    กรี๊งงงงงงง!!!กรี๊งงงงง!!!
    ในที่สุดผมตัดสินใจยกหูมันขึ้นตอบรับ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ปกติที่สุด
    “...Kira Yamatoครับ”
    แล้วเสียงแหบห้าวที่ได้ยินจากปลายทางมาก็แทบทำให้ผมต้องลุกพรวดอย่างแปลกใจ
    “Kiraเหรอ?”
    “Athrun??”
    ผมลุกขึ้นหิ้วเครื่องโทรศัพท์ตั้งโต๊ะไปที่เก้าอี้รับแขก ขณะเอียงศีรษะหนีบหูโทรศัพท์ไว้ให้แนบหน้าด้วย ให้ตายสิ.....หมอนี่โทรมาได้จังหวะดีจริงๆ

    “แปลกจริงที่นายโทรมาเวลานี่ ยังไม่เลิกงานไม่ใช่รึ?แล้วทำไม?”
    ผมถาม แต่ปลายสายกลับสวนขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจจะตอบคำถาม
    “....ว่างมั๊ย?”
    “หา?”

    มาแปลกแฮะ.....ผมคิดอย่างสงสัย แต่ที่น่าสงสัยมากกว่าคือน้ำเสียงที่ผ่านมาตามสายโทรศัพท์ต่างหาก
    เสียงที่ฟังดูแย่....ถึงแย่ที่สุดของหมอนั่น
    ########################################
  18. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 24: Recognitions

    ผมกระโดดลงจากรถม้าที่จอดอยู่ด้านหน้าผับเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากละแวกของสถาบันศึกษาเก่าแก่ที่พวกเราเคยเป็นศิษย์เก่าเท่าไรนัก ได้ยินเสียงดนตรีประเภทเครื่องเป่ากรีดเสียงเศร้าลอยออกมาจากประตูไม้บานใหญ่ที่อยู่หน้าร้าน ผมจำได้ว่ามันเป็นเพลงเดิมๆที่สมัยเป็นนักเรียนเราเคยแอบออกจากหอพักตอนกลางดึกเพื่อมาฟังบ่อยๆ กำแพงอิฐสีเทาเก่าแก่บ่งบอกอายุที่ผ่านมากับหน้าที่ของมันในฐานะสถานที่พักผ่อนหย่อนใจยามค่ำคืน รอยแตก....ร้าว...สีเทาปนเขียวจากต้นมอสที่ขึ้นจากร่องรอยของน้ำฝน ทำให้ผมคิดถึงวันเก่าๆ
    เมื่อผลักประตูไม้โอ๊คหนาหนักเข้าไป ภายในร้านที่มืดสลัวด้วยแสงตะเกียง กลิ่นบุหรี่ลอยคละคลุ้งในอากาศที่เสียงฟลูทและแซ็กโซโฟนล่องลอยผ่านเลยไป วันนี้คนน้อย...ลูกค้าบางคนเพียงแต่มานั่งดื่มแล้วก็ฟังเพลงคนเดียวเงียบๆ ไม่พูดไม่คุยกับใคร ผมได้ยินเสียงทักทายจากมาสเตอร์คนเก่าคนแก่ขณะที่เขาพยักเผยิดไปยังมุมหนึ่งของเคาน์เตอร์

    ผมมองผ่านแสงสลัวไปเห็นร่างเปรียวในชุดเทร้นท์โค้ทสีดำนั่งอยู่ตรงนั้น Athrunหันมาช้าๆ ผมเดาเอาว่าหมอนั่นคงเพิ่งจะมานั่งรอไม่นานนัก
    “ไง”เขาเอ่ยเบาๆพลางยกแก้วเจียระไนที่มีวิสกี้อยู่เพียงค่อนเดียวขึ้นเป็นเชิงทัก
    ผมพยักหน้ารับแล้วจึงเดินตรงไปหา
    “เออ”

    ผมทรุดตัวลงนั่งข้างๆเขา สั่งวิสกี้มาอีกขวดเพราะคาดเอาไว้ว่าคืนนี้คงได้นั่งยาว ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างที่ต้องแสงสลัวของAthrun ภายใต้เสียงเงียบและใบหน้าอันเรียบเฉยนั้น....มีบางอย่างภายใน
    ผมคิดอยู่แล้วจากน้ำเสียงที่มาตามสายโทรศัพท์นั้น....น้ำเสียงเรียบเรื่อยแฝงความเฉื่อยชานั่นทำให้ผมเป็นห่วง จึงต้องรีบมาพบเขาตามนัดทันที

    “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
    “…หือ?”
    ผมกล่าวตั้งข้อสังเกตต่อขณะมองหมอนั่นยกแก้ววิสกี้ขึ้นจรดริมฝีปาก
    “นายเป็นแบบนี้ทุกที...เรียกชั้นออกมากินเหล้าแบบนี้ ต้องมีอะไรไม่สบายใจแน่ๆ”
    “อือ...ทำนองนั้นมั้ง?” แล้วจึงส่งกล่องเหล็กแบนๆให้ผม ก่อนถามสั้นๆ “สูบมั๊ย?”
    ผมดึงมวนบุหรี่ออกมา ขณะที่Athrunจุดไฟแช็กให้ แม้ปกติผมจะไม่สูบบุหรี่ แต่ในบางครั้ง....ผมก็พอเข้าใจว่าทำไมหมอนั่นถึงติดบุหรี่นัก

    ควันสีขาวลอยขึ้นเป็นกลุ่มในอากาศ ผมได้ยินเสียงแหบห้าวของเพื่อนรักดังขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
    “...ชั้นมันบ้า....”
    “....” ผมหันไปตั้งใจฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะกล่าวต่อไป “อะไรทำให้คิดแบบนั้นล่ะ?”
    เขาเท้าคางกับมือเรียวยาวแข็งแรงที่คีบบุหรี่ไว้
    “ชั้นมันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร...นายก็รู้ใช่มั๊ยKira? ถ้าชั้นรู้จักทำอะไรตามใจตัวเองจริงๆ ไม่หลอกตัวเอง....ลามไปถึงหลอกคนอื่นด้วย” เสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอนั้นเย้ยหยัน “ก็คงไม่ต้องมานั่งเป็นบ้าอยู่ที่นี่....”
    ต้องมีประเด็นอะไรบางอย่างแน่ๆ ผมยังไม่เข้าใจนัก
    หรือจะเป็นเรื่อง....Lacus Clyne? ไม่....ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น ผมคิดทบทวนไปถึงภาพในวันนั้นที่ทั้งสองเคียงข้างกันที่ไฮด์ปาร์ค มันช่างดูเปี่ยมไปด้วยความสุขนัก
    ….ผมยังคิดหาเหตุผลมาสนับสนุนดวงตาอันว่างเปล่าของAthrunในตอนนี้ไม่ได้
    แต่ถ้าเป็นความรู้สึกว่างเปล่าของผมล่ะก็....ลึกๆผมรู้ว่าตนเองคิดสิ่งใดอยู่

    ช่างน่ารังเกียจ....

    “ถ้างั้นชั้นก็คงเหมือนกัน”
    “หือ?”
    ผมแค่นยิ้มให้ตัวเองอย่างสมเพช “ชั้นมันก็คงบ้าเหมือนกัน....”
    Athrunเพียงแต่มองผมนิ่งๆ แล้วหันไปหัวเราะหึๆแค่ในลำคอ ไม่ได้ถามอะไรเซ้าซี้
    “เพราะงั้นสินะ...เราถึงได้เป็นเพื่อนกันได้ ก็บ้ากันทั้งคู่นั่นแหล่ะ....”

    เราหัวเราะไปด้วยกัน แม้จะเป็นเสียงหัวเราะที่ฟังดูขมขื่นชอบกล เสียงแซ็กโซโฟนแทรกขึ้นด้วยเปียโน บทเพลงยังดำเนินต่อไปล่องลอยในความเงียบงัน แก้วแล้วแก้วเล่า....วิสกี้สีทองอำพันหมดไปอีกขวด ใบหน้าเรียบเฉยของหมอนั่น ในแสงสลัวของผับทำให้ยิ่งยากจะดูออกว่าเมาหรือยัง

    “เฮ่ๆ เบาๆหน่อย พรุ่งนี้ก็ได้แฮงก์ ไปทำงานไม่ไหวกันพอดี”
    ผมเตือน แต่หมอนั่นกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน
    “นายทำงานมั๊ยพรุ่งนี้?”
    ผมส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มีสอน ปิดเทอรมแล้ว....”
    “ดี” พูดจบ ก็หมดไปอีกแก้ว “’งั้นชั้นพักร้อนสามวัน....”
    พอได้ฟังคำตอบของเขา ผมก็เลยเลิกพูด หันไปจิบน้ำสีอำพันรสขมปนหวานต่อบ้าง

    “ทางนายหล่ะ?” Athrunหันมาถามขณะที่แกว่งน้ำแข็งในแก้วเล่นเสียงดังกร๊องแกร๊ง “เพิ่งจะบอกชั้นอยู่หยกๆว่าไม่สนใจบุตรีตระกูลAllsterนั่น ชะ...! วันก่อนที่ไฮด์ปาร์ค ชั้นเห็นชัดๆว่านายเดินควงคู่กระหนุงกระหนิงไปกับหล่อน ท่าทางสนิทสนมกันทีเดียวเชียว”
    นั่นทำให้ผมต้องวางแก้วลงทันที
    “นาย...เห็นเหรอ....วันนั้น?”
    มาสเตอร์เดินมาเติมน้ำแข็งและรินเหล้าเพิ่ม ขณะที่Athrunกล่าวต่อเหมือนเล่าเรื่องทั่วไป
    “แหงสิ Lacusก็อยู่”

    ชื่อนั้น...ทำให้ผมต้องคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวานขึ้นมาอีกครั้ง.....
    “....ชั้นกับหล่อน Lady Allster...ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”
    “ร้อนตัว?”
    “จริงๆ!! ทางบ้านเรารู้จักกันมาแต่เก่าก่อน เรื่องนี้ชั้นยอมรับ แต่...” ผมอดจะขึ้นเสียงไม่ได้ คิดว่าตนเองถูกเข้าใจผิดมามากแล้ว อย่างน้อยก็อยากให้เพื่อนเข้าใจ “ตอนนั้นหล่อนกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ถ้าชั้นปล่อยผ่านเลย มันก็ไม่เท่ากับว่าชั้นเป็นคนใจดำรึ?”
    Athrunมองผมเงียบๆ จริงๆ....น่าจะเพราะอยากปล่อยให้ผมพูดให้จบ
    “ชั้นอาจจะเคยรู้สึกถึงเสน่ห์ของหล่อนแต่....ก็ไม่เคยคิดเป็นอื่นมากไปกว่าเห็นหล่อนเป็นเหมือนน้องสาว เพราะหล่อนทำให้ชั้นคิดถึงญาติทางฝ่ายท่านแม่ที่สนิทกันคนนึงน่ะ....ภายนอกอาจจะดูเข้มแข็ง แต่กลับขี้เหงาเหมือนกัน....ขี้แยก็เหมือนกัน....”

    จริงๆสินะ เป็นอย่างนั้น....ดวงตาที่เหมือนจะเปี่ยมไปด้วยความเข้มแข็ง แต่มือกลับสั่นระริกด้วยความอ่อนไหว ทำให้อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับเอาไว้

    ป่านนี้....หล่อนจะเป็นอย่างไรบ้างนะ?

    เรื่องนี้...ผมควรจะเอ่ยออกไป ควรจะพูดให้ใครคนนั้นเข้าใจเสียตั้งแต่เมื่อคืน
    แล้วทำไมถึงไม่พูด?!
    “ถ้านายไม่ได้คิดมีสัมพันธ์เกินเลยกับทางนั้น ก็แล้วไป” Athrunขยี้ก้นบุหรี่กับที่เขี่ยทำจากแก้วที่ผมเห็นอยู่แล้วว่า มีเศษบุหรี่กองไว้อยู่แล้ว2-3มวน
    “เพราะอันที่จริง ชั้นเองก็กลัวว่านายจะลำบากใจ เรื่องพฤติกรรมไม่น่าวางใจของผู้นำตระกูลนั่น”
    “....ถ้าข่าวลือชั้นก็พอจะเคยได้ยินมาบ้าง”
    “เหรอ? เฉพาะเรื่องที่บารอนAllsterหวังจะเคลมทั้งRosetta ทั้งLacusหรือเปล่า?” เขาพูดปนหัวเราะ แต่ผมไม่ขำด้วย
    ชักจะหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว หมอนี่อยากจะบอกอะไรกันแน่?
    “....แล้วมันมีเรื่องอื่นอีกรึไง?”
    ผมหลุดปากไปห้วนๆ ก่อนจะเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาจากเพื่อนรัก
    แล้วผมก็ได้ยินเสียงAthrunกล่าวขึ้นเรื่อยๆ
    “สายของสก็อตแลนด์ยาร์ดตามเรื่องนี้มาซักพักแล้ว เราสงสัยว่าพวกAllsterจะมีธุรกิจหลายอย่างพัวพันกับพวกกลุ่มทุนBlue Cosmos”

    Blue Cosmos!? ผมหยุดมือที่กำลังสูบบุหรี่ต่อทันที ชื่อนี้เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่ชนชั้นสูงในฐานะของกลุ่มธุรกิจที่มั่งคั่งของLord Gibril
    ก่อนที่จะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส ผมเคยมีโอกาสได้พบคนๆนั้นบ้างเป็นบางครั้งตามงานสังคมที่ต้องไปพร้อมท่านพ่อและท่านแม่ ยังจำได้ถึงบรรยากาศที่อยู่รอบกายชายร่างสูงเพรียวที่ยืดกายอย่างสง่างามอยู่เสมอ ผิวของเขาขาวเผือดจนแทบมองเห็นเส้นเลือด ผมสีเงินสั้นเกรียนจัดแต่งอย่างดีเปิดให้เห็นใบหน้าเชิดสูงและดวงตาเรียวคมราวจะมองทะลุไปถึงจิตใจทุกคนที่เขาได้พบเจอ ว่ากันว่าเขาไม่ค่อยพำนักอยู่ในประเทศ แต่มักจะเดินทางไปที่ต่างๆทั่วโลก มีข่าวลือเรื่องของเขาเกี่ยวกับความเกี่ยวข้องกับเชื้อพระวงศ์เสมอ

    แหล่งข่าวบางแห่งถึงขนาดลือกันว่าเขาเป็นทายาทของราชวงศ์ที่ล่มสลายไปแล้วแห่งหนึ่งของยุโรปตะวันออกเลยทีเดียว
    “นายคงรู้บ้างสินะว่า พวกกลุ่มทุนBlue Cosmosมันไม่ได้ทำธุรกิจขาวสะอาดอะไรนักหนาหรอก ทั้งเรื่องยาเสพติด ค้ามนุษย์ ลอบผลิตอาวุธสงคราม ว่ากันว่า...พวกนั้นถึงกับมีศูนย์วิจัยเพื่อพัฒนาวิทยาศาสตร์เป็นของตัวเองเลยนะ”
    เมื่อได้ฟังทั้งหมด ผมจึงเริ่มปะติดปะต่อเรื่องกิจการของตระกูลAllsterและพวกBlue Cosmosเข้าด้วยกัน
    “...กิจการของบารอนAllsterก็มีอยู่หลายอย่าง...”
    “และ...ที่เป็นประโยชน์กับBlue Cosmosก็มีอยู่ไม่น้อยไม่ใช่รึ?”

    Athrunเสริม นั่นทำให้ผมอดจะรู้สึกห่วงๆ....Lady Allsterขึ้นมาไม่ได้
    หล่อนจะรู้มั๊ยว่าธุรกิจของบิดากำลังนำพาครอบครัวไปหาหายนะ?

    “ทางสก็อตแลนด์ยาร์ดกำลังรวบรวมหลักฐาน ทั้งพยานบุคคล ทั้งพยานวัตถุที่บ่งชี้ถึงอาชญากรรมที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจของAllster ทั้งทางอาญา ทั้งทางแพ่ง มันมีอยู่แน่ๆ แต่ถ้าจะขุดให้ถึงราก ก็คงต้องใช้เวลาพอดู ชั้นถึงได้มาเตือนนายไว้ เผื่อทางท่านฑูต...บิดาของนายก็รู้จักมักคุ้นกับพวกAllsterดีนี่ ถ้าท่านจะช่วยเกลี้ยกล่อมให้อีตาบารอนนั่นวางมือจากธุรกิจผิดกฎหมายซะตั้งแต่เดี๋ยวนี้ และหันมาให้ความร่วมมือกับทางการแทน.....”
    Athrunอธิบายต่อไปเรื่อยๆด้วยน้ำเสียงไม่เปลี่ยนแปลง เหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ
    “โทษหนักมันก็จะได้กลายเป็นเบา.....”
    “นี่คง...ไม่ใช่อคติที่นายเคยมีต่อบารอนนั่นหรอกนะ......?”
    ผมตั้งข้อสังเกต
    “ทำไม?”
    “เพราะบารอนAllsterเองก็...รักMiss Clyne ผู้หญิงที่นาย....”
    เสียงขาดไป ผมพูดต่อไม่ออก
    เพราะมันเป็นเรื่องที่เราต่างรู้กันดี

    “รักเหรอ...”
    เสียงแหบห้าวนั้นแค่นหัวเราะเบาๆ น้ำแข็งในแก้วละลายปนกับวิสกี้กลิ่นหอม Athrunยกมันขึ้นจิบอีกครั้งก่อนวางลง แววตาจ้องมองภาพสะท้อนตนเองในน้ำสีอำพัน ผมมองไม่ออกว่า หมอนั่นกำลังคิดอะไร
    รอยยิ้มที่มุมปากของเหมอนั่นแปลกไป
    “...เช้านี้....ชั้นไปขอหล่อนแต่งงานมา”

    หัวใจของผม...กระตุกอย่างแรงจนไม่น่าเชื่อ เมื่อได้ฟังคำนั้นจากปากของเพื่อนรัก
    “หา?”
    มือที่กุมแก้วเจียระไนไว้ เย็นเฉียบขึ้นมา
    “Lacusน่ะ....”

    วินาทีนั้น....ผมได้แต่ตกตะลึง ผมรู้ว่าเวลานี้มันคงมาถึงสักวัน ทั้งที่ผมรู้ดี
    คนจะรักกัน...ซักวันเขาก็ต้องแต่งงานกันนี่
    ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องตกใจเลย….

    ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังขาดอากาศ

    “เหรอ....?” ผมพยายามข่มเสียงสั่นของตนเองให้เป็นปกติ มือข้างหนึ่งที่วางไว้บนหน้าขากำแน่น “....ดีนี่...แล้วตกลงเมื่อไหร่ล่ะ? ได้คุยกันรึยัง?”
    “ตกลงอะไร?”
    “ถามได้...ขอหล่อนแต่งงานแล้วก็เท่ากับขอหมั้นอย่างเป็นทางการนั่นแหล่ะ ฤกษ์แต่งงานเมื่อไหร่หล่ะ? อันที่จริงน่าเสียดายที่เลยเดือนมิถุนายนมาแล้วเนอะ....”

    เสียงของAthrunดังขึ้นขัด
    “ไม่มีทั้งนั้นแหล่ะ....”

    ในความมืด ดวงตาของผมเบิกกว้าง
    “เอ๊ะ?”
    “หล่อนปฏิเสธชั้น คำขอแต่งงานของชั้น....” พูดจบ Athrunก็จุดบุหรี่มวนใหม่ขึ้นสูบ แสงไฟวับใส่ใบหน้าคมเข้มของเพื่อนรัก ตามด้วยควันสีขาวลอยฟุ้ง “ปฏิเสธโดยสิ้นเชิง...ไม่ว่าชั้นสัญญาว่าจะเฝ้ารอหล่อนจนกว่าวันที่หล่อนพร้อม แต่....มันจบแล้วล่ะ คงไม่มีการขอแต่งงานอีกต่อไปแล้ว”
    ผมได้แต่นิ่งฟังสิ่งที่Athrunเล่าให้ฟัง หัวใจที่คิดว่าหยุดเต้นไปแล้ว....เต้นถี่รัว

    “ทำไม?”
    เขาส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเท้าคางกับโต๊ะ ดวงตามองไปไกล เลื่อนลอย….
    “ไม่รู้สิ...ชั้นเองก็ไม่เข้าใจ หล่อนแค่บอกชั้นว่าให้ชั้นไปคิดทบทวนดูดีๆว่าชั้นรักเค้าจริงๆ....”
    แล้วในที่สุด ก็ฟุบหน้าลงกับเคาน์เตอร์ยาว “หรือว่า...คำรักของชั้น...มันเป็นแค่ภาพลวงตาที่ชั้นหลอกตัวเองมานานแสนนาน จนคิดว่าเป็นความจริง?”

    ผมได้แต่นิ่งงันด้วยความรู้สึกสับสน
    มันเป็นไปไม่ได้....จะเป็นไปได้ยัง??
    “Ath…”
    “แล้วมันก็ตลกชะมัดเลย...ที่ชั้น...” เสียงหัวเราะแผ่วๆนั้นแหบแห้ง เย้ยหยัน “แทนที่ชั้นจะเจ็บใจ เสียใจให้เป็นบ้าเป็นหลังที่อกหัก แต่มัน....”
    ใบหน้าด้านข้างที่ฟุบอยู่กับท่อนแขนพลิกขึ้น ดวงตาสีมรกตที่หลุบหรี่เพียงครึ่งเดียวฉายความรู้สึกบางอย่าง
    “มันกลับ...เป็นความรู้สึกโล่งใจ...”

    โลกที่ผมกำลังยืนอยู่ในเวลานี้ มันเหมือนพลิกผันกลับหัวกลับหาง....ทำให้มองไม่เห็นสิ่งใด และไม่อาจพูดอะไรออกไปได้
    ทำไม...?
    คำนี้วนเวียนอยู่ในสมองครั้งแล้วครั้งเล่า
    หมายความว่ายังไงกัน??!!

    Lacus...ที่ปฏิเสธคำขอแต่งงานของผู้ชายคนที่พร้อมจะให้เธอทุกอย่าง
    ส่วนAthrun...ก็กลับโล่งใจที่ คำขอแต่งงานของเขาถูกปฏิเสธ!!

    “ชั้นนี่ท่าจะบ้าไปแล้วจริงๆ....” หมอนั่นเงยหน้าขึ้นมาโงกเงกๆ ก่อนจะเอนหัวมาพิงแขนผมดังตุ้บ ปากก็พึมพำเสียงแผ่ว “เรื่องราวของชั้นกับหล่อน....ทำไมมันถึงผิดเพี้ยนไปหมดแบบนี้หล่ะ Kira? นายตอบชั้นได้มั๊ย?”
    ผม...ได้แต่นิ่งงัน...ในหัวว่างเปล่า มีแต่คำถามซ้ำๆว่า....นี่มันเพราะอะไร?
    “หรือจะเป็นเพราะ....เด็กคนนั้น....?”
    “เอ๋??”

    เสียงนั้นพึมพำราวกำลังถามตัวเอง ก่อนที่จะเงียบไป
    “.....”
    นิ่งไปนาน จนผมขยับแขนที่หมอนั่นกำลังซบสงบนิ่งแล้วเรียกเบาๆ
    “Athrun! อ้าว!เฮ้!!”
    ผมเอียงคอมองหน้าของเพื่อนรักให้ชัดๆ เห็นใบหน้าผ่อนคลายที่หลับสนิทก็ทำให้เข้าใจได้ว่า สงสัยอากาศเย็น กับเพลงเพราะผสมกับแอลกอฮอล์ที่กระดกไปหลายแก้วจะทำให้หมอนั่นผลอยหลับไปแหงๆ

    เพราะงั้น....ผมเลยได้แต่บ่นลมบ่นฟ้าไปตามเรื่อง
    “จะพูดอะไรก็ไม่รู้จักพูดให้มันจบซะก่อน เจ้านี่...”
    แต่ผมก็ปล่อยให้เพื่อนฟุบหลับคาไหล่ไปแบบนั้น โดยไม่คิดจะปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกแต่อย่างใด

    ในน้ำสีอำพัน ในกลุ่มควันสีขาวและกลิ่นคลุ้งของบุหรี่ในห้องอันสลัวด้วยแสงตะเกียง ผมเห็นใบหน้าใสๆของใครคนหนึ่งที่นั่น ดวงหน้างดงามที่ล้อมด้วยเรือนผมสีบลอนด์ชมพู ดวงหน้าที่มักมีรอยยิ้มละไมระบายอยู่บนริมฝีปากเสมอ

    เพราะอะไรน่ะเหรอ?....เรื่องนั้นชั้นเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน
    ความรู้สึกที่แท้จริง....ความจริงที่อยู่ในหัวใจนั้น
    ความจริงที่ซ่อนอยู่ใต้รอยยิ้มและบทเพลงแสนอ่อนโยนเหล่านั้น
    ความจริงที่อยู่ลึกลงไป ให้เปลือกนอกทั้งหมด!

    เพียงคิดเท่านั้น....ผมก็แทบจะทนรอไม่ได้!!
    ####################################

    “จ้ะ เข้าใจแล้วจ้ะ Mana ชั้นจะจัดการให้เรียบร้อยทีเดียว”
    ท่านผู้หญิงCalida Yamato ซึ่งอยู่ในชุดเสื้อคลุมผ้าไหมญี่ปุ่นสีขาวพิมพ์ลายดอกกุหลาบสีแดง ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ภายที่ห้องทำงานใหญ่ของสามีภายในคฤหาสน์ของตระกูล เรือนผมยาวสลวยเป็นลอนสีบรูเน็ตถูกรวบขึ้นสูง เปิดให้เห็นดวงหน้างดงามอ่อนวัยเกินกว่าจะเป็นใบหน้าของสุภาพสตรีวัยเกือบห้าสิบปี
    ท่านผู้หญิงภริยาท่านฑูตผู้ใกล้ชิดสมเด็จพระราชินีนาถหัวเราะเบาๆเมื่อปลายสายกล่าวขอโทษขอโพยที่ทำให้เดือดร้อน ก่อนจะกล่าวอย่างจริงจัง
    “แหม!มาเกรงอกเกรงใจกันทำไม? เราก็คนกันเองแท้ๆ Manaนั่นแหล่ะจ้ะ พักผ่อนเยอะๆนะ เรื่องที่ไหว้วานน่ะรับรองว่าไว้ใจชั้นได้ ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ”

    กริ๊ก....หูโทรศัพท์วางลงกับแป้นเบาๆ ท่านฑูตเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ขณะที่เอ่ยถาม
    “คุณManaโทรมารึคุณหญิง?”
    “ค่ะ พอดีว่าเธอไม่สบายกระทันหันน่ะค่ะ เลยไหว้วานให้ดิชั้นช่วยไปรับชุดที่สั่งตัดไว้ที่ห้างPiccadillyแทน ถ้านานกว่านี้ เกรงว่าจะไม่ดีต่อช่างตัด แล้วให้ช่วยเอาไปส่งให้คุณหนูที่คอนแวนต์แทนด้วย”
    “ผมไปให้มั๊ยล่ะ?” ท่านเอกอัคราชฑูตYamatoขอความเห็นจากภริยาหลังจากฟังคำอธิบายแล้ว “ผมเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมหลานมานานแล้ว อยากจะไปเจออยู่เหมือนกัน”
    “นั่นสินะคะ... พวกเราน่าจะไปเยี่ยมหลานกันทั้งครอบครัวเลย อ้อ! Kiraน่ะ ยังไม่เคยไปเยี่ยมน้องเลยซักครั้ง” พูดจบท่านผู้หญิงก็มองนาฬิกาบนผนังอย่างกังวลใจ “ดึกป่านนี้แล้วแท้ๆ....เจ้าตัวเขาหายไปน๊า?”

    ขณะที่คู่สามีภรรยากำลังสนทนากันนั้น ก็ได้ยินเสียงกุกกักๆด้านล่างที่ทำให้ทั้งสองต้องลงไปดูตามสัญชาติญาณเจ้าบ้าน แม้จะรู้ว่ามีพ่อบ้านคอยดูแลอยุ่แล้วก็ตาม
    “ใครกัน มาป่านนี้?”
    “Kiraล่ะมั้งคะคุณ?”
    แต่เมื่อลงมาที่หน้าประตู สองสามีภรรยาก็แทบจะต้องอุทานออกมาพร้อมกัน เมื่อพบว่าพ่อบ้านสูงวัยกำลังพยุงร่างสูงเพรียวในชุดสีดำสนิทของชายหนุ่มเพื่อนสนิทของบุตรชายเข้ามาอย่างทุลักทะเล

    “ตายจริง!!Athrun!! พ่อบ้าน นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ??”
    ท่านผู้หญิงเข้าไปถอดเสื้อคลุมสีดำสนิทแล้วจึงช่วยพยุงร่างไร้สติของร้อยเอกAthrun Zalaอีกแรง กลิ่นสาบของบุหรี่และแอลกอฮอล์จากเสื้อเทร้นท์โค้ตสีดำทำให้หล่อนและสามีพอจะเดาอะไรได้ ขณะที่ได้รับคำตอบว่า
    “กระผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันครับท่านผู้หญิง คุณชายKiraเป็นคนพาท่านมาส่ง นี่คุณชายก็กำชับว่าให้ผมพาคุณชายAthrunไปพักผ่อน”
    “อ้าว!!” ท่านผู้หญิงYamatoหันซ้ายขวาอย่างแปลกใจ “แล้วKiraล่ะจ๊ะ?”
    “เอ้อ....ท่านมาส่งคุณชายAthrunแล้วก็รีบร้อนออกไปน่ะครับ บอกว่ามีธุระที่ต้องจัดการ เดี๋ยวเดียวจะกลับมาน่ะครับ” พ่อบ้านถ่ายทอดคำบอกกล่าวจากนายน้อยของเขาให้เจ้าบ้านทั้งสองฟัง

    “เอ๋? อะไรกัน?”
    แม้ว่าภริยาเริ่มจะทำท่าเอะอะ แต่ท่านเอกอัครราชฑูตYamatoก็เพียงแต่ฟังเงียบๆอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตัดบทว่า
    “เอาเถอะ....พ่อบ้านพาAthrunไปพักผ่อนดีกว่า ท่าจะเมาหนักมาเหมือนกัน....” เขาเอ่ยหลังจากพิจารณาใบหน้าคมเข้มที่หลับสนิทและไร้สตินั้น ท่านผู้หญิงCalidaมองหน้าสามีแล้วจึงหันไปเอ่ยบอกกับพ่อบ้าน
    “จำที่นอนเก่าของAthrunได้ใช่มั๊ย? ไปบอกให้สาวใช้เอาออกมาปูที่ห้องของKiraนะ เหมือนเมื่อก่อนน่ะ จำได้ใช่มั๊ยจ๊ะ?”
    “ครับ ท่าน”

    ทั้งสองเฝ้ามองดูพ่อบ้านและสาวใช้อีกสองสามคนมาพยุงชายหนุ่มเพื่อนสนิทของลูกชายขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นสองด้วยสายตาเป็นห่วง ในขณะเดียวกัน ท่านผู้หญิงCalidaก็อดที่จะครุ่นคิดถึงบุตรชายของหล่อนไม่ได้
    “...มีเรื่องอะไรกัน?ถึงต้องไปเมาหัวราน้ำแบบนี้มานะ...?”
    “Athrunน่ะเหรอคุณหญิง?”
    “ก็ทั้งคู่น่ะล่ะค่ะ” หล่อนตอบทันที “มีหรือคะ Kiraจะปล่อยให้Athrunนั่งดื่มอยู่คนเดียว? แล้วนี่พ่อเจ้าประคุณหายไปไหนเสียก็ไม่รู้ เหลวไหลจริงเชียว”
    ท่านฑูตมองสีหน้าฮึดฮัดของภริยาอย่างเอ็นดู แล้วถามตรงๆ
    “คุณหญิงยังโกรธKiraเรื่องปิดบังงานสอนหนังสือเด็กผู้หญิงชื่อStellarนั่นอยู่หรือ?”

    คำถามนั่นทำให้หล่อนต้องเงยหน้าขึ้นมองสามีด้วยดวงตาคมกริบ จนแม้แต่ท่านเอกอัครราชฑูต ก็ยังต้องผงะ
    “อ๋อ...!แน่ล่ะค่ะ มีอย่างหรือสองคนพ่อลูกทำมาปิดเรื่องนี้ไม่ให้ดิชั้นรู้ เห็นดิชั้นเป็นพวกPuriton(พวกมือถือสากปากถือศีล)นักหรือยังไงกัน? คุณลืมแล้วหรือคะว่าดิชั้นเป็นภริยาฑูตที่เดินทางพบผู้คนมาแล้วตั้งหลายประเทศ? คิดว่าดิชั้นจะดูไม่ออกหรือว่าเด็กคนนั้น เชื้อชาติอะไร?”
    “ไม่ใช่อย่างนั้นเสียหน่อย โธ่...”
    ถ้อยคำเหล่านั้นของภริยา ทำให้ท่านฑูตชักจะรู้สึกเสียวๆสันหลัง ท่านผู้หญิงยืดกายขึ้นขณะก้าวขึ้นบันไดนำสามี แต่ไม่วายหยุดกล่าว
    “ช่างเถิดค่ะ เพราะดิชั้นถือว่าเรื่องที่Miss Lacus Clynเธอขนาดกล้ามากล่าวเพิกถอนสัญญาจ้างกับอาจารย์Kira Yamatoผู้ปราดเปรื่องถึงที่บ้านนั้น น่าจะเป็นบทเรียนสำหรับลูกชายของเราได้ดีเรื่องหนึ่ง”

    หัวหน้าตระกูลYamatoนิ่งฟังภริยากล่าวต่อไปโดยไม่ขัด ในใจทั้งนึกขันท่าทีฮึดฮัดนั้นและทั้งเกรงใจภริยาในเวลาเดียวกัน
    “ในฐานะลูกผู้หญิง...ดิชั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า มันสมใจพิกล”
    ท่านทูตYamatoฟังแล้วได้แต่ยกมือขึ้นเกาต้นคอแก้เก้อ หลังจากที่เมื่อคืนถูกภริยา”ไล่”ให้ไปนอนห้องทำงานมาแล้วทั้งคืน ด้วยคำอ้างว่า หล่อนรู้สึกไม่สบายใจ อยากจะสวดมนต์เงียบๆ....
    นั่นเป็นวิธีการแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างหนึ่งของภริยา ทำไมเขาจะไม่รู้

    “จริงๆนะคะ....แม้Kiraจะหมดสถานภาพครูสอนพิเศษที่Rosettaแห่งนั้นแล้วก็ตาม ดิชั้นก็ยังอยากจะรู้จักหล่อนให้มากกว่านี้ Miss Lacus Clyneคนนั้น เธอมีอะไรน่าสนใจอยู่อีกมากนัก ดิชั้นเห็นในดวงตาของหล่อน....สตรีที่กล้าต่อปากต่อคำกับบุรุษผู้มีสถานภาพทางสังคมเป็นถึงนักวิชาการชื่อดัง.....หล่อนเป็นใครกันนะ?”
    #####################################
  19. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 25: Aggressive Temper

    นาฬิกาตีเวลาเกือบ 5 ทุ่มแล้ว แม่หนูStellarฟุบหลับอยู่กับโต๊ะหนังสือที่ดิชั้นกำลังนั่งอ่านบทละครเรื่องใหม่ค้างอยู่ คุณAliceจึงเอื้อมมือไปปลุกให้แกตื่น ดิชั้นกลั้นหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นแม่หนูตัวเล็กลุกขึ้นมาทำหัวสะง็อกสะแง็กไปมาด้วยอาการงัวเงีย และยอมให้คุณผู้ดูแลสูงวัยจูงขึ้นห้องนอนไปว่าง่าย ขณะที่เจ้าHaloผุดลุกขึ้นจากเบาะของมันแล้ววิ่งตามทั้งสองไป
    “ราตรีสวัสดิ์นะคะ ทั้งสองคน”
    “ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณหนู”
    หลังจากนั้น ดิชั้นก็หันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาอ่านบทละครที่คุณDarcostaส่งมาให้พิจารณาต่อ เรื่องราวสุขนาฏกรรมของนางไซคีและคนรักของเธอ ซึ่งเป็นเทพแห่งความรักชื่ออีรอส ที่เลือกบทละครนี้มาเล่นเพราะต้องการเปลี่ยนอารมณ์ของผู้ชมจากละครเรื่องก่อน ซึ่งเต็มไปด้วยเรื่องราวของความรักที่น่าเศร้าและการต่อสู้ที่พ่ายแพ้ ให้กลับมาที่เรื่องราวความรักที่ต้องสู้กับอุปสรรคและนำมาซึ่งความหวานชื่นมาสู่จิตใจบ้าง

    พูดถึงคุณDarcosta.... ทั้งๆที่ตั้งใจแล้วเชียวว่ายังไงวันนี้ตอนเย็น ดิชั้นก็จะรอฟังผลการพิจารณาจากสมาคมผู้ประกอบการโรงละคร กระนั้น...รอแล้วรอเล่า คุณDarcostaเธอก็ไม่กลับมาเสียที ดิชั้นรอจนอ่อนใจก็เลยตัดสินใจกลับมาก่อน
    พรุ่งนี้...ดิชั้นจะคาดคั้นเอาคำตอบจากเขาให้ได้
    จะได้รู้กันว่า พวกเราต้องเดินไปในทิศทางใดกันต่อไป?

    เมื่อความคิดมาถึงจุดนี้ ก็พาลจะทำให้เสียอารมณ์อยากจะทำงานไปหมด ดิชั้นวางบทละครที่ยังไม่ได้ตรวจลงบนโต๊ะเขียนหนังสือภายในห้องทำงานของคุณพ่อ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยใจ ขณะที่นึกทบทวนเรื่องราวที่เผชิญมาทั้งวัน....แม้จะรู้ดีว่า คิดไปก็ไร้ประโยชน์แล้ว
    บนโต๊ะ....ยังมีหนังสือหนาๆเล่มหนึ่งวางทิ้งไว้....ดิชั้นอ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่ครั้ง นับแต่”คนๆนั้น”ได้ยื่นมันให้ Les Miserables โดยVictor Hugo....

    Les Miserables...อันหมายถึง เหล่าผู้ทุกข์ทน...หรือ? ดิชั้นนึกสะท้อนใจ
    แม้ว่าโดยสถานภาพ....ตัวดิชั้นจะห่างไกลจากความหมายของคำว่าผู้ทุกข์ทนในแง่ความหมายที่Les Miserblesต้องการสื่อ ผู้ทุกข์ทน...ที่ต้องทนทุกข์ เจ็บปวดกับความยากไร้ ความไม่มี ความแตกต่างและแปลกแยกในยุคที่สังคมเต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลงสับสน การเอารัดเอาเปรียบจากเจ้าหน้าที่รัฐและผู้กุมอำนาจเศรษฐกิจ
    แต่มาเวลานี้....หากกล่าวถึงในแง่ของหัวจิตหัวใจ ดิชั้นกลับเห็นว่า ตนเองในเวลานี้มีสภาพความทุกข์...อัดดั้นตันใจและขัดสนในหนทางไม่ต่างอะไรกับบรรดาตัวละครที่โลดแล่นอยู่ในนวนิยายเรื่องนี้เลยสักนิด....

    ทั้งเรื่องการงาน เรื่องส่วนตัว รวมทั้ง....หัวใจในเวลานี้
    ดิชั้นพลิกนวนิยายเล่มหนาไปบทที่วาลฌ็องพระเอกของเรื่อง ซึ่งฝ่าฟันอุปสรรคและความอยุติธรรมนานัปการมาตลอดชีวิต กำลังจะถูกสารวัตรฌาร์แวต์เปิดเผยเรื่องที่เขาเป็นนักโทษแหกคุกที่ทางการตามล่าตัวมานานนับสิบปี ดังนั้น...เขาจึงต้องหนี หนีครั้งแล้วครั้งเล่า
    มีทางอื่นอีกมั๊ย? ที่เราจะเผชิญหน้ากับความอยุติธรรมอย่างตรงไปตรงมาได้ ในฐานะมนุษย์ที่มีจำนงเสรีเท่าเทียมกัน โดยไม่ต้องเอาตัวรอดด้วย”การหนี”

    ใครจะตอบคำถามข้อนี้บ้าง?
    เจ้าของหนังสือเล่มนี้....ในฐานะที่เขาเป็นปัญญาชนผู้มีความคิดอ่านกว้างไกล จะตอบดิชั้นได้หรือเปล่า?

    แล้วมันก็ทำให้ดิชั้นต้องนึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมาทันทีเมื่อความคิดดำเนินมาถึงเรื่องดังกล่าว อา! ไม่มีทางเสียล่ะ! ที่จะให้ดิชั้นเป็นฝ่ายลดตนไปง้องอนเขาก่อน แม้ดิชั้นจะสำนึกได้ว่า....บางที....เราอาจจะใช้ถ้อยคำรุนแรงและไม่ถนอมน้ำใจผู้ฟังเอาเสียเลยเมื่อคืน แต่เมื่อนึกถึงแรงบีบที่ข้อมือของเขาในตอนนั้น ดิชั้นก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทีเดียว!

    ลมเย็นยามค่ำจากหน้าต่างโกรกเข้ามาแผ่วเบา ดิชั้นลุกขึ้นเพื่อไปปิดหน้าต่าง ขณะบอกตัวเองว่าให้ทิ้งเรื่องราวทั้งหมดเสีย ไม่ว่าจะเรื่องของใคร เรื่องอะไรก็แล้วแต่....ทิ้งมันเสียตรงนี้ และไปนอนซะ เผื่ออะไรๆในวันรุ่งขึ้น อาจจะมีแต่เรื่องดีๆเข้ามาบ้างก็ได้
    แต่....จากหน้าต่างชั้นสองบนห้องทำงาน ที่หน้ารั้วบ้าน.....แสงจากตะเกียงไฟส่องให้ดิชั้นเห็นร่างของ...คนที่ทำให้ดิชั้นต้องว้าวุ่นใจคนนั้นยืนอยู่

    ดิชั้นแน่ใจว่าเป็นเขาแน่นอน...ไม่มีอะไรผิดเพี้ยน ชุดโค้ตสีดำสนิทบนร่างสูงเปรียว ผมสีน้ำตาลบรูเน็ตต้องสายลมหนาวเหน็บพลิ้วไสว เขายืนรออยู่ตรงนั้น ไม่ได้กล่าวอะไร ดิชั้นแน่ใจว่าเขามองเห็นดิชั้น....อาจจะเห็นชัดมากด้วยซ้ำไป
    เขามองตรงขึ้นมา....ดิชั้นมองไม่เห็นดวงตาของเขาในความมืดเช่นนี้

    ดิชั้นลังเล...จะทำอย่างไรดี?
    ช่างเขาสิ!จะมาทำอะไรที่นี่มันก็เรื่องของเขา จากนั้นดิชั้นก็จะแค่ปิดประตูหน้าต่าง ปิดไฟและเข้านอนตามปกติ
    ....แต่แบบนั้น มันก็เสียมารยาทเกินไป เขาจะติได้ว่าเราไม่มีน้ำใจ...
    ....
    บางทีดิชั้นอาจจะไปบอกคุณAliceให้มาดู จัดน้ำชาให้เขา...แต่ป่านนี้คุณAliceอาจจะหลับไปแล้วก็ได้ จะปลุกเธอมันก็....

    ดิชั้นครุ่นคิดไตร่ตรองด้วยใจร้อนรนกระวนกระวายอย่างที่ตนไม่เคยเป็นมาก่อน ในที่สุดก็ตัดสินใจคว้าเสื้อคลุมผ้าไหมตัวเดิมมาคลุมทับชุดนอนตัวบางและจุดตะเกียงหิ้วออกจากห้องไป ดิชั้นสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อข่มอารมณ์ตัวเอง
    ...อยากจะคุยอะไรก็เอา
    ###################################

    ผมละสายตาลงมามองพื้น เมื่อหน้าต่างชั้นสองปิดลง....ในความมืดมิดและเงียบงันนี้ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ...ผมรู้เพียงแต่ว่า นี่คือเรื่องที่ตนเองจะต้องทำ
    หล่อนเห็นผมรออยู่ตรงนี้แน่นอน ใช่...ผมกำลังรอ....และขอโอกาสที่จะได้มองใบหน้านั้นอีกครั้ง อากาศยามค่ำคืนต้นฤดูร้อนยังคงหนาวเหน็บนัก ลมพัดแรงจนผมต้องกระชับคอเสื้อโค้ตแน่นขึ้น แต่....ความหนาวเหน็บกลับไม่อาจทำให้ผมอยากจะล่าถอยไปจากที่แห่งนี้ได้

    เสียงประตูรั้วเหล็กดัดสีขาวแง้มออกดังขึ้นอย่างเงียบที่สุด ราวกับมันจะปลุกให้ใครต้องตื่นกระนั้น ผมเงยหน้าขึ้นด้วยใจระทึก เมื่อเห็นชายเสื้อคลุมผ้าไหมญี่ปุ่นเนื้อลื่นตัวยาวสีขาวเหลือบประกายสีม่วงสะท้อนแสงตะเกียงวับวาวที่หล่อนถือติดมือมา เรือนผมยาวสลวยเหมือนคลื่นสีPink blondเวลานี้รวบไว้หลวมๆ แสงสีขาวสะท้อนลงบนใบหน้างดงามและเฉยชา แม้จะมีรอยยิ้มระบายอยู่ก็ตามที
    “อากาศเย็นนะคะ มาดึกๆเช่นนี้”
    นั่นเป็นคำแรกที่หล่อนเอ่ยขึ้นมาก่อน มันยากจะตีความว่าสิ่งที่หล่อนกล่าวเมื่อครู่ เป็นคำตำหนิเพราะถูกรบกวน คำตำหนิด้วยความห่วงใย หรือเพียงคำพูดลอยๆที่ไม่มีความหมายอื่นเคลือบแฝง

    แต่ดูจากแววตาเยือกเย็นของหล่อน ผมเดาเอาว่า น่าจะหมายถึงความหมายแรกมากกว่า ซึ่งนั่น...ทำให้ผมอดจะรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทีเช่นนั้นไม่ได้
    “....ต้องขอโทษด้วยครับ ที่มาในเวลาแบบนี้”
    Lacus Clyneผินหน้าไปทางตัวบ้านที่อยู่เบื้องหลัง “ถ้าจะมาหาStellarหล่ะก็...ดิชั้นคงต้องบอกว่าแกหลับไปแล้วค่ะ และคิดว่าคงไม่เป็นการสมควรที่จะปลุกเด็กเล็กวัยกำลังกินกำลังนอนให้ลุกขึ้นมาคุยกับแขกในเวลาอย่างนี้ ถ้าคุณอยากจะเจอแก หรือลูกศิษย์คนอื่นๆที่Rosettaแล้วล่ะก็ อันที่จริง....ดิชั้นก็ไม่เคยห้ามไม่ให้คุณ.....”
    “ผมไม่ได้มาหาStellar!”
    ผมอดรนทนฟังต่อไม่ไหว จนต้องแทรกขึ้นเสียงแข็ง และนั่นดูเหมือนจะทำให้หล่อนต้องนิ่งไปบ้าง

    หล่อนรอให้ผมเอ่ยอะไรต่อหรือเปล่า?
    “ผมมาหาคุณ”
    เอาสิ ผมตอบไปตามที่ใจบอกอย่างนั้น นี่เป็นครั้งแรกหรือเปล่า ที่ผมพูดกับหล่อนอย่างตรงไปตรงมาถึงความต้องการของตัวเอง
    “....ดิชั้น?”
    “เรามีเรื่องต้องคุยกันก่อน!”
    “เรา?” หล่อนทวนคำเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย ในน้ำเสียงนั้นมีรอยหยัน “คุณคนเดียวกระมังคะ? เพราะดิชั้นเองก็ได้กล่าวทุกเรื่องที่ตัวเองอยากจะพูดไปหมดแล้ว”
    นั่นยิ่งทำให้ผมต้องค้านขึ้นมาเสียงแข็ง
    “เรา! เพราะทั้งหมดเมื่อคืนวาน คุณยังไม่ปล่อยโอกาสให้ผมได้อธิบายสิ่งใดเลย!!”

    ดวงหน้างดงามใต้แสงตะเกียงนั้นเชิดขึ้นขณะโต้กลับคำพูดของผม
    “แล้วคุณได้ทำตัวให้น่ารับฟังคำอธิบายแล้วหรือยังล่ะคะ??”
    ผมหน้าชาไป...ขณะที่มองใบหน้าด้านข้างของหญิงสาวที่กำลังมองไปทางอื่น ปลายคางมนนั้นเชิดสูงขึ้นเล็กน้อยอย่างถือดี
    เถอะ...ถึงผมจะเป็นคนใจเย็นและประสบการณ์ในชีวิตที่ผ่านมาจะทำให้ผมได้พบเจอผู้คนมากมาย ทั้งบุรุษและสตรี แต่ผมยังไม่เคยพบเจอใครที่ทำให้ตัวเองต้องรู้สึกคุกรุ่นในหัวใจได้มากถึงขนาดนี้มาก่อน!
    “....ถ้าเรื่องที่คุณขุ่นเคืองผม....เพราะLady Allster ผมคงต้องอธิบายว่าเราสองคนไม่เคย....”
    “มาอธิบายตอนนี้ทำไมกันคะ?”
    “ฟังให้จบก่อนสิ!!”ผมขึ้นเสียงอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ “จริงอยู่ว่าครอบครัวของผมและAllsterมีความสนิทสนมกันมาตั้งแต่รุ่นท่านพ่อ และก็เคยเห็นชอบถ้าผมและหล่อนจะผูกพันกัน”

    แม้จะเห็นว่าดวงหน้างดงามนั้นปึ่งชาขึ้นราวกับไม่อยากรับฟัง แต่ผมก็ต้องพูดให้จบเสียก่อน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
    จะไม่ให้หล่อนหนีไปก่อนเด็ดขาด!
    “แต่....เชื่อเถอะ เวลามันเปลี่ยนไป สถานการณ์ต่างๆมันก็เปลี่ยนไป ผมกับหล่อน....เราไม่มีวันจะเป็นอื่นไปได้ นอกจากเพื่อนกันเท่านั้น”
    “เพื่อนหรือคะ?....ถ้าคุณหนูAllsterมาได้ยินคำนี้เข้า คงจะเสียใจมากนัก....”
    เสียงของหล่อน ผมไม่แน่ใจว่าเปล่งออกมาจากความรู้สึกจริงแท้ หรือเพื่อตำหนิผมกันแน่

    จะอย่างไรก็ช่างเถอะ....ผมบอกตัวเอง

    “นี่คือความจริง และที่ผมต้องมาวันนี้ เพราะผมอยากให้คุณเข้าใจ”
    “ดิชั้นไม่จำเป็นต้องเข้าใจค่ะเรื่องของหัวใจ เป็นเรื่องมุมมองส่วนบุคคล และมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับดิชั้นแม้แต่น้อย ทางที่ดี คุณควรจะเตรียมคำอธิบายสำหรับทางนั้นเอาไว้ เพราะดิชั้นแน่ใจว่าบารอนAllsterคงไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
    ถ้อยคำเหล่านั้น ทำให้ผมสาวเท้าขยับเข้าไปใกล้หล่อนมากขึ้น ใกล้จนเกือบเรียกว่าชิด....แต่นั่นกลับทำให้รู้สึกว่า หล่อนถอยออกห่างมากยิ่งขึ้น
    “...ทำไม...?” ผมอยากจะมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นเหลือเกิน “คุณไม่ใส่ใจกับคนพวกนั้น...จะไม่ได้เลยหรือ?”
    เสียงหวานที่เฉยชานั้นตอบขึ้นทันควัน
    “คงไม่ได้ค่ะ เพราะหล่อนเป็นบุตรีของเจ้าของที่ดินซึ่งRosettaถูกสร้างขึ้น ตัวดิชั้นเองก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับใครทั้งนั้น โดยเฉพาะสองคนพ่อลูกAllsterนั่น ทั้งหมดที่ดิชั้น คุณWalfeld คุณDarcosta และสมาชิกโรงละครทุกคนทำและทนอยู่ ก็เพื่อความฝันสูงสุด.....แต่คุณ!”

    ดวงตาสีน้ำทะเลลึกล้ำในแสงตะเกียงนั้นคมวับราวน้ำแข็ง จนผมรู้สึกหนาวเยือก
    “เพราะคุณ! ดิชั้นจึงถูกหยามเหยียดครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งที่ทุกคนในRosettaแค่อยากจะทำความฝันของตนให้ยิ่งใหญ่เพียงเท่านั้น เพราะคุณ!....จิตใจของดิชั้นจึงต้องว้าวุ่นอยู่เสมอ ทั้งๆที่....”
    “เพราะผม?”

    ถ้อยคำขาดหายไป แสงตะเกียงสีขาวทำให้มองเห็นใบหน้างดงามของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงแดงปลั่ง หล่อนหลบสายตาลงขณะริมฝีปากพึมพำ
    “ช่างเถิดค่ะ...ไม่เกี่ยวข้องกับคุณอีกต่อไปแล้วนี่นา ไม่เกี่ยวอะไร....ตั้งแต่ดิชั้นบอกยกเลิกสัญญาว่าจ้างคุณแล้วล่ะค่ะ”
    “ถ้าไม่เกี่ยวแล้วคุณโกรธผมทำไม??”
    “เคยเกี่ยวค่ะ!!ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้วได้ยินมั๊ยคะ??”
    หล่อนขึ้นเสียงขึ้นเกือบเป็นตวาด ผมหมดความอดทนทันที จึงคว้าบ่าเล็กบอบบางทั้งสองเพื่อหมุนร่างของหล่อนมาเผชิญหน้ากันตรงๆ

    “เมื่อไหร่เราจะพูดกันตรงไปตรงมาเสียที??” ผมเค้นเสียงแหบแห้งกล่าว อารมณ์ภายในคุกรุ่นแทบระงับไม่อยู่ “เมื่อไหร่!!? เมื่อไหร่คำพูดของเราทั้งสองจะซื่อสัตย์ต่อกันจริงๆเสียที?? Miss Lacus Clyne!! ผมทำให้คุณขุ่นเคืองเกลียดชังด้วยเรื่องอะไร?? และระหว่างเราสองคน....มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่???”
    “....ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ!”
    “โกหก!”
    ผมกล่าวเสียงต่ำ มือทั้งสองบีบไหล่เล็กของหล่อนแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
    “คุณ!!!”
    หล่อนร้องขึ้นอย่างตกใจ แล้วจึงเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาของเราทั้งสองจับจ้องซึ่งกันและกันเขม็ง ราวกับศัตรูที่ไม่อาจหลบสายตาได้อีกต่อไป เพราะ....มันอาจหมายถึงการพ่ายแพ้

    แล้วผมจึงถามออกไปในที่สุด
    “คุณปฏิเสธคำขอแต่งงานของAthrun....ทำไมกัน?”
    หล่อนนิ่งไปครู่หนึ่ง หากดวงตายังไม่หนีจากผม ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงยะโสถือดี
    “นั่นเป็นเรื่องส่วนบุคคลค่ะ ดิชั้นไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องตอบคำถามของคุณ! และกรุณาปล่อยด้วยค่ะ คุณกำลังทำหยาบคาย!”
    “จนกว่าคุณจะพูดความจริง! ว่าทำไมคุณถึงปฏิเสธคำขอแต่งงานของAthrun!!” ผมย้ำอีกครั้ง “หมอนั่นรักคุณมากแค่ไหน คุณก็รู้!!”
    “ดิชั้นมีอิสระที่จะรักหรือไม่รักใคร!!!”

    ผมหมดความอดทนที่จะกล่าวด้วยความใจเย็นอีกต่อไป ช่างดื้อเหลือเกิน!!ผู้หญิงอะไร!!
    “แต่Athrunรักคุณ!!!”
    “ผิดแล้วค่ะ!! Athrunไม่เคยรักดิชั้นในทางชู้สาว ไม่เคยแม้สักครั้ง!!” หล่อนกล่าวเสียงแข็ง พยายามจะแกะมือของผมแต่ทำไม่สำเร็จ “ เขาเป็นคนดี ความรักที่เราสองคนมีให้แก่กันนั้นบริสุทธิ์นัก! ความเป็นเพื่อน มิตรภาพที่ยั่งยืนและจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป คุณเข้าใจเสียทีรึยังคะ? อ้อ!!คนอย่างคุณคงไม่เคยเข้าใจ เพราะคุณไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของใคร ไม่เคยห่วงใยใคร! นอกจากตัวคุณเอง!!”

    ถ้อยคำเหล่านั้นทำให้ผมผงะไป หัวใจที่ร้อนรุ่มเต้นถี่อยู่ในอก
    ใครกันที่ไม่เข้าใจ....?
    “ทำไมผมจะไม่เข้าใจ....”
    ผมรั้งร่างเล็กในชุดเสื้อคลุมเนื้อลื่นเข้ามาจนชิด ความตระหนกฉายอยู่เต็มดวงตาสีน้ำทะเลคู่งาม
    “ทำไมผมจะไม่เคยห่วงใคร....คุณไม่รู้จริงๆเหรอ?”

    หล่อนเงียบงัน แม้ริมฝีปากสีกุหลาบอ่อนจางจะเผยอขึ้นราวอยากกล่าวแย้ง แต่ผมไม่ได้ยินเสียงใดออกมาเลยแม้เพียงนิด
    ความใกล้ชิดในครั้งนี้ ทำให้ผมนึกถึงเมื่อครั้งนั้น....ที่เราได้พบกันอีกครั้ง ....ในห้องทำงานของดร.Clyne
    ทั้งดวงหน้างดงามนี้ ....เรือนผมนุ่มสลวยนี้....กลิ่นหอมของดอกกุหลาบขาวบางเบาจากกายของหล่อน
    ไออุ่น...ที่สัมผัสได้
    “....ถ้าไม่ใช่Athrun....คุณรักใคร?”
    เราจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกันนิ่ง...และเนิ่นนาน
    “บอกผมสิ”

    สงครามของเรา...อยู่ในดวงตาที่จับจ้องซึ่งกันและกัน
    “ดิชั้นไม่ได้รักใครทั้งนั้นค่ะ”
    “โกหก!!!”
    สิ้นเสียงตะโกนนั้น ร่างเล็กๆในอ้อมแขนพยายามผลักผมออกแต่สายไปแล้ว ก่อนที่วินาทีต่อมาสมองของผมจะไม่รับรู้เรื่องใดอีก นอกจากรสสัมผัสที่หวานฉ่ำของริมฝีปากสีกุหลาบอ่อนนุ่ม

    ริมฝีปากที่เอื้อนเอ่ยบทเพลงด้วยเสียงอันไพเราะงดงาม
    ริมฝีปากเดียวกับที่แย้มยิ้มและกล่าวโกหก

    โลกแห่งมหานครอันแสนสับสนภายนอกทั้งหมดหยุดนิ่งอยู่ภายใต้ท้องฟ้าแห่งค่ำคืนอันเงียบงันไปด้วยอารมณ์อ่อนหวาน ลุ่มลึกและ...รุนแรง!

    แคร้ง!!
    ตะเกียงไฟตกลงกับพื้นและดับไป มือเล็กๆที่พยายามผลักไสในช่วงแรกกลับกำแขนเสื้อของผมไว้แน่น จนรู้สึกได้ถึงแรงจิกที่เนื้อ

    ผมลืมตาขึ้นเพ่งพิศดวงหน้างดงามนั้นผ่านความมืด เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงที่ไร้สรรพสำเนียงใดๆจากริมฝีปากอันอ่อนหวาน ณ เวลานี้...ไม่ต่างอะไรกับLittle Mermaidที่ถูกนางแม่มดแห่งท้องทะเลพรากเสียงไป
    หล่อนหอบเบาๆ ในลมหายใจอบอุ่น มีกลิ่นหอมปะปน ลอยล่องอยู่ในอากาศ
    ทั้งหมดนี้...ผมบอกตัวเองว่า มันคือความจริง....

    เพี๊ยะ!!!!

    ตบที่รวดเร็วและรุนแรงราวพายุนั้นทำให้หน้าผมต้องสะบัดตามอย่างแรง และ...เมื่อผมหันกลับมาอีกครั้ง กลับพบกับ ดวงตาสีฟ้าครามที่วาวโรจน์ด้วยความกราดเกรี้ยวระคนสับสน พวงแก้มเนียนละเอียดแดงก่ำราวถูกพิษไข้ มือเล็กบอบบางที่ฟาดใส่หน้าผมเมื่อครู่สั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด
    หล่อนเม้มริมฝีปากแน่น ไม่เอ่ยสิ่งใดแม้แต่คำบริภาษต่อว่า หากทุกอย่าง....อยู่ในดวงตาคู่นั้นหมดแล้ว

    ในตอนนั้นเองที่ผมได้ตระหนักว่า ด้วยอารมณ์ชั่ววูบที่ไม่อาจควบคุมได้ในตอนนั้น ตนเองได้ทำอะไรลงไป??
    ร่างเล็กหมุนขวับจนเรือนผมสีPink Blondที่รวบเอาไว้หลุดสยายยาว พลิดพลิ้วตามแรงลม ก่อนจะวิ่งหายไปในประตูรั้วสีขาวท่ามกลางความมืด
    “เดี๋ยว!!!”
    มันสายไปแล้ว เสียงฝีเท้าซอยถี่รัวและเสียงปิดประตูโครมใหญ่นั้นแทนคำตอบ

    ....ผมรู้สึกเหมือนตัวเองหมดแรง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งทอดอาลัยอยู่หน้ารั้วสีขาวนั้น

    เส้นกั้นขอบเขต....ถูกทำลายลงแล้วสินะ....ด้วยมือของเราเอง

    จากนี้ไป.....

    กลิ่นกุหลาบขาวลอยล่องในบรรากาศแห่งความมืดมิด ผมเผลอตัวยกมือขึ้นแตะปาก
    ...ทั้งรสและกลิ่น....ยังคงติดอยู่
    ################################

    สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาเบื้องหน้าทำให้ชั้นต้องเบิกตากว้างอย่างไม่อาจกระพริบได้ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอก
    ร่างสูงระหงบอบบางในชุดคลุมผ้าไหมเนื้อลื่นปิดประตูลงกลอน ทำทุกอย่างอย่างรีบร้อน หากมือไม้สั่นระรัวเห็นได้ชัด ดังนั้น....กว่าจะทำทุกอย่างสำเร็จ ชั้นก็เห็นน้ำตาใสๆเม็ดใหญ่หล่นร่วงลงมานับไม่ถ้วน

    ชั้นไม่ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้น จะได้ยินเพียงเสียงสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ คุณหนูLacysพยายามใช้ชายแขนเสื้อคลุมเช็ดน้ำตาออกจาใบหน้าทั้งหมด ทำเช่นนั้นอยู่เป็นนาน
    ชั้นมองไม่ค่อยเห็น เพราะมันมืดนัก รู้แต่คุณหนูยืดกายขึ้นขณะพยายามเดินขึ้นบันไดอย่างเงียบกริบที่สุด ทำให้ชั้นต้องรีบก้มลงห่อตัวหลบที่มุมระเบียงเพราะกลัวเธอจะเห็น

    ใจชั้นเต้นตึ้กตั้กๆ ไม่ใช่ความกลัวเลย....แต่เป็นความตื่นเต้นต่อสิ่งที่เพิ่งเห็นด้วยตาของตัวเองเมื่อครู่

    ตอนนั้น...คุณAliceนอนหลับปุ๋ยไปแล้ว แต่ชั้นนอนไม่หลับเลย สอนกระสับกระส่ายไปมา พอได้ยินเสียงประตูบ้านเปิดออกและเสียงสนทนาของคนสองคน ชั้นก็เลยแอบออกมาดูที่ระเบียง
    ชั้นเห็นครูKira! ทำให้ดีใจมากจนอยากจะร้องเรียกครู แต่ก็ยั้งปากตัวเองไว้ ....นอกจากนี้....ยังดูเหมือนว่าการเจรจาของครูแล้วก็คุณหนูจะเป็นไปอย่างเคร่งเครียดทีเดียว

    ทำให้ชั้นสงสัยเหลือเกินว่า ทั้งสองคุยอะไรกันอยู่? ครูจะรู้หรือยังว่าRosettaกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก? หรือครูจะมาเพื่อพูดคุยเรื่องนี้?

    แต่แล้ว ความสงสัยของชั้นก็จบลง เมื่อได้เห็นภาพเหตุการณ์ดำเนินไปทั้งหมด! เวลานั้น ชั้นได้แต่ใจเต้นโครมครามๆอย่างไม่อาจห้ามได้!

    ร่างระหงของคุณหนูLacusหยุดที่หน้าประตูห้องนอนครู่หนึ่ง และ....ในที่สุด...ชั้นก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ
  20. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 26: Coverture

    เส้น...สีทอง?
    ภาพนั้นชัดขึ้นเรื่อยๆ ...เรื่อยๆ....ฟางข้าว? เส้นไหมสีทอง?
    หรือ....เส้นผม?...ของใครกัน?

    ภาพบรรยากาศที่ล่องลอยไกลห่างออกไป.....ไกลออกไป...จนถูกแทนที่ด้วยภาพของเพดานสีขาว แสงอาทิตย์ที่สาดเข้ามาแสบตาจนผมต้องหลับตาลงอีกครั้ง

    ฝันรึ...? ผมถามตัวเองขณะยันตัวลุกขึ้น แต่...
    ตุ้บ!!
    ผมทิ้งหัวลงบนหมอนอีกครั้ง ไม่ไหว หัวมันหนักเป็นบ้า แถมยังปวดกลางกระหม่อมดังตุ้บๆร้าวไปหมด ทำให้ผมสำนึกได้ว่า สังสัยทั้งบรั่นดีทั้งวิสกี้ที่กระหน่ำกินเข้าไปแบบไม่ผสมโซดาเมื่อคืนคงจะทำพิษเมาค้างให้ซะแล้ว

    ผมไม่โทษอะไรเลย เอ้า!โอเค...ทั้งหมดเพราะความโง่งี่เง่าของผมเอง!!
    บนหมอนนุ่ม ผมพลิกหน้ามองไปซ้ายทีขวาที สมองประมวลภาพทั้งหมดแล้วบอกตัวเองว่า ที่นี่ไม่มีอะไรน่าตกใจ นอกจากเป็นห้องนอนของเจ้าKiraในคฤหาสน์ตระกูลYamato ห้องกว้างสีครีมที่ผมเคยมานอนค้างเล่นตั้งแต่สมัยเล็กๆ เพราะท่านแม่ของเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน จึงทำให้การไปมาหาสู่ของผมและKiraกลายเป็นเรื่องสุดแสนจะปกติในสายตาผู้ใหญ่
    ที่มุมขวาตรงนั้น มีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ทำจากไม้โอ๊คเก่าแก่ขัดเงามันวับ เข้าชุดกับเก้าอี้และตู้หนังสือหลังใหญ่ที่มีตำรับตำราของเจ้าของห้องอัดเต็ม ม่านสีน้ำเงินDeep Royalที่เคยทิ้งตัวปิดลงยามค่ำคืน ตอนนี้ถูกเปิดออกให้แสงแดดยามเช้า ไม่สิ....แดดยามสายต่างหากที่เข้ามาเต็มๆ

    “....โอย.....”
    ผมพลิกตัวกดหน้ากับหมอนด้วยอาการปวดหัวแปล๊บๆที่เหมือนถูกใครเอาค้อนยางระดมทุบแรงๆ แต่ในที่สุดก็กัดฟันฝืนตัวเองให้ลุกขึ้น
    บนเตียงใหญ่ที่อยู่ถัดจากที่นอนของผม เจ้าKiraนอนตะแคงคู้ตัวอยู่มุมสุดโดยไม่ได้ห่มผ้า ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อ หมอนั่นนอนทั้งๆที่ยังใส่เสื้อเชิ้ตขาวและกางเกงแสล็คสีดำตัวเมื่อคืนวาน เออ...ถุงเท้าก็ไม่ถอด

    จากนั้น....ผมก็ก้มลงมองตัวเอง อดคิดไม่ได้ว่า พอกันเลย....ซกมกสิ้นดี ผมสาบานกับตัวเองในบัดดลว่า จะไม่กินเหล้าให้เป็นบ้าเป็นหลังแบบเมื่อคืนอีกแล้ว!!
    ผมปีนขึ้นไปบนเตียงเจ้าของห้อง แล้วเอื้อมมือไปปลุกมัน
    “เฮ่ย!Kira!”
    แต่ละเสียงที่เปล่งออกมามันทำให้สมองของผมเต้นตุ้บๆ เหมือนเตรียมระเบิด
    “อือ....”
    ยังจะมา”อือ”อีกเจ้านี่ ขี้เซาไม่เปลี่ยนจริงๆ
    “เฮ่ย!ตื่นได้แล้ว เมื่อคืนนายลากชั้นมาที่นี่ใช่มั๊ย?”
    “อือ....”
    หมอนั่นพลิกตัวหนีแถมยังยกแขนขึ้นปิดหน้าอีกต่างหาก ผมสีบรูเน็ตปรกใบหน้าด้านข้าง ทำให้ผมนึกถึงเจ้าอัฟกันฮาวว์ขึ้นมาตะหงิดๆ

    เฮ้อ!คนยิ่งปวดหัวอยู่!

    “...เอ่อ...Athrun”
    “หา?”
    “คือว่า เมื่อคืนชั้น....”
    ดูเหมือนเจ้าตัวจะตื่นแล้วและมีเรื่องที่อยากจะพูดอะไร แต่ก็ยังไม่ยอมลุกอยู่นั่นแหล่ะ
    “อะไร?”
    “....”แล้วผมถึงได้ยินคำตอบ “เปล่า”

    เอ้า! นั่นยิ่งทำให้ผมสงสัยเข้าไปใหญ่ ว่าทำไมมันต้องทำหูแดงแบบนั้นด้วย?มันทั้งน่าสงสัยแล้วก็น่ารำคาญในเวลาเดียวกัน ผมเอื้อมมือไปผลักหัวมันเบาๆ
    “จะพูดอะไรก็พูดให้จบซี่! เร็ว! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วน่ะ?”
    พูดจบผมก็กวาดสายตามองหานาฬิกาภายในห้อง แต่หารู้ไม่ว่าโอ้...นั่นแหล่ะ ยิ่งหันซ้ายหันขวา ยิ่งไปกระตุ้นอาการคลื่นเหียนวิงเวียนเข้าไปใหญ่ โลกของผมมันหมุนติ้วๆๆจนตาลาย แล้วไม่ทันรู้ตัว ผมก็หงายท้องจากเตียงของเพื่อน ล้มตึงลงไปนอนเค้งเก้งบนฟูกที่ตัวเองนอนสลบไม่ได้สติมาทั้งคืนนั่นเอง
    “โอ๊ย......ยยย....”
    ถ้าตามปกติผมคงไม่กล้าร้องครวญครางอย่างน่าสมเพชเสียงดังซะขนาดนี้มั้ง? แต่นี่เพราะเป็นต่อหน้าเจ้าKira เพื่อนรักที่ไม่มีอะไรต้องขายหน้า จะเจ็บจะปวด จะอยากหมดท่าขนาดไหน เราสองคนก็ไม่มีปิดบังกันอยู่แล้ว

    “เฮ้!! โอเครึเปล่าน่ะAthrun???”
    หมอนั่นรีบชะโงกหน้าจากเตียงมาดูผม หัวหูยังยุ่งเหยิงเป็นรังนกอยู่เลย ไอ้ใจจริงน่ะ ผมก็อยากหัวเราะหรอก แต่ถ้าปล่อยก๊ากไปตอนนี้ มีหวังหัวระเบิดแน่ ผมเลยตอบไปแกนๆว่า
    “เออ...มั้ง....ใกล้ตายแค่นิดเดียวเอง”
    เห็นหน้าเจ้าของห้องที่ไม่มีอาการอะไร ทำให้ผมอนุมานเอาเองได้ว่า สงสัยจะมีแต่ผมคนเดียวที่เมาค้าง เท่าที่จำได้ลางๆ เมื่อคืนที่ผับนั่น ขณะที่ผมเอาแต่กินเหล้าๆ Kiraดูจะดื่มน้อยกว่าเยอะ....นี่ดีนะว่า มีหมอนี่อยู่ด้วย ไม่งั้นป่านนี้ เราสองคนอาจจะถูกลากไปปลดทรัพย์ที่ไหนแล้วเป็นแน่แท้

    “นายพักร้อนสามวันไม่ใช่เหรอ? จะนอนต่อก็ได้นี่”
    สิ่งที่เพื่อนเสนอมานั่นก็เข้าท่าหรอก แต่....
    “อ่า....แต่ชั้น...”
    ผมกำลังจะตอบ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องถี่ๆ ก่อนประตูบานใหญ่จะเปิดออก สองสหายมองไปยังผู้ก้าวเข้ามาแล้วแทบอยากจะมุดตัวเข้าผ้าห่มไปเดี๋ยวนั้นเลย!!

    ก็เมื่อ....
    “เอ้า! ว่าไงจ๊ะ?พ่อหนุ่มขี้เมาทั้งสองคน ตื่นกันซะสายโด่งทีเดียวเชียว!!”
    ท่านป้าCalida มารดาของเพื่อนรักนั่นเอง ผมอยากจะเอ่ยทักทายอรุณสวัสดิ์ตามมารยาท หากก็ได้แต่ยิ้มแหยเมื่อสบเข้ากับปรายตาจิกของท่าน
    “นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วคะ?รู้กันบ้างมั๊ย?? โตป่านนี้แล้วยังไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเองอีก ไปเลยนะทั้งคู่เลย!! ไปล้างหน้าล้างตา อาบน้ำอาบท่าซะ!!!เดี๋ยวนี้เลย!!!”

    ระ....ระเบิดลงชัดๆ!! ทั้งผมทั้งKiraถูกพายุเสียงแหลมปรี๊ดของท่านผู้หญิงYamatoเอ็ดตะโรเล่นงานซะจนหัวที่ปวดแปล๊บเพราะอาการเมาค้าง แทบจะระเบิดโพล๊ะออกมาตอนนั้นซะให้ได้ เจ้าKiraทำหน้าเหมือนจะขอร้องให้ท่านแม่ของเขาช่วยเบาเสียงลงที แต่ดูจะไร้ผล

    ท่านป้าCalidaหันไปสั่งงานสาวใช้ 2-3 คำแล้วจึงเดินตรงรี่ไปยังบุตรชายของเธอ พร้อมกล่องของขวัญใบใหญ่ซึ่งถูกห่อด้วยกระดาษสาสีขาวสะอาด พร้อมริบบิ้นสีเงินเป็นประกายตกแต่ง
    “นี่จ้ะ” ท่านป้ากล่าวพลางยื่นกล่องใบที่ว่าให้เจ้าKiraที่ยังทำหน้ามึนอยู่เลย
    “ครับ?”
    “วันนี้ลูกว่างไม่ใช่เหรอจ๊ะ? ได้ยินมาว่ามหาวิทยาลัยปิดแล้วนี่นา เพราะฉะนั้น วานไปส่งของขวัญนี่ให้น้องที่คอนแวนต์แทนแม่หน่อยนะ”
    คำอธิบายของท่านป้าทำให้ผมต้องหยุดฟัง แต่อีกฝ่ายสิ เจ้าKiraได้ฟังคำสั่งของมารดาเข้าถึงกับหน้าแหย
    “อ้าว....ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะครับ? แม่นมของหล่อนก็มีนี่นา”

    เท่านั้นแหละน่า ระเบิดลูกใหม่ก็ลงเปรี้ยง!!!
    “Mr.Kira Yamato!!!อย่าเถียงได้มั๊ย???”
    ทั้งผมทั้งKiraแทบจะกระเจิงกันไปคนละทิศคนละทาง ก่อนที่ท่านผู้หญิงCalida Yamatoจะร่ายยาว
    “คุณแม่นมของน้องเค้าไม่สบายกระทันหัน จึงฝากให้แม่ช่วยเป็นธุระให้ แต่...แม่เห็นว่า Kiraเองก็ว่างดี ถึงขนาดไปกินเหล้ากับAthrunได้ ก็แปลว่า คงจะว่างพอไปทำธุระที่ว่านี่แทนแม่ได้เช่นกัน”

    อ้าว! แล้วไหงต้องมาพาดพิงถึงผมด้วยล่ะ??

    “และอีกอย่าง แม่ก็เคยบอกแล้วนี่นาว่าถึงเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องกับลูก แต่เราก็มีศักดิ์เป็นพี่ กลับมาจากเมืองนอกเมืองนาทั้งทีตั้งนานสองนานแล้ว ยังไม่มีแม้แต่จะเจียดเวลาไปเยี่ยมน้องที่คอนแวนต์บ้างเลย ไม่คิดว่าตัวเองไร้น้ำใจบ้างเลยเหรอจ๊ะ?? แล้วของนี่มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรเลย แค่ชุดกระโปรงออกงานของเค้าแค่ตัวเดียว”
    “คร้าบ.....คร้าบบบ....”
    อาจารย์Kira Yamatoของบรรดาลูกศิษย์ ถึงคราวถูกเทศน์กัณฑ์ใหญ่บ้าง หน้าเสียไปเลยทีเดียว
    “อย่าลืมล่ะ! อ้อ!แล้วก็นะ แม่โทรไปนัดเวลาที่เราจะไปเยี่ยมน้องที่คอนแวนต์ไว้แล้วตอนบ่ายโมง อย่าให้ผิดเวลาล่ะ เป็นครูบาอาจารย์แล้ว เราต้องทำตัวให้น่าเชื่อถือนะจ๊ะ ต้องตรงเวลา แล้วก็มีวินัยด้วย!!”
    “คร้าบบบ....คร้าบบบบ”
    ผมทนไม่ไหว เลยมุดตัวเข้าไปกลั้นหัวเราะใต้ผ้าห่ม คิดว่าเจ้าKiraคงเห็นแหงๆ เสียงงี้หงอไปเลย

    เฮ้อ....ไม่เปลี่ยนเลยซักนิด พวกเราน่ะ....

    “เข้าใจก็ดีแล้ว” ท่านป้าCalidaพยักหน้าอย่าพอใจ ก่อนออกจากห้องไปยังไม่วายหันมาสั่ง “ไปอาบน้ำอาบท่ากันซะนะทั้งสองคน แม่จะให้เค้าเตรียมอาหารเช้าให้ อ้อ! น้ำผลไม้น่าจะช่วยเรื่องเมาค้างได้ดี นะจ๊ะ?Athrun”
    อยู่ๆก็ถูกของความเห็น ผมเลยเพียงแต่ตอบไปหน้างงๆ
    “เอ้อ....ครับ”
    ผมรับคำเท่านั้น บานประตูก็ปิดลง ทำให้เราสองสหายค่อยได้หายใจทั่วท้องหน่อย Kiraน่ะ ถึงกับถอนหายใจโล่งอกเฮือกใหญ่ออกมาทีเดียว

    “โทษทีนะ Athrun นายเลยโดนหางเลขไปด้วยเลย”
    เจ้าของห้องหันมากล่าวกับผม หน้าตาจริงจัง
    “ช่างมันเถอะ” ผมยิ้มรับ”ชั้นก็เข้าใจอยู่หรอก คนเป็นแม่น่ะ ต่อให้เราโตแล้วแค่ไหน ก็ยังเห็นเราเป็นเด็กวันยังค่ำล่ะน่า”
    พูดไป....ผมก็ชักจะคิดถึงท่านแม่ที่พักผ่อนอยู่ที่มณฑลห่างไกล
    ท่านจะเป็นอย่างไรบ้างนะ? ผมเองช่วงหลังๆมานี่ก็ยุ่งแต่กับเรื่อง....งาน....เสียจนไม่ได้เขียนจดหมายตอบท่านเลย
    จะน้อยใจบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้สิ....ชักกังวล

    Kiraเห็นผมนิ่งไป ก็ดูเหมือนจะเข้าใจเรื่องที่ผมกำลังคิดอยู่ หมอนั่นเอื้อมมือมาจับไหล่ผมเบาๆก่อนผละไปยกเจ้ากล่องพัสดุเจ้าปัญหาที่ได้รับมอบมาขึ้นดูอย่างอยากรู้อยากเห็น
    “แล้ว....จะเอายังไงกับเจ้านั่นดีล่ะทีนี้?”
    “ของญาตินายเหรอ?”ผมถามอย่างสงสัย
    “อื้อ ลูกพี่ลูกน้องกันน่ะ ลูกสาวของท่านลุง”
    “?”คำตอบที่ได้รับทำให้ผมต้องขมวดคิ้วครุ่นคิดสงสัย “ใช่คนที่นายพูดถึงเมื่อคืนหรือเปล่า? ว่าแต่ชั้นไม่ยักรู้มาก่อนว่านายมีลูกพี่ลูกน้องคนอื่นด้วย”
    หมอนั่นหัวเราะเบาๆ พลางตอบ “มีซี่ แต่สมัยก่อนครอบครัวนั้นไม่เคยลงมาเมืองหลวงเลยเพราะมีไร่ชาที่ต้องดูแล เป็นที่ดินตกทอดกันมาของท่านตาของชั้น ท่านลุงซึ่งเป็นพี่ชายของท่านแม่ตอนนี้รั้งตำแหน่งLand lordที่นั่นด้วย เมื่อซัก....ห้าปีก่อนได้มั้ง ภรรยาของท่านเสีย บุตรสาวคนเดียวเลยถูกส่งมาอยู่คอนแวนต์”

    ผมพยักหน้าช้าๆ เหมือนจะเข้าใจบ้างนิดหน่อย อันที่จริงมันก็ไม่แปลกเท่าไหร่สำหรับสมัยนี้ ที่พวกชนชั้นกลางระดับสูงจะส่งบุตรีไปอบรมกิริยามารยาทในสำนักนางชีอย่างนั้น

    ก็ไม่แปลกนี่....
    “อ้อ....”
    “ตอนเรายังเด็ก นายจำได้มั๊ย? พอปิดเทอรม ท่านแม่ก็จะพาชั้นไปต่างจังหวัดด้วย แล้วพอเจอกันอีกที นายก็ชอบทักว่าชั้นตัวดำขึ้นทุกที นั่นล่ะ ท่านแม่พาชั้นไปเยี่ยมครอบครัวของท่านที่ไร่นั่น ที่ๆเป็นทุ่งกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา อากาศดีแดดจัด ไม่เหมือนลอนดอนนี่เลย”
    ผมฟังสิ่งที่Kiraอธิบายเพิ่มเติมก็เริ่มจะเข้าเค้ารางๆ “ใช่ที่ๆนายบอกว่าเลี้ยงทั้งม้าทั้งแกะเต็มทุ่งไปหมดใช่มั๊ย? โอ๊ย ใครจะไปจำได้หมดกัน....นายเล่าให้ชั้นฟังตั้งนานนมมาแล้วนี่”
    “ใช่ๆ ที่นั่นน่ะแหล่ะ แต่จะว่าไปแล้ว...นายเองก็น่าจะเคยเห็นวิวทิวทัศน์ที่ว่านั่นมาบ้างนี่นา”

    ผมฟังแล้วได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ไร่ชาเหรอ? ผมไม่เคยเห็นภาพที่ว่านั่นซักหน่อย เจ้าKiraเห็นผมทำหน้างงเลยอธิบายต่อ
    “บ้านพักของท่านป้าLenoreอยู่ที่มณฑลChesterใช่มั๊ยล่ะ? อันที่จริง ก็ไม่น่าจะห่างไกลจากที่ดินของท่านลุงซักเท่าไหร่หรอก”
    ผมนิ่งคิด ก่อนจะตอบอย่างไม่สู้แน่ใจนัก
    “....เวลาไปเยี่ยมท่านแม่ ชั้นก็ไม่ค่อยจะออกไปไหนเท่าไหร่ แล้วอีกอย่าง...ท่านแม่ก็เพิ่งจะย้ายไปอยู่ที่นั่นช่วงที่ล้มป่วยลงเมื่อราวๆปีครึ่งมานี้เท่านั้นเอง”
    พูดจบผมก็ลุกไปรินน้ำจากเหยือกกระเบื้องที่โต๊ะเล็กริมหน้าต่างใส่แก้ว Kiraยิ้มอย่างเข้าใจ ก่อนจะกล่าวต่อ
    “งั้นเหรอ? เอาไว้คราวหน้า มีเวลาไปเยี่ยมท่านป้าด้วยกัน ชั้นจะพานายไปเยี่ยมท่านลุงAthhaด้วยซะเลยแล้วกัน”

    ผมชะงักมือที่กำลังยกน้ำดื่มคาไว้แค่ที่ปาก ก่อนจะหันไปมองเพื่อนรักอย่างไม่เชื่อสายตา
    “หา?”
    ชื่ออะไรนะ?
    “อา...ขอโทษๆ ชั้นลืมบอกนายไปสินะ ท่านเคานท์Uzumi Nara Athhaเจ้าของไร่ชาที่ว่า ท่านเป็นพี่ชายของท่านแม่ชั้น ส่วนยัยตัวเล็กลูกสาวของท่านลุงนะ....”

    ผมรู้ทันทีว่า ไม่จำเป็นต้องฟังจนจบ
    เพราะข้างในอกร้อนรุ่มของผม.....รู้คำตอบของมันดีอยู่แล้ว

    ....ภาพในความฝันเมื่อคืนแจ่มชัดนัก
    #################################

    St.Angela Ursuline Convent แสนสงบสุขของชั้น

    ใต้ร่มเงาของโบสถ์สูงตระหง่านและบรรดากลุ่มอาคารเรียนที่ถูกวางเรียงกันเป็นรูปดาว ปล่อยให้พื้นที่โล่งตรงกลางถูกใช้สอยไปกับกิจกรรมต่างๆของบรรดานักเรียนสาวๆในยามว่างจากการเล่าเรียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงที่การสอบปลายภาคก็ได้ผ่านเลยไปแล้ว ยิ่งเห็นได้ชัดว่าความเคร่งครัดต่างๆก็ดูเหมือนจะผ่อนคลายลง เปิดโอกาสให้หลายๆคนได้ทำอะไรตามใจตนเอง(ขึ้นมานิดหน่อย) ยกตัวอย่างเช่น รวมกลุ่มกันอ่านบทกวีโรแมนซ์เพราะๆ(ที่แน่นอนว่าจะต้องลักลอบนำเข้ามาอย่างลับๆ!) บางกลุ่มก็เตรียมตัวทำงานฝีมือเล็กๆน้อยๆอย่างปักครอสติชเพื่อจะนำกลับไปฝากคนที่บ้านในช่วงปิดเทอรม ที่ยังเล็กก็อาจจะวิ่งเล่นกันไปตามประสา ทั้งหมดนั้นในสายตาของชั้น ทำให้รู้สึกว่าช่วงเวลาที่ใกล้จะได้เวลาปิดเทอรมแบบนี้ มันช่างทำให้คอนแวนต์เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความกระตือรือร้นเสียเหลือเกิน

    หรือ...ที่ดูเหมือนหลายคนจะกระตือรือร้นกัน เพราะใกล้จะถึงวันงานเลี้ยงเต้นรำประจำฤดูร้อนเสียก็ไม่รู้?
    เหอะ! จะอะไรก็ช่าง เพราะตอนนี้สิ่งที่ทำให้แก๊งเพื่อนสาวอย่างพวกเราต้องมานั่งสุมหัวรวมตัวกันอยู่ใต้ต้นแมกโนเลียที่อยู่มุมสุดของแปลงดอกไม้มันก็เพราะ สาเหตุนี้เป็นสำคัญที่สุด!! เพราะ...สำหรับชั้นและพวกAsagiแล้ว งานเลี้ยงที่จะมาถึงในอีก2วันข้างหน้านี่มัน เป็นเรื่องร้ายแรงยิ่งกว่าให้ถูกขัดพื้นโบสถ์ทั้งเดือนอีก!!!

    “นี่!!เค้ามีอะไรให้ดู!”
    ยัยJuriทำให้ทุกคนต้องหันไปสนใจเป็นตาเดียว โดยเฉพาะเมื่อขวดยาสีชาขนาดเล็กถูกวางลงกับพื้นหญ้าดังตุ้บ!
    “หา??”
    ทุกคนทำหน้างงก่งก๊งกันหมด ขณะที่เจ้าของขวดยาที่ว่าขยับแว่นตัวเองจนสะท้อนแสงอาทิตย์วูบ แถมยังยิ้มโชว์เขี้ยวเล็กๆอย่างภูมิใจ
    “รู้มั๊ยว่านี่อะไร?”
    พวกเราที่เหลืออีกสามคนมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าดิก ใครจะไปตรัสรู้ได้ล่ะนั่น?
    “แล้วมันอะไรหล่ะ?”
    ชั้นถามไปหน้างงๆ แต่ดูท่าจะทำให้ยัยJuriต้องร้องขึ้นอย่างหงุดหงิดอารมณ์เสีย
    “เอ๊า!!! ก็ยาวิเศษช่วยให้Cagalliไม่ต้องไปเต้นรำคู่กับอีตาท่านเซ่อZerunหัวม่วงนั่นไง”

    ได้ยินคำเฉลยเท่านั้นแหล่ะ ทุกคนก็ต้องทำตาโต Mayuraนั่นถึงกับคราง
    “อย่....อย่าบอกเค้านะว่า ไอ้นั่นมัน....”
    “อ่ะถูกต้อง!!!” Juriชูขวดขึ้นยื่นพรวดมาข้างหน้าชั้น “สลอทไงล่ะจ๊ะ!!หึๆๆ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไม่มีรส เห็นผลได้ภายในสิบนาที!!!”
    พวกเราทั้งหมดช็อคอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำตอบและเมื่อได้สติชั้นก็ร้องลั่น
    “อ๊า! จะบ้าเหรอเธอ?? เล่นสลอทมันก็....!!!”
    “ก็จู๊ดๆไง!!” ยัยJuriตอบหน้าตาเฉยได้ไงเนี่ย
    “เฮ้ย!!เดี๋ยวๆ!!ช้าก่อน!” ชั้นลดเสียงลง เป็นกระซิบกระซาบแทนหลังจากถูกMayuraกระทุ้งสีข้างสะกิดเบาๆ “ยานี่มันแรงมากเลยไม่ใช่เหรอ? เกิดอีตาSir Zerunนั่นจู๊ดๆจนโกรก ซี้แหงแก๋คาส้วมคอนแวนต์ขึ้นมา พวกเรามิซวยกันหมดเรอะ??”

    ยัยJuriฟังแล้วรีบยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากแล้วยิ้มอย่างเป็นต่อ
    “เรื่องนั้นน่ะ สบม.ยห.(สบายมาก อย่าห่วง)เลยเพื่อนจ๋า” ว่าแล้วก็ยกแผ่นพับเล็กๆยื่นให้ชั้นและเพื่อนๆดู “นี่ไงตัวเอง!!แต่นแต๊นนน!!!เอกสารกำกับยา!!!”
    Asagiฉวยเจ้าเอกสารกำกับยาที่ว่านั่นไปอ่านทันที
    “ไหน? ใช้1หยดต่อน้ำครึ่งขวด ช่วยให้ระบาย??”
    “ถูกกก!!!” Juriตอบเสียงสูงพลางขยับแว่นสะท้อนแสงอาทิตย์วิ้งขึ้น เชิดหน้าอย่างภูมิใจเสนอ “ถ้าเป็นเรื่องช่วยให้ระบายน่ะ ยังไงก็ไม่ถึงตายอยู่แล้ว Juriซะอย่าง เรื่องทางหนีทีไล่น่ะไม่มีพลาดอยู่แล้ว! แผนการณ์ของชั้นคืออย่างนี้ มานี่ๆ!!”

    ว่าแล้วเจ้าตัวก็กวักมือเรียกให้พวกเราสี่สาวมาสุมหัวรวมกันกระซิบกระซาบแผนปฏิบัติการณ์ที่วางไว้ได้เป็นฉากๆ ทำเอาพวกเราต้องกลั้นหัวเราะกันแทบแย่
    “ไอ้แผนการณ์นี้มันก็ดีหรอก....” Asagiติง “แต่ปัญหาคือใครจะเป็นหนูผู้กล้าเอากระดิ่งไปแขวนคอแมวน่ะสิ!”
    เพราะถึงอย่างไร อีกฝ่ายก็ไม่ใช่ศัตรูประเภทที่จะประมาทได้ เจ้าหมอนั่นก็ไม่ใช่ประเภทเซ่อซ่าหรือสมองทึบซะด้วยสิ ออกจะฉลาดแกมโกงเหมือนจะว่าไปแล้ว เหมือนหมาป่าในเรื่องหนูน้อยหมวกแดงด้วยซ้ำไป

    แต่ยังไง ชั้นก็ไม่ยอมตกเป็นหนูน้อยหมวกแดงหรือคุณยายที่ถูกขม้ำตอนจบหรอก!!!

    “ก่อนอื่น....Cagalliน่ะไม่ได้อยู่แล้ว เพราะอีตาท่านเซอร์หัวม่วงนั่นต้องตามติดCagalliแจแน่ๆ ต้องเป็นคนอื่นล่ะ” Mayuraเสนอความเห็น แต่ทุกคนต่างพากันมองหน้าอันเอง อึ้งรับประทานกันเองไปหมด
    “...สรุปว่าไม่มีใครใช่มั๊ย?”
    พอชั้นถาม ยัยสามคนที่เหลือก็รีบยกนิ้วชี้กราดไปอีกฝ่ายที่ไม่ใช่ตัวเอง
    “Asagiสิ!”
    “ไม่เอา!! Mayuraน่ะแหล่ะ เกิดตอนนั้นมีหนุ่มมาขอชั้นเต้นรำ ชั้นก็อดน่ะสิ!!”
    “ขี้โกงนี่ทั้งสองคน ชั้นเองก็อยากมีคู่เต้นรำเหมือนกันนะ!!”

    พอหลุดปากกันออกไปแบบนั้น ทั้งสามก็ยกมือขึ้นปิดปากกันทันที สงสัยจะเพราะเห็นชั้นกระตุกยิ้มที่มุมปากแน่ๆ
    “อ้อ....เหรอ?” ชั้นพูดเย็นๆ ด้วยเสียงสูงกว่าปกติ “อย่างนี้นี่เอง ตกล๊ง...ชั้นซึ้งน้ำใจพวกหล่อนจริงๆ”
    ได้ผล....หึๆ พอชั้นหันหลังขวับให้เท่านั้นแหล่ะ
    “มะ...ไม่ใช่นะ Cagalli โธ่!!!”
    “ถึงจะอยากเต้นรำ แต่เรื่องเพื่อนก็ต้องมาก่อนอยู่แล้วแหล่ะ น่านะ อย่าโกรธนะ อย่าโกรธเลย!!!”
    “เพื่อเพื่อนน่ะจะน้อยกว่านี้ได้ยังไง??”

    แล้วพอชั้นหันไป ก็พบว่าMayuraกับJuriพากันวางมือลงบนบ่าของยัยAsagiดังตุ้บ!
    “ใช่แล้วAsagiผู้กล้าจะเป็นคนปลอมตัวแฝงเข้าไปเป็นเด็กเสิร์ฟให้พวกเรานั่นเอง!!”
    “ใช่ๆ!!เอ๋???”
    เท่านั้นเองยัยAsagiก็หน้าซีดลงวูบทันที ชั้นเลยเดินไปหยุดตรงหน้าแม่เพื่อนสาวและตบบ่าหล่อนเบาๆ
    “เข้าใจแล้ว Asagi เราเข้าใจแล้ว ขอบใจมากนะเพื่อนรักที่อุตส่าห์เสียสละเพื่อเรา”
    “เอ่อ อ่า...ดะ...เดี๋ยวสิ Cagalli....”
    แต่ชั้นไม่เปิดโอกาสให้พูด
    “เราก็เลยคิดว่า ถ้าภารกิจจบสิ้นลง เราจะหาผู้ชายที่เหมาะสมกับAsagiให้เป็นการตอบแทนที่ไม่ได้คู่เต้นรำวันนี้ อือ...แต่...ถ้าAsagiไม่อยากได้ก็....”

    เท่านั้นแหล่ะ ยัยAsagiตาโตหูผึ่งขึ้นมาทันที ไอ้อาการที่เหมือนจะขาดอากาศตายหน้าเขียวหน้าเหลืองอย่างเมื่อครู่หาบวับไปราวกับเสกได้ในทันที!
    “จริงเหรอๆ??” อ่ะนั่น ระริกระรี้ขึ้นมาทันทีเชียว “พูดจริงๆเหรอตัวเอง”
    ชั้นพยักหน้าหงึกหงักๆพลางฉีกยิ้มหวายจ๋อยสุดชีวิต ท่ามกลางสายตางงงวยของเพื่อนสาวอีกสองคน
    “จริงซี่ อันที่จริงนะ ชั้นก็เมียงๆมองๆพอจะเห็นคนที่เหมาะกับAsagiอยู่บ้างแล้วล่ะ”
    “จริงเหรอออ?? ใครๆ?? บอกหน่อยได้มั๊ย??”
    “แหม....ถ้าบอกตอนนี้ Asagiจะตื่นเต้นเหรอเวลาเจอเขา?”
    “น่านะตัวเอง ชั้นน่ะอยากจะมีคู่หมั้นเหมือนกับคนอื่นเค้าบ้างเหมือนกันนี่นา”

    ด๊ายยย.....ชั้นเลยกวักมือเรียกให้เพื่อนสาวผมทองเข้ามาใกล้ๆ ก่อนกระซิบบอก
    “ที่บอกได้นะคือ...เป็นคนหนุ่มที่มียศถาบรรดาศักดิ์พอตัว”
    “เหรอ? จริงเหรอ??” นั่นไงล่ะ หึๆ ตาลุกวาวขึ้นมาทีเดียวเชียว ชั้นเลยตามน้ำพยักหน้ารับต่อ
    “อื้อ เงินทองก็มีมากโข ตัวก็สูงสง่า ซ้ำมีเชื้อสายทางฝรั่งเศส เอ๊ะ? ตัวเองก็ชอบนี่ พวกหนุ่มฝรั่งเศสท่าทางเจ้าชู้หน่อยๆน่ะ”
    “ต๊าย ชั้นไม่รู้หรอกย่ะ อย่ามาพูดไป ที่รู้น่ะก็มาจากอ่านหนังสือแล้วจินตนาการเอาทั้งนั้น เอาเถอะน่า รีบๆบอกมาได้แล้วว่าใคร? นะๆ คนรู้จักของพ่อตัวเหรอ?”

    ชั้นเห็นเพื่อนสาวอีกสองคน MayuraกับJuriเริ่มถอยห่างจากรัศมี แหม...แสดงว่ารู้คำตอบแล้วแหง ฉลาดแฮะ
    “ก็ทำนองนั้นแหล่ะ อยากรู้จริงเหรอ?”
    ชั้นถาม ปั้นหน้าปั้นเสียงไร้เดียงสาสุดชีวิต
    “ก็จริงสิ! เร็ว! เค้าร้อนใจจะแย่แล้ว เผื่อว่าถ้าเป็นคนดีจริงๆ จะได้เสนอท่านพ่อท่านแม่ ชั้นจะได้ลงจากคานนี่ซะที”
    “งั้นเอาหูมานี่สิ....”

    เข้าล็อค ยัยAsagiเอียงหน้าเข้ามาใกล้ทันที ชั้นเลยขยับเข้าไปกระซิบใกล้ๆ
    “ก็....”
    “ก็??”
    “Asagiชอบกินสลัดมั๊ย?”
    “เอ๊ะ???”
    “ถ้าAsagiชอบกินสลัดนะ ชั้นจะแนะนำคนนี้ให้จริงๆ”
    “เห?”
    “ท่านเซอร์หัวกะหล่ำปลีสีม่วงไง”

    ชั้นตอบเท่านั้น เพื่อนสาวที่เหลืออีกสองคนก็ได้แต่ปล่อยก๊ากขำกลิ้งกันสุดชีวิต ขณะที่ แม่Asagiเพื่อนรักตอนนี้ ช็อคตกตะลึงแข็งเป็นหินราวถูกสาปไปแล้ว ก่อนที่ในอีกสามวินาทีต่อมาหล่อนจะแผดเสียงร้องลั่น
    “ยัยCagalli!!!!!”

    โอ๊ย!ให้ตายเถอะ!! หน้าตาตอนโมโหเดือดเลือดพล่านแบบนี้ของAsagiมันบูดเบี้ยวตลกพิลึกดีแท้จริงเชียว!!! แต่ตอนนั้นก่อนที่จะถูกจับได้ ชั้นก็วิ่งเผ่นหลบไปข้างใต้อาคาร โดยมีเพื่อนอีกสามคนตามมาติดๆ โดยเฉพาะยัยAsagiที่ถูกชั้นแกล้งเข้าวิ่งไล่มาติดๆ หมายจะขย้ำชั้นให้ตายคามือเสียให้ได้
    “อย่าให้จับได้นะ จะฆ่าให้ตายเลย!!!”
    “อ้าวๆ ก็ไม่ดีเหรอ?? เพราะว่าถ้าหมอนั่นเกิดจู๊ดๆคาห้องน้ำคอนเวนต์ขึ้นมา ตัวเองก็เข้าไปดูแลสิ!!”
    ชั้นเถียงไปหัวเราะไป อีกสองคนที่เหลือเลยพลอยหัวเราะไปด้วย
    “ไม่ต้องมาพูดดีเลย!!”

    พวกเรากรี๊ดกร๊าดวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน(สำหรับชั้น Juri แล้วก็Mayuraล่ะนะ) พอฝ่ายยัยAsagiไล่กวดมาจวนตัว ชั้นก็อาศัยMadameท่านหนึ่งที่เพิ่งผ่านมาเป็นที่กำบัง ผลุบๆโผล่ๆหลังชุดผ้าสักหลาดสีดำ
    “อุ๊ย!! ว๊ายย!!! อะไรกันเนี่ยพวกเธอ??”
    “คิดดีๆนะ Asagi หมอนั่นน่ะตรงตามสเป็ครูปหล่อพ่อรวยของAsagiทุกอย่างเลยนะ เว้นแต่เรื่องหัวม่วงเท่านั้นเองแหล่ะ” ชั้นป่วนต่อไม่เลิกพลางทำหน้าทำตาล้อเลียน ยัยAsagiคว้ามือไม้ป่ายเปะปะกะจะคว้าตัวชั้นไว้ให้ได้ แต่ก็คงเป็นแค่ความพยายาม
    “นี่!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกเธอ!!!โอ๊ย!!!ชั้นจะเป็นลม”

    นักเรียนสาวๆที่อยู่รอบนอกหันมามองพวกเราสี่สาวร้องกรี๊ดๆวิ่งไล่จับอย่างขบขันขณะที่เราสี่คนวิ่งไปรอบๆตัวMadameท่านนั้น แต่ชั้นมองเห็นสายตาของรุ่นน้องที่ผูกริบบิ้นสีฟ้าที่คอปกกลุ่มหนึ่งที่ยืนรวมกันอยู่ใกล้ๆ มองมาด้วยสายตากึ่งรำคาญแกมเบื่อๆ พอดีว่าชั้นกำลังหลบการไล่ล่าของAsagiเป็นอุตหลุดพัลวัน ก็เลยไม่ได้สนใจนัก
    แต่ชั้นก็จำเด็กนักเรียนสาวผมแดงที่ดูจากสีฟ้าของริบบิ้นผูกผมแกละทั้งสองข้างแล้ว คงเป็นรุ่นน้องเกรด8ได้ว่า เธอคือลูกสาวของผู้พันHawkชื่อดัง เอ...ชื่ออะไรน๊า? Merin Hawkกระมัง ปกติก็ตัวติดกับพี่สาวของหล่อนอยู่หรอก แต่ตอนนี้ คงจะมารวมตัวกับพวกเพื่อนๆชมรมดนตรีของหล่อน พอดีชั้นเห็นหล่อนถือฟลู้ตค้างอยู่ในมือน่ะ
    “นี่....Merin พวกที่วิ่งกรี๊ดๆอยู่นั่นน่ะ รุ่นพี่เราจริงเหรอ?”
    “ทำไมล่ะ?”
    “ก็วิ่งไล่กันยังกับพวกเด็กเล็กเกรด 2 แน่ะ!”
    โอ้ว....ชั้นเกิดหูดีได้ยินขึ้นมาซะด้วยสิน่า อุ๊ย!!ว๊ายย!!!จะว่อกแว่กไม่ได้!! ยัยAsagiยังวิ่งดักหน้าดักหลังอยู่เลย!!!

    แต่....
    “น่า....ตัวเอง อย่าไปสนใจเลย มาตั้งใจซ้อมเพลงของพวกเราต่อกันดีกว่า” ชั้นได้ยินเสียงบุตรีคนเล็กของตระกูลHawkกล่าวปรามเพื่อนสาวของตนเสียงแจ๋ว
    “แหม ดูตัวอารมณ์ดีจังเลยนะ กะจะเล่นเพลงนี้ให้ได้วันนี้เลยเหรอจ๊ะ?”เพื่อนสาวของหล่อนเย้าแหย่ขึ้นมาบ้าง แต่ชั้นไม่มีเวลาสนใจหรอกเพราะมัวแต่ปัดป้องแล้วก็หลบหลีกพวกเพื่อนสาวที่ไล่จับอยู่ “คนๆนั้นคงดีใจแย่เลยถ้ารู้ว่าตัวตั้งใจจะเล่นเพลงนี้ให้ได้น่ะ”
    “แหม...ก็ไม่ใช่ว่าจะได้เจอเค้าอีกเร็วๆนี้ซักหน่อย”

    ชั้นวิ่งกระหืดกระหอบหลบเข้าไปหลังเสาที่สองสามน้อยสนทนากัน ไม่ทันไรก็ถูกฉุดรั้งเอาไว้!
    “ว๊ายๆๆ!!อย่านะ Mayura บ้า!!”
    “จับไว้เลย Mayura อย่าปล่อยนะ!!!”
    ทั้งๆแบบนั้น....ชั้นก็ยังได้ยินการสนทนาอย่างออกรสของทั้งสอง....ชัดจริงๆ...
    “นี่แล้วตัวเองจะเจอคนๆนั้นอีกเมื่อไหร่หล่ะ?”
    “ก็ไม่รู้เหมือนกัน....”
    “Cagalli!!!อย่าดิ้นสิ ว๊ายๆๆๆ!!!”
    เอาหล่ะ!!!หลุดมาได้แล้ว!!!
    “แต่ถ้าเค้าได้บัตรเชิญงานเลี้ยงเต้นรำแล้ว...เขาก็คงมาละมั้ง?”
    “ต้องมาสิ!! ต้องมาแน่ๆ เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยสิ Merin!!”
    “นั่นสินะ...ชั้นเองก็หวังอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน....”

    ชั้นประสานเสียงหัวเราะกับบรรดาเพื่อนๆทั้งๆที่ยังเล่นวิ่งไล่กันไม่เลิก มองเห็นMadameท่านเดิมมองตรงมาตัวสั่น ตางี้เขียวปั้ด แต่พวกเรากลับยิ่งสนุกกันยิ่งขึ้นไปอีก
    ชั้นหัวเราะจริงๆก็วันนี้น่ะแหล่ะ....ตั้งแต่เรื่องวันนั้น…..
    “ก็คนๆนั้นน่ะ...เค้าสุภาพมากๆเลยนะ สมเป็นสุภาพบุรุษเลยทีเดียว....”
    “เหนื่อยแล้วเหรอ??Asagi??? ยอมแพ้แล้วเรอะ??” ชั้นหันไปตะโกนถามปนเสียงหัวเราะ เท้ายังวิ่งต่อไป
    “หนวกหูน่า!!!แน่จริงอย่าหนีสิ!!!”
    “ดวงตาของเค้าก็...อ่อนโยนมากเลยล่ะ....จริงๆนะ Athrun Zalaคนนั้นน่ะ....”

    เอ๊ะ....
    เอ๋??
    เอ๋????
    ชื่อนั้น....คำนั้น....ทำให้ชั้นต้องหยุด....
    หยุดไม่ได้.....

    โครม!!!!!!
    อุ๊บ.....หน้าชั้น....
    กระแทกกับอะไรเข้าน่ะ....?
    อ้อ....พอหงายหลังลงมา ภาพสุดท้ายที่ชั้นเห็นคือ...
    หา? เสา?

    “กรี๊ดดดดดดด!!!!!”
    “Cagalli!!!!!”
    “ว๊ายยยยยย!!!ทำใจดีๆไว้ๆ!!!”
    เสียงอะไร...? ฟังไม่ได้ศัพท์เลย....มืดแล้วเหรอ? เห็นแต่ดาวเต็มไปหมด....

    “Cagalli…..!”
    เสียงไกลออกไป....ไกลออกไป….
    เสียงใคร?....
    ###################################

    สิ่งที่ชั้นมองเห็นเป็นอย่างแรกหลังจากพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากคือภาพสีขาว.... ผนัง? เพดาน? พอมองไปรอบตัว เอ๊ะ...? ม่านที่กั้นอยู่ทั้งซ้ายทั้งขวาเรานี่มันอะไร?
    อ้อ....ห้องพยาบาลนี่เอง ชั้นตอบตัวเองหลังจากพบว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาลที่มีคุณครูผู้ดูแลประจำคือ Madame Saint Erica.....

    ตอบตัวเองได้อย่างนี้ ชั้นก็แอบโล่งใจที่ ดูเหมือนหัวสมองตัวเองจะยังสมบูรณ์อยู่ ถึงจะมีอาการเจ็บแปล๊บๆที่หน้าผากก็เถอะ พูดถึง.... ชั้นก็รีบเอามือจับหน้าผากตัวเองทันที!
    และ....
    “โอ๊ย!!!”
    ไม่แค่แปล๊บแล้ว!!! นี่มันเจ็บของจริงเลยแหล่ะ!! หัวช้านนน!! แตกรึเปล่าเนี่ย???

    ชั้นลุกพรวดขึ้นมานั่งกุมหน้าผากตัวเองทันทีพลางร้องโอดโอยๆอย่างหมดท่า รู้สึกว่าจะมีผ้าก๊อชแปะไว้ล่ะมั้ง? คิดแล้วมันน่าแค้นใจตัวเองนัก ยัยCagalliบ้า!! ยัยเอ๋อเอ๊ย!! วิ่งใจลอยยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือให้ตัวเองเอาหัวไปโขกเสาได้!! บ้าๆๆๆ บ้ารึเปล่าย๊า~~!!???

    คิดถึงอะไรไม่คิด.....ดันไปคิดถึงเรื่องนั้น
    เรื่องอีตาคนนั้น….

    “อ้าว เฮ่! รีบลุกพรวดพราดแบบนั้นขึ้นมาได้ยังไง??”
    เสียงนั่นทำให้ชั้นต้องเงยหน้าขึ้นมองไปยังม่านบังตาที่เปิดออกให้ร่างสูงเพรียวร่างหนึ่งเดินเข้ามา แล้วนั่นก็ทำให้ชั้นต้องขมวดคิ้วมองบุคคลตรงหน้าอย่างงงงัน
    ผู้ชาย?
    ผู้ชายคนนี้อายุราวๆ24-25 ปี ผมสีบรูเน็ตตัดสั้นระต้นคอจัดแต่งอย่างดี ดวงตาสีพลอยแอมมิทิสต์ใต้แว่นตากรอบทอง เสื้อสูทสีดำควันบุหรี่คลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำอย่างดี ดูๆแล้ว...ยังกับนักวิชาการจากที่ไหน?
    นั่นทำให้ชั้นต้องถามออกไปหน้างงๆ
    “ใครน่ะ?”

    เท่านั้นแหล่ะ ผู้มาเยือนแปลกหน้าก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ เอ๊ะ? คนอะไรเสียมารยาทจริง!!
    “นี่คุณ!! หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ!! แค่ชั้นถามว่าใครก็มาหัวเราะอยู่ได้!!”
    “เด็กขี้ลืมเอ๊ย....” แนะ!!! ยังมาว่าเค้าอีก!! เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวสวย!! คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่ “นี่อย่าบอกนะว่า ไม่เจอกันไม่กี่ปี ลืมกันซะแล้วน่ะ?”
    เอ๋?
    ประโยคหลังเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ให้ชั้นมองชัดๆ ชั้นตกใจเลยผงะหนีในตอนแรก

    แต่สุดท้าย ใบหน้าคมเข้ม ผมสีบรูเน็ต....ดวงตาสีเหมือนพลอยแอมมิทิสต์สีม่วงล้ำลึก หากอ่อนโยนและแฝงร่องรอยอารมณ์ขันนั่นก็ทำให้ต้องหยุดนิ่งคิด
    คิดไปถึงใครบางคนที่เคยวิ่งเล่นกันที่ทุ่งหญ้าตอนนั้น…

    แล้ว....ชั้นก็จำใบหน้านี้ขึ้นมาได้ทันที!!
    “....K….Kira...?”
    ลูกของท่านน้าCalida น้องสาวของท่านพ่อ!!! คนที่เคยเป็นเพื่อนเล่นกันสมัยชั้นยังเด็กๆ....คนนั้นน่ะเหรอ??
    เขายิ้มแทนคำตอบ ชั้นร้องออกมาในที่สุด
    “Kiraเหรอ????”

    ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบว่า “ใช่”จนจบ ชั้นก็ลุกพรวดเข้าไปกระโดดกอดเขาเต็มแรง!! เขารัดแขนกอดชั้นตอบ แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะที่อ่อนโยนใจดีที่ข้างหู
    “อุ๊บ!! ทำอะไรปุปปับเหมือนเดิมเลยนะCagalliน่ะ... ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองหัวโนอยู่น่ะ?”
    “ใครกันแน่ที่ชอบทำอะไรปุบปับ!!” ชั้นดันตัวเองออกมา ไหน ขอดูหน้าชัดๆหน่อยเถอะ!! “Kiraน่ะแหล่ะ ไปเรียนที่ปารีสไม่ใช่เหรอ?? แล้วไหนล่ะ? ท่าทางแบบพวกหนุ่มฝรั่งเศส? แล้วแว่นนี่มันอะไรกันยะ??”
    “แล้วCagalliหล่ะ? ไหนล่ะท่าทางแบบนักเรียนสาวโรงเรียนนางชี? ไม่เห็นเหมือนซักนิด” เขาทำหน้าครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง มืออ่อนโยนลูบหัวชั้นโยกเบาๆ “ซุ่มซ่ามกระเปิ๊บกระป๊าบเหมือนเดิมไม่เห็นจะต่างไปจากสมัยเด็กๆเลย เฮ้อ...สงสัยท่านลุงAthhaจะเสียงเงินค่าเทอรมให้คอนแวนต์เปล่าๆเสียแล้วกระมัง? แล้วพี่บอกหลายหนแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้เรียกว่า “ท่านพี่” ไม่จำเลยนะเรา”
    ชั้นแล่บลิ้นใส่แบร่ก่อนต่อปากต่อคำชนิดที่ใครๆก็ชอบเรียกว่าเถียงคำไม่ตกฟากนั่นแหล่ะ
    “ไม่ต้องมาทำสอนเลย เค้าก็เรียกของเค้าแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา จะเรียกชื่อเฉยๆนี่แหล่ะ จะทำไม? ว่าแต่ว่านี่...เรียนจบแล้วเหรอ? แล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?? ไม่เห็นมาเยี่ยมกันบ้างเลย”

    ญาติหนุ่มที่ดูจะกลายเป็น “ท่านนักวิชาการหญ่าย”ไปแล้วหัวเราะเบาๆ
    “ขอโทษๆ พี่กลับมาได้ซัก3-4เดือนนี่เองหล่ะ พอมาถึงลอนดอนนี่ท่านพ่อก็ฝากงานที่มหาวิทยาลัยให้ทันที มัวแต่วุ่นวายกับการสอนหนังสืออยู่ ปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลย”
    “ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย” ชั้นปล่อยหมัดชกไปที่บ่าของญาติผู้พี่ที่รักเบาๆ จนเขาร้องอุ๊บ! “เค้าเขียนจดหมายไปหาก็ไม่ตอบ ลืมกันแล้วล่ะสิไม่ว่า ไม่ต้องมาอ้างเรื่องงานเลย!”
    “จริงๆนะ ก็พี่สอนมหาวิทยาลัยนี่นา งานยุ่งจะตาย มหาวิทยาลัยปิดเทอรมแล้วนี่แหล่ะ ถึงพอจะได้ว่างขึ้นมาบ้าง พอว่างพี่ก็มาเลยนี่นา”

    “จริงเหรอ?”
    “จริ๊ง”
    เขาตอบเสียงสูงอย่างล้อเลียน หนอย! นักเรียนน่งนักเรียนนอกอะไรกัน? ไม่เห็นจะเปลี่ยนไปซักนิด
    แต่...นั่นก็ทำให้ชั้นยิ้มได้
    “งั้นยกโทษให้ก็ได้” ชั้นพูดแล้วโผเข้ากอดอีกฝ่ายเต็มรัก ได้ยินเขาหัวเราะอีกครั้ง พอถอยออกมา Kiraก็ลูบหน้าผากชั้นเบาๆพลางถาม
    “ยังเจ็บอยู่รึเปล่าเนี่ย?”
    ชั้นส่ายหน้าหวือๆจนผมกระจาย พยายามปั้นหน้าเข้มแข็งเต็มที่ขณะที่ตอบเสียงใส
    “ไม่เลย”
    “งั้นคงจะมีแรงเอาชุดนี่ไปลองได้สินะ?” เขายิ้มพลางยื่นกล่องของขวัญสีขาวใบโตผูกริบบิ้นสีเงินให้ชั้น “คุณManaเป็นหวัดน่ะ ก็เลยวานพี่ให้เอามาส่งให้”

    ชั้นรับกล่องที่ว่านั่นมางงๆ Kiraเลยชวนคุยต่อ
    “เดี๋ยวต้องใช้ไม่ใช่เหรอ? พี่ได้ยินมาว่า...มีงานเลี้ยงส่งท้ายปิดเทอรมนี่นา”
    โอ้ย! อย่าพูดเรื่องนี้ได้มั๊ย? ชั้นทำหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที
    “? อ้าว? ทำไมทำหน้าหงิกอย่างนั้นล่ะ?”
    พอคิดถึงงานเลี้ยงเต้นรำอะไรนั่นขึ้นมา ชั้นก็แทบจะหมดอารมณ์คุยขึ้นมาซะดื้อๆอย่างนั้นเลยทีเดียว!
    “...ใครบอกKiraน่ะ?”
    เขายิ้มแล้วตอบสั้นๆ
    “ท่านพ่อท่านแม่เล่าให้พี่ฟัง”
    ชั้นวางกล่องชุดราตรีที่Manaอุตส่าห์ไปตัดมาให้ลงบนตัก ก่อนถอนใจเฮือกใหญ่
    “ใครจะอยากไปกันงานแบบนั้น?”
    “แนะ...มาทำบ่น” ญาติหนุ่มผู้พี่โยกหัวชั้นเบาๆอีกครั้ง “งานเลี้ยงเต้นรำน่าสนุกจะตายไป”

    สนุกเรอะ? เหอะ! ชั้นยักไหล่อย่างเบื่อหน่าย
    “ถ้ามาเป็นชั้น Kiraจะสนุกออกมั๊ยล่ะ?”
    เขายิ้มอย่างอ่อนโยนขณะที่เอื้อมมือข้างหนึ่งมาโอบไหล่ชั้น
    “น่า....ทนๆไปหน่อย คิดเสียว่าทำหน้าที่ ยังไง...ท่านSir Zerunนั่น...คนๆนั้นเค้าก็เป็นคนที่ท่านพ่อของCagalliชอบไม่ใช่เหรอ?”
    “แต่ชั้นเกลียด!” ชั้นเสียงแข็งขึ้นมาทันที “ท่านพ่อน่ะหน้ามืดตามัวไปทำธุรกิจกับพวกขี้โกงแบบนั้นได้ยังไง??”
    “ชู่ พูดไป....เรามีหลักฐานกันซะที่ไหน?”
    Kiraปรามเบาๆ ชั้นเลยได้แต่นั่งฮึดฮัดๆ ญาติหนุ่มคนสนิทเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มให้อย่างเข้าใจ “น่า....ท่านพ่อบอกพี่ว่ายังไม่ได้หมั้นกันอย่างเป็นทางการไม่ใช่เหรอ? ถ้ายังไง อาจจะยังพอมีหนทางอยู่นะ”

    …หนทาง...
    แปลกดีเนอะ...ถึงจะเป็นแค่คำปลอบใจ....แต่...พอมันเป็นคำพูดของKira เวลาชั้นโมโหหรือเศร้า มันก็ทำให้ใจสงบลงได้ทุกที

    ชั้นปล่อยให้ตัวเองพิงบ่าเขาเหมือนคนหมดแรง Kiraตบบ่าชั้นเบาๆ
    จริงๆ...ชั้นก็ภาวนากับพระผู้เป็นเจ้าอยู่ทุกวัน....ว่าขอให้ไอ้ข่าวลือเรื่องเบื้องหลังอันสุดแสนจะสกปรกในความร่ำรวยมั่งคั่งของคนพวกนั้นกลายเป็นเรื่องจริง หรือมีใครมาเปิดโปงพวกมันทีเถอะ....
    “....แค่งานเลี้ยงเต้นรำแป๊บเดียว....Cagalliคนเก่งน่ะ ยังไงก็ผ่านไปได้อยู่แล้ว เนอะ?”

    งานเลี้ยง...เหรอ?
    “จริงสิKira!! เอาแบบนี้ได้มั๊ย??” ชั้นลุกพรวดขึ้นทันทีหลังจากที่สมองสร้างสรรค์แผนการณ์บรรเจิดขึ้นมาได้
    “เอ๋?”
    “คืนวันมะรืนนี้เป็นงานเต้นรำแล้ว ชั้นจะขอให้Madameงานธุรการพิมพ์บัตรเชิญให้Kiraอีกคน ทีนี้เราก็...”
    แต่ดูเหมือนอีตาญาติหนุ่มผู้พี่จะจับไต๋ชั้นได้ เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธในทันที
    “Cagalli ไม่เอาน่า”
    “ทำไมล่ะ??? ชั้นไม่อยากเต้นรำกับอีตาท่านSirนั่น Kiraก็รู้นี่”
    “ทำแบบนั้นน่ะ พวกคุณครูSisterจะลำบากใจนะ แล้วมันจะเป็นการเสียมารยาทกับทุกฝ่ายด้วย” คำอธิบายของเขาทำให้ชั้นพูดไม่ออก “พี่ไม่สนหรอกถ้าจะเป็นการเสียมารยาทกับตาท่านSir Zerunอะไรนั่น แต่พี่กลัวว่าคอนแวนต์ของCagalliจะเสียชื่อน่ะสิ มันไม่ดีนักหรอกนะ ที่สุภาพสตรีสาวคนเดียวจะมีคู่เต้นรำถึงสองคนซ้อนน่ะ”

    “Kira....”ชั้นคว้าแขนเสื้อญาติผู้พี่แน่น ชักอยากจะงอแงขึ้นมาบ้างแล้วสิ “ไม่ช่วยจริงๆเหรอ? จะทิ้งน้องจริงๆเหรอ?”
    “ฮื้อ...อย่ามาอ้อนน่า โตป่านนี้แล้ว” Kiraทำหน้ากึ่งขันกึ่งรำคาญ แต่คิดเหรอว่าชั้นจะเลิกแค่นี้ เลยงัดไม้ตายพร่ำพรรณาความทุกข์ออกมาจนหมด
    “ชั้นไม่อยากจริงๆนะ Kira ให้ไปเต้นรำกับอีตาSirหัวกะหล่ำนั่นน่ะ ให้ชั้นขัดพื้นโบสถ์ทั้งเดือนซะยังดีกว่า Kiraไม่รู้หรอกว่ามันยากลำบากแค่ไหนที่ช่วง2-3ปีมานี่ชั้นต้องคอยปกป้องตัวเองจากอีตานั่นกับครอบครัวขี้โกงของมันน่ะ พวกนั้นน่ะน่ากลัว น่าสยองกันทั้งบ้านเลยนะ ยังกับครอบครัวท่านเคานท์Draculaแน่ะ ท่านพ่อก็ทำท่าจะโยนชั้นให้พวกนั้นขย้ำกินเรื่อย ทำยังกับชั้นเป็นสิ่งของจะยกให้ใครก็ได้อย่างนั้นแหล่ะ นะ Kira ชั้นไม่มีใครแล้ว ท่านพ่อก็อยู่ข้างพวกนั้น Manaก็ช่วยชั้นไม่ได้.....!”
    “โอ๊ย...พอเลยๆ โตแล้วนะเราน่ะ จะเอาตัวรอดจากพวกเสือสิงห์กระทิงแร่ดแบบนั้นทั้งทีน่ะ จะมารอให้พี่ช่วยตลอดไปได้ยังไง? อีกหน่อยพอเราเรียนจบคิดเหรอว่าพี่จะมาคอยช่วยเราได้ตลอดน่ะ? คิดจะเอาชีวิตให้รอดน่ะ มันก็ต้องรู้จักพึ่งพาตัวเองสิน่า”
    เขาทำปัดไม้ปัดมืออย่างรำคาญ แต่ชั้นยังไม่เลิกหรอก!

    “Kiraaaaa”
    “ไม่ต้องมาทำบีบน้ำตาอ้อนเลย”
    โอ๊ย! ใจแข็งเป็นบ้า!! พวกอาจารย์มหาวิทยาลัยเนี่ยเค้าต้องใจแข็งกันแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าน่ะ??
    “Kira! นะๆๆๆ! ถ้าKiraมานะ รับรองว่าถึงจะไม่ใช่งานเลี้ยงหรูหราอย่างพวกไฮโซข้างนอกเค้าจัดกัน แต่ก็มีนักร้องดังระดับLacus Clyneมาแสดงบนเวทีให้ทีเดียวเชียวนะ!”
    Kiraทำท่าจะขัดอะไรชั้นขึ้นมา แต่แล้วก็นิ่งเงียบไป
    ?... ชั้นก็เลยต้องพลอยนิ่งงงไปด้วย ชั้น...? ชั้นพูดอะไรผิดเหรอ?

    Kira Yamato ญาติหนุ่มผู้พี่....อยู่ๆก็หลบตาจากชั้นไปเสียอย่างนั้น
    หรือว่า...Kiraจะไม่ชอบเพลงของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงคนนั้น?

    “....ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากช่วยนะ....” ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ น้ำเสียงนั้นเหมือนกำลังพยายามปรับให้เป็นปกติ “แต่พี่เองก็มีงานยุ่ง...วันมะรืนน่ะ....”
    คำอธิบายสั้นๆ และชัดเจน....ชั้นปล่อยมือจากแขนเสื้อของเขาเงียบๆ ถึงจะผิดหวังอยู่นิดหน่อย...แต่....
    ชั้นก็จะพยายามเข้าใจก็ได้
    “....พี่ขอโทษนะ”
    เขากล่าวอย่างอ่อนโยน เหมือนเมื่อก่อน....เวลาพยายามง้อชั้น
    “....ช่างเถอะ....”
    ชั้นอุบอิบเสียงตอบไป รู้สึกถึงมือใหญ่อบอุ่นที่เอื้อมมากอดชั้นเบาๆ
    “ไว้ปิดเทอรมนี้ พี่กับท่านพ่อ แล้วก็ท่านแม่…เราว่าจะลองคุยเรื่องตระกูลZerunนั่นกับท่านลุงAthhaดูอีกครั้ง”
    คำกล่าวนั้น ทำให้ชั้นต้องเงยหน้าขึ้น ใจเต้นแรงอย่างมีความหวัง
    “จริงเหรอ?”
    Kiraพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มใจดี
    “พวกเราตั้งใจกันไว้อยู่แล้วนี่ ถึงท่านลุงจะดื้อยังไง ก็น่าจะฟังน้องสาวตัวเองบ้างหล่ะนะ จริงมั๊ย?”

    จริงสิ....ท่านลุงYamatoน่ะเป็นถึงเอกอัครราชฑูต....ใครๆในลอนดอนก็ล้วนเกรงใจ ท่านพ่ออาจจะ...
    “ขอบใจนะ Kira”
    ชั้นพูดออกไปเต็มเสียง และ...เปี่ยมไปด้วยความหวังขณะซุกหน้ากับไหล่ของญาติผู้พี่อีกครั้ง

    “....เอาล่ะๆ เข้าใจแล้วก็....” Kiraเปลี่ยนมาโอบไหล่ชั้นหลวมๆก่อนถามต่อ “ลุกไหวรึยัง? พอดีพี่มีเพื่อนมาด้วย เมื่อคืนหมอนั่นมาค้างที่บ้าน วันนี้เลยชวนมาด้วย”
    Kiraจูงชั้นให้ลุกขึ้นจากเตียง ขณะที่เราสองคนเดินเคียงกันไป ยังจะมีแก่ใจหันมาพูดติดตลก (แอบร้าย)ได้อีกนะ
    “ว่าจะพามาชื่นชมสาวๆ คอนแวนต์ที่เค้าเล่าลือกันว่าสวยสง่าสมเป็นกุลสตรีเสียหน่อย ชะ ที่ไหนได้....ดันมาเจอสุภาพสตรีซุ่มซ่ามวิ่งเอาหัวตัวเองไปโขกเสาตึกแทน”
    “Kira!! ว่าเอาว่าเอาเลยนะ!!” ชั้นแหวขึ้นมาบ้าง ยัง! ยังจะมาทำหัวเราะกลบเกลื่อนอีก เขาเอื้อมมือไปผลักบังตาออกขณะที่เราสองคนเดินออกมา ชั้นพบว่าคุณครูประจำห้องพยาบาล Madame St. Ericaกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะทำงานประจำของท่านพอดี

    ท่านเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้ชั้นพลางเอ่ยถาม
    “ว่าไงจ๊ะ สาวน้อย? เสียงแจ๋วๆแบบนั้นน่ะ แสดงว่าไม่ได้เป็นอะไรมากสินะ? ทำเอาตกอกตกใจกันหมดเลยเชียว”
    “ข...ขอโทษค่ะ Madame” ชั้นสำนึกตัวเองได้ว่าบนหน้าผากยังมีผ้าก็อชหลักฐานของความซุ่มซ่ามประจานอยู่ อ๊า! น่าอับอายนักเชียว
    “ต่อไปจะวิ่งจะเล่นกับเพื่อนก็ระวังหน่อยแล้วกัน อย่าให้เอาหัวไปโขกกับเสาแบบวันนี้เข้าอีกล่ะ ตอนมาที่นี่ก็สลบไปเลย ชั้นใจหายหมด คิดว่าเธอจะเป็นอะไรมากไปกว่านี้แล้ว พอเห็นว่าแค่หัวโนกับถลอกปอกเปิกนิดหน่อย ก็ค่อยเบาใจขึ้นมาหน่อย”

    ชั้นก้มหน้าก้มตาด้วยความรู้สึกอับอายขายหน้า โอ๊ย ป่านนี้ วีรเวรวีรกรรมวิ่งชนเสาจนสลบเหมือดของชั้นคงจะกระฉ่อนไปทั่วคอนแวนต์ตั้งแต่ตึกน้องเกรด 1ยันตึกรุ่นพี่เกรด 12แหง!!
    โอ๊ยยย!! แค่จินตนาการภาพ ชั้นก็อยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีให้มันรู้แล้วรู้รอดจริงจริ๊งงง!

    “ต้องขอโทษMadameด้วยนะครับ ที่มารบกวน”
    ญาติหนุ่มของชั้นโค้งให้Madame St. Ericaอย่างสุภาพ ขณะที่ท่านเพียงแต่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
    “อุ๊ยไม่เลยค่ะ ทางนี้ต่างหาก มีดิชั้นคนเดียวก็มัวแต่ตกใจทำอะไรไม่ถูก นี่ดีว่าได้เพื่อนของคุณนี่ล่ะค่ะที่ช่วยเป็นธุระให้ตั้งเยอะแยะ “

    เอ๋? ชั้นฟังแล้วได้แต่ทำหน้างง
    เรื่องนั้น...มันไปเกี่ยวอะไรกับเพื่อนKiraล่ะ?
    “แนะ? ดูน้องสาวของคุณสิคะ ยังจะทำหน้าเหรอหราอีก” Madameแสนสวยผู้ใจดีกล่าวต่ออย่างอ่อนโยน “ท่านผู้นั้นเขาอุตส่าห์อุ้มเรามาส่งที่ห้องพยาบาลนะจ๊ะ เจอหน้าเขาแล้วอย่าลืมขอบคุณด้วยล่ะ”
    Kiraค้อมตัวให้Madameเป็นเชิงขอตัว ก่อนจะจูงชั้นเดินตรงไปยังประตู เพื่อออกไปส่วนของห้องรอเยี่ยมคนป่วยของห้องพยาบาล

    “ตอนพี่มาถึง Madame St.Ericaท่านนี้อุตส่าห์นำทางเข้ามาน่ะ เห็นท่านบอกพี่ว่าสนิทกับเราดี” ญาติหนุ่มผู้พี่ตั้งต้นเล่าเรื่องพลางลูบหัวชั้นเบาๆ “รู้มั๊ย? ตอนเห็นCagalliไกลๆน่ะ พี่จำไม่ได้เลย เพราะเราโตขึ้นตั้งเยอะ”
    ชั้นฟังแล้วก็เชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี ปากก็พูดประชด “แหงอยู่แล้วน่ะสิ ก็Kiraน่ะหนีไปเรียนที่อื่นตั้ง 5 ปี ใครไม่โตขึ้นบ้างก็แย่แล้ว”
    เขาหัวเราะหึๆแล้วคุยต่อขณะที่ผลักประตูห้องรอเยี่ยมให้เปิดออก
    “ตอนเข้ามาก็เห็นเรากำลังวิ่งไล่จับกับเพื่อนอยู่พอดี ท่าทางกำลังสนุกกัน พี่ก็เลยหยุดมองอยู่ก่อน ทีนี้ก็นึกไม่ถึงว่าเราทะเล่อทะล่าวิ่งไปชนเสาจนสลบแบบนั้น”
    “Kira! หยุดย้ำเรื่องนั้นซะทีเถอะ!!” ชั้นแหวขึ้นมามั่ง แค่นี้ก็ขายหน้าจะแย่แล้ว พอดีกับที่Kiraส่งเสียงร้องทักเพื่อนของเขาที่มาด้วยกัน และคงจะกำลังรออยู่ในห้องนั้น
    “รอนานมั๊ย?Athrun”

    ...เอ๋?

    นั่นเอง...ที่ทำให้ชั้นต้องหยุดยืนอยู่แค่หน้าประตู ขาก้าวไม่ออก
    ไม่อาจละสายตาไปจากภาพตรงหน้าได้
  21. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    PHASE 27: The Convergency of Us

    เบื้องหน้าของชั้น....แสงแดดสีขาวรำไรที่สาดส่องลอดบานเกล็ดของหน้าต่างทำให้ภาพนั้นเลือนลางกว่าความจริง ร่างสูงสง่าในชุดเสื้อคลุมเทร้นท์โค้ทสีกรมท่าลุกขึ้นจากโซฟาชุดรับแขกด้วยท่วงท่าที่...ชั้นรู้สึกคุ้นเคย ทั้งด้วยสายตา ทั้งความรู้สึก
    และในตอนนั้น....เมื่อใบหน้าคมเข้มที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีน้ำเงินเข้มยาวสลวยเพียงแค่บ่าหันมา ชั้น....แทบจะขาดอากาศหายใจ

    เพราะ....ชั้นคิดมาตลอดว่า....คงจะไม่มีวันที่จะได้เห็นภาพเช่นนี้อีก....
    ดวงตาสีเขียวมรกตราวสีแห่งท้องทะเลแคริบเบี้ยนคู่นั้นสะกดชั้นเอาไว้จนแน่นิ่ง

    ....ชั้น....ขยับไม่ได้...ไม่อาจเอ่ยสิ่งใดออกไปได้....สิ่งที่ตัวเองทำได้ทั้งหมดคือนิ่งมอง....คนๆนั้นที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
    และได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นถี่แรงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!
    ชั้นไม่สังเกตด้วยซ้ำว่า Kiraเดินเข้าไปสมทบกับร่างสูงโปร่งในชุดโค้ทสีกรมท่านั่นตั้งแต่เมื่อไหร่

    “Cagalli ขอแนะนำนะ นี่เพื่อนพี่เอง”
    ....ทำไม?
    ชั้นตั้งคำถามถามตัวเองไม่ถูก....
    เสียงอื่นๆ ราวกับเป็นเพียงคลื่นเสียงจากที่ห่างไกล...
    “Athrun Zalaเป็นเพื่อนสนิทของพี่ตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้วล่ะ ตอนนี้เขาเป็นตำรวจสังกัดสก็อตแลนด์ยาร์ด ปกติก็งานยุ่งน่าดู แต่วันนี้ปลีกตัวมาเยี่ยมเธอเป็นเพื่อนพี่ได้”

    ทำไม....?เพราะอะไร?
    “เอ้อ...แล้วก็นะ Athrun เด็กคนนี้ยังไงล่ะที่ชั้นเล่าให้ฟัง.....”
    ทำไมคุณถึง....ยังมีสีหน้าสงบแบบนั้นได้? ทำไมถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ได้??
    “บุตรีของท่านเคานท์Athha ที่ชื่อ....”
    “Cagalli”

    หัวใจของชั้นแทบหยุดเต้น เมื่อได้ยินชื่อของตัวเองหลุดออกมาจากริมฝีปากของเขา
    เสียงห้าวลึก....แต่อ่อนโยนที่เคยเรียกชื่อของชั้น
    ดวงตาสีเขียวมรกตจ้องตรงมา...ราวกับไม่อาจละสายตาไปจากชั้นได้เช่นกัน....

    “จำได้ด้วยแฮะ ทั้งที่ชั้นบอกนายแค่หนเดียวเองนะ”Kiraหัวเราะเบาๆ
    ทั้งที่ใบหน้าคมเข้มนั้นสงบนิ่ง....แต่ในดวงตากลับอ่อนโยนนัก
    ....ทำไม?
    “แล้วนี่? จะไม่ทักทายกันหน่อยเลยเหรอ?”
    พอถูกถาม เขาก็เสมองไปทางอื่นนิดนึง “อะ...เอ้อ...” ขณะที่ตัวชั้นเองได้แต่รีบก้มลงมองพื้น หวังจะซ่อนใบหน้าให้พ้นจากสายตาของเขา

    มือเย็นเฉียบทั้งสองบีบกันแน่น ....ชั้นได้ยินเสียงห้าวที่ติดจะสั่นนิดๆถาม
    “....สบายดีเหรอ?”
    ....แล้วจะให้...ชั้นตอบว่าอะไรล่ะ?

    ชั้นรู้สึกว่าตัวเองพยักหน้ารับหงึกโดยอัตโนมัติไม่ผิดอะไรกับตุ๊กตาที่ถูกชักใย เพราะ...ถ้าเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง...
    โธ่....ทำไมขอบตามันต้องร้อนขึ้นมาตอนนี้ด้วย?
    “...? พิลึกไปหน่อยมั้ง Athrun? คำทักทายแบบนั้นสำหรับคนป่วยน่ะ”
    “เอ่อ...งั้น....” เสียงห้าวหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ชั้นจะได้ยินคำพูดต่อมา “....สวัสดี....”
    ถ้าเสียงของคุณ....มันเย็นชา เฉยชาเหมือนคืนวันนั้น ชั้นคงไม่รู้สึกแบบนี้....

    ชั้นพยายามบังคับให้ตัวเองย่อกายลงทักทายเขาตามที่ได้รับการอบรมมา แต่...มันก็เท่าๆกับที่ชั้นรู้ว่าตัวเองสั่นมากแค่ไหน
    “....สวัสดีค่ะ....”
    เสียงหลุดจากริมฝีปากเบาราวกระซิบ ....จะให้ชั้นกล่าวอะไรได้มากไปกว่านี้ล่ะ?

    “Cagalli ขอบคุณAthrunซักหน่อยสิ เขานี่แหล่ะเป็นคนวิ่งเข้าไปอุ้มเราพามาส่งห้องพยาบาลนะ”
    ฟังที่Kiraเล่าให้ฟังจบ หัวใจของชั้นก็เต้นแรงเร็วขึ้นมาอีกครั้ง
    หยุดทีเถอะ! ความรู้สึกแบบนี้ …..ชั้นบอกตัวเองขณะที่พยายามซ่อนใบหน้าที่ร้อนจัดมากขึ้นทุกทีๆ

    ....รู้แล้ว...เสียงตอนนั้น....ที่เรียกชื่อชั้น....
    รวมทั้งความอบอุ่นที่ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยนั่น....ในสติที่เลือนราง....

    “....ขอบคุณ”
    ชั้นพึมพำเสียงออกมาเป็นคำนั้นได้ยังไง ตัวเองยังไม่รู้เลย
    ได้ยินเขาตอบมาสั้นๆ แต่ทำไม....มันแปลกนัก....ถึงจะเพียงคำสั้นๆแต่ชั้นกลับรู้สึกจริงๆว่า...
    เขาตั้งใจจะพูด….
    “...ไม่เป็นไร”

    ชั้นสะดุ้งเฮือกเมื่อเงาที่พื้นขยับเข้าใกล้มากขึ้น อยากจะหันหลังหนีเสียเดี๋ยวนี้ไปเลย
    แต่มันก้าวไปไหนไม่ได้....
    มือของเขายกขึ้นเหมือนจะเอื้อมมา ชั้นหลับตาปี๋ทันที!แต่....เขากลับหดมือกลับอย่างชั่งใจ
    “...หัว....เอ้อ....”
    เสียงห้าวลึกหยุดชะงักขาดเป็นห้วงๆ เหมือนกำลังปะติดปะต่อคำพูด “...หน้าผาก...ยังเจ็บอยู่รึเปล่า?”

    ชั้นพยายามกลั้นน้ำอุ่นๆที่ขอบตาไม่ให้ร่วงลงมาด้วยการส่ายหน้าแรงๆ ยังคงไม่สามารถมองเขาเต็มตาได้
    “...เหรอ?”
    ได้ยินเสียงลมหายใจทอดถอนแผ่วเบา “ดีแล้วล่ะ...”
    ทำไม?
    ทำไม....ทั้งเสียงของคุณถึงยังอ่อนโยนใจดีอย่างนี้ได้ล่ะ?

    “...K…Kira ชั้น...” ชั้นพูดขึ้นโดยไม่กล้าเงยหน้า
    “เอ๋?”
    “ชั้นมีคาบเรียนที่ต้องเข้าน่ะ...วิชาสำคัญด้วย...ชั้น...”
    อย่ามองแบบนั้น...ขอร้องล่ะ
    “เดี๋ยวสิ Cagalli ยังไม่ได้คุยกันซักเท่าไหร่เลยนี่” Kiraท้วง แต่ชั้น...
    ชั้นทนยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว!

    “ชะ...ชั้นต้องไปแล้วล่ะ ขอโทษทีนะ ...ไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะ”
    “Cagalli?”
    ประตู...ประตู...ชั้นรวบกระโปรงขึ้นให้ชายพ้นพื้นพลางก้มหน้าก้มตาเดินตรงไปที่ประตูทางออกที่อยู่ตรงนั้น แต่....ชายเสื้อโค้ทสีกรมท่าขวางอยู่

    ชั้นเผลอเหลือบตาขึ้นมอง....ใบหน้าคมสงบนิ่ง แต่ดวงตาคู่นั้น
    ดวงตาเรียวสวยสีมรกตราวมหาสมุทรล้ำลึกที่จ้องมองชั้นกลับอ่อนโยนนัก…
    ราวกับมีถ้อยคำที่อยากบอก...

    ในที่สุด ชั้นก็กลั้นใจก้มหน้าวิ่งออกจากสถานที่แห่งนั้น กระนั้น...แต่ละก้าวกลับรู้สึกยากลำบากนัก
    ....ชั้นได้ยินเสียงKiraเรียกอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้หันกลับไป

    ดวงตานั้น...อยากจะบอกอะไรกัน? ชั้นรู้สึกว่าใจตัวเองสั่นสะท้าน ความรู้สึกที่คิดว่าไม่น่าจะเกิดขึ้นอีกแล้วกลับหวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง และ...มากขึ้นยิ่งกว่าครั้งไหนๆที่ได้พบกับเขา
    …Athrun Zalaคนนั้น....
    เพราะใจจริงชั้นรู้ตัวดีว่า....ทั้งอยากเจอ...และไม่อยากเจอคุณในเวลาเดียวกัน!
    ##################################

    “แล้วกัน?....” ผมมองตามชายกระโปรงเครื่องแบบนักเรียนสีน้ำเงินดีปรอยัลที่เพิ่งจะวิ่งออกจากห้องไปอย่างรีบร้อนและดูร้อนรนยังไงชอบกล
    “อะไรของหล่อนน่ะ แล้วดูสิ...ข้าวของยังทิ้งไว้นี่อีกด้วย” พูดจบผมก็มองไปที่กล่องของขวัญจากคุณManaที่ฝากมาให้ญาติสาวตัวน้อย ยังวางทิ้งเอาไว้อยู่กับพื้นอยู่เลย ได้แต่ถอนหายใจพลางเปรยขึ้นมาเบาๆ “อย่างนี้คงต้องฝากให้Madame St. Ericaเป็นธุระแล้วสินะเนี่ย”

    Athrunไม่ได้กล่าวเสริมอะไร สายตาของเขาที่ทอดออกไปไกลนั้นดูเหมือนว่างเปล่า ผมเองก็คาดเดาไม่ถูกว่าเขารู้สึกอะไรอยู่ข้างใน เลยได้แต่กล่าวบอกเขาไป
    “...ขอโทษแทนCagalliด้วยแล้วกันนะAthrun หล่อนอยู่โรงเรียนนางชีที่เข้มงวดเรื่องการเจอะเจอผู้คนมาตลอด คงไม่ชินเรื่องพูดคุยกับคนแปลกหน้ากระมัง?”
    เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำบางอย่างออกมา เบาจนแทบไม่ได้ยิน
    “ช่างเถอะ....”
    “?”
    “ช่างเถอะ Kira ...ไม่เป็นไร”

    ผมมองเพื่อนรักอย่างแปลกใจในท่าทีของเขา ตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว....ตั้งแต่รู้ว่าจะออกมาที่นี่ด้วยกัน หมอนั่นก็ไม่ค่อยพูดค่อยจา เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ในหัวตลอดเวลา พอถามก็บ่ายเบี่ยงไปพูดเรื่องอื่นเสียอย่างนั้น
    แต่มาตอนนี้ ใบหน้าเคร่งขรึมที่เห็นในช่วงเช้ากลับดูจะผ่อนคลายลงอย่างน่าประหลาด รอยยิ้มจางจนเกือบมองไม่เห็นปรากฏที่มุมปาก

    ...หรือว่าผมจะคิดไปเอง?
    ##################################

    Athrunไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่คอนแวนต์อีกตลอดทางที่เรานั่งรถม้ากลับไปด้วยกัน ท้ายที่สุด หมอนั่นก็ออกปากขอตัวกลับไปสะสางงานที่ออฟฟิศก่อน ก่อนจะจากกัน เขายังหันมาบอกกับผม
    “อ้อ....Kira ขอบใจนะ ที่เมื่อคืนไปนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนชั้นน่ะ”

    เมื่อคืน....
    ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดที่หน้าบ้านรั้วสีขาวทำให้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ....ที่จะมองหน้าเพื่อนตรงๆขึ้นมาทันที
    ….ความผิดพลาดที่เราทำลงไป.....
    ให้ตายสิ....เรานี่มันเสแสร้งเก่งเป็นบ้า....ผมคิดประชดตัวเอง

    “อื้อ แล้วแอลกอฮอล์ที่ลงไปอยู่ในกระเพาะน่ะ ทำให้นายสบายใจขึ้นบ้างมั๊ยล่ะ?”
    “ถ้าไม่นับเรื่องที่เมาค้างเกือบตายอย่างเมื่อเช้า ก็ถือว่าไม่เลว”
    ยังจะตอบหน้าตาเฉยได้อีกนะ
    อันที่จริง ด้านหนึ่ง...ผมก็โล่งใจขึ้นที่ดูเหมือน Athrunจะสบายใจขึ้น ไอ้หน้าตาอมทุกข์อย่างเมื่อคืนดูเหมือนจะหายไปเยอะทีเดียว
    แต่ในทางกลับกัน ผมนี่เองแหล่ะที่เป็นคนทำให้เรื่องมันแย่ลง.....

    ยิ่งกว่านั้น....อยู่ๆหมอนั่นก็พูดขึ้นมาว่า
    “Lacusน่ะ.....”
    ผมใจหายวาบขึ้นมาทันที
    “....ชั้นยอมแพ้หล่อนจริงๆ คราวนี้....มาคิดๆดู....สิ่งที่หล่อนบอกชั้น มันไม่มีอะไรที่ผิดเลยแม้แต่นิดเดียว”
    “อ....เอ๋?”
    ชื่อของหล่อนทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ออกทุกครั้งไปที่ได้ยิน...

    Athrunถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยเมฆขาว
    “เพราะถ้าหล่อนไม่พูดตรงไปตรงมาอย่างนั้น.....ชั้นก็คงยังหลอกตัวเองต่อไปเรื่อยๆล่ะมั้ง?”
    ....ผมคิดถึงสิ่งที่หล่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเมื่อคืน....
    “ผิดแล้วค่ะ!! Athrunไม่เคยรักดิชั้นในทางชู้สาว ไม่เคยแม้สักครั้ง!!”

    ทำให้...ผมเผลอพึมพำสิ่งที่ค้างคาในใจออกมาโดยไม่รู้ตัว
    “....ถ้าอย่างนั้น....หล่อนรักใครล่ะ?”
    “?อะไรนะ?Kira”
    “....เปล่า....” ผมส่ายหน้าเบาๆ พยายามปั้นหน้าให้สดชื่นที่สุดขณะกล่าวกับเพื่อนรัก “ถ้านายสบายใจแล้ว ชั้นก็โล่งใจไปด้วยน่ะ เพราะชั้นจะไม่ไปนั่งเมาเป็นเพื่อนนายแบบอย่างเมื่อคืนอีกแล้วนะ”
    “เออ รู้แล้วว่า ท่านนักวิชาการ” เจ้าเพื่อนตัวแสบทำเสียงงึมงำประชด ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่วันนี้นายต้องเข้าไปสอนพิเศษพวกเด็กๆที่Rosettaอยู่แล้วใช่มั๊ย? ถ้ายังไงชั้นฝากนายขอโทษหล่อนด้วยแล้วกันที่เมื่อวานชั้นทำเสียมารยาทไปตั้งหลายเรื่อง แล้วก็....บอกให้ด้วยว่าขอบคุณ.....”

    ผมพูดอะไรไม่ออกทันที....จะให้บอกยังไงกันล่ะ?
    จะให้บอกไปตรงๆเรอะว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น? ผมจะยังมีหน้าไปพบหล่อนได้อีกรึ??

    หลังจากที่มองร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อโค้ทสีกรมท่าเดินแยกจากไปและหายไปในกลุ่มคนแล้ว ผมก็ตั้งใจที่จะกลับไปทำงานของตัวเองที่ยังคั่งค้างอยู่ที่มหาวิทยาลัยเช่นกัน
    ในตอนนั้น ความรู้สึก....อิจฉาสหายรักมันก็เกิดขึ้นทันที
    ...อิจฉาอะไรน่ะรึ?.....ผมอิจฉาที่อย่างน้อยหมอนั่นก็มีคำตอบในบางเรื่องให้กับตัวเองได้แล้ว
    อย่างน้อย....หมอนั่นก็เป็นอิสระจากคำลวงและภาพมายาที่ตนสร้างขึ้น…..

    “แต่ตัวเราสิ.....”
    ผมแค่นหัวเราะให้กับพฤติกรรมโง่เขลาที่ตัวเองทำไปเมื่อคืน.... ผมยอมรับว่าส่วนหนึ่งมันก็มาจากความขาดสติยับยั้งชั่งใจของตัวเองเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ด้วยนั่นแหล่ะแต่...
    ...ผมรู้ตัวดีว่านั่นคือความรู้สึกอันแท้จริงที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้หน้ากากที่ตัวเองสร้างขึ้น
    ทั้งๆที่....มันได้ทำลายขอบเขตมิตรภาพและความรู้สึกดีๆที่หล่อนเคยมีให้แท้ๆ
    แต่....ผมกลับไม่เสียใจสักนิด

    ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ สับสน....และไม่รู้เลยจริงๆว่าควรจะทำยังไงต่อไป
    “ยังเด็กอยู่จริงๆด้วยสินะ....เราน่ะ...”
    ######################################

    ....สุดท้ายก็ยังไม่ได้คืน....
    ผมบอกตัวเองขณะจ้องมองหินปะการังสีแดงรูปหยดน้ำที่วางอยู่ในมือ เอกสารวางกองอยู่เต็มโต๊ะทำงาน ถึงหมวดAsukaจะบอกว่าอีก 20 นาทีจะมีประชุมหน่วยที่ห้องทำงานเจ้าYzak ให้ผมอ่านสรุปงานคร่าวๆก่อนด้วยก็เถอะ แต่ผมยังไม่ได้แตะมันเลยตั้งแต่ทรุดตัวนั่งลงที่โต๊ะทำงาน

    ....ใจของผม...ยังคงครุ่นคิดถึงใบหน้านั้น
    ยังจำความรู้สึกของตัวเองตอนที่รีบร้อนเข้าไปอุ้มร่างเล็กๆนั่นได้อยู่เลย
    ผมนุ่มสลวยสีบลอนด์น้ำผึ้งปรกใบหน้าที่หมดสติ... ขนตางอนหนาทาบทับกับแก้มไร้สี
    ตัวเล็กนิดเดียว....ทั้งที่อยู่ในชุดกระโปรงนักเรียนคอนแวนต์ ผมนึกขันในใจที่เพียงมองเห็นแม้ไกลๆ ก็ยังคงจำหล่อนได้แม่นขนาดนั้น

    ทั้งที่....ไม่เคยเจอกันในลักษณะแบบนี้แท้ๆ

    ดวงหน้าแดงก่ำยามหลบสายตา ทำให้อยากจะเอื้อมมือไปประคองขึ้นสบตากันตรงๆ
    อยากจะ....จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีอำพันคู่นั้นอีกสักครั้ง

    ผมทอดถอนหายใจ....ดูเหมือน....ทั้งเรา ทั้งหล่อนจะรู้สึกว่ามันประหม่าขัดเขินไปเสียหมดกับการเผชิญหน้ากันตรงๆอย่างไม่คาดฝันครั้งนี้ ทั้งที่เราควรจะได้พูดอะไรที่มันเข้าท่ากว่านั้นแท้ๆ
    อย่างคำว่า....ขอโทษนะ...

    “....แต่ดูเหมือนจะแข็งแรงดีนี่นา...”
    ผมเผลอยิ้มออกมาในที่สุด
    ตอนที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น....ได้ยินเสียงหัวเราะใสๆนั้นแม้จะเพียงห่างไกล
    ตอนที่เห็นว่าหล่อนฟื้นแล้ว ลุกขึ้นเดิน ก้าวเข้ามาในห้อง
    ตอนที่....ได้พูดคุยกัน...แม้จะเพียงน้อยนิด

    เพียงเท่านั้น สำหรับตอนนี้...ก็เพียงพอแล้ว ผมบอกตัวเองอย่างโล่งใจ

    คราวหน้า....เมื่อได้พบกัน....
    ผมหวังอยู่ในใจลึกๆว่า....จะไม่มีการหนีหน้ากันอย่างวันนี้อีก
    เพราะ....ผมยังอยากได้ยินเสียงใสๆนั่นอยู่

    ยัง....มีเรื่องที่อยากพูด อยากบอกอีกตั้งเยอะ
    ###########################################

    ชากลีบกุหลาบหอมกรุ่นในถ้วยกระเบื้องสีขาวบางเฉียบลงลวดลายดอกกุหลาบสีฟ้า ถูกวางลงเป็นถ้วยสุดท้ายบนโต๊ะประชุมตัวยาวที่ทำจากไม้โอ๊คสีน้ำตาลเข้มขัดมันวับ บรรดาสมาชิกโรงละครระดับบนอันได้แก่ระดับผู้บริหารนั่งอยู่รอบ มีคุณNicol Armafie วาทยากรแล้วก็นักประพันธ์เพลงของพวกเรา นักดนตรีชั้นผู้ใหญ่ของวงอีก 3 ท่าน โดยปกติแล้วคนที่นั่งหัวโต๊ะจะเป็นMr.Walfeldเจ้าของโรงละคร หรือไม่ก็เป็นคุณ Darcostaผู้จัดการคณะ แต่ตอนนี้ทั้งสองคนไม่อยู่ คนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะจึงเป็นคุณหนูLacusของชั้นแทน

    ชั้นเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าหวานของคุณหนูLacus Clyne ที่ติดจะเคร่งขรึมเล็กน้อยในตอนนี้ แต่ก็ยังมีแก่ใจยิ้มหวานให้ชั้น
    “ขอบใจนะจ๊ะ Stellar”
    ชั้นยิ้มแล้วพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนตั้งใจจะถอยออกจากห้องประชุมที่เหล่าผู้บริหารโรงละครกำลังพูดคุยกัน แต่คุณArmafieก็เรียกเอาไว้ก่อน
    “เดี๋ยวครับ Stellar อยู่ก่อนนะครับ”
    “เอ๋?”
    คุณหนูกวักมือเรียกให้ชั้นไปนั่งเก้าอี้ตัวใกล้ๆเธอ ชั้นหันรีหันขวางลังเล คุณหนูLacusเลยลุกขึ้นมาจูงชั้นด้วยตัวเอง
    “ค...คุณหนูคะ??”
    “มานั่งตรงนี้นะจ๊ะ ใกล้ๆชั้นนี่”

    ในที่สุดชั้นจึงนั่งลงบนเก้าอี้ติดกับคุณหนูLacusอย่างงงๆ ใบหน้าที่อยู่รอบๆแย้มยิ้มให้อย่างเอื้อเอ็นดู ก่อนที่คุณหนูจะเริ่มกล่าวขึ้น
    “ขาดคุณDarcostaไปสินะคะวันนี้....แต่ดิชั้นคิดว่าเราควรจะเริ่มประชุมกันเลยจะดีกว่า... อย่างที่ทุกท่านทราบแล้วว่า วงดนตรีของเราได้รับว่าจ้างจากSt. Angela Ursuline Convent ซึ่งเป็นคอนแวนต์ระดับชั้นนำของลอนดอน ให้ไปสร้างความบันเทิงในงานเลี้ยงเต้นรำแห่งคืนเริ่มต้นฤดูร้อน…..”
    ชั้นมองดวงหน้าด้านข้างอันงดงามของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลง....Lacus Clyne ขณะที่เธออธิบายพลางเลื่อนเอกสารแผนการดำเนินงานไปด้านหน้า
    “เนื่องจากเป็นงานเลี้ยงเต้นรำที่เหล่าบุตรีของชนชั้นกลางระดับสูงไปจนถึงชนชั้นสูงจะได้มีโอกาสพบปะกับบุรุษภายนอกคอนแวนต์ เพราะฉะนั้น ถึงจะเป็นเพียงงานที่ไม่ใหญ่โตมากนักแต่แน่นอนว่ารูปแบบงานย่อมมีความจริงจัง เพื่อให้สมเกียรติกับทางฝ่ายหญิง ดิชั้นจึงเห็นว่าสำหรับเรื่องดนตรีที่จะใช้ในงานควรจะเป็นแบบชิ้นย่อยๆ อาจจะมีเครื่องสายซักชิ้นแล้วก็.....”

    เวลาที่คุยเรื่องงาน ชั้นสังเกตหลายครั้งแล้วว่าคุณหนูจะดูมีสมาธิและจริงจังกับเรื่องตรงหน้ามาก
    จนเกือบจะทำให้ชั้นลืมเหตุการณ์ที่เห็นกับตาเมื่อคืนซะแล้วสิ.....
    ว๊าย!! พอคิดมาถึงเรื่องนั้น จู่ๆชั้นก็เกิดจะหน้าแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เสียอย่างนั้นแน่ะ!!!

    ....นั่นน่ะ...ที่เค้าเรียกว่า.....”จูบ”...ใช่มั๊ยน่ะ?

    แต่....ทำไม...ครูKira...ถึง.....

    ชั้นเหลือบตาขึ้นมองคุณหนูLacusอย่างรู้สึกสงสัย....คุณหนูไม่พูดถึงเรื่องเมื่อคืนเลย….เหมือนกับว่า...พอเช้าขึ้นมา เธอก็ลืมมันหมดแล้วอย่างนั้นแหละ....?

    แต่...คุณหนูไม่เคยลงมาข้างล่างช้าอย่างเมื่อเช้าเลยนะ....ช้ามากจนชั้นกับคุณAliceต้องขึ้นไปตาม เคาะประตูอยู่ตั้งนานก็ไม่เปิด
    “คุณหนูLacusคะ ตื่นรึยังคะ?คุณหนูคะ!!” คุณAliceถามซ้ำๆ ชั้นและคุณผู้ดูแลพยายามเงี่ยหูฟังเสียงจากในห้อง ก็มีแต่ความเงียบ จนในที่สุดหลังจากละล้าละลังอยู่นาน คุณAliceก็อดรนทนไม่ไหวบอกกับชั้นว่า
    “ไม่ได้การแล้ว อาจจะเกิดอะไรขึ้น.... ชั้นจะไปเอากุญแจก่อนนะจ๊ะ”
    “เอ่อ...ค่ะๆ...”
    แต่ไม่ทันที่คุณAliceจะวิ่งลงบันไดไป ประตูห้องนอนก็ค่อยๆเปิดออก และชั้นก็เห็นคุณหนูLacus Clyneก้าวออกมา

    พร้อมใบหน้า....ยิ้มแย้มสดใส?
    “ขอโทษนะคะ....ที่วันนี้ลุกสายไปหน่อย”
    ชั้นได้แต่เบิกตามองเธออย่างตกตะลึง คุณหนูLacusดู...สดชื่นแจ่มใส ไม่ต่างจากวันอื่นๆเลยในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวตกแต่งระบายลูกไม้สีขาวตลอดช่วงอกและกระโปรงยาวลายสก็อตสีแดงแซมน้ำเงินและเขียวมอส เรือนผมสีPink Blondถักเป็นเปียหลวมๆพาดไว้ไหล่ขวาด้วยโบว์ใหญ่ชุดกับตัวกระโปรง

    “คุณหนู....!แหม!! ตกใจหมดเลยค่ะ เป็นห่วงแทบแย่ เรียกก็ไม่ตอบ!!” คุณAliceทาบมือกับอกขณะที่กล่าวต่อว่า ขณะที่ฝ่ายคุณหนูLacusเพียงแต่ยกมือขึ้นป้องปากแล้วหัวเราะเบาๆ
    “ขอโทษค่า ขอโทษ เผอิญว่ามัวแต่เอ้อระเหยกับการแต่งหน้านานไปนิดนึง เอาล่ะ ไปกันเถอะค่ะ Stellarคงจะหิวข้าวเช้าแย่แล้วใช่มั๊ยจ๊ะ?” ท้ายประโยคเธอหันมาถามชั้น แต่ไม่ทันชั้นจะพูดอะไร เธอก็จูงชั้นเดินนำคุณAliceลงบันไดบ้านไปเสียก่อน
    “อ่ะ...เอ้อ...ค...คุณหนู....”

    หลังจากนั้น....ทุกอย่างก็ดูปกติดีจนถึงตอนนี้.....ก็ยังปกติ.....
    ปกติ...รึเปล่านะ? เพราะถึงคุณหนูจะสดใสเหมือนทุกวัน แต่.....
    แต่เพราะอะไร...ชั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

    ชั้น...รู้สึกราวกับกำลังมองเธอคนนั้นที่อยู่บนเวที.....
    ยามที่เธอสวมบทบาทเป็นคนอื่นที่มิใช่ตนเอง?

    “ถ้าอย่างนั้น ก็เอาเป็นว่าเราจะตกลงตามนี้สินะคะ สำหรับเพลงที่จะใช้ในงาน ก็จะมีเปียโน ไวโอลิน ฟลูทแล้วก็ฮาล์ป” เจ้าของเสียงหวานๆหันมาทางชั้น แล้วถาม “ตกลงนะจ๊ะStallar?”
    “เอ๋??”
    ชั้นได้แต่ทำหน้างุนงงสงสัยกับคำถามนั้น คุณหนูLacusยิ้มหวานแล้วหันไปทางผู้ร่วมประชุมท่านอื่นๆ “ทุกท่านเห็นด้วยสินะคะ? หรือคิดว่าอย่างไรกันบ้าง?”

    เอ๋?? นั่นมันหมายความว่า...?
    “เก่งขึ้นมากแล้วนี่นา ผมว่าลองพาออกงานนี้ด้วยก็ไม่น่าจะเสียหาย”
    “เอ๋? เอ้อ คือ...”
    “นั่นสิครับ ผมได้ฟังเพลงที่Stellarซ้อมวันก่อนแล้ว เข้าท่ามากเลยทีเดียว สำหรับขึ้นเวทีแสดงสดอาจจะเร็วไป แต่ถ้าเป็นเล่นคลอในงานเลี้ยงล่ะก็.....”
    “เอ๋?? เอ่อ...แต่...Stellar....”
    “ดิชั้นก็เห็นด้วยค่ะ เราน่าจะลองใช้โอกาสนี้ดูนะคะ”
    “โน้ตเพลงสำหรับเล่นคลอก็ไม่ใช่โน้ตที่ซับซ้อนเกินไปด้วย”
    “แต่...แต่ว่า!”

    ทุกท่านช่วยกันพูดจนชั้นได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก คุณหนูโอบบ่าชั้นเบาๆ พลางกล่าวสนับสนุนอีกแรง
    “ดูสิ มีแต่คนอยากจะให้Stellarไปด้วยทั้งนั้นเลยนะจ๊ะ จะใจร้ายไม่ยอมไปด้วยเลยเชียวหรือ?”
    “คุณหนู...”
    ถ...ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะแต่...แค่คิด...ว่าจะต้องไปเล่นฮาล์ปต่อหน้าคนเยอะๆแล้ว...มันก็.....

    “ทำไมล่ะครับ? หรือว่าStellarกลัวจะพลาด”
    คุณNicoleถามขึ้นอย่างอ่อนโยน สมาชิกท่านอื่นที่นั่งอยู่ในห้องประชุมรีบแย่งกันพูดต่อทันที
    “โอ๊ย ไม่ต้องกลัวเลยแม่หนู! ถ้าเล่นคลอในงานเลี้ยงน่ะ ถึงเล่นพลาด ก็ไม่ค่อยมีใครสนใจหรอก”
    “เพราะพอถึงเพลงสำหรับเต้นรำ ก็มีเสียงเปียโนของคุณArmafieกับไวโอลินเป็นหลักอยู่แล้ว ฮาล์ปน่ะแค่เล่นสนับสนุนเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยจ้ะ”
    “ใช่ๆ ถ้าพลาดอะไรขึ้นมา เดี๋ยวพวกลุงๆป้าๆก็ช่วยเล่นกลบเองแหล่ะน่า”
    “เนอะ แถมจะยังได้ออกงาน ได้แต่งชุดสวยๆด้วยน๊า”
    “ออกไปเปิดหูเปิดตามั่งเถอะหนูเอ๊ย เห็นแต่พวกหน้าเดิมๆที่โรงละครนี่ ฮุ้ย!อุดอู้จะตาย”

    ขณะที่ชั้นได้แต่พูดอะไรไม่ออกตอนนั้น ก็มีรอยยิ้มอบอุ่นของคุณหนูอยู่ตรงหน้า
    “นะจ๊ะ Stellar ครั้งนี้เราลองมาพยายามด้วยกันนะ”
    พยายาม....ด้วยกัน?

    ...ถ้าเป็นเมื่อก่อน ชั้นคงได้แต่ตัวสั่น หวาดกลัวและอยากจะร้องไห้แน่ๆ
    แต่ทุกวันที่ผ่านมาณ ที่แห่งนี้ สถานที่ที่คอยเยียวยาและอุ้มชูจิตใจ...ชั้นรู้ว่าตัวเองกำลังเปลี่ยนไป
    “...ว่าไงครับ? Stellar”
    คำถามของคุณNicoleดังขึ้นราวกำลังเฝ้ารอคำตอบ

    และในที่สุดชั้นก็ตัดสินใจกล่าวขึ้นด้วยเสียงเบาๆ
    แต่มั่นคงนักในความรู้สึกของชั้นเอง....
    “...ขอความกรุณาทุกท่านด้วยค่ะ”

    เพราะงั้น หลังจากการประชุมเสร็จสิ้นลง ชั้นก็หอบหนังสือโน้ตเพลงวิ่งไปห้องซ้อมดนตรีที่ครูสอนฮาล์ปวัยชรากำลังรออยู่ และเล่าเรื่อง....”งานชิ้นแรก”ของชั้นที่กำลังจะได้ทำให้กับRosettaแห่งนี้ให้ท่านฟัง ครูดีใจใหญ่เลยล่ะค่ะ ทั้งกอดทั้งหอมชั้นวุ่นวาย

    ขณะที่....อีกมุมหนึ่งของห้อง ชั้นเห็นAuelกับStingยืนอยู่ไกลๆ
    และทั้งสองคนยิ้ม....

    ดังนั้น...พอผละจากครูสอนอาล์ป ชั้นก็วิ่งไปหาทั้งสองคน
    และเอื้อมมือไปกอดทั้งคู่ไว้แน่นเท่าที่จะทำได้
    “...S…Stellar เฮ้ย!!ทำอะไรน่ะ?? ม....มันเขินนะ!!ยัยเด็กบ๊อง!!”
    Auelโวยวายลั่น หน้างี้แดงแจ๋เลยเชียว ขณะที่Stingหัวเราะแล้วถือโอกาสกอดพวกเราไว้ซะแน่นเลยทีเดียว
    “อยู่ๆอยากจะอ้อน เอ้า! งั้นก็อ้อนซะให้สมใจแล้วกัน”
    แล้วชั้นก็ได้ยินเสียงเห่าบ๊อกๆคุ้นหู แล้วเจ้าHaloขนฟูก็กระโจนเข้าเกาะแข้งขาAuelติดหนึบเข้าอีกตัว

    เพราะฉะนั้น พวกเราสามคน(กับอีกหนึ่งตัว)......ตอนนี้จึงมีสภาพเหมือนก้อนอะไรบางอย่างกอดกันกลมแน่น
    “เฮ้ยยย!! อะไรเนี่ย!!!มันอึดอัดนะเฟ้ย!!!”
    คนอื่นๆที่อยู่ในห้องซ้อมดนตรีกว้างขวางนั้นพากันหัวเราะคิกคักๆ แต่จะอย่างไรก็ช่างเถอะ....เพราะนี่คือการแสดงออกความรู้สึกของชั้น
    แล้วในที่สุด...ชั้นก็รวบรวมความกล้าที่มีเพียงน้อยนิด พูดออกไป
    “...ขอบคุณนะ ทั้งสองคน”
    “หา?? จะ...จะมาขอบคุณทำไมน่ะ??” Auelหันรีหันขวางเลิ่กลั่ก “พวก....พวกชั้นไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย....”
    Stingวางมือที่อบอุ่นลงบนหัวของชั้นแล้วโยกเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร

    ชั้นเอง...ก็ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้นเช่นกัน เพราะชั้นรู้....ชั้นรู้ว่าทั้งสองคนรู้อยู่แล้วว่าชั้นอยากบอกอะไร
    ตลอดเวลา....เพราะมีทั้งสองคนอยู่ข้างๆ
    ########################################

    “เห็นแบบนั้นแล้ว ผมก็โล่งใจนะครับคุณหนู”
    คุณNicoleเปรยขึ้นเบาๆ ภาพของเด็กๆของโรงละครทั้งสามคนกอดกันกลมทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้
    “เด็กมีปัญหาสามคนของRosetta....ท่าทางจะรักแล้วก็ช่วยเหลือกันดีแบบนี้ ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ทั้งเด็กหัวแข็งอย่างAuel ทั้งที่ดูเหมือนไม่ค่อยสนใจใครอย่างSting กลับกลายเป็นพี่ชายแสนดีที่คอยช่วยดูแลแม่หนูน้อยStellar.....แม่หนูนั่นเองก็เหมือนกัน....ทั้งๆที่ตอนที่เรารับมาดูแลแรกๆนั่น....”

    ดิชั้นเอง...ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

    เว้นเสียแต่ว่าเวลานี้....สายตาของดิชั้นกลับมองออกไปที่ไหนกัน
    ไกล....ไกล....ไร้จุดหมาย....

    “คุณหนูLacus….คุณหนู?”
    เรา....กำลังมองสิ่งใดอยู่กัน....?
    ในสมองเวลานี้มีเพียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน….ภาพเหตุการณ์ที่เต็มไปด้วยอารมณ์อันรุนแรงในตอนนั้น
    วนเวียน.....วนเวียน....ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเมอร์รี่โกราวนด์ในสมอง
    “คุณหนูครับ??ฟังอยู่รึเปล่าครับ??”

    ท่ามกลางแสงอันสลัวราง มองไม่เห็นสิ่งอื่น....นอกจากดวงตาคู่นั้น....
    ดวงตาที่ดูราวกับ....เปลวเพลิงสีม่วงครามคู่นั้น!

    “คุณหนูLacus!!!”
    ดิชั้นสะดุ้งเฮือกสุดตัว และพบว่าใบหน้าใสๆของคุณนักประพันธ์เพลงอยู่ใกล้นิดเดียวเท่านั้น สีหน้าของเขาดูเหมือนจะเป็นห่วงมากทีเดียว
    “...เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ใจลอยหายไปถึงไหนแล้วเนี่ย?”
    “อะ....เอ้อ....” ดิชั้นกระพริบตาสองสามหน ก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “เปล่าค่ะ....ดิชั้น....”
    “คุณหนู....กังวลเรื่องที่คุณDarcostaหายตัวไปเหรอครับ?”
    คำถามของเขาทำให้ดิชั้นตระหนักถึงปัญหาที่กำลังอยู่ตรงหน้าได้ ใช่แล้ว....ใช่ ตั้งแต่เมื่อเช้า... ดิชั้นพยายามติดต่อคุณDarcostaเพื่อสอบถามเกี่ยวกับผลการประชุมกับทางสมาคมโรงละคร แต่โทรศัพท์ไปกี่ครั้งๆก็ไม่มีใครรับ

    “...ค่ะ....”
    ดิชั้นตอบ มือทั้งสองบีบเข้าหากันแน่นขึ้น ขณะที่เสเดินไปทางบันไดขึ้นออฟฟิศ
    “....ดิชั้นเกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับเขาน่ะค่ะ...”
    คุณNicoleที่เดินตามมาส่งจึงกล่าวเสริม
    “...นั่นสินะครับ ผมเองก็ติดต่อไปทางสมาคมแล้วหลายครั้ง ไม่มีคำตอบอะไรให้เลย มีแต่ยัยเลขาฯของนายกสมาคมนั่นแหล่ะรับโทรศัพท์แถมพูดจาไม่ดีเอาเสียเลย”
    “? เขาว่ายังไงบ้างคะ?”
    “ผมก็ถามเรื่องผลการประชุมน่ะครับ แต่หล่อนก็ตอบแบบขอไปทีว่า ไม่ใช่หน้าที่ของหล่อนที่จะตอบคำถามเรื่องนี้ แล้วพอผมบอกว่าขอเรียนสายนายกสมาคม หล่อนก็บอกว่าท่านยังไม่เข้าออฟฟิศ นี่ผมก็เพิ่งให้เด็กโทรไปเช็คอีกครั้งเมื่อครู่นี้เองครับ ก็ได้คำตอบเหมือนเดิม” เขาตอบพลางถอนใจเฮือกใหญ่

    ไม่มีใครสามารถติดต่อคุณDarcostaได้เลยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว....
    ดิชั้นสังหรณ์ใจไม่ดีเลยจริงๆ
    “...คุณหนูครับ อย่ากังวลไปเลยครับ คุณDarcostaน่ะ นับได้ว่าเขาเป็นคนดังในสังคมคนหนึ่ง พรรคพวกเพื่อนฝูงเขาก็มีเยอะแยะไม่แพ้คุณWalfeldเลยทีเดียว....ป่านนี้...เจ้าตัวอาจจะไปสังสรรค์แล้วเมาหลับอยู่ที่ไหนก็ได้นะครับ” คุณNicoleพยายามให้เหตุผลอธิบายเพื่อให้ดิชั้นคลายกังวล ซ้ำยังกล่าวเสริมอีกว่า “เอาอย่างนี้นะครับ เดี๋ยวผมจะพาคนออกไปตามหาเขาอีกแรง เจอตัวเมื่อไหร่ จะลากคอมาให้คุณหนูจัดการเองเลยแน่นอนครับ”
    ใบหน้าใสๆจริงจังมากเสียจนดิชั้นต้องยิ้มออกมาในที่สุด
    “ถ้าคุณWalfeldกลับมาเมื่อไหร่ ดิชั้นจะฟ้องเรื่องนี้จริงๆ จะหักเงินเดือนคุณDarcostaให้น่าดูเลยเชียว”
    “นั่นสิครับ”
    เราสองคนยิ้มให้แก่กัน แม้ต่างรู้ดีว่า ความจริงในใจนั้นแห้งแล้ง

    “จริงสิครับ คุณหนูLacus ได้อ่านบทละครเรื่องใหม่แล้วใช่มั๊ยครับ?” เขาชวนคุยดิชั้นคุยเรื่องงานต่อ เห็นได้ชัดว่าคงไม่อยากให้ดิชั้นคิดมาก “มีอะไรที่ยังอยากให้แก้ไขอยู่รึเปล่าครับ? เอ่อแหม....ผมก็ถนัดแต่เรื่องดนตรี ถ้าเป็นเรื่องบทก็คงต้องรอคุณDarcostaสินะเนี่ย.....”
    พูดถึงเรื่องบทในละครเรื่องใหม่....เรื่องของนางPsycheที่ดิชั้นเพิ่งจะได้อ่านตัวบทเมื่อคืน....

    เมื่อ....คืน!!

    พอคิดถึงเรื่อง...”เมื่อคืน”ที่เกิดขึ้นทั้งหมด.....ดิชั้นก็รู้สึกปั่นป่วนไปหมดด้วยความรู้สึกหลากหลายอย่างผสมผเสปนเปกันจนเรียกไม่ถูกว่ามันคืออะไร??
    ทั้งโกรธทั้งอับอาย ทั้งตกใจทั้งเสียใจ…. ผู้ชายคนนั้น!!!
    มีสุภาพบุรุษดีๆที่ไหนบ้างกล้ากระทำการหยามศักดิ์ศรีเช่นนี้กับผู้หญิงอ่อนแอ!! ช่างน่ารังเกียจเป็นที่สุด!!!!

    แต่....ในเวลาเดียวกัน....ภายใต้หัวใจดวงนี้ ลึกๆแล้วมันกลับ...รู้สึกอบอุ่นและหวามไหวไปกับห้วงเวลานั้น
    ห้วงเวลาที่....เหมือนความฝัน.....เลือนราง....แต่ก็เป็นจริง
    แรงกดประทับที่บดลงบนริมฝีปากนี้...คือเครื่องยืนยัน....

    ไม่ๆ!! ไม่จริง!! ไม่มีทาง!!! ดิชั้นส่ายหน้าแรงๆเพื่อปฏิเสธความรู้สึกเช่นนั้น ใบหน้ารู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาเช่นเดียวกับข้างในหัวใจ ไม่นะ!! ดิชั้นไม่ใช่ผู้หญิงราคาถูกที่ใครจะจับต้องได้ตามใจชอบแบบนั้น!!!

    เพราะฉะนั้น....ที่จะมาบอกว่า....ใจจริง....ดิชั้นก็รู้สึกพึงพอใจกับการถูกกระทำล่วงเกินเช่นนั้น....โอ!!!เป็นไปไม่ได้!!!
    “ค...?คุณหนูLacus?...เป็นอะไรไปรึเปล่าครับ?”คุณNicoleถามดิชั้นด้วยสีหน้างงๆระคนห่วงใย ทำให้ดิชั้นต้องฝืนตอบแม้เสียงตัวเองจะสั่นจนเห็นได้ชัดก็ตาม
    “...ไม่ค่ะ...ไม่....ดิชั้น...”

    ดิชั้นพยายามบังคับตัวเองให้มีสติ พยายามคิดถึงเรื่องอื่นสิ Lacus Clyne เรื่องอื่น!....งาน หรืออะไรก็ได้ ดิชั้นเฝ้าย้ำตัวเอง

    แต่....จะปล่อย....ไว้แบบนี้ไม่ได้…ดิชั้นรู้สึกว่าเลือดเริ่มจะฉีดขึ้นหน้าแรงขึ้นจนตัวสั่นระริก สมองหมุนติ้วด้วยกระแสสำนึกคิดรุนแรง
    เรื่องอะไร?? ทำไมผู้หญิงจะต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำล่วงเกินเช่นนั้น และต้องก้มหน้าก้มตาทนแบกรับความรู้สึกน่าอับอายนี้ไว้แต่เพียงผู้เดียว แล้วผู้ชายหล่ะ?? ทำไมจึงไม่มีสามัญสำนึกในการให้เกียรติเพศหญิงที่เป็นผู้ให้กำเนิดบ้าง!! หรือเพราะสังคมโลกเราถูกวาทกรรมเพศชายเป็นใหญ่ครอบงำไว้หมดสิ้นแล้ว??

    เพราะฉะนั้น ตากามเทพอีรอสนั่นจะอ้างว่าลักพาตัวนางไซคีมาเพราะ...รัก....หรือใคร่ก็ช่างเถิด!!! มันคงละเรื่องกับการให้เกียรติซึ่งกันและกันสิ้นดี!!! แม่ไซคีนั่นก็เหมือนกัน ทำไมจะต้องมาหน้าที่แบกรับ “ความรัก”ที่ถูกยัดเยียดให้จากคนที่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ?? แล้วมันผิดตรงไหนกันที่หล่อนจะเอาตะเกียงไปส่องดูหน้าสามีตัวเอง?? ในเมื่อคนมาอยู่ร่วมหอลงโลงด้วยกันก็ต้องมีสิทธิรู้จักกันจริงๆสิ! ตากามเทพอีรอสนั่นมีสิทธิอะไรมาโกรธและลงโทษให้หล่อนต้องทนทรมานกับการถูกทอดทิ้งเช่นนั้น?? ซ้ำยังมีคุณแม่ฝ่ายสามีที่คอยกลั่นแกล้งหล่อนซ้ำเติมหล่อนด้วยสารพัดวิธีนานาชนิด และไม่มีทางสู้ได้ด้วยตนเองเลยนอกจากรอความช่วยเหลือจากบรรดาหมูหมากาไก่หรือแมลงตัวจิ๋วที่สมเพชเวทนา!!

    นี่แปลว่า....ถ้าผู้หญิงไม่ทนทรมานกับความรักก่อน จะไม่มีวันได้ความรักอย่างนั้นหรือ???
    มันเรื่องอะไรกัน!!! ดิชั้นยอมรับไม่ได้!!!

    ในที่สุด....หลังจากทำให้คุณNicoleต้องมองด้วยสายตาพิลึกพิลั่นมานาน ดิชั้นก็เอ่ยขึ้น พยายามข่มน้ำเสียงสั่นด้วยอารมณ์โมโหเดือด
    “ดิชั้น....อยากจะแก้บทค่ะ...”
    “อ...เอ๋???”
    “ถ้าจะให้ดิชั้นเล่นละครเรื่องนี้จริงๆ ดิชั้นจะไม่ขอเป็นตัวละครเอกหญิงที่ต้องทนแบกรับความทุกข์ที่ผู้ชายยัดเยียดให้โดยไม่เต็มใจอย่างที่นางไซคีต้องรอรับเด็ดขาด!!”
    “เอ๋???”

    ดังนั้นหนุ่มน้อยผู้ประพันธ์เพลงจึงแทบจะอ้าปากค้าง เมื่อ....ฟังสิ่งที่ดิชั้นเอ่ยขึ้นอย่างมุ่งมั่น
    “ถ้านางไซคีไม่เลิกเอาแต่คร่ำครวญต่อความรักที่บินจากไปโดยไม่ลุกขึ้นสู้ด้วยตัวเอง ดิชั้นจะไม่เล่นละครเรื่องนี้เด็ดขาดค่ะ!!!”
    ว่าแล้วดิชั้นก็ก้าวฉับๆขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คุณNicoleยืนอึ้งตะลึงงันโดยไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลย แม้แต่คำเดียว

    อารมณ์คุกรุ่นในใจพลุ่งพล่านขึ้นมาราวกับพายุ ยิ่งทำให้ภาพของผู้ชายคนนั้นแจ่มชัดนัก ผมสีบรูเน็ตนั้น ดวงตาคู่นั้น ใบหน้านั้น!! ดิชั้นนึกภาพเขากำลังหัวเราะเยาะให้กับความทุกข์ของคนอื่นที่ตนเองเป็นผู้หยิบยืนให้ได้อย่างชัดเจน

    พอประตูห้องทำงานปิดลง ดิชั้นก็สาวเท้าไปที่โต๊ะทำงานอย่างไม่มีรีรอ หลังจากยืนหอบฮั่กๆอยู่พักเดียว ดิชั้นก็คว้ากองกระดาษเอกสารใช้แล้วขึ้นมาแล้วเริ่มลงมือฉีกๆๆ เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยระบายอารมณ์ทีละแผ่นๆ
    นี่ถ้ามันเป็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้นที่ลอยไปลอยมาในสมองอย่างตอนนี้ก็คงจะดีไม่น้อย!!

    เศษกระดาษสีน้ำตาลปลิวว่อนไปทั่วห้อง แต่ยัง....ยังไม่พอ ยังไม่ทำให้อารมณ์เดือดดาลในหัวใจนี้ลดอุณหภูมิลงแม้เพียงนิด บทละครสุขนาฏกรรมที่อ่านค้างไว้เมื่อคืนถูกหยิบขึ้นมาพินิจพิเคราะห์ก่อนที่ดิชั้นจะเลื่อนมันไปรวมกับกองหนังสือที่อ่านจบแล้วอย่างไม่สนใจใยดี สมุดเขียนเล่มใหม่ที่ยังไม่ได้ใช้เปิดออกกว้าง แล้วดิชั้นจึงจรดหมึกดำจากปากกาขนนกลงบนกระดาษอย่างรวดเร็วเท่าความคิดในสมอง

    เอาซี่!! ปกรณัมกรีกแล้วไง?? โซโฟคลีส เอสคิลุส ยูริพิดีส อพอลโลโดตัส โอวิดหรือเวอร์จิล บรรดากวีผู้ยิ่งใหญ่เป็นผู้รจนา แล้วยังไงล่ะ?? นี่มันยุคไหนแล้ว?? อย่ามาคิดว่าผู้หญิงอย่างดิชั้นจะมานั่งทนทุกข์ให้การกระทำล่วงเกินของเพศชายคอยย่ำยีจิตใจอยู่ร่ำไปอย่างเดิมเลย!!!

    คอยดูเถอะ!! คุณอาจารย์Kira Yamatoผู้ทรงเกียรติ!! ดิชั้นจะแสดงให้คุณเห็นเองว่า การกระทำที่หมายจะให้อีกฝ่ายต้องเจ็บช้ำน้ำใจของคุณนั้น ไม่ได้มีผลอะไรกับดิชั้นเลยสักนิดเดียว!!!
    #########################################
  22. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    CHAPTER 28: The Advisor

    “พูดจริงเหรอ??Stellar!!!”
    ผมหลุดปากร้องออกไปอย่างตื่นเต้นตกใจ หลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่สาวน้อยผมทองตัวเล็กที่กำลังนั่งยิ้มอายๆอยู่เบื้องหน้าบอกเล่าให้ฟังว่า....
    หล่อนกำลังจะได้ออกแสดงพร้อมกับLacus Clyne!

    “อื้อ” Stellarพยักหน้ารับเบาๆ พวงแก้มแดงปลั่งขณะพยายามก้มหน้าซ่อนยิ้มหวานๆนั่น “แต่ก็มีคนอื่นๆไปด้วยน่ะ Stellarแค่ไปเล่นฮาล์ปคลอในงานเลี้ยงเท่านั้นเอง....อุ๊ย!”
    วูบเดียวเท่านั้น ผมรวบร่างน้อยๆในชุดกระโปรงบานสีราสเบอร์รี่มากอดไว้ในวงแขนแน่น ความดีใจ ปลื้มใจแทบจะทะลักออกมานอกอก ขณะที่กระซิบ
    “รู้มั๊ย Stellar...?Shinดีใจมากนะ ที่ได้ยินแบบนั้น”
    “Shin….”
    ผมได้ยินเสียงเล็กๆเรียกชื่อแผ่วเบา แต่ในเวลานั้น....ผมรู้แต่ว่าตนเพียงแต่อยากจะกอดหล่อนเอาไว้แนบอกอย่างนี้เงียบๆเท่านั้น

    เจ้าตัวจะรู้บ้างมั๊ย? ว่าความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนั้น....ผมดีใจมากเพียงใด

    “เอ่อ...Shin….Stellarหายใจไม่ออก”
    เสียงอู้อี้ๆทำให้ผมต้องรีบปล่อยแขนที่โอบรัดร่างเล็กๆในทันที ผมหน้าร้อนขึ้นมาทันทีที่ตระหนักได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
    สาวน้อยผมทองก้มหน้างุด แล้วในที่สุดผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆ
    เสียงหัวเราะใสๆ ที่ผมคิดถึงเหลือเกิน...

    มือทั้งสองเลื่อนไปสัมผัสพวงแก้มนุ่มนิ่มและอบอุ่น Stellarหลับตาลงและเอียงหน้าซบกับฝ่ามือของผม เมื่อดวงตาสีลูกหว้าลืมขึ้นเพื่อสบตากับผม....

    ผมเป็นอะไรไป....ในหัวใจเต้นด้วยจังหวะประหลาด
    ภาพตั้งแต่วันที่เราพบกันครั้งแรกกรอกลับมาเหมือนภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำ วันที่ผมพบเธอ....ร่างเล็กบางราวกับจะแตกสลายลงไปหากแตะต้องแรงเกินไป ผิวขาวซีดที่มีร่องรอยการถูกทำร้ายจากนายจ้าง ทั้งรอยช้ำสีแดง สีม่วงที่แก้มและมุมปาก ดวงตาสีลูกหว้าหมองหม่น เหม่อลอย ราวต้องการเป็นผู้ไร้ตัวตน
    จนกระทั่งผมเอื้อมมือออกไปหาหล่อน
    ภาพในวันนั้นที่ควรเป็นสีขาวดำ กลับชัดเจน

    มือเล็กและมีกลิ่นหอมอ่อนๆลูบใบหน้าของผมบ้าง....ที่สุดแล้ว ใบหน้าของเราก็ใกล้กันมากจนผมรู้สึกถึงลมหายใจอบอุ่นของดวงหน้าใสๆ
    ผมไม่อาจคิดเรื่องอื่นออก....สมองของผม...ละทิ้งความทรงจำทุกเรื่องสิ้น
    มีเพียงเรื่องของ Stellarเท่านั้น

    แต่....ไม่ทันที่...เรื่องราวจะดำเนินต่อไปหลังจากนั้น....
    “หมวด Asuka อยู่กับ Stellarตรงนี้เองเหรอคะ? ดิชั้นมีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือหน่อยนะค่ะ”
    เสียงใสๆของ Miss Lacus Clyneน่ะ ผมก็ชื่นชอบอยู่ไม่น้อยหรอกนะ แต่....ว๊อยยย!!! ผมได้แต่ดึงตัวพรวดออกห่างจากสาวน้อยทั้งที่สุดแสนจะเสียดาย!

    “คะ...ครับ...มะ..มะ...มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ Miss Clyne???”
    ผมใจเต้นโครมครามขณะที่หันไปทางนักร้องสาวในชุดกระโปรงยาวสีคัสตาร์ดครีมผู้เดินเข้ามาใหม่ รู้สึกว่าปากกับลิ้นของตัวเองทำงานกันได้ไม่สามัคคีเอาเสียเล้ย!
    ...ผมเป็นอะไรไปเนี่ย??

    “เป็นอะไรรึเปล่าคะ? หมวด Asuka หน้าแดงไปถึงคอแล้วนะคะ เอ...หรือจะเป็นไข้เพราะอากาศเปลี่ยน?”หล่อนเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงอย่างจริงจัง และทั้งๆที่พยายามจะควบคุมสติที่เกือบจะกระเจิดกระเจิงไปเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนจะทำได้ยากเย็นเหลือแสน จนกระทั่งเสียงตัวเองที่ออกมานั้นติดๆขัดๆไม่ต่างอะไรกับเครื่องจักรในโรงงานที่ลืมหยอดน้ำมันยังไงยังงั้น
    “ผ...ผ...ผม...ผม..สะ...สบายดีครับ...ง่า....ขอบพระคุณที่ห่วงใยครับ!”

    พอเหลือบตามองไปที่Stellar หล่อนก็สะดุ้งโหยงสุดตัว ใบหน้าพริ้มเพราที่อยู่ใกล้ชิดเมื่อครู่ดูเหมือนจะแดงก่ำขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบกระถดตัวถอยออกห่างจากผมเพื่อหลบไปอยู่เบื้องหลัง Miss Clyne ใบหน้านั้นก้มงุดๆ จนผมมองเห็นแผงขนตาหนาเจือประกายสีทอง

    ใจผมราวกับร่ำร้อง โธ่! อย่าถอยออกไปอย่างนั้นเลย....

    จนกระทั่งเสียงใสหวานของนักร้องสาว Miss Clyneเอ่ยขึ้น
    “นี่คงไม่ได้รบกวนเวลาส่วนตัวของทั้งสองคนหรอกนะคะ”
    ถูกครับ! เต็มๆเลยล่ะ!! ผมอยากจะตอบแบบนั้นออกไปเหมือนกัน แต่แหม! สีหน้าแววตาของนักร้องในดวงใจของผู้กอง Zalaก็ช่างดูใสซื่อซะจนนึกเคืองไม่ลงเอาซะเลย
    “เอ่อ...ฮะฮะ...ไม่หรอกครับ ว่าแต่ที่คุณบอกว่ามีเรื่องอยากให้ผมรับใช้นั้นคือ....”
    “แหม!อย่าพูดแบบนั้นสิคะ ดิชั้นเป็นฝ่ายขอความช่วยเหลือจากคุณแท้ๆ” หล่อนร้องก่อนเป็นฝ่ายโอบบ่าStellarให้ออกมาอยู่เบื้องหน้าก่อนจะเกริ่นนำ “หมวดคะ วันพรุ่งนี้ไม่ทราบว่าพอจะมีเวลาว่างในช่วงเย็นหรือเปล่าคะ?”
    ผมนิ่งคิดทบทวนตารางของทั้งอาทิตย์ ก่อนจะตอบ “ครับ เพราะทั้งอาทิตย์นี้ผู้กอง Zalaขอลาพักร้อน ผมก็เลยออกเวรตอนเย็นได้....”

    ฟังผมพูดจบปุ๊บ เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงก็ประกบมือเข้าหากันด้วยกิริยาแสดงความยินดี
    “แหม ดีจริง! Stellarคงเล่าให้คุณฟังแล้วสินะคะว่าจะไปเล่นฮาล์ปให้งานเลี้ยงเต้นรำของทางSt.Angela Ursuline Convent”
    นั่นทำให้ผมตอบไปงงๆ
    “เอ่อ ครับ เล่าแล้วครับ”

    ดาวจรัสแสงแห่งRosetta ยิ้มหวานปานจำหยดก่อนจะเอ่ยเสียงใส
    “เพราะอย่างนี้นี่เอง ทางดิชั้นก็เลยอยากจะขอความกรุณาจากหมวดหน่อยน่ะค่ะ เพลงที่Stellarจะเล่นนั้น เป็นเพลงที่จะใช้บรรเลงคลอในงานตลอดทั้งคืน ก็ควรจะไปให้ถึงงานเลี้ยงเร็วหน่อย ถ้ามัวแต่รอวงดนตรีหลักของเราอาจจะล่าช้าได้ ถ้ายังไง....” หล่อนก้มลงมอง Stellarด้วยสายตาปราณี “คงต้องขอรบกวนให้หมวด Asukaช่วยมารับ Stellarไปงานก่อนล่วงหน้าด้วยน่ะค่ะ”

    อะ...เอ๋???
    จะให้ผมมารับStellarไปงานเลี้ยง???
    นะ...นั่นน่ะ ม....เหมือนกับ...รับคู่เต้นรำไปเลยนี่นา!!!

    “อ....จะ...จะดีเหรอครับ??Miss Clyne” ปากกับลิ้นของผมเริ่มทำงานไม่สามัคคีกันอีกเป็นรอบที่สอง เว้ยยย!! ใครก็ได้!!ช่วยทำอะไรกับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอกนี่ทีเถอะ!!
    “เอ๋? หรือคุณไม่สะดวกคะ?”
    “ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นครับ!! แต่เอ้อ...ผมไม่ได้รับเชิญไป...แบบนี้....จะไม่เป็นการเสียมารยาทหรอกเหรอครับ??”
    ผมรีบอธิบาย ก็แหงล่ะ คราวก่อนตอนเสนอหน้าเข้าไปในงานเลี้ยงของตระกูลHawkพร้อมผู้กองZala ผมก็ถูกมองหัวจดเท้า เท้าจดหัวมาแล้ว Miss Clyneพยักหน้าอย่างเข้าใจ หล่อนหัวเราะคิกคักแล้วจึงกล่าวตอบ
    “ข้อนั้น ดิชั้นจะเรียนให้ทางฝ่ายจัดงานของคอนแวนต์ทราบก่อนค่ะ และเท่านี้ หมวดAsukaก็จะถือว่าเป็นเจ้าหน้าที่ของทางRosettaด้วยแล้วนะคะ”

    ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองอ้าปากค้างไปนานแค่ไหน แต่เมื่อฟังคำอธิบายของMiss Clyneแล้ว ก็ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้น จนเผลอยิ้มออกมาเสียกว้าง รู้สึกเหมือนตัวเริ่มจะลอยได้
    “ถ...ถ้าเช่นนั้น....” ดวงตาของผมประสานเข้ากับดวงตาสีลูกหว้ากลมโตที่จ้องมาอย่างเอียงอาย “ผมก็ยินดีที่ได้ทำหน้าที่นั้นอย่างยิ่งครับ”
    “แล้วก็ยิ่งไปกว่านั้นถ้าจะไม่รบกวนมากจนเกินไป ดิชั้นอยากให้หมวดช่วยรออยู่ด้วยจนเลิกงานจะได้หรือเปล่าคะ จะได้รับStellarกลับไปด้วยกันเลย”
    “ครับ! ผมยินดีครับ”
    “คงต้องรบกวนแล้วล่ะนะคะ หมวด”
    Miss Lacus Clyne ยิ้มรับอ่อนโยน ขณะที่สะกิดStellarที่ยืนอยู่ข้างๆ สาวน้อยจึงยอบกายลงและกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา หากผมมองเห็นประกายตาวับวาว

    “ขอความกรุณาด้วยนะคะ”

    คุณเอ๊ย...! หัวใจผมพองโตคับอกจนแทบจะระเบิด นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตลูกผู้ชาย Shin Asukaที่จะได้รับสาวไปงานเต้นรำ

    สาว...เอ้อ...ถึง Stellarจะอายุแค่สิบสองก็เถอะนะ แต่...แน่นอนว่าในสายตาของผม....
    นับวันหล่อนจะยิ่งงดงาม....

    เย็นวันนั้นผมแทบจะเต้นสคิปออกจากโรงละคร Rosetta ด้วยหัวใจเบิกบาน สบายอารมณ์เสียจนมองอะไรรอบตัวเป็นสีชมพูไปซะหมด โอ๊ยย!! อยากจะร้องเพลงรักออกมาดังๆ
    นี่สินะ....ที่เค้าเรียกกันว่า เวลามี “ความรัก” อะไรๆก็สวยงามไปซะหมด

    ผมแอบหวังอยู่ในใจว่า แม้เวลานี้จะทำได้แค่เพียงพาหล่อนไปส่งและรับที่งานเลี้ยง ทำได้เพียงเฝ้ามองหล่อนพริ้วนิ้วมืออันงดงามไปตามเส้นสายของฮาล์ปเพื่อบรรเลงให้บรรดาแขกเหรื่อท่านอื่นๆได้รับฟัง แต่ซักวัน....
    ซักวัน ผมจะไปรับหล่อนเพื่อไปงานเลี้ยงเต้นรำ”ของเรา”โดยแท้จริงบ้าง

    ผมนึกขอบคุณ Miss Lacus Clyne เป็นเพราะหล่อนเปิดโอกาสให้ผมกับStellarแท้ๆ ....ทั้งที่ตามปกติหล่อนก็มักจะยุ่งอยู่กับการซ้อมร้องเพลง และการแสดง ก็ยังใส่ใจเรื่องเล็กน้อยของคนรอบข้าง
    สมแล้วที่คนทั่วทั้งลอนดอนพากันสรรเสริญหล่อนเป็นเช่น “เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลง”

    ว่าแต่...การที่หล่อนมาทำงานตามปกติเช่นนี้ไม่เป็นไรรึ? พอความคิดมาถึงจุดนี้ผมก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้านิ่งคิด ที่ผู้กอง Zala ขอลาพักร้องทั้งอาทิตย์นี่ ผมนึกว่าเพราะจะพา “ว่าที่เจ้าสาว” ของเขาไปฉลองเสียอีก?
    แต่นี่ก็ยังเห็น Miss Clyne มาทำงานที่ Rosetta ตามปกติ
    ...จะว่าไป...ที่สำคัญคือผมไม่สังเกตเห็นแหวนหมั้นที่ควรจะมีติดมือหล่อนเสียด้วยซ้ำไป ไอ้ครั้นจะออกปากถาม แหม อีกฝ่ายเป็นเลดี้ มันจะเสียมารยาทอย่างแรงเลยล่ะนะ
    อดคิดสงสัยไม่ได้ว่า....ระหว่างหล่อนกับผู้กอง Zala จะดำเนินไปในทิศทางไหนกันแน่?

    เอาเถอะ ขอให้ความสงสัยข้องใจของผมเป็นเพียงเรื่องเพ้อเจ้อไปเองเถอะ ทั้งสองคนก็เหมาะสมกันออกจะตายไป ถ้าได้ลงเอยกันด้วยดีก็เป็นเรื่องที่ควรยินดีนี่นะ
    ผมก็หวังไว้แบบนั้นนะ....
    ###################################

    ได้แอบเห็นบรรยากาศน่ารักๆของหมวด Shin Asuka กับแม่หนู Stellar เมื่อสักครู่นี้ ดิชั้นก็อดที่จะยิ้มไปด้วยไม่ได้ อันที่จริงดิชั้นก็ไม่มีเจตนาจะทำตัวเป็นกามเทพสื่อรักของใครต่อใคร เพียงแต่คิดว่า... ถ้าวันหนึ่ง Stellar ต้องไปจากที่นี่....นอกจากจะมีวิชาความรู้ติดตัวเพื่อดำรงชีวิตต่อไปได้แล้ว อย่างน้อยทางด้านจิตใจ เธอก็จะมีหมวดAsukaคนนั้นคอยให้กำลังใจไม่ห่าง

    สาวน้อยเชื้อสายยิวคนนั้น....ในอนาคตเมื่อเธอเติบโตขึ้น ดิชั้นก็หวังอยากจะให้เธอได้มีชีวิตที่สง่างาม
    เรื่องราวเลวร้ายที่เธอเคยพานพบมาก่อนที่จะมาอยู่ที่Rosettaแห่งนี้ ก็จะเลือนลางไปตามกาลเวลา
    แม้ว่า เธออาจจะ...ไม่มีวันลืมรอยแผลต่างๆที่เคยได้รับ เพราะแผลเป็นเหล่านั้นคือประจักษ์พยานของความโหดร้ายของมนุษย์กลุ่มหนึ่งที่กระทำต่อเธอ แต่ดิชั้นมั่นใจว่า Stellarในวันนี้และวันต่อไปข้างหน้าจะไม่ปล่อยให้ความทรงจำเหล่านั้นตามทำร้ายตนเองอีกต่อไป

    คนเรานั้น....บางเรื่องอยากลืม เราก็กลับจำได้ดี....
    เพราะฉะนั้น ทำไมเราจึงไม่เรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่กับมันเล่า?

    “ยอมรับและเรียนรู้จากอดีต ทำความเข้าใจกับมัน เพื่อนำไปแก้ไขไม่ให้เรื่องเลวร้ายซ้ำสองเกิดขึ้นอีก ไม่ว่าจะกับตัวเราเอง และผู้อื่น” คุณพ่อเคยบอกดิชั้นเอาไว้เช่นนั้น “แต่มนุษย์ส่วนใหญ่มักเลือกที่จะลืม ตลกมั๊ยล่ะลูก?”
    สิ่งที่คุณพ่อพูดวันนั้นไม่ผิดเลย มันเป็นความจริง แม้แต่ตัวดิชั้นเอง....

    ดิชั้นส่ายหน้าเบาๆ คิดเรื่องอื่นเถิด Lacus Clyne เรายังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะไม่ใช่หรือ?
    สัญญากับตัวเองแล้วนี่ว่า จะไม่ปล่อยให้”คนอื่น”เขามาทำร้ายเราได้สำเร็จ
    มีแต่จะทำให้เขาหัวเราะเยาะอย่างสมหวังเสียมากกว่าก็เท่านั้น

    “อ้า!คุณหนูLacusมาพอดี กำลังปรึกษาเรื่องเพลงที่จะนำไปขับร้องในงานวันพรุ่งนี้พอดีเลยล่ะครับ”
    ที่โต๊ะรับรองในห้องทำงาน คุณNicole คีตกวีประจำวงดนตรีของเรากำลังนั่งรออยู่แล้ว เขาผุดลุกขึ้นพร้อมกับเอกสารในมือ ดิชั้นรับมาจึงต้องร้องอุทานออกมาอย่างดีใจ
    “ตายจริง! นี่บทกวีที่ดิชั้นเคยแต่งไว้นี่นา”

    “ครับ คุณหนูเคยเอามาให้ผมอ่านหนนึงไงครับ เมื่อซักเดือนก่อนนี่หล่ะ ประทับใจเหลือเกิน ผมเลยเอามาใส่ทำนองให้จนได้”
    เขากล่าวยิ้มๆอย่างชื่นชมจนดิชั้นอดจะรู้สึกละอายไม่ได้
    “ดิชั้นแค่นั่งเขียนตอนว่างๆ ฝันๆเพ้อเจ้อก็เลยเขียนขึ้นมาเท่านั้นเองล่ะค่ะ คุณNicoleยังอุตส่าห์จำได้”
    เมื่อฟังคำอธิบาย เขาก็นิ่งยิ้ม แต่ในดวงตานั้นพราวระยับ
    “ค่ำคืนอันเงียบงัน.....เป็นชื่อที่เพราะมากเลยล่ะครับ เอ....สงสัยจังว่าคุณหนูกำลังคิดถึงใครตอนที่เขียนมันออกมา”

    ดิชั้นนิ่งอึ้งไป บนบรรทัดตัวโน้ตนั้นคือถ้อยคำที่ดิชั้นเรียงร้อยขึ้นมาเป็นบทกวีนั้น หลังจากได้อ่านรวมเล่มบทกวีซอนเนตของElizabeth Browningและ Robertผู้เป็นสามี....ที่มีใครบางคนเคยให้ยืมมา
    คนๆนั้นเคยยื่นหนังสือรวมบทกวีนั้นให้ ดวงตายิ้มหยีใกล้กระจกแว่นทรงกลมกรอบทอง
    “เป็นโคลงซอนเน็ตที่ทั้งสองคนได้เคยเขียนตอบโต้กันก่อนที่จะได้แต่งงานกัน รวมทั้งหลังแต่งงานกันด้วยครับ”
    “แหม น่ารักจัง....ขนาดแต่งงานกันแล้วก็ยังเขียนกวีตอบโต้กันอีก”
    ดิชั้นเผลออุทานออกไปอย่างตื่นเต้น เขาหัวเราะเสียงใสจนดวงหน้าที่น่าจะเคร่งขรึมอย่างนักวิชาการดูสว่างไสว ราวกับหนุ่มน้อยธรรมดา
    “อ่านไม่ยาก แต่ก็เต็มไปด้วยข้อคิดและปรัชญา ไม่ใช่บทกวีรักเพ้อๆธรรมดา ผมคิดว่าคุณน่าจะชอบ”

    มีบทกวีบทหนึ่งที่ดิชั้นจำได้ขึ้นใจ...เพราะขอให้เขาอ่านให้ฟัง เพราะบทซอนเน็ตนั้นมีท่วงทำนอง มีจังหวะจะโคนที่....หากอ่านออกเสียงได้ถูกต้องจะไพเราะมาก
    “ผ...ผมอ่านแล้วไม่เพราะหรอกครับ!!” ใบหน้าคมเข้มใต้ผมสีบรูเน็ตแดงจัด มือไม้ปัดปฏิเสธวุ่นวาย “ซอนเน็ตน่ะถ้าไม่อ่านด้วยอารมณ์จะไม่เพราะเลยนะครับ!”

    แต่สุดท้ายเมื่อดิชั้นรบเร้ามากขึ้น แถมมีStellarช่วยผสมโรงช่วยออดอ้อน เขาก็ใจอ่อน ยอมอ่านออกเสียงให้ฟังอย่างเสียไม่ได้

    ทั้งๆที่ตอนแรกเพียงแต่ตั้งใจอยากจะแกล้งเขาเล่นเท่านั้น แต่กลับพบว่า...เสียงของเขากลับนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ

    If thou must love me, let it be for naught
    Except for love's sake only. Do not say
    I love her for her smile--her look--her way
    Of speaking gently,--for a trick of thought
    That falls in well with mine, and certes brought
    A sense of ease on such a day--
    For these things in themselves, Beloved, may
    Be changed, or change for thee,--and love, so wrought,
    May be unwrought so. Neither love me for
    Thine own dear pity's wiping my cheek dry,--
    A creature might forget to weep, who bore
    Thy comfort long, and lose thy love thereby!
    But love me for love's sake, that evermore
    Thou may'st love on, through love's eternity.
    (จากบทหนึ่งในรวมโคลงSonnet from Portuguese โดย Elizabeth Barret Browning)


    เมื่อคิดย้อนมาจนถึงวันนี้....หัวใจกลับเต้นแรงจนห้ามไม่อยู่ ดวงตาสีแอมมิทิสต์ใต้กระจกแว่นนั้นมิได้มองมา หากถ้อยคำ และน้ำเสียงนั้นกลับลึกซึ้งตราตรึงในใจเสียเหลือเกิน

    จนไม่อาจลืมเลือนไปได้....

    “คุณหนูครับ?”
    ดิชั้นสะดุ้งเฮือกเมื่อคุณNicoleเรียกเบาๆ นึกตำหนิตัวเองที่เผลอไปคิดเรื่องไม่เป็นสาระเมื่อครู่
    “เอ่อ...ข...ขอโทษค่ะ ดิชั้น.....”
    แต่คุณคีตกวีหนุ่มน้อยกลับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
    “ผมว่าแล้ว....คุณหนูใจลอยบ่อยๆแบบนี้ ต้องคิดถึงคุณตำรวจคนนั้นแน่ๆเลยใช่มั๊ยล่ะครับ?”
    “เอ๊ะ?”
    “ผู้กอง Athrun Zalaสินะครับ? ผมได้ยินเค้าลือกันให้แซ่ดว่าผู้กอง Zalaน่ะหนีออกมาจากงานเลี้ยงของตระกูลHawkเพื่อมาขอคุณแต่งงาน”

    ดิชั้นนิ่งอึ้งไป ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องเล่าปากต่อปากจะแพร่ไปได้รวดเร็วขนาดนี้
    Athrun.... ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามและความไม่เข้าใจของเขาปรากฏขึ้นในความทรงจำ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา....ก็ไม่ได้พบกันอีกเลย เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ?

    จะเข้าใจคำที่ดิชั้นกล่าวกับเขาในวันนั้นหรือยัง? ที่ดิชั้นบอกกับเขาว่า....
    “กรุณาอย่าคิดว่าดิชั้นร้ายกาจเลยนะคะ เพราะ...ดิชั้นเองก็รักคุณค่ะ...แต่ความรักของดิชั้นที่มีให้คุณ คือความปรารถนาดีอย่างบริสุทธิ์ใจที่จะไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นอื่น มิตรภาพอย่างไรหล่ะคะ”

    “เขาขอดิชั้นแต่งงานก็จริง....”
    “เอ๋??? นี่จริงหรือครับนี่??ถ้างั้นนี่....!!” คุณNicoleอุทานออกมาด้วยความยินดี จนเมื่อดิชั้นกล่าวอธิบายต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
    “แต่เราแต่งงานกันไม่ได้หรอกค่ะ”
    “เอ๊ะ???” คราวนี้สีหน้าของคีตกวีหนุ่มน้อยยิ่งแสดงความงงงวยมากขึ้นไปอีก ดิชั้นได้แต่อมยิ้มจางๆ

    จะกล่าวความจริงทั้งหมดออกไปว่า แท้จริง...เป็นเพราะAthrun”ไม่เคย”รักดิชั้นดังเช่นคนรักแบบนั้น เขาก็คงเสียหายน่าดูในฐานะของผู้ชายคนหนึ่ง
    แต่ความจริงอีกข้อที่ดิชั้นยึดถือ และไม่เคยคิดปฏิเสธก็คือ....
    “เราเป็นเพื่อนกันค่ะ” ดิชั้นย้ำคำว่า “เพื่อน” อย่างหนักแน่น “เราเป็นเพื่อนกันเสมอมาค่ะ เหมือนกับที่ดิชั้นเป็นเพื่อนกับคุณNicole เหมือนที่ดิชั้นเป็นเพื่อนกับคุณ Darcosta.... เปลี่ยนไม่ได้หรอกค่ะ”
    เพราะ...ไม่อยากเปลี่ยนและในเวลาเดียวกัน มันก็เปลี่ยนไม่ได้

    “ถ้า....คำว่ารัก....ทำให้ต้องสูญเสียคนดีๆคนนึงไปจากชีวิต ดิชั้นขอเลือกที่จะไม่เปลี่ยนแปลงเรื่องราวระหว่างเราดีกว่า....”
    ดิชั้นทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง แท้จริงเพียงแต่ไม่อยากให้คู่สนทนาอ่านความรู้สึกที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังดวงตาคู่นี้ได้ เขาทำหน้าเหมือนอยากจะซักถามต่อ แต่ก็หยุดไปเมื่อดิชั้นไม่กล่าวว่ากระไรต่อ

    คำว่า “รัก”.....ทำลายความรู้สึกที่ดีที่เราเคยมีให้ใครบางคนๆนั้นไปแล้ว....ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้กับใครอีก เพราะอย่างน้อยดิชั้นเชื่อว่า....เมื่อยังมีคำว่า “คุณเป็นเพื่อนของดิชั้น” อยู่ ต่อให้วันนี้ถูกโกรธมากแค่ไหน ก็ย่อมได้รับการให้อภัยในสักวันหนึ่ง

    “สรุปสั้นๆก็คือ....ดิชั้นจะไม่เปลี่ยนไปใช้นามสกุลของใครในเร็วๆนี้แน่นอนค่ะ ว่าจะอยู่ร้องเพลงแล้วก็หาเรื่องกวนใจคุณNicoleแล้วก็ทุกคนในRosettaแห่งนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าคุณWaldfelเธอจะหาผู้ถือหุ้นรายอื่นมาซื้อหุ้น 30% ของดิชั้นไปได้นั่นแหล่ะ”
    ดิชั้นยิ้มหวานขณะเลือกที่จะกล่าวติดตลกเพื่อตัดบทหัวข้อสนทนาชวนอึดอัดใจเมื่อครู่ ก่อนจะเป็นฝ่ายเปลี่ยนเรื่องบ้าง เพราะนึกขึ้นมาได้ว่าเรื่องที่จะกล่าวต่อไปนี้ดิชั้นคิดว่ามันสำคัญกว่ามากนัก
    “ว่าแต่ว่า....มีข่าวคราวของคุณ Darcostaบ้างหรือยังคะ?” น้ำเสียงของตัวเองเร่งร้อนอย่างเห็นได้ชัด เพราะนี่เป็นวันที่ 2 แล้วที่คุณผู้จัดการโรงละครหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย คุณNicoleจึงตอบด้วยสีหน้ากังวลไม่แพ้กัน
    “ยังเลยครับ” ท่าทางเขาเองก็หนักใจไม่น้อย “เมื่อคืนผมรอโทรศัพท์จากพวกStingที่มอบหมายให้ไปช่วยตามหาคุณDacostaทั้งคืน ก็ยังไม่ได้รับความคืบหน้าใดๆ....”

    คุณDarcosta.....

    มื่อสองวันก่อนที่ได้คุยกัน....ก่อนเขาจะขึ้นรถม้าเดินทางไปเป็นตัวแทนของคุณWaldfelและดิชั้น ในการฟังมติการประชุมของทางสมาคมผู้ประกอบการโรงละครแห่งลอนดอน เขายังยิ้มให้กำลังใจดิชั้น
    “ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณหนู ในฐานะที่ผมเองก็มีอาชีพหลักเป็นทนายความ รับประกันได้ว่า Rosetta ไม่เคยทำผิดข้อกำหนดของสมาคม ซ้ำยังไม่เคยละเมิดสัญญาการเช่าซื้อที่ดินกับพวกAllsterเลยซักครั้ง ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลล่ะก็ ผมยกกฎหมายมาสู้ได้อยู่แล้ว”
    มือของเขาวางบนไหล่ของดิชั้นเบาๆอย่างสุภาพ
    “ตอนนี้ผมอยากให้คุณหนูทำใจให้สบาย แล้วรอฟังข่าวนะครับ”
    เวลานั้นดิชั้นได้แต่เพียงฝืนยิ้มและกล่าวกับเขาว่า
    “....ค่ะ ดิชั้นฝากด้วยนะคะ คุณDarcosta”
    เขาหันมายิ้มอีกครั้ง ก่อนที่รถม้าจะออกตัวไป

    ดูเหมือน....ตัวเขาเองก็จะดูออกว่าดิชั้นมีเรื่องกังวลทับถมอยู่ในใจมากมายนัก เพราะแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาก็เป็นอีกคน นอกเหนือจากคุณพ่อ และคุณWaldfelที่สามารถมองดิชั้นได้อย่างทะลุประโปร่ง
    เพียงแต่ เขาไม่เคยเอ่ยมันออกมาเท่านั้นเอง....

    ทั้งดิชั้นและคุณคีตกวี Nicole Armafieต่างตกอยู่ในความเงียบทั้งคู่ เราไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นพูดถึงสิ่งที่คิดอยู่ในใจเวลานั้น จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของดิชั้นดังขึ้น
    กริ๊งงงงงงง
    กริ๊งงงงงงง
    ทำให้ดิชั้นต้องรีบเอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์ขึ้นกรอกเสียงลงไปอย่างรีบร้อน แม้จะพยายามควบคุมเสียงตัวเองให้สงบมากเท่าไร แต่ก็ยังสั่นอย่างรู้สึกได้
    “ค่ะ Lacus Clyneค่ะ….!”
    “คุณหนูหรือครับ? นี่ผมเอง Stingครับ”
    “Stingเหรอจ๊ะ??”


    เสียงหนุ่มน้อยที่ปลายทางทำให้ดิชั้นรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย แม้จะไม่ใช่เสียงของคุณDarcostaอย่างที่คาดไว้ก็ตาม ดิชั้นหันไปบอกคุณNicoleที่รีบร้อนลุกขึ้นจนเก้าอี้หงายไปด้านหลัง
    “Stingน่ะค่ะ”
    “อย่างนั้นหรือครับ??” เขาละล่ำละลักเสียงถามอย่างตื่นเต้น ขณะที่ตั้งใจฟังสิ่งที่ดิชั้นกรอกเสียงถามลงไปในหูโทรศัพท์
    “เป็นยังไงกันบ้างจ๊ะ ได้เรื่องบ้างมั๊ย?”
    เสียงที่ปลายทางนั้นดูสับสนวุ่นวาย ดิชั้นได้ยินทั้งเสียงหวูดเรือกล และเสียงผู้คนขวักไขว่ จนดูเหมือนว่ามันจะทำให้Stingต้องพยายามตะโกนเสียงแข่งไปด้วย
    “ขอโทษนะครับคุณหนู! คือตอนนี้ผมกับAuelอยู่ที่ท่าเรือแถบEast-Endครับ เสียงมันดังหน่อยนะครับ!”
    “East-End?” ดิชั้นขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ “ไปที่นั่นทำไมกันจ๊ะ??”

    แม้จะตระหนักดีว่า เด็กหนุ่มนักเชลโลของโรงละครและเพื่อนของเขาเกิดและเติบโตในย่านสลัมเสื่อมโทรมแห่งนั้น แต่ดิชั้นก็ยังอดห่วงไม่ได้
    “พวกเราไปสืบมาหลายๆที่แล้ว ได้ความมาว่าหลังจากออกจากสมาคมฯมาแล้ว มีคนเห็นคุณDarcostaนั่งรถม้ามุ่งหน้ามาทางนี้ครับ”

    คุณDarcostaน่ะรึ??
    ดิชั้นใจหายวาบ คุณDarcostaจะไปทำอะไรที่ย่านชุมชนแออัดแห่งนั้น?
    ย่านที่ได้ชื่อว่า....เต็มไปด้วยการค้าผิดกฎหมายและอาชญากรรมเช่นนั้น!

    “พวกผมเองก็ไม่แน่ใจหรอกครับว่า เขามาทำอะไรในที่แบบนี้ แต่ยังไงก็จะลองสืบต่อไปดูให้มันรู้กันไป จะเรื่องดีหรือไม่ดีก็ตาม ไม่คิดอยากพึ่งพวกตำรวจเลยด้วย เฮ่อ!”
    ดิชั้นนิ่งฟังStingกล่าว อดรู้สึกหนักใจไม่ได้ แต่เผลอแป๊บเดียวก็ได้ยินเสียงเหมือนคนแย่งของกันก่อนที่อีกเสียงหนึ่งที่แหลมกว่าเล็กน้อยจะดังแทรกขึ้นแทนที่
    “คิดจะเอาหน้ากับคุณหนูคนเดียวรึไงเจ้าSting!!! คุณหนูครับ ถ้าไม่มีผมอยู่ด้วยยังไงก็สืบมาไม่ได้ถึงขนาดนี้หรอก!! ไม่ต้องห่วงนะครับ! ไม่ว่ายังไงพวกเราก็จะตามหาคุณDarcostaให้พบให้ได้!!! สัญญาเลยครับ!!”
    “Auel?”
    ดิชั้นพึมพำชื่อของหนุ่มน้อยเลือดร้อน แม้จะไม่ใช่น้ำเสียงสุภาพนุ่มนวล แต่ดิชั้นรู้ดีว่าเด็กทั้งสองคนนั้นตั้งใจจริง

    เพราะสำหรับทั้งสองคน Mr.Martin Darcosta ก็ถือว่าเป็นอีกคนที่มอบชีวิตใหม่ให้กับพวกเขา ฉะนั้น ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม หากเป็นเรื่องของ Rosetta แห่งนี้ ทั้งสองคนจะไม่มีวันเพิกเฉย

    “ขอบใจมากนะจ๊ะ ทั้งสองคน....” ดิชั้นเอ่ย พยายามจะยิ้ม... “ระวังตัวกันให้มากๆด้วยนะ”
    “ไม่ต้องห่วงครับคุณหนู!!” Auelหัวเราะลั่นอย่างมั่นใจตามนิสัยของเขา “ยังไงผมกับเจ้าStingมันก็เคยกินนอนแถบนี้มาก่อนที่จะเข้าไปอยู่ที่ Rosetta อยู่แล้ว ให้หลับตาเดินยังได้เลย พรุ่งนี้พวกเราก็ไม่ได้มีงานอะไรด้วย พวกคุณหนูต่างหากล่ะที่ต้องลำบากกับงานแรกของยัยStellar...อุ๊บ!!!”
    ดูเหมือนโทรศัพท์จะถูกแย่งยืนไปจนได้ ดิชั้นถึงได้ยินเสียง Sting เข้ามาแทนที่อีกครั้ง
    “ขอโทษครับคุณหนูที่เจ้า Auleมันพูดเรื่อยเปื่อย ถ้ายังไงพรุ่งนี้พยายามให้เต็มที่นะครับ!! ฝากยัยStellarด้วยนะครับ งานแรกของยัยนั่นซะด้วย ยิ่งป้ำๆเป๋อๆอยู่”

    ช่างเป็นถ้อยคำฝากฝังถึงเพื่อนคนสำคัญที่แปลกประหลาดนัก หากแท้จริงดิชั้นสัมผัสได้ถึงความห่วงใยมากมายของทั้ง StingและAuelที่มีต่อสาวน้อยชาวยิวตัวเล็กคนนั้น
    “ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ ชั้นเองก็จะทำเต็มที่เหมือนกัน”

    อดที่จะระบายยิ้มออกมาไม่ได้....
    ดิชั้นพยายามบอกกับตัวเองในเวลานี้ว่า นี่ต่างหากเล่า....ผู้คนที่รักและเชื่อในตัวเรา
    คนที่เราควรเฝ้าคิดห่วงหา

    ....ไม่ใช่ใครอื่นเลย....

    แต่เพราะอะไร....แม้จนถึงวินาทีนี้ ดิชั้นก็ยัง....
    ไม่อาจลืมร่องรอยความอบอุ่นและรุ่มร้อนที่ประทับบนริมฝีปากได้

    มือที่วางอยู่บนโต๊ะ เผลอกำบทละครที่เพียรพยายามเขียนใหม่มาตลอดทั้งคืน......
    #################################

    ณ ภาควิชาปรัชญาการเมือง คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งลอนดอน

    ผมเคยแอบได้ยินพวกอาจารย์ประจำคณะอื่นๆหลายคนวิพากษ์วิจารณ์คณะของเราว่าเป็น “คณะแห่งการเอะอะโวยวาย” ซึ่งเรื่องนั้นสำหรับผมแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายแต่อย่างใด นั่นเป็นเพราะเสียงพูดคุยถกเถียงกันด้วยประเด็นปัญหาทั้งทางการเมือง,เศรษฐกิจและสังคมได้อย่างอิสระภายใต้ขอบเขตว่าด้วย ”เสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น” นี่แหละ ที่เป็นเสน่ห์สำคัญของคณะเราและทำให้ไม่มีวันใดที่ผมไม่อยากมาสอนหนังสือ
    ด้วยเหตุดังกล่าว การถกเถียงและอภิปรายที่ถูกนำมาใช้อย่างกว้างขวางนั้นจึงทำให้ทั้งบรรดาอาจารย์และนักศึกษาค่อนข้างจะสนิทสนมกัน บรรดาลูกศิษย์ลูกหาทั้งที่ยังเรียนอยู่และที่จบไปแล้วต่างสามารถที่จะเดินเข้าเดินออกภายในภาควิชาและคณะของตนได้ราวกับเดินเล่นในบ้าน ทำให้ทุกๆวันที่มหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความคึกคักของบรรยาการทางวิชาการ

    จึงเป็นเหตุให้วันนี้....ภายในห้องทำงานรูปสี่เหลี่ยมของผม อาจารย์ประจำภาควิชาปรัชญาการเมืองคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาประจำตำแหน่งได้เพียงสี่เดือน นอกจากเสียงรัวสนั่นของเครื่องพิมพ์ดีด ที่ผมขอให้พวกนักศึกษาผู้ช่วยสอน ช่วยพิมพ์ต้นฉบับบทความวิเคราะห์การเมืองเรื่องใหม่ที่เตรียมจะนำลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการสำหรับเดือนหน้าแล้ว ยังมีเสียงคุยกันจ้อกแจ้กราวกับนกกระจอกแตกรังของพวกลูกศิษย์ตัวแสบทั้งหลายด้วย เจ้าพวกนี้ลากเก้าอี้จากห้องทะเบียนเข้ามานั่งล้อมโต๊ะทำงานของผมหน้าตาเฉย บทสนทนาส่วนใหญ่ก็วนอยู่เกี่ยวกับเรื่องสอบที่เพิ่งผ่านพ้นไป กิจกรรมของชมรมปรัชญาการเมืองที่เพิ่งจะกลับมาคึกคักในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านๆมา ลามไปจนถึงปัญหาที่ว่า ช่วงปิดเทอรมนี้จะทำอะไรกันดี

    “อาจารย์ล่ะครับ?” Kuzzey Buskirk นักศึกษาหนุ่มช่างพูดประจำกลุ่มหันมาถามผมที่เพิ่งจะวางมือจากหนังสือรวมบทความวิพากษ์สังคมในแนวอภิปรัชญาเล่มล่าสุด
    “หือ?”
    “ช่วงปิดเทอรมหน้าร้อนนี้อาจารย์จะไปพักผ่อนที่ไหนรึเปล่าครับ?”
    “ให้มันน้อยๆหน่อยคุณBuskirk ปิดเทอรมน่ะ นักเรียนเค้าปิดกัน คนเป็นอาจารย์ไม่ได้ปิดไปด้วยซักหน่อย แล้วอีกอย่าง” ผมแกล้งแค่นยิ้มอย่างเป็นต่อ “ลืมไปรึเปล่าน่ะว่าชะตากรรมเกรดวิชาปรัชญาการเมืองของพวกคุณอยู่ในกำมือผม? อย่ามาพูดเยาะเย้ยให้คนไม่ได้พักงานแบบผมอารมณ์เสียจะดีกว่า”
    เสียงโห่ฮาป่าทักท้วงดังขึ้นระงม ผมเลยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไปตามเรื่อง ในใจอดจะนึกขำเจ้าพวกนี้ไม่ได้

    อาจจะเพราะว่าการสอบเก็บคะแนนทั้งหลายก็ยุติลง ช่วงเวลาของการนั่งหลังขดหลังแข็งเพื่อทำข้อสอบก็ได้ผ่านไป จนใกล้จะได้เวลาของการปิดเทอรมภาคฤดูร้อนแล้วกระมัง เจ้าพวกนี้ถึงได้มีอารมณ์มานั่งสังสรรค์กันในห้องทำงานผมแบบนี้เนี่ย แต่เมื่อหวนนึกถึงตัวเองสมัยที่ยังเป็นนักศึกษาวิชารัฐศาสตร์และการเมืองที่ปารีส มันก็คล้ายๆแบบนี้แหล่ะ ผมกับพวกเพื่อนร่วมรุ่นอีกหลายคนก็ชอบไปรวมตัวในห้องทำงานของอาจารย์ที่สนิทด้วยเสมอ

    จนกระทั่งเรื่องราววันนั้น....หลังจากเหตุการณ์ในวันที่มีการเดินขบวนไปยังจัตุรัสเลอ คองคอร์ด บรรยากาศแบบนั้นก็....

    “เอาล่ะๆ เงียบๆไปเลยดีกว่า” ผมโบกมืออย่างรำคาญพลางตัดบท นัยหนึ่งก็เพื่อจะปัดภาพความทรงจำเก่าๆนั้นออกไปด้วย “ไหนๆก็อุตส่าห์มารวมตัวกันช่วยทำบทความส่งทางมหาวิทยาลัยจนเสร็จทั้งที ออกไปหาอะไรดื่มกันข้างนอกดีกว่า ผมเลี้ยงเอง”

    พูดไม่ทันจบประโยคดี บรรดาตัวแสบทั้งหลายก็ส่งเสียงร้องฮือฮาอย่างตื่นเต้นดีใจราวกับฝูงลิงกังที่ถูกปล่อยเข้าป่าซะอย่างนั้น
    “กรึ๊บๆน่ะเหรอครับอาจารย์!!!”
    “วู๊ววว!!!เซอร์ไพรส์มากพวกเรา!!อาจารย์Yamatoเลี้ยงเหล้า!!!”
    “วู๊วววววๆๆ!!!”
    “โต้รุ่ง!โต้รุ่ง!!”

    เท่านั้นแหล่ะ ผมก็ต้องขมวดคิ้วทันที หึ๊???ผมไปพูดแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันรึ??เอ้า! เอากันใหญ่เลย เจ้าพวกนี้!
    “หยุดเลย!ผมไม่ได้พูดแบบนั้นซักคำ” ผมบ่นงึมงำขณะที่ลุกขึ้นสะบัดเสื้อโค้ทสีกรมท่าตัวยาวที่พาดอยู่บนพนักเก้าอี้ขึ้นสวม “อย่างพวกคุณน่ะ แค่ฟิชแอนด์ชิพส์กับชาดำแถวร้าน Uncle Tom ข้างมหา’ลัยก็เกินพอแล้ว จะให้มากกว่านั้น ไม่เอาด้วยหรอก”

    นั่นจึงทำให้เสียงฮือฮาเปลี่ยนเป็นเสียงโห่ระงมอีกรอบ
    “บู่~~~~!!!โห!!!อารายอ่ะ อาจารย์!!”
    “คนเค้าอุตส่าห์มาช่วยทำงาน เลี้ยงแค่นี้อ่ะนะ??”
    ผมเลยโต้กลับไปมั่งว่า
    “ไม่ต้องมาบ่นเลย พวกคุณเป็นเด็กโครงการอาหารกลางวันเพื่อน้องผู้ยากไร้รึยังไงห๊ะ?ถึงต้องให้ผมเลี้ยงเยอะๆน่ะ! ผมเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยกินเงินเดือนนะ ไม่ใช่ลูกคหบดีที่ไหน”
    “อ้าว! ก็แล้วเป็นบุตรชายท่านฑูตนี่ยังไม่เรียกว่าคหบดีอีกเหรอครับอาจารย์?”
    นายRay Za Barrel ที่นั่งพิมพ์ดีดบทความอยู่เงียบๆไม่พูดไม่จาอยู่เป็นนาน ในที่สุดก็เปิดปากพูดจนได้ แล้วก็ยังสามารถเบี่ยงหัวหลบจากที่แปรงลบกระดานที่ผมเขวี้ยงใส่ได้อย่างรวดเร็วซะด้วยสิ (แต่ถึงจะพลาดเป้าไป ไอ้เจ้าแปรงลบกระดานที่ว่าก็ยังพุ่งไปกระแทกหน้าของพวกตัวแสบคนอื่นจนหน้าหงายได้ล่ะนะ)

    “เฉยเหอะคุณ Za Barrell หนอย....เดี๋ยวนี้ชักจะพูดเก่งขึ้นทุกวันเกินไปหน่อยแล้วนะ” ผมเข่นเขี้ยวด้วยสีหน้าเซ็งๆ พลางปัดฝุ่นออกจากมือก่อนจะถามเจ้าเด็กแสบทั้งหมดอีกครั้ง “แล้วนี่ตกลงพวกคุณจะเอายังไง? จะไปรึไม่ไปกัน??”
    เสียงตอบรับอ่อยๆดังขึ้นพร้อมกันแม้จะมีเสียงบ่นงึมงำๆว่า “กินของฟรี ยังดีกว่าให้จ่ายตังค์กินเอง”ให้ได้ยินแว่วๆก็ตาม กลุ่มนักศึกษาค่อยๆทะยอยเดินออกจากห้องพร้อมเสียงคุยกันจ้อกแจ้ก แต่ก่อนที่พวกเราจะเดินออกจากห้องไปจนหมด ผมก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างที่อีกมุมหนึ่งของห้องทำงานเสียก่อนจนต้องหยุดกอดอกมอง

    และคงไม่แปลกใจนัก หากจะไม่เห็นนาย Tolle Khoenikหนึ่งในแก๊งนักศึกษาตัวแสบ กำลังส่งเสียงเล็กเสียงน้อยไปตามสายโทรศัพท์แบบนั้น

    “คร้าบ.....รักคร้าบ...รักMillyที่สุดอยู่แล้ว.....”

    อ้อ...ท่าทางปลายสายจะเป็นสาวน้อยคู่หมั้นกระมัง? ผมรู้ได้ทันที เพราะเคยได้ยินหมอนั่นเรียกชื่อเล่นคู่หมั้นของตนออกบ่อยไป

    เท่าที่ผมพอทราบมาจากท่านแม่.... Milliaria Hawl บุตรีของคหบดีเจ้าของกิจการโรงงานทอผ้าไหมแถบแมนเชสเตอร์ปีนี้เพิ่งจะอายุ 16 ปีและยังไม่ได้ออกงานเปิดตัวในวงสังคมอย่างเป็นทางการ ทั้งสองครอบครัวก็ดูเหมือนจะหมั้นหมายกันไว้แต่เล็กแต่น้อย เท่าที่ทราบจากแหล่งข่าวในวงสังคมก็คือ หนุ่มสาวทั้งสองคนดูจะมีใจให้กันไม่น้อย และได้คาดการณ์เอาไว้ว่า ทันทีที่นายน้อยของตระกูล Khoenikเรียนจบ ก็จะมีงานแต่งงานทันที

    “ก็รู้อยู่นี่นา เค้ารอตัวเองอยู่คนเดียวแหล่ะ น๊า...นะๆ”
    เรื่องนั้นน่ะ....คนรักกัน ผมก็เข้าอยู่หรอก
    แต่ว่า....ไอ้หน้าตา น้ำเสียงหวานเจี๊ยบกับท่าทีระรื่นใจซะขนาดนี้มันทำให้ผม....

    .....หงุดหงิดเป็นบ้า!

    “อ๊ะ!?Madameมาแล้วเหรอ?? เสียดายจัง....อื้อ รักครับ พรุ่งนี้จะไปรับที่หอก่อนใครเลยนะจ๊ะ...จ้า~~รักนะ ก็รู้นี่นา พรุ่งนี้แต่งตัวสวยๆรอเราน้า อื้อๆ”

    อ้อยอิ่งเหลื๊อเกิน.....แล้วที่กำลังใช้อยู่นั่นน่ะ....มันโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของผมนะ อื้ม! มันช่างกล้านัก เจ้าหมอนี่....!

    แต่ถึงกระนั้น ผมก็ยังใจดีพอที่จะรอให้นายTolle Khoenik วางสายโทรศัพท์ให้เรียบร้อยซะก่อน แถมยังปล่อยให้ฮัมเพลงรักอย่างมีความสุขด้วยนะ เอาซี่ ก่อนที่ผมจะคว้าหนังสือเล่มที่อยู่ใกล้มือที่สุดเขวี้ยงไปกระแทกกลางกระหม่อมของเจ้าลูกศิษย์ตัวแสบดังปั้ก!!!
    “โอ๊ยยย!!! ทำอะไรอ่ะอาจารย์????” มันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผมทันทีที่โงหัวขึ้น แต่ก็ไม่ทันจะได้ร้องอุทธรณ์ใดๆก็ถูกบรรดาสหายร่วมชั้นเรียนผสมโรงกันปาหนังสือใส่ด้วยความหมั่นไส้ยกใหญ่
    “ไม่ต้องมาพูดดีเลย เจ้าTolle!!!”
    “หนอยแน่ะ!!มีความสุขนักนะแก!!”
    “ตายซะๆ!!!”
    “โอ๊ยยๆๆๆๆ!!!มันเจ็บนะเฟ้ยยย!!!พวกแก๊!!!”

    ผมแค่นยิ้มน้อยๆขณะที่กล่าว “ท่าทางจะเพลิดเพลินเจริญใจกับการคุยโทรศัพท์เหลือเกินนะ คุณKhoenik หนอย.... ไอ้เรารึก็นึกชมอยู่ในใจว่า แหม ทำงานเงียบเชียว ชะ! ที่ไหนได้”
    “โธ่!!อาจารย์!!!”

    “ก็น่าเห็นใจอยู่ไม่ใช่น้อยนะครับอาจารย์” คุณZa Barrell (หนึ่งในคนที่ทำเป็น”เนียน”ช่วยระดมปาหนังสือใส่เจ้าคนน่าหมั่นไส้เมื่อครู่) เปรยขึ้นด้วยสีหน้าราบเรียบตามเคย “เพราะพรุ่งนี้ เจ้าตัวเค้าจะต้องเตรียมเนื้อเตรียมตัวไปรับคู่หมั้นสาวที่หอพักในคอนแวนต์สุดเฮี้ยบอย่าง St. Angela Ursuline Conventน่ะสิ”
    “เจ้าRay!!!พูดได้พูดเอาเลยนะเฟ้ย!!!”

    St. Angela Ursuline Convent? ชื่อของคอนเวนต์ทำให้ผมต้องเลิกคิ้ว จนเผลอหลุดปากออกไป
    “คอนแวนต์นั่น....น้องสาวผมเรียนอยู่นี่”
    “เอ๋? จริงเหรอครับอาจารย์??” คุณKhoenikร้องขึ้นอย่างแปลกใจระคนกระตือรือร้นด้วยความอยากรู้ “แหม! โลกกลมจริง Millyน่ะปีนี้เรียนอยู่เกรด 10 ครับ อีกสองปีก็จบแล้วล่ะ น้องสาวอาจารย์ล่ะครับ?”

    ผมนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนตอบ
    “จะว่าเป็นน้องสาวแท้ๆก็ไม่ใช่หรอก เป็นลูกสาวของลุงผมน่ะ แต่เราก็สนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ ปีนี้...อืม....ตอนนี้เรียนเกรด 11 น่ะ เอ๊ะ! เดี๋ยวสิ! อย่ามาทำเปลี่ยนเรื่องนะ!! โทรศัพท์บนโต๊ะผมที่คุณใช้เมื่อกี๊มันของหลวงนะ กล้ามากที่ใช้โทรไปหาสาวน่ะ!!”

    ช่วงท้ายพอเห็นผมยังจำ “ความผิดติดตัว” เมื่อกี๊ได้ เจ้านักศึกษาหนุ่มก็รีบตีหน้าจ๋อยขอความเห็นใจในบัดดล
    “โธ่!!อาจารย์คร้าบบบ!! เห็นใจกันหน่อยเถอะ ก็คนมันตื่นเต้นนี่นา นานๆทีผมจะได้มีโอกาสได้พบกับคู่หมั้นนะครับ นี่Millyเค้าก็อุตส่าห์แอบMadameมาใช้โทรศัพท์โทรหาผมอีกด้วย เพราะเป็นห่วง กลัวว่าพรุ่งนี้ผมจะไปป้ำๆเป๋อๆที่งานเต้นรำ....ห่วงว่าชุดของผมจะเรียบร้อยรึยัง ห่วงว่าตัวเองจะสวยไม่พอ โอ๊ยย....สารพัดจะห่วง ก็น่ารักซะขนาดนี้ ผมจะทำใจร้ายไม่คุยด้วยได้ยังไงล่ะครับ??”

    คำอธิบายนี่มันก็เข้าท่าอยู่หรอกนะ แต่...ผมทำหน้าหน้าครึ่งบึ้งครึ่งยิ้มขณะทำทีประชด
    “อ๊อ.....คุณก็เลยให้เบอร์โทรศัพท์ของโต๊ะทำงานผมกับหล่อนเอาไว้ เออ!ดีจริง! ผมเพิ่งรู้นะว่าโต๊ะทำงานของผมมันกลายเป็นสมบัติสาธารณะไปแล้วตั้งแต่ให้พวกคุณมาช่วยงานที่ภาคน่ะ”
    “โธ่!!!อาจารย์!!!ไม่ใช่แบบนั้นนะคร้าบบบ” นายTolle Khoenikร้องเสียงหลงเกือบเป็นกรี๊ด และนั่นทำให้บรรดาสหายร่วมชั้นของเขาร่วมผสมโรงรุมไปด้วย
    “อย่างว่าล่ะครับอาจารย์ ความรักมันเข้าตา มันถึงได้ทำเรื่องไม่สมควรไปได้ทั้งๆที่รู้เต็มอก”
    “แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วล่ะครับว่า ระหว่างอาจารย์ที่เคารพ กับสาวคนรัก เจ้านี่มันจะเลือกใคร”
    “หนอยแน่ะ! ไอ้พวกมีความรัก น่าหมั่นไส้เหลือเกิน!!”

    จนในที่สุด จำเลยก็ทนถ้อยคำรุมประนามต่อไปไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาโวยวายลั่นมั่ง
    “เฮ้ยๆ!!!พอซะทีเหอะ!!! ได้ทีก็เอากันใหญ่เลยนะ!!! ก็แล้วถ้าเป็นพวกแกล่ะ จะปล่อยให้คนรักต้องกระวนกระวายใจแบบนั้นรึไงกัน?? แบบนั้นมันก็คนใจร้ายสิเฟ้ย”

    ฟังๆพวกเด็กๆมันเถียงกันแบบนี้ก็เพลินดีแฮะ ผมก็เลยยืนฟังคุณKhoenikร่ายยาวอยู่เงียบๆ
    “ฟังนะ ผู้หญิงน่ะ เวลามีความรัก เค้าไม่เหมือนผู้ชายอย่างเราๆหรอกนะ ขณะที่ผู้ชายชอบทำท่าเหมือนไม่ต้องพูดอะไรมาก ไม่ต้องแสดงออกมาก แค่รู้ในใจกันก็พออะไรแบบนั้น แต่พวกหล่อนจะต้องการความชัดเจน ต้องการคำพูดที่แสดงออกซึ่งความเข้าใจ ต้องการการกระทำที่บ่งบอกความรู้สึกได้อย่างตรงไปตรงมา ไม่ใช่ครึ่งๆกลางๆ เพราะฉะนั้นเวลาพวกหล่อนมีเรื่องกังวล ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่แค่ไหน ถ้าไม่ได้พูดออกมาก็จะทำให้ยิ่งคิดมาก ฟุ้งซ่านไปร้อยแปดพันประการ แต่นั่นน่ะ ก็เป็นไปเพราะว่ารักเราทั้งนั้นแหล่ะ จริงมั๊ยครับอาจารย์Yamato!”

    ผมผงะไป อ้าว! แล้วมันเรื่องอะไรที่ต้องหันมาถามผมแบบนั้นล่ะ??

    “แหม!พ่อคุ๊ณณณ! พ่อนักรัก!” คุณBuskirkทำหน้าทำตากรุ้มกริ่มแซวไม่เลิก “พูดจาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความสัมพันธ์ระหว่างเพศเชียวนะ ราวกับว่าชาตินี้นายกับแม่คู่หมั้นสาวคนสวยจะไม่มีวันไม่เข้าใจกันอย่างนั้นแหล่ะ”
    ผมฟังแล้วซ่อนหน้าแอบกลั้นขำอยู่คนเดียว คิดไปได้ สมเป็นมุขเด็กรัฐศาสตร์จริงๆ ไม่ใช่ “ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ”แต่เป็น “ความสัมพันธ์ระหว่างเพศ”
    แต่จะว่าไปแล้ว ถ้าพูดถึงเรื่องของ “ความสัมพันธ์”.... จะระหว่างประเทศ หรือระหว่างเพศ ก็แลดูจะมีช่องว่างอันกว้างขวางกั้นอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

    “เฮ้ย แกก็พูดเกินไป Kuzzy คนรักกันมีใครที่ไหนไม่เคยผิดใจกันบ้างล่ะ? อย่ามาเว่อร์หน่อยเลย คนมันมาจากต่างครอบครัว ต่างพื้นฐานกัน ก็ต้องมีไม่เข้ากันบ้างล่ะน่า ชั้นกับMillyก็มีเรื่องขัดใจกันบ่อยไป”
    “ถ้างั้น....คุณจัดการกับความขัดแย้งนั้นยังไงล่ะคุณ Khoenik?” ผมชักจะสนุกกับหัวข้อสนทนาบ้างแล้วสิ “คงไม่ถึงกับต้องปะทะกันด้วยความรุนแรงแบบ Marxว่าหรอกนะ”
    “สุดท้าย....แม้แต่ความสัมพันธ์ชายหญิงก็ยังเป็นเรื่องเชิงอำนาจเลยเหรอครับอาจารย์ โธ่! มันก็อาจจะจริงมั้ง คิดๆดูแล้ว” นายTolle Khoenik ทำหน้าชอบกล สงสัยสมองซีกหนึ่งจะยังไม่ทิ้งเรื่องสอบวิชาปรัชญาการเมืองไปแน่ๆเลย พอผมเอ่ยชื่อ Karl Marxขึ้นมาถึงได้ทำหน้าเหมือนกินยาขมเข้าไปแบบนั้น

    “แต่ไอ้ที่มีอำนาจต่อกัน ในความคิดผมมันก็ทั้งสองฝ่ายล่ะครับ” เขาเกาต้นคอเบาๆอย่างคนใช้ความคิด “เพราะสำหรับผมแล้วยังไงก็ยังขอค้านMarxอยู่หน่อยล่ะ เรื่องที่เขาบอกว่าชายมีอำนาจได้ด้วยการกดขี่เพศหญิงที่อ่อนแอกว่าด้วยการสร้างชุดความคิดต่างๆ ผมว่าจริงๆแล้วก็ทั้งสองฝ่ายนั่นแหล่ะที่ใช้อำนาจทางเพศของตัวเองต่อกัน....ถ้าผู้ชายจะแกร่งกว่าในแง่สรีระ นั่นก็มีเพื่อจะปกป้องคนที่รักไม่ใช่หรือครับ? ขณะที่ความเป็นหญิงก็มีอำนาจและถูกใช้เพื่อทำให้ผู้ชายแข็งแกร่งขึ้นหรืออ่อนแอลงได้เหมือนกัน”
    ผมอดแปลกใจไม่ได้เหมือนกันที่ได้ยินคำพูดที่ดูมีหลักการแบบนั้นจากปากของเจ้าลูกศิษย์ตัวแสบคนนี้ ถึงแม้จะเป็นแนวคิดทฤษฎีที่ยังไม่เคยมีใครคิดถึงเสียเท่าไหร่ก็ตาม...
    แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร นั่นทำให้ผมอยากฟังต่อไปเสียเหลือเกิน

    “อธิบายให้มันเห็นภาพชัดๆหน่อยได้มั๊ย Tolle พูดลอยๆไม่มีตัวอย่างแบบนี้ พวกคนไม่เคยมีความรักอย่างพวกเราฟังไม่รู้เรื่องว่ะ”
    “แหมโว๊ย! พูดกับพวกแกนี่เหนื่อย ไอ้พวกชอบตั้งคำถาม! เอาง่ายๆนะ พวกผู้ชายอย่างเราน่ะ ถ้ามีเรื่องกัน นัดไปต่อยกันให้มันรู้เรื่องไปเลยก็ยังได้ แต่เวลาเรามีเรื่องกับผู้หญิงที่เรารัก มันก็ต้องต่างออกไปใช่มั๊ยล่ะ เพราะพวกหล่อนอาจจะไม่พูด ไม่แสดงออก แต่เป็นฝ่ายรอให้เรามาเคลียร์ อาจจะใช้วิธีกดดันด้วยการทำเฉยชา ซึ่งภูเขาน้ำแข็งแบบนี้มันน่ากลัวยิ่งกว่าภูเขาไฟระเบิดซะอีก ใช่มั๊ยครับ? อาจารย์Yamato!”
    ผมผงะไปอีกครั้ง เอ้า!! แล้วมันเรื่องอะไรต้องมาถามย้ำผมอย่างนั้นน่ะ??

    กลิ่นหอมหวานของเส้นผมสีบลอนด์ชมพูราวกับว่า....ยังคงลอยอวลอยู่ในอากาศรอบๆตัว....
    หัวใจเต้นแรงมากขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวในคืนนั้น....
    ดวงหน้างดงามและเย็นชา หากในดวงตาคู่นั้นกลับวาวโรจน์ราวลุกโชนด้วยเปลวเพลิง....

    “อำนาจเงียบที่พวกหล่อนมีในตัวนี่แหล่ะ ที่เป็นตัวทำให้ผู้ชายอย่างพวกเรายอมแม้กระทั่งลดทิฐิในใจลง ยอมแม้กระทั่งอ่อนแอลง หรือจะทำให้มีกำลังเข้มแข็งขึ้นเพื่อปกป้องพวกเขา ยอมแม้กระทั่งพูดคำที่พูดยากที่สุด....อย่างคำว่า ผมขอโทษ....ผมว่านี่แหล่ะ....คุณค่าของการที่ผู้หญิงและผู้ชายได้เกิดมารักกัน”
    นักศึกษาหนุ่มพยายามกลบเกลื่อนใบหน้าแดงก่ำด้วยน้ำเสียงที่ถ่ายทอดออกมาอย่างเข้มแข็ง จนเพื่อนร่วมรุ่นหลายคนเริ่มแซวให้ได้อายอีก แต่ผมกลับรู้สึกบางอย่างกับถ้อยคำของเขา

    ความรู้สึกที่ว่า....คำพูดของเขาอาจจะมีส่วนจริงอยู่ไม่น้อย
    “เพราะฉะนั้นกล่าวได้โดยสรุปคือ ถ้าผู้ชายแข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องคนที่รัก อำนาจที่ผู้หญิงมีอยู่ในตัวนั้น ก็คือการทำให้ผู้ชายอย่างเรา อ่อนโยนลงได้นั่นเองล่ะนะ”

    ....ผมเองก็อาจจะกำลังถูกตรรกะดังกล่าวเล่นงานอยู่ก็ได้
    เพราะหลายวันที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานี้....ทำให้ผมได้มีเวลาคิดทบทวนการกระทำของตัวเองที่ผ่านๆมาอย่างละเอียด
    สิ่งที่ทำลงไป....ทั้งหมด จนทำให้ไม่อาจพบหน้ากันได้อีก
    แม้จะทำลงไป ด้วยความจริงใจ และมิได้มีเจตนาจะทำร้ายจิตใจของหล่อนเลยแม้แต่น้อย....หากมันกลับเป็นการหักหาญน้ำใจของฝ่ายตรงข้ามเป็นอย่างยิ่ง!

    ผมถอดแว่นทรงกลมที่สวมเวลาอ่านหนังสือหย่อนลงกระเป๋า ไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม เพียงแต่นิ่งฟังเสียงเอะอะของพวกนักศึกษาตัวแสบที่ดังลั่นห้องตอนนี้เท่านั้น ดูเหมือนคนที่เก็บอาการหมั่นไส้ไม่อยู่ที่สุดจะเป็นKuzzy Buskirk ที่ระดมปาหนังสือใส่คุณ Khoenikเป็นคนแรก ก่อนที่คนอื่นๆจะขอผสมโรงด้วยอีก
    “หนอย! เดี๋ยวนี้มาทำเป็นกูรูสั่งสอน หมั่นไส้เฟร้ย!!”
    “โอ๊ยๆๆ! อะไรวะ!!!หยุดนะเฟ้ย!!!”
    “เออใช่สิ!พวกเรามันยังไม่มีคู่หมั้นคู่หมายเป็นตัวเป็นตนนี่หว่า!!ตุ๊ย!!!”
    “ใครมันจะมีความสุขเหมือนพวกที่มีเรือนหอรออยู่ทันที่เรียนจบล่ะฟะ!!!”
    “คนมันอิจฉาเฟ้ยยย!!!”
    “เอาให้ตาย!!เอาให้ตาย!!!”
    “โอ๊ยยย!!หยุดนะเฟ้ยๆ!!!”

    เอ้า!วันนี้จะได้ไปหาอะไรกินมั๊ยล่ะนั่น? ผมมองเจ้าหนุ่มๆบ้าพลังเหล่านั้นด้วยสายตาปลงๆ เอาสิ แม้แต่คุณ Za Barrel ที่ดูเหมือนจะเคร่งขรึม พูดน้อยที่สุดในชั้นเรียนก็ยังไม่วายกระทำเป็นฝ่ายจัดส่งอาวุธ (ซึ่งก็คือบรรดาเอ็นไซโคลปีเดียร์ยักษ์บนชั้นหนังสือของผม)ให้เพื่อนๆคนอื่นด้วย

    จะว่าไป สำหรับบรรดานักศึกษาชั้นปีหนึ่งทั้งหมด คุณRay Za Barrel นั้นดูเหมือนจะสะดุดตามากกว่าทุกคน ทั้งรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัด ผมสีทองยาวประบ่า ดวงตาสีIce Aquaแปลกตา ท่วงท่ารึก็ดูสง่างามสมกับที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดีจากตระกูล Durandal ซึ่งนับได้ว่าเป็นตระกูลผู้ดีเก่าแก่ที่ได้รับการยกย่องเรื่อยมาตระกูลหนึ่งของสหราชอาณาจักรเลยทีเดียว ท่าทางที่ดูเคร่งขรึมมากกว่าคนอื่นนั้นทำให้เขาทั้งเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ และเป็นที่ริษยาของหนุ่มๆคนอื่นไม่น้อย

    แรกๆที่ผมเข้าไปสอน คิดว่าเขาค่อนข้างเก็บตัว และดูเหมือนจะแปลกแยกกว่าคนอื่น แทบไม่เคยเห็นเขาไปทานข้าวกลางวันกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนอื่นๆเลยด้วยซ้ำ ผมยังเคยได้ยินคนอื่นๆวงนอกแอบเรียกบุตรบุญธรรมของผู้การ Durandal ว่า....เจ้าชายแวมไพร์ เพราะไอ้ความที่ทั้งหล่อ ทั้งขาวและเคร่งขรึมนี่แหล่ะ แรกๆผมก็มีคิดแบบนั้นบ้างเหมือนกัน แต่ยิ่งนานวัน ผมก็เริ่มสังเกตเห็นชัดมากขึ้นมากว่า เด็กหนุ่มคนนี้มีเพื่อนฝูงรายล้อมมากมาย มากจนน่าแปลกใจซะด้วยสิ ซ้ำเพื่อนฝูงที่สนิทสนมกับเขาก็มิใช่เพียงกลุ่มเพื่อนในระดับชนชั้นสูงเท่านั้น เพื่อนร่วมรุ่นที่มาจากครอบครัวคนชั้นกลางเองก็ได้รับมิตรภาพจากเขาเช่นกัน

    บุคลิกเงียบขรึมมิได้เป็นอุปสรรคในการมีเพื่อนฝูงที่รู้ใจสักนิด ทฤษฎีที่ว่าคนเงียบมักจะเพื่อนน้อยคงต้องถูกทำลายลงในเร็ววันนี้แล้วมั้ง?

    กำลังคิดอะไรเพลินๆ คุณZa Barrelก็ผละมาจากฝูงลิงตีกันที่กลางห้องทำงานเพื่อจ้องมองออกไปด้านหลังประดูที่เปิดอ้าออก ก่อนจะเอ่ยกับผมเบาๆ
    “ดูท่า อาจารย์จะได้รับเกียรติให้พิสูจน์ทฤษฎีของเจ้า Tolle ก่อนเพื่อนแล้วล่ะครับ”
    “เอ๋??”

    ผมใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่กล้าหันไป
    ถ้าเป็น.....เรือนผมสีบลอนด์ชมพูนั่นล่ะ?
    แต่กลิ่นหอมที่กำจายมานั้นต่างออกไป มิใช่กลิ่นกุหลาบสีขาวบริสุทธ์อย่างที่หล่อนชอบ
    แต่เป็นกลิ่นหอมที่เจือความยะโสของดอกกล้วยไม้...ผมจึงหันกลับไปด้วยสีหน้าที่พยายามทำให้ตัวเองแปลกใจน้อยที่สุด

    ร่างบอบบางในชุดกระโปรงยาวกรอมพื้นสีดำเหลือบน้ำเงินประดับลูกไม้ละเอียดสีดำ รอบคอประดับด้วยสร้อยมุกขาวนวล เรือนผมสีเพลิงกระหวัดเป็นเปียที่ดูสวยงามด้วยเครื่องประดับล้ำค่ำเผยให้เห็นดวงหน้าและดวงตาสีเทาอันงดงามของบุตรีบารอน Allster ได้อย่างชัดเจน
    และสิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจได้อีกก็คือ ดวงตาสีเทาที่เคยสดใสด้วยวัยสาวของหล่อนนี่แหล่ะ
    เหตุใดวันนี้....มันจึงดูเต็มไปด้วยความสับสนเช่นนั้น

    จนทำให้ผมหลุดปากเรียกชื่อหล่อนออกไปด้วยความงุนงง
    “Lady Allster?”
    “สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ อาจาย์Kira Yamato” หล่อนเหลือบหางตามองสายตาอยากรู้อยากเห็นของบรรดาลูกศิษย์ของผมอย่างรำคาญนิดๆ “ขออภัยที่ดิชั้นมารบกวนในเวลานี้ หากแต่ดิชั้นมีเรื่องที่อยากจะพูดกับคุณให้ได้”

    นั่นทำให้ผมต้องนิ่งไปอย่างแปลกใจ
    ########################################
  23. whitewing

    whitewing New Member

    EXP:
    120
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    CHAPTER 29: The Way Back Into….

    ที่คาเฟ่เล็กๆริมถนนไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก บรรยากาศของร้านนั้นหอมกรุ่นกลิ่นชามะลิและขนมอบสดใหม่ ร่มรื่นด้วยไม้สีเขียวและเครื่องเรือนขาวที่ดูกลมกลืนกัน หากนั่นไม่ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายเลยสักนิด ผมและLady Allsterเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านในสุดของร้าน นั่นก็เพื่อจะได้หลบได้พ้นสายตาสอดรู้สอดเห็นของเจ้าพวกลูกศิษย์ที่แอบตามมาซุ่มดูด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นนั่นด้วย

    ไอ้ที่แอบอยู่ตามมุมตึกฝั่งตรงข้าม หรือพุ่มไม้นั่นน่ะ คิดว่าเนียนแล้วเรอะ?? ผมได้แต่นิ่งทำหน้ายุ่งอยู่คนเดียว

    ก็เอาเถอะ ผมก็พอเข้าใจล่ะนะ...เพราะLady Fllay Allsterผู้ซึ่งกำลังนั่งจิบชาอยู่ตรงข้ามผมอยู่ ณ ตอนนี้ จะว่าไปแล้ว หล่อนก็ถือว่าเป็นคนที่พวกลูกศิษย์ของผมรู้จักดีไม่น้อย ....
    เพราะหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นเรียนของพวกเขาอย่างคุณArgyleที่หนีหน้าหายไปจากวงสังคมตอนนี้...ก็เคยมีสัมพันธ์กับเลดี้ผมแดงผู้งดงามท่านนี้มาก่อน
    พวกลูกศิษย์ของผมคงอดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมเลดี้ Allster ที่สลัดรักเพื่อนของพวกเขาไปอย่างไม่ใยดีจะต้องมาพบผมที่คณะเช่นนี้เป็นครั้งที่สองด้วย?

    ถ้าพูดออกไปตรงๆ ผมเองก็รู้ว่ามันไม่เหมาะสมเสียเท่าไหร่ แม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะเคยเทียวไปเยี่ยมเยียนหล่อนที่คฤหาสน์ตระกูลAllster แต่หลังจากเกิดเรื่องในคืนนั้นที่...หล่อนดื่มเหล้าในงานปาร์ตี้และเมามาก จน....ก่อเรื่องเอะอะเสียงดังที่บ้านผม....ทั้งยังถูกท่านแม่ของผมตอกหน้ากลับไปเสียด้วยสิ

    นับจากวันนั้น....ผมก็ไม่ได้สนทนาปราศรัยกับหล่อนหรือบิดาของหล่อนอีกเลย

    “ดิชั้นต้องขออภัยด้วยที่เมื่อวันก่อนทำเรื่องเสียมารยาทไป”
    ในที่สุดหล่อนก็กล่าวขึ้น ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่บนใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แม้จะก้มหน้ามองลงต่ำ ก็ไม่อาจซ่อนแววตานั้นได้
    “ครับ? เอ่อ? เรื่องที่ว่าคือ....?”
    “คุณคงรู้สึกไม่ดีอย่างมาก กับกิริยาที่ดิชั้นแสดงออกไปในคืนนั้น...เอ่อ....ดิชั้นละอายจริงๆค่ะ Kira”
    หล่อนกลับมาเรียกชื่อของผมในที่สุด....นั่นทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย

    หากก็เก็บความงุนงงเอาไว้ เพียงแต่ยิ้ม
    “อะไรกัน? อย่าคิดมากเลยครับ...เรื่องเพียงเท่านั้นเอง”
    เจ้าของเรือนผมสีเพลิงรีบเงยหน้าขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “แต่ดิชั้นก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีนั่นล่ะค่ะ การไม่ควบคุมอารมณ์ต่อหน้าคุณในวันนั้นช่างน่าอายเหลือเกิน! ทั้งๆที่คุณอุตส่าห์คอยอยู่เป็นเพื่อนพูดคุยกับดิชั้นยามไม่มีใคร แต่ดิชั้นกลับ.....”
    หล่อนหลบดวงหน้าลงหากไม่อาจซ่อนความขุ่นเคืองในดวงตาสีฟ้าอมเทาคู่งามได้ ยามหล่อนพึมพำเสียงแผ่วเบา
    “...ทั้งหมดเป็นเพราะนังนักร้องแพศยาคนนั้นแท้ๆเชียว!”

    ผมพอจะทราบว่า Lady Fllay Allsterนั้นตั้งข้อรังเกียจเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงคนนั้นมานานแล้ว กระนั้น....น้ำเสียงที่หล่อนใช้เรียกขานหล่อนก็ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก
    ผมข่มความรู้สึกนั้นไว้อย่างเงียบงัน

    “Lady Allster....”
    “ดิชั้นถึงมาหาคุณวันนี้เพื่อมาเตือนก่อนที่จะหลงกลแม่คนนั้นไปอีกคน!” หล่อนกล่าวแทรกขึ้นโดยไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดต่อ ดวงหน้างดงามนั้นฉายความชิงชังออกมาอย่างไม่ปิดบังยามกล่าวถึงสตรีอีกคน
    “ท่านพ่อก็หลงแม่นั่นหัวปักหัวปำไปคนแล้ว!!! ทั้งๆที่เป็นแค่พวกเต้นกินรำกินไม่มีเกียรติยศอันใดเลย! ฮึ!!อยากรู้นักว่าผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้นมีอะไรดีนักหนาถึงคิดจะเชิดหน้าชูตาให้ทัดเทียมท่านแม่!”
    ความคับแค้นใจทำให้ผมมองเห็นหยดน้ำตาคลอคลองอยู่เต็มดวงตาของหล่อน คำพูดเหล่านั้นพรั่งพรูออกมาจากปากของหล่อนอย่างที่ผมเองก็คาดไม่ถึง

    ความอึดอัดจากตอนแรกแปลเป็นความรู้สึกเห็นใจ....
    ....จากที่ได้ไปมาหาสู่กัน และทำความรู้จักซึ่งกันและกันมาบ้าง ทำให้ผมพอทราบว่า คุณหนูของตระกูลAllsterเหตุใดจึงรักและหวงบิดาของหล่อนมากมายเช่นนั้น
    นั่นเพราะ...หล่อนมีบิดาคนเดียว...เป็นผู้มีสายเลือดเดียวกันคนเดียวที่มีบนโลก
    จึงไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนทั้งนั้นมาแย่งเอาความรักที่มีให้หล่อนแต่เพียงผู้เดียวนั้นไป แม้ว่ามันจะเป็นความรักคนละแบบก็เถอะ

    ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเอ่ยขึ้น
    “อธิบายให้ผมฟังได้มั๊ยครับ? Lady Allster”
    “คะ?”
    “ทำไมคุณถึงจงเกลียดจงชัง Miss Clyne ขนาดนั้น?”

    คำถามของผมทำให้เลดี้ผู้งดงามหน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนเชิดคอขึ้นอย่างถือดี
    “ทำไมคะ? หรือว่าคุณจะเข้าข้างแม่นั่นอีกคน?”
    ผมไม่ตอบคำถามนั้น เพียงแต่กล่าวต่อไปด้วยความใจเย็น
    “เท่าที่ผมทราบ...Miss Clyneเองก็มิได้มีใจให้แก่ท่านบารอน บิดาของคุณมิใช่หรือครับ? และเธอเองก็แสดงออกเช่นนั้นมาตลอด”

    ดูเหมือนคำถามของผมจะทำให้ Lady Fllay Allsterนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ดวงตามองต่ำลงอย่างสับสน แม้น้ำเสียงพยายามข่มให้เข้มแข็ง
    “ค...คุณยังรู้จักแม่นั่นน้อยไปหรอกค่ะ Kira! ทำเป็นอ้างตัวว่า การร้องเพลงเป็นการทำงานด้านศิลปะ เชอะ! พูดจาเสียสูงส่งทั้งๆที่ตัวหล่อนมีชาติกำเนิดที่น่าอับอาย ถ้าเป็นดิชั้นคงไม่กล้าสู้หน้าผู้คนทั้งโลกเป็นแน่ ในเมื่อตัวหล่อนน่ะ เป็นเด็กที่เกิดจากหญิงสาวที่ถูกพรากมา”

    สิ่งที่Lady Allsterกล่าวออกมานั้นทำให้ผมต้องนิ่งฟังอย่างแปลกใจ
    ....แน่ล่ะ....นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวที่ Lacus....จะไม่มีวันเอ่ยให้ใครฟัง....
    ไม่....แม้แต่ผม....

    “ดร.Clyneน่ะหรือครับ?”
    “ตำแหน่งทางวิชาการอะไรนั่นน่ะ ผู้ชายคนนั้นได้มาหลังจากที่แย่งคู่หมั้นคนอื่นมาแล้วต่างหากล่ะคะ” Lady Allster กระแทกเสียงอย่างไม่พอใจ “ผู้ชายคนนั้น....นายSeigel Clyneอะไรนั่นน่ะ ฉุดคร่าหญิงสาวของตระกูลชั้นสูงที่แอ็สเซ็คมาเป็นภรรยา เป็นเรื่องอื้อฉาวในสมัยนั้นแท้ๆ แต่พอมาวันนี้ใครๆก็พากันลืม มันน่าเจ็บใจเสียจริง!!”

    ผศ.ดร. Seigel Clyne....
    บุคคลอีกคนที่ผมให้ความเคารพนับถืออย่างจริงใจ ผู้ซึ่งเวลานี้อยู่ระหว่างการทำภารกิจรับเชิญจากรัฐบาลทหารของทางเยอรมันเพื่อไปเป็นที่ปรึกษาด้านการร่างรัฐธรรมนูญ
    คนๆนั้นน่ะหรือจะทำเรื่องหักหาญน้ำใจสตรีแบบนั้น?

    ไม่มีทางเป็นเช่นนั้นได้ ผมตอบตัวเองได้ในทันที

    “...Lady Allster ครับ คุณเคยไปเยือนบ้านของครอบครัวClyneบ้างหรือเปล่าครับ?” ผมถามออกไปในที่สุด คำถามนั้นดูเหมือนจะทำให้สุภาพสตรีตรงหน้าผมผงะไป พอรู้ตัวหล่อนก็เชิดหน้าขึ้นพลางย้อน
    “ดิชั้นไม่เคยมีธุระอะไรที่จะต้องเสียเวลาไปเหยียบบ้านของคนพวกนั้นนี่คะ”
    “Lady Allster นี่ไม่ใช่การพูดแก้ต่างแทนครอบครัวClyne แต่ผมกำลังบอกเล่าความคิดของผมให้คุณฟังอย่างจริงจัง ในฐานะที่ผมและคุณเป็นสหายกัน มีความสนิทสนมให้แก่กันในระดับหนึ่ง บอกตามตรงว่าดร.Clyne เป็นอาจารย์ท่านหนึ่งที่ผมรู้สึกว่าท่านเป็นผู้อาวุโสที่น่านับถือครับ ตั้งแต่เข้าบรรจุเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย ท่านก็คอยแนะนำผมในหลายๆอย่างเสมอ ผมจึงรู้สึกเคารพท่านจริงๆทั้งในฐานะที่ท่านเป็นเพื่อนร่วมวงการวิชาการ ในฐานะครูคนหนึ่ง รวมทั้ง....”
    ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงบ้านหลังน้อยสีขาวที่ดูสงบสุขหลังนั้น
    “บทบาทของท่านในฐานะของพ่อด้วย”

    บ้านสองชั้นที่มีบริเวณไม่มากนัก หากร่มรื่นด้วยสีเขียวชอุ่มของต้นไม้ หอมกรุ่นด้วยกลิ่นกุหลาบขาวในสวนที่เจ้าของบ้านชอบหนักหนา เสียงท่วงทำนองของเปียโนก้องกังวาน ผสมผสานด้วยเสียงเพลงแว่วหวาน บรรยากาศอบอุ่นของครอบครัว เสียงหัวเราะที่สองพ่อลูกแบ่งปันให้แก่กัน ภาพถ่ายชายหญิงและทารกในอ้อมกอดของพวกเขาที่ใส่ในกรอบอย่างดีที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะไม้สลักมุมห้อง
    รอยยิ้มของสตรีผู้งดงามราวน้ำใสเย็นผู้นั้น บุตรสาวของหล่อนถอดแบบมาไม่ผิดเพี้ยน
    เป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุขอย่างแท้จริง....

    ผมรู้ดีว่าทัศนคติของเลดี้ผู้งดงามที่กำลังนั่งอยู่เบื้องหน้านั้นเต็มไปด้วยอคติในแง่ลบต่อครอบครัว Clyne ดังนั้น....
    “ท่านบารอนเนสสิ้นไปนานแล้วใช่มั๊ยครับ?” ผมหมายถึงภริยาของบารอนAllsterนั่นเอง
    “อ....เอ่อ...ค่ะ....ตั้งแต่ดิชั้นยังจำความไม่ได้....”
    ผมประสานมือทั้งสองวางบนโต๊ะ ตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีเทาอมฟ้าของหล่อน มีความรู้สึกว่าถ้อยคำและน้ำเสียงที่ตนกำลังใช้อยู่ในเวลานั้นไม่ต่างอะไรกับเวลาใช้พูดคุยกับลูกศิษย์นัก
    “ตามความเห็นของผม ในฐานะของคนที่เป็นสามีแล้วดร.Clyneเองก็เป็นผู้สูญเสียภริยาผู้เป็นที่รักไม่ต่างไปจากท่านบารอนบิดาของคุณ และในทางเดียวกัน....Miss Lacus Clyneและคุณเองก็สูญเสียท่านแม่ไปตั้งแต่เล็กเช่นเดียวกันมิใช่หรือครับ?”

    Lady Allsterนิ่งงันไป ดวงหน้างดงามเผือดลงเล็กน้อย ขณะที่ฟังผมกล่าว
    “คุณรักและหวงท่านพ่อของคุณ อาจเพราะคุณได้รับความรักของท่านอย่างเต็มที่เสมอมา และทนไม่ได้ที่จะมีใครคนอื่นมาแบ่งเอาความรักนั้นไป แต่....ทำไมไม่ลองมองในมุมกลับบ้างล่ะครับว่า Miss Clyneเองในฐานะของลูกสาวที่ได้รับความรักจากบิดามาแต่เพียงผู้เดียวเช่นเดียวกับคุณ ก็น่าจะมีความรู้สึกเดียวกัน คือไม่ต้องการให้ความรักบริสุทธิ์ของผู้เป็นพ่อถูกแบ่งไปยังผู้อื่น”

    ชาซีลอนที่เสิร์ฟมานานแล้ว ถูกวางทิ้งไว้จนเย็น แต่ผมมิได้ใส่ใจ
    “ในเมื่อหล่อนเข้าใจความรู้สึกของคุณดีในสถานภาพเดียวกันเช่นนั้น แล้วเหตุใดหล่อนจะกลับกลายเป็นผู้เข้ามาแทรกแซงแบ่งความรักจากบิดาของคุณไปเสียเองล่ะครับ?”

    เมื่อผมกล่าวจบ ก็อดแปลกใจไม่ได้เมื่อทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เลดี้ผมแดงผู้งดงามหลุบตามองต่ำลงด้วยความสับสน ผมไม่อาจล่วงรู้ได้ถึงความรู้สึกของหล่อน แต่ก็พอจะเดาได้ว่า....อคติและเหตุผลของหล่อนอาจกำลังต่อสู้กันอยู่ก็ได้ จนในที่สุด หล่อนก็เอ่ยตัดพ้อขึ้นเบาๆ
    “คุณเองก็เข้าข้างแม่นั่น พยายามยกเหตุผลตรรกะต่างๆนานา....”
    “ความรู้สึกก็เป็นสิ่งสำคัญครับเลดี้ ทำไมคุณไม่ลองผสานความรู้สึกกับเหตุผลให้สมดุลกันเล่าครับ?” ผมหัวเราะเบาๆพลางยกชาขึ้นจิบแม้มันจะเย็นชืดลงเต็มที หากก็แก้กระหายได้ไม่น้อย
    “ในเวลาที่ใจของเราเย็นลงจากอารมณ์ทั้งหมดแล้ว ลองพิจารณาเรื่องที่ผ่านมาด้วยเหตุผลบ้าง มันก็ไม่เลวหรอกนะครับ บางที....”
    “คะ?”
    “ไม่ทราบสิครับ ผมแค่คิดว่า....”
    ผมเผลอยิ้มเบาๆให้กับตัวเอง ยิ้มหยันที่มีให้แก่ความโง่เขลาอันน่าสมเพชของตน “เราอาจจะได้มองเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยมุมมองที่ต่างออกไป....ก็เหมือนกับการทำความเข้าใจกับตัวเองน่ะแหล่ะครับ”

    แล้วเราล่ะ? ในตอนนี้....เมื่อมองย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในคืนวันนั้นแล้ว...มีคำตอบให้แก่ตัวเองบ้างแล้วหรือยัง?
    ว่าเราจะ...จัดการกับความสัมพันธ์ที่จะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมระหว่างเรากับหล่อนได้อย่างไร?
    แต่ถึงกระนั้น...คำตอบหนึ่งที่เรามีในใจก็คือถึงยังไง....
    ก็ยังอยากจะพบอีกสักครั้ง....

    ทั้งผมและLady Allsterเงียบกันไปครู่ใหญ่อีกครั้ง ดูเหมือนเราทั้งสองต่างจมอยู่กับห้วงความคิดของตัวเอง แต่สิ่งที่ผมสังเกตเห็นได้จากหล่อนคือ ดวงตาสีฟ้าอมเทาคู่งามที่ระคนไปด้วยทั้งความสับสน ความเศร้า และความทะนงตน
    “คุณArgyle.....” เมื่อผมเอ่ยชื่อนั้น หล่อนก็สะดุ้งเบาๆ “ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาได้ติดต่อคุณอีกหรือเปล่าครับ?”
    หล่อนพยายามไม่เปลี่ยนสีหน้า หากผมเห็นริมฝีปากนั้นเม้มตรง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงราวไม่ใส่ใจ
    “มะ....ไม่ทราบเหรอคะ ดิชั้นก็เคยบอกคุณไปแล้วว่า Ssighกับดิชั้นน่ะหมดความสนิทสนมกันไปแล้ว เราไม่เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจะไปไหนมันก็เรื่องของเขา!”
    “อ้อ...อย่างนั้นหรือครับ?” ผมพยักหน้าพลางเปรยหยั่งเชิง “ไม่มีจดหมายลาทิ้งไว้บ้างเลยหรือครับ? หรือไม่ก็....จดหมายส่งข่าวคราวบ้างอย่างจาก....โพรวองส์....”

    ดวงตาสีฟ้าอมเทาที่ดูหม่นหมองเมื่อครู่สดใสขึ้นมาทันที แม้จะยังสงบท่าทีไว้ แต่นั่นกลับทำให้ผมยิ่งแน่ใจว่า การเดินทางมาเพื่อพบผมถึงมหาวิทยาลัยครั้งนี้ของเธอ คงมิใช่เพียงเพื่อกล่าวคำขอโทษเพียงอย่างเดียว

    อย่างน้อยทั้งคุณ Argyleและหล่อนก็เคยเป็นคู่รักกัน อาจผิดใจกันได้บ้าง มันก็เรื่องธรรมดา เพราะLady Allster นั้นก็ต้องยอมรับว่าเป็นสาวงามอันดับต้นๆของวงสังคมชั้นสูง คุณArgyleเองจากที่สอนมาเกือบเทอรมก็ต้องยอมรับว่า หากอารมณ์เข้าบังตาแล้ว เขาก็เป็นคนหนุ่มที่เลือดร้อนไม่ใช่ย่อย

    “Ssighเค้าโกรธดิชั้นน่ะค่ะ....เราไม่เข้าใจกันเพราะดิชั้นบอกเขาว่าอยากให้เราสองคนดูใจกันไปนานๆ อยากให้มีอิสระที่จะได้เลือกมองคนอื่นบ้าง แต่เค้าไม่เข้าใจ....คิดว่าเพราะดิชั้นไม่ได้มีใจให้เขาจริง”
    “แล้ว....ความจริง คุณคิดอย่างไรล่ะครับ?”
    ใบหน้าหวานคมนั้นแดงเรื่อขึ้นมาทันที เสียงเอ่ยตอบเบาแสนเบา
    “ดิชั้นก็....เอ้อ....ยอมรับว่านิยมในตัวเขาไม่น้อย แต่....เราสองคนก็ยังเด็กทั้งคู่ อยากให้ได้มีโอกาสมองหาคนที่เข้ามาในชีวิตคนอื่นๆบ้าง ทั้งเขาและดิชั้นเอง....”

    ผมนิ่งมองหล่อนอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ทัศนะของLady Allsterนั้นน่าสนใจ แม้อาจจะฟังดูแปลกสักหน่อยสำหรับสุภาพสตรีในยุคที่เต็มไปด้วยกรอบทางสังคมเช่นนี้ก็ตาม
    “อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอนใช่มั๊ยครับ? คุณเองก็ไม่มีเจตนาที่จะผูกมัดเขาไว้กับตัวเองแต่เพียงผู้เดียว” ผมพยักหน้าเบาๆอย่างพอเข้าใจ
    “เขาเป็นถึงนักศึกษามหาวิทยาลัยชั้นนำ เส้นทางของเขายังยาวไกลนัก เส้นทางของดิชั้นก็เช่นกัน” หล่อนเงยหน้าขึ้นตอบ หลังเหยียดตรงอย่างสง่างามเช่นเดิม

    “ดิชั้นผิดหรือคะ? ที่มอบโอกาสและอิสระเสรีให้แก่เขา”

    คำกล่าวทั้งหมดของหล่อนที่เอ่ยถึงคู่รักหนุ่มทำให้ผมต้องยิ้ม
    “ถ้าเช่นนั้นในเรื่องนี้ผมคงไม่ต้องแนะนำอะไรเพิ่มเติม เพราะสุภาพสตรีที่เต็มไปด้วยสติปัญญาเช่นคุณคงตัดสินใจเองได้ว่าต้องทำเช่นไร จริงมั๊ยครับ?”
    Fllay Allster มิได้ตอบว่ากระไร แต่ผมรู้สึกว่าแววตาของหล่อนดูมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมมาก
    “ไม่นึกเลยนะคะว่า....จะต้องมาขอคำปรึกษาจากคุณ อาจารย์Yamato”
    ผมกลั้นหัวเราะ บรรยากาศรอบตัวที่ดูตึงเครียดในช่วงแรกผ่อนคลายลงเยอะ

    หล่อนเองก็เป็นผู้หญิงธรรมดาที่เมื่อทุกข์ใจก็ต้องการคนพูดคุยด้วย
    ต้องการเพื่อนที่จะรับฟังความทุกข์ คนที่จะช่วยแบ่งปันความรู้สึกร่วมด้วยอย่างแท้จริง หากที่ผ่านๆมา เพื่อนฝูงทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวที่ห้อมล้อมมากมายนั้น ก็เป็นไปเพราะเหตุผลที่ว่าหล่อนเป็นบุตรีของคหบดีผู้มั่งคั่ง และสามารถมอบประโยชน์ต่างๆให้แก่ครอบครัวของตนได้ก็เท่านั้น

    แต่สำหรับ Ssigh Argyle เมื่อได้ทำความรู้จักกันแล้ว คงต่างจากบุรุษคนอื่นทั่วไป

    “ถ้าคราวหน้ามีโอกาสได้พบกัน...ลองคุยกันดูดีๆบ้างดีมั๊ยครับ?” หลายครั้งเหลือเกินที่ คำพูดของตนที่บอกเล่าแก่ผู้อื่น ก็มักจะย้อนกลับมาย้ำเตือนตัวเองด้วย “ไม่ว่าจะกับคุณArgyle หรือท่านพ่อของคุณเองก็ตาม...ลองนั่งลงแบ่งปันความรู้สึกกันบ้าง...น่าจะดีนะครับ”
    “อย่างที่ดิชั้นได้นั่งพูดคุยกับคุณเช่นนี้น่ะหรือคะ?” สีหน้าเลดี้ผมแดงเริ่มมีรอยยิ้มระบายอ่อนๆ น้ำเสียงก็ดูผ่อนคลายลง “บอกตรงๆว่า การแสดงออกซึ่งความรู้สึกของตนเองอย่างตรงไปตรงมานั้นออกจะเป็นเรื่องน่าอาย...”
    ผมหัวเราะเบาๆ “ค่านิยมแปลกๆของยุคนี้ที่พวกพิวริตันตั้งขึ้นกระมังครับ?”

    มายาคติมากมายที่ถูกตราขึ้นในยุคนี้โดยบรรดา “ท่านๆ” ผู้อ้างตนว่าเคร่งครัดในศีลธรรมจริยธรรม บางครั้งก็กลายเป็นกับดักทางวัฒนธรรมไปอย่างไม่น่าเชื่อ โดยเฉพาะมายาคติเกี่ยวกับพฤติกรรมอันควรหรือไม่ควรของความเป็นสุภาพสตรี... ที่ทำให้พวกเธอเหล่านั้นไม่อาจแสดงศักยภาพในฐานะของสมาชิกหนึ่งของสังคมได้อย่างเต็มความสามารถ
    ทำให้ในหลายครั้ง “เสียง” ที่ตนพยายามอยากจะบอกเล่านั้นถูกกลบทับด้วยเสียงของบุรุษไปเสียหมด

    น่าขันนัก ในยุคที่มีองค์ประมุขของอาณาจักรเป็นสตรีผู้งามสง่าดังเช่นองค์สมเด็จพระราชินีวิคตอเรีย แต่ค่านิยมมากมายกลับถูกสร้างขึ้นเพื่อจำกัดสิทธิ เสียง และเสรีภาพของพวกเธอเหล่านั้น

    “และสำหรับเรื่องของMiss Clyneที่ทำให้คุณกังวลอยู่นั้น....ผมรับรองได้ว่าหล่อนมีความทะนงตนสูงไม่แพ้ใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่วิชาชีพของตนเองด้วย เรื่องที่คิดจะกรุยทางความสำเร็จด้วยการนำตัวเองไปผูกพันกับผู้อิทธิพลหล่อนคงไม่มีทางทำ และในทางเดียวกันสำหรับท่านบารอน ผมเห็นว่าท่านมีลูกสาวอยู่คนเดียวซึ่งก็คือคุณ”
    เมื่อคุยกันมาถึงประเด็นนี้ จู่ๆLady Allsterก็เงียบลงอย่างน่าแปลกใจ
    “หลายสิบปีที่ผ่านมา ท่านบารอนทุ่มเทความรักให้คุณคนเดียวเท่านั้น มีหรือครับที่เรื่องที่คุณขอจะได้รับการปฏิเสธ ขอเพียงคุณกล่าวออกไปว่าคุณรู้สึกเช่นไร....”

    หากกล่าวยังไม่ทันจบดี ผมก็ได้ยินสุภาพสตรีคู่สนทนาพึมพำเสียงแผ่วเบา
    “มันคงไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ ในเมื่อโรงละครนั่นก็จะต้อง....”
    “เอ๊ะ?”
    ประโยคนั้นดูเหมือนจะถูกเอ่ยออกมายังไม่จบดีหล่อนก็รีบยกมือขึ้นปิดปากตนเอง และรีบร้อนลุกขึ้นพลางกล่าวลา ซึ่งทำให้ผมประหลาดใจกับปฏิกิริยานั้นไม่น้อย
    “ย....เย็นมากแล้ว ได้เวลาที่ดิชั้นนัดคนรถให้มารับแล้วด้วย”
    “ผมจะเดินไปส่ง”

    หล่อนผุดลุกขึ้นทันทีและรีบปฏิเสธ
    “ข....ขอบพระคุณค่ะสำหรับวันนี้ คุณช่างใจดีเหลือเกิน แต่ดิชั้น....เอ้อ....ดิชั้นอยากเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว ถึงอย่างไรก็ต้องขอขอบพระคุณอย่างมากนะคะ”
    “...? ครับ..”
    “ดิชั้นลาล่ะค่ะ สวัสดีค่ะ”
    ทันทีที่น้อมกายลงทำความเคารพ ไม่ทันจะตอบรับว่าอะไร ผมก็เห็นแต่ชายกระโปรงผ้าไหมสีดำเหลือบน้ำเงินออกจากคาเฟ่ไปแล้ว

    ผมทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้เหล็กดัดและจิบชาที่เหลือ พยายามเก็บความคลางแคลงใจในคำพูดของบุตรีบารอนAllsterเมื่อครู่เอาไว้
    ผมยกมือขึ้นแตะแก้มซ้ายอย่างเผลอตัว
    “สงสัยตอนนั้นจะออกแรงตบเต็มที่เลยมั้ง?” ผมพึมพำกับตัวเอง ก็ตอนนั้นหล่อนทำเอาหน้าผมสะบัดตามแรงตบฉาดใหญ่นั่นเลยทีเดียว

    เจ้าของลูกตบนั่น ตอนนี้จะยังเจ็บมืออยู่บ้างหรือเปล่านะ?
    แต่สำหรับผม...มันไม่เจ็บอีกแล้ว
    เหลือเพียงแต่ความคิดที่ว่า....อยากจะพบอีกสักครั้งเท่านั้น

    Lacus....และใบหน้าของเหล่าผู้คนที่โรงละครแห่งความฝันแห่งนั้นผุดขึ้นในความทรงจำ
    ....จะมีอะไรเกิดขึ้นกับRosettaอย่างนั้นหรือ? ผมอดคิดอย่างเป็นห่วงไม่ได้

    ############################################

    กองบัญชาการสก็อตแลนด์ยาร์ดที่ถนนไวท์ฮอลล์ เวลา 20.30 น. ภายในห้องทำงานประจำตำแหน่งของผช.ส.(ผู้ช่วยสารวัตรงานสืบสวนสอบสวน) ร้อยเอกAthrun Zala

    “อ๋า???”

    เสียงอุทานที่โพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารตรงหน้า เห็นเจ้าหมวด Shin Asuka ยังทำอ้าปากค้างแถมเบิกตาโตเท่าไข่ห่านไม่เลิก
    “เป็นอะไรหมวดAsuka? ทำหน้ายังกับเห็นผีอย่างนั้นแหล่ะ” ผมบ่นอย่างรำคาญๆ เขาจึงรีบยกมือขึ้นทำความเคารพทันทีเมื่อตั้งสติได้
    “ขะ...ขอโทษครับผู้กอง” ก่อนจะหันรีหันขวางมองไปรอบๆอย่างงงๆ “เพียงแต่นี่มันดึกมากแล้ว แล้วอีกอย่างผู้กองก็แจ้งมาว่าขอลาพักผ่อนสามวัน ผมก็เลย....”

    ผมจรดปากกาเซ็นเอกสารที่ตรวจทานเรียบร้อยแล้วพลางพูดเรียบๆ
    “ก็ชั้นขี้เกียจกลับบ้าน” ถึงบ้านที่ว่าจะหมายถึงแมนชั่นที่อาศัยอยู่คนเดียวก็เถอะนะ “แล้วมันก็ว่างจนน่าเบื่อเกินไป ชั้นเลยเข้ามาเคลียร์งานเล่นๆ อ้อ!แล้วก็อย่าปากสว่างไปบอกเจ้าYzakล่ะ ชั้นขี้เกียจหาคำอธิบายมาให้เจ้านั่น”

    หมวดAsukaยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไรต่อ ก็มีเสียงคุ้นหูอีกเสียงดังขึ้น
    “โห....นี่ขนาดเคลียร์งานเล่นๆของนายน่ะนะ แล้วถ้าเอาจริงล่ะ? ป่านนี้ปิดคดีได้เป็นร้อยแล้วมั้ง?”

    ผมเหลือบตาขึ้นมองเจ้าร้อยเอกDearka Elthmanผิวหมึกที่กำลังยืนยิ้มเผล่อยู่ที่บานประตูห้องทำงานซึ่งเปิดทิ้งเอาไว้ หมวดหนุ่มรุ่นน้อง รีบกลับหลังหันไปทำความเคารพทันที
    ผมวางปากกาลงพลางทักตอบ
    “ลาดตระเวนเรียบร้อยแล้วเรอะ? ถึงได้กลับมาหน้าระรื่นแบบนั้นน่ะ”
    “ก็หลังจากทลายแก๊งค์ค้ายาทั้งทางแถบEast sideแล้วก็Bank Siteจนราบเป็นหน้ากลองเมื่อคราวที่แล้ว ดูเหมือนพวกสาขาย่อยจะทำการตกลงว่าจะมีการเก็บตัวเพื่อซุ่มระวังตำรวจกันอยู่ ช่วงนี้ทุกอย่างก็เลยดูเหมือนจะเรียบร้อยดีล่ะนะ แค่ดูเหมือนนะ”
    ประโยคหลังผู้กองคนสนิทของสารวัตร Yzak Jules เน้นเป็นพิเศษก่อนจะว่าต่อไป “เพราะสายของเรารายงานมาอย่างนั้น....แต่นายก็อ่านรายงานแล้วใช่มั๊ยล่ะ?”

    ผมพยักหน้ารับ
    “ข่าวลือเรื่องฝิ่นที่จะนำเข้าจากจีนเพื่อแปรเป็นตัวยาประเกทหลอนประสาทที่แรงกว่าเดิมสินะ”

    และข่าวลือที่ว่ารัฐบาลทหารของเยอรมันอยู่เบื้องหลังเงินทุนสนับสนุนการค้นคว้าตัวยาพวกนั้น....ผมนึกถึงดร.Clyne ขึ้นมาทันที เกี่ยวกับงานของท่านที่ทางรัฐบาลอังกฤษส่งไปเพื่อร่วมทำงานร่างกฎหมายรัฐธรรมนูญที่เป็นประชาธิปไตย อันจะนำไปสู่การเลือกตั้ง
    ....ร่างของประชาธิปไตยภายใต้การปกครองของเผด็จการทหารน่ะรึ?

    “แต่ข้อมูลยังไม่แน่ชัด ก็อย่าเพิ่งเอะอะกันไป รอให้ผู้การDurandalยืนยันก่อนจะดีกว่า”
    Dearkaกล่าวเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของหมวดหนุ่มรุ่นน้อง จึงแกล้งแซว
    “น่า น่า หมวดAsuka มาทำหน้าขึงขังแบบนั้น เดี๋ยวสาวน้อยที่เค้ารอให้ไปรับคืนวันพรุ่งนี้ก็กลัวเอาหรอก”
    ทำเอาเจ้าหมวดหนุ่มต้องร้องลั่น “ผมเปล่านะครับ!” เอ้า!หน้างี้แดงไปถึงหูทีเดียว ทำให้ผมยิ่งสนใจเข้าไปใหญ่

    “เห?”
    ผมแกล้งทำหน้าตาสงสัย เจ้าหมวดAsukaยิ่งทำหน้าตาเลิ่กลั่กเข้าไปใหญ่ และพยายามจะเข้าไปห้ามไม่ให้ผู้กองผิวหมึกตัวแสบพูด
    “ย...หยุดเถอะครับ! ผู้กองElthman!! คนเค้าจะรู้กันทั้งofficeแล้วนะครับ!!!”
    “เอ๊า! งั้นก็ยิ่งต้องบอกให้คนที่ยังไม่รู้ได้รู้เข้าไปใหญ่เลยสิ หมอนี่มันเจ้านายสายตรงของแกด้วยนะ คิดจะมีความลับกับเจ้านายรึไง??”
    เจ้าDearka หัวเราะก๊ากๆ ดูจะสนุกเอามากๆที่ได้แกล้งตำรวจหนุ่มรุ่นน้องให้ได้อายม้วนต้วนแบบนั้น

    “ผ...ผมไม่ได้คิดจะมีความลับกับเจ้านายซักหน่อยนะครับ” เจ้าหนุ่มShin Asukaทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้ “ผมก็ว่าถ้าเจอผู้กองZalaก็จะเรียนให้ทราบเหมือนกัน แต่ก็แบบว่า ก็ผู้กองเค้าขอลางาน แล้วจะให้ผมไปบอกใครล่ะครับ?? ”
    “เอ้า! พอ พอ พอได้แล้ว!” ผมตัดบท ขำก็ขำกับหน้าตาแดงก่ำของเจ้าหมวดรุ่นน้อง “ก็แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ ที่คนทั้งofficeรู้แต่ชั้นยังไม่รู้อยู่คนเดียวน่ะ?”
    พอถูกถามเอาเข้าตรงๆ ก็กลับทำหน้าตาพูดไม่ออกบอกไม่ถูกไปซะอย่างนั้น
    “ค...คือว่า เอ่อ...คือ แบบนี้นะครับผู้กอง....คือคืนพรุ่งนี้น่ะ เอ่อ....ง่า....”

    อ้ำๆอึ้งๆจนDearkaมันทำหน้ารำคาญ เลยโพล่งขึ้นมาแทน
    “ก็บอกไปเลยซี่ว่าคืนพรุ่งนี้จะขอลากิจ ไปรับสาวพาไปงานเต้นรำ!”

    โอ้??
    ผมหูฝาดรึเปล่าน่ะ??
    พาสาวไปงานเต้นรำ??? เจ้าหมวดShin Asukaเนี่ยนะ??

    “ยะ...อย่า อย่าทำหน้าสงสัยแบบนั้นสิครับผู้กองZala!! ปัดโธ่เอ๊ย! ผู้กองElthmanก็อีกคน!!!”
    เจ้าหนุ่มทำท่าเลิ่กลั่กๆ ทำอะไรไม่ถูก จนทนตัวเองไม่ไหวสารภาพโพล่งออกมาสุดเสียงว่า
    “ทะ....ทางRosettaขอร้องให้ผมพาStellarไปงานเลี้ยงล่วงหน้าเท่านั้นเอง!!! ไม่ได้ให้พาไปเต้นรำคู่กันซักกะหน่อย!!เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว!!!”

    พอฟังคำตอบเฉลยออกมา ผมก็เลยถึงบางอ้อจนได้
    “อ๋อ....”
    “พูดแค่นั้นน่ะเหรอครับ!!???”เจ้าหมวดโวยไม่เลิก หน้าหูก็แดงไม่เลิกเหมือนกัน

    “Stellar....?” Dearkaขมวดคิ้วทำหน้าสงสัยนิดนึง ก่อนจะโน้มตัวมากระซิบถามผมแบบตั้งใจให้บุคคลที่สามได้ยินชัดๆด้วย
    “อ๋อ....เด็กของหมวดที่นายเคยบอกชั้นใช่ป่ะ?”
    ผมเลยตอบไปหน้าตายว่า
    “เออ ก็ประมาณนั้นแหล่ะ”
    “ผู้ก๊องงงงงงง!!!!!”
    เป็นอย่างที่คาด เจ้าหมวดหนุ่มละอ่อนแหกปากร้องลั่น แต่นั่นยิ่งทำให้ผมกับเจ้าDearkaต้องกลั้นหัวเราะกันจนตัวงอ โอ๊ยย...!! ปวดท้องไปหมดแล้ว!!

    ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่ยกตัวขึ้นไปนั่งบนโต๊ะแทน พลางยกขาขึ้นไขว่ห้างอย่างสบายใจ
    “ตกลงว่า....นี่เป็นงานเปิดตัวชิ้นแรกของStellarล่ะสินะ?”
    “เอ่อ...ครับ ก็ทำนองนั้น.... Stellarจะได้ไปเล่นฮาล์ปคลอที่งานเลี้ยงเต้นรำของทางคอนแวนต์อะไรซักอย่างนี่ล่ะครับ คุณหนูLacusก็เลยขอร้องว่าอยากให้ผมพาเธอล่วงหน้าไปก่อน”

    พอได้ฟังคำอธิบายผมก็พยักหน้าหงึกๆอย่างพอจะเข้าใจ
    “อ้อ.....อย่างนั้นเหรอ?”
    Lacusนี่ร้ายไม่ใช่เล่น จะเปิดทางให้ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันโดยไม่ต้องอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่สินะ ผมแอบยิ้มขันอยู่คนเดียว หากครู่ต่อมาก็เห็นเจ้าหมวดหนุ่มรุ่นน้องมีสีหน้าอึกอักเหมือนอยากถามอะไรบางอย่าง

    “ทำไมทำหน้างั้นหมวด? มีอะไรอยากจะถามรึ? หรือว่าเกิดปอดขึ้นมา? โธ่ แค่พาStellarไปส่งที่งานเต้นรำนั่นแล้วก็รอรับกลับเท่านั้นเอง ไม่เห็นมีอะไรยากตรงไหน”
    ผมถามไปขำๆ แต่เขากลับมีสีหน้าลำบากใจมากขึ้น
    “ม...ไม่ใช่เรื่องนั้นครับผู้กอง คือพอพูดถึงเรื่องคุณหนูLacus ผมก็นึกขึ้นได้ว่า....”
    แต่Dearkaกลับเอะอะแทรกขึ้นมาซะก่อน
    “เออๆ ใช่ๆ พอพูดถึงเรื่องงานเต้นรำ ชั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อบ่ายนี้พ่อบ้านตระกูลZalaฝากนี่มาให้คุณชายแน่ะ”

    ผมรับจดหมายสองซองที่เจ้าผู้กองผิวหมึกโยนให้อย่างแปลกใจ พอพลิกอ่านหน้าซองจึงพบว่าทั้งสองซองถูกส่งมาในนามของบุตรสาวทั้งสองของตระกูลHawk
    Lunarmaria Hawk และ Mayrin Hawk
    ถึงตอนนั้น ผมนึกเรื่องที่บุตรีคนเล็กของตระกูลHawkได้ขอร้องกับผมไว้ในคืนที่ไปดินเนอร์ที่คฤหาสน์ของหล่อนกับท่านพ่อขึ้นมาได้

    “ถ้าคุณไม่รังเกียจ....เอ้อ....ถ้าคุณจะกรุณาให้เกียรติ.....ไปร่วมงานเต้นรำครั้งนี้กับพวกเรา ดิชั้นและพี่จะดีใจมากเลยค่ะ!!”

    ผมยกซองขึ้นเคาะขมับเบาๆ ลืมเรื่องนั้นไปซะสนิทเลยแฮะเรานี่....
    “? เรื่องอะไรเหรอครับผู้กอง? เห็นคุณตาพ่อบ้านคนนั้นแกกำชับนักหนาว่าต้องให้คุณไปให้ได้” หมวดAsukaถามอย่างแปลกใจ

    แต่แล้วจดหมายเทียบเชิญทั้งสองฉบับนี่ก็ทำให้ผมต้องนิ่งไปครู่หนึ่ง...ในสมองประมวลเรื่องบางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปถามเจ้าหมวดหนุ่มรุ่นน้อง
    “หมวด งานเต้นรำที่จะต้องพาStellarไปส่งนั่น....ใช่งานที่คอนแวนต์ที่ชื่อSt.Angela Ursuline Convent สินะ?”
    “เอ่อ...ครับ ใช่....”หมอนั่นตอบกลับมาด้วยสีหน้างุนงง
    “งั้นก็งานเดียวกับที่นายต้องไปนั่นแหล่ะ”
    ผมตอบไปเสียงเรียบๆ แต่เจ้าDearkaตัวแสบสิ กลับส่งเสียงเล็กเสียงน้อยแซวอยู่นั่น
    “โอ้แม่เจ้า!!!อะไรกันว๊า Athrun?? นายนี่มันน่าอิจฉาเป็นบ้าเลย นี่เล่นได้ควงสาวงามถึงสองคนไปงานเต้นรำเลยเรอะ??ซ้ำยังเป็นลูกสาวตระกูลทหารใหญ่โตอย่างพวกHawkซะด้วย” มันทำหน้าตาเจ้าเล่ห์น่าหมั่นไส้บอกไม่ถูก “แบ่งให้กันซักคนมั่งดิ นะ นะ”

    ผมขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งทันที
    “อะไร? ไหนนายเคยบอกชั้นว่าพวกสาวคอนแวนต์น่าเบื่อไง”
    “อ้าว! แต่ยิ่งเป็นคอนแวนต์เก่าแก่สุดเฮี้ยบที่นานๆทีจะเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้เข้าไปพบปะกับบรรดานักเรียนสาวๆไม่ใช่รึ ชั้นก็ไม่อยากจะเสียโอกาสแบบนี้เหมือนกันนี่นา”เจ้าผิวหมึกจอมชีกอยักไหล่ พลางพูดออกมาได้หน้าตาเฉย

    ....ปึ้ด.....
    ก็พอจะรู้จักสันดานเจ้าชู้ไก่แจ้ของเจ้านี่ดีหรอกนะ แต่ครั้งนี้....
    ฟังแล้วมัน...กระตุ้นเส้นเลือดที่ขมับยังไงไม่รู้สิ!

    “สาวคอนแวนต์จะน่ารักน่าทะนุถนอมสมกับที่ได้รับการอบรมดูแลมาอย่างดีขนาดไหนน๊า~?? นี่ๆ อย่าปฏิเสธชั้นนาว่านายไม่ได้อยากรู้ โอ๊ยยยย!!!!”
    พอรู้ตัวอีกที ผมก็ยกเท้าขึ้นถีบเจ้าDearkaจนพุ่งกระเด็นออกนอกห้องทำงานไปซะแล้ว มันลื่นปรื้ดไปตามพื้นOffice ก่อนที่ผมจะสั่งหมวดAsukaสั้นๆโดยไม่สนใจเสียงร้องโวยวายโหยหวนข้างนอกห้องอีก
    “หมวด ล็อคห้องซะ ก่อนที่ชั้นจะตามไปกระทืบมันซ้ำ”
    “ง่า....ครับๆ”
    “อารายฟะ!!!ไอ้ขี้งก!!!เพื่อนขอแค่นี้ให้ไม่ได้เรอะ??เออ จำไว้เลย!!!”
    หมวดAsukaวิ่งไปลงกลอนประตูมือไม้สั่นขณะที่เจ้าตัวแสบที่เอะอะมะเทิ่งอยู่ข้างนอกถีบประตูเอาโครมๆ แต่มีเรอะผมจะสน ปล่อยให้มันบ้าคนเดียวไปอย่างนั้นแหล่ะ สะใจดี!

    ผมหยิบบัตรเทียบเชิญจากสองสาวพี่น้องตระกูลHawkขึ้นและเลือกใบหนึ่งขึ้นเปิดอ่านกำหนดการของงานเลี้ยงคร่าวๆ
    “อืม...งานเลี้ยงเริ่มจริงๆทุ่มตรง แต่ประตูคอนแวนต์จะเปิดให้บุคคลภายนอกเข้าไปบริเวณหอพักนักเรียนหญิงได้ตั้งแต่หกโมงเย็น มีแผนที่ทางไปหอพักแนบมาให้ด้วยแฮะ”
    ผมพลิกดูแผ่นกระดาษเล็กๆที่แนบมาด้วย คงทำเพื่ออำนวยความสะดวกให้เหล่าชายหนุ่มคู่เต้นรำที่ได้รับเชิญกระมัง?

    โดยตามปกติแล้ว....ชายหนุ่มที่จะได้รับเชิญจากคอนแวนต์ให้มางานเต้นรำนี้ได้ก็คงต้องเป็นบุรุษที่มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับนักเรียนที่ทางคอนแวนต์ดูแลอยู่พอสมควร อาจจะเป็นพ่อ พี่ชายก็ได้ หรือในกรณีที่นักเรียนหญิงมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว....

    ....คู่หมั้นรึ?

    ถ้าอย่างนั้น.... เด็กคนนั้นก็คงมีคนรอรับอยู่แล้วสินะ.... จะใครอีกล่ะ? ก็คงต้องเป็นท่านSirหนุ่มของตระกูลZerunอะไรนั่นล่ะสิท่า ก็เป็นคู่หมั้นกันนี่
    ถึงตอนนั้นคุณแม่นมตัวโตของหล่อนจะออกปากว่า
    “คุณทั้งสองยังไม่ได้หมั้นกันอย่างเป็นทางการเสียหน่อย ยังเป็นสัญญาปากเปล่าของท่านเคานท์Zerunกับนายท่านเท่านั้นนะคะ” อย่างนั้นก็เถอะ
    แต่นายนั่นก็พูดตอบกลับมาเหมือนกันนี่ว่า
    “วันนี้ยังไม่ได้หมั้น พรุ่งนี้ก็ต้องหมั้น วันนี้ยังไม่ได้แต่ง พรุ่งนี้ก็ต้องแต่งอยู่ดีไม่ใช่เหรอจ๊ะ?”

    ....ปึ้ดด...!
    เส้นเลือดบนขมับเต้นขึ้นมาอีกโดยไม่รู้สาเหตุ อะไรกัน? พอคิดมาถึงเรื่องนั้น ผมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างประหลาดซะอย่างนั้น

    ...หงุดหงิดมากๆ! จนเผลอขยำกระดาษแผนที่เล็กๆนั่นแหลกคามือเสียงดังกร๊อบ จนเจ้าหมวดหนุ่มรุ่นน้องยังตกใจจนหน้าซีด
    “ผะ....ผู้กอง! เป็นอะไรรึเปล่าครับ??? ทำไมทำท่าน่ากลัวแบบนั้นอ่ะ???”
    “อ๊อ...เปล่าๆ ไม่ได้มีอะไร ไม่มี๊”
    พอรู้ตัวผมก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิม แต่สงสัยจะพยายามมากเกินไป เลยยิ่งดูเหมือนแยกเขี้ยวเข้าไปใหญ่

    ทำไมแค่คิดจินตนาการว่ายัยนั่นต้องเต้นรำอยู่ในวงแขนของท่านเซอร์หัวสีม่วงนั่น....ลาวาที่สงบอยู่ดีๆในหัวอกมันก็เหมือนจะปะทุขึ้นมาซะให้ได้!!?

    แต่ขณะที่กำลังจมอยู่กับความรู้สึกพิลึกพิลันนั่น หมวดAsukaก็ช่วยชีวิตผมไว้ด้วยการถามขึ้นมาว่า
    “เอ้อ....ผู้กองครับ แล้วคุณรับเชิญไปงานเต้นรำของผู้หญิงอื่นแบบนั้นจะดีหรือครับ?”
    “เอ๋?” งงสิ ผมหันไปมองหน้าหมวดหนุ่มรุ่นน้อง
    “ก็....คุณบอกผมคืนก่อนโน้นว่าคุณจะไปขอMiss Lacus Clyne แต่งงานนี่ครับ” เขามีสีหน้ากังวลระคนคลางแคลงใจไม่น้อยขณะที่ตั้งคำถามต่อไป “ก็แสดงว่า...คุณสองคนก็เป็นคู่หมั้นกันแล้ว ดังนั้นการที่จะไปงานเต้นรำนี่ก็.....”
    ไม่ต้องรอให้เจ้าหมวดรุ่นน้องพูดจบ ผมก็แทรกขึ้นมา
    “เฮ่ๆ แล้วชั้นบอกนายแล้วเรอะว่าชั้นจะแต่งงานกับLacusน่ะ”

    ถึงกับทำให้เขาอึ้งไปเลยทีเดียว ยิ่งมีสีหน้างงงวยเข้าไปใหญ่
    “เอ๋??”
    จนกระทั่งผมอธิบายด้วยเสียงเรียบๆเรื่อยๆ
    “เราสองคนเป็นเพื่อนกัน” ผมเน้นคำว่า “เพื่อน” หนักเป็นพิเศษ “แล้วก็คงไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างอื่นได้มากกว่านี้แล้ว ดังนั้นเรื่องจะให้แต่งงานกันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก”

    ผมเดินไปเปิดหน้าต่างออกกว้าง จุดบุหรี่สูบและปล่อยให้ควันสีขาวลอยไปในบรรยากาศมือมิดของท้องฟ้าราตรีแห่งลอนดอน
    “เป็นนาย จะแต่งงานกับเพื่อนตัวเองมั๊ยล่ะ?”
    “อ๊ะ...เอ้อ!”
    “นั่นแหล่ะคำตอบของLacus” ผมหันมายิ้มนิดๆ “เราสองคนเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว....”

    ความรักที่มีให้ต่อกัน บริสุทธิ์กว่านั้น....มิตรภาพยังไงล่ะคะ
    หล่อนบอกผมอย่างนั้น....และแน่นอนอย่างที่ผมเคยบอกกับKira....นั่นทำให้ผมโล่งใจเป็นอย่างมาก....ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
    อาจเพราะตั้งแต่แรก......เราเป็นเพื่อนกันอยู่แล้วกระมัง?

    “หมายความว่า ผู้กองก็....อกหักน่ะสิครับ”
    เจ้าหมวดAsukaทำหน้าเห็นใจ แต่ก็ถูกผมสวนทันควัน
    “นายเคยถูกเพื่อนหักอกเรอะ?? บ้ารึเปล่า?”
    “เอ๋???”
    “ถ้านายถูกเพื่อนหักอกเมื่อไหร่ นั่นแสดงว่า หล่อนไม่ใช่เพื่อนของนายอีกต่อไปแล้วล่ะ แต่สถานะถูกแปรเป็นอย่างอื่น”
    ผมเคาะเถ้าบุหรี่กับกรอบหน้าต่างเบาๆ แล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆดุจเดิม
    “เพราะถ้าเป็นเพื่อน ต่อให้ผิดใจกันยังไง มิตรภาพก็ยังคงอยู่ ขณะที่ในทางกลับกัน หากมันเป็นความรักล่ะก็ หน้ายังไม่อยากมองเลยมั้ง แต่ชั้นกับLacusจะไม่มีวันเป็นอย่างนั้นไปได้หรอก”
    หมวดAsukaฟังอธิบายของผมด้วยสีหน้างงๆ ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยเข้าใจที่ผมพูดซักเท่าไหร่

    “...แปลว่า ก็เข้าใจกันดีเหรอครับ?”
    “ถูกต้อง”
    ผมพยักหน้าหงึก ตอบสั้นอย่างมั่นใจ เจ้าหมวดรุ่นน้องจึงพยักหน้าช้าๆ ก่อนเอามือทาบอกแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ออกมา
    “โธ่....ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยโล่งอกหน่อย”
    ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วสงสัยขึ้นมาบ้าง
    “? ทำไมรึ?”

    เขายิ้มกว้างพร้อมกับตอบเสียงใส
    “ก็โล่งอกแทนสองพี่น้องLady Hawkน่ะสิครับ เพราะถ้าตอนนี้คุณตกลงหมั้นกับMiss Clyneไปแล้วยังจะไปงานเต้นรำกับทั้งสองคน พวกหล่อนก็คงช้ำใจมากแน่ๆเลย”
    ฟังแล้ว ผมก็อดทำหน้ายุ่งไม่ได้
    “เอ้า! ไปกันใหญ่แล้ว! นี่หมวด! ไปงานเต้นรำด้วยกันไม่ได้แปลว่าอนาคตจะต้องแต่งงานกันซะหน่อย แถมยังเป็นสาวน้อยสองคนด้วย พูดจายังกับว่าชั้นเป็นดอนฮวนไปได้ ถึงจะมีผู้หญิงได้ทีละหลายๆคน แล้วชั้นก็ไม่ใช่เจ้าDearkaที่มีความสามารถในการสับรางสาวๆได้ทันตลอดเวลาหรอกนะ”

    พอถูกเอ็ดเข้าหน่อย หมวดรุ่นน้องก็เลยทำหน้าจ๋อยลงไป
    “ขอโทษคร้าบ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าแบบนั้นซักหน่อย ผมเพียงแต่คิดว่า...พี่น้องตระกูลนี้เค้าก็สวยน่ารักสมกับผู้กองดี ชาติตระกูลก็ไม่มีบกพร่อง ถ้าไม่ใช่Miss Clyne ก็คงต้องเป็นหนึ่งในสองคนนี้ล่ะครับที่สมจะเป็นเจ้าสาวของผู้กองน่ะ....”

    ห๊ะ???
    เจ้าสาว??

    สมองผมประมวลคำศัพท์ที่เกี่ยวข้องกับคำว่าเจ้าสาวหรือ Bride อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะคำว่า พิธีแต่งงาน โบสถ์ บาทหลวง คำสาบาน แหวนแต่งงาน เสียงระฆังวิวาห์ ใบจดทะเบียนสมรส สถานภาพสมรส ไปจนถึงคำว่า ชีวิตคู่!!!

    และมันคงไม่ทำให้หน้าผมร้อนฉ่าขึ้นมาหรอก ถ้าในจินตนาการนั้น มันจะไม่มีใบหน้าเล็กๆของแม่สาวน้อยผมทองตัวเล็กๆคนนั้นมามีส่วนร่วมด้วย
    หล่อนในชุดเจ้าสาวสีขาวพลิ้ว บนเรือนผมสีบลอนด์น้ำผึ้งประดับด้วยมงกุฎดอกมากาเร็ตสีขาวแซมชมพู....หันมาเรียกชื่อของผมด้วยดวงหน้ายิ้มแย้มสดใสราวแสงอรุณ....

    เฮ้ยยยยย!!!!!จะบ้าเรอะ Athrun Zala!!!

    “บะ....บ้าเรอะ??เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว!!!” ผมร้องลั่น เพราะกำลังต่อสู้กับจินตนาการเตลิดเปิดเปิงเกี่ยวกับคำว่า”เจ้าสาว”ให้หยุดลงโดยด่วนที่สุด “ชะ....ชั้นยังไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยซักหน่อย!!”
    ไม่ๆๆๆ!!!ไม่ใช่แบบนั้น!!!! ต้องรีบลบภาพเมื่อกี๊ออกจากสมองไปให้เร็วที่สุด!!!
    ....โอ๊ยย!!เลิกนึกถึงภาพเมื่อกี๊ได้แล้ว!!! เรานี่มันท่าจะบ้าไปแล้วมั้งเนี่ย!!??
    ดูเหมือนอาการสติแตกของผมจะทำเอาหมวดShin Asukaต้องงงไปเลยเหมือนกัน “ข..ข...ขอโทษครับๆๆ ผมแค่ออกความเห็นนิดเดียว ไม่เห็นต้องโกรธจนหน้าแดงแบบนั้นเลยนี่ครับ”

    ผมเรียกสติตัวเองกลับมาในที่สุด แต่ทำยังไงก็เลิกอาการเหมือนไข้จับกระทันหันแบบนี้ไม่ได้ เลยทำเป็นก้มหน้าจุดบุหรี่มวนใหม่สูบกลบเกลื่อนไป ปัดโธ่เว้ย!ใจสั่นไปหมด แค่จุดไฟแช็คมือยังสั่นเลย!!
    ทำไมในจินตนาการเมื่อกี๊....ต้องเป็นแม่เด็กแสบจอมแก่นนั่นด้วย??

    “เออๆ ช่างเหอะ”
    ผมโบกมือพลางพูดตัดบท ก่อนจะหันไปสูบบุหรี่ทางอื่นหวังจะหลบให้พ้นสายตาช่างสงสัยของคู่สนทนา แต่ดูเหมือนเจ้าหมวดรุ่นน้องจอมยุ่งจะไม่ยอมจบ แหมเว้ย! ยุ่งจริ๊งงง!
    “แต่ผมพูดจริงๆนะครับ ผมเชื่อว่าLady Hawk ทั้งสองเป็นสตรีที่ดี”
    “นายรู้ได้ไงน่ะ? ไปกินข้าวบ้านเค้าหนเดียว ตัดสินได้เลยเรอะ?” ผมย้อน ชักไม่สบอารมณ์ที่หมอนี่ไม่ยอมจบประเด็นซักที

    หมวดหนุ่มรุ่นน้องยกมือขึ้นเกาแก้มตัวเองพลางอธิบาย
    “เอ่อ...จริงๆแล้ว จะว่าแบบนั้นก็ไม่ถูกนักหรอกครับ คือพูดไปมันก็เป็นเรื่องเหลือเชื่อ คือ...ผมกับLady Lunarmariaน่ะ เรารู้จักคบหาเป็นเพื่อนกันมานานแล้วน่ะครับ”

    คำอธิบายนั้นทำให้ผมแปลกใจไม่น้อยจนหลุดปากออกไป
    “หา?”
    “คือ...ตอนที่ผมอยู่โรงพยาบาลแฮมิลตันเมื่อสี่ปีก่อน....” เขากล่าวเสริม เบื้องหลังดวงตาคู่นั้น พยายามซ่อนความทรงจำเกี่ยวกับสาเหตุที่ทำให้เขาต้องไปรักษาตัวในโรงพยาบาลเอาไว้
    “Lunar เอ้อ Lady Lunarmariaไปเป็นพยาบาลอาสาสมัครรุ่นเยาว์ภาคฤดูร้อนพอดี เราเลยได้เป็นเพื่อนเล่น เพื่อนคุยกัน เธอเป็นคนดีนะครับผู้กอง มีน้ำใจกับคนไข้ทุกคน ใครๆที่นั่นก็รักเธอ วันที่Lunarฝึกงานจบ มีแต่คนร้องไห้คิดถึงเธอ จริงๆนะครับผู้กอง”

    ผมฟังคำสาธยายยืดยาวของเจ้าหมวดหนุ่มShin Asuka แล้วก็อดยิ้มขำไม่ได้
    “ได้ค่านายหน้ามาเท่าไหร่น่ะหมวด? ถึงได้โฆษณาหล่อนซะขนาดนั้นน่ะ”
    “ผมจริงจังนะครับ โธ่!”
    “เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าชั้นรับรู้แล้วกันว่าเพื่อนเก่านายคนนี้เป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ” ผมพยักหน้าหงึกหงักๆทำท่ารับทราบเข้าใจเต็มที่ “ถ้าหมวดยืนยันมากซะขนาดนี้แล้ว ชั้นจะไม่เชื่อได้ไงเล่า?”

    เท่านั้นเอง ยังกับเด็กๆ หมวดAsukaยิ้มรับกว้าง ท่าทางสดใสขึ้นทันตาเห็น
    “ทะ...ถ้างั้น...”
    “เออ...นี่ก็ดึกมากแล้ว นายเวรช่วงต่อไปมากันแล้วใช่มั๊ย? นายกลับไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ ยุ่งเรื่องงานมาแทนชั้นมาตลอดทั้งวันแล้วนี่”
    ผมตบบ่าหมวดเบาๆ เขายิ้มรับแล้วจึงยืดตัวยืนตรงยกมือขึ้นทำความเคารพด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง
    “ครับ!เอ่อ พบกันพรุ่งนี้ที่งานเลี้ยงนะครับผู้กอง”
    ผมพยักหน้ารับยิ้มๆ หมวดAsukaหันมาโค้งอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป

    ผมหยิบบัตรเชิญขึ้นมาดูอีกครั้งขณะที่เท้าแขนกับกรอบหน้าต่าง ปล่อยให้ควันสีขาวของบุหรี่มวนที่สองล่องลอยไปกับสายลมยามค่ำคืน งานเต้นรำในคืนก่อนเข้าสู่ฤดูร้อนงั้นรึ....พวกสาวๆคอนแวนต์คงตื่นเต้นกันน่าดู แน่ล่ะ ....เด็กสาววัยรุ่นคนไหนๆก็คงตื่นเต้นกับการเตรียมตัวให้สวยที่สุดสำหรับงานเต้นรำอยู่แล้ว จะได้แต่งหน้าแต่งตัวสวยๆไปอวดคู่เต้นรำของตัวเอง....

    แล้ว....เด็กคนนั้นล่ะ? จะตื่นเต้นเรื่องนี้เหมือนเด็กสาวคนอื่นๆบ้างมั๊ยนะ....? ผมคิดอย่างนึกขันระคนสงสัยขณะทอดสายตาไปยังทิวทัศน์ราตรีของมหานครราวกับไร้จุดหมาย
    ทั้งที่....หากพรุ่งนี้เราได้พบกันอีกครั้ง...จะเริ่มพูดกันยังไง? จะมองหน้าเธอได้ยังไง? ก็ยังไม่แน่ใจเลยแท้ๆ....
    ##################################



    โอยยยยยยยยยย
    ^^; เหนื่อยค่ะ กว่าจะลงมาถึงตอนนี้ มึนเลยเรา
    ดีจังที่บอร์ดใหม่ไม่มีจำกัดตัวอักษร ทีนี้จะลงยาว อืดแค่้ไหน ก็ไม่มีปัญหาแระ :D
    (กู้ตอนเก่ามาลงหมด ก็ได้เวลาปั่นตอนใหม่ ขอกระทิงแดงที~~~~)
  24. kandida

    kandida New Member

    EXP:
    27
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    ต้องบอกว่า
    otsukaresamadeshita!!!!!!!!!!!!!!
    จริงๆ
    อึดมากเลยค่ะ ซดชาเย็นๆสักหลายๆอึกนะคะ
  25. Alcard

    Alcard New Member

    EXP:
    6
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    0
    หนุกหนานเหมือนเดิมคร้าบ แต่อ่านซะหน้ามืดเลย

Share This Page