[เรื่องสั้น] Time เวลาไม่หวนคืน

.....ก่อนอื่นเลย หลังจากที่ผมห่างเหินจากการแต่งฟิคไปร่วม3ปี ก็กลับมาแต่งอีกครั้ง รู้สึกเหมือนมันจะติดๆขัดๆหน่อยครับ ^^; สำนวนของผมอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะครับ ยังไงก็ช่วยติชมละกัน สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้คิดว่าหลายคนอ่านแล้วน่าจะรู้สึกคุ้นๆอยู่บ้างไม่มากก็น้อย จริงๆผมไม่อยากจะนับว่ามันเป็น Original ซักเท่าไหร่หรอกนะครับ เพราะผมได้รับแรงบันดาลใจมาจากหลายๆอย่าง ผมจะเขียนไว้ด้านล่างสุดแล้วกันว่าได้รับแรงบันดาลใจมาจากอะไร เพื่อที่จะได้ไม่เป็นการสปอยล์จนเกินไปนัก

.....แล้วก็สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ ผมเองก็ไม่แน่ใจว่ามันซ้ำกับที่เคยอ่านๆกันรึเปล่า แต่ถ้ามันเป็นเรื่องที่คล้ายกันยังไง ก็คิดว่าผมนำเรื่องราวมาเรียบเรียงใหม่เป็นสำนวนของผมแล้วกันนะครับ ^^



*************************************************************************************
Time เวลาไม่หวนคืน
*************************************************************************************

.....แกร่ก....แกร่ก...." เสียงเตียงของผู้ป่วยฉุกเฉิน2ราย ถูกลากเข้าไปในโรงพยาบาลในกลางดึกคืนหนึ่ง แต่ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว เนื่องจากร่างที่อยู่บนเตียงทั้ง2นั้น เป็นเพียงร่างที่ไร้วิญญานเท่านั้น ผมได้แต่เพียงร้องไห้เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ เพราะผมยังไม่พร้อมกับการที่จะต้องจากพ่อและแม่ไปพร้อมกันทั้ง2คนแบบนี้

=============================================================

.....จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ 7 วัน เข้าไปแล้ว ผมได้แต่นึกเสียใจที่ใช้ช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมาอย่างไร้ค่า ผมพึ่งจะมาสำนึกได้ก็ตอนที่ผมกับพ่อแม่ต้องอยู่คนละโลกกันแล้ว ในตอนนี้ผมไม่สามารถจะกอดพ่อแม่ได้อีกแล้ว ไม่สามารถเป็นลูกที่ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ตอนยังมีชีวิตอยู่ได้ ไม่สามารถแม้แต่จะสัมผัสกับพ่อแม่ ใช่แล้วที่ผ่านมาผมมันเป็นลูกที่ไม่ดี ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ ในตอนนี้มันอาจจะสายไปแล้วที่ผมจะมาสำนึก น้ำตาของผมดูเหมือนจะไหลอยู่ท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตาที่มาเข้าร่วมงานศพในวันนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของงานแล้ว

.....ที่ผ่านมาพ่อและแม่ดีกับผมเสมอมา แต่ผมกลับไม่เคยทำตัวเป็นลูกที่ดี ใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ ไม่เคยสนใจคำตักเตือนหรือคำสั่งสอนต่างๆของท่าน เมื่อต้องจากันผมกลับรู้สึกสำนึกในสิ่งที่ทำผิดพลาดมาตลอด25ปีที่ผ่านมา แต่มันก็ได้เพียงแต่ทำให้ผมรู้สึกผิด ไม่สามารถช่วยย้อนเวลาให้ผมกลับไปตอบแทนบุญคุณของพ่อและแม่ได้อีก

.....ผมยังจำวัยเด็กของผมได้ดีทุกเช้าพ่อแม่ของผมจะไปส่งผมที่โรงเรียน และจะกลับมารับผมในตอนเย็นโดยไม่เคยมาสายเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมจะเป็นลูกที่เชื่อฟังพ่อแม่มาโดยตลอด จนกระทั่งผมเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นผมเริ่มไปโรงเรียนเอง ความสัมพันธ์ของพวกเราดูเหมือนจะห่างเหินกันมากขึ้น ผมต่อว่าพ่อแม่ผมหลายครั้งด้วยความไม่เข้าใจเจตนาที่ดีและความเป็นห่วงของพ่อและแม่ ในช่วงที่ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยนั้นท่านทั้งสองก็คอยให้กำลังใจอยู่เสมอ แต่หลายครั้งที่ผมกลับหงุดหงิดและคิดว่าพ่อแม่จะมากดดันผม

.....เมื่อผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ในบางครั้งที่ผมไปเที่ยวกับเพื่อนจนกลับบ้านดึกดื่น ผมก็จะรำคาญที่พ่อแม่มักจะมาต่อว่าผมเสมอ ทั้งๆที่ผมแค่ไปเที่ยวกับเพื่อน ผมกลับพึ่งมารู้สึกได้ในตอนที่ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว พ่อแม่เพียงแต่ต้องการจะให้ผมระวังตัวในอันตรายที่จะเกิดขึ้นในยามค่ำคืนเท่านั้น แต่ผมกลับแสดงท่าทีไม่พอใจใส่ท่านเป็นการตอบแทน ผมมันเป็นลูกที่แย่จริงๆ

.....ในช่วงที่ผมใกล้จะเรียนจบผมดื่มเหล้าบ่อยมากจนทำให้บางครั้งก็ไม่มีสติอยู่กับตัว ทำให้หลายครั้งได้ต่อว่าพ่อแม่ไปโดยไม่รู้ตัว แต่ถึงจะเป็นการกระทำโดยไม่รู้ตัว มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้พวกท่านต้องรู้สึกเจ็บปวด เพราะลูกแย่ๆอย่างผม ผมช่างเป็นคนที่อกตัญญูเสียจริง ที่ไปทำแบบนั้นกับพ่อแม่ ถึงกระนั้นทุกวันที่ผ่านมา ผมกลับไม่เคยรู้สึกสำนึกผิดกับสิ่งที่ผมทำเลยจนกระทั่งวันนี้

.....หลังจากวันนี้ไป ผมคงทำได้แต่รู้สึกผิดบาปในสิ่งที่ผมทำไป แต่พ่อแม่ของผมก็ไม่ได้อยู่ในภพเดียวกับผมอีกแล้ว แล้วท่านจะรับรู้ความรู้สึกของผมได้หรือ ทำไมก่อนหน้านี้ผมไม่ทำตัวเป็นลูกที่ดีและกตัญญูต่อท่านให้มากๆนะ

.....ทำไม... ทำไม... ทำไม...คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวผม

.....ผมควรจะสำนึกให้ได้ก่อนหน้านี้สิ ผมอยากมีเวลาอีกซักหนึ่งวันให้ผมได้ทำอะไรเพื่อพ่อแม่บ้าง ถ้ามันมากไปก็ขอซัก1ชั่วโมงให้พวกเราได้กินข้าวเย็นด้วยกัน หรือ 1นาทีเพื่อให้ผมได้บอกรักกับพวกท่านก่อนก็ยังดี ทำไมเวลาที่ผ่านที่พวกท่านต้องการจะอยู่ใกล้ชิดผม ผมไม่เคยเห็นคุณค่า แต่วันนี้ผมอยากอยู่ใกล้ชิดพวกท่านบ้าง แต่ผมกลับไม่มีโอกาสเสียแล้ว ผมเสียใจและรู้สึกผิดจริงๆ ถ้าเวลาย้อนกลับมาได้ผมอยากจะเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ ตอบแทนพวกท่านให้ได้มากกว่านี้ ผมจะกอดพวกท่าน จะไปกินข้าวเย็นกับพวกท่านทุกวัน ทำไมเวลาถึงไม่ให้โอกาสผมอีกซักครั้งก็ยังดี ผมไม่อยากจากลากับพวกท่านไปแบบนี้

=============================================================

.....ในที่สุดงานศพก็เสร็จสิ้นลง ผมคงจะไม่ได้เห็นพ่อและแม่ของผมอีก แต่ในตอนนี้ผมได้ยินเสียงร้องไห้ของพวกท่านอย่างชัดเจน ที่ร้องไห้ให้กับการจากไปของผม ลูกอกตัญญูคนนี้ ผู้ซึ่งไม่เชื่อฟังคำสอนของท่าน ผู้ซึ่งคึกคะนองและทำตัวเป็นภาระให้กับท่านมาโดยตลอด และยังทำให้มีผู้เคราะห์ร้ายต้องมาตายเพราะความประมาทจากการดื่มเหล้าของผมอีก ถึงตอนนี้ผมจะสาบานว่าไม่ดื่มเหล้าอีก ก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปเพราะผมและผู้เคราะห์ร้ายรายนั้นก็ได้ตายจากโลกนี้ไปเสียแล้ว ผมไม่มีโอกาสจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องราวใดๆที่ผิดพลาดได้อีก ถ้าผมเชื่อฟังคำสอนคำตักเตือนของพ่อแม่มากกว่านี้ สำนึกได้ก่อนหน้านี้ เหตุการณ์อันน่าเศร้านี้คงจะไม่เกิดขึ้น ผมน่าจะใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่ามากกว่านี้ หลังจากวันนี้ไปผมคงได้แต่ไปสำนึกในการกระทำที่ผิดบาปของผมในโลกหลังความตายเสียแล้ว

*************************************************************************************

.....เอาล่ะครับ อ่านกันจบแล้วสินะครับ งั้นผมขอบอกไว้ก่อนเลยว่า เรื่องนี้ผมได้แรงบันดาลใจมาจากโฆษณาไทยประกันชีวิตเมื่อนานมาแล้ว ที่พ่อขับรถชนกับรถบรรทุกแล้วบอกว่าอยากมีเวลามากกว่านี้ที่จะอยู่กับลูกน่ะครับ ผมก็เลยลองเอามาเรียบเรียง+ดัดแปลงนิดหน่อยครับ สำหรับเหตุผลที่ว่าทำไมพึ่งคิดจะเอามาเขียนในตอนนี้ ก็เพราะว่าเมื่อสัปดาห์ก่อนผมไปฟังพระเทศน์มาครับแล้วเห็นโฆษณาตัวนี้ แต่ครั้งนี้อาจจะเป็นเพราะผมมีมุมมองที่เปลี่ยนไปจากตอนเห็นโฆษณานี้ครั้งแรกล่ะมั้งครับ เลยเอามาแต่งเป็นเรื่องสั้น(ที่สั้นมากๆ) ยังไงก็ฝากติชมด้วยแล้วกันนะครับ ^^'

เรื่องนี่มันช่างมืดมนเสียจริงนะครับเนี่ย ให้แง่คิดดีๆ กับคนหลายคนด้วยนะครับเนี่ย เป็นผลงานเรื่องสั้นที่ใช้ได้เลยทีเดียว

แวะมาเจิม
ป.ล.ขอแนวซึ้งๆอะครับชอบๆแนวนี้ก็โอเคแต่มืดมนไปหน่อยแฮะ

ฮ่วย...ดักซะเนียน....นึกว่าคนตายคือพ่อกับแม่จริงๆ ดันกลายเป็นผู้พูดกับตัวประกอบที่ไม่ได้พูดถึงในเรื่องไปซะได้

เป็นเรื่องสั้น....ที่สั้นสมชื่อจริงๆ ( ไม่รู้เป็นเพราะหน้าเว็บกว้าง เนื้อหาเลยดูน้อย หรือว่ามันน้อยยยยยจริงๆแฮะ...)

แล้วเรื่องเก่าๆที่เคยเปิดรับสมัครไว้ล่ะเฟธ -_,-+

=[]=!! เป็นเรื่องสั้นที่สั้นจริงๆ
(กร๊าก แซวเล่นนะครับ!!)

จบได้หักมุมมาก =[]= ตอนแรกก็คิดว่าพ่อกับแม่ตาย กลายเป้นลูกตายซะงั้น..... หลอกผมซะตายใจเลย ฮาๆ

ผมว่าเรื่องนี้เน้นความรู้สึกมากกว่านะ มันทำให้ผมสะเทือนใจได้ดีทีเดียว ภาษาอาจไม่ต้องสวยหรู แต่แง่คิดที่ให้ ผมว่ามันทำให้หลายๆคนที่ได้อ่านรุ้สึกตัวและทำในสิ่งที่ควรทำเสียที ^^

P.s. นับว่าเป็เรื่องสั้นเรื่องแรกเลยนะครับเนี่ยที่เจิมบอร์ด ฮา

มาลงชื่อว่าโดนหลอกอีกคน =[]="
เนียนมาก เพิ่งจะรู้ความจริงตอนเฉลยนั่นแหล่ะ(เอวัง)

มีแต่คนบอกว่าแค่นี้ก็สะเทือนใจแล้ว แต่ผมจะผมยุให้ทำให้มันยาวขึ้นอีกนิดครับ *-*/
จะได้สะเทือนใจขึ้นไปอีก(มาโซ)

มันเป็นเรื่องสั้น(ที่สั้นจริงๆ)เตือนใจเรื่องนึงเลยอ่ะ แต่ผมยอมรับว่ายังไม่ค่อยถึงใจเท่าไหร่ (หรือผมด้านไป - -"?)

มีเรื่องสั้นออกมาแล้วก็ขอทวงเรื่องยาวด้วยดิ =[]=!! อยากอ่านอ่ะเฟธ

มุขหักมุมเจ๋งเป้งมากโด้! ยอดเยี่ยม แต่ถ้าตัดฉากสวยกว่านี้จะประทับใจมาก

อ่านไปทิ่มแทงใจตัวเองไป ผมเองก็เลวกับพ่อแม่ไว้เยอะเหมือนกัน.. เป็นเรื่องสั้นที่ดีครับ ถึงจะไม่แปลกแหวกแนวมาก แต่ก็พอจะเตือนสติให้เรารู้ว่า

ความตายไม่รอใคร รีบทำดีกับคนที่รักคุณมากที่สุดก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ปล.ถ้าผมจะขอจับเคสนี้ไปใช้ในฟิคยมทูตของผม(แต่เป็นตัวออริที่เก็บอยู่ในคอมนะ)จะว่ากันไหมเนี่ย?