เห็นใจลูกแกะตาดำๆอย่างหนูหน่อยอ่านแล้วโพสให้ด้วยน้า>< ตอนที่ 1 เด็กหนุ่มผู้มาเยือน สวัสดีครับทุกท่านผมในตอนนี้ก็.........กำลังซวยสุดๆไปเลยล่ะคร้าบบบบบ!! “แว้กกกกก!!ขอโทษก้าบหลบหน่อยคร้าบ!!”และนี่คือเสียงตะโกนดั่งทั่วตัวเมืองของผมเองตอนนี้ผมกำลังหลบหนีพวกกลุ่มนักเลงปนทหารที่วิ่งตามผมมาไม่หยุดถ้าจะถามผมว่าทำผิดอะไรน่ะเหอรอันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนแต่รู้แต่ว่าต้องเผ่นแหลกล่ะ!! “หยุดนะไอ้เด็กผีเมื่อกี้นี้ข้าเห็นแกหยิบของจากร้านข้าไป!!”ชายร่างยักษ์ตะโกนแล้วรีบวิ่งไล่ตามมาไม่หยุด “ผมเปล่านะค้าบ!!TToTT”ผมตะโกนกลับให้ผมเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้วนะทำไมพระเจ้าถึงทำกับผมได้T^T แต่เอ๋!!.....ผมนึกออกแล้วละว่าผมทำอะไรลงไปทำไมพวกเขาถึงมาวิ่งไล่จับกับผมแบบนี้แต่ผมไม่ได้ขโมยของนะผมแค่ทำลายข้าวของเฉยๆ^^ “เหวอ!!”ผมร้องตะโกนเสียงดังก่อนที่จะใช้วิชากายกำที่เล่าเรียนมากระโดดข้ามรถเกวียนที่วิ่งผ่านมาอย่างช้าๆไปอย่างรวดเร็ว และก็เริ่มปั่นเกียร์เท้าไฟกันอีกรอบ “หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้หนู”เสียงของทหารชุดดำตะโกนไล่มาข้างหลังผมเดี๋ยวนะ....ผมไปทำอะไรให้เขาคนนี้เหรอO[]O ผมจำได้ว่าผมไม่ได้ทำน้าแต่.......ผมอาจจะทำไปก็จริงๆก็ได้แหะ^^” 555+ “หยุดก็บ้าสิคร้าบ><”พอร้องโวยวายต่อตอนนี้ผมวิ่งหนีมาได้ค่อนข้างไกลพอสมควรแล้วบรรยากาศรอบๆเป็นสีเขียวเท้าของผมเหยียบอยู่กับพื้นดินอันอ่อนนุ่มของดินทั้งๆที่เป็นจัตุรัสที่มีพื้นเป็นซีเมนต์.....มันหมายความว่าไงกัน แต่....เอ๋!!นี่ผมวิ่งมาถึงป่าของเมืองนี้ตั้งแต่เมื่อไรก้านนน!!ว่าแล้วผมก็วิ่งตรงมาเรื่อยๆและผมก็มาถึง.... “แว้กกก!!จุดอัพของชีวิต(ทางตัน)มะ...มะ...มะ....มาแล้วทำไงดีอ่ะ”ผมหันซ้ายหัวขวามองไปแต่ละทางเรื่อยแต่ก็ไม่มีทางไหนที่จะไปได้เลย ‘มาทางนี้สิ’เสียงหนึ่งดังขึ้นแต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นใครผมมองไปทางตันเสียงและก็สังเกตุได้ว่ามันมีทางอยู่ด้วยผมก็เลยรีบวิ่งจ้ำอ้าวไปตามเสียงทันทีแต่....เอ๋!! “แว้กกกกกก!!”ผมร้องเสียงหลงเสียงรอบที่สองและเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือเสียงของผู้คนรวมทั้งเหล่าทหารที่พูดคุยกันอา....ตอนนี้ผมโดนหอบไปไหนเนี่ยT^T จริงด้วยผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยตัวกระผมคืออัสเซีย ไฮเดนเบิรก์(AusSear HieDenBeark)อายุ13ปีอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านโรริน อาชีพนักแสดงและสองถึงสามชั่วโมงก่อนที่จะสลบ... ณ หมู่บ้านโรริน “อัสเซีย!!มานี่หน่อยสิ”เสียงของชายชราคนหนึ่งดังขึ้นเสียงดัง “คร้าบ”ผมเด็กหนุ่มอายุ13ตะโกนตอบก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาชายชราที่กำลังยืนถือของบางอย่างอยู่แล้วผมก็เดินตรงไปที่เขาทันทีใช่แล้วเขาคือปู่ของผมนั่นเอง แต่ถึงจะชราภาพยังไงก็ตามแกก็ยังคงมีแรงเยอะแบบผิดปกติ-*- นี่ผมจะชมปู่ผมหรือจะหลอกด่ากันล่ะเนี่ย- - “ช่วยเอาพัสดุอันนี้ไปส่งที่เมืองซิวพีริออนให้หน่อยได้ไหมแล้วก็เอาไอ้นี่ไปด้วยงานของแกอีกอย่าง”ปู่ผมพูกจบก็หยิบของต่างๆมาให้ผมทันทีพร้อมกับกระดาษใบหนึ่งพวกเราเผ่าโรรินจะอาศัยอยู่ตามที่ต่างๆและจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆบางครั้งก็เป็นตัวเมือง เหตุผลที่ไปก็คือไปแสดงกายกรรมที่นั่นแต่ผมว่าปู่ผมไปจีบสาวมากกว่า-*- “คร้าบ”ผมตอบแล้วรับของจากมือปู่มา “ห้ามกลับเกิน6โมงเย็นเพราะวันนี้เราต้องเตรียมของย้ายไปที่อื่นแล้วจะออกเดินทาง6โมงเช้า”ปู่ผมสั่งฉอดๆว่าจบแกก็เดินเข้าไปในบ้านทันที ผมมองที่พัสดุพลางสงสัยว่ามันคืออะไรแล้วก็วางกล่องลงข้างๆพร้อมกับหยิบกระดาษอีกใบที่ปู่แนบมาด้วยใช่กระดาษใบนั้นมันบอกว่าผมต้องไปส่งไอ้กล่องบ้านี่ที่ไหนและซองงานอีกใบเป็นงานอีกงานของผม ผมอ่านมันอย่างใจเย็นแล้วถอนหายใจ “ต้องทำงานแบบนี้อีกแล้วเหรอ.....แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่นาเพื่อครอบครัวเพื่อนคนในเผ่ามันคงจะจำเป็นสินะ”ผมพูดกับตัวเองแล้วลุกขึ้นพลางสอดหยิบตราประทับออกมาจากกระเป๋าแล้วปั้มมันลงที่ตัวกระดาษที่เป็นงานของผม ผมสอดกระดาษกลับเข้าไปในซองแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้านผมวางมันลงที่โต๊ะทำงานของปู่แล้วเดินออกจากบ้านไปทันที ผมอัสเซีย ไฮเดนเบิรก์ อายุ13ปี อาชีพนักแสดง(กายกรรม)ไปล่ะครับ มุ่งหน้าสู่ซิวฟิวริวออน Les’t Go Go!! และตอนนี้ผมก็มาถึงเมืองแล้วแต่ผมไม่รู้ว่าทำไมตัวเมืองเมืองนี้มันถึงได้โล่งอย่างงี้ล่ะ(โว้ย)!! เมืองแทบจะไม่เห็นเมืองแล้วผู้คนอพยพไปไหนกันก็ไม่รู้จะเหลือก็เหลือแค่ไม่กี่คนเท่านั้นแล้วปู่เองก็บอกว่าให้ไปส่งให้กับคนในราชวังว่าแต่วังมันอยู่ไหนกันหนอ.....- - “เออ....ขอโทษครับวังอยู่ไหนเหรอฮะ”ผมเริ่มถามผู้คนไปมาคนในเมืองนี้ใจร้ายกันทุกคนเลยT^Tทำไมไม่ช่วยผมบ้างผมออกจะน่ารักหน่อมแน้ม(หลงตัวเอง-*-) “ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าวังอยู่ไหนเหรอคร้าบ^^”ผมถามพี่สาวที่ใส่เสื้อคลุมเดินผ่านไปเขาหันมามองผมด้วยแหละแล้วเขาก็ตกใจอย่างมากแล้วรีบหลบตาผมไปผมเองก็ดันไปสังเกตเห็นสร้อยที่เป็นรูปวงกลมและลวดลายที่ถูกสลักอยู่มันเป็นผมงานที่ประณีตมากเลยนะเนี่ยท่าจะราคาแพง ว่าแล้วผมเองก็เห็นต้มหูของเขาด้วยนะตัมหูรูปหยดน้ำสีแดงสดสวยมากเลย^^(ตกลงนายมาส่งของหรือว่ามาดูสาว-*-) “อ่า!!ขะ...ขอโทษครับวังไปทางไหนครับ”ผมเกือบลืมไปเลยล่ะว่าผมต้องมาส่งของแล้วผมก็ไปทักกับเด็กสาวอีกคนที่นั่งอยู่ตรงเก้ากี้ที่ตั้งไว้ข้างๆกำแพง ผมเดินเข้าไปถามเธอทันที “ขอโทษครับไม่ทราบว่าวังไปทางไหนเหรอครับ^^”ผมถามพี่สาวคนนี้อีกครั้งแต่ดูๆแล้วก็อายุประมาณ14 15นี่นาพี่สาวคนนั้นละจากหนังสือที่อ่านอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ว้าว~เป็นคนที่สวยมากเลยนะเนี่ยผมสีน้ำเงินยาวสลวยมาจนถึงเอว ดวงตาสีฟ้าราวกับอคามารีนใบหน้ารูปไข่ริมผิปากสีชมพูอ่อน “ค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ฉันช่วยเหรอค่ะ^^”พี่สาวคนนั้นถามผมความจริงไม่ต้องพูดสุภาพกับผมก็ได้ผมแค่13เองน้า-*- “มะ.....ไม่ต้องพูดแบบนั้นกับผมก็ได้ครับผมพึ่งจะ13เองนะครับ”ผมพูดด้วยความลนลานทำให้พี่สาวข้างหน้าขำกับท่าทีของผม ว้ากกก!!ผมทำอะไรลงไปเนี่ยหน้าขายหน้าจัง “ความจริงฉันเองก็พึ่งจะ13เมื่อ2เดือนที่แล้วเองแหละจ้ะ”พี่สาว...เอ๋!! 13เหรอเนี่ยผมนึกว่าราวสิบสี่ สิบห้าซะอีกอย่างนี้ก็อ่อนกว่าผมน่ะสิ มะ....ไม่ได้นะไม่ได้ห้ามลืมงานเด็ดขาจเลยต้องรีบหน่อยแล้วไม่งั้นเดี๋ยวทำงานอีกงานไม่ทัน “คือว่า...ผมจะถามทางไปราชวังนะครับพอดีมีของต้องส่งนะครับ”ผมพูดพลางเกาหัวแกรกๆเด็กสาวคนนั้นทำหน้าตกใจไปพักหนึ่งก่อนที่จะยิ้มตอบออกมา “ฉันเองก็ไปเหมือนกันค่ะ เดี๋ยวเราไปด้วยกันเลยไหมค่ะ”เด็กสาวคนนั้นถามแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผมช่างเป็นเด็กสาวที่น่ารักอะไรอย่างนี้หนอ^///^ “ครับ คุณเออ...”ผมพยายามจะเรียกชื่อเธอแต่ผมไม่รู้นี่นาทำไงได้ล่ะ>< “เอลซ์ค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ”ชื่อเอลซ์(Ersh)เหรอชื่อน่ารักชะมัดเลย>< ว่าแล้วเธอก็ยื่นมือมาเพื่อจับมือทันทายกับผมผมเองก็ทักตอบเช่นกัน “ครับเออ....คุณเอลิซ ผมชื่ออัสเซียเรียกอัสก็ได้ครับ”ผมพูดแล้วปล่อยมือจากเธอความจริงก็อยากจับต่อนะแต่ต้องไปส่งของแล้วเดี๋ยวกลับไม่ทัน ถ้ากลับไม่ทันผมก็ซวยนะสิTT^TT เธอเดินนำหน้าผมไปก้าวหนึ่งก่อนที่จะหันมามองหน้าผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “จะไปกันรึยังค่ะท่านอัส”เอลซ์พูดขึ้นผมรีบวิ่งตามเธอไปทันทีจนไปถึงราชวังและก็ส่งของเสร็จแล้วส่วนคุณเอลซ์ก็ขอแยกตัวไปหลังจากเข้าไปในราชวัง ตกลงแล้วเธอไปทำอะไรที่นั่นกันล่ะเนี่ยผมชักอยากจะรู้แล้วแหะแล้วผมก็เดินมาถึงย่านร้านค้าของเมืองแล้วก็สังเกตเห็นบางอย่าง “แอปเปิล”ผมอุทานขึ้นแล้วหันไปมองผลไม้สีแดงสดใสสว่างดูเหมือนว่าพึ่งจะเด็ดมาสดๆเลยงานนี้ผมต้องขอซื้อหน่อยล่ะ ว่าแล้วผมก็เดินตรงเข้าไปในร้านค้าทันที “ป้าฮะแอปเปิลลูกล่ะเท่าไรฮะ”ผมเดินดุ่มๆเข้าไปถามป้าที่ร้านค้าทันที “2เซนีจ๊ะ”ป้าที่ร้านตอบผมรีบคว้ากระเป๋าตังค์ออกมาแล้วหยิบแอปเปิลจากร้านของป้าเขาไปลูกหนึ่งทันทีแล้วยื่นตังค์ให้ป้าไปตอนนี้ผมเหลืองานอีกอย่างหนึ่งแต่ผมต้องคอยให้ถึงเวลา5โมงครึ่งซะก่อน ตอนนี้ผมขอเดินเล่นไปพลางๆกินแอปเปิลไปพลางล่ะกัน “เฮ้ย!!ยัยหนูเมื่อกี้นี้แกทำร้ายข้าเหรอ!!”เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นอย่างหัวเสียทำให้ผมรีบวิ่งผ่านฝูงชนเข้าไปดูก็พบกับเด็กสาว2คนที่อายุประมาณ12 13กำลังโดนพวกผู้ชายที่ดูท่าทางจิ๊กโก๋หาเรื่องอยู่ “กะ....ก็จู่ๆพวกคุณก็มาเข้ามาดึงตัวฉันไปก่อนนี่ค่ะถ้าไม่ป้องกันตัวเองแล้วถ้าเกิดพวกเขาพาพวกฉันไปขายแล้วจะทำยังไงล่ะค่ะ”เด็กสาวผมสั้นประบ่าพูดเสียงสั่นอย่างน่าร้าก>< เด็กคนนี้ใส่กระโปรงยาวประมาณข้อเท้าผมสีแดงเข้มและดวงตาสีน้ำเงินประกอบกับตาบ๊องแบ๋ว ส่วนอีกคนที่อยู่ด้านหลังก็ใส่เสื้อคลุมยาวปิดหน้าจึงมองไม่เห็นแต่ตัวสูงพอๆกัน “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”ผมตะโกนขึ้นด้วยความโมโหทำไงได้ผมเป็นพวกรักความยุติธรรมนี่คร้าบ^^ ว่าจบผมก็ปา แอปเปิ้ล ที่พึ่งซึ่งมาแล้วก็กัดเข้าไปสดๆหนึ่งคำปาใส่บุรุษกล้ามโตแล้วมันก็โดนเต็มๆหัวพวกเขาเลย- -“ “เฮ้ย!!ไอ้หนูแกรู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”บุรุษร่างยักษ์หันมาตะคอกถามผมถามแบบนี้แล้วผมจะรู้เหรอ-*- ผมก็เลยส่ายหน้าตอบแล้วเขาก็เลยโมโหหนักกว่าเดิมซะอีก “ทหารเฟ้ย!!ทหาร”โอ้โหทหารเหรอเนี่ยo.oเหมือนนักเลงมากกว่าละมั้ง “แล้วมันทำไมเหรอฉะถึงคุณจะเป็นทหารแต่ถ้าทำร้ายเด็กตัวเล็กๆที่ไม่มีทางสู้มันก็ไม่ควรจะเป็นทหารเลยนะคร้าบ”ผมพูดอย่างอารมณ์ดีทำเอาเขาเลือดขึ้นหน้ามากกว่าเดิมซะอีก “ไอ้หนูแกอยากตายเหรอ!!”พี่ร่ายยักษ์ตะโกนพร้อมกับชักดาบออกมา ไอ้หยา!!งานนี้ผมซวยแล้วคร้าบว่าแล้วผมก็โดนไล่ตามแล้วผมก็ดันไปทำข้าวของของพวกชาวบ้านเละตุ้มเปะกันไปเกือบหมด “แว้กกกกก!!”แล้วผมก็หนีๆแล้วก็สลบไปตอนนี้ผมอยู่ไหนน่ะเหรอตอนลืมตาขึ้นมาก็..... “O[]O”อยู่ในคุกของวังหลวงซะแล้วง่ะ!!นี่มันวันโคตรซวยของผมเลยนะเนี่ยT^Tนี่มันอะไรก้าน~ผมทำผิดถึงขนาดที่ต้องติดคุกเลยเหรอผมไม่ยอมแต่ไม่เป็นไรแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ทำงานที่ได้รับมาอีกอย่างได้สำเร็จคอยดูนะผมท่านอัสเซีย ไฮเดนเบิรก์คนนี้จะไม่ยอมมาจนตรอกอยู่ที่แห่งนี้หรอกแล้วเราจะได้เห็นดีกันเพราะว่าคืนนี้..... ผมจะถล่มไอ้ปราสาทบ้านี่ให้ยับไปเลยคอยดูล่ะกัน!! :bad: 555555555555+
