Re: ฟิคยำ RETURN เออ อีกตอนเดียวก็จบละ นิทานเริงใจ All FINAL !!!! รู้สึกสงสารเนียร์อย่างบอกไม่ถูกค่ะ =A=! ทีมฝ่ายท่านโยแต่ละคน น่าสะพรึงกลัวจริง ๆ /me เป็นวิญญาณลอยล่องไม่มีประโยชน์ในการแข่งขัน [ถ้าเป็นคาแรกเตอร์ริวเน่เวอร์ชั่นมีชีวิตคงใช้ดาบตบบอลแทน แต่ไม่ได้สิใช้เครื่องมือก็ผิดกติกาอีก]
Re: ฟิคยำ RETURN เออ อีกตอนเดียวก็จบละ นิทานเริงใจ All FINAL !!!! องค์หญิงยูคิ โดน! วึ้ย! โดน! ไอเดียบรรเจิดโพด น้องชายฉาน ฮาๆ ยิ่งอ่านยิ่งรั่ว GoodJob!!
Re: ฟิคยำ RETURN เออ อีกตอนเดียวก็จบละ นิทานเริงใจ All FINAL !!!! สรุปว่า ตูตายแล้ว ตายไปเลยสินะ ==" (ตายอนาถไม่พอ ไม่มีคนชุบอีก==")
Re: ฟิคยำ RETURN เออ อีกตอนเดียวก็จบละ นิทานเริงใจ All FINAL !!!! อุ่ก....รู้สึกดีที่อาเบะไม่เล็งคนในทีมเดียวกัน =___=;;; สงสารเนียร์คุงจริงๆ กร๊ากกกกกกกกกกกก
Re: ฟิคยำ RETURN เออ อีกตอนเดียวก็จบละ นิทานเริงใจ All FINAL !!!! ความเงียบสงัดปกคลุมทุกอณูรูขุมขน เหล่าสมาชิกล่าส้วมต่างยืนกลืนน้ำลายเอื้อกกับบรรยากาศตรึงเครียดผิดปกติ ของสองอริ โยชิกิ จอมมารหัวพญานาค และ นพ จอมโจรล่ากางเกงใน ทำเอาอารมณ์ฮาหัวทิ้มบ่อต่อก่อนๆ มลายหายไปเป็นอากาศธาตุ “ยังจำได้ไหมไอ้โย รอยแผลที่แก้มก้นซ้าย ที่แกฝากไว้นี่” น้ำเสียงสุขุมนุ่มลึกยิ่งกว่าแสงโสม ดังกังวาน แต่ไอ้โยชิกิ เกาหัวแกรกๆ “เดี๋ยวดิ เพ่ ผมไปทำแก้มก้นพี่เป็นแผลซะที่ไหน ตอนนั้นจะดวลดาบกันอยู่ดีๆเพ่ก็เหยียบเปลือกกล้วยล้มก้นกระแทกพื้นไม่ใช่เหรอวะ” “นั้นก็เพราะแกวางกลัวไว้ไม่ใช่เหรอวะ ลูกไม้แบบนั้นใครจะไปเชื่อ!!” พี่นพตะโกนอย่างเดือดดาล แต่พ่นลมมากไปหน่อยฟันปลอมเลยกระเด็นออกมาทั้งปาก ลำบากไอ้โยต้องลงไปช่วยเก็บ “เพ้อเจ้อวะเพ่ ตอนก่อนดวลพี่ยืนกินกล้วยท้าทายผมไม่ใช่เหรอ แล้วดันเสร่อปากล้วยไปข้างหน้าตัวเอง ผมยังนึกอยู่เลยว่าต้องเหยียบแหงๆ” โยชิกิพูดไปยัดฟันปลอมเข้าปากไปด้วย ทางด้านเจ๊สุและพวกพ้องที่กำลังยืน งงๆ กับสถานการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้น พลันสุ่มหัวกันวางแผนชั่วหมายคว้าโถส้วมและองค์หญิงยูคิ ไปเอารางวัลกับราชินีเจลแบบนิ่มๆ “เอาละ สาวๆเราจะบุกปล้นตัวประกันอย่างไรดี” “อ้ากกกกก โอ้วววว อุ่กๆๆๆๆ ม่ายยยยย พอที ช่วยด้วยยยย” เสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากห้องน้ำอิฐกลางสนาม แต่ไม่อาจดึงความสนใจของแก็งล่าส้วมได้ ใจดำกันจริงๆ “เอางี้ไหมเจ๊สุ ระหว่างที่สองคนนั้นกำลังฟัดกันนัวเนีย เราก็แอบไปฉกองค์หญิงกะส้วมมาเลย “ น้องกันเสนอแผนนพจัง นกต่อแสนรู้ “เอ๋ หนูว่าจอมมารหัวพญานาคคงไม่โง่ปล่อยให้เราฉกไปง่ายๆแบบนั้นหรอกคะ” ผีน้อยเสนอความเห็นขัดแย้ง เจ๊สุ นิ่งเงียบพิจารณาจากทรัพยากรที่เหลือในทีม ก็เพิ่งจะบรรลุสัจธรรมว่าตัวผู้ในกลุ่มนั้นถ้าไม่ตาย หรือกำลังโดนอุบุนตู้อยู่ ก็ติดดวลกับไอ้หัวพญานาค พลันเหลือบมองไปบริเวณบัลลังค์โถส้วมทองคำ เห็นสาวๆในชุดคอสเพลกำลังเชียร์การแข่งขันอย่างสนุกสนาน ไอเดียสุดบรรเจิดก็แว่บผ่านเข้ามาในหัว “ฟังให้ดีๆทั้งสอง แผนการเราเป็นแบบนี้.....” แล้วไพอาหายไปไหนละ.....คำตอบก็คือ เขากำลังเสพสุขกับสาวคอสเพลในรังไอ้โยอย่างสนุกสนานระหว่างที่คนอื่นเค้ากำลังเครียดของเสียแทบทะลั่ก ตอนนี้ก็กำลังกอดสาวผมทอง เนตรสีฟ้าสวยอย่างอารมณ์ดีพลางจิบโอวันติน สูตรพิเศษสาวสวยชงสบายใจเฉิบ หลังจากระลึกความหลังกันหอมปากหอมคอ ทั้งสองหื่นก็พาตัวเองเข้าโหมดตรึงเครียดกันอีกครั้ง โยชิกิเดินไปคว้าอาวุธคู่ใจ ดาบพิฆาตนารี ซึ่งมีคุณสมบัติพิเศษสามารถทำให้สาวๆโป๊ได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว (อารมณ์ประมาณอาจารย์ต้นหอม (เนกิ) จามนั้นแหละ) ส่วนพี่นพก็ควักมีดคู่นาม ปลดเปลื้องบลาเซีย ที่สามารถทำการปลดเสื้อในของสาวๆได้โดยที่ชุดด้านนอกไม่เป็นอะไรเลย คิดดูว่าถ้าไอ้สองคนนี่มาเป็นคู่หู่กันจะนรกขนาดไหน..... สองหนุ่มก้าวเดินมาที่กลางสนามสายตาดุดันจับจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา สองมือนั้นกระชับอาวุธในมือ การตั้งท่าของทั้งคู่นั้นไร้ช่องว่าง แถมยังกลบจิตสังหารไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าจะจู่โจมเมื่อไร โอ้ย อะไรจะเว่อร์ขนาดน้านนนนน “เฮ้ย ไอ้โย ถ้าแกแพ้ละก็จงส่งดาบพิฆาตนารีนั้นมาซะ” พี่นพเสนอเงื่อนไขท้าดวล “อ่า ถ้าพี่แพ้ก็จงส่งมีดคู่นั้นมาด้วยละ” ความเงียบสงัดกลับปกคลุมอีกครั้ง เหงื่อเม็ดเป้งๆใหลออกตามงามนิ้วและรักแร้ของทั้งสองฝ่าย..... “โอ้วววววว อ้ากกกกกกกก” เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับเป็นระฆังสัญญาณ ทั้งสองต่างพุ่งทะยานด้วยความเร็วสูง ดาบเรียวบางทว่าแหลมคมฟันจากด้านบน ทว่าพี่นพยังเร็วพอที่จะหลบด้วยท่าบัลเล่ห์ไปได้อย่างเฉียดฉิว โยชิกิ ทำหน้าบอกบุญไม่รับกับท่าหลบสุดอุบาทว์ก่อนจะรุกไล่โจมตีต่อเนื่อง คราวนี้พี่นพหลบด้วยท่าบัลเล่ห์ยังไม่พอ ยังหลบต่อด้วยท่ารำมโนราห์ ในจังหวะแทงโก้ได้อย่างเหลือเชื่อ เมื่อได้ทีก็แทงมีดสวนกลับเกือบโดนคอหอยไอ้โยที่ยังทนรับพฤติกรรมอุบาทว์ไม่ได้ พลาดไปแค่เซ็นเดียว ไอ้โย กลับมาตั้งสติอีกครั้ง พยายามทำใจเห็นภาพการเต้นรำน่าขนลุกพลันบุกจู่โจมด้วยทวงท่าแมงกะพรุนแทงหนวด จ้วงแทงไม่ยั้งแม้หัวไหล่จะหลุด จนพี่นพเกือบเสียท่าต้องถอยร่นไปตั้งรับทันควัน ในระหว่างที่กำลังชุลมุนกันอยู่นั้นเอง เด็กสาวผมฟ้าในชุดโกธิคโลลิต้าสีขาวสวยกำลังนั่งอยู่ข้างส้วมทองคำอันสุดแสนจะวิจิตรและ พิสดาร ยิ่งนัก คงไม่มีใครหน้าไหนจะว่างจัดนั่งทำส้วมแบบนี้อีกแล้ว เธอแอบขึ้นไปบนบัลลังค์ของโยชิกิโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว เพราะมัวแต่นั่งเชียร์ท่านโยสุดหล่อฉะกับพี่นพอย่างเมามันส์ เมื่อได้โอกาสทองที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเธอ สาวชุดโกธิคก็จัดแจงยกส้วมทองคำส่งให้หญิงสาวอีกคนในชุดกิโมโนสีแดงสดประดับด้วยลายดอกซากุระ ที่กำลังรอรับอยู่ .... แต่การกระทำทั้งหมดไม่ผ่านสายตาคู่นึงที่อยู่เบื้องหน้าบัลลังค์ส้วมนั้น “นี่เธอ....” เสียงเล็กแต่แฝงความอ่อนหวานของหญิงสาวที่ถูกพันธนาการดังขึ้นเมื่อเห็นการโจรกรรมแบบฉกฉวยโอกาส สาวชุดโกธิคหันควับทันควัน “ไม่ต้องกังวลไปเพค่ะ องค์หญิง เดี๋ยวพวกเราจะช่วยองค์หญิงออกมานะคะรอแปบนึง” “เธอ คือ กลุ่มคนที่จะมาช่วยชั้นเหรอ” “ชั้นชื่อกันไฟนอลค่ะ ส่วนคนที่เพิ่งเอาส้วมไปชื่อสุมิโยะคะ” น้องกันแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มสดใส ในระหว่างนั้นเธอก็รับส้วมปลอมที่โดนทาสีทองแบบแห้งโคตรเร็วมาแทนที่ส้วมทองคำของจริงที่โดนฉกไปแล้ว ส่วนด้านล่างนั้น.... การต่อสู้ของทั้งสองยังดำเนินต่อไป โยชิกิพุ่งเข้าฟันเป็นแนวขวางใส่มหาโจรนพ แต่ท่านนพกลับหลบได้อย่างสบายทำให้พลาดไปโดนสาวผมแดง เตี้ย แบน ซึน ด้านหลังเข้า อิทธิฤทธิ์ดาบ(มันไม่มีผลกับผู้ชายนะ) จึงทำงานขึ้นมา ผลก็คือ....”ไอ้โรคจิต !!!” หญิงสาวชกด้วยหมัดขวาตรงมาเต็มแรงโดนไอ้โยที่อยู่ในสถานะหมดสิทธิ์หลบ เพราะมัวแต่ดูของดีอยู่ ร่างกายผอมสูงลอยละลิ่วล่องลมไปบนอากาศ ก่อนจะตกร่วงตุ๊บแอ็กกองอยู่บนพื้น โยชิกิแม้จะมีความสุขแต่ก็ต้องนอนโอดครวญอยู่บนพื้น พี่นพได้โอกาสเหมาะก้าวเข้าใกล้ก่อนจะจ้องมองอย่างเย้ยหยันในชัยชนะ “คงต้องขอบคุณแม่สาวผมแดงเมื่อกี้นะ ดูท่าชั้นคงไม่ต้องเหนื่อยยากอะไรอีก” ไอ้โยได้แต่เจ็บใจที่พลาดใหญ่หลวง แต่ในระหว่างนั้นเค้าดันเหลือบไปเห็นบัลลังค์ส้วมทองคำที่เคยเปล่งประกาย แต่ตอนนี้ทำไมสีส้วมมันดูกระด้างจังฟะ แถมยังมีเด็กคอสเพลไม่ค่อยคุ้นหน้าพยายามปลดโซ่ที่คล้องข้อเท้าขององค์หญิงยูคิ เขาจึงตระหนักได้ทันทีว่า โดนปล้นส้วมไปแล้วโว้ยยยยยยย !!! ด้วยอร่ามตกใจ ไอ้โยจึงเผลอถีบขาพี่นพล้มกลิ้งไปแบบไม่รู้ตัวก่อนจะลุกพรวดแบบอัตโนมัติพร้อมวิ่งด้วยความเร็ว 180 แรงลา พุ่งไปขัดขวางการปล้นส้วมแบบชุบมือเปิบทันที แต่ฝ่ายเจ๊สุนั้นก็แสบสรร ไม่แพ้กันริวนะจังที่ถูกวางตัวเอาไว้ขัดขวางเจ้าโย เมื่อมันรู้ตัวก็พรวดออกมาขวางทาง แต่ไอ้โยนั้นตอนนี้สติแตกไปเรียบร้อยริวนะจังไม่อยู่ในสายตา จอมมารหัวพญานาคกระโดดตัวลอยผ่านริวนะจังไปอย่างเหลือเชื่อ ผีน้อยมองตามโยชิกิไปอย่างไม่เชื่อสายตา แต่วินาทีนั้นเอง “กรี้ด !!!!!!!!!!!” พี่นพที่ตามมาทีหลังหมายฟันเจ้าโยชิกิให้ขาดเป็นสองท่อนแต่ดันพลาดฟันช้าเกินไปไอ้โยกระโดดไปแล้ว คนที่ซวยเต็มๆคือริวนะจังนั้นเอง ส่วนพี่นพก็คว้ากางเกงใน (??) ของผีน้อยเอาไว้ได้อย่างงดงาม “อ้าว มันมีผลกับผีด้วยเหรอ” มหาโจรมองของในมือพลางยิ้มเล็กน้อย ส่วนริวนะจังนั้น “พี่นพแย่ที่สุด........เพี้ยะ!!!!” เจ๊สุที่สังเกตการณ์มาตลอดเห็นท่าไม่ดีรีบสั่งการกันจัง “กัน ไอ้โยมันมาแล้ว ทำอะไรสักอย่างสิ” สาวผมฟ้าไม่รอช้าเธอกระโดดลงจากบัลลังค์เข้าปะทะกับโยชิกิที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูง กันจังตั้งท่าเตรียมพร้อมรอจังหวะที่ไอ้โยวิ่งเข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือ “ท่าไม่ตายอัดถั่วบดพิฆาต !!!” ว่าแล้วกันไฟนอลก็หวดขาขวาเข้าใส่หว่างขาไอ้โยเต็มแรง โยชิกิโดนซัดเข้าจุดสำคัญเต็มรักก็เกิดอาการเคลิ้บเคลิ้มไปสามวินาที ก่อนจะร้องโอดครวญอย่างน่าเวทนา “อ้ากกกกกกกกกกก ลูกพ่อ !!!!!!!!” สิ้นสภาพจอมมารตัวหื่นชื่อดัง “กัน ปลดโซ่ที่ตัวองค์หญิงเร็ว” กันไฟนอลรีบกลับไปช่วยองค์หญิงทันที โดยเจ๊สุเองก็รีบตามมาสมทบ ส่วนผีน้อยไปนั่งเฝ้าส้วมทองคำแทน เพราะยังอายขายขี้หน้าประชาชี “ฮือๆๆๆ ไปเป็นเจ้าสาวให้ผีหล่อๆไม่ได้แล้ว” สถานการณ์ที่เหล่าสาวๆในรังของไอ้โยกำลังแตกตื่น เจ๊สุกับกันจังก็ช่วยองค์หญิงยูคิออกมาได้อย่างไม่ยากเย็นนัก “ขอบคุณนะคะทุกคน ถ้าไมได้พวกคุณ...” “เอาไว้ขอบคุณที่หลังเถอะองค์หญิง เรารีบเผ่นก่อนดีกว่า กันจังใครขวางอัดมันโลด” เจ๊สุเอ่ยอารมณ์ดี รางวัลลดภาษีปลาหมึกอยู่ตรงหน้าแล้ว “ได้เลยเจ๊ ริวนะจังเราจะเผ่นกันแล้วนะ” ”ค่า ฮือๆ..” ผีน้อยแบกส้วมตามมา แต่ยังไม่หายสะเทือนใจตอนถูกกระฉาก กกน. แต่แล้วศัตรูตัวสุดท้ายก็ปรากฏขึ้นด้วยร่างกายอันเหี่ยวย่นจนต้องลากตัวเองมาจากสระ ศัตรูผู้ที่ใครๆก็คิดว่าน่าจะสิ้นชีพไปตั้งแต่เกมส์แรก เอ่ยด้วยน้ำเสียงแห่บพร่า “ยะ...ยัง มะ ห้าย ปายยยย” แม็กแลนเซอร์พยายามเข้นเสียงสุดชีวิต “อ้าว แม็ก ยังไม่ตายเลยเจ๊” กันจังตกตะลึงกับภาพคนชราที่ลากตัวเองมาจากสระจนมาถึงหน้าบัลลังค์ได้ “อ่า ก็นึกว่ามันจมน้ำมันหมูตายไปแล้ว ที่แท้มันยังไม่ตายนี่เอง” เจ๊สุพูดพลางส่งองค์หญิงยูคิผู้บอบบางไปทางกันไฟนอล ก่อนจะประกอบปืนใหญ่หมายเป่าแม็กแลนเซอร์วัยชราให้ดับดิ้น “เดี๋ยวก่อนเจ๊สุ” น้ำเสียงเข้มจากบุรุษหัวโล้นผู้เสพสุขกับสาวๆเกือบทั้งตอน ไพอามีดที่ 513 เข้ามายืนเบื้องหน้าคณะล่าส้วม “ตรงนี้ให้ผมจัดการแทนเถอะ ดังวลีที่ว่า พระเอกมักจะมาท้ายสุ......แผละ” เสียงน้ำมันหมูถูกสาดเข้าหน้าไพอาอย่างจัง แต่มันไม่จบแค่นั้นทุกท่านคงจำได้ว่าเจ๊สุมิโยะเคยใส่อะไรลงไปในน้ำมันหมูของแม็ก ไพอามีดที่ 513 แก่ลงทันที ผิวหนังเหี่ยวย่น เรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนยังไม่เหลือเลยต้องลงไปนอนกองกับแม็กที่พลาดโดนพิษมรณะนี้มาก่อน “เจ๊สุ....งั่กๆๆๆๆ ช่วย โผม ด้วยยย” ในระหว่างที่ไพอามั่วแต่แพล่ม เจ้าแม็กก็อาศัยแรงคุณลุงสาดน้ำมันหมูในสระที่เอาใส่ขวดไว้เข้าหน้าไพอาเต็มๆ สภาพก็เลยเป็นเช่นนี้แล เจ๊สุมิโยะมองหน้าไพอาอย่างเวทนา พลางหันปืนใหญ่กระบอกโตไปทางแม็กเลนเซอร์และมีดที่ 513 อย่างเสียไม่ได้ “โหสิ ว่ะน้อง ทำเป็นแต่ยาพิษ ยาแก้ทำไม่เป็นจริงๆ จะช่วยให้ไปสบายละกันนะ วิถีปืนมันกว้างยิงทีเดียวจะได้ส่งไปโลกหน้าทั้งสองคนเลย” “อย่า เพิ่ง ผม ยัง ไม่ อยาก ตายยย” “ยัย ป้า ผี ปอบ” สิ้นเสียงคุณปู่แม็กแลนเซอร์เจ๊สุก็ลั่นไกอย่างไม่ลังเลทันที ตูม !!!!! คณะล่าส้วมที่ทำงานลุล่วงรีบรุดไปที่ประตูทางออก แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไอ้โยที่น่าจะหมดสภาพไปแล้วกลับยืนจังก้ากุมกล่องดวงใจด้วยความเจ็บปวดขวางประตูอย่างทุเรศที่สุด “พวกแกชั้นจะทำให้โป๊ให้หมดเลยคอยดู๊ !!!” “โว้ย มันอะไรกันนักกันหนาฟะ ไม่น่ารีบเก็บปืนเลย” เจ๊สุตะโกนอย่างเจ็บใจปนเสียดาย “ทำยังไงกันดี” องค์หญิงยูคิ ถูกกันให้ไปอยู่หลังสุดทันที “เดี๋ยวกันจัดให้อีกทีดีไหม” “กันจังอัดมันเลย” ทั้งสองฝ่ายเตรียมจะลุยกันอีกรอบ แต่บุรุษสุดหื่นอีกคนก็โผล่หัวมาเพิ่มพร้อมรอยนิ้ว 5 นิ้วประทับบนหน้าอย่างสวยงาม “มือหนักดีนี่ ริวนะจัง เล่นเอาสลบไปเลย” พี่นพกลับมาในมาดเท่ห์พร้อมหยิบมะเร็งมาอัดเข้าปอด “คุณนพมาอีกแล้วง่า แง้ๆๆๆ” ผีน้อยร้องไห้ทันทีเมื่อเห็นหน้ามหาโจร กกน. แต่ท่านนพไม่ใส่ใจพลางชี้หน้าไปที่ไอ้โย “โย เอ๋ย วันนี้ ยังไงแกก็ไม่รอดแน่ๆ เพราะอาวุธลับของชั้นมาถึงแล้ว” พี่นพพยามพูดโดยไม่ขยับปากมาก เพราะยังแสบหน้าอยู่ “หี ไหนขอชมสิอาวุธลับของพี่มันคืออะไร” โยชิกิกล่าวอย่างท้าทาย แต่แล้วเสียงอ่อนนุ่มของหญิงสาวคนหนึ่งก็ผ่านเข้ามาในประสาทหูไอ้โย “โยจ๋า หาตัวตั้งนานมาอยู่ที่นี้เองเหรอ” โยชิกิเหงื่อแตกเป็นน้ำพุ เมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงนี้เป็นใครพลางหันกลับไปมองด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต เธอคือหญิงสาวเนตรสีน้ำตาลอ่อน ผมสีดำยาวสลวยจนถึงน่องขา ชุดโกธิคสีดำสลับลูกไม้สีขาวนั้นดูโดดเด่นเกินใคร แม้จะอ่อนหวานเช่นองค์หญิงยูคิ แต่กลับให้ความรู้สึกห้าวหาญมากกว่า ไอ้โยหันควับไปทางมหาโจรทันที “ท่านนพหรือว่า.....” “เออ พอรู้ที่อยู่แก ตูข้าก็โทรไปเรียกคุณเธอมาเลยวะ ก้ากๆๆๆๆ” “ทำไมโยจัง มาทำตัวเลวๆในที่แบบนี้กันละ ไม่กลัวเค้าเหรอ” หญิงสาวนางนั้นก้าวเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆผิดกับไอ้โยที่ถอยร่นท่าเดียว ทุกคนอึ้งไปตามๆกัน ทำไมจอมมารหัวพญานาคผู้ขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงกลับกลัวหญิงสาวน่ารักหัวหดขนาดนี้ องค์หญิงยูคิผู้ที่สงสัยเป็นที่สุดจึงหันไปถามมหาโจรนพทันควัน “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอคะ” ท่านนพเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย “หึ สาวนางนั้นคือ สุดที่รักของไอ้โยน่ะสิครับ องค์หญิง” “หา !!!!!!” คณะล่าส้วมแทบจะอุทานออกมาพร้อมกัน “ไหนโย บอกว่าจะไม่เจ้าชู้อีกแล้วไง แล้วผู้หญิงเยอะแยะที่วิ่งไปมาในนี้หมายความว่ายังไงเหรอ ?” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงน่ารัก แต่แฝงความอำมหิตยิ่งนัก “เอ่อ ไม่ใช่นะจ๊ะ ฮิเมะจัง คือ ไม่ใช่แบบที่คิดนะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงพวกนี้เลย แค่ว่า....เอ่อ อ้อ คนรู้จักมาร่วมงานปาร์ตี้น่ะ อะไรประมาณเนี่ย “ เหล่าสาวๆในรังไอ้โยได้ยินประโยคสุดช้ำใจพวกเธอจึงตะโกนด่าอย่างเหลืออดกันทันที “ทำไมโยจัง ทำแบบนี้ละ ไหนว่าไม่มีแฟนไง” “โย คนโกหก” “ไม่น่าหลงคารมเลย ฮือๆๆๆ” “รู้งี้จับไปทำลูกชิ้นทอดดีกว่า” เมื่อความจริงถูกตีแผ่ออกมา หญิงสาวเนตรน้ำตาลก็ยิ้มขึ้น ส่วนไอ้โยนั้นกลัวจนของเสียจะขึ้นสมองอยู่แล้ววววว “เป็นแบบนี้อีกเหรอจ๊ะ โย...” ไม่รอช้าเธอล็อกคอไอ้โยไว้โดยพลันก่อนจะหันกลับมาทางคณะล่าส้วมด้วยรอยยิ้มสดใส “ขอโทษแทนโย ที่ทำให้ทุกคนวุ่นวายนะคะ” ว่าเสร็จก็ลากไอ้โยเข้าไปสกรัมในห้องด้านหลัง โดยมีเสียงเอฟเฟค เป็นไอ้โยร้องครางน่าสงสาร “จะอะไรก็ไม่รู้แต่ว่า คงจบแล้วนะ....” เจ๊สุมิโยะ เอ่ยพลางหันมองรอบด้าน “งั้นเราก็เผ่นกันเตอะ” “เดี๋ยวทุกคนออกไปรอข้างนอกก่อนนะ ขอเข้าห้องน้ำแปบ ปวดฉี่” มหาโจรนพ โยนก้นบุหรี่ทิ้งก่อนวิ่งหาห้องน้ำในรังยักษ์ของไอ้โย สาวๆลากสังขารออกมานอกถ้ำอย่างเหนื่อยอ่อน กับการเดินทางสุดแสนจะไม่น่าประทับใจ องค์หญิงยูคิสูดอากาศบริสุทธิ์ของนอกเต็มปอดหลังจากถูกจับมาหลายวัน รอยยิ้มของเธอช่างเหมาะกับแสงแดดอ่อนๆนี้เสียจริง “องค์หญิงยูคิ นี่ดูมุมไหนก็สวยเนอะ ไม่น่าเกิดเป็นลูกราชินีนั้นเลย” เจ๊สุพูดพลางถอนหายใจอยู่บนส้วมทองคำ “นั้นสิคะ น่ารัก เรียบร้อย อัธยาศัยดี” กันจังเสริมขึ้น “ก็เป็นปริศนาที่ผีอย่างหนูก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ” พี่นพที่เดินหาห้องน้ำอยู่นานก็ไม่เจอสักที ฉี่ก็แทบจะราดกางเกงอยู่แล้ว หลังจากเดินวนๆอยู่หน้าเขาก็พบสุขาสาธารณะที่ทำด้วยอิฐสีน้ำตาลแดงตั้งเด่นเป็นสง่า ไม่รอช้าเพราะของเสียใกล้พุ่ง มหาโจรนพก็รีบรุดเข้าห้องน้ำแบบไม่ต้องคิด..... แต่ความสยองยังอยู่..... “เฮ้ยๆๆๆ ไม่ๆ ผมเข้าห้องน้ำผิด ปล่อยโผมมมมมม เนียร์อย่าเพิ่งสลบดิฟะ มาช่วยกันก่อน อ้ากกกกก ม่ายยยยยย ตูยังไม่อยากโดน ตรุ๋ยยยยยยยยยยยยยยยยย” ท่านนพหายไปนานสองนานไม่ออกกันมาสักที จนเริ่มรู้สึกเซงจิตไปตามๆกัน “พี่นพหายไปนานจริงเน้อ” “ดีแล้วคะ คนแบบนั้นปล่อยไว้ที่ไหนแล้วเรากลับปราสาทกันดีกว่า” ผีน้อยบ่นด้วยความแค้นเหลือคณา “เออนั้นดิ ขี้เกียจรอละ” “เอ๋ จะทิ้งเค้าไว้แบบนี้เหรอคะ” “ทิ้งไว้มันก็ไม่ตายหรอก องค์หญิง กลับปราสาทท่านเถอะ ไม่อยากอยู่ป่านี่นาน จิตเสื่อมหมด” ว่าแล้วเจ๊สุก็จัดแจงหิ้วส้วมทองคำเดินอาดๆนำหน้า ทำให้คนอื่นต้องพลอยเดินตามเหมือนถูกบังคับ ส่วนพี่นพนั้นไซร้............. “อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ……………………………………………………………………… “คุณแม่ค่ะ” องค์หญิงยูคิโผเข้ากอดราชินีเจลทันทีที่เห็นหน้า เธอกลับมาอย่างปลอดภัยด้วยฝีมืออันสุดแสนจะเกินคำบรรยาย โอ้ว ลัลล้า ของผู้รอดชีวิต “เหลือแค่นี้เองเหรอ คนอื่นๆคงสละชีพอย่างกล้าหาญใช่ไหม” ราชินิเจลกล่าวด้วยน้ำเสียงสุดตื้นตันในที่สุด โถส้วมและลูกสาวสุดที่รักก็กลับมาในอ้อมอก “จริงๆมีสองคนที่ยังไม่น่าจะตายนะ แต่คงเป็นยอดชายครองป่าจตุรกามไปแล้วละ” เจ๊สุเอ่ยอารมณ์ดี “แล้วเรื่องรางวัล...” เจ๊สุยังไม่ทิ้งลายความงก แต่ก็เป็นกระบอกเสียงให้น้องกันที่อยากทวงรางวัลเหลือเกินแต่อดเกรงใจภาพครอบครัวสุดประทับใจไม่ได้ “โอ้ๆ ไม่ต้องห่วง ภาษีร้านปลาหมึกของเจ้ากับไอ้...คุณวินเซนต์ข้าลดให้ไปแล้ว” เมื่อได้ยินดังนั้นเจ๊สุก็หน้าระรื่นทันที “ส่วนเจ้ากันไฟนอล เตรียมแต่งตัวสวยๆไว้ วันสองวันเราจะส่งราชรถไปรับเจ้าถึงบ้านพาไปพบไปกับเจ้าชายน็อกธิส” น้องกันดีใจจนแทบวิญญาณหลุดลำบากริวนะจังต้องรีบยัดวิญญาณที่แหล่มออกมากลับเข้าไปในปาก “ขอให้ผู้กล้าทั้งสองกลับถิ่นที่อยู่ตามธรรมชาติอย่างปลอดภัยสุขขีๆ” พระอาทิตย์ยามเย็นเริ่มลับขอบฟ้า สุมิโยะ และ กันไฟนอล ก้าวเดินลงจากบันใดปราสาทโดยมี ลอร์ดชาล็อต และองค์หญิงยูคิ ตามออกมาส่ง “ขอบคุณทั้งสองมากนะคะ สำหรับทุกสิ่ง” องค์หญิงหิมะ เอ่ยด้วยเสียงชวนหลงใหล “ไม่ต้องขอบคุณอะไรมากหรอกคะ” กันไฟนอลเผลอจับมือองค์หญิงไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบผละออกมาเพราะเห็นเสียมารยาท เจ๊สุ สะกิดลอร์ดชาล็อตเล็กน้อย “นี่ท่านลอร์ดแน่ใจเหรอวะ ลูกแท้ๆราชีนีเนี่ย” “แน่นอนสิครับถามได้” ลอร์ดชาล็อตตามคำถามด้วยอารมณ์งุนงง เล้กน้อย “เอ่อ คุณสุมิโยะคะ” องค์หญิงยูคิก้าวเดินมาอยู่อยู่ระดับเดียวกับเจ๊สุ “มิทราบว่าจะขอรองเท้าอีหนีบตราอีซาคของคุณได้ไหมคะ” แม้จะดูประหลาดที่องค์หญิงยูคิผู้เพียบพร้อม อยู่ๆมาขอรองเท้า แต่แววตาสีซัฟไฟร์อันเป็นประกายของเธอที่สุมิโยะเห็นนั้นบ่งบอกว่าอยากได้จริงๆ “ก็อยากจะถามอยู่นะว่าจะเอาไปทำอะไร แต่ช่างเถอะ” เจ๊สุถอดรองเท้าให้พลางก้มลงไปหยิบแต่องค์หญิงยูคิก็ก้มลงมาเช่นกัน “ชั้นแค่ได้ยินมาว่าคุณอีซาคจะทำรองเท้าอีหนีบรุ่นลิมิเต็ดน่ะคะ อีกอย่างชั้นอยากจะได้อะไรไว้เป็นที่ระลึกถึงพวกคุณด้วย อ้อ ชั้นไม่ได้มีรสนิยมประหลาดๆนะคะ แค่จะเอาไว้ใส่ในปราสาทเท่านั้นเอง” องค์หญิงค่อยๆหยิบรองเท้ามาสวมใส่ กริยาอันเปี่ยมไปด้วยสมบัติผู้ดีทำเอาเจ๊สุกับน้องกันอายไปข้าง แต่น่าแปลกแม้ว่าจะบุกป่าฝ่าดงมาเท่าไรอีหนีบตราอีซาคนั้นกลับคงทนทานไม่บุบสลายสภาพเหมือนของมือหนึ่งเลยทีเดียว ของเค้าดีจริง...... “องค์หญิงครับ ได้เวลาแล้ว” ลอร์ดชาล็อตท้วงขึ้น องค์หญิงหิมะ ยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันมาล่ำลากับเหล่าผู้กล้า “ลาก่อนนะคะทุกท่าน หวังว่าเราจะได้พบกันอีก” องค์หญิงแห่ง All final เดินจากไปด้วยรอยยิ้มอันงดงามเช่นเคย แม้แต่น้องกันกับเจ๊สุมิโยะยังอดชื่นชมไม่ได้ “สักวันจะไปให้ได้อย่างองค์หญิงยูคิแหละ เพื่อท่านน็อกธิส” “พยายามเข้าละกัน” ทั้งสองมองพระอาทิตย์ยามเย็นร่วมกันเป็นครั้งสุดท้าย “การเดินทางครั้งนี้สนุกมากเลยคะเจ๊สุ ไว้เจอกันไหมนะ” น้องกันวิ่งพลางโบกมือลาสุมิโยะที่ยืนอยู่อย่างเดี่ยวดายหน้าปราสาทราวกับคิดอะไรอยู่ ภาพความทรงจำอย่างนึงฉายอยู่ในหัวของเธอ.... นั้นคือภาพตอนที่เธอถอดรองเท้าอีหนีบตราอีซาคให้กับองค์หญิงผู้งดงามจนลืมเรื่องสำคัญเรื่องนึงไปซะสนิทใจ ถือเป็นความผิดผลาดอันใหญ่หลวง นั้นก็คือ “เท้าเปล่ากลับบ้านสินะตรู” .............................................................................................. ............................................................. .................................... Talk Talk Talk จะ...จบแล้วค้าบบบบบ ฟิคปัญญานิ่มเรื่องนี้ในที่สุดมันก็ได้เวลาปิดตัวซะที เฮ้อ นึกแล้วอนาถชาตินี้ไม่กะจะเขียนอะไรดีๆจบกะเค้าเลยเหรอไงฟะเนี่ย ฮือๆ อ้อ แล้วสาวสวยที่โผล่ออกมาในตอนนี้ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แฟนผมตัวจริงเสียงจริงๆเลยละ แต่ถามว่าโหดแบบนั้นไหม ก็กึ่งๆแหะ บรือ~ สยอง หมดภาระไปอีกเรื่อง ยังไงก็ขอฝากเรื่องใหม่ด้วยนะครับ ผมกำลังคิดว่าจะทำเป็นฟิคปกติกึ่งยำดีไหม ต้องดูคนสมัครก่อนละนะ ช่วยๆกันอุดหนุนด้วยนะค้าบ (สหายข้าที่ยังไม่ EDIT ก็เข้าไปจัดการซะ เพราะเดี๋ยวจะไม่มีเวลาอีกน้า T T ) พอย้อนกลับไปอ่านรู้สึกตอนทำอาหารนี่ตรูคิดไปได้ไงฟะ บัดซบสิ้นดี 555+ ผมชอบตอนทำอาหารที่สุดนะ ไม่รู้คนอื่นคิดไงมั้ง รู้สึกเจ๊ยูแบบนี้น่ารักงะ ติดใจมากมาย จะขอใช้บริการเจ๊ยูโมเอะไปอีกระยะละกัน Special Thanks ทุกๆท่านที่อ่านมาจนถึงบัดนี้ !! And All Friends And Fans THANKS !!!! ปล. ใครว่างเชิญไปเจอตัวจริงไอ้โย ได้ที่งานมังงะ มาเช่ อาทิตย์ที่ 7 มิ.ย ครับผม !!
เผากันนี่หว่า กลิ่นไหม้มาแต่ไกลเลยตอนจบนี่ OTL พูดถึงฟิกที่เฮียเขียนจบ... ผมว่าเฮียลืมไปเรื่องนึงนะ ที่เขียนจบไปแล้วอ่ะ ถ้าลืมให้ผมแปลงให้มะงิ เดี๋ยวเอามาลงให้ OTL
^ ^ ^ ไม่ต้องเฟ้ย เรื่องนั้นข้ายังเก็บอยู่เลย แต่ถ้าตอนนี้เขียนใหม่รับรองภาษาสวยกว่าอันนั้นแน่ๆ จะเอามะ เดี่ยวทำให้กรณีพิเศษ
