ผมเชื่อว่า ตัวตนของเรา ในแต่ละปี มันจะแตกต่างกันไป ตามสิ่งที่ได้ประสบพบเจอครับ มีกระทู้แบบนี้ในหลายๆบอร์ด เลยขอเอามาเล่นที่นี่ด้วย กติกาไม่ยาก เขียนอะไรก็ได้ฝากให้ตัวเองใน 1 ปี ข้างหน้า จะด่าจะชม จะฝากความหวัง จะเตือนอะไรก็ได้ (ทำสปอยไว้ด้วย) แล้วก็ไม่ต้องอ่านมันอีกจนปีถัดไป แล้วพอสิ้นปี 54 ก็ขุดกลับมาอ่านดู ถ้าผมไม่ล้มหายตายจาก หรือ บอร์ดเสียไป จนข้อมูลหาย จะกลับมาตั้งใหม่อีกที -------------------------------------------------------------------------------------------- อันนี้ ถึงผมเอง == Spoiler ปีสุดท้ายแล้วนะ แม็กกี้เอ้ย เวลานักศึกษาจะจบแล้ว ชีวิตเรานายก็รู้ว่าไม่จีรัง จะได้ไปไหนอะไรยังไง แต่สิ่งนึงที่สำคัญต่อนายมากที่สุด....เธอคนนั้น เราต่างก็รู้ว่าใจเราคิดยังไง ดังนั้นแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ จงรักเธอให้เหมือนเดิมและมากขึ้นต่อไปนะ ชีวิตนี้เราไม่เคยรักใครจริงจังๆ จนมาถึงเธอคนนี้ เข้าใจนะ การมีคนที่ไม่ใช่ญาตพี่น้องลูกหลานเดียวกันมา รัก มาจริงใจกับเรา มันไม่ใช่เรื่องง่าย เหมือนเราเองที่ชีวิตแทบจะเฟคหน้ามันซะทุกอย่าง สามารถตกหลุมรักคนๆนึงได้จริงๆ อย่าทำให้เธอเสียใจล่ะ ผิดถูกอะไรกัน อย่าใช้อารมณ์หันหน้าเข้าคุย เข้าใจมั้ย? กับท่านแม่ อย่าให้แกดื่มสุรามากนักหล่ะ หาทางดูแลแม่ด้วยนะ ถึงไงเค้าก็น่ารัก และ รักเราที่สุด นิสัยนายเองก็ ลดความร้อนซะมั้ง ร้อนเกินไปแล้ว จนมีปัญหาหลายทีแล้ว สงบใจไว้แล้ว ใช้สติด้วย อีกอย่าง อนาคตนี้ มีอะไรอีกมาก ถ้านายกำลังท้อใจ ก็กลับมาอ่าน นายน่ะเก่งอยู่แล้ว ขยัน แต่ไร้ไฟ มีคนหวังและเป็นกำลังใจกับนายมีกมากนะ อาจารย์รังสรรค์ กล่าวว่า คนเราแต่ละปี เหมือนคนละคนกัน ดังนั้น นายกับเราก็ยังคงไปด้วยกันเสมอ จงพยายามต่อไป เราสองคนจะรวมเป็นหนึ่งเดียวแล้ก้าวต่อไปเสมอ จากแม็กกี้อีกคนนึง
ตามมาจากตุรกี = =/ Spoiler ว่าไง คาเรนซัง ปีหน้าเธอก็ยังต้องใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวนี้ต่อไปอีกสินะ (ก็แหงอยู่แล้วสิยัยบ้า) เพราะฉะนั้น ทำตัวดีๆให้สมกับเป็นลูกสาว อย่าทำให้แม่ต้องเสียใจล่ะ ปีหน้าก็อยู่ม.5แล้ว ใกล้จะได้สอบเข้าแล้วนะ อย่ามัวแต่ขี้เกียจแล้วเอาแต่ทำคะแนนสอบดีๆนะ หันมาทำงานบ้างเซ่!!! อย่าตกเกิน2วิชาด้วยล่ะ ไม่ตกเลยก็ยิ่งดี คาเรนซัง...คาเรนเองก็มีคนสำคัญแล้วนะ เขาคนนี้ไม่เหมือนคนอื่นๆที่คาเรนรู้จักมา เขาเป็นแค่คนธรรมดาๆ...เป็นคนธรรมดาๆที่สำคัญ และเป็นคนที่ฉุดคาเรนออกมาจากความมืดนั้นได้ เขาสำคัญขนาดนี้แล้ว คาเรนซัง ช่วยดูแลเขาต่อไปด้วยนะ อย่าดื้อมากนักล่ะ รู้มั้ยหื้อ คาเรนคนนี้รู้สึกท้อเหลือเกินในตอนนี้ คาเรนคนนี้กลัวว่าจะทำคำสัญญานั้น ที่ให้สัญญาไว้กับคนๆนั้นไม่ได้..ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้น่ะเหรอ เพราะคาเรนคนนี้ เพิ่งทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับคนสำคัญอีกคนไว้ไม่ได้ คาเรนซัง...ขอร้องล่ะนะ เห็นความสำคัญของคำสัญญานั้นด้วยล่ะ เพราะมีแต่คำสัญญานี่เท่านั้นที่ยังทำให้คาเรนคนนี้มีกำลังใจในการใช้ชีวิต ต่อไปได้ เป็นแรงผลักดันทุกๆอย่าง คาเรนคนนี้จะเป็นกำลังใจให้คาเรนซังนะ... Karen Alraune Abigail Empusa Lilium Risha Nakyne Espinoza St.LuxienValentino[FinalValentino] เอาละ...ดูสิว่าคาเรนซังในปีหน้าจะเป็นยังไง :hsunglass:
เอาด้วยๆ น่าสนุกดี ^^ Spoiler ถึงตัวฉันในอนาคต ตอนที่เริ่มทำข้อความนี้ ก็อยู่ในช่วงที่ใกล้จะจบป.ตรี และกำลังจะต่อป.โท ซึ่งคิดหนักมาก ไม่ว่าจะเป็นไปเรียนกับเพื่อนที่ออส หรือจะต่อในเมืองไทยดี ถ้าหากไปออส เห็นเพื่อนบอกว่าต้องทำงานไปด้วย ซึ่งในตอนนี้รุ้สึกว่าถ้าทำงานไปเรียนไป คงไม่มีเวลาชิวแน่ๆ นอกจากทำงานเสาร์อาทิตย์ยังพอไปไหว แต่ร่างกายเรามันก็ไม่ค่อยจะสู้ดีกับอากาศหนาว ขนาดเจออากาศเย็นทางเหนือก็ต้องกินซูลีีดีนเป็นวิตามินซีไปแล้ว แล้วถ้าไปเจออากาศที่นู่นจะทนไหวเหรอ- -.........เปลี่ยนเรื่องบ้างดีกว่า ตอนนี้ก็กำลังกลับมาเล่นแร็ครอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้กะอายแยม งวดนี้เวลเร็วมากเพราะได้คูณสองกับของจากแยมมัน......ล่าสุดตอนนี้half princeออกถึงเล่ม6ระ แต่ตอนนี้อ่านถึงเล่ม5อยู่เลย(นานโคตรกว่าจะได้ฤกษ์อ่านต่อจากเล่ม4)......ล่าสุดที่เขียนข้อความนี้อยู่ก็กำลังcount downปีใหม่ในแร็คด้วยน้า.........ที่จริงมีอะไรอยากเขียนอีกเยอะ แต่ยังนึกไม่ออก งั้นจบตรงนี้เลยละกัน สวัสดีปีใหม่ 2012ด้วยน้าาา
เราก็ขอร่วมวงด้วยคนบ้างล่ะ Spoiler ริวเน่....ริวเน่.... ได้ยินเสียงฉันมั้ย ริวเน่ ฉันเอง..... ริวเคน หรือจะเรียกว่าคามิล หรืออะไรก็ตามที่ใช้แทนตัวเธอ หรือตัวนายมาตลอด ตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน น...นาย ใช่ พวกเราไม่ต้องถามอะไรกันมาก เพราะ ฉันคือเธอ เหรอ นั่นสินะ นายก็คือฉัน แล้วตกลงพวกเราจะเรียกแทนกันว่าอย่างไรดีล่ะ จะเรียกอะไรก็แล้วแต่ ในเมื่อพวกเราคือคนเดียว หนึ่งเดียว ไม่ว่าจะแยกกันอย่างไรก็ไม่มีทางขาดจากกันได้ เพราะฉันเป็นเธอ และเธอก็เป็นฉัน.... ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธตัวเองอย่างไร แค่ไหน สุดท้ายก็มีแต่ต้องยอมรับ เหมือนที่ฉันต้องยอมรับในตัวเธอ แล้วนายอยากจะพูดอะไรกันแน่ ก็พูดถึงปีที่ผ่านมาไง ไม่สิ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ตลอดชีวิตเธอมาเลย เธอได้พานพบใครต่อใคร อะไรต่อมิอะไรมามากนี่นา ใช่... แต่กระนั้นฉันก็... อย่างที่ว่าแหละ แม้ตอนนั้น ตอนที่เธอทำผิดพลาด ไม่สิ พูดให้ถูกมันก็คือความผิดของฉัน เพราะฉันเองก็เป็นคนทำมันเช่นกัน แต่พวกเรากลับเลือกที่จะปิดหูปิดตา และเบนเี่บี่ยงประเด็นเพื่อหลีกหนีความจริงมาโดยตลอด นั่นสินะ ฉันเลือกที่จะตัดขาดจากนาย เลือกที่จะผนึกนายไว้ในเบื้องหลัง แล้วก็ พยายามโกหกตัวเองว่าฉันคือ ริวเน่ ไม่ใช่ ริวคนเดิมที่อ่อนแอ โง่เง่า ไร้หัวคิด เป็นได้แค่คนที่ต้องหาคนอื่นให้เกาะ ให้เป็นที่พึ่งพา อ๊ะ ขอโทษนะ ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ตัวเองดี เพราะทุกครั้งที่เกิดปัญหา ฉันก็ยิ่งสมเพชตัวเอง ถึงขนาดสร้างเธอขึ้นมาให้เป็นตัวฉันอีกคน แล้วก็เลือกปิดผนึกตัวเองเอาไว้ ใช่ แล้วจากนั้นมา ฉันก็เลือกที่จะขอใช้ชีวิตในฐานะผู้หญิง โดยไม่สนว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าจะให้ฉันเกิดเป็นอะไร ถึงแม้ว่าที่จริง ฉันก็เริ่มเข้าหาพระองค์แบบเป็นจริงเป็นจังหลังจากที่ขังนายเอาไว้ก็เถอะ แต่ตอนนั้นไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ฉันทำเพราะหวังในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ และถึงมีทางเป็นไปได้ พระองค์ก็คงไม่มีทางทำให้ฉันแน่ สารภาพตรง ๆ ฉันก็อยากเป็นเช่นนั้น จึงต้องการให้เธอเป็นเช่นนั้นด้วย เพราะเธอคือฉัน และฉันก็คือเธอนี่นะ ใช่ ทั้ง ๆ ที่พวกเรา เอาแต่ทำตัวเหมือนเด็ก ไหนจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยจะได้ จนคนที่พวกเรารัก พวกเธอเหล่านั้นทั้งรำคาญทั้งอะไร แต่กระนั้นพวกเขาก็ใช่ว่าจะเกลียดเรา ยังพยายามช่วยพยายามสอนเราด้วยซ้ำ แต่พวกเราเองสิกลับไม่ฟัง จนพวกเขาเดือดร้อนไปหลายครั้งแล้ว เวลามีปัญหาขึ้นมาเข้าจริง ๆ พวกเรากลับช่วยอะไรไม่ได้เลย ไม่สิ พูดให้ถูก หลายปัญหาเกิดขึ้นเพราะพวกเราเป็นต้นเหตุ ให้พวกนั้นต้องโดนร่างแหในสิ่งที่ไม่ควรจะโดน ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ความเป็นจริงก็คือความเป็นจริง ทั้งที่ปากบอกว่าจะพยายามรับผิดชอบ แต่เอาเข้าจริง ๆ พวกเรากลับได้แต่หลีกหนีความจริง และหนีที่จะปรับปรุงตัวเองมาตลอดโดยไม่ทันรู้ตัว ทั้งที่พวกเราได้เจอกับ.. "หมอนั่น" แล้ว พูดตามตรงก็เหลือเชื่อนะ หมอนั่น ไม่สิ ยัยนั่น เพิ่งได้คุยได้รู้จักกัน ในช่วงที่พวกเราตอนยังเป็นคนเดียวกัน มีใจให้กับ "ท่านพี่คนที่สอง" จนเรียกว่าไม่เห็นหัวชาวบ้าน แต่ไป ๆ มา ๆ ยัยนั่น กลายเป็นซี้ของพวกเราแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คนที่นำพาเราสองคน ไม่สิ อย่างน้อยก็เธอที่อยู่เบื้องหน้าก่อน มาเป็นคริสต์ ก็ยัยนั่นด้วยนี่นะ แต่พวกเราเหมือนจะตั้งเป้าผิดจุดประสงค์ไป แถมไม่ค่อยฟังที่รายนั้นพูดเท่าที่ควรเลย นั่นสิ ที่คบหากันมาได้ ไม่ว่าจะฐานะแฟนก็ดี เพื่อนสนิทก็ดี คู่หูก็ดี ทั้งที่อยู่ห่างไกล เจอหน้ากันตรง ๆ แค่งานหนังสือครั้งเดียวไม่กี่ปีมานี้แท้ ๆ คงมีแต่หมอนั่นแหละ ที่ทนพวกเรามาได้ถึงทุกวันนี้ แต่ยัยนั่นก็อาจจะเป็นคนเดียวในโลก ที่สามารถหยุดไม่ให้พวกเรากระโดดลงสู่เหวมรณะด้วยตัวเองได้น่ะนะ ก็เล่นพูดมาแบบนั้น ใครมันจะทำใจไปตายดี ๆ ได้ล่ะ ....เอาเถอะ เข้าเรื่องบ้างดีกว่า พล่ามมาหลายบรรทัดแล้วนะ อือ นายพูดสิ โยนมาให้ฉันอีกแล้วนะเธอเนี่ย แต่ช่างเถอะ เอาเป็นว่า ฉันดีใจนะ ที่ในที่สุดเธอก็เข้าใจปัญหา และคิดได้เสียที หึ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก หากเป็นฉันคนเดียว นายก็รู้อยู่ว่าเกือบจะเป็นยังไงไปแล้ว ถ้าไม่มีคนพวกนั้น หากไม่ใช่เพราะพวกเขา ฉันก็คงไม่มีวันได้ตาสว่างสักที ว่าแท้ที่จริงแล้ว ฉันเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง ที่สามารถชอบและยกโทษให้ตัวเองได้เหมือนทุกคน ไม่ใช่มานั่งจมปลักกับความทุกข์และความเศร้าถึงเรื่องเก่า ๆ นั่นสินะ คนพวกนั้นสอนพวกเราว่า ไม่ว่าใครต่างก็มีปัญหา มีอดีตที่อยากจะลืม มีสิ่งที่ยากจะยอมรับทั้งนั้น แต่ไม่ว่ายังไง พวกเราก็ต้องก้าวต่อไป สิ่งที่พวกเราควรจะขอจากองค์พระผู้เป็นเจ้า ไม่ใช่การขอแกมบังคับให้รีเซตพวกเราใหม่หรือแก้ไขอดีตอะไร แ่ต่เป็นการยอมรับและใช้ชีวิตที่ได้รับอนุญาตให้เกิดมาอย่างมีความหมายที่สุดต่างหาก อ้อ ขอแล้วต้องพยายามด้วยเช่นกัน อือ... จากนี้ไป ฉันจะไม่ปฏิเสธนายอีกแล้ว พี่ชาย.... พี่ชงพี่ชายอะไรกันเล่า แต่ก็นะ เธอก็เหมือนน้องสาวอีกคนของชั้นจริง ๆ แต่ว่าอย่าดีกว่า พวกเรามันคน ๆ เดียวกันนะ ใครมาเห็นเค้าจะหาว่าบ้าเอาได้ เอาเถอะ จะยังไงก็ได้ ตามนายสะดวก อือ งั้นฟังนะ ริวเน่ ฉันจะไม่พูดในฐานะที่พวกเราแยกกันแล้ว แต่จะพูดในฐานะที่เธอก็คือฉัน ฉันก็คือเธอ จริง ๆ ซะที คืออย่างที่รู้กันว่า สาเหตุของความอ่อนแอมาตลอดของเราน่ะ ไม่ใช่เพราะใคร แต่เป็นเพราะทั้งที่เรามีโอกาสจะเรียนรู้ แต่กลับเลือกที่จะหันหน้าหลบหนี ซุกอยู่ใต้ความทุกข์และความอ่อนแอของตัวเองมาเป็นปี ๆ จึงไม่แปลกที่จะเป็นแบบนายคล้าวหัวโบะ คืออายุก็ 23 แล้ว แต่ยังมีความคิดอ่านแบบเด็ก ๆ ไม่สมวัย ดังนั้นชีวิตของเราก็เลยมีแต่ปัญหามาโดยตลอด แต่เราก็ยังถือว่าโชคดีมากที่ไม่ได้หัวเดียวกระเทียมลีบ เพราะแม้มนุษย์เราจะตัวคนเดียว แต่ก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ทว่า เรากลับทำได้แต่เพียงบ่นเรื่องของตัวเองให้คนอื่นฟัง จริงอยู่ที่การปรับทุกข์น่ะทำได้ แต่ทำบ่อย ๆ คนอื่นก็จะรำคาญ และไม่ใช่ทุกคนที่จะทนได้ตลอด ที่สำคัญเราจะอยู่แบบนี้ให้เป็นภาระพวกเขาตลอดไปไม่ได้ ทุกคนต่างก็มีเส้นทางและวิถีชีวิตของตน และต่างก็มีสิ่งที่ต้องแบกรับ เราเองก็เช่นกัน ไม่มีใครที่จะย้อนกลับไปเมื่อวันวานได้ มนุษย์ทุกผู้ทุกคนก็ต้องก้าวไปสู่วันพรุ่งนี้ทั้งนั้นไม่ว่ายังไง ดังนั้นในเมื่อรู้แล้วว่าการนั่งจิตตกกับเรื่องที่ผ่านไปมันช่วยอะไรไม่ได้ และเมื่อตอนนั้น เราก็ได้รู้แล้วนี่ว่า ไม่มีใครแค้นเ้คืองอะไรเราแล้ว มีแต่เราต้องยกโทษให้ตัวเองและยอมรับความจริง และปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมโลกร่วมสังคมกับพวกเขาให้ได้อย่างมีความสุขเท่านั้นเอง ความจริงใช่ว่าเราจะไม่เคยพบเจออะไรมาเลย จริง ๆ แม้จะถือว่าไม่มากนักเมื่อเทียบกับคนอื่น แต่ก็นับว่ามี exp สั่งสมเอาไว้พอประมาณเหมือนกัน แค่ไม่ยอมใช้อัพเลเวลตัวเองสักทีเลยเท่านั้นเอง ขุดมาอัพได้แล้ว แล้วก็ขาดเท่าไหร่ ไปหาทางศึกษาเพิ่มเติมให้ทันคนอื่นเขาซะ เราอาจจะไม่สามารถไปรอดในคณะเดิมของตัวเองได้ และจะซิ่วต่อก็ใช่ทีเพราะระบบอะไรก็ไม่รู้ แต่จะยอมแพ้แค่นี้ไม่ได้ เราเองก็เริ่มมาทางสายภาษาญี่ปุ่นแล้ว แถมสิ่งที่เราชอบเรารักก็แทบจะสอดคล้องกับพวกนี้ด้วย ในเมื่อเจอทางใหม่แล้ว ก็ก้าวต่อไปสิ ที่สำคัญ ตัวเองมีจุดอ่อนอะไรก็หาทางแก้ซะ ไม่ใช่เพื่อใครแต่เพื่อตัวเอง ถ้าทำเพื่อตัวเองไม่ได้ ก็จะเป็นที่พึ่งที่เชื่อใจของคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน เราเคยใฝ่ฝันอยากเป็นฮีโร่ เป็นที่คนอื่นเชื่อใจได้ไม่ใช่หรือ แล้วมัวทำอะไรอยู่ ฮีโร่ไม่จำเป็นต้องปล่อยแสงได้ ไม่จำเป็นต้องมีพลกำลังมหาศาล ไม่ต้องเหาะ หรือกระโดดไปรับกระสุนแทนใครได้หรอกนะ แต่ลองคิดแบบนี้สิ ว่า แค่เอ็งลองมองโลกในแง่ดี ในแง่มุมมองที่ต่างออกไป เรียนรู้วิธีจัดการปัญหาต่าง ๆ อย่างเหมาะสม มีการมีงานทำเลี้ยงตัวเอง พอมีครอบครัวก็เลี้ยงครอบครัว เลี้ยงลูกให้เติบใหญ่ได้ นั่นก็ฮีโร่โคตร ๆ แล้วไม่ใช่รึไง อีกอย่าง ปีนี้ ตั้งใจไว้ด้วยนี่ว่า จะเรียนขับรถ จะขับรถให้ได้ทั้งรถยนต์ทั้งมอเตอไซค์สักที จะไม่ไปเกิดอุบัติเหตุให้ขายขี้หน้าจนไม่กล้าขี่อีกแบบนั้นอีกแล้ว ถึงจะบอกว่าตัวเองไม่มีเซนส์ แล้วไง ไม่มีก็เรียน ก็หัด ก็ฝึกเอาเซ่ อย่างน้อยอนาคตเอ็งก็คงได้ใช้แหละน่า คิดซะว่าไอ้มดแดงมีแมงกะไซ แบทแมนมีรถยนต์ แล้วคนธรรมดาแบบเมิงจะมีรถขับมั่งไม่ได้เรอะไง แล้วก็ จะเลิกทำตัวดราม่า เลิกทำตัวเป็นปัญหาให้ชาวบ้านชาวช่อง โดยเฉพาะคนที่เราเรียกว่าเพื่อนทั้งหลาย แต่จะต้องทำตัวดี ๆ ให้เป็นประโยชน์ ถ้าสำหรับเรา คน ๆ นั้นคือเืพื่อนสนิท คน ๆนี้เหมือนพี่สาวน้องสาว คน ๆ นี้เป็นเพื่อนที่ดี คน ๆ นี้เป็นที่นับถือ บลาๆๆ อะไรก็ตาม ก็ทำตัวดี ๆ เป็นผู้ใหญ่ที่ดี ให้พวกเขาได้เห็นสิ ตอนนี้อาจจะเริ่มต้นในสภาพ NEET Otaku หน้าคอม แต่เราต้องค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงตัวเองให้เป็นผู้เป็นคนมากขึ้นให้ได้ ในฐานะของมนุษย์คนหนึ่ง หวังว่าคงเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม ริวเน่ อะ..อือ เข้าใจนะ ไม่ต้องห่วง เธอไม่ได้เดินไปเพียงคนเดียว คิดง่ายสุด ฉันก็เดินไปกับเธอด้วย เพราะฉันกับเธอก็คนเดียวกัน ร่างเดียวกัน ใจเดียวกัน ต่อไปอีกนิด ตามหลักข้อเชื่อศาสนาเราก็สอนนี่ พระเจ้าสถิตกับเรา และมองเข้าไปอีก กวาดสายตาไปรอบ ๆ ทุกคนเป็นกำลังใจให้ ทุกคนคอยช่วยเหลือเวลามีปัญหา ทุกคนที่อาจจะมาบ้างไปบ้าง แต่ก็ยังมีความผูกพันกับเราหลากหลาย .........เอาคำพูดจากในหนังสือไฟนอลมาใช้สิ "เพราะมนุษย์เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว" อือ....ขอบใจนะ คามิล ไม่เป็นไร แล้วปีหน้า เรามาแชร์มาดิสคัสกันตรงนี้ใหม่นะ ว่าพวกเราโตไปถึงไหนแล้ว อืม.... ใจจริงฉันก็อยากบอกอะไรกับเธออีกมาก แต่ที่เหลือคงไม่จำเป็นเท่าไหร่ เพราะเธอคงรู้อยู่แล้ว เพราะว่า.... We are the ONE.... Let's go! Happy New Year 2011 (ปล.ยาวมาก ขี้เกียจอ่านก็ไม่เป็นไรนะ เพราะแต่เดิม มันก็คือเราคุยกับตัวเองนี่นา) ดิทเพิ่มนิดๆที่หมายเหตุ *หมายเหตุ- บทสนทนาของคนหนึ่งคนที่แยกเป็นสองนี้ จะไม่ระบุชื่อว่าท่อนไหนใครพูด เพราะมันก็คือคนเดียวกัน และแน่นอนว่าทั้งหมดที่เขียน ทั้งหมดเป็นการเขียนสดจากการพูดคุยกับตัวเองของผู้เขียนทั้งสิ้น ภาษาและลำดับบางอย่างอาจจะดูแหม่ง ๆ ไปบ้างก็ขออภัย*
อ่านของชาวบ้านสนุกกว่าเยอะ ฮ่าๆ Spoiler อีก 1 ปีที่เหลือนายจะทำอะไรต่อไป อีวาน นายจะต้องเติบโตขึ้น นายอายุเลย 25 ไปแล้ว ความเป็นเด็กของนายเหลือน้อยเต็มทีแล้วนะ มีเรื่องมากมายให้ต้องคิดต้องทำ นายต้องเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น จำไว้ ต้องเป็นหลักให้บ้านมากขึ้น ต้องมีอนาคตที่ดีขึ้น และเริ่มคิดจริงๆจังๆได้แล้วว่าจะเอาไงต่อกับการเรียนโท เพราะเจ้าเด็มก็จะเรียนตรีแล้ว แต่นายต้องส่งน้องเรียนให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่าท้อแท้ นายต้องเข้มแข็งเพื่อบ้าน อย่าทำตัวกร้าวกับพ่อแม่นัก เราอาจจะไม่รู้ตัวหรอก แต่เราจะเผลอไปทำเสมอด้วยคาแรคเตอร์ที่ติดตัวมา พ่อแม่คือคนเดียวที่รักเราที่สุด ชาตินี้ไม่มีคนรักก็ช่างหัวมันสิ เลี้ยงแมวแทนลูกก็ได้ แต่พ่อแม่เราเจอกันชาติเดียวก็จะไม่มีวันได้เจอกันอีก ทำอะไรเพื่อพวกเขาเยอะๆ อย่าหัวแข็ง กับเพื่อนร่วมงานเหมือนกัน ให้ใจเย็น และเป็นตัวของตัวเองให้ได้ ไม่ต้องไปแคร์คนมาก คนที่ชอบหวังดีกับเราเวลาเราทุกข์ร้อนมันไม่เคยมาทุกข์ร้อนกับเราหรอก อย่าติดเกมให้มากนัก จงคิดเสมอว่าชีวิตนายคือการทำงาน สู้งานเข้า ใช้ชีวิตแบบคนทำงาน โตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้วอีวาน นายต้องมีอนาคตที่มั่นคงให้ตัวเองและครอบครัวนะ นายเป็นคนเก่ง นายต้องทำได้ นายต้องพัฒนาตัวเองเป็น professional ได้ในที่สุด ทำให้ได้ สิ้นปีนายเก็บเงินได้เท่าไร มาดูกัน แล้วนายจะเอาไงต่อกับชีวิต ต้อง definite ให้ได้แล้ว ชีวิตนายสั้นลงอีก 1 ปีแล้ว เมื่อหมดเวลาสนุก นายจงกลับไปสู่ทางธรรมอีกครั้งให้ได้ จงสัญญากับตัวเองล สุดท้าย เรื่องความรักช่างหัวมัน ไม่มีมันก็ไม่ตายหรอก อีวาน 1/1/2554
^^') ...ถ้าข้อมูลเกิดหายขึ้นมาก่อนสิ้้นปีจะทำไงดี Spoiler ที่เขียนนี่ก็ไม่คิดว่าคุณจะมาอ่านหรอกนะ คิดว่าถึงตอนนั้นคงเลิกเล่นเน็ต หรือไม่ก็อยู่ที่อื่นไม่กลับมาที่นี่แล้วด้วยซ้ำ แต่ถ้ากำลังอ่านข้อความนี้อยู่ละก็ อยากจะบอกว่า ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกัน แค่นี้แหละ Crimson Sign - 1/1/11 เวลา 17:51
ไม่เคยใช้เครื่องมือสปอยมาก่อนเลย อยู่ไหนเนี่ย ว่าแต่กระทู้นี้จะอยู่ถึงปีหน้าหรือเปล่า... Spoiler บันทึกนี้เขียนถึงตนเองในอีก 1 ปีข้างหน้า แต่มันคงเป็นการซึนเดเระถ้าคิดว่าจะไม่มีคนอื่นมาอ่านด้วย แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาหรอกเพราะเรายินดีให้ทุกคนมาอ่านได้อยู่แล้ว อีกหนึ่งปีข้างหน้าสิ่งต่างๆคงเปลี่ยนแปลงไปจากนี้มาก หวังว่าการเมืองในเวลานั้นจะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น ถ้าวันนั้นมีการสร้างเครื่องย้อนเวลาได้สำเร็จก็คงจะดี ถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่วยส่ง FF versus XIII มาให้ล่วงหน้าด้วย ส่งคอนโซลยุคใหม่มาพร้อมทีวี LCD เลยยิ่งดี ไม่รู้ว่าตัวเราเองในเวลานั้นจะเก็บเงินพอที่จะซื้อได้หรือเปล่านะ อีกเรื่องหนึ่งที่อยากรู้คือข่าวลือที่ว่าปีหน้าโลกจะแตก จริงเท็จประการใดตัวเราเองในเวลานั้นก็คงจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ถ้าเราในเวลานี้รู้คำตอบนั้นด้วยคงจะดีไม่น้อย จะได้เตรียมสร้างเรือกักตุนน้ำตาลไว้ทัน มีคำถามมากมายเหลือเกินที่กาลเวลาได้บดบังคำตอบเอาไว้ เราอยากรู้ว่าในเวลานั้นฝีมือกราฟฟิกของเราจะไปถึงไหนแล้วหนอ สวยมากไหม สไตล์เป็นอย่างไร ส่วนฝีมือเทนนิสไปถึงไหนแล้ว แข่งกับคนอื่นได้หรือยัง เราเป็นกำลังใจให้นะ ยังไงก็อย่าหักโหม ถ้ามีวันไหนที่ไม่มีไอเดียสร้างสรรค์ภาพ ตรงหน้ามีแต่จอโฟโต้ชอปว่างเปล่า ก็อย่าลืมว่าวันนี้ลายเส้นเรายังวาดไม่เป็นคนเลย ย้อนคิดดูแล้วก็ตลกดี หรือถ้าวันไหนแข่งเทนนิสแพ้เขาก็อย่าลืมว่าวันที่เราเขียนบันทึกอยู่นี้ เราก็ยังตีโต้ไม่ค่อยจะถูกลูกเลยเหมือนกัน ขอให้มีใจรักในสิ่งที่ทำ เพียงแค่นั้นก็เป็นกำลังอันเพียงพอต่อการมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ทำได้หรือไม่นั้นไม่สำคัญหรอก มีแต่เทวดาเท่านั้นที่สร้างสรรค์ทุกสิ่งได้ดังใจหมาย แต่มนุษย์ไม่สมบูรณ์แบบเช่นนั้น สิ่งที่มนุษย์ทำได้ก็มีเพียงพยายามอย่างสุดกำลังของตน เพียงเท่านี้นี้ชีวิตก็สนุกแล้ว... สุดท้ายแล้วก็ขอให้ตัวเราเองในปี 2012 มีความสุขมากๆ สุขสันต์ปีกระต่ายครับ :hangel:
