illusion Valentine "เฮ้ย!! วันนี้วันที่เท่าไรแล้ว กี่โมงแล้ววะ กุจะตั้งเวลาในเครื่อง ช่วยกันทำมาหากินหน่อยอย่าเอาแต่นั่งเวิ่นเว้อ"ชายหนุ่มคนหนึ่งเงยขึ้นกางหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งถูกประกอบขึ้นจากชิ้นส่วนที่กระจัดกระจาย "กุไม่ว่างว่ะไอ้กิฟกี่โมงแล้ววะ"ชายหนุ่มร่างท้วมที่กำลังนั่งเล่นกีต้าร์โบ้ยให้เพื่อนอีกคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือแล้วตัวเองก็ร้องเพลงต่อไป "ไม่ว่างห่านอะไรวะไอ้เกมส์นี่ห้องชมรมคอมพิวเตอร์นะเว้ยไม่ใช่ห้องซ้อมดนตรี แหกปากอยู่ได้"หนักจากแหน็บแนมสหายร่างท้วมชายหนุ่มหน้าหวานและชื่อก็ฟังคล้ายกับผู้หญิงจนใครหลายๆคนคิดว่าเขาต้องไม่ปกติแน่ๆก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา "วันนี้ 11 กพ. เวลาก็ 17.08น. เมิงประกอบอีกนานมั๊ยวะกว่าจะเสร็จจ้อย กุหิวเต็มที และ เริ่มเบื่อไอ้เกมส์แหกปากร้องเพลงอกหักเต็มทนและ" "อะไรของเมิงวะกีต้าร์กะเสียงกุมันแย่ขนาดนั้นเลยหรือวะ"เกมส์หยุดเล่นแล้วหันมาถามสหาย กิฟยักไหล่เล็กน้อย "เปล่ามันก็OKล่ะนะ แต่มันแย่ตรงเมิงร้องแต่เพลงเศร้านี่แหละวะ พ่อเกมส์พี่ชายที่แสนดี...... พอโดนน้องๆถามว่าเป็นอะไรกัน ก็มาเวิ่นเว้ออยู่อย่างนี้" "เออ กุมันเลวกุมันไม่ชัดเจนเลยทำให้เขาเจ็บปวด แต่เมิงก็ไม่ได้ดีไปกว่ากุเท่าไรเลยนี่หว่าทำดีกับเขาไปทั่วพอเข้าจะเข้าใกล้ก็ตีตัวออกห่างให้ได้แค่พี่น้อง เพลงกุแทงใจเมิงอ่ะเด่ะเลยทนฟังไม่ได้" เกมส์สวนกลับอย่างเผ็ดร้อน "เออ จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดก็มันไม่ใช่สำหรับกุนี่หว่าจะให้กุทำไงที่กุทำดีกับคนอื่นนี่กุผิดหรือไงวะ?"กิฟตอบกลับมาแล้วทิ้งตัวลงนั่งลงบนเก้าอื้แล้วถอนหายใจเงยหน้ามองเพดาน "สรุปพวกเมิง2ตัวเลยมาเวิ่นเว้อที่นี่ใช่มั๊ยเนี่ย"เสียงของจ้อยลอยออกมาทั้งๆที่เจ้าตัวยังก้มหน้าก้มตาจัดการเจ้าคอมพิวเตอร์ตรงหน้า "กุไม่รู้หรอกนะว่าพวกเมิงเจออะไรมาแต่ถ้าถามกุนะกุคิดว่า อาจเป็นเพราะใกล้วาเลนไทน์ด้วยล่ะมั๊งเลยทำให้น้องๆทั้งหลายของพวกเมิง อยากจะเปิดตัวแฟนบ้างอะไรบ้าง แต่พวกเมิงมันก็ไม่ชัดเจนซักที น่าจะประมาณนี้ล่ะมั๊ง" "พอถามใจพวกเมิงมันก็ไม่ใช่ชนิดที่ว่าจะตอบรับพวกน้องเขาได้มันก็เลยเจ็บกันระนาวแบบนี้ไง แต่กุก็ไม่ได้จะว่าอะไรพวกเมิงหรอกนะทำไงได้ก็ไม่ไม่ใช่นี่หว่า ความรักนี่มันวุ่นวายกันจังเลยเนอะ คิดมากไปหาอะไรกินกันดีกว่ายังไงพรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียนนี่ เอาล่ะเสร็จและ" จ้อยทำการปิดเครื่องคอมตรงหน้ารวมไปถึงเดินไปปิดสวิตซ์ไฟ แต่ยังไม่ทันที่ 3 หนุ่มจะออกจากห้องชมรมท้องฟ้าสีส้มยามเย็นจู่ๆก็มืดกระทันหันจนน่าตกใจ พร้อมกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัว "เฮ้ย!! บ้าน่าฝนตกเดือน2 เนี่ยนะไม่เห็นมีข่าวว่าพายุจะเข้านี่หว่า ชิบหายแล้วจะกลับยังไงวะ"จ้อยเดินตรงไปยังริมหน้าต่างเพื่อดูสภาพภายนอก "ฝนไล่ช้างแบบนี้ตกไม่นานไม่ใช่หรือวะไอ้จ้อย"กิฟละสายตาจากเพดานมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดียวกัน "แต่กุว่ามันตกนานแน่ๆดูจากที่ลมไม่พัดเลยแต่ฝนเทเอาๆแบบนี้ อย่างต่ำๆก็2-3ชม.แหละวะ"จ้อยพูดขณะที่เดินสำรวจหน้าต่างรอบๆห้องชมรมเพราะอุปกรณ์ทุกชนิดไม่ถูกกับฝนและความชื้นเป็นอย่างมาก ถ้าฝนสาดเข้ามาในห้องดูไม่จืดแน่ๆ และก็เดินไปที่ประตูเพื่อที่จะเชคว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่า เกมส์ที่นั่งหลับตานิ่งลืมตาขึ้นแล้วก็เอ่ยออกมาเสียงไม่ค่อยสบายใจนัก "เฮ้ยจ้อยกุว่าเมิงอย่าออกจากห้องเลยจะดีกว่านะ" มือที่กำลังจะบิดลูกบิดของประตูห้องชะงักกึกตามเสียงของเพื่อนร่างท้วมของเขา "เมิงรู้สึกอะไรหรือวะเกมส์?" "ไม่รู้ว่ะแต่มันไม่ชอบมาพากลแปลกๆ แต่กุก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่ามันแปลกยังไง"ทั้งกิฟและจ้อยต่างรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนร่างท้วมของเขาคนนี้มีสัมผัสที่6ค่อนข่างแม่นยำ และรู้สึกได้ถึงสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นกัน ถึงมันจะบ่นอยู่เสมอว่าจริงๆก็ไม่อยากจะรับรู้เท่าไรนัก "เออกุเชื่อเมิงเกมส์" ลูกบิดและกลอนถูกลีอคลงอย่างไม่ลังเลใจ แล้วจ้อยก็เดินไปยังล๊อกเกอร์ส่วนตัวของเขา หยิบห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จออกมาแพคหนึ่งแล้วก็เดินไปคุ้ยๆที่มุมห้องซึ่งเขาจำได้ว่าล้างหม้อไฟฟ้ากองไว้แถวนั้น "6ห่อ 3คนน่าจะพอรอท้องจนกว่าฝนจะหยุดตกล่ะนะ"จ้อยพึมพัมขณะเดินเอาหม้อไปรองน้ำจากตู้กดน้ำภายในชมรมแล้วขยับหาที่ว่างเพื่อต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่ให้ไอน้ำของมันไปสร้างความเสียหายไปอุกกรณ์ภายในห้อง "ห้องชมรมเมิงนี่มีทุกอย่างเลยนะว่าแต่ต้มรวมหรือวะ"กิฟ ลุกจากเก้าอี้มานั่งใกล้หม้อเพื่อจับจองที่ถึงเห็นผอมๆอย่างนี้แต่ว่าเวลากินก็นับเป็นตัวโหดอีกคนหนึ่งเลยทีเดียว "เออ มีหม้อใบเดียวจานชามก็ไม่มีจะแยกยังไงวะ มีตะเกียบ1คู่กะส้อม2อันเรื่องมากไม่ต้องแด๊กกุซัดกะไอ้เกมส์2คนก็ได้ เฮ้ยเกมส์เมิงถนัดส้อมหรือตะเกียบ" "ตะเกียบว่ะ กุถามจริงๆเหอะจ้อยเมิงจะฝังตัวอยู่ห้องชมรมเวลากลับบ้านไม่ได้เลยใช่มั๊ย" เกมส์เอากีต้าร์ที่ถือไว้วางพิงกำแพงไว้แล้วเดินมาร่วมวง กิฟคว้าส้อมจากจ้อยมาถือพร้อมไว้ในมือ "ยังจะต้องถามมันอีกหรือวะครบเครื่องขนาดนี้ ถ้ามันบอกกุว่ามีที่นอนหมอนมุ้งซุกไว้แถวๆนี้จะไม่แปลกใจเลยซักนิด" "เมิงจะเอาหรือไงกุมีนะ ถุงนอนกับหมอนเป่าลมน่ะ?"จ้อยตอบกลับมาหน้าตายพลางเปิดฝาหม้อส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหล ถึงมันจะเป็นแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรุปแต่ลองคนเราถ้าหิวแล้วล่ะก็อะไรก็อร่อยทั้งนั้น บะหมีกึ่งสำเร็จรูปหรือที่เรียกติดปากกันว่ามาม่า จำนวนครึ่งโหลหายวับเหลือแต่หม้อภายในเวลาไม่ถึง3นาทีดีทั้ง 3 หนุ่มนั่งอืดมองออกไปนอกหน้าต่างฝนยังคงตกแบบไม่ลืมหูลืมตาอยู่เช่นเดิม เมื่อหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน ทั้ง3คนก็เริ่มหามุมสงบเพื่อหลับรอฝนหยุดตก จ้อยเดินไปเปิดคอมที่เพิ่งปิดไปแหมบๆเพื่อเปิดเพลงเบาๆไม่ให้มันเงียบเหงากันจนเกินไปนัก แต่ละคนไม่เร่งรีบที่จะกลับบ้านกันซักเท่าไรเพราะที่บ้านชินกับการกลับที่ไม่เคยจะตรงกับเวลาของเจ้าพวกนี้ ขณะที่ทุกคนเข้าสู่ภวังค์ นอกจากเสียงเพลงเบาๆที่ได้เปิดไว้ก็มีเสียงของอะไรบางอย่างดังทะลุเสียงสายฝนและเสียงเพลงเหล่านั้นกระทบประสาทของทั้ง3หนุ่ม ทำเอาสะดุ้งตื่นจากภวังค์ มันเป็นเสียงของหญิงสาวกรีดร้อง!! "อ้าวเฮ้ย!! กุว่าแล้วเอาไงดีวะเกมส์ จ้อย"กิฟลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายยิ้มบางๆถ้าเป็นคนอื่นคงจิตหลุดหลอนไปแล้วแต่การที่คบหากับไอ้2ตัวนี้เป็นระยะเวลามานานพอควรทำให้เรื่องพวกนี้ไม่ได้น่าประหลาดใจเท่าใดนัก "ว่าไงว่าตามกัน"จ้อยยังคงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่มุมของเขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "อาจจะไม่ใช่อย่างที่พวกเมิงเดากันอยู่ก็ได้นะ ถ้าเป็นคนที่กำลังความช่วยเหลือไปดูซักหน่อยก็ไม่เสียหายนี่หว่า"เกมส์ลุกเดินนำออกจากห้องไปตามทิศทางของเสียงที่ดังลอยมา เพื่อนเขาอีก2คนก็เดินตามออกไปอย่างไม่คิดอะไรมากจ้อยที่เดินรั้งท้ายคว้าหนังสือพิมพ์เก่าๆที่วางอยู่บนโต๊ะมาหนึ่งเล่ม ลมที่หยุดพัดตั้งแต่ฝนเริ่มตกบัดนี้มันเริ่มโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งราวกับว่ามันกำลังโกรธเกรี้ยวกับอะไรบางสิ่งบางอย่างที่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ต้นไม้รอบๆตึกลู่ไหวไปตามสายลมที่รุนแรงเสียงฝนสาดกระทบหน้าต่างทั้งตึกก่อให้เกิดเสียงดังลั่น แต่มันก็ไม่ดังไปกว่าเสียงของหญิงสาวที่กรีดร้องขึ้นอีกครั้งนี้มันอยู่ห่างจากพวกเขาไปไม่ไกลนัก จากการเดินกลายเป็นการออกวิ่งอย่างสุดกำลังของทั้ง3หนุ่ม และภาพที่ปรากฏตรงหน้าพวกเขาก็คือ หญิงสาวในชุดนักศึกษากำลังวิ่งหนี ผู้ชายกลุ่มหนึ่งประมาณ 3 - 4 ในชุดนักศึกษาเช่นเดียวกันแต่ที่น่าแปลกชายหนุ่มกลุ่มนั้นทั้ง3คนไม่คุ้นหน้าซักนิด ทั้งที่ทั้งจ้อย เกมส์ กิฟ ก็เดินเข้าๆออกๆตึกนี้แทบทุกวัน แต่มันก็ไม่ใช่เวลาคิดอะไรให้หนักหัว เกมส์พุ่งเข้าประชิดเจ้าคนที่วิ่งล้ำหน้ามาคนแรก ส่งหมัดขวาข้างถนัดล้วงชายโครงซ้ายจนตัวงอแล้วบิดตัวเตะสุดแรงซ้ำเข้าที่เดิมจนทรุด กิฟ ตามมาในระยะห่าง2ก้าวเบี่ยงตัวใช้มือซ้ายปัดหมัดที่เฉียดหน้าไปนิดเดียวแล้วสวนหมัดขวากระแทกเข้าเต็มกราม อีก2คนที่พุ่งเข้ามาซ้ำเกมส์และกิฟที่ชะงัก คนแรกถูกหนังสือพิมพ์ที่ม้วนเป็นแท่งกลมแทงเข้ากระเดือกอย่างแม่นยำลงไปกองหายใจไม่ออก คนที่2โดนฟาดเข้าเต็มก้านคอเล่นเอาทรุดฮวบลงไปตามๆกัน ทั้ง3หนุ่มมองหน้ากันเองแล้วก็มองไปยังหญิงสาวที่ตอนนี้ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว "เฮ้ย หายไปไหนแล้ววะ"กิฟอุทานออกมาอย่างแปลกใจ แต่เกมส์ก็ชี้ไปยังทางเดินอีกฝั่งหญิงสาวคนนั้นพยายามวิ่งเหลียวซ้ายแลขวาราวกับจะหาอะไรบางอย่าง "สงสัยเขาจะมาหาอะไรบางอย่างล่ะมั๊ง ไปช่วยหาดีกว่ามั๊ยดีกว่ารอฝนหยุดอยู่เฉยๆ"จ้อยพูดพร้อมกับเอาม้วนหนังสือพิมพ์ในมือเคาะไหล่ตัวเองเบาๆ ทั้ง3คนกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนทันหญิงสาวคนนั้น "ไม่ทราบว่ากำลังหาอะไรอยู่หรือครับให้พวกผมช่วยหามั๊ย?"กิฟเอ่ยเสียงนุ่ม "เหอะๆเจอผู้หญิงไม่ได้เลยนะเมิงนี่ไอ้กิฟ"เกมส์อดไม่ไดที่จะแซวสหายของเขา "ขอบคุณพวกพี่ๆมากนะคะที่ช่วยไว้แต่ว่าเราไม่มีเวลามากนัก คือเราลืมของไว้ที่ห้องชมรมดนตรีต้องรีบไปเอาน่ะค่ะคนพวกนั้นไม่ยอมให้เราเข้ามาที่นี่ เราต้องรีบไปแล้ว" หญิงสาวเอ่ยอย่างกระหืดหระหอบแล้วออกวิ่งอีกครั้ง ทั้ง3คนก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหญิงสาวคนนั้นไปอย่างงงๆอีกไม่ไกลก็จะถึงห้องชมรมดนตรี ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งตามมา ผู้ชายกลุ่มนั้นตามขึ้นมา หญิงสาวหันกลับมามองอย่างตกใจ "พี่ว่าน้องรีบๆไปเอาของเถอะพวกนี้ปล่อยให้พวกพี่จัดการเองดีกว่านะ"จ้อยเอ่ยพลางหยุดแล้วหันหลังกลับพร้อมกับเพื่อนอีกทั้ง 2 คน "ขอบคุณมากนะคะ"แล้วหญิงสาวคนนั้นก็วิ่งหายเข้าไปในห้องชมรมดนตรีทั้ง 3 คนตั้งท่าจะพุ่งเข้าใส่เพื่อหยุดผู้ชายกลุ่มนั้นที่วิ่งกวดเข้ามา เสียงริงโทนของมือถือของใครบางคนดัง พร้อมกับเสียงเคาประตูดังลั่นปลุกทั้ง3คนให้สะดุ้งตื่นอีกครั้งพร้อมอาการงงเป็นไก่ตาแตก "วู้!!! พี่จ้อย ตายรึยังพี่"เสียงของรุ่นน้องที่คุ้นเคยดังมาจากหน้าห้องเมื่อหยิบโทรศัพท์ที่ดังอยู่ขึ้นมามอง "1สายไม่ได้รับ ต้อม" จ้อยสะบัดหัวไล่ความมึนงงเดินไปเปิดประตูห้องชมรม "เออ ยังไม่ตายเว้ยโทษทีเว้ยต้อม พอดีฝนตกเลยซัดมาม่าแล้วเผลอหลับไป" พอประตูเปิดรุ่นน้องตัวแสบก็โผล่หน้าเข้ามาพร้อมเพื่อนคู่หูของมันไอ้นิว "พี่ตื่นรึยังเนี่ยพวกผมเพิ่งเดินมาจากตึกคณะไม่เห็นจะมีฝนอย่างที่พี่ว่าซักเม็ด" จ้อยหันขวับไปยังหน้าต่างก็พบว่าท้องฟ้ายามพระอาทิตย์กำลังจะลาลับของฟ้ามันสดใสไม่มีวี่แววของฝนตกหนักอย่างที่พวกเขาเห็นเมื่อไม่กี่อึดใจที่แล้วเลย แสงอาทิตย์ยามอัสดงย้อมทั่วมหาวิทยาลัยเป็นสีแสด จ้อย กิฟ เกมส์ มองหน้ากันเองแล้วหัวเราะออกมาสุดเสียง ทำเอารุ่นน้องอีก2 อย่างนิวและต้อมยืนงงกับท่าทีเพี้ยนๆของรุ่นพี่เขา "พวกพี่ฮาอะไรกันน่ะ อย่าบอกนะว่าแอบมานั่งสูบกัญชากันเลยอารมณ์ดีกันขนาดนี้" นิวแซวตามวิสัยปากที่เลี้ยงสุนัขไว้เป็นคอกอย่างมัน "เออ พวกกุมันบ้าอย่าสนใจเลยไปแด๊กหมูกระทะกันเหอะ" เกมส์เดินมาตบบ่ารุ่นน้องทั้ง 2 คนแล้วเดินออกไปนอกห้องชมรม จ้อยเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกจากห้องชมรม . . . . . ร้านหมูกระทะเวลาที่คึกคักที่สุดคงไม่พ้นช่วงเวลานี้ที่เป็นช่วงหัวค่ำ เสียงน้ำมันหยดลงบนถ่านแดงๆ เสียงเนื้อแตะกับเตาที่ร้อนจัดหลังจากสงครามหน้าเตา หมู ไก่ กุ้ง ปลาหมึก ลูกชิ้น จำนวนหลายกิโลกรัมโดนชายหนุ่มจำนวน 5 คนสวาปามอย่างไม่เหลือมาดใดๆทั้งนั้น เมื่ออิ่มการสนทนาเพื่อย่อยอาหารจึงเริ่มขึ้นจริงๆจังๆ "เออ พี่ๆรู้เรื่องพี่เอ็มชมรมดนตรีหรือเปล่าอ่ะ"ต้อมเอ่ยขึ้นขณะนั่งแทะมะม่วงเป็นของล้างปาก "จะไปรู้ได้ไงวะ 2อาทิตย์มานี่ดราม่าแม่งทุกวัน ไอ้เกมส์ก็พอๆกะกุอ่ะแหละ จ้อยเมิงรู้ป่าววะ"กิฟยังละเลียดน้ำซุบในถ้วยถามเพื่อนที่นั่งข้างๆคำตอบที่ได้รับคือการส่ายหน้า คราวนี้เป็นนิวที่เล่าเสริมขึ้นมาขณะยังตักลอดช่องใส่ปาก"คืออย่างนี้พี่เมื่อบ่ายพี่เอ็มที่อยู่ชมรมดนตรีคนที่เป็นนักร้องนำวงที่ชอบเล่นเพลงอนิเมอ่ะพี่ เขาโดนรถเฉี่ยวหน้า ม. เห็นว่ากันว่าหัวกระแทกสลบไปเลย" ทั้ง3หน่อพยักหน้าเพราะเคยเห็นหน้าเธอคนนั้นอยู่บ้าง แล้วในที่สุดทั้ง3หน่อก็นึกออกว่าหญิงสาวที่เขาเห็นนั่นคือ เอ็มคนนั้นนั่นเอง ทั้ง3มองหน้ากันเองอีกครั้งแล้วก็ คุยเรื่องสัพเพเหระกับรุ่นน้องทั้ง2 แล้วแยกย้ายกลับบ้าน . . . . . 14 กพ. วันวาเลนไทน์ วันนี้หนุ่มสาวต่างคึกคักทั้งคนโสดคนไม่โสด ไม่เว้นแม้กระทั่งรุ่นน้องตัวดีอย่างต้อมที่ไปจี๋จ๋ากับแฟนสาวรุ่นน้อง และ นิวที่ไปวัดดวงสารภาพกับอาจารย์ ซึ่งทุกคนต่างสดใสมีชีวิตชีวา แม้กระทั่งคนที่ดราม่ามาตลอด 2-3 สัปดาห์มานี้อย่าง พี่ชายที่แสนดีอย่างเกมส์ และ พ่อหนุ่มกรุ้มกริ่มอย่างกิฟ ที่ถึงจะประกาศว่าเป็นได้แค่พี่น้องกับทุกคน แต่หลายๆคนก็ยังไม่ละความพยายามทำเอาเป็นอีกหนึ่งวันที่ 2หน่อนี้วุ่นวายเอาเรื่องเลยทีเดียว ห้องชมรมคอมพิวเตอร์ยังคงเป็นห้องทำงานเล็กๆของนักศึกษาหนุ่มที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับเทศกาลนี้ ยังคงนั่งอยู่หน้ากองคอมพิวเตอร์ที่มีคนมาฝากซ่อมแซม ซักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น "เชิญครับประตูไม่ได้ล๊อค" ร่างของหญิงสาวที่ไม่ได้ต่างจากที่เขาและเพื่อนทั้ง2คนได้เห็นเมื่อ 3วันก่อนเดินเข้ามาในห้องชมรม "วันนี้ลืมของอะไรอีกหรือครับ?"จ้อยหันกลับมาถามยิ้มๆ "เอ่อ.........."เธอเอ่ยตะกุกตะกัก "คือว่าเราอยากจะขอบคุณเรื่องเมื่อวันก่อนน่ะค่ะ ถึงเราจะเบลอๆจำไม่ได้เท่าไรแต่ตอนที่พวกพี่ๆช่วยไว้เราจำได้ดี ของที่เราลืมไว้เรานึกออกแล้วล่ะว่ามันคืออะไร" "เห็นเขาว่าพี่จ้อยชอบช๊อกโกแลต ช่วยรับไว้หน่อยได้ไหม?"หญิงสาวยื่นกล่องสีเหลี่ยมให้พร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำไปจนถึงใบหู จ้อยยิ้มบางๆก้มหัวเล็กน้อย "ขอบคุณนะ" End
อ่านแล้วแมร่งเกรียน... แต่ฮาดีว่ะ ชอบบบบบบบ กดไลค์รัวๆ ตอนหลังยังมีแอบหวานกันนะคู่นี้ ฮ่าๆๆๆๆๆ อ่านทั้งของพี่ ของเกม ของโอนิ แล้วแม่งอยากทำเป็น แก๊งเกรียน เดอะซีรี่ย์จริงๆนะ (เตรียมโปรเจค... กูว่ามันดี กร๊ากกกกก) ไม่เม้นท์เรื่องภาษาเว้ยยย อ่านเอามันส์และฮาาาาาาาา
เกรียนค่อดดดดดดดดด รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ บอกไม่ถูกเหมือนโดนของมีคมกระซวกหลัง เกรียนจริง อะไรจริง! กระทู้นี้กด delete ไม่ได้นอกจาก +1 ใช่มั๊ย? งั้นก็บวกไป ปล. อากิไม่คอมเมนต์ภาษา งั้นก็ไม่คอมเมนต์ด้วย (ฮา)
โอ้ เกรียนจริงอะไรจริง +อีก 1 เสียง =[]=! /me โดนท่านอาเซจับเหวี่ยง โทษฐานลอกเม้น ตกลงนี่ฟิคสยองขวัญหรืออะไรกันแน่เนี่ย แต่จบแอบเซอไพรส์ อิอิ (ว่าแต่คาแรกเตอร์ใจแข็งดีเนอะ เจอมาเยี่ยมถึงที่ยังเฉยซะงั้น)
กร๊ากกกกกกกก 55555 ฮามาก ตอน 3 เกรียนเจอผี ฮาจริงๆ ถึงตอนจบจะหักมุมแต่ก็รู้สึกว่าจบได้น่ารักดี แต่ฟิคนี้จะสนุกเป็นพิเศษก็กับคนวงในที่ปรากฏชื่อในฟิคหรอกนะ เพราะงั้นไอ้บทสทนาเกรีัยนๆทั้งเรื่องนี่ ผมอ่านแล้วมันเวิ่นเว้อไปนิด = = ว่าแต่ว่า... จ้อยนี่ถ้าเขียนฟิคเกรียนๆท่าจะรุ่งนะ อย่าแต่งเลยไอ้ฟิคธรรมดาน่ะ //วิ่งหนี
