ฟิครับสมัคร : METAL HILL - บทที่2 เริ่มย่างก้าว

กระทู้จากหมวด 'Fiction' โดย near, 4 กันยายน 2011.

  1. near

    near Member

    EXP:
    334
    ถูกใจที่ได้รับ:
    4
    คะแนน Trophy:
    18
    บทที่หนึ่ง : สมุดบันทึก

    ตั้งแต่จำความได้ตัวผมเองก็ไม่ใคร่จะชอบการขีดเขียนบันทึกอะไรมากมายนัก ซึ่งเพราะอาจดูว่ามันเหมือนเป็นกิจกรรมที่ค่อนข้างไร้สาระสำหรับเด็กบ้ากีฬาและเกมอย่างผม แต่เมื่อครั้งโตขึ้นด้วยอาชีพที่เข้ามารัดตัวเอาไว้ ก็ทำให้รู้สึกเหมือนต้องเริ่มจำใจย้อนกลับไปหาเพื่อนเก่าที่ไม่สนิทที่มีชื่อสกุลว่าสมุดบันทึกอีกครั้งหนึ่ง​

    เปล่าหรอกครับผมไม่ได้ทำงานเป็น นักเขียน นักประพันธ์ไรเทือกนั้นหรอก งานประเภทนั้นคงลึกล้ำเกินไปสำหรับอดีตเด็กบ้าพลังกายอาบเหงื่ออย่างผม​

    อาชีพที่ผมใช้อาศัยหากินทุกวันนี้มันห่างไกลจากตัวหนังสือค่อนข้างพอสมควรครับ​

    งานของผมคือการเป็น...​

    “พราน”

    อ่ะ! อยากเพิ่งคิดมากไปไกลว่าผมเป็นพวกล่าลิงสิงสัตว์ เอาเขา เอาหนอก เอาเขี้ยวมาทำเครื่องประดับ อะไรประเภทนั้นนะ ถ้าพรานประเภทแบบนั้นมันก็คงอยู่ในยุคสมัยของพวกพรานปู่ทวดเก่าเก็บแล้วล่ะ​

    ส่วนพรานสมัยนี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอก หน้าที่หลักๆก็แค่พาคนที่อยากเข้าไปในสิ่งที่พวกเขาอยาก แล้วก็พาพวกเขากลับออกมาจากสิ่งที่พวกเขาอยากเข้าไปก็เท่านั้น (แอบมึนตอนเขียนประโยคนี้จริงๆ)​

    บางครั้งผมก็แอบคิดว่ายอมเขียนไดอารี่น่าเบื่อแบบนี้แทนเสียจะดีกว่า จะต้องเข้าไปช่วยนำทางไอพวกงี่เง่าไม่รู้จักทางเดินพวกนั้น ให้เข้าไปแล้วก็รอดกลับมากันแบบนี้​

    แต่เอาเถอะ...ถึงผมบ่นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา กระดาษเกือบขาวแผ่นนี้ก็คงไม่ได้ช่วยทำให้อนาคตหรืออดีตของผมดีขึ้นเปลี่ยนไปหรอก และสุดท้ายนี้ผมก็คงทำตามธรรมเนียม แบบทุกๆท้ายบันทึกที่ผมได้เขียนลงในสมุดเล่มนี้ ต้องขออภัยหากใครบังเอิญได้มาอ่านเสียงบ่นน่าเบื่อของผมในห้วงเวลาอวกาศนี้​

    บอกไว้เพียงว่า ผมชื่อ พันตรีอากาศ วอริงแฮม โอ. ไลล์ ผู้เคยมีตัวตนและยังไม่ได้จากหายไป

    เขียนวันที่ 19/11/2110

    เมื่อเสียงปากกาหยุดเคลื่อนไหว หัวแหลมคมของมันก็หยุดปล่อยหมึกลงบนกระดาษสมุดของชายหนุ่มผมน้ำตาลประกายคนนี้เช่นเดียวกัน นัยน์ตาสีฟ้าและเส้นผมที่ยาวปล่อยปกลงมาถึงเนินคอและใบหน้าส่องแสงแข่งขันกับดวงดาวและกาแล็กซีที่อยู่นอกกระจกใสเหล่านั้น​

    เสียงอื้ออันเคลื่อนไหวแหวกว่ายอวกาศของเรือยักษ์หุ้มเหล็กนาม “โรมาทินด้า”ดังอยู่เป็นระยะๆ พร้อมกับผู้คนที่ต่างค่อยๆ ฟื้นตื่นขึ้นมาจากหลับไหลอันยาวนานจากการเดินทางที่เคยเกือบจะไร้การจุดจบ​

    “ก่อนเดินทางไม่อยากจะหลับ แต่พอมาถึงที่หมายทีไรก็อยากจะกลับไปหลับซะทุกที”​
    ชายหนุ่มขี้เซาค่อยๆลุกขึ้นมาจากช่องแคปซูนรหัส M06 ที่เก็บห่อหุ่มตัวของเค้าเอาไว้พลางทำท่าทางขลำหาเครื่องแต่งกายให้ดวงตาของเขา​

    ขณะนั้นเองบุรุษผู้ยอกล้อกับไดอารี่ก็ได้หายไปแล้ว...​

    เช่นกันกับชายหนุ่มแว่นใสที่กำลังจัดแจงแต่งตัวจัดเสื้อกาวน์เพื่อแสดงถึงตำแหน่งหน้าที่ของตนเองก่อนจะเอื้อมมือไปค้นหาอุปกรณ์กระเป๋าสัมภาระที่เก็บไว้อยู่ในช่องด้านข้างของแคปซูน เค้าขยับปาดนิ้วชี้ขวาที่แสงสีฟ้าสี่เหลี่ยมๆที่อยู่ด้านข้างของรหัสช่องหลับนอนของเขา​

    เสียงดัง ปิ๊ด!
    ดังขึ้นเหมือนกับการซื้อขายสินค้าในห้างร้าน ก่อนที่สัมภาระต่างๆจะค่อยๆไหลเทออกมา เช่นกันทุกๆคนที่อยู่โดยรอบนั้นก็ทำเหมือนกับเค้าเช่นเดียวกัน ยกเว้นแต่การสวมเสื้อกาวน์เพียงเท่านั้น​

    “ขณะนี้โรมาทินด้าได้เข้าปรับเปลี่ยนเข้าสู่ระบบปกติแล้ว ขอให้กัปตันและลูกเรือจัดแจงทำงานตามที่ได้รับหมอบหมายไว้”

    เสียงประกาศสำเนียงมนุษย์ดิจิตอลดังขึ้น ก่อนที่มดงานทุกคนจะมุ่งตรงไปทำตามคำสั่งของผู้ประกาศอย่างรวดเร็วและดูเคร่งครัดจริงจัง​

    “ตรวจดูภารกิจ ร้อยตรี ริเวอร์ ริเวนเดลล์”​

    ชายหนุ่มพูดชื่อตัวเองขึ้นเบาๆก่อนที่ข้อมูลจากเครื่องฉายภาพรูปวงกลมสีฟ้าสะดุดตานั้นจะฉายแสงออกมาเป็นเอกสารกระดาษที่ทำด้วยแสง​

    “ภารกิจ: เข้าร่วมกลุ่ม KT-1819 ที่จุด RB 00-20 และทำตามภารกิจที่ได้รับมอบหมายไว้”

    แว่นถูกเคลื่อนขึ้นเคลื่อนลงเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าของผมสีดำดกจะส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะบ่นขึ้นมาตามลักษณะนิสัย​

    “ให้ตายสิ...ทำไมต้องนัดไกลจากจุดห้องพักขนาดนี้ด้วย ยังไงซะคอมพิวเตอร์ก็ยังคงคิดแบบคอมพิวเตอร์อยู่วันยังค่ำสินะ”​

    ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินหัวเสียพลางบ่นงึมงำตรงไปยังทางเดินที่เชื่อมต่อกันภายในยาน​

    โรมาทินด้า เป็นยานขนส่งเดินทางขนาดกลาง มันไม่ใช่ยานรบแต่อย่างใด ภายในจึงถูกปรุสร้างมาเพื่อให้มนุษย์ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ในระยะเวลานาน ทั้งระบบแช่แข็งภายในแคปซูนหากต้องเปลี่ยนระบบการทำงานเข้าสู่ระบบauto-pilot เพื่อช่วยในการย่นระยะการเดินทางให้กับอายุมนุษย์ตัวน้อยในยานลำนี้​

    โดยเฉพาะกับกลุ่มมนุษย์จำนวนหลายร้อยชีวิตในนี้ ที่กำลังถูกส่งมาเพื่อสำรวจดวงดาวอาณานิคมบริวารดวงใหม่ของพวกเขาป้ายตราบริษัท Tyrell Corporationถูกแปะไว้ภายในยานและผลิตภัณฑ์เครื่องใช้ต่างๆ แม้ว่ามนุษย์จะย้ายก้นมาอยู่ ณ ที่หนตำบลอวกาศใด ก็ยังไม่วายต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องเงินๆทองๆอยู่ดี​

    ชายหนุ่มไม่ได้เร่งรีบจะเดินไปยังจุดนัดพบแต่อย่างใด หน่ำซ้ำยังพยายามเปิดอ่านแฟ้มเอกสารจากเครื่องบรรจุทรงกลมแบนนั้นอย่างเพลิดเพลิน​

    “METAL HILL งั้นเหรอหวังว่าจะช่วยทำให้งานวิจัยฉันน่าสนใจมากขึ้นนะ”​

    “เออขอโทษนะคะ คุณก็กำลังจะไปที่จุด RB 00-02 เหมือนกันใช่ไหมคะ”​

    ชายหนุ่มกระตุกเล็กน้อยที่ถูกดึงออกจากสมาธิก่อนจะหันค้อนมองมาทางต้นเสียงของหญิงสาวด้วยสีหน้าแกมรำคาญ​

    “ใช่แล้วครับผมกำลังจะไปRB 00-02 แล้วไงต่อเหรอครับคุณ”​

    เค้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงและหน้าตาที่อาจทำให้หญิงสาวที่พบเจอครั้งแรกทุกคน ตัดสินใจเอาอวัยวะหยิบจับตบเข้าที่ใบหน้าได้เลย​

    สาวน้อยตัวเล็กแว่นกรอบหนา ผู้ถามคำถามถึงกับตัวหดลงด้วยท่าทางไม่รับแขกของฝ่ายตรงข้ามในมือทั้งสองข้างยังคงกอดจับกระเป๋าใบใหญ่เกินตัวเอาไว้แน่น​

    “สงสัยว่านายจะชอบถามตอบ แค่กับเอกสารวิจัยพวกนั้นอย่างเดียวสินะ ร้อยตรีริเวอร์ ริเวนเดลล์”​

    หญิงสาวดวงตาสีเหลืองทองอำพัน ท่าทางฉลาดปราดเปรียว พูดเข้ามาแทรกในเหตุการณ์ พลางเข้ามาจับลูบหัวเด็กสาวที่กำลังน้ำตาซึมกับจากการหลงทางและโดนชายหนุ่มแสดงมิตรภาพแย่ๆใส่อยู่​

    “แล้วเธอเป็นใครอีกล่ะ ทำไมพวกผู้หญิงถึงชอบถามอะไรมากมายกับฉันนักหนานะน่าเบื่อจริงๆ”​

    “ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้นายไม่ชอบ แต่หลังจากนี้ยังไงก็ต้องทำใจหน่อยนะ เพราะฉันคงถามนายไปอีกนานเลยล่ะ”​

    คำตอบแอบแฝงความเป็นผู้นำ ส่งผ่านไปยังชายหนุ่ม​

    “ฉันพันโทอากาศเซเรน่า ริดเดิ้ล หัวหน้าทีม KT-1819 ยินดีที่ได้รู้จัก”​

    สิ้นเสียงการทำความเคารพด้วยมือก็ถูกดึงขึ้นไปที่เหนือคิ้วของผู้บังคับบัญชา ก่อนที่ลูกทีมชายแว่นและสาวน้อยหลงทางจะค่อยๆดึงขึ้นมาเตะเหนือคิ้วเช่นเดียวกันแต่ก็ออกจะเต็มไปด้วยความงงงวยปนแปลกใจอยู่ด้วยเล็กน้อย​

    “เออ...แล้วสรุปแล้วเรายังต้องไปที่ RB 00-02 อยู่ใช่ไหมคะ บะ..บอส”​

    “เรียกเซเรน่าก็ได้จ่ะ”​

    เธอยิ้มตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงคล้ายพี่สาวตอบน้องสาวด้วยความเอ็นดู​

    ผิดกับชายหนุ่มที่ตอนนี้ในใจแอบเซงเต็มที่ กับผู้บังคัญบัญชาสาวสวยหุ่นดีคนนี้ ไม่ใช่เพราะหลงเสน่ห์ท่าทางการตอบการพูดของเธอ แต่ด้วยนิสัยเส้นขนานกับเพศแม่ของเขา ทำให้รู้สึกอึดอัดทันทีที่ได้รู้ว่าหัวหน้าหน่วยสังกัดการทำงานวิจัยของเขาคือเพศตรงข้ามที่แสนจะไม่กินเส้นกับเขา​

    “เอาล่ะคุณรีฟ ถึงคุณจะไม่ชอบการทำงานกับผู้หญิงแต่ยังไงก็ขอเว้นไว้กับลูกทีมของฉันหน่อยนะ”​
    ยังไม่ทันได้พูดอะไร หนุ่มแว่นก็โดนสะกัดจุดไว้ก่อนเสียแล้ว​

    ทั้งสามเดินไปตามเส้นทางเดิน RB 01-03 หลังจากที่สาวน้อยตากลมโตสีฟ้าในชุดกรอบแว่นดำ นามอาเลียร์ รีดแมน แนะนำตัวด้วยท่าทางเขินอายเสร็จ​

    “พวกคุณรู้อะไรเกี่ยวกับ METAL HILL บ้าง”​

    ขณะที่คำถามยังไม่ทันจะวิ่งไปหาที่คนควรจะตอบ เสียงใสแจ๋วก็ยกมือตอบแทรกขึ้นมาทันที​

    “หนูรู้ค่ะ METAL HILL เป็นดาวอาณานิคมที่ค้นพบโดยกองทัพอาณานิคมอวกาศโดยได้รับเงินทุนสนับสนุนจากบริษัท Tyrell Corporation หลังจากที่ทำการค้นพบเบื้องต้นดูเหมือนว่าจะค้นพบแร่ธาตุ และสภาพอากาศที่เหมาะต่อการตั้งรกรากใหม่ แต่ติดตรงที่ว่าการสำรวจดวงดาวทั้งหมดจริงๆทำได้เพียงแค่ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์เท่านั้นเองค่ะ”​

    เธอตอบด้วยรอยยิ้มหลังจากที่เริ่มรู้สึกปลอดภัยจากการหลงทางโดดเดี่ยวเมื่อครู่แล้ว​

    “แล้วรู้ไหมทำไมถึงได้แค่ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์”​
    หัวหน้าสาวสวยยิ้มกริ้มขึ้นมา​

    “ดาวเทียมสำรวจหายไป ขณะที่พวกบริษัทหน้าเลือดพวกนั้นตัดสินใจจะลงหลักปักฐานแล้ว ก็เลยเป็นหน้าพวกเราที่จะสำรวจจุดที่เหลือ รายงานของคุณก็น่าเขียนไว้ให้ชัดเจนแล้วนิคุณหัวหน้าใหญ่”​

    ลูกน้องชายหนุ่มหนึ่งเดียวตอบขึ้น แกมไม่ชอบรอยยิ้มบนใบหน้านั้น​

    “…”​

    ส่วนรอยยิ้มนั้น ก็ไม่ได้โต้ตอบกลับมาแต่อย่างใด​

    ไม่นานนักเส้นทางวกวนไปมาภายในยานโรมาทินด้า ก็พาพวกเข้ามาถึงจุดหมายตามที่นัดพบไว้ในภารกิจ​

    “มาถึงพอดีเหมือนกันเลยนะ เม่ยอิง”​

    หญิงสาวที่ชื่อและหน้าตาบ่งบอกถึงความเป็นเชื้อสายคนจีน ยืนรอทีมของเธออยู่ด้วยความเงียบครึม เธอยิ้มน้อยๆก่อนจะโค้งตัวลงทำความเคารพลงให้กับหัวหน้าคนสนิทของเธอ​

    ยังไม่ทันที่เซเรน่ากำลังจะพยายามแนะนำผู้ติดตามคนสนิทหน้าใสของเธอ เสียงชายของแก่ก็ดังขึ้นจากจอภาพ​

    “ขอบคุณที่มากันจนครบนะ”​

    ชายหนุ่มวันกลางคนร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสุภาพสีน้ำเงินเข้มเดินออกมาพร้อมกับเสียงที่ดังขึ้น ขัดเพียงแต่รอยแผลยาวบนใบหน้าด้านขวาของเขาเพียงเท่านั้นที่ทำให้ภาพความสุภาพจากชุดที่สวมใส่ดูค่อนข้างแปลกตาไปเสียหน่อยหนึ่ง​

    “สวัสดีทุกคน ฉันโจแฮนนา ชมิทซ์ ผู้อำนวยการคณะสำรวจ ส่วนหมอนี้ลูกน้องผมเอง จ่าสิบอากาศ เรย์ มาร์ค จะเรียกแค่ ลุงเรย์เฉยๆก็ได้นะผมไม่ถือ ส่วนเจ้าตัวจะถือรึเปล่านี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าฮ่า”​

    ใครมันจะกล้า...ฟ่ะ​
    รีฟคิดเบาๆในใจเหมือนกลัวว่า มนุษย์ยักษ์หน้าเหี้ยมข้างหน้าจะได้ยินจริงๆ​

    “จริงๆก็ไม่ได้อยากมีพิถีรีตรองอะไรมากหรอกนะ ฉันก็เป็นพวกขี้เบื่อเสียด้วยสิ เอาเป็นว่าถ้างานดีเงินก็ดีตามมา”​

    เสียงร่าเริงแฝงความน่ารำคาญของชายแก่ดังขึ้นอย่างทะเล้นกวนอารมณ์ ก่อนที่ประโยคต่อไปจะดังขึ้น​

    “แต่…ถ้างานฉันแย่พวกเธอก็คงต้องแย่ไม่ต่างกันล่ะนะ ซึ่งเอาจริงๆก็คงไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นใช่ไหม”​

    หลังจากที่ประโยคจบลงด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปบวกกับบรรยากาศความขึงขังของมนุษย์ยักษ์ที่ด้านล่างของจอมอนิเตอร์ที่ยืนกุมเป้าอยู่ ถึงกับทำให้ชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หูสวมแว่นถึงกับสะดุ้งโหยงหวาดๆขึ้นมาเลยทีเดียว​

    ผิดกับหญิงสาวทั้งสองที่แสดงท่าทางเงียบรับฟังด้วยความตั้งใจ เหมือนไม่ได้มีความหวั่นเกรงหากจะเกิดความผิดพลาดกับงานที่พวกเธอกำลังจะได้พบเจอ​

    “ถ้าคุณกังวลมากขนาดนั้น ทำไมไม่จ้างคนที่คุณมั่นใจในฝืมือมากกว่าพวกเราล่ะ มิสเตอร์โจแฮนนา”​

    บุคคลที่อยู่ด้านหลังเสียงในจอสีมืดเงียบไปช่วงครู่หนึ่ง เค้าอาจจะกำลังครุ่นคิดกับข้อความที่ได้มา หรืออาจจะไม่ได้ตั้งใจฟังเลยก็ตาม แต่บรรยากาศในตอนนั้นมันช่างเงียบผิดปกติเกินเหมือนจะเป็นแค่เหตุการณ์พบปะนายจ้าง ลูกจ้างแบบธรรมดาสามัญที่เราได้พบเห็นกันทั่วๆไป​

    “ถ้าสมองของคุณคิดตอบได้ขนาดนี้ ผมก็อาจจะแอบคิดได้ว่ามันคงไม่ได้แย่อย่างที่ผมพูดในตอนแรกก็ได้มิสเซเรน่า”​

    เสียงปากกาลูกลื่นดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้มันไม่ได้ให้กำเนิดตัวอักษรแต่อย่างใด เสมือนว่ามันอาจจะเบื่อลูกหลานตัวอักษรของมันแล้วก็เป็นได้ แก้วสีฟ้าในดวงตาของชายหนุ่มสะท้อนเข้ากับดวงดาวสีครามที่ปรากฏอยู่ไกลๆตรงหน้า​

    ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆหลุดออกมาที่ใบหน้าของชายหนุ่ม​

    เขาทำเพียงวาดรูปภาพวงกลมสีฟ้าแปลกๆ แปะอยู่กลางหน้ากระดาษ ก่อนที่ข้อมือขวาด้านถนัดจะตวัดตัวอักษรลงยังด้านล่างของภาพด้วยประโยคยืนยันตัวตนซ้ำๆของเขา​

    “บอกไว้เพียงว่าวาดโดย พันตรีอากาศ วอริงแฮม โอ. ไลล์ ผู้กำลังจะหยีบไข่สีฟ้าใบใหม่”

    ----------------------------------------------------------​

    ตัวละครที่โลดแล่น

    Johanna Schmitz (โจแฮนนา ชมิทซ์) : shinkyoto
    Serena Riddle (เซเรน่า ริดเดิ้ล) : sumiyo
    เฉิน เม่ยอิง: tokichan
    River Rivendell (ริเวอร์ ริเวนเดลล์): swanton
    อาเลียร์ รีดแมน (Alear Readman): kolonel

    ---------------------------------------------------------​
  2. Azemag

    Azemag Aze McDowell

    EXP:
    2,368
    ถูกใจที่ได้รับ:
    262
    คะแนน Trophy:
    163
    โอ๊ะ อ๊ะ เอ๊ะ! ตอนหนึ่งมาแล้ว!!

    ยังคอมเมนต์อะไรไม่ได้มากนะครับสำหรับเนื้อเรื่องเพราะเพิ่งเปิดประเด็นมาได้หน่อยเดียวเอง

    แต่ผมชอบสำนวนภาษาที่ใช้ในหลายๆสถานการณ์นะ เช่น

    อ่านแล้วชอบนะ ไม่รู้สึกติดขัดหรือทำให้ภาษาแปลกแยกไปแต่อย่างใด แต่กลับมีความรู้สึกว่าอ่านง่ายและสนุกเพราะสำนวนพวกนี้


    ขออนุญาตทำตัวเป็นมนุษย์ตรวจจับคำผิดนะครับ (ช่วงนี้ต้องฝึกไว้หน่อย เดี๋ยวจะไปทำงาน Freelance ด้านนี้แล้ว)

    - ที่เคยเกือบจะไร้การจุดจบ < < ที่เคยเกือบจะไร้จุดจบ
    ตัด 'การ' ทิ้งครับ

    - ทำท่าทางขลำหาเครื่องแต่งกาย < < คลำ

    - บุรุษผู้ยอกล้อกับไดอารี่ก็ได้หายไปแล้ว... < < หยอกล้อ

    - หน่ำซ้ำยังพยายาม < < หนำซ้ำ

    - ยืนรอทีมของเธออยู่ด้วยความเงียบครึม < < เงียบขรึม

    - ส่วนหมอนี้ < < หมอนี่

    - ไม่ได้อยากมีพิถีรีตรอง < < พิธีรีตอง

    - และเส้นผมที่ยาวปล่อยปกลงมาถึงเนินคอและใบหน้า < < อันนี้ไม่แน่ใจครับ แต่หามาได้ว่า



    โดยรวมแล้วสนุกครับ เนื้อเรื่องยังไม่มากเท่าไร แต่ลักษณะนิสัยของตัวละครแต่ละคนแสดงออกมาได้ชัดดีโดยเฉพาะ 'ริเวอร์ ริเวนเดลล์'
    หมอนี่กวนชะมัดเลย แสดงลักษณะของพวกบ้าหนังสือบ้างานวิจัยที่ไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์กับใคร พูดห้วนๆสั้นๆ ไม่แคร์อารมณ์ผู้ฟัง ได้ดีครับ


    ปล. รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ (กดดันคนเขียน ฮา)
    ปลล. หัวกระทู้ สมาชิก edit ไม่ได้นะครับ ถ้าลงตอนสองแล้วต้องการ edit หัวกระทู้ให้ PM แจ้งผมได้เลยครับ
  3. shinkyoto

    shinkyoto Well-Known Member

    EXP:
    580
    ถูกใจที่ได้รับ:
    3
    คะแนน Trophy:
    88
    ดูเหมือนสภาพในตอนนี้จะยังอยู่ในช่วย ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์

    ทุกคนยังอารมณ์ชิวๆ ยังพูดจาภาษามนุษย์กันรู้เรื่อง ยังสามารถปั้นหน้าเป็นมิตรให้กันได้ ยังไม่ต้องสวมหน้ากาก แล้ว ซ่อนมีดไว้คนล่ะเล่มกัน

    และ ดาวดวงนี้จะมีผลกำไรในอนาคตอันใดรออยู่กันน่อ? (อ่านไปก็สงสัย ตกลงใครดูแลกองทัพกันแน่เนี่ย? รัฐบาล หรือ บริษัท (แต่ถ้าบริษัทเป็นรัฐเสียเองนั่นก็อีกกรณีล่ะนะ) รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดครับ

    แต่แอบตกใจเหมือนกัน ว่าตัวลูกชายเรา จะนิสัยดีเกินไปหรือเปล่าเนี่ย (หรือเป็นแค่หน้ากากตอนรับ"เนื้อ"ใหม่กันเอ่ย?)
  4. Randolp

    Randolp Member

    EXP:
    56
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    6
    เป็นฟิคที่แฝงความร้อนแรงไว้ตั้งแต่เริ่มนะครับ =]

    รู้สึกอารมณ์ประมาณว่า..."ร่วมมือกันก่อน ไว้แตกหักทีหลังได้่"

    รอชมตอนต่อไปนะครับ ^^
  5. kolonel

    kolonel Demon Daughter of the Light

    EXP:
    380
    ถูกใจที่ได้รับ:
    36
    คะแนน Trophy:
    48
    โอสท์ มาแล้ว :D เป็นฟิคที่สมัครทีหลังสุด แต่ได้ออกก่อนเขาเลยแฮะ หนูแว่นอาเลียร์เนี่ย (ไปกรอกโปรไฟล์หนูแว่นในอีกกระทู้หนึ่งจนครบแล้วนะคะ ขอโทษที่ล่าช้ามากๆค่ะ)

    ในเนื้อเรื่อง แค่บทแรก คงยังพูดอะไรได้ไม่มากมาย แต่ชอบที่ปูไว้เรื่องผลประโยชน์ หรือเทคโนโลยีล้ำสมัยดีนะ

    ริเวอร์ออกแนวเกรียนมาก ขวางต่อผู้หญิงได้ใจสุดๆ และเกรียนกับทุกอย่าง เป็นนิสัยที่เตะตา (และชวนถูกเตะกลับ) มากๆเลยค่ะ บทของอาเลียร์เอง คุณเนียร์เขียนออกมาได้ดี และอาจจะดีกว่าที่เรากรอกโปรไฟล์ไว้ด้วยซ้ำ :E เซเรน่าก็มีความเป็นผู้นำอย่างเห็นได้ชัด พูดจาดี และรักษาท่าทีนิ่งเฉยไว้ได้แม้จะถูกเกรียนใส่ โจแฮนนานี่มาดตัวร้ายมันแฝงชัดดีค่ะ สุภาพแต่มีแผนการมากมาย ซึ่งคงต้องรอดูรอชมกันต่อไป

    ป.ล. 'ไข่สีฟ้าใบใหม่' คือโลกใบใหม่ใช่ไหมหนอ...
  6. sumiyo

    sumiyo Vincent4ever!!!

    EXP:
    267
    ถูกใจที่ได้รับ:
    4
    คะแนน Trophy:
    18
    มาแล้ว~~ ฟิคออกเร็วมากเลยค่ะ! :E

    เซเรน่าดูเป็นพี่สาวมากกว่าผู้นำแฮะ (ฮา):D
    ชอบความสัมพันธ์ระหว่างเซเรน่ากับโจแฮนนามากๆเลยค่ะ เฉือดเฉือนกันด้วยวาทะ (แต่ในมือคงถือปืนไม่ก็มีดด้วยกันทั้งคู่เนอะ!)

    รอติตดามตอนต่อไปอยู่นะคะ อยากเข้าไปสำรวจ Metal Hill แล้วว~ ,,><,,
  7. joi100

    joi100 นักเดินทางแห่งมิดการ์ด

    EXP:
    478
    ถูกใจที่ได้รับ:
    23
    คะแนน Trophy:
    38
    ชอบการสำนวนแฮะ เปิดมาก็มีอะไรแฝงไว้ในหลายๆอย่างถึงหมดมุขไม่ได้สมัครแต่ก็ตามอ่านและให้กำลังใจในผลงานอยู่นะเอ้อ ฮาๆ
  8. tokichan

    tokichan 猫又

    EXP:
    331
    ถูกใจที่ได้รับ:
    43
    คะแนน Trophy:
    48
    จะบอกว่า ชอบวอริงแฮมซะจริง อาาาาาาา กัดจิกเจ็บแสบได้ดีเหลือเกิน!

    ส่วนเรื่องสำนวน และการบรรยาย ทางนี้ก็ไม่รู้ว่าจะคอมเม้นท์ยังไงดี แต่อยากจะบอกว่ามันดึงดูด และทำให้ฟิคนี้เป็นฟิคที่น่าอ่าน ชวนติดตามเป็นอย่างมาก!
    รีฟ...เปิดมาก็เหวี่ยงเลย กร๊ากกกกก *ทุบโต๊ะอย่างสะใจ* (โถว ขอโทษนะอีวานนี่ แต่มันแอบๆเป๊ะตามที่คิดไว้เลยล่ะ ฮาาา)
    ไม่ชอบผู้หญิง แต่เหวี่ยงแรงกว่าผู้หญิงรอบตัวซะอีกนาาา หุหุ

    เซเรน่าาาาา เซเรน่าเป็นเจ๊ที่น่ารักมากก (ถ้าอยู่ซักช่วงมหาลัยคงจะมีน้องๆมาติดเยอะแยะ กร๊าซ)
    เม่ยอิงเขียนออกมาอย่างที่คิดไว้เลย ขอบคุณมากๆเลยฮะ *โค้งงง*

    ชมิทซ์...ก็เขียนออกมาได้นิสัยแย่ดี *ยิ้มเกรียน* แต่ชอบบทที่เจ๊เซเรน่าฉะกับลงมากเลยนะ (ถึงจะแค่สั้นๆก็เถอะ)

    ถ้าจะมีข้อติชมเล็กน้อย ก็อาจจะเป็นการเว้นช่วงคำพูดนิดหน่อยนะคะ อย่างเช่นตรงนี้
    “แล้วเธอเป็นใครอีกล่ะ ทำไมพวกผู้หญิงถึงชอบถามอะไรมากมายกับฉันนักหนานะน่าเบื่อจริงๆ”
    << ถ้าเว้นก่อนคำว่าน่าเบื่อ natural pause จะทำให้อ่านแล้วดูสมจริงมากขึ้นนะคะ :D
    จะรอติดตามตอนต่อไปค่า~ :D
  9. swanton

    swanton Dragon on Board

    EXP:
    1,424
    ถูกใจที่ได้รับ:
    69
    คะแนน Trophy:
    113
    เนียร์คุงกลับมาครั้งนี้ ฝีมือพัฒนาไปอีกแบบนึง จนน่าตกใจจริงๆ
    ปกติจะเห็นเนียร์เขียนแนวเลิฟ คอเมดี้ แต่ปรากฏว่าพอมาเขียนแนวไซ-ไฟ จริงจัง ผมกลับชอบแบบนี้มากกว่า
    สำนวนที่ไม่เคยใช้ก็ได้เห็นกันตอนนี้ เป็นสไตล์ที่เป็นตัวของตัวเองมากๆ จนผมอ่านทีแรกแอบขัดหู (ไม่ได้ตำหนินะ ผมกำลังชม) แต่มันก็คือลักษณะของเนียร์ที่ไม่เคยผ่านตามาก่อนนั่นเอง
    การประคารมของตัวละครก็ทำได้ดี เข้มข้น แสดงคาแรคเตอร์เด่นชัด บทรับส่งก็ลื่นไหลครับ อ่านแล้วบอกตามตรงว่าแอบตกใจ แล้วก็ชอบซะด้วย

    กลวิธีการเปิดเรื่องโดยความทรงจำของวอริงแฮม ทำให้นึกถึง Avatar
    นายรีฟ เหวี่ยงได้ใจจริงๆครับ =[]=b อย่างที่ tokichan บอกเลย เป็นผู้ชายแท้ๆ ปากบอกไม่ชอบผู้หญิง แต่ตัวเองนี่ปากจัดกว่าผู้หญิงจริงๆซะิอีก (ฮา)

    แอบสะใจที่เจอเซเรน่ายศสูงกว่าตอกกลับเบาๆ = =b
    เซเรน่าก็แสดงออกได้ดีถึงความเป็น "ผู้บัญชาการ" คือทั้งใจเย็น ทั้งมีมาดในคนๆเดียวกัน
    อาเลียร์น่ารักเหมือนตุ๊กตาตัวเล็กๆ ยอมรับว่าตอนอ่านแอบสงสารเหมือนกันที่เจอสายตานายแว่นอย่างรีฟจิกเอา (ตัวละครใครวะ น่าเตะจริงๆ)

    เป็นการเริ่มต้นที่ดีมากๆครับ ต้องเรียกว่าแค่บทเริ่มก็ทำได้ขนาดนี้แล้ว
    รอดูบทบาทการเชื่อมต่อกับฝั่ง Metal Hill ต่อไปครับ

    ปล. กองพันนี้มีแต่ผู้หญิงรึไง กร๊าซซ
  10. kiro

    kiro Member

    EXP:
    62
    ถูกใจที่ได้รับ:
    0
    คะแนน Trophy:
    6
    อ่านแล้วรู้สึกเซเรน่านิ่งดี ถ้าตัวละครนิ่งๆแบบนี้แสดงอารมณ์หลายๆแบบตอนหลังคงจะน่าสนใจดี

    แต่ส่วนที่เป็นบันทึกนี่อ่านแล้วมึนๆหน่อย ไม่ค่อยแน่ใจว่า วอริงแฮม โอ. ไลล์ ที่เป็นคนเขียนบันทึกนี่อยู่ในฉากนี่ด้วยรึเปล่า
  11. near

    near Member

    EXP:
    334
    ถูกใจที่ได้รับ:
    4
    คะแนน Trophy:
    18
    บทที่2 เริ่มย่างก้าว

    ______คลื่นสั่นสะเทือนจากลำคอคำพูดของกลุ่มมนุษย์กลางความเวิ้งว้างอวกาศยังคงดังสะท้อนก้องใสอยู่ตัวยานของโรมาทินด้าอยู่และมันยังจะคงอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ
    ______จนกว่ามนุษย์ยุกยิกในโลหะขนาดยักษ์ลำนี้จะค้นหาสิ่งที่เรียกว่า “ปลายทาง” ของพวกเขาเจอเสียที
    ______“โอเค จบๆเรื่องจบๆราวกันไปแล้วกันนะ คิดเสียว่านี้เป็นงานเปิดดูของ ก่อนซื้อจริงก็แล้วกันนะ มิสเซเรน่า ถึงส่วนตัวฉันจะไม่ได้คาดหวังอะไรมากก็เถอะ แต่ก็หวังว่าบอร์ดบริหารจะตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกพวกคุณมานะ”

    ______เซเรน่าและคู่หูของเธอเม่ยอิงทำเพียงนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร ผิดกับลูกทีมเด็กสาวไร้เดียงสาของเธอที่ออกปากถามคำถามขึ้นมา

    ______“ทะ...ทำไมคุณพูดเหมือนว่าคุณไม่ได้อยากจ้างเรามาทำงานนี้ตั้งแต่แรกล่ะค่ะ”
    ______มือเล็กๆของอาเลียร์ ยกขึ้นพร้อมคำถามที่มาพร้อมกับความเคืองใจในใจดวงเล็กๆของเธอ

    ______“คือว่างี้นะ คุณหนูอาเลียร์ รีดแมน ที่รัก ฉันไม่ใช่สารานุกรมรักสัตว์ที่เธอชอบอ่านและคอยตอบคำถามที่เธออยากรู้อยากเห็นจนน่ารำคาญ แค่รู้ว่าบริษัทจ้างเธอให้มาทำงานและเธอก็ต้องทำ และเหตุผลที่ฉันจะชอบหรือไม่ชอบพวกเธอ มันก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไร ขอแนะนำว่าเธอควรเอาเวลาไปคิดอ่านเอกสารคำสั่งที่ฉันให้ไปจะดูมีประโยชน์สมกับค่าใช่จ่ายที่เราจ่ายไปให้กับพวกเธอมากกว่านะ และสุดท้ายเป็นการส่วนตัว ฉันอยากจะบอกกับเธอด้วยความห่วงใยว่า...”

    ______เสียงเอ่ยประโยคต่อไปถูกเว้นวรรคด้วยการกลืนของเหลวในลำคอ แต่โสตประสาทของทุกคนในห้องแห่งนั้นยังคงเปิดรับรอเสียงจากลำโพงโดยรอบที่กำลังจะพุ่งส่งผ่านมายังพวกเขาอยู่

    ______“ฉันโครตจะเกลียดเด็กช่างสอดและขี้ถามแบบเธอเอามากๆ และขอวานให้คำถามโง่ๆแบบนี้ไม่หลุดออกมาจากปากเธอเป็นครั้งที่สองอีกนะคุณหนูอาเลียร์ รีดแมน ที่รัก”

    ______หลังจากจบคำพูดทำร้ายหัวใจนั้นเสร็จ น้ำตาของหญิงสาวก็เริ่มเอ่อล้นออกมาจากขอบดวงตาทั้งสองพร้อมกับอารมณ์หัวใจของเธอที่เปลี่ยนทำให้ตาของเธอเริ่มแดงก่ำและเสียใจกับสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่าจะเป็นคำตอบ

    ______แม้แต่รีฟเองก็อดไม่ได้ที่แสดงอาการไม่พอใจกับประโยคเหล่านั้น

    ______“คุณไม่ต้องห่วงเลยมิสเตอร์โจแฮนนา เราไม่ทำให้ส่วนของบริษัทผิดหวังอย่างแน่นอน”หัวหน้าทีมพูดขึ้นพร้อมเดินขึ้นมาจับไหล่ของ อาเรียร์เบาๆ

    ______“แต่สำหรับส่วนของคุณ ฉันไม่อาจประกันคุณภาพให้ได้ว่าเราทำมันได้น่าผิดหวังรึเปล่าหรอกนะ”

    ______“...”
    ______น่าแปลกที่ชายแก่ไม่ได้ตอบอะไร ผ่านไมค์กลางอวกาศนั้นมา

    ______“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัวไปเตรียมพร้อมที่ยานแล้วกันนะจะได้ไม่เสียเวลา”
    ______เธอพยักหน้าส่งสัญญานไปที่ลูกทีมของเธอทั้งหมด ก่อนที่จะโอบกอดปลอบลูกทีมที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำของความสะเทือนใจ ด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ

    ______“อ่ะลืมไป...เพิ่มเติมอีกอย่างหนึ่งฉันมีความเห็นว่า เวลาที่คุณอยากจะสื่อสารบอกอะไรกับพวกเรา แนะนำว่าควรส่งมาเป็นไฟล์เอกสารให้พวกเราจะดีกว่าการใช้ปากพูดนะ เพราะดูเหมือนว่าระบบทำงานด้านการภาษาสื่อสารของคุณจะดีเกินไปสำหรับพวกเราไป ประมาณนี้แหละ...”

    ______เธอหันมายิ้มส่งท้ายกว้างๆให้ที่หน้าจอมารยาทงามตรงนั้นอีกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่สมาชิกลูกทีมของเธอทั้งหมดจะเดินจากออกมาด้วยอัตราการเต้นของหัวใจและปริมาณน้ำตาที่แตกต่างกัน

    ______“ฉันว่าฉันแย่แล้วนะ ยังมีคนที่แย่กว่าอีกเหรอเนี้ย ฮ่าๆ”
    ______รีฟพูดขึ้นหลังจากที่อาเรียร์และสถานการณ์ต่างๆดูเหมือนจะเริ่มจะดีขึ้นแล้ว
    ______“รู้สึกเศร้ากับความภาคภูมิใจแบบนั้นจริงๆ”
    ______สาวชาวจีนปริปากพูดขึ้นแบบเรียบๆเบาๆ หลังจากเก็บน้ำเสียง น้ำคำไว้อยู่นาน อาจด้วยความแสลงใจในคำพูดของรีฟทำให้เธอถึงกับต้องเอ่ยปากออกมา

    ______“เมื่อกี้พูดว่าไงนะ? เผอิญฉันได้ยินไม่ค่อยชัด อะไรเศร้าๆซักอย่างนี้แหละ”
    ______ชายหนุ่มน่ารำคาญหนึ่งเดียวในก๊ก หันตาทั้งสี่ตรงมาที่อาหมวยพลางจับขาแว่นด้วยท่าทีสงสัย แต่เม่ยอิงก็ตอบโต้ด้วยท่าทีเฉไฉไม่รู้เรื่องต่อไป

    ______ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งพักผ่อนอยู่กันที่จุดปล่อยท่าชั้นล่างของเรือโรมาทินด้า ซึ่งเป็นสถานที่สำหรับการเตรียมตัวออกเดินทางจากตัวโรมาทินด้า ทั้งการเติมเสบียงและของใช้ที่จำเป็นต่างๆในการเดินทาง รวมถึงการหายานที่เหมาะสมสำหรับการเดินทาง

    ______ในขณะที่เซเรน่า กำลังค่อยๆเลื่อนเอกสารผ่านแผ่นแสงสีใส ที่ฉายภาพออกมาจากข้อมือซ้ายของเธออยู่ ซึ่งจากภาพที่ออกมาคือรูปลักษณะของชั้นบรรยากาศของดาวที่เธอกำลังจะลงไปสำรวจอย่าง metal hill นั้นเอง

    ______“ตอนนี้สภาพอากาศมันดูแปรปรวนมาก ถ้าเราคิดจะลงกันไปตอนนี้ คงต้องใช้ยานที่มีคลาสและขนาดลำดับกลาง หรือไม่ถ้าจะใช้ยานขนาดเล็กก็ต้องหานักบินที่คุ้นเคยดีกับอากาศแบบนี้เท่านั้นไม่งั้นเราคงลงไปไม่ได้แน่ๆ”

    ______“งั้นเราก็เลือกใช้ยานขนาดกลางเลยสิค่ะ คุณเซเรน่า จำนวนคนที่เดินทางก็เหมาะสมบวกกับสัมภาระที่เราต้องขนไปอีก แถมคุณเซเรน่ากับคุณเม่ยอิงเองก็ยังมีใบอนุญาตขับยานเองได้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นอะไรที่เราต้องไปพึ่งจ้างคนอื่นอยู่แล้วนี้ค่ะ”

    ______อาเรียร์ ยกมือออกความเห็นขึ้นอีกครั้ง โดยหวังว่าครั้งนี้เธอจะไม่ต้องร้องไห้อะไรกับคำพูดของเธออีก

    ______“เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นว่าเธอหัดพูดอะไรที่ดีแบบนี้นะ แต่จากที่ฉันสังเกตปัญหาที่หัวหน้าทีมเรากำลังกังวลคงเป็นเรื่องของความคล่องตัวในการทำงาน เวลาเราลงไปถึงที่หมายแล้ว เพราะยานขนาดกลางค่อนข้างยุ่งยากในการใช้งานเมื่อเอาไปใช้กับบรรยากาศและแรงดึงดูดของดวงดาวแบบนั้น แต่จากที่ฟังมาฉันก็เห็นด้วยที่เราน่าจะเลือกยานขนาดกลาง อาจดูจุกจิกเวลาปรับแต่งและความคล่องแคล่วเวลาใช้ไปบ้าง แต่ด้วยสถานะงานของเราคือการสำรวจไม่ใช่การออกรบ จึงน่าเหมาะสมที่จะเลือกขนาดกลางมากกว่า ฉันขอให้ความเห็นว่าขนาดกลางเหมือนกัน”

    ______อาจดูเหมือนเกินคำตอบที่อยากได้ของเซเรน่า และเม่ยอิง ที่ยืนฟังอยู่ กับท่าทางเก๊กเท่แบบคุณชายของรีฟ ริเวอร์ ริเวนเดลล์ หนุ่มแว่นน่ารำคาญหนึ่งเดียวคนนี้

    ______“ฉันก็เห็นว่าเราควรเลือกยานขนาดกลางเหมือนกันค่ะ คุณเซเรน่า”
    ______ลูกมือเม่ยอิง ออกตัวสนับสนุนความเห็นด้วยอีกคน
    ______แน่นอนเมื่อมติความเห็นส่วนรวมมาแบบนี้ ประชาธิบไตยก็มักจะหล่นทับลงมาที่ตัวหัวหน้าเสมอๆ

    ______“เหมือนว่ายังไม่ทันที่ฉันจะได้ถามอะไร พวกเธอก็หาคำตอบกันได้แล้วสินะ”
    ______เธอยักคิ้วด้านซ้ายขึ้น พร้อมมอบรอยยิ้มที่มุมปากให้กับลูกทีมของเธอ
    ______“โอเค เม่ย เธอไปซื้อเสบียงที่ต้องใช้มา ส่วนอาเรียร์ไปเดินเรื่องหายานและใบอนุญาตการบินกับฉัน ส่วนรีฟนายอยู่เฝ้าของอยู่ที่นี้แล้วกัน และถ้ามีคำสั่งอะไรจากตาแก่นั้นก็เมล์มาบอกฉันด้วยตามที่อยู่นี้นะ”

    ______เธอทำท่าโยนแสงอะไรบางอย่างออกจากข้อมือของเธอ และปรากฏเป็นชื่อเมล์ขึ้นอยู่ที่จอแสงในมือของรีฟหลังจากนั้นทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันออกไป ท่ามกลางความวุ่นวายของฝูงชนที่ก็กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างกัน เป้าหมายอาจเป็นจุดดาวเดียวกันแต่เป้าหมายอาจต่างกันคนล่ะฟ้าก็เป็นได้
    ______“ทำไมถึงเหลือฉันแค่คนเดียว? นี้ล่ะน้า...ฉันถึงล่ะเกลียดผู้หญิงที่สุด โดยเฉพาะกับยัยเจ๊ใหญ่เซเรน่านั้น”

    ______เสียงบ่นกลางอวกาศของนักสำรวจชายหนุ่มดังขึ้น เขาอาจไม่ได้ตั้งใจจะเอ่ยให้ใครฟัง แต่บางครั้งคำพูดของคนเราก็มักจะแอบซุกซนไปกระทบกับใบหูของคนอื่นอย่างไม่ได้ตั้งใจอยู่เสมอๆ

    ______“เซเรน่า?”
    ______เสียงนั้นดังขึ้น พร้อมน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความหมายของคำว่าฉันรู้จักคำนั้น

    --------------------------------------------------------

    **คำผิดมีบ้างต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ ไว้ยังไงจะกลับมาแก้ไขให้อีกทีนะครับ Orz

    ***เขียนยังไม่จบบทแต่อัพให้ก่อนนะครับ กลัวจะร้างเกินไป :-3

    -----------------------------------------------------------
  12. near

    near Member

    EXP:
    334
    ถูกใจที่ได้รับ:
    4
    คะแนน Trophy:
    18
    มุมคุยกันนะฮ้าฟ :-3

    จะโฉดขึ้นเรื่อยๆแน่นอนครับป๋าวิน หึหึ:cool:

    อัพช้าไปหน่อยขออภัยจริงๆครับ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากมายครับ พี่อาเซ (เดี่ยวจะตามไปคอมเม้นฟิคที่จบไปแล้วนะ ช่วงนี้ยุ่งมากเลยครับ ^^ )

    ขอบคุณมากครับ แล้วจะพยายามทำให้ร้อนแรงไปเรื่อยๆนะ - -b

    บอกเลยว่าเจอตัวละครนี้ครั้งแรก รู้เลยว่าต้องโดนแกล้ง แต่รับรองเลยว่าผมเอ็นดูนู๋อาเลียร์เป็นพิเศษแน่นอนครับ

    ไข่สีฟ้านี้ไม่บอกแล้วกันเน้อ :-P

    ตอนนี้ยังไม่ได้ไปสำรวจเลย แต่กำลังจะไป ไม่ว่ากันเหนาะค้าฟฟ T.T

    รอมีมุขอยู่นะ!! พี่จ้อย ชอบตัวละครของพี่เวลาสมัครดี อ่านอย่างเดียวไม่มันส์หรอกเชื่อดิ(จะได้ช่วยกันออกไอเดีย 55+)
    ขอบคุณสำหรับคอมเม้นยาวๆแบบนี้ครับเป็นกำลังใจให้มากเลย จะพยายามเขียนให้ดีขึ้นเรื่อยๆเลยครับ - -b

    อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไมมีแต่ผู้หญิง ฮ่าๆ ส่วนทางฝั่ง metal hill สงสัยต้องรออีกหน่อยล่ะครับ (อยากเขียนเปลี่ยนfeel แล้วเนี้ยย)

    อยู่ในฉากด้วยครับ!! :D สงสัยผมเขียนงงเองรึเปล่าไม่รู้ แหะๆ
  13. Azemag

    Azemag Aze McDowell

    EXP:
    2,368
    ถูกใจที่ได้รับ:
    262
    คะแนน Trophy:
    163
    เปิดตอนมาน้ำตาก็ร่วงแผละๆ... น้องหนูอาเลียร์เจอรับน้องแต่หัววันเลย

    เซเรน่าก็ทำหน้าที่หัวหน้าทีมที่ดีช่วยออกตัวปกป้องและแสดงให้เห็นว่าไม่ได้กลัวกับอำนาจสั่งการที่เหนือกว่าแต่อย่างใด

    เม่ยอิงกับรีฟ...คู่นี้คงจะกัดกันไปตลอดการเดินทางแหงๆ



    ส่วนเนื้อเรื่อง ยังไม่มีอะไรคอมเมนต์ครับเพราะยังไม่ได้ออกเดินทางไปไหนเลย
    แต่เสียงปริศนาในบรรทัดสุดท้ายกำลังจะตัวเปิดเนื้อเรื่องในองก์ใหม่ให้น่าสนใจขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง ถือว่าเป็นการปิดท้ายที่ดีครับ ชวนให้เกิดอารมณ์อยากอ่านตอนต่อไปไวๆ

    ตอนนี้ถ้าถามว่าสั้นไหม ? ก็คงสั้นไปหน่อยครับแต่ก็ไม่เสียหายอะไร เหมือนเป็นรอยต่อระหว่าง [การเตรียมพร้อมลงสำรวจ] กับ [การลงสำรวจ] ก็ช่วยให้เปิดเนื้อเรื่องไปได้อีกระดับนึง



    ส่วนเรื่องภาษาก็ยังคงเอกลักษณ์เฉพาะตัวของผู้เขียนอยู่เช่นเดิม
    ในตอนนี้สำนวนที่เคยโดดเด่นเหมือนตอนที่หนึ่งหายไปบ้างเพราะเนื้อเรื่องสั้น และเป็นบทสนทนาภายในกลุ่มเป็นส่วนใหญ่ สำนวนคมๆกวนๆในช่วงการบรรยายก็เลยหายไปบ้างก็ไม่ได้ทำให้อรรถรสของเรื่องเสียไปกลับได้ความหนักแน่นของเนื้อหาเพิ่มขึ้นมาและแสดงความสัมพันธ์ของคนในทีมสำรวจให้ชัดเจนขึ้นด้วย


    สุดท้ายก็ยังคงรออ่านตอนต่อไปนะครับ
  14. taleoftrue

    taleoftrue Well-Known Member

    EXP:
    900
    ถูกใจที่ได้รับ:
    52
    คะแนน Trophy:
    113
    อารมณ์ฝั่งมนุษย์นี่เคร่งเครียดเหลือเกินเชียวแฮะ ชักอยากรู้ว่าฝั่งเมทัลฮิลจะบรรยากาศแบบไหน

    ว่าแต่ใครกันนะที่สะดุดกับชื่อเซเรน่า
  15. joi100

    joi100 นักเดินทางแห่งมิดการ์ด

    EXP:
    478
    ถูกใจที่ได้รับ:
    23
    คะแนน Trophy:
    38
    บร๊ะ!! มีขอมาเราจัดให้ตามศรัทธา ตอนใหม่สั้นไปจริงๆด้วยแหละ แต่แอบดราม่าผูกปมไว้หนักหน่วงทีเดียวนะ
  16. yoshiki

    yoshiki FATE

    EXP:
    862
    ถูกใจที่ได้รับ:
    17
    คะแนน Trophy:
    38
    ฝีมือเจ้าดีขึ้นมากเลย พยายามต่อไป !!!

    สมัครมาเจือกด้วยดีไหมเนี่ย คุคุ

Share This Page