แปลกแหะ กับร้านพวกฝรั่งเศส อิตาลี นี่ไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่พอร้านอาหารจีน แค่เฉียดหน้าร้านก็รู้สึกว่าเงินคงไม่พอแน่ โหแต่ละเมนู หูฉลาม กระเพาะปลา เป่าฮื้อ พระกระโดดกำแพง น่าลองสั่งชิมทั้งนั้น แต่เข้าไปกลัวว่าตังค์แค่ไหนก็ไม่พอใช้ มีใครเป้นแบบผมบ้างไหมครับ ผมว่าความรู้สึกนี้ขัดขวางการมุ่งสู่จุดสูงสุดแห่งโลกนักชิม(กิน)มาก
ไม่เคยรู้สึกกลัวเงินในกระเป๋าไม่พอ เคยแต่กินเสร็จไปแล้วมีตังไม่พอจ่ายนี่ละประจำ - - ยังดีที่ปกติไปกินร้านแบบนั้นไม่ไปกับเพื่อนก็ครอบครัว ยืมตังชาวบ้านจ่ายตลอด มีครั้งหนึ่งเคยลืมคืนเงินเพื่อนอีกตะหาก... เนียนโดยไม่รู้ตัว
ผมไม่ได้อยากกินนู่นกินนี่ซักเท่าไหร่ วันๆกินไปให้ครบสามมื้อแค่นั้นเอง เลยไม่ค่อยมีอารมณ์อยากกินอะไรแบบนั้น.....ส่วนไอ้ที่แพงจัดจริงๆ นั่นถ้าไม่มีใครเลี้ยง ก็ไม่กินเหมือนกันครับ หุหุ
ส่วนใหญ่เวลาเจอร้านน่ากิน จะแพงยังไงก็รู้สึกอยากพาคนที่จีบอยู่ไปกินน่ะครับ อย่างวาเลนไทน์นี้ ตั้งใจจะพาเธอไป นอร์มังดี... คิดว่า คงตกคนละหมื่น แน่ๆ แต่ก็จะกัดฟันพาไปครับ ออ ผมทำงานแล้วนะครับ ใครขอเงินพ่อแม่อยู่อย่าไปกินอะไรเปลืองขนาดนั้นเชียว
ก็เคยคิดอยู่บ้าง แต่ที่เคยไปกินจริงๆ แล้ว ก็มีรุ่นพี่พาไปเลี้ยง ใจดีจ่ายแทนรุ่นน้องทุกคน ไม่ว่าจะเป็นค่าอาหารหรือไอศกรีมซเวนเซ่นที่จำได้ติดตาว่าแพงหูฉี่ ชนิดที่ชาตินี้ทั้งชาติตัวเราเองคงไม่กล้าซื้อกินแน่ๆ แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ไม่ต้องลงทุนเอง คือ ได้รู้รสและรู้ราคา แถมได้ทานฟรี แต่ก็มีบ้างที่แอบคิดว่า เอ่อ....มันแพงไปไหมพี่ น้องขอเบาะๆ ก็พอ ด้วยความเกรงใจก็จะเลือกอะไรที่มันราคาต่ำสุด ๆ กว่าอย่างอื่น พอเลือกสั่งแต่ของแบบนั้น รุ่นพี่เขาก็ ไม่ได้ ๆ เอาอันนั้นอันนี้ ( แพงอ่ะ ) ก็เป็นอย่างนั้นไปค่ะ ทุกวันนี้ถ้าเดินผ่านร้านอาหารแบบนั้นทีไร ก็อดนึกถึงรุ่นพี่ในวันนั้นไม่ได้ แต่ถ้าให้จ่ายเองกินเองจริงๆ คงไม่ไหวแน่ พอเพียงคงดีที่สุดแล้ว อิ่มเหมือนกัน ตังค์ก็ประหยัดได้ด้วย
ส่วนมากถ้าเจอร้านหรูๆ จะไม่กล้าเข้าไปกินโดยอัตโนมัติอ่าค่ะ บรรยากาศมันหรูแล้วทำตัวไม่ถูก ค่อนข้างเจียมตัวด้วยว่ายาจก ฮ่าๆๆ
หรูแบบไหนอ่ะ อย่างฟูจิ เซ็น.... ที่จานละ100-200ถือว่าหรูรึเปล่า หรือหมายถึงร้านที่มีอาหารจานละครึ่งพัน.....รึจานละพันอัพขึ้นไป ผมชอบกินอาหารญี่ปุ่นกับพิซซ่ามาก... ถ้าเป็นฟูจิ.... โอโตยะ....กับร้านพิซซ่าทั้งหลาย จะไม่ค่อยเสียดายเงิน... แต่พยายามจำกัดงบไม่ให้เกิน 250บาท เจอร้านพวกนี้ทีไรจะพยายามชวนๆ เืพื่อนเข้าไป... นอกเหนือจากนั้นก็ไม่ค่อยสนเท่าไร่ นอกจากเพื่อนจะชวนเข้าไปกิน อาหารอิตาลีเคยกินครั้งเดียวร้านเพื่อนพ่อที่เป็นคนอิตาลี.... ไปกินแบบกินทิ้งกินขว้างมากๆ เพราะเค้าสั่งให้ ...เล่นเสิร์ฟสปาเก็ตตี้มายี่สิบกว่าจาน....จานละประเภท แล้วผมกับน้องได้ลองจานละคำ... แล้วเพื่อนพ่อก็เรียกพนักงานเค้ามาเก็บเข้าไป (ผมมองด้วยสายตาเสียดายสุดชีวิต=[]=.....) นอกจากนั้นยังเสิร์ฟอะไรก็ไม่รู้อีกเต็มไปหมด...แต่หนักชีสหลายอย่าง ผมก็แทะไปจานละคำเพราะกินไม่ทัน.... ก่อนมันจะถูกยกหายเข้าห้องครัว......(อยากห่อกลับบ้านด้วยความเสียดายสุดๆ แต่ไม่กล้าบอก กลัวเสียมารยาท....) ผมไม่เห็นเมนูเลยไม่รู้ราคา แต่ดูจากร้านเลยเดาว่า จานนึงของเค้า ราคาก็เกือบๆ สองร้อยเข้าไปแล้ว....พอกินเสร็จ เค้าก็ชวนให้กินน้ำแข็งใสสไตล์อิตาลี แล้วส่งเมนูของหวานให้เลือก (แก้วละ140..).... ผมก็เลือกไปอันนึงกะแชร์กับน้อง.... แต่เค้าเห็นพวกผมลังเลเลือกนาน... สุดท้าย ก็เลยสั่งมาอีกสิบกว่าถ้วย...ให้ลองหลายๆ แบบ =[]=....ผมก็ชิมถ้วยละคำสองคำ (เพราะท้องใกล้แตกแล้ว) และก็เห็นมันค่อยๆ ละลายไปตรงหน้า....เสียดายโคตรๆ ...ไม่เข้าใจความคิดคนรวยเลย......... นับๆ กะๆ วันนั้นกินไปเกือบหมื่นแน่ๆ....เป็นเมนูที่หรูสุดในชีวิต.... อะไรจะเลี้ยงดีขนาดนั้น
ที่สุดที่ผมจะรับได้คือ 5 คน(เท่าจำนวนคนในบ้านผม) ไม่เกิน 2000 ครับ(ฟูจิ 1 มื้อไม่เคยเกิน 1800 ก็แน่นท้องกันหมดแล้ว) หรือคนเดียวไม่เกิน 700 (รวม charge + vat แล้ว) นอกนั้นก็จะได้แต่มองแล้วเดินผ่านไป บัตรเครดิตน่ะมี แต่เวลาจะรูดที ผมคิดตลอดว่า "เดือนหน้าจะเหลือพอกินมั้ย"
examples that you gave was too much... like shark fin soup, I mean it sure taste good, but it's not amazing. I don't think it's worth the money. I rather eat something that expensive but not too much : D
