V & W "เร็วหน่อยสิ เดี๋ยวก็เอาของกลับไปไม่ทันหรอก" "ก็ช่วยกันแบกมั่งสิเฟ้ย!" ชายหนุ่มปาดเหงื่อบนหน้าพลางกระชับเป้สะพายหลังใบโตให้แน่นขึ้น คราวนี้พวกเขารับงานขนส่งสินค้าชนิดหนึ่งมาแต่เพราะเป็นสินค้าเร่งด่วนที่ต้องส่งให้ทันเทศกาลจึงไม่สามารถรอเวลาให้เกวียนสินค้าเดินทางไปรับสินค้าได้ ถือเป็นงานที่ไม่ยากแถมยังได้ค่าตอบแทนค่อนข้างดีสำหรับนักผจญภัยเลเวลไม่สูง พวกเขาเป็นกลุ่มผจญภัยเล็กๆที่ประกอบด้วยสมาชิกเพียงสองคนประกอบด้วยเวสต์นายพรานและเวเนซ่าผู้ใช้เวทมนต์ โดยปกติพวกเขามักจะเข้าร่วมกับทีมอื่นเพื่อทำภารกิจเพราะงานหลายๆงานค่อนข้างอันตรายสำหรับทั้งคู่ แต่คราวนี้ไม่ใช่งานที่มีอันตรายอะไรนักพวกเขาจึงไม่ต้องหาเพื่อนร่วมทีมเฉพาะกิจเพิ่ม แต่ถึงจะอย่างนั้นก็ตามทีคนที่ต้องแบกของทั้งหมดกลับมีเพียงเวสต์แค่คนเดียว "เฮ้.. พักกันหน่อยน่า" พูดจบเวสต์ก็หย่อนตัวลงพักใต้ร่มไม้ทันทีโดยไม่รอคำตอบ เวเนซ่าจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆพลางนั่งพักอยู่ข้างๆ "ว่าแต่ทำไมเธอถึงได้นึกครึ้มรับงานพวกนี้มาล่ะ ปกติไม่เห็นจะชอบทำงานจุกจิกแบบนี้ไม่ใช่หรือไง" พรานหนุ่มเป็นฝ่ายชวนคุยขึ้นมาก่อน โดยปกติแล้วเวเนซ่าจะเป็นคนเลือกงานที่พวกเขาทำแล้วเธอก็ไม่ค่อยชอบรับงานจุกจิกยิบย่อยเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่พวกเขาจึงมักจะรับงานใหญ่ที่ต้องรวมตัวกับกลุ่มอื่นๆซะมากกว่า เว้นเสียแต่ว่าเงินค่าใช้จ่ายจะไม่พอจริงๆเธอถึงจะยอมรับงานเล็กๆรายได้ต่ำ ..ทว่าคราวนี้พวกเขาเพิ่งจะเสร็จจากงานใหญ่มา ค่าใช้จ่ายน่าจะพอกินไปเป็นเดือนเชียว... ยิ่งคิดก็ยิ่งชวนให้สงสัยเวสต์จึงได้ตัดสินใจถามออกมา แม้คำตอบที่ได้จะเป็นความเงียบก็เถอะ "เรื่องนั้นช่างมันเถอะย่ะ พักเหนื่อยแค่นี้แหละเดี๋ยวฉันช่วยยกต่อเอง" ว่าแล้วเวเนซ่าก็เดินไปที่กระเป๋าสัมภาระ เธอใช้มือสัมผัสลงบนนั้นเบาๆก่อนที่มันจะลอยขึ้นอย่างช้าๆจนสูงประมาณเอวของหญิงสาว "เฮ้ย! แล้วทำไมให้ชั้นยกมาเหนื่อยๆทำไมตั้งนานฟะ" "นายนี่บ้าหรือเปล่ายะ ขืนฉันใช้พลังเวทจนหมดก็คุ้มครองตัวเองไม่ได้น่ะสิ" "อึก..." "เอาเถอะรีบไปกันได้แล้ว" พวกเขาเริ่มออกเดินทางกันต่อไป แม้จะต้องเจอสัตว์ร้ายบ้างเป็นบางครั้งแต่ก็ไม่ได้ลำบากเกินความสามารถ จวบจนดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำใกล้เส้นขอบฟ้านั้นเองทั้งคู่ก็กลับมาถึงเมืองจนได้ "ออกไปแค่ไม่กี่วัน แต่เหมือนไม่ได้กลับมานานเลยแฮะ" เวสต์จ้องมองทิวทัศน์อันแสนคุ้นเคย ตึกรามบ้านช่องสีขาวสะอาดตัดกับสีสันของบรรดาไม้ดอกไม้ประดับที่ปลูกกันทั่วไปตามอาคารต่างๆ พร้อมกับกลิ่นอายของทะเลซึ่งถูกพัดพามาพร้อมกระแสลมเบาๆชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย นครแห่งนี้มีชื่อว่า 'พาซาย่า' เมืองท่าขนาดกลางอันถูกขนานนามว่าดินแดนแห่งการท่องเที่ยวและการพักผ่อน เนื่องจากตั้งอยู่ในทำเลที่ค่อนข้างดีอีกทั้งยังผู้คนจากหลายๆชาติเดินทางแวะเวียนอยู่เสมอทำให้ที่นี่มีวัฒนธรรมอันหลากหลาย ซึ่งนั่นรวมถึงเทศกาลมากมายซึ่งผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันอยู่ตลอดปีและเป็นสาเหตุที่ทำให้พายาซ่ามีชื่อเรียกอีกชื่อว่านครแห่งเทศกาลไม่รู้จบ สินค้าที่เวสต์กับเวเนซ่ารับจ้างขนส่งมานั้นก็เป็นของที่จะต้องใช้ในเทศกาลที่กำลังจะมาถึงเช่นกัน "ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้พวกคุณช่วยคงทำของไม่ทันพรุ่งนี้แน่เลย" เจ้าของร้านขนมหวานรับสินค้าไว้ด้วยความโล่งอก ส่วนเวเนซ่าเองก็ดูจะดีใจกับค่าจ้างที่ได้รับอยู่ไม่น้อย ทว่าแทนที่พวกเขาจะได้ไปพักผ่อนให้สบายกลับต้องออกเดินทางต่อเพราะเวเนซ่าดันไปรับงานด่วนเข้าอีกงานหนึ่ง เล่นเอาเวสต์แทบจะลมจับตอนที่รู้ว่าต้องออกไปต่อสู้อีกแต่สุดท้ายก็ต้องยอมลูกตื๊อของคู่หูจนได้ "น่านะเวสต์ งานนี้งานสุดท้ายแล้วจริงๆ" เวเนซ่าพูดปลอบใจพรานหนุ่มขณะที่ทั้งคู่อยู่ในเหมืองไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก งานคราวนี้ก็ไม่ได้ยากอะไรเพราะพวกเธอแค่ช่วยให้คนงานขนถ่านหินกลับปในเมืองให้ได้โดยสะดวก เพราะบังเอิญมีโกเลมเข้ามาเพ่นพ่านอยู่ในเหมืองจนพวกคนงานไม่สามารถขนย้ายถ่านหินที่ขุดขึ้นมาได้ "ในเหมืองใช้ไฟไม่ได้ ถ้างั้นก็ใช้ธาตุน้ำก็แล้วกัน" จอมเวทสาวพูดขึ้นเบาๆพลางสัมผัสไปที่ลูกธนูในมือของเวสต์ เธอส่งเสียงพึมพำเบาๆในลำคอพลันปรากฏแสงสว่างสีฟ้าจางๆขึ้นก่อนที่แสงสว่างจะม้วนวนรอบลูกธนูดอกนั้น พอเตรียมการเสร็จสิ้นเวสต์ก็ง้างคันศรเล็งไปที่โกเลมทันที เพียงเสี้ยวอึดใจศรอาบเวทมนต์ก็พุ่งตรงไปยังผลึกที่อยู่บนตัวของโกเลมก่อเกิดแสงสว่างจ้าเมื่อวัตถุทั้งสองกระทบกัน เมื่อแสงสว่างจางหายไปผลึกแก้วบนตัวโกเลมนั้นพลันแตกร้าวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร้อมๆกับร่างของโกเลมที่กลายเป็นเพียงก้อนหินร่วงหล่นอยู่บนพื้น คู่หูทั้งสองปรบมือกันด้วยความดีใจจนแทบจะลืมความเหนื่อยล้าจากงานที่มีมาทั้งวัน และแล้วในที่สุดงานของพวกเขาในวันนั้นก็จบลง คราวนี้เวเนซ่าเป็นคนไปรายงานภารกิจเพียงลำพังปล่อยให้เวสต์ได้ไปพักผ่อนให้หายเหนื่อย ชายหนุ่มพอกลับถึงห้องพักก็ล้มตัวนอนทันทีด้วยความอ่อนล้า จนกระทั่งถึงรุ่งเช้าจึงได้ลืมตาตื่นขึ้นมาจัดการธุระส่วนตัว "เฮ้อ... คราวนี้โดนยัยเวเนซ่าใช้งานซะคุ้มเลยแฮะ" เวสต์บ่นออดๆแอดๆระหว่างที่กำลังเดินลงมาหาข้าวทานที่ร้านอาหารชั้นล่าง อาคารที่พวกเขาอยู่นั้นเจ้าของได้สร้างให้เป็นหอพักสำหรับนักผจญภัยโดยเฉพาะโดยแบ่งส่วนชั้นบนให้เป็นที่พักและชั้นล่างสุดนั้นก็เปิดเป็นร้านอาหารทำให้นักผจญภัยส่วนใหญ่ฝากปากฝากท้องกับร้านนี้กันเกือบหมด "นายนี่บ่นไม่เลิกเลยนะ" เวเนซ่ายังคงตื่นเช้าเช่นเคย เธอนั่งดื่มชาไปพลางอ่านหนังสือเวียนไปพลาง "วันนี้ก็วันเทศกาลแล้วนะ หัดทำตัวให้ร่าเริงหน่อยสิ" พอเห็นสภาพกระเซอะกระเซิงของเวสต์แล้วหญิงสาวก็อดที่จะลุกขึ้นมาช่วยจัดเสื้อผ้าให้เสียมิได้ "เมื่อไหร่นายจะรู้จักดูแลตัวเองซะมั่งล่ะเนี่ย" "เธอเนี่ยยังชอบทำตัวเป็นแม่ฉันไม่เปลี่ยนเลยนะ" "อย่างนายถ้าไม่จู้จี้ด้วยก็คงไม่รู้จักลุกขึ้นมาดูแลตัวเองหรอกย่ะ เอ้า.. เอานี่ไปด้วยล่ะ" จอมเวทสาวใส่ของอย่างนึงไว้ในกระเป๋าเสื้อของเวสต์ ก่อนจะรีบวิ่งไปนั่งดื่มน้ำชาที่โต๊ะอาหารเช่นเดิม ส่วนชายหนุ่มนั้นได้แต่หยิบเอาของที่ว่าขึ้นมาดูด้วยอาการสะลึมสะลือจึงเห็นเป็นกล่องสี่เหลี่ยมขนาดกระทัดรัดกล่องหนึ่งห่อไว้ด้วยกระดาษกันน้ำสีชมพูสดใสอีกทั้งยังประดับไปด้วยริบบิ้นอีกชั้นหนึ่ง เหมือนจู่ๆก็ตาสว่างขณะที่ชายหนุ่มกำลังจ้องมองกล่องนั้นพลางหันไปมองหน้าเพื่อนสาวที่แดงอย่างกับลูกตำลึง "ให้ชั้น?" "อย่าให้ต้องย้ำสิยะ!" หญิงสาวสะบัดหน้าหนีแกล้งทำเป็นนั่งดื่มชาแก้เขินปล่อยให้เวสต์จ้องมองหน้าหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม ความเงียบผ่านเข้ามาในบรรยากาศของร้านอย่างเชื่องช้าแต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด "ขอบคุณนะ.." ชายหนุ่มบอกกับคู่หูเบาๆพร้อมกับนั่งสั่งอาหารที่โต๊ะเดียวกัน เทศกาลในครั้งนี้ดูท่าจะเป็นเทศกาลที่พิเศษกว่าปกติและดูเหมือนความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเข้าใกล้กันมากขึ้นอีกนิด ...เดือนหน้าก็เป็นตาเราให้ตอบแทนแล้วสินะ.... เวสต์เก็บความคิดนั้นไว้ในใจด้วยความรู้สึกขัดเขินไม่แพ้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าคนนี้ และหวังไว้ในใจว่าพวกเขาจะยังคงได้อยู่ด้วยกันเช่นนี้ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่ปีก็ตาม __________________________________________________ สั้นจริงหนอแต่ก็นึกพล็อตออกแค่นี้ล่ะ ไว้จะรอร่วมกิจกรรมครั้งหน้าอีกนะฮะ >_</
เห ใช่เทศกาลวาเลนไทน์รึเปล่าน้า~ ฮ่าๆคู่พรานหนุ่มกับนักเวทสาวก็น่ารักไปอีกแบบ บรรยายดีใช้ได้ฮะ! ในเนื้อเรื่องสื่อถึงความห่วงใยและสนิทสนมของทั้งคู่ได้ดีเน้อ เนื้อหาเรื่อยๆอ่านสบายๆดี แต่ผมรู้สึกเหมือนกับไม่ค่อยเห็นธีมเลยน้อ =v=" ขอให้โชคดีคร้าบซาล~
เป็นของขวัญซื้อใจให้ยอมทำงานต่อไปแน่เลย อย่าไปเชื่อล่ะเวสสสส!! 55+ ก็สนุกในระดับนึงครับ แต่มีเรื่องบางจุดมันเร็วไปนิดนะครับ ... แต่มันก็แค่ความคิดผมคนเดียวมั้งครับ 55+ สู้ต่อไปครับ >< ท่าน Zales
